သရက္သီးေကာက္ရာသီ

ငယ္စဥ္ဘဝအေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေတြးမိတိုင္း အေတြးထဲဝင္လာေလ့ရိွသည္မွာ ေက်းလက္ေတာရြာ၌ ေနခဲ့စဥ္က အေၾကာင္းေလးေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေမြး၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ္လည္း ေဆြမ်ဳိးေတြရိွသည့္ ေတာရြာကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ခင္တြယ္လြန္းပါသည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ႏွစ္စဥ္သြားလည္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေမေမ တစ္ေယာက္သာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ေမေမ၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအားလံုးကေက်းလက္ေတာရြာတြင္သာ ေနထိုင္ၾကသည္။ ဆံုးပါးသြားသည့္ အဖိုးက လြဲလွ်င္ အဖြား ၊ ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေဒၚေလးတို႔ မိသားစုရိွေနၾကသည္။ ဒါက ေဆြမ်ဳိးအရင္းအခ်ာႀကီးေတြ။

တြံေတးတူးေျမာင္းအလြန္တြင္ရိွေသာ ကရင္ေခ်ာင္းအစမွသည္ တြံေတးေတာႀကီးတန္းရြာအထိ ေခ်ာင္းရိုး အတိုင္း တည္ထားေသာ ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ အဖိုးေလး၊ အဖြားေလးႏွင့္ ဦးေလး၊ အေဒၚတစ္ဝမ္းကြဲေတြ ၊ ညီအကို ႏွစ္ဝမ္းကြဲ သံုးဝမ္းကြဲစသည့္ ေဆြမ်ဳိးတို႔က မ်ားျပားလွသည္။ ေမာ္ေတာ္က တြံေတးတူးေျမာင္းကို ျဖတ္သန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ကရင္ေခ်ာင္းထဲသို႔ဝင္လာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ေမာ္ေတာ္ေပၚကေန ကရင္ေခ်ာင္း အဝင္ဝမွစ၍ ေခ်ာင္းကမ္းနဖူး အိမ္မ်ားကို ႀကည့္ေငးသြားသည္။

ေရခ်ဳိးဆင္းေနသည့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၊ အိမ္ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၊ ေနာက္ေဖး ေရကျပင္တြင္ တခုခု ေဆးေၾကာေနေသာ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ေႏြရာသီတြင္ ကရင္ေခ်ာင္းက သိပ္မက်ယ္လွ။ ဒီေတာ့ ေဆြမ်ဳိးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႔လွ်င္ ေမာ္ေတာ္ေပၚက လက္လွမ္းျပမိသည္။ သူတို႔ကလည္း ျပန္လည္ၿပီးလက္ျပၾက၊ လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

“ ေဝး...ငါတို႔ဘက္ လာခဲ့အံုးေနာ့”

ထိုစကားကို ကရင္သံဝဲဝဲေလးျဖင့္ေအာ္၍ျဖစ္ေစ၊ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ျဖစ္ေစ ေဖာ္ျပၾကသည္။ အဖြားေနေသာရြာကို ေရာက္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္ၾကာလ်င္ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွျဖင့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ေခၚၾကသည္။ ဟန္ပန္ေတြမရိွ၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ထည့္မေတြးဘဲ ရြာေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေကြ်းေမြးဧည့္ခံခ်င္၍ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ေဖာ္ေရြျခင္း၊ ျဖဴစင္ျခင္းေတြေၾကာင့္ အေမ့ဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သည္။ သတိတရရိွသည္။ ရြာဓေလ့ ရြာအေငြ႔အသက္ကို အခုခ်ိန္ထိ ခံစား၍ ရတုန္းျဖစ္သည္။

စီးလာသည့္ေမာ္ေတာ္မွာ ကရင္ေခ်ာင္းထဲသို႔ တေျဖးေျဖး ဝင္လာသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ေတြ႔ေလမလဲဟု ေဆြမ်ဳိးမ်ားအိမ္ကို ၾကည့္ေငးရင္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စိတ္တို႔ မရိွေတာ့။ ထိုသို႔ျဖင့္ ကမ္းနံေဘး ရြာတေလွ်ာက္ကို ျဖတ္သန္းရင္း ေမေမ့ကို ေမြးဖြားခဲ့သည့္ က်ဳံဖား ေက်းရြာအပိုင္းကို ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ဖြားစိမ္းဟု ေခၚၾကသည့္ ကြ်န္ေတာ့္အဖြား၏ ေရခ်ဳိးဆိပ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကပ္ေပးသည္။ ကမ္းမကပ္ခင္ထဲက ကြ်န္ေတာ္က အထုပ္အပိုးေတြဆြဲကာ ဆင္းရန္ ေမာ္ေတာ္ဦးေပၚတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကပ္တာ ျမင္သည္ႏွင့္ ညီအကိုေတြ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက ကမ္းနဖူး ဆင္းလာႀကိဳၾကၿပီ။

အဖြား အိမ္မွာ အထုတ္အပိုးေတြ ခ်ထားၿပီသည္ႏွင့္ ေႏြရာသီမွာ ၾကည္လင္ေနသည့္ ကရင္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရဆင္းကူးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္အားတက္ၾကြေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ... ဒီအတိုင္း မဆင္းရဲေသး။ ညီအကိုေတြ ေခၚၿပီး ေဖာင္လုပ္ဖို႔ငွက္ေပ်ာပင္ သံုးပင္ေလာက္ လိုက္ခုတ္ရသည္။ ရြာမွာက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ သိပ္ေပါသည္။ ငွက္ေပ်ာတုံးေတြကို အရြယ္ညီ ခုတ္ပိုင္း၊ ေရွ႕တဖက္ ေနာက္တဖက္ တံစို႔ထိုးၿပီး ငွက္ေပ်ာခြံႀကိဳးျဖင့္ ခိုင္ခိုင္တုပ္ရသည္။ ဒါဆို.. ေရကူးဖို႔ ေဖာင္ရၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္းထဲကို ငွက္ေပ်ာေဖာင္ သယ္ခ်လာေတာ့သည္။ ဆယ့္သံုး၊ေလးႏွစ္အရြယ္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ေရမကူးတတ္ေသး၊ ေရမကူးရဲေသး။ ဒီေတာ့ ငွက္ေပ်ာေဖာင္ အားကိုးႏွင့္သာ ေရထဲ ဆင္းရဲသည္။

ရြာေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ခန္႔ဆို ကြ်န္ေတာ္ ေရကူးရဲသြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေရျပင္က်ယ္တြင္ကူးျခင္းမဟုတ္။ ကမ္းနဖူး ေျခတမီွမွာ ေရကူးသည္ဆိုရံု တဗြမ္းဗြမ္းျမည္ေအာင္ ကူးခတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရခ်ဳိးဆိပ္ဆင္းသည့္အခါတိုင္းလည္း ဆားလက္တဆုပ္ခန္႔ ယူခ်လာေလ့ရိွသည္။ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္မွာက သရက္ပင္ေတြ အစီအရီရိွ၏။ တာလမ္းမေပၚက ရႊံ႕ခဲ ခပ္မာမာေကာက္ၿပီး လွမ္းပစ္လိုက္လွ်င္ သရက္သီးမ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ျပဳတ္က်လာေတာ့သည္။ အသီးညွာတံဘက္ကို သရက္ပင္ႏွင့္ အားပါးတရ ထုခြဲလိုက္သည့္အခါ သရက္သီးက အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ထိုသရက္သီးမႊာေတြကို ေခ်ာင္းေရႏွင့္ လႈပ္ခတ္ေဆးကာ ယူလာသည့့္ ဆားႏွင့္ တို႔စားၾကသည္။ ဒါကိုက ေႏြရာသီ ေရာက္တိုင္း ရြာကို သြားလည္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္မည္။ ေရခ်ဳိးျခင္း က႑က သည္ေလာက္ႏွင့္တင္ မၿပီးေသး။

