ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးႏွင့္စာရင္းရွင္းတမ္း

ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွာ ျပန္မၾကည့္ခ်င္ဆံုးမွတ္တမ္းက ပညာေရးမွတ္တမ္းပါပဲ...။ ပညာေရးနဲ႔ ပါတ္သတ္ျပီး အျမင့္ဆံုးမေရာက္ခဲ့တာ ငယ္စဥ္ထဲကပါပဲ...။ဆုတခုမွ မရခဲ့ဖူးပါဘူး...။ ဆုမရခဲ့ဖူးလို႔ ၀မ္းနည္းတဲ့ လူစားမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး.။ငယ္ငယ္ထဲက ျပင္ပစာေတြ ဖတ္ဖို႔ ပိုအားသန္မိတယ္။ ကိုယ္တကယ္ ႏွစ္သက္တဲ့ ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္ျပဇာတ္ကိုေတာ့ အထပ္ထပ္အခါခါ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ေျပာရရင္ ရသပါတဲ့ စာေတြဖတ္ရတာ ငယ္ငယ္ထဲက ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္...။ အတန္းပညာကို အမ်ားၾကီး အေလးအနက္ မထားခဲ့မိပါဘူး...။ စာေမးပြဲ နီးလာရင္သာ စာက်က္ျပီးေျဖလိုက္တာပဲ...။ ဒီလိုနဲ႔ တတန္းျပီးတတန္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တယ္..။

လူငယ္ပီပီ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတာေလာက္ကလြဲရင္ အရမ္းဆိုးသြမ္းတဲ့အထဲမွာလည္း မပါခဲ့ဘူး...။ ဒီေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ ပါတ္သတ္ရင္ ဆုမရခဲ့ဖူးသလို ဆူးျဖစ္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာလည္း မရခဲ့ဖူးဘူး...။ ပညာေရးမွာ ပံုမွန္ပဲ ရွင္သန္ခဲ့တယ္...။ ဒီလိုနိဒါန္းေတြ ခ်ီေနရတာက သူငယ္ခ်င္း ရီႏိုက ေက်ာင္းပညာနဲ႔ ပါတ္သတ္ျပီး ရခဲ့တဲ့ဆု နဲ႔ရခဲ့တဲ့ဆူး ဆိုျပီး ေရးေပးဘို႔ တဂ္လာလို႔ပါပဲ..။

ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားေပမယ့္ ေျပာျပစရာ ရခဲ့တဲ့ဆုမရိွခဲ့သလို ရင္ဖြင့္စရာဆူးလည္းမရိွပါဘူး..။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ရည္းစားမ်ားအေၾကာင္းဆိုရင္ေတာင္ ဒီ့ထက္ေတာ ့ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာနိင္ေသးတယ္ (အစဆြဲလိုက္မိျပီ)။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ တဂ္ပို႔ကဒီမွာတင္ပဲ အဆံုးသတ္ရမယ့္ကိန္းျဖစ္ေနေတာ့တယ္..။ အဲဒီလို ဆိုျပန္ေတာ့လည္းသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အားနာဘို႔ ေကာင္းေနျပန္တယ္...။ သူ႔ကို အေရးတယူ မရိွဘူးလို႔လည္း မၾကားတၾကားမ်ားေျပာေနမလားမသိဘူးဆိုျပီး ေတြးမိေသးတယ္..။

ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ ထူးထူးျခားျခားအျဖစ္အပ်က္ကို ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေပ်ာ္ရႊင္စရာအျဖစ္အပ်က္ေလးအေၾကာင္းေရးထားတာ သတိရမိတယ္..။ တဂ္ထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္နိင္ေပမယ့္ အနီးစပ္ဆံုး ဒါပဲ ရိွတာမို႔လို႔ အဲဒီပို႔စ္အေဟာင္းေလးပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္...။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါလို႔ သူငယ္ခ်င္းရီႏိုကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၀ တန္းေရာက္တဲ့ ၉၈ ခုႏွစ္ကမွ ေက်ာင္းသားစံုညီ ပြဲေတာ္ကို စလုပ္တာလို႔ ထင္တာပါပဲ..။ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြဖြင့္တဲ့ မုန္႔ဆိုင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြ တီးတဲ့ စတိတ္ရိႈးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ လုပ္တဲ့သေဘာပါပဲ...။ဇန္န၀ါရီလ ၃ ရက္ေန႔မွာ လုပ္တာထင္ပါတယ္...။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြက အဲဒီပြဲ လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ကိုလည္း ေက်ာင္းမွာစည္စည္ကားကား ျဖစ္ေအာင္လို႔ အစီအစဥ္ တခုခု လုပ္ဘို႔တာ၀န္ေပးလာတယ္..။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာတိုင္ပင္ၾကရေတာ့တယ္...။

တျခားေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြလို မုန္႔ေရာင္း တာမ်ဳိးလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ထူးထူးျခားျခား လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဘို႕တိုင္ပင္ေပမယ့္ ပြဲေတာ္စဘို႔ ႏွစ္ရက္လိုတဲ့ ဇန္န၀ါရီ(၁)ရက္ေန႔ အထိ ဘာအၾကံမွ ထြက္မလာေသးဘူး...။ အခ်ိန္က ကပ္ေနျပီဆိုေတာ့ တဖြဲ႔လံုးလည္း စိတ္ေလွ်ာ့ ထားလိုက္ၾကေတာ့တယ္...။ သူမ်ားေရာင္းတဲ့မုန္႔ပဲ သြား၀ယ္စားၾကတာေပါ့လို႔ တခ်ဳိ႕ေတြက ညိုေနၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၾကိတ္ၾကံေနတုန္းပဲ....။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ ခရစ္စမတ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕ရဲ႕ က်ီးပင္လမ္းထဲမွာ လုပ္တဲ့ ေဟာက္စီ ဆိုတဲ့ကစားနည္းကို သတိရသြားမိတယ္...။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ထိုးသားအေနနဲ႔ ကစားခဲ့ၾကဖူးတယ္။

အဲဒီကစားနည္းကို သတိရ လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္...။ ျဖစ္နိင္ေခ် ရိွမရိွ စဥ္းစားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ ထူးထူးျခားျခားအစီအစဥ္နဲ႔ ကြက္တိ ျဖစ္ေနတယ္...။ဒါနဲ႔အိုေကျပီ ဆိုျပီး အေသးစိတ္ ထပ္စဥ္းစားတယ္...။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အရင္လုပ္ထားတဲ့သူေတြရဲ႕ အိမ္ကို စံုစမ္းျပီး သြားေတြ႔ျဖစ္တယ္...။

ကစားနည္းသိတဲ့ သူေတြကို လိုက္ေမးၾကည့္ျပီး ဒိုင္ကိုင္မယ့္ သူေတြအေနနဲ႔ ဘာေတြလိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေမးျမန္းၾကည့္တယ္။ သူတို႔ကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေပးတဲ့အျပင္ နမူနာ စာရြက္ပါေပးလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အတိုင္းထက္အလြန္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။အဲဒီကေနျပန္လာျပီးေတာ့ လိုအပ္တာေတြကို ခပ္သြက္သြက္ေလး စီစဥ္ၾကေတာ့တယ္...။ေက်ာင္းသားစံုညီပြဲေတာ္က မနက္ျဖန္ဆို ေရာက္ျပီေလ...။

ျပီးေတာ့မွ တဖြဲ႔လံုးကို စုစည္းျပီး ကြ်န္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို ေျပာျပေတာ့ အားလံုး ေဟးခနဲ ထေအာ္တဲ့ အထိကို ၀မ္းသာသြားၾကတာပါပဲ...။ မနက္ျဖန္အတြက္ျပင္ဆင္တယ္ဆိုတာလဲ ေထြေထြထူးထူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...။ အေအးဆိုင္ေတြက ပုလင္းအဖံုး အခုတစ္ရာသြားေတာင္းျပီး သုညသုည (၀၀)ကေန ကိုးကိုး(၉၉)ထိ အဖံုးအတြင္းမွာ နံပါတ္ေတြ ေရးလိုက္ၾကတယ္....။

ႏွစ္လံုးပူးဂဏန္း သံုးကြက္ကို သံုးတန္းေရးထားတဲ့ အကြက္ေလးေတြ ပါတဲ့ နမူနာစာရြက္ေတြကို မိတၱဴသြား ဆြဲထားၾကျပီး လိုအပ္တဲ့ မီးစက္ရယ္ ေဆာင္းေဘာက္နဲ႔မိုက္ေတြပါ အဆင္သင့္ရွာထားလိုက္ေတာ့ ျပင္ဆင္စရာ ရိွတာေတြ ျပီးသြားေတာ့တယ္..။ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း တာ၀န္ေတြ ခြဲေ၀ေပး ထားလိုက္တယ္..။ အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ျပီးသြားေတာ့ မနက္ျဖန္ကို စိတ္ေစာ ေနမိၾကေတာ့တယ္...။

ေနာက္တေန႔ ပြဲေတာ္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေစာေစာပဲ လူစုထားျပီးေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ ၾကေတာ့တယ္...။ ေက်ာင္းအ၀င္၀နား သစ္ပင္ေအာက္က ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကစားပြဲလုပ္မယ့္ ေနရာအျဖစ္ ေရြးလိုက္ၾကတယ္...။ သေဘာကေတာ့ ဆည္၀က ေစာင့္တဲ့ဗ်ဳိင္းလို လာသမွ် ဆြဲစိမယ္ဆိုတဲ့ အၾကံနဲ႔ပါပဲ...။ ယူလာတဲ့ ဘလက္ဘုတ္ကို သစ္ပင္မွာခ်ိတ္ စာသင္ခန္းထဲက ခံုႏွစ္လံုး သြားယူျပီး အေရွ႕မွာ ခ်ထားလိုက္တယ္...။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဆာင္းေဘာက္ နဲ႔ မိုက္ခရိုဖုန္း ကိုအသံစမ္းတဲ့ သူက စမ္းၾကနဲ႔ တိုင္ပင္ထားသလိုလႈပ္ရွား ေနၾကတယ္...။ အားလံုး အစဥ္သင့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလႈပ္ရွားေသးဘူး လူနဲနဲစံုတဲ့ အထိ ေစာင့္ေနလိုက္ေသးတယ္....။

မနက္(၉) နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအျပင္ အိမ္က လိုက္လာၾကတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ စည္ကားစျပဳလာတယ္...။ အိုေက စမယ္ဆိုျပီး အခ်က္ျပ လိုက္ေတာ့ ဘိုတိုးက အာေတြ စလႊတ္ေတာ့တာပါပဲ..။ speakerသံ ထြက္လာတာဆိုေတာ့လူေတြ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ တေျဖးေျဖး ေရာက္လာၾကတယ္...။အဲဒီမွာ ဘိုတိုးက...

အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကအစီအစဥ္ ေလးတခုလုပ္ထားပါတယ္ပါတယ္ ဒီအစီစဥ္ကေတာ့ ေဟာက္စီ လို႔ေခၚတဲ့ တစ္ဆယ္ရင္းျပီး တစ္ရာငါးဆယ္ရနိင္တဲ့ အစီအစဥ္ေလးပါပဲ ကစားပံု ကစားနည္းကေတာ့ ဒီလိုနံပါတ္ ကိုးခုပါတဲ့ စာရြက္ေလး တရြက္ကိုအရင္၀ယ္ ရပါမယ္ ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီေဂၚလီအဖံုး ေလးေတြကို တလွည့္တခု ႏိႈက္ေပးျပီး ေပါက္မဲနံပါတ္ကို ေၾကျငာေပးပါ့မယ္။

ဘိုတိုး စကားဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က နမူနာ အျဖစ္ ေဂၚလီအဖံုးတခုႏိႈက္ျပ လိုက္ရတယ္..။ ဘိုးတိုးက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီ ေပါက္မဲနံပါတ္က ကိုယ္၀ယ္ထားတဲ့ စာရြက္ထဲမွာ ပါေနခဲ့ရင္ အဲဒီနံပါတ္ကို တုတ္ခြ်န္ေလးနဲ႔ ေဖာက္ထားပါခင္မ်ာ အေပါက္ေလး သံုးခုဟာ ေဒါင္လိုက္ျဖစ္ျဖစ္ အလ်ားလိုက္ျဖစ္ျဖစ္ ေထာင့္ျဖတ္ျဖစ္ျဖစ္ တတန္းထဲ က်ေနျပီ ဆိုရင္ေတာ့အဲဒီ စာရြက္ေလးကို ျပျပီး ေငြတစ္ရာ့ငါးဆယ္ကို ထုတ္ယူနိင္ပါျပီ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တပြဲျပီးပါျပီ...။ ကြ်န္ေတာ္က ေဘးကေန နမူနာေတြ လုပ္ျပေပးရျပန္တယ္...။

