အခုေခတ္ၾကီးရဲ႕ တိုးတတ္ပံုက ျမန္ဆန္လြန္းေတာ့ က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေလးတခု ျပန္သတိရျပီး ခပ္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျပံဳးမိတယ္။ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ လက္တကမ္းမွာ အလြယ္တကူ၀ယ္လို႔ရေနတဲ့ ေခတ္မွာက်ဳပ္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ေလး ျပန္ေျပာျပရင္ ပံုျပင္လို႔မ်ား ထင္ၾကမလားမသိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ငယ္စဥ္ကစက္ ပစၥည္းေတြ အင္မတန္ရွားတယ္။ေငြရိွလို႔ ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အလြယ္တကူ ၀ယ္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ေငြရိွရဲ႕နဲ႔ ဘာလို႔ အလြယ္တကူ ၀ယ္လို႔မရမွာလည္းလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ၾကမွာပဲ။ အဲဒီလို ၀ယ္ရတာ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာနိင္တာက က်ဳပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေၾကာင့္ပါပဲ။
က်ဳပ္ ၄ တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္မွာ အဖိုးကို တီဗီလိုခ်င္တယ္လို႔ ပူဆာမိတယ္။အဲဒီ အခ်ိန္က်ဳပ္တို႔ ရြာမွာ တီဗီ ရိွတဲ့ အိမ္ရယ္လို႔မရိွေသးဘူး။ေငြေၾကးျပည့္စံုျပီး က်ဳပ္ကိုခ်စ္တဲ့ အဘိုးက တီဗီ ၀ယ္ဘို႔ ေငြထုတ္ေပးတယ္။မနက္မိုးလင္းရင္ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ သြားျပီး တီဗီ ၀ယ္ရမယ့္ အေရးကိုေတြးျပီး က်ဳပ္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသလို ေကာင္းေကာင္းလည္း အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေမွးခနဲျဖစ္လိုက္ တီဗီနဲ႔ ပါတ္သတ္တဲ့ အိမ္မက္ေတြ ဖ်တ္ခနဲမက္လိုက္နဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ရင္း မိုးလင္းသြားေရာဆိုပါေတာ့။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ဳပ္လည္းေရခ်ဳိးမနက္စာ စားျပီး ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ သြားဘို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ တီဗီ
သြား၀ယ္မွာက အေဖရယ္ အေမရယ္ က်ဳပ္ရယ္ေပါ့။ဒါနဲ႔ ခပ္ေစာေစာပဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ေနတာက ေပါင္ျမိဳ႕ မွာဆိုေတာ့ မုတၱမအထိ ကားစီးျပီးသြားရတယ္။ မုတၱမေရာက္ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ကူးဘို႔ ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာစီးရတယ္။သေဘၤာစီးခ်ိန္က မွတ္မိသေလာက္ဆို ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာတယ္ထင္တာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕မိုင္ဒါေစ်းကို ေရာက္သြားတယ္။အဲဒီအခ်ိန္က ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြ ေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြ ေခတ္စားသလို အေကာက္ခြန္ ေတြရဲ႕ အဖမ္းအဆီး ကလည္း ရိွေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ျပီး ေနရွင္နယ္တံဆိပ္ ၁၄ လက္မတီဗီေလးကို ေစ်းညိွႏိႈင္းျပီး ၀ယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က အခုေခတ္လို တီဗီ၀ယ္ျပီး ၾကြားၾကြား၀ါ၀ါ သယ္လို႔ရတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ဘူး။က်ဳပ္တို႔ ၀ယ္ တဲ့တီဗီကလည္း ေမွာင္ခိုပစၥည္း ဆိုေတာ့အခ်ိန္မေရြး အဖမ္းအဆီး ခံရနိင္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ တီဗီေလးကို စကၠဴပံုး ထဲကထုတ္ျပီး အဆင္သင့္ယူလာတဲ့ ပုဆိုးေလးနဲ႔ ပါတ္ျပီး အေဖက ထမ္းျပီးသယ္သြားရတယ္။
ေမွာင္ခိုအေရာင္း အ၀ယ္လုပ္တဲ့သူေတြ ရိွသလို အေကာက္ခြန္ကလည္း အရပ္၀တ္ေတြနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ ေပၚေပၚထင္ထင္ မသယ္သြားရဲဘူး။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း လာခဲ့စဥ္ကအတိုင္း မုတၱမဘက္ကို သေဘၤားစီးျပီး ျပန္လာ ခဲ့ၾကတယ္။ျမစ္လယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အေကာက္ခြန္ေတြက ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ၁၀ စီးေလာက္နဲ႔ သေဘၤာကို လာ၀ိုင္းၾကတယ္။ ဒီလို သေဘၤာကို လာ၀ိုင္းတာမ်ဳိးက အေခါက္တိုင္း မဟုတ္ေပမယ့္ မၾကာမၾကာေတာ့ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရိွတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ပစၥည္း ယ္တဲ့အေခါက္နဲ႔ အဖမ္းအဆီး လုပ္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တိုးေတာ့တာပဲ။ သေဘာၤျမစ္လယ္ေလာက္ ေရာက္ျပီဆို သူတို႔ေတြက ပုန္းေနရာကေန ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြနဲ႔ တရၾကမ္း ထြက္လိုက္လာၾကျပီး သေဘာၤကို ၀ိုင္း ေလ့ရိွၾကတယ္။
ဟိုးအေ၀းကလာေနတဲ့ အေကာက္ခြန္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြကိုၾကည့္ျပီး က်ဳပ္တို႔မိသားစု မ်က္ကလဲဆန္ျပာ ျဖစ္ေနရျပီ။ ၀ယ္လာတဲ့တီဗီေလးကို ဘယ္နားဖြက္လို႔ဖြက္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး သေဘာၤတစီးလံုးလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီေလ။က်ဳပ္အေမခင္မ်ာလည္း မ်က္နာမေကာင္းဘူး က်ဳပ္လည္းအတူတူပါပဲေလ ။ညေရာက္ရင္ တီဗီၾကည့္ရေတာ့မယ္ဆိုျပီးအေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနသမွ် ခုေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း က်ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ က်ဳပ္အေဖကေတာ့ ေျပာပါတယ္ မိေတာ့လည္း ေပးလိုက္ တာေပါ့ကြာတဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ တီဗီကို ဖင္ခုထိုင္ေနၾကတဲ့ေလ။ပုဆိုးနဲ႔ပါတ္ထားလို႔ မ်က္ေစ့လွ်မ္းသြားေတာ့လည္း ငါတို႔ကံေပါ့တဲ့။က်ဳပ္နဲ႔အေမလည္း ၾကံရာမရေတာ့ တီဗီေလးေပၚ ဖြဖြေလး တက္ထိုင္ျပီး မ်က္နာငယ္ေနရေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကယ္တင္ရွင္ေတြေရာက္လာေတာ့တယ္ဆိုရမွာပဲ။အေကာက္ခြန္သေဘာၤေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေန ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြ ထြက္လာၾကတယ္။သူတို႔ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြက အင္မတန္ ျမန္တာဗ်..။ ခဏေလးနဲ႔ သေဘာၤေဘးကို ကပ္လာၾကျပီး တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ပစၥည္းပါတဲ့သူေတြ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း ပို႔ေပးမယ္ ဆိုျပီး ေျပာတယ္။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မိသားစုလည္း ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တစီးေပၚ ခ်က္ခ်င္းတက္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။
က်ဳပ္တို႔လည္း တင္ျပီးေရာ အဲဒီေမာ္ေတာ္ဘုတ္လည္း ခ်က္ခ်င္းကို ထြက္ေတာ့တာပဲ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေကာက္ခြန္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြက သေဘာၤနားကုိ ေရာက္ေနၾကျပီေလ။က်ဳပ္တို႔လို ထြက္ေျပးရတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြအေနာက္ကိုလည္း အေကာက္ခြန္ ေမာ္ေတာ္ေတြ လိုက္လာၾကေသးတယ္။လက္ထဲက ေအာ္လံေတြနဲ႔ ေရွ႕ကေမာ္ေတာ္ေတြ ရပ္လို႔ ေအာ္တယ္။ဘယ္သူမွ မရပ္ပါဘူး ေမာင္းေျပးတာမ်ား တန္းေနတာပဲ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။ အေကာက္ခြန္ေတြကလည္း ရသေလာက္ေတာ့ လိုက္ၾကေသးတာပဲ။ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွီမလဲဗ်ာ။ ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္ဘို႔ ရည္ရြယ္ျပီး ေဆာက္ထားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္ပါ၀ါေတြက ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေကာက္ခြန္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း အဲဒီေတာ့မွ အသက္၀၀ ရႈရေတာ့တယ္။ မိလိုက္ရင္ ထြက္ေျပးတဲ့ အမႈပါ ထပ္တိုးျပီး ေထာင္ပါက်မလားေတြးပူေနရတာေလ။
အဲဒါနဲ႔က်ဳပ္တို႔ကို သယ္လာတဲ့ေမာ္ေတာ္ဘုတ္က ကုလားကြ်န္းေရာက္ေတာ့ အေျခအေန ေအးေဆးရင္ လာေခၚမယ္လို႔ ေျပာျပီး က်ဳပ္တို႔မိသားစုကို ခ်ထားေပးခဲ့တယ္ ။ဒီလိုမ်ဳိးအေကာက္ခြန္ လက္က လြတ္ေအာင္ေခၚေဆာင္ေပးရတဲ့အတြက္ သူတို႔ကိုလည္း ထိုက္သင့္တဲ့ အခေၾကးေငြေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒါနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕မိုင္ဒါေစ်းကို ေရာက္သြားတယ္။အဲဒီအခ်ိန္က ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြ ေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြ ေခတ္စားသလို အေကာက္ခြန္ ေတြရဲ႕ အဖမ္းအဆီး ကလည္း ရိွေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ျပီး ေနရွင္နယ္တံဆိပ္ ၁၄ လက္မတီဗီေလးကို ေစ်းညိွႏိႈင္းျပီး ၀ယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က အခုေခတ္လို တီဗီ၀ယ္ျပီး ၾကြားၾကြား၀ါ၀ါ သယ္လို႔ရတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ဘူး။က်ဳပ္တို႔ ၀ယ္ တဲ့တီဗီကလည္း ေမွာင္ခိုပစၥည္း ဆိုေတာ့အခ်ိန္မေရြး အဖမ္းအဆီး ခံရနိင္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ တီဗီေလးကို စကၠဴပံုး ထဲကထုတ္ျပီး အဆင္သင့္ယူလာတဲ့ ပုဆိုးေလးနဲ႔ ပါတ္ျပီး အေဖက ထမ္းျပီးသယ္သြားရတယ္။
ေမွာင္ခိုအေရာင္း အ၀ယ္လုပ္တဲ့သူေတြ ရိွသလို အေကာက္ခြန္ကလည္း အရပ္၀တ္ေတြနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ ေပၚေပၚထင္ထင္ မသယ္သြားရဲဘူး။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း လာခဲ့စဥ္ကအတိုင္း မုတၱမဘက္ကို သေဘၤားစီးျပီး ျပန္လာ ခဲ့ၾကတယ္။ျမစ္လယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အေကာက္ခြန္ေတြက ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ၁၀ စီးေလာက္နဲ႔ သေဘၤာကို လာ၀ိုင္းၾကတယ္။ ဒီလို သေဘၤာကို လာ၀ိုင္းတာမ်ဳိးက အေခါက္တိုင္း မဟုတ္ေပမယ့္ မၾကာမၾကာေတာ့ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရိွတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ပစၥည္း ယ္တဲ့အေခါက္နဲ႔ အဖမ္းအဆီး လုပ္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တိုးေတာ့တာပဲ။ သေဘာၤျမစ္လယ္ေလာက္ ေရာက္ျပီဆို သူတို႔ေတြက ပုန္းေနရာကေန ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြနဲ႔ တရၾကမ္း ထြက္လိုက္လာၾကျပီး သေဘာၤကို ၀ိုင္း ေလ့ရိွၾကတယ္။
ဟိုးအေ၀းကလာေနတဲ့ အေကာက္ခြန္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြကိုၾကည့္ျပီး က်ဳပ္တို႔မိသားစု မ်က္ကလဲဆန္ျပာ ျဖစ္ေနရျပီ။ ၀ယ္လာတဲ့တီဗီေလးကို ဘယ္နားဖြက္လို႔ဖြက္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး သေဘာၤတစီးလံုးလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီေလ။က်ဳပ္အေမခင္မ်ာလည္း မ်က္နာမေကာင္းဘူး က်ဳပ္လည္းအတူတူပါပဲေလ ။ညေရာက္ရင္ တီဗီၾကည့္ရေတာ့မယ္ဆိုျပီးအေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနသမွ် ခုေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း က်ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ က်ဳပ္အေဖကေတာ့ ေျပာပါတယ္ မိေတာ့လည္း ေပးလိုက္ တာေပါ့ကြာတဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ တီဗီကို ဖင္ခုထိုင္ေနၾကတဲ့ေလ။ပုဆိုးနဲ႔ပါတ္ထားလို႔ မ်က္ေစ့လွ်မ္းသြားေတာ့လည္း ငါတို႔ကံေပါ့တဲ့။က်ဳပ္နဲ႔အေမလည္း ၾကံရာမရေတာ့ တီဗီေလးေပၚ ဖြဖြေလး တက္ထိုင္ျပီး မ်က္နာငယ္ေနရေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကယ္တင္ရွင္ေတြေရာက္လာေတာ့တယ္ဆိုရမွာပဲ။အေကာက္ခြန္သေဘာၤေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေန ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြ ထြက္လာၾကတယ္။သူတို႔ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြက အင္မတန္ ျမန္တာဗ်..။ ခဏေလးနဲ႔ သေဘာၤေဘးကို ကပ္လာၾကျပီး တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ပစၥည္းပါတဲ့သူေတြ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း ပို႔ေပးမယ္ ဆိုျပီး ေျပာတယ္။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မိသားစုလည္း ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တစီးေပၚ ခ်က္ခ်င္းတက္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။
က်ဳပ္တို႔လည္း တင္ျပီးေရာ အဲဒီေမာ္ေတာ္ဘုတ္လည္း ခ်က္ခ်င္းကို ထြက္ေတာ့တာပဲ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေကာက္ခြန္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြက သေဘာၤနားကုိ ေရာက္ေနၾကျပီေလ။က်ဳပ္တို႔လို ထြက္ေျပးရတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြအေနာက္ကိုလည္း အေကာက္ခြန္ ေမာ္ေတာ္ေတြ လိုက္လာၾကေသးတယ္။လက္ထဲက ေအာ္လံေတြနဲ႔ ေရွ႕ကေမာ္ေတာ္ေတြ ရပ္လို႔ ေအာ္တယ္။ဘယ္သူမွ မရပ္ပါဘူး ေမာင္းေျပးတာမ်ား တန္းေနတာပဲ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။ အေကာက္ခြန္ေတြကလည္း ရသေလာက္ေတာ့ လိုက္ၾကေသးတာပဲ။ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွီမလဲဗ်ာ။ ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္ဘို႔ ရည္ရြယ္ျပီး ေဆာက္ထားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္ပါ၀ါေတြက ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေကာက္ခြန္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း အဲဒီေတာ့မွ အသက္၀၀ ရႈရေတာ့တယ္။ မိလိုက္ရင္ ထြက္ေျပးတဲ့ အမႈပါ ထပ္တိုးျပီး ေထာင္ပါက်မလားေတြးပူေနရတာေလ။
အဲဒါနဲ႔က်ဳပ္တို႔ကို သယ္လာတဲ့ေမာ္ေတာ္ဘုတ္က ကုလားကြ်န္းေရာက္ေတာ့ အေျခအေန ေအးေဆးရင္ လာေခၚမယ္လို႔ ေျပာျပီး က်ဳပ္တို႔မိသားစုကို ခ်ထားေပးခဲ့တယ္ ။ဒီလိုမ်ဳိးအေကာက္ခြန္ လက္က လြတ္ေအာင္ေခၚေဆာင္ေပးရတဲ့အတြက္ သူတို႔ကိုလည္း ထိုက္သင့္တဲ့ အခေၾကးေငြေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္
တီဗီတလံုးလံုး ဆံုးရံႈးမွာထက္စာရင္ သူတို႔ကို ေပးရတာ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ က်ဳပ္လည္း အသက္ၾကီးလာ ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းျပန္ေတြးမိရင္ သေဘာက်ျပီးျပံဳးမိတယ္။ လူေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပံုကို ေျပာခ်င္တာပါ။ လ်င္သူစားစတမ္း ေလာကၾကီးလို႔ပဲျမင္မိေတာ့တယ္။
က်ဳပ္တို႔မိသားစုလည္း တီဗီေလးပိုက္ျပီး ကုလားကြ်န္းေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။အဲဒီကြ်န္းမွာက ေနတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္နည္းတယ္။ အဓိကက ငရုပ္သီး စိုက္တဲ့ ကြ်န္းလို႔ေျပာရမယ္။ တကြ်န္းလံုးနီးနီး ငရုပ္ပင္ေတြ ၾကီးပဲ။ က်ဳပ္တို႔မိသားစုလည္း အဲဒီ ကိုင္းေတာၾကားမွာပဲ ျဖစ္သလို တည ျဖတ္သန္းလိုက္ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာႏိုးလာေတာ့ ဖင္ေတြေတာင္ပူေနတာပဲ ငရုပ္ပင္ေတြၾကားထဲ အိပ္ရတာကိုး။ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို မေန႔က ပို႔သြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ေရာက္လာျပီး အေျခအေန ေကာင္းသြားျပီ ထြက္ခဲ့လို႔ ရျပီဆိုျပီး လာေအာ္တယ္။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုလည္း တီဗီေလး ထမ္းျပီး အဲဒီေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႔ မုတၱမ ဘက္ကို ျပန္ကူးလာခဲ့ေတာ့တယ္။
မုတၱမဘက္ေရာက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ကားစီးျပီး ေပါင္ျမိဳ႕ဘက္ကို ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ေရာက္မွစိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးသြားရေတာ့တယ္ ထင္မိေပမယ့္ တီဗီနဲ႔ပါတ္သတ္တဲ့ ဒုကၡေတြက မကုန္နိင္ ေသးျပန္ပါဘူး....။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ဦးခန္းမွာပဲ အဲဒီတီဗီကို ေနရာခ်ျပီး သြားသြားထိၾကည့္ရတာအေမာ ညျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ ဆုေတာင္းရတာလည္း အခါခါပါပဲ။ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါကို ေရာက္လာတယ္ ။ အိမ္မွာလည္း တီဗီလာၾကည့္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
တီဗီစဖြင့္ေတာ့ လိုင္းကဖမ္းလို႔မရျပန္ဘူး ။အဲဒီအခ်ိန္က တီဗီေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ယုန္နားရြက္ပံုစံ အန္တန္နာေလးပဲ ရိွတယ္။ယုန္နားရြက္ကို ညာဘက္လွည့္တယ္ မရဘူး ဘယ္ဘက္ျပန္ေရြ႕တယ္ မထူးျခားဘူး ၾကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း ယူသြားၾကည့္တယ္ မရေရးခ်မရပဲ။ တီဗီမွာ သာကူေစ့ေတြထက္ နဲနဲသာတဲ့ ၀ိုးတိုး၀ါးတားေလာက္ပဲ ျမင္ရတယ္ အသံကေတာ့ ရွဲရွဲ ရွဲရွဲ နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျမည္ေနတာပါပဲ။မရေလ စိတ္တိုေလနဲ႔ လူလည္းေခြ်းပါျပန္တယ္။အဲဒီလိုနဲ႔ ယုန္နားရြက္ကို ဟိုေရြ႕ဒီေရြ႕လုပ္ရင္း အၾကည္ဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ ရမယ့္ေနရာမွာပဲ ထား လိုက္ရေတာ့တယ္။ဘာမွမျမင္ရတာထက္စာရင္ ၀ိုးတိုး၀ါးတားနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ အဆင့္ကို အၾကည္ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရတာပဲ။
ေနာက္ေန႔မနက္မိုးလင္းေတာ့ အေဖက အိမ္မွာရိွတဲ့ဒန္အိုးႏွစ္လံုးကို တူနဲ႔ထုျပီး ျပားလိုက္တယ္။ အဲဒီဒန္ျပားေတြကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ အေနေတာ္ ညွပ္ျပီး သံေခ်ာင္းေလးေတြ အေပၚကပါတ္ သံနန္းၾကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ည္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ အလယ္က သံေခ်ာင္းအရွည္ ေပၚမွာ ဒန္ျပားေလးေတြပါတ္ထားတဲ့ သံေခ်ာင္းေလးေတြကို ကန္႔လန္႔ ခ်ည္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လက္ျဖစ္ အန္တန္နာတိုင္ တခုျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။အဲဒီအန္တန္နာနဲ႔ အိမ္ထဲက တီဗီကို ၀ါယာၾကိဳး တခုနဲ႔ ဆက္ထားလိုက္တယ္။
ဒီလိုအန္တန္နာလုပ္နည္းကို က်ဳပ္တို႔ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ ဦးၾကီးတေယာက္က ေျပာျပတာေလ။ သူက နိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ဘြဲ႔ရျပီး ျပန္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒီလို လုပ္ရင္ ရမွန္းသိေနတာေပါ့။ (သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကာလေတြမွာ လည္း စေလာင္းဖံုးကို အေပါက္ေဖာက္ျပီး တီဗီလိုင္းၾကည္ေအာင္ လုပ္ၾကတာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ထဲမွာပါ ရိွခဲ့ဘူးတယ္။)
အန္တန္နာတိုင္ ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀ါးလံုးရွည္တေခ်ာင္းရဲ႕ ထိပ္မွာခ်ည္ျပီး ျခံထဲမွာရိွတဲ့ ဒူးရင္းပင္မွာ အဲဒီ၀ါး လံုးကို ကပ္ျပီးခ်ည္ရတယ္။ဒူးရင္းပင္ဆိုတာက ပင္စည္ကေျဖာင့္ေတာ့ အန္တန္နာတိုင္ ရိွတဲ့၀ါးလံုးက ေလထဲကို ေတာ္ေတာ္ ျမင့္ျမင့္အထိေရာက္ေနေတာ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ အေဖက အပင္ေပၚတက္ျပီး အန္တန္နာတိုင္ ကိုလွည့္ေပးတယ္ က်ဳပ္က အိမ္ထဲကေန မရေသးဘူး မ်ားသြားျပီ စသျဖင့္ ေအာ္ေပးရတယ္။ျခံထဲမွာက ဒူးရင္းပင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ရိွတဲ့ အျပင္ တခ်ဳိ႕ဒူးရင္းပင္ေတြဆို သက္တမ္းက ၾကာေတာ့ အျမင့္ၾကီးျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ေျပာရရင္ ျခံထဲမွာတင္ ေတာအုပ္အေသးစားေလးလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရမယ္။
အဲဒီေတာ့ အေဖက ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားျပီး အန္တန္နာ ရိွတဲ့ ၀ါးလံုးကို လွည့္ေပမယ့္ တီဗီက ထူးထူးျခားျခား ၾကည္ မလာပါဘူး။လက္ျဖစ္အန္တန္နာ မို႔လို႔လည္း ေနမွာေပါ့။ ၀ါးလံုး လွည့္ရပါမ်ားလို႔ ပင္စည္က အေခါက္ေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္တယ္။ဒူးရင္းပင္ဆိုတဲ့အမ်ဳိးကလည္း အင္မတန္ကို ႏုတယ္ အကိုင္းကလည္း ဆတ္တယ္ က်ဳိးလြယ္တယ္။ လူတက္နင္းထားတဲ့ အကိုင္းမ်ဳိးဆို အသီးသီးတာ အ သြားတတ္တယ္ ပင္စည္မွာပြန္းပဲ့ရင္လည္း အပင္က အသီး သီးႏႈန္းက်သြားတတ္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီညလည္း အဆင္မေျပပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားေတာ့တယ္။ေနာက္တေန႔ေရာက္ေတာ့ အန္တန္နာ ခ်ည္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးကို ေနာက္ဒူးရင္း တပင္မွာ ေျပာင္းျပီး ခ်ည္ျပန္တယ္။ညေရာက္ေတာ့ အရင္လိုပဲ အေဖက အပင္ေပၚတက္ျပီး ဟိုလွည့္ဒီလွည့္ လုပ္ရတာပဲ။ဒါလည္း ထူးထူးျခားျခားေတာ့ ၾကည္မလာပါဘူး။ အဘိုးကလည္း သူ႔ဒူးရင္းပင္ေတြ နာကုန္ေတာ့သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။အဲဒီႏွစ္ပင္လည္း ဟိုအကိုင္းတက္နင္း ဒီအကိုင္းတက္နင္းနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ အသီးေတြလည္း သိပ္မသီးေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ တပါတ္ေလာက္အထိ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ၾကည့္ခဲ့ရေပမယ့္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေတာ့ မၾကည့္ ရပါဘူး။ၾကည္ၾကည္လင္လင္သာ မၾကည့္ရတယ္ ညဆိုလာၾကည့္တဲ့သူေတြနဲ႔ အိမ္မွာလည္း လူေတြ မ်ားေနတာပါပဲ ။ ကေလး ေတြက ေသးေပါက္ခ်ရင္လည္း ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာလို႔ကလည္း မေကာင္းျပန္ဘူး ။ လူန႔ံေတြ အီးနံ႔ေတြဆိုတာလည္း တခ်က္တခ်က္ ေ၀့တက္လာေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ညေရာက္မွာေတာင္ စိတ္ညစ္လာမိတယ္။
အဲဒီဒုကၡေတြလည္း ေအးျပီး တီဗီလည္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ၾကည့္ရတဲ့ နည္းလမ္းတခုကို တေန႔ေတာ့ ရလာတယ္။ အိမ္ထဲမွာ တီဗီ ဖြင့္ေတာ့ ျခံထဲက အပင္ေတြေၾကာင့္ လိုင္းမၾကည္တာပဲလို႔ သေဘာေပါက္လာတာနဲ႔ တီဗီကို အိမ္ေရွ႕လမ္းမ ထုတ္ျပီး ဖြင့္မိတာ အိမ္ထဲမွာထက္ အမ်ားၾကီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္ရတယ္။ ဒါန႔ဲ ညေရာက္ျပီဆိုရင္ တီဗီကို လမ္းမထုတ္ျပီး ၾကည့္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
ဒါေတာင္ အဆင္မေျပတာေတြ ရိွေသးတယ္။ အဲဒါက ကားတစီးစီး ျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ တီဗီကသာကူေစ့ ေတြျပန္ေပၚလာတယ္။ခဏေလာက္ေစာင့္မွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ျဖစ္တာပဲ။အဲဒီေတာ့ တီဗီဇာတ္လမ္းမွာ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနခ်ိန္ ကားတစီးလာမွာအရမ္းစိုးရိမ္မိတယ္။ တခါတေလ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနခ်ိန္ ကားတစီးစီးလာေနတာ ေတြ႔ရင္ ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြအားလံုးဆီက စိတ္ပ်က္သံ တညီတညာထဲ ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးရင္ စိတ္ညစ္စရာလည္း ေကာင္း ေပ်ာ္ဘို႔လည္း ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔မိသားစုလည္း တီဗီေလးပိုက္ျပီး ကုလားကြ်န္းေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။အဲဒီကြ်န္းမွာက ေနတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္နည္းတယ္။ အဓိကက ငရုပ္သီး စိုက္တဲ့ ကြ်န္းလို႔ေျပာရမယ္။ တကြ်န္းလံုးနီးနီး ငရုပ္ပင္ေတြ ၾကီးပဲ။ က်ဳပ္တို႔မိသားစုလည္း အဲဒီ ကိုင္းေတာၾကားမွာပဲ ျဖစ္သလို တည ျဖတ္သန္းလိုက္ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာႏိုးလာေတာ့ ဖင္ေတြေတာင္ပူေနတာပဲ ငရုပ္ပင္ေတြၾကားထဲ အိပ္ရတာကိုး။ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို မေန႔က ပို႔သြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ေရာက္လာျပီး အေျခအေန ေကာင္းသြားျပီ ထြက္ခဲ့လို႔ ရျပီဆိုျပီး လာေအာ္တယ္။ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုလည္း တီဗီေလး ထမ္းျပီး အဲဒီေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႔ မုတၱမ ဘက္ကို ျပန္ကူးလာခဲ့ေတာ့တယ္။
မုတၱမဘက္ေရာက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ကားစီးျပီး ေပါင္ျမိဳ႕ဘက္ကို ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ေရာက္မွစိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးသြားရေတာ့တယ္ ထင္မိေပမယ့္ တီဗီနဲ႔ပါတ္သတ္တဲ့ ဒုကၡေတြက မကုန္နိင္ ေသးျပန္ပါဘူး....။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ဦးခန္းမွာပဲ အဲဒီတီဗီကို ေနရာခ်ျပီး သြားသြားထိၾကည့္ရတာအေမာ ညျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ ဆုေတာင္းရတာလည္း အခါခါပါပဲ။ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါကို ေရာက္လာတယ္ ။ အိမ္မွာလည္း တီဗီလာၾကည့္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
တီဗီစဖြင့္ေတာ့ လိုင္းကဖမ္းလို႔မရျပန္ဘူး ။အဲဒီအခ်ိန္က တီဗီေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ယုန္နားရြက္ပံုစံ အန္တန္နာေလးပဲ ရိွတယ္။ယုန္နားရြက္ကို ညာဘက္လွည့္တယ္ မရဘူး ဘယ္ဘက္ျပန္ေရြ႕တယ္ မထူးျခားဘူး ၾကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း ယူသြားၾကည့္တယ္ မရေရးခ်မရပဲ။ တီဗီမွာ သာကူေစ့ေတြထက္ နဲနဲသာတဲ့ ၀ိုးတိုး၀ါးတားေလာက္ပဲ ျမင္ရတယ္ အသံကေတာ့ ရွဲရွဲ ရွဲရွဲ နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျမည္ေနတာပါပဲ။မရေလ စိတ္တိုေလနဲ႔ လူလည္းေခြ်းပါျပန္တယ္။အဲဒီလိုနဲ႔ ယုန္နားရြက္ကို ဟိုေရြ႕ဒီေရြ႕လုပ္ရင္း အၾကည္ဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ ရမယ့္ေနရာမွာပဲ ထား လိုက္ရေတာ့တယ္။ဘာမွမျမင္ရတာထက္စာရင္ ၀ိုးတိုး၀ါးတားနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ အဆင့္ကို အၾကည္ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရတာပဲ။
ေနာက္ေန႔မနက္မိုးလင္းေတာ့ အေဖက အိမ္မွာရိွတဲ့ဒန္အိုးႏွစ္လံုးကို တူနဲ႔ထုျပီး ျပားလိုက္တယ္။ အဲဒီဒန္ျပားေတြကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ အေနေတာ္ ညွပ္ျပီး သံေခ်ာင္းေလးေတြ အေပၚကပါတ္ သံနန္းၾကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ည္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ အလယ္က သံေခ်ာင္းအရွည္ ေပၚမွာ ဒန္ျပားေလးေတြပါတ္ထားတဲ့ သံေခ်ာင္းေလးေတြကို ကန္႔လန္႔ ခ်ည္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လက္ျဖစ္ အန္တန္နာတိုင္ တခုျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။အဲဒီအန္တန္နာနဲ႔ အိမ္ထဲက တီဗီကို ၀ါယာၾကိဳး တခုနဲ႔ ဆက္ထားလိုက္တယ္။
ဒီလိုအန္တန္နာလုပ္နည္းကို က်ဳပ္တို႔ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ ဦးၾကီးတေယာက္က ေျပာျပတာေလ။ သူက နိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ဘြဲ႔ရျပီး ျပန္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒီလို လုပ္ရင္ ရမွန္းသိေနတာေပါ့။ (သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကာလေတြမွာ လည္း စေလာင္းဖံုးကို အေပါက္ေဖာက္ျပီး တီဗီလိုင္းၾကည္ေအာင္ လုပ္ၾကတာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ထဲမွာပါ ရိွခဲ့ဘူးတယ္။)
အန္တန္နာတိုင္ ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀ါးလံုးရွည္တေခ်ာင္းရဲ႕ ထိပ္မွာခ်ည္ျပီး ျခံထဲမွာရိွတဲ့ ဒူးရင္းပင္မွာ အဲဒီ၀ါး လံုးကို ကပ္ျပီးခ်ည္ရတယ္။ဒူးရင္းပင္ဆိုတာက ပင္စည္ကေျဖာင့္ေတာ့ အန္တန္နာတိုင္ ရိွတဲ့၀ါးလံုးက ေလထဲကို ေတာ္ေတာ္ ျမင့္ျမင့္အထိေရာက္ေနေတာ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ အေဖက အပင္ေပၚတက္ျပီး အန္တန္နာတိုင္ ကိုလွည့္ေပးတယ္ က်ဳပ္က အိမ္ထဲကေန မရေသးဘူး မ်ားသြားျပီ စသျဖင့္ ေအာ္ေပးရတယ္။ျခံထဲမွာက ဒူးရင္းပင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ရိွတဲ့ အျပင္ တခ်ဳိ႕ဒူးရင္းပင္ေတြဆို သက္တမ္းက ၾကာေတာ့ အျမင့္ၾကီးျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ေျပာရရင္ ျခံထဲမွာတင္ ေတာအုပ္အေသးစားေလးလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရမယ္။
အဲဒီေတာ့ အေဖက ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားျပီး အန္တန္နာ ရိွတဲ့ ၀ါးလံုးကို လွည့္ေပမယ့္ တီဗီက ထူးထူးျခားျခား ၾကည္ မလာပါဘူး။လက္ျဖစ္အန္တန္နာ မို႔လို႔လည္း ေနမွာေပါ့။ ၀ါးလံုး လွည့္ရပါမ်ားလို႔ ပင္စည္က အေခါက္ေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္တယ္။ဒူးရင္းပင္ဆိုတဲ့အမ်ဳိးကလည္း အင္မတန္ကို ႏုတယ္ အကိုင္းကလည္း ဆတ္တယ္ က်ဳိးလြယ္တယ္။ လူတက္နင္းထားတဲ့ အကိုင္းမ်ဳိးဆို အသီးသီးတာ အ သြားတတ္တယ္ ပင္စည္မွာပြန္းပဲ့ရင္လည္း အပင္က အသီး သီးႏႈန္းက်သြားတတ္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီညလည္း အဆင္မေျပပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားေတာ့တယ္။ေနာက္တေန႔ေရာက္ေတာ့ အန္တန္နာ ခ်ည္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးကို ေနာက္ဒူးရင္း တပင္မွာ ေျပာင္းျပီး ခ်ည္ျပန္တယ္။ညေရာက္ေတာ့ အရင္လိုပဲ အေဖက အပင္ေပၚတက္ျပီး ဟိုလွည့္ဒီလွည့္ လုပ္ရတာပဲ။ဒါလည္း ထူးထူးျခားျခားေတာ့ ၾကည္မလာပါဘူး။ အဘိုးကလည္း သူ႔ဒူးရင္းပင္ေတြ နာကုန္ေတာ့သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။အဲဒီႏွစ္ပင္လည္း ဟိုအကိုင္းတက္နင္း ဒီအကိုင္းတက္နင္းနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ အသီးေတြလည္း သိပ္မသီးေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ တပါတ္ေလာက္အထိ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ၾကည့္ခဲ့ရေပမယ့္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေတာ့ မၾကည့္ ရပါဘူး။ၾကည္ၾကည္လင္လင္သာ မၾကည့္ရတယ္ ညဆိုလာၾကည့္တဲ့သူေတြနဲ႔ အိမ္မွာလည္း လူေတြ မ်ားေနတာပါပဲ ။ ကေလး ေတြက ေသးေပါက္ခ်ရင္လည္း ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာလို႔ကလည္း မေကာင္းျပန္ဘူး ။ လူန႔ံေတြ အီးနံ႔ေတြဆိုတာလည္း တခ်က္တခ်က္ ေ၀့တက္လာေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ညေရာက္မွာေတာင္ စိတ္ညစ္လာမိတယ္။
အဲဒီဒုကၡေတြလည္း ေအးျပီး တီဗီလည္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ၾကည့္ရတဲ့ နည္းလမ္းတခုကို တေန႔ေတာ့ ရလာတယ္။ အိမ္ထဲမွာ တီဗီ ဖြင့္ေတာ့ ျခံထဲက အပင္ေတြေၾကာင့္ လိုင္းမၾကည္တာပဲလို႔ သေဘာေပါက္လာတာနဲ႔ တီဗီကို အိမ္ေရွ႕လမ္းမ ထုတ္ျပီး ဖြင့္မိတာ အိမ္ထဲမွာထက္ အမ်ားၾကီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္ရတယ္။ ဒါန႔ဲ ညေရာက္ျပီဆိုရင္ တီဗီကို လမ္းမထုတ္ျပီး ၾကည့္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
ဒါေတာင္ အဆင္မေျပတာေတြ ရိွေသးတယ္။ အဲဒါက ကားတစီးစီး ျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ တီဗီကသာကူေစ့ ေတြျပန္ေပၚလာတယ္။ခဏေလာက္ေစာင့္မွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ျဖစ္တာပဲ။အဲဒီေတာ့ တီဗီဇာတ္လမ္းမွာ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနခ်ိန္ ကားတစီးလာမွာအရမ္းစိုးရိမ္မိတယ္။ တခါတေလ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနခ်ိန္ ကားတစီးစီးလာေနတာ ေတြ႔ရင္ ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြအားလံုးဆီက စိတ္ပ်က္သံ တညီတညာထဲ ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးရင္ စိတ္ညစ္စရာလည္း ေကာင္း ေပ်ာ္ဘို႔လည္း ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ။
အခုလိုတိုးတတ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ 3Dေတြ ဘာဒီညာဒီေတြ ျမင္ရေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေခတ္ ျမန္မာ့အသံက လႊင့္တဲ့အျဖဴ အမဲ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၾကည့္ခြင့္ရဘို႔ ဒန္အိုးႏွစ္လံုးနဲ႔ ဒူးရင္းပင္ ႏွစ္ပင္ကုန္ခဲ့ ဖူးတယ္ေျပာရင္ ပံုျပင္မ်ားထင္ၾကမလား....။
။...........................................................................။
(လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ကိုေညာင္ရမ္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ)
65 comments:
တစ္
ႏွစ္
သံုး
ေလး
ငါးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ေျခာက္ အဟဲ ၆
၇... ဟိဟိ
ထူးထူးဆန္းဆန္း ၇နာရီထတဲ့အထိန္းအမွတ္ ကံေကာင္းလာလို့ လပ္ကီးဆဲဗင္း ( ဗီဒီယို ထုတ္လုပ္ေရး) မဟုတ္ဘူးေနာ္။
လပ္ကီး၇ ဟိဟိ
ရွစ္
ကိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
တစ္ဆယ္။။။။။။
၁၀ ပါ။
ဒီထိေနရာယူတယ္ ဆိုျပီး အညင္ကတ္ရင္ ေရခဲမုန့္၀ယ္ေကြ်းသြားႀကေနာ္။ ဒါပဲ။
လူႀကီးျမင္းမ်ားးးးးးးးးးး အဲေလ......
လူႀကီးမင္းမ်ား ျငိမ္ျငိမ္ေနေပးပါ။
သမီးႀကီး စာဖတ္ေနျပီ။။။။။
စကားမစပ္ ၁၁ လားမသိဘူး။ ဟိဟိ
ေ၀းးးးးးးးးးး
ကုိေညာင္ရမ္းရဲ့ ဘလက္ အင္ ၀ိုက္ တီဗီြ လာႀကည့္တာဗ်။။။ ဟိဟိ....
ရာဇ၀င္နဲ့ တီဗီြ၊ ထူးဆန္းတဲ့ တီဗီြေလး လာႀကည့္တယ္။
ေပ်ာ္စရာႀကီး ကားလမ္းမႀကီးမွာ ႀကည္ေနတာပဲ။ ဟိဟိ
၁၂ လားမသိ။။။
အခုလို ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုျမစ္ႀကီးရဲ့ ျပန္လည္ အသက္၀င္လာမႈ ( ဟိဟိ... မသိရင္ ေသရာက ရွင္လာသလား ထင္ရတယ္... ကန္ေတာ့ အကိုျမစ္ေရ....စာျပန္ေရးတာကိုေျပာတာေနာ္ ) သမီးႀကီး တစ္ကေန ရသေလာက္ ေနရာ ရတာ ကုသိုလ္ကံေကာင္းလို့ မဟုတ္လား။ ေႏြးေထြးစြာ ျပန္လည္ႀကိဳဆိုပါတယ္အကိုေရ........ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ........ အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။။။။။ အကို့စာေတြ ျပန္ဖတ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ေပ်ာ္လိုက္ထွာ...ဟီးးး
၁၄......
ေလးစားစြာ ဂုဏ္ယူစြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကည္ႏူးစြာ ေက်နပ္စြာ ဖတ္သြားပါသည္။
ကဲ.... ၁၅
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဟိဟိ
ANONYMOUS ဆိုတဲ့ လူႀကီး သမီးႀကီးကို မဆဲရေနာ္။ ဟင့္။။။။။
ထူးထူးဆန္းဆန္း သမီးတို့ အကိုႀကီး ျပန္လာလုိ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လာႀကိဳတာေနာ္။။။ ဟင့္...
မေက်နပ္သူမ်ား အေပၚမွာေျပာထားသလို ေရခဲမုန့္လာေကြ်းႀကေနာ္။ သမီးႀကီးေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ဟိဟိ
အေပၚက အိမ္က်ယ္တစ္ေယာက္ ေမႊသြားၿပန္ၿပီး :)
အေပၚစာပုိဒ္မွာ ေမာ္လၿမဳိင္ပါလာကတည္းက ကုိေညာင္ရမ္းဟုတ္ မဟုတ္ ေအာက္ဆုံးနားကုိ အရင္ ၾကည့္တယ္။ ထင္တာမွန္္ေတာ့ ဆက္ဖတ္တယ္။ ကုိယ့္နယ္ကဆုိေတာ့ မ်က္စိထဲအကုန္ၿမင္တယ္။ ၿပဳံးလည္းၿပဳံးရတယ္။ စာေရးသူ ကုိၿမစ္က်ိဳးလက္ရာေလး ၿပန္ဖတ္ရတဲ့အတြက္ အတုိင္းမသိ ဝမ္းသာပါတယ္။
ေပ်ာ္ရြင္ပါေစလုိ ့ ဆုေတာင္းပါတယ္ဗ်ာ
ခင္မင္ၿခင္းႏွင့္
တလႏြန္
တစ္ကယ္ကို သေဘာက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့ပိုစ့္ေလးပါပဲ။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါတုန္းကေတာ့ အဲဒီေလာက္မဟုတ္သည့္တိုင္ အဲလိုဆန္ဆန္ အျဖစ္မ်ိဳး အားလံုးၾကံဳခဲ့ရမွာပါ။
အကိုေရစာျပန္ေရးမယ့္ေန႔ကိုေစာင့္ေနတာ
တကယ္ကုိ၀မ္းသာပါတယ္
တကယ္လည္းဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္
စာျပန္ေရးတာဝမ္းသာပါတယ္။
ဒူးရင္းပင္အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ေပ်ာ္စရာဘဲ။
ဟဟ တီဗြီကိုလမ္းမထုတ္ၾကည့္ရတယ္လို႕ ။
ေၾသာ္...လဥက..အဲမွားလို႔..လက္ဦးက..
ေပါင္..မွာေနတာကိုး.....
အဲသလို ၾကိဳးစားပန္းစား..ၾကည့္ခဲ့ရဘူးပါရဲ႕ကြယ္
အကုိျမစ္က်ဳိးအင္းေရ ကုိယ့္ဘေလာ့ကို ဝင္ဝင္ခ်င္း update blogger က အကုိျဖစ္ေနေတာ့ တကယ့္ကုိ ဝမ္းသာသြားတယ္
ဘေလာ့ျပန္ေရးတာ အလြန္ကုိ ဝမ္းသာပါတယ္ အကုိေရ
အေတြးအျမင္ေကာင္းေလးေတြနဲ႔ သုတ ရသပါတဲ့ ပုိ႔စ္ေကာင္းေလးေတြ ဖန္တီးတတ္တဲ့ ဘေလာ့ေလးတစ္ခု ျပန္လည္အသက္ဝင္လာတာကုိ လႈိက္လွဲစြာႀကဳိဆုိပါတယ္ေနာ္
အဲ့ဒီေခတ္က ၁၄ လက္မ ဆိုေတာ့ ပုဆိုးေလးနဲ့ပတ္ ..ခံုလို ခုထိုင္လို ့ရလို ့ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေနာ္.. ခုေခတ္မွာလို ၄၈ လက္မ သာဆို စားပြဲလို လုပ္သယ္ရေတာ့မွာဘဲ ..
ေမွာင္ခို ေခတ္ က ကပ္စတန္ေတြ ေကာင္းစားတာ.
ခုေတာ့ ....ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးနဲ ့ အဖြဲ ့ ေဆြစဥ္ မ်ိဳးစဥ္ ၇ ဆက္ ..
အင္တင္နာေလး လုပ္တာ တယ္ဟုတ္ပါလား..
အခုဆို စေလာင္းဖံုး ။ မိုးျဗဲဒယ္ကို ေမွာက္ရက္ထားသံုး..ေဟးေဟး ..ဒူးရင္းသီး စားခ်င္လိုက္တာ ..
ကိုေညာင္ရမ္းၾကီး အေၾကာင္း အပီအျပင္ ေရးထားတာ ရယ္လိုက္ရတယ္ ..
ကိုယ့္အေၾကာင္းေလး လည္း ေရးပါဦး ဆရာက်ိဳး ေရ..
(မာမီက်ိဳး ) အဲေယာင္လို့ ပါ.. ေဆာတီး..
အဆင္ေျပပါေစဗ်ိဳးးး
:D
အျဖစ္ေတြကလည္းေနာ္ စံုတယ္ .. း))
ေတြးမိ ျမင္ေယာင္ျပီး ဖတ္သြားပါတယ္
အိမ္မွာ ဒီေလာက္ လူေတြ အမ်ားၾကီးလာတာ ကေလးေတြနဲ႕ စိတ္ညစ္ဖို႕ ေကာင္းမယ္ေနာ္
လမ္းမထြက္ၾကည့္တာလည္း တမ်ိဳးေကာင္းတာေပါ့ .. :D
ေကာင္းလိုက္တဲ ့အေရးသား အျဖစ္ပ်က္ေလးကရိုးရိုးေလးပါ ေရးသားပံု ေကာင္းလြန္းေတာ ့ ဒူးရင္းပင္ေပါ ္တတ္တဲ ့ ျမင္ကြင္းေလး မ်က္ေစ ့ထဲတန္းျမင္တာ ဒူးရင္း ပင္ႏွစ္ပင္ေတာင္ရင္းလိုက္ရေသးတယ္ ကိုတို ့ငယ္ငယ္ကလဲဒီလိုဘဲ ေဆာင္းတြင္းဖက္ ေတြမ်ားဆို ေနျကာေစ ့စားရင္း နွပ္တရႈပ္ရႈပ္နဲ ့အဲဒီ ၁၄ လက္မ တီဗီေလး အငန္းမရျကည္ ့ခဲ ့ဘူးတယ္ ဇတ္လမ္းတြဲေပမဲ ့ ကိုရီးယားကားေတာ ့ဟုတ္ဘူး လပ္ဘုတ္ (အခ်စ္ေလွ) လို ့ထင္တာဘဲ ဘာေတြဘယ္လို ျဖစ္ျဖစ္ စာျပန္ေရးလို ့အတိုင္းမသိ၀မ္းသာရတယ္ စာေတြမ်းမ်ားျကီးေရးဦးေနာ္ ညီေလးကိုခ်စ္တဲ ့ ကိုျကီး သုေျဒၷ
ငယ္ငယ္က သူမ်ားအိမ္မွာ TV သြားၾကည့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရသြားတယ္ဗ်ာ ....
အိမ္ရွင္မ်က္ႏွာၾကည့္ .. ကေလးေတြကအႏိုင္က်င့္ ..
ဟဟား .. ဒါလည္းေန့တိုင္းသြားၾကည့္တာပဲ :P
ဒါနဲ႕ .. စကားမစပ္ .. ျပန္လာတာ ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ ...
လမ္းေပၚၿပန္ေရာက္လာၿပီ၊ၾကိဳဆိုပါတယ္။
အားလံုးကိုေပွ်ာ္ရႊင္ေအာင္လုပ္ေပးေတာ ့မဲ ့
ရင္ထဲကခံစားခ်က္နဲ ့ေစတနာကိုနားလာည္
ပါတယ္။စကားေၿပာလာတဲ ့အခ်ိန္ကိုေရာက္ၿပီ
ေပါ ့ေနာ....။ကိုယ္တို ့အိမ္မွာေတာ ့ဒယ္အိုး
ဖံုးနဲ ့အဝတ္လွမ္းဝါးလံုးတစ္ေခ်ာင္းရင္းခဲ ့ရတယ္
ဒါေပမဲ ့ငွက္ေတြလာနားေနလို ့သိပ္အဆင္မေၿပ
ခဲ ့ဘူးကြ။
တီဗီလာႀကည့္သြားတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ..
ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္..
ေပါင္ကဆိုေတာ့လည္း အမ်ိဳးေတြေပါ့ဗ်ာ..
ေအးဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ့ကအျဖစ္အပ်က္ေတြက ေျပာျပရင္ ပံုျပင္လိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔ ..
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေျပာသလိုပါပဲ
အိမ္ကဟာလဲ အဲလိုပဲ..
ဆိုင္ကယ္က တီးတီး ဆိုရင္ေတာင္မရဘူးဗ်ာ
ႀကည့္ရင္းနဲ႔ သာခူျပဳတ္စားရေတာ့တာပဲ..
ေပာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ
ခင္မင္စြာျဖင့္
စည္သူ။
တီဗီအေၾကာင္းေလးလာဖတ္သြားတယ္။
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လိုက္မိတယ္။
ငယ္ဘ၀ေလးကုိလဲ ျပန္ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။
ကုိျမစ္က်ိဳးႀကီးကုိလဲ ႀကိဳဆုိပါတယ္။
ဘေလာ့ဂါေတြလဲ ကုိျမစ္က်ိဳးျပန္လာလုိ႔ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။
ညီေလးေရ
ေညာင္ရမ္းတို႔ အိမ္က တီဗီြကို လမ္းမရဲ႔ ေနာက္ဆ့ံုးတန္းကေန လာအားေပးသြားပါတယ္။
အတိတ္ဆိုတာ အခုခ်ိန္ခါမွာ ျပန္သြားရင္ ၾကည္ႏူးစရာေတြ၊ လြမ္းေမာစရာေတြ ေနာက္ျပီး ရယ္ေမာစရာေတြလဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ေနာ္။
စာေတြ ျပန္ေရးလို႕ ဘေလာ့ေလးလဲ ပိုျပီး စိူျပည္လာတာ ၀မ္းသာစရာပါပဲဗ်ာ။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ေဟ... ဘာကားေတြ ျပေနတာတုန္းဟ..
ဒို႔လည္း ၾကည့္မယ္.. း)
စာျပန္ေရးတာ ဝမ္းသာပါတယ္ လာလဲ ဖတ္သြားပါတယ္ေနာ္ တီဗြီၾကီး အခုေကာ ရွိေသးလားလုိ႕
ေတာ္ေတာ္ ညစ္စရာေကာင္းတာဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိ ၉တန္းနဲ႕ ၁၀တန္း က်မွ ျမ၀တီနဲ႕ ျမန္မာအသံကို ေသခ်ာခြဲတတ္တယ္။အဲဒါေတာင္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတတ္ရလိုအကိုေရ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က အကိုအိမ္ထက္ဆုိးပါတယ္ဗ်ာ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ အလယ္ေလာက္မွ အိမ္မွာ တယ္လီေဗရွင္း စ၀ယ္ဖူးတာ။ အရင္က အကို၀ယ္ေပးတဲ့ ေရဒီယုိေလးေတာ့ အေဖဖြင့္လို ေရဒီယုိေလး တစ္လုံး လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆုိလိုရွိတာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရြာသားေတြကုိ သနားျပီး ခ်စ္မိတယ္ဗ်ာ။
ပထမစာေၾကာင္းမွာ က်ဴပ္လို႔ နာမ္စားသံုးထားတည္းက ကိုေညာင္ရမ္းရဲ႔ ငယ္ဘဝလို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။
ကိုေညာင္ရမ္းက ဘဝအစံုစံုက စိတ္ဝင္စားဖို႔လည္း ေကာင္း အေရးလည္းေကာင္းမို႔ စာအုပ္ေတာင္ ထုတ္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။
စာျပန္ေရးျဖစ္တာ အထူးပဲ ဝမ္းသာေနမိပါတယ္။
တီဗီ လာၾကည့္သြားတယ္ အစ္ကိုေရ။
စာျပန္ေရးတာ အရမ္း၀မ္းသာ ပါတယ္ ...
ေနာက္ပို႔ေတြ ေမွ်ာ္ေနပါ႔မယ္။
ခင္မင္လ်က္
(ဧရာ၀တီသား)
ေဟးးးးးနဒီ...တုိ ့...အစ္ကုိၾကီး..ျပန္လာျပီ.
စာေတြ..ဆက္ေရးပါေနာ္..စာေတာင္မဖတ္ရေသးဖူး
အရင္ဝင္မန္ ့တာပါ..ရွင္
နဒီမုိးညဳိ။
က်ေနာ့္အစ္ကုိ စာျပန္ေရးတာ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ တီဗီအေၾကာင္း ေျပာရင္ ရင္နာတယ္ ဟဟ ဘယ္လုိ အကုသုိလ္လဲ မသိပါဘူး စက္ပစၥည္း နဲ ့ ဆုိအက်ဳိးကုိ မေပးတာ ... အင္တာနာ ဆုိ ပုိ ဆိုး ဆရာေရ .... လွည့္ရတာ လက္သာလည္ ခ်င္ လည္သြားမယ္ ေျပာရင္ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး ခုထိ အိမ္မွာ ျမဝတီ မျမင္ရဘူးေလ ... ဟဟ တကယ္ ... အစ္ကုိ ျမစ္ စာေတြ ဖတ္ရ တာ အားရတယ္ဗ်ာ ....
ေလးစားခင္မင္လွ်က္
ရန္ကုန္သား :)))
သယ္ရင္းေရ
ဝမ္းသာစြာနဲ႔ပါပဲ။ ငါဘာေျပာခ်င္လည္း မင္းသိမွာပါ။
လူရယ္လို႕ ျဖစ္လာရင္း ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို
ေက်ပြန္ရတယ္လို႕ ငါၾကားဖူးတယ္။
ေက်ပါတယ္လို႕ပဲ ေျပာမယ္ကြာ။
ေဆြမ်ိဳးသာ ျဖတ္လို႕ ရေကာင္းရနိုင္မယ္
သံေယာဇဥ္ ျဖန္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြာ။
ခင္တဲ့
ရီနို
အကိုေရ လာလည္သြားတယ္ဗ်ာ တစ္လိုခ်င္တယ္လို ့ေျပာထားတာေတာင္ တစ္ေတာ့ တစ္ဘဲ ေလးဆယ့္တစ္တဲ့ သိပ္ေတာ့ မေက်အပ္ေပမယ့္ မန့္သြားတယ္ေနာ္ တကယ္ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္ ....ေပ်ာ္ရွြင္ပါေစ အကို နန္း၀ိုင္
လာလည္သြားပါတယ္ အကို စာေတြ ျပန္မေရးေတာ့ဘူးဆိုလို ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ ခုလို ျပန္ေရးေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္ အကို
ကြ်န္ေတာ့္ရ့ဲ အကို တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရွြင္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ
ခင္မင္လ်က္
နန္း၀ိုင္........
တို႔ေတြဘ၀က တီဗီေလး ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္၀ယ္ႏိုင္တာေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကည္႔ခြင္႔ မရတဲ႔ ဘ၀ေတြေနာ္။
သရုပ္ေပၚလြန္းလို႔ တကယ္ေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ပဲ။
ေအာင္မေလး ေမွ်ာ္လုိက္ရတာ ကုိျမစ္က်ဴိးရယ္။ ဝမ္းသာပါ၏။
ျမတ္
မမ လဲ လမ္းမေပၚ တီဗီ လာၾကည့္တယ္....
WELCOME BACK BRO!!!!!!!!
မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီးနဲ႔ သူဧ။္ေနာက္ဆက္တြဲျပႆဒါးမ်ားေပါ့....
ၿပံဳးတံု႔ ၿပံဳးတံု႔ နဲ႔ ျပန္သြားတယ္... :P
စာေတြမဖတ္ရေတာ့ဘူးထင္ေနတာဗ်
အခုလို ျပန္ဖတ္ရတာ၀မ္းသာမိတယ္။
အရင္ေခတ္ကလူေတြက ပိုသနားစရာမ်ားေကာင္းေန မလားပဲ . ေနာင္ေခတ္လူေတြလည္းက်ေနာ္တို့ကို သနား၇င္သနားၾကအံုးမွာ။
ေနာက္တင္မယ့္ စာေတြေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဗ်ာ။
တီဗီမၾကည့္ခ်င္လို႕ စာပဲလိုက္ဖတ္ေနတာ...
ဒါေတာင္မွ သာကူေစ့ေတြေတြ႕ေနရေတာ့ အင္တင္နာကို ေဇာက္ထိုးထားရတဲ့ အခါမ်ိဳးလည္း ရွိသေပါ့...
းဝ)
ဖတ္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုျမစ္ၾကီး ျပန္လာတာ ၀မ္းသာတယ္။ ဒီလိုပိုစ္႔ေလးေတြ မ်ားမ်ားေမွ်ာ္ေနတယ္ေနာ့။
ေမာင္ေလးေရ ....... မေရာင္လည္း ဘယ္မွမေရာက္ျဖစ္လို႔ မသိလိုက္ဘူး။ အခုလို စာေတြ ျပန္ေရတာ ေတြ႔ရလို႔ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာပါတယ္။ စာအေရးအသားကအစ ေကာင္းမြန္ၿပီး စာဖတ္သူကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ဒီဘေလာဂ့္ေလး ျပန္လည္ေမြးဖြားလာတာကို ၾကိဳဆိုပါတယ္ေနာ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
တီဗီလာၾကည့္တာ
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းတစ္ေယာက္စာေတြျပန္ေရးတာ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္ တီဗီၾကည္႕နည္းအသစ္ေပါ့ လမ္းမေပၚထြက္မွ ရုပ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျမင္္ရတယ္လို႕ :D
အဲလို ရီရယ္လစ္ဇင္အေရးအသားေတြ ငါၾကိဳက္တယ္။
း)
P.S. နင္ျပန္လာလို႔ ၀မ္းသာတယ္လို႔ မေျပာေတာ့ဘူး။ နင္ျပန္လာမွာ သိေနတာကိုး။ ကြမ္းသမား ကြမ္းမစားပဲမေနနိဳင္သလို စာသမား စာမေရးပဲ ဘယ္ေနနိဳင္မွာလဲ။
အေပၚက အိမ္ဂ်ယ္ကေတာ. ေတာ္ေတာ္ေသာင္းက်န္းသြားတာဘဲ ကိုက်ိဳးၾကီး
ၿပန္လာမယ္ေတာ.ထင္ေနတယ္ ဟဲဟဲ ဟိုပို.စ္ၿဖဳတ္လိုက္
ကတည္းက ဘာၿဖစ္ၿဖစ္၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ ... ေမွာင္ခိုက
လည္းေတာ္ေတာ္ဆိုးတာဘဲဗ်ာ ... ဘယ္ႏွယ္ အၿဖဴအမည္း
ကိုၾကည္ ဖို.ၾကိဳးစားရင္း ဒူးရင္းပင္ရယ္ စေလာင္းႏွစ္ခု
ဆံုးရံႈးသြားတာေတာ. ရယ္ရတယ္ဗ်ာ ... ထူးဆန္းပါေပ့ဗ်ာ
ငယ္ငယ္ကဖတ္တဲ. တြတ္ပီကာတြန္းလိုပါဘဲဗ်ာ ... :)
ၿမန္မာေတြရဲ့ ေလးစားစရာ စိတ္ဓာတ္ကုိေတြ႔မိတယ္... မၿဖစ္ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္၊ အားမေလ်ာ့တဲ့ စိတ္၊ ၾကံဖန္တတ္တဲ့စိတ္.... အဲဒီ စိတ္ေတြက တကယ္ေကာင္းတာဗ်.. ။ေၿပာရရင္ေတာ့ မိတ္အင္ဘားမား ေပါ့ဗ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ... တကယ္လုိအပ္တဲ့ ေနရာမွာက်ေတာ့ ဒီလုိစိတ္ေတြ မရွိၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္တုိ႔ ခုထိ ခံစားေနရတုန္းပါပဲဗ်ာ...။
ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္ဖတ္ျပီး ျပံဳးမိတယ္ :)
စာေတြျပန္ေရးလို႔ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ။
ဟုတ္ပါ့ တစ္ခ်ိန္က တိုဗမာျပည္မွာ တီဗီေလးၾကည့္ရဖို႔အေရးကို ခက္ခက္ခဲခဲကို လုပ္ခဲ့ၾကရဖူးတာပဲ။မြန္ျပည္နယ္က ဆိုေတာ့ မြန္လူမ်ိဳးပဲလားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္အေဖလဲ က်ိဳက္မေရာသားမြန္ပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္မြန္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္စာဆက္ေရးေနတာကို အားေပးလ်က္ပါဗ်ာ။ အားလားေဒါ။(ေနေကာင္းရဲ႕လား)မြန္လိုနဲနဲသင္ဖူးတယ္။မြန္စာေတာ့ သိပ္မေရးတတ္ဘူး။ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ။
စာေတြျပန္ေရးတာေတာ့ ၀မ္းအသာဆုံးပဲဗ်ာ
မေရးေတာ့ဘူးဆိုလုိ႔ ႏွေမွ်ာေနတာ ခုေတာ့ အတုိင္းမသိပဲ း))
ဒီပုိစ့္ကုိဖတ္မိေတာ့ သေဘာက်မိတယ္ ငယ္ဘ၀ကုိလည္း ျပန္သတိရမိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ တီဗြီကတစ္လုံးပဲံရွိတာ တစ္ရြာလုံးမွ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ေမ်ာက္မင္းစြန္း၀ူခုန္းက လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့
ညညဆုိ အဲ့ဒီမွာတီဗြီၾကည့္ဖုိ႔ သြားသြားေစာင့္ေနရတာ အိပ္ၿပီးေတာ့ကုိေစာင့္ၾကတာ း))ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသား
အစ္ကိုျမစ္က်ဳိးအင္းေရ....
ႏွင္းလဲ တီဗြီလာၾကည္႔တယ္ေနာ္....
လူက ပိန္ေတာ႔ ေနရာမလုႏိုင္ေတာ႔လို႔ ေနာက္ဆံုးကပဲၾကည္႔ရတယ္...ေက်နပ္ဘူး းp
ကိုရင္ေနာ္ၾကီးက ေရွ႕ကေန မၾကီးမငယ္နဲ႔ ေနရာအတင္းလုေနတယ္ေလ ဟြင္း
............................................
အရမ္းစိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္ အစ္ကို
မအားတဲ႔ၾကားက ထမင္းစားခ်ိန္ေလး မွာ လာၾကည္႔တာေနာ္
ဟီး .... ညေရာက္မွာ ေၾကာက္လာတဲ႔ စာပိုဒ္ဖတ္လိုက္ရေတာ႔ ...... အဟီး.......တစ္ခ်ဳိးတည္း ေျပးျပီ ..........................။
ႏွင္းေဟမာ
ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႔ ေၿပးတာကို သေဘာအက်ဆံုးပဲဗ်ာ။
yu ya
ဟိတ္..မိၿပီ လာလိုက္ခဲ့။ ဒုိ႔က အေကာက္ခြန္က..။ ဟြမ္းဟြမ္း..။ :P
အမွတ္တရေတြထဲက အမွတ္တရတခုပါလား...
ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ညီေလးရာ
ကိုယ္ေတြ႔ေလးေတြ ထပ္ေရးပါဦး
ဘေလာ့ၿပန္ေရးတာေတြ႕ရလို႔ ဝမ္းသာမိတယ္
ညီေလး စာၿပန္မေရးဘူးထင္လို႔ မတဂ္မိတာ နာတယ္ကြာ
မဟုတ္ရင္ စာေရးေကာင္းတဲ့ ညီေလးရဲ့ သီခ်င္းေတြကိုပါနားေထာင္ရဦးမွာ....ခုေတာ့
ကုိျမစ္က်ဳိးေရဖတ္ျပီးျပံဳးမိတယ္...
ငယ္ငယ္တုန္းကအျဖဴမဲတီဗြီတလုံးအိမ္မွာ
ရွိလို႕ အိမ္လူစည္တာအမွန္ပဲ...
း)
ဖတ္ျပီးတာၾကာျပီသယ္ရင္းရ
ခုမွလာမန္႔ျဖစ္တာ
ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္နဲ႔ ေမွာင္ခိုေခတ္ကတီဗြီဝယ္ပံုေလးေရးထားတာ
ရသေျမာက္တယ္
လိုင္းမၾကည္လို႔အိမ္ျပင္ထြက္ၾကည့္ရေတာ့
ကားေတြျဖတ္လာမွာကိုစိုးရိမ္ၾကတာ
ရယ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားတယ္
ကိုယ္တို႔ျမိဳ႕မွာလည္း တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြစေလာင္းဖံုးကိုကိုယ္တိုင္ထု႐ိုက္ျပီး အိမ္ေခၚင္မိုးေပၚခုထိခ်ိတ္ထားၾကတုန္း
အကို႔ရဲ စာအေရးအသားက ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ စာဖတ္သူကို ဆြဲေခၚသြားႏိုင္တာပဲ။ မေရာက္ဘူး မျမင္ဘူးတဲ့ ေဒသေလးကိုေတာင္ မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္သြားပါတယ္ အကို။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ကုိယ္ကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို အင္တာနက္ ခ်ိတ္မရလို႕ တစ္ညလံုး ပင္ပန္းဖူးတယ္.. သူတို႕အျဖစ္နဲ႕ စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့... ဘယ္ႏွယ့္ေအ အျဖဴနဲ႕အမည္းဂ်ီး ၾကည့္ရဖို႕မ်ား... ဒူးရင္းႏွစ္ပင္ ဒန္အိုးႏွစ္လံုး လူထုအီးနံ႕နဲ႕ ကေလးေသး... ကားလာမွာေၾကာက္ရေသး.. ဂြီ။
Post a Comment