လူတစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္တန္လဲ

02 May 2009

ဒီရပ္ကြက္ေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီး ေဆးခန္းဖြင့္မယ္ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ေတာ့ သေဘာမက် ျဖစ္မိသည္။ဒီရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ ဆင္းရဲႏႈံခ်ာ မႈေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ တကူးတက အခ်ိန္ယူျပီး လာရလို႔ေလ။ တကယ္ဆို ကိုယ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕နယ္မွာ ဖြင့္ရင္ရေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးက ဒီရပ္ကြက္ေလးမွာ ဖြင့္ခြင့္ရဘို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုေပးသည္။ သူေပးတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က ဒီရပ္ကြက္ေလးက ဆင္းရဲတယ္ေမာင္ရယ္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တားဘို႔မစြမ္းသာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း ညေနသံုးနာရီဆို ႏွစ္ေယာက္သား ကားေလးနဲ႔ထြက္လာျပီး သူ႔ကိုေဆးခန္း လိုက္ပို႔ေပး ကိုယ္ကည ၉ နာရီထိုးခါနီးဆိုလာျပန္ၾကိဳနဲ႕ အက်င့္လိုကို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

တခ်ဳိ႕ေန႔ေတြမွာေတာ့ ျမိဳ႕ထဲကို ကိုယ္တေယာက္ထဲေစာေစာ ထြက္ျပီး ေဆးခန္းအတြက္ သူမွာတဲ့ေဆးေတြ လိုက္ရွာ၀ယ္ေပးရတယ္။ျပီးရင္ အမ်ဳိးသမီးကို ၀င္ေခၚျပီး ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ ေပးရသည္။ အကူမိန္းခေလးရိွလို႔ ေဆးခန္းမွာေတာ့ ၾကာၾကာမေနျဖစ္ပါဘူး။ကိုယ္ရိွေနရင္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာလည္း စိုးရေသးသည္။ အခုေတာ့လည္းေဆးခန္းေလးက လူနာေတြရဲ႕ ယံုၾကည္အားကိုးမႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေဆးခန္းေလးတခု ျဖစ္လာေတာ့သည္။ တျခားေဆးခန္းေတြထက္ အစစအရာရာ ေလ်ာ့ယူေပးတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။

ဒီေန႔ညလာၾကိဳေတာ့ တလမ္းလံုးမိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနလို႔ ကားကို ဂရုတစိုက္ ေမာင္းေနရသည္။ ရပ္ကြက္နားေရာက္ေတာ့ တရပ္ကြက္လံုးေမွာင္ အတိျဖစ္ေနသည္။ ေအးေလ မိုးရြာရင္ လွ်ပ္စီးမလက္ရင္သာ မလက္မယ္ မီးကေတာ့ ပ်က္ေနၾက ဆိုေတာ့ ထူးျပီးလည္း မဆန္းေတာ့ပါဘူး။အလကား ေနရင္ေတာင္ ဒီမီးက မလာေသးတာပဲ မိုးရြာမွေတာ့ မီးမလာဘို႔က ေရစိုတာ ထက္ေတာင္ေသခ်ာေသးသည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ အကူေကာင္မေလး တေယာက္ပဲ ေတြ႔မိလို႔ ဘယ္သြားလည္းေမးၾကည့္ေတာ့ လူနာတေယာက္ အသည္းအသန္ ျဖစ္လို႔ လိုက္သြားရတယ္ လို႔ေျပာသည္။ ဒါနဲ႔သြားတဲ့ေနရာေမး ျပီးေတာ့ကားေပၚက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ယူျပီး ကိုယ့္ဘာသာပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

တလမ္းလံုးလည္း ေရေတြလွ်ံေနတာ ဒူးေခါင္းအထက္နားထိ ေရာက္ေနေတာ့သည္။ပုဆိုးကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ မျပီး တေရြ႔ေရြ႔ ပဲေလွ်ာက္ေနရသည္။ရပ္ကြက္ေလးကေတာ့ မိုးေအးေအးတြင္ တိတ္တဆိတ္ ေကြးေနပံုရသည္။ လမ္းတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုမ်က္မွန္းတန္းမိ တဲ့ ဆိုက္ကားဆရာေလးနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေျပာတာႏွင့္ ေခၚလာခဲ့သည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းသည္။ ညႊန္ျပထားေသာ အိမ္ကိုေရာက္သည့္အခါ ျခံထဲ၀င္ျပီး အိမ္ရွင္ကို ေအာ္ ေခၚေတာ့ ျပတင္းေပါက္တခ်ပ္ ပြင့္လာျပီး မိန္းမၾကီးတေယာက္ထြက္လာသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ဆရာမကို လာၾကိဳတာပါ”
“လူနာက အေနာက္္ကအိမ္မွာေနတာပါ အိမ္ေဘးကေနသြားရင္ ေတြ႔လိမ့္မယ္”
“ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါဗ်ာ”

အိမ္ရွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး သူညႊန္ျပလိုက္သလို အိမ္ေဘးဘက္ကေန လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အားကိုးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္း
အေနာက္ဘက္ ေရာက္ေတာ့ အိမ္မၾကီးကို တဖက္ရပ္ အဖီခ် ထားတဲ့ တဲအိမ္ေလးေတြ႔လိုက္ရသည္..။ မွန္အိမ္ မီးေရာင္ျဖင့္ တဲထဲမွာေတာ့ လူနာရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြ တိတ္တဆိတ္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ အသံတိတ္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ညာဘက္က ကုတင္ေပၚမွာ လူနာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးက လူနာကို ေဆးထိုးဘို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနမွန္း သူမ သတိမျပဳမိေသး ။

“ကြ်န္မကို တေယာက္ေလာက္ ကူညီပါ ဒီမွာေဆးထိုးမလို႔ မီးေရာင္ထင္ထင္ ရွားရွား ျပေပးပါ”

ကြ်န္ေတာ္ခပ္သြက္သြက္ပဲ လူနာ အနားတိုးကပ္သြားျပီး လက္တဖက္က လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ထိုးထားရင္း ေနာက္တဖက္ျဖင့္ အေၾကာျမင္သာေအာင္ လူနာလက္ေမာင္းကို အနည္းငယ္ ဖ်စ္ညစ္ေပးလိုက္သည္။ အသက္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရိွျပီထင္ရေပမယ့္ လူနာရဲ႕ပံုသ႑န္က အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနေတာ့ ရိွရင္းစြဲထက္ပိုျပီး အိုမင္းေနသည္။ ေဆးထိုးျပီး ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းသိမ္းေပးမွ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနမွန္း သူမသိေတာ့သည္။ ေဆးအိတ္တဖက္ ဓါတ္မီးတဖက္ျဖင့္ လူနာအိမ္မွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ လူနာရွင္ေတြ အေနာက္က လိုက္လာသည္။ အေရွ႕ကအိမ္မၾကီးေပၚမွာ ခဏတာ တက္နားရင္း အိမ္ရွင္ဧည့္ခံေသာ ေရေႏြးပူပူေလး ေသာက္ျဖစ္သည္။

“ဆရာမ လူနာ ဘယ္ေလာက္ခံအံုးမလဲ”
လူနာရွင္ရဲ႕ အေမးစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးၾကီး ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လိုၾကီးလဲ.. သူတို႔က မိသားစု၀င္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား.. ဘာလို႔စိတ္ေလွ်ာ့စကား ေျပာၾကတာလဲ.. စိတ္ထဲက ေတြးေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ၀င္မေျပာခဲ့ေပ။

“ေသေသခ်ာခ်ာ ကုဘို႔ေတာ့ လိုပါတယ္..အေကာင္းဆံုးက ဒီ့ထက္အေျခအေန မဆိုးခင္ ေဆးရံုတင္သင့္တယ္”
“အခုထိုးေပးတဲ့ ေဆးကလည္း ယာယီေလာက္ပဲ သက္သာေစနိင္မွာပါ”
ဆရာမစကားၾကားေတာ့ လူနာရွင္ေတြ ေခါင္းငံု႔သြားၾကသည္။

ခဏေနေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း

“လူနာကိုလာကိုင္တဲ့ လက္ကို ျမင္ဖူးပါတယ္လို႔ ထင္ေနတာ ေမာင့္လက္ျဖစ္မွန္း ျပီးမွပဲသိရေတာ့တယ္”
“စိတ္ထဲမွာ လူနာကို စိုးရိမ္စိတ္ၾကီးေနတာေလ”

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္ရေလလို႔ ေတြးလိုက္ရင္းျပံဳးလိုက္မိသည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ လူနာရွင္မွ ေျခၾကြခ ဘယ္ေလာက္ က်သလဲေမးသည္။ ေဆးခန္းအကူ ေကာင္မေလးမွ သံုးေထာင္လို႔ ေျပာသံၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဒီေဆးခန္းမွာ လာကုတဲ့သူေတြဆီက ယူတဲ့ႏႈန္းက ပ်မ္းမွ်ျခင္း အားျဖင့္ ငါးရာ ေလာက္ပဲရိွမွန္း သိေတာ့အခုလို သံုးေထာင္ ေတာင္းလိုက္တာ ဘ၀င္မက် ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္က သူ႔အလုပ္ကို ၀င္မစြက္ဖက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေတာ့ ဘာမွ၀င္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပ။
အိမ္ျပန္လမ္းမွာေတာ့ စိတ္ထဲအနည္းငယ္ေျပာခ်င္လာတာနဲ႕

“ခ်စ္ေရ သူတို႔ကို သံုးေထာင္ ေတာင္းလိုက္တာ မမ်ားဘူးလားကြာ သူတို႔ေတြလည္း ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ေလးေတြပဲ”
“အဲဒီလိုမွ မေတာင္းရင္ ေတာ္ရံုတန္ရံု နဲ႔လည္း ေဆးခန္းမလာဘဲ အိမ္ကိုပဲ ေခၚၾကမွာေလ ”
“လူနာက ဘာေရာဂါျဖစ္တာလဲ”
“အဓိကကေတာ့ အရက္အလြန္အကြ်ံေသာက္ခဲ့လို သူ႔ရဲ႕ အသဲ ေျခာက္ စျပဳေနတာ”
“ကုလို႔ ရနိင္ေသးရဲ႕လား”
“ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ဘို႔ မလြယ္ေပမယ့္ ဂရုတစိုက္ေနသြားရင္ သက္တမ္းေစ့ေတာ့ ေနလို႔ရနိင္တယ္
ဒါေပမယ့္ ကုသစရိတ္အတြက္ ေငြေတာ္ေတာ္ကုန္လိမ့္မယ္”

အေၾကာင္းစံုသိေတာ့မွ ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ လူနာရွင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ခံအံုးမလဲ ေမးတာ နားလည္သြားေတာ့သည္။
.................................................။

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ တေန႔လံုး အဲဒီလူနာ အေၾကာင္းပဲစိတ္ထဲေရာက္ေနသည္။
ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္ရင္ သူအသက္ရွင္နိင္မလဲ သိခ်င္ေနသည္။အမ်ဳိးသမီးက အနည္းငယ္စဥ္းစားျပီး

“၆သိန္း ၇ သိန္းေလာက္ေတာ့ ကုန္လိမ့္မယ္ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေဆးရံုမွာ ရက္ရွည္ တင္ထားရမယ္
လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ၀ယ္ရမယ္ အဟာရျဖစ္မယ့္ အစာေတြ ေကြ်းရမယ္ က်န္တဲ့ အေထြေထြ စားရိတ္နဲ႔ဆို
အဲဒီေလာက္ေတာ့ ကုန္မွာပဲ”

၆သိန္းဆိုတာ မနည္းဘူး ဆိုေပမယ့္ လူတေယာက္ အသက္က အဲဒီ့ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဘိုးရိွတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါကကိုယ္ျမင္ရတဲ့ လူနာတေယာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ဒီလို လူနာေတြ တနိင္ငံလံုးမွာ အမ်ားၾကီး ရိွနိင္ေသးသည္။ ဘယ္လိုကယ္တင္မလဲ .. ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေမာသြားရသည္။

“ဒါဆိုရင္လဲ ခ်စ္ရယ္ သူတို႔ကို ဟိုေန႔က သံုးေထာင္ျပန္ေပးလိုက္ ပါလား ကိုယ္တို႔ကူညီနိင္သေလာက္ေပါ့”
“ျပန္ေပးဘို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္ ျပန္ေပးျဖစ္မွာပါ”

ေအးေလ..ဘယ္တတ္နိင္ပါ့မလဲ အားလံုးက ကံပစ္ခ်ရာ ရွင္သန္ေန ၾကရတာပဲ.. ဒီနိင္ငံမွာမွ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ လူလာျဖစ္ၾကရတာကိုး.. ရသလိုေနျပီး ျဖစ္သလို ေသၾကရမွာပဲ..။

ေနာက္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္း လူ႔သဘာဝအရ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ဒီေန႔အမ်ဳိးသမီးကို ပံုမွန္အတိုင္း သြားၾကိဳေတာ့ ကားေမာင္းထြက္ခါစမွာပဲ

“လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္ေလာက္က ညဘက္ၾကီး ေဆးသြားထိုးေပးရတဲ့ လူနာကို ေမာင္မွတ္မိလား”
“မွတ္မိတာေပါ့”
“အင္း ..ဒီေန႔ပဲသူဆံုးသြားတယ္ ေမာင္ျပန္ေပးခိုင္းတဲ့ သံုးေထာင္အပါအဝင္ ကူေငြ ငါးေထာင္ေပးလိုက္တယ္”
“ေၾသာ္”
ကြ်န္ေတာ္ ဒါပဲေရရြတ္နိင္ေတာ့သည္။အေျဖၾကိဳသိေနတာေတာင္ ဇာတ္သိမ္းေရာက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။

'လူနာဘယ္ေလာက္ခံနိင္ေသးလဲ' လူနာရွင္ရဲ႕ ေမးသံကို ျပန္ၾကားေနမိသည္။
အမွန္တရားကို ဘယ္လိုအင္အားနဲ႕ လက္ခံခဲ့ၾကတာလဲ။ေန႔ေရာညေရာ သူတို႔ အေဖအတြက္ ေသမင္းကို ဝိုင္းကူ ေစာင့္ေပးေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္နာက်င္ေနခဲ့ရမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာလြန္းသည္။ သူတို႔အေဖကို အေကာင္းဆံုး ေဆးရုံကို ပို႔ေပးခ်င္စိတ္ အခ်ိန္တိုင္းရိွေနၾကမွပဲ... ငါတို႔သာ အဲဒီဘ၀မ်ဳိးေရာက္ခဲ့ရင္... ဆိုတဲ့အေတြး ေတြးမိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္လံုးစံုမိွတ္လိုက္မိသည္။

ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္ျခင္းက အမွန္တရားကို လက္ခံနိင္ေလာက္တဲ့ အင္အားမ်ဳိးေပးခဲ့တာနဲ႔တူပါရဲ႕..။

ထိုေန႔ကအိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
စိတ္ထဲတြင္ လူတေယာက္ ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိေတာ့သည္။
၊......................................၊

(ကိုသုေျႏၵရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းေလးကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္..)

31 comments:

Anonymous said...

အကိုေရ...............
လာဖတ္သြားတယ္.
အင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးျမန္ျပည္မွာေတာ့
ေျပားေတာ့ပါဘူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
သိတယ္မဟုတ္လား?????????

ဖိုးဂ်ယ္ said...

စိတ္မေကာင္းကလြဲၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစဗ်ာ

Phyo Maw said...

ေအာ္... အရက္။

yehtutnaung said...

(၁) ကေတာ့ အရက္က လူကို ဖ်က္တာပါ။ (၂) ကေတာ့ သာမန္ မိသားစုတစုရဲ ့ စီးပြားေရးဟာ အေရးၾကံဳရင္ လူတေယာက္ကို ကယ္တင္ဖို ့ ေငြေၾကး အလံုေလာက္ မရွိတာပါ။ (၃) ကေတာ့ ဘ၀အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္တဲ့ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္မွာ ေနရလို ့ပါ။

စိတ္စမ္းေရ said...

စိတ္မေကာင္းဘးူကြာ...။အင္း...အရက္.. အရက္...

Sein Lyan Tun said...

အရမ္းေကာင္းတဲ့ပိုစ့္ေလးပါ
က်ေနာ္လဲတစ္ခုခုကိုၿမင္ရႀကားရေတြ႔ရလို႔
စိတ္မေကာင္းစရာဆို
ိစိတ္ထဲစြဲေနတဲ့အက်င့္ရွိတယ္
လူတစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ဆိုတာ
အဲဒီလူရဲ႔ေနထိုင္မွဳဘဝအဆင့္အတန္းနဲ႔ကံတရားေပၚေတာ့
မူတည္မယ္ထင္တယ္ေနာ့္
ခင္မင္စြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္

thawzin said...

စိတ္ေျပနေျပကိုလာဖတ္သြားတယ္အကိုေရ......... အျပစ္ေတြေျပာေနမယ့္အစား ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူဘ၀ဆုိတာရခဲ့ပါတယ္ ရခဲ့တဲ့လူဘ၀ကို တန္းဖုိးထားမထားက မိမိနဲ႕ပဲဆုိင္တယ္ သီလနဲ႕ၾကည့္ရင္ သုဓါေမရယ ဆုိတဲ့ ကံကိုက်ဴးလြန္တာပဲ “အသက္ကုိဉာဏ္ေစာင့္တယ္” ဆုိေပမယ့္ ဉာဏ္မေစာင့္လို႔အသက္တုိတာထက္ ကံမေစာင့္လို႔အသက္တုိတာပါ , ကံဆုိတာမိမိျပဳတဲ့အမႈ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈဆုိတဲ့ ရလဒ္ၾကီးတစ္ခုပါ, မေကာင္းေသာအမႈျပဳေသာသူအတြက္ မေကာင္းေသာ အေျခအေနေတြနဲ႕ရုန္းကန္ရမွာပဲ, လူအသက္ဆုိတာ ကံ, စိတ္, ဥတု, အာဟာရ ေတြေပၚမွာ မွီတည္ေနတာပါ , အသက္တုိေစတဲ့ အရက္ေသာက္ျပီး ေသတာကေတာ့ သနားရမွာထက္ သင္ခန္းစာယူသင့္တာဗ်, ယူတတ္ရင္ကုသုိလ္ မယူတတ္ရင္အကုသုိလ္ ပဲ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ျပီး အကုသုိလ္ ပူေႏြးေနတာျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းယုံပါပဲ, ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရေအာင္ယူသြားပါတယ္ အကိုေရ ပုိ႔စ္ေလးက အရမ္းကို က်ဳိးေက်းဇူးမ်ားပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ယူသြားတဲ႕အရာႏွစ္ခုက (၁)လူဘ၀ဆုိတာရခဲ့တယ္
(၂) အရက္ေသာက္ရင္ မိမိရဲ႕ မိသားစုကေတာင္ ေသမွာမေႏွာေမ်ာျခင္းခံရတယ္ ဒါေၾကာင့္ ေသရည္ကို မေသာက္ျဖစ္ေအာင္ေနမယ္ဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာယူသြားပါတယ္အကိုေရ

WWKM said...

ပို႔စ္ေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ လာဖတ္သြားပါတယ္..
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္.

kaungkinpyar said...

ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္ပီး အမ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ အမ ေမာင္ေလးက ဒီ အရက္ေၾကာင့္ ေသသြားတယ္လို႔ ေျပာလိုရပါတယ္၊ ေငြေတြ ကုန္သြားေပမဲ့ သူအသက္ ကို မကယ္နိုင္ပါဘူး၊ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေသာက္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ ဒီပို႔စ္ေလး အတြက္ ေက်းဇူးပါ

ဆည္းဆာသံစဥ္ said...

ဘာရယ္လို ့ေတာ့ ေသခ်ာမေၿပာေတာ့ပါဘူး...ေနာက္ဆို ဒီထက္မ်ားလာအံုးမယ္ ထင္တယ္ေနာ္..၀မ္းနည္းစရာေတြပါပဲခင္ဗ်ာ...ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမူေတြၿဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္...စဥ္းစားၿပီး ေတြးေခၚမူ ့ေတြ ရွိပါေစဗ်ာ...။

အိုက္ခီေလာက္ said...

အကိုေရ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ အေနာ့ေတာင္ ေလ်ာ့ေသာက္ရမလို ပဲ ဗ်
ဒါေပမယ့္လည္းအသိရတယ္လို ့မွတ္ထားတယ္
သိပ္မေသာက္ေတာ့ဘူး ခုတစ္ေလာေရွာင္ေနတယ္
အကိုပိုစ့္ကလည္း ေကာင္းတယ္
ညီလည္း သတိထားရေတာ့မယ္
ေျပာရရင္ေတာ့ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္တဲ ့ႏိုင္ငံမွာလူျဖစ္ရတာကိုု က တစ္ပန္းရံႈးတာပဲဗ်

ခင္မင္လွ်က္
အုိက္ခီေလာက္

သုေျႏၵ said...

ကုိယ္ ့ရဲ ့ကုိေတြ ့အျဖစ္ပ်က္ေလးပါ post တခုအေနနဲ ့ျဖစ္လာေအာင္ခံ စာ းစုစည္းတင္ျပေပးတဲ ့ ညီေလး
ပုိင္ ကုိ အထူးဘဲ ေက်းဇူးတင္ပါသည္ က်ေနာ ့
၇ည္၇ြယ္ခ်က္က ၁ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးေတြကင္းေ၀းျကပါေစ ၂ အရက္အစရွိတဲ ့လူကုိအနၱ၇ယ္ေပးေစေသာ
မူးယစ္ေစေသာအရာ၀တၳဳမ်ားေဘးမွကင္းေ၀းေစရန္
ရည္ရြယ္ပါတယ္ဗ်ာ ညီေလးယမကာ လုင္လည္းဒီ post ေလးကုိဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္

ကိုညီမင္း said...

ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး ေကာင္းပါတယ္
(ရသလိုေနျပီး ျဖစ္သလို ေသၾကရမွာပဲ) ဆိုတဲ့ စာသား ကိုေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပါပဲဗ်ာ

မငံု said...

အရက္ေသစာေသာက္စားျခင္းကို ဘုရားလဲမၾကိဳက္ပါဘူး။ မိဘေဆြမ်ိဳးဘယ္သူမွမၾကိဳက္ၾကပါဘူး။ ငါးပါးသီလထဲမွာ မူးလာရင္ က်န္ေလးပါးကို ဆက္လက္က်ဴးလြန္ဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ဘူး။
ခ်က္ျခင္းလက္ငင္းမျဖတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ေလ်ာ့ေသာက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ပိုစ္႔ေလး ေတာေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

မသက္ဇင္ said...

ပထမဆံုးေရာက္ဘူးတာပါ။
စာေရးေကာင္းသူတေယာက္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးမိပါတယ္။

megumi said...

ဆင္းရဲတြင္းနက္တဲ့ဘဝကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္တာတစ္ခုက အရက္ေသာက္ျပီး ဘဝအေမာကို ေျဖေနတဲ့လူေတြပဲ။ အရက္ေသာက္ျခင္းဟာ stress ေျဖေဆးမဟုတ္ပါဘူး။အရက္က လူကိုဖ်က္တာပါ။ အရက္ေသာက္မယ့္အစား အဲဒီအရက္ဖိုးကို မိသားစုအတြက္ အသုံးျပဳလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

အကိုေရ....အရမ္းကိုစဲြေဆာင္တဲ့ပို႔စ္ေလးပါ။ ဟုတ္တယ္။ေလာကၾကီးမွာမျပည့္စံုတဲ့လူေတြကိုေတြ႔တိုင္းကူညီခ်င္ေပးခ်င္တယ္။ ကူညီလိုက္တိုင္းလဲစဥ္းစားမိတယ္။ ငါတစ္ခါေတာ့သူတို႔ေျပလည္ေအာင္ကူညီျပီးျပီ။ သူတို႔ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးဒီလိုေျပလည္သြားေစခ်င္တယ္။ ဘ၀တစ္ခုလံုးေျပလည္ေအာင္ေရာငါကူညီနိုင္ပါ့မလား။ကမၻာတစ္၀န္းမွာလဲ ဒီလုိလူေတြအမ်ားၾကီးပါလား။ ငါဘယ္လိုကယ္ႏိုင္မလဲ။ဆိုတဲ့ အကို ေတြးခဲ့သလို ခဏခဏေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္မကယ္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။တတ္ႏိုင္သေလာက္ပဲေပါ့ေလ

Anonymous said...

အရင္ အိႏၵိယသမၼတၾကီး အဒူကလမ္ေျပာသလုိေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ္တု႔ိအားလုံးရဲ့ အဓိကအက်ဆုံးရန္သူဟာ “ဆင္းရဲေမြေတမႈ”ပါပဲ။ ဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ခံရမယ္။ ၿပီးေတာ့ တြန္းလွန္ရမယ္။ ကဲ ဆရာ ျမစ္က်ဳိးအင္း စစ္ထုိးကြင္း စဗ်ာ။

flowerpoem said...

ဇာတ္လမ္းေလးက ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ ဆင္းရဲျခင္း ကလည္း လူေတြကို ေနရာေတာ္၂မ်ား၂မွာ နွိပ္စက္ပါတယ္.. ကံစီမံရာေပါ့ရွင္..

ေဇာ္ said...

အကုိက်ိဳးလုပ္တာနဲ႕ က်ေနာ္ ညဒ်ဴတီကို မအိပ္ဘဲဖတ္လုိက္တာ အိပ္ေရးပ်က္ျပီဗ်ာ။ ခုေတာ့။ ဟင့္။ အကိုက်ိဳးစာေတြက သိပ္ကိုစြဲေဆာင္လြန္းတယ္။ ဘယ္လုိစုတ္ခ်က္၊ ဘယ္လုိေမွာ္အတတ္ေတြနဲ႕မ်ားျပဳစားျပီး အသက္သြင္းထားပါလိမ့္ေနာ္။ ဟင္းး။

Anonymous said...

ေရးသားထားေလး ေတြက တကယ္ကို ေကာင္းပါတယ္..အားေပးလ်က္ပါ
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

ဟုတ္ပဗ်ာ႕႕႕ဖတ္ေနရင္းန႔ဲဘယ္လိုမ်ား
ဇတ္သိမ္းမလဲဆိုတာသိခ်င္စိတ္န႔ဲမရိုးမရြ
ၿဖစ္လာတယ္ဟီး႕႕႕႕ဒါေပမ႔ဲသိတယ္မလား
ခ်န္႔မွန္းေၿခန႔ဲမွန္းတုတ္လိုက္တာလြဲေရာ႕႕႕႕
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစခင္ဗ်ာ႕႕႕႕

mgnge said...

အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ကံၾကမၼာကုိယ္ဖန္တီးတာပါ..။ တစ္ျ့ခားႏိုင္ငံေတြမွာေရာဒီလုိ အျဖစ္ေတြမရွိဘူး လား..။ အဓိကက ဘယ္သူမျပဳမိမိမွဳပါ အရက္ေသစာ ေသာက္စားလုိ ့ျဖစ္ရာ ကစတဲ့ေရာ ဂါ..။သုဓါေမရယ ကုိစတင္မွီ၀ဲျပီဆုိကတည္းက တန္ေဆးလြန္ေဘး ဆုိတာ ကုိသတိျပဳရမွာပါ..။ ဒါကေတာ့ဘယ္ ေနရာ ျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ..။ ဒါကုိ ဖတ္ျပီး ဟိုအပစ္တင္ဒီအပစ္တင္မယ္ ့အစာ းသင္ခန္းစာ ယူတတ္ဖုိ ့ေတာ့လို မယ္ထင္တယ္..။ စာေရးသူက လည္း သင္ခန္းစာယူတတ္ေစဖုိ ့ေရးထားတာလုိ ့ထင္ပါတယ္..။ အဓိက ကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ယူသင့္တာကုိယူ ဖုိ ့ေတာ့ လုိ မယ္ထင္တယ္..။ ကြြ်န္ေတာ္က ေတာ့ ယူသင့္တာေလးယူသြား တယ္ဗ်ာ..။

အပူေတာ့မရွာေတာ့ဘူး..။ :)

ၾကယ္ေသာၾကာ said...

ဘာကို စေျပာရမလ???ဲ အဓိက ကေတာ႔ Poverty ပါဘဲ Food Poverty, Knowledge Poverty အစရွိသည္႔ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေတြပါဘဲ။ တရားခံ ရွာေနလို႔ မရပါဘူး ။ ကိုယ္႔တစ္ႏိုင္ငံတည္းမွာမွ မဟုတ္တာ။ အဓိက က ကိုယ္တတ္စြမ္းသေလာက္ တိုက္ဖ်က္ဖို႔ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္လည္း တာဝန္ရွိပါသည္ ေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးလား ကို ျမစ္က်ိဳးအင္း ရာ။

flowerworld said...

ဖတ္ျပီးေတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ မီးေလးအကိုဆိုလဲ အရက္ေၾကာင့္ေပါ့ ကုေနရတာ လက္ကုန္ပဲ ပိုက္ဆံတတ္နိုင္လို႕ အသက္ရွင္ေနတာ ေပါ့ ေနာက္မဟုတ္ရင္ သြားေနရျပီး

ဒူကဘာ said...

စာေရးေကာင္းၿပီး စာေၾကာင္းေတြ ေနာက္ကို စိတ္ကို ေခၚေဆာင္ေအာင္ ေရးႏိုင္သူမို႔ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ။

ခမ္းကီး said...

သံေ၀ဂ ရစရာေတြေပါ့ဗ်ာ။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

အေရးအသား ဆြဲေခၚသြားတဲ့ေနာက္မွာ လိုက္ဖတ္ရင္း အဆံုးက်ေတာ့ ရင္ထဲမွာနင့္က်န္ခဲ့ပါတယ္...

မင္းအိမ္ said...

ဘယ္သူကမွ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္ၾကဘူး

ကြ်န္ေတာ္တို.လည္း ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္ၾကဘူး ...

တကယ္ တကယ့္ဘ၀ေတြ အမ်ားၾကီးပါ .....

အေ၀ကမုိ.ျမင္ေနတာလား .........

နီးေနလို.မွုန္ေနၾကတာလား .............

ဒီလုိပါပဲ အစ္ကုိေရ .............

Anonymous said...

ဒီပုိ႔ဖတ္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတာေလးေၿပာၿပ ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ လူတေယာက္ ဘယ္ေလာက္တန္သလဲဆုိတာ အဲဒီလူရဲ့ အရည္အခ်င္းေပၚမူတည္မယ္လုိ႔ထင္တာပဲဗ်။
ဆုိလုိတာက နာမည္ၾကီးလူဆုိး တေယာက္ေသဆုံးသြားတာနဲ႔ နာမည္ၾကီး လူေကာင္းတဦးေသဆုံးသြားတာ ဘယ္ဟာကပုိ
တန္ဖုိးရွိသလဲ.....၊ ဘယ္သူ႕ကုိလူေတြႏွေမ်ာတသသၿဖစ္ႏုိင္သလဲ
... ဒီသေဘာကုိေၿပာတာပါ။
ုိ

ျမတ္မြန္ said...

ဒီပုိစ္႔ေလးလည္း ဖတ္ၿပီးသား ဒါေပမယ္႔ ထပ္ဖတ္သြားတယ္..
ဦးၿမစ္အေရးအသားေတြ ေလ႔လာသြားတယ္ေနာ္..။
ဆက္လက္ေအာင္ၿမင္ပါေစ..။
အစဥ္ေလးစားလွ်က္။

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB