တဏွာေဇာ

14 November 2009


သက္ရိွသတၱ၀ါေတြမွာ လြန္ဆန္လို႔မရတဲ့ စြဲလန္းမႈတဏွာက သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာအမွန္ပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသလဲဆို က်ေနာ့္အျဖစ္ကိုပဲ ၾကည့္ပါေလ။ မိုင္ရာခ်ီေ၀းတဲ့ခရီးကို မနားတမ္း ပ်ံလာေနမိတာ အဲဒီစြဲလန္းမႈ တဏွာေၾကာင့္ေပါ့။ ေမာပန္းမႈမရိွဘူးလို႔ ေျပာရမလားပဲ...။ မဟုတ္ဘူး တကယ္ဆို ေမာပန္းတာကို သတိမရတာ။

အခုက်ေနာ္ အိမ္ကိုျပန္လာေနျပီ။က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတြးအာရံုထဲမွာ ခ်စ္ဇနီးတေယာက္ကလြဲရင္ ဘာအသိမွ ရိွမေနဘူး။ အိမ္ကုိ ျမန္ျမန္ျပန္ရမယ္။ အိမ္မွာက်ေနာ္သိပ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ခ်စ္ဇနီးရိွေနတယ္။ ခရီးရဲ႕အစမွာ သူတို႔ေကြ်းလိုက္တဲ့ အစာေရစာတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ က်ေနာ္အခုထိ ဘာမွမစားေသးဘူး။ စားဖို႔အတြက္ ပ်ံသန္း ျခင္းကို ခဏေလးနားလိုက္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မေပးနိင္ဘူး။ ကိုယ့္တံေတြးကိုယ္ျမိဳခ်ျပီး ပ်ံသန္းေနမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္သူ႔အနားမွာေနရရင္ သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကို စိုးရိမ္တယ္။

က်ေနာ္သာ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ခရီးလမ္းရဲ႕တေနရာမွာ ေသဆံုးခဲ့ရင္..... က်ေနာ္ဆက္ မေတြးရဲဘူး။ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးခ်င္ေပမယ့္ အခုလို အိမ္ျပန္တဲ့အခါတိုင္း ေတြးေနမိတာပါပဲ။ ပထမဆံုး ခ်စ္ဇနီးမ်က္နာျမင္လာမယ္။ ျပီးရင္သူ႔ေဘးနားမွာရစ္၀ဲ ေနမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ကို ျမင္လာမယ္။ အဲဒီလို သူတို႔မ်က္နာေတြ ျမင္ျပီးတိုင္း က်ေနာ္ရဲ႕ ပ်ံသန္းမႈကို အရိွန္ေတြျမွင့္မိတယ္...။

က်ေနာ္မွာ စြဲလန္းျခင္းရဲ႕ တဏွာေဇာေတြ ကပ္ေနတယ္..။ အဲဒီေဇာေတြနဲ႔ပဲ အိမ္ကိုအျမန္ဆံုး ျပန္လာ ေနမိတာပါ။ တဏွာေဇာေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ဟာ ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ခိုင္းေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါတေကာင္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ အဲဒီပိုင္ရွင္ေတြ အေၾကာင္းေတြးမိရင္ က်ေနာ္နာနာက်ည္းက်ည္း ျဖစ္မိတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္လို အသံုးခ်ခံ သက္သက္ပါပဲေလ။


သက္ရိွေတြထဲမွာ ဥာဏ္ရည္အျမင့္ဆံုး လူေတြရဲ႕အစြမ္းက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ေလ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ တကယ္ကို ေနခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ေကြ်းမယ့္အစာကို အခန္႔သားမစားရရင္ ေနပါေစ။ ျဖစ္သလိုရွာစားျပီး က်ေနာ္ေ၀းေ၀းမွာေနပါရေစ။ အခုအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ က်ေနာ္ရက္သတၱပါတ္ ေလာက္ေတာ့ ခ်စ္ဇနီးအနားမွာ ေနခြင့္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းကုန္လာေလ က်ေနာ့္ရဲ႕ ငရဲခန္းက ေရာက္ဖို႔ နီးလာေလေလပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြေတြးရင္ ရင္ဘတ္က ေအာင့္ေအာင့္ လာတတ္တယ္။ ငရဲခန္းေန႔ကိုေရာက္ရင္ေလ က်ေနာ္အျဖစ္က အရူးမီး၀ိုင္းဆိုတဲ့ စကားထက္ ပိုတယ္ဗ်ာ။


အသိဥာဏ္ရိွပါတယ္ဆိုတဲ့လူေတြ ဘာလုပ္ၾကတယ္ထင္လဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ခ်စ္ဇနီးရဲ႕ သာယာၾကည္ႏူးတဲ့ ဘ၀ေလးကို အတင္းအဓမၼ ဖ်က္ဆီးတယ္။ အဲဒီေန႔ေရာက္ရင္ က်ေနာ့္ကိုေလွာင္အိမ္ရဲ႕အျပင္ကို ထုတ္သြား ၾကတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ငရဲခန္း စတာပါပဲ။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးဆီကို က်ေနာ့္ရဲ႕ျပိဳင္ဘက္တေကာင္ကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္က က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးနားမွာကပ္ျပီး ခ်စ္စကားေတြေျပာေနတယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းအတြက္ က်ေနာ္ေလ လုပ္ခြင့္တာရရင္ အဲဒီေကာင္ကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတယ္ဗ်ာ။


ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လုပ္လို႔ရနိင္တာက ေလွာင္အိမ္ကိုတပါတ္ျပီးတပါတ္ ေျပးလႊားေနရတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း မီးေတာက္ ေနတာပါပဲ။ ေလွာင္အိမ္အျပင္ကေန ခ်စ္ဇနီးကို အားေပးေနရတယ္။ သူေျပာတာမယံုဖို႔။ မင္းအနားမွာ ကုိယ္ရိွေနတယ္ ဆိုတာေတြ အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း က်ေနာ္အရူးတပိုင္းနဲ႔ တပါတ္ျပီးတပါတ္ ေျပးလႊားေနရတယ္။ ျပိဳင္ဘက္ကလည္း သူ႔တာ၀န္ကို အင္မတန္ေက်တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးကို အတင္းၾကီးကို လိုက္ကပ္ေနတာပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အရူးတပိုင္း ျဖစ္ေနပံုကို ပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့လူေတြက ၾကည့္ရတာ ေက်နပ္ သြားၾကျပီဆို က်ေနာ့္ကိုေလွာင္အိမ္ထဲ ျပန္ထည့္ျပီး ျပိဳင္ဘက္ကိုျပန္ထုတ္ လိုက္ၾကတယ္။


က်ေနာ္ေလ ေလွာင္အိမ္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်စ္ဇနီးအနားကို အငမ္းမရေျပးသြားေတာ့တာပါပဲ။ အခုနက က်ေနာ္ စိုးရိမ္လိုက္ရတာေတြကို ရင္ဖြင့္ေျပာျပတယ္။ ခ်စ္ဇနီးနဲ႔လည္ခ်င္းယွက္ျပီး အေမာေတြ ေျဖေနရတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အိမ္မက္ဆိုးဆိုတာထက္ ပိုတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကံဳခ်င္ေပမယ့္ ခဏခဏေတြ႔ၾကံဳေနရတာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ဳိး ပိုင္ရွင္ေတြဘာေၾကာင့္ လုပ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့ဗ်ာ။ မင္းအခ်ိန္မွီျပန္မလာရင္ မင္းဇနီးကိုအေဖာ္ အသစ္ရွာေပးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို က်ေနာ္သိေအာင္ ျပတာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ ေနရာကေန အိမ္ကို အျမန္ဆံုးျပန္လာရတာပဲ မဟုတ္လား။


က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ဇနီးအနားမွာ ခဏေနခြင့္ေပးတယ္။ ျပီးရင္ အစာေရစာကို၀၀လင္လင္ေကြ်းျပီး ပိုင္ရွင္ေတြက က်ေနာ့္ကို  အျပင္ျပန္ထုတ္ၾကျပန္တယ္။ ျပီးရင္ က်ေနာ့္ကိုမ်က္နာသုတ္ပု၀ါ အေသးစားေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးပတ္ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ဟိုးအေ၀းၾကီး တျမိဳ႕တရြာကို ကားၾကံဳနဲ႔ပို႔လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီအရပ္ကို ေရာက္ျပီဆိုရင္ က်ေနာ္ကို အစာေရစာေကြ်းတယ္။ ျပီးရင္ က်ေနာ္ေျခေထာက္မွာ စာရြက္လိပ္ ေလးခ်ည္ျပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္ေလ...။


အဲဒီစာရြက္ထဲမွာလား... က်ေနာ္တို႔လိုသတၱ၀ါေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ လက္ရိွကုန္စည္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေစ်းႏႈန္းေတြ ပါတယ္ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ စာရြက္ထဲမွာ ဘာေတြပဲပါေနပါေစ က်ေနာ္သိတာက အိမ္ကိုျမန္ျမန္ျပန္ရမယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ၾကာသြားရင္ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးအတြက္ စိုးရိမ္ရတယ္။ က်ေနာ္ေနာက္က်ေနရင္ ဟိုတစ္ေကာင္ကို ခ်စ္ဇနီးရဲ႕ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္မွာ က်ေနာ္ သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္။  အဲဒီေဇာနဲ႔က်ေနာ္ မိုင္ရာခ်ီခရီးကို အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ေရာက္ေအာင္ ပ်ံနိင္ေတာ့တာပါပဲ။  “ေဇာ” အဟုန္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတာင္ပံခတ္ႏႈန္းေတြကို ေဘးကေန တေယာက္ေယာက္ၾကည့္မယ္ဆို အေတာင္ခတ္ေနတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ဖို႔ မလြယ္နိင္ပါဘူးေလ..။ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေတာင္ပံခတ္သံေတြ က်ေနာ့္ရဲ႕ အျပန္လမ္းမွာ ဆူညံေနတာပါပဲ။


အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီဆို တာ၀န္ေက်ျပီေလ။ ပိုင္ရွင္ေတြက က်ေနာ့္ေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ေပးလိုက္တဲ့ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္း စာရြက္ကိုၾကည့္ျပီး အ၀ယ္ဒိုင္ေတြနဲ႔ အလုပ္ဆက္လုပ္ ေနၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်စ္ဇနီး အနားမွာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ အေမာေျဖေနရတယ္..။ က်ေနာ္ေနခ်င္တာလည္း သူ႔အနားမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိုမ်ဳိးနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြ မေညာင္းမခ်င္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕စြမ္းအားေတြမကုန္မခ်င္း လူေတြကို အလုပ္အေကြ်းျပဳရတာပါပဲ။ လူေတြက စြဲလန္းျခင္းတဏွာကိုအသံုးခ်ျပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စြမ္းအားေတြကို ထုတ္ယူသံုးစြဲေနၾကတာပဲေလ...။ ခင္မ်ားတို႔ ၾကားဖူးမွာေပါ့ ဘိန္းေကြ်းျပီး လိုသလို ခိုင္းတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ စြဲလန္းျခင္းတဏွာနဲ႔ အသံုးခ်ၾကတယ္ေလ။


က်ေနာ္တို႔လို စြဲလန္းျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေပမယ့္ အိမ္ျပန္မေရာက္လာတဲ့ ဘ၀တူေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရိွတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ထက္ အင္အားၾကီးတဲ့ စြန္ေတြ သိန္းငွက္ေတြရဲ႕ အလစ္အငိုက္ ဖမ္းယူစားေသာက္ျခင္းကို ခံၾကရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား က်ေနာ့္ေက်ာေပၚကိုေရာ လက္သည္းခြ်န္ခြ်န္ေတြ ေရာက္လာမလဲ ...။ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ လမ္းခရီးမွာ က်ေနာ္တို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးမယားေတြကို ၾကင္ေဖာ္အသစ္ေတြ ထပ္ထည့္ျပီး အသံုးခ်ခံ တဏွာသားေကာင္ေတြအျဖစ္ ထပ္ျပီးေလ့က်င့္ၾကျပန္တယ္ေလ။ အဲဒါေတြ ေတြးမိရင္ က်ေနာ္နာက်င္တယ္..။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာေပၚကို လက္သည္းခြ်န္ေတြ မေရာက္လာမခ်င္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြ မေညာင္းမခ်င္း လူေတြကုိ အလုပ္အေကြ်း ျပဳေနရအံုးမယ္ မိုင္ေထာင္ခ်ီပ်ံေနရ အံုးမွာပါပဲေလ..။


က်ေနာ္တို႔ေတြ ကိုယ့္အိမ္ကို ဘယ္လိုမွတ္မိလည္း ခင္မ်ားတို႔ သိပ္သိခ်င္ေနမလား...။
အဲဒါကိုက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စြမ္းရည္ပါပဲ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ မွတ္မိၾကတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔က စာပို႔ ခို ေတြအျဖစ္ နာမည္ၾကီးေနတာပဲ မဟုတ္လား....။

ျဖစ္နိင္ရင္ လူေတြနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာ ေနခ်င္ပါတယ္ေလ။

.........................................................................................................။

(ကိုသုေျႏၵ ေျပာျပတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလး ငါး ဆယ္က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးက႑မွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စာပို႔ ခို ေတြကို ေလ့က်င့္ခုိင္းေစခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးပါပဲ။ ဗဟုသုတေလး ေျပာျပေပးတဲ့ ကိုသုေျႏၵကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)


36 comments:

ahphyulay said...

အေဝးၾကီးက ခိုေလးလိုပဲ လာရလို ့ေမာလာၿပီး အေမာေၿဖရတယ္ေလ

ahphyulay said...

ေဇာတစ္ခု.. ေပါ ့၊ေၿပာၾကည္ ့ခ်င္တာပါ။
အဲဒီေဇာက သံေယာဇဥ္ ေဇာပါလို ့။ ၿမင္ေနရက္နဲ ့ အရွင္လတ္
လတ္ ဇြတ္ဆြဲထုပ္ၿပီး ခြဲထားခံရတဲ ့၊ခြဲထုပ္လိုက္လို ့ၿဖစ္
လာရတဲ ့ သံေယာဇဥ္ ေဇာပါလို ့။ ႏွလံုးသည္းပြတ္ေတာင္
ေလာင္ၾကြမ္းသြားႏိူင္ၿပီး၊ႏွလံုးေသြးတို ့ေတာင္ ရပ္တန္ ့သြား
ႏိူင္တဲ ့ ေဇာအဟုန္ပါ။ သံေယာဇဥ္ ေဇာ တက္ေနရင္ ဘာမဆို
ကိုပဲ ေက်ာ္လႊားသြားႏိူင္တဲ ့ သေဘာေလးကို ေကာင္းေကာင္း
အသံုးခ်ခဲ ့တဲ ့ ဇာတ္ကေလးၿဖစ္ေပမဲ ့ ယူမိတာေလးကေတာ ့
တဆစ္ဆစ္နာေနရတဲ ့ သံေယာဇာဥ္ပါလို ့....။

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

ကိုျမစ္ေရ
စာပို႔ခိုေလးေတြ အေၾကာင္းကို ၾကားဖူးပါတယ္..
ဒါေပမယ့္ အခု ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္ျပီးမွ
ခိုေလးေတြဘဝကို စာနာသနားမိလာတယ္...
တိရိစၦာန္ေတြကလဲ သံေယာဇဥ္ေတြ
တဏွာရာဂ ေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္တာကို ခံရတတ္တာပဲေနာ္...

ေက်းဇူးပါ ကိုျမစ္ေရ

ႏွင္း

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

တဏွာေႏွာင္ႀကိဳး ေၾကာက္ဖုိ႔အရမ္ေကာင္းပါတယ္။ ႀကိဳးကခုိင္လာေလ အသုံးခ်ခံျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားေလေပါ့ဗ်ာ။
ေဇာတကာ့ေဇာထဲမွာ တဏွာေဇာက အျပင္းဆုံး ျဖစ္ေနမလားဘဲ။

ဟဲဟဲ။
က်ေနာ္ေတာင္ တဏွာေဇာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနမိၿပီ။ ။

စာပုိ႔ခုိေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ ပုိင္ရွင္ဆီျပန္လာရသလဲဆုိတာ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။
ေက်းဇူးဘဲ ကုိျမစ္က်ိဳးေရ။

မလြတ္တမ္းအားေပးေနတယ္ေနာ့။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

kiki said...

ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့ ... ဒါေပမဲ့ မေမာဘူးးးး
ေဟာဟဲ ..ေဟာဟဲ ..
ခ်စ္ခ်စ္က အသစ္ေတြ ့ရင္ ခိုဘယ္သူ နဲ့ ေနရမွာ လဲ လို ့ ..ေနရမွာ လဲ လို ့ ..
ခိုမွာလည္း အခ်စ္နဲ ့ပါ ..
ခိုတို ့ ခ်စ္ျခင္း ကို ခြဲတဲ ့ လူေတြ .. ဝဋ္လည္ၾကလိမ့္မယ္ ..


( ကို သုေျႏၵ ၾကီး ကို ေစာင္းေျပာတာ .. း))

ဪ .. တဏွာ ေတြ ..ေဇာေတြ ..အေမာေတြ ....ဒါေတြ မရွိေတာ့လည္း မျဖစိျပန္ဘုူး ေနာ္

ေရးတဲ့ ပံုစံေလး မိုက္တယ္ .. ကို ခိုျမစ္ ေရ..

အေနာ္ said...

စဲြလမ္းျခင္း တ႑ာေဇာေတြတဲ့လား အကုိျမစ္က်ဳိးအင္းေရ
စာပုိ႔ခုိေလးေတြကုိ တရုတ္သုိင္းကားေတြၾကည့္တုန္းကပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလးငါးဆယ္ေလာက္အထိ ျမန္မာျပည္မွာ စာပုိ႔ခုိေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ စာပုိ႔ေနတယ္ဆုိတာေတာ့ မသိခဲ့ဘူး
ဗဟုသုတအျဖစ္ သိမွတ္ခြင့္ရလုိ႔ ေက်းဇူးပါ
မွ်ေဝတဲ့ အကုိျမစ္က်ဳိးေရာ အကိုသုေျႏၵကုိေရာ ေက်းဇူးရွင့္

မဂၤလာပါ .... said...

အစ္ကိုေရ...
ညီမေလး စာလာဖတ္တယ္
ခိုေလးေတြရဲ႕ဘ၀က သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာေနာ္
ဒီပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ရေတာ႔ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ခံစားရသမွ်ကို ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနရသလိုပါပဲ ..... ကိုယ္ျခင္းစာနာမိတယ္
ေလာကမွာ သမၼာအာဇီ၀က်က်နဲ႔ အသက္ေမြးျခင္းျဖင္႔
တိရိစၦာန္ေလးေတြအားလံုးရဲ႕အေပၚမွာ အတက္ႏို္ဆံုး ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ၾကဖို႔ ငဲ႔ညွာစာတက္ကဖို႔ လူသားအားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္......
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလး ႏွင္းေဟမာ

Waing said...

ခိုေလးေတြဘ၀က ေတာ္ေတာ္သနားဖို႕ေကာင္းတယ္ေနာ္

စည္သူ said...

အင္း..
ခုလိုမေရးရင္ ဒီေလာက္ကို မသိဘူးဗ်..
သိသြားေတာ့လည္း ဂရုဏာသက္မိတယ္ လူေတြကပဲ ရက္စက္တာလား စဥ္းစားမိတယ္..

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြကေရာ.. ခိုငွက္လိုပဲလား
အေတြးေတြေပါက္လာတယ္..

ေတြးလိုက္အံုးမယ္ဗ်ာ

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
စည္သူ။

kaungkinpyar said...

ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္ျပီး ေမာလိုက္တာ ေမာင္ပိုင္ ေရ...

ေမဇင္ said...

သနားပါတယ္...ဒါေပမယ့္ လူေတြေရာ ဘာထူးလို႕လဲ....စြဲလမ္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ...မျငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ၾကတာပဲ...။

ဝက္ဝံေလး said...

စာဖတ္ျပီး ရင္ထဲ နင္႔သြားတယ္ ဒါေပမယ္႔ ညီမကေတာ႕ ေတာင္ပံတစံု လုိခ်င္မိတာ အမွန္ပဲ သြားခ်င္တယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံခ်င္တယ္
ေတာ္ပါျပီ ဒီခံစားခ်က္ေတြ လူျပိဳဂ်ီးေတြ နားလည္မွာဟုတ္ပါဘူး ေျပာျပေတာ႕ဘူး လက္ေညာင္းရံုပဲ အဖတ္တင္မယ္

စာေလးက ဘာရသ လဲဆုိတာ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ ရသ ေတြျပန္ recall လုပ္ၾကည္႕လိုက္ဦးမယ္ အဲလိုမ်ိဳး စာေတြ ေပ ေတြ ပါလာရင္ ဝက္ သိေတာ႕တာမဟုတ္ဘူး ဝက္ က စားဖုိ႕ ေသာက္ဖုိ႕ အိပ္ဖို႕ေလာက္ပဲသိတာ ကဲ သြားျပီ ဒုန္းးးးးးးဒုန္းးးးးးးးးးးး

ေအာ္သျပီ ဘယနက ရသ တဲ႕ ဟုတ္လားမသိဘူး မဟုတ္လဲ ျပန္ျပင္ေပး ဒါျဗဲ

thawzin said...

စာကိုေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ျပီး ဆုိမွပဲ ဒါ တိရစၦာန္မွန္း သိသြားတာ။ ဇတ္လမ္းကို ျမဳပ္ကြက္ေလးနဲ႕ “ကၽြန္ေတာ္” အစားသုံးထားေတာ့ စာဖတ္သူကုိ စြဲေဆာင္ခ်က္ အရမ္းေကာင္းဗ်ာ။ အဲဒီခုိေလးေတြလဲ သနားစရာပဲဗ်ာေနာ္။ တရုတ္ကားေတြထဲမွာလဲ ပါတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာေတာ့ ျမင္ဖူးဘူးဗ်။ ဆက္သြယ္ေရးက စစ္ေရးစစ္ရာမွာ ခရာက်တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ သင္ၾကားရတဲ့ စစ္ပညာတစ္ခုမွာပါတယ္။ မိမိတပ္အေၾကာင္း မိမိသိရင္ စစ္ပြဲ တ၀က္နုိင္တယ္တဲ့။ ရန္သူအေၾကာင္းပါသိသြားရင္ စစ္ပြဲက ရာႏႈန္းျပည့္ေအာင္နုိင္ျပီး ဆုိျပီး ရွိတယ္။ သတင္းအခ်က္ေတြ ျပည့္ျပည့္စုံစုံသိသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဘယ္လိုခ်ရမလဲ၊ ဘယ္လိုစီစဥ္ဆြဲရမလဲဆုိတာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္နုိင္ျပီးေလ။ မွန္ကန္တဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်နုိင္ဖုိ႔ ဆက္သြယ္ေရး ေဒတာေတြက အရမ္းအေရးပါတဲ့ သေဘာေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလို မ်ဳိးေတြ ရွိခဲ့မွာပဲ။ သူ႔ေခတ္သူခါဆုိေပမယ့္ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ၾကည့္ျပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ဆက္သြယ္ေနၾကရတာပဲေလ။

Yu Ya said...

ခိုေလးေတြဘ၀ စာနာသြားတယ္ဗ်ာ။

yu ya

ေရတမာ said...

အေရးေကာင္းလိုက္တာ အကိုရာ အဆံုးထိ စြဲေဆာင္ သြားႏုိင္တယ္။ 5/5 ပဲ။ လူေတြလည္း စြဲလမ္းျခင္းတဏွာနဲ႔ တနည္းနည္း အသံုးခ်ခံေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီစိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေသးတဲ့ အျပင္ ဒီစာေလးဖတ္ျပီး သူ႔အနားကို အျမန္ဆံုးေျပးသြားခ်င္တယ္ းP

ဒ႑ာရီ said...

စာေရးေကာင္းလို႔ ေမ်ာသြားတယ္ အကိုေရ ... ခို ေလးမွန္းမသိေအာင္ ျမဳတ္ၿပီး ေရးထားတဲ့ အေရးေလးကို ႏွစ္သက္မိတယ္။
ခို ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ လူသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြလည္း အတူတူပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ေဇာ ခ်င္းသာ တူခ်င္မွ တူမွာေပ့ါေနာ္။ လူေတြကေတာ့ ေလာဘေဇာေတြ ေမာဟေဇာေတြ တႏွာေဇာေတြ ေျမာက္မ်ားစြားနဲ႔ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ရင္း ဘ၀ဆိုတာၾကီးကို ျဖတ္သန္းေနရသလိုပါပဲ အကို....။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ဓါတ္ရွင္ထဲေတာ့ၾကည့္ဖူးတယ္
ကိုျမစ္က်ိဳးေရးမွ..ခိုမေလး.ေၾကာင့္မွန္းသိရတယ္..အဟဲ..

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ထံုးစံအတိုင္း ဘာအေၾကာင္းအရာေရးေရး အၿမဲဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ ညီေလးရာ...
စာပို႔ခိုေတြရဲ့ဘဝကို ပီၿပင္ေအာင္ေရးၿပထားတဲ့အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္ ညီေလး

သုေျဒၷ said...

ခ်စ္ျခင္းကိုအခြဲမခံနိုင္ဘုူးဗ်ာ တကိုယ္လံုးမွာ ရွိတဲ့အင္အားေတြကို ေတာင္ပံနွစ္ဘက္မွာ စုလိုက္တယ္ ရွိရွိသမ်ွအာရုံေတြကိုလဲ ခ်စ္သူရွိမဲ ့ေနရာေဒသကိုဦးတည္လိုက္တယ္ ျပီး၇င္ေတာ ့ အျမန္ဆံုးအ၇ွိန္ဟုန္နဲ ့ ခ်စ္သူဆီ ခ်စ္သူဆီ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ ့ခ်စ္သူဆီ............... ဒီလိုဘဲ လူသားေတြလဲအတူတူပါဘဲ အေျခေန အေျကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေျကာင္ ့ ေ၀းကြာ ေနေပမဲ ့ အခ်ိန္နဲ ့အမွွ် ခ်စ္ရတဲ ့မိသားစုဆီ စိတ္အလွ်င္က မရပ္မနား သူတို ့ဆီျပန္ေနမိိ ေတာ ့တာပါ ခံစားတတ္ျကမွာပါ ခင္တဲ ့ သုေျဒၷ

chit palone said...

အင္း ခိုေတြစာဘယ္လိုပို႔တာ အခုမွပဲသိေတာ့တယ္ ဖတ္ပီး ရင္ဘတ္ႀကီး ဘာျဖစ္သြားမွန္းကုိမသိပါဘူး ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္ ခိုေလးရယ္ ဘာေျပာရမွန္းကုိမသိေတာ့ဘူး တကယ္ပါပဲ ရင္ဘတ္ႀကီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထိသြားတယ္ သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဒါသေတြထြက္ေနမလည္းေနာ္ သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံျပင္းေနမလည္း သူ႔မိန္းမနား သူမ်ားကပ္ေနတာ သူေတာ္ေတာ္ကုိ ခံစားရမွာေပါ့ေနာ္ က်င့္ကုိေကာင္းဘူး သိေတာ့ပါဘူး
ခင္မင္လွ်က္
သာမီးေလး သံမဏိဘဲ

flowerpoem said...

သတၱ၀ါေတြအားလံုး တဏွာရဲ႕ေစခိုင္းျခင္း က ရုံးမထြက္ႏိုင္ရင္ ပိုၿပီး သံသရာရွည္က လြတ္ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး . .

ပြင္႔ၿမဳးဇင္ said...

စကာလံုးေလးေတြၾကားမွာ ခိုေလးရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္... အရမ္းကို အေရးအသားေကာင္းပါတယ္...

မိုးေမာင္ said...

လက္ရာေလးေတြ ေကာင္းၿမဲေကာင္းဆဲ ေကာင္းေနလ်က္ပါပဲ။ တစ္ပုဒ္ဆို တစ္ပုဒ္ ေစတနာပါပါေရးထားလို႔ သာဓုေခၚပါတယ္။ ဓမၼနဲ႔ယွဥ္တဲ့ အသိတရားေတြကို ဖတ္ေကာင္းေအာင္အံ၀င္ခြင္က် ႀကိဳးစားႏိုင္လို႔ ေတာ္တယ္ေပါ့ေလ။ း)

Good Shot Man :D

မငံု said...

၀တၳဳေလးေကာင္းတယ္။ စာပို႔ခိုေလး ရဲ႕အျဖစ္ကို ေရးသားသြားတာ လွတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးကို ဒီလိုခိုေလးေတြနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္ေနာ္။ စဥ္းစားၾကည္႔ရင္း အံ႔ၾသခ်ီးက်ဴးစရာေလးပါ။ ခိုအေနနဲ႔ လိုရာအေရာက္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္တယ္။

အိျႏၵာ said...

တစ္စံုတစ္ရာမကေပးလိုက္တဲ့ မွတ္သားစရာပါတဲ့ ရသေျမာက္တဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ပါ..။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..

ေဇာ္ said...

ဗဟုသုတေတာ့ရပါရဲ႕ ..
အေတာ္ကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားတယ္ဗ်ာ ..

ကိုလူေထြး said...

ကိုသုေျႏၵဆီမွာ အမ်ားၾကီးရွိႏိုင္ေသးတယ္...
စာအမ်ားၾကီးဖတ္ႏိုင္တဲ့သူမို႕လို႕ေလ... ဆက္လုပ္ပါ ညီေရ႕......

းဝ)

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာဘဲ။ ဖတ္ရင္းနဲ ့ ခိုေလးေတြအေပၚသနားမိတယ္။

Angel Shaper said...

တဏွာေဇာနဲ့ ႀကိဳးစားျပီး ပ်ံသန္းေနရွာတဲ့ ခိုကေလးေတြလိုပဲ စိတ္ကေလးေတြ သူ့ဆီအေရာက္ အျပင္းအထန္ ပ်ံသန္းေနမိတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး။။။။။ (အေရးထဲ ဒီလက္က ေပါက္ကရ မေရးလို့ကုိ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ အဟီးးး)
ရင္ဘတ္ထဲကို ထိတယ္။ ဟတ္ထိတယ္ေပါ့ဗ်ာ....
စာပို့ခိုေလးေတြ သနားဖို့ေကာင္းလိုက္တာ။ အဲလိုခိုင္းတဲ့လူေတြ ရက္စက္လုိက္ႀကတာ။ ယုတ္မာလိုက္ႀကတာ။ လူမဆန္လိုက္ႀကတာေနာ္။ ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးး ဆိတ္ မေကာင္းပါဘူးးးး
ကိုျမစ္ႀကီး အေရးေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ေလးစားအားက်သြားပါတယ္။

Ree Noe Mann said...

ဘာေျပာရင္း ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတာ။

ေျပာသြားၾကတဲ့ လူေတြကလည္း စံုလို႕ဆိုေတာ့

ဘာမွကို ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။

တကယ္ကို ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ သယ္ရင္း

ခင္တဲ့ ရီနို

Beauty Studio USA Branded Store said...

စာကိုဖတ္လာရင္းနဲ႔ ေအာက္ဆံုးေရာက္မွ စာပိုခိုေလးျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ အေရးအသားက်စ္လစ္တယ္ဗ်ာ။

မိုးခါး said...

စိတ္၀င္စားစရာပဲေနာ္
ခိုေလးေတြ ခမ်ာ သနားေတာ့လည္း သနားပါတယ္ ..
ဒါနဲ႕ စာပို႕ခိုနဲ႕ ရိုးရိုးခိုက တူတူပဲလားဟင္ .. စာပို႕ခိုျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားတာလား ...

ေနစိုးနိုင္ said...

စာေရးသူဟာ.. ခို ကေလး အျဖစ္ ၀င္ျပီးေရးတယ္..
အေရးေကာင္းေတာ့ .. ခိုကေလး အသက္၀င္လာတယ္..
အသက္၀င္လာေတာ့ စာဖတ္သူေတြပါ ခုိ ကေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္...

ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ..
ဆက္လက္အားေပးေနမွာပါ

ၿမတ္မြန္ said...

ဝါး..ေကာင္းလိုက္တဲ႔စာေတြပါပဲ..
လူတိုင္းကေတာ့ ဘဝအတြက္ ခိုေလးေတြလိုပါပဲအကိုေရ..ေဇာ ေတြနဲ႔ပဲ လွဳပ္ရွား ရုန္းကန္ရင္း အိမ္ကေလးဆီကို ၿပန္ကာ နားရင္း အေမာေတြေၿဖရင္း နဲ႔ သံသရာ လည္ေနေတာ့တာပါပဲ..။
ေလးစားလွ်က္ပါရွင္..။
ၿမတ္မြန္

Anonymous said...

အခုေတာ့ ဆုေတာင္းၿပည့္သြားေလာက္ပါၿပီဗ်ာ.. ခုိေတြထက္ ၿမန္တဲ့ အီးေမးတုိ႔၊ အင္တာနက္တုိ႔ ရွိေနၿပီပဲ.. မဟုတ္ဘူးလားး..။

shwezinu said...

က်ေနာ္သိတာက အဂၤလိပ္ေခတ္က စာပို႕ခိုေတြက ဘိန္းေကၽြးတာဘဲသိတာ အခုလိုမ်ဳိးမသိဘူး
ေက်းဇူးဘဲဗ်ာ ဗဟုသုတ တခုတိုးတာေပါ႕

ပိုအဆင္ျမင္႔သြားတာေပါ႔ emotion နဲ႔ ထိမ္းခ်ဳပ္တာဆိုေတာ႔

ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔လူေတြဘဲေနာ္

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB