ကမာၻပ်က္ျခင္း

08 May 2010



အခန္း (၁)
ေအးခ်မ္းစြာ ရွာေဖြစားေသာက္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ သူတို႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အခါသည္ကာ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ က်ေရာက္လာေလၿပီ။ ပထမဆံုး ေဝါခနဲ အသံက်ယ္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သူတို႔ေနထိုင္ရာ အရပ္တြင္ စူးရွျပင္းထန္ေသာ အလင္းေရာင္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေကာင္းကင္အမိုးႀကီး ပြင့္ထြက္သြားသလိုပင္။ ထိုအလင္းေရာင္ ထြက္ေပၚလာရာ မိုးေကာင္းကင္ကို ထိတ္လန္႔ျခင္း ႀကီးစြာျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တစ္ျခားသူမ်ား အားလံုးလည္း ထိုအလင္းေရာင္ႀကီးေၾကာင့္ တအံ့တၾသ ျဖစ္လို႔ေနၾကသည္။ လႈပ္ရွားဖို႔ကို ေမ့ေနသည္အထိ အလင္းေရာင္ ထြက္ေပၚလာရာသို႔ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဟု ေတြးေနခ်ိန္မွာပင္ သူတို႔ေနထိုင္ရာ အရပ္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့၏။
သူတို႔၏ ေကာင္းကင္ေပၚမွ အမ်ဳိးအမည္ မေဖာ္ျပနိင္စြမ္းေသာ ႀကီးမားသည့္ အရာဝတၳဳမ်ား ျပဳတ္က်လာသျဖင့္ အေမွာင္ဖံုးလႊမ္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေရာက္လာေသာ ထိုအရာဝတၳဳမ်ားမွာ ေလးလံလြန္းလွသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မည္သို႔ အသက္ထြက္သြားမွန္းေတာင္ မသိနိင္ေတာ့ဘဲ ေသဆံုးသြားေတာ့သည္။ အရာဝတၳဳမ်ား ပိမိေနသျဖင့္ ကယ္ပါယူပါ ေအာ္သံမ်ားသည္လည္း ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္ေနေလသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူကမွ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ကယ္တင္ေပးဖို႔ရန္ မျဖစ္နိင္ေတာ့ေပ။

ေမာင္နီလည္း စားလက္စမုန္႔ကို ပစ္ခ်ကာ အသက္ေဘးအတြက္ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးရေတာ့၏။ ေျပးရင္းျဖင့္ မည္သည့္အရပ္သို႔ ေရာက္သြား နိင္မည္ကိုပင္ စဥ္းစားခ်ိန္ မရေတာ့။ က်ယ္ဝန္းလွေသာ ဤအရပ္တြင္ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားေနၾကေသာ ဘဝတူ မ်ားစြာကိုလည္း ေျပးရင္းလႊားရင္း ေတြ႔ရျပန္သျဖင့္ ေသြးပ်က္မတက္ ေျခာက္ျခားလြန္းလွသည္။ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္ သူ႔မိသားစုလည္း ေသဆံုးသြားၾကၿပီလား ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ သြားၾကၿပီလား မသိနိင္ေတာ့ၿပီ။

ေျပးရင္းလႊားရင္း သူဇနီးႏွင့္ သားငယ္ကို ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ အခ်ိန္ယူကာ ရွာေဖြဖို႔ ဆိုသည္မွာေတာ့ မျဖစ္နိင္ေပ။ ေလာေလာဆယ္ မိမိအသက္ေဘးအတြက္ ေျခဦးတည့္ရာသို႔ ေျပးေနမိေတာ့သည္။ သူမည္သို႔ပင္ အားကုန္စိုက္ကာ ေျပးေသာ္လည္း အႏၱရာယ္ဆိုးမွ မလြတ္ေျမာက္နိင္ရွာေတာ့ေပ။ အေမွာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ျပင္းထန္ေသာ လႈပ္ခါမႈတို႔စတင္လာသည္။ သူတို႔ေနထိုင္ရာ အရပ္တြင္ ေတာ္လဲသံမ်ား ထြက္ေပၚကာ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ ခ်ာခ်ာလည္ ေလၿပီ။


“ အားးးး ”
“ကယ္ၾကပါ ”

ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားစြာ ထြက္ေပၚလာေသာ ေအာ္သံတို႔သည္လည္း ဆူညံလြန္းေသာ ေတာ္လဲ သံမ်ားေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္ ေနေလသည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေအာ္ေခၚၾကသည္ မိမိတို႔ အားကိုးရာကို တိုင္တည္ျမည္တမ္းၾကသည္ သို႔ေသာ္ တစ္ေဝါေဝါ ျမည္ဟီးေနေသာ ေတာ္လဲ သံမ်ားေအာက္တြင္ မိမိ အသံကိုပင္ ျပန္ၾကားဖို႔ရန္ မျဖစ္နိင္ေတာ့ေပ။ လႈပ္ခါျခင္းတုိ႔သည္ တစ္စထက္တစ္စ တိုး၍သာ ျပင္းထန္လာသျဖင့္ ရပ္တည္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။ သူတို႔ေနထိုင္ရာ အရပ္တြင္ ေသျခင္းတရားသည္ နီးကပ္စြာ ရိွေနေလၿပီ။

အိုးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ ခ်ာခ်ာလည္ေနမႈေၾကာင့္ သူတို႔အရပ္မွ ေဆြမ်ဳိးမ်ား အေဝးကို လြင့္စင္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ ကုပ္ကပ္ တြယ္ကပ္ထားေသာ သူ႔လက္တို႔ ေညာင္းညာ လြန္းလွၿပီ။ မၾကာခင္ တြယ္ကပ္ထားေသာ သူ႔ေျခလက္တို႔ျပဳတ္ထြက္ကာ သူသည္လည္း လြင့္ထြက္သြားရေတာ့မည္။ ေသျခင္းတရားကို သူျမင္လိုက္ရေလၿပီ။ အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ေသရေတာ့မည္ဟု စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္မိသည္။ သူခ်စ္ေသာမိသားစု ၊ သူေနထိုင္ရာအရပ္ ၊ သူ႕ေဆြမ်ဳိးမ်ား ႏွင့္ သူႏွစ္သက္ေသာ အစားအစာမ်ား အားလံုး ခ်န္ရစ္ခဲ့ရေတာ့မည္။

ဝမ္းနည္းလြန္းသျဖင့္ သူ႔မ်က္ရည္တို႔ အဆက္မျပတ္ တသြင္သြင္ က်ဆင္းလာသည္။ သူတို႔အတြက္ ကပ္ေဘးႀကီးက ဆိုးရြားလြန္းလွသည္။ တေဝါေဝါျမည္သံမ်ား ၾကားေနရသျဖင့္ ေသြးပ်က္မတတ္ ျဖစ္ေနရသည္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ အေျပာင္းအလဲမ်ားသည္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ မၾကာေသးသည့္အခ်ိန္က ေအးခ်မ္းရွင္းလင္းေနေသာ သူတို႔၏ ေနရပ္သည္ ယခုေတာ့ အရာဝတၳဳမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေလၿပီ။ ထိုအရာမ်ားေအာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔၏ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ေဆြမ်ဳိးမ်ား ပိျပားေနမွန္း ေတြးလိုက္မိသည္။ သူသည္လည္း ဘယ္အခ်ိန္တြင္ အသက္ထြက္ရေတာ့မလဲ ေစာင့္စားေနရေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခ်ာခ်ာလည္မႈတို႔ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ေတာ္လဲ သံမ်ားပါ ၿငိမ္သက္ သြားသျဖင့္ သူထိတ္ခနဲ ဝမ္းသာသြား၏။ ရုတ္ျခည္းတိတ္ဆိတ္သြားပံုသည္ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းလြန္း လွသည္။ ေစာေစာက ထြက္ေပၚခဲ့ေသာ တေဝါေဝါျဖင့္ ေတာ္လဲသံ မ်ားသည္ ယခုေတာ့ ဒီေနရာတြင္ မည္သည့္အျဖစ္အပ်က္မွ မျဖစ္ခဲ့သလို တိတ္ဆိတ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းမလာခင္ တဒဂၤတိတ္ဆိတ္ျခင္း ျဖစ္နိင္သည္ဆိုကိုပင္ သူမေတြးတတ္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမိသည္။

ဒါဆို သူမေသနိင္ ေတာ့ဘူးေပါ့။ အိုးးးး ကံေကာင္း လိုက္တာ ။ ေသျခင္းတရားဆီမွ ကံသီကာ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့သျဖင့္ သူ စိတ္မထိန္းနိင္စြာ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားလိုက္ေတာ့သည္။ ဝမ္းသာလြန္းစြာ ေဟးးး ခနဲ အားပါးတရ ေအာ္လိုက္မိၿပီးမွ သူ႔ေဆြမ်ဳိးမ်ားအတြက္ သတိရမိသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း အသံျပန္ပိတ္လိုက္ရ၏။ သူ႔လို ခံစားရ၍ထင္သည္ ဟိုေနရာ ဒီေနရာမ်ားမွ မေသဘဲ က်န္ခဲ့သူတို႔၏ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာ၏။

ထို႔အတူ ေနရာအႏွံ႔တြင္ ငိုေၾကြးသူတို႔ ရိွေနေလသည္။ ေျခလက္ ပိမိသူတို႔ရဲ႕ ညည္းညဴသံမ်ားလည္း ေနရာ အႏွံ႔မွ ထြက္ေပၚေနသည္။ ကပ္ေဘးမိသူႏွင့္ လြတ္ေျမာက္လာသူတို႔၏ ျခားနားေသာ အေျခအေနျဖစ္သည္။ မည္သူမဆို မိမိအသက္ကို တန္ဖိုးထားၾကသည္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ သူလြတ္ေျမာက္ခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔မိသားစုကိုေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္ ရွာေဖြ၍ မရနိင္ေသးေပ။ ေနရပ္တစ္ခုလံုး အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနီးစပ္ဆံုး တစ္ဦးဦးကို သူဆြဲထုတ္ ကယ္တင္ရမည္။ အနီးအနား ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ ေျခလက္ ျပတ္ၿပီး လူးလိမ့္ေအာ္ဟစ္ေနသူကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူကယ္တင္ေပးဖို႔ရန္ အနားသို႔ တိုးကပ္သြားမိသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆိုးရြားလြန္းေသာ ကပ္ေဘးႀကီး ဒုတိယအႀကိမ္ ေပၚထြက္လာျပန္ေတာ့သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ တြင္ေတာ့ ျမင့္ရာအရပ္မွ ေရမ်ား တစ္ေဝါေဝါျဖင့္ စီးဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ ေရလံုးႀကီးမ်ား ေရာက္လာပံုမွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွသျဖင့္ သူေဘးဘက္ရိွ အျမင့္တစ္ေနရာသို႔ အလ်င္အျမန္ ေျပးတက္လိုက္ရသည္။ ေရမ်ား အဆက္မျပတ္ ဝင္ေရာက္လာမႈေၾကာင့္ တစ္ျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာသျဖင့္ ပို၍ျမင့္ရာဆီသို႔ အတင္းကုပ္ကပ္ တြယ္တက္ေနမိသည္။

နားခိုရာ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္သြားသျဖင့္ ေရျပင္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေနမိသည္။ ထိုေရမ်ားထဲတြင္ေတာ့ ေသဆံုးသြားသူတို႔ ေပါေလာ ေမ်ာပါေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔ေျခလက္တို႔ အားအင္ကုန္ခမ္း မတတ္ျဖစ္သြားရသည္။ အစုအေဝးလိုက္ ေသဆံုးေမ်ာပါေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔လြန္းစြာ ရိႈက္ႀကီးတစ္ငင္ ငိုေၾကြးေနမိသည္။ သူသည္လည္း မၾကာခင္ ထိုအစုအေဝးထဲတြင္ ပါဝင္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။

အဆက္မျပတ္ ဝင္ေရာက္လာေသာ ေရလံုးႀကီးမ်ားေၾကာင့္ သူတို႔ေနထိုင္ရာ အရပ္တစ္ခုလံုး ေရျမဳပ္သြားေလၿပီ။ သူခိုကပ္ေနေသာ ေနရာဆီသို႔ မၾကာခင္ ေရမ်ားေရာက္လာေတာ့မည္ကို ခန္႔မွန္းမိသျဖင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနမိသည္။ ေျပးစရာ ေနရာ မရိွေတာ့မွန္း သူသိေနေလၿပီ။ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ေသျခင္းတရားထံမွ သူလြတ္ေျမာက္ဖို႔ရန္ မျဖစ္နိင္ေတာ့ေပ။ ေသခ်ာေနေသာ ေသျခင္းတရာကို ထိုင္ေစာင့္ေနရသူ၏ ခံစားခ်က္သည္ ေသြးပ်က္ဖြယ္ရာသာ ျဖစ္သည္။ ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္ဖို႔လည္း ေကာင္းလွသည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေရမ်ားပို၍ျမင့္တက္လာသည္မွာ သူခိုလံုရာ ေနရာအထိပင္ ေရာက္လာေတာ့မည္။ အေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ထပ္တက္ဖို႔ရန္မျဖစ္နိင္ေတာ့။

တစ္စထက္တစ္စ ျမင့္တက္လာေသာ ေရမ်ားကို ႀကည့္ရသည္မွာ ေသမင္းသည္ သူ႔ခံတြင္းကို ဖြင့္ဟရင္း အနားသို႔ တိုးကပ္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အစြယ္ျဖဴျဖဴမ်ားကိုပင္ ျမင္လိုက္ရသလိုလိုပင္ ....။ ရွင္သန္ဖို႔ အတြက္ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ အေပၚထပ္တက္ရန္ ေနရာရွာေနခ်ိန္တြင္ သူ႔ေျခေထာက္ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။

အိုးးးး ေရေတြ

ေသမင္း၏ လက္ေအးႀကီးျဖင့္ သူ႔ေျခေထာက္ကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရသလို သူ႔ႏွလံုးသား ထိတ္ခနဲျဖစ္ကာ အျမင္အာရံုမ်ား ျပာထြက္သြားသည္။ သူေသရေတာ့မွာပါလား။ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အင္အားကို ညစ္ထုတ္ကာ ေၾကာက္လန္႔တစ္ၾကား အေပၚသို႔ ထပ္မံကုတ္တက္ရန္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာပင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ေရထဲသို႔ ေမ်ာပါသြားေတာ့သည္။ သူ၏ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံသည္လည္း ဆူညံစြာ ဝင္ေရာက္ေနေသာ ေရလံုးႀကီးမ်ာ၏ အသံေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္သြားေလၿပီ။
မၾကာခင္ ေရမ်ားစီးဝင္လာမႈ ရပ္တန္႔သြားေသာ္လည္း သူတို႔အရပ္သည္ကား တစ္ခဏအတြင္းတြင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး ျဖစ္သြားေလၿပီ။ မွီတြယ္ရာ အရာဝတၳဳတစ္ခုခုကို ဖမ္းကိုင္ဖို႔ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ပင္လယ္ျပင္ႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္ေနေသာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲတြင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးေလးမွာ အဆီးအတားမရိွ ေမ်ာလြင့္ေနေလသည္။ သူ႔လိုပင္ ေသအံ့ဆဲဆဲ မွီတြယ္ရာ တစ္ခုခုကို ဖက္တြယ္ထားေသာ ဘဝတူမ်ားကုိလည္း ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာ္လဲသံမ်ား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံၾကားရကာ သူတို႔ေနထိုင္ရာ အရပ္သည္ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ ခ်ာခ်ာလည္ျပန္ေလသည္။ ေရမ်ား ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေသာ လိႈင္းထန္လြန္းသည့္ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ထဲတြင္ ေသဆံုးသြားေသာ သူ႔ခႏၶာႏွင့္ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား အားလံုး ေမ်ာပါေနၾကေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆိုးရြားလြန္းေသာ ကပ္ေဘးႀကီးေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး ေသဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ခဲ့သူ ဆို၍ မည္သူမွ မရိွေတာ့ေပ..။
........................................။
.............................................................။
.....................................................................................။

အခန္း(၂)

က်က်န္ရစ္ေသာ အက်ၤ ီတစ္ထည္ကို ထပ္ထည့္ရန္ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္မိခ်ိန္ ေရထဲတြင္ ေမ်ာပါေနေသာ ပုရြတ္ဆိတ္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိလိုက္သျဖင့္ အဝတ္ေလွ်ာ္ စက္ထဲတြင္ ေသဆံုးသြားေသာ ပုရြတ္ဆိတ္မ်ားျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပါတ္ခန္႔က ေနာက္ဆံုး ေလွ်ာ္ခဲ့ၿပီးခ်ိန္တြင္ အံက်ေအာင္ ျပန္မပိတ္ခဲ့မိသျဖင့္ ဝင္ေနေသာ ပုရြတ္ဆိတ္မ်ား ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ရာသီဥတု ပူျပင္းေနသျဖင့္ ေအးၿပီး ေမွာင္ေနေသာ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ဝင္ေနပံုရသည္။ ပုခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ကာ အဖံုးကို ျပန္ပိတ္လိုက္၏။ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္သည္ကား တာဝန္ေက်စြာ လည္ေန ေလၿပီ။

။.........................................................။

47 comments:

မိုးစက္အိမ္ said...

ကိုက်ိဳးေၿပာခ်င္တာက ကံကံရဲ ့အက်ိဳးလား ကိုယ္ခ်င္း
စာတရားထားတတ္ဖို ့လား ဒါေပမဲ့ဆင္တူေလးဘဲလို ့
ၿမင္မိတယ္ဗ်ာ ... ဖတ္တဲ့လူအတြက္ေတာ့တစ္ခုခု
က်န္မွာေသခ်ာပါတယ္ ... အားေပးလ်က္

ပိုးပိုးျပည့္စံု said...

အရမ္းၾကိဳက္တယ္ ဒီပို႔စ္ေလးကို.... အားေပးလွ်က္ပါ ဆက္ေရးပါ .....

ပိုးပိုးျပည့္စံု said...

အရမ္းၾကိဳက္တယ္ ဒီပို႔စ္ေလးကို.... အားေပးလွ်က္ပါ ဆက္ေရးပါ .....

Anonymous said...

good idea , nice post
carry on !

အေနာ္ said...

ဘုရားေရ.. ဖတ္ပီးပီးခ်င္း စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္လုိက္တာ. ပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေမာသြားတာပဲ... အဲ့ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ မႀကဳံခင္ အရင္ေသသြားရင္ ေကာင္းမယ္.. နာဂစ္မုန္တုိ္င္းတုိက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဓာတ္ပုံေတြကို ၾကည့္ရတဲ့အခါမွာေတာင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ေခ်ာက္ခ်ားမႈေတြ နာက်င္မႈေတြ ခုိကုိးရာမဲ့မႈေတြ ဆုံးရႈံးခဲ့ရမႈေတြ ဒါေတြကုိ ခံစားလုိ႔ရခဲ့တယ္.. ကမၻာႀကီးေတာင္ ပ်က္ရေတာ့မယ္ အေျခအေနနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ခံစားခဲ့ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့......... :(

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

မ်က္လံုးထဲမွာ Independent Day ရုပ္ရွင္ကားကိုသြားသတိရလိုက္တယ္...
ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ အရမ္းရွည္ေအာင္မစြဲထားပါနဲ႔ကိုၿမွစ္ေရ....ေစာင္႔ၿပီးဖတ္ရတာ အရသာပ်က္လို႕...
အစဥ္အားေပးလွ်က္....

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

လူေတြတကယ္ေသကုန္ျပီမွတ္တာ။
ပုရြတ္ဆိတ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။

ေကာင္းတယ္ေနာ္။ အဲဒီလို ဘယ္သူမွ မေတြးမိဘူး။

တာမီးတုိ ့ေတာင္ ပူလြန္းလို ့ ေအးတဲ့ေနရာ လိုက္ရွာေနရတာ။ သူတို ့လဲ အဲလိုဘဲေနမယ္ေနာ္။

အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ကာနီး ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ဦးမယ္။
း)

ျမေသြးနီ said...

မ်ားလူ သထၳ၀ါ အားလံုး..
ေဘးရန္ ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ..။

ေရႊ ယြန္း ဝါ said...

ဒါဆိုရင္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေသေတြ နင့္ အကၤ်ီမွာကပ္ေနေတာ့မွာဘဲ။ သနားပါတယ္ ( ပုရြက္ဆိပ္ကိုေျပာတာ )

ျမေသြးနီ said...

မ်ားလူသထၳ၀ါ အားလံုးေဘးရန္ေၾကာင့္က် ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ....။

သမီးၾကီး said...

ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ေနရသလို ခံစားရတယ္။ ေျပးေပါက္ကိုမရွိတဲ့အခ်ိန္ပဲေနာ္။ တကယ္ကမာၻပ်က္ရင္လဲဒီလိုပဲေနမွာ။ သူတို႔သနားပါတယ္ေနာ္။

ရင္ထဲက လတစ္စင္း said...

နာဂစ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ား ေရးတာလားလို႔... :P
ဆဲြေဆာင္မႉေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္ကားတစ္ကားလိုပါပဲ အကိုေရ....

အျမဲတမ္း အားေပးေနပါတယ္....

ေမဒီဇာ said...

နာဂစ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားလားလို႔... :P
ဆဲြေဆာင္မႉရွိတဲ႔ ဇာတ္ကားတစ္ကားလိုပါပဲ။
အျမဲတမ္း အားေပးေနမယ္ အကိုေရ...

加油 加油 ^_^

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

အင္း - - -
သဲထိပ္ရင္ဖို -
နုလံုးေရာဂါအျဖစ္ခံျပီးဖတ္အံုးမယ္ဗ်ိဳ ့ -

kiki said...

ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အတြက္ ကမာၻပ်က္ ။
လူေတြ အတြက္ ရြာပ်က္ ။
ဘာေတြ ပဲ ဘယ္လို ပ်က္ပ်က္ ၊ အနိဌာရုံေတြ ခ်ည္းပဲေနာ္ ။
ဆူနာမီ၊ နာဂစ္ ၊ ငလွ်င္ သဘာဝေဘးေတြေၾကာင့္ေရာ ။ လူလူခ်င္း နွိပ္စက္တာေတြ ေၾကာင့္ေရာ ..ေသဆံုးရခါနီး ခံစားခ်က္ေတြ လည္း ဒီလို ပဲ ေနၾကမွာပဲ ထင္တယ္ ။
အကယ္ဒမီလို ့ မေျပာရဘူး ..စာေတြ အေရးေကာင္းတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အလားတူ အိပ္မက္မ်ိ္ဳးေတာ့ မမက္ပါေစနဲ့ ။ ေမာတယ္ေလ.. ။

ကုိေအာင္ said...

ပုရြတ္ဆိတ္ျဖစ္သြားလုိ႕ ... ဟင္း၊ အေတြးကေတာ့
တကယ္မုိက္တယ္။

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ကိုျမစ္ေရ ေကာင္းပါ့ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ထင္ေတာ့ ထင္မိသား ေဗစင္ထဲက ပု႐ြက္ဆိတ္မ်ားလားလို႔...။ အေတြးေရာ၊ အေရးေရာ ပါဖက္....:)

Flower said...

Bravo!
ိုအေတြးေကာင္း၊ အေရးေကာင္းတဲ႕ပိုစ္႕ေလးပါ
ေတာ္ရံု သတိမျပဳမိတတ္တဲ႕ ရႈေထာင္႕ေလးေတြကို သတိထားမိေစမဲ႕ အေၾကာင္းအရာေကာင္းေလးပါဘဲ..
ရိုးသလိုလို၊ သိျပီးသားအေၾကာင္းအရာလိုလိုနဲ႕ မထင္မွတ္တဲ႕ အရာေလးကိုခ်ျပသြားတယ္..
စာဖတ္သူကို ဆြဲေဆာင္ေစႏိုင္တဲ႕ အိုင္ဒီယာေကာင္းေလးတစ္ခု ျဖစ္ပါေၾကာင္း....

ႏွင္းမိုး said...

စိတ္ေမာေမာ နဲ႔ဖတ္လိုက္တယ္..
အရမ္းကို ေကာင္းလြန္းတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္..

T T Sweet said...

နာဂစ္ကို သတိရေစတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားရဲ႕ နာဂစ္ေပါ႔။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္လည္း သူ႕ဘ၀သူတြယ္ဖက္မွာပဲ။ ေသရမွာ ေၾကာက္မွာပဲ။ တပါးအသက္ မေတာ္တဆပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မသတ္မိေအာင္ သတိထားသင္႔ပါတယ္ ဆိုတာေလး ဖတ္သူမ်ားရသြားၾကရင္ေကာင္းမယ္။

ကိုေဇာ္ said...

ဂြတ္. . .ပို႔စ္. .
တင္ျပပံု ေကာင္းလို႔ ရုပ္ၾကြသြားတာ. .

sosegado said...

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပု႐ြက္ဆိတ္ျဖစ္ေနတာကုိ၊
ေရနစ္ဘူးေတာ့၊ ေနနစ္တဲ့ အရသာကုိသိခဲ့ရတယ္၊

ကိုလူေထြး said...

တီတီဆြိေျပာသလိုပဲ...

းဝ)

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ငယ္ငယ္က ပရြက္ဆိတ္အုံကို ေသးနဲ႔ပန္းေတာ့ ပရြက္ဆိတ္ေတြ အဲလိုေတြးမွာပဲေနာ္

littlebrook said...

နာဂစ္ျဖစ္တုန္းကအျဖစ္ေတြကို ခံစားေရးဖြဲ႔ထားတာလို႔ ထင္သြားတယ္ း)

ဒူကဘာ said...

သိပ္ေကာင္းတဲ႔ စိတ္ကူး၊ ေနျပည္ေတာ္က ဘႀကီးလဲ နာဂစ္တုန္းက လူေတြကို အဝတ္ေလွ်ာက္စက္ထဲက ပုရြက္ဆိတ္ ကာမႆကာလို႔ သေဘာထား လိုက္ပံုရတယ္။

အၾကမ္းထည္ said...

တခုခုေပးရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ႕ ဆ၇ာ႕စိတ္ကူးေလး ကို
အေလးၿပဳရင္း ...ယူသြားပါတယ္ဗ်ာ
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ႕ႏိုင္ပါေစ
carry on!
with rep;

ညလင္းအိမ္ said...

ကုိျမစ္တို႔ ေရးလိုက္ရင္ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲဗ်ာ ...
ဒါေၾကာင္႔လည္းေတာ္ေနသာေပါ႔...

ပုရြတ္ဆိတ္ေလးေတြ ေနရာက ခံစားမိလိုက္တယ္ ...
း)))

kaungkinpyar said...

ေမာ ပ ေတာ္

ေမာင္မိုး said...

လူတစ္ေယာက္အသက္နဲ႔ ပရြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕အသက္...အင္း အသက္ခ်င္းေတာ႔ အတူတူပဲလို႔ထင္တယ္ဗ်ာ။

ပံုမွန္ said...

ဟူး....ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ထပ္ၿပီးေသကုန္ႀကၿပီထင္ေနတာ ပုရြက္ဆိတ္ေတြၿဖစ္ေနတာကိုး..ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလေနာက္တစ္ခါသတိထားေပါ့ သူလည္းအသက္နဲ႕ပဲေလ...ပို႕ေလးေရးထားပံုကိုေတာ့ႀကိုက္ပါတယ္..

Anonymous said...

ေတြးစရာေတြမ်ားသြားတယ္ေနာ္

mw

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေတြးလဲ ေတြးတတ္တယ္။ ေရးလဲ ေရးတတ္တယ္။ အဲဒါ.. ကေလးမ်ားမွတ္ဖြယ္။ း)၀

ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာလြန္ေရာ....

ၿမတ္မြန္ said...

ေတာ္ေတာ္ေရးတက္တယ္။
မထင္မွတ္တာေတြ ထထေရးတဲ႕ အိုင္ဒီယာက မဆိုးဘူး။ စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားဖူးဘူး ဦးၿမစ္ေရ။
ဖတ္ေနရင္း ကမၻာပ်က္တာလားလို႔ ေအာင္႔ေမ႔ေနတာ။ ငါတို႔ ကမၻာပ်က္ရင္လည္း ဒီလိုပဲလား ဆိုၿပီး ေႀကာက္စရာႀကီး..။ ေအာက္အပိုဒ္သာ မပါရင္ ..ဝမ္းနည္းစရာႀကီး..တရားသေဘာေတြေပါက္ၿပီး တည္ၿမဲၿခင္းအေႀကာင္း ေရးတာလားလို႔ ေတြးေနမိမွာ။ ေတာ္ေသးတယ္ ေအာက္အပိုဒ္ေလးပါသြားလို႔။ ေအာ္ ပုရြတ္ဆိတ္ေလးေတြ သနားစရာ။ သူတို႔ေတြလည္း ကမၻာပ်က္တာ ခဏခဏ ႀကံဳဖူးႀကမွာပါပဲ။ ကိုယ္ကိုတိုင္ မခံစားဖူးေတာ႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေလးေတြ ေနရာမွာ လူေတြက ကိုယ္ခ်င္းမစာတက္ႀကဘူး။ ခုလိုဖတ္လိုက္ရေတာ႔ သူတို႔ေလးေတြကို သနားမိတယ္။

အဟီး မန္႔တာ မ်ားသြားၿပီး ေဆာ္တီး ဦးၿမစ္ေရ..။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ကုိၿမစ္က်ိဳးအင္းေရ...အဲဒီလို တိရိစာၦန္ေလးေတြရဲ႕ ေနရာမွာ ကုိယ္သာဆုိရင္ ဆုိၿပီး ကုိယ္ခ်င္းစာေတြးတတ္တဲ့ အေတြးေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိၾကရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္...အေတြး အေရးေကာင္းတာကေတာ့ ခဏခဏ ေၿပာေနရလို႕ ထပ္ေနပါၿပီ...

purplemay said...

aiyooo !!! ပြက္ဆိတ္ေတြကိုးဗ်.....။ ဖတ္ဖတ္ခ်င္းၾကက္သီးေတာင္ ထတယ္ဗ်ာ ...။ ပြက္ဆိတ္ေတြမွန္းသိေတာ့ ရီမိတယ္ ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေတြအလွည့္က်ရင္လည္း အဲ့လိုပဲျဖစ္မွာပဲလို့ေတြးမိေတာ့ ေၾကာက္သြားတယ္ ...။ အစ္ကို ျမစ္က်ိဳးအင္းေရ...ရသစံုပါပဲဗ်ာ...း)

ေကသရီ said...

ကိုျမစ္ေရ
ညီမေတာ့ သတၱ၀ါေတြရဲ့အသက္ကို ကိုယ္နဲ႔ႏွုိင္းျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားထားသင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ အေရးအသားေကာင္းသလို အေတြးေလးကလည္းေကာင္းလိုက္တာ။ နာဂစ္တုန္းက လူေတြကိုျပန္သတိရသြားမိတယ္။

ဝက္ဝံေလး said...

အဟမ္း အဟမ္း ပုရြတ္ဆိတ္ေသလို႕ ဝင္စားသလား ဒါမွမဟုတ္ရင္ စားျပီးသားပန္းကန္ေတြ မေဆးပဲ ပံုထားလို႕ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြ မ်က္စိထဲ ျမင္ျပီးေတာ႕ ေရးျဖစ္သလား

ဘာလို႕လဲ ဆုိေတာ႕ ပထမ ဘာပုိ႕စ္လဲ မသိဘူး အဲဒီမွာလဲ ပုရြတ္ဆိတ္အေၾကာင္းပဲ အခုလဲ ပုရြတ္ဆိတ္ပဲ

အဟင္းးးး အဟင္းးးး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ရတာ ေကာင္းပါ၏

ပိုးဟပ္ေလး said...

လူဇုိး....အဟုတ္မွတ္လုိ႔...
ေနာက္က်ေတာ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္..ဟြင္းးးး

may16 said...

ဥပမာေပးေလးက အရမ္းကို ေကာင္းပါတယ္...

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

အားရိုး
ရံုေတြတင္လို္က္ရတာ
ေနာက္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္တဲ့
ေကာင္းပ..ေရးတတ္တယ္

Younggun said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ အစက ထင္ေတာ့ထင္သား ဒါေပမယ့္ .. မဝံ့ရဲေသးဘူး။ ႏိႈင္းယွဥ္တင္ျပသြားတာ လန္းသဗ်ာ။

Anonymous said...

အေအးရွာမွ ပိုပူကုန္ပါေရာလား ကိုမွ်စ္တို႕ကေတာ့ ရိုက္ခ်က္ျပင္းတယ္ဗ်ိဳ႕ ဘာေရးေရး ေကာင္းေနတာဘဲ
အျငိမ့္ေလးေတြကပါအံုး ေမာလိုက္ ေပ်ာ္လိုက္ေပါ့ဗ်ာ ဒါမွ ဘ၀က ေနေပ်ာ္မွာဗ်

ခင္တဲ့
seesein

SHWE ZIN U said...

ကိုမွ်စ္ခ်ဳိး ေရးလိုက္တာ လူေတာင္ ေမ်ာပါသြားတယ္ ကမၻာပ်က္တဲ႔ထဲ

ဟင္းေတာ္ေသး

ဂ်စ္ said...

စာအေရးအသားက အရင္ကထကေတာင္ ္ပိုေကာင္းလာပါေသးတယ္ ။
အၿမဲအားေပးလွ်က္ပါ ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ .........လို႔....
ဂ်စ္တူး

ေက်ာ္ညိဳေသြး said...

ပိုက္ဆံႏွစ္ရာမကုန္ပဲ ၀ထၳဳတိုေကာင္းတစ္ပုဒ္
ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ :D

မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို တစ္ရက္ငွားခ ၂၀၀ ေလဗ်ာ။
ဒီလိုဆြဲေဆာင္မႈ႕ရွိတဲ႔ ၀ထၳဳမ်ိဳးပါခ်င္မွပါတာကလား ၊

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

မွ်စ္ေရ......

ခုမွပဲ ေအးေဆးဖတ္ရတာ......။
သူ႔ ဘ၀နဲ႔သူ ေသာက၊ ဒုကၡ၊ သုခဆိုတာေတြ ႐ွိေနမွာပဲေနာ္ဗ်ာ........။
ဖတ္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္........။

ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB