ဒီတနဂၤေႏြမွာ ျမိဳ႕ျပနဲ႔ေ၀းရာ လတ္ဆတ္တဲ့ေလညင္းေလးေတြ ရွိတဲ့အနီေရာင္နတ္သမီးေလးေတြဆီကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ရက္တာ ခရီးထြက္ျဖစ္တယ္။စေနညက ညသံုးနာရီေက်ာ္မွအိပ္ျဖစ္ေပမယ့္မနက္ေရာက္ေတာ့ alarm မျမည္ခင္မွာပဲႏုိးလာခဲ့တယ္။ခရီးမထြက္ျဖစ္တာၾကာေတာ့ တတ္ၾကြေနမိတာပါ။
(၇:၄၅)မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ (၆)ေယာက္အဖြဲ႔ စထြက္ခဲ့တယ္။ တလမ္းလံုးေနာက္ေျပာင္ သြားရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ခရီးစဥ္ကိုစတင္လိုက္တယ္။ တနာရီခြဲေလာက္ ကားေမာင္းျပီးတဲ့အခါ တျမိဳ႕လံုးနီးနီး စေတာ္ဘယ္ရီသီး စိုက္တဲ့ နယ္ျမိဳ ့ေလးကိုေရာက္သြားတယ္။ ဒါဟာကြ်န္ေတာ္တို႔ခရီးစဥ္ရဲ႕ရည္ရြယ္ရာျမိဳ႕ေလးပါ။ စေတာ္ဘယ္ရီ အပင္ကိုမျမင္ဘူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ တေမွ်ာ္တေခၚရိွလွတဲ့ စိုက္ခင္းေတြက ခ်က္ခ်င္းပဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေစတယ္။
အဲဒီလိုစိုက္ခင္းေတြအမ်ားၾကီးပါပဲကြ်န္ေတာ္တို႔လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကစေတာ္ဘယ္ရီသီးကိုကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခူးဘို႔ပါ။ ဒီမွာေရာင္းတဲ့ပံုစံက စေတာ္ဘယ္ရီျခံထဲကို ၀င္ေၾကးေပးဘို႔မလိုပဲ ကိုယ္ခူးသေလာက္ ကိုယ္၀ယ္ရတာမ်ဳိးပါ။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ့္ စိုက္ခင္းကိုေရြးတယ္။ျပီးေတာ့ေစ်းညိုျပီးစိုက္ခင္းထဲစဆင္းၾကျပီ။
အဲဒီလိုအခင္းမ်ဳိးေတြေပါ့ စိုက္ခင္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္သြားရတယ္။ ဆိုင္ရွင္ေပးထားတဲ့ ကတ္ေၾကးတကိုင္ကိုင္နဲ႔ အၾကီးဆံုးအလံုးေတြကို ေရြးညုပ္ေနမိတယ္။ ေဘာ္ေဘာ္ေတြလည္းေခါင္းမေဖာ္တမ္းခူးေနၾကျပီ။ ၾကီးသထက္ၾကီးတာေတြကို လိုက္ရွာျပီးခူးမိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခူးခြင့္ေပးထားတာကိုက ဒီကိုလာရျခင္းရဲ႕အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွိတိုင္းသာ ခူးရလွ်င္ ကုန္တင္ကားနဲ႔ သယ္လို႔ရေလာက္တယ္။ ဒီတလိုင္းမွာခူးေနရင္း ေနာက္တလိုင္းမွာ ပိုၾကီးတဲ့အလံုးေတြ႔ရင္ ေက်ာ္လႊားျပီးခူးၾကျပန္တယ္။ အၾကီးဆံုးအလံုးေတြပဲလိုက္ရွာေနမိတယ္။
လက္တ၀ါးစာေလာက္ရိွတဲ့စေတာ္ဘယ္ရီသီးစေတာ္ဘယ္ရီသီးခူးတယ္လို႔ အလြယ္တကူေျပာေပမဲ့ တကယ္က အညွာကကိုင္ျပီးညုပ္ရတာမ်ဳိးပါ။ အသီးကိုလက္နဲ႔မကိုင္ရဘဲ ရိုးတံကေနကိုင္ျပီး ညွပ္ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေပးထားတဲ့ျခင္းထဲထည့္ရတာပါ။ ဒါမွ အသီးကၾကာၾကာအထားခံပါတယ္တဲ့။
ဒီလိုညုပ္ရတာမ်ဳိးေပါ့
ရွာလို႔ေကာင္းတုန္းပါပဲ
ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လူေတြလည္းေမာစျပဳေနၿပီ။ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔ကို ထံုစံအတိုင္း ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေပးရေတာ့ပိုေညာင္းရတယ္။ သူတို႔ယူလာတဲ့လဖက္သုတ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႔ နဲ႔ ေန႔လည္စာကလည္း စားလို႔ေကာင္းတယ္။ စားျပီးေတာ့ဆိုင္ရွင္ေတြကို သိခ်င္တာနဲနဲေမးျဖစ္တယ္။ ဒီမွာစိုက္တာက အသီးေတြကိုအေညွာင့္ထြက္တဲ့ အထိထားရပါတယ္တဲ့။ ျပီးမွပလပ္စတစ္အုပ္ထားတဲ့ ကုန္းတန္းေပၚမွာအေပါက္ေလးေတြေဖာက္ျပီးစိုက္ၾကတာပါတဲ့။
ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးေပါ့
စိုက္ျပီး၂လခန္႔ၾကာရင္ေတာ့ ပန္းစပြင့္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ရက္ ၂၀ ခန္႔ၾကာလ်င္ေတာ့ ခူးလို႔ရျပီေပါ့။
အျပိဳင္အဆိုင္သီးေနၾကတယ္ ထမင္းမစားခင္ ဆိုင္ရွင္တိုက္တဲ့ စေတာ္္ဘယ္ရီ ဝိုင္ကို ေသာက္ၾကေသးတယ္။ စားျပီးေတာ့လည္း စေတာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္ကို ထပ္ေသာက္ၾကတာပါပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ဝယ္ေသာက္တာပါ။ ခူးရတာမဝေသးေတာ့ ထမင္းစားၿပီး ေနာက္တေခါက္စိုက္ခင္းထဲထပ္ဆင္းျပီးခူးၾကျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခူးထားတဲ့ အေလးခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ။ ေန႔လည္(၁)နာရီေလာက္ရိွေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ တေနရာကိုထပ္သြားၾကျပန္တယ္။ ဒီတခါသြားတာက စေတာ္ဘယ္ရီနဲ႔ ပါတ္သတ္တာအကုန္ရိွတဲ့ ျပပြဲပန္းျခံဆီကိုပါ။
(ဆက္ရန္)
9 comments:
အားက်စရာပါပဲ.ကြ်န္ေတာ္လည္းခူးခ်င္သြားျပီ
ေနာက္တေခါက္ေတာ့ေခၚဗ်ာ.
အလြန္ေကာင္းတဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြအေၾကာင္းပိုသိရပါတယ္
အား............
စားခ်င္လိုက္တာ
အဟင့္
စားလဲစားခ်င္တယ္ ခူးလဲခူးခ်င္တယ္
း)
စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေအာက္မွာေရာ ခ်စ္သူနဲ ့အဆင္ေျပရဲ ့လား
အဟီး..............
အရမ္းေကာင္းတယ္
ဒီပို ့စ္ေလးက
ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနပါေၾကာင္း
ဟုတ္တယ္မမီးငယ္ေရ စေတာ္ဘယ္ရီ ပင္ေအာက္မွာ
ေလညင္းခံရင္းေအးေအးလူလူစကားေျပာမလား
စဥ္းစားထားတာဗ်.အပင္ေတြ႔မွပဲတက္မနင္းမိေအာင္
မနည္းေရွာင္ေနရေတာ့တယ္ဟဲဟဲ.
အရမ္းလွတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီ ရႈခင္းေတြ ႀကည့္ခြင့္ ရတာ ေက်းဇူးပဲဗ်ိဳး။ စိတ္ႀကည္ႏူးမိတယ္။ အသီးေတြကလဲ စားခ်င္စဖြယ္ပါပဲ။ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးလိုလွတယ္။
အရမ္းသေဘာက်စရာေကာင္းတဲ႔ အပင္ေလးေတြပါ....။
စားလဲစားခ်င္တယ္...။ဟိ ဟိ.........။
အရမ္းလွတဲ့ရွဴခင္းေတြပဲ စားလည္းစားခ်င္တယ္ ခူးလည္းခူးခ်င္တယ္ အဲဒါဘယ္မွာလည္းမသိဘူး... ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း. . .
စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေပၚတက္ကတုန္းက
စေတာ္ဘယ္ရီကုိင္းက်ိဳးက်လို႔ ေျခေထာက္နာသြားတာ
စေတာ္ဘယ္ရီပင္ကိုစိတ္နာေနတာ ။
ခုေတာ့လည္း အာဂါတ တရားေတြ ေပ်ာက္ပါပီ။
လာခူးေပးရင္ ေန႔တြက္ ဘယ္ေလာက္ရမွာလည္းဟင္
စားခ်င္ပါ့ စေတာ္ဘယ္ရီ။
ခုေတာ့ ပံုေတြပဲၾကည့္လိုက္ရတယ္။
Post a Comment