ေမြးရပ္ေျမမွ ထြက္ခြာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့့္အတြက္ေတာ့ ခဏတာ အခ်ိန္ေလးဟုသာ ထင္မွတ္မိသည္။ ထိုသို႔ ထင္မွတ္ရသည္မွာလည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ ေခတ္မီွဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္မည္။ ေခတ္မွီ အသံုးအေဆာင္မ်ားၾကားတြင္ ေနသားတက် ရိွေနခဲ့သည္မွာ အမိေျမကို ျပန္ဖို႔ရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္ အထိပင္။ ကြ်န္ေတာ္ေနသည့္ အခန္းေလးကို ေခတ္မွီပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ၿပီးျပည့္စံုရန္္ ဖန္တီးထားသည္။ လိုေလေသးမရိွ ျဖည့္ဆည္း ထားသည္။
အခန္းထဲမွ အျပင္မထြက္ဘဲ ကမာၻတဝွမ္းက သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္နိင္သည္။ ပူျပင္းသည့္ေႏြရာသီတြင္လည္း ခလုတ္တခ်က္ႏွိပ္ရံုႏွင့္ တခဏအတြင္း ေအးျမသြားေစနိင္သည္။ ဘီယာ ၊ ေဖ်ာ္ရည္ မ်ားမွစ၍ သစ္သီးအစံုအလင္အထိ အခန္းထဲရိွ ေရခဲေသတၱာမွ လက္လွမ္းယူနိင္သည္။ ခိုက္ခိုက္တုန္သည့္ ေဆာင္းရာသီသည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲရိွ အပူေပးစက္ေၾကာင့္ ခ်မ္းေအးျခင္းငွာ မစြမ္းနိင္ရွာ။ စိတ္ မြန္းက်ပ္ခ်ိန္မ်ားအတြက္ ေဖာက္ခြဲရန္ ကာရာအိုေကစက္က တာဝန္ယူေပးနိင္သည္။ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းမ်ား၏ လက္တကမ္းအကြာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ရိွေနခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အမိေျမမွ ထြက္ခြာလာသည္မွာ အခ်ိန္ခဏသာ ရိွေသးသည္ဟု ထင္ျမင္ေနျခင္း ျဖစ္မည္။
နိင္ငံရပ္ျခားတြင္ တစ္ေန႔ ၊ တစ္ပါတ္ဆိုသည္မွာ ခဏေလးႏွင့္ ကုန္လြန္သြားသည့္ နာရီလက္တံမ်ားျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘဝတြင္ အသားက် ေနသျဖင့္္ ျမန္မာျပည္ရိွ မိသားစုထံကို တစ္ေခါက္တစ္ခါ ဖုန္းဆက္ဖို႔ရန္မွာလည္း ေမ့ေမ့ေနတတ္သည္။ သတိမရ၍ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် အစီအစဥ္မ်ားထဲတြင္ ေမ်ာပါရင္းျဖင့္ တစ္ရက္တာ အခ်ိန္တို႔သည္ ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ ကုန္ဆံုးေနေတာ့သည္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ရန္ ေတြးထားသည္မွာ အခါခါျဖစ္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အြန္လိုင္းေပၚတြင္ စေနာက္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာရင္းျဖင့္ ဖုန္းဆက္ရန္ သတိရမိခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္၌္ မိသားစု အိပ္စက္ေနခ်ိန္မ်ဳိး ျဖစ္သြားတတ္သည္မွာလည္း အခါခါပင္။
မိသားစုဆိုသည္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ေျပာေျပာရသည္ဟု တလြဲဆံပင္ေကာင္းသည့္ အေတြးမ်ား ဝင္ေနသလားဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခါခါ စမ္းစစ္ျဖစ္သည္။ ဖုန္းေခၚျဖစ္တိုင္းလည္း မိဘႏွင့္ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ "သားေလးေနေကာင္းရဲ႕လား" "ေမာင္ေလး နင္ေနေကာင္းတယ္ေနာ္" ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကိုသာ ၾကားရတတ္သျဖင့္ ရိုးအီေနသည္မ်ားလားဟု သံသယဝင္မိျပန္သည္။ တခါတရံေတာ့ ေမေမက “သားရယ္ေမေမအရမ္းလြမ္းတာပဲ” ဟု ေျပာရင္း ငိုသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမိတတ္သည္။
ယေန႔ညေတာ့ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္မည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခါခါ သတိေပး၍ ေနေနခဲ့သည္။ အိမ္တြင္လူစံုတက္စံု ရိွမည့္အခ်ိန္တြင္ အြန္လိုင္းေပၚမွ စကားေျပာလက္စ သူငယ္ခ်င္းကို ခဏေစာင့္ေနရန္ ေျပာၿပီး အိမ္ကို ဖုန္းေခၚလိုက္၏။ ဖုန္းေခၚသံကို ေစာင့္ေနရင္း သားရယ္ နင္ကလည္းေနနိင္လိုက္တာဆိုၿပီး ေမေမ ပထမဆံုးေျပာမယ့္ စကားကို ၾကားေယာင္မိ၍ ျပံဳးမိသည္။ သားသမီးမ်ား ပါတ္လည္ဝိုင္းေနေသာ္လည္း ေမေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို အျမဲ လြမ္းေနတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အံုးခဲ့သည့္ ေခါင္းအံုးေလးကို ေမေမညတိုင္း ဖက္အိပ္တယ္ဟု ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်နပ္ရသည္။ ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးထက္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပိုခ်စ္သည့္ သေဘာဟု မွတ္ယူမိသည္။ ဖုန္းလိုင္းဝင္သြားၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ဟယ္လို ဆိုၿပီး မမ၏ ထူးသံၾကားလိုက္ရသည္။
“မမ သားပါ။”
ကြ်န္္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ကိုယ့္ထက္ၾကီးသည့္ အကို ,အမမ်ားကို သားကေလ သမီးကေလ ဆိုၿပီး ေျပာေလ့ ရိွသည္။ ၃၆ ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုကိုကလည္း ၃၈ ႏွစ္အရြယ္ အစ္မျဖစ္သူကို သားကလို႔ပဲ ေျပာေလ့ရိွသလို အမျဖစ္သူမ်ား ကလည္း ကိုကို႕ အိတ္ကပ္ထဲသို႔ ယခုအခ်ိန္ထိ မုန္႔ဖိုးထည့္ေပးေနတတ္တုန္း ျဖစ္သည္။
" ငါတို႔လည္း အခုေလးတင္ ေမာင္ေလးအေၾကာင္းေျပာေနၾကတာ "
ထိုကဲ့သို႔စကားမ်ဳိးကို ငါးႀကိမ္ဖုန္းဆက္လွ်င္ သံုးႀကိမ္ခန္႔ ၾကားရေလ့ရိွ္သည္။ ႏွစ္ေတြၾကာျမင့္လာေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ မိသားစု စကားဝိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သတိရေၾကာင္းက ပါေနဆဲဲျဖစ္သည္။
" အခု မမ က ေမ့ေမ့ အိမ္မွာလား "
" မဟုတ္ဘူး ငါ့အိမ္မွာပဲ။ မနက္ျဖန္ နင့္ေယာက္ဖေမြးေန႔ေလ အဲဒါဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္မလို႔ ခ်က္ေနၾကတာ”
မမ အိမ္ႏွင့္ ေမေမ့အိမ္သည္ ႏွစ္မိနစ္ခန္႔မွ် လမ္းေလွ်ာက္ရေသာအကြာအေဝးတြင္ရိွသည္။
" ေမေမက ေဒၚေလးတို႔ အိမ္သြားတယ္ မနက္ျဖန္မွ ျပန္ေရာက္မွာ "
" ေဒၚေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
" ဘာမွမျဖစ္ဘူး သက္သက္သြားလည္တာ "
"ေအာ္... အင္း အင္း "
"နင့္ ကိုကိုလည္း ေရာက္ေနတယ္ သူတို႔ေတြ ဘီယာေတြေသာက္ျပီး သီခ်င္းဆိုေနၾကတာေလ။ သီခ်င္းဆိုရင္း ေမာင္ေလးကိုေတာင္ သတိရတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာ။ နင့္ ကိုကိုနဲ႔ ေျပာမလား "
" အင္း ေပးလိုက္ေလ "
ကိုကိုသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု၏ လူဆိုး စာရင္းဝင္သူျဖစ္သည္။ သူထင္ရာ သူလုပ္၍ အိမ္ျပန္လာခ်င္မွ ျပန္လာတတ္သူျဖစ္သည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အျပင္တြင္ ေနခ်င္သလို ေနေလ့ရိွသည္။ လက္ျမန္ ေျချမန္ ရိွသလို ထစ္ခနဲဆို လက္ပါတတ္ေသာ ကိုကို႔ အတြက္ေၾကာင့္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမမွာ သူေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းထိလိုက္ခဲ့ရသလို အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္လည္း ရပ္ကြက္ရံုးအထိ လိုက္၍ ခံဝန္ထိုးေပးရေစသူျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားမွ မည္မွ်ပင္ ဆူပူေသာ္လည္း ျပန္မေျပာ၍ နားမေထာင္တတ္သူပင္။ ကိုကိုႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ မူးယစ္ေဆးဝါးမသံုးသလို စကားလံုးႀကီးႀကီးမ်ား ေျပာေလ့ရိွေသာ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္တြင္ နာမည္ေကာင္းရသူ ျဖစ္သလို ကြ်န္ေတာ္ေျပာေသာ အၾကံဥာဏ္မ်ားကိုလည္း အေလးအနက္ထားျခင္း ခံရသူျဖစ္သည္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း မဆံုျဖစ္၍ ကိုကိုႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းမေျပာျဖစ္သည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။
" ညီေလး ေနေကာင္းရဲ႕လား " ကိုကို႔အသံၾကားမွ ကြ်န္ေတာ္ အေတြးေတြ ရပ္သြားသည္။
" ေကာင္းတယ္။ ကိုကို ေရာ ဘယ္လိုလဲ"
"ငါက ေအးေဆးေလ သိတယ္မွတ္လား "
ခပ္ေလးေလး ေျပာလိုက္ေသာ ကိုကို႔ အသံတြင္ အယ္လ္ကိုေဟာ တို႔ ေပ်ာ္ဝင္ေနသည္။
" အခု ေကာင္းေနတာလား " ဟု ခပ္ေနာက္ေနာက္ေမးမိေတာ့
" ဘီယာေသာက္ထားတာပါကြ ေအးေဆးပါ "
"စြတ္ေသာက္မေနနဲ႔အံုး"
" ေအးပါကြ။ ညီေလးရာ မင္းကိုငါတို႔ အရမ္းသတိရတာကြ အခုေလးတင္ေျပာေနတာ မင္းရိွေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔"
" သားလည္း သတိရပါတယ္"
"မင္းျပန္လာမလို႔ဆို ျပန္မလာပါနဲ႔ကြာ ဒီမွာ မင္းေနတတ္မွာမဟုတ္ဘူး"
ဒီႏွစ္စကတည္းက ေျပာထားဖူးသည့္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာမည္ ဆိုသည့္ စကားကို သူသတိတရေျပာျခင္းျဖစ္မည္။ အခန္းထဲကို တခ်က္ေဝ့ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
" ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ မိသားစုရိွတယ္ေလ"
ရာႏႈန္းျပည့္မမွန္နိင္ေသာ စကားျဖစ္မွန္း ဘာသာ သတိထားမိသည္။
"ေအးေလ ဟုတ္ပါတယ္ မင္းကတေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ ပိုလြမ္းေနမွာပါ။ ငါတို႔ကမွ ေမာင္ႏွမေတြ အတူတူ ရိွေနၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ကြာ မင္း ျပန္လာရင္ ဒီမွာ အဆင္မေျပမွာစိုးတယ္။ လုပ္ရကိုင္ရတာ သိပ္အလြယ္ႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ။ ျပန္မလာပါနဲ႔ အံုးကြာ"
"အင္းပါ ..မေသခ်ာေသးပါဘူး"
"ငါတို႕ မင္းကို အရမ္းလြမ္းေနတာကြ မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား "
" အင္း "
" ညီေလး မင္းျပန္လာခ်င္လို႔လား...ဒါဆိုလည္း ျပန္လာခဲ့ကြာ ငါတို႔ ရတဲ့အလုပ္ အတူတူ လုပ္ၾကတာေပါ့"
"အင္း"
"ခုနကေလးတင္ မင္းကို သတိရေၾကာင္း ေျပာေနတာကြ"
" အင္းပါ..ဟုတ္ပါျပီ ”
မိသားစု အေနႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အမွန္တကယ္ သတိရေနသည္မွာ ယံုမွားစရာမရိွပါ။ ကိုကို႕စိတ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သတိရေၾကာင္းသာ ေျပာခ်င္ေနပံုရသည္။ အနည္းငယ္ ရီေဝေနျခင္းေၾကာင့္ ေျပာျပီးသား စကားမ်ား ထပ္ေနသည္ကို နားလည္ေပးနိင္ေသာ္လည္း ေငြႏွင့္ဝယ္ထားရသည့္ စကၠန္႔မိနစ္မ်ားကို ႏွေမ်ာစိတ္ ဝင္စျပဳလာသည္။ စိတ္ထဲတြင္ စိတ္ပ်က္စြာ ကြ်တ္ ခနဲ စုပ္သပ္မိသည္။ ကိုကိုေတာ့ ရစ္ေနၿပီ ၊ ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကိုသူမသိဘူး။ ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္က တနာရီစာ လုပ္ခရိွတယ္ ဆိုတာ သူတို႔နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မမကလည္း ဖုန္းလာျပန္မယူေသးဘူးလား မသိဘူး။ ဖုန္းကို နားတြင္ ကပ္ထားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တို႔က အေဝးသို႔ေျပးေန၏။ ကိုကိုကေတာ့ သူ႔အရိွန္ႏွင့္သူ ဆက္ေျပာေနသည္။
"အလုပ္အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ကြ မင္းကတေယာက္ထဲေနရတာ"
"အင္းပါ ..စိတ္မပူနဲ႔ "
"ဒီမွာလည္း ညီေလးအတြက္ အလုပ္လုပ္လို႔ မေကာင္းမွာစိုးတာ။ မင္းျပန္လာမယ္ဆိုရင္ ငါေတာ့ သိပ္အားမေပးခ်င္ဘူး။ ျပန္ေရာက္ျပီးမွ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနမွာစိုးတယ္"
"အင္းပါ .. မသိေသးပါဘူး ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကိုလည္း ဂရုစိုက္အံုးေနာ္ "
"ဒီမွာ ငါတို႔ အားလံုးရိွတယ္ မင္းသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂရုစိုက္ပါကြာ အလုပ္ထဲမွာလည္း သတိထားအံုး အလုပ္အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား"
"အင္း... ေျပပါတယ္ အိုေကတယ္ "
"ညီေလး မင္းနဲ႔ စကားမေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာျပီကြာ ငါ မင္းကို အရမ္းသတိရတယ္။ ငါ့ညီေတြကို ငါသိပ္ခ်စ္တာကြ။ "
".........."
"............"
အထပ္အထပ္ အခါခါေသာ စကားလံုးတို႔၏ၾကားတြင္ သည္းခံနိင္မႈတို႔ ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ ဖုန္းကဒ္ထဲတြင္ ၁၀ မိနစ္ခန္႔သာ က်န္နိင္ေတာ့မည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမေမ့ကို ဖုန္းဆက္ရန္အတြက္ မိနစ္သိပ္က်န္ေတာ့မည္မထင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လုပ္စရာ တခုသာ ရိွေတာ့သည္။ ကိုကိုအေနႏွင့္ သိနိင္မည္ မဟုတ္ဘဲ ဖုန္းကဒ္ကုန္သြားသည္ ဒါမွမဟုတ္ လိုင္းျပတ္သြားသည္ဟုသာ ထင္မည္ဟု စဥ္းစားမိကာ ဖုန္းခြက္ကို အသာအယာ ျပန္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ chat လက္စ သူငယ္ခ်င္းကို ရၿပီဆိုသည့္ စာလွမ္းရိုက္လိုက္သည္။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူႏွင့္ အေျပာင္အပ်က္စကားလံုးတို႔ျဖင့္ စေနာက္ေနေသာ္လည္း့ ကြ်န္ေတာ့္ လုပ္ရပ္ မွားသြားၿပီလား ေတြးေနမိသည္။ ထိုသို႔ မလုပ္သင့္ဟု အေျဖရ၏။ ေစ့ေစ့ေတြးေလ ေနာင္တ တို႔ျဖင့္ ပူေလာင္ေလ ျဖစ္လာသည္။ မိသားစု၏ ေမတၱာႏွင့္ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ရင္ထဲမွ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားကို ေသခ်ာေတြးမိခ်ိန္တြင္ တရာေက်ာ္တန္ ဖုန္းကဒ္ တန္ဖိုးက နားထင္ကို လာေဆာင့္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မွားသြား ခဲ့ျပီ။
ကြ်န္ေတာ္စိတ္တိုတိုင္း ညီအငယ္ေကာင္ကို လက္ပါၿပီး ဆံုးမတတ္ေသာ္လည္း ကိုကို႔ အေနႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီ ႏွစ္ေယာက္အေပၚ တခါမွ် လက္ျဖင့္ပင္ မရြယ္ခဲ့ဘူးေပ။ အျပင္တြင္ မည္မွ်ပင္ဆိုးေစ ညီေတြအေပၚ ေကာင္းတတ္လြန္းသူ ျဖစ္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာေတြးေလ ထင္ရွားေလေလ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္၏ စိတ္အေတြး အာရံုေတြကို ဘယ္အရာေတြကမ်ား ပိတ္ဖံုးသြားေစခဲ့တာပါလိမ့္။ ကိုကို၏ ရန္ပြဲတိုင္း မသိခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ရန္ပြဲတိုင္းမွာေတာ့ ကိုကို ပါခဲ့ျမဲျဖစ္သည္။
ကိုကိုႏွင့္ ပါတ္သတ္၍ မေမ့နိင္ဆံုးအျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ားကို သတိရမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္ သီခ်င္း နားေထာင္တတ္လာစဥ္က မွတ္မွတ္ရရ ေဘးအိမ္မွဖြင့္သည့္ ရဲသြင္၏ ႏွင္းဆီလိႈင္းမ်ား သီခ်င္းကို လိုက္ဆိုမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ရြယ္တူ အိမ္ရွင္ေကာင္ေလးက မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ကက္ဆက္ကိုပိတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္တုန္းက ကိုကို ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္ဝဲကာ ေစ်းသို႔ခ်က္ခ်င္းေျပး၍ ရဲသြင္ သီခ်င္းစာအုပ္ ဝယ္ေပးခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူ စာအုပ္ၾကည့္ၿပီး သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆို ေပးခဲ့တာ သတိရသြားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝက မနက္ကိုးနာရီ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တိုင္း ေက်ာင္းနားက ဗန္ဒါပင္ႀကီး ေအာက္တြင္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးႏွင့္ မုန္႔တခုကိုင္ကာ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ကုိကို ေစာင့္ေကြ်းခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းက မရည္ရြယ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲ ထင္းထင္းႀကီး ျပန္ေပၚလာသည္။ ကိုကိုေရ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ သိပ္မွားသြားၿပီ ။
လိႈက္တက္လာသည့္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားကိုထိန္း၍ ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းျပန္ေခၚ လိုက္ေတာ့သည္။ လိုင္းမေကာင္းသျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေခၚေနရသည့္ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္နိင္ေတာ့။ ကိုကိုေရ ေျပာခ်င္တာ ေျပာပါ။ ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ပါေစ။ သား နားေထာင္ေပးပါ့မယ္ဟု စိတ္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ရြတ္ဆိုေနမိသည္။ ျဖဴစင္သည့္ ခ်စ္ေမတၱာကို ဘာႏွင့္မွ် လဲ၍မရေၾကာင္း တလစာ လုပ္ချဖင့္လည္း ဝယ္၍မရေၾကာင္း ကိုကို႔ ကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပမွျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည္ကို ကိုကို နားမလည္နိင္လွ်င္လည္း ကိစၥမရိွ။ ထိုစကားကို ေျပာျပလိုက္မွ ကြ်န္ေတာ္ ေနသာထိုင္သာ ရိွေတာ့မည္။ ဖုန္းလိုင္းဝင္သြားသံကို စိတ္ေစာစြာ နားေထာင္ေနမိသည္။
" ဟယ္လို "
" မမေရ ... သားပါ ေစာေစာက ဖုန္းလိုင္းက်သြားလို႔ "
" ဟုတ္လား။ ထင္တယ္ လိုင္းေတြ သိပ္မေကာင္းဘူး "
မိသားစုဝင္တိုင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ အေကာင္းေတြးေပးတတ္သူမ်ားသာျဖစ္သည္။
" အင္း.... ကိုကို႔ ကိုေခၚေပးပါအံုး။ ေျပာတာ မၿပီးေသးလို႔ "
" နင့္ ကုိကိုက အျပင္ထြက္သြားျပီ။ ေမာင္ေလးကို သတိရလို႔တဲ့ ခုဏက သူမ်က္ရည္က်ေနေသးတယ္။”
အစ္မျဖစ္သူ၏ ပံုမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္သည့္စကားက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ျပင္းထန္စြာ ေလာင္ၿမိဳက္ေစခဲ့သည္။ ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရသည့္ေနာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တင္းထားသမွ် မ်က္ရည္တို႔ စီးက်လာေတာ့သည္။ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား တလိႈက္လိႈက္ တက္လာကာ ႏွလံုးအိမ္တခုလံုး ေနာင္တ တရားတို႔ျဖင့္ပူေလာင္ ေနေတာ့သည္။ ျဖဴစင္ေသာခ်စ္ျခင္း ၊ အနစ္နာခံျခင္း ၊ စာနာေဖးမျခင္းေတြသည္ မိသားစုထံမွသာ ရနိင္ေၾကာင္း က်ေနာ့္၏ ေနာင္တ တရားက သင္ေပးခဲ့ၿပီ။ ၿပီးျပည့္စံုေသာ ေခတ္မွီ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားသည္ ေမေမညတိုင္းဖက္အိပ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ ေခါင္းအံုးေလး ေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမရိွေတာ့ပါ။
အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ႏွလံုးသား တခုလံုးသည္ အတန္ၾကာေမ့ထားခဲ့ေသာ အေမ့အိမ္ကို လြမ္းဆြတ္ေနမိသည္။ ထို႔အတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကိုလည္း တထိုင္တည္း ခ်ျဖစ္လိုက္သည္။ အေပးအယူဆန္လွေသာ သည္အသိုင္းအဝိုင္းကို ကြ်န္ေတာ္စြန္႔ခြာရမည္။ သည္အရပ္မွာ အေနၾကာလာလွ်င္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မခံစားတတ္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသား လြင္တီးေခါင္ ျဖစ္သြားေတာ့မွာ စိုးရိမ္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားအတြက္ စစ္မွန္ေသာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာအရပ္သည္ ေႏြးေထြးလြန္းလွေသာ မိသားစုရိွရာ အရပ္မွလြဲ၍ တစ္ျခားမရိွနိင္။ ထိုအရပ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္မွခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုခ်စ္ေသာ၊ ႏွလံုးသားမ်ား တည္ရိွေနေၾကာင္း မေမ့မေလ်ာ့ အထပ္ထပ္ သတိေပးေနမိေတာ့သည္။
။…………….....................................................။
တေန႔ေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး အိမ္ျပန္နိင္ေကာင္းပါရဲ႕.....။
(ကြ်န္ေတာ့္ကိုသတိရလို႔ မ်က္ရည္က်တဲ့ ကိုက႔ို အတြက္ အမွတ္တရ)
ပို႔စ္ မ်က္နာဖံုး ပံုကိုေတာ့ လူထုအသံ အြန္လိုင္းဂ်ာနယ္ မွ ကူညီပါသည္။
60 comments:
ေ၀းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
တစ္ လား မသိဘူးးးးးးးးးးးးးးးးး
အယ္.....
တစ္ ရ တာပဲ။
သာမီး လုတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ဟဲဟဲ
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ..
ကၽြန္မ ဒီပို႕စ္ေလး ဖတ္ပီး တကယ္မ်က္ရည္က်မိတယ္.. ကၽြန္မ အျဖစ္နဲ႕ တူလိုက္တာ...ကၽြန္မ တစ္ခါေရးဖူးသလို
တစ္ခါတစ္ေလမွာ..ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ကိုယ္တိုင္က နာက်င္ခံခက္ေစလိုစိတ္ေတြနဲ႕ နာက်င္ေစခဲ့ဖူးတာရွိတယ္.. ကိုယ့္ဘယ္ေလာက္အနစ္နာခံခဲ့တယ္ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အမႊန္းတင္ပီးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့..တစ္ပါးသူက ဘာမွ ျပန္လုပ္ေပးနိုင္ခြင့္ မရနိုင္တာကို သိသိခ်ည္းနဲ႕ေပါ့..အဲ့အထဲမွာ မိဘ ညီအစ္ကိုေမာင္နွစ္မ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူစတာေတြပါတယ္...ဆိုတာေလး ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ တင္ဖူးတယ္..
တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူးရွင္။ ကၽြန္မတို႕ကိုခ်စ္တဲ့မိသားစုကို နာက်င္ေအာင္လုပ္မိတာေတြရွိတယ္ ျပန္ေတြးရင္ တကယ္စိတ္ထိခိုက္တယ္..
