အေနအထိုင္မတတ္ေတာ့ ဘ၀ကလြဲတယ္

01 December 2009


ဘ၀၏ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းသည္ ထူးဆန္းေလစြ ။ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းေလစြပါတကား။ ကိုေက်ာ္ညႊန္႔သည္ စိတ္ေစတနာေကာင္းရိွေသာ ရက္ေရာတတ္ေသာ လူရြယ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ ဘ၀ကို ေရဆန္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရေသာ္လည္း အတၱမၾကီးဘဲ မွ်တေသာ အေတြးရိွသူသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ စိတ္ေစတနာေကာင္းတို႔သည္ ယခုေတာ့ တဖန္ျပန္၍ အက်ဳးိေပးျပီ ထင္ရေတာ့သည္။ အသက္ ၃၂ ႏွစ္တာလံုးလံုး ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ရွာေဖြစားေသာက္ခဲ့ရေသာ ကိုေက်ာ္ညႊန္႔သည္ ထင္မွတ္မထားေသာ ကံေကာင္းမႈမ်ဳိးျဖင့္ ကံေကာင္းခဲ့ျပီ။ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရေသာ ဆင္းရဲေမြေတ မႈတို႔သည္လည္း ယခုေတာ့ ကိုေက်ာ္ညႊန္႔ ႏွင့္ လားလားမွ် မဆိုင္ေတာ့ေပ။ ၾကံဳရာလုပ္ျပီး တကိုယ္ရည္တကာယ စား၀တ္ ေနေရး ေျဖရွင္းရမႈသည္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခ်ဳပ္ျငိမ္း သြားေပေတာ့သည္။ ကိုေက်ာ္ညႊန္႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက မေခၚမေျပာျဖင့္ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ထားေသာ ဦးေလးသည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေသတမ္းစာတခုကို ကိုေက်ာ့္ညႊန္႔ အတြက္ ေရးထားေပးခဲ့သည္။
ေစတနာရိွလြန္း၍ ဆိုသည္ထက္ ဦးေလးအေနျဖင့္ ကိုေက်ာ္ညႊန္႔ ထက္ရင္းႏွီးရေသာ ေဆြမ်ဳးိမရိွ ျခင္းေၾကာင့္ သူ၏ပိုင္ဆိုင္မႈ အားလံုးသည္ ကိုေက်ာ္ညႊန္႔အတြက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

သူ႔နာမည္ျဖင့္ထားခဲ့ေသာ ဘဏ္ထဲမွေငြသည္ သူ႕ဘ၀တြင္ မေမွ်ာ္မွန္းဖူးခဲ့ေသာ ေငြပမာဏျဖစ္သလို သူ႔ဘ၀ေနာင္ေရးအတြက္ ေကာင္းေကာင္း ရပ္တည္လို႔ရေသာ ပမာဏလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ဦးေလး၏ မစားရက္ မေသာက္ရက္ စုထားေသာ ေငြတို႔သည္ ယခုေတာ့ သူ၏ပိုင္ဆိုင္မႈ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဦးေလးတေယာက္လံုး ကြယ္လြန္သြားမႈသည္ သူ႔အတြက္ အမွန္တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသာ္လည္း ေလာေလာလတ္လတ္ ပိုင္ဆုိင္ထားေသာ ေငြပမာဏကိုေတာ့ သူေမ့ေဖ်ာက္ထားလို႔မရခဲ့ေပ။ သူ႕ဦးေလးအေလာင္း ေျမက်သည္အထိကေန ရက္လည္ ဆြမ္းေကြ်းအထိ သူတည္တည္ ျငိမ္ျငိမ္ ဦးစီးျပီးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ယခင္က သူ႕ဦးေလးေနခဲ့ျပီး ယခု သူ ပိုင္ဆိုင္ ေသာ တထပ္တိုက္ပုေလး၏ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ရင္း သူသည္ ပီတိတို႔ျဖင့္ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။ ဦးေလး ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းစာရင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူ႔အနာဂါတ္ အတြက္ ေတြးမဆံုးေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဘာကိုပဲ ေတြးေတြး အရာရာသည္ေက်နပ္ႏွစ္သက္စရာသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

သူ႔အတြက္ ခ်န္ခဲ့ေသာ ပစၥည္းစာရင္းထဲတြင္ သန္လ်င္ဘက္မွ ၄ ထပ္တိုက္ တလံုး ပါ၀င္ေနသည္။ ၁၉၆၀ ေက်ာ္က ေငြ ၁၀သိန္းခြဲအကုန္အက်ခံ တည္ေဆာက္ထားၿပီး တထပ္လ်င္ အခန္း ၆ ခန္းပါေသာ ထို ၄ထပ္ တိုက္၏ တႏွစ္စာ အခန္းငွားခသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သိန္း၃၀ခန္႔ ၀င္ေငြရိွေနေတာ့သည္။ ဘဏ္အပ္ေငြ၏ အတိုးမ်ားႏွင့္ သရက္ျခံ သီဟိုဠ္ျခံတို၏ တႏွစ္စာ ပွ်မ္းမွ်၀င္ေငြတို႔ကို တြက္ခ်က္ျပီးသည့္အခါတြင္ သူအတြက္ စား ေလာက္ရံုအျပင္ ပိုလွ်ံေနေတာ့သည္။

ဆင္းရဲေသာ ဘ၀က မထင္မွတ္ပဲ ဘ၀ေျပာင္းလာသူ ျဖစ္သည့္အတြက္လည္း သူေဌးတေယာက္လို ေလာဘ မရိွ ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ၏ အရသာကို မခံစားဖူးသည့္အတြက္ လက္ထဲကေငြကို တျပားကေန ႏွစ္ျပားခြာဖို႔လည္း အတၱမရိွေပ။ ဘ၀မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးခဲ့သလို ထမင္းနပ္မွန္ရံု လူတန္းေစ့ရံု ေနရရင္ ေက်နပ္ပါျပီဆိုေသာ အေတြးမ်ားသည္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ တည္ရိွေနျခင္း ျဖစ္သည္။ မစားရက္မေသာက္ရက္ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ ဦးေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသလို ေသလွ်င္ ကိုယ့္ေနာက္ဘာမွမပါ အကုန္ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရမည္ ဆိုသည့္ အနိစၥတရားကို ဆင္ျခင္မိသည္။

ကိုေက်ာ္ညႊန္႔တေယာက္ ဧည့္ခန္းတြင္ ေကာ္ဖီထိုင္ေသာက္ရင္း ပိုင္ဆိုင္မႈ တို႔ကို ၾကည့္ကာ စိတ္ကူးတခု ရလာ ခဲ့သည္။ ထိုစိတ္ကူးမွာ သူပိုင္ဆိုင္ေသာ ၄ ထပ္တိုက္၏ အခန္းငွားခမ်ားကို ေလ်ာ့ခ်ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ တႏွစ္စာ အိမ္ခန္းငွားခ သိန္း၃၀ခန္႔သည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ လိုအပ္တာထက္ ပိုလွ်ံေနေသာ ေငြပမဏျဖစ္သလို အခန္းငွားခ ေလ်ာ့ခ်ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ သူ႕ဦးေလးအတြက္ ေကာင္းမႈတခုခု လုပ္ရာလည္း ျဖစ္မည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ထက္အေရးၾကီးဆံုးမွာ အိမ္ငွားမ်ား၏ ျပံဳးေပ်ာ္ပီတိ မ်ားျဖစ္သည္။ စဥ္းစားရင္းေတြးေတာရင္းျဖင့္ သူမျမင္ ဖူးေသာ အိမ္ငွားမ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြသည္ သူ႔ႏွလံုးအိမ္ကို ရိုက္ခတ္လာေနေတာ့သည္။ လတ္တေလာခ်မ္းသာလာျခင္း၏ ပီတိႏွင့္ နဂိုရိွျပီးသား စိတ္ေစတနာေကာင္းတို႔ ေပါင္းစပ္မိသည့္ အခါတြင္ေတာ့ သူ႔တြင္သဒၵါစိတ္တို႔ တရိပ္ရိပ္ တိုးပြားလာေနေတာ့သည္။

ေခါင္းရင္းသရက္ပင္မွ ေက်းငွက္ကေလးမ်ား၏ ေတးဆိုသံသည္လည္း သူ႔အၾကံအစည္ကို ေကာင္းခ်ီး
ေပးေနသလို ခံစားလာရသည္။ သာယာေနေသာ ေနမင္းသည္ပင္ သူ၏သဒၵါတရားေၾကာင့္ ယေန႔ပို၍ေႏြးေထြးေနသလို ခံစားရသည္။ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရိွခ်ိန္တြင္ ၾကည့္ေလရာေလာကၾကီးသည္ သာယာလွေပစြ။ သူခံစားေနရေသာ ပီတီ အဟုန္တို႔၏ ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ကတုန္ကယင္ပင္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ထို ၄ထပ္တိုက္၏ အိမ္ခန္းငွား တာ၀န္ခံျဖစ္သူ ဦးေသာ္ကကို ခ်က္ခ်င္း အေရာက္လာခဲ့ဖို႔ လွမ္းေခၚ လိုက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ၃ နာရီခန္႔ၾကာျပီးခ်ိန္တြင္ ဦးေသာ္ကႏွင့္ ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔တို႔ ဧည့္ခန္းတြင္ ဆံုေတြ႔ေနေလေတာ့သည္။



“ဒီလိုဦးေသာ္ကရဲ႕ က်ေနာ့္မွာ အစီအစဥ္တခုရိွလို႔ဗ် ”
“ဘာမ်ားပါလိမ့္ ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔ေရ”
“က်ေနာ့္ အခန္းငွားခေတြကို ေလ်ာ့ခ်ေတာ့မလို႔”
“ဗ်ာ...ဘယ္လို ”
“ေအာ္ ဦးေသာ္က မရွင္းဘူးထင္တယ္ ဒီလိုဗ် အခုလက္ရိွအခန္းငွားခေတြရဲ႕ ထက္၀က္တိတိကို
ေလ်ာ့ခ် လိုက္ေၾကာင္း အိမ္ငွားေတြကို ဒီကျပန္ရင္ ေၾကျငာေပးေစခ်င္တယ္”

ဦးေသာ္က၏ မ်က္နာပ်က္ယြင္းသြားပံုသည္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားတာနွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနသည္။ တခုခုကို ေျပာခ်င္ပံုျဖင့္ ဦးေသာ္ကရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနသည္။

“ဘာေျပာခ်င္တာရိွလို႔လည္း ဦးေသာ္က.... ေျပာပါ”

အခ်ိန္အနည္းငယ္ တုန္႔ဆိုင္းျပီးေနာက္
“တကယ္ဆို ဒီလိုလုပ္ဖို႔ မလိုပါဘူးေလ အိမ္ခန္းငွားေတြအားလံုးဟာလည္း အခုလက္ရိွ ေစ်းႏႈန္းကို ေက်ေက် နပ္နပ္ ေပးေနၾကတာပါပဲ ... ပံုမွန္အတိုင္းသြားေနတဲ့ အရာေတြကို ေျပာင္းလဲတိုင္း ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး ဦးေလးက တူသားလို ခင္လို႔ အၾကံေပးတာပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္”

“က်ေနာ္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ျပီးပါျပီေလ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ အတိုင္း လုပ္ေစခ်င္တာပါပဲ”

“ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားပါ အိမ္ငွားေတြက ဘယ္လိုထင္ၾကမလဲ”

“သူတို႔ အိမ္ရွင္အသစ္က စိတ္ေကာင္းေစတနာ ရိွတယ္လို႔ပဲ ထင္ၾကမွာပါ။ ဒီလိုပဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္”

“မဟုတ္ေသးဘူး ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔ ဦးေလးေျပာခ်င္တာက.......”

“ကဲပါ ဦးေသာ္က အခ်ိန္ကုန္မခံပါနဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္းသာ ေၾကျငာေပးပါ”

ဦးေသာ္ကအေနျဖင့္ ဘာမွမတတ္နိင္ေတာ့ျပီ။ သက္ပ်င္းတခ်က္ကို ခ်ရင္း ကတိေပးလိုက္ရေတာ့သည္။

“ေကာင္းပါျပီေလ ဦးေလး ဒီကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေၾကျငာေပးပါ့မယ္”

ခပ္ေလးေလး ထျပန္သြားေတာ့ ဦးေသာ္ကရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ေနေသာ ကိုေက်ာ္ညႊန္႔မ်က္၀န္းတြင္ သဒၵါစိတ္ တို႔ျဖင့္သာအေရာင္လက္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဦးေသာ္က၏ ရင္ထဲေတြေတာ့ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနသည္။

“ဒီသူငယ္ စိတ္အေျခအေန ပံုမွန္မွရိွရဲ႕လား ဘယ္လို အေတြးမ်ဳိးပါလိမ့္ ”
“သူ႔ဦးေလးသာ ၾကားလိုက္ရရင္ တမလြန္ကေန ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ျပန္ထလာနိင္တာပါပဲ ”
“ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ပါလိမ့္ ”
အေျဖမရေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ဦးေသာ္က တစ္ေယာက္ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။

သူ႔တာ၀န္ျဖစ္ေသာ အိမ္ခန္းငွားေတြကို အသိေပး ေၾကျငာရမွာေတြကိုလည္း တတ္ၾကြမႈ မရိွေပ။ အရင္ႏွင့္ မတူေသာ သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္၍ မိန္းမျဖစ္သူႏွင့္ သမီးျဖစ္သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေမးေငါ့ျပီး အသံတိတ္ စပ္စု ေနၾကတာကိုလည္း ဦးေသာ္က မျမင္မိေပ။ သက္ျပင္း တခ်ခ် ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို မေနနိင္သည့္အဆံုး သူ႔မိန္းမမွ ေမးခြန္း ထုတ္ေမးလာခဲ့သည္။

“ကိုေသာ္က ရွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ တခုခုျဖစ္ေနတာေတာ့ေသခ်ာတယ္ ”
“မင္းမသိပါဘူးကြာ”
“မသိလို႔ေမးေနတာေပါ့ေတာ္ သက္ပ်င္းတခ်ခ်နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေျပာပါ”
“ဟူးးးး ...ဒီလိုကြာ ........”

ဦးေသာ္ကရဲ႕ ရွင္းျပသံအဆံုးမွာ သူ႔မိန္းမ မ်က္နာတြင္ မယံုနိင္မႈတို႔ျဖင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

“ရွင္ အရက္မ်ား ေသာက္ထားေသးလား”
ေမးေမးေျပာေျပာျဖင့္ သူ႔ပါးစပ္နား အနံ႔လာခံေသာ မိန္းမျဖစ္သူကိုလည္း စိတ္မဆိုးရက္ေပ။
“ငါကိုယ္တိုင္ အရက္မူးေနတာ ျဖစ္ေစခ်င္တာ”

တခုခုေတာ့လြဲေနျပီ ဟုေရရြတ္ကာ သူ႔မိန္းမကိုယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္ေမးဖို႔ရန္ ထသြားသည္အထိ ဦးေသာ္က ေနရာမွ မေရြ႕ျဖစ္ေသးေပ။ ခဏေနေတာ့ သူ႔မိန္းမ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရာရာ ရွင္းသြားခဲ့ျပီ။

“ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔က အျမန္ဆံုးေၾကျငာေပးပါ လို႔ မွာလိုက္ေသးတယ္”

သူ႔မိန္းမ၏ စကားဆံုးလွ်င္ ဦးေသာ္ကခမ်ာ အေပၚအကၤ် ီေကာက္၀တ္ကာ အခန္းငွားေတြထံကို ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ တနာရီခန္႔ၾကာျပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ေမးထူး ေခၚေျပာဖို႔ရန္ကို ခက္ခဲေနခဲ့ၾကေသာ အိမ္ခန္းနီးခ်င္းမ်ားအားလံုး တိုက္ေရွ႕ ကြက္လပ္တြင္ စုစုရံုးရံုး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မိမိတို႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အရင္ကႏွင့္မတူ စည္းရံုးညီညြတ္ေနၾကသည္။

“ခင္မ်ားသိျပီးျပီလား”
“တ၀က္တိတိ ေလ်ာ့ခ်တာတဲ့”
“ဟုတ္ပါ့မလား ဦးေသာ္က ၾကီး အရူးထတာမ်ားလား”
“ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ အိမ္ရွင္ကို ဆက္သြယ္ရမယ္”
တေယာက္တေပါက္ျဖင့္လည္းေကာင္း နီးစပ္ရာအစုအဖြဲ႔မ်ားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ တီးတိုး ေ၀ဖန္ေနၾကေတာ့သည္...။ အိမ္ရွင္ထံ ဖုန္းသြားဆက္ေသာ ဒုတိယအထပ္မွ က်ဴရွင္ဆရာ ျပန္ေရာက္ လာျပီးသည့္ေနာက္တြင္ အိမ္ခန္း ငွားမ်ားအားလံုး အေျခအေနကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိသြားေတာ့သည္။ က်ဴရွင္ဆရာ၏ ရွင္းျပသံအဆံုးမွာ အားလံုးတဒဂၤ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ယခင္ထက္ တိုး၍ ဆူညံလာခဲ့သည္။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူတို႔ အားလံုး၏ အေတြးထဲတြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္အိမ္ခန္းငွားခ တ၀က္တိတိ ေလ်ာ့ခ်လိုက္ရတာလည္း ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ား တူညီေနေတာ့သည္။ ကိုေက်ာ္ညႊန္႕ရည္ရြယ္သလို ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကေသာ မ်က္နာမ်ား တခုမွ မရိွခဲ့ေပ။

“ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ”
“ဟုတ္တယ္ ဒါဟာ ပံုမွန္အေျခအေနေတာ့မဟုတ္တာအမွန္ပဲ”
“အေကာင္းျမင္ရရင္ ဒါဟာျဖစ္ေတာင့္ ျဖစ္ခဲအေျခအေနတခုပဲ”
“ ဟင္ အင္း...မဟုတ္ဘူးဗ် ဒါျဖစ္ေလ့မရိွတဲ့ အေျခအေန”

“ေနၾကအံုးဗ် က်ဳပ္တခုေျပာမယ္”
ပထမထပ္ အခန္းနံပါတ္ ၃ တြင္ေနထိုင္ေသာ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္မွ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖစ္ စကား၀ိုင္းကို ဦးေဆာင္လိုက္သည္။

“ဒီအေၾကာင္းအရာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ထူးျခားခ်က္ တခုခု ရိွကို ရိွရမယ္ဗ် ဒါကိုက်ဳပ္တို႔ သိဖို႔လိုတယ္”

“ေအးေလ။ အဲဒါဘာလဲ ဒါ ေသြးရိုးသားရိုး မဟုတ္ဘူး”
“ဘာေၾကာင့္အိမ္ပိုင္ရွင္က သူ႔အိမ္လခကို တ၀က္တိတိ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာလဲ”
“ဘာအတြက္လဲ”

ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ စကား၀ိုင္း ျပန္က်ယ္ေလာင္လာခဲ့သည္။ ေမးခြန္းမ်ားစြာ၏ တခုတည္းေသာ ဦးတည္ခ်က္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ အိမ္ခန္းငွားခကို တ၀က္တိတိေလ်ာ့ခ်လိုက္တာလည္း ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။

“လူသာမန္ တေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလို ေကာင္းမြန္ေနတဲ့ ၀င္ေငြကို ျငင္းပယ္မယ္ဆိုတာ မျဖစ္နိင္ဘူး ။
ဆိုးဆိုး ရြားရြား တခုခုရိွလို႔သာ ဒီလိုေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔တူတဲ့ အၾကံအစည္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္တာပဲ”

“သူဘာကိုဖုံးကြယ္ခ်င္လို႔ စိတ္ေကာင္းေစတနာကို ခ်ျပရတာလဲ”

“ခင္မ်ားတို႔ အိမ္ၾကီးကို ၾကည့္ၾကစမ္း အိမ္ၾကီးက ေစာင္းေနတယ္မထင္ဘူးလား”
“ေအးဗ် ေစာင္းေနသလိုပဲ။ ေနာက္ျပီး  က်ဳပ္အခန္းရဲ႕ အမိုးေတြလည္း တေျဖးေျဖး အိက်လာေနသလိုလိုပဲ”
အေပၚဆံုးထပ္တြင္ေနေသာ သူကေျပာသည္။

“ဒီေလာက္အိုေဟာင္းေနတဲ့ အိမ္ကို အာမခံထားျပီး မီးရိႈ႕လိုက္မယ္ဆိုရင္ေရာ”
က်ဴရွင္ဆရာမွ ေတြးေတြးဆဆျဖင့္၀င္ေျပာသည္။

“ဘုရားေရ..... အဲဒီလိုျဖစ္နိင္ပါ့မလား”
“ဒါေတာ့ ဘယ္သူအတတ္ေျပာနိင္မလဲ”

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ စကား၀ိုင္းသည္ ဆိုးရြားေသာ အေျခအေနမ်ားကို သူ႔ထက္ငါ ထုတ္ေျပာျခင္းျဖင့္ ပို၍ ဆိုးရြားမႈဆီ ဦတည္သြားေတာ့သည္။ ယခင္က ၾကြက္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေၾကာင္ ေၾကာင့္ ေသာ္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အသံဗလံမ်ားသည္လည္း ယခုအခါ မျမင္နိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ေျခာက္လန္႔မႈ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားသလို ေခါင္မိုးသြပ္လန္ေနသျဖင့္ ေလတိုက္တိုင္းထြက္လာေသာ ပံုမွန္ အသံ တို႔သည္လည္း ဤအိမ္ၾကီး၏ ေဟာင္းႏြမ္း ယိုယြင္းမႈကို ပို၍ အဓိပၸါယ္ ေပၚလြင္သြားေစသည္။

တတိယထပ္တြင္ေနေသာ ပင္စင္စားအဖိုးၾကီးမွ တညေန ေန၀င္ရီတေရာတြင္ မီးဖိုရန္အလို႔ငွာ ေျမေအာက္ခန္းထဲတြင္ သစ္တိုသစ္စ သြားရွာရင္း ေသသြားေသာအိမ္ရွင္ အဖိုးၾကီးကို ၀ိုးတ၀ါး ေတြ႔လိုက္ေၾကာင္း ထုတ္ေျပာသည္။ ပထမထပ္မွ ေက်ာင္းဆရာမကလည္း သူ႔အိပ္ခန္း ေအာက္ဘက္ ေျမေအာက္ထပ္မွ တခါတရံ ထုႏွက္သံမ်ားၾကားရသည္ဟု အားက်မခံ ၀င္ေျပာျပန္သည္။ ယခင္က ေမးထူးေခၚေျပာပင္ မလုပ္ခဲ့ၾကေသာ အခန္းနီးခ်င္းတို႔သည္ ယခုအခါတြင္ အိမ္ၾကီး၏ ဆိုးရြားမႈမ်ားကို စိတ္ကူးတည့္ရာ ထုတ္ေျပာရင္း မိမိတို႔အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးမႈကို တည္ေဆာက္ေနၾကသည္။ ထိုတည္ေဆာက္မႈ၏ အျခားတဖက္တြင္ေတာ့ အိမ္ခန္းငွားခ တ၀က္ တိတိေလ်ာ့ခ်ေပးလိုက္ေသာ အိမ္ၾကီးသည္ သူတို႔ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ တအိအိ ျပိဳက်ေနေပေတာ့သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေျပာလိုက္တိုင္း ဆိုးရြားမႈတို႔ ပိုလာေသာ ဤအိမ္ၾကီး၏ အေျခ အေနသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေၾကာက္လန္႔စရာ ေနရာအျဖစ္ တိတ္တဆိတ္ သတ္မွတ္ ထားလိုက္ ၾကေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အရာရာသည္ ထိတ္လန္႔ျခင္းတခုခုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရသလို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ သာျဖစ္ေနေတာ့သည္။ စကားသံေတြ ယခင္ကထက္ တိတ္ဆိတ္သြားသလို ယခင္ကထက္ အရာရာကို သီးခံ နိင္စြမ္းတို႔ ကုန္လာခဲ့ျပီ။ မျမင္ရေသာ အႏၱရာယ္အေငြ႔အသက္တို႔ျဖင့္ အိမ္တခုလံုး လႊမ္းျခံဳခံထားရသကဲ့သို႔ အရာရာသည္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ အခန္းထဲတြင္လည္း ေလထုသည္ ယခင္ကေလာက္ မရိွေတာ့ဘူး ထင္ကုန္ၾကသည္။ ညအိပ္ခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ဆိုးရြားေသာ အေတြးတို႔ကို မေဖ်ာက္နိင္ေသးေပ။ တံခါးခ်က္မ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ထားရဲ႕လား ေနာက္တၾကိမ္ စစ္ၾကျပန္သည္။ တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ျဖင့္ ညတာကို ကုန္လြန္ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ မည္သူမွ် လန္းဆန္း ျခင္းမ်ဳိး မရိွေတာ့ေပ။ ဘာမွန္းမသိေသာ စိတ္အေတြးမ်ား၏ ေျခာက္လန္႔မႈကိုလည္း မည္သူမွ မခံစားနိင္ေတာ့ေပ။

ေနာက္တေန႔ညေနတြင္ေတာ့ တတိယထပ္မွ မုဆိုးမသားအမိ အခန္း ေျပာင္းေရြ႕မႈသည္ အားလံုး၏ တိတ္တဆိတ္ စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ ထပ္တူျဖစ္သြားခဲ့သလို အေပၚယံ ျငိမ္သက္ေနေသာ အေျခအေနတခုကို စနက္တံ ျဖဳတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ မည္သူမွ် ဤအိမ္ၾကီးတြင္ တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ မေနလိုေတာ့ေပ။ ပထမဆံုး အခန္းေျပာင္းေရြ႕သူ၏ အေၾကာင္းၾကားစာကို ဦးေသာ္ကမွ စိတ္မသက္သာေသာ မ်က္နာျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔ကို ျပလိုက္သည္..။

“သြားပေလ့ေစေလ ဦးေသာ္ကရဲ႕ ေနာက္အိမ္ငွားေတြ ထပ္တင္မွာေပါ့။ အဲဒီအခန္းကို  ငွားရန္ စာကပ္ထားလိုက္ပါ”

ေနာက္တေန႔တြင္လည္း အခန္းေျပာင္းေရြ႕ရန္ အေၾကာင္းၾကားလာသူ ႏွစ္ေယာက္ရိွေနခဲ့ျပီ။ တပါတ္တာမွ် ကုန္ဆံုးလာခ်ိန္တြင္ ဤအိမ္ၾကီးတြင္ ေနထိုင္သူတို႔သည္ အိမ္ခန္းေျပာင္းေရြ႕ရန္ အေၾကာင္းၾကားစာမ်ား အသီးသီး ပို႔ေပး ေနခဲ့သည္မွာ အိမ္ခန္းတိုင္း လိုလို ျဖစ္ ေနေတာ့သည္။ အရွိန္အဟုန္ၾကီးေသာ ထိတ္လန္႔ျခင္း လိႈင္းတံပိုး တို႔သည္လည္း ထိုအိမ္ၾကီးတြင္ေနထိုင္ေသာ တာ၀န္ခံ ဦးေသာ္က မိသားစု အေပၚကိုပင္ လႊမ္းျခံဳ သြားေတာ့သည္။ အေျခခံအေၾကာင္းတရားကို သိေသာ ဦးေသာ္က ကိုယ္တိုင္ေျခာက္ျခားစ ျပဳလာျပီး သူ႔မိသားစုကိုပင္ ႏွစ္သိမ့္နိင္ျခင္းငွာ မရိွေတာ့ေပ။

ေျပာင္းေရြ႕သြားေသာ အိမ္ခန္းတို႔၏ ေရွ႕တြင္ ငွားရန္ စာမ်ားကပ္ထားရံုမွ တပါး အျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရိွျပီ။ အိမ္ခန္း ငွားရန္လာၾကည့္သူတို႔သည္လည္း ဤမွ် မ်ားျပားေနေသာ အခန္းလြတ္မ်ားကို အံ့အားသင့္ ေနၾကသည္။ ေျပာင္းေရြ႕ခါနီး အခန္းရွင္တို႔မွ အိမ္ရွင္က ေရရာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွဘဲ အခန္းငွားခ တ၀က္တိတိ ေလ်ာ့ခ်ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျပနိင္စြမ္းမရိွေသာ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ျဖင့္ အိမ္ခန္းငွားရန္ ၾကံစည္သူတို႔ပင္ လက္ေလ်ာ့ကာ ျပန္လွည့္သြားၾကေတာ့သည္။

၁၀ ရက္ေက်ာ္မွ်ေသာ အခ်ိန္အတြင္း အေျခအေနသည္ ဆိုးရြားစြာ ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ဦးေသာ္က သမီးသည္ပင္ စိတ္ေျခာက္ျခားလြန္းကာ ထိုအိမ္ၾကီးတြင္ မေနခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ခ်စ္သူႏွင့္ ခိုးရာ လိုက္ေျပးသြားေတာ့သည္။ ရွာေဖြစားေသာက္စရာ မရိွေတာ့သည့္အတြက္ ၾကြက္မ်ား ပိုးဟပ္မ်ား သည္လည္း ေနရာ ေရြ႕သြား ခဲ့ေလျပီ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရာရာသည္ ျပဳျပင္၍ပင္ မရနိင္ေတာ့ေပ။

တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္ေသာ အေျခအေနကို ရင္မဆိုင္နိင္ေတာ့သည့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးေသာ္ကတို႔ လင္မယား ကိုယ္တိုင္ ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔ထံ အခန္းေသာ့ ျပန္အပ္ကာ အေ၀း တေနရာကို ထြက္ခြါသြားေလေတာ့သည္။

စားပြဲခံုေပၚတြင္ စုပံုေနေသာ အိမ္ခန္းေသာ့မ်ားကိုၾကည့္ကာ အေျဖရွာမရေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႔ တေယာက္ေငးငိုင္ကာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

။...............................................................။


(Emile Gaboriau ရဲ႕ Accursed House ဇာတ္လမ္း ေက်ာရိုးကို ယူပါသည္။)

53 comments:

မဆုမြန္ said...

သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပို႕စ္ေလးပါ မွတ္သားစရာ သတိထားစရာေတြ အမ်ားၾကီးသယ္သြားတယ္ အခုထက္ထိလည္း ေတြးေနမိတုန္းပဲ..တကယ့္ စိတ္ေစတနာနဲ႕ အေလ်ာ့ေပးလိုက္တဲ့ အျဖစ္ေတြမွာ...သို႕ေလာ သို႕ေလာ သို႕ေလာ ေတြ ျဖစ္လာနုိင္တဲ့ သံသယေတြအတြက္ ျပံဳးသြားတယ္..

မိုးအိမ့္ျဖဴ said...

အေတာ္ ဖတ္လို႕ေကင္းတဲ့ ပုိစ့္ေလးပါ... ေနာက္ထပ္လည္း ဒီလို ပိုစ့္ေကာင္းေကာင္းေလး ေတြေရးနိုင္ပါေစဗ်ာ

ဖိုးဂ်ယ္ said...

ပိုစ့္ေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ
ေတြးေတာစရာေတြ သယ္ေဆာင္သြားတယ္ဗ်ာ

ခင္မင္လွ်က္

ဒ႑ာရီ said...

တကယ့္ေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ။ ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မတန္ဆိုတဲ့ စကားပံုေလး လိုေပ့ါ။ လူေတြဟာ အေကာင္းျမင္ထက္ အဆိုးျမင္ဘက္က ပိုမ်ားတယ္ဆိုတာ သိသာတာပဲေလ။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

kiki said...

ေစတနာ ဆိုတာ လူတိုင္းနဲ ့ မတန္ပါဘူး ဆိုတဲ ့ စကား က အေတာ္ မွန္တာ ပဲေနာ္ ။
ေစတနာက ေဝဒနာေတြ ျဖစ္သြားရတာေပါ့ .
ကို ေက်ာ္ ျမစ္က်ိဳးအင္း ညြန္ ့ေရ .....
ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္ ။
ေတြးမိေတြးရာ ေတြးမိသြားတယ္
ဒါေၾကာင့္.....
ဖြားကိ ေတာ့ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ လူၾကမ္း ပဲ လုပ္ပါေတာ့မည္ ....
( လူၾကမ္းဆိုတာက နာမည္သာ ဆိုးတာ ေနာ္ ။။ဟဲဟဲ
သိတယ္ဟုတ္ ။။။ )

ဂ်ပန္ေကာင္ေလး said...

ဆင္ျခင္ဥာဏ္၊ အေျမာ္အျမင္ၾကီးမားမႈ၊ ေတြးေခၚတတ္မႈ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဘယ္အလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ ေပါင္းစပ္ျပီးမွ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို မီးေမာင္းထိုးျပသြားပါတယ္... ခ်က္ထိုးသလိုပဲ.. တေနရာထဲကိုသာၾကည့္ျပီး ေထာင့္စံုမၾကည့္တတ္ရင္ လြယ္လြယ္က်ရႈံးသြားမွာပဲေလ.. ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီစာဘာကိုေပးခ်င္ေနသလဲဆိုတာေတြကို ေတြးမိသြားတယ္... ရသင့္သေလာက္လည္း ရသြားတယ္...

ဝက္ဝံေလး said...

အဟမ္း အဟမ္း ဖတ္တံုးကေတာ႕ နားမလည္ဘူး ကြန္မန္႕ေတြ ဖတ္ၾကည္႕ေတာ႕မွ နားလည္တယ္ ဘာကို ဆုိလိုခ်င္ပါသနည္း ေစတနာ လူတုိင္းနဲ႕မတန္ဆုိသလုိ ဘီသူ႕ကုိရည္ရြယ္ျပီး ေျပာပါသနည္း ရွင္းေနာ္ ရွင္း ဒါျဗဲ ေျပာမယ္

ဝက္ဝံေလး said...

သူမ်ားေတြကေျပာတယ္ ေတြးတယ္ တဲ႕ ရသင္႔သေလာက္လဲရတယ္ ဝက္လဲေတြးတယ္ ေခါင္းကိုက္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္ ဘာရလဲ ဆုိေတာ႕ ဗိုက္ဆာတာပဲ သိတယ္ သြပ္ဖုိ႕ တခုခု သြားလုပ္လုိက္ဦးမယ္ ဘုိင္ တာ႕တာ
မေတြးေတာ႕ဘူးေတြးရင္း ေတြးရင္း ပါးလံဳးေျပာသလို ပလက္တီနာမ္ပင္ေတြ ေပါက္လာမွာစိုးလုိ႕ အဟီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

ahphyulay said...
This comment has been removed by the author.
အေနာ္ said...

လူေတြဟာ ဘယ္လုိပဲ ေျပာေျပာ လက္ရွိျဖစ္ရပ္ေတြမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကတယ္
လက္ရွိဒုကၡေတြကုိပဲ သုခလုိ႔ ထင္မွတ္ေနၾကတယ္
ဒုကၡမရွိရင္ မေနတတ္ေတာ့သလုိ
ဒုကၡေပးမယ့္သူ မရွိရင္လဲ လုိက္ရွာေနၾကတယ္
သုခေပးမယ့္သူဆုိရင္ အရင္ဆုံး သံသယနဲ႔ၾကည့္မယ္
ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ပါ့မလား
အဲ့ဒီ သုခေနာက္မွာ ဘာေတြမ်ား ကပ္ပါလာမလဲ
ယုံမွားသံသယအေတြးေတြေပါ့
အဲ့ဒီအေတြးက သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္
အေတြးအႀကံေတြမွာ ယုံမွားသံသယစိတ္ ဝင္လာပီဆုိရင္ အရာရာဟာ ပ်က္သုဥ္းျခင္းဆီကုိ ဦးတည္သြားေတာ့တာပဲ :(
ပုိ႔စ္ေကာင္းေလးကုိ လာဖတ္ရလုိ႔ စိတ္အာသာေျပသြားတယ္ :)
Happy Sweet December ပါ အကုိျမစ္က်ဳိးအင္းေရ

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

မွန္တုိင္းမေကာင္းသလို ေကာင္းတုိင္းလဲ မမွန္ဘူးဆုိတဲ့ နိယာမ ဆန္တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခု ရလုိက္ပါတယ္။

ၾကယ္ျပာ said...

အင္း ... သမရိုးက်မဟုတ္တဲ႔ေျပာင္းလဲမႈတိုင္းကုိ လူေတြက သမရိုးက်ေလးေတြးမွာေတာ႔မဟုတ္ဘူး .... ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္ .... သေဘာလဲက်မိတယ္ .....

khin oo may said...

1 Dec 09, 22:30
kom: ေတာ္ေတာ္ရွည္တာဘဲ။ေတြးလဲေတြးရတယ္ဖတ္လဲဖတ္ရတယ္ ေရးလဲေရးရတယ္လက္လဲေညာင္းေသး. ဝါသနာပါလိဳ႕သာ.
1 Dec 09, 22:26
kom: ေရွးလူႀကီးတည္ေဆာက္ခဲ႕တဲ အရာကုိ ေနာက္လူက ဆက္မလုိက္နုိင္ေတာ႕တာကိုေတာ႕နေမ်ာမိတယ္။
1 Dec 09, 22:26
kom: ၿပီးသြားေတာ႕ဘာဆက္ေၿပာရမွန္းမသိေတာ႕ဘူး
1 Dec 09, 22:26
kom: ဖတ္ရင္းနဲ႕ သူက လခေတါ ေလ်ာ႕ယူမယ္ဆုိေတာ႕ကုိယ္က ႀကားထဲက နေမ်ာသြားတယ ္ဘုရားစူး

သိဂၤါေက်ာ္ said...

အိမ္လခ ေလွ်ာ့လိုက္ျပီ ဆိုကတည္းက အဲလို ျဖစ္ေတာ့မယ္ လို႕ ထင္လိုက္မိတယ္.. ဝတၱဳေလး ေကာင္းတယ္.. ေပးခ်င္တဲ့ msg ကို ရလိုက္တယ္... ဒါေပမယ့္ အိမ္လခ တကယ္ မတတ္ႏိုင္တဲ့ တျခားလူေတြ ေတာ့ လာေကာင္းလာႏိုင္မယ္ လို႕ ထင္တယ္...

သုေျဒၷ said...

ေစတနာနွင္ ့ပတ္သတ္ျပီးအျမင္အာရံုခ်ို့ဳံ ့တဲ ့ေသာကုလားအုပ္လိုလူမ်ားအတြက္ရည္ရြယ္သည္တဲ ့ေရးပံုေလးမိတယ္ သိပ္မွန္တာေပါ ့ညီ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြေလာကျကီးထဲအမ်ားျကီးရွိေနတာခင္တဲ ့ကိုျကီး သုေျဒၷ

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

စိတ္ဝင္စားစရာေလးပို႔စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ။
တခါတရံမွာ ေစတနာလြန္သြားေတာ့လဲ မထင္မွတ္တဲ့ ျပႆနာေတြဝင္လာတတ္တယ္ေနာ္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အေကာင္းျမင္တတ္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္..


ႏွင္း

ႏွင္းေဟမာ said...

ေစတနာဟာ လူတိုင္းနဲ႔မထိုက္တန္သလို ...
လူတိုင္းအေပၚမွာေစတနာမထားထိုက္ဘူးဆိုတာ
ခုမွ သေဘာေပါက္နားလည္သြားမိတယ္
ပို႔စ္က အရမ္းရွည္ေပမယ္႔ မျငီးေငြ႔ေအာင္ ေရးသြားႏိုင္တဲ႔ စာေရးဆရာကို ေလးစားပါတယ္ ...း)
ဒီ႔ထက္မက ဘ၀ရသေလးေတြ စာဖတ္သူေတြအတြက္ မ်ားမ်ားေပးႏိုင္ပါေစ အစ္ကို ျမစ္က်ဳိးအင္းေရ.......

kaungkinpyar said...

အမ ဖတ္သြားတယ္ ေမာင္ပိုင္ေရ.. ဘာေရးရမွန္းေတာင္ မသိဘူး

thawzin said...

ဟုတ္တယ္ေနာ့၊ ပုိ႔စ္က အေတြးေလးေတြေပးတဲ့ ပုိ႔စ္ေကာင္းေလးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ မေတြးမိပါဘူး။ လူတုိင္းသည္ေစတနာနဲ႕ မတန္ ဆုိသလိုေနမွာပဲေနာ္။ ေစတနာေတြ မရဖူးသူေတြအတြက္ ရလာတဲ့ေစတနာဆုိတာ ေ၀ဒနာအထင္နဲ႕ လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ေနၾကေရာ။ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာ မွတ္သားဖူးတယ္။ လူေတြက အထင္ေတြနဲ႕ပဲ ေလ်ာက္လုပ္ေနၾကတာတဲ့။ ဒီပုိ႔စ္မွာလဲ အထင္နဲ႕ လူေတြက အိမ္ ေျပာင္းကုန္ၾကတာပဲ။ လူတုိင္းကို ေစတနာထားနုိင္တာေကာင္းပါတယ္။ ေစတနာသည္ လူတုိင္းနဲ႕ တည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေစတနာမွန္းသိေအာင္ မိမိဘက္က လုပ္သင့္တာေပါ့ေလ။

thawzin said...

ဟုတ္တယ္ေနာ့၊ ပုိ႔စ္က အေတြးေလးေတြေပးတဲ့ ပုိ႔စ္ေကာင္းေလးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ မေတြးမိပါဘူး။ လူတုိင္းသည္ေစတနာနဲ႕ မတန္ ဆုိသလိုေနမွာပဲေနာ္။ ေစတနာေတြ မရဖူးသူေတြအတြက္ ရလာတဲ့ေစတနာဆုိတာ ေ၀ဒနာအထင္နဲ႕ လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ေနၾကေရာ။ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာ မွတ္သားဖူးတယ္။ လူေတြက အထင္ေတြနဲ႕ပဲ ေလ်ာက္လုပ္ေနၾကတာတဲ့။ ဒီပုိ႔စ္မွာလဲ အထင္နဲ႕ လူေတြက အိမ္ ေျပာင္းကုန္ၾကတာပဲ။ လူတုိင္းကို ေစတနာထားနုိင္တာေကာင္းပါတယ္။ ေစတနာသည္ လူတုိင္းနဲ႕ တည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေစတနာမွန္းသိေအာင္ မိမိဘက္က လုပ္သင့္တာေပါ့ေလ။

ကိုလူေထြး said...

ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းျပီး အေကာင္းအထည္ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ နဲနဲ လိုသြားတာေေပါ့ေလ...

အေတြးေရာအေရးေရာ ေကာင္းခ်က္ဗ်ာ...

ကဗ်ာဦး said...

လာဖတ္တယ္
တယ္ရင္း
ေကာင္းတယ္

Beauty Studio USA Branded Store said...

ထူးျခားဆန္းျပားမႈတစ္ရပ္ပဲဗ်ာ။
Sweet December မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိဳျမိန္ပါေစဗ်ာ။

ေမသစၥာေမာင္ said...

ကိုယ့္ေစတနာ လူေတြနားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ အေျပာအဆိုလည္း တတ္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္လိုထင္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း ကိုယ္ရည္ေသြးတယ္လို႔ မထင္ရေလေအာင္ ဂရုစိုက္ေျပာတတ္ဖို႔လည္း လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ နားေထာင္တဲ့ သူကလည္း ဘယ္လိုနားေထာင္ေပးတတ္သလည္းဆိုတာကလည္းရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား...။

ေဇာ္ said...

မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ေစတဲ့ စာမူတစ္ပုဒ္ပဲ ကုိက်ိဳးရ ..
ေသခ်ာပါတယ္ .. ကုိက်ိဳးကေတာ့ အဲ့လုိလူမ်ိဳး မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး ..
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သူနဲ႕ မႏွုိင္းနဲ႕ေလဗ်ာ .. =)

Mogok Thar said...

ဒီပို႔စ္ ဖတ္ျပီး အေတြးေတြ အမ်ားၾကီး ေတြးမိသြားတယ္ဗ်ာ။

“ေစတနာသည္ လူတိုင္းနဲ႔ မတန္” ဆိုေပမဲ့ “ေစတနာကံမွန္ရင္ အသီးအပြင့္ေတာ့ က်န္ခဲ့မယ္” လို႔ အျမဲ ယံုၾကည္ထားတယ္။
“ေက်းဇူးကန္းသူ၊ ေက်းဇူးသိတတ္သူ”... လူဆိုတာက အမ်ိဳးမ်ိဳးေလ...
လူ႔စိတ္ အေထြေထြအတြက္ စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ ဘုရားရွင္ေတြေတာင္ တတ္ႏိုင္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။
သူ႔ အဆက္၊ သူ႔အထံုေတြနဲ႔ ဘာသာအမ်ိဳးမ်ိဳးထဲမွာ ကိုယ္ေရစက္ပါရာ က်င့္သံုးက်င္လည္ၾကရတာ..။

“ကိုေက်ာ္ညြန္႔” သာ အိမ္ငွားေတြအားလံုးကို စုစည္းေစျပီး သူ႔ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္ကို ေသခ်ာ ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့ရင္.....
“ဦးေသာ္က” သာ လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ အိမ္ငွားေတြကို သတင္းေကာင္းစကား ပါးႏိုင္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္....
“အိမ္ငွား” ေတြကသာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔ ေသခ်ာ ျမင္တတ္ၾကမယ္ဆိုရင္...
အဲဒီ အိမ္ကေလးဟာ ေပ်ာရႊင္မႈေတြနဲ႔ အိမ္ရွင္ “ကိုေက်ာ္ညြန္႔” ရဲ႕ ေစတနာေတြ သီးပြင့္ရာ ေနရာေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့မွာပါ။
ကႏၱာရမွာ အိုေအစစ္ကို ကုလားအုတ္တိုင္း မျမင္ႏိုင္ေပမဲ့ ၇ွာေဖြႏိုင္တဲ့ ကုလားအုတ္ေတြလဲ ရွိတာပါပဲေလ။
ဒီေတာ့...
အိုေအစစ္ေလးကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသလိုမ်ိဳး “ကိုေက်ာ္ညြန္႔” အိမ္ကိုလည္း တစ္ခ်ို႔လူေတြက သုခရိပ္ျမံဳေလးအျဖစ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိျပီး လာေရာက္ ေနထိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေသခ်ာ ယံုၾကည္တယ္။

ေစ်းေပါတိုင္း မေကာင္းဘူး ထင္ျပီး ေစ်းၾကီးတိုင္း ေကာင္းတယ္ မွတ္တတ္ၾကတာလဲ သဘာ၀ တစ္ခုပါပဲေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ေစတနာနဲ႔ လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့ အက်ိဳးျပဳမွာကိုေတာ့ ယံုတယ္...။

ၿမတ္မြန္ said...

ဟုတ္ပါတယ္ ေစသနာဆိုတာ ထားသင့္ထားထိုက္တဲ႔ေနရာမွာ ထားတာေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ပိုစ္ေလးတစ္ပုဒ္ပဲေနာ္..။ အားေပးေနပါတယ္။
ခင္တဲ႔
ၿမတ္မြန္*

ေတာင္ေပၚသား said...

အင္း မန္႕လုိက္ဦးမယ္ း)

သာမာန္လူေတြအေနနဲ႕ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေစတနာဟာ လူတုိင္းထက္ မတန္ဘူးလုိ႕ ျမင္မိမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကုိယ္က ေစတနာစိတ္နဲ႕ လုပ္ေပးေပမဲ့ ကုိယ္ျပန္ရလုိက္တာက ကုိယ့္အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့အရာ မဟုတ္လာတတ္လုိ႕ လုိ႕ ျမင္မိပါတယ္။ က်ေနာ္အယူအဆကေတာ့ ေစတနာထားသူသည္ ဘယ္ေတာ့အခါမွ စိတ္ဆင္းရဲမူ မျဖစ္ပါဘူး.. ခု ပုိစ့္ေလးအတုိင္းေျပာရမယ္ဆုိ ကုိမုိးကုတ္သားနဲ႕ စိတ္ခ်င္းတူပါတယ္။ တကယ္၍မ်ား ေမာင္ေက်ာ္ညႊန္႕က အိမ္ဌားေတြကုိ စုစည္းျပီး သူရဲ႕ ေစတနာ တနည္းအားျဖင့္ ဆႏၵကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပခဲ့မယ္ဆုိရင္၊ ေနာက္တနည္း ဦးေသာ္ကအေနနဲ႕ လစာ တ၀က္ေလွ်ာ့ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကုိ ေစတနာအမွန္နဲ႕ ေျပာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အားလုံး ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ၀မ္းသာမူေတြ ရၾကမွာပါပဲ။ က်ေနာ္အျမင္အရေတာ့ ေစတနာသည္ ဘယ္ေတာ့အခါမွ အလဟသ မျဖစ္ပါဘူး တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ ျပန္အက်ိဳးခံစားတတ္ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ေစတနာဆုိတာ အက်ိဳးျပန္ခံစားရမယ္လုိ႕ ယူဆျပီး လုပ္ျခင္းကုိ မဆုိလုိပါ) ဒါေပမဲ့ ကုိယ္စိတ္ရင္းမွန္နဲ႕ ုျပဳလုိက္တဲ့ ေကာင္းမူေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ျပန္ခံစားရစျမဲပါ။

----- ေက်းဇူး ပုိစ့္ေကာင္းေလးအတြက္ ------


ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား

Mogok Thar said...

ညီေလးေရ...

အေတြးေတြ ေပးတဲ့ ပို႔စ္ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခြင့္ရတာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထပ္လာေျပာတာ။

ခင္မင္လ်က္

flowerpoem said...

ဒီပို႕စ္ကို ဖတ္ၿပီး ကြၽန္မကေတာ့ ဘယ္လိုျမင္လည္းဆိုေတာ့ လူေတြက ေစတနာနဲ႕လုပ္ေပးတဲ့အခါမွာ သူတို႕ အတြက္ ေမးခြန္းေတြျဖစ္လာတယ္ တစ္ဖက္လူရဲ႕ ေစတနာကို အေကာင္းဘက္ကမေတြးဘဲ အဆိုးဘက္ ကစေတြးတတ္တယ္ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေစတနာက ကိုယ့္ကို ျပန္ၿပီး ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္မိတယ္ လို႕ခံစားမိပါတယ္ ( အမွားပါရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္)

ahphyulay said...

ကီးဘုတ္က ေၾကာင္ေနလို ့ ရရစ္ရိုက္ရင္ႏွစ္ထပ္ၿဖစ္ၿဖစ္ေန
တာေလ၊ လူလိုပါပဲ။
ဒါေၾကာင္ ့ ရိုက္ၿပီး ၿပန္ဖ်က္ရတယ္။ အခုထပ္ရိုက္ပါအံုးမယ္။
ဒီပို ့(စ)ေလးကိုဖတ္ၿပီး ေစတနာရဲ ့ အလြဲေလးတစ္ခုကို
ၿမင္ရပါတယ္။ဒီအလြဲေလးနဲ ့ပဲ ယွဥ္ၿပီး သတိရမိတာက
ၿၿမင္းတစ္ေကာင္နဲ ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ပံုလိုပါ။ယူခ်င္တာယူ
ၿၿပီးလြဲခ်င္တိုင္းလြဲေနတတ္တဲ ့ လူေတြရဲ ့သေဘာ ေလးကိုပါ။
ဆိုင္မဆိုင္ေတာ ့မသိဘူး၊ ကိုယ္ထင္တာကိုယ္ ့အလြဲနဲ ့ပဲ
ခံစားၾကည္ ့မိတာေလ။ ဒိုင္ယာေလာ ့ ပါလာရင္ ကိုယ္လို
ရာကိုယ္ ဆြဲ၊ထင္ခ်င္ တိုင္းထင္လို ့ရမွာပါေနာ္။

ေဆြေလးမြန္ said...

ေစတနာထားလြန္းေတာ႕လဲ လူတစ္ခ်ဳိ႕က တန္ဖိုးမထား
တတ္ၾကဘူးေလ..

စည္သူ said...

အင္း..

ဖတ္ရင္းနဲ႔ေတာင္မွ ဘာလို႔ အိမ္သူအိမ္သားေတြကို ေခၚၿပီး ရွင္းမျပရတာလဲလို႔ ေဒါသထြက္မိတယ္..

ဒီလိုပါပဲ ကိုက “က” ေရးေပမယ့္ “ယ” လို႔ ျမင္တဲ့သူက ျမင္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္..

ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီပိုစ္႔ေလး ဖတ္ရတာ ဗဟုသုတ အေတာ္ေလးကို ရသြားတယ္..

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္မင္စြာျဖင့္
စည္သူ။

chit palone said...

သာမီးေလးေတာ့ ဒီပို႔စ္ေလးကုိ မတရားႀကိဳက္တာပဲ ဒီလိုႏွစ္ႏွစ္ကာကာေလး ဖတ္လိုက္ရတာ အရမ္းအရသာရွိတာပဲ ေက်းဇူးပါပဲ ဒယ္ဒယ္ျမစ္ေရ လူေတြက ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေျပာရခက္တယ္။ တဝက္ေတာင္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့ အဲ့လိုျဖစ္သြားတာေနမွာေပါ့။ အင္း တကယ္ပဲ ေတြးစရာေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားသြားတယ္ဗ်ဳိ႕။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္မင္ေလးစား အားက်လွ်က္
သာမီးေလး ပါးလံုး

ေဆာင္းယြန္းလ said...

တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ပို႔စ္ေကာင္းတခုပါပဲ ညီေလး
သင္ခန္းစာယူစရာေတြေပါ့
ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေရးထားတာေပါ့ ဟုတ္လား
ေလာကၾကီးမွာ ေစတနာကို နားမလည္တတ္သူေတြလည္း ရွိတာေပါ့ေလ

မိုးေမာင္ said...

သေဘာေပါက္ၿပီးသား အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေနလို႔ အမ်ားႀကီးေတာ့ မေ၀ဖန္ေတာ့ဘူး။ skill ေတြျမင္လိုက္ရလို႔ အားရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ carry on man!! :D

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အဲလို..ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေလးလိုက္ရွာေနတာ
ေတြ႔ရင္ေျပာၾကပါဦး....

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားဖတ္ရႈျပီး ေ၀ဖန္ေပးသြားၾကတဲ့
ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရးဖို႔လည္း အားအင္ ေတြရလာတာ အမွန္ပါပဲ။

Anonymous said...

အစ္ကို ျမစ္က်ိဳးအင္း...အရင္ဆံုးေျပာခ်င္တာက
ေလးစားအားက်မိပါတယ္လို ့.။။။
တကယ့္ကို ပညာသားပါၿပီး ေလးနက္တဲ့အေတြး၊
ရွင္းလင္းတဲ့အေရးေတြနဲ ့ဖတ္သြားလိုက္ရတာမ်ား
ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့မွ လူလည္းအၿပင္ေလာကကိုျပန္
ေရာက္လာရတယ္။ အေတြးေတြကဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ ့
အတူပါသြားတာေလ....:)
Immmm.....ျဖစ္ပါတယ္အစ္ကို။
ညီမတို ့အလုပ္ခြင္ေတြမွာပိုအေတြ ့မ်ားပါတယ္။
ကိုက အေလွ်ာ့ေပးကာမွ ေက်းဇူးတင္ဖို ့သတိမရပဲ
ပိုၿပီးအႏိုင္ယူခ်င္လာတဲ့ပံုမ်ိဳးေတြေလ....
ဒါေပမဲ့လည္း......:)
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္.....ခင္မာလာေအာင္..:)

မငံု said...

ေကာင္းတယ္။ တန္တာထက္ ပိုေလ်ာ့ျပီး ရေတာ့လဲ လူေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အရကို မတန္ေတာ့ဘူး ထင္ေနတတ္တယ္ေနာ္။ ေစတနာထားေပမဲ႔ မယူတတ္ေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲေနာ့။
ေကာင္းတဲ႔ ပိုစ္႔႕ေလးပါ။

ဧရာ၀တီသား said...

ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း ဆီကို စာလာဖတ္တိုင္း လာဖတ္ရက်ိဳးနပ္တယ္။ ဒီပိုစ္႔နဲ႔ ပက္သက္လို႔ေတာ႔ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ၊ ေပးခ်င္တဲ႔ msg ရင္ထဲကိုေရာက္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ ပိုစ္႔ေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနပါ႔မယ္ ...
ခင္မင္လ်က္

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုျမစ္ေရ...
တတိယအႀကိမ္လာဖတ္ၿပီးေတာ့မွ မန္႔ျဖစ္တာပါ...။
ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားေပမယ့္ ဘာေျပာရမွန္းလည္းမသိပါဘူးဗ်ာ...။
ေစတနာထားတာကို တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိတတ္တဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ခၽြတ္ယြင္းမႈတစ္ခုကို ျမင္လိုက္မိသလိုလိုပါပဲဗ်ာ...။
ေလာကႀကီးမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးပါခင္ဗ်ာ...။
သိပ္သနားစရာေကာင္းတဲ့လူေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျမင္မိပါတယ္...။

ခင္မင္လွ်က္...

ဏီလင္းညိဳ

မင္းအိမ္ျဖဴ said...

ဒီပိုစ့္ေလးအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ျပန္ေျဖေပးတဲ့ ပိုစ့္ေလး ေရးေပးပါလို႔ ေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္ ၊၊ အေပၚမွာ မန္႔သြားတဲ့ သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကို သေဘာက်တယ္ ၊၊ ေစတနာဆုိတာ လူတုိင္းနဲ႔ မတန္ပါလား ဆုိတာ က ေဘးလူအျမင္ပါ ၊၊ ေစတနာသန္႔သန္႔ ထားခဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးမိတဲ့ အေတြးတစ္ခုပါ
ေနာက္တစ္ခုက ဦးေလးျဖစ္သူ ၊ ေမာင္ေက်ာ္ညြန္႔နဲ႔ ဦးေသာ္ကတုိ႔ရဲ့ အေသးစိတ္ အျပဳအမူေလးေတြ ေပါ့ အင္း ပို႔စ္ေကာင္းေလးတစ္ခုပါ

ေလးစားစြာျဖင့္
မင္းအိမ္ျဖဴ

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ said...

တစ္ခါတစ္ေလမွာ
ေတြးေခၚမွဳ႕ ဆိုတာ
ေတာ္ေတာ္ အေရးၾကီးတယ္ ...
ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတဲ့
ပို႕စ္ေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ ...

NweYoe said...

အေပၚမွာ ေျပာသြားလိုက္တာ စံုလို႔။ ဒီက ေျပာဖို႔ က်န္ေတာ့ဖူးပဲ၊ အဟဲ သူတို႔ေျပာသလိုေလးေတြပဲေပါ့။ း-)

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ကိုမင္းအိမ္ျဖဴေျပာသလို ျပန္ျဖည္တဲ့ ဇာတ္လမ္း မ်ဳိးေလး အခါအခြင့္သင့္ရင္ ေရးပါ့မယ္ဗ်ာ
အားေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲ

Anonymous said...

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေပၚလာတဲ့ ရူေဒါင့္အစုံကေန ၾကည့္မယ္ဆုိရင္.....။
ေစတနာသည္ လူတုိင္းႏွင့္မတန္ ဆုိတဲ့ စကားဟာ အမွန္ပဲ ဆုိတာ ဒီပုိ႔စ္ေလးက သက္ေသခံေနတယ္။ ေနာက္တခုက ေစတနာကုိ ေဝဒနာၿဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ လူေတြရဲ့ အက်င့္ေပါ့ဗ်ာ.. တဖက္လူရဲ့ လပ္ေဆာင္ခ်က္ကုိ ေသခ်ာမၾကည့္ပဲ အေပၚယံေလး ေတြးၿပီး ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ခ်တတ္တာေပါ့။ ေနာက္တခ်က္က ဘာသင္းခန္းစာ ရလဲဆုိေတာ့ ဘယ္အရာပဲ လုပ္လုပ္ ကို္ယ္တုိင္၊ ကိုယ္က် ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္ၿပီး က်ပ္က်ပ္မတ္မတ္လုပ္မွ ၿဖစ္မယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင္လဲဆုိေတာ့ကာ... ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ဟာ ဦးေသာ္ကကုိ ယုံလုိ႔ စီစဥ္ခုိင္းတာမွာ ဦးေသာ္ကရဲ့ ေၿဖရွင္းမွဳ ညံ့ၿဖင္း ခ်က္ေၾကာင့္ အခုလုိၿဖစ္တာေလ.. ။
ေနာက္တခ်က္က အိမ္ငွားေတြေပါ့.... ကုိယ္တုိင္က ဘာမွေသခ်ာေရရာ စုံစမ္းမွဳ မရွိဘဲ ငါ့ၿမင္း ငါစို္င္း စစ္ကုိင္းေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ေလွငါထုိး၊ ပဲခူး ေရာက္ေရာက္ဆုိၿပီး တစိပ္ကုိ တအိတ္လုပ္ၿပီး ေၿပာေတာ့ ကုိယ္ရမဲ့ အခြင့္အေရးေလး ဆုံးရွုံးသြားတာပါ။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ရလုိက္တာကေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ ေသခ်ာတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ရွိမွ ကိုယ္လုပ္တာ ေအာင္ၿမင္မယ္လုိ႔ ထင္တာပဲ။

မိုးစက္အိမ္ said...

ပို ့စ္ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ ထပ္တိုးၿပန္ၿပီေပါ့ ေပးထား
တဲ ့ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ ့တကယ္လိုက္ဖက္တယ္တယ္ဗ်ာ
သင္ခန္းစာသာယူတတ္မယ္ဆို ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးက
ေနယူႏိုင္တယ္လို ့ၿမင္မိတယ္ဗ်ာ . . . ကိုယ္ကေစတ
နာကို အရင္းခံလိုက္ေပမဲ ့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ေစတနာ
ဟာေ၀ဒနာၿဖစ္သြားတတ္ပါတယ္ . . . ဒါဟာၿဖစ္ေလ့
ၿဖစ္ထရွိတာမို ့ အၿပစ္လို ့လည္းမဆိုသာၿပန္ဘူးေပါ့ဗ်ာ
ကိုယ္စိတ္ကူးေလးေတြနဲ ့ၾကည္ႏူးစိတ္ကူးေနေပမဲ ့
မထင္မွတ္တာေတြ ၿဖစ္သြားတဲ ့သေဘာပါ . . . အဓိက
ကေတာ့ အေနအထိုင္လည္းတတ္ရမယ္ ေစတနာလည္း
ထားတတ္ရမယ္ ဒါမွ ဘ၀မလြဲမွာၿဖစ္သလို ေ၀ဒနာမၿဖစ္
မွာလည္း အေသအခ်ာပါဘဲဗ်ာ :)

ေရႊ ယြန္း ဝါ said...

ဘာမွမေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ ကြန္မန္႕ ၅၀ျပည့္သြားေအာင္ ေစတနာနဲ႕ ကူညီလိုက္ပါတယ္။

Ree Noe Mann said...

သယ္ရင္း

ဒီပိုစ့္ကေတာ့ ခုမွလာဖတ္ျဖစ္တယ္။
ငါေျပာပါတယ္။ ေနာက္ဆို ငါလာမမန္႕ရဲေတာ့ဘူးလို႕။
အားက်တယ္ကြာ။

သယ္ရင္းရီနို

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

သိပ္ေသသပ္တာပါပဲ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ... စာတစ္ပုဒ္လံုး ဖတ္ၿပီး ေခါင္းစဥ္ကိုျပန္ဖတ္ေတာ့ ပိုအဓိပၸါယ္ရွိသြားတယ္... ဟုတ္တယ္ေနာ္... တခါတေလ အေနမွန္ဖို႔အျပင္ အေနတတ္ဖို႔လည္း လိုျပန္ပါေလေရာ...

ေကသရီ said...

ကိုျမစ္ေရ
ဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ျပီး အေတြးအသစ္တစ္ခု ရသြားပါတယ္။ ေစတနာဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႔ မထိုက္တန္ သလို ကိုယ့္ေစတနာကို ေ၀ဒနာလို႔ထင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေကာင္းတာလုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ျပီးမွလုပ္သင့္ပါတယ္။

sosegado said...

အဆုိးျမင္ အေကာင္းျမင္
လူသာဘဝကုိ ေပၚလြင္ေစပါတယ္၊

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB