ဒဏ္ရာရက္စြဲ

20 August 2010


ဒီေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္ရစရာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သလို ေၾကကြဲျခင္းရဲ႕
 ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ လည္း ျဖစ္သည္။ မနက္အိပ္ယာမွ ႏုိးကတည္းက ရင္ခြင္သည္ သိသိသာသာ စူးရွေနခဲ့သည္။ မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ေခါင္းကိုပါ ေရေလာင္းခ်ဳိး လိုက္ေတာ႔ တဒဂၤ လန္းဆန္းသြား၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ၾကိဳတင္စိတ္ကူး ထားသည့္အတိုင္း အကၤ်ီအျဖဴေရာင္ကို ထုတ္ဝတ္ကာ ဘုရားကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြးလာခဲ့ေသာ အေတြးတစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိခ်ိန္ေတြႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ၾကသည္ ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။


ဘုရားေစာင္းတန္းတေလွ်ာက္ ျဖည္းေလးစြာ တက္ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ အလုအယက္ ေရာင္းေနေသာ ဘုရားပန္းသည္မ်ားရဲ႕အသံေၾကာင့္ အသိတစ္ခ်ဳိ႕ ျပန္၀င္လာၾကသည္။ အနီးဆံုး ပန္းသည္ထံမွ ပန္းတစ္စည္း ဝယ္ယူကာ ဘုရားေပၚ ဆက္တက္လာ၏။ ေလွကားထစ္တိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕မသိစိတ္က ဆုေတာင္းတစ္ခုကိုသာ ရြတ္ဆိုကာ တက္လာခဲ့သည္။ ထိုဆုေတာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာေန႔ရက္မ်ဳိးမွာ အတူတူရိွခြင့္ ရခ်င္ပါသည္ ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။
စိတ္တခုလံုးကို အျဖဴစင္ဆံုးထားကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို တတ္သေလာက္ ဘုရားစာမ်ားျဖင့္ ရိွခိုးပူေဇာ္မိသည္။ဒီအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္သာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့သည္။ ရိုေသက်ဳိး
ႏြံေသာ ရိွခိုးပူေဇာ္မႈရဲ႕ အဆံုးတြင္ေတာ့ “တပည့္ေတာ္တို႔ ဘ၀တြင္ ဒီလိုေ၀းကြာရေသာ ေန႔ရက္မ်ဳိး ထပ္မရလိုပါ၏” ဟု ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။


ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ အရင္တစ္ႏွစ္က ဒီလိုေန႔တြင္လည္း ထိုဆုကိုသာ ေတာင္းခဲ့ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရုပ္ပြါးေတာ္ေရွ႕တြင္ ဒီေန႔ကဲ့သို႔ ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုႏွစ္ရဲ႕ အေရွ႕ကတစ္ႏွစ္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘုရားကိုလာျပီး ဒီလိုဆုမေတာင္း ျဖစ္ခဲ့ေသးပါ။ ဘယ္သူက ထင္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ပါသည္ဟု ေျပာခဲ့ေသာ မိန္းခေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဝးေသာအရပ္တြင္ တစ္ႏွစ္ထက္ပိုၿပီး ေနမယ္လို႔ေလ။


ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္သည့္ေန႔တြင္ သူမသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ေဝးကြာေသာ အရပ္ကို ထြက္ခြာသြားသျဖင့္ ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႔ကိုပင္ အတူတကြ ရိွခြင့္မရခဲ့ေပ။ အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေဝးကြာခ်ိန္သည္
(၃)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။  ဘယ္လိုလူကေရာ ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ ရူးနမ္းေသာ စိတ္ကူးျဖင့္ ေ၀းကြာျခင္းရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္တိုင္း ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္းနိင္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မဆံုနိင္မခ်င္း ဆုေတာင္းေနအံုးမည္။ ျပန္ဆံုနိင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ စြမ္းေဆာင္နိင္သမွ် လုပ္ေဆာင္မႈထဲတြင္ ဆုေတာင္းျခင္းလည္း တစ္ခုအပါ အဝင္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘဝက ဓါတုေဗဒ ဘာသာကို စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ မတူညီေသာ ဓါတ္ျပဳပစၥည္းႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ဘယ္လိုအရာမ်ဳိး ထြက္လာနိင္မွန္း ေစာင့္ၾကည့္ရန္ စိတ္မရွည္ခဲ့သလို အက်ဳိးရလဒ္မ်ား ကိုလည္း မသိခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူကို “လိုအပ္ျခင္း” ႏွင့္ “အလြမ္း”တို႔ကို ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ “ရူးသြပ္ျခင္း” သာရလာေတာ့မွန္း အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ သိခဲ့ရျပီ။


ခုေတာ့ကြ်န္ေတာ္ ရူးေနရၿပီျဖစ္သည္။ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သတိရတိုင္း အရူးအမူး တမ္းတခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းေတြ ေသာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ျမင္တိုင္းေၾကကြဲစိတ္နဲ႔ ရူးေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆိုတာကိုလည္း အရူးတစ္ေယာက္လို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။
ျပန္ရနိင္ပါ့မလား.....။


ကြ်န္ေတာ္စိတ္ေတြ တစ္ေန႔လံုး အံု႔ပ်ရီေ၀ေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူကို ျပင္းျပင္းရွရွ သတိရေနခဲ့သည္။
“နင္သိသင့္ပါတယ္ ခ်စ္သူရယ္ ငါတို႔က မုန္းလို႔ေဝးခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ ၊ သိပ္ခ်စ္ၾကလ်က္နဲ႔ ဒီေလာက္အထိေတာ့ ေ၀းေနဘို႔မသင့္ပါဘူး. ဘဝမွာ အခ်စ္ထက္ အေရးႀကီးတာ မရိွေတာ့မွန္း ယံုၾကည္လာတဲ့တစ္ေန႔ ငါ့ဆီျပန္လာခဲ့ပါ။ အခ်စ္တစ္ခုထဲနဲ႔ ဘဝရပ္တည္လို႔ မရဘူး ဆိုတာသိေပမယ့္
ငါကေတာ့ နင္ရိွရင္ ျပည့္စံုပါျပီ။

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ေရာင့္ရဲတတ္မႈက ဒီေနရာမွာ ကြာတာလား ဒါမွမဟုတ္ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈထက္ ခ်စ္သူက ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ခံယူထားလို႔လား..။



ညဥ့္နက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္နိင္ဘဲ အေတြးေတြ လႊင့္ဝဲေနသည္။ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းက ျဖာထြက္သြားတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းမ်ားစြာလို အေတြးေတြ အၿပိဳၿပိဳ အကြဲကြဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အရင္းအျမစ္ကေတာ့ သူမကို လြမ္းေနရေသာေၾကာင့္ အေတြးေတြ လႈပ္ခတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူမကို သိပ္ခ်စ္မိလို႔ ဘာကိုမွ အျပစ္ဆိုမိမည္ မဟုတ္ေပ။ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ သူမေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ လြမ္းေနရအံုးမည္ ဆိုလ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပဲ လြမ္းေနအံုးမည္ျဖစ္သည္။


ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးေတြ တေျဖးေျဖး ေမွးစင္းၾကလာျပီးေနာက္ လြမ္းေမာစြာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မအိပ္ခင္ေနာက္ဆံုး ေတြးလိုက္မိသည္မွာ သူမကိုတစ္သက္လံုး ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေနမည္ ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။







.......................................။။။။

သူမထံမွ ဖုန္းေခၚသံသည္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ခ်ဳိၿမိန္လြန္းလွသည္။ အထူးသျဖင့္ ဒီလိုေန႔တြင္ ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ရသည္။ ခ်စ္သူ၏အသံသည္ ေၾကကြဲျခင္းေတြကို ကာကြယ္ေပးထားနိင္သည့္ ဒိုင္းတစ္လက္လည္း ျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕အသံသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္ လန္းဆန္းေနသည္။ သူမႏွင့္စကားေျပာ
ေနရင္း သိခ်င္လာတာ တစ္ခုရိွသည္။ ဒီေန႔ကို သူမ မွတ္မိရဲ႕


လား... သတိေရာ ရပါ့မလား သိခ်င္လာသည္။
“ဒီေန႔ဘာေန႔လည္းသိလား”
“ဒီေန႔ ၂၀ ရက္ေန႔ေလ”
“အဲဒါေျပာတာမဟုတ္ဘူး”
“ေၾသာ္.. ဒီေန႔ ၾကာသာပေတးေန႔”
“ကြ်စ္.. ဟာကြာ.. ဒီေန႔ငါတို႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၄ ႏွစ္ရိွျပီေလ... ေဝးခဲ့ရတာလည္း ၃ႏွစ္ျပည့္ျပီ”
“သိသားပဲ သက္သက္ စေနတာပါ”
“စ မေနနဲ႔ကြာ လြမ္းေနရတာ သံုးႏွစ္ရိွၿပီ နည္းနည္းပါးပါးလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါအံုး”
“ဒီမွာလည္းလြမ္းေနရတာပါပဲ”
သူမရဲ႕စကားသည္ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ဖို႔ ေကာင္းေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လြမ္းေနရတာက ပိုမ်ားေနလို႔..
“ဒါဆိုလည္းျပန္လာပါေတာ့ကြာ”
“ျပန္လာလို႔ မရေသးဘူး ေက်ာင္းဆက္တက္ ရအံုးမယ္ေလ”
“အဲဒီေက်ာင္းကဘယ္ေတာ့မွၿပီးမွာ


လဲ”
“....”

ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ၾကည္ႏူးစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာသလို ခံနိင္ရည္စြမ္းေတြလည္း ကုန္ဆံုးလာခ်င္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပါတ္၀န္းက်င္
သည္ ပံုသ႑န္ ေျပာင္းလဲလာသည္။ အေရွ႕က ျမင္ကြင္းတို႔သည္ တေျဖးေျဖး ေျပာင္းလဲလာျပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ေရာက္ရိွသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္အေရွ႕တြင္ေတာ့ ျမဴခိုးမ်ား ရစ္ဆိုင္းလ်က္ ရိွသည္။
“hello ၾကားရဲ႕လား” ကြ်န္ေတာ္စိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္သည္။
“ၾကားတယ္.. အခု ျမက္ခင္းျပင္ေပၚေ



ရာက္ေနတယ္”

သူမရဲ႕ျပန္ေျဖစကား အဆံုးမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ခ်စ္သူသည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အနားတြင္ ရိွလိမ့္မည္။ သို႔ျဖင့္လွည့္ပတ္ရွာေဖြ ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေရွ႕မွ ျမဴခိုးမ်ား တေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ စူးစိုက္ၾကည္
့မိေတာ့ ပံုရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ျမဴခိုးမ်ား လႊင့္ျပယ္သြားေတာ႔ ထိုပံုရိပ္သည္ ပီျပင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အလြမ္းရဲ


႕ ဘုရင္မျဖစ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရနိင္မယ့္ ပံုရိပ္လည္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းသြားခ်ိန္တြင္ ခ်စ္သူကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ရင္သည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္ကာ ခ်စ္သူဆီကို ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ အလြန္ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ထိေတြ႔လို႔ မရေသာ အလႊာတခုျဖင့္ တားဆီးျခင္း ခံထားရသည္။ မွန္ခ်ပ္တစ္ခုရဲ႕ တဖက္စီတြင္ ရပ္ေနရသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ဆို႔နစ္သြားရေတာ့သည္။ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရလ်က္ႏွင့္ ထိေတြ႔ခြင့္ မရေပ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကံၾကမၼာသည္ ထိုမွ်ေလာက္ အထိေတာ့ မဆိုးသင့္ဘူး ထင္ပါသည္။
ခ်စ္သူကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ “ကံဆိုးလိုက္တာ
” ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ေရရြတ္သံသည္ တားဆီးထားေသာ အလႊာကို ျဖတ္သန္းၿပီး သူမဆီကို စီးဆင္းသြားသည္။ သူမသည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ရုပ္တုတစ္ခုလို ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
“ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ကြာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ခံစားရတာ ကိုယ္ပဲသိတယ္”
မ်က္ေတာင္ လႈပ္ခတ္သြားမႈေၾကာင့္ နားေထာင္ေနမွန္း သိရသည္။
“မင္းေအးစက္စက္လုပ္မေနနဲ႔”
စိတ္



တိုေတာင္းစြာ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူမခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားသြား၏။ ျပီးမွ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားကို ျပန္ေျပာသည္။
“အခ်စ္ကိုဦးစားေပးလို႔မရဘူးေလ”

ထိုစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စိတ္တို႔သည္ ေလပူေဖာင္းတခုလို ေပါက္ကြဲသြားရေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွ စကားလံုးတို႔ အလုအယက္ တိုးထြက္လာၾကသည္။ “ဘာမွမေျပာနဲ႔ေ
တာ့၊ တခုခုေျပာလိုက္ရင္ သူစိတ္ဆိုးသြားလိမ့္မယ္။” ကိုယ့္


ကိုကိုယ္ သတိေပးကာ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ လိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ စိတ္ထိန္းလိုက္သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္တို႔ အလိုလိုရစ္ဝဲလာသည္။ မ်က္ရည္ဝဲ ေနသည္ကို စိတ္ကသတိျပဳမိေသာအခါ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရေသာ ေဒါသတို႔စုျပဳံကာ တိုးထြက္လာၾကေတာ့သည္။ စကားလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာတို႔သည္ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“မင္းသိရဲ႕လား ငါ မင္းကိုလြမ္းလြန္းလို႔ အလူးအလိမ့္နဲ႔ ခံေနရတာ သံုးႏွစ္ရိွၿပီ၊ သံုးႏွစ္


လံုးလံုး ငါ့ကိုယ္ငါ
အလြမ္းႀကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္ပြဲ


ရႊင္ပြဲဆိုတာ ငါနဲ႔မဆိုင္သလို ေနခဲ့တယ္။ ငါ့ရင္ခြင္မွာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မႈဆိုတာ မရိွသေလာက္ဘဲ... ငါ့ကိုမေမ့ပါေစနဲ႔

လို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ဆုေတာင္းေနရတယ္။
ငါ့အတြက္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက ဘယ္မွာလဲ..ဘယ္ေတာ့လဲ မင္းေျပာစမ္းပါ”
ထပ္မေျပာဘို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပး ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္ အရိွန္ရေနေသာ ယႏၱယား တစ္ခုလို ရပ္တန္႔လို႔ မရေတာ့ေပ။
“ငါ့ကိုမယံုနဲ႔လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ မင္း အသိုင္းဝိုင္းေတြ မင္းမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္စမ္းပါ၊
ငါ့လို အလြမ္းေတြေပြ႔ပိုက္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ ေနနိင္ၾကမလဲ၊ ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ ေမွ်ာ္ေနရတဲ့
အရူးတစ္ေယာက္ေလာက္မွ ငါ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွဘူးလား”
ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသတို႔ အရိွန္အဟုန္ ျမင့္မားစြာ ေပါက္ကြဲေနေလၿပီ။ ရင္ခြင္ထဲမွ စကားလံုးမ်ား ထြက္လာေလေလ ကြ်န္ေတာ္ရင္ေတြ ေပါ့ပါးလာခဲ့သည္။

“ငါ့မွာ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြျမင္တိုင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ေၾကကြဲခဲ့ရတာ မေရနိင္ေတာ့ဘူး။
ေနဝင္ခ်ိန္ ညေနခင္းေတြ ဆိုတာလည္း
ငါ့အတြက္ေတာ့ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။
ငါလြမ္းေနရမယ္ဆိုတာ မင္းေတြးၾကည့္ေပးခဲ့သလား။ စာနာေပး



ခဲ့သလား”

ရင္ခြင္ရဲ႕ေခ်ာင္တစ္ေနရာတြင္ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ခိုကပ္ေနခဲ့သည္ မသိေသာ စကားလံုးတို႔သည္ မရပ္မနား ထြက္ေပၚလာေနသေလာက္ သူမကေတာ့ ရုပ္တုတစ္ခုလို ျငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ရင္သည္လည္း ေပါ့ပါးသထက္ ေပါ့ပါးလာသည္။ ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားေသာ စံုတြဲမ်ားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ေပါက္ကြဲမႈကို သတိမထားမိေပ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အရိွန္ရေနၿပီျဖစ္သည္။

“ငါ့တကိုယ္လံုးကို အလြမ္းေတြနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ခံထားရတယ္။ ဘယ္ေနရာထိထိ အလြမ္းေတြခ်ည္းပဲ။
ဘဝမွာ ဘာကိုမွလည္း စိတ္မဝင္စားနိင္ေလာက္ေအာင္ မင္းကိုပဲလြမ္းေနရတယ္။
မင္းရဲ႕ခ်စ္သူဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ ေမးတိုင္း တိက်မွန္ကန္တဲ့ အေျဖမရိွခဲ့ဘူး”
တစ္ခြန္းေျပာၿပီးသြားတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး ေပါ့ပါးလာကာ ေနာက္ဆံုးေလထဲကို ပ်ံတတ္ေတာ့ မတတ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
“ဟိုမွာၾကည့္လိုက္စမ္း..သူတို႔ေကာင္း



ကင္မွာ ဘာေတြရိွသလဲ”
ေဘးနားက ျဖတ္သြားေသာ စံုတြဲတစ္တြဲရဲ႕ ေကာင္းကင္ထက္ကို ညႊန္ျပလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပသည့္အတိုင္း သူမသည္ ေခါင္းကိုငဲ့ေစာင္းကာ လိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဘာေတြ႔ရသလဲ.. ၾကည္လင္ေနတာပဲ မဟုတ္လား .. ဒါဆို ငါ့ေကာင္းကင္ကို


လည္း ၾကည့္လိုက္အံုး..”
သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ကြ်န္ေတာ္ကေ


တာ့ ၾကည့္စရာမလိုပါ။
“ေမွာင္မဲေလွာင္ပိတ္ ေနတာပဲ မဟုတ္လား အဲဒါအလြမ္းေတြေပါ့ ငါ့ရင္ခြင္က ယိုဖိတ္ခဲ့တဲ့ အလြမ္းေတြ
ေကာင္းကင္ေပၚအထိေအာင္ျပည့္က်ပ္ေ


နတာေလ။ ငါ့မွာပ်ံသန္းထြက္ခြါစရာ ေနရာမရိွခဲ့ဘူး ေနရာတိုင္း
အလြမ္းေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေနတာပဲ။ အခုေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္ အလြမ္းမရိွတဲ့ဘဝမွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ ရွင္သန္ေတာ့မယ္”

စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အထက္က ေကာင္းကင္တြင္ အက္ကြဲရာတခုေပၚလာသည္။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ပ်ံတတ္ထြက္ခြါဘို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူမႏွင့္ ပတ္သတ္ခဲ့သမွ် ဘဝတြင္ ဒီတစ္ႀကိမ္သာ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေပါ့းပါးေနခဲ့ဖူးသည္။ သူမကို ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူမရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အေလွ်ာ့ေပးမည့္ပံုေတာ့ မေတြ႔ရေပ။ ေဝးကြာဖို႔ အတြက္ ေသခ်ာသြားေလၿပီ။

“သြားေတာ့မယ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္”

ႏႈတ္ဆက္စကား အဆံုးမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲပ်ံတက္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္းကင္၏ အက္ကြဲရာမွတဆင့္ ပ်ံသန္းထြက္ခြါခဲ့ေတာ့သည္။ သာယာစိမ္းလန္းေသာ ကမာၻေျမႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ (၃)ႏွစ္ကအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္မဆံုနိင္ေသာလမ္းျဖင့္ ေဝးၾကၿပီ ဆိုတာကေတာ့ သံသယရိွစရာ မလိုေတာ့ေပ။ ေလထဲတြင္ ပ်ံ၀ဲရင္း သတိထားမိသည္မွာ အရာႏွစ္ခုသာျဖစ္သည္။ တစ္ခုမွာ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေပါ့ပါးေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ပါးႏွစ္ဘက္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနျခင္းျဖစ္သည္။

..............................



.................။

အိပ္ယာမွ လန္႔ႏိုးလာေသာအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ရင္သည္ တုန္ရီေမာဟိုက္ေနသည္။ ေဘးနားကေ
စာင္ကို ဆြဲယူၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ တင္လိုက္ေသာ္လည္း ႏွလံုးခုန္သံသည္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ပံုမွန္ျပန္မျဖစ္ေသးေပ။ အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္သည္ အိပ္မက္ထဲကႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ တစံုတရာျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေလးလံကာဆို႔ႏွစ္ေနခဲ့သည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို တဖက္သို႔ေစာင္းလွည့္လိုက္ခ်ိန္


တြင္ေတာ့ ပါးတဘက္တြင္ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။


ေခါင္းအံုးကို လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုစြတ္ေနသည္။ ထိုအရာကိုေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာပင္ မလိုပါ။ အိပ္မက္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနခဲ့မွန္း ေသခ်ာလွသည္။ ဒါဟာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူမႏွင့္ ပါတ္သတ္လ်င္ အရာရာကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ လိုက္ပါခံစားတတ္သူ ျဖစ္သည္။
ဒါဟာ အိပ္မက္ဆိုးပဲ ျဖစ္ပါေစ...


ကြ်န္ေတာ္သည္ သူမႏွင့္ဘယ္လိုမွ မေဝးရဲသူျဖစ္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ ေျပာျဖစ္မည့္ စကားမ်ားမဟုတ္ေပ။ ေနာက္ဆံုး အိပ္မက္ထဲကလို ဒဏ္ရာေတြကို ေပြ႔ပိုက္ ထားရပါေစအံုး ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္းခံေစာင့္စား ေနမဲ့သူသာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔တြင္ ေနာက္ဆုတ္ဘို႔ ေျခတလွမ္းစာမွ်ပင္မရိွခဲ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းဆိုသည္မွာ သူမကို စူးစူးနစ္နစ္ ခ်စ္တတ္ဖို႔ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။


အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆက္ခ်စ္ဖို႔ ဆက္ၿပီးေစာင့္ဆိုင္းေနဖို႔ ကလြဲလ်င္ တစ္ျခားနည္းလမ္း မရိွေတာ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ္က ဆက္ေစာင့္ေနအံုးမည္။ သူမသည္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္အလြမ္းေတြကို အဆံုးသတ္ေပးလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ထားပါသည္။ ညဦးပိုင္းကလို အေတြးေတြ လႊင့္၀ဲေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိေပ။ လမ္းမမွ ျဖတ္သြားေသာ လိုင္းကားသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မိုးလင္းခါနီးမွန္း သတိျပဳမိေတာ့သည္။


တကယ္ဆို တစ္ညထဲတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ရျခင္းသည္ မျဖစ္သင့္ေသာ္လည္း ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပထမဆုံးည မဟုတ္ေတာ့ပါ။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ မိုးလင္းခါနီး ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သင့္မွန္း လက္ေတြ႔ဆန္ဆန္ ေတြးမိေသာ္လည္း အိပ္စက္ျခင္းေတြကို အလြမ္းမ်ားျဖင့္ တားဆီးျခင္း ခံထားရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ညအထိ အိပ္စက္ျခင္းေတြ ေႏွာက္ယွက္ခံရအံုးမလဲ မသိေပ။ ဒါဟာအလြမ္းရဲ႕ေက်းကြ်န္အတြက္ အျဖစ္သင့္ဆံုး ဆုလာဘ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အိပ္မက္ေတြကလည္း ဆိုးဝါးလွသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကိုက္ဖဲ့စားသံုး ေနသူမ်ားထဲတြင္ အိပ္မက္တို႔သည္လည္း တခုပါဝင္ေနသည္။ ထူးၿပီးမနာက်င္ရေတာ့ပါ၊ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ထံုေပေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆိုရင္ ခ်စ္သူသက္တမ္း(၄)ႏွစ္မွာေဝးကြာေနရတာက (၃)ႏွစ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ေပ။
အစိုးမရေသာ အေတြးေတြသည္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနခဲ့သည္။ “ဒီအခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ခြင့္ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲ” မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ ေတြးလိုက္မိသည္။ သူမေရာ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္ အိပ္ေပ်ာ္ပါ့မလား။ “ၿငိမ္း ခ်မ္း ပါ ေစ ” ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းလိုက္သည္။ သူမအတြက္ အိပ္ပ်က္ညေတြ မရိွေစခ်င္ေပ။ သူမရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ လန္းဆန္းတက္ၾကြ ေနေစခ်င္သည္။ ခြန္အားေတြ ျပည့္ဝေစခ်င္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အတြက္က အေရးမႀကီးပါ၊ လဲလို႔ရမည္ဆိုလ်င္ သူမ ရရိွမည့္ အဆိုးေတြကို လက္ခံခ်င္ပါသည္။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ဆန္းျပားပါသည္။ ေသြးသားမေတာ္စပ္ေသာ မိန္းခေလးတေယာက္ကို ကိုယ့္ဘဝထက္ ပိုၿပီးတန္ဘိုးထားမိသည္မွာ ထိုအခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္မည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး အလင္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ျပည့္ဝလာခဲျ့ပီ။ မိုးလင္း
သြားျပန္ၿပီေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ..ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္


ေတာ့ ဘုရားတြင္ ဆုသြားမေတာင္းရတန္ ေကာင္ပါဘူးဟု သက္ျပင္းတခ်က္ရိႈက္ကာ ေတြးလိုက္မိရင္း နံနက္ခင္းထဲကို အားယူကာ တိုးဝင္လိုက္ပါေတာ့သည္။
 

(၁၀.၆.၂၀၀၂)

...........................................................................................။

ဝန္ခံခ်က္ ။......။ စူးစူးနစ္နစ္ခ်စ္ၿပီး နင့္နင့္သည္းသည္း လြမ္းတတ္ခဲ့တဲ့ ၂၁ ႏွစ္ အရြယ္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးပါ။ ႏုနယ္ေသာ အေတြးအေရး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဒဏ္ရာအမာရြတ္ကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ၾကည့္တဲ့ အေနနဲ႔ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။
..............................


..............

44 comments:

ေသာ္ဇင္စိုး said...

အား............ လို႔သာေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္.. ကိုၿမစ္ရဲ႕..
ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ.. ဒီေန႔ထိ လြမ္းေနရတဲ႔ အလြမ္းေတြ...

ကိုေဇာ္ said...

တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း အဲဒီလို မသိစိတ္က လြမ္းေနရတာကိုက တနင္႔တေမာ ျဖစ္တာပဲေလ။
ဒါကိုပဲ မသိမသာ ေက်နပ္ေနမိတာပါပဲ။

မိန္းကေလးေတြမွ သိုသိုသိပ္သိပ္ ၾကိတ္မွိတ္ လြမ္းတတ္တယ္ ထင္ေနလား။ ဒါဆိုရင္ မွားသြားမယ္။ သူတို႔ထက္ ေရွ႕က စာရင္းသြင္းဖို႔ လူႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ ရွိတယ္။ ဟုတ္တယ္ မလား။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

အလြမ္းမင္းသားၾကီး :D
ေကာင္းတယ္ ၀တၳဳေလးက

ပိုးပိုးျပည့္စံု said...

အခ်စ္ဟာဆန္းျပားလြန္းပါတယ္ေလ..

ေဆြေလးမြန္ said...

အမွန္အတိုင္းေၿပာ၇၇င္ .. အဲဒါေဆြေလး လြန္ခဲ႕တဲ႕ ေလးႏွစ္ေလာက္ကခံစားခ်က္ေတြနဲ႕တူတယ္..ေမာတယ္
တစ္ကယ္..ဒီေန႕ထိ အေမာမေၿပႏိုင္ေသးဘူး..
ၿပီးေတာ႕ ဘု၇ားသြားတာလဲ တူတယ္..

ေဆြေလးအေၾကာင္းမ်ား ေ၇းထားသလားလို႕..
:) :) :) :)

နန္းေလေျပႏု said...

ဒဏ္ရာအမာရြတ္ေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ၾကည့္ဖို႔ သတိရသြားေစတယ္။

ခုိင္နုငယ္ said...

၂၁နွစ္အရြယ္က စူးစူးနစ္နစ္ခ်စ္ျပီး နင္႔နင္႔သည္းသည္း
လြမ္းတတ္တဲ႔ အေတြးေလးနဲ႔ ဖြဲ႕ထားတဲ႔ ၀တၳဳေပါ႔။
အင္း..ခုေတာ႔ အလြမ္းေတြရင္႔က်က္ေနျပီ ထင္ပါ႔။
အလြမ္းဆုိတာ အေရာတ၀င္ေနလုိ႔ မေကာင္းတဲ႔အရာမွန္း
သိေပမယ္႔ ကုိယ္တုိင္ကကုိ အလြမ္းျမစ္ထဲလက္ျပစ္ကူးသလုိျဖစ္ေနမိတာ။


ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုျမစ္ေရ..ဖတ္ၿပီးေမာသြားရျပန္ပါ့...
ဒဏ္ရာအမာရြတ္ဆိုတာလံုး၀ႀကီးေပ်ာက္သြားတာမွ
မဟုတ္တာ..အရာေတာ့က်န္ခဲ့တာပဲေလ..
ဘယ္ေလာက္ပဲရင့္က်က္လာပါၿပီေျပာေျပာ..တခ်ိန္တုန္း
ကနင့္နင့္သည္းသည္းျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အရာေတြက
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွရင့္က်က္လာႏိုင္မွာလဲ...

ခင္တဲ့
သဒၶါ

Anonymous said...

ခ်စ္သူနွစ္ဦးအျမန္ေပါင္းဆံုနို္င္ပါေစ...
အခ်စ္ေပၚမွာထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကိုေလးစားစရာေတြ ့လိုက္ရ၏။

Anonymous said...

အျငိမ္႕ေလးလည္းလုပ္ပါအုန္းဗ် အျငိမ္႕ကို ပိုၾကိဳက္တယ္
ဘာတဲ့ ေၾကကြဲျခင္းရဲ႕ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ စကားလံုးေတြသံုးတာ မိုက္တယ္ဗ် စာေတြဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြမ္းသြားတယ္
ထိုအခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ ကိုမွ်စ္တို႕ ျဖစ္ၾကရေလသတည္းပါ
တကယ္လြမ္းသလား စာထဲလြမ္းတာလား
ျမန္ျမန္နီးၾကပါေစ

ခင္မင္စြာျဖင့္
seesein

ယြန္း said...

ဦးျမစ္...အဲဒါတကယ္ျကီးလားးဗ်ဳိ ့..
အလြမ္းေတြကိုဖြဲ ့ထားတာ ပိုင္ပါေပ့..

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ျမစ္တို႕မ်ား
ျမက္ခင္းေပၚမွာေတာင္ ထိုင္ငိုေနရတယ္လို႕...
ႏွစ္ေပါင္း၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာျပီ အသစ္ျပန္ျဖစ္ေနတုန္းပါလား... အစြဲအလန္းၾကီးခ်က္ေအ..
နင္႕၀တၳဳဖတ္ျပီး လူလဲ အလြမ္းျမစ္ထဲေမွ်ာပါသြားတာ မနည္းျပန္တက္လာရတယ္..
အမာရြတ္ေဟာင္းကို ျပန္ပြတ္ၾကည္႕တယ္ဆိုပါလား
ငါလဲ အမာရြတ္တစ္ခုရွိတယ္ အားက်မခံ ျပန္ပြတ္ၾကည္႕ဦးမွ..
ငယ္ငယ္က ေခ်ာ္လဲထားတဲ႕ အာမရြတ္ကိုေျပာတာပါေလ း)

SHWE ZIN U said...

ကိုမွ်စ္ခ်ဳိး ေရ

ဒီလို ဒီလိုနဲ႕ ေဝးးးးးးးးး မသြားပါေစ နဲ႕ လို႕ ဆုေတာင္း ပါတယ္ဗ်ာ

ခင္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး

ႏွင္းေဟမာ said...

အစ္ကိုျမစ္က်ဳိးအင္းေရ....
၂၁ႏွစ္က ျပထားတဲ႔ လက္စြမ္းမို႔သာပဲေနာ္ ...
လက္သံေျပာင္ပါဘိ ... း)
လြမ္းေမာစရာေတြနဲ႔အတိျပီးျပီး ဆြဲေဆာင္မႈရိွတဲ႔၀တၳဳတိုေလးပါပဲ ...အျမဲအားေပးလွ်က္ပါ
ႏွင္း

ဝက္ဝံေလး said...

ဟီးးးးးးးးး ရႊတ္ ဖတ္ ျဗဲ ျဗီးးးးး
ပါးပါးေရ ပါးပါးရဲ႕ အမငီးးးးး ဘူးသီးလံုးေလာက္ရွိတဲ႕ မက္ရည္ေတြ ေတာက္ေတာက္ဆုိျပီး က်လာတယ္ ျဗဲ

one go two come three wait four ready five times တဲ႕ ဟဟဟဟ

မေတာ္လုိက္ရတဲ႕ မားမားအေၾကာင္းေရးထားတာမလား

တာ႕တာ ေပြလီမေနနဲ႕ ဒါျဗဲ ဘုိင္

ျမေသြးနီ said...

ကိုျမစ္...
ဆံုမွတ္ေတြလြဲေနရတဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္....။
ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္သြားတယ္..။
ျပင္ပမွာသာ ဆံုမွတ္ေတြ လြဲေနရေပမယ့္
အေတြးေတြထဲမွာေတာ့ ဆံုေနႏိုင္ခြင့္ရွိပါေသးတယ္ေနာ္..။
ဒါေပမယ့္.. အခ်ိန္အတိုင္းတာ တစ္ခုထိသာေပါ့..။
...........
ျမစ္ေရးထားတာေကာင္းလိုက္တာ
၃ခါေလာက္ဖတ္လိုက္တယ္

မေဗဒါ (၈၈) said...

ကိုျမစ္က်ိဳးေရ..


ခ်စ္တက္တဲ့ အေၾကာင္းေလး ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ ခံစားေပးသြားပါတယ္..။

ပထမထင္ေနတာ အင္မတန္လြမ္းနာၾကေနလို႕ စာမေရးႏိုင္ဘူးထင္ေနတာ.. ေတာ္ေသး လူပ်ိဳေသးေလးဘဝက ျဖစ္ေနတာကိုး..။

ေအာ္ ၂၁ ႏွစ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီထင္ပါ့..။ အခုေရာ လူပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႕ ဘာညာကိြကြ ျဖစ္ေနရတုန္းပဲလား.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြမ္းအေဆြးေတြကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေလး ျဖစ္ေနပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္..။

မေဗဒါ (၈၈)

မိုးစက္အိမ္ said...

ဇာတ္လမ္းကိုတန္းလန္းၿဖစ္ေနတယ္ဗ် အဆံုး
မသတ္ေသးသလို ခံစားခ်က္ေတြ ၿမိဳသိပ္ရရင္း
အိမ္မက္ကလန္ ့ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဇာတ္လမ္းက
အဆံုးသတ္သြားတယ္ ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ရာေတြၿပန္
ပြတ္သလိုတင္ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ ဇာတ္သိမ္း
ေလးေတာ့ရွိမယ္ထင္ရဲ ့ဗ်ာ :D အဆင္ေၿပမွပါ
အားေပးလ်က္ပါ . . .

ကုိေအာင္ said...

ကုိျမစ္က်ဳိးေရ
အခ်စ္ရဲ႕သေဘာေတြ ဖတ္ရူသြားပါတယ္၊
အရင္တေလာက အလုပ္နည္းနည္းမ်ားေနလုိ႕
ခုမွပဲ ေရာက္ေတာ့တယ္၊ အရာရာ အဆင္ေျပ
ပါေစ။
ခင္မင္လ်က္ ...

blackroze said...

ဦးျမစ္ေရ
တခါတခါက်ရင္လြမ္းၿပီးေပမဲ့လည္း..
လြမ္းေနရတုန္းပါဘဲေလ..
အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစရွင္..
ထိုင္ဝမ္ႀကီးကလဲပူလိုက္တာေနာ္..

မိုးယံ said...

ဦးျမစ္ အလြမ္းေတြ ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္မယ့္ တစ္ေန႕ အျမန္ဆံုးေရာက္လာပါေစ ဂ်ာ

မိုးယံ
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ

YoungGun said...

ဒဏ္ရာကို လွ်ာနဲ႔ ျပန္သပ္ရတာ.. အခံရခက္ေပမယ့္ ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္လိုက္ရတာက နည္းနည္းသက္သာမယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ လူ႔သက္တမ္း ဆယ္ဂဏန္းမွာ အဲဒီဘြဲ႔ေတြနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ ညီမွ်ျခင္း အထုိးခံရတာပါပဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္.. အဆင္ေျပပါေစ။

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ said...

ကိုၿမစ္ေရ ...
ခံစားခ်က္ေတြ လာဖတ္သြားတယ္ဗ်ိဳ႕ ....
ဟုတ္ပါ့ေနာ္ ..
ေလာကၾကီးက မတရားဘူး လား ... :D

အၾကမ္းထည္ said...

အနာေဟာင္း ကို ခပ္ဖြဖြ ၿပန္ပြတ္ ထားတဲ႕ ၂၁ ႏွစ္ အရြယ္ ခံစားခ်က္ မို႕လို႕သာ ပဲ ဆရာေရ...

ဆက္လက္၍...ခံစားခ်က္ တနင္႕ တပိုး နွင္႕ အသစ္ အသစ္ ေတြ ေရး ဖြဲ႕ခံစား ႏိုင္ပါေစ။

Cheers!!!! :P
with reps;

ေရသန္႔ said...

လြမ္းတာၾကားရင္ ငိုခ်င္တယ္....မခံစာနိုင္ဘူး...
လြမ္းေနရလို ့

ကြာေစ့ေလး.... said...

ဦးသက္ပိုင္ေရ...
ေနာက္က်စြာနဲ႕ေရာက္ခဲ့ပါတယ္.....
ဒီအေၾကာင္းေလးကို ဦးသက္ပိုင္ blogမွာ တင္ခဲ့ဘူးသလိုပဲ....
ဒီအပူေတြက မရွိမေကာင္း..ရွိမေကာင္း ေတြေလ...
ကိုယ္နဲ႕ ေ၀းေနတဲ့အရာ ကိုမွ ပိုၿပီး လိုခ်င္ၾကတယ္ .. မက္ေမာၾကတယ္ ..
ဦးသက္ပိုင္ေရ.. အရမ္းမေဆြးနဲ႕ .. ပင္ပန္းတယ္ ..
အေဟာင္းေတြကို ေသာ့ခတ္သိမ္းထားၿပီး...
လက္ရွိဘ၀ေလးမွာ ေပ်ာ္ရြင္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ..
ေပ်ာ္ရြင္မွဳေတြနဲ႕ အၿမန္ဆံုး ဆံုဆည္းနိုင္ၿပီး...
ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြကို ေမ့ေပ်ာက္နိုင္ပါေစ...........
အားေပးလ်က္.... 88

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ၿမက္ခင္းေတြစိမ္းလန္းေနတာ
ကိုၿမစ္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေႀကာင္႔ကိုး...။

ကဲ..အေဆြးသမားႀကီး...
ဘာဆက္လုပ္မွာလည္း...
အေပၚက comment ေတြမွာ
အရိပ္အမ်က္ေတြ ေတြ႕ေနရတယ္ေနာ္...
အဆင္ေၿပပါေစ...
ခ်စ္တဲ႔သူတိုင္း ဆံုေတြ႕ႏိုင္ႀကပါေစ...

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

လြမ္းစရာႀကီးပါလား။

ဒါနဲ႔...
ေလးႏွစ္ေျမာက္မွာ ဘုရားသြားၿပီး ဆုေတာင္းျဖစ္ေသးလား။ း)))

ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

အေနာ္ said...

အခ်စ္ေတြက ျမစ္လုိစီးဆင္းေနတုန္း
ျဗဳန္းဆုိ အလြမ္းေတြ ဆင့္ပိတ္လုိက္ေတာ့
အဲ့ဒီျမစ္က ျမစ္က်ဳိးအင္းျဖစ္သြားတာမ်ားလား...
ဆက္စပ္စဥ္းစားမိသြားတာ... ဟိဟိ
အကိုေရးတဲ့ ပုိ႔စ္ေတြက တစ္ပုဒ္ဆုိတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရတာ နင့္နင့္နဲနဲ ရွိလြန္းတယ္....

ဂ်ဴးလိယက္ said...

ကိုျမစ္က်ဳိးအင္း .... ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္ျပီ အရင္တုန္း အေၾကာင္းေလး ျပန္သတိရမိပါေသးတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ ခဏတာ အေ၀းဆံုး ထြက္သြားတဲ႔ အခ်ိန္ေလးပါ။ ခုေတာ႔ တသက္လံုး မခြဲေတာ႔ဘူး စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါျပီ.... ဖတ္လို႔ အရမ္းေကာင္းပါတယ္... :)

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ငယ္လက္ရာေလးလည္း ေကာင္းတာပါပဲ ေမာင္ျမစ္ေရ....
ခုေရာ အရမ္းလြမ္းေနတုန္းလား...နဲနဲေတာ့ ေလွ်ာ့ပါေလ....ေနာ္...:P

ေမဓာ၀ီ said...

ဆရာျမစ္ဆီ ဟိုေန႔ကေရာက္တုန္းက ေက်ာ္ခြေနတုန္းပဲ။
ခုေတာ့ ဒဏ္ရာရက္စြဲျဖစ္သြားၿပီ။ မေရးရင္လဲ တလကိုးသီတင္း၊ ေရးေတာ့လဲ ... အင္း ... ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္လို႔ေတာင္ မေျပာရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလုိ႔ပါ။ အရင္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေလးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေတြးမိၿပီး ဒဏ္ရာ အမာရြတ္ေတြကို နားလည္မိပါတယ္။ ၾကာျပီဆိုေတာ့ ဒဏ္ရာလဲ အသားေသေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္ ... ။
ဆရာျမစ္ကေတာ့ ... ေပ်ာ္စရာ ရယ္စရာေရာ အခ်စ္ အလြမ္း ေရာ ... ရသစံုစံုနဲ႔ ရင္ကို ထိထိျငိျငိျဖစ္ေအာင္ ေရးႏိုင္ပါေပတယ္။

Anonymous said...

အလြမ္းမ်ားၿငိမး္ေစသတည္းးး)))

Anonymous said...

အ၇င္လို ေကာမန္႔မေရးျဖစ္ေပမယ့္ အျမဲဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈ တခ်ဳိ့အတြက္ စာဖတ္ရင္း စိတ္ထိခိုက္မိပါတယ္။
အျမဲအားေပးလ်က္ပါ
ညီမင္း

ျမတ္မြန္ said...

ခ်စ္သူနွစ္ဦးရဲ႕ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြကို..
ဘယ္သူမွ လူနွဳတ္ယူလို႔မရဘူး...
အခ်စ္ဦးဆိုတာ ေၿမးဦးရတာေတာင္ ေမ႔မရဘူးတဲ႔..။
စိတ္ထဲက အေႀကာင္းတစ္ခုတိုက္ဆိုင္တိုင္း
အမွတ္ရ ေနတက္တယ္...။
ခ်စ္သူနွစ္ဦးရဲ႕ ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြ ကမၻာတည္သ၍...တည္ပါေစ...။

ဦးၿမစ္ေရ...ခုမွ ေရာက္ၿဖစ္တာ..ေဆာ္တီးေနာ္..။
အစဥ္ေလးစားလွ်က္..။

ခ်စ္ဆံုး said...

ဘာရယ္ေတာ့ဟုတ္ဘူး တင္ထားတဲ့ပို႔စ္ထက္ ေအာက္ဆံုးက ဝန္ခံခ်က္ကိုသေဘာက်သြားလို႔
စူးစူးနစ္နစ္ခ်စ္ၿပီး နင့္နင့္သည္းသည္း လြမ္းတတ္ခဲ့တဲ့ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္တဲ့လား အဲလိုအရြယ္ေတြမွာ အဲလိုခ်စ္တတ္ၾကတာလား အသက္၂၃ ႏွစ္အရြယ္မွာေရာ စူးစူးနစ္နစ္မခ်စ္တတ္ေတာ့ဘူး မလြမ္းတတ္ေတာ့ဘူးနဲ႔တူပါတယ္ဗ်ာ....

ပန္းႏုႏွင္းဆီ said...

ငယ္ႏုစဥ္လက္ရာေလးကို လာေရာက္ခံစား အားေပးသြားပါတယ္..
အတိတ္လြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းခဲ႕သူတိုင္း ေျခရာေလးေတြက်န္ရစ္ခဲ႕စျမဲပါ.. အတိမ္အနက္ေတာ႕ ရွိတာေပါ႕ေနာ္..
ဒါေပမဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ကိုယ္႕ေဘးမွာ ကိုယ္႕ စိတ္ႏွလံုးကို ျပီးျပည္႕စံုေစတဲ႕သူ ရွိလာျပီဆိုရင္ အတိတ္က ေျခရာေတြဟာ လိုအပ္ရင္ ေမ႕ပစ္ရတာပါဘဲ...
မဟုတ္ရင္ေတာ႕ ကိုယ္႕ရင္ကို ဆူးတစ္ေခ်ာင္းလို စူးနစ္ေစတတ္ေသးတယ္ေလ...

flowerpoem said...

ကိုျမစ္ေရ စာလာဖတ္ပါတယ္ အလြမ္းေတြ အျပည့္နဲ႕ ေရးထားတာ ကိုယ္ေတာင္ လြမ္းသြားၿပီ

sosegado said...

အခ်စ္ကုိ ဦးစားမေပးခဲ့တာလား၊ အခ်စ္ကုိ ေသခ်ာမသိခဲ့တာလား၊ လြမ္းေလာက္ပါရဲ့လား ခံစားသြားပါတယ္၊

purplemay said...

စာေတြရွည္ရင္ ဖတ္ရမွာပ်င္းေပမယ့္ အဆံုးထိေအာင္ ဖတ္ခ်င္သြားလို့ ေသခ်ာဖတ္သြားပါတယ္...။
ေနာက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကီးလည္း လြမ္းသြားပါတယ္....း)

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

၂၁ ႏွစ္တုန္းကတည္းက လက္ရာက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စြမ္းတာပါလား....ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ အလြမ္းေတြထဲမွာစီးေမ်ာသြားမိတယ္။ ခ်စ္ၾကတဲ့သူတုိင္း အလြမ္းေတြနဲ႕ ေ၀းၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ....

An Asian Tour Operator said...

ငိုေနတုန္းလား။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ငိုေတာ့ပါဘူး း)

ညလင္းအိမ္ said...

ကုိျမစ္ေရ ငိုနဲ႔ဗ် .. း)
အင္း ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တတ္တဲ႔သူပဲ ...
အလြမ္းဆိုတာေတာ႔ လြမ္းေနသေရြ႔ ရိွေနအုန္းမွာပဲဗ်ာ ...

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ညလင္းအိမ္

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB