လူတစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္တန္လဲ

ဒီရပ္ကြက္ေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီး ေဆးခန္းဖြင့္မယ္ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ေတာ့ သေဘာမက် ျဖစ္မိသည္။ဒီရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ ဆင္းရဲႏႈံခ်ာ မႈေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ တကူးတက အခ်ိန္ယူျပီး လာရလို႔ေလ။ တကယ္ဆို ကိုယ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕နယ္မွာ ဖြင့္ရင္ရေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးက ဒီရပ္ကြက္ေလးမွာ ဖြင့္ခြင့္ရဘို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုေပးသည္။ သူေပးတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က ဒီရပ္ကြက္ေလးက ဆင္းရဲတယ္ေမာင္ရယ္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တားဘို႔မစြမ္းသာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း ညေနသံုးနာရီဆို ႏွစ္ေယာက္သား ကားေလးနဲ႔ထြက္လာျပီး သူ႔ကိုေဆးခန္း လိုက္ပို႔ေပး ကိုယ္ကည ၉ နာရီထိုးခါနီးဆိုလာျပန္ၾကိဳနဲ႕ အက်င့္လိုကို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

တခ်ဳိ႕ေန႔ေတြမွာေတာ့ ျမိဳ႕ထဲကို ကိုယ္တေယာက္ထဲေစာေစာ ထြက္ျပီး ေဆးခန္းအတြက္ သူမွာတဲ့ေဆးေတြ လိုက္ရွာ၀ယ္ေပးရတယ္။ျပီးရင္ အမ်ဳိးသမီးကို ၀င္ေခၚျပီး ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ ေပးရသည္။ အကူမိန္းခေလးရိွလို႔ ေဆးခန္းမွာေတာ့ ၾကာၾကာမေနျဖစ္ပါဘူး။ကိုယ္ရိွေနရင္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာလည္း စိုးရေသးသည္။ အခုေတာ့လည္းေဆးခန္းေလးက လူနာေတြရဲ႕ ယံုၾကည္အားကိုးမႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေဆးခန္းေလးတခု ျဖစ္လာေတာ့သည္။ တျခားေဆးခန္းေတြထက္ အစစအရာရာ ေလ်ာ့ယူေပးတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။

ဒီေန႔ညလာၾကိဳေတာ့ တလမ္းလံုးမိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနလို႔ ကားကို ဂရုတစိုက္ ေမာင္းေနရသည္။ ရပ္ကြက္နားေရာက္ေတာ့ တရပ္ကြက္လံုးေမွာင္ အတိျဖစ္ေနသည္။ ေအးေလ မိုးရြာရင္ လွ်ပ္စီးမလက္ရင္သာ မလက္မယ္ မီးကေတာ့ ပ်က္ေနၾက ဆိုေတာ့ ထူးျပီးလည္း မဆန္းေတာ့ပါဘူး။အလကား ေနရင္ေတာင္ ဒီမီးက မလာေသးတာပဲ မိုးရြာမွေတာ့ မီးမလာဘို႔က ေရစိုတာ ထက္ေတာင္ေသခ်ာေသးသည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ အကူေကာင္မေလး တေယာက္ပဲ ေတြ႔မိလို႔ ဘယ္သြားလည္းေမးၾကည့္ေတာ့ လူနာတေယာက္ အသည္းအသန္ ျဖစ္လို႔ လိုက္သြားရတယ္ လို႔ေျပာသည္။ ဒါနဲ႔သြားတဲ့ေနရာေမး ျပီးေတာ့ကားေပၚက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ယူျပီး ကိုယ့္ဘာသာပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

တလမ္းလံုးလည္း ေရေတြလွ်ံေနတာ ဒူးေခါင္းအထက္နားထိ ေရာက္ေနေတာ့သည္။ပုဆိုးကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ မျပီး တေရြ႔ေရြ႔ ပဲေလွ်ာက္ေနရသည္။ရပ္ကြက္ေလးကေတာ့ မိုးေအးေအးတြင္ တိတ္တဆိတ္ ေကြးေနပံုရသည္။ လမ္းတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုမ်က္မွန္းတန္းမိ တဲ့ ဆိုက္ကားဆရာေလးနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေျပာတာႏွင့္ ေခၚလာခဲ့သည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းသည္။ ညႊန္ျပထားေသာ အိမ္ကိုေရာက္သည့္အခါ ျခံထဲ၀င္ျပီး အိမ္ရွင္ကို ေအာ္ ေခၚေတာ့ ျပတင္းေပါက္တခ်ပ္ ပြင့္လာျပီး မိန္းမၾကီးတေယာက္ထြက္လာသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ဆရာမကို လာၾကိဳတာပါ”
“လူနာက အေနာက္္ကအိမ္မွာေနတာပါ အိမ္ေဘးကေနသြားရင္ ေတြ႔လိမ့္မယ္”
“ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါဗ်ာ”

အိမ္ရွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး သူညႊန္ျပလိုက္သလို အိမ္ေဘးဘက္ကေန လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အားကိုးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္း
အေနာက္ဘက္ ေရာက္ေတာ့ အိမ္မၾကီးကို တဖက္ရပ္ အဖီခ် ထားတဲ့ တဲအိမ္ေလးေတြ႔လိုက္ရသည္..။ မွန္အိမ္ မီးေရာင္ျဖင့္ တဲထဲမွာေတာ့ လူနာရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြ တိတ္တဆိတ္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ အသံတိတ္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ညာဘက္က ကုတင္ေပၚမွာ လူနာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးက လူနာကို ေဆးထိုးဘို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနမွန္း သူမ သတိမျပဳမိေသး ။

“ကြ်န္မကို တေယာက္ေလာက္ ကူညီပါ ဒီမွာေဆးထိုးမလို႔ မီးေရာင္ထင္ထင္ ရွားရွား ျပေပးပါ”

ကြ်န္ေတာ္ခပ္သြက္သြက္ပဲ လူနာ အနားတိုးကပ္သြားျပီး လက္တဖက္က လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ထိုးထားရင္း ေနာက္တဖက္ျဖင့္ အေၾကာျမင္သာေအာင္ လူနာလက္ေမာင္းကို အနည္းငယ္ ဖ်စ္ညစ္ေပးလိုက္သည္။ အသက္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရိွျပီထင္ရေပမယ့္ လူနာရဲ႕ပံုသ႑န္က အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနေတာ့ ရိွရင္းစြဲထက္ပိုျပီး အိုမင္းေနသည္။ ေဆးထိုးျပီး ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းသိမ္းေပးမွ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနမွန္း သူမသိေတာ့သည္။ ေဆးအိတ္တဖက္ ဓါတ္မီးတဖက္ျဖင့္ လူနာအိမ္မွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ လူနာရွင္ေတြ အေနာက္က လိုက္လာသည္။ အေရွ႕ကအိမ္မၾကီးေပၚမွာ ခဏတာ တက္နားရင္း အိမ္ရွင္ဧည့္ခံေသာ ေရေႏြးပူပူေလး ေသာက္ျဖစ္သည္။

“ဆရာမ လူနာ ဘယ္ေလာက္ခံအံုးမလဲ”

လူနာရွင္ရဲ႕ အေမးစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးၾကီး ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လိုၾကီးလဲ.. သူတို႔က မိသားစု၀င္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား.. ဘာလို႔စိတ္ေလွ်ာ့စကား ေျပာၾကတာလဲ.. စိတ္ထဲက ေတြးေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ၀င္မေျပာခဲ့ေပ။

“ေသေသခ်ာခ်ာ ကုဘို႔ေတာ့ လိုပါတယ္..အေကာင္းဆံုးက ဒီ့ထက္အေျခအေန မဆိုးခင္ ေဆးရံုတင္သင့္တယ္”
“အခုထိုးေပးတဲ့ ေဆးကလည္း ယာယီေလာက္ပဲ သက္သာေစနိင္မွာပါ”
ဆရာမစကားၾကားေတာ့ လူနာရွင္ေတြ ေခါင္းငံု႔သြားၾကသည္။

ခဏေနေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း

“လူနာကိုလာကိုင္တဲ့ လက္ကို ျမင္ဖူးပါတယ္လို႔ ထင္ေနတာ ေမာင့္လက္ျဖစ္မွန္း ျပီးမွပဲသိရေတာ့တယ္”
“စိတ္ထဲမွာ လူနာကို စိုးရိမ္စိတ္ၾကီးေနတာေလ”

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္ရေလလို႔ ေတြးလိုက္ရင္းျပံဳးလိုက္မိသည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ လူနာရွင္မွ ေျခၾကြခ ဘယ္ေလာက္ က်သလဲေမးသည္။ ေဆးခန္းအကူ ေကာင္မေလးမွ သံုးေထာင္လို႔ ေျပာသံၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဒီေဆးခန္းမွာ လာကုတဲ့သူေတြဆီက ယူတဲ့ႏႈန္းက ပ်မ္းမွ်ျခင္း အားျဖင့္ ငါးရာ ေလာက္ပဲရိွမွန္း သိေတာ့အခုလို သံုးေထာင္ ေတာင္းလိုက္တာ ဘ၀င္မက် ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္က သူ႔အလုပ္ကို ၀င္မစြက္ဖက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေတာ့ ဘာမွ၀င္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပ။

အိမ္ျပန္လမ္းမွာေတာ့ စိတ္ထဲအနည္းငယ္ေျပာခ်င္လာတာနဲ႕

“ခ်စ္ေရ သူတို႔ကို သံုးေထာင္ ေတာင္းလိုက္တာ မမ်ားဘူးလားကြာ သူတို႔ေတြလည္း ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ေလးေတြပဲ”
“အဲဒီလိုမွ မေတာင္းရင္ ေတာ္ရံုတန္ရံု နဲ႔လည္း ေဆးခန္းမလာဘဲ အိမ္ကိုပဲ ေခၚၾကမွာေလ ”
“လူနာက ဘာေရာဂါျဖစ္တာလဲ”
“အဓိကကေတာ့ အရက္အလြန္အကြ်ံေသာက္ခဲ့လို သူ႔ရဲ႕ အသဲ ေျခာက္ စျပဳေနတာ”
“ကုလို႔ ရနိင္ေသးရဲ႕လား”
“ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ဘို႔ မလြယ္ေပမယ့္ ဂရုတစိုက္ေနသြားရင္ သက္တမ္းေစ့ေတာ့ ေနလို႔ရနိင္တယ္
ဒါေပမယ့္ ကုသစရိတ္အတြက္ ေငြေတာ္ေတာ္ကုန္လိမ့္မယ္”

အေၾကာင္းစံုသိေတာ့မွ ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ လူနာရွင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ခံအံုးမလဲ ေမးတာ နားလည္သြားေတာ့သည္။
.................................................။

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ တေန႔လံုး အဲဒီလူနာ အေၾကာင္းပဲစိတ္ထဲေရာက္ေနသည္။
ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္ရင္ သူအသက္ရွင္နိင္မလဲ သိခ်င္ေနသည္။အမ်ဳိးသမီးက အနည္းငယ္စဥ္းစားျပီး

“၆သိန္း ၇ သိန္းေလာက္ေတာ့ ကုန္လိမ့္မယ္ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေဆးရံုမွာ ရက္ရွည္ တင္ထားရမယ္
လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ၀ယ္ရမယ္ အဟာရျဖစ္မယ့္ အစာေတြ ေကြ်းရမယ္ က်န္တဲ့ အေထြေထြ စားရိတ္နဲ႔ဆို
အဲဒီေလာက္ေတာ့ ကုန္မွာပဲ”

၆သိန္းဆိုတာ မနည္းဘူး ဆိုေပမယ့္ လူတေယာက္ အသက္က အဲဒီ့ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဘိုးရိွတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါကကိုယ္ျမင္ရတဲ့ လူနာတေယာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ဒီလို လူနာေတြ တနိင္ငံလံုးမွာ အမ်ားၾကီး ရိွနိင္ေသးသည္။ ဘယ္လိုကယ္တင္မလဲ .. ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေမာသြားရသည္။

“ဒါဆိုရင္လဲ ခ်စ္ရယ္ သူတို႔ကို ဟိုေန႔က သံုးေထာင္ျပန္ေပးလိုက္ ပါလား ကိုယ္တို႔ကူညီနိင္သေလာက္ေပါ့”
“ျပန္ေပးဘို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္ ျပန္ေပးျဖစ္မွာပါ”

ေအးေလ..ဘယ္တတ္နိင္ပါ့မလဲ အားလံုးက ကံပစ္ခ်ရာ ရွင္သန္ေန ၾကရတာပဲ.. ဒီနိင္ငံမွာမွ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ လူလာျဖစ္ၾကရတာကိုး.. ရသလိုေနျပီး ျဖစ္သလို ေသၾကရမွာပဲ..။

ေနာက္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္း လူ႔သဘာဝအရ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ဒီေန႔အမ်ဳိးသမီးကို ပံုမွန္အတိုင္း သြားၾကိဳေတာ့ ကားေမာင္းထြက္ခါစမွာပဲ

“လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္ေလာက္က ညဘက္ၾကီး ေဆးသြားထိုးေပးရတဲ့ လူနာကို ေမာင္မွတ္မိလား”
“မွတ္မိတာေပါ့”
“အင္း ..ဒီေန႔ပဲသူဆံုးသြားတယ္ ေမာင္ျပန္ေပးခိုင္းတဲ့ သံုးေထာင္အပါအဝင္ ကူေငြ ငါးေထာင္ေပးလိုက္တယ္”
“ေၾသာ္”
ကြ်န္ေတာ္ ဒါပဲေရရြတ္နိင္ေတာ့သည္။အေျဖၾကိဳသိေနတာေတာင္ ဇာတ္သိမ္းေရာက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။

'လူနာဘယ္ေလာက္ခံနိင္ေသးလဲ' လူနာရွင္ရဲ႕ ေမးသံကို ျပန္ၾကားေနမိသည္။

အမွန္တရားကို ဘယ္လိုအင္အားနဲ႕ လက္ခံခဲ့ၾကတာလဲ။ေန႔ေရာညေရာ သူတို႔ အေဖအတြက္ ေသမင္းကို ဝိုင္းကူ ေစာင့္ေပးေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္နာက်င္ေနခဲ့ရမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာလြန္းသည္။ သူတို႔အေဖကို အေကာင္းဆံုး ေဆးရုံကို ပို႔ေပးခ်င္စိတ္ အခ်ိန္တိုင္းရိွေနၾကမွပဲ... ငါတို႔သာ အဲဒီဘ၀မ်ဳိးေရာက္ခဲ့ရင္... ဆိုတဲ့အေတြး ေတြးမိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္လံုးစံုမိွတ္လိုက္မိသည္။

ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္ျခင္းက အမွန္တရားကို လက္ခံနိင္ေလာက္တဲ့ အင္အားမ်ဳိးေပးခဲ့တာနဲ႔တူပါရဲ႕..။

ထိုေန႔ကအိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
စိတ္ထဲတြင္ လူတေယာက္ ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိေတာ့သည္။

၊......................................၊

(ကိုသုေျႏၵရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းေလးကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္..)