သီလပ်က္ရသူမ်ား

ခပ္ေဝးေဝးရိွ မီးပိြဳင့္တြင္ မီးနီမိေနေသာ bus ကားကို ျမင္ရံုျဖင့့္ မွတ္တိုင္မွ ခရီးသည္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ခ်ဳိ႕မွ ထမိန္ကိုျပန္ျပင္ ဝတ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕မွ စလင္းဘတ္အိတ္ကို ဇစ္ပိတ္ထားရဲ႕လား ျပန္စစ္ၾကသည္။  ေက်ာပိုးအိတ္ကို အေရွ႕ဘက္ ပို႔ၾကသူမ်ား၊ ပုဆိုးခိုင္ခုိင္ျပန္ဝတ္သူမ်ား စသည္ျဖင့္ လာေနသည့္ bus ကားျမင္လွ်င္ ျပဳလုပ္ေလ့ရိွေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ အသီးသီးကို ျပင္ဆင္ၾကကုန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခရီးသည္တို႔သည္ မသိမသာ ေသာ္လည္းေကာင္း သိသိသာသာေသာ္ လည္းေကာင္း ပလက္ေဖာင္း အစပ္ကို တိုးထြက္လာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း လြယ္ထားေသာအိတ္ကို အေရွ႕ဘက္သို႔ပို႔ကာ ပိုက္ထားလိုက္ရင္း မီးပိြဳင့္စိမ္းသျဖင့္ ထြက္လာသည့္ ကားေပၚကို အလြယ္တကူ တက္နိင္ရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားလိုက္သည္။

" ပန္းဆိုးတန္းကို ..... တညင္ (သန္လ်င္) ျပန္မယ္
ပန္းဆိုးတန္းကို ..... တညင္ (သန္လ်င္) ျပန္မယ္ "

မွတ္တိုင္ကို ကားမရပ္ခင္မွာပင္ စပါယ္ယာ၏ ေအာ္သံထြက္လာသည္။ ထိုေခၚသံသည္ ကားေစာင့္ေနသူမ်ားအတြက္ေတာ့ သတိေပး တပ္လွန္႔႔သံႏွင့္ အတူတူဟု ဆိုရမည္။ အရိွန္ရပ္စ ကားေပၚကို အတင္းတိုးတက္ၾကေတာ့သည္။ ကားအတြင္းမွ ေဝါ ခနဲ ထြက္က်လာေသာ  ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ မွတ္တိုင္မွအတင္းတိုးတက္ ေနၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားသည္ ႏွစ္ေပ ခန္႔ က်ယ္ေသာ ကားတံခါး ေပါက္တြင္ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ေနေတာ့သည္။

" ဟဲ့ဟဲ့ ေနၾကပါအံုးဟဲ့ ဆင္းပါရေစအံုး ထိုင္ခံုေတြအမ်ားႀကီးပါဟဲ့ တကတဲမွ"

ခပ္ဝဝ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး၏ မေက်မနပ္ ေရရြတ္သံထြက္လာေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ မွတ္တိုင္မွ ခရီးသည္မ်ားအတြက္ ဒီဘက္နားမွဝင္၍ ဟိုဘက္နားမွ ျပန္ထြက္သြားေလ့ရိွေသာ  စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အလိုမက်ေသာ စကားသံမ်ား၊ ျငဴစူဟန္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳမူခဲ့ႀကဖူးေသးသည္။

လိုင္းကားတိုးစီးရင္း ဤကဲ့သုိ႔ေသာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ျငဴစူဟန္မ်ားသည္ ဤဘက္ေခတ္တြင္ေတာ့ လူတိုင္းအတြက္ ရိုးေနၿပီျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကားတံခါး အေပါက္မွ အရင္မတက္ဘဲ ပိုက္ထားသည့္အိတ္ကို ကားမွန္တံခါးမွ တဆင့္ ထိုင္ခံုလြတ္တခုေပၚ အရင္တင္ထား လိုက္သည္။ ထိုင္ခံုေနရာ ဦးထားသည့္သေဘာျဖစ္သည္။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထိုင္ခံုေနရာရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကဲ့သို႔ မိမိတို႔၏ ပါလာေသာ အိတ္ႏွင့္ထီးမ်ားကို ထိုင္ခံုအလြတ္မ်ားေပၚသုိ႔ ကားျပတင္းမွ တဆင့္ထည့္လိုက္ကာ ထိုင္ခံုေနရာဦးထား သူမ်ားလည္း မနည္းမေနာပါ။ တကယ္ဆို ဘိုကေလးေစ်းမွတ္တိုင္သည္ သန္လ်င္ျပန္ဖို႔ ဂိတ္စ မွတ္တိုင္ မဟုတ္ေသးပါ။ ဘိုကေလးေစ်း မွတ္တိုင္ၿပီးလွ်င္ ပန္ဆိုးတန္း မွတ္တိုင္ေရာက္ၿပီ။ ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္သည္သာ ဂိတ္အစ မွတ္တိုင္သာ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ဂိတ္စမွတ္တိုင္မွ ကားေစာင့္စီးလွ်င္ ထိုင္ခံုေနရာရရန္ မလြယ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုင္ခံုေနရာရရန္ ဒီဘက္မွတ္တိုင္အထိ ျပန္ေလွ်ာက္လာ၍ ကားပတ္စီးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ဂိတ္ၾကိဳ၍ ကားပတ္စီးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကဲ့သို႔ ျပဳမူၾကသူမ်ားမွ မ်ားလြန္းလွသျဖင့္ ကားတံခါးဝမွ တက္သြားသည္ထက္ မွန္ျပတင္းတံခါးမ်ားမွ အထုပ္အပိုးေတြ ခံုေပၚတင္ၿပီး ေနရာဦးရသည့္ စနစ္ကို  ကြ်န္ေတာ္ က်င့္သံုးတတ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီစနစ္ကိုေတာ့ မွတ္တိုင္မွ လူဦးေရ အေရအတြက္ႏွင့္ တြက္ခ်က္ရသည္။ လူဦးေရ နည္းေနလွ်င္ေတာ့ တံခါးေပါက္မွ တဆင့္တက္လိုက္ရံုသာ ျဖစ္သည္။

ထိုင္စီးေနေသာ ခရီးသည္မ်ားတြင္ ဂိတ္ဆံုးေရာက္မွ ဆင္းမည့္သူ မ်ားေနခဲ့လွ်င္ ကားပတ္စီးေသာ္လည္း ထိုင္ခံုေနရာ ခ်က္ခ်င္းမရတတ္ပါ။  ထိုအခါမ်ဳိးဆိုလ်င္ေတာ့ ထိုင္ေနသည့္ ခရီးသည္ေဘးနားတြင္ မခြာတမ္းရပ္ေနရေတာ့သည္။ ထိုင္ေနသူမွ ေမာ့ၾကည့္လာလွ်င္လည္း ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ျပံဳးျပ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ခရီးသည္မ်ားက ျပန္ျပံဳးၾကတတ္ေသာ္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ လက္ရိွရေနသည့္ ထိုင္ခံုပိုင္ဆိုင္မႈ၏ မာန္ အရ မသိေက်းကြ်န္ျပဳတတ္တာႏွင့္လည္း ၾကံဳရတတ္သည္။ ကိစၥေတာ့ မရိွေပ။ ထိုသူမ်ားကိုယ္တိုင္လည္း ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ျပံဳးျပရသည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ၾကံၾကရအံုးမည္မဟုတ္လား။


ဤကဲ့သို႔ေသာ ဗံုလံုတစ္လွည့္ ငါးပ်ံတစ္လွည့္ မ်က္နာခ်ဳိေသြးသည့္ အျပဳအမူမ်ားသည္ ဤေခတ္တြင္ လူတိုင္းၾကံဳၾကရမည့္ အေသးအဖြဲ အျဖစ္အပ်က္သာ ျဖစ္သည္။

ဘိုကေလးေစ်းမွတ္တိုင္မွ ထြက္ခြာလာေသာ bus ကားသည္ ရန္ကုန္ခရီးစဥ္၏ ဂိတ္ဆံုး ၊ သန္လ်င္ခရီး၏ ဂိတ္စ ျဖစ္ေသာ ပန္းဆိုးတန္း မွတ္တိုင္ကို ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ဂိတ္ဆံုးအထိစီးေသာ ခရီးသည္တစ္ခ်ဳိ႕ ဆင္းသြားသျဖင့္ လြတ္က်န္ခဲ့ေသာ ေနရာလြတ္ အနည္းငယ္ကိုပင္ ဂိတ္စမွ ေစာင့္စီးေနၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားမွ အလုအယက္တက္ကာ ေနရာဦး ၾကရျပန္သည္။ ဂိတ္စမွ ေစာင့္စီးသည့္တိုင္ ထိုင္ခံုေနရာမ်ား ျပည့္ေနသျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးျဖင့္ တက္လာေသာ ခရီးသည္ တခ်ဳိ႕၏ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့သည့္ မ်က္ဝန္းမ်ား ၊ အလိုမက်ေသာ အၾကည့္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ရင္မဆိုင္ရဲသျဖင့္ ကားျပတင္းမွ တဆင့္ျမင္ေနရေသာ ေအာင္ဘာေလ ထီရံုးႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဟိုအရင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ထိုကဲ့သုိ႔ အလိုမက်ေသာ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။

ကြ်န္ေတာ့္တြင္ စြဲျမဲခဲ့သည့္ အေတြးႏွင့္အျပဳအမူမွာ သဘာဝက်က်ေတြး၍ သဘာဝက်က်ရွင္သန္ေနထိုင္ခ်င္သည့္ ပုံစံမ်ဳိးျဖစ္သည္။ စာနာသည့္စိတ္ထားႏွင့္ မွ်တစြာလုပ္ေဆာင္ခ်င္စိတ္သာ ရိွခဲ့သည္။ ထိုသို႔ရိွေနေအာင္လည္း အေတြးႏွင့္ အျပဳအမူတို႔ကို ေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ယခုလိုကားစီးသည့္ အေျခအေနတြင္လည္း  ဂိတ္စမွစတင္ ထြက္မည့္ bus ကားသည္ ထိုင္ခံုေနရာမ်ား လြတ္ေနရမည္။ အိမ္ျပန္မည့္ ခရီးသည္မ်ား အတြက္ ရိွသင့္ေသာ ထိုင္ခံုေနရာမ်ား ရိွရမည္။ ဒါဟာ သဘာဝက်က် အေျခအေနျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ နိင္ငံႀကီးသာ ပီသေသာ အျပဳအမူ လည္းျဖစ္သည္။ ထိုစိတ္ႏွင့္ ထိုအေတြးေၾကာင့္ပင္ ယခင္က အိမ္ျပန္ခရီးတိုင္း ဂိတ္စ မွတ္တိုင္တြင္သာ ေစာင့္စီးျဖစ္ခဲ့၏။

ဂိတ္စရိွလွ်က္ႏွင့္ ကားပတ္စီးျခင္းသည္ သဘာဝမက်ေသာ ၊ လူေပၚလူေက်ာေသာ အျပဳအမူျဖစ္သည္။ သဘာဝက်သည့္အေျခအေနမဟုတ္ဟု ခံယူထားခဲ့သည္။ ခရီးသည္အလြတ္ျဖင့္ေရာက္လာေသာ bus ကားကို ဂိတ္စ မွတ္တိုင္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ ခရီးသည္တို႔သည္ ထိုင္ခံုေနရာ ကိုယ္စီျဖင့္ အျပည့္အဝ အခြင့္အေရးရျခင္းသည္ သဘာဝက်ၿပီး နိင္ငံႀကီးသား ပီသေသာ အျပဳအမူဟု ယံုၾကည္ကာ ကြ်န္ေတာ္ ကားေစာင့္စီးခဲ့ဖူးပါသည္။ ထပ္ေရာက္လာမည့္ ေနာက္ကားကို ထပ္မေစာင့္နိင္၍ မတ္တပ္ရပ္ လိုက္မည့္သူေတြလည္း သူတို႔သေဘာအတိုင္း စီးၾကပါေစေပါ့။ ထိုသို႔ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လက္ေတြ႔ ၾကံဳေတြ႔ရေသာ အေျခအေနသည္ စိတ္ကူးထဲကႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေျခအေနသာ ျဖစ္ေနသည္။ ဂိတ္စကိုထိုးဆိုက္လာကတည္းက ထိုင္ခံုေနရာ အျပည့္ျဖင့္ ေရာက္လာေသာ bus ကားမ်ားကိုသာ ၾကံဳေတြ႔ရသည္။ သဘာဝမက်သည့္ ျဖစ္တည္မႈကို အလိုမက်စိတ္ႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္၏ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ကားပတ္စီးသူမ်ားကို ၿငိဳျငင္စြာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ရပ္တည္ခ်က္ကို မေျပာင္းလဲဘဲ ဂိတ္စတြင္သာ ေစာင့္ျမဲေစာင့္လ်က္ ဆက္ေစာင့္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္လာတက္ရသျဖင့္ ေန႔စဥ္ျပန္ေနၾက ဤခရီးစဥ္၏ ပထမ တစ္လတာတြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၏ သဘာဝက်က် ျဖစ္သင့္သည့္ အေျခအေနကိုသာ ျဖစ္ေစခ်င္ၿပီး တျခားသူမ်ား သဘာဝက်က် မျပဳမူေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုအထဲ မပါေစရဘူး ဆိုေသာ အေတြးျဖင့္ ဂိတ္စကတည္းမွ မတ္တပ္ရပ္တေနရာစာအတြက္  တိုးေဝွ႔ၿပီး စီးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ လိပ္ျပာလံု ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။

သို႔ႏွင့္ ေန႔ရက္မ်ားစြာက တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကုန္လာခဲ့သည္။ ညေန အလုပ္ျပန္ခ်ိန္၏ ျမင္ကြင္းႏွင့္ အေျခအေနကေတာ့ အရင္အတိုင္းသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ လံုေစခ်င္ေသာ လိပ္ျပာပင္ ေမာပန္းစ ျပဳလာခဲ့ၿပီ။ နိင္ငံႀကီးသား ပီသခ်င္ေသာ အျပဳအမူတို႔လည္း တစစႏွင့္ ကြယ္ေပ်ာက္ခ်င္လာခဲ့ၿပီ။ အလြန္ပင္ပန္းေသာ အလုပ္တက္ရက္တခ်ဳိ႕တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ခရီးစဥ္တြင္ခင္မင္လာေသာ ခရီးေဖာ္က တိုက္တြန္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္စစႏွင့္ ကားပတ္စီးစ ျပဳလာခဲ့သည္။ လက္ရိွေခတ္အေျခအေန၏ လိႈင္းလံုးထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အလိုက္သင့္ ကူးခတ္စ ျပဳလာခဲ့ၿပီ။

ဂိတ္စတြင္ ကားေစာင့္စီးခဲ့ဖူးေသာ ဘဝတူ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ အခုလို ကားပတ္စီးေသာ ဘဝတူ ခရီးသည္မ်ားကိုလည္း နားလည္စ ျပဳလာခဲ့ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ျပန္ေနၾက ျဖစ္ေသာ အခုလို အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္၏ စိတ္အာရံုသည္ ရွက္ရြံ႔ေနတတ္ျမဲျဖစ္သည္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကို သဟဇာတ မျဖစ္နိင္ေသးပါ။ မိမိ၏ စိတ္တန္ဖိုးကို ျမွင့္တင္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ တစ္နာရီခန္႔ စီးရေသာ ခရီးစဥ္၏ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈတို႔၏ လြန္ဆြဲမႈေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္လိပ္ျပာ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ မ်က္နာေျပာင္ တိုက္ျခင္းဆိုသည့္ အေပၚယံ မ်က္နာေၾကာ မတင္းနိင္ေသးသ၍ ဂိတ္စမွ ခရီးသည္မ်ား တက္လာတိုင္း တစ္ခုခုကို ေငးေမာေနေသာ မ်က္နာမ်ဳိးျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရအံုးမည္။

ငယ္စဥ္ထဲက ေတြးခဲ့ဖူး ေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးေသာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည့္ သဘာဝက်က် အျပဳအမူႏွင့္  စိတ္ဓါတ္သည္ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္တက္၍ သံုးလခန္႔ အၾကာတြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရေတာ့သည္။ လူဆိုသည္မွာ သဘာဝက်က် ရွင္သန္ဖို႔ ဆိုေသာ အေတြးအေခၚမ်ားသည္လည္း  ျပည့္ညွပ္ေနေသာ ခရီးသည္မ်ားၾကားတြင္ ထြက္လာေသာ ေခြ်းတို႔ႏွင့္အတူ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တစ္ေန႔တာလံုး စိတ္ႏွင့္ခႏၶာ ေမာပန္းခဲ့ေသာ ဘဝတူ ခရီးသည္မ်ားကိုလည္း အျပစ္မတင္ရက္ေတာ့ေပ။

သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ အိမ္ျပန္ခရီးသည္ တစ္ေန႔တာ ေမာပန္းမႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးျခင္းလည္း
ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ အားအင္မ်ားကို ျပန္လည္စုစည္ျခင္း ျဖစ္သည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံနားလည္ လာခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘေလာက္တစ္ခုစာ လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္း၊ ကားပတ္စီးခ အနည္းငယ္ ပိုေပးရျခင္းတို႔သည္ က်ပ္က်ပ္သိပ္သိပ္ ကားစီးရေသာ ဒုကၡထက္ အမ်ားႀကီး သက္သာသျဖင့္ ဘိုကေလးေစ်း မွတ္တိုင္အထိ ျပန္ေလွ်ာက္ၿပီး ကားပတ္ စီးျဖစ္ေတာ့သည္။

အမွတ္တမ့ဲမွ အေလ့အထ ေလးေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေလ့အထမွ တစ္စစႏွင့္အေလ့အက်င့္

ျဖစ္လာသည္။  အေလ့အက်င့္ေတြ မ်ားလာသည့္အခါ ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္တစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့သည္။

ယခုခ်ိန္တြင္တာ့ ကြ်န္ေတာ္တြင္ ကြယ္ေပ်ာက္စျပဳေနေသာ နိင္ငံႀကီးသား ပီသေသာ စိတ္ထားေလးအတြက္ ႏွေမ်ာမိသည္မွလြဲလွ်င္ မိမိကိုယ္ကိုသာ အဆင္ေျပေအာင္ ျပဳမူေနထိုင္ေသာ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈ လိႈင္းလံုးထဲတြင္ အလိုက္သင့္ ကူးခတ္တတ္လာခဲ့ၿပီ။ ဒါဟာလည္း ဘဝကို ရင္ဆိုင္နည္းေတြထဲမွ နည္းနာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္နိင္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ကဲ့သို႔ပင္ နိင္ငံႀကီးသား ပီသခ်င္လွ်က္ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္မ်ား ေလ်ာ့ရဲခဲ့ရေသာ ကားပတ္စီးသူ ခရီးသည္ အေရအတြက္ မည္မွ်ရိွေနနိင္မလဲ။ ေနာက္ထပ္ေရာ ပ်က္စီးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည့္ သူေတြေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရိွလာအံုးမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ မမွန္းတတ္ၿပီ။ ဒါဟာ တစ္နာရီစာ ခရီးစဥ္၏ စိတ္ဓါတ္ပ်က္စီးမႈမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ရသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဆိုၿပီး ဆင့္ကာဆင့္ကာ ဆက္စပ္ေတြးခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ထိုအေတြးမ်ားကို အဆံုးသတ္အေျဖရသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္ မေတြးနိင္ခဲ့ပါ။  ကြ်န္ေတာ္အတြက္ မနက္ျဖန္ လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ကြယ္တြင္ရိွေသာ မိသားစု၏ စားဝတ္ေနေရးသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ၾကာရွည္ေတြးခြင့္ မေပးထားေပ။ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္သည္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္း  အဆင္ေျပေျပႏွင့္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းရသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့လာလွ်င္ ထို႔ျပင္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏  စိတ္ဓါတ္မ်ားဆိုးဆိုးရြားရြား မပ်က္စီးေသးခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး နိင္ငံႀကီးသား အျပဳအမူမ်ားကို က်င့္သံုးနိင္ၾကပါမည္ ထင္ပါသည္။

ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ ကားထဲရိွ ခရီးသည္တို႔ထံမွ ထြက္လာေသာ အန႔ံအသက္တို႔ေၾကာင့္ ေတြးလက္စ အေတြးမ်ား ရပ္သြားကာ မွန္ျပတင္းေပါက္ဘက္ မ်က္နာလွည့္၍ ေလတစ္ခ်က္ ရိႈက္သြင္းလိုက္သည္။ တံတားေပၚမွအျဖတ္တြင္ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္သန္း လာေသာေလသည္ ေအးျမလတ္ဆတ္ေန၏။ ထိုေလကို ဝဝလင္လင္ရွဴရိွဳက္လိုက္ရ၍ တေန႔တာပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈ တစ္ခ်ဳိ႕ ေျပေပ်ာက္သြားရေတာ့သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္္ေတာ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးႏွင့္ အလိုအပ္ဆံုးမွာ လတ္ဆတ္ေသာေလကို ဝဝလင္လင္ ရႈရိႈက္ရဖို႔သာ ျဖစ္သည္။

။...........................................................................။