ရြာဦးေစတီ

သာယာေအးရြာ၏ ေလာကခ်မ္းသာ ရြာဦးေစတီဘုရားပြဲေတာ္ေန႔ျဖစ္၍ အိုးစည္ဒိုးပတ္သံမ်ား တညံညံထြက္ ေပၚေန၏။ ရြာရိွကေလး လူႀကီးပါမက်န္ ဘုရားပြဲေတာ္ ကြင္းျပင္ထဲ ေရာက္ေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ ေနေရာင္က စူးရွေနေသာ္လည္း သူတို႔ ပူရေကာင္းမွန္းမသိၾက။ တစ္ခ်ဳိ႕မွာ ကခုန္လ်က္ရိွၾက၏။ ရြာလူႀကီးမ်ား မ်က္နာမွာလည္း အေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ပီတိျဖစ္ေနဟန္ကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။

ဤေန႔က သာယာေအးတစ္ရြာလံုး၏ တကယ့္ေအာင္ပြဲေန႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ေတာင့္တခဲ့ရေသာ ရြာဦးေစတီကို ေရာင္ေတာ္ဖြင့္နိင္ခဲ့ၿပီ။ တန္ေဆာင္းအလႉရွင္ ဘႀကီးသာမႈန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်က္နာက ပီတိအဟုန္ျဖင့္ ေတာက္ပရႊင္လန္းေနၾကသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလည္း ေစတီေတာ္ကို ဖူးေမွ်ာ္မဝ။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း သပၸါယ္လွစြာေသာ ေစတီေတာ္ကို ပန္း ၊ ေရခ်မ္း ဆီမီး ၊ နံ႔သာတိုင္မ်ားျဖင့္ ကပ္လႉေနၾက၏။

ရြာသူရြာသားမ်ား၏ စိတ္ႏွလံုးသား အတြင္းတြင္ တူညီေသာ ပီတိတစ္ခု ရိွေနၾကသည္။ ထိုပီတိမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာင္ေတာ္ရွိန္ဝါ ညိွးႏြမ္းခဲ့ရေသာ ရြာဦးေစတီကို သူတို႔၏ ေခြ်းႏွဲစာမ်ားျဖင့္ စုေပါင္း လႉဒါန္းကာ ျပန္လည္ျပဳျပင္နိင္ခဲ့တာေၾကာင့္ တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ခံစားေနၾကရသည့္ ပီတိျဖစ္သည္။ ငွားထားေသာ ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးမွ ေရကင္းသံ ၊ ေဗ်ာသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားၾကသည့္ မိမိတို႔ မိသားစုဝင္မ်ားကို သတိရ၍ တစ္ခ်ဳိ႕လူမ်ား မ်က္ရည္စမ်ားသုတ္ၾကသည္။

“ ကိုရင္ဖိုးေခြးကို ျမင္ေစခ်င္စမ္းပါဘိနဲ႔ ”
“ ကုသိုလ္ျပဳရ အဖို႔ဘာဂကို အမွ်ရၾကပါေစေတာ္ အမွ် အမွ် အမွ်”

က်န္ရစ္သူမ်ားက ကြယ္လြန္သူမ်ားကို လြမ္းဆြတ္ၾကတာေၾကာင့္ တိုင္တည္ကာ အမွ်ေပးေဝၾကသည္။ ကြယ္လြန္သြား သူတို႔မွာ ဤရပ္ ဤရြာတြင္ ဓါးမဦးခ် ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ၿပီး ဆံုးပါးသြားၾကေသာ္လည္း ရြာဦးေစတီျဖစ္သည့္ ေလာကခ်မ္းသာ ေစတီေတာ္ကို ျပယ္လြင့္ေနေသာ ထံုးသကၤန္းေရာင္ျဖင့္သာ ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းေစတီေတာ္၊   အရံေစတီမ်ား၊ ဟသာၤတိုင္ ၊ ၿဂိဳလ္တိုင္မ်ားျဖင့္ ၾကည္ညိဳသပၸါယ္စဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ရတာေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သူတို႔ကို ျမင္ေစခ်င္ၿပီး တမ္းတ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သတိတရျဖင့္ အမွ်ေပးေဝၾကျခင္းျဖစ္၏။

ေလာကခ်မ္းသာ ရြာဦးေစတီသည္ သာယာေအးရြာ၏ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ခပ္စြန္းစြန္းတြင္ ေရွးယခင္ ဘုရင္မ်ား လက္ထက္ေတာ္ကတည္းက  တည္ထားခဲ့ေသာ ေရွးေဟာင္းေစတီလည္း ျဖစ္၏။ ဟိုးယခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့  ဘုရားပြဲကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပခဲ့ၾကသလို အနီးအနားရြားမ်ားကလည္း လာလည္ၾကသျဖင့္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေသာ ပြဲေတာ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။

 

ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သီးႏွံစပါးမ်ား ယခင္ကလို အထြက္မတိုးေတာ့သျဖင့္ ရြာဘုရားပြဲကိုလည္း စည္စည္ကားကား မက်င္းပ နိင္ခဲ့ေတာ့ေပ။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈပါ နည္းလာတာေၾကာင့္ ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈ မ်ားလည္း ရိွလာခဲ့သည္။ ေစတီ၏ သာသနာေရာင္ဝါ ေမွးမွိန္ခ်ိန္ ဟုဆိုရမည္။ အလည္အပတ္ ဘုရားဖူးသြားသူမ်ားပင္ မရိွသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဓိဌာန္ဝင္ ပုတီးစိတ္သူမ်ား တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာ တစ္ခါတစ္ရံ ေတြ႔ရေတာ့၏။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္လာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ရြာ၏စီးပြားေရး ျပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာသည့္ အခ်ိန္အခါ ေရာက္လာေတာ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ အျခားတစ္ရပ္တစ္ရြာမွ သာယာေအးရြာသို႔ ေျပာင္းေရြ႕အေျခခ်လာသည့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရြာ၏ေတာင္ဘက္ရိွ စမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္  ေရႊက်င္ၾကသည္။  ေရႊမႈန္ေရႊစမ်ား စုေဆာင္းမိလာတာေၾကာင့္ သိုသိုသိပ္သိပ္ျဖင့္  လုပ္ၾကေသာ္လည္း တစတစႏွင့္ တရပ္ရြာလံုး သိသြားကာ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ရြာသူရြာသားမ်ားပါ ေရႊက်င္ၾကေတာ့သည္။ ေရႊက်င္ၾကသူတိုင္း  ထိုက္တန္စြာ ရၾကတာေၾကာင့္ စီးပြားေရးေကာင္းမြန္ လာၾက၏။ သာယာေအးရြာ၏ ကံဇာတာ တက္ခ်ိန္ဟု ေျပာရမည္။



ရြာသူရြာသားမ်ား ေရႊမရွား ေငြမရွားျဖစ္ကာ စီးပြားေရးေတြ တိုးပြားလာၾကသည္။ ထိုအခါ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ စိတ္ထားအတိုင္း  အလႉအတန္းအတြက္ ေရွ႕ဆံုးက စဥ္းစားျဖစ္ၾကသည္။  ရြာသူရြာသားမ်ား စုေပါင္းထည့္ဝင္ေငြျဖင့္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက သာသနာေရာင္ဝါ ေမွးမွိန္ခဲ့ရေသာ ရြာဦးေစတီ အတြက္ ျပဳျပင္မြန္းမံမႈေတြ အားတက္သေရာ လုပ္ေဆာင္ၾကေတာ့သည္။

မူလေရွးေဟာင္းေစတီကို ထပ္ငံုကာ ဥာဏ္ေတာ္ကို ထပ္ျမွင့္လိုက္ၾက၏။ လံုးေတာ္ျပည့္ ေရႊသကၤန္း ကပ္လႉၾက၏။ အရံေစတီမ်ား ထပ္တည္ကာ ထံုးသကၤန္းမ်ား ကပ္လႉၾက၏။ ၿဂိဳလ္တိုင္မ်ားကို ခမ္းနားစြာ တည္ေဆာက္ၾက၏။ ရင္ျပင္ေတာ္ပုရဝဏ္ကို တိုးခ်ဲ႕ၾက၏။ ေစာင္းတန္းမ်ားကို အသစ္တဖန္ျပဳျပင္ၾက၏။ လူအမ်ားနားခိုရာ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ကို ေဆာက္လုပ္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ေလာကခ်မ္းသာေစတီ၏ ေရာင္ေတာ္ဖြင့္ ဘုရားပြဲေတာ္ကို ခမ္းခမ္နားနား ျပန္လည္က်င္းပၾကေတာ့သည္။ ဆိုင္းဝိုင္းႏွင့္ ၾကည့္ခ်င္ဖြယ္ ဗလာအၿငိမ့္ သြင္းေပးသျဖင့္ အနီးအနားရြာမ်ားက ဘုရားပြဲ လာၾကတာေၾကာင့္ စည္စည္ကားကားျဖင့္ က်င္းပနိင္ခ့ဲသည္။

ဘုရားပြဲၿပီးေနာက္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ မုဆိုးဖိုႀကီး ဦးျမေအးမွ  သူစိတ္ဆံုးျဖတ္ထားသည့္ ကိစၥတစ္ခုကို ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကို တင္ျပသည္။ သူဆံုးျဖတ္ထားသည္က သူ႔ဘဝ၏ က်န္ရိွေနသည့္ ဘဝသက္တမ္းကို ရြာဦးေစတီအတြက္ ေဝယ်ာဝစၥ ကုသိုလ္ယူရင္း ျဖတ္သန္းဖို႔ရန္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကပါ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ သေဘာတူၾကသည္။

“ က်ဳပ္အေနနဲ႔ကလည္း တစ္ကိုယ္တည္း သမားျဖစ္ေတာ့ ဘုရားအနားမွာပဲ တဲကေလးထိုးၿပီး  ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ရင္းနဲ႔ ကုသိုလ္ယူ တရားအားထုတ္ခ်င္တာပါပဲ”

“ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ကိုျမေအးရယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကုသိုလ္ရ ၊ ရြာဦးေစတီအတြက္လည္း အနီးနားမွာေနၿပီး ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေပးမွာဆိုေတာ့ အစစအရာရာ စိတ္ခ်ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ထဲ ေနလို႔ျဖစ္ပါ့မလား။ ေဘးမွာက ေတာအုပ္ရိွေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေနနိင္ပါ့မလား”

“ ျဖစ္ပါတယ္ သူႀကီးရဲ႕။ ေတာဆိုေပမယ့္ ေတာေကာင္ႀကီးေတြမွမရိွတာ။”

ရြာဦးေစတီအနီးတြင္ ေတာအုပ္တစ္ခုရိွတာေၾကာင့္ ဦးျမေအးတစ္ေယာက္ထဲ ေနနိင္ပါ့မလားဟု ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။   ထိုေတာအုပ္ႀကီးထဲတြင္ေတာ့ ေမ်ာက္သတၱဝါတို႔ အမ်ားဆံုး ရိွေသာ္လည္း သားေကာင္ႀကီးမ်ား မရိွတာေၾကာင့္ ဦးျမေအးအေနျဖင့္ ေနရဲျခင္းလည္းျဖစ္သည္။  ယုန္၊ ရွဥ့္ ၊  ပုတက္ ၊ ခ်ဳိး ငွက္မ်ားရိွၿပီး ေတာလည္သူမ်ား ပစ္ခတ္ေလ့ရိွေသာ ေတာအုပ္ျဖစ္သည္။

“ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့က်ဳပ္တို႔ဘက္ကလည္း ကိုျမေအးအတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ေပးဖို႔ တိုင္ပင္ၾကရေအာင္”

ထို႔ေနာက္ ရပ္ရြာတာဝန္ရိွသူမ်ား၏ ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္းခ်က္အရ ဘုရားအနီးတြင္  တဲတစ္လံုးကို ရပ္ရြာမွ ဝိုင္းဝန္းေဆာက္ေပးၾကမည့္အျပင္ ဦးျမေအး၏ စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ ရပ္ရြာက  ဆန္ႏွင့္ အျခားသီးႏွံမ်ား တာဝန္ယူေပးပို႔မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။  ထိုကဲ့သို႔ ပံ့ပိုးမႈမ်ားေၾကာင့္  ဦးျမေအးမွာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ရြာဦးေစတီ၏ ေဝယ်ာဝစၥျပဳရင္း ကုသိုလ္ယူကာ သူ႔အတြက္လည္း တရားဘာဝနာ ပြားမ်ားနိင္ေတာ့မည္ ဟုၾကည္ႏူးေနမိသည္။

ရြာဦးေစတီ ဘုရားပြဲေတာ္အၿပီး တပါတ္ခန္႔မွစ၍ ေစတီအနီးတြင္ ရပ္ရြာမွ စုေပါင္းေဆာက္ေပးထားေသာ တဲအိမ္ေလးတစ္လံုးရိွလာခဲ့၏။ ထိုတဲေလးထဲတြင္ ေနထိုင္ကာ ေစတီကို ပန္း ၊ ေရခ်မ္းကပ္လႉရင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ကုသိုလ္ယူ  တရားအားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီဝတ္အဖိုးအိုမွာ ဦးျမေအး ျဖစ္သည္။ ဦးျမေအးတြင္ သားေထာက္သမီးခံ မရိွသလို၊ ဇနီးသည္မွာလည္း လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တြယ္တာစရာ သံေယာဇဥ္မရိွဘဲ သူ႔ဘဝ၏ က်န္ရိွေနေသးသည့္ သက္တမ္းကို ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္ရင္း ျဖတ္သန္းဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

သူ၏စားေသာက္ေရးကိစၥကို ရပ္ရြာမွတာဝန္ယူေပးတာေၾကာင့္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိင္ေတာ့မည္ဟု မွတ္ထင္ယံုၾကည္ကာ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေန၏။ ေစတီအနီးသို႔ ေျပာင္းေရြ႕လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္
 ေစတီသန္႔ရွင္းေရး ေဝယ်ာဝစၥမ်ားႏွင့္ တရားဘာဝနာ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းကာ သူ၏ ေန႔ရက္မ်ားကို လည္ပါတ္ေနခဲ့သည္။

တစ္ေန႔ေသာ မနက္ခင္းတြင္ ဦးျမေအးတစ္ေယာက္ ေက်းငွက္မ်ားကို အစာေကြ်းရင္း အနီးတြင္ ရိွေသာေတာအုပ္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ထိုအခါ ေတာစပ္ရိွသစ္ပင္ေပၚမွ ဦးျမေအးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ ေမ်ာက္ ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တဲထဲျပန္ဝင္ၿပီး ခ်ိတ္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာခိုင္မွ အသီးႏွစ္လံုး ဆြဲျဖဳတ္ကာ ေတာစပ္အထိ ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြားရင္း ငွက္ေပ်ာသီး ႏွစ္လံုးကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။

ဦးျမေအး ပစ္ေပးလိုက္ေသာ ငွက္ေပ်ာသီး ႏွစ္လံုးကို ျမင္သည့္အခါ ေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ အပင္ေပၚမွ  လွစ္ခနဲဆင္းေကာက္ၿပီး ေတာထဲသို႔ ျပန္ဝင္ေျပးသြားၾက၏။ ထိုေန႔မွစၿပီး ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ပါ ထိုေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ မနက္တိုင္း ဦးျမေအး၏ တဲဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေလ့ရိွလာသည္။ ဦးျမေအးလည္း သူ႔တြင္ ရိွေသာ သီးႏွံမ်ားကို ခြဲေဝေကြ်းျဖစ္ေတာ့သည္။

သူကိုယ္တိုင္ ေကြ်းသည့္အျပင္ ဘုရားဖူးလာသူမ်ားကိုပါ ေမ်ာက္စာေကြ်းေမြးဖို႔ တိုက္တြန္းတာေၾကာင့္ ဘုရားဖူး လာသူမ်ားလည္း ေမ်ာက္သတၱဝါတို႔ကို ၾကည့္ရင္း အစာေကြ်းဖို႔ အတြက္ပါ အိမ္မွထြက္ကတည္းက သီးႏွံမ်ား ထည့္လာေပးၾက၏။ မိမိတို႔ ပစ္ေကြ်းလိုက္ေသာ အစာမ်ားကို ေမ်ာက္မ်ားက ေျပးေကာက္ကာ စားၾကသည္ကို ျမင္ရတာေၾကာင့္ ေကြ်းေမြးရသူမ်ားလည္း ပီတိျဖစ္ၾကသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ ရက္မွလသို႔ကူးလာသည့္အခါ ေတာစပ္တြင္ ေမ်ာက္သတၱဝါမ်ား တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာခဲ့သည္။  ထို႔အတြက္ ဦးျမေအးမွ သူ႔စိတ္ကူးေလးကို ရပ္ရြာ တာဝန္ရိွသူမ်ားကို တင္ျပသည္။ သူ႔စိတ္ကူးက ထိုေတာအုပ္ကို ေဘးမဲ့နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးဖို႔ျဖစ္သည္။ ဘုရား ေစတီ အနီးနားတြင္ ေဘးမဲ့နယ္ေျမ ရိွသည္မွာ မြန္ျမတ္သည္ဟု ယူဆၿပီး ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားမွလည္း တာဝန္ရိွသူမ်ားထံ အဆင့္ဆင့္ တင္ျပကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထုိေတာအုပ္ကို ေဘးမဲ့နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္နိင္ခဲ့ေတာ့သည္။

ထိုသို႔ ေဘးမဲ့နယ္ေျမ သတ္မွတ္ေၾကာင္း အတည္ျပဳခ်က္ ထြက္လာသည့္ေန႔တြင္ ဦးျမေအးမွာ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲသည္အထိ ဝမ္းသာပီတိျဖစ္မိသည္။ သူ၏ ေဆာ္ၾသမႈျဖင့္ သတၱဝါမ်ား ျငိမ္းခ်မ္းၾကေတာ့မည္ဟု ေတြးမိကာ ၾကည္ႏူးေနမိ၏။

ေဘးမဲ့နယ္ေျမသတ္မွတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေစတီေျခရင္းတြင္ ေမ်ာက္စာေရာင္းသည့္ ဆိုင္ကေလး တစ္ဆိုင္ပါ ဖြင့္လာခဲ့သည္။ ဘုရားဖူးမ်ားကလည္း ဝယ္ယူေကြ်းေမြး ၾကသျဖင့္ ေစတီအနီးအနားတြင္ ေန႔စဥ္လိုလို စည္ကားေနေတာ့သည္။ အလြယ္တကူ စားေသာက္ရသည့္အျပင္ ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးသူ မရိွတာေၾကာင့္  အတင့္ရဲလာသည့္ ေမ်ာက္မ်ားမွာ ေစတီအနီးရိွ သစ္ပင္မ်ားတြင္သာ စတည္းခ် ေနထိုင္ၾကေတာ့၏။ ထို႔ျပင္ ေတာအုပ္ထဲတြင္လည္း ေမ်ာက္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း တိုးပြားလာေနေတာ့၏။ ေတာအုပ္ထဲတြင္ ေမ်ာက္မ်ားတိုးပြားေနေသာ္လည္း သူတို႔၏ က်က္စားရာေနရာက ေစတီအနီး ပါတ္ဝန္းက်င္သာ ျဖစ္သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေမ်ာက္ေကာင္ေရမ်ား မ်ားစြာ တိုးလာ၍ ေမ်ာက္စာေကြ်းသူမ်ားလည္း ေကြ်းမနိင္ ျဖစ္လာေတာ့၏။ ထိုအခါတြင္ လူမ်ားထံမွ အလြယ္တကူ စားေသာက္ရမွန္း သိေနၾကသည့္ ေမ်ာက္မ်ားမွာ တစတစ ေသာင္းက်န္းလာၾက၏။ လူတု႔ိ၏ လက္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကိုပါ အစားအစာထင္ၿပီး လုယက္ၾကေတာ့သည္။ ေမ်ာက္စာေရာင္းသည့္ဆိုင္လည္း မဖြင့္ဝံ့ဘဲ ပိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ဘုရားဖူးမ်ားကလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲအေနျဖင့္ ေစတီသို႔ မသြားရဲၾကေတာ့ေပ။

ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးျခင္း မရိွေတာ့သျဖင့္ အတင့္ရဲလာေသာ ေမ်ာက္မ်ားသည္ ေစတီေပၚအထိ တက္ေရာက္ကာ ပန္းအိုးမ်ားထဲမွ ပန္းမ်ားကို ထုတ္ကာ လႊင့္ပစ္ၿပီး ပန္းအိုးထဲမွေရကို ေသာက္ေရ အျဖစ္ေသာက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ပန္းအိုးမ်ားကို ရိုက္ခြဲၾက၏။ ပစ္ေပါက္ၾက၏။ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားသည္လည္း ေမ်ာက္မ်ားလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ထည့္ထားေသာ ဇလံုပင္ ျပန္အသံုးၿပဳ၍ မရနိင္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးၾကရ၏။ လူအမ်ားနားေနေသာ ဇရပ္ေခါင္မိုးမွာလည္း ေမ်ာက္မ်ား၏ တက္ခုန္မႈႏွင့္ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ရိုက္နက္မႈေၾကာင့္ အေပါက္အျပဲမ်ား ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။

ေန႔ေရာ ညပါ ဆူညံေနေသာ ေမ်ာက္ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ ဦးျမေအးမွာ သူရည္ရြယ္ထားသလို ေအးခ်မ္းစြာ တရားအားထုတ္ဖို႔ မျဖစ္နိင္ေတာ့။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ တေနကုန္ ထိုင္ေစာင့္ကာ ေမ်ာက္မ်ားကို ေမာင္းထုတ္ေနရ၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွလည္း စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ဘုရားဖူးလာရန္ စိုးရြံ႕ၾကတာေၾကာင့္ ဘုရားသုိ႔  အသြားအလာ နည္းသြားသည္။ ဘုရားဖူးမ်ား နည္းပါးသြားေသာ္လည္း ေမ်ာက္မ်ားကေတာ့ ယခင္ထက္ပို၍ ေသာင္းက်န္းၾကကုန္၏။

အစာေကြ်းမည့္သူမ်ား မရိွေတာ့တာေၾကာင့္ ေမ်ာက္မ်ားက ေဒါသထြက္ၿပီး အနီးအနားရိွ ဦးျမေအး၏ တဲကို ေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ၾကသည္။ တဲထဲမွ အစာကို လုယက္ဖို႔ရန္ တဲထံရံကို ကုတ္ျခစ္ၾက၏။  ကန္ေက်ာက္ၾက၏။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးျမေအး မေနနိင္ေတာ့။
သူ႔အဝတ္ထုပ္ေလးဆြဲကာ ရြာထဲသို႔ ျပန္ေျပာင္းေျပးရေတာ့၏။ သူအစျပဳကာ အစာေကြ်းၿပီး သူ႔ေဆာ္ၾသမႈျဖင့္ ေဘးမဲ့ေပးခဲ့ေသာ သတၱဝါမ်ား၏ စနက္ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ေသာ ေနရာမွ ဖယ္ရွားေပးရ ေတာ့ေလသည္။ ထိုေမ်ာက္သတၱဝါတို႔ကို အခ်ိန္မွီ တားဆီးကာကြယ္နိင္ျခင္းမရိွပါက ျပန္လည္စည္ပင္စျပဳေနေသာ သာယာေအးရြာ၏ သာသနာေရာင္ဝါမွာ တဖန္ျပန္၍ ေမွးမွိန္ရေတာ့မည္လားဟု ေတြးပူသည့္ ရြာသားမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရိွေနၾကသည္။

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ကား  ေစတနာထား ေနရာေပးတတ္မႈေၾကာင့္ မိမိတို႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ရေသာ ေနရာမ်ားမွ ဖယ္ခြာရေလၿပီ .....။

 ။.....................................................................။