အားးးးးးးးးးးးးလံုးထက္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳတဲ့ အရိပ္ဟာ
အေမ့အိမ္ပါပဲလို့ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ကြ်န္ေတာ္ဟာာာာာ
ဟုိးးးးးးးးးးးးအေ၀းးးႀကီးမွာ
ေရာက္ရွိေနခဲ့ျပီေလ။။။။။။။။ တဲ့။
ကုိျမစ္ႀကီးေရ...
အိမ္ကိုေတာ့ ဖုန္းပံုမွန္ေခၚျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့။
မိသားစုဆိုတာ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ပိုျပီး အခ်စ္ပို အလြမ္းပို တတ္ႀကတာပဲေလ။
အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။
ပါပါးးးးးးးးး ကြက္ေရ....
မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိတယ္ တကယ္။
ဘာမန့္ရမလဲ မသိဘူး စကားလံုးရွာမရဘူး။
ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။
သမီးႀကီး
ကြန္မန္ဒို ဆိတ္ (တခ်ိန္က ပိုလီယုိဆိတ္)
ကိုျမစ္ေရ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး
တခါကလဲ ၾကီးၾကီးနဲ႕ဖံုးေျပာတာ ေျပာလုိ႕ကုိမဝေသးဘူး ဖံုးထဲက ပုိက္ဆံကုန္ေတာ႕မယ္ ဒါနဲ႕ ၾကီးၾကီးေရ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ႕မယ္ က်ေတာ႕မယ္ ေနာ္ ေျပာထားရတယ္ စကားေတြေလ ေျပာလုိ႕ကုိ မဝတာ တကယ္ ပါ ဒါေတာင္ၾကီးၾကီးက ဖံုးဆက္လုိ႕ ဝမ္းေတြသာေနတာ
ကုိျမစ္ေရ ၂ ေခါက္ေတာ႕ ထပ္မဖတ္ပါရေစနဲ႕ ေနာက္ တေခါက္ ထပ္ဖတ္ရင္ တကယ္ငိုမိေတာ႕မယ္
လြမ္းတယ္ဆုိတဲ႕ စကားလံုးကုိ အရင္က မသိခဲ႕မိတာ အမွန္ပါ အခုေတာ႕ တကယ္လြမ္းတယ္ အိမ္ကေလ ညီမတို႕နဲ႕ ဖံုးေျပာရရင္ သိပ္ဝမ္းသာရွာတာ
ေတာ္ျပီဗ်ာ
ဟူး .... ခင္ဗ်ားစာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္း
မ်က္ရည္က ၀ဲလာတယ္ဗ် ...
ဟူး .... ခင္ဗ်ားစာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္း
မ်က္ရည္က ၀ဲလာတယ္ဗ် ...
ဟူး .... ခင္ဗ်ားစာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္း
မ်က္ရည္က ၀ဲလာတယ္ဗ် ...
မိသားစုကိုအရမ္းသတိရခ်ိန္မွာ လာဖတ္မိေတာ့ မ်က္ရည္မတားႏိုင္လုိက္ဘူး....အျဖစ္ခ်င္းမတူတာေတာင္ ေ၀းတေျမကကိုယ့္မိသားစုကို လြမ္းတဲ့စိတ္ေလးကေတာ့ တူပါတယ္ေနာ္.... ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစရွင္ ။
ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ ကိုျမစ္ကိ်ဳးအင္းေရ... အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္လိုက္တုိငး္ မိသားစုေတြက သတိရတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ႏြယ္တိုကိုယ္တိုင္လည္း ဒီဘက္ကေန မ်က္ရည္၀ဲေနတုနး္ပါ။ မိဘေတြက သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ အရြယ္ေရာက္ေရာက္ သတို႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ကေလးပဲေလ။ ႏြယ္တို႔လည္း တူတူပဲ စကားေျပာရင္ ေမာင္ႏွမေတြ သားက သမီးကလုိ႔ပဲ ေျပာတာ အက်င့္ျဖစ္ေနတယ္။
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေျပာသလို မိသားစုေတြနဲ႔ အတူ ေနရမယ့္ အခိ်န္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ေနရတာပဲေလ။ တရက္ရက္ေတာ့ ျပန္စံုရမွာပါ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ဒ႑ာရီ
ေကာင္ေလး............. လက္စြမ္းက ထက္ျပီးရင္း ထက္လာပါလားကြ.............. well done ......... carry on ................
အစ္ကိုေရ... ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႔လိုက္တာလား
...စိတ္ထဲမွာ၀မ္းနည္းလာလို႔ မ်က္ရည္
ေတာင္၀ဲဲလာတယ္... ခံစာခ်က္ေတြကေတာ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ်ပါပဲ အစ္ကို ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပီးေျမာက္ၾကတဲ႔တစ္ေန႔ အေမ႔အိမ္ကို ျပန္ၾကပါစို႔ အစ္ကိုေရ.... တို႔ ၀ါသနာတူ ခံစားမႈေတြတူတဲ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြလည္း အမိေျမမွာ ေႏြးေထြးစြာဆံုဆည္းခြင္႔ရၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ႔ေနာ္ အစ္ကို ....း)
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ပါ
ညီမေလး ႏွင္းေဟမာ
က်ေနာ့္မွာလဲ အကို႔လုိ အကုိတေယာက္ရွသဗ်။ ထုံးစံေတြ တူေနၿပီဗ်ာ..။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ပါ ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးဆုိး ေသြးက စကားေၿပာတယ္ဆုိတာ အဲဒါပါပဲ။
ကိုျမစ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ ႐ွိတဲ့...၊ ထုတ္မေျပာျဖစ္တဲ့ စကားလံုးေတြကို ခ်ျပထားတာကို ဖတ္ရလို႔ ေက်းဇူးဗ်ာ...။ မ႐ွက္တမ္း၀န္ခံရရင္ အိမ္လြမ္းစိတ္တစ္၀က္နဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတာ ၾကာေနခဲ့ေတာ့ ဖတ္ရင္း..မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္...။ အရင္တုန္းက...အတူတူထိုင္ၿပီး...ဂစ္တာတီးၾကရင္ ေဘ့စ္တီးေပးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုကိုလည္း...လြမ္းမိတယ္..။
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
ထိလြယ္ခိုက္လြယ္ပါပဲ တာကိုး...။
ဖတ္ၿပီး
အိမ္ကို ပိုလြမ္း မိတယ္ ..
အခုခ်ိန္ထိ
ေနသားမက်ေသးတဲ့ စိတ္ ေတြ က
တစ္ခါတစ္ေလမွာ အရမ္း ခံစားရတယ္ ...
အေ၀းေရာက္ေနသူ အားလံုး စိတ္ေတြတူတူပါပဲ ေမာင္ေလး...ခံစာဖူးသူတိုင္း ထပ္တူ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြ ခံစားဖူးမွာပါ...က်ားယို...
ဟင္႔ လုပ္ခ်လိုက္ၿပန္ၿပီ အကိုရာ..ငိုမိၿပီ ၿပန္လာတာ ၁လေက်ာ္ဘဲရွိေသးတာ နွလံုးသားက ဒါဏ္ရာက မႀကတ္ေသးဘူးအကိုရ..။
ဟုတ္တယ္အကို ေခတ္မွီ အသံုးေဆာင္ေတြႀကားမွာ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ရမွာေတာင္ ေမ႔ေလွ်ာ႔ေနတာ တူတယ္အကို ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မိဘကေတာ့ သားသမီးတိုင္းကို အနားမွာရွိေနေစခ်င္တာႀကီးပါပဲ အကို ..ဘဝက အေၿခေန မေပးေတာ့ ဘယ္တက္နိဳင္ပါ႔မလဲေလေနာ္..။
မိသားစုနဲ႔ ေဝးေနတဲ႔ လူတိုင္းခံစားရမဲ႔ ခံစားခ်က္ေလးပါပဲ အကို..
ခင္မင္ေလးစားတတ္တဲ႔ ..
ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမ ဆုိတာ မိမိရဲ႕ ႏွလုံးသားရွိတဲ့အရပ္ ဆုိတာ မွန္တယ္ဗ်ဳိ႕။ ဟုတ္တယ္.. လူတစ္ေယာက္ အရက္ေသစာ ေသာက္စားေနခ်ိန္မွာ ပုိျပီးေတာ့ ခံစားခ်က္ပ်င္းတယ္ဗ်။ စကားေျပာလို႔လဲ ပုိေကာင္းလာတယ္။ သိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မူးဖူးခဲ့တာ ၂ၾကိမ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ တဖက္လူက ကိုယ့္စကားနားမေထာင္ရင္ ေဒါသထြက္လို႔ရရင္ထြက္မယ္၊ ထြက္လို႔မရရင္ ၀မ္းနည္းသလိုလို ခံစားသြားရတတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဒီေန႔ ေကာင္မေလးဆီ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္ဗ်... ။ ဆက္ခနဲ႕ဖုန္းေကာက္ခ်သြားတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျဖေဖ်ာက္လိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ “ငါနဲ႕ ဘာဆုိင္လဲ” ဆုိတဲ့ ေဒါသျဖင့္ စိတ္ကို နာသလိုေျဖလိုက္ရတယ္ဗ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ခံစားခ်က္ေတြထားျပီး လုပ္တတ္တဲ့့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ အစ္ကိုရဲ႕ အစ္ကိုရဲ႕ မ်က္ရည္ကို ကၽြန္ေတာ္လဲ ခံစားခ်က္တူသူမုိ႔ နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစဗ်ာ
ႏိုင္ငံတကာမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနရတဲ့ ဒုကၡက မေသး ဘူးဗ် ... အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာပါဗ်ာ ... ေအာင္ျမင္တဲ့ တေန႔ေပါ့ေနာ္ .... ႏိုင္ငံျခားဟာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေကာင္းေကာင္း အမိေျမေလာက္ေတာ့ မေအးခ်မ္းပါဘူးဗ်ာ .
စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဖုန္းဆက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္... ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးမို႔ေလ... း((
ငါ့လက္ရွိပို႔စ္သစ္ေလးမွာ ငါ့လက္ရွိအေျခအေနေတြထင္ဟပ္ေနတယ္
အဲဒိအခ်ိန္မွာ နင့္ပို႔စ္ေလးကိုလာဖတ္မိေတာ့
ငါလံုး၀စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဟာ
ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငိုမိသြားတယ္
ဘာကိုမွန္းမသိ၀မ္းနည္းသြားမိတယ္
တစ္ပတ္တခါေတာ့ဖုန္းဆက္ေပါ့ဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းအံ့ၾသသြားမိတယ္
စာဖတ္ျပီး ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုလိုက္မိလို႔
အကုိေရ လာခံစားသြားပါတယ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဖုန္းဆက္ရင္ အေမနဲ႕အမပဲ ရွိတာဆုိေတာ့ ေအးေဆး ေျပာတာပဲ ကုန္ေအာင္ေျပာတာပဲ း)
ေနာက္တခါ မိသားစုအတြက္ ကပ္စီးမနဲပါနဲ႕ :P
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ Gtalk List ထဲ ျမစ္က်ိဳးအင္းaccountမီးလင္းေနလား ခ်က္ခ်င္းထရွာမိတယ္။ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာခ်င္တာရယ္၊ မိသားစုအေပၚထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာဥပကၡာတရားေတြ ကိုယ္ေတြက လြန္ကဲေနမိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးခ်င္လို႔ပါ။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္ပါပဲ။ ဟတ္ထိတယ္ ေဘာ္ဒါ။
ဖတ္ျပီးေတာ့ အိမ္ကိုသတိရလာမိတယ္
က်ေနာ္လဲ မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္.....
ေမာင္ႏွမေတြ ၾကားမွာ ဒါေလးေတြက ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ မတည့္မတည့္... က်ေနာ္လဲ ေမာင္ေလးေတြကို အရမ္းခ်စ္တာပဲ....
သူတို႔ကလဲတူတူပဲ.... က်ေနာ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သိေနတယ္...
ေနာက္ဆို ကိုကို႕ကို ေခ်ာ့ေျပာေလ ကိုျမစ္ရဲ႕ ... ေမေမနဲ႕ ေျပာခ်င္ေနလုိ႕ေနာ္လို႕ ေျပာလိုက္ေပါ့... အၾကံေပးတာပါ...
နီးရင္တက်က္က်က္
ေ၀းရင္တသက္သက္ ဆုိ
ေသြးကစကားေျပာတာမုိ႔ေလ ..
ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ မိသားစုေလး အျမန္ျပန္ဆံုႏုိင္ဖုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးပါတယ္ဗ်ာ
(လူကုိစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္...)
ေရးတဲ႔သူေတာ္တယ္ဟ ... ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်သြားတယ္ ... စိတ္ကလဲႏုသလားမေမးနဲ႔ ကိုယ္႔ကုိကုိယ္ေျပာတာပါ ... ျမစ္က်ိဳးအင္းရဲ႔ ကုိကုိ ကုိ ထပ္ေက်းဇူးတင္လိုက္ဦး ... သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီး၀ိုင္းခံစားလို႔ရတဲ႔ ပုိစ္႔ေလးတစ္ခုျဖစ္သြားလို႔ေလ ...
ဖတ္ရင္းနဲ႕ အိမ္ကိုပိုလြမ္းျပီး သတိပိုရတယ္ ကိုျမစ္ေရ
တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ အကိုလည္း ေႏြးေထြးလံုျခံဳတဲ့ အေမ့အိမ္၊ မိသားစုအိမ္ကို ျပန္လည္ ေရာက္သြားမွာပါလုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းရင္း..........
အစိမ္းေရာင္ ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ ေတြ႕မွ ေရႊေရာင္ ႏွလံုးသားရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိလာတယ္။
ခံစားခ်က္ေတြ တူေတာ႔ ခံစားရတယ္ဗ်ာ ...
ခင္မင္လ်က္
ေၿပာခ်င္တာက အခ်စ္မွ မဟုတ္တာပဲ။
ေအးၿမတဲ ့ သံေယာဇဥ္ပဲေလ။
စိမ္ ့ၿပီးေအးေတာ ့ ၿဖတ္ရခက္တတ္ပါတယ္ေလ။
မပူေလာင္ပဲ အၿမဲေႏြးေထြးေနတတ္တဲ ့
အသိုက္အၿမံဳေလးၿဖစ္ၿပီး အစားထိုးလို ့မရေတာ ့တဲ ့
အရိပ္ေတြနဲ ့ ဖြဲ ့စည္းထားတဲ ့ အသိုက္အၿမံဳေလးပါလို ့။
"နွလံုးသားရွိတဲ ့အရပ္" ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအရပ္ကိုခ်က္ခ်င္းဘဲ ျပန္ေျပးခ်င္မိတယ္ ဘာလို ့လဲသိလား ေျပာျပခ်င္တယ္ ေနြးေထြးတဲ ့ျကင္နာမႈနဲ ့ ခ်စ္တဲ ့သူေတြအမ်ားျကီးရွိေနလို ့ပါ ခင္တဲ ့ကိုျကီးသုေျဒၷ
အစ္ကိုျမစ္ေရ.
စာဖတ္ျပီး ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲေတာင္ မသိပါဘူး.။ တစ္ပါတ္တစ္ခါေတာ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကို ဖုန္းေခၚျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါတယ္.။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ လံုး အတူရွိေနတာေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ အပါတ္ေတြ မဆက္ျဖစ္လိုက္ မိဘူး.။ ေနာက္ဆို အခ်ိန္မွန္ ဆက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဗ်ာ။
အစ္ကိုျမစ္လည္း မိသားစု ဘ၀ အျမန္ဆံုး ျပန္ရပါေစ။
ခင္မင္လွ်က္
ညီညီ(အနာဂါတ္သံစဥ္)
သယ္ရင္း
ဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ဝဲလာတယ္ကြာ။
မင္းေရေကာင္းတာေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။
မင္းလိုပဲ ငါလည္း လြမ္းတယ္ အေမကို။
ဖုန္းမဆက္နိုင္တိုင္း မ်က္ရည္က်ရတယ္ သယ္ရင္းရာ။
ေျပာရင္းနဲ႔ ေတာင္ မ်က္ရည္ကက်ခ်င္လာျပီ။
သယ္ရင္းရီနိူ
စာေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ အားနာမိတယ္။ ဒီထက္အမ်ားႀကီးေျပာခ်င္တယ္။ ဖတ္ရတာ ရင္ဆို႔တယ္။
မလာတာၾကာလုိ ့မ်ားမ်ားဖတ္သြားပါသည္။ း)
မ်က္ရည္၀ဲေအာင္ေရးနိင္စြမ္းရိွတဲ့ေ၇းဟန္ကို ေလးစားပါတယ္ဗ်။ဖတ္ျပီးတကယ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတာပါဗ်ာ၊တခါတေလအလုပ္မ်ားျပီးေမ့ေန မိတာကိုျပန္ေတြးမိတယ္။အရင္ထက္ပိုဂရုစိုက္ သင့္တယ္ေနာ္။
က်ေနာ္လဲအဲလိုျဖစ္ဖူးတယ္ ၊ မိသားစုေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ၊ အရမ္းခင္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူကလဲနားလည္ေပးပါတယ္။
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းအိမ္ကလဲ နားလည္ေပးမွာပါ။
အင္း
ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေပါ့ေနာ္ .. း((
တကယ္ေတာ့ အစားထိုးလို႕ မရႏိုင္တာ ကိုယ့္ မိဘနဲ႕ ကိုယ္ေသြးခ်င္း ေမာင္ႏွမပဲ
ဘယ္ေလာက္ပဲ မတည့္ပါေစ အေရးၾကီးရင္ ကိုယ့္ဘက္က ရပ္တည္ေပးႏုိင္ေသာသူက ကိုယ့္ရဲ႕ ေသြးရင္း ေမာင္ႏွမပါပဲ .. (အခ်ိဳ႕ ခၽြင္းခ်က္မ်ားရွိပါသည္ ..)
ဖတ္လိုက္ရတာေလ တကယ္မ်က္ရည္က်မိတယ္သိလား..
ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း အဲလို အျဖစ္ေလးေတြရိွတယ္...
ညီအစ္ကုိေတြ စကားအေျပာအဆို မလုပ္က်ေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာရိွေနၾကတာ...
ခုသူတို႔လည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတိရေနမလဲ....
အေမေကာ အေဖေကာ ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနမလဲ...
ႏွလံုးသားရိွရာ အရပ္ကုိ ျပန္ခ်င္လိုက္တာဗ်ာ...
ပုိ႔စ္ေလးဖတ္ျပီး လြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ...
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ညရဲ႕ေကာင္းကင
အေဝးက အေရာင္လြင့္ေတာင္တန္းဆီ သြားတဲ့သူေတြ ေခ်ာေမာစြာ အိမ္ျပန္ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစတဲ့ .. ကဗ်ာဆရာပုိင္ရဲ႔ ေတေလေကာင္းဘြိဳင္ထဲကလို..ဆုေတာင္းေပးခ်င္ပါတယ္အကိုေရ။
ကိုျမစ္ေရ..တေန႔ အားလံု းအိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့။ အိမ္ျပန္အလာကို ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ႔ မိသားစုေတြဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျပန္ၾကတာေပါ့။
ဒါဟာတကယ့္အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုဘဲလို ့ထင္တယ္ဗ်ာ
ရင္ထဲမွာစို ့သြားတယ္ . . . ကြ်န္ေတာ့္က အၾကီးဆံုးဆို
ေတာ့ အလိုေတာ့မခံစားခဲ ့ရဘူး ဒါေပမဲ ့ကြ်န္ေတာ္ဒီပို ့စ္
မွာ ညီေနရာကေနၾကည့္လိုက္တယ္ . . . ေတာ္ေတာ္
ေၾကကြဲသြားတယ္ဗ်ာ . . . အစ္ကိုၾကီးေမတၱာကိုလည္း
နက္နက္နဲနဲ ၿမင္သြားမိပါတယ္ . . .
ေအးဗ်ာ... အမ်ားေျပာသလုိပါဘဲ။ ႏွလုံးသားကုိ တုိက္ရုိက္ထိသြားတယ္။ ဒီပုိ႔စ္ကိုဖတ္ရင္း ကုိျမစ္က်ိဳးေနရာကေန ခံစားၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း၀မ္းနည္းမိသလုိ က်ေနာ့္ကုိ အေတာ္ခ်စ္တဲ့ အကုိအရင္းတစ္ေယာက္ကုိလဲ အရမ္းသတိရမိသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေသလားရွင္လားမသိရတဲ့အျဖစ္ပါ။ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲသြားမယ္ဆုိၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေရာေပါ့။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီပုိ႔စ္ေလးက မိသားစုရွိသူေတြကို မိသားစုေမတၱာအေၾကာင္း နားလည္သြားေစတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခုပါဘဲ။
အားေပးေနလ်က္ပါ။
ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကံေကာင္းတယ္လို႔.....မိသားစုနဲ႔ဘယ္တုန္းကမွ
ေ၀းေ၀း မေနဖူးခဲ့ဘူး။
ဒီပို႔စ္ေလးမွာ ေရးထားသလိုမ်ိဳး ကိုယ့္မိသားစုကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
အေပၚက ကိုကိုေမာင္ ေျပာသလို မိသားစုရွိသူေတြကို မိသားစုေမတၱာအေၾကာင္း နားလည္သြားေစတဲ့ ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခုဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ခင္မင္အားေပးလ်က္
ရဲသြင္စာအုပ္ ေျပးဝယ္ေပးတာ ဟိုးးးအရင္ ပိုစ့္တပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရဖူးတယ္။ ညီတေယာက္အေပၚမွာ ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေစတနာနဲ႕ စိတ္ထားက တကယ္ေလးစားစရာပါ...
စိတ္မေကာင္းခ်င္းမ်ားစြာပါပဲ အင္း ဆိုျပီး သက္ပ်င္းေလး ခ်မိပါတယ္ အကိုေတာ္ေရ ဒီလိုေပါ႔ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေန ဆိုတဲ႔စကာနဲ႔သာေျဖပါလို႔ေျပာခ်င္ပါတယ္
♫♫ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာလြင္႔ေနၾကတာ ရင္နင္႔မိတယ္ေလ ♪♪ အေပါင္းအေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ♫
ကိုင္ဇာဆိုထားတဲ႔သီခ်င္းေလးေလ ၾကားဘူးတယ္မွတ္လား
ထိတရ္ဗ်ာ...
သားရယ္ ေနႏိုင္လိုက္တာဆိုတာ၊၊
ေနတတ္ေအာင္ေနေနရတဲ့ သားၾကီးအခ်ိဳ႔ရ့ဲဘ၀ေတြကို ေရးၾကည့္ေပးပါဗ်ာ၊၊
သိပ္ေကာင္းတဲ့ အၾကံေပးမႈပါပဲ
ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့ မယ္ဗ်ာ။
အေဝးေရာက္သားေတြရဲ႕ တခ်ဳိ႕ ခံစားခ်က္ေတြ ခ်ျပခ်င္ပါတယ္။
ေက်းဇူးပါဗ်ာ၊၊
အျမဲအားေပးေနမယ္၊၊
စာေရးအရမ္းေကာင္းတယ္။
ကိုယ့္မိသားစုေလာက္ ေကာင္းတဲ့ ... ကိုယ့္ကိုနားလည္ေပးတဲ့သူ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
မိသားစုနဲ႔ေ၀းမွ မိသားစုတန္ဖိုးပိုသိလာရတယ္ ... ။
ဒီစာအတြက္ ေက်းဇူးပါ ... ။
ညီေလးေရ..
တေန႔ေတာ့ အားလံုးအိမ္ၿပန္ႏုိင္ၾကမွာပါကြာ...
စာတပုဒ္လံုးကို ဖတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ တကယ္လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ဟုတ္တယ္..အကိုတို႔ ႏွလံုးသားေတြက တကယ္ကို လြင္တီးေခါင္ႏွလံုးသားေတြၿဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ
စာေတြလာဖတ္သြားတယ္.. အရမ္းကိုေကာင္းပါတယ္..
ခံစားခ်က္ေတြ တနင္႕တပိုးၾကီးပါဘဲလား...
အားေပးေနပါတယ္ေနာ္..
ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)
ကၽြန္မလည္း ခုတေလာ အိမ္ကို အရမ္းလြမ္းေနမိေတာ့... ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္ဝဲေနမိပါတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ...
ကူးယူမွ်ေဝခြင္႔ ျပဳပါရွင္။ စာေရးသူေရာ ဘေလာ႔လိပ္စာေရာ ေဖာ္ျပေပးပါ႔မယ္ေနာ္။ း))
ဲျပန္မွာပါဗ်ာ....
ေကာင္းလိုက္တဲ့ပိုစ့္ေလးးးးးးးးး
၀တၱဳတိုဆိုေပမယ့္လည္း တစ္ပုဒ္ဆိုတစ္ပုဒ္ ရင္ထဲနင့္ေအာင္ ခံစားရပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္လူေနမႈဘ၀ မိသားစုနဲ႔ေ၀း ေရေျမျခားေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြေရာ လူၾကီးေတြေရာ "ထိ" တဲ့ စာသားေလးေတြရယ္ပါ။
အကို
ျဖစ္က်ိဳးအငး္
မိသားစုနဲ႕ ျမန္ျမန္ျပန္ဆံု ဖုိ႕အတြက္ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္
ခင္တဲ့
ေရႊဂဲ
ခုမွ ဖတ္ၿဖစ္တယ္..အေရးအသားေတြ နဲ့အတူ ခံစားခ်က္ေတြ တူမိပါတယ္..ဝမ္းနည္းလာ သလိုပါပဲ..ေအးခ်မ္းၾကပါေစ..
Post a Comment