အရင္အတိုင္း

ေခၚသံသဲ့သဲ့ကို နားထဲတြင္ ၾကားရသလိုရိွလာသည္။ ထို႔အတူလက္ေမာင္းကို တစံုတေယာက္ ကိုင္လႈပ္ေနသလို ခံစားရသျဖင့္ အာရံုတခ်ဳိ႕တ၀က္ျဖင့္ မ်က္ခြံသည္ အနည္းငယ္ပြင့္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ေ၀၀ါးေနေသာ အျမင္အာရံုတြင္ မ်က္နာတစ္ခုသည္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္။

ဖိကပ္လာေသာ ႏႈတ္ခမ္းေၾကာင့္ နဖူးတြင္ အနည္းငယ္ပူေႏြးသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္ခြါသြားသျဖင့္ ပင့္သက္ေႏြးေႏြးသာ က်န္ေနခဲ့၏။ မျပီျပင္ေသးေသာ အသိတရားျဖင့္ စီးမိုးေနေသာ မ်က္နာကို ၾကည့္လိုက္မိသည့္အခါ ႏွလံုးေသြးတို႔ တဒဂၤ ေအးစက္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ျပင္းထန္ေသာ အရိွန္ျဖင့္ ႏွလံုးသားသည္ တခ်က္ေဆာင့္ခုန္သြားသည္...။ ေျခလက္တို႔ ေအးစက္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါ သြားရေတာ့သည္...။

““““ ...... ””””


က်ယ္ေလာင္လြန္းေသာ အာေမဋိတ္သံသည္ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ ေပ်ာက္ရွသြားကာ ထိုင္းမိႈင္းေနေသာ စိတ္တို႔ လြင့္စင္သြားၿပီး မ်က္၀န္းသည္ ျပဴးက်ယ္သြားသည္...။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ...။ အျဖစ္အပ်က္သည္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ အိပ္ယာမွ လႈပ္ႏိုးခံရခါမည္သူမွ် ဒီအျဖစ္မ်ဳိးကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ရင္ဆိုင္ နိင္မည္ မထင္ေပ။

“ထေတာ့ေလ ..ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ေမာင္က တကယ္အအိပ္ၾကီးတာပဲ”

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နိင္မယ့္ အသံကိုၾကားမွ အရာရာကို စပ္ဆက္မိသြားသည္။ ' ခ်စ္သူ ' ဟုတ္သည္။ ခ်စ္သူ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ , လေပါင္းမ်ားစြာ , ညေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူသည္ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္ယာေဘးကို ေရာက္ရိွေနခဲ့ျပီ..။ ကြ်န္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္သည္ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္ျပီးျဖစ္ေနေလျပီ။

“ အို....ပိုး ရယ္”

ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထိုတခြန္းသာ ေရရြတ္နိင္ျပီး ခ်စ္သူကို ေငးေမာေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားလိုက္သည္။ အခ်ိန္ေတြ မည္မွ် ကုန္သြားမွန္းမသိေပ။

ကြ်န္ေတာ္သည္လက္ရိွအခ်ိန္ကို သတိျပဳမိခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ခြင္ထဲတြင္ ငိုရိႈက္ေနခဲ့ျပီ...။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေန၏။ စီးဆင္းေနေသာ ေသြးတို႔သည္ နားထင္ႏွစ္ဘက္ ဆီကို တဒုတ္ဒုတ္ျဖင့္ တိုး၀င္ေနသည္...။ သူမရဲ႕မ်က္ရည္တို႔ကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွ၀မ္းနည္း မႈတို႔ လိႈက္တက္လာသည္။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အလြမ္းတို႔သည္ အရည္ေပ်ာ္ကာ အရိွန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းေနခဲ့ျပီ။

“မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ..... ပိုးပင္ပန္းပါတယ္ အခု..ေမာင္တို႔ ျပန္ဆံုၾကျပီပဲ .... တိတ္ေတာ့ေနာ္ ”




ဆံပင္ေလးကို သပ္ေပးရင္း တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အသံ တို႔သည္ ရင္ခုန္သံ ကဲ့သို႔ပင္ တုန္ခါေန၏။ ရင္ထဲတြင္ တည္ျငိမ္မႈရရန္ ၾကိဳးစားေနသည္။ စကားေတြ မ်ားစြာ ေျပာခ်င္ေနေသာ္လည္း ဘယ္ကစ၍ ေျပာရမွန္းမသိေပ။ ျပန္လြတ္ထြက္သြားမွာ စိုး၍သာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားမိသည္။

“ဘယ္ေန႔ကျပန္ေရာက္တာလဲ”
“မေန႔ညက ျပန္ေရာက္တာ... အခုမနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ေမာင့္ဆီကို ေျပးလာတာေလ ျပန္ေရာက္ထဲက လာခ်င္ေနတာ မိုးအရမ္းခ်ဳပ္ ေနလို႔”
“ပိုးက တကယ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေမာင့္ကို ပထမဆံုး သတိရလို႕ေလ”
“ေမာင့္ကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့တာေလ ေမာင့္ကိုပဲသတိရမွာေပါ့”

“နားေထာင္ေကာင္းလိုက္တာကြာ ႏွလံုးသားေတြ အရည္ေပ်ာ္ေတာ့မယ္”
“နားေထာင္ေကာင္းရင္ ေနာက္မွဆက္နားေထာင္ေနာ္ အခုမ်က္နာသြားသစ္ေတာ့ ေမာင္စားဘို႔

မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္လာတယ္ ေအးသြားလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္သားပဲ ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ အားလံုးကို ေမ့သြားတယ္ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္ ေရပါခ်ဳိးလိုက္မယ္”
“ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ ... ပိုးေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားေပးမယ္”
“တကယ္လိမၼာတဲ့ကေလးပဲ ...စိတ္ခ် လံုး၀ မၾကာေစရဘူး”

ခ်စ္သူရဲ႕ပါးေလးကို လိမ္ဆြဲကာ ေရခ်ဳိးခန္းကို ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုးေပါ့ပါးေနသည္။ ရင္ခုန္သံတို႔သည္ မျငိမ္သက္ေသးေပ။ အေတြးအာရံုတခုလံုးတြင္ ခ်စ္သူသာရိွေန သလို အေသြးအသား ထဲတြင္လည္း ခ်စ္စိတ္တို႔ ျပည့္ႏွက္ေနသည္..။ အရာရာ အားလံုးကို ခ်စ္သူသာ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူမကို စကားလံုးမ်ားျဖင့္ေဖာ္ျပ၍ မရနိင္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရသမွ် ေ၀းေနရတဲ့ အခ်ိန္တြင္ အလြမ္းတို႔သည္ အဆမတန္ ျဖစ္လာသည္။ တေယာက္ထဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္တို႔သည္ ပူေလာင္လြန္းသလို ကုန္ခဲလြန္းလွ၏ ။

ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အရမ္းလြမ္းခဲ့ရသည္။ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို သတိတရ ရိွေနခဲ့သည္။ လြမ္းဆြတ္ျခင္းသည္ ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာ မ်ားစြာကို ျဖစ္ေစခဲ့သလား မသိေပ။ အခုေတာ့ ခ်စ္သူသည္ အနားကို ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ေန႔ရက္တို႔သည္ ျပန္လည္၍ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေတာ့မည္။ သိပ္ခ်စ္တာပဲ ပိုးရယ္.။အေတြးတခုလံုး လႊင့္၀ဲေန သည္။ အေတြးလြန္သြားသျဖင့္ သြားပြတ္တံတြင္ သြားတိုက္ေဆး မထည့္မိဘဲ တိုက္ေနမိသည္။ ေနာက္မွသတိရသည္။

“အင္း...ပိုး သိရင္ေတာ့ ရယ္မွာပဲ ” ေတြးရင္းျပံဳးလိုက္မိသည္

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

သူမသည္ အလြန္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီလိုမနက္ခင္းမ်ဳိးကို ရဘို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရလဲဆိုတာ သူမကိုယ္တိုင္သာ အသိဆံုးျဖစ္မည္...။ အမွန္တကယ္ ေမာပန္းခဲ့ရသည္..။ စိတ္ရွည္သီးခံ ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ သူမသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပီ။ စိတ္တခုလံုး လန္းဆန္းေနသည္။ ျပီးေတာ့ ငိုခ်င္ေနခဲ့သည္...။ ေမာင့္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲတြင္ သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုေၾကြးခ်င္ေနသည္..။ ခံစားခဲ့ရသမွ် ရင္ထဲတြင္ ေပါ့ပါးသြားတဲ့ အထိ ငိုခ်င္ေနခဲ့သည္။ ေမာင့္ရဲ႕ ရင္ခြင္သည္ အရင္လိုေႏြးေထြးဆဲ ျဖစ္ေနအံုးမလား.....။ ျပီးေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း တို႔သည္ အရင္လို ခ်ဳိျမိန္ေနအံုးမည္ ထင္သည္ ။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ ရွက္ရြံ႕ စြာ လွစ္ခနဲ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

ခ်ဳိျမိန္ေသာ အရာေတြ အားလံုးသည္ ေမာင့္ထံတြင္သာ ရိွမည္ဟု သူမကေတာ့ အျမဲတမ္း ယံုၾကည္ ထားသည္။ ခ်စ္ျခင္း , ၾကင္နာျခင္း , ႏုညံ့ျခင္းေတြအားလံုး ေမာင့္ထံမွသာရနိင္မည္...။ ထိုအရာေတြသည္ သူမလိုခ်င္ခဲ့ျပီး အျပည့္အ၀ မရခဲ့ေသာ အရာေတြသာ ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္ၾကင္နာျခင္းကို အျပည့္အ၀ ရနိင္ေတာ့မည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေတြးေနမိ၏...။ ေကာ္ဖီကို ျမည္းၾကည့္သည္ ။ ေမာင့္အၾကိဳက္ အခါးဓါတ္ကဲေသာ စိမ့္စိမ့္ေလး ျဖစ္ေန၍ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္သြားသည္ ။ (၁၀) တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ရဲ႕ မနက္ခင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ေမာင့္အတြက္ နံနက္စာကို အခုလို ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ ဖူးသည္ ။

ေမာင့္ရဲ႕ ေက်နပ္မႈသည္ သူမရဲ႕ ပီတိ ျဖစ္သည္။
ေမာင့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသည္ သူမရဲ႕ အားအင္ ျဖစ္သည္။
ေမာင့္ရဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈသည္ သူမအတြက္ေတာ့ က်ိန္စာ သာျဖစ္သည္။
ေမာင့္ကို အျမဲတမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနေစခ်င္သည္။ ဒါဟာသူမရဲ႕ တကယ့္ ဆႏၵ အမွန္သာ ျဖစ္သည္....။

ေရက်သံေတြကို ေဖာက္ထြက္ျပီး သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာ၍ မုန္႔ဟင္းခါးပြဲ ထည့္ေနရင္း နားစြင့္ေနမိသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းတံခါးနား ကပ္၍နားေထာင္ေတာ့မွ ေလးျဖဴရဲ႕ “အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ေတာ့” သီခ်င္းကို ေမာင္ ဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္။

“..မင္းနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔....ဟိုမွာမေပ်ာ္တဲ့ခဏ....အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ေတာ့....”

ဟုတ္သည္။ ထိုအရပ္တြင္သူမရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမေပ်ာ္ရႊင္ေနရျပီ။ ေမာင္သည္လည္း သူမလိုပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာပါပဲ။ ေမာင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ ျမင္၍ သူမသည္ ပို၍ေပ်ာ္ရႊင္ရျပန္သည္။ ခဏေနမွ ထိုသီခ်င္းကို ဂစ္တာျဖင့္ ျပန္တီးခိုင္းရမည္။ သူမသည္ ထိုအစီအစဥ္အတြက္ ေက်နပ္သြားသည္..။ ျပီးေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေမွးစက္ရင္း ေမာင့္ရဲ႕စကားသံႏွင့္ ရင္ခုန္သံကို နားေထာင္ရမည္...။ အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ မကုန္လ်င္ေကာင္းမည္။ စကားေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ကုန္နိင္မည္မထင္ေပ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အၾကာၾကီး တိုး၀င္ေနမည္။ ထိုအရာသည္ သူမအလိုခ်င္ဆံုးဆု ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေမာင့္ရဲ႕ အိပ္ယာ ကို သိမ္းဆည္းရင္း ေတြးေနမိသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေရကိုအျမန္ဆံုးခ်ဳိးေနသည္...။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေသာ ရင္ခုန္သံတို႔သည္ ယခုအခ်ိန္ထိ တည္ျငိမ္နိင္ဘို႔ ခက္ခဲေနသည္။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ခ်စ္သူရဲ႕ ၾကားတြင္ ေရခ်ဳိးခန္း တံခါးတခ်ပ္သာ ျခားေန သည္..။ ထိုတံခါးကို အျမန္ဆံုးဆြဲဖြင့္ရမည္ ၊ ဘာအေၾကာင္းႏွင့္မွ် အခ်ိန္ကုန္ခံ၍ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေ၀းခဲ့ရေသာ ႏွစ္ေတြသည္ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ တစကၠန္႔ေလာက္ကိုေတာင္ အလဟႆ အျဖစ္မခံနိင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ေရကို အျမန္ဆံုးခ်ဳိးေနမိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရလြန္းသျဖင့္ စိတ္တခုလံုး ႏုပ်ဳိလန္း ဆန္းေနသည္။ ဘာကိုပဲေတြးေတြး ၾကည္ႏူး စရာေတြပဲ ျဖစ္ေန၏။

ခ်စ္သူသည္ အရာရာကိုတတ္နိင္စြမ္းသည္ ။ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း , ၀မ္းနည္းျခင္း ဒါေတြကို ဖန္ဆင္းနိင္သည္။ အခုလို ခ်စ္သူအနားတြင္ ရိွေနခ်ိန္သည္ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး အခ်ိန္ေတြသာ ျဖစ္သည္။ခ်စ္သူသာအနားမွာ မရိွခဲ့လ်င္........။ ထိုအေတြးသည္ တပိုင္းတစျဖင့္ ရပ္ဆိုင္းသြားသည္ ။ အျပင္ဘက္ကို နားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ ေရက်သံမွလြဲ၍ အရာရာသည္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ ေနသည္။ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္သည္ ၀ုန္း ခနဲ ေဆာင့္တက္လာ သည္။ ခ်စ္သူရိွေသးရဲ႕လား ေတြးမိ၍ ခႏၶာကိုယ္ တုန္ခါသြားသည္။

“ ပိုး ေရ ”

တိတ္ဆိတ္ေန၏..။ႏွလံုးေသြးတို႔ကေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။

“ ပိုး....ေရ..”

“ေမာင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”

ဒုတိယ အၾကိမ္ေခၚမွ ခ်စ္သူရဲ႕ ျပန္ထူးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲကို စမ္းေခ်ာင္းတစင္း ျဖတ္ စီးဆင္းသြားသလို..။

“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး...ဘာမွ မျဖစ္ဘူး”

၀မ္းသာအားရ ျပန္ထူးရင္း ေရခ်ဳိးခန္းမွ ထြက္လိုက္သည္။ တံခါး၀တြင္ မ်က္နာသုတ္ပု၀ါ ကိုကိုင္၍ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္ ။ ၾကည္ႏူးစိတ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ စိမ့္၀င္သြားသည္ ။ ခ်စ္သူရဲ႕ ခ်စ္ၾကင္နာမႈ အလိုက္သိမႈ တို႔သည္ ဟိုးအရင္ကအတိုင္း ျဖစ္သည္။

ဒီလိုမနက္ခင္းမ်ဳိးကို အျမဲတမ္းရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ဟု အကၤ်ီ၀တ္ရင္း ေတြးမိသည္။ အျမဲတမ္း ဟုတ္သည္။ အျမဲတမ္း ရခ်င္သည္။ဒီလိုဘ၀သည္ စိတ္ကူးထဲက ဘ၀မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြးျပီး တၾကိမ္မွ မရခဲ့ေသာ ဘ၀ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ထိုဆႏၵသည္ျပည့္၀ေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕စိတ္သည္ အကၤ် ီ ၾကယ္သီး တပ္ေပးေနေသာ ခ်စ္သူကို ၾကည့္ရင္း မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာသည္ ။ သို႔ျဖင့္ ခါးေလးကို ဆြဲဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။

“ေမာင္ဘယ္ေလာက္ လြမ္းခဲ့ရသလဲဆိုတာ သိခ်င္လား”
“အင္း...သိခ်င္တယ္”
“ဒါဆိုေခါင္းေလး ေမာ့ထား”
“...အင္း...”
“ မ်က္လံုးပါ မိွတ္ထား”
........
..................
..........................

“ အဲဒီေလာက္အထိ.....”

စကားလံုးမ်ားစြာထက္ ျပီးျပည့္စံုေသာ အရာမွာ တခုသာ ရိွမည္ထင္သည္။ ထိုအရာမွာ တရိႈက္မက္မက္ အနမ္း ျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဒီအခ်ိန္တြင္ အနမ္းတခုရဲ႕ အဓိပၸါယ္သည္ က်ယ္ျပန္႔ နက္ရိႈင္းလွသည္။ လြမ္းေမာတမ္းတျခင္း ,ျပန္ဆံုခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရျခင္း ,မ်ဳိသိပ္ခဲ့ရျခင္း , ေစာင့္စည္းသီးခံျခင္း , သတိရျခင္း ... စသည္ျဖင့္ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ေပ်ာ္၀င္ေနသည္။ အခ်ိန္ကာလကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ထြက္ေျပးသြားျပီ။

“ေမာင္ဘယ္ေလာက္လြမ္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိျပီလား”
“အင္းသိျပီ”
ခ်စ္သူရဲ႕ အသံသည္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ခုန္သံကဲ့သို႔ပင္ တုန္ခါေနသည္။

“ဒီလိုဆို ပိုးကလည္း ဘယ္ေလာက္လြမ္းခဲ့ရတာကို ေျပာျပမယ္ သိခ်င္လား”
“သိခ်င္တာေပါ့”
“ဒါဆိုမ်က္လံုးျပန္မိွတ္ေပး”
“စိတ္ခ် လံုး၀ကို မဖြင့္ဘူး”
“သိပ္မသိခ်င္ရွာပါဘူးေနာ္”
“ပိုးစကားနားေထာင္တာပါ”
“အင္းပါ...အင္းပါ ေခါင္းနည္းနည္ ငံု႔ေပးေလ”
“မငံု႔ဘူးကြာ ဒီေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာၾကိဳးစားေပါ့”
“ဒီလိုလား ရပါတယ္ ..ဒါနဲ႔ ေမာင့္အရပ္ အရင္ကထက္ ရွည္လာေသးလား”
“ဟင့္အင္း အရင္အတိုင္းပဲ”
“ဒါဆို မ်က္လံုးမွိတ္ေတာ့ေနာ္”
“အင္း”

အျမင္အာရံုသည္ေမွာင္မိုက္သြားျပီး အခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ ၾကာျပီးေနာက္ ပထမဆံုး အသိမွာ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လာေသာ လက္ႏွစ္ဘက္ ျဖစ္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ထြက္သက္ေႏြးေႏြးသည္ ေမးဖ်ားကို ရိုက္ခတ္လာသည္။

ထို႔ေနာက္.....
.......................
.............................

မ်က္၀န္းထဲတြင္ ၾကယ္ေတြမ်ားစြာ ေၾကြက်သြားသည္ ။ တိမ္တိုက္တခ်ဳိ႕သည္ ခႏၶာကိုယ္ကို ျဖတ္တိုက္ သြားသည္။ သာယာၿငိမ္းေအးေသာ ေလေပြေၾကာင္းထဲတြင္ အလုိက္သင့္စီးေမ်ာေနသည္ ။ ခံစားခ်က္တို႔ စံုလင္ေနသည္။ နက္ရႈိင္းေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ထဲကုိ ထိုးဆင္းသြားလိုက္ ေကာင္းကင္ကုိ ပ်ံတက္လိုက္ျဖင့္ ႏွလံုးသားသည္ တလွပ္လွပ္ ခုန္ေနသည္။ အဆံုးမရွိေသာ နယ္ပယ္တခုတြင္ ဝါဂြမ္းတစလိုလြင့္ေမွ်ာေနသည္။ ထိုနယ္ပယ္သည္ ပင္လယ္တခုျဖစ္ႏိုင္သလို ေကာင္းကင္တခုလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ေသခ်ာတာက ထိုေနရာတြင္ အခ်ိန္ကာလ မရွိေပ။ ရင္ခုန္သံတို႔ကေတာ့ လိႈင္းထန္ေနသည္။ ေမာပန္းလြန္းလွသည္။

ခ်စ္သူရဲ့ခါးကုိ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖတ္ထားေသာ လက္သည္ အားေလွ်ာ့လာသည္။ ပင့္သက္ေႏြးေႏြးသည္ တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာသြားကာ ခိုတြယ္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဘက္သည္ အားေလွ်ာ့ ေျပက်သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသာ က်န္ခဲ့သည္။

“ လက္စားေခ်နည္းေတြထဲမွာေတာ့ ဒီနည္းဟာအေကာင္းဆံုးပဲလို႔ေမာင္ထင္တယ္”

တိုးတိုးေလးေျပာရင္း ခ်စ္သူကုိၾကည့္မိသည္။ ပထမဆံုးေသာ ျမင္ကြင္းမွာ မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနေသာ မ်က္ဝန္း တစံု ျဖစ္သည္။ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ခ်စ္သူရဲ့မ်က္ဝန္းထဲတြင္ မ်က္ရည္တို႔ျပည့္လွ်ံေနသည္။

“ ပိုး....ဘာျဖစ္လို႔...”

ေရရြတ္သံပင္ မဆံုးလိုက္ ရင္ခြင္ထဲကုိ တိုးဝင္ကာ ရႈိက္ႀကိးတငင္ ငိုေနေတာ့သည္။ ႏုနယ္ေသာ ခ်စ္သူရဲ့ႏွလံုးသားသည္ အလြမ္းဒဏ္ကုိ အခ်ိန္မ်ားစြာ ခံစားခဲ့ရေပမည္။ ရက္စက္လွေသာ ေဝးကြာခ်ိန္ေတြသည္ ရင္ခုန္သံတို႔ကုိ တိတ္ဆိတ္ေစခဲ့ကာ လြမ္းေမာျခင္းေတြကုိသာ ေပးခဲ့သည္။ တေယာက္တည္း ေရွ႕ဆက္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္ေတြသည္ အထီးက်န္ျခင္းျဖစ္သာ ျပည့္ေနခဲ့မည္ ။ မည္သည္ ၿပီးျပည့္စံုမႈမ်ား ရွိေနပါေစ ခ်စ္သူမရွိေသာ အရပ္သည္ နာက်င္စရာမ်ားသာ ရွိေနခဲ့မည္ မဟုတ္ပါလား ။ ထိုအရပ္ တြင္ သူမသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရေပမည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သူမ ကဲ့သို႔ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။

ေက်ာေလးကုိသပ္ေပးရင္း ငိုရိႈက္ျခင္းကုိေစာင့္ဆိုင္းေပးလိုက္သည္။ မြမ္းၾကပ္ခဲ့ရေသာ သူမရဲ့ ရင္ခြင္ကုိ မ်က္ရည္တို႔ႏွင့္အတူ ပြင့္ထြက္သြားေစလို၍ ျဖစ္သည္။ အလြမ္းတို႔သည္လည္း မ်က္ရည္တုိ႔ကဲ့သလို႔ စီးဆင္းသြားပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းေနမိသည္။

“ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ အခုပုိးေဘးမွာ ေမာင္ရွိေနၿပီ ေနာက္ဆိုပိုးေပ်ာ္ရေတာ့မွာေပါ့ ဒီမွာၾကည့္စမ္း....”

မ်က္ရည္ဝိုင္းေနေသာ မ်က္ဝန္းသည္ ေတာက္ပေနသည္။

“ ပုိးကငိုတာေတာင္ လူလည္က်ေသးတယ္ ”
“ ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဒီမွာၾကည့္ေလ ရင္ခြင္ထဲမွာငိုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေရာ ႏွပ္ေတြေရာ အက်ၤ ီနဲ႔သုတ္ၿပီးသားျဖစ္တာေပါ့
အဲ့ဒါလူလည္က်တာေလ”

အခုမွ သေဘာေပါက္သြားေသာခ်စ္သူသည္ ရယ္သံလြင္လြင္ျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲကုိတိုးဝင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ နားရြက္ကေလးအေပၚမွ ဆံပင္ေလးကုိ သပ္တင္ေပးရင္း နားနားကပ္ကာ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။

“ေမာင္ေျပာျပမယ္ ငိုတာထက္ေလးနက္တဲ့ အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္ ဘာေတြလဲသိလား”

“သိတာေပါ့ ...ပိုးနဲ႔ေမာင္ စကားေတြေျပာၾကမယ္ေလ ..အတိုးခ်ျပီးေတာ့ကို ေျပာမယ္ ျပီးေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ရင္ခုန္သံကို နားေထာင္မယ္၊ ေမာင္ဆိုျပမယ့္ ဂစ္တာသံကိုလည္း နားေထာင္မယ္ ကဗ်ာအသစ္ေတြကိုလည္း ဖတ္မယ္ေလ စကားေတြလည္း အမ်ားၾကီးေျပာမယ္။ တိတ္တိတ္ေလးလည္း အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းမယ္ေလ”

“အင္း ဟုတ္တယ္ ... ပိုး ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ေမာင္ လုပ္ေပးမွာေပါ့ အဓိကက ပိုး ေပ်ာ္ဘို႔ပဲေလ”

“ဒါေပမယ့္ ေမာင္ အခုအရင္လုပ္ရမွာက ထည့္ထားတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို သြားစားဘို႔ပဲ ၾကာရင္ပြကုန္ လိမ့္မယ္ေမာင္ရဲ႕ ”

ၾကည္လင္ေနေသာ ခ်စ္သူရဲ႕ အျပံဳးသည္ရင္ခြင္ကို ျငိမ္ခ်မ္းသြားေစသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္သလဲဆိုတာကို မခန္႔မွန္းနိင္ ေစခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုျပင့္ တသက္လံုး ခ်စ္သြားမယ့္ သူလည္းျဖစ္သည္။

“ဟင္ အင္း ေမာင္စိတ္ေျပာင္းသြားျပီ အဲဒီမုန္႔မစားေတာ့ဘူး”
“ဒါဆို ဘာစားခ်င္လို႔လဲ ေျပာေလ”
“ေမာင္ လိုခ်င္တာက တရိႈက္မက္မက္ အနမ္း တပြင့္ပဲ ကဲဘယ္လိုလဲ ေပးမွာလား ”
“............”
.................................

အခန္းထဲတြင္ ရုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပတင္းေပါက္မွ ျမဴခိုးတို႔သည္ အခန္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ လႊမ္းၿခံဳသြားသည္။ ခ်စ္သူကုိ ျမင္ရသည္မွာ ေဆးသားမေကာင္းလွေသာ ဓါတ္ပံုတပံုကဲ့သို႔ မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနၿပီး သူမသည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ထိုကဲ့သို႔သာ ျမင္ေနရမလားမသိေပ။

“ ေျဖေလ”

ခ်စ္သူရဲ့ႏႈတ္ခမ္းအစံုသည္ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားသည္။ အသံကုိမူ သဲကြဲစြာ မၾကားရေပ။ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ပုိ၍ မႈန္ျပသြားသည္။

“ ေျဖေလ.....”

ေမးခြန္းရဲ့အဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွ ျမဴခိုးတို႔သည္ တံတိုင္းတခုလို ျခားသြားခဲ့သည္ ။

ခ်စ္သူရဲ့ ခႏၶာကုိယ္သည္ ေလတုိက္ခံလိုက္ရေသာ တိမ္ဆိုင္ေတြကဲ့သို႔ ပါးလ်သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေသြးရူး ေသြးတန္းျဖင့္ လွမ္းဆြဲလိုက္ခ်ိန္တြင္ ............

“ မသြားပါနဲ႔ ခ်စ္သူရယ္”

ကြ်န္ေတာ့္အသံသည္ ဆို႔နစ္ကြဲရွစြာျဖင့္ ထြက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္သည္လည္း ပင္ပန္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဒူးေထာက္၍ က်သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ အရာရာ ဆံုးရံႈးသြားေသာ လူငယ္တေယာက္ႏွင့္ ေၾကကြဲျခင္းမွ လြဲ၍ ဘာဆိုဘာမွမက်န္ေတာ့ေပ။

ထို႔ေနာက္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေျဖၾကည့္သည္။

ဘာဆိုဘာမွ...မက်န္ေတာ့ေပ။

~~~~~~~~~~~~~~

စူးရွပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ဒီေန႔အတြက္ ရက္စက္လွသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာေတာ့ေရာ ဘယ္သူကအျပစ္တင္မွာမလို႔လဲ။ မ်က္လံုးပြင့္ပြင့္ခ်င္း ဝုန္းခနဲထထိုင္ခါ ကုတင္ေဘးကုိ ၾကည့္မိသည္။ အရာရာသည္ အရင္အတိုင္းျဖစ္သည္။

“ယေန႔သည္ မေန႔ကအတိုင္းျဖစ္၍ မနက္ျဖန္သည္လည္း ယေန႔အတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနဦးမည္။”
အိမ္မက္တပုဒ္ကုိ ၿပီးဆံုးေအာင္ မက္ခြင့္မရွိေသာဘဝသည္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေသာ ဘဝသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ရာသီ အခ်ိန္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တို႔သည္ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ ပ်ဳိျမစ္လန္းဆန္းမႈကုိ တစတစနဲ႔ ဝါးၿမိဳသြားခဲ့

သည္။ ကံၾကမၼာသည္ရက္စက္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္ပင္ ျပန္မရခဲ့။ အိမ္မက္ တပုဒ္ကိုေတာင္ ျပီးဆံုးေအာင္ျပန္မရခဲ့ေပ။ ဘာကိုမွ အျပစ္မတင္လိုေတာ့ျပီ....။ အိမ္မက္ကေလးရယ္ ႏွေမ်ာ လိုက္တာ..။ ၀မ္းနည္စြာ ေတြးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္ကေတာ့ ေမာဟိုက္ေနသည္။ ႏြမ္းလ်ေနေသာ ႏွလံုးသား မွ ေရရြတ္သံ တခုသည္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တိုးညင္းစြာ ထြက္က်သြားသည္....။

“ လြမ္းလိုက္တာ ခ်စ္သူရယ္”

။.............................................................................။

၂၀၀၃ ခု ၁၁ လပိုင္း ကေရးထားဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ.....။ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ဖတ္ျပီး ခံစားခ်က္ေလး တခုရမိလို႔ ျပန္ကူးျပီးတင္လိုက္တာပါ။