ယေန႔သည္ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာထိုင္ဖတ္ကာ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ ႀကိဳေတြးထားခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္ရိွ မိသားစုထံလည္း ဖုန္းဆက္ျပီးသြားၿပီျဖစ္၍ တျခားလုပ္စရာ မယ္မယ္ရရမရိွေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မနက္စာ စားၿပီးကတည္းက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး ဝရန္တာသို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္အတူ ထြက္လာသည္။ အခ်ိန္က မနက္ခင္း ကိုးနာရီ ေက်ာ္သာ ရိွေသးသလို ဒုတိယထပ္တြင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္း၏ ဝရန္တာဆီသို႔ အပူဒဏ္ မေရာက္လာေသးတာေၾကာင့္ ေအးေအးလူလူ စာထိုင္ဖတ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနလည္း ျဖစ္၏။
ပက္လက္ကုလားထိုင္ကို ေနရာခ်ကာ ေဘးနားရိွ ခံုပုေလးေပၚတြင္ ေကာ္ဖီခြက္ကို တင္ထားလိုက္ျခင္းျဖင့္ စာထိုင္ဖတ္ရန္ ျပင္ဆင္ၿပီး ျဖစ္သြာေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ခႏၶာကိုယ္ကို သက္ေသာင့္သက္သာ အေနအထားျဖင့္ စာထိုင္ဖတ္ေန လိုက္ေတာ့သည္။ ခန္႔မွန္းေျခ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔အေရာက္တြင္ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဆီမွ ကားတစ္စင္း ရပ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္လက္ရိွေနေသာ လမ္းသြယ္ေလးသည္ ကားအသြားအလာ နည္းပါးတတ္ေသာ္လည္း ယခုလို တနဂၤေႏြ အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ကားစီးေရ အနည္းငယ္ ျဖတ္သန္းေလ့ ရိွသည္။
ဝရန္တာ ေဘးနားကပ္ကာ ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေခါင္းေစာင္းကာ ၾကည့္လိုက္ရံုျဖင့္ လမ္းမမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ျမင္နိင္ေလသည္။ ကားရပ္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ကားတံခါး ဖြင့္သံ ပိတ္သံမ်ားကိုပါၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ အေဖ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ ”
“ ေအး ေကာင္းတယ္ မင္းတို႔ေရာ ”
“ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေကာင္းတယ္ ”
“ မင္းတို႔မလာတာေတာင္ ၾကာျပီ ”
“ခုတေလာ အလုပ္ေတြ မ်ားေနတယ္ေလ”
သူတို႔ရဲ႕ စကားသံမ်ား ဝရန္တာ အထိ ပ်ံ႕လြင့္လာသျဖင့္ ေအာက္ထပ္ လမ္းမသို႔ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ သုတ္ထားပံုရေသာ အနက္ေရာင္ ဇိမ္ခံကား တစ္စီး၏ ေဘးနားတြင္ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ သူ၏ ဇနီးျဖစ္ဟန္တူေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကိုပါ အလွေမြးေခြးေလး ပိုက္လ်က္သား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔၏ အေရွ႕တြင္ေတာ့ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီ ဝတ္ထားေသာ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ခန္႔ရိွ အဖိုးႀကီး တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားရသည္။
ထိုအဖိုးၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ သိေနသည္မွာၾကာၿပီ။ လက္တြန္းလွည္း တစ္စီးျဖင့္ အနီးအနားရိွ လမ္းတကာကို ေလွ်ာက္ကာ ေရသန္႔ဘူးခြံ အခ်ဳိရည္ဘူးခြံမ်ား လိုက္ေကာက္သလို ကတ္ထူစကၠဴပံုးခြံမ်ား လိုက္ေကာက္ေသာ အဖိုးႀကီး ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ေသာက္ၿပီးသား ကိုကာကိုလာဘူးခြံမ်ား ဘီယာဘူးခြံမ်ား၊ အရက္ပုလင္းခြံမ်ားကို စုထားၿပီး ေပးေလ့ရိွသျဖင့္ လမ္းေတြ႔တိုင္း လက္ျပႏႈတ္ဆက္တတ္ေသာ အဖိုးႀကီးျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူ တခါတေလ သူ႔ဇနီး အဖြားႀကီးပါ လိုက္ေကာက္ေလ့ရိွသည္။
ဤနိင္ငံတြင္ေတာ့ ဆင္းရဲေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၏ စားဝတ္ေနေရး အလုပ္မွာ ထိုကဲ့သို႔ ဘူးခြံမ်ားကို ေကာက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ပင္စင္စားသက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားလည္း အပ်င္းေျပအေနႏွင့္ ဘူးခြံမ်ား လိုက္ေကာက္တတ္ၾကေသာ္လည္း ဤ အဖိုးႀကီးလင္မယားကေတာ့ အမွန္တကယ္ ဆင္းရဲ၍ ေကာက္ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူတို႔ေနသည့္အခန္းမွာ တကယ္ေတာ့ ပင္မအိမ္တစ္ခုႏွင့္တြဲေဆာက္ထားသည့္ ကားဂိုေထာင္အေဟာင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔လင္မယား၏ ဝင္ေငြမွာလည္း ထိုဘူးခြံေကာက္ျခင္းမ်ားအေပၚ မွီခိုေနမွန္း ေန႔စဥ္ လမ္းတကာေလွ်ာက္၍ လိုက္ေကာက္ေနျခင္းျဖင့္သိသာေစသည္။
ဤနိင္ငံတြင္ေတာ့ ဆင္းရဲေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၏ စားဝတ္ေနေရး အလုပ္မွာ ထိုကဲ့သို႔ ဘူးခြံမ်ားကို ေကာက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ပင္စင္စားသက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားလည္း အပ်င္းေျပအေနႏွင့္ ဘူးခြံမ်ား လိုက္ေကာက္တတ္ၾကေသာ္လည္း ဤ အဖိုးႀကီးလင္မယားကေတာ့ အမွန္တကယ္ ဆင္းရဲ၍ ေကာက္ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူတို႔ေနသည့္အခန္းမွာ တကယ္ေတာ့ ပင္မအိမ္တစ္ခုႏွင့္တြဲေဆာက္ထားသည့္ ကားဂိုေထာင္အေဟာင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔လင္မယား၏ ဝင္ေငြမွာလည္း ထိုဘူးခြံေကာက္ျခင္းမ်ားအေပၚ မွီခိုေနမွန္း ေန႔စဥ္ လမ္းတကာေလွ်ာက္၍ လိုက္ေကာက္ေနျခင္းျဖင့္သိသာေစသည္။
သူတို႔တြင္ သားေထာက္သမီးခံ မရိွဟု ကြ်န္ေတာ္ ထင္ထားခဲ့ဖူးသည္။ ယခု သူတို႔အေရွ႕တြင္ ရပ္ေနၾကေသာ သားႏွင့္ ေခြ်းမ ျဖစ္သူ၏ ပံုစံကေတာ့ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနထိုင္နိင္ပံုမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အဖိုးႀကီး၏ လက္ထဲတြင္ စကၠဴပံုးခြံ တစ္ခုကို ကိုင္လ်က္သား ျမင္ရ၏။ စီရလြယ္ေအာင္ ေသေသသပ္သပ္ ေခါက္ေနဟန္တူသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိမ္အတြင္းဘက္မွ အဖြားႀကီ ထြက္လာ၏။ သူတို႔အခန္း၏ အဝင္ဝ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ ကတ္ထူစကၠဴမ်ားကို ထပ္ထားျခင္း ဘူးခြံမ်ားကို အိတ္မ်ားႏွင့္ ထည့္ထားျခင္းမ်ားကို ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုျမင္ကြင္းက အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ ဆက္ၾကည့္ေနမိလိုက္၏။
“ ေနေကာင္းလား သားတို႔ ”
“ အေမေနေကာင္းလား ”
“ ေကာင္းပါတယ္ ကေလးေတြေရာ မပါဘူးလား ”
“ အိမ္မွာ အင္တာနက္ဂိမ္းေဆာ့ေနၾကတယ္ေလ မလိုက္လာၾကဘူး ”
“ေအာ္ ..ေအး..ေအး..”
“ အိမ္ထဲ ဝင္အံုးမလား ”
“ မဝင္ေတာ့ဘူးအေမ သြားစရာ ရိွတယ္ အေမတို႔ကို ေပးစရာ ရိွလို႔ ဝင္လာတာ ”
“ ဘာမ်ားလဲ ”
အေမျဖစ္သူ၏ ေမးခြန္းကို မေျဖေတာ့ဘဲ ကားေနာက္ဖံုး ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားရင္း
ေနာက္ဖံုးဖြင့္လိုက္သည္။
“ အေဖ ဒီမွာ ပစၥည္းေတြ လာယူ”
သားျဖစ္သူ ေခၚသံေၾကာင့္ အဖိုးႀကီးေရာ အဖြားႀကီးပါ ကားေနာက္ဖံုးဆီ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ေခြ်းမ ျဖစ္သူ ကေတာ့ ေခြးကေလး ႀကိဳးတန္းလန္းဆြဲကာ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလ၏။
“ အေဖတို႔ အတြက္ ရံုးကေန သယ္လာေပးတာ”
ကားေနာက္ဖံုးထဲတြင္ေတာ့ စကၠဴပံုးခြံမ်ားကို ထပ္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ သယ္ရလြယ္ေအာင္ ရံုးကေကာင္ေလးကို ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ခိုင္းထားတာေလ ”
အဖိုးႀကီးလည္း လက္ႏွစ္ဖက္အသံုးျပဳကာ မ ယူ လိုက္သည္။
“ အေမ ဒါကေတာ့ ဘူးခြံေတြ... အိမ္ကယူလာေပးတာ”
ဟုဆိုကာ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ အႀကီးစားျဖင့္ ထည့္ထားေသာ အိတ္တစ္လံုးကို ေပးလိုက္သည္။ အိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အခ်ဳိရည္ ဘူးခြံမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေဆးဘူး တစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။
“ ေက်းဇူးပါ သားေရ ”
“ အားမနာနဲ႔ အေမ ... ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားလိုက္အံုးမယ္ ”
ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲမွ ကားေသာ့ကို ဆြဲထုတ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ ေယာက်ာ္းေရ ဒီမွာ ေဘာ္ဘီ အီးပါေနလို႔ ကားေနာက္ခန္းထဲက စကၠဴယူခဲ့ပါအံုး ”
မိန္းမျဖစ္သူ၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ထိုအမ်ဳိးသားလည္း တခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ ကားထဲမွ တစ္ရွဴးတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကတ္ထူစကၠဴ အျပားေလးကို ယူလိုက္သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒီနိင္ငံတြင္ အိမ္ေမြးေခြးမ်ား ေမြးျခင္း ေခတ္စားသလို မနက္ခင္းႏွင့္ ညေနခင္းတိုင္း ေခြးေက်ာင္းထြက္ေလ့ရိွၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ အိမ္းေမြးေခြး တစ္ေကာင္၏ တန္ဖိုးမွာ မနဲေပ။ လမ္းတြင္ မစင္စြန္႔ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူမွ စကၠဴမ်ားျဖင့္ က်ဳးံေပးရသလို ေခြးကိုလည္း တစ္ရွဴးမ်ားျဖင့္ သုတ္သင္ကာ သန္႔ရွင္းေပးၾကရသည္။
ထိုအမ်ဳိးသားလည္း ေခြးအနားကို ေလွ်ာက္သြားရင္း ေခြးေခါင္းကို တခ်က္ဖြဖြပုတ္ကာ
“ ေဘာ္ဘီ မင္း.. မနက္ကလည္း တစ္ေခါက္ပါၿပီးၿပီ ”
ဟုေျပာ၍ ကတ္ထူစကၠဴ ႏွစ္ခုျဖင့္ ေခြးခီ်းမ်ားကို က်ဳံးၿပီး နံေဘးမွ ေရေျမာင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္သည္။
“ကဲ သြားၾကစို႕ ” ဇနီးျဖစ္သူထံ လွမ္းေျပာရင္း
“အေဖနဲ႔ အေမ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားၿပီေနာ္ ”
“ ေအး ေအး သြားၾက ”
“ ေျဖးေျဖး သြားၾကေနာ္ ”
တျဖည္းျဖည္း ထြက္ခြာသြားေသာ ဇိမ္ခံကားနက္ႀကီးကို အဖိုးႀကီးေရာ အဖြားႀကီးပါ မ်က္စိ တစ္ဆံုး ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔လက္ထဲတြင္ေတာ့ သားျဖစ္သူ တကူးတက လာေပးထားေသာ စကၠဴဘူးခြံမ်ားႏွင့္ အခ်ဳိရည္ဘူးခြံမ်ားကို ကိုင္လ်က္သား ရိွေနေသး၏။ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်လိုက္လွ်င္ သူတို႔လင္မယားအတြက္ တနပ္စာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရနိင္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မွန္းျဖင့္ တြက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို အစအဆံုး ၾကည့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ အေတြးေတြ မ်ားသြားရသည္။ ရံုးဌာန တစ္ခုတြင္ ရာထူးတစ္ခုခုျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနဟန္ရိွေသာ ထိုလူ၏ အေကာင္းစားကားျဖင့္ တကူးတကလာ၍ မိဘကို ေပးသြားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္၍ က်ေနာ္ အ့ံၾသမိသည္။ သူ႔သားအေနျဖင့္ရံုးမွ စြန္႔ပစ္ထားေသာ စကၠဴဘူးခြံမ်ားကို ယူလာၿပီး သူတို႔ကို ၾကည့္ရႈေထာက္ပံ့သည္ကို အဖိုးၾကီးစိတ္ထဲ မည္သို႔ခံစားရမည္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ မေျပာဘဲ ေပးသမွ်ကို လက္ခံနိင္သည့္ အဖိုးၾကီး၏ နားလည္ေပးနိင္စြမ္းကို ေလးစားမိသည္။ ထိုသည္မွာ မိဘေမတၱာေၾကာင့္သာ ျဖစ္မည္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရိွပံုရေသာ ထိုအမ်ဳိးသား၏ မိဘအေပၚ သိတတ္ပံုကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္အာရံုတို႔ ညစ္ႏြမ္းသြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္ကာ ထရပ္လိုက္မိသည္။ စာဆက္ဖတ္ဖို႔ရန္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မပါေတာ့ေပ။
။..................................................။
50 comments:
အင္း ဘယ္လုိေျပာရမလဲေတာင္မသိေတာ႕ဘူး..။ဒါဟာ ေက်းဇူးသိတက္ျခင္းေလလား......။
အေရးအသားေၾကာင့္ ျပီးေအာင္ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲတမ်ိဳးၾကီး ဒီမွာလည္းအဲလိုေတြ အားၾကီးပဲ..ဟင္းးးးး
လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိယ္သယ္ႏုိင္ေသးတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ အလုပ္လုပ္ေနတာျမင္ဖူးတယ္.. အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီးေတြရဲ႕ အလုပ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းကုိ ခ်ီးက်ဴးတယ္.. ရုံးက အသုံးမလုိတဲ့ စကၠဴစုတ္ကုိ ေသေသသပ္သပ္ထုတ္လာပီး လာပုိ႔တဲ့ သားကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္.. :(
တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ မတူတဲ႔ ဓေလ႔စရုိက္ေတြ ေပါ႔ကြယ္
ဒီမွာ ေန႔တုိင္းနီးပါး ေတြ႔ေနရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါပဲ၊ တုိးတက္လာနာနဲ႔ အမွ် တစ္ဘက္က ဆုတ္ယုတ္လာတာေတြ ဒြန္တြဲေတြ႔ေနရပါတယ္၊ အေပ်ာ္တန္းရုိက္ထားတဲ့ အဲလုိ အဖုိးႀကီးေတြ အဖြားႀကီးေတြအေၾကာင္း စလုံးရုပ္ရွင္ၾကည့္ဘူးပါတယ္၊
ဒီမနက္ပဲ ျမတ္မြန္ဆီမွာ၊ ဆင္တူသေယာင္ေယာင္ ပုိ႔တ္ေလးဖတ္လုိက္ရတယ္၊……
ေပၚလြင္ေအာ္ေရးထားတာ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး
တို႔တေတြ အသက္ၾကီးလာ၇င္ေ၇ာ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကမလဲ ဟူးးး
ဟားဟား..ဦးၿမစ္ေရ..အႀကံတူေနတယ္ဗ်ိဳ႕..
ကိုယ္႔မိဘေတြသာ ဒီလို အၿဖစ္မ်ိဴးနဲ႔ႀကံဳရရင္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကေလးနဲ႔ ေတြးႀကည္႔ရင္..မ်က္ရည္ေတာင္က်မတက္ပဲ..အဲဒီၿမင္ကြင္းေတြကို သိပ္စိတ္ညစ္တယ္..မၿမင္ခ်င္ဘူး..။
ဦးၿမစ္ေရ..ေရးထားလိုက္တာ ရင္ထဲမွာ နင္႔ကနဲ႔ ၿဖစ္မိတယ္..။
ဒီလုိမ်ိဳး မိဘေက်းဇူးဆပ္တာကေတာ့ အခုမွ ေတြ႔ဖူးတယ္။ အံ့ၾသစရာဘဲ။ ေအးေလ.. ဘာမွ မိဘကုိ ျပန္မေပးဘဲ မိဘေတြကုိ ရန္ရွာေနတတ္တ့ဲ သားသမီးေတြထက္ေတာ့ သူတုိ႔ သာလြန္ေနဦးမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ သားအရင္းက သူေ႒းသမီးကုိ ယူထားမိၿပီး မိန္းမေၾကာက္ေနရတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပါဘဲ။ ျပည့္ျပည့္၀၀ ေပးခ်င္ေပမဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ မေပးရဲတာလဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ စကားအသုံးအႏႈန္းက မရုိင္းစိုင္းဘူးေလ။ ဖတ္ရတာ ညွင္ညွင္သာသာေလးဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနမွန္း သိသာထင္ရွားပါတယ္။
စာအေရးေကာင္းေတာ့လဲ ဖတ္တဲ့သူေတြ ရင္ထဲ စြဲေစတာေပါ့ဗ်ာ။ ဆက္လုပ္ ဆရာေရ။။။။ အသစ္တင္သမွ် မလြတ္တမ္းဖတ္ေနပါတယ္။
ခပ္ၿမန္ၿမန္ၿပန္ၾကည္႔မွ ကိုယ္ လည္း အေမအို ၾကီး ကို
စကၠဴစုတ္ ထုပ္ထား တာ ေလး ေတာင္ မ ေပး ဖူး ေသး ပါ လား လို႕ .....ေတြး မိ ပါ တယ္။
ဘာ မွ ေၿပာ စ ရာ မလို ေအာင္ စာဖတ္သူ အၾကိဳက္ အေကာင္း ဆံုး အေရး သာ း ေလး မို႕
vote လုပ္ ခဲ႕ ပါ တယ္။
with reps;
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္..။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြက ဒီမွာလည္း ႐ွိေတာ့႐ွိေပမယ့္ တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ပိုမ်ားမယ္ထင္တယ္.. သူတို႕မွာက သံေယာဇဥ္လည္း မ႐ွိ၊ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႕ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္ေလ၊ မိဘကို မေထာက္ပံ့တာ မေကာင္းတဲ့ကိစၥလို႕လည္း ေတြးပံုမရၾကဘူး ထင္တယ္။
တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္----
အင္း - - - -
အမ်ားၾကီးေတြးစရာၾကီးပါ - - -
စာေရးဆရာေခၚတဲ့ေနာက္ကိုလိုက္သြားမိတယ္ - - -
မေပးတာထက္ စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေလ။
ဒီလိုပဲ ျမင္မိတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက . . . .
ေတြ႕ေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနသြားႏိုင္တာလည္း ေက်းဇူးဆပ္နည္း တခ်ိဳ႔ပဲ မဟုတ္လား။ မဆိုးပါဘူး။
ဒီမွာေတာ့..အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြက ခပ္တင္းတင္းပဲ.
ဒို႔ကဘယ္သူ႕မွမမွီခိုဘူးေဟ့တဲ့...
သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇတ္ေပါ့ေလ...
ကိုယ့္ျမန္မာ အျမင္ အေနနဲ ့ေတာ့ ၾကည့္ရတာ စိတ္မသက္သာဘူးဗ်ာ..
ဒါေပမဲ ့ဦးေက်ာက္ေျပာသလိုဘဲ သူ ့အရပ္နဲ ့သူေပါ့ အကိုေရ
ဒီပိုစ္႕ေလးဖတ္ျပီး ဆင္ျခင္မိတာက ဒီေလာက္လုပ္ေပးရံုနဲ႕ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ႕ သားသမီးမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ၾကိဳးစားရဦးမယ္..
ကိုျမစ္က်ိဳးေပးခ်င္တဲ႕ မက္ေဆ႕ေလးကို ျမင္လိုက္မိပါတယ္..
ဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးပါ..
ျမင္တာေလးကို ရိုးရိုးေလးေရးထားေပမဲ႕
ေကာင္းမြန္သပ္ရပ္တဲ႕ ပိုစ္႕ေလးတစ္ခုပါဘဲ
ေသခ်ာဖတ္တယ္ေနာ္ ဖတ္တဲ႕အထဲက လြတ္သြားရင္ေတာ႕မသိဘူး
တခုသိခ်င္တာ သူတုိ႕ ဘာစကားေျပာတာလဲ ျမန္မာလုိလား တရုတ္လုိလား
ဒါဆုိ ဘားဘား(ပါးပါးကုိေခၚတာမပီလုိ႕ပါ) က နားလည္တယ္ေပါ႕
ဒီလိုလဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ ဘာဘားက နားမလည္ေတာ႕ ထင္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာတာေရာ အဟိ
အိမ္းးးးးးးးးးးးးး အိမ္းးးးးးးးးးးးးး
မေျပာတတ္ေတာ႕ဘူး ဝက္လဲ
ကၽြန္မကေတာ့ ဒီလို ေတြးၾကည့္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ အဘိုးၾကီးအဘြားၾကီးေတြ အသက္ၾကီးလို႔ လုပ္စရာမရွိပဲ ပ်င္းေနရင္ တခုခုေလွ်ာက္လုပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြ (ၾသစေတးလ် အမ်ဳိးသမီး) ရဲ႕ အေမဆိုရင္ အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနပါျပီ။ ၇၀ ေက်ာ္ျပီထင္တယ္။ အဲဒီအဘြားၾကီးက သူမ်ားအိမ္မွာ cleaner သြားလုပ္တယ္။ အစကေတာ့ အံ့ၾသတယ္။ သူ႔သမီးေတြက မေျပာဘူးလား။ မတားဘူးလား ပိုက္ဆံမေပးဘူးလားေပါ့။ ေနာက္မွ သိတာကေတာ့ သူက ပိုက္ဆံမရွိလို႔လဲ မဟုတ္ဖူး။ အလုပ္တခုခု လုပ္ေနခ်င္လို႔ အလုပ္မရွိရင္ ဒီပရက္ရွင္၀င္ျပီး လႈပ္ရွားမႈ မရွိေတာ့ က်န္းမာေရးထိခိုက္မွာစိုးလို႔ ပါတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ဟုတ္သားပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။
အဲဒါ ေကာင္းေသာ အေလ့အထလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳထဲက အဖိုးၾကီးကေတာ့ ဘယ္လိုလဲ မသိဘူးေပါ့ေလ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ သိပ္မၾကီးေသးပါဘူး။ က်န္းမာေရးေကာင္းရင္ အဲဒီအရြယ္က အလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြ ၇၀ ေက်ာ္ထိ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနတာထက္ သမာအာဇီ၀ တခုခု လုပ္ေနတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။
ျဖစ္နိုင္ေျခေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္ ။
ဒီနိုင္ငံက အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးတခ်ိဳ ့၊ ပိုက္ဆံမရွိတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ခုလို အေဟာင္းေတြ လိုက္ေကာက္ျပီး ပိုင္ဆံရွာၾကတာ တနည္းအားျဖင့္ သူတို ့အခ်ိန္ကို အလကားမေနခ်င္လို့ အသံုးခ်တာျဖစ္သလို recycle အတြက္ အေထာက္အကူေပးတာ လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ ။ ဟိုတေလာက ေဆြမ်ိဳးမရွိ တေကာင္ၾကြက္ အဖိုးၾကီးတေယာက္ဆံုးသြားတာ လည္းဒီလို ပဲ ။ သူေသေတာ့မွ သိၾကတာက သူ ့ဘဏ္ထဲမွာ ေငြ သန္းနဲ့ ခ်ီျပီး က်န္ခဲ့တယ္ တဲ့ေလ ။
သား နဲ့ အတူလိုက္ ေနျပန္ေတာ့ ေခၽြးမ မ်က္ႏွာၾကည့္ေနရ စားရတာ ထက္စာရင္ ခုလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတာ ကို ပိုၾကိဳက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဒီက တခ်ိဳ ့ ေခၽြးမေတြ ကလည္း တအား ဆိုးၾကတာ ကိုး ။
သားက မိဘကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာဆိုဆက္ဆံျပီး အေဟာင္းအျမင္းေတြကို ဂရုတစိုက္ လာေပးတာက ၊ မိဘကို ရိုက္ႏွက္ဆဲဆို သတ္ျဖတ္ ေနၾကတဲ့ သားဆိုးမ်ိဳး နဲ့ စာလိုက္ရင္ အမ်ားၾကီး ေတာ္ေသးတယ္ လို ့ ပဲ ယူဆရေတာ့ မွာပဲ ။။
အေကာင္းဖက္က ေတြးၾကည့္ လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲ ဒီေလာက္ၾကီး မခံစားရေတာ့ ဘူးေပါ့ေလ ။
ကိုယ့္အလွည့္က် ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားအံုးမွ ဆိုတဲ့ အသိတရားေလးေတာ့ ယူသြားပါတယ္ ဆရာ ျမစ္ေရ ..
က်ေနာ္တုိ႕ဖက္မွာလည္း သားသမီးနဲ႕ မိဘ အဲလုိဆက္ဆံတာေတြ ရွိတယ္၊ သုိ႕ေပမယ့္ ပင္စင္ကုိ လူတုိင္းရေတာ့ သားသမီးက ေပးေပး မေပးေပး မိဘက ဂရုကို မစုိက္ဘူး၊ ပင္စင္ ဥပေဒ မရွိတဲ့ေနရာဆုိရင္ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတြအတြက္
မလြယ္ဘူး။
မိဘ ေတြ လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္အတြက္ ရုံးကေန တကူးတက ယူလာေပးတဲ႔ သူ႕သတၱ္ိကို ဘဲ ေက်းဇူးတင္ ရမဲ႔ပံုဘဲ
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အႏြံတာကုိက်ေတာ႔
ခ်ီးေတာင္က်ံဳးေပးနုိင္ျပီး
မိဘနွစ္ပါးရဲ႕အႏြံတာကုိမခံနုိင္တဲ႔....
သားသမီးမ်ိဳးေတြလည္းရွိေနပါေသးလား
အင္းဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆုိးထဲကအေကာင္းလုိ႔
ေတြးလုိက္ရင္ စကၠဴစုတ္ေတြယူလာေပးတဲ႔သူ႕ကုိ
ေက်းဇူးတင္ရေပမေပါ႔.........
စာေရးအားေတြေကာင္းတဲ႔ ကုိျမစ္က်ိဳးအင္းရဲ႕လင္႔ကုိခြင္႔မေတာင္ပဲခ်ိတ္ဆက္ထားမိပါတယ္။
တစ္ခါတည္း..link ခ်ိတ္ဆက္ခြင္႔ျပဳပါလုိ႔ ခြင္႔ေတာင္းပါရေစ...........
;o
ေမြးရက်ိဳးေတာ္ေတာ္နပ္တယ္
း(
ကိုျမစ္ေရ..
ဖတ္ရင္းနဲ႔နင့္ကနဲခံစားရတယ္။မိဘေတြကသားသမီး
အေပၚမွာဘယ္ေတာ့မွေမတၱာမပ်က္ဘူး..ခြင့္လႊတ္
ေနၿပီးသားပဲေနာ္..။ဒါေၾကာင့္လည္းသားသမီးဘက္က
ပိုၿပီးဂရုတစိုက္နဲ႔ေမတၱာျပန္ေပးဖို႔အေရးႀကီးတယ္။
ဖတ္ရင္းနဲ႔တကယ္ျဖစ္ေနသလိုေပၚလြင္ေအာင္ေရးတာ
ေကာင္းလိုက္တာ..
က်န္းမာရႊင္လန္းပါေစ....
ခင္တဲ့
သဒၶါ
အေပၚမွာ မခင္ခင္တို႔ မကိကိတို႔ေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းကလည္း အဘိုးၾကီးေတြ အဘြားၾကီးေတြ အေဆာင္ကိုလာျပီး ပုလင္းခြံေတြလာေကာက္တာရွိတယ္။ အမွန္က ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲေနလို႔မဟုတ္ဘူး။ ရွိတဲ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ လုပ္ႏိုင္တာကိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ႔ မာနေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ..ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ႔ အေဖ၊ အေမတို႔ရယ္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ရွက္စရာၾကီး၊ သားတို႔သမီးတို႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္းငဲ႔ပါဦးလို႔ ေျပာၾကမွာေပါ႔။
ကိုျမစ္က်ိဳးရဲ႕ပို႔စ္ပါအေၾကာင္းအရင္းမွန္ကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။
ႏိုင္ငံျခားမွာ ေတာ့ အဲလို မ်ားတယ္ေနာ္. . .
အေရးအသားကေကာင္းေတာ့အျပီးအထိကို
ေခၚသြားေတာ့တာပါ။
ေတာ္ေတာ္ညက္ပါတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ့ မေတြ႕ပါရေစနဲ႔လို႔ပဲဆုေတာင္းရေတာ့မွာပါ။
ကိုခိုင္
သက္ပ်င္းအရွည္ႀကီးခ်သြားပါတယ္.....
သားသမီးမ်ား “မိဘေတြအတြက္” အသိစိတ္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ရွိႀကရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္...
ဖတ္ျပီး ခံစားသြားတယ္ ကိုျမစ္ေရ....
အေၾကာင္းရင္းက ဘယ္လိုပဲ ၿဖစ္ေနပေစေပါ့ေနာ္.... ဖတ္ၿပီး ခံစားရတာေတာ့ အမွန္ပဲ....မိဘက လုပ္စရာမရွိလုိ႕ အပ်င္းေၿပသက္သက္ လုပ္ေနသည္ပဲ ထားဦး မိဘကို ဒီ့ထက္ပုိၿပည့္စုံတဲ့ အေနအထား တစ္ခုမွာ ထားႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေၿခအေနရွိေနရဲ႕သားနဲ႕ ဒါမ်ိဳးၿဖစ္တာကေတာ့....အင္း ....ကိုယ့္အၿမင္သက္သက္ကုိ ေၿပာတာပါ....ဒီလိုလူစားမ်ိဳးထဲ ကုိယ္မပါေအာင္ ဆင္ၿခင္အသိရသြားတာေပါ့
မွ်ေ၀ေပးလို႕ ေက်းဇူးပဲ ကုိၿမစ္က်ိဳးအင္း
(ေမာင္မုိး ... အဲ..ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ႔ အေဖ၊ အေမတို႔ရယ္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ရွက္စရာၾကီး၊ သားတို႔သမီးတို႔ ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္းငဲ႔ပါဦးလို႔ ေျပာၾကမွာေပါ႔။ )
ေမာင္မုိးရဲ႕မိဘဆုိရင္ ေမာင္မုိးဘယ္လုိ ၿမင္မလဲ
ဘယ္လုိေၿပာမလဲ...
အသက္ႀကီးလာတဲ့ သူေတြက ပင္စင္ ယူလိုက္တဲ့အခါမွာ စိတ္က်ေရာဂါမ်ဳိး ဝင္သြားေလ့ရိွတယ္။ ဒါကေတာ့ နိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနိင္ငံမွာ ဘူးခြံေကာက္တဲ့ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အမွန္တကယ္ ဆင္းရဲမြဲေတ ပံုမ်ဳိးေပါက္ပါတယ္။ ဆိုက္ကား အၾကီးစားမ်ဳိးကို တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ နင္းၿပီး ဘူးခြံလိုက္ေကာက္ရသလို ထမင္းဆိုင္ ေရွ႕ အမိႈက္ပံုးထဲက လႊင့္ျပစ္ထားတဲ့ တခါသံုး စကၠဴ ပန္းကန္ ေတြကိုပါ မရြံမရွာ ယူၾကပါတယ္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္သူေတြ ကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ရံုမွာပဲ ဆက္လုပ္ ၾကသလို လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ဝင္လုပ္ေလ့ ရိွတယ္။ ျမန္မာျပည္ နာဂစ္ ျဖစ္တုန္းက အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြ ျမန္မာျပည္အထိ သြားလႉၾကပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ဘူးခြံေကာက္တဲ့ သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အမွန္တကယ္ ဆင္းရဲေမြေတ တယ္ ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ဒီပို႔စ္ေလးေပၚမွာ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးသြားၾက သူမ်ား လိုက္ပါခံစားေပးသူမ်ား အားလံုးကို အမွန္တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ စားေသာက္ေနတဲ႕ canteen မွာ ပန္းကန္သိမ္းတဲ႕ အဖုိးၿကီးဆုိ clay pot ဟင္းအက်န္ေတြ ကုိ ပန္းကန္ေဆးတဲ႕ေနရာမယူသြားဘဲနဲ႕ ေဒါင္႕က်က် စားပြဲတစ္ခုမွာ ထုိင္စားေနတာ၊ေန႕တုိင္းေတြ႕ေနရတယ္။
သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ရဲ႕ ဘ၀က ...
ဆိုးတယ္ ဗ်ာ ...
ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈ မ်ဳိး က ... ေတာ႔
ဆိုးလြန္းတယ္ ... :(
သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ရဲ႕ ဘ၀က ...
ဆိုးတယ္ ဗ်ာ ...
ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈ မ်ဳိး က ... ေတာ႔
ဆိုးလြန္းတယ္ ... :(
ၿၿမစ္ တို ့ရဲ ့ သေဘာ ကိုက အထက္က ေန ေအာက္ ကိုပဲ
စီးဆင္း ေန တတ္ တာပဲေလ။
မိဘ တို ့ မည္သည္ ဘယ္ေသာ အခါ မွ သားသမီး
တို ့ အေပၚ မွာ ေမွ်ာ္ ကိုး တတ္ တာ အပစ္ မၿမင္ တတ္
တာ သဘာဝ ေပမဲ ့ သားသမီး ေတြက လဲ စာ နာ
စိတ္ ေတြ ေတာ ့ ေမြးၿမဴ ေလ ့က်င္ ့ ေန ဘို ့ လိုပါတယ္။
ခင္ဗ်ားေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္သာ ဆုိရင္ .. ( ခြင့္လဲ ရရင္ ) အဲဒီလင္မယားကို ေျပးရုိက္မိလိမ့္မယ္ဗ်ာ။
မွ်စ္ေရ......
ေဖေဖဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ကပင္စင္ယူခဲ့ေပမယ့္ အိမ္မွာသူလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေလးေတြလုပ္ရင္း.....ခုေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနေနရတယ္ေလ......။
ဒါေပမယ့္လည္း..... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီလို သားသမီးမ်ိဳးထဲမွာ မပါခ်င္လို႔ ရႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားေနမိတယ္....။
မိဘေတြအသက္ႀကီးလာရင္ သိပ္ဂရုဏာျဖစ္စရာေကာင္းတယ္.......။ တစ္ခါက မအားလို႔ ဖုန္းကိုေအးေအးေဆးေဆးမဆက္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္၊ ေဖေဖေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ မသိရဘူး.....။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက ေဆးခန္းသြားမယ္ေျပာတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းမဆက္လို႔ မသြားေတာ့ပါဘူး....၊ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ပါေစတာ့တဲ့ေလဗ်ာ.......။ အဲ့ဒါကို ေနာက္က် ေမေမျပန္ေျပာျပေတာ့ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိတာ......။
(ေကာ္မန္႔ေရးတာ........ဘာေတြေရးမိသြားသလဲေတာင္မသိဘူး......)
ခံစားမိတယ္.သူငယ္ခ်င္းေလး........။
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
ေအးဗ်ာ...........ဒီနုိင္ငံမွာ အသက္ရွည္ရတာက ငရဲတစ္မ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲေနာ...။ စိတ္ပ်က္စရာပါဗ်ာ ။ ယဥ္ေက်းမႈရယ္လုိ. တိတိပပ ျပနုိင္စရာမရွိျခင္းေၾကာင့္မ်ားလားဗ်ာ။
သူတို႔ဓေလ့ကိုး း) ပိုက္ဆံကလြဲရင္ ဘာမွမရွိတဲ့လူမ်ိဳး
ဒီေနရာမွာ နဲနဲေလာက္ပါ၀င္ေဆြးေနြးလိုတာက ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္နဲ ့သက္ဆိုင္ေနပါတယ္ ဒီလိုမိ်ဳး အျဖစ္ပ်က္ေတြက ဗမာစကားပံုမွာလဲေတြ ့ရတယ္ ဥပမာ ဗမာအို ေက်ာင္းျကိုေက်ာင္းျကား ကရင္အို ေခ်ာင္းျကိုေခ်ာင္းျကားတဲ ့ အိုမင္းရင္ ့ေရာ္သူေတြရဲံ ့ဘ၀ရပ္တည္မွုကိုရည္ညြွန္းတာပါ ကာလံေဒသံ ဆိုသလို ေအးေဆးတည္ညိမ္စြာ ေလညွင္းခံလမ္းေလွ်ာက္ နံနက္ခင္းေလ ့က်င္ ့ခန္းလုပ္ စာထိုင္ဖတ္ေနတဲ ့ သက္ျကားရြယ္အိုေတြ ေျမးေလးထိမ္းရင္း ပန္းပင္ေလးေရေလာင္းရင္း အိမ္မွုကိစၥေတြလုပ္ကိုင္ရင္း ၆၀ ေက်ာ္ ရ၀ သက္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ေနသူေတြလဲဒုနဲ ့ေဒး ဆိုလိုခ်င္တာက ဘူးခြံေလးေတြေကာက္ စကၠူေဟာင္းေလးေတြ လိုက္ေကာက္ရင္း သူတို ့ရဲ ့ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္တာက သိမ္ငယ္တာမဟုတ္သလို ဘူးခြံနဲ ့စကၠူစုတ္ေကာက္ ေခြးဖင္အီးကံုးေပးတဲ ့သားကလဲမိဘကို ေက်းဇူးမသိတတ္သူလို ့မွတ္ယူလို ့မရနိုင္တာပါ ဒီပို ့စ္ေလးကိုဖတ္မိျပီးေတာ ့ မိဘေတြရဲ ့သားသမီးေပါ ္ထားတဲ ့ေမတၱာကိုေတာ့ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့ျမင္ရတာေျကာင္ ့ဖတ္လို ့ေကာင္းတဲ ့ပို ့စ္တခုအျဖစ္ျငင္းလို ့မရတာ ေသခ်ာပါတယ္ အရာရာကို မုဒိတာပြါးျမင္တတ္မယ္ဆိုရင္ ဒီမိသားစုကိုေတြ ံ့လိုက္ရတဲ ့အခုျမင္ကြင္းေလးကေတာ့ ့ျကည္နူးစရာေတြနဲ ့ျပည္ ့ေနမွာပါ သားျဖစ္ သူကတခုတ္တရနဲ ့သူတတ္နိုင္သေလာက္ မိဘကိုမေမ့ ့ဘူးဆိုတာထင္ရွားေနလို ့ပါ လက္ရွိကိုယ့္ ့အေျခေနကေတာ ့ အဲဒီသားလိုေတာင္ မိဘနဲ ့ နီးနီးနားနားမေနနိုင္ဘဲ ဘူးခြံေလး ပုလင္းခြံေလး စကၠူစုတ္ေလးေတာင္မွသတိရတဲ ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ အေမ ့ဆီသြားမပို ့နိုင္တဲ ့ အေမ ့အိမ္နဲ ့ေ၀းေနတဲ ့ အေ၀းကအေမ ့သားျဖစ္ေနလို ့ပါဘဲ စာဖတ္သူ စာေရးသူအားလံုးကိုခင္မင္မွုမ်ားစြာျဖင္ ့
အင္း.... ဒါမ်ဳိးေတြက ၿဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ... သားသမီးမပီသတဲ့ သူေတြ ရွိသလုိ၊ မိဘမပီသတဲ့သူေတြလဲ ရွိပါတယ္၊ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ပါ ဒီလုိလူစားထဲ ကုိယ္ေတြ မပါဖုိ႔ အဓိကပါပဲ။ အေရးအသားတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ ...။
အဲလိုနည္းနဲ႔ မိဘကို သိတတ္တာေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္ရတာပဲေနာ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ဒီထက့္ေက်းဇူးသိတတ္ဖို႔ လိုအပ္တာေပါ့။
အသက္ႀကီးတဲ့ ဘိုးဘြားေတြ စိတ္က်ေရာဂါမရဖုိ႔ အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အဲလို ဗူးခြံေတြေကာက္တဲ့ အဆင့္ထက္ေတာ့ သူတို႔ဝါသနာပါရာ အလုပ္တစ္ခုခုဆိုရင္ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တာေပါ့။ အခုလိုမ်ိဳးက်ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲေလ... ကိုယ္ေတြ အဲလို မလုပ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ သင္ခန္းစာေပါ့ေနာ့္။
ဟုတ္တယ္ မလား အန္ကယ္ျမစ္။
စုန္ေရနဲ႕ဆန္ေရ...ဆိုတာကိုဒီေနရာေလးမွာေသခ်ာျမင္လိုက္ရတာဘဲ
စိတ္ထိခုိက္ရပါလား.။
.
မဂၤလာပါ...
အညာက အေဖ..အေမ ဆီက ျပန္လာတာ ၂ ရက္ပဲ ရွိပါေသး။ အလြမ္းဓာတ္ခံ မေျပခင္ ဖတ္လုိက္ရလို႕ မ်က္ရည္၀ဲမိတာ အမွန္ပါ ကိုျမစ္ေရ။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ)
ဘာေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ႔ဘူး ..
စိတ္ထဲေတာ႔ မေကာင္းဘူး .. အဲလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏခဏ ျမင္ခဲ႔ဖူးတယ္ ...
Well...I think, it's all depend on people. I know a family in Singapore. A daughter is taking care of her sick mother. The son was excepting the house (near botanical garden ) and the business from her after father passed away. But, the business was not doing well. Later he found out that the company owed money from the bank. After that he didn't even talk to her. He is her only son. It's very heart breaking for Chinese monther.She sold the hosue to pay back the bank and move some where cheaper.
ဟူးးးးးးးးးးး
မလြယ္ပါ့လား
း(
မိုးခါး
တခ်ိဳ႕ လူႀကီးမိဘေတြက သူတို႕ ဘ၀အေမာေၿပအတြက္ စိတ္ဖိစီးမွဳ မရွိတဲ႕ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ႀကတာပါ။ ဇာတ္လမ္းထဲက လူဆိုးဆိုတဲ႕သားက သူ႕မိဘေတြကို ဂရုစိုက္တဲ႕ ပုံရွိပါတယ္။ ကားနဲ႕လာတဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ကိုၿပန္တြက္ႀကည္႕ရင္ သူေပးတဲ႕ အစုတ္ေတြထက္ ပိုတန္ဖိုး ရွိပါလိမ္႕မယ္ထင္တယ္။ မိဘၿပန္မႀကည္႕သူက အစုတ္ေတာင္မေပးပါဘူး။ တကူးတကလည္း မလာပါဘူး။ စာေရးသူ ကရုံးဖြင္႕ ရက္ေတြ အိမ္မွာ မရွိလို႕ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးေတြကို သားသမီးမရွိဘူးလို႕ ထင္တာ ၿဖစ္မွာပါ။ အဲ႕ လိုမ်ဳိး မိသားစုေတြအမ်ားႀကီးေတြဖူးပါတယ္။ ေငြေႀကာင္႕ မဟုတ္ပဲ ဘ၀ အေမာေၿပ အတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ႕ လူႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ မေတြ႕ဖူးေသးလို႕ပါ။
မွတ္ခ်က္၊ ၊ေလာကႀကီးကို အေကာင္းဘက္မွ ႀကည္႕တတ္ပါေစ။
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ... တေန႔ကပဲ ဒီပို႔စ္ေလး Forward Email ကေန ရပါတယ္။ စာေရးသူနာမည္ မပါလို႔ ရွာၾကည့္လိုက္တာ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း ေရးတာမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပို႔စ္ကို အရမ္းႀကိဳက္လို႔ ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္မွာေရာ ေအာက္ေျခမွာပါ ေရးသူနာမည္နဲ႔ Link ေသခ်ာထည့္ၿပီး ျပန္ Share လုပ္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ကို သံေဝဂယူစရာ စာပါ။ အမ်ားႀကီးဆက္ေတြးျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ဒီႏိုင္ငံက လူေတြရဲ႕ Mindset ကိုက တစ္မ်ိဳးပါပဲေလလို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါတယ္။
Post a Comment