ခ်ဳံထဲက ငါး

မၾကာခင္မွာ ေမာ္ေတာ္ ဆိုက္ေတာ့မွာေၾကာင့္ ပါလာေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဘက္မွ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အဆင္သင့္ဆြဲကာ ေမာ္ေတာ္အေရွ႕ပိုင္းကို ထြက္လာခဲ့သည္။

"အကို ဘယ္ ဆိပ္ဆင္းမလဲ" ေမာ္ေတာ္ဦးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလးမွ ေမးသျဖင့္
" ဖြားစိမ္း ဆိပ္မွာ ဆင္းမယ္ညီ ဟိုေရွ႕က အုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ရိွတဲ့ဆိပ္ "
" သိတယ္အကို"

ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ ထရပ္ကာ ေမာ္ေတာ္ စက္ေလွခန္းကို လက္ေထာင္ျပ၍ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ တြံေတးၿမိဳ႕ႏွင့္ အဖြားတို႔ရြာရိွေသာ ကရင္ေခ်ာင္းထဲကို ေျပးဆြဲေနေသာ ေမာ္ေတာ္သည္ အရွည္ေပ ၃၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရိွၿပီး အက်ယ္မွာေတာ့ ၉ ေပခန္႔ရိွမည္ ထင္ရသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚတက္သည့္ ေမာ္ေတာ္ဦး မွ ေလွကားျဖင့္ ၄ ထစ္ခန္႔ဆင္းမွ ေမာ္ေတာ္ဝန္းထဲကို ေရာက္သည္။ အထဲတြင္ေတာ့ ဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္ ခံုတန္းရွည္မ်ား ရိွေနသည္။ အလယ္ကြက္လပ္တြင္ေတာ့ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ထားရန္ျဖစ္သည္။

ခရီးသည္ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းသူသည္ တြံေတးတူးေျမာင္းကို ေက်ာ္ကာ ကရင္ေခ်ာင္းထဲ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေမာင္းရသျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ဦးမွ အကူေကာင္ေလးရဲ႕ အခ်က္ျပမႈကို ေခါင္မိုးေပၚမွ ေက်ာ္ကာ ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္သည္ စက္အရိွန္သတ္ၿပီး ဖြားစိမ္းဆိပ္သို႕ ဦးတည္ေနသည္။ ဖြားစိမ္း ဆိုသည္က ကြ်န္ေတာ့္ အဖြားျဖစ္သည္။ အဖြားအိမ္ေရွ႕က ေရခ်ဳိးဆိပ္ကို ဖြားစိမ္းဆိပ္ဟု ေခၚၾကသည္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ ထိုးဝါးကို အဆင္သင့္ကိုင္ထားသည္။

ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကပ္ဟန္မည္႕ျမင္သျဖင့္ ကမ္းနဖူးတြင္ ေဆာက္ထားေသာ ေဒၚေလးတို႔ အိမ္မွ အကိုေလး ထြက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဦးေလးအိမ္ဘက္ကို လွည့္ကာ ေအာ္လိုက္သံ သဲ့သဲ့ပါ ၾကားလိုက္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္လာသည္ကို လွမ္းေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္မည္။ အရိွန္သတ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္သည္ ထိုးဝါးရဲ႕ အကူအညီျဖင့္ ကမ္းနဖူးကို ေျဖးညင္းစြာ ဦးတိုက္သည္။

" မင္းတစ္ေယာက္ထဲလား ေဒၚႀကီးတို႔မပါဘူးလား "
လက္ထဲမွ အထုပ္ကို လွမ္းယူရင္း ေမေမတို႔ ပါမပါကို အကိုေလးမွေမးလိုက္သည္။

" သူတို႔ေတြ မအားပါဘူးကြာ ငါသာ မေနနိင္လို႔ ထြက္လာတာ "

ျပန္ေျဖရင္း ဖိနပ္ကို လက္ကကိုင္ကာ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။

" အိမ္လိုက္ခဲ့မလား "
" အဖြားကို အရင္သြားကန္ေတာ့လိုက္အံုးမယ္ေလ"

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အေျဖစကားေၾကာင့္ အထုပ္ဆြဲရင္း အကိုေလးပါ အဖြားအိမ္သို႔လိုက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေမေမတြင္ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ ရိွသည့္အနက္ ေမေမတစ္ေယာက္သာ ျမိဳ႕တြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေလး ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ အေဒၚတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရြာတြင္သာ ေနထိုင္သည္။ အဖြားကေတာ့ ဦးေလး အငယ္ဆံုးႏွင့္သာ အတူေနသည္။ အိမ္ ၃ လံုးသည္ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ တည္ရိွေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကပ္သံေၾကာင့္ ဦးေလးရဲ႕ သားသမီးမ်ား ထြက္လာၾကျပီး အားရဝမ္းသာၾကိဳဆိုၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ရြာတြင္သာ ေပ်ာ္သျဖင့္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္သည္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ရြာကို ေရာက္လာျမဲျဖစ္သည္။ ဝမ္းကြဲ ညီအကို ေမာင္ႏွမ မ်ားသျဖင့္ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ခ်ိန္အထိ ရြာတြင္သာ ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္သည္ ကြ်န္ေတာ္အမက္ေမာဆံုး အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ မနက္ေဝလီေဝလင္းတြင္ ေခ်ာင္းထဲမွ ျဖတ္သြားေသာ ပဲ့ေထာင္(စက္ေလွ) မ်ားရဲ႕ အင္ဂ်င္သံ တဘုတ္ဘုတ္ကို အိပ္ယာထဲတြင္ မွိန္းရင္း နားေထာင္ရသည္မွာ မေမ့နိင္ေသာ အရသာ တစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ျမိဳ႕ေပၚတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အင္ဂ်င္သံမ်ားကို ၾကားရခ်ိန္တြင္ ရြာရဲ႕ မနက္ခင္းမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားတတ္သည္။

အထုပ္အပိုးမ်ားခ်ကာ ပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိခြဲတမ္းခ်ရသည္။ အဖြားအတြက္ ဦးေလးေတြႏွင့္ အေဒၚအတြက္ ခြဲကာ အသီးသီးကို ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမေမလႉလိုက္ေသာ လႉဖြယ္မ်ားကိုယူကာ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္လႉဒါန္းလိုက္သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ဘႀကီးေအး အိမ္ေရွ႕အေရာက္ ျခံထဲမွ ထြက္လာေသာ ဘၾကီးေအး ႏွင့္ဆံုေတြ႔ရသည္။

" တူရီး ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲကြ "
" ဒီေန႔ပဲ ေရာက္တာ ဘႀကီး .... ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ "
" ေအးေကာင္းတယ္ကြ ... ဘယ္သူေတြပါေသးတုန္း "
" ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ အရင္လာတာ ေမေမတို႔က ေနာက္မွ လိုက္လာမယ္နဲ႔တူတယ္ "
" မၾကည္ဝင္းတို႔ေရာ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္... ေကာင္းတယ္ ဘႀကီး ေမေမေရာ ေဖေဖေရာပဲ "
" ေအးေအး ေကာင္းတယ္ .. အေတာ္ပဲကြ ညေန ငါ ခ်ဳံေဖာ္မယ္ လာခဲ့ေလ " ဘႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာ သြားသည္။
" လာမယ္ ဘႀကီး ... ဒါမ်ဳိး ၾကံဳခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ "
" ေအးေအး လာခဲ့ မင္းဦးေလးေတြပါ ေျပာလိုက္အံုး "
" ဟုတ္...ဘႀကီး ဒါဆို သြားလိုက္အုံးမယ္ "
" ေအး ေအး"

ဘႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး အဖြားအိမ္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ညေနခင္းတြင္ ခ်ဳံေဖာ္ သည္ႏွင့္ ၾကံဳရသျဖင့္ ဝမ္းသာသြားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အဖြားႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို ခ်စ္ခင္စိတ္ အျပင္ ရြာဓေလ့မ်ားကိုပါ ႏွစ္သက္သျဖင့္ ရက္ရွည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရတိုင္း ရြာကို ေရာက္ေအာင္ လာေလ့ရိွသည္။ ခ်ဳံေဖာ္သည္ ဆိုသည္မွာလည္း ရြာရဲ႕ ဓေလ့ တစ္ခု ျဖစ္သျဖင့္ ညေနခင္းကိုအျမန္ေရာက္ ခ်င္ေနမိေတာ့သည္။

ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ အကိုေလးႏွင့္အတူ ဘႀကီး အိမ္ဘက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ခ်ဳံေဖာ္မည့္ ဘႀကီးအိမ္ေရွ႕ ေရခ်ဳိးဆိပ္တြင္ေတာ့ ဘႀကီးအပါအဝင္ ရြာထဲမွ ကာလသားမ်ားႏွင့္ ဦးေလးတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ငါးဖမ္းပိုက္ကို ျဖန္႔ခင္းေနၾကသလို တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ မွ်င္ဝါးမ်ားကို ဆြဲယူေနၾကသည္။ ဘႀကီးျဖစ္သူကေတာ့ ဂါလံပံုးႀကီးထဲသို႔ အရက္ဆီႏွင့္ ေရေရာကာ အရက္စပ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္၍ ဝိုင္းႏႈတ္ဆက္ၾကသျဖင့္ သူတို႔ကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

ဘႀကီးျဖစ္သူမွ ခြက္တစ္ခြက္ထဲ အရက္ထည့္ကာ ကမ္းစပ္က အပင္ေျခရင္းတြင္ သြားထားလိုက္သည္။ မၾကာမီွအခ်ိန္တြင္ ခ်ဳံေဖာ္ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ငါး၊ ပုဇြန္မ်ား ပိုမိုရရန္ ဆိုင္ရာပိုင္ရာကို ဦးတိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘး ရြာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔အိမ္ေရွ႕မွ ေရဆိပ္ကို မိမိတို႔ အပိုင္ဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ အဖြားစိမ္း ဆိပ္ ၊ ဘႀကီးေအး ဆိပ္ စသည္ျဖင့္ အလြယ္ေခၚျဖစ္ၾကသည္။ အတြင္းပိုင္းတြင္ ရိွေသာ အိမ္ေျခမ်ားရိွသည့္ အရပ္ကိုေတာ့ ကုန္းဘက္ ဟု ေခၚၾကသည္။ ကုန္းဘက္ ခဏသြားလိုက္အံုးမယ္ ၊ ကုန္းဘက္က ျပန္လာရင္ မုန္႔ဖတ္ ဝယ္ခဲ့၊ ေသာက္ေရခပ္ဖို႔ ကုန္းဘက္ သြားလိုက္အံုးမယ္ စသျဖင့္ ရြာရဲ႕ တည္ရိွပံုကို ကမ္းနားဆိပ္ ႏွင့္ ကုန္းဘက္ ဟူ၍ ခြဲျခားေျပာဆိုၾကသည္။

ေန႔လည္ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကုန္းဘက္ တြင္ေနသူမ်ားလည္း ကမ္းနားဆိပ္သို႔ ဆင္းလာၿပီး ေရခ်ဳိးရသည္။ ကုန္းဘက္ေနသူမ်ား အဖို႔ေတာ့ ခ်ဳံခ်ထားၿပီး ငါးဖမ္းဖို႔ အခြင့္သိပ္မရၾကေပ။ လူေနအိမ္မရိွေသာ ေရခ်ဳိးဆိပ္တြင္သာ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်ဳံခ်ျခင္းကို ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ခ်ဳံခ်သည္ ဆိုသည္မွာ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားကို ေရထဲသို႔ ပစ္ခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အခက္အလက္ ရႈပ္ေထြးေသာ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားကို ေရထဲသို႔ စုျပံဳ ပစ္ခ်ထားသျဖင့္ ေရေအာက္ထဲတြင္ ခ်ဳံ ကဲ့သုိ႔ အကိုင္းအခက္မ်ား ရႈပ္ေနေတာ့သည္။ ငါး၊ ပုဇြန္ တို႔သည္ ေအာက္ေျခရႈပ္ေနေသာ အကိုင္းအခက္မ်ား ၾကားတြင္ ခိုေအာင္း ေနတတ္သျဖင့္ ထိုကဲ့သုိ႔ ခ်ဳံအတုကို ဖန္တီးေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ခ်ဳံ ပိုင္ရွင္မွ မနက္ႏွင့္ ညေနတြင္ ဖြဲႏုမ်ားကို ၾကဲပက္ကာ အစာေကြ်းသျဖင့္ ထိုေနရာတြင္ ရိွေသာ ငါး ၊ ပုဇြန္မ်ား ထိုခ်ဳံမွ မခြာေတာ့ေပ။ ထိုေနရာသို႔ ထပ္ေရာက္လာေသာ ငါး ၊ ပုဇြန္မ်ားေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ငါး အစု အေဝးႀကီး ေနထိုင္ေသာေနရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ၁၀ရက္ ၁၅ရက္ခန္႔ ထိုကဲ့သုိ႔ အစာမ်ား ၾကဲပက္ၿပီးလ်င္ေတာ့ ခ်ထားေသာ ခ်ဳံကို ေဖာ္လို႔ရၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကို ခ်ဳံေဖာ္သည္ဟု ရပ္ရြာစကားျဖင့္ ေခၚၾကသည္။ ယခုလည္း ဘႀကီးေအး ျဖစ္သူ သူခ်ထားေသာ ခ်ဳံကို ေဖာ္ေတာ့မည္။ ခ်ဳံထဲတြင္ ငါး ဘယ္ေလာက္ရမည္ကိုေတာ့ အတိအက် မခန္႔မွန္းနိင္ေပ။

