စိတ္သည္မေကာင္းမႈ၌ေမြ႔ေလ်ာ္သည္

ဒီေန႔ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ပ်က္တဲ့ပ်က္လံုးတခုကို သြားသတိရမိတယ္။
ပုထုဇဥ္လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ကို အသံုးခ်ျပီး ဟာသလုပ္ထားတဲ့ ပ်က္လံုးမ်ဳိးပါ။
လူဆိုတာမ်ဳိးကလည္း အခက္သားလား အစြန္းအစ ထြက္တဲ့ စကားမ်ား ေျပာမိရင္ ေကာင္းရာ
ေကာင္းေၾကာင္း မစဥ္းစားခ်င္ၾကဘူး။

အားလံုးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း
ဘာေျပာမွန္းမသိေအာင္ကို ရိုးၾကပါတယ္။

ပ်က္လံုးမွာက လူရႊင္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္က မင္းသမီးကို အျပိဳင္အဆိုင္ ပိုးပန္းၾကတယ္။
တေယာက္က ပိုးပန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္တေယာက္က ၀င္ျပီး အခြ်န္နဲ႔ မ ေပးတယ္။
အဲဒီေတာ့လူရႊင္ေတာ္ တေယာက္က မင္းသမီးကို သစၥာတိုင္ စဆိုတယ္။

ဆိုလိုတာက မင္းသမီးသာ သူ႔ေနာက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မပင္ပန္းေစရဘူး
လမ္းခရီးမွာ အခက္အခဲေတြ ၾကံဳရင္ သူကာကြယ္ေပးမယ္ဆိုျပီး သစၥာတိုင္ ကိုဆိုျပတယ္။
သူ႔ဟာက ကာရံေလးနဲ႔။

ဟိုေတာင္တန္းမွာေတာ့......ေမာင္ထမ္းလို႔ေခၚမယ္
ဟိုေတာင္တေကြ႔မွာေတာ့.....ေမာင္ေပြ႔လို႔ေခၚပါ့မယ္
ဟိုေတာင္တရိုးမွာေတာ့......ေမာင္..ေမာင္...ဆိုျပီး အင္း..အဲ ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။
သူကာရံမစပ္တတ္ေတာ့တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ျပတယ္..ေနာက္လူရႊင္ေတာ္တေယာက္ကလည္း
ကာရံရေအာင္စပ္ မရရင္မင္းနာျပီမွတ္လို႔ ၀င္ၾကိမ္းတယ္။

ဒါနဲ႔ ပထမတေယာက္က နဲနဲစဥ္းစားဟန္ျပဳျပီး
ဟိုေတာင္တရိုးမွာေတာ့.....ေမာင္ ပိုးလို႔ခ်ီပါ့မယ္ လို႔ဆိုျပျပီးသက္ျပင္းခ်ျပေတာ့ ပရိသတ္က ရယ္ၾကတယ္။
တေၾကာင္းခ်င္းပဲ ဘာသာျပန္ျပန္ သံုးေၾကာင္းလံုးစုျပီးပဲ ဘာသာျပန္ျပန္ ရယ္စရာရယ္လို႔ မရိွဘူး။
ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္က ရယ္ၾကတယ္။ဒါေၾကာင့္ စိတ္သည္မေကာင္းမႈ၌ေမြ႔ေလ်ာ္သည္လို႔ ေျပာတာေပါ့။

ေက်ာင္းသားဘ၀က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီလိုေျပာခဲ့တာပဲ။
ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အျပင္မွာဆိုသူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းတယ္။
ဆရာလၻက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္ ညိွရင္ ဆရာက မင္းတို႔တိုက္မွာလား ငါတိုက္ရမွာလားေမးတတ္တယ္။

ဆရာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လၻက္ရည္တိုက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေဆးလိပ္ျပန္တိုက္မယ္ ဆိုျပီး
မတန္တဆ ညိွလည္း ဆရာကေတာ့ ေအးဒါဆိုရင္ သြားမယ္ဆိုျပီး လက္ခံတာပဲ။
ေျပာရရင္ ဆရာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတယ္။
ဆရာကလူငယ္ဆန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး ဆိုရမယ္။

ဆရာကလည္း သူ႔တပည့္တိုင္းကို ေစတနာထားတယ္ ။အခါအခြင့္သင့္တိုင္းလည္း လမ္းညႊန္ဆံုးမတတ္တယ္။
တခါကေတာ့ ဆရာ အတန္းထဲမွာ အားလံုးကို ဘ၀ရဲ႕ အနာဂါတ္နဲ႔ပါတ္သတ္ျပီး ဆံုးမတယ္။
မင္းတို႔တေတြ မျဖတ္ခ်င္လည္း ျဖတ္သန္းရမယ့္ ဘ၀လမ္းဆိုတာ ရိွေနတယ္။
မသြားခ်င္လည္းမရေတာ့တဲ့ လူၾကီးဘ၀ကို ရၾကေတာ့မယ္။

လူၾကီးဆိုတာ အသက္ၾကီးတာကို ေခၚတာဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ပုခံုးေပၚကို ေရာက္လာတဲ့ တာ၀န္ေတြေက်ဘို႔ လိုသလိုကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ ပါတ္၀န္က်င္ကိုပါ အက်ဳိးျပဳနိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဘို႔လိုတယ္။ဒါမွ လူၾကီးလူေကာင္း လို႔ေခၚနိင္တာ။ေနာက္ဆံုး ပါတ္၀န္က်င္ကို အက်ဳိးမျပဳ နိင္ရင္ေတာင္ ဒုကၡေပးတဲ့ လူစာရင္းထဲေတာ့ ငါ့တပည့္ေတြ မပါေစနဲ႔ဆိုျပီး ဆံုးမတယ္။

အဲဒီေန႔ကလည္း အတန္းျပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာ့ကိုေခၚျပီး လၻက္ရည္ဆိုင္ကို သြားၾကေရာ။
ဟိုေရာက္လို႔ ခဏေနေတာ့ တေယာက္က ဆရာဒီေန႔ဆံုးမ တဲ့စကားေလးေတြက ေကာင္းတယ္ဆရာ။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္သာဆို ဒီလိုပဲ တိုတိုတုတ္တုတ္ ဆံုးမလိုက္မွာပဲ လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာက လုပ္စမ္းပါအံုးကြ
ငါလည္းမွတ္သားရတာေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

ဒီလိုေလဆရာ...မိန္းခေလးေတြ အရွည္ကိုၾကည့္ရမယ္...
ေယာက်ာၤးေလးေတြ အေခ်ာင္မလိုက္နဲ႔လို႔ ဆံုးမမွာပဲ။
သူ႔စကားဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ၀ိုင္းရယ္ၾကေရာ။ဆရာက ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ေျပာတယ္။

မင္းေျပာတဲ့ ဆံုးမစကားက ေကာင္းတယ္ကြ ေသေသခ်ာခ်ာေတြးရင္ ေလးနက္တယ္
ဒါေပမယ့္ ငါ့တပည့္မွတ္ထားကြ လူ႔စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္တာကြ ...မင္းမယံုဘူးလား
ဒီေကာင္ေတြပဲၾကည့္ မင္းစကားၾကားၾကားခ်င္း ၀ိုင္ရယ္တာ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား
ဒီေကာင္ေတြက ဆံုးမစကားကို ဘယ္လိုဘာသာျပန္လဲဆိုတာ သူတို႔ပဲသိတယ္ကြ
အဲဒါ ဒီေကာင္ေတြ စိတ္က မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနလို႔ပဲ ဆိုျပီးရွင္းျပတယ္။

ဆရာေျပာလည္းေျပာတာပဲ။ေယာက်ာၤးေလး အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ တေယာက္ကို တေယာက္ ေတြ႔ရင္ ဦးတဲ့သူ
အဲဒီလို ဆံုးမၾကတာပါပဲ။အျပစ္ေျပာလို႔ေတာ့လည္း မရပါဘူး
“စိတ္သည္မေကာင္းမႈ၌ေမြ႔ေလ်ာ္သည္” လို႔ တရားစာအုပ္မွာကို ေရးထားတာပဲေလ.....။