ရင္လြဲအိမ္

14 February 2010


ယခုအိမ္ျပန္လာေနၿပီ ဆိုသည့့္အသိက တရံမလပ္ အေတြးထဲဝင္ေနသည္။ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ ခုန္ေနေသာရင္သည္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မႈေၾကာင့္သာျဖစ္မည္။ ငါး ႏွစ္တာေဝးကြာခဲ့ေသာ မိသားစုကို မၾကာခင္ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့မည္။ အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ျပန္ေရာက္လာသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္လိုက္ေသာအခါ သူတို႔ တဒဂၤေတာ့ အံ့ၾသတိတ္ဆိတ္ သြားနိင္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဆူညံေသာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေျပးအလႊား ေပြ႔ဖက္လာၾကမည္။


သားသမီးမ်ားျဖင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနေလ့ရိွေသာ ေဖေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို အရင္ဆံုး ေပြ႔ဖက္လာေလမလား။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ေသာ ေမေမကေတာ့ ဝမ္းသာျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာမည္။ ထို႔ေနာက္ တရံႈ႕ရႈံ႕ျဖင့္ ငိုေၾကြးမည္။ ေမေမငိုလ်င္ မမ တို႔လည္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ လိုက္ငိုၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပြ႔ဖက္ၾကမည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ သူတို႔ေတြ ငိုလွ်င္ မ်က္ရည္မက်ဘဲ ေနနိင္ပါ့မလား။ ေနနိင္မည္ မထင္ေပ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလး ဆူညံေနေပေတာ့မည္။ တူေတြ တူမေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းပါတ္ေနၾကမည္။ အို.... အေတြးႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ႏူးလြန္းလွၿပီ။


မိသားစုရိွေနေသာ အိမ္ကေလးကို နီးလာေလ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ပိုခုန္ရေလ ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆို ဒီအိမ္ေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေသာ အိမ္သစ္ ျဖစ္သည္။  နိင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မိသားစုထံမွ ပို႔ေပးထားေသာ အိမ္တက္ မဂၤလာမွတ္တမ္း ဗီဒီယိုအေခြႏွင့္ ဓါတ္ပံုေတြအရသာ ကြ်န္ေတာ္ ရင္းႏွီးေနၿပီးသား အိမ္ေလးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရိွစဥ္ကေနခဲ့ေသာအိမ္ႏွင့္ ယခုအိမ္သစ္သည္ သိပ္မေဝးကြာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တန္းတန္းမတ္မတ္ လာနိင္ျခင္းျဖစ္သည္။


ေပ ၄၀ x ၆၀ ေျမကြက္ႏွင့္ တထပ္တိုက္ေလးသည္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ၏ ခ်မ္းေျမ့ရိပ္ျမံဳေလး ျဖစ္သလို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေခြ်းစက္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဆံုး အျဖစ္အပ်က္တခုကိုျပပါဆိုလွ်င္ မိဘႏွစ္ပါးကို အိမ္ပိုင္ေလး ဝယ္ေပးနိင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ဘဝထဲက အိမ္ငွားဘဝျဖင့္ ဟိုေျပာင္းဒီေရြ႕လုပ္ခဲ့ေသာ ဘဝက ကြ်တ္လြတ္ခဲ့ၿပီ။ တႏွစ္စာ စာခ်ဳပ္ ျပည့္ခါနီးတိုင္း ပူပန္ေသာက ေရာက္ခဲ့ရေသာ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ယခုဆိုလ်င္ မနက္ခင္းတိုင္းကို ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာ ႏိုးထ နိင္ခဲ့ၿပီ။


အိမ္သစ္ေလးႏွင့္ပါတ္သတ္လွ်င္ အျဖစ္အပ်က္တိုင္းသည္ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြဖြယ္ရာသာ  ျဖစ္သည္။
ေမေမတို႔ကို အိမ္ဝယ္ေပးမည္ဟု စၿပီးဆံုးျဖတ္လိုက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ခြန္အားမ်ား ျပည့္ဝလာခဲ့သည္။ ဖုန္းဆက္ျပီး ေမေမတို႔ကို သင့္ေတာ္မည့္ အိမ္သစ္တလံုး ရွာဖို႔ေျပာသည့္ေန႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ မေမ့နိင္ေသးေပ။ ကြ်န္ေတာ့္ အသံကို စပီကာဖြင့္ထားသျဖင့္ တမိသားစုလံုး ၾကားရခ်ိန္ မိသားစုအားလံုး၏ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္သြားသံသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုၿပီး ခြန္အားေတြ ျပည့္လာေစသည္။ မိသားစု၏ ကံၾကမၼာလို႔ပင္ ေျပာရမည္ ။ အနီးအနားတြင္ ေဆာက္ၿပီးကာစ လူမေနေသးေသာ သေဘာၤသား တစ္ဦးပိုင္ တထပ္တိုက္ေလးကို ေတြ႔ေၾကာင္း ေစ်းႏႈန္း အေနအထားလည္း သင့္ေတာ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္လာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုပို၍ တက္ၾကြကုန္ၾကသည္။

" ေရတြင္းေလးလည္းပါတယ္ ၾကည္ေနတာပဲ သားေရ ေကာင္းလိုက္တာ "

" အိမ္အေနာက္ဘက္ကိုေတာ့ ေျမေလးနည္းနည္း ဖို႔ရမယ္ "

" ေဘးဘက္ျခံစည္းရိုးကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ အုတ္တံတိုင္းေလး ခတ္မယ္သားေရ အခုေလာေလာဆယ္ ေငြပိုမကုန္တာ ေကာင္းတယ္ေလ "

" အဝီစိ တြင္း တတြင္းေတာ့ တူးမွျဖစ္မယ္ ဒီမိသားစုနဲ႔က ေရတြင္းေရဆို ေလာက္မယ္ မထင္ဘူး "

" သားေဖေဖ သူငယ္ခ်င္းက အုတ္ေတြ ျပန္ေရာင္းဖို႔ ရိွတယ္တဲ့ ေစ်းသက္သာတယ္ ဝယ္ထားနိင္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ေနာက္ဆိုလည္း လိုလာမွာပဲေလ "

" ေမာင္ေလးေရ ငါတို႔ အိမ္အတြင္းနဲ႔ အျပင္ကို ေဆးဘာအေရာင္သုတ္ရမလဲ ေမာင္ေလး ႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္သုတ္ေပးမယ္ "

" ပိုင္ပိုင္ေရ အခုျခံထဲမွာ မခ်စ္စု သရက္ပင္လည္း ပါတယ္ဟ။ နင္ျပန္လာရင္ ငါတို႔ေတြ ငံျပာရည္နဲ႔ သရက္သီး တို႔စားၾကမယ္ေလ"

ထိုရက္ပိုင္းတြင္ ေျပာျဖစ္ေသာ စကားတိုင္းသည္ အိမ္သစ္ေလး အေၾကာင္းသာျဖစ္ေနသည္။
အိမ္အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္မွာ သားနာမည္နဲ႔ ခ်ဳပ္ေပးမယ္ေနာ္ ဆိုၿပီး ေမေမေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျငင္းခဲ့သည္။

" ေမေမတို႔ နာမည္နဲ႔ပဲ ခ်ဳပ္ပါ၊ ဒါက သားေမေမတို႔ကို ဝယ္ေပးတာေလ သားမမက္ပါဘူးေမေမရ မိသားစုေတြ စုစုစည္းစည္းရိွေနရင္ သားေက်နပ္ပါၿပီ"



အမွန္တကယ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္တြင္ မက္ေမာစိတ္ တစိုးတေစ့မွ် မရိွၿပီ။ မိဘေတြ မေသခင္ အိမ္ပိုင္ေလးႏွင့္ ေနသြားရသည္ဆိုေသာ ခံစားခ်က္ ၊ ပီတိကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ေပးခ်င္ေနခဲ့သည္။ ေငြအၿပီးေခ်ၿပီး အေရာင္းအဝယ္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေသာေန႕က ေမေမအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငိုသည္တဲ့။ စာခ်ဳပ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ ေမေမ့လက္တို႔ တုန္ေနသည္တဲ့ေလ။ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ အင္မတန္ ေရရြတ္လို႕ေကာင္းေသာ စကားလံုး ျဖစ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ပါ ခံစားလို႔ရေနခဲ့သည္။ 

ထို႔ေနာက္ အိမ္သစ္ကို ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ေဆာက္ၿပီးကတည္းက လူမေနေသာ အိမ္ျဖစ္သျဖင့္ တအိမ္လံုးကို ေရေဆးၾကသည္ ။ တေရာ္ ကင္မြန္းရည္ တို႔ျဖင့္ ပက္ျဖန္းၾကသည္။ တအိမ္သားလံုး မနားမေန လုပ္ၾကသည္။ ပင္ပန္းမႈကား မရိွၾကတဲ့။ အလုပ္ထဲတြင္ ေရာက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း တေထာင့္တေနရာက ဝိုင္းကူလုပ္ေပးခ်င္ေသာ အေတြးတို႔ အခ်ိန္ျပည့္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပိုင္တဲ့ အိမ္မဟုတ္ပါလား။ အင္မတန္ တက္ၾကြဖို႔ ေကာင္းမွာပဲ။


ေဖေဖက အဝီစိေရတြင္း တူးေသာ အဖြဲ႔ကို သြားေခၚသည္ ေဆးသုတ္သည့္သူ လိုက္ရွာသည္ တဲ့ ။ ေမေမႏွင့္ အမေတြက တအိမ္လံုးကို ရွင္းလင္းၾက သည္တဲ့ ၊ ညီအငယ္ေကာင္ႏွင့္ ေယာက္ဖျဖစ္သူက အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ တက္ၿပီး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို ရွင္းၾကသည္တဲ့ ။ ကေလးေတြ ျဖစ္ၾကေသာ တူေတြ၊တူမေတြပင္ နိင္သေလာက္ လုပ္ေနၾကသည္။ အိမ္သာကို ေရးေဆးၾကသည္ ။ မီးဖိုခန္းက ေက်ာက္ျပားေတြကို တိုက္ခြ်တ္ ေဆးေၾကာ ၾကသည္။ မည္သူမွ် ေမာပန္းမည္ မဟုတ္မွန္း ေတြးၾကည့္ရံုျဖင့္ပင္ သိသာနိင္သည္။

" ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ ကေလးေတြက ေရခ်ဳိး ဇလံုႀကီးကို သေဘာေတြ က်ေနၾကတယ္"



ထိုကဲ့သုိ႕ သေဘာက်ေသာ စကားလံုးမ်ားၾကားရေလ ကြ်န္ေတာ္ မေမာနိင္ မပန္းနိင္ျဖစ္ရသည္။ ထိုရက္ပိုင္းတြင္ ညတိုင္းနီးနီး ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ အိမ္သစ္ေလးကို သေဘာက်သံ ၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲဆိုတဲ့ ခ်ီးက်ဴးသံကို ၾကားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအသံမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္တေန႔စာ အားအင္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ အခက္အခဲ ရိွတိုင္း ၊ ဒီလအတြက္ အိမ္ကို ေငြမပို႔နိင္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ခ်င္ စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရသည္။ ဖုန္းမဆက္ဘဲ ေနနိင္လိုက္တာ သားရယ္ဆိုေသာ ေမေမ့ရဲ႕ေရရြတ္သံကို ကြ်န္ေတာ္ ဥေပကၡာ ျပဳထားခဲ့ရသည္။ ဖုန္းမဆက္ဘဲ ေနနိင္ေအာင္ ေနရတဲ့ သားရဲ႕ အခက္အခဲကို ေမေမတို႔ သိမွာမွ မဟုတ္တာလို႔ပဲ စိတ္ထဲတြင္သာ တိုးတိုးေလး ျပန္ေျဖခဲ့ဖူးသည္။ မိသားစုကို ကြ်န္ေတာ္ေပးခ်င္သည္မွာ ေအာင္ျမင္ေသာ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္တို႔သာ ရိွသည္။


အခုလို တက္ၾကြဖြယ္ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ညတိုင္း ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ ရရိွေနေသာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြျခင္းတို႔ကို အခ်ိန္ေတြ ၾကာနိင္သမွ် ၾကာေအာင္ ဆြဲဆန္႔ ေပးထားခ်င္သည္။ မိသားစုအေနႏွင့္ လတ္ဆတ္သည့္ေလကိုရွဴၿပီး တက္ၾကြမည့္အေတြးေတြ ေတြးနိင္ဖို႔ ဖုန္မႈန္႔ေတြပါသည့္ေလကို ကြ်န္ေတာ္ ေန႔တိုင္းရွဴခဲ့ရတာ၊ ေအာက္က် ဆက္ဆံခံ ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျပျဖစ္မည္ မဟုတ္ေပ။ မသန္႔ရွင္းေသာေလေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္၏ ႏွလံုးႏွင့္ အဆုတ္ တို႔ အရင္လို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မရိွေတာ့တာ ကြ်န္ေတာ္ သိေနခဲ့ၿပီ။ အလြယ္တကူ ေမာပန္းေနတတ္ခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္လဲခဲ့ရေသာ အရာေတြကို ထိုက္တန္သည္ဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။ မိသားစုအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္နိင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိင္ခဲ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းသည္ ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေတြးလွ်င္ေတာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာေနခဲ့ၿပီ။


ကြ်န္ေတာ္ ျခံေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တေခါက္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီအနီးအနား ဝန္းက်င္တြင္ တထပ္တိုက္ပုေလးသည္ ဒီအိမ္ တစ္လံုးပဲ ရိွေနသည္။ ဗီဒီယိုထဲက ပံုႏွင့္လည္း တပံုစံထဲ ျဖစ္၏။ ေသခ်ာပါသည္။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု၏ အိမ္ပါပဲ။ ျခံဝင္းသံပန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ရင္း ဒီသံပန္းတံခါးက ေနာက္ဆံုးမွ တပ္ျဖစ္သည့္ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေၾကာင္း သတိရသြားသည္။ ေနပါအံုး... အဲဒီတုန္းက ဘာေတြ ထပ္ဝယ္တာပါလိမ့္ ၊ ေအာ္ သတိရၿပီ ၊ အဲဒီလက ၂၉ လက္မ တီဗီရယ္ ၊ ဆိုဖာေတြရယ္ ဒီသံပန္းတံခါးရယ္ အတြက္ ေငြပို႔ေပးလိုက္တာပဲ။ ဟားးးးး ....ဆိုဖာေပၚထိုင္ၿပီး ေဖေဖႏွင့္ အတူ ေဘာ္လံုးပြဲ ၾကည့္ရေတာ့မည္။ အရင္ကလို ေဘာ္လံုးပြဲၾကည့္ရင္း အျငင္းအခုန္ေလးေတြ ျပန္လုပ္ရေတာ့မည္။


ျခံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ဝင္လာရင္း အိမ္ေရွ႕ ျခံဝင္းထဲကို ၾကည့္မိသည္။ ပန္းအိုးေတြကေတာ့ ဗီဒီယိုထဲကထက္ ပိုမ်ားေနသည္။ ေမေမက ပန္းပင္စိုက္ ဝါသနာပါတာပဲ ပန္းအိုေတြ မ်ားလာတာ မဆန္းပါဘူးေလ။ လေရာင္ေအာက္တြင္ ဂမုန္းပင္၏အရြက္တို႔ လက္ျဖာေနသည္။ ဘယ္ဘက္အျခမ္းတြင္ အုတ္ျဖင့္ အခိုင္အမာ ေဆာက္ထားေသာ ေရစင္ ကို ျမင္ရသည္။ ဒီေရစင္ ထပ္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အုတ္ေတြ ထပ္ဝယ္ရတာ မွတ္မိေနသည္။ အင္းေလ တခါေလာက္ အကုန္ခံ လိုက္ေတာ့ တသက္လံုးစိတ္ေအးရၿပီေပါ့။


တအိမ္လံုးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာတာ  ေတာ္ေတာ္ 
 ေနာက္က်ေနသည္။ ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ မိသားစုအားလံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ။ အခုခ်ိန္မွ အိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္ ၊ တလမ္းလံုး အခက္အခဲေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္း ဆိုဖာေပၚတြင္သာ အိပ္လိုက္ေတာ့မည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ တနည္းအားျဖင့္လည္း ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဧည့္ခန္းတြင္ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္လွ်င္ တစ္မိသားစုလံုး ပိုၿပီးအံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္ၾကမည္။ သူတို႔ အိမ္မက္မက္ေနသလား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္စစ္ၾကမည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အားရပါးရ ရယ္ေမာရမည္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ မရယ္ေမာျဖစ္တာၾကာၿပီ။


ညအိပ္မီးထြန္းထားေသာ ဧည့္ခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေန၏။ ေခါင္းရင္း မွန္ျပတင္းမွတဆင့္ ဝင္လာေသာ လေရာင္ေၾကာင့္ မေဟာ္ဂနီေရာင္လွ်ာထိုး ခင္းထားေသာ ဧည့္ခန္းသည္ ေျပာင္လက္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ ငယ္ ပံုစံဝိုင္းထားေသာ ဆိုဖာခံုမ်ားကို ေတြ႔ရသည္ ။ ၂၉ လက္မ တီဗီကို ဇာပုဝါျဖင့္ အုပ္ထားသည္။ တီဗီ နံေဘးက ၾကမ္းျပင္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ပို႔ထားေပးေသာ ဖုန္စုပ္စက္ကို မီးအားသြင္းထားသည္။ ပစၥည္းပို႔ခက ဖုန္စုပ္စက္နီးနီးျဖစ္ေနတာ ျပန္သတိရမိသည္။ ပို႔ခဘယ္ေလာက္ကုန္သည္ကိုေတာ့ အိမ္ကိုမေျပာျပ ျဖစ္ခဲ့ေပ။


ဧည့္ခန္း၏ ေဘးကပ္လ်က္ အခန္းသည္ မိဘ ႏွစ္ပါး၏ အခန္းျဖစ္ေၾကာင္း စာထဲတြင္ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ အိပ္ေနၿပီေပါ့။ အခုဝင္ႏိုးလိုက္လွ်င္ ေကာင္းမလား ေတြးလိုက္မိသည္။ တစ္ကယ္ဆို မိသားစုကို ေတြ႔ခ်င္လွၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ခဏေစာင့္လိုက္တာ ပိုကာင္းပါမည္။ အခုခ်ိန္ႏိုးလိုက္လွ်င္ ေမေမတို႔ အံၾသထိတ္လန္႔သြားနိင္၏။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မိသားစုႏွင့္ မေတြ႔ရသည္မွာ ငါးႏွစ္ရိွေနခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္ ေလး ငါး နာရီခန္႔ ဆက္သည္းခံရန္မွာ သိပ္မခက္ခဲေပ။ ေအာက္ေဖးခန္းႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုတာ့ မနက္မွသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပင္ပန္းေနတာေၾကာင့္ ခဏေလာက္ေတာ့ အိပ္စက္ အနားယူသင့္ေနၿပီ။ မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မည့္ မနက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု၏ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္လာေတာ့မည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ အားလံုး၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားကို ဖန္တီးေပးရန္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္စြာျဖစ္ရျပန္သည္။


ထို႔ေနာက္ ဧည့္ခန္းဆိုဖာတြင္ သြားအိပ္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေမေမတို႔ အခန္းတံခါး တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာ၏။ ပုန္းလိုက္ရင္ေကာင္းမလားဟု ေတြးေနခ်ိန္မွာပင္ အခန္းထဲမွ ေမေမ ထြက္လာသည္။ ဧည့္ခန္းညမီးေရာင္ ေအာက္တြင္ရပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမေမျမင္ေတြ႔သြားခဲ့သည္။ ေမေမ့ကိုေတြ႔ရတာ သားၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ ေတာ္ေသးတယ္ ေမေမအမ်ားႀကီး မေျပာင္းလဲေသးဘူးေနာ္။ ေမေမကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အံၾသစြာ စူးစိုက္ ၾကည့္ေနသည္။

" ေမေမ သားေလ.. မမွတ္မိဘူးလား အရင္ထက္ေတာ့ ပိန္သြားတယ္ေမေမရ သားသံုးေနၾက ေရေမႊးနံ႔ကို ေမေမ မွတ္မိလို႔ ထြက္လာတာလား "



ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ေမေမမည္သည့္စကားမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလာသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္သျဖင့္ ေမေမ အံ့ၾသ ဝမ္းသာ စိတ္ျဖင့္ ငိုေနေလၿပီ

"ကဲပါ ေမေမရယ္ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီေလ၊ မနက္ျဖန္ ထမင္းေၾကာ္ရင္ တေယာက္စာ ပိုေၾကာ္ေပးေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ ေမေမေၾကာ္တဲ့ ထမင္းေၾကာ္ကို စားခ်င္လွၿပီ "

" အဲ ... ေမေမ တခုခုေျပာေလ သားကို မမွတ္မိလို႔လား ေမေမ့အခ်စ္ဆံုး သားဆို "



မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနေသာ ေမေမ့ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ တေျဖးေျဖး ပြင့္ဟလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို တခုခု ေျပာရန္အားယူလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေမေမ ဘာေျပာေတာ့မည္ကို သိလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအသိျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ငံု႔ၾကည့္ျဖစ္သည္။

" အိုးးးးးးး "

ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္ သြားခဲ့ေလၿပီ ။ ဆို႔နစ္လြန္းေသာ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္က်သြား၏။

" မေျပာပါနဲ႔ ေမေမရယ္ သား ခဏေလာက္ ေနပါရေစအံုး "

မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနေသာ ေမေမသည္ ဆို႔နစ္ကြဲရွေသာ အသံျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စကားသံ ထြက္လာသည္။

" သားေလးေရ... အမွ်... အမွ်...... အမွ် "

ေမေမ၏ အမွ်ေဝသံ အဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ ဝိညာဥ္ ကမာၻအျပင္ဘက္အထိ ေဝးလြင့္သြားရေတာ့သည္။ ဒီမိသားစုျဖင့္ေတာ့ ဘယ္အခါမွ ျပန္ဆံုနိင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။

။.................................................................။


60 comments:

ahphyulay said...

မိသားစု နဲ ့ မေတြ ့ေတာ ့ဘူးဆိုတဲ ့ လက္ေလွ်ာ ့တဲ ့စိတ္
ၿဖစ္ေပၚ ေနပံုပါလို ့။ တကယ္ မဟုတ္တဲ ့ အိမ္မက္တစ္ခုပါလို ့။
အိမ္မက္က အေငြ ့နဲ ့ တူေပမဲ ့ တကယ္ ့အၿဖစ္က အေတြ ့
ေတြပါေနာ္။ အဲ ့ဒီ အေငြ ့ေတြ ၾကားထဲက အတင္းရုန္းထြက္ၿပီး
အေတြ ့ေတြ ထဲေရာက္ေအာင္ အ၇င္ဆံုးၾကိဳးစားပါေတာ ့ လို ့။
ၾၾၾကာလာေတာ ့လဲ အေတြ ့ေတြက အေငြ ့လိုၿဖစ္လာတာပါပဲေလ။

ညလင္းအိမ္ said...

ကုိျမစ္ရာ...
အစ္ကိုစိတ္ကူးေတြ တကယ္ျဖစ္ရမွာပါ...
ျဖစ္သင္႔သေလာက္လည္း ျဖစ္ေနျပီလို႔ထင္ပါတယ္ဗ်ာ...
ဒါအိပ္မက္တခုပဲ ျဖစ္ပါေစ....

မိသားစုရဲ႕ ရင္ခြင္စီ အျမန္ဆံုးျပန္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ...
ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...

ခင္တဲ႔
ညရဲ႕ေကာင္းကင္

Flower said...

ဟူး...............
သက္ျပင္းခ်မိတယ္
ဇာတ္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စိတ္နဲ႕ ဖတ္လာျပီးမွ
ဒီေလာက္ စြန္႔လႊတ္အနာခံခဲ႕သူကို ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီလိုနည္းနဲ႕ ဇာတ္သိမ္းထားတာ ရက္စက္လြန္းတယ္..
စာဖတ္သူကို ဆြဲေခၚသြားျပီး ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႕ ထိုးလိုက္သလိုဘဲ .. လုပ္ရက္ပါေပ႕ကိုျမစ္က်ိဳးရဲ႕..
ရင္ထဲကို နင္႕ခနဲဘဲ.. စာေရးသူရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေလးေတြ
ထည္႕ေရးထားတယ္ ထင္ပ
စာထဲမွာ မိသားစုကိုခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္ေတြ အျပည္႕ပါဘဲ.. သိပ္ေကာင္းပါတယ္..
ဇာတ္လိုက္ေလးကို ရက္စက္လြန္းတာကလြဲရင္...

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ said...

အၿမန္ဆံုး ၿပန္လည္ ဆံုဆည္းႏိုင္ပါေစ ...

ဖတ္ရတာ
ေနာက္ဆံုးမွာ နင့္ သြားတာပဲ ... !

ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့
မိသားစု ေလး အၿဖစ္
အၿမန္ဆံုး ပိုင္ဆိုင္ ႏိုင္ပါေစ .. !

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

ကိုျမစ္
စ လည္ ဆံုး အားလံုး အရမ္းေကာင္းတယ္...
ဇာတ္သိမ္းမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက လြဲလို႔ေပါ့.
မိသားစုဇာတ္လမ္းေတြဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာ ဇာတ္သိိမ္းေလးပဲ ေမွ်ာ္ၾကတာမ်ားတယ္ေလ...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ကိုျမစ္..

ႏွင္းနဲ႔မာယာ

kiki said...

