ေညာင္ရမ္းရဲ႕ ငယ္ဘ၀...(၁)

က်ဳပ္အေၾကာင္းေျပာရရင္ က်ဳပ္ေနတာက မြန္ျပည္နယ္ ေပါင္ျမိဳ႕လို႔ေခၚတဲ့ျမိဳ႕ဗ်...။
ဆံေတာ္ရွင္ က်ဳိက္ထီးရိုး ဘုရားဖူးသြားတဲ့ လမ္းေပၚကျမိဳ႕ေပါ့...။
က်ဳပ္ေနတဲ့ရပ္ကြက္နာမည္က ၄ ရပ္ကြက္တဲ့...ေျပာေတာ့သာ ရပ္ကြက္ေပါ့ဗ်ာ..တကယ္ေတာ့ ရြာပံုစံပါပဲ..။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၄၀ နားနီးနီး ဆိုေတာ့ လည္းမဖြင့္ျဖိဳးေသးဘူးေပါ့ေလ..။
အဲဒီမွာ ေမြးျပီး အဲဒီမွာပဲ ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့..။

က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အင္မတန္ ကျမင္းသာကလား...။အေဆာ့လည္း အရမ္းသန္တယ္...။
ေျမးေတြထဲမွာလည္း က်ဳပ္က တစ္ဦးထဲေသာ ေျမးေယာက်ာၤးေလးဆိုေတာ့ အဘိုးအဘြားက အခ်စ္ပိုၾကတယ္..။
ရြာမွာဆို က်ဳပ္တို႔ အဘိုးအဘြားက လူခ်မ္းသာ စာရင္းထဲမွာပါတယ္ဗ်...။ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး သူတို႔က
က်ဳပ္ကို အျပင္ကို ေပးမထြက္ဘူး တျခားကေလးေတြနဲ႔လည္း မေပါင္းရဘူးတဲ့ေလ...

က်ဳပ္ကေတာ့ ကေလးပဲဗ်ာ ဘာမွမေတြးဘူး စိတ္ထဲမွာ ကစားဘို႔ပဲ ရိွတယ္..။အျပင္ကို ရေအာင္ လစ္ထြက္ျပီး
တျခားကေလးေတြနဲ႔ သြားကစား ရင္ အဘိုးက က်ဳပ္ကို လိုက္ရွာတာပဲ...။က်ဳပ္မွာ ကစားသာ ကစားရတယ္ စိတ္က
တယ္မေျဖာင့္လွဘူး ဘယ္အခ်ိန္မ်ား အဘိုးေရာက္လာမလဲ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ကစားရတာကိုးဗ်..။
အဘိုးေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း ေရငုပ္ကြ်မ္းက်င္ခဲ့ရတာ..အဲဒါအေၾကာင္း ေနာက္ေန႔မွ ေျပာျပမယ္ဗ်ာ..။

က်ဳပ္အျမဲတမ္း မွတ္မွတ္ရရ ရိွခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ေလး အရင္ေျပာမယ္...။

က်ဳပ္ငယ္ငယ္က သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ အက်င့္တခုရိွတယ္..။အဲဒါက လမ္းသြားရင္ လက္တကမ္းက ေတြ႔သမွ်
အရြက္ခူးျပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ ၀ါးတတ္တဲ့ အက်င့္ပဲ....။
အဲဒီအက်င့္က မေကာင္းမွန္းေတာ့သိတယ္ဗ်...ဒါေပမယ့္ မျပင္နိင္ဘူး...။
ဘယ္ကေနဘယ္လို အဲဒီအက်င့္ စြဲသြားမွန္းလည္း သတိမထားခဲ့မိပါဘူးဗ်ာ.။။

အဲဒီအက်င့္ ဘယ္ေလာက္အထိ စြဲသြားလည္းဆို အိမ္ကေစ်းဆိုင္လႊတ္ျပီး တခုခု သြား၀ယ္ခိုင္းရင္
က်ဳပ္က လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ်အရြက္ ခူးျပီး ၀ါးရင္းနဲ႔သြားတာဗ်...။
၀ါးစရာမေတြ႔ရင္ အေမေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံကို ၀ါးသြားတာ....
ေစ်းဆိုင္လည္းေရာက္ေရာ အေမေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံလည္းဗိုက္ထဲေရာက္ေရာပဲ....။

က်ဳပ္အေမကေတာ့ စိတ္ဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ....စိတ္ဆိုးေတာ့ က်ဳပ္ကို ရိုက္တာပဲ...။
ေမြးတုန္းက ေမြးျပီး ဒီေလာက္ပိုက္ဆံေလးေတာ့ မႏွေမ်ာသင့္ဘူးလို႔ က်ဳပ္ေတာ့ထင္တာပါပဲဗ်ာ..။
က်ဳပ္ကေတာ့ အေမ ရိုက္လည္း ရိုက္ရိုက္ပဲဗ်....အဲဒီ့ အက်င့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ဘူး..။
အေမကေတာ့ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ နင္က ဆိတ္ေသလို႔ ၀င္စားတာတဲ့ က်ဳပ္ကိုေျပာဖူးတယ္..။
ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးဗ်...။

မွတ္မွတ္ရရ တခါကေတာ့ အရြက္အ၀ါးေကာင္းလို႔ က်ဳပ္မီးပံုထဲေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္..။

က်ဳပ္တို႔က ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ျခံထဲမွာ မီးလံႈတဲ့အေလ့ အထ ရိွတယ္..။
အဲဒီေန႔က ထံုးစံအတိုင္းက်ဳပ္တို႔ ျခံထဲမွာ မနက္ေစာေစာ မီးလံႈ ၾကတယ္။
အေဖကေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးမွာ ထိုင္ရင္းမီးလႈံေနတယ္။
အေမကေတာ့ သစ္ရြက္စ အမိႈက္သရိုက္ေတြ လွဲေနတယ္...။

က်ဳပ္လည္း မီးလႈံရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေဘးကေတြ႔တဲ့ အရြက္ ဆြဲျပီး ၀ါးလိုက္တာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့
ပိန္းၾကားရြက္ ျဖစ္ေနပါေလေရာ...။
နဲနဲ၀ါးမိေတာ့ ပါးစပ္ထဲမွာ ယားလိုက္တာဗ်ာ..အခုျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ယားက်ိက်ိနဲ႔...။

က်ဳပ္က ပါစပ္ယား လို႔ေအာ္ငိုမိတာေပါ့..။ဒါကိုအေဖက မေဖးမတဲ့အျပင္ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔
“မေအေပး ဒီေလာက္ ၀ါးခ်င္အံုး” ဆိုျပီး က်ဳပ္ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္တာ မီးပံုထဲ ေလးဖက္ေထာက္ျပီး
က်သြားေတာ့တယ္။

မီးပံုထဲေရာက္ေတာ့ ယားတာေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲမသိဘူး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အတင္းလူးလဲထရတယ္..။
အေမလည္း ကဗ်ာကယာ အိမ္ေအာက္မွာ ထားတဲ့ မရမ္းျပား ေျခာက္ေတြေျပးယူျပီး က်ဳပ္ကို ျမန္ျမန္ ၀ါးခိုင္းရတယ္။
က်ဳပ္လည္း မရမ္းျပားေတြ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ ၀ါးရတာေပါ့..။

မရမ္းျပားေျခာက္က အယားေျပတယ္ဆိုပဲ....
ပါးစပ္ယားတာေတာ့ ေပ်ာက္တယ္ဗ် က်န္တာေတြ ေပ်ာက္မေပ်ာက္ေတာ့ သိဘူးရယ္။

အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္ အသက္ ဘာရိွအံုးမလဲဗ်ာ...၅ႏွစ္ ၆ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရိွအံုးမယ္..။
မီးပံုထဲေရာက္ခဲ့လို႔ ခုထိကို မွတ္မိေနေသးတာ...။
အဲ့ဒီအက်င့္လား....ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးဗ်...။

ဒါေပမယ့္ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ အရြက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီးမွ ၀ါးျဖစ္ေတာ့တယ္....။
ေတာ္ၾကာ ပိန္းၾကားရြက္တို႔ ေခြးေသးပန္းရြက္တို႔ ျဖစ္ေနရင္ က်ဳပ္ပဲဒုကၡေရာက္မွာကိုးဗ်..။
...ဒီေလာက္ေတာ့က်ဳပ္ သိပါတယ္ဗ်ာ...။