ခ်ဳံေဖာ္မည့္ေန႔တြင္ ခ်ဳံပိုင္ရွင္မွ မွ်င္ဝါး ၁၀ လံုးခန္႔ကုိ ရွာထားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဳံေဖာ္ရာတြင္ သံုးေသာ ငါးဖမ္းပိုက္ကို အခေၾကးေငြျဖင့္ ငွားရမ္းရသည္။ အရက္ဆီ ပုလင္းမ်ားကိုဝယ္ကာ ဂါလံပံုးျဖင့္ အရက္စပ္ထားေပးရသည္။ ေရထဲတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေနၾကရသျဖင့္ ဝိုင္းကူသူမ်ား ခ်မ္းေအး ၾကေသာေၾကာင့္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ေသာက္ဖို႔အတြက္ျဖစ္သည္။ ဝိုင္းကူသူမ်ားကို အခေၾကးေငြ ေပးရန္မလိုေပ။ ကိုယ့္အလွည့္ သူ႔အလွည့္ ကူၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုက္သင့္သလို ဟင္းတစ္ခြက္စာ ဟင္းတစ္အိုးစာ ေပးလိုက္လ်င္ ေက်နပ္ ၾကသူမ်ားလည္းျဖစ္သည္။ ခ်ဳံေဖာ္သည့္အခါ တစ္ခါတစ္ေလ ငါးအရနည္းသည့္ အခါမ်ဳိးႏွင့္ ၾကံဳလ်င္ ဟင္းစားေပးလ်င္ပင္ မယူတတ္ၾကေပ။

" ငါ့ေကာင္ေတြ လာၾကေဟ့ အခ်မ္းေျပ ခ်လိုက္ရေအာင္ "

ဘႀကီးေအး ေခၚသံေၾကာင့္ ဝိုင္းကူသူမ်ား အရက္ပံုးေဘး ဝိုင္းလာကာ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ေသာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုၾကီးသာေအာင္ႏွင့္ ဖိုးသာထူးတို႔ တင္ပါးႏွစ္လံုး ေပၚသည္အထိ ခါးေတာင္းကို ေျမွာင္ေအာင္က်ဳိက္ျပီး ေရထဲ ဆင္းၾကေတာ့သည္။ ခ်ဳံေဖာ္ရာတြင္ ပထမဆံုး အေနျဖင့္ မွ်င္ဝါး မ်ားကို ခ်ဳံခ်ထားေသာ ေနရာကို ဝိုင္းပတ္ကာ ကမ္းစပ္ကို မ်က္နာမူၿပီး ဂ ငယ္ ပံုစံ ခပ္က်ဲက်ဲ လိုက္စိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ငွားထားေသာ ငါးဖမ္းပိုက္ကို စိုက္ထားသည့္ဝါးမ်ားတြင္ ႏွီးမ်ားျဖင့္ လိုက္ခ်ည္ၾကေတာ့သည္။ ပိုက္ခ်ည္ရာတြင္လည္း ဝါးတိုင္စိုက္ထားေသာ ေရအနက္ကို ၾကည့္ကာ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္ထိသည္ အထိပိုက္ခ်ထားရသည္။ ခဲသီး ဆြဲထားေသာ ပိုက္သည္ ၾကမ္းျပင္တြင္ က်ေနသျဖင့္ ခ်ဳံထဲမွ ငါးတို႔ ေအာက္ေျခမွ တိုးထြက္၍ မရနိင္ေတာ့ေပ။

ဝါးတိုင္တို႔တြင္ ပိုက္ခ်ည္ၿပီးသျဖင့္ ဖိုးသာထူး တို႔ ျပန္တက္လာၾကသည္။ အခ်မ္းေျပ သူတို႔ ေသာက္ေနၾကသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆင္းလို႔ရၿပီျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ငါးဖမ္းရသည္ထက္ ေရထဲဆင္းခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ အလွမ္းေဝး သျဖင့္ ရြာေရာက္တိုင္း ေရထဲဆင္းဖို႔ပဲ စိတ္ကူးေနမိသည္။ ေရထဲဆင္းရင္း ငါးဖမ္းရသည္မွာေတာ့ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလြန္းသည္။ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ငါးမ်ား တိုးေဝွ႕ေသာ ခံစားခ်က္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရြာထဲမွ အရီးတင္ျမႏွင့္ အမလွေလးစိန္တို႔ မိန္းကေလး တစ္သိုက္ စဥ္းတီတုံး တစ္ဖက္ ဓါးမ တစ္ဖက္ကိုင္ကာ ေရာက္လာၾက၏။

ခ်ဳံေဖာ္ရာတြင္ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားနည္းတူ မိန္းခေလးမ်ားရဲ႕ အကူအညီလည္း လိုအပ္သည္။ ဖမ္းမိေသာ ငါးတို႔ကို ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း လုပ္လို႔ရသည္အထိ တစ္ခါတည္း လုပ္ေပးၾကသည္။ မိထားေသာ ငါးတို႔ကို ေနာက္တစ္ေန႔ ရန္ကုန္ပို႔ဖို႔ ေရခဲရိုက္ထားရန္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ငါးေျခာက္လွန္းလို႔ ရသည္အထိ ခုတ္ထစ္ ခြဲစိတ္ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုက္သင့္သလို ဟင္းစားမ်ား ေပးသလို ငါးေခါင္းႏွင့္ ငါးအဆီအိတ္ ကိုလည္း သူတို႔ကို ေပးသည္။ ရြာတြင္ေတာ့ ငါးမွ ရသည့္အဆီမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ရာတြင္ အသံုးျပဳသျဖင့္ ငါးဆီသည္လည္း တန္ဖိုးရိွေနသည္။ အသီးအရြက္ေၾကာ္မ်ားတြင္ ငါးဆီနံ႔သင္းေနျခင္းသည္ ရြာမွာေတာ့ ပံုမွန္အျဖစ္အပ်က္သာျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္ ေရထဲဆင္းၾကကာ ခ်ထားေသာ အကိုင္းအခက္ေတြကို ကမ္းေပၚ လက္ဆင့္ကမ္း တင္ၾကသည္။ ေျခေထာက္မွလည္း ေရထဲကို လိုက္စမ္းရင္း သစ္ကိုင္း အစအနေတြ ရိွမရိွ စမ္းသပ္ရေသးသည္။ ေရထဲတြင္ သစ္ကိုင္းတို႔ မရိွေတာ့မွ ပိုက္ဆြဲရာတြင္ အဆင္ေျပသည္။ သို႔မဟုတ္လ်င္ က်န္ေနေသးေသာ သစ္ကိုင္းတို႔ေၾကာင့္ ပိုက္ စုတ္ျပဲတတ္သည္။

" မၾကည္ဝင္းသား သတိထားေနာ္ ကိုင္းစူး ေနမယ္ " အရီးတင္ျမရဲ႕ စကားေၾကာင့္
" ဟုတ္ကဲ့ အရီးျမ "

ဟုစိတ္မပူေစရန္ ျပန္ေျဖလိုက္ရသည္။ ရြာေတြမွာေတာ့ နာမည္အစေဖာ္မရလ်င္ မိဘနာမည္တပ္ၿပီး ဘယ္သူ႔သား ဘယ္ဝါ့သမီး ဆိုျပီး ေခၚညႊန္းေလ့ရိွသည္။

" အဘႏွယ္ တစ္ျခံလံုးမ်ား ခုတ္ျပီး ပစ္ခ်ထားသလား နည္းတဲ့အကိုင္းေတြ မဟုတ္ဘူး "
ကိုႀကီးသာေအာင္ စကားေၾကာင့္
" မိုးဦးက်တုန္းက က်ဳိးက်တဲ့ အကိုင္းေတြ ျခံရွဴပ္တာနဲ႔ ပစ္ခ်ထားတာကြ " ဘႀကီးေအးမွ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

" အဘ ပစ္ခ်တာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး အထဲက ငါးေတြေတာ့ မူးကုန္ေတာ့မွာပဲ "
" ဘာျဖစ္လို႔တုန္းကြ "
" အကိုင္းေတြ ဒီေလာက္ ရႈပ္ေနမွေတာ့ ငါးေတြလည္း ရြာဘုရားပြဲက ဝကၤဘာ ထဲ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ "
" ေအးကြ မေသာက္ဘဲနဲ႔ မူးေရာေပါ့ "

ဖိုးသာထူးစကားကို ဘႀကီးျဖစ္သူမွ အလိုက္သင့္ အရႊန္းေဖာက္သျဖင့္ အားလံုးရယ္ကုန္ၾကသည္။ ေရထဲမွ သစ္ကိုင္းမ်ား အကုန္ေဖာ္ၿပီးသျဖင့္ ကုန္းေပၚ ျပန္တက္လာၾကသည္။ ေရထဲတြင္ ေနလိုက္ရသျဖင့္ ခ်မ္းေအးေသာေၾကာင့္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ေသာက္ၾကျပန္သည္။

" ကိုႀကီးေအး... ခင္မ်ားခ်ဳံ အရမ်ားမယ္ဗ် ကိုင္းေဖာ္ေနရင္း ငါးတိုးတာ မနည္းဘူးရယ္ "

ဦးေလးျဖစ္သူမွ ေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ဘႀကီးေအး မ်က္နာ ရႊင္ျပသြားသည္။ ခ်ဳံခ်သည္ဆိုသည္မွာ မျမင္ရေသာကံၾကမၼာႏွင့္ အေလာင္းအစား လုပ္ထားရသလိုျဖစ္သည္။ ခ်ဳံေဖာ္ခ်ိန္တြင္ ဘယ္ေလာက္အထိ အရမ်ားမည္ နည္းမည္ဆိုသည္ကို ခန္႔မွန္းလို႔မရေပ။ သဘာဝက ေပးထားေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းထဲတြင္ လုပ္ကိုင္ရေသာေၾကာင့္ အရင္းအႏွီးေတာ့ နည္းသည္။ မနက္ ည ေကြ်းေသာ အစာဖိုး၊ ပိုက္ငွားခ ၊ ဧည့္ခံစရိတ္ေလာက္သာ ကုန္က်ခံရေပမယ့္ တခါတစ္ေလ ငါးအရနည္းသည္ႏွင့္ ၾကံဳလ်င္ေတာ့ ခ်ဳံရွင္ျဖစ္သူလည္း စိတ္ပ်က္ရသည္။

" ကဲ ပိုက္ဆြဲ လိုက္ၾကရေအာင္ "

ဦးေလးျဖစ္သူရဲ႕ ေလာေဆာ္ မႈေၾကာင့္ အားလံုးေရထဲဆင္းဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္သည္ ခ်ဳံေဖာ္ျခင္းရဲ႕ အရိွန္အျမင့္ဆံုး ျဖစ္သလို အဓိက အခန္းက႑ လည္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္မွာလည္း ဒီအခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္။ သစ္ကိုင္းတို႔ရွင္းလင္းသြားေသာ ေရထဲတြင္ ငါးမ်ဳိးစံုႏွင့္ ပုဇြန္တို႔သာ က်န္ရိွၾကေတာ့သည္။ ငါးက်ည္း ။ ငါးခူ ၊ ငါးစင္ရိုင္း တို႔လို စူးမိလ်င္ အဆိပ္တက္သလို ခံစားရေသာ ငါးမ်ားလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရိွနိင္သျဖင့္ ေရထဲတြင္ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းခါနီးတိုင္း သတိထားေနရသည္။ ခ်ဳံခ်ထားေသာ ေနရာသည္ ေရအနက္ လူႀကီးရင္ဘတ္ခန္႔ သာရိွသျဖင့္ ေရထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလို႔ရသည္။ ခ်ထားေသာ သစ္ကိုင္း မ်ားသျဖင့္ ဧရိယာ အဝန္းအဝိုင္းေတာ့ အနည္ငယ္ က်ယ္သည္။

ဘႀကီးေအးႏွင့္ ဖိုးသာထူး တို႔ ဝါးတိုင္တြင္ ခ်ည္ထားေသာ ငါးဖမ္းပိုက္မွ ႏွီးခ်က္မ်ား လိုက္ျဖဳတ္ခ်ိန္တြင္ က်န္တဲ့သူမ်ားမွ ဂ ငယ္ ပံုစံ ဝိုင္းထားေသာ ပိုက္အျပင္ဘက္ထြက္ကာ ပိုက္ရဲ႕ အေပၚအနားမ်ားကို ကိုင္ေပးထားသည္။ ခ်ည္ထားသည္မ်ား ျဖဳတ္လိုက္လ်င္ ပိုက္မ်ား ေရထဲသုိ႔ က်သြားနိင္သျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ မ ေပးထားရျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဂ ငယ္ ပံုစံ ဝိုင္းထားေသာပိုက္ရဲ႕ ညာဘက္ အစြန္ဆံုးကို ကိုင္ထားေပးသည္။ ဘယ္ဘက္အျခမ္းကို ေတာ့ အကိုေလးမွ ကိုင္ထားေပးသည္။ ဝါးတိုင္တြင္ ခ်ည္ထားေသာ ႏွီးခ်က္မ်ား အားလံုး ျဖဳတ္ၿပီးသျဖင့္ ပိုက္ကို ဆြဲၾကေတာ့သည္။

ဂ ငယ္ပံုစံ အဝန္းအဝိုင္း က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းေအာင္ ကမ္းစပ္ဆီသို႔ ပိုက္ကိုဆြဲယူၾကသည္။ ပိုက္ဧရိယာ က်ဥ္းလာသျဖင့္ ေရမ်ား တစ္ပြက္ပြက္ ထလာသည္။ သူတို႔ေနရေသာ ဧရိယာ က်ဥ္းလာေသာေၾကာင့္ ငါးမ်ား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ ငါးရံ႕ႀကီး ၂ ေကာင္ ကုန္းေပၚေျပးတက္လာသျဖင့္ ကမ္းစပ္တြင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူမ်ားမွ ဆတ္ခနဲ ဖမ္းကာ ေတာင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ငါးမ်ား ထခုန္သည္ကိုပါ ျမင္လာရသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ငါးမ်ားကေတာ့ အခုန္မွန္သြား သျဖင့္ ပိုက္အျပင္ဘက္ေရာက္ကာ လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေျပးေပါက္ မရိွသျဖင့္ ကမ္းစပ္ဆီကို တက္လာၾကသည္။

ကမ္းစပ္နားေရာက္လာသျဖင့္ ပိုက္ကိုင္ထားသူမ်ားမွ ပိုက္ကို ျမင့္ျမင့္ေျမွာက္ထားလိုက္သျဖင့္ ငါးမ်ား ခုန္ပ်ံၾကေပမယ့္ ေျမွာက္ထားေသာ ပိုက္တြင္သာၿငိ ကုန္ၾကသည္။ ေရေအာက္ဘက္တြင္ ေရာက္ေနေသာ ပိုက္တြင္လည္း ငါးမ်ား ၿငိေနေတာ့သည္။ ထြက္ေပါက္ မရိွေတာ့သျဖင့္ ကမ္းစပ္က ရြံ႕ညႊန္ေတြထဲကို စုျပဳံကာ တိုးဝင္ေနေသာ ငါးတို႔ကို လက္ျဖင့္ ဖမ္းကာ ကမ္းေပၚပစ္တင္ေပးၾကသည္။ ကမ္းေပၚမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူတို႔က ေကာက္ယူကာ ေတာင္းေတြထဲ ထည့္ၾကသည္။

လူအင္အားျဖင့္ ဆြဲယူေသာပိုက္သည္ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကမ္းစပ္နား ေရာက္လာၿပီ။ ပိုက္ထဲမွ ကမာၻပ်က္ေသာ ငါးတို႔ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ ဘႀကီးေအး မ်က္နာ ျပံဳးရႊင္ေန၏။ ဘႀကီးေအးရဲ႕ ခ်ဳံ ငါးအရမ်ားသည္ဟု ဆိုရမည္။ ေတာင္းထဲေရာက္သြားေသာ ငါးတို႔ပင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွျပီ။ ပိုက္ထဲတြင္ ရိွေနေသာ ငါးတို႔သည္လည္း ခုန္ပ်ံေနၾကသည္။ ရြံ႕ညႊန္ထဲ တိုးဝင္ေနေသာ ငါးရံ႕တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ဖမ္းသည္။ ငါးရံ႕တြင္ ဆူးေတာင္တို႔ မရိွသျဖင့္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဖမ္းရဲျခင္းျဖစ္သည္။ ဖမ္းေလ့ ဖမ္းထ မရိွသျဖင့္ မိၿပီးမွ ေခ်ာ္ ထြက္ကာ လြတ္သြားျပန္သည္။

ေျခေထာက္ၾကားမွ တိုးထြက္သြားေသာ ငါးရံ႕ႀကီးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ထခုန္ လိုက္သည္ကို ျမင္သျဖင့္ ကမ္းေပၚမွ အပ်ဳိတစ္အုပ္ ရယ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ လြတ္သြားေသာ ငါးကို မရွာေတာ့ဘဲ ရြံ႕ႏြံထဲ တိုးေနေသာ ေနာက္ထပ္ ငါးရံ႕ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မိေစဖို႔ ရြံ႕ႏြံထဲ ေရာက္သထက္ ေရာက္ရန္ ၾကိဳးစား တိုးဝင္ေနေသာ ငါးရံ႕ အေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ ခါးလယ္ေနရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အားရပါးရ ဖမ္းညစ္လိုက္သည္။ ရြံ႕ႏြံတို႔ရဲ႕ ေခ်ာ္ထြက္မႈ ငါးရံ႕ရဲ႕ ရုန္းအား ေၾကာင့္ လက္ထဲတြင္ ၾကာၾကာမကိုင္နိင္။ မလွေလးစိန္ တို႔ကို ၾကြားမည့္စိတ္ကူးကို ဖ်က္ကာ ကမ္းေပၚသို႔ ျမန္ျမန္ ပစ္တင္ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။

ကမ္းစပ္နား အထိ ပိုက္က ေရာက္လာသျဖင့္ ပိုက္ဆြဲမည့္သူ အမ်ားႀကီး မလိုေတာ့ေပ။ ကမ္းစပ္စီတိုးကပ္လာေသာ ငါမ်ားကုိသာ အဓိက ဝိုင္းဖမ္းၾကသည္။ ပိုက္ထဲမွ ခုန္ပ်ံေနေသာ ငါးတို႔ကိုလည္း လိုက္ဖမ္းၾကသည္။ အေလ့အထ ရိွသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆူးေတာင္ပါေသာ ငါးတို႔ကို ဖမ္းရာတြင္လည္း သက္ေသာင့္ သက္သာ ရိွၾကသည္။ ငါးက်ည္း ဆူးေတာင္ျဖင့္ ထိမိလ်င္ အဆိပ္တက္ကာ ကိုက္ခဲေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မဖမ္းဝ့ံေပ။ ထို႔ေနာက္ ပိုက္ကို ကမ္းေပၚအထိ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္လိုက္ၾကသည္။ ပိုက္ထဲတြင္ ငါး ပုဇြန္တို႔ ရြံ႕ႏြံ ႏွင့္ အတူ ေရာေထြးေနသည္။ ေျမျပင္ေပၚေရာက္လာသျဖင့္ ငါးမ်ား သိပ္မခုန္နိင္ေတာ့ေပ။ အနီးဆံုး ေတာင္းေတြထဲ ပစ္ထည့္ၾကသည္။ ပုဇြန္ထုပ္ေတြ ငါးသေလာက္ ေတြအျပင္ ငါးပူတင္း ေတြပါ ပါသျဖင့္ ငါးမ်ဳိးစံုသည္ဟု ေျပာရမည္။ ဘႀကီးေအး မ်က္နာေတာ့ ေပ်ာ္မဆံုး ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ပိုက္ကို ဆြဲတင္ျပီးသျဖင့္ ရြာထဲမွ ကေလးတို႔ ေရစပ္ကို ဆင္းကာ ငါးႏိႈက္ၾက၏။ ရြံ႕ႏံြထဲတိုးဝင္ကာ ေပ်ာက္ေနေသာ ငါးမ်ားကို လိုက္ႏိႈက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုငါးမ်ားကိုေတာ့ ဖမ္းမိတဲ့သူ ယူခြင့္ရိွသျဖင့္ ကေလးေတြ ႏွင့္အတူ ရြာထဲမွ အမ်ဳိးသမီး တစ္ခ်ဳိ႕ပါ ဝင္ဖမ္းၾကသည္။ တြင္းေပါက္ေသးေသးထဲ တိုးဝင္ေနေသာ ငါးရွဥ့္ အျမီးကို ဖမ္းမိသျဖင့္ ဝဏၰတို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ အားၾကိဳးမာန္တက္ ဆြဲထုတ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ရသြားေသာ ငါးရွဥ့္ အေတာ္ေလး ႀကီးသျဖင့္ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကသည္။ အကိုေလး ကေတာ့ ငါးခူ စူးသြားသျဖင့္ လက္ညိဳးကို စုပ္ကိုင္ကာ ဘႀကီးေအး အိမ္ေနာက္ ဖက္သို႔ ေျပးဝင္သြားသည္။ ငါးက်ည္း ငါးခူ စူးလ်င္ အလြယ္ဆံုး နည္းမွာ ကိုယ့္က်င္ငယ္ေရ ျဖင့္ ျပန္စြတ္ရသျဖင့္ အိမ္ေနာက္ဖက္ကို ေျပးဝင္သြား ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ဓေလ့ႏွင့္သူ အသားက်ေနသည္ ေျပာရမည္။

ေတာင္းထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ငါးတို႔ ေသကုန္သျဖင့္ မလွေလးစိန္ တို႔အဖြဲ႕ ခုတ္ထစ္ၾကသည္။ ငါးေျခာက္ ငါးျခမ္း လုပ္ဖို႔ ခြဲစိတ္ ၾကသည္။ ကာလသား တစ္သိုက္မွာေတာ့ ခ်မ္းေအးသည့္ဒဏ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ အရက္ဝိုင္း ဖြဲ႔ေနေလၿပီ။ ဘႀကီးေအးကေတာ့ ၾကာၾကာထိုင္မေသာက္နိင္ေပ သူရထားေသာ ငါးေတာင္းႀကီးမ်ားကို ထထၾကည့္ ေနေပေတာ့သည္။ မိထားေသာ ငါးဖ်င္းသလပ္ ေလးမ်ားကို ဘႀကီးေအးရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူမွ ေၾကာ္ျပီး အရက္ဝိုင္းကို လာပို႔ေပးသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရသာ ခ်ဳိျမိန္လွ၏။

ေရထဲတြင္ ၾကာၾကာေနလိုက္ရသျဖင့္ ခ်မ္းလာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဖြားတို႔ အိမ္ ျပန္လာ ခဲ့ေတာ့သည္။ မနက္ျဖန္ ကိုၾကီးသာေအး အိမ္တြင္ ရိုးရာနတ္စားပြဲ လုပ္မည္ဆိုသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ဆင္ႏြဲစရာ ပြဲတစ္ပြဲ ရိွေနေသးသည္။ နတ္စားျခင္း ဆိုသည္မွာလည္း ကရင္ရြာ တို႔အတြက္ လုပ္ေလ့ရိွေသာ နတ္ကန္ေတာ့ ျခင္း တစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္သည္။ ခ်ဳံေဖာ္ျခင္း ၊ နတ္စားျခင္း ၊ တို႔အျပင္ ရာသီ အလိုက္ ကရင္ရိုးရာ ဓေလ့မ်ား ရိွေနေသးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေက်းလက္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ရပ္ရြာဓေလ့မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္အာရံုကို အျမဲလိုလို ဆြဲေဆာင္နိင္စြမ္း ရိွေသာေၾကာင့္ အားလပ္ရက္တိုင္း ရြာကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ လာျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

(၂၈.၄.၂၀၁၀)
.....................................................................................................။


နတ္စားျခင္း အေၾကာင္းကိုလည္း ဒီေနရာတြင္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။