လူေတြ စိတ္၀င္စားျပီး ၀ယ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ဘိုတိုးက တကယ္လို႔မ်ား ေပါက္မဲဟာ တျပိဳင္နက္ထဲ ႏွစ္ေယာက္ တူေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေငြတစ္ရာ့ငါးဆယ္ကိုတ၀က္စီ ခြဲေပးပါ့မယ္ ကဲကဲ ပြဲစလိုက္ရေအာင္ခင္မ်ာ အခုလက္က်န္ ငါးေစာင္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္သံုးေစာင္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္ နဲ႔ဆြဲေဆာင္လိုက္တာ လူေတြက စိတ္၀င္စားျပီး ၀ယ္ၾကေတာ့တယ္...။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ကြက္က ေတာ္ေတာ္ပိုင္တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္....။ A4 တရြက္မွာ အကြက္(၂၄)ကြက္ ဆြဲထားျပီး တကြက္ကို ၁၀နဲ႔ေရာင္းတာမ်ဳိးပါ။ အဲဒီတကြက္မွာမွ ႏွစ္လံုးပူးဂဏန္း တတန္းကို သံုးကြက္စီထားတဲ့ အကြက္ ကိုးကြက္ပါတယ္..။ အဲဒီ တရြက္ကို တစ္ဆယ္နဲ႔ေရာင္းတာမ်ဳိးေပါ့..။ ၂၄ ကြက္ဆိုေတာ့ ၂၄၀ ရပါတယ္။ ေပါက္တဲ့သူကို ၁၅၀ေပးေတာ့ တပြဲျပီးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က၉၀ အျမတ္က်န္ေနေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေငြတစ္ဆယ္ကလည္း အနည္းငယ္ တန္ဖိုး ရိွေနေသးပါတယ္..။ အရင္းအႏွီး တျပားမွ မလိုတဲ့ကစားနည္းပါပဲ..။

တေယာက္က ေဂၚလီမဲေတြ ႏိႈက္လိုက္ ဘိုတိုးက အခ်စ္ဆံုးရဲ ့ တစ္သံုးပါခင္ဗ်ာ ။ ဆယ့္တစ္မီးျငိမ္းမယ့္ ဆယ့္တစ္ေလးပါ။ ငါးပါးသီလေစာင့္တဲ့သူမ်ားအတြက္ ငါးပါ ခင္မ်ာ နဲ႔ ကာရံေလးေတြ အရႊန္းေလးေတြ နဲ႔ ေအာ္ေပးေတာ့ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြလည္း မုန္႔ေစ်းတန္းေတာင္ သိပ္မသြားၾကေတာ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကစား၀ိုင္းမွာပဲအံုေနေတာ့တယ္..။ ၁၀ပြဲေက်ာ္ေလာက္ ကစားျပီးခ်ိန္မွာ hallခန္းဘက္ကတီး၀ိုင္း စမ္းသံ ထြက္လာတယ္..။ ဒါနဲ႔ စတိတ္ရိႈး လက္မွတ္ ဝယ္ထားသူေတြလည္း hall ခန္းဘက္ ထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ လူနည္းျပီး က်န္ေနခဲ့ေတာ့တယ္...။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္းဘာမွ ရင္းထားရတာ မဟုတ္ေတာ့ ရသေလာက္နဲ႔ပဲ ဆက္ကစားေနျဖစ္တယ္...။

တီး၀ိုင္းစျပီး မိနစ္(၂၀) ေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္မွာ hall ခန္းဘက္က ပရိတ္သတ္ေတြ ေ၀ါခနဲ ထြက္လာလို႔ ဘာျဖစ္တာလည္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ရန္ျဖစ္လို႔ ပြဲပ်က္သြားတာတဲ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက အထက(၁)ေက်ာင္းျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ တကယ့္ျပိဳင္ဘက္ေက်ာင္းက အထက(၂) ေက်ာင္းပါပဲ...။ အထက(၂)နဲ႔ေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရန္ပြဲေတြ မ်ားခဲ့တယ္..။ အခုလည္း ဒီစတိတ္ရိႈးကို အထက(၂)က ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႕လာၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕နဲ႔ ရန္ျဖစ္ျပီး စတိတ္ရိႈးပ်က္သြားရတာပါပဲ..။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ပုထုဇဥ္ ျပီျပီ ၾကိတ္ျပီးေပ်ာ္သြားမိတယ္....။ ေဗဒင္စကား နဲ႔ ေျပာရရင္ တိုင္ထိပ္ ေရာက္ကိန္း ဆိုက္သလိုပါပဲ..။ hall ခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ သူေတြ အားလံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကစား၀ိုင္းမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး ေနေတာ့့တယ္..။ ကစားတဲ့သူမ်ားေတာ့ တပြဲတပြဲကလည္း ခဏေလးနဲ႔ျပီးတာပါပဲ..။ ဒီကစားနည္းက ေခါက္ေရ မ်ားေလ ကိုယ့္တြက္ က်န္ေလ လို႔ ေျပာရမယ္..။ စာရြက္ေတြေတာင္ ကုန္ခါနီးျဖစ္ကုန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေက်ာင္းနားက မိတၱဴဆိုင္မွာ အေျပးအလႊား မိတၱဴ ထပ္ဆြဲရ ေတာ့တယ္...။ အဖြဲ႔ထဲက မိန္းခေလး သံုးေယာက္က A4 စာရြက္ ေတြကို တကြက္ခ်င္းညုပ္ တဲ့သူကညုပ္ ပြဲစဥ္နံပါတ္ ေရးသူကေရး ပိုက္ဆံသိမ္းတဲ့သူ ကသိမ္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကိုလႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကတာပါပဲ...။

ကစားတဲ့သူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနေတာ့ ပြဲအေျခအေန ကိုၾကည့္ျပီး ဘိုတိုးကို တကြက္ ၂၀ နဲ႔ ေရာင္းခိုင္းျပီး ဆုေၾကးကိုလည္း (၃၀၀) ေပးမယ္ဆိုျပီး ႏွစ္ဆ တင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့တယ္...။၀ယ္တဲ့သူ အရမ္းမ်ားေနေတာ့ အရင္က A4 တရြက္ကုန္တာနဲ႔ ပြဲစတာမ်ဳိး မလုပ္ေတာ့ဘဲ A4 ႏွစ္ရြက္ (၄၈) ကြက္ေရာင္းျပီးမွ ပြဲစျဖစ္ေတာ့တယ္...။ ေရာင္းအားက ၂ ဆေပမယ့္ ျပန္ေပးတဲ့ဆုေၾကးကေတာ့ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္ဘယ္ႏွစ္ကြက္ေရာင္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိနိင္တာေလ။ ၂ဆ ေရာင္းေပမယ့္ ဒါလည္းျပိဳက္ခနဲ ကုန္သလို တပြဲျပီးတိုင္းအျမတ္ ကလည္းနင့္ခနဲက်န္ေနေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြအံုးအံုး က်က္က်က္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး မေနနိင္ဘဲ ထြက္လာၾကည့္ရတယ္..။ခဏေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေရာက္လာျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးမွ ဒီပြဲရဲ ့ဝင္ေငြစာရင္းကို သူ႔ဆီ တင္ခိုင္းေၾကာင္းလာေျပာတယ္...။ ကြ်န္ေတာ္က ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္တင္ေပးပါ့မယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တမ်ဳိးျဖစ္မိတာအမွန္ပါပဲ..။ လုပ္ငန္းတခုေအာင္ျမင္လာတဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြအတိုင္းလို႔ သတ္မွတ္ရမယ္ထင္ပါတယ္..။ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္သလဲ အက်ဳိးအျမတ္က ဘယ္လိုလဲဆိုျပီး ၀င္ပါခ်င္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးလို႔ထင္မိတယ္..။

တေျဖးေျဖးေနျမင့္လာတဲ့ အျပင္ ကစားတဲ့ သူလည္းနည္းသြားတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကစား၀ိုင္းကို သိမ္းလိုက္ေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ပစၥည္းသိမ္းေနခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္က ဒီပြဲစဥ္ရဲ႕ စာရင္းကို လုပ္ေပးေနလိုက္တယ္..။ စာရြက္ရဲ ့တဖက္တခ်က္မွာ အ၀င္စာရင္းနဲ႔ အထြက္စာရင္းဆိုျပီး ေခါင္စဥ္ တပ္လိုက္တယ္ ျပီးေတာ့ အ၀င္စာရင္းရဲ႕ေအာက္မွာ အစဥ္လိုက္ခ်ေရးလိုက္ေတာ့တယ္..။

တပြဲေရာင္းရေငြ (၁၈)ကြက္ တစ္ရာရွစ္ဆယ္ တစ္ပြဲျပီးတိုင္း က်န္ေငြ (၃၀)က်ပ္ ပြဲအေရအတြက္ (၂၀) စုစုေပါင္းရေငြ (၆၀၀) က်ပ္ဆိုျပီးအ၀င္စာရင္း ခ်ေရးေပးထားလိုက္တယ္။ တပြဲကို ၂၄ ကြက္ ၂၄၀ ဖိုးေရာင္းတာကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္သလို ပြဲအေရအတြက္ကိုလည္း အမ်ားၾကီးေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္..။ စာရြက္ရဲ ့တဖက္မွာလည္း မီးစက္ခ၊ ဓါတ္ဆီခ ၊sound box ခ ၊ဆိုက္ကားခ မိတၱဴဆြဲခ၊ ဆိုျပီး ထြက္ေငြကို စိတ္ထဲရိွတဲ့
တန္ဖိုးေတြေရးေပးျပီး စာရင္းႏွစ္ခုကို ယွဥ္ျပလိုက္တယ္...။ အမွန္ကအဲဒီပစၥည္းေတြအားလံုးက ဘိုတိုးရဲ ့ဦးေလး ပိုင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုသူ႕ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ျပီးကူညီေပးတာပါ...။ စာရင္းႏွစ္ခု ယွဥ္ျပျပီးခ်ိန္မွာ ေဘးကေန လိုေငြ (၄၅) က်ပ္လို႕ စာရင္းပိတ္ျပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးဆီ အဲဒီစာရင္းကိုတင္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္..။

အေအးကိုေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀ယ္ေသာက္ရတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ဆိုေတာ့ ဆရာမၾကီးဆီမွ ဘာသံမွထြက္လာသံ မၾကားရေတာ့ပါဘူး...။ ကြ်န္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ဝိုင္းေခၚသင္တဲ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ရတဲ့ပိုက္ဆံ ေရလိုက္တာ အားလံုးေပါင္း(၇၀၀၀) ခြန္ႏွစ္ေထာင္နီးနီး အျမတ္ရလိုက္တယ္..။ ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္း(၉)ေယာက္ တေယာက္ကို(၇၀၀) ဆီခြဲေ၀ျပီး က်န္တဲ့ေငြေတြကို အေအးေသာက္ျပီး ျမိဳ႕လယ္က သဲပံုေစတီမွာဆီမီး(၅၀၀) တေပ်ာ္တပါးသြားထြန္းလိုက္ၾကေတာ့တယ္။

................................................................................................................................

ဒီေလာက္နဲ႔ပဲသူငယ္ခ်င္း ရီႏိုမာန္ လည္း ေက်နပ္ပါေလ။


(၁၀ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက “ဇ” ေလးရွိလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ စီးပြါးေရးနဲ႔ ဘြဲ႕ရတာပါပဲ...။ အခြန္ေရွာင္ခ်င္သူမ်ား စာရင္းေဖ်ာင္ခ်င္သူမ်ားကို လိုအပ္ရင္ ကူညီေပးပါ့မယ္ း)