သံေယာဇဥ္......အပိုင္း(၁)

ဒီေန႔မနက္ ခါတိုင္းလိုပဲ ႏွင္းေတြပိတ္ ေနသည္။ဓါတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္စာေလာက္ဆို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့လို႔
ပဲခူးကားေတြ မီးထိုးျပီးေမာင္းေနရသည္။သမိုင္းဂိတ္အစ ေခါင္းခန္းကေန စီးလာလို႔ ေနရာရေပမယ့္ တလမ္းလံုး
ဆႏၵေစာေနလို႔ ေညာင္အင္းေရာက္ေတာ့ ကားေလးဘီးလံုး မရပ္ေသးခင္မွာပဲ ဆင္းလိုက္မိသည္။

ကားတံခါးဖြင့္ ဖြင့္ခ်င္း ေဆာင္းေလေအးေအး က တိုးေ၀ွ႔ ႏႈတ္ဆက္လာသည္။
ခ်က္ခ်င္းကို လန္ဆန္းသြားရသည္မွာ ေဆာင္းေလေအးေၾကာင့္လား မၾကာခင္ေတြ႔ရေတာ့မယ့္
ခ်စ္သူေၾကာင့္လား ႏွစ္ခုစလံုးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိင္ပါသည္။

'ဆင္ၾကီး'စားေသာက္ဆိုင္က ၂၄နာရီ ဖြင့္တဲ့ အတြက္ မွန္လံုကားၾကီးေတြ၊ကုန္ကားေတြ၊ ကားၾကီး ၊ကားငယ္ေတြနဲ႔
အျမဲတန္းလိုလို ျပည့္ေနသည္။ႏွင္းေတြ ပိတ္ေနေပမယ့္ ခ်စ္သူလာလမ္းကို အေစာဆံုးျမင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္
အျပင္ဘက္ေဒါင့္က်က် စားပြဲကိုပဲ ေရြးလိုက္မိသည္။

ျငိမ္းေက်ာ္ ရဲ႕ ႏွင္းေငြ႔ပါေသာ ရန႔ံဆိုတာ အခုလို နံနက္ခင္းရဲ႕ ရနံ႔ကို ေျပာခ်င္တာမ်ားလား။
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြ မွာလည္း ေရသီးေလးေတြ ခိုလို႔။
ကြ်န္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲကို ရင္းႏွီးေနတဲ့ သနပ္ခါးရနံ႔ ေမႊးေမႊးေလး က ေဆာင္းေလနဲ႔အတူ တိုး၀င္လာသည္။
“ဟင္..ေ၀ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနတာလဲ ကိုယ္မေတြ႔လိုက္မိဘူး”
“အကိုကားေပၚက ဆင္းလာကတည္းက ေ၀ျမင္ေနရတယ္၊ေ၀့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘူးသီးေၾကာ္ ၀ယ္ေနတာေလ”
ေျပာျပီး ၂ဆင့္ခ်ဳိင့္ေလး နဲ႔ အေၾကာ္ထုပ္ကေလးကိုစားပြဲေပၚ တင္လာတယ္။

ေ၀ ေျပာမွေဘးကအေၾကာ္တဲကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။မိုးျပာေရာင္ အေပၚအက်ၤ ီလက္တို ေဘာင္းဘီနက္ျပာေရာင္
ယူနီေဖာင္း ေတြနဲ႔ လက္လွမ္းျပေနတဲ့ ေ၀့သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ကို မီးခိုးေငြ႔ေတြ ၾကားထဲမွ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
အလုပ္မွာေန႔လည္စာ စားဖို႔ ၀ယ္ေနမွန္းသတိထားမိသည္။
....................................................................................................................................................
“ဖိုမင္ ေလး စက္တန္းေတြ ထည့္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲ လုပ္ရမွာလား”မင္းသူက ေမးလာသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဘုတ္ဆံုမက ေမးခိုင္းလို႔ပါ”(ေ၀ ရဲ႕ရပ္ကြက္ထဲမွ ငယ္နာမည္က စက္ရံုထဲအထိ တြင္ေနသည္။)
“မဆိုင္ဘူးကြ ကိုရီးယားက ပညာရွင္ေတြ လာမွာ ငါတို႔က အၾကမ္းထည္ပဲ လုပ္ေပးရုံပဲ”
“အခုဒီကိုလာျပီး အေသးစား ျပင္ဆင္မႈ လုပ္ရတာကလဲ ငါတို႔သူေဌး Mr.Kim ကို ဒီ Myanstar စက္ရံုသူေဌးက
အကူအညီေတာင္းလို႔ ကြ” မင္းသူကို ျပည့္ျပည့္ စံုစံု ရွင္းျပရင္း မ်က္စိတဆံုး ညီညီညာညာ စက္သံ
တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းျဖင့္ ခ်ဳပ္ ေနေသာ စက္တန္းမ်ားၾကား ၾကီးၾကပ္ေနေသာ ေ၀့ ကို ရွာေနမိသည္။

“ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ 'မလက္' ကို ေရႊ႔ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ေနာ္ ဖိုမင္ေလးေတာ့ ေငါင္ ဖ်ာလိပ္ရေတာ့မယ္”
မင္းသူစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တမင္ေမ့ထားေသာ အလုပ္အေၾကာင္း၀င္လာသည္။
ဟုတ္တယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမွတ္ (၃) လမ္းမၾကီးေဘးက 'မလက္'ရြာနားတြင္ စတင္ေဆာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့
“B” ပိုးကာကြယ္ေဆးစက္ရံု ကို ေျပာင္းၾကရေတာ့မယ္။
အဲဒီစက္ရံုက grounding ေလာင္းျပီးလုိ႔ S A E တို႔အဖြဲ႔ မေန႔ကထြက္သြားၾကျပီ။
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေတြေ၀ေနေသာ စိတ္တို႔ကို ကံၾကမၼာကပဲ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္တာမ်ားလား။

ဒီေန႔အလုပ္ လုပ္ရတာစိတ္နဲ႔ ကိုယ္သိပ္မကပ္ခ်င္ဘူး။ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း အားမရခ်င္
ဘ၀မွာ အမွန္နဲ႔ အမွားကို ျမင္ေနရဲ႕နဲ႔ မျပတ္သားတာဟာ အဆိုးဆံုးပဲလား။
အနီးဆံုးကို တိုးကပ္ခ်င္ေနသလို အေ၀းၾကီးကိုလည္း ထြက္သြားခ်င္ေနမိသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ 'သံေယာဇဥ္'ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ပါတ္သတ္လာရင္ 'နာက်င္ျခင္း' လို႔ပဲဖြင့္ဆိုခ်င္ေတာ့တယ္။
ေ၀ခြဲမရတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္တိုင္း နာက်င္ေနရတယ္။'ခဏ..ခဏ' ေလးေတြနဲ႔စုစည္းပါမ်ားလာေတာ့ အဲဒီ
သံေယာဇဥ္က ကြ်န္ေတာ္ႏွလံုးသားထဲမွာ အျမစ္တြယ္လာေတာ့တယ္။
ခ်စ္တဲ့အဆင့္ကိုေက်ာ္လြန္ျပီး သံေယာဇဥ္ အဆင့္ျဖစ္လာရင္ေတာ့ နာက်င္ျခင္းရဲ႕ အစကို ရလာေတာ့တာပါပဲ။

စီကနဲ ဘဲလ္ျမည္သံၾကားမွ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္မွန္း သတိျပဳမိေတာ့သည္။စက္သမေတြနဲ႔ အေပါက္၀တြင္
ညုပ္မွာစိုးလို႔ အနီးဆံုးထြက္ေပါက္မွ ထမင္းစားေဆာင္ရိွရာေတာင္ ကုန္းေလးေပၚသို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
တပါတ္ကို ခြန္ႏွစ္ရက္ေလာက္ စားေနရတဲ့ျငဳပ္ရုတ္သီးေလလြင့္ နဲ႔ မွန္ေရာင္ပဲဟင္း ကိုေတာင္ စားရတာ
အရင္လိုျငီးျငဴဘို႔ သတိမရမိဘူး ။(ျငဳပ္သီးေထာင္းလိုလို ငံျပာရည္ခ်က္လိုလို ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေလ ၊
ေမာင္Kim က တရက္စာ ၂၅၀ နဲ႔ ရေအာင္ ပံုစံနဲ႔ ေကြ်းခိုင္းထားတာ ။)
..........................................................................................................................................

ေန႔ခင္းက တပည့္ေလးတေယာက္ဆီက ေ၀ ေပးထားတဲ့ message ေလးရထားလို႔ သူတို႔စက္ရံု ရဲ႕မနီးမေ၀းက
လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနမိသည္။ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ပဲခူးသား ကိုတင္ေငြကိုပါ ေခၚထားမိသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ရင့္က်က္ျပီ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ 'ေ၀' နဲ႔ စေတြ႔ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ေဆာက္တည္ရာ
ေထာက္တည္ရာ တို႔ မဲ့ခဲ့ရသည္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ အထပ္ထပ္ အျပစ္တင္ေနမိသည္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေ၀ရဲ႕ ျငိတြယ္မႈတို႔ သည္ အဆံုးစြန္ထိ ေရာက္ရိွေနျပီ။
တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနရတာကိုပဲ ခံုမင္ေနမိေတာ့သည္။

အသိသတိတို႔ ၀င္လာလိုက္ရင္ တုန္႔ခနဲ ရပ္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္နိင္စြမ္းမရိွေတာ့သလိုပဲ
ျဖစ္ေနရသည္.ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို အၾကီးအက်ယ္ ကိုင္လႈပ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ့သံေယာဇဥ္က ျမန္ဆန္လြန္းသည္။

“ေဟ့ေကာင္..ဟိုမွာလာေနျပီကြ”
ေဘးမွာထိုင္ေနေသာ ကိုတင္ေငြက လက္တို႔လိုက္မွ ျပိဳဆင္းလာတဲ့ ပါးကြက္ေတြၾကားထဲက '၀င္း'ေနေအာင္
ျပံဳးျပေနတဲ့ပါးခ်ဳိင့္ေလးကို ျမင္မိေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနတဲ့စားပြဲဆီကို တည့္တည့္ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေ၀ထံမွ စတီးခ်ဳိင့္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။

“အကို စားေလ”ဆိုျပီး အဆာေျပ စားဘို႔ သူယူလာတဲ့ မုန္႔ကေလးကို လွမ္းေပးသည္။
ကိုတင္ေငြက ေနာက္ျပီး လက္လွမ္းေတာ့ သူကျပံဳးျပီး ကြ်န္ေတာ္ကို ၾကည့္သည္။

“ေနာက္တာပါဟာ မစားေတာ့ပါဘူး ကဲ သူရေရ ငါစက္ရံု အရင္ျပန္ႏွင့္မယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ျဖင့္ ကိုတင္ေငြထသြားသည္။
ေ၀့ကို ၾကည့္မိေတာ့ မနက္ကလိမ္းလာတဲ့ ပါးကြက္ထူထူေလးက လြင့္ျပယ္စျပဳျပီ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့..။

“ေ၀ ပင္ပန္း ေနျပီလား”
“မပင္ပန္းပါဘူး အကို ဒီည ေ၀တို႔ ၈ နာရီေလာက္ဆို ဆင္းပါျပီ”
သူတို႔ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုက ျမင္ရသေလာက္ ပင္ပန္းလြန္းသည္။စက္ရုပ္ေတြလို အခ်ိန္ျပည့္မနားတမ္း
လုပ္ေနရသည္။စက္တန္းအလိုက္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ daily target ေတြမွီေအာင္ ခ်ဳပ္ေပးရသည္။
အပ္ခ်ဳပ္သမ ေလးေတြလည္း တေနကုန္ ခါးကိုက္ မ်က္လံုးေတြေ၀ေအာင္ ခ်ဳပ္ရသလို ေ၀တို႔လို
အလုပ္ၾကပ္ေတြကလည္း အခ်ိန္ျပည့္ မတ္တပ္ရပ္ေနရသည္။

“အကို မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္ ျပန္ဆင္းအံုးမွာလား”
“ဒီတပါတ္ေတာ့ မျပန္ေတာ့ဘူး”ကြ်န္ေတာ့္စကားၾကားေတာ့ ေ၀့မ်က္နာ ၀င္းလက္သြားသည္။
“ဒါဆို မနက္ျဖန္ ၁၀ နာရီ ဘုရားမွာပဲ ေစာင့္ေနေနာ္ ေ၀့မွာေျပာစရာရိွတယ္”
“ေစာင့္မယ္ေလ ကိုယ္မွာလည္းေျပာစရာ ရိွတယ္”

ေဘးက ေ၀တို႔ အဆိုင္းမွ ခေလးမေလးေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္သည္။
ေ၀့အေၾကာင္းေျပာျပရရင္ ေ၀က myanstar အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုရဲ႕ top ten ထဲက တေယာက္ပဲ
(ေခ်ာတာ ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတာကို ၾကြားတာမဟုတ္ပါဘူး လူ၆၀၀ေက်ာ္ထဲက ၁၀ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္
သူတို႕ပါရတယ္ အားလံုးကလည္း ေ၀့ကိုသိၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ Golden Middas ဆိုတဲ့ ကိုရီးယား ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီ ရဲ႕ အငယ္ဆံုး အင္ဂ်င္နီယာ ေလးပါ။
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း ဆိုေတာ့ သိသာတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ကိုတင္ေငြ႔ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ရန္ကုန္သား အရႈပ္ထုပ္နဲ႔ ပါးကြက္ၾကား ပဲခူးသူ ဆိုပါေတာ့။

“ဒါဆိုေ၀ စက္ရံုထဲ ျပန္၀င္ေတာ့မယ္ေနာ္ ”
“ေကာင္းျပီ ေ၀ ကိုယ္မနက္ျဖန္ေစာင့္ေနမယ္”
ႏႈတ္ဆက္ျပီးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ကြ်န္ေတာ္တခုခု ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေဆာက္လုပ္ေရးကြင္းထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိခ်ိန္မွာ တေနကုန္ပူထားတဲ့ ေဆာင္းေနရဲ႕
တံလွ်ပ္ေငြ႔ေတြက ကြ်န္ေတာ့္တကိုယ္လံုးကို ျဖတ္ထြက္သြားသလို ခံစားရသည္။ရင္ေတြပူေနမိသည္။


(ဆက္ရန္)