စပါးခင္းႏွင့္ေလညင္း

ၾကားေနက်မဟုတ္ေသာ ျမည္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏိုးလာခဲ့သည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးစင္းထားရင္း အနည္းငယ္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ မည္သည့္အရာကိုမွ သဲကြဲစြာ မျမင္နိင္ေအာင္ ေမွာင္ပိတ္ေနေသာ္လည္း ေသခ်ာသည္ကေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ယာတခုေပၚ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။  ပရုပ္လုံးနံ႔ ခပ္သင္းသင္းေလး ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ အနံ႔ခံၾကည့္လိုက္၏။ က်ေနာ္ အံုးထားေသာ ေခါင္းအံုးႏွင့္ ျခင္ေထာင္မွ ပရုပ္လံုးနံ႔ ထြက္ေပၚေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။

ဤအိမ္ရွင္တို႔သည္ ဧည့္သည္ ေစာင္သည္တို႔အတြက္ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုးတို႔ကို သီးသန္႔ ဖယ္ထားဟန္တူသည္။ က်ေနာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ေခါင္းအံုး ေပၚကို မ်က္နာေမွာက္၍ အားပါးတရ တခ်က္ ရိႈက္လိုက္သည္။ ယခုလို သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေသာ ေခါင္းအံုးျဖင့္ က်ေနာ္ မအိပ္ခဲ့ ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနခဲ့ၿပီ။

တံု.... တံု.... တံု.... တံု... တံု... တံု.. တံု. တံု တံု တံုတံုတံု...

အသံက်ယ္ရာမွ တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားသလို ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ရိုက္ေနရာမွ ခပ္စိပ္စိပ္ ရိုက္ခတ္ေနေသာ အသံကို အခါခါ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ ၾကည္လင္လာေသာ စိတ္ျဖင့္ သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ မည္သည့္အသံ ျဖစ္မွန္းခန္႔မွန္း၍ရၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းရဲ႕ တုန္းေမာင္းေခါက္သံ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေဖးမီးဖိုခန္း ဆီမွ ခ်ဳိးခ်ဳိးခြ်တ္ခြ်တ္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ အေဒၚျမတင္ ဆြမ္းထခ်က္ေနဟန္တူ၏။ လင္းၾကက္တြန္ သံမ်ား ဟိုမွဒီမွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုအသံမ်ားအားလံုးသည္ က်ေနာ္ ၾကားေလ့ မရိွေသာ အသံမ်ား ျဖစ္သည္။

ယခင္က က်ေနာ္၏ မနက္ခင္း ေတးသံသည္ လမ္းမေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားေသာ လိုင္းကားသံမ်ား၊ မွတ္တိုင္တြင္ လူေခၚေသာ စပါယ္ယာတို႔၏ အသံမ်ားသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဆဲဆိုေနေသာ အသံမ်ားကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ၾကားရတတ္ေသးသည္။ က်ေနာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဆံုး အသံကေတာ့ မနက္ခင္းေစာေစာစီးစီး ေဆးရံုကား ဥၾသဆြဲသံ ျဖစ္သည္။ ထိုအသံမ်ားကို အိပ္ယာေပၚက ၾကားတိုင္း စိတ္ညစ္ညဴးရေလ့ ရိွသည္။

လူတစ္ေယာက္၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနက အခ်ိန္မေရြး ေဖာက္ျပန္နိင္သည္ကို လက္ခံေသာ္လည္း မနက္ခင္းတြင္ ထြက္ေပၚတတ္ေသာ ေဆးရံုကားမ်ား၏ ဥၾသဆြဲသံသည္ ႏိုက္ကလပ္တြင္ လူငယ္ခ်င္း ခ်ၾကႏွက္ၾကရာမွ ျဖစ္ေပၚျခင္း သို႔မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ကားၿပိဳင္ေမာင္းရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ မေတာ္တဆ မႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကမ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုၾကားလိုက္ရေသာ တံုးေမာင္းေခါက္သံႏွင့္ ၾကက္တြန္သံတို႕သည္ က်ေနာ့္အတြက္ ဆန္းက်ယ္ေနသလို သာယာေသာ ေတးသံလည္း
ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေပါ့ပါးေသာစိတ္ျဖင့္ ျခင္ေထာင္မ်က္နာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ မေန႔က အေၾကာင္းမ်ားကုိ ျပန္ေတြးမိသြားသည္။

*****

ဘဝ၏ စိတ္ဓါတ္အက်ဆံုး ေန႔ရက္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာလွ်င္ ကုန္လြန္ခဲ့သည့္ မေန႔တေန႔က အေၾကာင္းမ်ားလည္း ပါဝင္ေနမည္။ ေတာင္းဆိုမႈ မ်ားျပားေသာ ၊ ဝန္ထမ္းခ်င္း အလစ္အငိုက္မွာ ေျခထိုးခံေလ့ရိွေသာ ၊ ေနာက္ကြယ္တြင္ အတင္းအဖ်င္း ေျပာတတ္ေသာ၊ ရံုးတစ္ရံုးတြင္ ကံဆိုးစြာ အလုပ္ရလာခဲ့သည္။ အလုပ္ရခါစ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ့ေသးသည္။

အျပံဳးခ်ဳိခ်ဳိ စကားခ်ဳိခ်ဳိတို႔ကို ယံုစားတတ္ေသာ က်ေနာ္သည္ မိမိ၏ ခံစားခ်က္ တစ္ခ်ဳိ႕ကို မိတ္ေဆြဟု မိမိသတ္မွတ္ထားသူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားထံ အရင္းခံတိုင္း ထုတ္ေျပာမိခဲ့သည္။ လက္ရိွလုပ္ငန္းခြင္၏ လိုအပ္ေနေသာ အေနအထားမ်ား၊ အဆင္မေျပမႈမ်ားကို ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ရင္ဖြင့္ေျပာျပခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ စကားတို႔သည္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုသာစြာ ၊ အဆိုးျမင္အေနအထားသို႔ ရာခိုင္ႏႈန္း မ်ားစြာျဖင့္ အထက္လူႀကီးထံ ပံုစံေျပာင္း၍ ေရာက္သြားခဲ့သည္ကိုေတာ့ အခ်ိန္ၾကာျမင့္မွ သိခဲ့ရသည္။

အျမင္မၾကည္လင္လာေသာ အထက္လူႀကီး၏ လုပ္ငန္းခြင္ေဘာင္အတြင္းမွ တရစ္ၿပီးတရစ္ ထပ္တင္းလာသည့္ အေနအထားမ်ားကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္း တစ္ေန႔လံုး ျဖည့္ဆည္းေပးေနခဲ့ရသည္။ မနက္အေစာဆံုး ရံုးသို႔ ေရာက္လာေသာ က်ေနာ့္၏ ရံုးဆင္းခ်ိန္သည္ တျခားသူမ်ားထက္ ပို၍ပို၍ ေနာက္က်လာေနခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ သည္းခံနိင္မႈ အတိုင္းအတာသည္ အဂၤ ါေန႔ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ေတာ့သည္။ အထက္လူႀကီး၏ ရံုးခန္းထဲတြင္ မိမိဘက္က အေနအထားမ်ားကို ေရလည္စြာ ရွင္းေနခဲ့ေသာ္လည္း တင္စီးေသာ စကားလံုးမ်ား၏ ဒဏ္ကိုေတာ့ ၾကာၾကာမခံနိင္ေတာ့။ ထိုသို႔ျဖင့္ လုပ္နိင္စရာ နည္းလမ္းတစ္ခုသာ ရိွေတာ့သည္။ က်ေနာ္ အလုပ္ထြက္စာ တင္လိုက္ေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ ပိုင္ဆိုင္သမွ် အဝတ္အစားတခ်ဳိ႕ကို အိတ္ထဲထည့္လြယ္ရင္း က်ေနာ္ေနေသာ အိမ္ခန္းရွင္ သူငယ္ခ်င္းကို အက်ဳိးအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာျပကာ ျပည္ၿမိဳ႕တြင္
ေနထိုင္ေသာ ဦးေလး ျဖစ္သူထံ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ တြယ္တာစရာ သံေယာဇဥ္ မရိွဘဲ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့္အတြက္ အဆင္ေျပလွ်င္လည္း ဦးေလးႏွင့္ အတူေနထိုင္ဖို႔ ေတြးၿပီး ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနရာသစ္တြင္ အေျခက်ရန္ထက္ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ့ေသာ ေနရာသည္သာ  ပိုအဆင္ေျပနိင္မည္ဟု ထင္မွတ္ထားမိသည့္အတြက္ ဤခရီးသည္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခရီးျဖစ္မည္ဟုသာ ယံုၾကည္ထားခဲ့သည္။ ဦးေလးထံ သြားမည့္အစီအစဥ္သည္ လက္ပန္တန္း ဘူတာကို ေက်ာ္လာၿပီးသည့္ေနာက္ ေျပာင္းလဲသြားရေတာ့၏။

ရထားေပၚတြင္ အမွတ္မထင္ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုၾကည္လင္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာျပျဖစ္ၿပီးေနာက္ ကိုၾကည္လင္ ဖိတ္ေခၚရာ သူတို႔ ရြာေလးဆီကို လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းကာ လိုက္လာခဲ့မိေတာ့သည္။

“ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ ကိုျမင့္ေမာင္ရာ က်ဳပ္တို႔ရြာက တအားသာယာတာဗ်။ ခင္ဗ်ား မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့ေန႔အထိ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လိုက္ေနစမ္းပါဗ်ာ ”

ကိုၾကည္လင္၏ လိႈက္လွဲေသာ ဖိတ္ေခၚမႈႏွင့္ အၿပံဳးမ်ားေၾကာင့္က်ေနာ့္ ခရီးစဥ္ ေျပာင္းလဲသြားရျခင္း
ျဖစ္သည္။ လတ္တေလာ စိတ္မၾကည္မသာ ျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ နဲသည့္က်ေနာ့္အတြက္ အဆင္ေျပေစေသာ ဖိတ္ေခၚမႈလည္း ျဖစ္၏။

“ဘာမွ အားမနာနဲ႔သားေရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္သလိုသာေန”

 ေႏြးေထြးေသာ အၿပံဳးျဖင့္ ကိုၾကည္လင့္ အေမ အေဒၚျမတင္၏ စကားမ်ားကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ဒီရြာသို႔ လိုက္လာျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္သြားၿပီဟု သိလိုက္ရသည္။ ကြယ္လြန္သြားသည္မွာ ႏွစ္ ႏွစ္ခန္႔ရိွေသာ အေမ့ကို ခ်က္ျခင္း သတိရမိသလို စိတ္ဓါတ္က်ေနေသာ က်ေနာ့္အတြက္ ခြန္အားတစ္ခ်ဳိ႕လည္း ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

ရြာလယ္လမ္းမမွ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ မနက္ခင္းသည္ ခြန္အားျပည့္စြာျဖင့္ လင္းထင္းလာေခ်ၿပီ။

“အေမ.. ကိုျမင့္ေမာင္ကို ႏိူးလိုက္ရမလား”
“အိပ္ပါေစသားရယ္.. ခမ်ာ ခရီးပန္းလာရွာမွာ”

ကိုၾကည္လင္တို႔ သားအမိ၏ အခ်ီအခ် စကားေျပာသံမ်ားကို ခပ္တိုးတိုးၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ျခင္ေထာင္ အျပင္သို႔ ထြက္ရင္း

“ က်ေနာ္ ႏိုးေနၿပီဗ် ရြာရဲ႕ မနက္ခင္းအသံေလးေတြကို နားေထာင္ေနတာ ၾကက္တြန္သံေတြေကာက္စိုက္ထြက္သံေတြေလ ”

“ ေဟာ.. ႏိုးၿပီလား.. ေအးဗ် ဒါေတြက ရြာရဲ႕ ႏိုးစက္ေတြ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ”
“ က်ေနာ္ေတာ့ ၾကားရတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့လိုက္တာဗ်ာ”

က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ ကိုၾကည္လင္တို႔ သားအမိ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးေပ်ာ္သြားဟန္တူသည္။ ျခင္ေထာင္ကို
 ျဖဳတ္သိမ္း၊ ေစာင္ေခါက္ကာ ခင္းထားေသာ ဖ်ာကိုလိပ္၍ အခန္းေထာင့္တြင္ ေထာင္ထားလိုက္သည္။
 ေရကျပင္ကို ထြက္ၿပီး မ်က္နာသစ္ သြားတိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အေဒၚျမတင္၏ ေခၚသံထြက္လာ၏။

“ကဲလာ... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလာစားၾက ”

အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပစ္တြင္ထိုင္ရင္း ေကာက္ညင္းေပါင္း ပူပူေလးကို ႏွမ္းေထာင္းျဖင့္တို႔ကာ စားရသည္မွာ မနက္ခင္း တစ္ခုလံုး ၿပီးျပည့္စံုသြားသလို ခံစားခ်က္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ကို ေအးေအးလူလူ တျဖည္းျဖည္း ေသာက္ရင္း ယခင္က မနက္ခင္းမ်ားတြင္ စမူဆာႏွစ္ခုႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းဆင့္ကာ ေသာက္ခဲ့ရပံုမ်ား၊ လခထုတ္ရက္တြင္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို ပဲေၾကာ္ေလးျဖင့္ စားခဲ့ရပံုမ်ားကို သတိရမိသည္။

ထို႔ေနာက္ လိုင္းကားကို အလုအယက္ တိုးစီးဖို႔ မွတ္တိုင္တြင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရပံုမ်ား ျပန္ျမင္ေယာင္ လာမိေလသည္။ စားထားသည့္ မနက္စာကိုပင္ အရသာ ခံခြင့္မရေပ။ စားသုတ္သုတ္ သြားသုတ္သုတ္ျဖင့္ အလုအယက္၊ ကမန္းကတန္းဆိုေသာ စကားလံုးမ်ားကိုသာ လူတိုင္း ကိုယ္စားျပဳေနခဲ့ရသည္။ ကားမမွီမွာ စိုးသည့္ဒုကၡ၊ လိုင္းကားေပၚမွ ေန႔စဥ္မရိုးရေသာ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ မနက္ခင္းတိုင္း ပူေလာင္ေနခဲ့ရေၾကာင္း
 ျပန္သတိရမိသည္။

“ေနရတာ က်ေနာ္ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္တာဗ်ာ။ အေဒၚတို႔ ကိုၾကည္လင္တို႔နဲ႔ ဆံုရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ”

အဆက္အစပ္မရိွ ေျပာလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ႏွင့္တူသည္။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္ သြားၾက၏။

“ကိုျမင့္ေမာင္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုလို႔ က်ဳပ္ကပိုေတာင္ ေပ်ာ္ေသးတယ္ က်ဳပ္တို႔က ဧည့္ဝတ္မေက်မွာပဲ ပူေနတာဗ်”

“ သား ေပ်ာ္သေလာက္သာေနပါ အားမနာနဲ႔ ”

အေဒၚျမတင္သည္ ေတြ႔စထဲက ဒီစကားမ်ဳိးသာ တြင္တြင္ သံုးေနခဲ့သည္မွာ ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ႏွလံုးသားေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ သံသယ မဝင္ေပ။

“ ေနတာက ရပါတယ္ အေဒၚရယ္ လူတစ္ေယာက္ စားစရိတ္က မနည္းဘူးဗ် က်ေနာ္ တကယ္အားနာတယ္”

“ဟာဗ်ာ.. ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ခင္ရင္ ဒါမ်ဳိး မေျပာစမ္းပါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ေက်းလက္မွာက သာတယ္ နာတယ္ မေတြးတတ္ၾကဘူးဗ်။ ရိွအတူ မရိွအတူပဲ။ အဲ.. ဟင္းေကာင္းတာ မေကာင္းတာကိုေတာ့ အာမ မခံနိင္ၾကတာပဲ ရိွတယ္”

“ က်ေနာ့္အတြက္ရယ္ အေထြအထူး မလုပ္ၾကပါနဲ႔ေနာ္။ က်ေနာ္ကိုလည္း ရိွအတူ မရိွအတူ စာရင္းထဲမွာ ထားေစခ်င္ပါတယ္ ”

က်ေနာ္စကားေၾကာင့္ သူတို႔ ျပံဳးသြားေလသည္။ ဒီရြာတြင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရနိင္သည္မွာ ေစတနာကို အေျခခံထားသည့္ လိႈက္လွဲေသာ အျပံဳးမ်ားႏွင့္ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအး မ်ားျဖစ္မည္။

“က်ေနာ္ ရြာထဲ ပတ္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္”
“ က်ဳပ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”
“ရတယ္ကိုၾကည္လင္ ေအးေအးလူလူ အေတြးေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္မလားလို႔ဗ်”

“ဒါဆိုလည္း သေဘာအတိုင္း သြားပါဗ်ာ ရြာမွာေတာ့ လမ္းမွားစရာ မရိွဘူးဗ်။ က်ဳပ္လည္း စာသင္ေက်ာင္း သြားရအံုးမယ္။ ရြာအစြန္ဘက္ ေရာက္လာရင္ က်ဳပ္တို႔ရြာ မူလတန္း ေက်ာင္းေလးကို ဝင္ခဲ့ေနာ္”

“ ဝင္ခဲ့မယ္။ ဒါဆို လမ္းေလွ်ာက္လိုက္အံုးမယ္ဗ်ာ ”

“ သားေရ ထမင္းစားခ်ိန္ထိေအာင္ေတာ့ မေနနဲ႔ေနာ္ ”

“ဟုတ္ကဲ့ အေဒၚ သိပ္ေဝးေဝးေတာ့ မသြားပါဘူး”

“ေအးေအး ဒါဆိုလည္း သြားေလ”

ရြာလယ္လမ္းမတစ္ေလ်ာက္ အေနာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ဆံုလာ သူမ်ားသည္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္ကို မသိမသာ စူးစမ္းသလို ၾကည့္ၿပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳး အမူအရာမ်ဳိး ေဖာ္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကဟန္တူသည္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္လည္ျပံဳးျပရင္ ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။

“မိတ္ေဆြက ဆရာေလး ကိုၾကည္လင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလားဗ်”

မ်က္နာခ်င္းဆိုင္မွ ေလွ်ာက္လာသည့္ အသက္ ၄၀ ခန္႔ လူတစ္ဦးမွ ႏႈတ္ဆက္လာသျဖင့္

“ဟုတ္ပါတယ္ခမ်ာ ဒီရြာကိုအလည္ လိုက္လာတာပါ”

“ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ က်ဳပ္အိမ္ကို လိုက္ၿပီး အဖန္ရည္ ေသာက္ပါအံုးလား မိတ္ေဆြ”

“ က်ေနာ့္နာမည္က ျမင့္ေမာင္ပါခမ်ာ။ ရြာျပင္ဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လိုက္ပါအံုးမယ္။ ေနာက္မ်ားမွ အဖန္ရည္ ဝင္ေသာက္ပါ့မယ္”

“က်ဳပ္နာမည္က ေအးေဆာင္ ပါ ရြာလယ္မွာ ေနတယ္ဗ် ၾကံဳရင္ အိမ္ဝင္ခဲ့အံုး”
“စိတ္ခ်ပါခင္မ်ာ က်ေနာ္ လာလည္ပါ့မယ္”

“ ကိုရင္ျမင့္ေမာင္က မေန႔ကမွ ေရာက္တာဆိုေတာ့ သြားတတ္ပါ့မလား။ က်ဳပ္လိုက္ပို႔ေပးရမလား”

“ ရတယ္ဗ် ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ေလွ်ာက္မလားလို႔ ကိုေအးေဆာင္ ေရ”
“ဟုတ္ၿပီဗ်ာ ဒါဆိုလည္း ေအးေအးေဆးေဆးသာ ေလွ်ာက္ဗ်။ တရက္ေတာ့ ထမင္းစား ဖိတ္လိုက္မယ္ဗ်ာ”

“ ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္အံုးမယ္ေနာ္”

“ ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ ”

ေတြးရင္းေငးရင္းျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္မွာ ရြာစြန္ဘက္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ထိုဘက္တြင္ေတာ့ လယ္ကြင္းမ်ားသာ ရိွေနသည္။ စိမ္းစိုေနေသာ စပါးခင္းမ်ား ၊ မွည့္ဝင္းစျပဳေနေသာ ေရႊဝါေရာင္ စပါးခင္းမ်ား သည္ အျမင္အာရံုကို တမ်ဳိးဆန္းသစ္သြားေစသည္။ သတိမျပဳမိဘဲ မေနနိင္သည္မွာ လတ္ဆတ္ေသာ ေလထုကိုျဖစ္သည္။ တခါတရံ ႏြားေခ်းနံ႔ ရြံ႕နံ႔ အနည္းငယ္ ပါဝင္ေသာ ေလမ်ားတၿငိမ့္ၿငိမ့္ တိုက္ခတ္ေနသည္။ စိမ္းစိုေနေသာ စပါးခင္းမ်ားသည္ ေလယူရာသို႔ တိမ္းေနေလ၏။ လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚ မတ္မတ္ရပ္ကာ လတ္ဆတ္လြန္းေသာ ေလထုကို တဝႀကီး ရွဴသြင္းလိုက္သည္။

ေႏြေနပူထဲမွ ျဖတ္သန္းလာသူအတြက္ ေရေအးေအး တစ္ခြက္ကို အားပါးတရ ေမာ့ေသာက္လိုက္ရသလို က်ေနာ္ စိတ္ေက်နပ္မႈ ျဖစ္သြားသည္။ ၿမိဳ႕ျပ ဆိုသည္မွာ လတ္ဆတ္ေသာ ေလထုရွားပါးသည့္ ကႏၱာရ တစ္မ်ဳိးဟု ေတြးလိုက္မိ၏။ ဟုတ္သည္။ ထိုအရပ္တြင္ လတ္ဆတ္ေသာ ေလထုမွာ ရွားပါးလြန္းလွသည္။ ကားမ်ားထံမွ ထြက္လာသည့္ အိတ္ေဇာနံ႔ ၊ လူေတြထံမွ ထြက္လာသည့္ ေလာဘေဇာနံ႔ ၊ ေဒါသေဇာနံ႔ ၊ ေမာဟေဇာနံ႔မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွဴရိႈက္ခဲ့ရသည့္ ေလထု အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ယခုမွ သိျမင္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ျဖတ္သန္းသြားလာဖူးသည့္ ေနရာ တစ္ခုကိုပါ ယခုမွ ျပန္သတိရလာခဲ့ၿပီ။ ငါး ေစ်း ရိွေသာ ေနရာကို က်ေနာ္ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းဖူးသည္။ ငါးညီွနံ႔ေတြေၾကာင့္ ျဖတ္သန္းသြားတိုင္းက်ေနာ္ အသက္ေအာင့္ကာ
ေနေနခဲ့ရသည္။ အသက္ေအာင့္ၿပီးတိုင္းလည္း အေတြးတစ္ခု အျမဲဝင္ေနၾကျဖစ္သည္။ ဒီနားမွာ ေနတဲ့ သူေတြမ်ား မနံတဲ့အတိုင္းပဲ ဟု ေတြးခဲ့ျမဲ ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ကိုယ္ ယဥ္ပါးေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ ေက်းလက္ေနသူမ်ားလည္း
 ျမိဳ႕ေပၚ ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ ၿမိဳ႕ျပ၏ ေဇာ ညီွနံ႔မ်ားေၾကာင့္ အသက္ေအာင့္ကာ ေနေနခဲ့ၾကမလား။ အသက္ရွဴ မဝတာကို သူတို႔ ေနနိင္လိုက္တာ လို႔မ်ား ေတြးေနၾကမလား။ ၿမိဳ႕ျပ တစ္ခုလံုးကို က်ေနာ္ ကိုယ္စားျပဳလိုက္ရသလို ရွက္ရြံ႕သြားမိသည္။

ယခုေတာ့ ၿမိဳ႕ျပမွ ခဏတာ ထြက္ေျပးလာေသာ က်ေနာ္သည္ စပါးခင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းလာေသာ
 ေလထုကို အငမ္းမရ ရွဴရိႈက္ေနမိသည္။ ဒီေဒသ ႏွင့္ တသားထဲ ျဖစ္သြားသည္ အထိ ရွဴရိႈက္ေနမိသည္။ လယ္ကြင္းမ်ား အလယ္တြင္ စိုက္ထူထားေသာ စာေျခာက္ရုပ္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ္ ျပံဳးလိုက္မိျပန္သည္။ မနက္ခင္းတိုင္း ျမင္ေနၾကျဖစ္ေသာ ယာဥ္ထိန္းရဲ မ်ားကို အလိုလို ျမင္ေယာင္သြား၍ ျဖစ္သည္။

လက္ႏွစ္ဖက္ ဆန္႔တန္းထားေသာ စာေျခာက္ရုပ္သည္ ေရႊဝါေရာင္ စပါးခင္းမ်ားကို ကိုက္ျဖတ္မည့္ ေက်းငွက္မ်ားကို ကာကြယ္ေပးသလို ယာဥ္ထိန္းရဲ မ်ားသည္လည္း ၿမိဳ႕ျပ မနက္ခင္းမ်ားကို ကိုက္ျဖတ္ကာ အက်ည္းတန္ေစမည့္သူမ်ားကို ကာကြယ္ေပးေနခဲ့သည္။ တစ္စီးကို တစ္စီး ေက်ာ္တက္သူမ်ား ၊ လူကူးမ်ဥ္းက်ားကို အရိွန္မေလ်ာ့ဘဲ ျဖတ္ေမာင္းခ်င္သူမ်ား၊ ယာဥ္ေၾကာ ႏွစ္ထပ္ သံုးထပ္ ျဖစ္သည္အထိ လမ္းေဘးခ် မရပ္ဘဲ မိမိအဆင္ေျပသလိုရပ္ကာ လမ္းပိတ္ဆို႔ေစသူမ်ားျဖင့္ မနက္ခင္းသည္ ေနေရာင္ျခည္ မေရာက္ခင္ကပင္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနခဲ့သည္။

ေလညင္းမ်ား ေပြ႔ဖက္ျခင္းခံရေသာေၾကာင့္ တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနေသာ စာေျခာက္ရုပ္ေလးကို ၾကည့္ကာ အေတြးေတြ အမွ်င္တန္းေနမိသည္။  ေသေသခ်ာခ်ာ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေလေလ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလြန္းလွသလို စက္ဆုပ္ဖို႔လည္း ေကာင္းသည္။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းကို ခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္မိသည္။ ထိုအရပ္ကို က်ေနာ္ ျပန္တိုးဝင္ရအံုးမည္။ ေလာဘညီွနံ႔မ်ားကို အသားက်သည္အထိ ျပန္ရွဴရိႈက္ ရအံုးမည္။ အလုအယက္ႏွင့္ ကမန္းကတန္း ဆိုေသာ စကားလံုးမ်ားကို အေသြးအသားထဲက ဆူပြက္သည္ အထိ ေရရြတ္ရအံုးမည္။

ႀကိဳတင္စိတ္ကူးထားသလို ဒီရြာတြင္ တစ္ပါတ္ဆယ္ရက္ခန္႔ ေနၿပီးလွ်င္ေတာ့ စိတ္သစ္လူသစ္မ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပကို ျပန္တိုးဝင္ရအံုးမည္။ သစ္လြင္ေနေသာ ေခါက္ရိုးတက် အက်ၤီမ်ား လိုင္းကားေပၚတြင္ ခဏကေလးႏွင့္ ေၾကမြသြားသလို က်ေနာ္ တည္ေဆာက္ယူသြားမည့္ စိတ္သစ္လူသစ္သည္လည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ေမာဟ လိႈင္းလံုးမ်ားၾကားတြင္  ေၾကမြရအံုးမည္။ ၿမိဳ႕ျပဆိုသည္မွာ အနာဂတ္ အေၾကာင္းပင္ ေတြး၍ စိတ္ေက်နပ္ဖြယ္ရာ မရိွပါလား။

ဟိုးခပ္ေဝးေဝးလယ္ကြင္းမွ ရယ္ေမာသံမ်ား ထြက္လာသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ မွည့္ဝင္းေနေသာ စပါးမ်ားကို ရိတ္သိမ္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သည္မ်ားကို ရိတ္သိမ္းရင္း သူတို႔ ပီတိျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သမွ် ရိတ္သိမ္းရသည္မွာ သီးႏွံအႏုံ အဖ်င္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

လက္ထဲကို ေရာက္ရိွလာေသာ တစ္လစာလခ ႏွင့္အတူ ေပးရန္ရိွေသာ တစ္လစာ ေတာင္းခံလႊာမ်ား ၊ ေရဖိုး ၊ မီးဖိုး ၊ ထမင္းလေပးခမ်ား ၊ အိမ္လခမ်ား၊ ဖိနပ္အသစ္ဝယ္ရန္ ၊ သူငယ္ခ်င္းမဂၤလာေဆာင္ လက္ဖြဲ႔ရန္ ၊ သာေရးနာေရး စရိတ္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ရရိွလာေသာ သီးႏွံအဖ်င္းမ်ားသည္ ပီတိျဖစ္ခြင့္ပင္ မရလိုက္ေပ။ ထိုကဲ့သုိ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည့္ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းမွန္း ယခုမွပင္ သိျမင္လာေတာ့သည္။

ရင္းႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားျဖင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ဆံုရမည္စိုး၍ လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တိုင္း လမ္းမဘက္ကို ေက်ာေပးကာ ထိုင္ေနခဲ့ရသည္။ ယခုမွ သိျမင္ရေသာ က်ေနာ့္ကို ကိုေအးေဆာင္ အိမ္လည္ ထမင္းစားဖိတ္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တမ်ဳိးေလး ျဖစ္သြားရသည္မွာ ထိုခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။
ေက်းလက္ေတာရြာတြင္ လူတစ္ေယာက္ကို ထမင္းတစ္ႏွပ္ ေခၚေကြ်းရန္ လြယ္ကူလြန္းသည္။ က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္၍ ကိုေအးေဆာင္ကို ၾကံဳႀကိဳက္ခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္ကသာ အရင္ဦးဆံုး ျမင္ခြင့္ရခ်င္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရိွေနနိင္မည့္ က်ေနာ့္ အိတ္ကပ္ထဲမွ ေငြေၾကးအင္အားအရ ဆိုင္အတြင္းဘက္ကို ေက်ာေပး၍ ထိုင္သင့္ မထိုင္သင့္ ဆံုးျဖတ္၍ရခ်င္သည္။ ျဖဴစင္မႈႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈသည္ အသျပာေငြေၾကး၏ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ ပို၍ေဝးကြာ သြားေလၿပီ။

လယ္ကန္သင္းရိုး တစ္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ေလယူရာ ယိမ္းႏြဲ႔ေနေသာ စပါးပင္မ်ားကို လက္ႏွင့္ထိေတြ႔ရသည္မွာ အိမ္မက္ဆန္လွသည္။ ထိုသီးႏွံသည္ လူထုအားလံုးအတြက္ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ အေမမေသခင္က အျမဲလိုလို ေျပာေလ့ရိွေသာ စကားမွာ အိမ္မွာ ဆန္ေလး တစ္အိတ္ေလာက္ ေထာင္ထားနိင္ရင္ အိပ္ယာထတိုင္း အပူအပင္ မရိွသလို ခံစားရသည္တဲ့ေလ။ အေမ အပူအပင္မရိွ အိပ္ယာထ ရသည့္ မနက္ခင္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွခဲ့သည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္မိေနသည္။

က်ေနာ္ ေလွ်ာက္လာရင္းျဖင့္ ကေလးမ်ား စာအံသံမ်ားကို ၾကားစျပဳလာသည္။ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆုိင္းေနေသာ ေနရာသည္ ကိုၾကည္လင္ စာသင္ေနေသာ မူလတန္း ေက်ာင္းျဖစ္မည္။ ထိုေက်ာင္းသို႔ က်ေနာ္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္၏။ ေက်ာင္းဝင္းကို ဝါးတိုင္မ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ စိုက္ကာ ဝါးတန္းမ်ား ပစ္၍ ကာရံထားသည္။ ေက်ာင္းဝင္းသည္ အေလ့က် ပန္းပင္မ်ားျဖင့္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ရိွေန၏။ သြပ္မိုးၿပီး ထရံကာထားေသာ စာသင္ေက်ာင္းသည္ ေျမျပင္မွ ၃ ေပခန္႔ အျမင့္တြင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ တထပ္စာသင္ေဆာင္ျဖစ္၏။ အလင္းေရာင္ ရေစရန္ ျပတင္းေပါက္မ်ား ေဖာက္ထားသည္ကိုလည္း
ေတြ႔ရသည္။

ကေလးမ်ားကို စာသင္ေနေသာ ကိုၾကည္လင္ ကို ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုမွျမင္လိုက္ရ၏။ စာသင္ရင္းမွ က်ေနာ့္ကို ခဏေနာ္ဟု လက္လွမ္းျပေနသျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္သင္ပါဟု လက္လွမ္းျပကာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ လွည့္ပါတ္ ၾကည့္ေနလိုက္၏။ စာသင္ေက်ာင္း အေနာက္ဘက္တြင္ ျခံစည္းရိုးႏွင့္ ကပ္လ်က္ သီးပင္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။

ဒန္႔ဒလြန္ပင္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာပင္မွာ အမ်ားဆံုး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကုကၠိဳလ္ပင္မ်ား မက်ည္းပင္မ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးအမည္ မသိေသာ အရိပ္ရပင္မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းဝင္းသည္ ေအးျမေန၏။ ေခါင္းရင္းဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေတာ့ သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းေနေသာ ေရကန္ တကန္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ သြားရန္ စိတ္ကူးေနဆဲမွာပင္ ကိုၾကည္လင္ ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းလာသည္။

“ ကိုျမင့္ေမာင္ ပ်င္းေနၿပီလားဗ်”

“ မပ်င္းပါဘူး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ အင္မတန္ေကာင္းတာပဲ။ ရြာေလးကလည္း ေအးခ်မ္းလိုက္တာဗ်ာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲေနာ္ ”

“ ခင္မ်ားတို႔ ၿမိဳ႕နဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ တသက္လံုးေနလာတဲ့ က်ဳပ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ပံုမွန္ပဲလို႔ ေျပာရမယ္ ”

“စာသင္ေနတာ မဟုတ္လားဗ် က်ေနာ့္အားမနာနဲ႔ သြားသင္ေလ”

ေစာေစာက ေတြ႔ထားေသာ ေရကန္ဘက္ဆီသို႔ က်ေနာ္ ဦးတည္ထားသျဖင့္ ကိုၾကည္လင္ပါ ေဘးနားက စကား တေျပာေျပာျဖင့္ လိုက္ပါလာသည္။

“ ရပါတယ္ဗ်။ ကေလးေတြကို တြက္စာ ေပးထားခဲ့တယ္။ သူတို႔တြက္ေနၾကေလရဲ႕” ဒီလပိုင္းက အဆင္ေျပတယ္ေလ ျမိဳ႕က ေက်ာင္းပိတ္ထားလို႔ လာကူေပးတဲ့ ဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္ ရိွေနတယ္”

“ ဒါနဲ႔ေက်ာင္းမွာက ဆရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွတာလဲ”

“ အရင္ကေတာ့ က်ေနာ္အပါအဝင္ ေလးေယာက္ရိွတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္က သူ႔အေမဆံုးလို႔ ဇာတိခဏျပန္သြားတာ ခုထိကို ျပန္မလားေသးပါဘူးဗ်ာ။ ခုေတာ့  တစ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိကို က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္ အဆင္ေျပသလို ခြဲျပီး သင္ေနၾကရတာေလ။” 

“ ဆရာ နဲတာေပါ့ဗ်။ မနားတမ္း သင္ရမယ့္သေဘာပဲ ”
“ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ နားခ်ိန္ေတာင္ သိပ္မရပါဘူး။ ဘယ္တတ္နိင္မလဲဗ်ာ။ ကိုယ့္ရပ္ရြာက ကေလးေတြကို ပညာမ်က္စိ ဖြင့္ေပးခ်င္တာကိုး။ ”

“ ကိုၾကည္လင္တို႔ဘက္က အဆင္ေျပရင္ ေနာက္ေန႔ေတြ က်ေနာ္လည္း ဝိုင္းကူသင္ေပးမယ္ေလ။ က်ေနာ္ ရြာက မျပန္ခင္ အထိေတာ့ ကေလးေတြကို စာဝိုင္းသင္ေပးနိင္ပါတယ္။ တျခားလုပ္စရာလည္း မရိွမယ့္အတူတူေလ။ ”

“ အဆင္ေျပတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းအတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔လို ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြ တကယ္လိုအပ္ပါတယ္”

ကိုၾကည္လင္ ေျပာလိုက္ေသာ ဘြဲ႕ရပညာတတဆိုေသာ စကားကို က်ေနာ္စိတ္ထဲက တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္ ဆိုသည့္စကားကိုေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္ေပ။ လမ္းေလွ်ာက္လ်င္ ပုခံုးခ်င္း တိုက္မိေနၾကေသာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ဆိုသူမ်ားသည္ ေအာက္တန္း စာေရးတေနရာ အတြက္ပင္ တိုးေဝွ႕ေနၾကေၾကာင္း ကိုၾကည္လင္ မသိတာ ပိုေကာင္းပါမည္။

“ဒါက တစ္ရြာလံုးရဲ႕ ေသာက္ေရကန္ေလ”

သစ္ပင္မ်ားေအာက္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္း ေသာက္ေရကန္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ၾကာပန္း ၾကာရြက္ မ်ားျဖင့္ ကန္ေရျပင္သည္ တည္ၿငိမ္ေနေလသည္။

“ ရြာကသူေတြကေတာ့ ရြာဦးဆရာေတာ္ရယ္ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းဆရာေတြရယ္ ဒီေရကန္ရယ္ကို တစ္တန္းစားထဲ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္ဗ် ”

“ အဆန္းပါလားဗ် ရွင္းျပပါအံုး ”

“ ဒီလိုေလဗ်ာ ဒီ သံုးခုလံုးက ရြာရဲ႕ အားထားရာ ျဖစ္လို႔တဲ့ေလ ”

“ ဟုတ္တယ္ဗ် ဒါေတာ့ အမွန္ပဲ ”

“ မနက္ျဖန္ဆို ခင္မ်ားလည္း ဒီ တစ္တန္းစားထဲမွာ ပါဝင္ၿပီေပါ့ ”

“ ဘာေၾကာင့္လဲဗ် ”

“ ခင္ဗ်ားပဲ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးမယ္ဆုိဗ် ယာယီဆိုေပမယ့္ ခင္ဗ်ားလည္း ေက်ာင္းဆရာပဲေလ တရြာလံုးရဲ႕ အားထားရာ ျဖစ္တာေပါ့”

ကိုၾကည္လင္ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားပင္ ထသြားရသည္။ ဘဝတသက္တာလံုး ထူးထူးျခားျခား အသိအမွတ္ျပဳ မခံခဲ့ရေသာ က်ေနာ့္အတြက္ ၾကားလိုက္ရေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မွာ အံ့မခန္း ျဖစ္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ခ်င္သြားမိၿပီ။

*****

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ က်ေနာ္၏ ဘဝျဖတ္သန္းမႈ ပံုစံသည္ ေျပာင္းလဲသြားရေတာ့သည္။ ကိုၾကည္လင္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါကာ ကေလးမ်ားကို စာသင္ေပးရင္း ဒီရြာ၏ လူေနမႈဘဝတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ လာခဲ့သည္။ ကေလးမ်ားကို ပညာသင္ေပးျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ တရြာလံုးႏွင့္ လ်င္ျမန္စြာ ခင္မင္ရင္းႏွီး သြားသလို ညေနတိုင္း ထမင္းဖိတ္ေကြ်းသူမ်ား၊ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံသူမ်ား ၊ လူႀကီးစကားဝိုင္းမ်ားတြင္ ကိုၾကည္လင္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါကာ ရပ္ရြာအေရး ကေလးေတြ၏ ပညာေရးမ်ား ေဆြးေႏြးၾကျခင္းမ်ားျဖင့္ လူရာဝင္ခံရေသာ အရသာသည္ ေႏြးေထြးလြန္းလွပါသည္။

ဆယ္ရက္ခန္႔ေနၿပီးလွ်င္ ျပန္မည္ဆိုေသာ က်ေနာ္သည္လည္း ၁၀ ရက္ေက်ာ္ကာ တစ္လခန္႔ ရိွလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေမ့ထား၍ မရသည္မွာ က်ေနာ့္ဘဝ ေရွ႕ေရးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြန္ခဲ့သည့္ တပါတ္ခန္႔ကတည္းက ၾကိဳတင္ေျပာထားသည့္အတိုင္း မနက္ျဖန္တြင္ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မည္ကို သိေနသည့္အတြက္ အေဒၚျမတင္လည္း မ်က္နာမေကာင္းေပ။ ညစာ ထမင္းဝိုင္းသည္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ျပီးဆံုးသြားခဲ့သည္။

 

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာတြင္ ကုိေအးေဆာင္ ကိုယ္တိုင္ လွည္းျဖင့္ လိုက္ပို႔ေပး၏။ သားတစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနျပီျဖစ္သာ ေဒၚျမတင္သည္  လွည္းနားကို တိုးကပ္လာသည္။ စာအိတ္တအိတ္ကို လွမ္းေပးရင္း

“ဒါေလးယူသြားသား ၿမိဳ႕မွာ နည္းနည္း ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ”

စာအိတ္ကို ဖိကိုင္လိုက္ခ်ိန္ အထဲတြင္ စကၠဴခ်ပ္မ်ား ရိွေနသည္ကို သိလိုက္ရသည္။ ေငြစကၠဴမ်ား ျဖစ္ဟန္ တူသည္။ က်ေနာ္ ဘဝအေၾကာင္းကို အစအဆံုးေျပာျပထားသည့္အတြက္ ၿမိဳ႕ျပတြင္ အလုပ္မရခင္ ရပ္တည္ဖို႔ စိတ္ပူပန္ေနျခင္းျဖစ္မည္။

“ မယူပါဘူး အေမရယ္ က်ေနာ္ကိုယ့္ဝမ္း ကိုယ္ေက်ာင္းနိင္ပါတယ္။ အေမသာ အသက္ႀကီးၿပီ လိုလိုမယ္မယ္ သိမ္းထားပါ ”
“အေမတို႔မွာ လယ္ငွားခ်ထားတဲ့ ဝင္ေငြနဲ႔ ရပ္တည္နိင္ပါတယ္။ စိတ္မပူနဲ႔သား ၊ အေမတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ရင္ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို သားနားလည္မွာပါ အေမတို႔ရြာမွာက ေငြမရိွရင္ေတာင္မွ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရပ္တည္လို႔ရတယ္ သားတို႔ၿမိဳ႕မွာသာ..”

“ဟုတ္ပါတယ္ ကိုျမင့္ေမာင္။ ယူသြားပါဗ်ာ ခဏေလး ေနခဲ့ရေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က ညီအကိုေတြလို စိတ္ထဲ ျဖစ္မိပါတယ္။ ၿမိဳ႕မွာလည္း မေပ်ာ္တာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါဗ်ာ။ ခင္မ်ား တဝမ္းတခါး အတြက္က ေထြေထြထူးထူး ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး”

စာအိတ္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အေဒၚျမတင္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္သည္။
“ က်ေနာ့္အတြက္လည္း အေမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ညီအကို တစ္ေယာက္ ရလိုက္သလိုပါပဲ ”
“ကဲ ..ကဲ သြားၾကစို႔ ေနျမင့္ေနလိမ့္မယ္ ”

ကိုေအးေဆာင္၏ ေဆာ္ၾသသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ လွည္းေပၚကို တက္လိုက္သည္။ ကိုၾကည္လင္ကေတာ့ စာသင္ဖို႔ တာဝန္ရိွေနေသး၍ လိုက္မပို႔နိင္ေပ။ ရြာလမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္ လွည္းျဖတ္ေမာင္းသြားခ်ိန္ ရြာခံမ်ားက မိမိတို႔ အိမ္ေရွ႕မွ ထြက္ရပ္ကာ က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

“ ဆရာေလး မၾကာ မၾကာ လာလည္ေနာ္ ”
“က်မတို႔ ရြာကိုလည္း မေမ့သြားနဲ႔အံုးေနာ္ ”

တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ႏႈတ္ဆက္ၾကျခင္းကို လက္ျပ၍ ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ အိမ္ေတြမွလည္း ေျမပဲဆီမ်ား ပ်ားရည္ပုလင္းမ်ား ေဒသထြက္ သီးႏွံမ်ားကို လွည္းေပၚလာတင္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကျပန္သည္။ မယူပါဘူးဟု ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း မရေပ။ သူတို႔၏ ျဖဴစင္ေသာ လိႈက္လွဲေသာ ေစတနာမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ရသည္အထိ စိတ္မေကာင္း ဝမ္းနည္းရသည္။

က်ေနာ္ စာသင္ေပးခဲ့ေသာ ကေလးမ်ားကေတာ့ လွည္းေနာက္တြင္ တန္းစီ၍ ရြာထိပ္ထိ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ဆက္မလိုက္ေတာ့ရန္ တားခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ား မ်က္နာမေကာင္းသလို လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကခ်ိန္တြင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း
 ျဖစ္မိသည္။ ရြာျပင္ဘက္ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ လွည္းေနာက္က ဖုန္လံုးႀကီးမ်ားထဲမွ ျဖတ္ကာ ကေလးတစ္ေယာက္ ေျပးလာသည္။ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ သံုး တန္းေက်ာင္းသားေလး ေပစိ
 ျဖစ္ေနမွန္းသိလုိက္ရသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က တစ္စံုတစ္ခုကို အုပ္ကိုင္လာရ၍ထင္သည္။ ေျပးလာပံုမွာ ခႏၶာကိုယ္ ဟန္ခ်က္မညီဘဲ ယိုင္တိုင္တိုင္ ျဖစ္ေန၏။

“ကိုေအးေဆာင္ လွည္းခဏရပ္ပါအံုး။ ဟိုမွာ ေပစိ ေျပးလိုက္လာလို႔”

ကိုေအးေဆာင္မွ ႏြားမ်ားကို စုပ္သပ္ကာ ရပ္ေနခ်ိန္တြင္ ေပစိ အနားသို႔ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ကို မဝံ့မရဲ ေမာ့ၾကည့္ကာ
“ဆရာ လမ္းမွာ စားဖို႔ သား ခူးလာတာ”

ဆိုၿပီး လက္ထဲက အထုပ္ေလးကို လွမ္းေပးသည္။ အထုပ္ေလးကို ျဖည္ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ ၾကာရြက္ျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ ကုလားမက်ီးသီးေခြေလးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ေရစက္ေလးတြင္ပင္ တစက္စက္ က်ေနေသးသည္။ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွ စူးခနဲ ေအာင့္သလို ခံစားလိုက္ရ၏။

“အဲဒါ သြားခူးေနလို႔ ဆရာ့ကိုလိုက္ပို႔ဖို႔ သား ေနာက္က်သြားတာပါ”
“ အို... ကေလးရယ္ ”

က်ေနာ္ လွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ေပစိကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္လိုက္မိသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ဝန္းတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းေၾကာင့္လား ပီတိ အဟုန္ေၾကာင့္လား မခြဲျခားနိင္သည့္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္ဝဲလာရသည္။

“ ဆရာ သြားေတာ့မယ္ စာကိုႀကိဳးစားသင္ေနာ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ ”

က်ေနာ္ ၾကာၾကာရပ္တည္နိင္စြမ္း မရိွ၍ လွည္းေပၚကို ျပန္တက္လိုက္၏။ ႏြားလွည္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ထြက္ခြာလာသည္။ ဖုန္လံုးမ်ားၾကားတြင္ ေပစိရဲ႕ ပံုရိပ္ေလး တျဖည္းျဖည္း မႈန္ဝါး၍ က်န္ေနခဲ့၏။ သံေယာဇဥ္ အျမစ္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ကို အားေကာင္းစြာ ဆုပ္ကိုင္ ဖ်စ္ညစ္ေနေလသည္။ ခဏတာ နားခိုခဲ့ေသာ ရြာေလးသည္ကား ဟိုးအေဝးတြင္ တျဖည္းျဖည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ကိုေအးေဆာင္၏ ႏြားတို႔ကို ေငါက္သံမ်ား၊ ခ်ဳိင့္ခြက္ထဲ လွည္းဘီးက်သြားသျဖင့္ တကြ်ီကြ်ီ ျမည္သံမ်ား တခ်က္တခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္မွလြဲ၍ တလမ္းလံုး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ျဖစ္သည္။ စကားမ်ားလည္း မဆိုျဖစ္။ လွည္းလမ္း၏ ေဘးဘယ္ညာရိွ စပါးခင္းမ်ားထံမွ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာေသာ ေလညင္းမ်ား တိုးေဝွ႔ျခင္း ခံလိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စပါးပင္နံ႔ ႏြားေခ်းနံ႔မ်ား အနည္းငယ္ စြက္ဖက္ ထားေသာ ထိုေလထုသည္ ေက်းလက္၏ အနံ႔အသက္ စစ္စစ္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ အားပါးတရ ရွဴရိႈက္လိုက္သည္။

ထိုေလထုကို မၾကာခင္ က်ေနာ္ ဆံုးရံႈးရေတာ့မည္။ အမွန္တကယ္ တိုးဝင္ရေတာ့မည္ဆိုမွ အသိတရား တခ်ဳိ႕ ဝင္လာသည္။ မၾကာခင္ ေလာဘရနံ႔မ်ားဆီ တိုးဝင္ရေတာ့မည္။ ထိုအသိ ဝင္လာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ တုန္လႈပ္သြားသည္။ ၿမိဳ႕ျပပင္လယ္ထဲကို စီးဆင္းရင္း အမ်ားသူငါလို အသက္ကယ္ ပ်ဥ္တခ်ပ္ေလာက္ ရေအာင္ ရုန္းကန္ရအံုးမည္။ ရုန္းကန္ရင္းနစ္ျမဳပ္သြားတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ ထိုပူေလာင္မႈတို႔၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေဖြၾကည့္ခ်ိန္တြင္ အေျခခံ အက်ဆံုး လိုအပ္ခ်က္မွာ ထမင္း ႏွစ္ ႏွပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိလိုက္သည္။

တီဗီ ေရခဲေသတၱာ အစရိွေသာ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားကို ဖယ္ထုတ္ကာ ေတြးလိုက္လွ်င္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ရိွေနသည္ ျဖစ္ေစ လူသားအားလံုး၏ လိုအပ္ခ်က္မွာ ထမင္း ႏွစ္ ႏွပ္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုအသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဖယ္ခြာကာ ေနတတ္မည္ဆိုလ်င္ ထမင္း ႏွစ္ ႏွပ္ကို အပူအပန္ မရိွဘဲ စားေသာက္နိင္ေသာ ေနရာေတြ ရိွေနေသးေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ျမင္တတ္ခဲ့ၿပီ။ ထိုအရာေတြ မရိွသျဖင့္ ဘာမွ မျဖစ္ေသာ လူတန္းစားမ်ားသည္ က်ေနာ္ ခ်န္ထားခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ရိွေနသည္။

က်ေနာ့္ အတြက္လည္း ထိုအရာေတြ ရိွမွ ျဖစ္ မျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးလိုက္မိသည္။ က်ေနာ္စိတ္ႏွလံုး အတြင္းမွ အေျဖတစ္ခု ျပန္ထြက္လာသည္။ ထိုအရာေတြ မရိွဘဲ က်ေနာ္ ေနနိင္သည္။ စိတ္ႏွလံုး ေအးခ်မ္းစြာ ရွာေဖြ စားေသာက္ျခင္းႏွင့္ စပါးခင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာေသာ လတ္ဆတ္သည့္
 ေလညင္းမ်ားကိုေတာ့ ဒီအရပ္မွာပဲ က်ေနာ္ ရွာေဖြေတြ႔ရိွနိင္မည္။ ထို လတ္ဆတ္ေသာ ေလထုကို က်ေနာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္။

“ ဗ်ဳိ႕ ကိုေအးေဆာင္ ရြာဘက္ ျပန္လွည့္ဗ်ာ ”
“ ဗ်ာ ”

“ ရြာဘက္ ျပန္လွည့္ၾကစို႔ဗ်ာ က်ေနာ္ ဒီရြာမွာပဲ ေနေတာ့မယ္ ”

လွည္းရပ္သြား၏။ က်ေနာ့္ကို သူ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ သူလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ အားပါးတရ ေျပာခ်လိုက္သည္။

“ က်ဳပ္တို႔ရြာက ဆရာေလးကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုပါတယ္ဗ်ာ ”

ရြာျပန္လာရ၍ထင္သည္ ႏြားတို႔ပင္ ပို၍ ျမဴးၾကြေနသလိုလို။ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္လည္း အေမျဖစ္သူႏွင့္ ညီျဖစ္သူထံ ျပန္လာရသလို ျမဴးၾကြေနမိသည္။ စပါးခင္း ႏွင့္ ေလညင္းမ်ားကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ႀကိဳဆို ေနၾကသည္ ထင္၏။ ျငင္ျငင္သာသာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ျဖင့္ တိုက္ခတ္ေနေလေတာ့သည္။