“သင္စိတ္ဆႏၵရိွလွ်င္ အခါခါ ပြင့္လန္းနိင္ပါတယ္”

 

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေန႔ကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ တကူးတကေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ကိုေရာက္ဖို႔  ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္  ျဖတ္သန္းျပီး က်ေနာ္  ၾကိဳလင့္ခဲ့တာ။ ဒီေန႔က ပန္းကေလးပြင့္တဲ့ေန႔ေပါ့။ ပန္းပြင့္တာက အထူးအဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ရည္ညႊန္းတဲ့ ပန္းကေလးနဲ႔ပါတ္သတ္ျပီး သာမန္ထက္ပိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ဳိး ရိွေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။

က်ေနာ္ ရည္ညႊန္းတဲ့ ပန္းကေလးက သစ္ခြ ပန္းကေလးပါ။ ရွားပါးသစ္ခြ မဟုတ္သလို တန္ဖိုးႀကီး သစ္ခြမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္သစ္ခြ ပန္းပင္ကေလးမွာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ဳိ႕ရိွပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈လ ေက်ာ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားလည္ရင္း က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္မျဖစ္သူ စိုက္ထားတဲ့ အဲဒီသစ္ခြပန္းပင္ေလးကို ေတြ႔ခဲ့တာ။ တျခားပန္းပင္ေတြနဲ႔အတူ စိုက္ထားေပမယ့္ လံုေလာက္တဲ့ ဂရုစိုက္မႈမ်ဳိး မရိွေတာ့  သစ္ခြပင္ေလးက အရိုးငုတ္တိုနဲ႔ အရြက္ေတြ အျမစ္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနတယ္။ 

စိုက္စဥ္ကေတာ့ စိတ္ပါလို႔ စိုက္ခဲ့ပံုပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စိတ္ေလ်ာ့သြားပံုရပါတယ္။ တျခားအပင္ေတြကေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ထိုက္သင့္သေလာက္ ပြင့္လန္းေနေပမယ့္ ဒီသစ္ခြပင္ေလးကေတာ့ နဂိုခ်ိတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာပဲ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ အပင္နားကို တိုးကပ္ၾကည့္ရင္း

“အစ္မ သစ္ခြပင္က ေသေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္”
“သိပါဘူးဟာ ငါလည္း ဝယ္လာခါစက ေရေတြ မွန္မွန္ေလာင္းေပးတာပဲ။ အပင္က မ်ဳိးမေကာင္းဘူးနဲ႔တူတယ္ဟ။ အရြက္ေတြေရာ အျမစ္ေတြပါ ပုပ္ သလိုျဖစ္လာတာနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ေတာ့တာ။”

ဒီအတိုင္းထားလိုက္ေတာ့တာ ဆိုတဲ့စကားက ထုတ္မေျပာရင္ေတာင္ သိသာနိင္ေလာက္ေအာင္ သစ္ခြပင္ပံုစံက သက္ေသခံေနတယ္။ အိုးအတြင္းဘက္မွာ ေျခာက္ကပ္စျပဳေနတဲ့ အျမစ္ေတြအခ်င္းခ်င္း လိမ္ယွက္ေနတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုလို႔ လက္က်န္ အျမစ္ေလး  ႏွစ္ခု သံုးခုရဲ႕ အရင္းပိုင္းမွာ အစိမ္းေရာင္ နဲနဲ သန္းေနေသးတာေလးပဲ က်န္တယ္။ က်ေနာ့္ကို စိတ္ဝင္စားသြားေစတာလည္း အဲဒီ  အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးပါပဲ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဗီဇ က ႏိုးထလာေတာ့တယ္။

“ ေသမယ့္အတူတူ ဒီအပင္ေလး က်ေနာ့္ကို ေပးဗ်ာ”
“ဟဲ့.. ဘာလုပ္မတုန္း”
“ အျမစ္ေျခာက္ေနပံုေလးကို ဓါတ္ပံု ရိုက္ခ်င္လို႔ ”
“အမေလးဟဲ့ ဘာမ်ားလဲလို႔ နင္လည္း ေရာဂါပဲ”

အဲဒီေန႔က ျပန္လာေတာ့ က်ေနာ့္အျပန္လမ္းမွာ သစ္ခြပင္ေလး အတူပါလာခဲ့တယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ၾကားေကာင္းရံု အေၾကာင္းျပခ်က္ သက္သက္ပါ။ ဒီသစ္ခြေလး ယူခ်င္စိတ္က က်ေနာ့္ရဲ႕ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဗီဇ စိတ္ တစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ပါ။ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္ဝင္စားခဲ့တာက ပစၥည္းအသစ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ တျခားသူေတြ လက္ေလွ်ာ့ စိတ္ကုန္သြားေလ့ရိွတဲ့ အရာေတြကို က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဆိုပါစို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝက စက္ဘီးတစ္စီး လိုခ်င္လို႔ပူဆာမိတယ္။ အိမ္ရဲ႕ အေျခအေနအရ ခပ္လတ္လတ္ တပါတ္ရစ္ စက္ဘီးတစ္စီးဝယ္ဖို႔ ေငြထုတ္ေပးရွာတယ္။ 

က်ေနာ္က အဲဒီခပ္လတ္လတ္ စက္ဘီးကို မဝယ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္က ဂိုေထာင္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ စက္ဘီးအစုတ္ကို သြားေတာင္းဝယ္တယ္။ အဲဒီဘီးက အေျခအေန အေတာ္ဆိုးပါတယ္။  ေနာက္ေဂြက လိမ္ ေနတယ္။ ကိုယ္ထည္မွာ သံေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႔ ပင့္ကူမွ်င္ေတြက မင္းမူထားတယ္။ တာယာကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ပါးလ်ေနျပီ။ လဲလွယ္ရမယ့္ပစၥည္းေတြ စိတ္တြက္တြက္ ၾကည့္တယ္။ အိမ္က ဝယ္ေစခ်င္တဲ့ ခပ္လတ္လတ္ စက္ဘီး ဖိုးနီးနီးေလာက္ က်သြားနိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေတာင္းဝယ္ခဲ့တယ္။ သနားသြားလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ သံထည္ေစ်းသာသာနဲ႔ကို ရတာပါ။ အဲဒီေန႔က စက္ဘီးစုတ္ေလးကို ထမ္းျပန္လာရင္း က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ျခံေထာင့္မွာ ဂုံနီအိတ္ခင္းၿပီး စက္ဘီးကို တစ္စစီျဖဳတ္ေတာ့တာပဲ။ မူလီေတြက က်ပ္ေနလို႔ ဆီေတြ ဖ်န္းၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖဳတ္ရတာပါ။ စက္ဘီးစုတ္ေလးကို အေမက ျမင္ေတာ့ ရင္ဖိတယ္။ က်ေနာ္ အလိမ္ခံလာရတယ္ ထင္လိုနဲ႔တူတယ္။  ေနာက္ေန႔မွ အေမၾကည့္လိုက္လို႔ေျပာၿပီး ဘီးစုတ္ေလးနဲ႔ အလုပ္ဆက္ရႈပ္တယ္။ စက္ဘီးကိုယ္ထည္ကို သံဘရပ္နဲ႔ သံေခ်းခြ်တ္တယ္။ ေခြ်းတလံုးလံုးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေနာက္ေဂြက သံုးမရနိင္ေတာ့ေပမယ့္ ေရွ႕ေဂြက စမုတ္တံတခ်ဳိ႕ က်ဳိးျပတ္ေနတာက လြဲၿပီးအိုေကေသးေတာ့ က်ေနာ္ ေလခြ်န္မိတယ္။ ကိုယ္ထည္ကို သံဘရတ္နဲ႔ ပြတ္တိုက္၊ ေနလွန္းထားခဲ့ၿပီးေတာ့  စက္ဘီးပစၥည္းဆိုင္ကို က်ေနာ္ ေျပးေတာ့တာပဲ။ 

အနီေရာင္ မႈတ္ေဆး ဝယ္တယ္။ တာယာ ႏွစ္လံုးနဲ႔ ေဂြတစ္ေဂြ ဝယ္တယ္။ အနက္ေရာင္လက္ကိုင္ ေကာ္စြပ္ေလးဝယ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဘာ္ဒီတခုလံုးကို အနီေရာင္ေဆး မႈတ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေဆးေျခာက္သြားတာနဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ လမ္းထိပ္က စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ကို သယ္ခ်သြားတယ္။ ဘရိတ္ၾကိဳးေတြ ၊ ဘရိတ္ကိုင္းတံေတြ စမုတ္တံေတြကိုေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကပဲ ဝယ္လိုက္ၿပီး တစ္ခုစီျပန္ဆင္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ရက္ ေန႔လည္ေလာက္မွာ စက္ဘီးနီနီေလးစီးၿပီး အိမ္ျပန္သြားနိင္ခဲ့တယ္။ ျမင္သာေအာင္ စက္ဘီးလို႔ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈ စီး ျပီး ျပန္သြားခဲ့တာပါ။ 

ပိုတဲ့ေငြ အေမ့ကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေငြပိုထြက္လာခ်င္လို႔ က်ေနာ္ ဒီလို လုပ္တာမွ မဟုတ္တာ။ တခ်ဳိ႕လူေတြ လက္ေလွ်ာ့ထားတဲ့အရာကို က်ေနာ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵနဲ႔  လုပ္ခဲ့တာ။ အဲဒီစိတ္က အရြယ္ေရာက္ေလ ရင့္သန္လာေလပဲ။ အဲဒီစိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ပဲ အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔ေတြထဲမွာ အလိုလိုေနရင္း ဦးေဆာင္သူျဖစ္လာတယ္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခက္ခဲတဲ့ အရာေတြကို က်ေနာ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ခက္ခဲတဲ့အရာတိုင္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္နိင္တယ္ဆိုတာထက္ က်ေနာ့္ အေနအထားနဲ႔ ခြန္အားကို အရင္သံုးသပ္ၿပီးမွ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ေရြးခ်ယ္တာေပါ့။ 

အဲဒီစိတ္ဆႏၵျပင္းျပမႈကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြ႔ေတြ႔ မတုန္လႈပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ျပႆနာ တစ္ခု ၾကံဳတိုင္း ၿငီးညဴဖို႔ထက္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရင္ ရနိင္မလဲဘဲ က်ေနာ္အလိုလို ေတြးမိတတ္လာတယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြမွာလည္း ေတာ္သင့္ရံုထက္ ပို ဝမ္းမနည္းတတ္လာေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ၿပီးသြားတဲ့ ကိစၥတစ္ခုမွာ ဝမ္းနည္းတာ ေနာင္တ ရတာဟာ ႏွစ္ခါ ရံႈးတာလို႔ က်ေနာ္သတ္မွတ္ထားတယ္။ 

ပစၥည္းတစ္ခုခု က်ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ က်ေနာ္ ျပန္လိုက္ရွာတယ္။ ရွာသင့္သေလာက္ရွာျပီးလို႔မွ မေတြ႔ရင္ အဲဒီပစၥည္းကို ေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ ေတာ္ၿပီေလ။ လုပ္သင့္တဲ့ ျပန္ရွာျခင္းကုိ လုပ္ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ တသသေတြးၿပီး ေနာင္တ ရေနခဲ့ရင္ ေနာက္တၾကိမ္ ကိုယ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈ တခုျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ဒါေတြက လက္ေလွ်ာ့ထားတဲ့ အရာေတြကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရင္းနဲ႔ ရလာတဲ့ စိတ္ဓါတ္အေနအထားေတြေပါ့။ အခုလည္း သစ္ခြပင္ကေလး က်ေနာ္ ျပန္သယ္လာတယ္။ လက္က်န္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲနဲေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ျပန္ရွင္သန္ေအာင္ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္လို႔ပါပဲ။ တကယ္လို႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္လည္း က်ေနာ္ ဝမ္းနည္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္း လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာထက္ ႀကိဳးစားခြင့္ရသေလာက္ လုပ္ခဲ့တာက ကိုယ့္လိပ္ျပာလံုေစတယ္ေလ။ 

အိမ္မွာ သစ္ခြပင္ကေလး ထားၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ ပ်ဳိးပင္အေရာင္းဆိုင္ကို သြားေမးတယ္။ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္တဲ့ သစ္ခြပင္ အမ်ဳိးအစားရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းသေဘာတရား ၊ ရာသီဥတုအေပၚ ခံနိင္ရည္စြမ္း ၊ သူ႔အတြက္ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့ အားျဖည့္ေဆး စတဲ့ သိသင့္သိထိုက္တာေတြ ေသခ်ာေမးျမန္းတယ္။ အခုသစ္ခြက မိုးေရ စိုစြတ္တာကို သေဘာမက်သလို ေရမ်ားမ်ားေလာင္းဖို႔လည္း မလိုဘူးဆိုတာသိလိုက္ရတယ္။ အရြက္ကို ေရမ်ားမ်ားေလာင္းရင္လည္း အရြက္ေတြ ပုပ္တတ္သလို အပြင့္ကို ေရထိရင္လည္း ၾကာၾကာမခံေၾကာင္း သိရျပန္တယ္။ သစ္ခြပင္ထဲ ထည့္ဖို႔ သစ္ကိုင္းေသးေသးမႈန္မႈန္ေလးေတြရယ္၊ သစ္မႈန္စေတြနဲ႔ အုန္းဆံဖတ္ေတြရယ္၊ အပင္ထဲ ထည့္တဲ့ အပင္သန္ေဆးရယ္၊ ဝယ္ၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ သစ္ခြျပန္လည္ ရွင္သန္ေရးစီမံကိန္း စတင္ေတာ့တယ္။ 

ပထမဆံုး ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ သစ္ခြျမစ္ေတြကို ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သစ္မႈန္စရယ္ အုန္းဆံဖတ္ရယ္ကို ေရႏူးေအာင္ စိမ္ထားလိုက္တယ္။ လက္က်န္ သစ္ခြျမစ္အစိမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေပၚ သစ္ကိုင္းေသေသးေလးေတြရယ္ ေရစိမ္ထားတဲ့ သစ္မႈန္စနဲ႔ အုန္းဆံဖတ္ေတြေရာၿပီး အိုးအေသးေလးထဲမွာ အုံထားလိုက္တယ္။ တပါတ္တခါ ထည့္ေပးရမယ့္ အပင္သန္ေဆးရည္ကို ေလာင္းထည့္ျပီး
ေနေရာင္တိုက္ရိုက္ မထိေစတဲ့ ဝရံတာ အမိုးေအာက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္တယ္။ ကံ ၊ စိတ္၊ ဥတု ၊ အဟာရ ဆိုတဲ့ အထဲက က်ေနာ္ လုပ္နိင္စြမ္းတဲ့ စိတ္ရဲ႕ အာရံုစူးစိုက္မႈရယ္၊ ဥတု နဲ႔ အဟာရကို  လံုေလာက္စြာ ျဖည့္ဆည္းေပးၿပီးျပီ။ အခုဆို သစ္ခြေလးရဲ႕ ကံတရားကိုပဲ က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ က်န္ေတာ့တယ္။

ႏွစ္ရက္ တစ္ခါ ေလာက္ အုန္းဆံဖတ္ေတြကို ေရေလာင္းေပးတယ္။ တပါတ္တခါ ေဆးရည္ထည့္ေပးတယ္။ ခက္ခဲတဲ့ အရာေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ဆို သာမန္ထက္ပိုတဲ့ အာရံုစူးစိုက္မႈေတာ့ ရိွရမယ္မဟုတ္လား။ ပထမ တစ္လမွာ သိသိသာသာ ရလဒ္မျမင္ရေပမယ့္ ဒုတိယေျမာက္လမွာ အိုးရဲ႕ ေအာက္ေျခ အေပါက္ထဲကေန အျမစ္သစ္ေတြ တိုးထြက္စျပဳလာတယ္။ က်ေနာ္ ေက်နပ္သြားတယ္။ အေျခအေနေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ပါစျပဳလာၿပီ။ သစ္မႈန္စေတြနဲ႔ အုန္းဆံဖတ္ေတြ ထပ္ျဖည့္တယ္။  အုန္းဆံဖတ္ေတြ မေျခာက္သြားဖို႔ ေရမွန္မွန္ ဖ်န္းေပးတယ္။ အားေဆးရည္ကို ပမာဏပိုထည့္တယ္။ စိုက္ဖူးသူေတြ အၾကံေပးသလို မီးေသြးခဲ ေလး ငါးခဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ 

အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ အျမစ္ေတြ ထြက္တာ ျမန္လာတယ္။ သစ္ခြပင္ကေလး က်ေနာ့္အိမ္ေရာက္ၿပီး သံုးလေက်ာ္ေတာ့ အရြက္ေတြ စထြက္လာၿပီ။ ငါး လနီးနီး အေရာက္မွာ ကိုင္းတံ တစ္ေခ်ာင္း တိုးထြက္လာတာျမင္ေတာ့ ပီတိျဖစ္ရျပန္တယ္။ ကိုင္းတံ ထြက္လာခ်ိန္မွာ ပန္းပြင့္ေစတဲ့ ေဆးထုပ္ေလး ဝယ္ၿပီး အိုးထဲ ထည့္ထားေပးလိုက္တယ္။ ကိုင္းတံေနာက္မွာ ပန္းပြင့္ေတြ လိုက္လာေတာ့မယ္ေလ။ အရြက္ေတြ ထြက္လာေတာ့ ေရေလာင္းခ်ိန္မွာ ပိုဂရုစိုက္ရျပန္တယ္။ အရြက္ေတြက ေရထိရင္ ပုပ္တတ္တယ္ဆိုေတာ့ ေရေလာင္းခ်ိန္မွာ ခရားအိုးေလးထဲ ေရထည့္ၿပီးမွ အျမစ္ထဲ တိုက္ရိုက္ ေလာင္းေပးရတယ္။ တေျဖးေျဖးရွည္ထြက္လာတဲ့ ကိုင္းတံေလးက်ဳိးမက်သြားဖို႔အတြက္ တုတ္ေခ်ာင္းေလးမွာ ကလစ္နဲ႔ တြဲထားေပးၿပီး ေတာင့္တင္းေစတယ္။

ေဆာင္းဦးေပါက္ အေရာက္မွာေတာ့ အဲဒီကိုင္းတံကေန အဖူးေလးေတြ ထြက္လာၿပီ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေန႔ သိပ္မေဝးေတာ့မွန္း ေသခ်ာသိေနခဲ့ျပီ။ 

အဖူးေလးေတြ တစစ နဲ႔ ၾကီးထြားလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္ အေမွ်ာ္လင့္ဆံုး ပန္းပြင့္ေလးေတြ တပြင့္ျပီး တပြင့္ ပြင့္စျပဳလာေတာ့တယ္။ အားလံုးေပါင္း အခ်ိန္ ရွစ္ လ ေက်ာ္ေက်ာ္ မွာပဲ ေသျခင္းတရားစီက က်ေနာ္ ဆြဲယူထားလိုက္တဲ့ သစ္ခြေလးဟာ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ လွပ တင့္တယ္ ေနေတာ့တယ္။ ဒီသစ္ခြနဲ႔ ပါတ္သတ္လို႔ က်ေနာ့္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုရိွတယ္။ အခုဆို ပထမ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ သစ္ခြပင္ကေလး ျပန္လည္ရွင္သန္ေရးဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ဒုတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုေတာ့ ဒီတပါတ္ အားလပ္ရက္မွာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ပါအံုးမယ္။ ဒီတခါ ရည္ရြယ္ခ်က္က က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့  ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္ပါဘူး။

ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ မယံုနိင္စရာ လွပေနတဲ့ သစ္ခြပင္ေလးကို ပိုင္ရွင္ဆီ သြားျပန္ေပးမလို႔ပါပဲ။ 

ေသဆံုးသြားၿပီထင္ထားတဲ့ သစ္ခြပင္ေလးကို လွပစြာ ျပန္ေတြ႔ခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာမယ့္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈ ခံစားခ်က္ကို က်ေနာ္ ေပးခ်င္ရံုသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ လံုေလာက္တဲ့ အားစိုက္ထုတ္မႈ ရိွရင္ က်ဆံုးျခင္းေတြက ကိုယ့္ဆီ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေရာက္မလာနိင္ေၾကာင္း သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝလမ္းအတြက္ က်ေနာ္ အေပးနိင္ဆံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲ။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ သစ္ခြပင္ကေလး ပိုင္ရွင္ဆီမွာ သက္တမ္းျပည့္ ရွင္သန္ခြင့္ရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

သစ္ခြပင္ကေလးသြားေပးရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာျပရမယ့္ စကားလက္ေဆာင္လည္း ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့....

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။ သင္စိတ္ဆႏၵရိွရင္ အခါခါ ပြင့္လန္းနိင္ပါတယ္”

။....................................................................................။