ဇာတ္လမ္း စစခ်င္းမွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာ...
အလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ နဲနဲ သံသယ ျဖစ္စရာ.. ေလယာဥ္ခ်ိန္ က ဒီေလာက္ ေနာက္မက် နိုင္ပါဘူး လို ့ေလ..
ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းေတာ့ .. သက္ျပင္းခ်မိတယ္

ဘာလို့ စိတ္အားငယ္ေနရတာလဲ..
မိဘသိတတ္တဲ့ သားသမီး ဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡမေရာက္ပါဘူး ။
အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့မွာပဲဟာ
Happy Ending ေလး ျဖစ္ရမွာေပါ့ .
က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ ပါ ကိုပိုင္ေရ...

ခင္တဲ့ အမ ..
မကိ

မိုးေမာင္ said...

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ျပစ္လိုက္တာကလြဲလို႔ အားလံုးေကာင္းတယ္။ ဒါလည္း စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ေျပာတာပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြ ေဖာက္ထုတ္ခ်င္လို႔ ေသျပစ္လိုက္တယ္လို႔လည္း ယူဆလို႔ရပါတယ္။ ၿခံဳေျပာရရင္ အေရးအသားပိုင္း အလြန္ေကာင္းေနပါၿပီ။ စာေပကို စ်ာန္၀င္ရင္ ၀င္သေလာက္ စိတ္ကိုအပါ ျခယ္မႈန္းေရးသားတဲ့ေမွာ္ ၀င္ေနၿပီေပါ့ေလ။

ဂ်ပန္ေကာင္ေလး said...

ရင္ထဲကို ထိတဲ့ စာစုေလးပါအစ္ကို..... ခံစားရတယ္.... း((

ေကာင္းကင္ျပာ said...

ကုိပိုင္ အေမ့ဆီ ေရာက္ ေအာင္ ျပန္ပါ၊ ယူ ျပန္နိုင္မယ္လို႔ အမ ထင္ပီးသားပါ.....အေမ့ဆီ ေရာက္မွာပါ...

အေနာ္ said...

အိမ္ကုိ အေရာက္ျပန္ခဲ့ႏုိင္တာပဲ အကုိေရ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္ဆုိလဲ ျပန္ေတာ့ျပန္ခ်င္သား..
ပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရတာေတာ့ ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြ တအားမ်ားေနေပမဲ့ ေသမွပဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ ကုိယ့္စိတ္ကုိကုိယ္ ေလွ်ာ့ေနပုံရတယ္..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အိမ္ကုိျပန္ႏုိင္ခြင့္ရၾကမွာပါ.. ရတဲ့အခါ အိမ္ကုိ အေျပးျပန္ၾကတာေပါ့.. အဲ့ဒီအခ်ိန္မတုိင္ခင္အထိ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အၿမဲေတြးေတာေနေပမဲ့ လက္ေတြ႕ေတာ့ ျပန္လုိ႔မျဖစ္ေသးလုိ႔ကို မျပန္ႏုိင္ေသးတဲ့အျဖစ္ေတြေပါ့..
ဘဝမွာ ကုိယ့္ကုိ အဲ့လုိအေမွ်ာ္တလင့္ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ေသပစ္လုိက္ခ်င္မိတယ္.. (အေနာ့္စိတ္ကူးထဲက အေတြးပါ)

မင္းအိမ္ျဖဴ Minn Eain Phyu said...

တကယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ဖတ္ရင္း ေမ်ာသြားတယ္ တကယ္ပါ

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ

ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္းေလးကိုေတာ့ ထပ္မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ကုိျမစ္က်ိဳး..
လုပ္ရက္တယ္ဗ်ာ။
ခ်စ္သူမ်ားေန႔ရဲ ့ ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြဖတ္ရင္း ၾကည္ႏူးလုိ႔မွ မဆုံးခင္...
ကုိျမစ္က်ိဳးပုိ႔စ္ေလးက ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲစရာ အျပည့္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ၿပီ။

ဖတ္ရင္း ေပ်ာ္ရမယ္ထင္ခဲ့တာ။ အနီစာေၾကာင္းေလးေၾကာင့္ ထင္ထားတာနဲ႔ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။

အနာဂါတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ မိသားစုႏွင့္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခြင့္ရၾကဦးမွာပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာ မိသားစုႏွင့္ဆုံဆည္းႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

ခင္တဲ့
ကုိကုိေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.

Moe Cho Thinn said...

တို႔ေမာင္ေလးလဲ ရပ္ေ၀းမွာ ဆုံးၿပီး ျပန္မလာႏိုင္သူမို႔ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ဖတ္သြားပါတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးေရ..
အရမ္းခံစားရေစတဲ႔ ပို႔စ္ပါပဲ။
က်န္းမာေအာင္ ေနေနာ္ ေမာင္ေလး။

တလႏြန္ said...

မိသားစုအေပၚထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလးကုိ ေလးစားရင္း ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္မိတယ္....အရာအားလုံးၿပီးၿပည့္စုံကာမွ မိသားစုနဲ ့ၿပန္မဆုံႏုိင္ေတာ့ေလာက္တဲ့ ေနရာကုိ ထြက္သြားၿခင္းကုိေတာ့ တားၿမစ္ပါတယ္ :))))
အေဝးေရာက္သူမ်ားအားလုံးလည္း က်န္းမာခ်မ္းသာစြာႏွင့္ ေအးခ်မ္းတဲ့မိသားစုအရိပ္အၿမဳံေလးခုိလႈံႏုိင္ၾကပါေစလုိ ့ ဆုေတာင္းေနမိတယ္....(က်ေနာ္လည္း အိမ္လြမ္း..)

ခင္မင္လ်က္
တလႏြန္

YoungGun said...

ဖြဟဲ့..လြဲေစ ပယ္ေစ.. ။ ဒီေလာက္ ႀကိဳးစားထားၿပီးမွ ကံတရားက ရက္စက္မယ္ဆုိရင္လည္း အဲဒီကံကို လက္ညိဳးထုိးၿပီး ကေလာ္တုတ္လိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။

Anonymous said...

ရိုက္ခ်က္ျပင္းတယ္ဗ်။ ထိတယ္။

mw

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

အျငိမ္ ့ကေလးမ်ားလည္းဆက္ကပါအံုးဇတ္ဆရာရယ္--
အခုပို ့စ္ကေလးကိုလည္းသေဘာက်ပါတယ္ဗ်ာ-
အဲဒီလိုတအံ့တ႒သမိသားစုေတြ ့တာေတြကိုအျမန္ဆံုးခံစား
ခ်င္သလိုအျမန္ဆံုးခံစားနိုင္ၾကပါေစလို ့ဆုေတာင္းလိုက္ပါ
တယ္ဗ်ာ-ေလးစားစြာျဖင့္-----

Anonymous said...

ကိုၾကီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
:( :( :(

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ဟိုတေန႕ကမွ gtalk မွာ အေကာင္းပကတိၾကီးေတြ႔ထားျပီးသား..ဒီေန႔အမွ်လာေဝခိုင္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ..ဟင္း

ၿမတ္မြန္ said...

မသန္႔ရွင္းေသာေလေႀကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ နွလံုးနွင္႔ အဆုတ္တို႔ အရင္လို လတ္ဆက္မေနေတာ႔ဆိုတဲ႕ စာေႀကာင္းေလးမွာ မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္..။
ခံစားခ်က္ နွစ္မ်ိဳးနဲ႕ေရးထားတဲ႕ပိုစ္႔ေလးပါ..။
ေပ်ာ္ရႊင္ရသလို ဝမ္းနည္းမွဳခံစားခ်က္ ရသေလးလဲ ရပါတယ္..။
ဆရာကိုအစဥ္ေလးစားလွ်က္..။

SHWE ZIN U said...

ကိုျမစ္က်ဳိး

ဒီတခါ စာဖတ္ရ တာ နဲနဲ ရိုးေနသလိုဘဲ.. ၊ ဒါေပမဲ႔ စာေရးေကာင္းေတာ႔ ဖတ္လို႕ေတာ႔ ေကာင္းေနတာပါဘဲ..

စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္
ခင္တဲ႔
ေရႊစင္

ဒူကဘာ said...

ျပည္ပေရာက္ေတြ... မိသားစုအေပၚ သက္ဝင္ ထားရွိတဲ႔ ေစတနာကို ျခယ္မႈန္းျပႏိုင္ကာ ေမွာ္ဝင္တဲ႔ စုတ္ခ်က္ေတြ ေပါ႔ ... စာေရးေကာင္းတဲ႔ ဘေလာ႔ဂၢါေတြ ထဲမွာ ျမစ္က်ဳိးအင္း ပါတယ္ ဆိုတာ အၾကြင္းမဲ႔ လက္ခံပါတယ္ဗ်ာ.....။

ZT (TGO) said...

သူ ငယ္ ခ်င္း တ ေယာက္ ေျပာ လို လာ လည္ ျပီ ဖတ္ တယ္ ..........ရင္ ထဲ မ ေကာင္း ဘူး ဗ်ာ ................အ ရမ္း ထိ တယ္ ဗ်ာ .......ေပ်ာ္ရႊင္ ပါေစ ဗ်ာ

စိတ္စမ္းေရ said...

အေရးအသား အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ...။ဖတ္ျပီးစိတ္
မေကာင္းျဖစ္ရတယ္....။

ကိုေဇာ္ said...

အေဝးေရာက္ေတြ အတြက္ကေတာ႔ ျပည္႔ႏိုင္မယ္ မထင္ေပမဲ႔ ဒီလိုပဲ ျဖည္႔ေပးၾကရတာပါပဲ။
အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ ၾကရတာပဲ ဆိုတာထက္
အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ႔ၾကသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ေဝးေနခဲ႔ၾကရတယ္။
ပံုျပင္ မဟုတ္ေပမဲ႔ အျမဲ အရာထင္တယ္ဗ်ာ။

ကိုညီမင္း said...

ၾကည္ႏူးခဲ့သမွ်တခ်က္ထဲနဲ႔ရိုက္ခ်လိုက္တယ္ဗ်ာ
ေတာ္ေတ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္

လိုင္ said...

စကားေျပအေရးအသားသိပ္ေကာင္းတယ္

Anonymous said...

it was true story .i had been lost 2 friends.



maung t

ကိုလူေထြး said...

အားရိုးရိုးရိုးရိုး....

ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ ပါဝင္ သရုပ္ေဆာင္ေနရသလို ခံစားရျပီးမွ...

ေနာက္ဆံုးမွာ အမွ်ေဝ လႊတ္လိုက္တယ္...

ရက္စက္ပါ့ ဇာတ္ဆရာရယ္...

း(

Anonymous said...

ေရးခ်က္သားခ်က္က ရွယ္ပဲ ခ်စ္ညီေရ...

ဖတ္ဖူးသမွ် ညီ့လက္ရာေတြထဲက အေကာင္းဆံုးတပုဒ္လို႕ ထင္မိတယ္...

းဝ)

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုျမစ္ေရ...
ဖတ္ၿပီးေတာ့ အိမ္လြမ္းလာသလိုလို.....
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

လင္းၾကယ္ျဖဴ said...

တကယ္ကို ေကာင္းတဲ့ ရသေျမာက္စာစုေလးပါခင္ဗ်ာ
အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအဖို႕
အစစအရာရာ သတိထား ေနထိုင္သင့္တယ္ဆိုတာဟုတ္ပါတယ္
ဇာတ္လမ္းထဲ က အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ကလည္း ဒုနဲ႕ေဒး
ျဖစ္ခဲ့ရတာ ေတြ မနည္းပါဘူး.....

အားလံုး အဆင္ေျပလို႕
ေပ်ာ္ပါေစခင္ဗ်ာ
*.*.*

jr.လြင္ဦး said...

နယူးရီးယား အိမ္ျပန္ၾကတဲ့ အခ်ိန္မို႔ထင္တယ္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္ အေၾကာင္းေတြ ေရးထားၾကတယ္။
နင္ေရးတာ အရမ္းေကာင္းတယ္ ကိုပိုင္။

flowerpoem said...

ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း အိမ္ျပန္ခ်င္ေနၿပီထင္တယ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးကို ရသေပၚလြင္ေအာင္ တင္ျပထားပံုေလး တကယ္ေကာင္းတယ္..

ဒ႑ာရီ said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ ပထမေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာလာသလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း နာလည္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာရတယ္။
ရသစံုနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္ေလးက ခံစားရတယ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

နာမ်က္ရည္လြယ္ပါတယ္ခ်ိဳမွ
နာႏိုေအာင္ နင္ရုတ္တယ္
ႏိုပီးျပန္သြားျပီ :'(

မငံု said...

မိသားစုနဲ႔ အေ၀းမွာ ေနရခ်ိန္ မိဘေတြ က်န္းမာေအာင္ ဆုေတာင္းရတယ္။ ကိုယ္ျပန္သြားခ်ိန္ မိသားစုအားလံုးကို စံုညီစြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေတြ႔ခ်င္ၾကတယ္ေလေနာ္။ ပိုစ္ေကာင္းေလး။ ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

Ree Noe Mann said...

ျမန္မာျပည္က အိမ္ေတြက မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ ပိတ္ၾကတာ။
ဒါေပမယ့္ မင္းက ျခံတံခါးလည္း ဖြင့္လို႕ရတယ္၊ဧည့္ခန္း
ထဲ အထိလည္း မင္းေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနတာ။
ဒါမွမဟုတ္ ဆိုဖာေပၚမွာ ပဲ အိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာမ်ား
မင္းကိုယ္မင္း ေပးေသလိုက္မလာလို႕ ငါကေတြးေနတာ

ဇာတ္ကို ေခၚလာတာေကာင္းတယ္။ ဇာတ္သိမ္းမွာ က်
သြားတယ္လို႕ထင္မိတယ္။ စိတ္မဆိုးနဲ႔။ ကိုယ္ထင္တာ ကိုယ္ေရးတာေနာ္။

Anonymous said...

မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ဳိးေလးနဲ႕ ဇာတ္ကိုသိမ္းခ်လိုက္တာ..
အရမ္းကိုထိလြန္းပါတယ္ရွင္..။ ကိုျမစ္ရဲ႕ စာေတြထဲမွာ ဒီပို႕စ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္။

ျမေသြးနီ

ေမဇင္ said...

စိတ္ကူးထဲမွာ အဲ့လုိ တိတ္တိတ္ေလး အိမ္ျပန္ေနၾကေပါ့...ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ ဇတ္သိမ္းနဲ႕မဟုတ္ဘူး ။ ပထမပုိင္းမွာ ၾကည္ႏူးရသေလာက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေၾကကြဲရတယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး ဘယ္သူမွ ဇတ္မသိမ္းပါေစနဲ႕ ။

ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ) said...

မဂၤလာပါ..

သုတ၊ရသ ေတြနဲ႕ အတူ အားအင္ေတြပါ ရရွိခံစားေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားတာ ဖတ္ရသူအဖို႕ ပိတိ၊ အလြမ္း၊ ရသမ်ဳိးစံုေအာင္ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။

ေအးျမတဲ့အေမ့ရင္ခြင္မွာ မိသားစုစံုစံုညီညီနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့သာယာ ပါေစလို႕ ဆုမြန္ေခၽြလိုက္ပါတယ္ အကို ေရ..

ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး

မိုးစက္အိမ္ said...

အေရးအသားေရာ ဇာတ္အိမ္ကပါဆြဲေဆာင္သြားတယ္ဗ်ာ
ရင္လြဲအိမ္ ဆိုတည္းကဇာတ္သိမ္းမေကာင္းမယ္မွန္းေတာ့ၾကိဳ
သိပါတယ္ဒါေပမဲ ့ေက်ာ္မဖတ္ဘဲ ဆံုးတဲ့အထိေသခ်ာဖတ္
သြားပါတယ္...စာလည္းဆံုးေရာေတာ္ေတာ္ေလး ေဆြးေၿမ ့
ခံစားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ...မိဘကိုလုပ္ေကြ်းၿပဳစုေနတဲ ့သား
သမီးေတြအားလံုး ဒီလိုအၿဖစ္ဆိုးမ်ိဳးကေနလြတ္ကင္းၾကပါေစဗ်ာ

ူlittlebrook said...

အိမ္ အိမ္ အိမ္ ..

Angel Shaper said...

ရင္လြဲအိမ္တဲ့လားးး မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲမိတဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ။ ရင္ထဲကိုနင့္ခနဲေနေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ဗ်ာ။
အဲလိုေလးေတြေပါ့ သမီး ေလးစားအားက်ရတာ။
မိဘ ေမာင္ႏွမေတြကို ခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားျပီး လုပ္ေကြ်းျပဳစုတတ္တဲ့သားသမီးတိုင္းကို ဘုရားသခင္ေကာင္းႀကီး ေပးပါေစ။
အကိုေရ...
အစစအရာရာ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ကုိၿမစ္က်ိဳးအင္း...
ဘ၀တူေတြမုိ႕လားမသိဘူး၊ ရင္နဲ႕အမွ်ခံစားၿပီးဖတ္သြားပါတယ္...ဟုတ္တယ္ေနာ္...က်ေနာ္တုိ႕ေတြ
ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ေအာက္က်ခံၿပီးေတာ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရပါေစ...မိဘႏွစ္ပါးနဲ႕ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြက ေရွ႕ဆက္ဖို႕ခြန္အားေတြပါပဲ...သူတုိ႕အတြက္ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလး ဒီဘ၀မွာ ၿဖည့္ဆည္းေပးခြင့္ရတဲ့သူၿဖစ္ေနရတာကုိပဲ ပီတိၿဖစ္ေနရတာပါ...ဒီလုိဇာတ္လမ္းေလးမွ်ေ၀ေပးတာေက်းဇူးပါ...ဒါေပမယ့္ အဆုံးသတ္ကုိေတာ့ အဲဒီလုိၾကီးလုပ္ဖုိ႕မေကာင္းဘူးထင္တယ္ :(

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါခင္ဗ်ာ-
အသစ္မေတြ ့ေတာ့လည္းျပန္ဖတ္သြားျပန္ပါျပီဗ်ာ-

Co2zeиith said...

အေမလည္း ကၽြန္ေနာ့ကို အမွ် ေဝေနေလာက္ပီဗ်ာ ဖုန္းျပန္ဆက္ဖို႔ အားေမြးပါေတာ့မယ္ အကိုရာ၊၊

း(

လာတိုင္း ဟက္ထိတရ္

Unknown said...

စိတ္မေကာင္းဘူး ။ တကယ့္ကို အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အေတြးေတြကထပ္တူပါပဲ။ ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္မွ အစ္ကိုနဲ႕ အေမဆုံးတာသိရတဲ့အျဖစ္၊
၀ယ္လာတာေတြကို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ဘ၀။ Electronics ၾကိဳက္တဲ့အစ္ကုိအတြက္ ၀ယ္လာတာေတြ၊ အေမသုံးဖို႕ ဆီးခ်ိဳစစ္တဲ့စက္ကို ေစ်းၾကီးေပးျပီးဇြတ္၀ယ္လာရျပီး အခုထိ သိမ္းထားရတာေတြ။ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ--- မိသားစုကိုသိတက္ေသာ အေ၀းေရာက္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

wai ေရ ၾကားရတာ တကယ္ထိတယ္ဗ်ာ ။
က်ေနာ္ေတာ့ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္တိုင္း သားကိုခ်စ္ရင္ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ၾကပါလို႔ပဲ မွာျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ျပန္သြားရင္ အရင္လိုပဲ လူစံုတက္စံု ေတြ႔ခ်င္မိတယ္။ အရာရာက ကံတရားအတိုင္းပဲ မဟုတ္လား လူေတြ လုပ္နိင္ သေလာက္ေတာ့ ဂရုစိုက္ျပီး ေနေစခ်င္တာပါပဲ။

ေမာင္သီဟ said...

ဟူးးး ကုိယ္ခ်င္းစာတယ္ဗ်ာ
ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္

ရႊန္းလဲ့ said...

သခၤါရရဲ ့ပံုစံတစ္မ်ိဳးေပါ့....
ဖတ္လို ့ေကာင္းပါတယ္....

ေဇာ္ said...

တစ္ကယ္လက္ရာေျမာက္ပါတယ္.. ျခံတံခါးကုိတြန္းဖြင့္ျပီး အိမ္ကေလးဆီကုိ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ ေနရာေလးအေရာက္မွာ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အိမ္ကုိျပန္သြားရသလုိပါပဲ.. ဧည့္ခန္းေလးထဲအ၀င္.. ေဖေဖနဲ႕ေဘာလုံးပြဲအတူၾကည့္ရေတာ့မယ့္ ဆုိဖာေလး.. ေနာက္ဆုံးမွာ ျဖတ္ခ်လုိက္တဲ့ ေၾကကြဲမွု.. တစ္ကယ္ကုိ ခံစားရေစတယ္..။ (အေ၀းေရာက္ေနသူမ်ားအားလုံး မိသားစုရဲ႕ရင္ခြင္နဲ႕ ခ်မ္းေျမ့စြာျပန္လည္ ဆုံဆည္းႏုိင္ၾကပါေစ...။)

Unknown said...

အကုိ ျမစ္က်ိဳးအငး္ေရ
ဖတ္ရင္းနဲ႕ မ်က္ရည္ေတာင္က်မိတယ္....
တကယ္မ်ားလားလုိ႕ေတြးပီး စိတ္လဲပူမိေသးတယ္.
အကယ္ေကာင္းတဲ့ စာေလးပါ မျမဲလာအားေပးေနေပမယ့္ ခုမွေကာ့မက္ေပးမိတာပါ...

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

shwe ေရ
အားေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္

Unknown said...

စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဖတ္လာတာ...
ေနာက္ဆံုးလည္း ေရာက္ေရာ..ႀကက္သီးေတြ ထျပီး
ရင္ကို ဒိုင္းကနည္း လာထိတယ္..
ဘုရား ဘုရား..
ေကာင္းလိုက္တဲ့ စာ..
ေတာ္လိုက္တဲ့....“တစ္ကိုးကင္း”

မိုးယံ said...

စာခ်ဳပ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ အေမ့လက္တို႕ တုန္ေနသည္တဲ့ေလ... ကိုစဥ္းစားရင္း တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတာ့ ၀ဲလာတယ္..

ထိုအသိျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ငံုၾကည့္ျဖစ္သည္..

အိုးးးးးးးး

အဲဒီမွာ နည္းနည္းခန္႕မွန္းမိတယ္....
အနီေရာင္နဲ႕ေရးထားတဲ့ စာကို ဖတ္ၿပီးရင္ထဲမွာ ဆို႕နင့္လာတယ္...

အဲလို တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အိပ္ခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အေမက ..“ သားေလးေရ အမွ်.... အမွ်.... အမွ် ..” ဆိုတဲ့ အသံကို ၀မ္းနည္းသံႀကီးနဲ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငိုၿပီး ေျပာတာဗ်... ပံုေဖၚၿပီး ေတာ္ေတာ္ထိတယ္.. ဦးျမစ္စာေတြ ေရလည္မိုက္တယ္.. ကိုယ္ကလည္း အဲလို ဇတ္မေပါင္းတာေတြကို ပိုႏွစ္သက္တယ္...

တစ္လံုးခ်င္းကို စ်ာန္၀င္ရင္း ေသခ်ာဖတ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက ေန အသိမေပးပဲ ျပန္လာတဲ့သား အိပ္ခ်ိန္ႀကီး အိမ္ထဲကို ေသာ့မဖြင့္ပဲ ၀င္လာတယ္ဆိုေတာ့ ေတြးမိသား... ဆံုးေအာင္ဖတ္ေပမယ့္လဲ ရသ အျပည့္ပါတံုးပဲ ဦးျမစ္ရယ္

ဟိုဘက္က စက္ကေန သြားဖတ္တယ္... ကြန္မန္႕ေတြ ေသခ်ာေရးၿပီးမွ ျဗဳန္းကနဲပ်က္သြားတယ္
ဒီမွာ ျပန္လာမန္႕ေတာ့ ခုနက စာေတြနဲ႕ မတူေတာ့ဘူးဗ်ာ..

Anonymous said...

ႊအရမ္းကို အေရးအသား ပိုင္ႏုိင္ထိမိျပီး စာဖတ္သူကို ဆြဲေခၚသြားႏုိင္ ပါတယ္ ကိုျမစ္ေရ...

Genius လုိ႔ေတာင္တင္စားေလာက္ပါေပတယ္

အဆံုးသတ္ေလးကေတာ့ တကယ္ထိမိတယ္. ေခါင္းစဥ္ဖတ္ျပီးကတည္းက ဆို႔နင့္စရာေလးေတြပါလာမယ္ဆုိတာ ျကုိေတြးထားမိေပမယ့္ အေရးအသားေနာက္ကို ေမ်ာပါသြားမိတယ္ဗ်ာ...

Unknown said...

ကိုၿမစ္ေ၇း>>>

အိမ္နဲ႕ေ၀းေနလို႕လားမသိေတာ႕ဘူး ဒီ၇င္လဲြအိမ္ ဖတ္ၿပီးငိုေနၿပီ>>>>>>>>>>>>>>

Burmese Buddhist Society, BC said...

ဘုန္းဘုန္း ဖတ္သြားပါသည္။ ရသေျမာက္ပါသည္။ စီစစ္ေရးအဖြဲ႕က နမူနာ ပုံစံ လင့္လုပ္ေပးလုိက္၍ ေသခ်ာ ဖတ္သြားပါသည္။

ေအာင္ျမင္ပါေစ..

Anonymous said...

အကိုေရ ၾကိဳက္လို.share ခြင့္ေပးပါ။ျပီးေတာ့ ဘယ္တုန္းက ညီမ ဒီဝတၳဳကိုဖတ္ဘူးလဲမသိဘူး။

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB