ေႏြရာသီ..ေရကူးသင္တန္း

က်ဳပ္အေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာမယ္ စိတ္ကူးေတာ့ ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းက က်ဳပ္ေရကူးတတ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးပါပဲ။ေျပာရရင္ က်ဳပ္ေရကူးတတ္ပံုကလည္း ရာဇ၀င္ရိွတယ္ေပါ့။
က်ဳပ္ေရကူးတတ္သလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္သူမွ ကူးတတ္လာမယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္အသက္က ၈ ႏွစ္ ၉ႏွစ္ ေလာက္ရိွေနျပီ...။ ဝန္ခံရရင္ က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အင္မတန္ေခါင္းမာ တာဗ်..။

ရြာမွာ အေဒၚ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္က မုန္႔ေရာင္းတယ္။ သူ႔ဆီမွာက ပိုက္ဆံနဲ႔ မ၀ယ္ဘဲ ဆန္နဲ႔ လဲစားလို႔ရေတာ့ က်ဳပ္က မနက္မိုးလင္းရင္ ဆန္ႏို႔ဆီဘူး တစ္လံုးေလာက္ကို အိမ္က ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ အက်ၤ ီထဲ ဖြက္ျပီး ခိုးရတယ္။ ညေနေရာက္ရင္ မုန္႔နဲ႔သြားလဲစားတယ္...။ လဲလို႔ရတဲ့မုန္႔ကို က်ဳပ္နဲ႔ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းက အတူတူ စားၾကတယ္ေပါ့။

က်ဳပ္တို႔ ျခံထဲမွာ ပ်ဥ္းမပင္ႀကီးကို လူၾကီးခါးတ၀က္ေလာက္ အျမင့္မွာ ခုတ္ထားတယ္..။ ျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ပ်ဥ္းမငုတ္တို ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ..။ က်ဳပ္က ခိုးလာတဲ့ ဆန္ႏို႔ဆီဘူး တလံုးစာကို ခြက္တခုထဲ ထည့္ျပီး အဲဒီပ်ဥ္းမငုတ္တိုေပၚ ကခ်ဳိင့္ခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားေလ့ရိွတယ္။ ညေနေရာက္ရင္ အဲဒီဆန္ကိုယူျပီး အေဒၚရဲ႕ မုန္႔ဆိုင္ကို ေျပးရတာ က်ဳပ္ရဲ႕ေန႔စဥ္အလုပ္ပဲ...။

က်ဳပ္ကသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လံုလွျပီထင္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ခိုးေနတာ က်ဳပ္အေမက ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ
က်ဳပ္က သတိမထားမိဘူး။ တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္ဆန္ခိုးျပီး ပ်ဥ္းမငုတ္တိုဆီ ထားမလို႔ အသြားမွာ ခိုးထုပ္ခိုးထည္နဲ႔ လက္ပူးလက္ၾကပ္ကို အေမကဖမ္းမိသြားတယ္။ အိမ္မွာလည္းဒီေလာက္ေၾကြးေနတာ ဒီလိုလုပ္ရပါ့မလားဆိုျပီး အေမကစိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ က်ဳပ္ကို အျပစ္ေပးတယ္။ သူ အျပစ္ေပးပံုက သူမ်ားနဲ႔မတူဘူး...။ သူအျပစ္ေပးပံုကဒီလို။ က်ဳပ္တို႔ျခံထဲမွာ ေရကန္ၾကီးတကန္ရိွတယ္...။ အဲဒီေတာ့ ကန္ထဲမွာ ငါးေတြလည္းရိွတာေပါ့..။

က်ဳပ္တို႕က ပ်င္းရင္ အဲဒီကန္ထဲ အုန္းသီးေတြ ႀကိဳးခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်ထားေလ့ရွိတယ္ ။ ကန္ထဲကငါးေတြက အဲဒီ အုန္းသီး အထဲကို ၀င္စားတတ္တယ္။ အုန္းသီး ကိုၾကိဳးေလးနဲ႔ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲတင္ရင္အဲဒီအုန္းသီးထဲမွာ ငါးေတြ တခါတေလ ပုဇြန္ေတြ ပါလာတတ္တယ္။ ရလာရင္ေတာ့ မီးဖုတ္စားတာပဲ။ ဒါကၾကံဳတုန္းေျပာျပတာ..။ က်ဳပ္အေမက အျပစ္ေပးေတာ့ အဲဒီကန္ထဲကို က်ဳပ္ကို ပစ္ခ်တာေလ..။ရိုးရိုးပစ္ခ်တာမဟုတ္ဘူး...။ ေျခေထာက္ကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်တာဗ်..။အုန္းသီးကို ၾကိဳနဲ႔ခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်သလို တပံုစံထဲပဲ...။ ဝဋ္လည္တယ္ လို႔ေျပာရင္လည္း ရမွာေပါ့

ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေရနစ္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္ေတာ့ က်ဳပ္ေျခေထာက္တေခ်ာင္းကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး ကမ္းစပ္ကေန
အေမက က်ဳပ္ကို ေနာက္လုပ္အံုးမလား ေမးလိုက္ တုတ္နဲ႔ နဲနဲ ထိုးလိုက္နဲ႔ လုပ္ေနတာေလ..။ တုတ္နဲ႔ထိုးတာက ကမ္းစပ္ကို ျပန္ေရာက္မလာေအာင္လို႔ လုပ္တာ...။ ႏွစ္သြားမွာလည္း ေၾကာက္ေတာ့ တုတ္နဲ႔ထိုးလိုက္ ျပန္ဆြဲလိုက္နဲ႔ က်ဳပ္ေၾကာက္မလားလို႔ ေျခာက္တာေပါ့ဗ်ာ..။ က်ဳပ္လား...ကေလးပဲဗ်ာ ေရထဲေရာက္ ေတာ့ေၾကာက္တာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ကုန္းေပၚျပန္ေရာက္ရင္ တရက္ေလာက္ပဲ ျငိမ္တယ္ ေနာက္ေန႔ ဆန္ျပန္ခိုးျပီးမုန္႔နဲ႔သြားလဲတာပဲ...။ အေမက ထပ္မိ ေရထဲထပ္ပစ္ခ်နဲ႔ က်ဳပ္ယက္ကန္ယက္ကန္ နဲ႔ ေရထဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနတတ္လာတယ္...။

အဲဒါနဲ႔ အေမက ျပစ္ဒဏ္ ထပ္တိုးတဲ့ အေနနဲ႔ အရင္က ေျခေထာက္တေခ်ာင္းထဲ ၾကိဳးခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်ရာကေန ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပူး ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်ျပန္တယ္..။ က်ဳပ္က လက္ေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ လုပ္ျပီး ကိုယ္ေဖာ့ရေတာ့တယ္...။အဲဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ကိုယ္ေဖာ့တတ္လာတယ္ ဆိုရမယ္..။ ကိုယ္ေဖာ့တတ္ လာေတာ့ က်ဳပ္ကေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပူးခ်ည္ခံထားရေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဘက္အားျပဳျပီး ေရကူးတတ္ သြားေတာ့တယ္။ ျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ေရသူမ ပံုစံမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ..။ ဒါေပမယ့္ ကူးရတာ ေရသူမေတြ လိုေတာ့ အဆင္ေျပလွတယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့...။

ၾကာလာေတာ့ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ ေရကူးသင္တန္းတက္ေနတယ္ သေဘာမ်ဳိးထင္လာတယ္..။ နည္းစနစ္ သိပ္မက်တာ ကလြဲရင္ အေမက က်ဳပ္ရဲ႕ ေရကူးနည္းျပေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေရထဲပစ္ခ်ခံရတာ က်ဳပ္ သိပ္မေၾကာက္ ေတာ့ဘူး။ ကုန္းေပၚျပန္ေရာက္ရင္ အရင္လို ဆန္နဲ႔မုန္႔ လဲစားတဲ့ အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္တာပဲ။ မုန္႔ကိုၾကိဳက္လြန္းလို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်..။ က်ဳပ္က အေမမသိေအာင္ ခိုးျပမယ္ဆိုတဲ့ မခံခ်င္စိတ္ရယ္ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကို စားေစခ်င္ စိတ္ရယ္ ေၾကာင့္ပဲ...။

အဲဒီလိုနဲ႔ ဆန္ခိုးလိုက္ ေရထဲပစ္ခ်ခံလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ခိုးျပီးထဲက က်ဳပ္လည္း အဲဒီအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရတယ္..။ မစြန္႔လႊတ္လို႔လည္း မရေတာ့ဘူး။ အေမက က်ဳပ္ကို ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေရထဲပစ္ခ်ေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ေရာ လက္ႏွက္ဘက္ပါၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်တာဗ်။ ဒီလိုမ်ဳိးဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး တကိုယ္လံုးၾကိဳးခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်တဲ့ အဆင့္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္းေရထဲျမဳပ္တာပဲ...။ က်ဳပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး အိုလံပစ္ပြဲမွာ ေအာင္ပန္းဆြတ္ခူးသြားတဲ့ ေရကူးခ်န္ပီယံ မိုက္ကယ္ေဖးလ္ ဆိုလဲ တတ္နိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

အဲဒီေတာ့မွ အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ျပီး ဆန္နဲ႔မုန္႔လဲစားတဲ့ မဟာလုပ္ငန္းႀကီးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့တယ္..။
ဒီတခါ အေမ့နည္းစနစ္က ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္တာကိုး...။ တခါတေလေတာ့လည္း ေတြးမိတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီ့အဆင့္သာ ေက်ာ္နိင္ရင္ အေမက်ဳပ္ကို အရႈံးေပးရေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီထက္ေၾကာက္ေအာင္ လုပ္ဘို႔ဆိုတာ လည္ပင္းကို ခဲလံုးခ်ည္ျပီး ပစ္ခ်မွ ရေတာ့မယ္ထင္တယ္ေလ..။ အဲဒီေလာက္ေတာ့ အေမ့အသဲ မမာနိင္မွန္း က်ဳပ္သိတယ္....။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္က အင္မတန္ ေခါင္းမာတာဗ်...။လုပ္ခ်င္ရင္ ဘယ္သူတားတာ ရေအာင္လုပ္တတ္တယ္...။ အခုလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိင္ေတာ့လို႔သာ အရႈံးေပးလိုက္ရတာ...။

က်ဳပ္ေရကူးတတ္လာတာေလး ျပန္သတိရမိေတာ့ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း ေရကူးသင္ေပးခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား သာသင္ အမွန္တကယ္ ေရကူးတတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵရိွခဲ့ရင္ က်ဳပ္အေမရဲ႕ နည္းစနစ္ေတြ အတိုင္း ျပန္သင္ေပးနိင္ပါတယ္ဗ်ာ က်ဳပ္အတြက္ အပန္း မႀကီးလွပါဘူး...)



(ေညာင္ရမ္းရဲ႕ ငယ္ဘ၀ပါ )