သံေယာဇဥ္.....အပိုင္း(၂)

ဘုရားၾကီးကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀:၁၅မိနစ္ရွိျပီ။ေ၀ေရာက္ေနျပီ ထင္သည္။
ခပ္သြက္သြက္ပဲ ဘုရားေပၚတက္လာမိသည္။ဒီေန႔တက္ရေသာ ေလွကားထစ္မ်ားက ခါတိုင္းထက္ပိုျပီး
မတ္ေစာက္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ဘုရားရိပ္မွာေတာင္ မေအးခ်မ္းနိင္သလို ျဖစ္ေနရသည္။
ကံၾကမၼာက ဘယ္လို စီရင္ခ်က္မ်ားခ်မလဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည္။

ေသာၾကာေဒါင့္မွာပဲ ျမတ္ဘုရားကို ဦးခ်မိသည္။တပည့္ေတာ္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ ဘုရား။
ကိုယ့္ကိုလည္း ခြင့္မလႊတ္မိေပ။ေ၀ရိွတတ္သည့္ တန္ေဆာင္းဘက္ကို လွမ္ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။
ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ေလးကို ၀တ္ကာကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကို ေက်ာေပးထိုင္ေနေသာ ေ၀့ကို
ေတြ႔လိုက္ရသည္။

အဲဒီခရမ္းေရာင္ေလး၀တ္လာသည့္ေန႔မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တခုေျပာခဲ့ဖူးသည္။
ေ၀ကကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ဘို႔လာတိုင္း အလွဆံုးျပင္ဆင္လာတတ္သည္ဟု ထင္မိသည္။
ပါးကြက္ေလးႏွစ္ဘက္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ေစရ(ျပန္သြားရင္ေတာ့ ပ်က္သြားရတာပါပဲ)
“ကိုယ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ေ၀အလွဆံုး မျပင္လာနဲ႔ေနာ္ ”
“ဘာလို႔လဲ ”
“အသည္းယားလြန္းေတာ့ စိတ္မထိန္းနိင္ဘူး”
“ဟြန္႔” ေ၀ရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးရယ္သံေလးက ပိုျပီး စိတ္ဓါတ္ကို ယိမ္းယိုင္ေစသည္။
“ျပင္လည္းေ၀ မျပင္လည္း ေ၀ပါပဲေလ ” ေ၀့မ်က္နာေလး ပန္းႏုေရာင္ သမ္းသြားသည္။

“ေ၀ေစာင့္ေနရတာၾကာျပီလား”
“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး”
“ဒါဆို ကိုယ္တို႔ ပန္းျခံထဲမွာ စကားသြားေျပာရေအာင္”
“ေကာင္းသားပဲ သြားေလ”
မနက္ ၁၀ နာရီေနက ပူစျပဳျပီ။ေ၀က သူ႔ေခါက္ထီးကို ဖြင့္ျပီးကြ်န္ေတာ္ကို မိုးေပးသည္။

“ေပးပါကြာ” သူ႔ထီးကိုယူျပီး သူ႔ကိုမိုးေပးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို သူခိုမွီလာသည္။
“အကို ဒီနားမွာပဲထိုင္ရေအာင္”
မ်က္နာေလးက ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့။ေ၀့မွာႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါ ရိွသည္ဟု သူေျပာဘူးသည္။
အလုပ္ရဲ႕ပန္ပင္းတဲ့ ဒဏ္ကို သူမခံနိင္ရွာေပ။အရိပ္က်က်တေနရာရိွ ခံုတန္းလ်ားတခုေပၚမွာ ထိုင္ျဖစ္သည္။

“အကို႔ ကို ေ၀ေျပာစရာရွိတယ္”
“ကိုယ္လည္းေျပာ စရာရွိတယ္”

“ ေ၀အရင္ေျပာေလ” ကြ်န္ေတာ္ခြင့္ေပးေတာ့ သူ အတန္ၾကာျငိမ္သက္သြားသည္။ခဏၾကာ အားယူျပီးမွ
“ေ၀ ေျပာမွာ ကို အကို ျပီးေအာင္ နားေထာင္ေပးပါေနာ္”
“ေ၀ေျပာမယ္ေျပာမယ္ နဲ႔ အားယူခဲ့ရတာ ၾကာပါျပီ ခုေတာ့ ေ၀ အမွန္အတိုင္းေျပာျပသင့္ျပီထင္လို႔”
“ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ လည္းေ၀”ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့
“ ေ၀့မွာ အိမ္ေထာင္ရိွခဲ့ဖူးတယ္ ”
“အကိုမေျပာနဲ႔အံုး ေ၀ဆက္ေျပာပါရေစ”
“ေ၀့အမ်ဳိးသားက အစ္ကိုတို႔ နားက ေက်ာက္ကုန္းကလို႔ ေျပာတယ္ ေ၀တို႔က ၁၀ တန္းေျဖျပီးထဲက
သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့မိတယ္ သူက တီး၀ိုင္းတခုမွာ ဂစ္တာတီးတယ္ အလုပ္က ရိွတလွည့္ မရိွတလွည့္
ေ၀့ကို ခဏခဏ ႏွိပ္စက္လြန္းေတာ့ ေ၀့မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ စကားမ်ားျပီး အိမ္ေထာင္က်ျပီး
ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ထြက္သြားတယ္ အခုေ၀တို႔ကြာရွင္းျပီးတာ သံုးႏွစ္ရိွျပီ”

စကားကို အဆက္မျပတ္ ေျပာလိုက္ရေတာ့ သူေမာသြားဟန္ရိွသည္။
ဆလင္းဘက္ထဲမွ ရႈေဆးႏွင့္ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ထုတ္ျပီးႏွာဖ်ားကို တို႔သည္။
“အကို ေျပာစရာရိွတယ္ဆို ေျပာေလ”
“အကိုေျပာျပီးမွ ေ၀ ထပ္ေျပာေတာ့မယ္ ေနာက္တခုက ေပ်ာ္စရာေလးပါ”ေ၀ကရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴးေလးေျပာသည္။

ဒီတခါ ကြ်န္ေတာ္ အားယူရတဲ့ အလွည့္ ျဖစ္သည္။ေနာက္ဆံု အခ်ိန္ထိ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခ်ိန္ေနမိသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္သည္ ေျပာဘို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သလို ေျပာဘို႔အတြက္ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးလဲ ျဖစ္သည္။
“ ကိုယ့့္ မွာ အိမ္ေထာင္ရိွတယ္ေ၀ ခေလးလည္းႏွစ္ ေယာက္လည္းရိွတယ္ ”
ရႈေဆးဘူးေလး ျပဳတ္က်သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ လက္ကိုင္ပု၀ါျဖင့္ မ်က္နာကို အုပ္ကာ သည္းသည္း ထန္ထန္ငိုေတာ့သည္။

သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလး တစ္သိမ့္သိမ့္ တုန္လာသည္။ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္မိသည္။
ကြ်န္ေတာ္မ်က္၀န္းတို႔ ေ၀၀ါးသြားျပီး မ်က္ရည္တို႔ အလိုလို က်ဆင္းလာသည္။
“ေ၀ ဘာျဖစ္ေစခ်င္သလဲ ကိုယ္သူ႕ကို..”
စကားပင္ မဆံုးေသး ကြ်န္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို ေ၀ သူ႔လက္ျဖင့္ အတင္းပိတ္လာသည္။

“ေ၀တို႔ ေနာက္ဆုတ္ၾကရေအာင္ ဒီစည္းဒီေဘာင္ေတြကို မေက်ာ္သင့္ေတာ့ဘူး
ဒီလိုပံုစံနဲ႔လည္း ေရွ႕မဆက္သင့္ေတာ့ဘူး ”

“ဟုတ္ပါတယ္ေ၀ ကိုယ္အမ်ားၾကီးမွားခဲ့ပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေ၀ျဖစ္ခ်င္တာကို ကိုယ္လိုက္ေလ်ာဘို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္”

“အခုခ်ိန္မွာအေကာင္းဆံုးက ေ၀တို႔လမ္းခြဲၾကပါစို႔”
“ေ၀ သေဘာပါပဲ ဒါဟာလည္း အျဖစ္သင့္ဆံုးလို႔ထင္ပါတယ္” ခပ္ေလးေလးေျပာမိသည္။

“ဒီစကားကို ေ၀လြယ္လြယ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ေ၀ဟာ အိမ္ေထာင္ ပ်က္ခဲ့တဲ့သူတေယာက္ပါ
အဲဒီခံစားခ်က္ကို ေ၀အသိဆံုးပါ ေ၀့ေၾကာင့္ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္တခု ပ်က္စီးသြားမွာ မလိုလားဘူး”
ရိႈက္သံျဖင့္ ေျပာေနေပမယ့္ စကားလံုးတို႔သည္ ျမွား အစင္းေပါင္းမ်ားစြာလို....။

တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုပဲၾကံဳၾက ရမယ္လို႔ ေတြးထားခဲ့သည္။
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္က လူ႔ေဘာင္က်င့္ ၀တ္ေတြကို ရင္ဆိုင္အန္တုဘို႔
ခြန္အားျဖစ္ေစခဲ့သလား။

ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကယ္ပဲ လမ္းခြဲ ခဲ့ပါသည္။ေ၀ကို ရန္ကုန္ဘက္က လာေသာ ပဲခူး ဟိုင္းလပ္ ကားေပၚ
တင္ေပးျပီး လမ္းတဖက္ကူး၍ ပဲခူးဘက္မွ ဆင္းလာေသာ ရန္ကုန္ကားတားျပီး ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
စက္ရုံကို လည္း ျပန္ခ်င္စိတ္မရိွေပ။ဆန္႔က်င္ဘက္ ထြက္ခြါခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ေစ့တဆံုးေတာ့ ၾကည့္မိသည္။
...................................................................................................................................................

“ေဖၾကီး..အိတ္ဘယ္မွာလဲ အက်ၤ ီေတြ ထည့္ေပးမလို႔” ေမာ္က သူလုပ္ေနၾက၀တၱရားအတိုင္း ေမးလာသည္။

“အိမ္ေရွ႕က ခံုေပၚမွာေလကြာ”ေျပာျပီး ေရခ်ဳိးခန္း၀င္ျပီး ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေနသည္။
“ေဒါက္...ေဒါက္..ေဒါက္”
“ေအး ျပီးပါျပီကြာ ...ခဏ..”
တံခါးကို ကဗ်ာကယာ ဖြင့္လိုက္သည္။

“ဒါ ဘာလဲ”
“ဟင္...”ေမာ့္ရဲ႕လက္ထဲတြင္ ေ၀့ရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလး ေလ။မိုးၾကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလိုပါပဲ။
“ေျပာ..ကို ေျပာပါ..”
“အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြေနာက္တာပါကြာ”
“ကိုေနာ္ မွန္မွန္ေျပာ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ထားတာလား”
“မလုပ္ရပါဘူးကြာ ဟိုေကာင္ေတြ ေနာက္လိုက္တာပါ”

ေျပာျပီး ေမာ့္လက္ထဲက ဓါတ္ပံုေလးကို ယူျပီး ျဖဲပစ္လိုက္သည္။ေမာ္ကေတာ့ ဘာမွထပ္မေျပာပဲ
တခ်က္စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ထိုအၾကည့္နဲ႔ပင္ ေသသြားနိင္ေလာက္သည္။

ကိုယ့္ကိုကို မနည္းတည္ျငိမ္ေအာင္ထိန္းျပီး ေမာ့္အေရွ႕က ထြက္လာခဲ့သည္။ေမာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္၀င္သြားသည္။
သားငယ္ထမင္းထည့္ဘို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့မည္။ဒါေပမဲ့ သူကြ်န္ေတာ့္ကို အလစ္မေပးေတာ့ဘူး ဆိုတာေတာ့
ေသခ်ာေနေတာ့သည္။

ကံၾကမၼာသည္ အဆိုးမ်ားကို ဆက္တိုက္သယ္ေဆာင္လာတတ္သည္။
ေမာ့္ကို ၾကာၾကာလိမ္လို႔ မရနိင္ေတာ့မွန္း စိတ္ထဲမွာ အလိုလို သိေနသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ရင္ဆိုင္ဘို႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့မည္။

“ေမာ္ေရ ကိုယ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္” လွမ္းေျပာရင္း အိတ္ဆြဲျပီး ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ပံုမွန္လုပ္ေနၾက ၀တၱရားေလးေတာင္ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့မိပါလား။
ေမာ့္ကို ေနာက္ေက်ာမွ သိုင္းဖက္ျပီး ပါးေလးကို အနမ္းေပးခဲ့ ျခင္းကိုေတာင္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ထိုရက္မ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကမာၻ ပ်က္ရေသာေန႔မ်ားပါပဲ ။ေနဆယ္စင္းမကပူေနျပီဆိုတဲ့ စကားကိုနားလည္ေနရျပီ၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယာယီ ရံုးခန္းရိွ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန 'ေ၀'တို႔ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု ၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံလွ်ပ္တို႔
တလွ်ပ္လွ်ပ္ျဖစ္ေနသည္။

ေမာ့္တို႔ အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရသလို 'ေ၀့'အတြက္လည္း နာက်င္ေနရသည္။
ေနာက္ဆုတ္ဘို႔ ၾကိဳးစားရင္း ေရွ႕တိုးခဲ့မိေသာ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ကံၾကမၼာသည္ အဆိုးျဖင့္သာ ၾကိဳေနေတာ့မည္လား။
......................................................................................................................................................

“forman ေလး အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့ ဂိတ္ေပါက္မွာ ေစာင့္ေနတယ္”
ဂိတ္မႉး ဦးေပၚေလးက လွမ္းေအာ္သျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ေ၀” ျဖစ္ေနသည္။မျမင္ရတာ တပါတ္ေလာက္ ရိွျပီ။
တမင္ကို မေတြ႔ေအာင္ေရွာင္ေနမိသည္။ေရွ႕ဆက္ရင္ နာက်င္စရာမွလြဲျပီး တျခားမရနိင္မွန္း သိေနသည္။

အခုေတြ႔ေတာ့ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ မဟုတ္။အ၀ါေရာင္ ၀မ္းဆက္ျဖင့္ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် လွပေနသည္။
ေ၀ႏွင့္ အတူ ေညာင္းအင္းထိပ္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ျဖစ္သည္။

“အကိုၾကိဳက္တာမွာပါ ေ၀ေတာ့ ဘာမွ မစားခ်င္ဘူး”
“ညီေလးေရ ေကာ္ဖီမစ္ကို ႏို႔စိမ္းေလး ထည့္ေပးကြာ ျပီးေတာ့ လန္ဒန္တပြဲခ်ေပး”
သူၾကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီမွာေပးေတာ့ ေ၀က ေမာ့ၾကည့္သည္။
စည္းျခားသြားေပမယ့္ ျမင္နိင္ေသးတာပဲ မဟုတ္လား။

“ေ၀ေနမေကာင္းဘူးလား”စိုးရိမ္သံၾကားေတာ့ သဲ့သဲ့ျပံဳးသည္။
“ဒီလိုပါပဲ မၾကာခင္ေကာင္းသြားမွာပါ”ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ေပမယ့္ သူအမွန္အတိုင္းယံုၾကည္ပါ့မလား။

“အခု အလုပ္လာထြက္ရင္းနဲ႔ ေ၀လာႏႈတ္ဆက္ တာပါ”
“ေ၀အလုပ္ထြက္ဘို႔ အထိလိုလို႔လားကြာ”
“အခုက အိမ္က ဘယ္လိုသတင္းရသြားလဲမသိဘူး ေ၀့အေမ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္လာထုတ္တာေလ”
“အိမ္မွာပဲ မိတၳီလာေစာင္ေတြ ခ်ဳပ္ခိုင္းေတာ့တယ္”
ရင္ထဲမွာဟာေနတယ္ဗ်ာ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ေတာင္မသိေတာ့ဘူး။

“ကိုယ္လဲမၾကာခင္ 'မလက္' ေျပာင္းရေတာ့မွာပါ”လန္ဒန္တလိပ္ကို မီးညိုျပီး အခိုးေငြ႔မ်ားမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
“ကြ်န္ေတာ္အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေ၀့ကို ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါတ္သတ္မႈက
ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေမ့လို႔ မရနိင္ပါဘူး အရာရာအားလံုးအတြက္ ထပ္ျပီးေတာင္းပန္ပါတယ္”

“ရပါတယ္ ေ၀ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ ေ၀ အကို ကို ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔...”
စကားတို႔မဆံုးခင္ ရိႈက္သံထြက္လာေတာ့သည္။ဆိုင္ထဲက အၾကည့္တခ်ဳိ႕ေရာက္လာသည္။

“ေ၀ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိတ္ခိုင္ၾကရမယ္ေနာ္ ေ၀့ကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကားေပၚတင္ေပးပါ့မယ္”
သူ႔လက္ေလးကို ဆြဲျပီး ဆိုင္ထဲကထြက္လာခဲ့သည္။ေ၀့လက္တခုလံုး ေအးစက္ေနသည္။
ေ၀ေနမေကာင္းမွန္း ဘာသာသိသည္။တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

“ေ၀ ဟိုေန႔က ေပ်ာ္စရာေလး ေျပာမယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ကိုယ္သိခြင့္ရိွမလား”
“အကိုသိခ်င္ရင္ေတာ့ ေျပာျပပါ့မယ္ အဲဒါက ေ၀တို႔ လက္ထပ္ၾကရေအာင္လို႔ ေျပာမလို႔ပါ ခုေတာ့မလိုေတာ့ပါဘူး”
“ေ၀တခုေလာက္ေတာ့ ေျပာခဲ့ခ်င္တယ္ အဲဒါက အကို႔ကို ေ၀တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါပဲ”
ရင္ထဲမွ မီးတို႔သည္ ပိုျပီး အရိွန္ေကာင္းလာေတာ့သည္။
လမ္းမၾကီးေပၚမွာေတာ့ ရန္ကုန္ ပဲခူးကားေတြ ပံုမွန္ျဖတ္သြားေနၾကသည္။
...................................................................................................................................................
သူရေက်ာ္က သူ႔ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကို ခဏရပ္လိုက္ျပီး သဲသဲမဲမဲ ရြာေနေသာ မိုးထဲကို တိတ္တဆိတ္ေငးၾကည့္ေနသည္။
မိုးစက္တို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားပြဲကို လာမွန္ေတာ့ စားပြဲကိုမျပီး အတြင္းဘက္ထပ္ေရႊ႔လိုက္ၾကသည္။
“ညီေလး လန္ဒန္တပြဲေပး ေရေႏြးတအိုးပါခ်ကြာ”
သူ ေရေႏြးတခြက္ကို ငွဲ႔ထည့္ျပီး ေသာက္ေနသည္။လည္ေခ်ာင္းရွင္းခ်င္ဟန္တူသည္။
ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို တခုခုေျပာသင့္သည္ထင္သည္။ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ေပးရမလဲ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လိုေ၀ဖန္ေပးမလဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရင္ေမာေနသည္။

အျပင္ဘက္ကမိုးေရေတြ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲျပည့္လာသလိုလို...ေရေႏြးတစ္အိုးထပ္ေရာက္လာေတာ့
သူ႔ဖန္ခြက္ထဲ ငွဲ႔ထည့္ေပးလိုက္သည္။ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေရေႏြးေငြ႔တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်က္နာကို
ျဖတ္သန္းသြားသည္။

“ကိုသူရ ခင္မ်ားတို႔ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီလိုနဲ႔ျပီးသြားေရာလား” မရဲတရဲ ေမးၾကည့္မိသည္။
“ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ဘ၀ရဲ႕ မုန္တိုင္းလို႔ တင္စားရင္ မုန္တိုင္းရဲ႕ ဗဟိုက ခုမွလာမွာ”
“မုန္တိုင္းရဲ႕ အလယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေဆာက္တည္ရာ မရခဲ့ဘူးဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပပါ့မယ္”

“ပထမဆံုး ကြ်န္ေတာ့္ အမ်ဳိးသမီးက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိသြားတယ္”
“ျပီးေတာ့ ေ၀ ့ကို ကြ်န္ေတာ္ တသက္လံုးျပန္ မျမင္ရေတာ့ဘူး”
"ဘာေၾကာင့္လဲ"
“ေ၀ ႏွလံုေရာဂါနဲ႔ ေသ..သြား..တယ္ဗ်ာ”

“ဟာ..... ခင္မ်ားဗ်ာ”ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို ေဒါသထြက္သြားမိသည္။
“ခင္မ်ားကြ်န္ေတာ့္ကို ေဒါသထြက္သင့္တယ္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ တသက္လံုး ခြင့္မလႊတ္နိင္ခဲ့ဘူး”
“ဘယ္လိုေတြ ဆက္ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ျပည့္ျပည့္စံုစံုေျပာျပပါ့မယ္”

(ဆက္ရန္)