ကိုယ့္ေခတ္နဲ႔ကိုယ္

06 June 2011



လြန္ခဲ့သည့္ရက္ပိုင္းက ကြ်န္ေတာ့္ထံကို စာတိုက္မွ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ စာေရးသူက ကြ်န္ေတာ့္အကို ျဖစ္သည္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို စာပို႔မည္ဟု ေျပာတုန္းက ကြ်န္ေတာ္မယံုခဲ့ပါ။ ေနာက္ေျပာင္သည္ဟုသာ ထင္ျမင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ကယ္ပို႔လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ပို႔ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းရင္းကလည္း ရိွခဲ့သည္။ တစ္ရက္ ကြ်န္ေတာ့္အကုိႏွင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္က အင္တာနက္တြင္ ဝါသနာအေလွ်ာက္ စာတိုေပစမ်ား ေရးေၾကာင္း၊ အားေပးသူမိတ္ေဆြမ်ားလည္း အသင့္အတင့္ရိွေၾကာင္း ေျပာျပသည့္အခါ သူက

“ ငါလည္း ငယ္ငယ္က ဝါသနာပါတယ္ကြ။ ေက်ာင္းမွာတုန္းကဆို ကဗ်ာေတြ စာေတြေရးၿပီး ေကာင္မေလးေတြကို ေပးေနက်ေပါ့ကြာ။ ခုေတာ့ မေရးျဖစ္တာၾကာပါၿပီ။ ငါ အားရင္ ငါ့အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခ်ဳိ႕ကို မင္းဆီ စာေရးၿပီးပို႔ေပးအံုးမယ္။ မင္းသံုးခ်င္သံုးလို႔ရတာေပါ့။”  

ဝါသနာရွင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုးၿပီဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ၿပံဳးမိခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ေရာက္လာလိမ့္မည္ေတာ့ မထင္ခဲ့။ ခုေတာ့ ေလယာဥ္တံဆိပ္ပံု စာအိတ္ႏွင့္ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔စာအိတ္က မထူမပါး။ စာထဲတြင္ပါသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္သည္။ သတိရေၾကာင္းႏွင့္ က်န္းမာေရးဂရုစုိက္ဖို႔ နိဒါန္းခ်ီထားကာ သူ၏ အျဖစ္အပ်က္ကို တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေရးထားသည့္ စာျဖစ္သည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ထူးဆန္းလွသည္မဟုတ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ရသည့္ အျဖစ္တစ္ခုမွ်သာ။ သို႔ေသာ္ ထိုအျဖစ္အပ်က္တို႔က တိမ္ျမဳပ္သြားေသာ ေခတ္တစ္ခုကို ကိုယ္စားျပဳနိင္မည္ထင္၍ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ၾကည္လင္သာယာေနေသာ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံမွာ ျဖဴလႊလႊတိမ္တိုက္မ်ား ေမ်ာလြင့္ေနသည့္ အရိပ္မ်ားက ကန္ေရျပင္ထဲတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေနာက္ လက္ကနာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိ၏။ ၄း၃၅ ။ မၾကာခင္ “ျဖဴ” ေရာက္လာေတာ့မည္။ ပံုမွန္ခ်ိန္းဆိုသည္ထက္ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ေနာက္က်၍ လာတတ္သည္မွာ ျဖဴ႕၏ သဘာဝျဖစ္မည္ထင္သည္။ ရိွပါေစ။ သူက မိန္းခေလးမဟုတ္လား။ ေနာက္က်ခြင့္ရိွပါသည္။ 

က်ေနာ္ႏွင့္ျဖဴ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ခန္႔သာ ရိွေသးသည္။ သူမ၏ အခ်စ္ကိုရဖို႔ ေမတၱာစာလႊာမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ပါးခဲ့ရပါသည္။ အရိပ္တစ္ခုလို ျဖဴ႕ ေနာက္မွတစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့ရသည္။ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေျခေအးဝမ္းေရာင္ ဘဝျဖင့္ ဂစ္တာသံ တဒင္ဒင္ တေဒါင္ေဒါင္ ေပးခဲ့ရပါသည္။ ထိုသို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္က တႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္လ ကမွ ျဖဴ႕၏ အခ်စ္ကို ျပန္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ 

ထုိေန႔တြင္ ပန္းမ်ားအားလံုးပြင့္ကာ ထုိညတြင္ ၾကယ္မ်ားအားလံုး ထြန္းလင္းေတာက္ပေနၾကသည္ဟု ခံစားရသည္။  ရွဴရိႈက္မိေသာ ေလညွင္းေလးက လတ္ဆတ္ေနခဲ့သည္။ ၾကည့္ေလရာတိုင္းက ၾကည္ႏူးတက္ၾကြဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴ႕ကိုေစာင့္ရင္း အေျဖရခဲ့ေသာေန႔ကို ျပန္ေတြးမိသည္မွာ ရင္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ဖိုလိႈက္လာမိသည္။ ျဖဴက ဖမ္းစားနိင္လြန္းသူျဖစ္သည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ား ေဘးသို႔က်ၿပီး ေခါင္းေလးငံု႔ကာ တီးတိုဆိုဟန္သည္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညတိုင္းအတြက္ တစ္ခုထဲေသာ ျမင္ေယာင္မိသည့္ ပံုရိပ္ျဖစ္ေနသည္။ 

ျဖဴေရ... 
သတိရျခင္းေတြ ေလာင္ၿမိဳက္
ဒီညက ပိုေမွာင္မိုက္လြန္းပါတယ္။
ျဖစ္နိင္မယ္ဆိုရင္
စြဲလမ္းျခင္းကိုေတာင္ပံတပ္
အိမ္မက္ကို ဇက္ႀကိဳးဆြဲၿပီး
မင္း ႏွလံုးသားထဲ ပ်ံဝဲခ်င္တယ္။

ျဖဴ႕ကို သတိရတိုင္း ကဗ်ာေလးမ်ားစြာျဖင့္ သတိတရညမ်ားကို ထုဆစ္ခဲ့ဖူးသည္။ က်ေနာ္ ျဖဴ႕ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္မိသည္။ တစ္သက္တာအတြက္ ရည္ရြည္ထားသည္။ အေတြးတစ္စကို ရပ္ၿပီး လက္မွ နာရီကို ထပ္ၾကည့္မိသည္။ ၄း၄၀ ရိွၿပီ။ ျဖဴေရာက္လာေတာ့မည္။ သည္ေန႔က အရင္အႀကိမ္ေစာင့္စားရသည္မ်ားထက္ ပိုရင္ခုန္ေနမိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္အႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုစဥ္က ျဖဴ႕ဆီမွ အခြင့္အေရး တစ္ခု ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ျဖဴက အနည္းငယ္ စဥ္းစားၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ေတြ႔လွ်င္ က်ေနာ္ ေတာင္းသည့္အရာကို ေပးမည္ဟု ကတိျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားမိျခင္းျဖစ္သည္။ 

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ျဖဴ႕ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေလညင္းမ်ားက ေပြ႔ဖက္က်ီဆယ္ဟန္ တူသည္။ ျဖဴ႕ဆံႏြယ္မ်ား ေလထဲသို႔ လြင့္ေန၏။ ထိုေလညင္းကို က်ေနာ္မေက်နပ္မိ။ က်ေနာ့္ထက္အရင္ ျဖဴ႕ဆံႏြယ္မ်ားကို ေပြ႔ဖက္လိုက္၍ျဖစ္သည္။ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ကာ ျဖဴ႕ကို သြားႀကိဳလိုက္သည္။ ျဖဴ႕လက္ေႏြးေႏြးေလးကို ဆုပ္ကိုင္၍ ကန္ေဘာင္ေဘးမွ ခံုတန္းစီ တြဲေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ 

ျဖဴက သူ႔ရံုးမွ ေစာေစာထြက္၍ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ျဖဴ ဤသို႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေတြ႔ရသည္က ယခုအႀကိမ္ပါမွ သံုးႀကိမ္သာရိွေသးသည္။ တင္းက်ပ္ေသာ သူ႔မိဘမ်ား၏ စည္းကမ္းေအာက္တြင္ ေနရေသာ ျဖဴ႕အတြက္ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုရန္မွာ ယခုကဲ့သို႔ ရံုးမွအခ်ိန္အနည္းငယ္ ေစာဆင္းသည့္ နည္းလမ္းသာ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေတြ႔ဆံုခ်ိန္က ခဏေလးသာ ျဖစ္သည္။

“ျဖဴ  .. ပင္ပန္းေနၿပီလား”
“ မပင္ပန္းပါဘူး.. အကုိေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီလား ”
“ မၾကာေသးပါဘူး... ျဖဴ႕အေၾကာင္းေတြးရင္ ေစာင့္ေနတာေလ ”
“ ျဖဴ႕အေၾကာင္းဘာေတြေတြးလဲ ေျပာျပ”

ျဖဴ႕ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္ေပြ႔ယူကာ ျပန္ေျဖသည္။

“ ျဖဴ႕အခ်စ္ရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတြ၊ ညတိုင္းျဖဴ႕ကို သတိရတာေတြေပါ့”
ျဖဴက က်ေနာ့္ပုခံုးတြင္ ေခါင္းေလးမွီလာသည္။ ျဖဴ႕ပုခံုးေလးကို အလိုက္သင့္ဖက္ရင္း တီးတိုးစကားမ်ား ဆိုေနမိသည္။ 
“ ျဖဴ ”
ေခၚသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လာသည္။

“ ကိုယ္ေတာင္းထားတာ ေပးမယ္ဆို။ ေပးမွာလား ”
“ အင္း”

ျဖဴက ရွက္ၿပံဳးေလးျပံဳးရင္း ျပန္ေျဖသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အိတ္ေလးကို ဖြင့္ကာ ရွာေဖြရင္း ေမာ့ၾကည့္သည္။

“ အကိုကလည္း အခုလိုေတြ႔ေနရတာကို အဲဒါေတြ ေတာင္းဖို႔လိုေသးလို႔လား ”
“ မေတြ႔ရတဲ့ ေန႔ေတြ အတြက္ေပါ့ျဖဴရယ္။ ဘာလဲ ကိုယ့္ကို မေပးခ်င္လို႔လား”
“ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ အကိုလိုခ်င္ရင္ ျဖဴေပးမွာေပါ့  ”
“ေရာ့... အကို႔အတြက္ ”

ျဖဴလွမ္းေပးေသာ ဓါတ္ပံုေလးကုိ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဓါတ္ပံုက ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည္။ ကိုယ္လံုးျပည့္ပံု မဟုတ္။ ဓါတ္ပံုထဲတြင္ အဝါေရာင္အက်ၤ ီေလးျဖင့္  ဆံႏြယ္ရွည္မ်ား ေဘးခ်ထားေသာ  ျဖဴက လွပလြန္းေနသည္။ ၿပံဳးထားေသာ အျပံဳးေလးက ရင္ကိုခ်မ္းေျမ့သြားေစသည္။  

“ အကိုတစ္ေယာက္ထဲ ၾကည့္ေနာ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေလွ်ာက္မျပရဘူး”
“အင္းပါ ျဖဴရဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ျဖဴကို တျခားသူေတြ ၾကည့္မွာလည္း ကိုယ္မႀကိဳက္ပါဘူး။ စိတ္ခ်ေနာ္”
“ပံုအေနာက္မွာ စာေရးထားေပးတယ္”

ဓါတ္ပံုကို တျခားတစ္ဖက္လွန္၍ၾကည့္သည့္အခါ

 အကို 
      သတိရတိုင္း ထုတ္ၾကည့္ေနာ္
                                        ခ်စ္တဲ့ျဖဴ

ျဖဴေပးသည့္ အရာသည္ က်ေနာ့္အတြက္ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ လက္ေဆာင္ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ျခင္း နမိတ္ပံုလည္းျဖစ္မည္။ သတိရသည့္ညတိုင္းအတြက္ ေျဖသိမ့္စရာ ေဆးတစ္ခြက္လည္း ျဖစ္မည္။ 
“ ေက်းဇူးတင္တယ္ျဖဴ.. ကိုယ္ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားပါ့မယ္”

ဓါတ္ပံုေလးကို က်ေနာ့္ ပိုက္ဆံအိတ္ အတြင္းအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ဖြင့္တိုင္း ျဖဴ႕မ်က္နာေလးကို ျမင္ေနရေတာ့မည့္ အေတြးေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ျဖဴက ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည့္ေနေလသည္။ 
ထိုေန႔က အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ယခင္အႀကိမ္ ခြဲခြာရသည္မ်ားႏွင့္ မတူေသာ စိတ္ခံစားခ်က္တို႔က ဖြဖြေလး ျဖစ္ေပၚေနသည္။ လံုျခံဳသည္လား ၊ ေႏြးေထြးသည္လား ၊ ေဘးေတြ လက္တြဲေဖာ္ ရိွေနသည္လား ေရေရရာရာ ခြဲမရသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးက ဝင္သက္ထြက္သက္ႏွင့္အတူ မထင္မရွား ရိွေနခဲ့သည္။  လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ဖိစမ္းလိုက္သည္။ ေႏြးေထြးေသာ ခံစားခ်က္ျဖင့္ က်ေနာ္ ၾကည္ႏူးမိေလသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(ညီေရ ... ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက မင္းဆီကို ငါ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ဳိ႕ ေရးမယ္ဆိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သတိရမိတဲ့ အျဖစ္ေလး တစ္ခုေပါ့။ ၾကာခဲ့ပါၿပီကြာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္ေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါေတာ့ တခါတေလ သတိရမိေနေသးတယ္ေဟ့။ မင္းသံုးခ်င္လည္းသံုးေပါ့ညီရာ။ မင္းနဲ႔ဆံုမွပဲ ငါ့လို ခံစားခ်က္မ်ဳိး မင္းေရာ ျဖစ္ဖူးလား ေမးၾကည့္အံုးမယ္ကြာ။ ေနာက္မ်ားမွ စာထပ္ပို႔မယ္။ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါညီ။ )

ကြ်န္ေတာ့္ အကိုျဖစ္သူ၏ စာကို ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ သနားရမလို ၾကည္ႏူးရမလို ျဖစ္မိသည္။ ဘာမွ်မဟုတ္သည့္ အေၾကာင္းအရာေလးကို တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားရသည့္ သူ႔စိတ္ခံစားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္မိသည္ ထင္သည္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ေနထိုင္ကာ ပံုမွန္ဘဝျဖင့္သာ ျဖတ္သန္းေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အကို ကို ရိုးအလြန္းသူ ေခတ္မမွီသူဟူ၍ မစြပ္စြဲရက္ေတာ့ပါ။ 

ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးတာေတာင္ ဓါတ္ပံုရဖို႔ တကူးတက စိတ္လႈပ္ရွား ေတာင္းခံေနရသူ အကို႔အတြက္ ယခုေခတ္ အင္တာနက္ကမာၻတြင္ ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရံုျဖင့္ မိမိခ်စ္သူ ၊ ဒါမွမဟုတ္ တိတ္တခိုးစြဲလမ္းရသူ၏ ဓါတ္ပံုေပါင္းမ်ားစြာကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ရယူနိင္ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတရံ ေကာ့ ၊ ကန္ ၊ လန္ ၊ ကား ပံုမ်ားပင္ ရနိင္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ေျပာျပျဖစ္မည္မဟုတ္ပါ။ ေခတ္၏ လိႈင္းတံပိုးမ်ား ဖံုးလႊမ္းမႈမွ လြတ္ကင္းေနေသးသည့္ ကြ်န္ေတာ့္အကိုကဲ့သို႔ပင္ ခံစားခ်က္ကို အေလးထားသူမ်ားလည္း ရိွေပလိမ့္ဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ေခတ္နဲ႔ကိုယ္ ဆက္လက္စီးေမ်ာေနဦးမည္သာ။

။............................................................။ 

(အေတြးတစ္ခုကို ဇာတ္ေကာင္မ်ား ထည့္သြင္း၍ ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔တည္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

39 comments:

Anonymous said...

အဲ့လုိ.....ေခတ္ကိုေတာင္ ျပန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္။ :)



Naunt

Maung Myo said...

ကိုျမစ္....အစ္ကိုလည္းစာေရးေကာင္းတာပဲ ကဗ်ာတုိေလးနဲ႔ ၾကိဳက္တယ္ ။

တစ္ခါခါေတာ့လည္း အြန္လိုင္းနဲ႔ နီးေနတဲ့ အားသားခ်က္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔မိသလို တစ္ခ္ါခါေတာ့လည္း အဲ့လို စာရြက္ကေလးနဲ႔ခ်ေရး ကိုယ့္ပါသာ ျပန္ျပန္ဖတ္ရတဲ့ အရသာကလည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းမယ္လို႕ က်ေနာ္ေတာ့ေတြးေနမိတယ္ ။

ဒါနဲ႕ ကာ့ ၊ ကန္ ၊ လန္ ၊ ကား ပံုမ်ား ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာပါလိမ့္ း)

သဒၶါလိႈင္း said...

လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ရေနတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့သူေတြ ရိွေနေသးရဲ႕လား။ လြယ္လြယ္ကူကူရလို႔မ်ား တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့တာလား။

ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ

IDIOT-Ki said...

ဒကာျမစ္ၾကီးလည္း..
ေကာ့ ၊ ကန္ ၊ လန္ ၊ ကား ဘယ္ႏွစ္ပံုမ်ား ေဒါင္းလုတ္ ထား ျပီး ျပီ လည္း ေနာ္...

ဒိုင္မလွ်ိဳ ထား ရ...

မိုးယံ said...

အင္း....ခ်စ္သူ ဓါတ္ပံုကိုေတာင္းတယ္.. ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားပါတယ္ဆိုၿပီးလိမ္တယ္။

ပိုက္ဆံအိတ္ထဲထည့္မွေတာ့ မတ္တပ္ဆို ဖင္မွာကပ္ ထိုင္လိုက္ရင္ ဖင္ခုထိုင္ျဖစ္မယ္.. မသကာ ပုဆိုးနဲ႕ ခါးၾကားထိုးတယ္ ဆိုေတာင္ ဖင္ေပၚထင္ထားတာပဲျဖစ္မယ္... :P

ရင္ဘတ္ေရွ႕က အက်ႌအိတ္ထဲ ထည့္တာေတာ့ ျမင္ဖူးေသးေပါင္ေတာ္။

ကိုေဇာ္ said...

အင္း . .သူ႕လို အစ္ကို ဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ႕အတိုင္းပါပဲေလ။ ဒီလိုပဲ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ပိုးရွိခဲ့ဖူးတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းအရ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စီးပြားေရး နယ္ထဲကိုပဲ ပစ္ဝင္သြားၾကတာပါပဲ။ အခု ေနာက္ပိုင္း စာေတြ ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္းေျပာရင္ သူ႕ အလုပ္က စာရင္းေတြေလာက္ စိတ္ဝင္စားပံု မေပၚေတာ့ဘူး။

အခုေတာ့လည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။

...အလင္းစက္မ်ား said...

ပထမဆံုးရည္းစားစာေပးတာ သတိရတယ္..။ ဟီး။ ရင္ေဒြခုန္လိုက္ထွာမွ။ အင္တာနက္ေခတ္ေတာ့ ေရာက္ေနပါပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က နယ္မွာဆိုေတာ့ ကလစ္ေခါက္တုိင္းလဲ ဓါတ္ပံုမရႏိုင္ပါဘူး။ ဓါတ္ပံုကေတာ့ ခုထိရွိေသးတယ္။ အမွတ္တရ စုရိုက္ထားတာ မို ့လို ့ပါ။

ခုေတာ့လည္း .... အင္း.. ကေလး ၂ ေယာက္ မိခင္ျဖစ္ေနရွာေပါ့ဗ်ာ။

ေမာင္မ်ဳိးေမးတဲ့ဟာ က်ေနာ္လည္း သိခ်င္တယ္ အဲ့ဒါဘာတုန္းကိုျမစ္ေရ။

Anonymous said...

ငယ္ငယ္က ဦးေလးအငယ္အိတ္ကို ဖြဖူးတယ္။ သူ႔ေကာင္မေလး ဓါတ္ပံုေတြ႔ေတာ့ ငိုလိုက္ရတာ

အခုမ်ားေတာ့လည္း :PPPP

ေခတ္ေၾကာင့္လို႔သာ လြယ္လြယ္ဆိုရေတာ့မလိုပါပဲ

ေန၀သန္ said...

ဘယ္လိုစီးေမ်ာမလဲ ကိုျမစ္က်ဳိးအင္းရဲ႕.. း))... တိုတိုေလးေပမယ့္ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေလး..


ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္

sosegado said...

ခုေတာ့ အလြယ္တစ္ကူရေပမဲ့၊ ခံစားခ်က္ခ်င္းတူညီမည္မဟုတ္ပါ။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ရထားတဲ့ အရာေလးတစ္ခုအတြက္ သူ႕ခံစားခ်က္ေလးကုိ နားလည္မိတယ္။ ၾကည္ႏူးစရာပါပဲ။ အခုေခတ္နဲ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကြာတယ္ေနာ္။

blackcoffee said...

ဒါကေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ ့ဆုိင္တယ္ထင္တယ္အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ေခါက္ျပန္တိုင္း သူ ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီး ဓာတ္ပံု တစ္ပံုေတာ့ ရွာျပီး ယူစျမဲဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အြန္လိုင္း ပို ့ေပးတဲ့ပံုေတြကိုေတာ့ တခါမွ ကူမၾကည့္ဘူးေသးဘူး။

flowerpoem said...

ခုေခတ္က အားလံုးလြယ္လြယ္ရေနေပမယ့္ ပိုၿပီးတန္ဖိုးမရွိသလိုပဲ . . လြယ္တိုင္းမေကာင္းဘူးေပါ့ေလ. . ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္နဲ႕လည္းဆိုင္တာေပါ့ေနာ္...

jr said...

ျဖဴျဖဴစင္စင္ ခ်စ္စရာဇာတ္လမ္းေလး ..

SHWE ZIN U said...

ကိုမွ်စ္ခ်ဳိး ေရ

မကိေမးတဲ႕ ေမးခြန္းကို ေတာ႔ မေမးေတာ႔ပါဘူး အရင္ေခတ္က လူေတြ ကိုေတာ႔ သနားမိသား ဒါေပမဲ႕ တမ်ဳိးစီေပါ႔ေနာ္

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ဟိုးတုန္းက ခ်စ္သူခ်င္း ဓါတ္ပံုေပးတာ ေလ့တယ္ေနာ္...။ ေတြ႔ဖို႔လည္း ပိုခက္ၾကတယ္၊ ေခ်ာင္းၾကည့္ျပံဳးျပန္ေခတ္ကိုး....။ တမ်ိဳးစီပါပဲေလ ၃ႏွစ္ ၃မိုးေစာင့္ရတာကိုေတာ့ သိတ္ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူးရယ္။ တခ်ိဳ႕ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ ရည္းစားဘဝနဲ႔ ညားၿပီးမွ ကြဲသြားၾကတာလဲ ႐ိွတာပဲ။ အမတို႔ဆို တႏွစ္မျပည့္ခင္ ယူလိုက္ၾကတာ။ အတူ႐ိွေနရမဲ့အခ်ိန္ေတြ ႏွေမ်ာစရာ ဆိုၿပီးေလ....ဟားဟား....

မိုးခါး said...

အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႕ အရင္တုန္းကလူေတြ ဓါတ္ပံုေတြ ေတြ႕ျပီး အ၇စ္ခံရတာေနမယ္ .. ျဖဲပစ္ လႊင့္ပစ္ဖို႕ကလည္း ႏွေျမာနဲ႕ေလ .. :D

ညီမေတာ့ မသိမ္းဘူးဗ် .. သက္ေသျဖစ္မယ့္ဟာဆို သိမ္းကိုမထားဘူး ေတာင္းလည္း မေတာင္းဘူး .. :P

ညိမ္းႏိုင္ said...

အင္း....ျဆာဘုန္းႏိုင္တို့၊ျဆာျငိမ္းေက်ာ္တို့၊ျဆာေမာင္စိန္
ဝင္းတို့ေခတ္က လူေတြကအဲ့တိုင္းပဲ...သိပ္ခ်စ္တတ္ျက၊
တန္ဖိုးထားတတ္ျကတယ္...။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့သေဘာက်
တယ္ဗ်....။(ဒါနဲ့စကားမစပ္ ေကာ့ကန္လန္ကားေလးမ်ား
ရွိရင္ပို့ေပးပါလား.....:D)

ျမတ္မြန္ said...

မမကိ ေျပာသလိုပဲ ဦးျမစ္ ...
ဘယ္နွပံုေလာက္ ကလစ္ထားျပီးျပီးလဲဗ်ိဳ႕..။
ရည္စားစာ ေခတ္ေရာရွိေသးရဲ႕လားမသိဝူးေနာ္..။
ကီးဘုတ္ေလးမွာ နွိပ္လိုက္တာနဲ႔ ရည္စားစကားေျပာလို႔ရေနတာကိုး..။
သူတိုေခတ္ သူ႔တို႔အရြယ္ေပါ့ေနာ္..။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကိုေရ ပို႕စ္ေလးဖတ္ရင္းနဲ႕ ကြန္မန္႕ေလးေတြေၾကာင့္ ၿပံဳးရတယ္ ..ဒို႕အကိုမ်ား ဘယ္နွစ္ပံုေလာက္ ကလစ္လုပ္ၿပီး ယူထားလဲ မသိပါဘူးေနာ္...:):)

ဝက္ဆလူး said...

ေမးပါအူးမယ္ ပါးပါး အကုိက အဲဒီျဖဴနဲ႕ေရာ ယူျဖစ္လား .. ခုထိ တကုိယ္တည္းပဲလား .. သိခ်င္တယ္ .. အဲဒါပါ ဆက္ေရးေလ .... (ကြန္မန္႕မ put ခင္လဲ စာေသခ်ာဖတ္ရေသးတယ္ မဟုတ္ရင္ ဝက္ဆလူး စာလဲ ေသခ်ာမဖတ္ဘူးလို႕ေျပာမွာစုိးလုိ႕) အဟိ ...

ျပည္ေကာင္းေအာင္ said...

ဇာတ္လမ္းေလးထဲက ခင္ဗ်ားအကို နဲ႕ ျဖဴတို႕ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ genuine, pure ျဖစ္မွန္း သိပ္ သိသာ တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရည္းစားစာေပးျပီးေတာ့ပဲ ခ်စ္ခ်စ္၊ online ေပၚက ခပ္မိုက္မိုက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ လူေတြကို genuine ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ ေတြ႕ ေစခ်င္တယ္။ အတုမိခံရတာေလာက္ အခံရခက္တာ မရွိ ဘူး။

An Asian Tour Operator said...

ဒါက.. ကိုယ့္ေခတ္နဲ႕ ကိုယ္ ကိုး..။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

စာေရးသူက ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း အစ္ကိုပီပီ ေတာ္ေတာ္ စာေရးေကာင္းပါတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ အေၾကာင္းအရာ ေသးေသးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္း ခံစားမိခဲ့သူအတြက္ေတာ့ တသက္လံုး (စာထဲမွာ ဖြဲ႕ထားသလို) တသက္လံုး အမွတ္ရစရာ လွပတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလး ျဖစ္မွာပါ။ အင္တာနက္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မရိုးမသား အလြယ္တကူ လွည့္ဖ်ားလို႔ရတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထက္ အဲဒီေခတ္ကို ကၽြန္မက ပို Prefer ျဖစ္မိပါတယ္...

လရိပ္အိမ္ said...

သူ႕ေခတ္ႏွင့္သူ ၊ ကိုယ့္ေခတ္ႏွင့္ကိုရ္ပါကြယ္။

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲလိုရိုးရိုးေလး ခ်စ္ရတာ တစ္မ်ိဳးဆန္းတယ္ေနာ္။ အဲလိုပံုစံမ်ိဳး အခုထိ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္ မယံုမရွိနဲ႔။


ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ေရးထားတာေကာင္းတယ္ :)

ျငိမ္းေအး said...

အတိတ္ေခတ္ကိုသတိရစရာေပါ့ေလ.
ခက္ခဲေတာ့လည္းတန္ဖိုးပိုထားမိတာေနမွာ.

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

သူ႕ေခတ္နဲ႕ ကိုယ္႔ေခတ္ဆိုသလို
သူ႕စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႕စိတ္ လို႕ေျပာလည္းမွန္ပါတယ္
ေမတၱာတရားကို အေလးထားသူလည္း ရွိသလို ေပါ႕ေပါ႕တန္တန္ထားတဲ႔သူမ်ဳိးလည္း ဘယ္ေခတ္မဆို ရွိတတ္တာပါဘဲ။ လူတစ္ကိုယ္စိတ္တစ္မ်ဳိးလို႔ ဆိုသကိုးေလ။
ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး စာေရးေကာင္းၾကသား.. ရည္းစားစာေရးလည္း အေတာ္ေကာင္းမဲ႔ ပံု း)

ညီမေလး said...

အေရးအသားက ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးနဲ႔ ေျပာခ်င္တာကို ေပၚလြင္ေစတယ္ ။

ခတ္ေရစီးေၾကာင္းကေတာ႔ အစဥ္အျမဲ ေျပာင္းလဲစီးဆင္းေနမွာပဲေလ..ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ အဲ႔ဒီေရစီးၾကီးထဲမွာ ကိုယ္တုိ႔ေတြကိုယ္တုိင္ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ တန္ဖိုးထားေနထိုင္တတ္ဖို႔ လုိတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းရယ္...

ပန္းခ်ီ said...

အစ္ကုိျမစ္က်ိဳးအင္းရဲ့ အစ္ကုိကလည္း စာေရးအင္မတန္ေကာင္းသူပါပဲ..။ ရုိးစင္းတဲ့ျဖစ္ရပ္ေလးထဲမွာေတာင္ ႏူးညံ့တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကုိေပၚလြင္ေအာင္ေရးႏုိင္စြမ္းတယ္..။ ကြ်န္မကေတာ့ အဲဒီလုိေခတ္ကုိ အျမဲတသသလြမ္းေနသူရယ္ေလ..း)

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

label ကိုဝတၳဳတိုလို႔ တပ္ထားၿပီး ေအာက္ဆံုးမွာ အေတြးတစ္ခုကို ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔ပါသည္လို႔ ဝန္ခံထားေပမယ့္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္လို႔ တစ္ခ်ဳိ႕က ထင္ၾကပါတယ္။ တကယ္က ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳတိုပါခင္ဗ်ာ။

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဒကာေတာ္ ကိုျမစ္ေရ မဂၤလာပါ။ ေရးဖြဲ႕ပုံ ေကာင္းလုိက္တာ။ ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရုံနဲ႔ မရေသးတာက ဘယ္ေနရာမွာလည္း သိလား။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ .........ေလ။ ေနာ္။ ကုိျမစ္ေရးသားပုံနဲ႔ဆုိ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးၿပီလဲ မသိဘူး။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ႀကည္လင္၀င္းပ ေအးျမပါေစ။

လသာည said...

ဓါတ္ပံုေလးအတြက္ ခံစားခ်က္ေလး ေရးဖဲြထားေလး သေဘာက်မိတယ္။ ဒါအရင္ေခတ္ေပါ့ေနာ္ း)))

တစ္ခုလည္း ေတြးမိတယ္။ အခုေခတ္ အင္တာနက္ထဲမွာ ဓါတ္ပံုေတြကို ကလစ္တစ္ခ်က္နဲ႔ ရႏိုင္တယ္ေျပာလည္း ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ့ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု ရဖို႔အတြက္ဆို.. အဲဒီဓါတ္ပံုကို အသည္းအသန္ရွာေဖြေနခ်ိန္ (သို႔) ေဒါင္းေလာ့လုပ္ေနခ်ိန္ ခံစားရတဲ့ ရင္ခုန္ခံစားခ်က္ကေတာ့ ခ်စ္တတ္သူမွန္ရင္ အတူတူပဲ ျဖစ္မလားလို႔ပါ။

ဟန္ၾကည္ said...

ေခတ္ေတြေျပာင္း၊ စနစ္ေတြ ပံုစံေတြ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ႏွလံုးသားအစစ္နဲ႔ တကယ္ခ်စ္ရသူအေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေမတၱာ၊ သစၥာတရားကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္ မေျပာင္းလဲပဲ ရွိေနမယ္ထင္ပါရဲဲ႕...

ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ said...

ကိုယ္႕ကိုကိုယ္တန္ဖိုးမထားၾကေတာ႕တဲ႕ေခတ္ၾကီးမွာ
အရာရာကိုအလြယ္ရအလြယ္ေပးေနၾကေလေတာ႕..
အရမ္းေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းလာတယ္...
စစ္မွန္တဲ႕အရာေလးေတြကပဲပိုတန္ဖိုးရွိလာတယ္အကိုေရ.........


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႕
ခ်စ္ျခင္းအလကာၤ

ေမဓာ၀ီ said...

ၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ အခ်စ္၀တၳဳေလးဖတ္ရသလိုပဲ။
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလး ... ။
ခုေခတ္မွာေတာ့ သိပ္လြယ္လြန္းေနလို႔ တန္ဖိုးမထားၾကေတာ့တာ ထင္ပါရဲ႕။ စာတိုက္က စာပုိ႔တဲ့စနစ္ မတိမ္ေကာေသးတာကိုပဲ ၀မ္းသာေနရေသးတယ္။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အင္း... ေရးတတ္တဲ့ သူေတြမ်ားက်ေတာ့..
ခၽြဲစက္က်ရာ နံေစာ္ေနတာဘဲ။ း))
အဲေလ။ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ေတာ့တာပါဘဲ။ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
ဆရာျမစ္လဲ အကုိတူ ညီျဖစ္ရမယ္။

ခင္မင္လ်က္

Anonymous said...

Hi i,m new in blog posts and i will to know the newinfo postated in this posts .I know your web fromgoogle blog and i have tryed to register some days a go but this security code was hard ro see but i manage it =)) This was my introduction in this blog
byby
And this is my web site you can send to my mail



[url=http://www.austrodach.ro/acoperisuri-si-fatade/tigle-tondach-ceramica-metalice.html]tigla metalica[/url]
tigla metalica


sigilii
sigilii
sigilii
sigilii
sigilii
sigilii
sigilii

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB