ရိုးရာ

ရိုးရာ

တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးတိုင္းမွာ သူတို႔ လူမ်ဳိးနဲ႔ပါတ္သတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့နဲ႔ ရိုးရာ ကိုးကြယ္မႈဆိုတာ ရိွၾကပါတယ္။ တျခားလူမ်ဳိးေတြအေနနဲ႔ နားလည္ဖို႔ ခက္ခဲနိင္တဲ့ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈေတြလည္း ရိွေနတတ္ေပမယ့္ ဒါဟာ လူမ်ဳိးစု အတြင္းမွာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရိွလာခဲ့တဲ့ ဓေလ့ထံုးစံေတြ လည္းျဖစ္ပါတယ္...။

တြံေတးၿမိဳ႕ကေန ေမာ္ေတာ္စီးၿပီး ဆက္သြားရတဲ့ ကရင္ေခ်ာင္းထဲက က်ဳံဖားဆိုတဲ့ ကရင္ရြာမွာ ေမေမ့ကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္...။ တြံေတးမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာလည္း ကရင္ေသြး ပါေနခဲ့ေပမယ့္ အေဖ့ဘက္ မ်ဳိးရိုးလိုက္သြားတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕ ကရင္လူမ်ဳိး မ်က္နာပံုစံမ်ဳိး ရိွမေနခဲ့ပါဘူး။ ျမိဳ႕မွာေမြးၿပီး ၾကီးျပင္းခဲ့ရေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကရင္ေသြး ပါတယ္ဆိုတာကိုလည္း ေမ့ေနခဲ့ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အဖြားရိွတဲ့ ကရင္ရြာ ကိုေတာ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း သြားလည္ဖို႔မေမ့တတ္ၾကဘူး။ ရြာရဲ႕ ေဖာ္ေရြမႈ ၊ အမ်ဳိးအေဆြမ်ားရဲ႕ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုမႈေတြ အျပင္ ရြာရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံ ေတြက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ရြာကို သြားလည္ဖို႔ အျမဲ တက္ၾကြေနေစခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မဟုတ္ေပမယ့္ ရြာကလူၾကံဳနဲ႔ လွမ္းေခၚတာေတြလည္း ရိွတတ္ေသးတယ္။ ဘယ္ေန႔ေတာ့ ရြာမွာ “နတ္စား” ဖို႔ရိွတယ္ အမွီလာခဲ့ၾကဆိုျပီး အမ်ဳိးေတြက သတိတရနဲ႔ ေခၚေလ့ရိွၾကတယ္။ ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ ဝက္သားၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ရြာကို အေရာက္ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာဘက္ေတြက နတ္စား တယ္လို႔ေျပာေပမယ့္ နားလည္လြယ္ေအာင္ေျပာရရင္ ကရင္ရိုးရာနတ္ကို ပူေဇာ္တဲ့ ပြဲလို႔ ေျပာရင္ ပိုရွင္းမယ္။ ဘဝရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ေျပလည္ေအာင္ ဆုေတာင္းတိုင္တည္ျပီး ထိုဆုေတာင္းအတိုင္း ျပည့္လာတဲ့အခါ ကတိခံထားသလို နတ္ကန္ေတာ့တဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါ။ ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ ရိုးရာဓေလ့ေလးနဲ႔ အမ်ဳိးအေဆြေတြ နတ္စားတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

နတ္စားဖို႔ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ရြာရဲ႕အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ဝက္ သံုး ေလး ေကာင္ေလာက္ေတာ့ ေမြးထားေလ့ ရိွၾကတယ္။ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ရယ္ ထမင္းအိုးငွဲ႔တဲ့အခါ ခံထားတဲ့ ထမင္းရည္ရယ္ ဖြဲႏုရယ္ေကြ်းျပီး ေမြးၾကတာပါပဲ။ ဝက္ေတြ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္အိမ္ နတ္စား တဲ့အခါ သံုးဖို႔ရယ္ ျပန္ေရာင္းဖို႔ရယ္ရည္ရြယ္ျပီး ေမြးေလ့ရိွတယ္။

နတ္စားမယ့္ေန႔မွာ ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္ဆို အလုပ္အကိုင္ လုပ္မယ့္အဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ မီးဖိုတဲ့သူက ဖိုျပီး အိုးေဆးတဲ့သူ ထမင္းစား စားပြဲသယ္တဲ့သူ စသည္ျဖင့္ ရြာေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း တက္ညီလက္ညီ လုပ္အားေပးေလ့ရိွတယ္။ ကူညီမယ့္သူေတြကို တကူးတက ေခၚထားရတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ နတ္မစားခင္ တရက္အလိုမွာ နတ္စားမယ့္ အိမ္ရွင္ကရြာထဲသြားရင္း ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးဆင္းရင္းနဲ႔ မနက္ျဖန္ငါတို႔အိမ္ နတ္စားမယ္ေဟ့လို႔ ေတြ႔တဲ့သူကို ေျပာလိုက္ရင္ရျပီ။ သိတဲ့သူက ေနာက္တေယာက္ေနာက္တေယာက္နဲ႔ ျဖန္႔ေပးလိုက္တာ တရြာလံုးလိုလို သိသြားၾကတာပါပဲ။ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြရဲ႕ သတင္းဆက္သြယ္မႈ ကြန္ယက္က သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပေနတယ္ဆိုရမယ္။

နတ္စားမယ့္အိမ္ရဲ႕ ျခံဝင္းထဲက သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ဝက္ကို ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕ဝက္ေတြကေတာ့ ေအးေအးလူလူ ေနေနေပမယ့္ ဝက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေသရေတာ့မွာ သိေနသလိုနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္ဆို ဝက္သတ္တဲ့သူေရာက္လာပါျပီ။ နတ္စားဖို႔ ဝက္သတ္တာ တခါေတာ့ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ထင္းခြဲတဲ့ ေပါက္ဆိန္ရဲ႕ အေႏွာင့္ဘက္နဲ႔ နဖူးတည့္တည့္ ထုခ်လိုက္တာ တခါတည္း ေသတာပါပဲ။ ဝက္ေသျပီဆိုတာနဲ႔ ခုတ္ထစ္ခြဲျခမ္းတဲ့ သူေတြက ဝက္တေကာင္လံုး ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ျပီးရင္ အဆင္သင့္တည္ထားတဲ့ ေရေႏြးထဲထည့္ၿပီး ဂ်ီးခြ်တ္ အေမႊးႏႈတ္ ၾကတယ္။

နတ္တင္ရမယ့္ အဓိက မပါမျဖစ္ အစိတ္အပိုင္းေတြက အတြင္းကလီစာ နဲ႔ အသားနည္းနည္းပါပဲ ။ ဝက္ေခါင္းလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့အသားေတြကိုေတာ့ တဝက္ခြဲျပီး လူေတြကို ေကြ်းဘို႔ဖယ္တယ္။ က်န္တဲ့တဝက္ကိုေတာ့ ေစ်းထဲမွာေရာင္းသလို ဝက္သားအတြဲေတြျဖစ္ေအာင္ ခုတ္ထစ္ျပီး ရြာစဥ္တေလ်ာက္ လိုက္ေရာင္းေလ့ရိွတယ္။

ဝက္တေကာင္ဆို ပွ်မ္းမွ် ပိႆာခ်ိန္ ၇၀ ေလာက္ ထြက္ေတာ့ အခ်ိန္ ၃၀ ေလာက္ကို ေရာင္းျပီး ေငြျပန္ရွာၾကတယ္။ က်န္တဲ့အသားေတြကိုေတာ့ အရြယ္ေတာ္အေနအထား အတံုးေတြ ခုတ္ထစ္ျပီး ေရလံုျပဳတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္မီးဖို တစ္လံုးနဲ႔ တစ္ရြာလံုးေကြ်းဘို႔ ထမင္းအိုးတည္ၾကပါတယ္။ နတ္တင္ရမယ့္ အစိတ္အပိုင္းေတြကို အိုးတစ္လံုးနဲ႔ သပ္သပ္ ျပဳတ္ထားရပါတယ္။ အဲဒါေတြက်က္ျပီဆို နတ္ဆရာက ဗန္းအၾကီးတခုထဲ ျပင္ဆင္ျပီး ရိုးရာနတ္ကို တိုင္တည္ပါတယ္။ နတ္စားမယ့္ ေန႔မတိုင္ခင္ တစ္ရက္အလိုထဲက မိသားစုဝင္ေတြ စံုစံုညီညီ ရိွၾကရပါတယ္။ နတ္စားမယ့္ မတိုင္ခင္ တစ္ညမွာလည္း မိသားစုေတြ တအိမ္ထဲ တမိုးထဲေအာက္မွာ ေနၾကရပါတယ္။

