တဏွာေဇာ

သက္ရိွသတၱ၀ါေတြမွာ လြန္ဆန္လို႔မရတဲ့ စြဲလန္းမႈတဏွာက သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာအမွန္ပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသလဲဆို က်ေနာ့္အျဖစ္ကိုပဲ ၾကည့္ပါေလ။ မိုင္ရာခ်ီေ၀းတဲ့ခရီးကို မနားတမ္း ပ်ံလာေနမိတာ အဲဒီစြဲလန္းမႈ တဏွာေၾကာင့္ေပါ့။ ေမာပန္းမႈမရိွဘူးလို႔ ေျပာရမလားပဲ...။ မဟုတ္ဘူး တကယ္ဆို ေမာပန္းတာကို သတိမရတာ။

အခုက်ေနာ္ အိမ္ကိုျပန္လာေနျပီ။က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတြးအာရံုထဲမွာ ခ်စ္ဇနီးတေယာက္ကလြဲရင္ ဘာအသိမွ ရိွမေနဘူး။ အိမ္ကုိ ျမန္ျမန္ျပန္ရမယ္။ အိမ္မွာက်ေနာ္သိပ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ခ်စ္ဇနီးရိွေနတယ္။ ခရီးရဲ႕အစမွာ သူတို႔ေကြ်းလိုက္တဲ့ အစာေရစာတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ က်ေနာ္အခုထိ ဘာမွမစားေသးဘူး။ စားဖို႔အတြက္ ပ်ံသန္း ျခင္းကို ခဏေလးနားလိုက္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မေပးနိင္ဘူး။ ကိုယ့္တံေတြးကိုယ္ျမိဳခ်ျပီး ပ်ံသန္းေနမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္သူ႔အနားမွာေနရရင္ သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကို စိုးရိမ္တယ္။

က်ေနာ္သာ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ခရီးလမ္းရဲ႕တေနရာမွာ ေသဆံုးခဲ့ရင္..... က်ေနာ္ဆက္ မေတြးရဲဘူး။ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးခ်င္ေပမယ့္ အခုလို အိမ္ျပန္တဲ့အခါတိုင္း ေတြးေနမိတာပါပဲ။ ပထမဆံုး ခ်စ္ဇနီးမ်က္နာျမင္လာမယ္။ ျပီးရင္သူ႔ေဘးနားမွာရစ္၀ဲ ေနမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ကို ျမင္လာမယ္။ အဲဒီလို သူတို႔မ်က္နာေတြ ျမင္ျပီးတိုင္း က်ေနာ္ရဲ႕ ပ်ံသန္းမႈကို အရိွန္ေတြျမွင့္မိတယ္...။

က်ေနာ္မွာ စြဲလန္းျခင္းရဲ႕ တဏွာေဇာေတြ ကပ္ေနတယ္..။ အဲဒီေဇာေတြနဲ႔ပဲ အိမ္ကိုအျမန္ဆံုး ျပန္လာ ေနမိတာပါ။ တဏွာေဇာေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ဟာ ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ခိုင္းေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါတေကာင္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ အဲဒီပိုင္ရွင္ေတြ အေၾကာင္းေတြးမိရင္ က်ေနာ္နာနာက်ည္းက်ည္း ျဖစ္မိတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္လို အသံုးခ်ခံ သက္သက္ပါပဲေလ။

သက္ရိွေတြထဲမွာ ဥာဏ္ရည္အျမင့္ဆံုး လူေတြရဲ႕အစြမ္းက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ေလ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ တကယ္ကို ေနခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ေကြ်းမယ့္အစာကို အခန္႔သားမစားရရင္ ေနပါေစ။ ျဖစ္သလိုရွာစားျပီး က်ေနာ္ေ၀းေ၀းမွာေနပါရေစ။ အခုအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ က်ေနာ္ရက္သတၱပါတ္ ေလာက္ေတာ့ ခ်စ္ဇနီးအနားမွာ ေနခြင့္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းကုန္လာေလ က်ေနာ့္ရဲ႕ ငရဲခန္းက ေရာက္ဖို႔ နီးလာေလေလပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြေတြးရင္ ရင္ဘတ္က ေအာင့္ေအာင့္ လာတတ္တယ္။ ငရဲခန္းေန႔ကိုေရာက္ရင္ေလ က်ေနာ္အျဖစ္က အရူးမီး၀ိုင္းဆိုတဲ့ စကားထက္ ပိုတယ္ဗ်ာ။

အသိဥာဏ္ရိွပါတယ္ဆိုတဲ့လူေတြ ဘာလုပ္ၾကတယ္ထင္လဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ခ်စ္ဇနီးရဲ႕ သာယာၾကည္ႏူးတဲ့ ဘ၀ေလးကို အတင္းအဓမၼ ဖ်က္ဆီးတယ္။ အဲဒီေန႔ေရာက္ရင္ က်ေနာ့္ကိုေလွာင္အိမ္ရဲ႕အျပင္ကို ထုတ္သြား ၾကတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ငရဲခန္း စတာပါပဲ။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးဆီကို က်ေနာ့္ရဲ႕ျပိဳင္ဘက္တေကာင္ကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေကာင္က က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးနားမွာကပ္ျပီး ခ်စ္စကားေတြေျပာေနတယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းအတြက္ က်ေနာ္ေလ လုပ္ခြင့္တာရရင္ အဲဒီေကာင္ကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတယ္ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လုပ္လို႔ရနိင္တာက ေလွာင္အိမ္ကိုတပါတ္ျပီးတပါတ္ ေျပးလႊားေနရတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း မီးေတာက္ ေနတာပါပဲ။ ေလွာင္အိမ္အျပင္ကေန ခ်စ္ဇနီးကို အားေပးေနရတယ္။ သူေျပာတာမယံုဖို႔။ မင္းအနားမွာ ကုိယ္ရိွေနတယ္ ဆိုတာေတြ အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း က်ေနာ္အရူးတပိုင္းနဲ႔ တပါတ္ျပီးတပါတ္ ေျပးလႊားေနရတယ္။ ျပိဳင္ဘက္ကလည္း သူ႔တာ၀န္ကို အင္မတန္ေက်တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးကို အတင္းၾကီးကို လိုက္ကပ္ေနတာပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အရူးတပိုင္း ျဖစ္ေနပံုကို ပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့လူေတြက ၾကည့္ရတာ ေက်နပ္ သြားၾကျပီဆို က်ေနာ့္ကိုေလွာင္အိမ္ထဲ ျပန္ထည့္ျပီး ျပိဳင္ဘက္ကိုျပန္ထုတ္ လိုက္ၾကတယ္။

က်ေနာ္ေလ ေလွာင္အိမ္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်စ္ဇနီးအနားကို အငမ္းမရေျပးသြားေတာ့တာပါပဲ။ အခုနက က်ေနာ္ စိုးရိမ္လိုက္ရတာေတြကို ရင္ဖြင့္ေျပာျပတယ္။ ခ်စ္ဇနီးနဲ႔လည္ခ်င္းယွက္ျပီး အေမာေတြ ေျဖေနရတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အိမ္မက္ဆိုးဆိုတာထက္ ပိုတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကံဳခ်င္ေပမယ့္ ခဏခဏေတြ႔ၾကံဳေနရတာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ဳိး ပိုင္ရွင္ေတြဘာေၾကာင့္ လုပ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့ဗ်ာ။ မင္းအခ်ိန္မွီျပန္မလာရင္ မင္းဇနီးကိုအေဖာ္ အသစ္ရွာေပးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို က်ေနာ္သိေအာင္ ျပတာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ ေနရာကေန အိမ္ကို အျမန္ဆံုးျပန္လာရတာပဲ မဟုတ္လား။

က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ဇနီးအနားမွာ ခဏေနခြင့္ေပးတယ္။ ျပီးရင္ အစာေရစာကို၀၀လင္လင္ေကြ်းျပီး ပိုင္ရွင္ေတြက က်ေနာ့္ကို  အျပင္ျပန္ထုတ္ၾကျပန္တယ္။ ျပီးရင္ က်ေနာ့္ကိုမ်က္နာသုတ္ပု၀ါ အေသးစားေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးပတ္ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ဟိုးအေ၀းၾကီး တျမိဳ႕တရြာကို ကားၾကံဳနဲ႔ပို႔လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီအရပ္ကို ေရာက္ျပီဆိုရင္ က်ေနာ္ကို အစာေရစာေကြ်းတယ္။ ျပီးရင္ က်ေနာ္ေျခေထာက္မွာ စာရြက္လိပ္ ေလးခ်ည္ျပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္ေလ...။

အဲဒီစာရြက္ထဲမွာလား... က်ေနာ္တို႔လိုသတၱ၀ါေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ လက္ရိွကုန္စည္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေစ်းႏႈန္းေတြ ပါတယ္ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ စာရြက္ထဲမွာ ဘာေတြပဲပါေနပါေစ က်ေနာ္သိတာက အိမ္ကိုျမန္ျမန္ျပန္ရမယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ၾကာသြားရင္ က်ေနာ့္ခ်စ္ဇနီးအတြက္ စိုးရိမ္ရတယ္။ က်ေနာ္ေနာက္က်ေနရင္ ဟိုတစ္ေကာင္ကို ခ်စ္ဇနီးရဲ႕ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္မွာ က်ေနာ္ သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္။  အဲဒီေဇာနဲ႔က်ေနာ္ မိုင္ရာခ်ီခရီးကို အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ေရာက္ေအာင္ ပ်ံနိင္ေတာ့တာပါပဲ။  “ေဇာ” အဟုန္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတာင္ပံခတ္ႏႈန္းေတြကို ေဘးကေန တေယာက္ေယာက္ၾကည့္မယ္ဆို အေတာင္ခတ္ေနတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ဖို႔ မလြယ္နိင္ပါဘူးေလ..။ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေတာင္ပံခတ္သံေတြ က်ေနာ့္ရဲ႕ အျပန္လမ္းမွာ ဆူညံေနတာပါပဲ။

အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီဆို တာ၀န္ေက်ျပီေလ။ ပိုင္ရွင္ေတြက က်ေနာ့္ေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ေပးလိုက္တဲ့ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္း စာရြက္ကိုၾကည့္ျပီး အ၀ယ္ဒိုင္ေတြနဲ႔ အလုပ္ဆက္လုပ္ ေနၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်စ္ဇနီး အနားမွာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ အေမာေျဖေနရတယ္..။ က်ေနာ္ေနခ်င္တာလည္း သူ႔အနားမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိုမ်ဳိးနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြ မေညာင္းမခ်င္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕စြမ္းအားေတြမကုန္မခ်င္း လူေတြကို အလုပ္အေကြ်းျပဳရတာပါပဲ။ လူေတြက စြဲလန္းျခင္းတဏွာကိုအသံုးခ်ျပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စြမ္းအားေတြကို ထုတ္ယူသံုးစြဲေနၾကတာပဲေလ...။ ခင္မ်ားတို႔ ၾကားဖူးမွာေပါ့ ဘိန္းေကြ်းျပီး လိုသလို ခိုင္းတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ စြဲလန္းျခင္းတဏွာနဲ႔ အသံုးခ်ၾကတယ္ေလ။

က်ေနာ္တို႔လို စြဲလန္းျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေပမယ့္ အိမ္ျပန္မေရာက္လာတဲ့ ဘ၀တူေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရိွတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ထက္ အင္အားၾကီးတဲ့ စြန္ေတြ သိန္းငွက္ေတြရဲ႕ အလစ္အငိုက္ ဖမ္းယူစားေသာက္ျခင္းကို ခံၾကရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား က်ေနာ့္ေက်ာေပၚကိုေရာ လက္သည္းခြ်န္ခြ်န္ေတြ ေရာက္လာမလဲ ...။ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ လမ္းခရီးမွာ က်ေနာ္တို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးမယားေတြကို ၾကင္ေဖာ္အသစ္ေတြ ထပ္ထည့္ျပီး အသံုးခ်ခံ တဏွာသားေကာင္ေတြအျဖစ္ ထပ္ျပီးေလ့က်င့္ၾကျပန္တယ္ေလ။ အဲဒါေတြ ေတြးမိရင္ က်ေနာ္နာက်င္တယ္..။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာေပၚကို လက္သည္းခြ်န္ေတြ မေရာက္လာမခ်င္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြ မေညာင္းမခ်င္း လူေတြကုိ အလုပ္အေကြ်း ျပဳေနရအံုးမယ္ မိုင္ေထာင္ခ်ီပ်ံေနရ အံုးမွာပါပဲေလ..။

က်ေနာ္တို႔ေတြ ကိုယ့္အိမ္ကို ဘယ္လိုမွတ္မိလည္း ခင္မ်ားတို႔ သိပ္သိခ်င္ေနမလား...။
အဲဒါကိုက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စြမ္းရည္ပါပဲ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ မွတ္မိၾကတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔က စာပို႔ ခို ေတြအျဖစ္ နာမည္ၾကီးေနတာပဲ မဟုတ္လား....။

ျဖစ္နိင္ရင္ လူေတြနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာ ေနခ်င္ပါတယ္ေလ။

.........................................................................................................။

(ကိုသုေျႏၵ ေျပာျပတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလး ငါး ဆယ္က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးက႑မွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စာပို႔ ခို ေတြကို ေလ့က်င့္ခုိင္းေစခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးပါပဲ။ ဗဟုသုတေလး ေျပာျပေပးတဲ့ ကိုသုေျႏၵကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)