ေရထဲဆင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က ဒိုင္းဝန္းတစ္ခု ယူသြားေသးသည္။ ဒိုင္းဝန္းဆိုသည္မွာ ငါးဖမ္းသည့္ ဇကာပိုက္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ အနားပတ္လည္ကို ဝါးေဘာင္ျဖင့္ အဝိုင္းေခြထားၿပီး အလယ္တြင္ ဇကာပိုက္ ကို တပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ညီအကိုေတြအတြက္က ဒိုင္းဝန္းမလို။ ကမ္းနဖူးတြင္ ေပါက္ေနသည့္ အပင္တို႔၏ ေအာက္ေျခ အျမစ္ဆံုမ်ားထဲ လက္ႏွင့္လိုက္စမ္းကာ ပုဇြန္ဖမ္းၾကသည္။ ငါးဖမ္းၾကသည္။ သူတို႔က ေရထဲမွ ငါး၊ပုဇြန္မ်ားကို လက္ျဖင့္စမ္းကာ ဖမ္းနိင္စြမ္းရိွၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကမ္းနဖူးတြင္ ေပါက္ေနသည့္ က်ဳပင္ခ်ဳံဖုတ္ ေအာက္ေျခနားမွာ ဒိုင္းဝန္းျဖင့္ လိုက္ခပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အဖြားအိမ္ေခါင္းရင္းက ေခ်ာင္းလက္တက္ အေသးေလးထဲ ဒိုင္းဝန္းလိုက္ခပ္သည္။ ေဘးကိုင္းအဝိုင္းေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ေရထဲကိုႏွစ္ၿပီး လမ္းနဲနဲေလွ်ာက္၊ ၿပီးလွ်င္ ေရထဲမွ ဆယ္မလိုက္သည့္အခါ ဇကာပိုက္ထဲတြင္ ငါးအေသးေလးမ်ား ပုဇြန္ေလးမ်ား က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနေသာ ပုဇြန္ေလးေတြကို ဖ်တ္ခနဲ လက္ျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္ႏွင့္ လက္ဖဝါးတြင္ ဆတ္ခနဲထိုးသည့္ ေဝဒနာကို ခံစားရသည္။ မနာလွ။ ဖြဖြေလးသာျဖစ္သည္။

ပုဇြန္အစိမ္းစားလ်င္ ေရးကူးတတ္သည္တဲ့။ ေခ်ာင္းထဲမွာ မမွီမကမ္းေရကူးရင္း လူႀကီးေတြ ေျပာဖူးတာေၾကာင့္ ေရကူးတတ္ခ်င္ေဇာျဖင့္ ပုဇြန္အစိမ္းကို ကေလးဘဝက စားခဲ့ဖူးေသးသည္။ ၾကာလာေတာ့ ေရကူးတတ္လာခဲ့သည္။ ပုဇြန္အစိမ္းစား၍ ေရကူးတတ္ခဲ့သည္ေတာ့ မျဖစ္နိင္။ အစဥ္မျပတ္ ေရထဲဆင္းရင္း၊ ေဆာ့ကစားရင္း ကူးတတ္လာျခင္းျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအကိုတေတြ ေရဆင္းခ်ဴိးရင္း ဖမ္းလို႔ရလာသည့္ ငါးကေလး ပုဇြန္ကေလးေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အိမ္ကုိ သြားျပန္ေပးၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရႊံ႕ႏွင့္စစ္တိုက္တမ္း ကစားေတာ့သည္။

ေရထဲကို စြပ္ခနဲငုပ္ၿပီး ေအာက္ေျခကရြံ႕ကုိ လက္ျဖင့္ေကာ္ယူကာ ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲ၍ ပစ္ေပါက္တမ္း ကစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူပစ္သည့္အခ်ိန္ ကိုယ္က ေရွာင္နိင္မွသက္သာသည္။ ေရႏူးေနေသာ ရြံ႕ေပ်ာ့ေပ်ာ့က ဘတ္ခနဲ ကိုယ့္ကို လာမွန္သည့္အခါ အနည္းငယ္ေတာ့ နာက်င္ရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္လက္ထဲတြင္ ရြံ႕ခဲမ်ား အမ်ားႀကီး ေပြ႔ထားနိင္လွ်င္ေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ရသည္။ ပထမဆံုး ရြံ႕နဲနဲႏွင့္ တစ္ခ်က္လွမ္းပစ္လိုက္လွ်င္ တစ္ဖက္လူက ေရထဲငုပ္ကာ ေရွာင္သြားသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးဆို လက္ထဲတြင္ ရြံ႕အဆင္သင့္ကိုင္ၿပီး သူျပန္ေပၚလာမည့္ ေနရာကို မ်က္ေစ့ရွင္ရွင္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့သည္။

သူေရထဲမွ ျပန္ေပၚလာသည္ႏွင့္ ကိုယ့္လက္ထဲက ရြံ႕ခဲက ပစ္ၿပီးသား ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေလထုထဲကို အသက္တက္ရွဴရွဴျခင္း ေခါင္းကို ရြံ႕ခဲမွန္ေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရထဲ ျပန္ငုပ္သြားရျပန္သည္။ ဟိုေနရာေပၚလာလိုက္ ရြံ႕ႏွင့္လွမ္းပစ္လိုက္ ဒီေနရာေပၚလာလိုက္ ရြံ႕ႏွင့္ထုလိုက္ျဖင့္ အရံႈးမေပးမခ်င္း ကစားၾကသည္။ နားထဲ ႏွာေခါင္းထဲတြင္လည္း ရြံ႕ေတြ တစြန္းတစ။ ဆံပင္ေတြၾကားမွာလည္း ရြံ႕ေတြက အေပေပ အလူးလူး။ အားပါးတရ ေဆာ့ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေရငုပ္ကာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရေတာ့သည္။ ရြာေရာက္ေနခ်ိန္ ေန႔စဥ္ ေရကူးၾကပံုေတြ။

ေရခ်ဳိးၿပီး၍ ျပန္တက္သြားလွ်င္ ထမင္းဝိုင္းက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေတာရြာမွာ ဟင္းစားရွားပါးေတာ့ ၾကက္သား၊ ဝက္သား စားရဖို႔ကမလြယ္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေကာင္းၾကပါသည္။ ထမင္းဝိုင္း၏ အလယ္တြင္ အႀကီးဆံုးဟင္းခြက္ ရိွသည္။ ထိုဟင္းက ငပိရည္ေဖ်ာ္ ျဖစ္သည္။ ေရဆင္းကူးရင္း ဖမ္းမိသည့္ ငါး၊ ပုဇြန္ေတြကို မီးဖုတ္ၿပီး ၾကက္သြန္အနီ၊အျဖဴႏွင့္ ငရုတ္သီးစိမ္း ထည့္ေထာင္းကာ အခ်ဳိမႈန္႔ပက္ခနဲထည့္ၿပီး ေဖ်ာ္ထားသည့္ ငပိရည္ျဖစ္သည္။

တို႔စရာ အစံုအလင္ကလည္း ဟင္းလိုက္ပြဲကဲ့သို႔ မၾကာမၾကာ ထယူရသည္။ ေဘးနားကဆီျပန္ငါးဟင္း ကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မမက္ေမာေတာ့။ ဘူးသီးျပဳတ္၊ ကန္းစြန္းရြက္ျပဳတ္၊ သရက္သီးစိတ္ ၊ ဆူးပုတ္ရြက္ျပဳတ္ စသည့္ တို႔စရာအမယ္ေတြက မ်ားျပားလွပါသည္။ ထမင္းထဲကို တို႔စရာျမဳပ္ကာ ငပိရည္ကို အႏွစ္ပါေအာင္ ေမႊၿပီးဆမ္း၊ လက္ငါးေခ်ာင္းျဖင့္ အားပါးတရ ဆုပ္စားလိုက္ရတိုင္း ထမင္းတလုတ္ခ်င္းစီမွာ သာယာေက်နပ္မႈက ရိွေနသည္။ ငယ္စဥ္ဘဝကို ျပန္ေတြးတိုင္း ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ထိုသို႕ ေနထိုင္စားေသာက္ခဲ့ရသည္က အေတြးထဲအျမဲဝင္လာျမဲျဖစ္၏။

ေနာက္ထပ္မေမ့နိင္ေသးသည္က သရက္သီးေကာက္ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မနက္ ေလး၊ငါး နာရီဆိုလွ်င္ ညီအကိုေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏိႈးသည္။ သရက္သီးသြားေကာက္ၾကဖို႔ ညကတည္းက ေျပာထားတာေၾကာင့္ အိပ္ယာမွလူးလဲထ မ်က္နာသစ္ၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္တလံုးကို ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ မီးအုပ္ေဆာင္းႏွင့္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို လက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆြဲရင္း သရက္ျခံေတြထဲ ညီအကိုေတြ သြားၾကေတာ့သည္။

မနက္ေဝလီေဝလင္း။ အလင္းေရာင္က မရိွေသး။ မီးအုပ္ေဆာင္းမွ ထြက္သည့္ အလင္းေရာင္ အားကိုးျဖင့္သာ တေရြ႕ေရြ႕သြားၾကရသည္။ သရက္ျခံႀကီးေတြက အက်ယ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ျခံႀကီးေတြထဲ ေရာက္လွ်င္ ေျမျပင္မွာ ေၾကြက်ေနသည့္ သရက္သီး အကင္းေလး(အေသးေလး)ေတြ ေကာက္ၾကေတာ့သည္။ ညဦးပိုင္းမွာ ေလေတြတိုက္ထားခဲ့လွ်င္ သရက္သီးအကင္းေလးေတြ အမ်ားအျပားေတြ႔ရတတ္သည္။ ျခံအႏွံ႔ လိုက္ရွာရင္း ေကာက္၍ရသမွ် လြယ္အိတ္ထဲထည့္ၾကသည္။

သရက္ျခံေတြက ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးျခံေတြ ရိွသလို သူစိမ္းျခံေတြလည္း ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကြက်ေနသည့္ သရက္သီးေကာက္ဖို႔အတြက္ ေဆြမ်ဳိးရယ္ သူစိမ္းရယ္မရိွပါ။ မည္သူမဆို ဝင္ေကာက္ခြင့္ရိွသည္။ သရက္သီးေကာက္သူေတြဘက္ကလည္း စည္းရိွၾကပါသည္။ အသီးမ်ားမ်ား ရခ်င္ေဇာႏွင့္ အပင္ေပၚက ရိုက္ခ်ေလ့မရိွၾက။ ေၾကြက်ေနသည္မ်ားကိုသာ ေကာက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ညဥ့္ဦးပိုင္းတြင္ မုိး၊ေလ ျပင္းထန္ေနခဲ့လ်င္ မနက္မွာ သရက္သီး မ်ားမ်ားေကာက္ရၿပီဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကေလးဘဝက ေပ်ာ္ေနတတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အပင္ေအာက္မွာ ေၾကြေနသမွ် ေကာက္ေပေတာ့ပဲ။

ျခံရွင္ေတြကိုယ္တိုင္လည္း သရက္သီး ဝင္ေကာက္တတ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အၿပိဳင္ေကာက္ေနရေသာ္လည္း အားနာစရာမလို။ သရက္သီးေကာက္ရင္း သတိထားဖို႔ တစ္ခုသာရိွသည္။ ထိုအရာက ေျမြ ။ မနက္ေဝလီေဝလင္း အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္း မရိွေသးခင္ သရက္သီးေကာက္ရင္း ေၾကြက်ေနေသာ သရက္ရြက္မ်ားေအာက္တြင္ ေျမြမ်ားေခြအိပ္ေနတတ္သည္။ ေျမြအၿမီးတက္နင္းမိလိုမိ၊ ေျမြကိုခလုတ္တိုက္လိုတိုက္ႏွင့္။ ေျမြနွင့္တိုးၾကသည့္ ဇာတ္လမ္းေတြက ေခတ္အဆက္ဆက္ မရိုးတမ္း ၾကားရျမဲျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းေတြက မသိစိတ္ထဲအထိ ေရာက္ေနသည့္အခါ ေျခေထာက္ေအာက္တြင္ ေပ်ာ့စိစိအရာတခုခု တက္ဖိမိသည္ႏွင့္ အလန္႔ၾကား ဆတ္ခနဲ ထခုန္လိုက္မိျမဲျဖစ္သည္။

မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္လာေတာ့ အလင္းေရာင္လည္း ေရာက္ၿပီ။ ေကာက္စရာ သရက္သီးလည္း မရိွေတာ့။ သရက္သီးထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ေလးေတြ လြယ္ရင္းျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းေၾကာ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ေရာထားသည့္ ရြာမုန္႔ဟင္းခါးကို မနက္စာ အျဖစ္စားရသည္။ ရြာမုန္႔ဟင္းခါးက ၿမိဳ႕ႏွင့္မတူ။ ဆီသတ္ထားသည့္အေရာင္မရိွ။ ငါးနိင္ခ်င္းျဖင့္ခ်က္သည့္ နႏြင္းမႈန္႔အဝါေရာင္ သက္သက္ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္သာ ျဖစ္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ပံုက ၿမိဳ႕ႏွင့္မတူသလို ေရာင္းပံုကလည္း ၿမိဳ႕ႏွင့္မတူ။

ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ရြာေတြျဖစ္သည့္အတြက္ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုး ေစ်းသည္ေတာ္ေတာ္ရွားသည္။ ေစ်းသည္တိုင္းလိုလို ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလွတစင္းႏွင့္ေလွာ္ခတ္ရင္း ေရာင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းသူက ေလွဝမ္းထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္အိုး၊ မုန္႔ဖတ္ျခင္းေတာင္း၊ အေၾကာ္ျခင္းမ်ား ထည့္လာၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ မပါမျဖစ္က ခ်ိန္ခြင္။ မုန္႔ဟင္းခါးကို ၿမိဳ႕မွာလို ပြဲအေရအတြက္ႏွင့္ ေရာင္းျခင္းမဟုတ္။ ဟင္းရည္ကို အေလးခ်ိန္ျဖင့္ ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ဝယ္သူက ကမ္းနဖူးတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ဟင္းရည္ထည့္စရာ အိုး၊ ခြက္ တို႔ျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။

“ဟင္းရည္ ငါးဆယ္သားေပး၊ အေၾကာ္မယူဘူး”

ဒါဆို ေစ်းသည္က ဟင္းရည္ေတြကို ဇလံုထဲ ခပ္ထည့္ကာ ခ်ိန္ခြင္ႏွင့္ ငါးဆယ္သားခ်ိန္ေတာ့သည္။ ဟင္းရည္အေလးခ်ိန္ေပၚမူတည္ၿပီး မုန္႔ဖတ္ကို အလကားေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အလကားေပးသည္ ဆိုရေသာ္လည္း ဟင္းရည္ဖိုးထဲတြင္ မုန္႔ဖတ္ဖိုးပါၿပီးျဖစ္မည္။ ဒါကအေလးခ်ိန္ျဖင့္ ေရာင္းသည့္ ရြာ၏မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းပံုျဖစ္သည္။ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ ေရာထားေသာ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္လိုက္လွ်င္ မနက္စာအတြက္ ျပည့္စံုၿပီ။

မနက္ ရွစ္နာရီ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ကိုယ္ေကာက္ထားသည့္ သရက္သီးလြယ္အိတ္ေလးေတြကုိ ယူၿပီး ေရခ်ဳိးဆိပ္ ကမ္းနဖူးမွာ ညီအစ္ကိုတစ္စု ထိုင္ေစာင့္ၾကေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုထိုင္ေစာင့္ၾကသည့္ သူမ်ားကိုလည္း ဟိုဘက္ကမ္းတြင္ပါ ေတြ႔ရေလ့ရိွသည္။ ဤရာသီက သရက္သီးေကာက္ရာသီ။ သရက္သီးအကင္းေလးမ်ား ေၾကြက်သည့္ ရာသီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာတိုင္းတြင္ သရက္သီးေကာက္သူမ်ား ရိွၾကသည္။ လိုက္ဝယ္သူမ်ား ၊ ေစာင့္ေရာင္းသူမ်ားရိွသည္။

ထိုသရက္သီးကင္းေလးေတြက ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ တို႔စရာအျဖစ္ ျပန္ေရာင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သရက္ကင္းခ်ဥ္။ သရက္သီးဆားေရစိမ္ စသည္ျဖင့္ျပန္ေရာင္းၾကသည္။ သရက္ကင္းဝယ္သည့္ ေလွေတြက မနက္ ရွစ္နာရီခြဲဲခန္႔မွစ၍ တေန႔တာလံုး ဥဒဟိုသြားေနၾကသည္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ လင္ကုိယ္မယားႏွစ္ေယာက္ ေလွကေလးေလွာ္ခတ္ရင္း “သရက္သီးဝယ္တယ္ဗ်ဳိ႕” ဟု ေအာ္သံေပးၾကသည္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ကမ္းနဖူးကေန လွမ္းေမးၾကသည္။ အခ်ိန္အတြယ္က ျပည္ေတာင္းႏွင့္ျဖစ္သည္။

“ဘယ္ေစ်းလဲဗ်ဳိ႕”
“တျပည္ ငါးဆယ္ေဝ့...ေရာင္းမလား”
“မေန႔ကေရာင္းတာေတာင္ ငါးဆယ့္ငါးက်ပ္ဗ်”
“ေရာ္...ဒိုင္ဆီသြင္းတာေတာင္ ငါးက်ပ္ပဲ အျမတ္ရတာကို”

တကယ္ေတာ့ မေန႔ကလည္း တစ္ျပည္ငါးဆယ္ေစ်းသာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ေရာင္းသူျဖစ္သည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေစ်းေခၚနည္း။

“ငါးဆယ့္ငါးက်ပ္ မရဘူးလားဗ်”
“ မရဘူးေမာင္ေရ႕... မင့္အသည္သာ ဆက္ေစာင့္ေတာ့”

ေစ်းမတည့္လို႔ ေလွဆက္ေလွာ္သြားေသာ္လည္း ကိစၥမရိွ။ တစ္ေနကုန္ သရက္ကင္းဝယ္သည့္ အသည္ေတြ ဆက္တိုက္လာသည္မဟုတ္လား။ ဒီေန႔အတြက္ ေပါက္ေစ်းကို သိလိုက္ရၿပီ။ တစ္ျပည္ ငါးဆယ္။ ငါးဆယ္ထက္ ေစ်းပိုရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ပဲက်န္ေတာ့သည္။ မၾကာပါ... ေနာက္..ေစ်းသည္ ထပ္ျမင္ရၿပီ။

“ဘယ္ေစ်းလဲအစ္မ”
“တျပည္ ငါးဆယ္ေဝ့”

ကရင္ရြာေတြဆိုေတာ့ စကားေျပာတိုင္း ဝဲတဲတဲႏွင့္ နားေထာင္ေကာင္းလွသည္။

“ ေရွ႕ကအသည္ေတာင္ ငါးဆယ့္သံုးက်ပ္ဗ် ငါးဆယ့္ငါးက်ပ္မရလို႔ မေရာင္းလိုက္တာ”
“ မဟုတ္တာ...အဲဒီေလာက္ ေစ်းမရိွဘူးေလကြယ္”
“ဒါဆိုလည္း ငါးဆယ့္သံုးက်ပ္ပဲ ေပးဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားကစားခ်င္ေနလို႔”

ဤသို႔ျဖင့္ ေစ်းသည္ေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေစ်းကစားရင္းႏွင့္ မနက္ ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ခန္႔ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအကိုမ်ား၏ သရက္သီးေရာင္းပြဲႀကီးကို အျပတ္ျဖတ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရခ်ဳိးဆင္း ၊ ေန႔လည္စာ စားၿပီးလွ်င္ေတာ့ သရက္သီးေရာင္းရသည့္ ေငြေလးေတြ ကိုင္ၿပီး တာလမ္းေဘးက သရက္ပင္ေအာက္ကို သြားၾကသည္။ အပင္ေအာက္ ေျမတလင္းတြင္ လူစံုေနၿပီ။ ထိုေနရာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္ခင္းကို ျဖတ္သန္းမည့္ေနရာျဖစ္သည္။

သရက္သီးေရာင္းရေငြေလးမ်ားျဖင့္ ပိုက္ဆံေထာင္ပစ္ၾကသည္။ ေခါင္း ၊ ပန္း လွန္ၾကသည္။ ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲၿပီး ပိုက္ဆံေၾကး ေဘာ္လံုးကန္ၾကသည္။ ေဘာ္လံုးဆိုေသာ္လည္း အဝတ္စုတ္ အထပ္ထပ္ကို လိပ္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ထားေသာ တစ္ထြာခန္႔အရြယ္ရိွ အဝတ္လံုးသာ ျဖစ္သည္။ တခါတေလရိုးရာ နတ္စားသည့္ အိမ္မွ ေတာင္းယူထားေသာ ဝက္ဆီးအိမ္အိတ္ကို ေလမႈတ္ၿပီး ေဘာလံုးအျဖစ္ ကန္ၾကသည္။ ျငင္းၾက ၊ ခုန္ၾက ၊ ရန္ျဖစ္ၾကရင္း ေက်းလက္ေတာရြာ၏ ေန႔လည္ခင္းမ်ားသည္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည္။ ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းေမာဖြယ္ရာသာ။

အခုဆို ကြ်န္ေတာ္ ရြာကိုမေရာက္ျဖစ္သည္မွာ ၇ ႏွစ္ခန္႔ရိွၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ ညီအစ္ကိုတစ္ဝမ္းကြဲေတြ အကုန္လံုးနီးနီးလည္း ရြာတြင္ မရိွၾကေတာ့။ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ အလုပ္အကိုင္ကိုယ္စီႏွင့္ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ရြာသို႔ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေရာက္သည့္ အေခါက္မ်ားတြင္ အဖြားႏွင့္ ဦးေလး၊ အေဒၚမ်ားမွလြဲလွ်င္ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ညီအကိုတစ္ဝမ္းကြဲမ်ား မရိွၾကေတာ့ပါ။

ထိုအခါ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ေရဆင္းကူးခ်ိန္သည္ အထီးက်န္ဆန္လွပါသည္။ အရင္ကလို ေရကူးဖို႔ငွက္ေပ်ာေဖာင္မဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ့။ သရက္သီးခဲျဖင့္ထုကား ဆားႏွင့္ မတို႔စားျဖစ္ေတာ့။ ငါးကေလး၊ ပုဇြန္ကေလး မစမ္းျဖစ္ေတာ့။ မနက္ေဝလီ ေဝလင္းတြင္ သရက္သီးသြားမေကာက္ျဖစ္ေတာ့။

ျပန္ေတြးမိတိုင္း လြယ္အိတ္ကေလးမ်ားေဘးခ်ထားကာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကေသာ ညီအကိုတစ္စုႏွင့္ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလွာ္ခတ္သြားေသာ သရက္ကင္းဝယ္သည့္ ေလွကေလးမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးထဲတြင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ရိွေနေသးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ငယ္စဥ္ဘဝသည္ကား ေဝး၍ေဝး၍ က်န္ခဲ့ေလၿပီ။

(၂၃.၄.၂၀၁၁)

။................................................။

ရြာရနံ႔..ဆက္စပ္ပို႔စ္မ်ား

ရိုးရာ

ခ်ဳံထဲကငါး

သူခိုးဖမ္းခ်င္လက္ညိဳးေထာင္