နတ္တင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အိပ္ခန္းတခုထဲ မိသားစုအားလံုးဝင္ၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ထားရပါတယ္။ သူစိမ္းဆိုလို႔ နတ္ဆရာ တေယာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ နတ္ဆရာက ရိုးရာနတ္ကို ဘယ္ေန႔သား ဘယ္ေန႔သမီး ဘယ္သူေတြ ကေတာ့ျဖင့္ သတိတရနဲ႔ ရိုးရာမပ်က္လာကန္ေတာ့ပါတယ္၊ စီးပြားလာဘ္လာဘ တိုးေအာင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ ဆိုျပီး အပ္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နတ္စာေတြရြတ္ျပီး နတ္ကို တင္ထားတဲ့ အစားအစာေတြ စားပါလို႔ ေတာင္းပန္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိသားစု ဝင္ေတြက ျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုင္ေနၾကရပါတယ္။ လူေတြကသာ ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္ေနေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အၾကည့္ေတြက နတ္တင္ထားတဲ့ ဗန္းထဲပဲေရာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါကလည္း အေၾကာင္း ရိွပါတယ္။ နတ္ဆရာ ရြတ္ဖတ္ျပီးရင္ မိသားစုဝင္ေတြက အစဥ္လိုက္ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ စားၾကရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရင္ဘယ္အတံုးကို ေရြးစားမလဲလို႔ ေခ်ာင္းေနၾကတာပါ။

ေျပာရရင္ အဲလိုေခ်ာင္းတဲ့ အထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မပါပါဘူး။ က်န္တဲ့အတံုးပဲစားမယ္ဆုိၿပီး စိတ္ေလ်ာ့ ထားရတယ္။ မေလ်ာ့လို႔လည္း မရဘူးေလ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ နတ္စားတဲ့ အခါမွာ လိုက္နာရတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံ ေၾကာင့္ပါပဲ။ နတ္တင္ၿပီးလို႔ မိသားစုဝင္ေတြ စစားရျပီဆို အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္တဲ့ အေဖက ပထမဆံုး စားရပါတယ္။ စားခ်င္တိုင္းလည္း စားလို႔မရပါဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ အသားတံုး ဒါမွမဟုတ္ကလီစာကို စားခြင့္ရိွေပမယ့္ စိတ္ၾကိဳက္စားရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ျပဳတ္ထားတဲ့ ကလီစာကို တစ္လုတ္စားျပီးရင္ ထမင္းတစ္လုတ္ မျဖစ္မေန စားရပါတယ္ ျပီးရင္ေရတစ္ငံုေသာက္ရပါတယ္။ အဲဒါက ပထမအႀကိမ္ပါ။ အဲလိုပံုစံမ်ဳိးအတိုင္း သံုးႀကိမ္ သံုးခါ စားရပါတယ္။

အေဖစားၿပီးရင္ အေမ ကလည္း အဲဒီအတိုင္းပဲ သံုးမ်ဳိးကို သံုးခါစားရပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမၿပီးရင္ ေမာင္ႏွမေတြထဲက အၾကီးဆံုးျဖစ္သူက အဲဒီအတိုင္းပဲ သံုးခါစားရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမထဲက အၾကီးဆံုးျဖစ္သူ စားျပီးရင္ သူ႔ေအာက္ကေမာင္ႏွမ ျဖစ္သူကစားလို႔မရျပန္ေသးဘူ။ အၾကီးဆံုးရဲ႕ ခင္ပြန္းဒါမွမဟုတ္ ဇနီးက စားရပါတယ္။ ျပီးရင္ သူတို႔ သားသမီးေတြက ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္သံုးခါစီ စားရပါတယ္။ အဲဒီသားသမီးေတြမွာမွ အိမ္ေထာင္က်ထားတဲ့သူရိွေနေသးရင္ အဲဒီသူရဲ႕ သားသမီးေတြပါ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ စားၾကရတယ္။ သေဘာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့သူေတြ အစဥ္လိုက္စားၾကရတာမ်ဳိးပါပဲ။

အစ္မအၾကီးဆံုးစားျပီးရင္ သူ႔ခင္ပြန္းစားရတယ္။ ျပီးရင္ သူ႔သားသမီးေတြ စားရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ရင္စားေကာင္းတဲ့ အစိတ္အပိုင္းက ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနျပီပါျပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ေလ်ာ့ထားရတာလို႔ ေျပာတာေပါ့။ အဲဒီလိုမိသားစုေတြစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ နတ္ကလည္း သူ႔ေနရာသူ ျပန္ၾကြသြားၿပီဆိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဆူညံေနတာပါပဲ။

အဲဒီလို ဆူညံတဲ့သူေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို မိသားစုထဲမွာ အငယ္ဆံုး ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ဓေလ့ရိုးရာေၾကာင့္ အရင္စားခြင့္ရတဲ့ တူေတြ တူမေတြကို လွမ္းမာန္ရတာေလ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေကာင္းတဲ့ အတံုးပဲေရြးမစားနဲ႔ ငါတို႔အတြက္လည္း ခ်န္အံုးဟ ဆိုျပီ ေနာက္က သတိေပးေနေပမယ့္ တူေတြ တူမေတြကလည္း သူတို႔အနိင္ရတုန္းေလး ေကာင္းတဲ့ ကလီစာေတြပဲ ဖိတြယ္တာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ့္အစ္မလတ္က ဝက္သားလံုးဝ မစားေတာ့ သူ႔အလွည့္ေရာက္ရင္ စတိအေနနဲ႔ ဝက္သားတံုးနဲ႔ နဖူးကို
သံုးခါထိရတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ဝက္သားတံုးနဲ႔ ထိျပီးတာနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုတန္းေျပးျပီး နဖူးကို ေရအထပ္ထပ္ ေဆးေနေတာ့တာပါပဲ...။

မိဘနွစ္ေယာက္လံုး ကရင္လူမ်ဳိးျဖစ္ေနရင္ ပထမေန႔ကို အေဖအတြက္ရည္ရြယ္ျပီး ဝက္အထီးနဲ႔ နတ္စားရတယ္။ အေမအတြက္ရည္ရြယ္တဲ့ ေနာက္တေန႔မွာ ဝက္အမ နဲ႔ နတ္စားရတယ္...။ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေမေမတေယာက္ထဲ ကရင္လူမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ ဝက္အမနဲ႔ တရက္ပဲ နတ္ကန္ေတာ့ရပါတယ္...။ဒါဟာအခုထိရိွေနေသးတဲ့ ကရင္ရိုးရာ နတ္စားျခင္းပါပဲ...။ေျပာေတာ့တာ နတ္စားတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ လူစားတာပါ...။

အိပ္ခန္းထဲမွာ မိသားစုဝင္ေတြစားေနသလို အိမ္ျခံဝင္းထဲမွာလည္း တရြာလံုး လာစားၾကပါတယ္...။ ဝက္ေပၚ(သတ္)ျပီးလို႔ ခုတ္ထစ္ေနခ်ိန္မွာ ရြာက ကေလးေတြက အဲဒီၤအနားမွာ ေစာင့္ေနေလ့ရိွတယ္...။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ဝက္ရဲ႕ ကိုယ္ထဲမွာ သူတို႔အတြက္ ကစားစရာ တခုရိွေနလို႔ပါပဲ...။ ဝက္ကိုကိုင္တဲ့သူ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဝက္ကိုခုတ္ထစ္တဲ့သူက ဝက္ရဲ႕ဆီးအိတ္ကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ခြဲထုတ္ေပးေလ့ ရိွပါတယ္။ အဲဒီဆီးအိတ္ကို ေရစင္ေအာင္ေဆးျပီး ေလမႈတ္ထည့္လိုက္ရင္ ေဘာ္လံုးတစ္လံုး ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေဘာ္လံုးနဲ႔ ရြာလမ္းမမွာ ကေလးေတြ ႏွစ္ဖက္လူခြဲျပီး ကန္ၾကေတာ့တာပါပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဝင္ကန္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဖုန္ေတြေပျပီး မဲညစ္ညစ္ ျဖစ္လာေပမယ့္ ဝက္ရဲ႕ဆီးအိတ္ကထူေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မကြဲပါဘူး။

ကေလးေတြလည္းေမာေရာ ဟင္းလည္းက်က္တာပါပဲ။ ေမာေမာနဲ႔ အားရပါးရ စားၾကတယ္ ရြာစကားနဲ႔ေျပာရရင္
တစ္ဝၾကီးေလြးၾကတယ္ေပါ့..။ ရြာေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ညေန ၄ နာရီေလာက္ ထမင္းစားတာဟာ သူတို႔ အတြက္ေတာ့ ညစာလည္းျဖစ္တယ္ေလ..။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာသြားလည္ရင္ ညေန ၅ နာရီေလာက္ဆို ညစာထမင္းပြဲ ျပင္ေတာ့တာပါပဲ။ ေနကမ၀င္ေသးဘူး အျပင္မွာ လင္းလင္းထင္းထင္း ရိွေသးခ်ိန္မွာ ညစာ စားရတာဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဂြတီးဂြက် နိင္တယ္လို႔ထင္မိတယ္။

အဲဒီေတာ့ နတ္စားတဲ့ အိမ္မွာ ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေလာက္ တရြာလံုးညစာလာစားတာဟာ သူတို႔အတြက္ေတာ့
ပံုမွန္ပါပဲ။ အလႉအိမ္က ျပဳတ္ထားတဲ့ ဝက္သားနဲ႔ထမင္းေကြ်းပါတယ္။ ဝက္သားျပဳတ္ရည္ကို ထမင္းထဲ ရႊဲရႊဲ ဆမ္းျပီး ဝက္သားတံုးကိုက္စားၾကတာ တေယာက္ကို ထမင္း၃ပန္းကန္ေလာက္ကေတာ့ အသာေလးပါပဲ...။ လယ္လုပ္ကိုင္းလုပ္တဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္နိင္သလို စားတဲ့အခါလည္း
အားရပါးရပါပဲ။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ျခင္းမရိွပါဘူး။ ဒါကိုက ေက်းလက္ရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ ဓေလ့စရိုက္ပါပဲ...။

နတ္စားတဲ့ အေၾကာင္းေျပာတိုင္း ဒါမွမဟုတ္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားတဲ့ အေၾကာင္းေျပာတိုင္း ထည့္ေျပာျဖစ္တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေလး တခုရိွပါတယ္။ ေမေမတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမ့ရဲ႕ အဖြားက နတ္စားတဲ့အခါ ဓေလ့အရ ဦးေဆာင္ျပီး နတ္စားတဲ့သူရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြ တေယာက္မက်န္လာရသလို မိသားစုဝင္ေတြအားလံုးလည္း တမိုးထဲေအာက္မွာနတ္မစားခင္ညမွာ အတူတူရိွရပါတယ္..။

ေမေမရဲ႕အဖြားနတ္စားတယ္ဆိုေတာ့ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြ အကုန္လံုး တစုတစည္းထဲ စုစည္းၾကရတာေပါ့...။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြားမွာ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္ရိွျပီး အဖြားက အငယ္ဆံုးျဖစ္တယ္။ အဖြားက ကြ်န္ေတာ့္ေမေမ အပါအ၀င္ သားသမီး ၄ေယာက္ရိွျပီး အဖြားရဲ႕ က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြက တေယာက္ကို သားသမီး ၈ ေယာက္ ၉ေယာက္ေလာက္စီ ေမြးထားတဲ့အျပင္ သူတို႔ေတြကပါ ထပ္ေပါက္ဖြားတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ အဘြား(ေမေမရဲ႕အဖြား) နတ္စားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆြမ်ဳိးအရင္းအျခာ အုပ္စုၾကီးက အလြန္ကို မ်ားျပားေနေတာ့တာပဲတဲ့ေလ။

နတ္မစားခင္တေန႔ အားလံုးဆံုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏွမေတြ တူ တူမ ေတြက အေယာက္ ငါးဆယ္ နီးနီး ျဖစ္ေနျပီ ဆိုေတာ့ အဘြားရဲ႕ အိမ္မွာ မဆန္႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ နတ္စားတဲ့အခါ လိုက္နာရတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံအရ တစ္အိမ္ထဲ တစ္မိုးထဲေအာက္မွာ တညအတူတူရိွၾကရမယ္ဆိုတဲ့ အတြက္ အဲဒီေလာက္လူ အုပ္ၾကီးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိင္ဘူး။

ေနာက္ဆံုး အဲဒီျပႆနာကို နတ္ဆရာက ဝင္ေျဖရွင္းရတဲ့ပံုက အဘြား(ေမေမရဲ႕အဖြား)အိမ္ရဲ႕ ပါတ္လည္က အိမ္ေတြမွာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြက သြားတည္းခိုၾကရတယ္။ အဲဒီလို တစ္အိမ္စီျဖစ္သြားေတာ့ တစ္မိုးထဲေအာက္မွာ အတူတူရိွရမယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့နဲ႔ မညီဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အလယ္မွာ ရိွတဲ့ အဘြားရဲ႕ အိမ္ေခါင္ကေန သားသမီးေတြ တည္းေနတဲ့ အိမ္ေခါင္ေတြကို အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေတြနဲ႔ သြယ္တန္းေပးထားရတယ္။ သေဘာက ဦးေဆာင္ျပီး နတ္စားတဲ့ မိဘရဲ႕ အရိပ္အာဝါသ ေအာက္မွာရိွေနပါတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔တူပါရဲ႕။ ဒါက ညအိပ္တဲ့ အခ်ိန္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ပါ။

နတ္ကန္ေတာ့ျပီးတဲ့အခါ ဓေလ့ထံုးစံအရ တေယာက္ကို အသားတကိုက္ ထမင္းတလုတ္ ေရတငံု ကို သံုးခါစားရတဲ့ အခ်ိန္မွာအိမ္တလံုးနဲ႔ အျပည့္ရိွေနတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြကို ဝါစဥ္ အလိုက္ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ေအာင္လို႔ တစ္ေယာက္ကအမ်ဳိးစားရင္းကို ေဘးကေန ေအာ္ေပးရတယ္ဆိုပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ အဖြားက ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေတာ့ အဘြားကေမြးတဲ့ ေမေမတို႔ ေမာင္ႏွမက ေနာက္ဆံုးမွ စားရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလး အငယ္ဆံုး က အင္မတန္ ရြံတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာသြားလည္လို႔သူနဲ႔ထမင္းအတူတူ စားရင္ ထမင္းလံုးေအာက္မက်ေအာင္ ဂရုစိုက္ရတယ္ ထမင္းလံုးေဘးဖိတ္တာေတြ႔ရင္ ဦးေလးက ေခါင္းေခါက္ေတာ့တာပဲ။ ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ ေပေရ ညစ္ပါတ္ တာလည္း မၾကိဳက္ဘူး။အဲဒီလို ရြံတတ္တဲ့ဦးေလးအတြက္ သူစားရတဲ့အလွည့္က တမ်ဳိးလံုးမွာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေနတယ္။

သူအေရွ႕က စားသြားတဲ့ ကေလးေတြအလွည့္မွာ ႏွပ္ေတြေရာ ျပန္ျပဳတ္ၾကတဲ့ ထမင္းလံုးေတြေရာ ေတြ႔ထားေတာ့သူဘယ္လိုမွ မစားခ်င္ဘူး။ သူစားရတဲ့အလွည့္ေရာက္ေတာ့ အသားလည္း မယ္မယ္ရရ မက်န္ေတာ့ ပါဘူး..။ လက္က်န္ထမင္းေလးရယ္ အသားေလး နည္းနည္းရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဓေလ့အရလည္း မစားလို႔ မရဘူးဆိုေတာ့ သူ႔မွာ စားရင္းနဲ႔ ငို ၊ ငိုရင္းနဲ႔ စားရတယ္ဆိုပဲ။

အဲဒီအေၾကာင္းကို အခါအခြင့္သင့္တိုင္း အမ်ဳိးေတြ ၾကားမွာ အခုထိ ေျပာစမွတ္ တြင္ေနေတာ့တယ္။ တရြာလံုးနီးနီး ကလည္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေပမယ့္ နတ္စားျခင္းက ကရင္ရိုးရာအရ(ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာဘက္က)လုပ္တဲ့ ရိုးရာနတ္ပူေဇာ္တဲ့ ဓေလ့တခုပါပဲ။

မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ေမေမက ဦးေဆာင္ျပီး နတ္စားတာ ၂ ၾကိမ္ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ ငယ္ပါေသးတယ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါရဲ႕ ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ နတ္စားတဲ့ ဓေလ့ကိုကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုၾကားမွာ ပယ္ဖ်က္လိုက္ေတာ့တယ္။

လြဲမွားတဲ့ အယူဝါဒလို႔ မဆိုလိုေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ေတြအရ လက္ခံဘို႔ ခက္ခဲတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုလည္း ရိုးရားနတ္စားတဲ့ဓေလ့ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တိတိက်က် အခ်က္အလက္ေတြ က်န္ေနနိင္ေပမယ့္ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ ရိုးရာ ဓေလ့ေလးတစ္ခုကို ျပန္လည္ေဝမွ် လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

။.........................................................................။