ဒဏ္ရာရက္စြဲ

ဒီေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္ရစရာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သလို ေၾကကြဲျခင္းရဲ႕
 ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ လည္း ျဖစ္သည္။ မနက္အိပ္ယာမွ ႏုိးကတည္းက ရင္ခြင္သည္ သိသိသာသာ စူးရွေနခဲ့သည္။ မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ေခါင္းကိုပါ ေရေလာင္းခ်ဳိး လိုက္ေတာ႔ တဒဂၤ လန္းဆန္းသြား၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ၾကိဳတင္စိတ္ကူး ထားသည့္အတိုင္း အကၤ်ီအျဖဴေရာင္ကို ထုတ္ဝတ္ကာ ဘုရားကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြးလာခဲ့ေသာ အေတြးတစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိခ်ိန္ေတြႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ၾကသည္ ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။

ဘုရားေစာင္းတန္းတေလွ်ာက္ ျဖည္းေလးစြာ တက္ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ အလုအယက္ ေရာင္းေနေသာ ဘုရားပန္းသည္မ်ားရဲ႕အသံေၾကာင့္ အသိတစ္ခ်ဳိ႕ ျပန္၀င္လာၾကသည္။ အနီးဆံုး ပန္းသည္ထံမွ ပန္းတစ္စည္း ဝယ္ယူကာ ဘုရားေပၚ ဆက္တက္လာ၏။ ေလွကားထစ္တိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕မသိစိတ္က ဆုေတာင္းတစ္ခုကိုသာ ရြတ္ဆိုကာ တက္လာခဲ့သည္။ ထိုဆုေတာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာေန႔ရက္မ်ဳိးမွာ အတူတူရိွခြင့္ ရခ်င္ပါသည္ ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။

စိတ္တခုလံုးကို အျဖဴစင္ဆံုးထားကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို တတ္သေလာက္ ဘုရားစာမ်ားျဖင့္ ရိွခိုးပူေဇာ္မိသည္။ဒီအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္သာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့သည္။ ရိုေသက်ဳိး
ႏြံေသာ ရိွခိုးပူေဇာ္မႈရဲ႕ အဆံုးတြင္ေတာ့ “တပည့္ေတာ္တို႔ ဘ၀တြင္ ဒီလိုေ၀းကြာရေသာ ေန႔ရက္မ်ဳိး ထပ္မရလိုပါ၏” ဟု ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။

ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ အရင္တစ္ႏွစ္က ဒီလိုေန႔တြင္လည္း ထိုဆုကိုသာ ေတာင္းခဲ့ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရုပ္ပြါးေတာ္ေရွ႕တြင္ ဒီေန႔ကဲ့သို႔ ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုႏွစ္ရဲ႕ အေရွ႕ကတစ္ႏွစ္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘုရားကိုလာျပီး ဒီလိုဆုမေတာင္း ျဖစ္ခဲ့ေသးပါ။ ဘယ္သူက ထင္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ပါသည္ဟု ေျပာခဲ့ေသာ မိန္းခေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဝးေသာအရပ္တြင္ တစ္ႏွစ္ထက္ပိုၿပီး ေနမယ္လို႔ေလ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္သည့္ေန႔တြင္ သူမသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ေဝးကြာေသာ အရပ္ကို ထြက္ခြာသြားသျဖင့္ ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႔ကိုပင္ အတူတကြ ရိွခြင့္မရခဲ့ေပ။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေဝးကြာခ်ိန္သည္

(၃)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။  ဘယ္လိုလူကေရာ ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ ရူးနမ္းေသာ စိတ္ကူးျဖင့္ ေ၀းကြာျခင္းရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္တိုင္း ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္းနိင္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မဆံုနိင္မခ်င္း ဆုေတာင္းေနအံုးမည္။ ျပန္ဆံုနိင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ စြမ္းေဆာင္နိင္သမွ် လုပ္ေဆာင္မႈထဲတြင္ ဆုေတာင္းျခင္းလည္း တစ္ခုအပါ အဝင္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘဝက ဓါတုေဗဒ ဘာသာကို စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ မတူညီေသာ ဓါတ္ျပဳပစၥည္းႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ဘယ္လိုအရာမ်ဳိး ထြက္လာနိင္မွန္း ေစာင့္ၾကည့္ရန္ စိတ္မရွည္ခဲ့သလို အက်ဳိးရလဒ္မ်ား ကိုလည္း မသိခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူကို “လိုအပ္ျခင္း” ႏွင့္ “အလြမ္း”တို႔ကို ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ “ရူးသြပ္ျခင္း” သာရလာေတာ့မွန္း အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ သိခဲ့ရျပီ။

ခုေတာ့ကြ်န္ေတာ္ ရူးေနရၿပီျဖစ္သည္။ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သတိရတိုင္း အရူးအမူး တမ္းတခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းေတြ ေသာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ျမင္တိုင္းေၾကကြဲစိတ္နဲ႔ ရူးေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆိုတာကိုလည္း အရူးတစ္ေယာက္လို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။
ျပန္ရနိင္ပါ့မလား.....။

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ေတြ တစ္ေန႔လံုး အံု႔ပ်ရီေ၀ေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူကို ျပင္းျပင္းရွရွ သတိရေနခဲ့သည္။
“နင္သိသင့္ပါတယ္ ခ်စ္သူရယ္ ငါတို႔က မုန္းလို႔ေဝးခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ ၊ သိပ္ခ်စ္ၾကလ်က္နဲ႔ ဒီေလာက္အထိေတာ့ ေ၀းေနဘို႔မသင့္ပါဘူး. ဘဝမွာ အခ်စ္ထက္ အေရးႀကီးတာ မရိွေတာ့မွန္း ယံုၾကည္လာတဲ့တစ္ေန႔ ငါ့ဆီျပန္လာခဲ့ပါ။ အခ်စ္တစ္ခုထဲနဲ႔ ဘဝရပ္တည္လို႔ မရဘူး ဆိုတာသိေပမယ့္
ငါကေတာ့ နင္ရိွရင္ ျပည့္စံုပါျပီ။”

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ေရာင့္ရဲတတ္မႈက ဒီေနရာမွာ ကြာတာလား ဒါမွမဟုတ္ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈထက္ ခ်စ္သူက ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ခံယူထားလို႔လား..။

ညဥ့္နက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္နိင္ဘဲ အေတြးေတြ လႊင့္ဝဲေနသည္။ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းက ျဖာထြက္သြားတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းမ်ားစြာလို အေတြးေတြ အၿပိဳၿပိဳ အကြဲကြဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အရင္းအျမစ္ကေတာ့ သူမကို လြမ္းေနရေသာေၾကာင့္ အေတြးေတြ လႈပ္ခတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူမကို သိပ္ခ်စ္မိလို႔ ဘာကိုမွ အျပစ္ဆိုမိမည္ မဟုတ္ေပ။ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ သူမေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ လြမ္းေနရအံုးမည္ ဆိုလ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပဲ လြမ္းေနအံုးမည္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးေတြ တေျဖးေျဖး ေမွးစင္းၾကလာျပီးေနာက္ လြမ္းေမာစြာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မအိပ္ခင္ေနာက္ဆံုး ေတြးလိုက္မိသည္မွာ သူမကိုတစ္သက္လံုး ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေနမည္ ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။

.......................................။။။။

သူမထံမွ ဖုန္းေခၚသံသည္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ခ်ဳိၿမိန္လြန္းလွသည္။ အထူးသျဖင့္ ဒီလိုေန႔တြင္ ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ရသည္။ ခ်စ္သူ၏အသံသည္ ေၾကကြဲျခင္းေတြကို ကာကြယ္ေပးထားနိင္သည့္ ဒိုင္းတစ္လက္လည္း ျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕အသံသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္ လန္းဆန္းေနသည္။ သူမႏွင့္စကားေျပာ

ေနရင္း သိခ်င္လာတာ တစ္ခုရိွသည္။ ဒီေန႔ကို သူမ မွတ္မိရဲ႕


လား... သတိေရာ ရပါ့မလား သိခ်င္လာသည္။
“ဒီေန႔ဘာေန႔လည္းသိလား”
“ဒီေန႔ ၂၀ ရက္ေန႔ေလ”
“အဲဒါေျပာတာမဟုတ္ဘူး”
“ေၾသာ္.. ဒီေန႔ ၾကာသာပေတးေန႔”
“ကြ်စ္.. ဟာကြာ.. ဒီေန႔ငါတို႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၄ ႏွစ္ရိွျပီေလ... ေဝးခဲ့ရတာလည္း ၃ႏွစ္ျပည့္ျပီ”
“သိသားပဲ သက္သက္ စေနတာပါ”
“စ မေနနဲ႔ကြာ လြမ္းေနရတာ သံုးႏွစ္ရိွၿပီ နည္းနည္းပါးပါးလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါအံုး”
“ဒီမွာလည္းလြမ္းေနရတာပါပဲ”
သူမရဲ႕စကားသည္ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ဖို႔ ေကာင္းေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လြမ္းေနရတာက ပိုမ်ားေနလို႔..
“ဒါဆိုလည္းျပန္လာပါေတာ့ကြာ”
“ျပန္လာလို႔ မရေသးဘူး ေက်ာင္းဆက္တက္ ရအံုးမယ္ေလ”
“အဲဒီေက်ာင္းကဘယ္ေတာ့မွၿပီးမွာ

လဲ”
“....”

ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ၾကည္ႏူးစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာသလို ခံနိင္ရည္စြမ္းေတြလည္း ကုန္ဆံုးလာခ်င္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပါတ္၀န္းက်င္

သည္ ပံုသ႑န္ ေျပာင္းလဲလာသည္။ အေရွ႕က ျမင္ကြင္းတို႔သည္ တေျဖးေျဖး ေျပာင္းလဲလာျပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ေရာက္ရိွသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္အေရွ႕တြင္ေတာ့ ျမဴခိုးမ်ား ရစ္ဆိုင္းလ်က္ ရိွသည္။
“hello ၾကားရဲ႕လား” ကြ်န္ေတာ္စိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္သည္။
“ၾကားတယ္.. အခု ျမက္ခင္းျပင္ေပၚေ


ရာက္ေနတယ္”

သူမရဲ႕ျပန္ေျဖစကား အဆံုးမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ခ်စ္သူသည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အနားတြင္ ရိွလိမ့္မည္။ သို႔ျဖင့္လွည့္ပတ္ရွာေဖြ ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေရွ႕မွ ျမဴခိုးမ်ား တေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ စူးစိုက္ၾကည္

့မိေတာ့ ပံုရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ျမဴခိုးမ်ား လႊင့္ျပယ္သြားေတာ႔ ထိုပံုရိပ္သည္ ပီျပင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အလြမ္းရဲ


႕ ဘုရင္မျဖစ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရနိင္မယ့္ ပံုရိပ္လည္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းသြားခ်ိန္တြင္ ခ်စ္သူကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ရင္သည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္ကာ ခ်စ္သူဆီကို ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ အလြန္ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ထိေတြ႔လို႔ မရေသာ အလႊာတခုျဖင့္ တားဆီးျခင္း ခံထားရသည္။ မွန္ခ်ပ္တစ္ခုရဲ႕ တဖက္စီတြင္ ရပ္ေနရသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ဆို႔နစ္သြားရေတာ့သည္။ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရလ်က္ႏွင့္ ထိေတြ႔ခြင့္ မရေပ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကံၾကမၼာသည္ ထိုမွ်ေလာက္ အထိေတာ့ မဆိုးသင့္ဘူး ထင္ပါသည္။ ခ်စ္သူကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ “ကံဆိုးလိုက္တာ

” ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ေရရြတ္သံသည္ တားဆီးထားေသာ အလႊာကို ျဖတ္သန္းၿပီး သူမဆီကို စီးဆင္းသြားသည္။ သူမသည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ရုပ္တုတစ္ခုလို ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
“ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ကြာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ခံစားရတာ ကိုယ္ပဲသိတယ္”
မ်က္ေတာင္ လႈပ္ခတ္သြားမႈေၾကာင့္ နားေထာင္ေနမွန္း သိရသည္။
“မင္းေအးစက္စက္လုပ္မေနနဲ႔”
စိတ္


တိုေတာင္းစြာ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူမခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားသြား၏။ ျပီးမွ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားကို ျပန္ေျပာသည္။
“အခ်စ္ကိုဦးစားေပးလို႔မရဘူးေလ”

ထိုစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စိတ္တို႔သည္ ေလပူေဖာင္းတခုလို ေပါက္ကြဲသြားရေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွ စကားလံုးတို႔ အလုအယက္ တိုးထြက္လာၾကသည္။ “ဘာမွမေျပာနဲ႔ေ

တာ့၊ တခုခုေျပာလိုက္ရင္ သူစိတ္ဆိုးသြားလိမ့္မယ္။” ကိုယ့္


ကိုကိုယ္ သတိေပးကာ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ လိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ စိတ္ထိန္းလိုက္သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္တို႔ အလိုလိုရစ္ဝဲလာသည္။ မ်က္ရည္ဝဲ ေနသည္ကို စိတ္ကသတိျပဳမိေသာအခါ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရေသာ ေဒါသတို႔စုျပဳံကာ တိုးထြက္လာၾကေတာ့သည္။ စကားလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာတို႔သည္ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“မင္းသိရဲ႕လား ငါ မင္းကိုလြမ္းလြန္းလို႔ အလူးအလိမ့္နဲ႔ ခံေနရတာ သံုးႏွစ္ရိွၿပီ၊ သံုးႏွစ္

လံုးလံုး ငါ့ကိုယ္ငါ
အလြမ္းႀကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္ပြဲ


ရႊင္ပြဲဆိုတာ ငါနဲ႔မဆိုင္သလို ေနခဲ့တယ္။ ငါ့ရင္ခြင္မွာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မႈဆိုတာ မရိွသေလာက္ဘဲ... ငါ့ကိုမေမ့ပါေစနဲ႔

လို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ဆုေတာင္းေနရတယ္။
ငါ့အတြက္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက ဘယ္မွာလဲ..ဘယ္ေတာ့လဲ မင္းေျပာစမ္းပါ”
ထပ္မေျပာဘို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပး ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္ အရိွန္ရေနေသာ ယႏၱယား တစ္ခုလို ရပ္တန္႔လို႔ မရေတာ့ေပ။
“ငါ့ကိုမယံုနဲ႔လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ မင္း အသိုင္းဝိုင္းေတြ မင္းမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္စမ္းပါ၊
ငါ့လို အလြမ္းေတြေပြ႔ပိုက္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ ေနနိင္ၾကမလဲ၊ ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ ေမွ်ာ္ေနရတဲ့
အရူးတစ္ေယာက္ေလာက္မွ ငါ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွဘူးလား”
ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသတို႔ အရိွန္အဟုန္ ျမင့္မားစြာ ေပါက္ကြဲေနေလၿပီ။ ရင္ခြင္ထဲမွ စကားလံုးမ်ား ထြက္လာေလေလ ကြ်န္ေတာ္ရင္ေတြ ေပါ့ပါးလာခဲ့သည္။

“ငါ့မွာ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြျမင္တိုင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ေၾကကြဲခဲ့ရတာ မေရနိင္ေတာ့ဘူး။
ေနဝင္ခ်ိန္ ညေနခင္းေတြ ဆိုတာလည္း ငါ့အတြက္ေတာ့ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။
ငါလြမ္းေနရမယ္ဆိုတာ မင္းေတြးၾကည့္ေပးခဲ့သလား။ စာနာေပး


ခဲ့သလား”

ရင္ခြင္ရဲ႕ေခ်ာင္တစ္ေနရာတြင္ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ခိုကပ္ေနခဲ့သည္ မသိေသာ စကားလံုးတို႔သည္ မရပ္မနား ထြက္ေပၚလာေနသေလာက္ သူမကေတာ့ ရုပ္တုတစ္ခုလို ျငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ရင္သည္လည္း ေပါ့ပါးသထက္ ေပါ့ပါးလာသည္။ ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားေသာ စံုတြဲမ်ားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ေပါက္ကြဲမႈကို သတိမထားမိေပ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အရိွန္ရေနၿပီျဖစ္သည္။

“ငါ့တကိုယ္လံုးကို အလြမ္းေတြနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ခံထားရတယ္။ ဘယ္ေနရာထိထိ အလြမ္းေတြခ်ည္းပဲ။
ဘဝမွာ ဘာကိုမွလည္း စိတ္မဝင္စားနိင္ေလာက္ေအာင္ မင္းကိုပဲလြမ္းေနရတယ္။
မင္းရဲ႕ခ်စ္သူဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ ေမးတိုင္း တိက်မွန္ကန္တဲ့ အေျဖမရိွခဲ့ဘူး”
တစ္ခြန္းေျပာၿပီးသြားတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး ေပါ့ပါးလာကာ ေနာက္ဆံုးေလထဲကို ပ်ံတတ္ေတာ့ မတတ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
“ဟိုမွာၾကည့္လိုက္စမ္း..သူတို႔ေကာင္း


ကင္မွာ ဘာေတြရိွသလဲ”
ေဘးနားက ျဖတ္သြားေသာ စံုတြဲတစ္တြဲရဲ႕ ေကာင္းကင္ထက္ကို ညႊန္ျပလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပသည့္အတိုင္း သူမသည္ ေခါင္းကိုငဲ့ေစာင္းကာ လိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဘာေတြ႔ရသလဲ.. ၾကည္လင္ေနတာပဲ မဟုတ္လား .. ဒါဆို ငါ့ေကာင္းကင္ကို


လည္း ၾကည့္လိုက္အံုး..”
သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ကြ်န္ေတာ္ကေ


တာ့ ၾကည့္စရာမလိုပါ။
“ေမွာင္မဲေလွာင္ပိတ္ ေနတာပဲ မဟုတ္လား အဲဒါအလြမ္းေတြေပါ့ ငါ့ရင္ခြင္က ယိုဖိတ္ခဲ့တဲ့ အလြမ္းေတြ
ေကာင္းကင္ေပၚအထိေအာင္ျပည့္က်ပ္ေ


နတာေလ။ ငါ့မွာပ်ံသန္းထြက္ခြါစရာ ေနရာမရိွခဲ့ဘူး ေနရာတိုင္း
အလြမ္းေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေနတာပဲ။ အခုေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္ အလြမ္းမရိွတဲ့ဘဝမွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ ရွင္သန္ေတာ့မယ္”

စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အထက္က ေကာင္းကင္တြင္ အက္ကြဲရာတခုေပၚလာသည္။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ပ်ံတတ္ထြက္ခြါဘို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူမႏွင့္ ပတ္သတ္ခဲ့သမွ် ဘဝတြင္ ဒီတစ္ႀကိမ္သာ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေပါ့းပါးေနခဲ့ဖူးသည္။ သူမကို ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူမရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အေလွ်ာ့ေပးမည့္ပံုေတာ့ မေတြ႔ရေပ။ ေဝးကြာဖို႔ အတြက္ ေသခ်ာသြားေလၿပီ။

“သြားေတာ့မယ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္”

ႏႈတ္ဆက္စကား အဆံုးမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲပ်ံတက္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္းကင္၏ အက္ကြဲရာမွတဆင့္ ပ်ံသန္းထြက္ခြါခဲ့ေတာ့သည္။ သာယာစိမ္းလန္းေသာ ကမာၻေျမႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ (၃)ႏွစ္ကအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္မဆံုနိင္ေသာလမ္းျဖင့္ ေဝးၾကၿပီ ဆိုတာကေတာ့ သံသယရိွစရာ မလိုေတာ့ေပ။ ေလထဲတြင္ ပ်ံ၀ဲရင္း သတိထားမိသည္မွာ အရာႏွစ္ခုသာျဖစ္သည္။ တစ္ခုမွာ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေပါ့ပါးေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ပါးႏွစ္ဘက္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနျခင္းျဖစ္သည္။

..............................


.................။

အိပ္ယာမွ လန္႔ႏိုးလာေသာအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ရင္သည္ တုန္ရီေမာဟိုက္ေနသည္။ ေဘးနားကေ

စာင္ကို ဆြဲယူၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ တင္လိုက္ေသာ္လည္း ႏွလံုးခုန္သံသည္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ပံုမွန္ျပန္မျဖစ္ေသးေပ။ အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္သည္ အိပ္မက္ထဲကႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ တစံုတရာျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေလးလံကာဆို႔ႏွစ္ေနခဲ့သည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို တဖက္သို႔ေစာင္းလွည့္လိုက္ခ်ိန္


တြင္ေတာ့ ပါးတဘက္တြင္ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

ေခါင္းအံုးကို လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုစြတ္ေနသည္။ ထိုအရာကိုေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာပင္ မလိုပါ။ အိပ္မက္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနခဲ့မွန္း ေသခ်ာလွသည္။ ဒါဟာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူမႏွင့္ ပါတ္သတ္လ်င္ အရာရာကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ လိုက္ပါခံစားတတ္သူ ျဖစ္သည္။

ဒါဟာ အိပ္မက္ဆိုးပဲ ျဖစ္ပါေစ...

ကြ်န္ေတာ္သည္ သူမႏွင့္ဘယ္လိုမွ မေဝးရဲသူျဖစ္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ ေျပာျဖစ္မည့္ စကားမ်ားမဟုတ္ေပ။ ေနာက္ဆံုး အိပ္မက္ထဲကလို ဒဏ္ရာေတြကို ေပြ႔ပိုက္ ထားရပါေစအံုး ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္းခံေစာင့္စား ေနမဲ့သူသာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔တြင္ ေနာက္ဆုတ္ဘို႔ ေျခတလွမ္းစာမွ်ပင္မရိွခဲ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းဆိုသည္မွာ သူမကို စူးစူးနစ္နစ္ ခ်စ္တတ္ဖို႔ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။

အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆက္ခ်စ္ဖို႔ ဆက္ၿပီးေစာင့္ဆိုင္းေနဖို႔ ကလြဲလ်င္ တစ္ျခားနည္းလမ္း မရိွေတာ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ္က ဆက္ေစာင့္ေနအံုးမည္။ သူမသည္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္အလြမ္းေတြကို အဆံုးသတ္ေပးလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ထားပါသည္။ ညဦးပိုင္းကလို အေတြးေတြ လႊင့္၀ဲေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိေပ။ လမ္းမမွ ျဖတ္သြားေသာ လိုင္းကားသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မိုးလင္းခါနီးမွန္း သတိျပဳမိေတာ့သည္။

တကယ္ဆို တစ္ညထဲတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ရျခင္းသည္ မျဖစ္သင့္ေသာ္လည္း ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပထမဆုံးည မဟုတ္ေတာ့ပါ။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ မိုးလင္းခါနီး ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သင့္မွန္း လက္ေတြ႔ဆန္ဆန္ ေတြးမိေသာ္လည္း အိပ္စက္ျခင္းေတြကို အလြမ္းမ်ားျဖင့္ တားဆီးျခင္း ခံထားရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ညအထိ အိပ္စက္ျခင္းေတြ ေႏွာက္ယွက္ခံရအံုးမလဲ မသိေပ။ ဒါဟာအလြမ္းရဲ႕ေက်းကြ်န္အတြက္ အျဖစ္သင့္ဆံုး ဆုလာဘ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အိပ္မက္ေတြကလည္း ဆိုးဝါးလွသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကိုက္ဖဲ့စားသံုး ေနသူမ်ားထဲတြင္ အိပ္မက္တို႔သည္လည္း တခုပါဝင္ေနသည္။ ထူးၿပီးမနာက်င္ရေတာ့ပါ၊ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ထံုေပေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆိုရင္ ခ်စ္သူသက္တမ္း(၄)ႏွစ္မွာေဝးကြာေနရတာက (၃)ႏွစ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ေပ။

အစိုးမရေသာ အေတြးေတြသည္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနခဲ့သည္။ “ဒီအခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ခြင့္ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲ” မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ ေတြးလိုက္မိသည္။ သူမေရာ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္ အိပ္ေပ်ာ္ပါ့မလား။ “ၿငိမ္း ခ်မ္း ပါ ေစ ” ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းလိုက္သည္။ သူမအတြက္ အိပ္ပ်က္ညေတြ မရိွေစခ်င္ေပ။ သူမရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ လန္းဆန္းတက္ၾကြ ေနေစခ်င္သည္။ ခြန္အားေတြ ျပည့္ဝေစခ်င္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္က အေရးမႀကီးပါ၊ လဲလို႔ရမည္ဆိုလ်င္ သူမ ရရိွမည့္ အဆိုးေတြကို လက္ခံခ်င္ပါသည္။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ဆန္းျပားပါသည္။ ေသြးသားမေတာ္စပ္ေသာ မိန္းခေလးတေယာက္ကို ကိုယ့္ဘဝထက္ ပိုၿပီးတန္ဘိုးထားမိသည္မွာ ထိုအခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္မည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး အလင္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ျပည့္ဝလာခဲျ့ပီ။ မိုးလင္း

သြားျပန္ၿပီေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ..ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္


ေတာ့ ဘုရားတြင္ ဆုသြားမေတာင္းရတန္ ေကာင္ပါဘူးဟု သက္ျပင္းတခ်က္ရိႈက္ကာ ေတြးလိုက္မိရင္း နံနက္ခင္းထဲကို အားယူကာ တိုးဝင္လိုက္ပါေတာ့သည္။
 
(၁၀.၆.၂၀၀၂)

...........................................................................................။

ဝန္ခံခ်က္ ။......။ စူးစူးနစ္နစ္ခ်စ္ၿပီး နင့္နင့္သည္းသည္း လြမ္းတတ္ခဲ့တဲ့ ၂၁ ႏွစ္ အရြယ္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးပါ။ ႏုနယ္ေသာ အေတြးအေရး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဒဏ္ရာအမာရြတ္ကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ၾကည့္တဲ့ အေနနဲ႔ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

..............................


..............