ပြဲေတာ္ညသို႔သြားရာလမ္း (အပိုင္း၁)

14 May 2011


“ပြဲသြားေမာ့ေမာ့ ပြဲျပန္ေၾကာ့ေၾကာ့” ဆိုသည့္စကားပံုရိွပါသည္။ ဒီစကားပံုထဲက ပြဲ ဆိုသည့္ စာလံုးေလးကို ပြဲေတာ္ဆိုသည့္ စာလံုးေလးအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဘဝ၏ အေတြ႔အၾကံဳ တစ္ခ်ဳိ႕ကို ျပန္လည္ေဝမွ်ခ်င္ပါသည္။

ၿမိဳ႕တိုင္းရြာတိုင္းတြင္ ဘုရားေစတီမ်ားရွိသကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမ သန္လ်င္ၿမိဳ႕တြင္လည္း အထင္ကရ ေစတီေတြရိွသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ ဆံေတာ္ဌာပနာထားသည့္ ဆံေတာ္ရွင္ က်ဳိက္ေခါက္ေစတီကေတာ့ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးတဝိုက္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ အထင္ရွားဆံုးေစတီျဖစ္သည္။ က်ဳိက္ေခါက္ေစတီ ဘုရားပြဲေတာ္ကလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေျပာစမွတ္ ျပဳရေလာက္ေအာင္ စည္ကားလြန္းပါသည္။ ယခုလိုစည္ကားလြန္းသည့္ ပြဲေတာ္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ မည္သို႔လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါတ္သတ္ခဲ့သည့္ ရႈေထာင့္က ေရးမွာျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖသည္ က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားပြဲေတာ္တိုင္း ႏွစ္စဥ္နီးနီး ဇာတ္ပြဲသြင္းသည့္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕၏ ငါးဦးခန္႔ေလာက္သာရိွသည့္ ဇာတ္ကန္ထရုိက္ေတြထဲမွာ တစ္ဦးအပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ေဖေဖ့ အလုပ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ မိသားစုဝင္ေတြက လိုက္လုပ္ၾကရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇာတ္ပြဲ သြင္းရသည္ကို စိတ္မပါခဲ့ၾကပါ။  စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ အလုပ္ဟုေတာင္ ေဖေဖကလြဲလွ်င္ တစ္မိသားစုလံုး သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကသည္။  ထိုသို႔ သတ္မွတ္ထားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ.......

(၁) ပြဲေတာ္ညသို႔သြားရာလမ္း

က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားပြဲေတာ္ကို တပို႔တြဲလဆန္း ၁၁ ရက္ သို႔မဟုတ္ ၁၂ ရက္ခန္႔မွာ စတင္က်င္းပေလ့ရိွသည္။ ပြဲေတာ္ရက္က ကိုးရက္ခန္႔ျဖစ္သည္။ ဘုရားပြဲေတာ္ မစမွီ တစ္လေက်ာ္ခန္႔ကတည္းက က်ဳိက္ေခါက္ေစတီ ရင္ျပင္မွာ ဇာတ္ရံုေျမေနရာ ေလလံပြဲ က်င္းပသည္။  မည္သည့္ေန႔က်င္းပျဖစ္သည္ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု ႀကိဳတင္ၿပီး သိခဲ့ရတာမ်ဳိး မရိွခဲ့ပါဘူး။ ထိုရက္ပိုင္းမွာ ေဖေဖ့လက္ထဲ စာခ်ဳပ္လိပ္ တစ္ခုပါလာတာေတြ႔မွပဲ ဒီေန႔ ေလလံေန႔ပါလား၊ ထံုစံအတိုင္း ေဖေဖ ေျမေနရာ ေလလံဆြဲလာပါလား သိၾကရျမဲျဖစ္သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးဆို ေမေမ့ရဲ႕ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံလည္း အရင္ႏွစ္ကအတိုင္း ထြက္လာျပန္သည္။
“လုပ္လာျပန္ၿပီလား”

မေက်မနပ္ စကားမွန္းသိလို႔ ေဖေဖကလည္း ႏွစ္စဥ္ေျပာေနၾက စကားတစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။
“ေအး.. ငါ့အလုပ္ကို ဘယ္သူမွ ဝိုင္းမကူရင္လည္း ရတယ္ ငါ့ဟာငါ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။”

ဒါက ေဖေဖ့ရဲ႕ ႏွစ္စဥ္ေၾကြးေၾကာ္သံပါပဲ။ အဲဒီေၾကြးေၾကာ္သံၾကားၿပီးတာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အခ်င္းခ်င္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေခါင္းခါျပၾကသည္။ မ်က္စပစ္ျပၾက၏။ ထိုေန႔ကစၿပီး ဘုရားပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲႏွင့္ ပါတ္သတ္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေဖေဖ့အေရွ႕မွာ မေျပာမိေအာင္ သတိထားၾကေတာ့သည္။ အသံတိတ္ ဆႏၵျပၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနႏွင့္ ဇာတ္ပြဲသြင္းရသည့္ အလုပ္ကို ၿငီးေငြ႔လွပါၿပီ။

 ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္မွစ၍ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခါစအထိႏွစ္စဥ္ ဇာတ္ပြဲသြင္းခဲ့သည့့္ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ မိသားစုေတြက ဇာတ္ပြဲသြင္းရမွာ စိတ္ပ်က္ေနၾကသည္။ မိသားစုက ဇာတ္ပြဲအလုပ္ကို စိတ္မပါမွန္း သိသိသာသာေသာ္လည္းေကာင္း မသိမသာေသာ္လည္းေကာင္း ျပၾကသလို ေဖေဖကလည္း ေလလံဆြဲလိုက္သည့္ ေန႔မွစၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္းပါေတာ့သည္။


လြန္ခဲ့သည့့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔က ဇာတ္ရံုေျမေနရာ ေလလံေၾကးက သံုး ၊ ေလးသိန္းေလာက္ ရိွသည္။ ဇာတ္ရံုေျမေနရာအတြက္ စရံသတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဇာတ္အဖြဲ႔ငွားဖို႔ လုပ္ရပါသည္။ ထိုေခတ္ကေတာ့

ေရႊမန္းဇာတ္သဘင္၊
မိုးဝင္း ၊မိုးမင္း ၊ဇာတ္သဘင္၊
ပုလင္းစိန္၊ဖန္ခြက္စိန္၊အျမည္းစိန္ ညီအကိုဇာတ္သဘင္
(ေမာ္လျမိဳင္)ဆန္းဝင္းၾကည္  ဇာတ္သဘင္
ၿမိဳ႕ေတာ္ခ်စ္ဖြယ္ ဇာတ္သဘင္
ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ဇာတ္သဘင္
တင္မိုးဝင္း ဇာတ္သဘင္
(တစ္ခ်ဳိ႕အဖြဲ႔ေတြလည္း က်န္ခဲ့နိင္ပါသည္။ )
စသည့္ဇာတ္သဘင္အဖြဲ႔မ်ားကို တႏွစ္တမ်ဳိး ငွားရမ္းသလို။ တစ္ခ်ဳိ႕ႏွစ္ေတြမွာလည္း ဦးေမာင္ေမာင္ဆပ္ကပ္၊ ရဲသိန္းေအာင္ဆပ္ကပ္ စသည့္ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔မ်ားကို ရံုသြင္းျဖစ္ပါသည္။

ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ ဇာတ္ေလာကမွာ ယခုနာမည္ႀကီးေနသည့္ ဖိုးခ်စ္ဇာတ္လည္း သြင္းခဲ့ဖူးသည္။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕၏ ရွားရွားပါးပါး ဇာတ္မင္းသားျဖစ္သည့္ တင္ကိုဝင္း ဇာတ္အထိ သြင္းခဲ့ဖူးသည္။ ဟိုးယခင္ကဆိုလွ်င္ မိုးဒီ ၊ေမာ့စ္ တို႔ပင္ ဇာတ္အဖြဲ႔ထဲမွာ လူရႊင္ေတာ္အျဖစ္သာ ရိွေသးကတည္းက ဇာတ္ပြဲသြင္းခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနသည့္ အလုပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ႏွင့္တူသည္ ေဖေဖက ဇာတ္ပြဲသြင္းရသည္ကို ဝါသနာထံုလွသည္။ ဇာတ္ရံုေျမေနရာအတြက္ ေလလံဆြဲၿပီးလွ်င္ ဇာတ္အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ကို ငွားဖို႔လုပ္ေဆာင္ရသည္။

ေျမေနရာေလလံမစခင္ထဲက ငွားဖို႔ႀကိဳေျပာထားတာမ်ဳိးလည္းရိွသည္။ ရန္ကုန္တြင္ အေျခစိုက္သည့္ ဇာတ္အဖြဲ႔မ်ားကို တစုတစည္းထဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ ေနရာေတြရွိသည္။ ဥပမာ..ေစတနာပြဲလုပ္ငန္းဆိုလွ်င္ ဇာတ္အဖြဲ႔ေပါင္းမ်ားစြာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ ဒီေတာ့ ဇာတ္ပြဲငွားခ်င္သူေတြက ထိုလုပ္ငန္း တည္ေနရာကိုသြားၿပီး ဇာတ္အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔စီ၏ တစ္ရာသီစာျပကၡဒိန္ကို ၾကည့္ရသည္။ ကိုယ္ငွားခ်င္သည့္ဇာတ္က က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားပြဲေတာ္ရက္မွာ အားမအား ၊ ရက္အားခဲ့လွ်င္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးကထားသည့္ ၿမိဳ႕က ဘယ္ၿမိဳ႕လဲ ၊ အဲဒီၿမိဳ႕ကေနဆို သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကုိလာဖို႔ ဇာတ္ကားေတြ လမ္းမွာဘယ္ႏွစ္ရက္ ၾကာနိင္မလဲ၊ စသည့္ ဇာတ္အကူးအေျပာင္း ရက္မ်ားပါ တြက္ၾကရသည္။

ေဖေဖက ဇာတ္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ဖြဲ႔ကို ငွားခဲ့ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ထိုဇာတ္၏ ေၾကာ္ညာပိုစတာ စာရြက္အလိပ္ႀကီး သယ္ၿပီး ျပန္ခ်လာကာ အိမ္က စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြက မေနနိင္ေတာ့။ စိတ္ဝင္စားရၿပီ။ ဘယ္အဖြဲ႔မ်ား ငွားလာပါလိမ့္ သိခ်င္ၾကေတာ့သည္။ သို႔ျဖင့္ ေဖေဖ့အလစ္မွာ  ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ထိုပိုစတာအလိပ္ႀကီးကို ျဖည္ၾကည့္ၾကေတာ့သည္။

“ဟင္း....ဒီဇာတ္ႀကီးလား”တို႔ ၊“ဒီဇာတ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕”တို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္းေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး ေဖေဖ အလုပ္ထဲ စတင္ၿပီး ပါသြားၾကေတာ့သည္။ မတတ္နိင္... ေျမေနရာလည္း ေလလံဆြဲၿပီးၿပီ၊ ဇာတ္လည္းငွားခဲ့ၿပီဆိုမွေတာ့ မပါလို႔မွ မရေတာ့တာ။ ေဖေဖ့အလုပ္ တို႔အလုပ္ ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ ဒါက ႏွစ္စဥ္ပံုစံတူ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြျဖစ္သည္။ အဲဒီလို ပါတဲ့ေန႔ကစၿပီး တစ္မိသားစုလံုးလည္း အလုပ္မ်ားၾကရပါေတာ့သည္။

ဇာတ္ရံုေျမေနရာေလလံဆြဲၿပီး ၊ ဇာတ္အဖြဲ႔ငွားၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ တတိယေျမာက္ လုပ္ရသည္က ဇာတ္ရံုငွားရျခင္းျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕ႏွစ္ေတြမွာ သူမ်ားေဆာက္ၿပီးသားဇာတ္ရံု ငွားသလို တစ္ခ်ဳိ႕ႏွစ္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ေဆာက္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ရံုေဆာက္ဖို႔အတြက္က ဝါး ၊ ထရံ ၊ က်ဴဖ်ာ၊ မဒမတိုင္ ၊ သစ္သားျပား ေတြလိုပါသည္။ ( ဒီေဆာင္းပါးေရးရင္းနဲ႔ အိမ္ကို လွမ္းေမးၾကည့္ေတာ့ အခုႏွစ္ရဲ႕ ဇာတ္ရံုငွားခက ၁၈သိန္းကေန သိန္း ၂၀ အတြင္းမွာ ရိွပါတယ္တဲ့။  ဟုတ္ပါတယ္..ဘုရားပြဲ ၉ ရက္စာ ရံုငွားခပါ။ ကိုယ္တိုင္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ သိန္း ၃၀ ေလာက္ ကုန္ပါတယ္တဲ့။ )

လြန္ခဲ့သည့္ ခုႏွစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္မတိုင္ခင္အထိ ႏွစ္စဥ္ ဇာတ္ပြဲသြင္းျဖစ္သည္။ ဇာတ္ရံုငွားၿပီး ဇာတ္ပြဲသြင္းဖူးသလို ၊ ကိုယ္တုိင္ပစၥည္းဝယ္ ရံုေဆာက္တာမ်ဳိးလည္း  ရိွခဲ့သည္။  တကယ္ေတာ့ လုပ္နိင္ရင္ ကိုယ္တိုင္ေဆာက္တာ ပိုေကာင္းသည္ဟု ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဇာတ္ရံုတစ္ရံုလံုးေဆာက္ရန္ ဝယ္ရသည့္ပစၥည္း၊ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ ငွားရတာေတြက စုစုေပါင္း ဆယ္သိန္း ခန္႔ကုန္လွ်င္ ပြဲေတာ္ရက္အတြက္ ဇာတ္ရံုငွားခက ငါးသိန္းခန္႔ျဖစ္သည္။ ကုန္က်စရိတ္၏ ထက္ဝက္ခ်ဳိးေလာက္က ရံုငွားခဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေဆာက္နိင္လွ်င္ ဘုရားပြဲ ၿပီးသည့္အခါ ထိုပစၥည္းမ်ားကို အခ်ိန္ယူကာ ျပန္ေရာင္းနိင္သည္။

တခ်ဳိ႕ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားပြဲအၿပီး အနီးပါတ္ဝန္းက်င္ ရြာတစ္ရြာရြာတြင္ ဇာတ္ရံုေဆာက္ေပးဖို႔ အလုပ္အပ္ထားတာႏွင့္ၾကံဳလွ်င္ ပစၥည္းေတြ ဝယ္ၿပီးကိုယ္တိုင္ဇာတ္ရံု ေဆာက္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ရံု ႏွစ္ခါ အသံုးျပဳရံုျဖင့္ တန္ဖိုးဆယ္သိန္းခန္႔ ျပန္ရတာေၾကာင့္ ပစၥည္းေတြက အသားတင္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ အဓိကျပႆနာက ဇာတ္ရံုဖ်က္ၿပီးလွ်င္ ဝါး၊ထရံေတြ ထားရန္ ေနရာရိွဖို႔လိုသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဇာတ္ကန္ထရိုက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူမ်ားေဆာက္ၿပီးသားကိုသာ ငွားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုယ္တိုင္ ဇာတ္ရံုေဆာက္သည့္ ႏွစ္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ အလုပ္က ပိုမ်ားေလ့ရိွသည္။ ဇာတ္ရံုေဆာက္သည့္ အလုပ္သမားအဖြဲ႔မ်ား သန္လ်င္ၿမိဳ႕တြင္ ရိွသည္။  ဇာတ္ရံုေဆာက္ဖို႔အတြက္ တင္းဝါးဟုေခၚသည့္ ဝါးလံုးေပါင္း ၂၆၀၀ ၊ ဝယား(ဝါးယား)အရွည္က အလံုး၁၅၀ ခန္႔ ၊ ထရံအခ်ပ္ ၅၀၀ခန္႔၊ ထြာဆိုင္ခန္႔လံုးပတ္ရိွတဲ့ မဒမတိုင္ အလံုး ၅၀ ၊ ၆၀ ၊ ၂ေပခြဲပတ္လည္က်ယ္သည့္ က်ဴဖ်ာအခ်ပ္ ရာခ်ီၿပီး ဧရာဝတီတိုင္းဘက္ကေန မွာရပါသည္္။  ဇာတ္စင္အတြက္လိုသည့္ ဝါးနက္ေတြ၊ ဝါးဘိုးဝါးေတြကိုေတာ့ က်ဳိက္ေခါက္ဘုရား ပါတ္ဝန္းက်င္မွာ ရိွသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္စိုက္ထားတာကို  ဝယ္သည့္သေဘာႏွင့္ အလႉေငြထည့္ၿပီး သြားခုတ္ၾကသည္။ ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ ခင္းသည့္ သစ္သားျပားမ်ားကေတာ့ ဝယ္လွ်င္ ေစ်းႀကီးတာေၾကာင့္ ငွားရသည္။

မွာထားသည့္ ဝါး၊ ထရံ ေတြ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးကာ ဇာတ္ရံုေျမေနရာ ပႏၷက္စရိုက္သည္္။ ဇာတ္ရံုေဆာက္လုပ္ပံုကို မေရးခင္  ဘုရားပြဲေတာ္၏ ဇာတ္ရံုေျမေနရာေတြကို အရင္ေျပာမွ သင့္ေလ်ာ္မည္ထင္သည္။ ဇာတ္ပြဲမ်ားအတြက္ ႏွစ္စဥ္ေျမေနရာ ေလးေနရာရိွသည္။ ဇာတ္ရံုအေသးစားမ်ားအျဖစ္ မိုးႀကိဳးငွက္ငယ္ေလးမ်ားအဖြဲ႔ဆိုသည့္ မိန္းမလွ်ာမ်ားအတြက္ ေျမေနရာ တစ္ခုရိွသည္။ က်ဳိက္ေခါက္ေစတီ တည္ထားသည့္ ကုန္းေျမေပၚရိွ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာအုတ္ဂူ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ဦးေမာင္ေမာင္ဆပ္ကပ္ အဖြဲ႔အတြက္ ေျမေနရာ တစ္ခုရိွသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လွည့္ရံု၊ သရဲအိမ္ ၊ တုတ္ထိုးစင္ ၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း သတၱဝါမ်ားျပသသည့္ ရံုအေသးမ်ားလည္း သံုးေလးရံုရိွေသးျပန္သည္။

က်ဳိက္ေခါက္ဘုရား၏ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ ကားလမ္းမႏွစ္ခုရိွသည္။ တစ္ဘက္က ေက်ာက္တန္းၿမိဳ႕၊ သံုးခြၿမိဳ႕၊ ခရမ္းၿမိဳ႕၊ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္၊ GTC၊ ေရေၾကာင္းတကၠသိုလ္ေတြဘက္ သြားသည့့္လမ္းမႀကီးျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တလမ္းကေတာ့ ဘုရားအေနာက္ဘက္လမ္းဟု အလြယ္တကူေခၚၾကသည့္ ေၾကြထည္ေျမထည္စက္ရံု၊ ဖန္ခ်က္စက္ရံု၊ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု၊ တပ္ရင္း(၉၀) ဘက္ကိုသြားသည့္ လမ္းမၾကီးျဖစ္သည္။  ဘုရားအေနာက္ဘက္ လမ္းကေတာ့ ကားအသြားအလာ အင္မတန္နည္းပါသည္။

ထိုလမ္းမႀကီးႏွစ္လမ္း၏ အလယ္ေနရာကေတာ့ က်ဳိက္ေခါက္ေစတီႀကီး တည္ထားသည့္ ကုန္းေျမျဖစ္သည္။ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာဂူ ရိွသည့္ကုန္းေျမႏွင့္ တဆက္ထဲပါပဲ။ ကားလမ္းေဘး တစ္ဘက္စီမွာ ဇာတ္ရံု ႏွစ္ရံုႏႈန္းျဖင့္ စုစုေပါင္း ေလးရံုရိွသည္။ ဟိုဘက္လမ္း ဒီဘက္လမ္းကူးမည္ဆိုလွ်င္ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာ အုတ္ဂူရိွသည့္ ကုန္းေျမကို ျဖတ္ၿပီးမွ သြား၍ရသည္။ ပြဲေတာ္ရက္ဆိုလွ်င္ ထိုကုန္းေျမႀကီးတစ္ခုလံုး ေစ်းဆိုင္ခန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္သြားေတာ့သည္။ ဇာတ္ရံု ေလးရံုကိုလည္း အမွတ္ ၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ၊ ၄ ဆိုၿပီး ခြဲထားသည္။ ဒါမွ ကိုယ့္ဇာတ္ပြဲ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မွာ ရံုနံပါတ္ ထည့္ေရးလို႔ရမည္။

ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးၿပီး ဇာတ္ရံုပ႑ပ္ရုိက္ၿပီးလွ်င္ ဇာတ္ရံုစေဆာက္ပါေတာ့သည္။ ျမင္လြယ္ေအာင္ ေျပာရလွ်င္ အလယ္မွာ အမိုးခံုးႏွင့္ ရံုႀကီးပါပဲ။ လူမရိွေသးသည့္ ကြင္းလယ္ေခါင္ေခါင္မွာ ပြဲေတာ္မေရာက္မခ်င္း ေနရန္အတြက္  ယာယီတဲတလံုးထိုးသည္။  ဝါး ၊ ထရံေတြ ေပ်ာက္မွာစိုးတာရယ္ ၊ မီးေဘးစိုးရိမ္ရတာရယ္ေၾကာင့္ ေဖေဖႏွင့္ သူ႔လက္စြဲေတာ္တပည့္တို႔က ထိုတဲတြင္ ေနရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က လူငယ္ဆိုေတာ့ ေလပူေတြတဟူးဟူးတိုက္ၿပီး ေလထဲလြင့္ေနသည့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ခြံေတြ သာရိွသည့္ ထိုကြင္းလယ္ေခါင္ေခါင္မွာ ၾကာၾကာမေနနိင္။ ေနကလည္း ေန႔လည္ဆို ေတာ္ေတာ္ပူသည္။ တဲထဲမွာ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ ကားလမ္းဟိုဘက္ကို ျဖတ္ကူးကာ ဘုရားကုန္းေစ်းမွာ ဖရဲသီးတစ္လံုး သြားဝယ္၊ ေရတိုင္စည္ထဲထည့္ထားၿပီး ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္ဆို ခြဲစားၾကေပါ့။ မနီးမေဝးမွာရိွသည့္ ဘုရားပန္းျခံဘက္မွာ အပ်င္းေျပ အတြဲေခ်ာင္းရင္းျဖင့္ ေန႔ခင္းေန႔လည္ကို ျဖတ္သန္းရသည္။

ဇာတ္ရံုကို စေဆာက္သည့့္အခ်ိန္ကို ယခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးလွ်င္ေတာင္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာ ခံစားခ်က္ပဲ ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုရားအေနာက္ဘက္လမ္းက ကြင္းျပင္ေတြမွာပဲ ေျမေနရာ ယူေလ့ရိွသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုဘက္က ကြင္းျပင္ တျပန္႔တျပဴးႏွင့္က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရိွလို႔ပါပဲ..။ ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း ကိုယ့္ဇာတ္ရံုႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ဇာတ္ရံုေဆာက္သည့္ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ရိွမည္၊ က်န္တာက ကြင္းျပင္ႀကီး။ ေလပူေတြ တဟူးဟူးတိုက္ၿပီး တံလွ်ပ္မ်ားထကာ၊ ပလပ္စတစ္အိတ္ ေရာင္စံုေတြ ဟုိဒီေမ်ာလြင့္ေနသည့္ ကြင္းလယ္ေခါင္ႀကီးပါပဲ။ အတြဲေတြကို ေစ်းဗန္းေလးႏွင့္ ပီေက၊ စီးကရက္ ၊ တစ္ရွဴးထုတ္မ်ား လိုက္ေရာင္းသည့္ ေစ်းသည္ကေလးေတာင္ တေန႔လံုးေနမွ တေခါက္ေလာက္ပဲ ေတြ႔ရသည့္ ေနရာမ်ဳိးဆိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးေတြး ေျခာက္ကပ္ၿငီးေငြ႔ ဖြယ္ရာသာျဖစ္သည္။ ဒါက ဘုရားပြဲမစခင္ တလအလိုေလာက္ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ 

ယခုဆက္ေရးမွာက ဇာတ္ရံုတစ္ရံုလံုး တည္ေဆာက္ပံုေတြပါ။ ဇာတ္ရံုပံုစံႏွင့္ အက်ယ္အဝန္းကို ဗဟုသုတအေနႏွင့္ ေရးမည္ျဖစ္၍ ဇာတ္ရံုကို ျမင္ဖူးေနသူမ်ားအတြက္ အနည္းငယ္ ပ်င္းရိဖြယ္ရာ ျဖစ္ေစနိင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပာေရာင္ စာသားမ်ားကို ေက်ာ္၍ ဖတ္နိင္ပါသည္။

ဇာတ္ရံုတစ္ရံုကို ကြ်မ္းက်င္ အလုပ္သမား ငါးေယာက္ႏွင့္ ေဆာက္လွ်င္ ဆယ္ရက္ခန္႔ေဆာက္ရသည္။ ဇာတ္ရံုတစ္ရံု၏ အက်ယ္အဝန္းက အေရွ႕အေနာက္ ေပ တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္္ရိွၿပီး အက်ယ္ကေတာ့ ေပ ကိုးဆယ္ က်ယ္ပါသည္။

ဇာတ္ရံုစေဆာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဆယ္ႏွစ္ေပ အျမင့္ရိွၿပီး အေတာ္အသင့္ႀကီးမားသည့္ မဒမတိုင္ႀကီးေတြကို အလယ္မွာ ငါးဆယ့္ေလးေပအက်ယ္ခ်န္ၿပီး  တစ္ဖက္ကို ဆယ္ႏွစ္လံုးႏႈန္းျဖင့္ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္ ညီညီညာညာ တိုင္ထူရပါသည္။ တူးထားသည့္ တြင္းေတြထဲ ထိုမဒမ တိုင္ႀကီးမ်ားကို ၁၅ ေပခန္႔စီျခားၿပီး တန္းစီကာ တိုင္ေထာင္ၾကပါသည္။

 ေပ ၃၀၊ ၄၀ ခန္႔အရွည္ရိွေသာ ဝါးယားဟုေခၚသည့္ ဝါးအက်စ္တမ်ဳိးကို ၄  ျပန္ခန္႔ အရွည္ရေအာင္ ဝါးတစ္လံုး၏အရင္းႏွင့္ ေနာက္ဝါးတစ္လံုး၏အဖ်ားဘက္ကို အုန္းဆံႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ရပါသည္။ ဇာတ္ရံုေဆာက္ရန္ အုန္းဆံႀကိဳး ပိသာေပါင္းမ်ားစြာ ဝယ္ရသည္။ အိမ္ရိုက္သံ ဆယ္ပိသာ  ၊  ႏီွး အတို အရွည္ ပိသာ ႏွစ္ရာခန္႔ ဝယ္ရပါသည္။

ဝါးယားကို ၂ လံုး၊ ၃ လံုးစီပူးၿပီး အရွည္၄ ျပန္စာရေအာင္ ႀကိဳးေတြႏွင့္ ခ်ည္ၿပီးလွ်င္  ဝါးတန္းအရွည္ႀကီးကို အသားေသေအာင္ ေကြးထားရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အေကြးေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္မွာထူထားသည့္ မဒမတိုင္ေတြ၏ ေျမျပင္မွ အျမင့္ရွစ္ေပခန္႔မွာ ေကြးထားသည့္ ဝါး၏ အနားတဖက္တခ်က္ကို အိမ္ရိုက္သံမ်ားျဖင့္ ရိုက္ၾကရသည္။ အုန္းဆံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ အထပ္ထပ္ခ်ည္ရသည္။  အခံုးျမင့္ႀကီးျဖစ္ဖို႔ ဟိုဘက္တိုင္ႏွင့္ ဒီဘက္တိုင္မွာ သံေတြရိုက္၊ ႀကိဳးေတြခ်ည္ၿပီးလွ်င္ ေျမျပင္မွ ေထာက္အျမင့္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိုဝါးအခံုးအလယ္ကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားေသၿပီး ေကြးသြားေအာင္ ေထာက္ထားရသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေဒါက္မ်ားစြာေထာက္ထားသည့္ ဝါးအခံုးႀကီးေတြက အခံုးအျမင့္ တညီတညာထဲ တန္းစီေနပါေတာ့သည္။

ဒီေတာ့မွ ထိုအခံုးအျမင့္ႀကီးေပၚ တစ္ေယာက္ကို တစ္ခံုးႏႈန္းျဖင့္ တက္ၾကသည္။ ေအာက္မွာ က်န္ေနသူက တင္းဝါးဟုေခၚသည့္ ၁၈ ေပ၊ ေပ၂၀  အရွည္ဝါးေတြကို ၁၀လံုးတစ္စည္းခန္႔ ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ေပးၿပီး အေပၚတြင္ရိွသည့္လူက ဆြဲတင္ၾကသည္။ ဝါးအစည္းလိုက္ အေပၚေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ေဘးက ဝါးအခံုးႀကီးေပၚမွာ ေစာင့္ေနသူထံကို ဝါးတစ္လံုးခ်င္းလွမ္းေပးကာ ႏွီးျဖင့္တုပ္ၾကရသည္။ အလြယ္ဆံုးေျပာရလွ်င္ တဲအိမ္ေတြ အမိုး မိုးဖို႔ တန္းပစ္တာႏွင့္ အတူတူပဲျဖစ္သည္။ မတူသည္က ဇာတ္ရံုအမိုးက အမိုးခံုးႀကီး ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ထိုသို႔ျဖင့္ တေပခန္႔ က်ယ္ေသာ ဝါးတန္းမ်ားႏွင့္ ဇာတ္ရံုအမိုးႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
(ဒါကတစ္ခံုးပဲ ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒီလို အခံုးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တစ္ရံုလံုးကို အုပ္ထားတာပါ။ အခုပံုထဲက လုပ္ေနၾကတာက ဇာတ္ရံုမ်က္နာစာ ဂိတ္ရိႈး အတြက္ပါ။)


ထို႔ေနာက္ ၂ေပခြဲပတ္လည္ခန္႔က်ယ္သည့္ က်ဴဖ်ာေတြကို အမိုးခံုးေပၚတြင္ ဟိုတစ္ခ်ပ္ ၊ ဒီတစ္ခ်ပ္ လိုက္ခ်ပါသည္။ ေျမျပင္မွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္လွ်င္ က်ဴဖ်ာအကြက္ႏွင့္ ေနရာလပ္ေကာင္းကင္က က်ားကြက္ပံုစံ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒါက ဇာတ္ရံုအမိုးျဖစ္သည္။ တပို႔တြဲလဆိုေတာ့ ညအခါ  ႏွင္းက်ၿပီး ေအးလြန္းသည္။  ထို႔ေၾကာင့္ ႏွင္းက်သည့္ဒဏ္ သက္သာေစရန္ အမိုးေလးေတြ ကြက္က်ားမိုးထားရသည္။ အမိုးက ကြက္တိကြက္က်ားဆိုေတာ့ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္တဝက္က အမိုးေအာက္ေရာက္ၿပီး တဝက္က ေကာင္းကင္ေအာက္ ေရာက္ေနသည္။ ေန႔ခင္းေန႔လည္ဘက္ ရံုအတြင္းမွာ အလင္းေရာင္ရေစရန္  ထိုကဲ့သို႔ ကြက္က်ားမိုးထားရျခင္းျဖစ္သည္။ 

ဇာတ္ရံုအလယ္ခြင္ ေပ ငါးဆယ္၏ ဘယ္ညာတစ္ဘက္တခ်က္တြင္ ေပႏွစ္ဆယ္ထပ္ခြာၿပီး တြင္းေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္တူးရျပန္သည္။ ဒါက ဇာတ္ရံုေဘးပတ္လည္ အကာအတြက္ ဝါးတိုင္စိုက္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာတ္ရံုတစ္ခုလံုး၏ အက်ယ္က ေပ ကိုးဆယ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဝါးတိုင္ေတြစုိက္ၿပီးလွ်င္ အလယ္ခြင္ မဒမတိုင္မ်ားႏွင့္ အျမင့္ ရွစ္ေပ၊ ကိုးေပခန္႔မွာ တန္းေတြပစ္ၿပီး ေလးေထာင့္အမိုး၊ မိုးပါသည္။ ထိုအမိုးကိုေတာ့ ထရံမ်ားျဖင့္ အျပည့္အုပ္ထားသည္။  ေျမျပင္ႏွင့္နီးကပ္တာေၾကာင့္ အမိုးအျပည့္ အုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဇာတ္ရံုက ပံုေပၚလာပါျပီ။ အလယ္မွာ အမိုးခံုးႀကီးရိွၿပီး ဘယ္ညာ ေဘးတစ္ဖက္ကို ေထာင့္မွန္ပံုစံ အမိုးနိမ့္တစ္ဖက္စီ ရိွသည့္ ဇာတ္ရံုႀကီးျဖစ္သြားပါၿပီ။

ဇာတ္စင္ေဆာက္ရန္အတြက္က အသားထူလြန္းသည့္ ဝါးနက္ကို အျမင့္ညီညီညာညာမွတ္ၿပီး လႊႏွင့္တိုက္ျဖတ္ရသည္။ တဖက္ကို ခြ ပံုစံထြင္းသည္။ ဇာတ္စင္အတြက္ တူးထားသည့္ တြင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲသို႔ ျဖတ္ထားသည့္ ဝါးနက္အပိုင္းေတြစိုက္၊ ေျမဖို႔ၿပီးလွ်င္ ခြေတြထဲတြင္ တန္းေတြပစ္ၿပီး ငွားထားသည့္ သစ္သားျပားမ်ားခင္းကာ သံရုိက္လိုက္လွ်င္ ဇာတ္စင္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ဇာတ္ရံု၏ထိပ္ဆံုး အလယ္က်က်ေနရာတြင္ ဇာတ္စင္ရိွပါသည္။ ဇာတ္စင္ အက်ယ္အဝန္းက သံုးဆယ့္ငါးေပက်ယ္ၿပီး အေရွ႕အေနာက္အက်ယ္က  ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္ေပက်ယ္သည္။ ဇာတ္စင္၏ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္မွာ မဒမတိုင္ႀကီးေတြထူၿပီး လူႀကီးေပါင္လံုးခန္႔ရိွသည့္ ဝါးဘိုးဝါးႀကီးေတြကို ဇာတ္စင္အေပၚအျမင့္ ဆယ့္ငါးေပမွာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ တန္းထိုးထားရသည္။ ထိုတန္းမ်ားတြင္ ဇာတ္လိုက္ကာမ်ား ၊ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားအတြက္ ေနာက္ခံပန္းခ်ီလိုက္ကာမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲရန္၊ ေဆာင္းေဘာက္မ်ားခ်ိတ္ဆြဲရန္နွင့္ မီးဆလိုက္မ်ား တပ္ဆင္ခ်ိတ္ဆြဲရန္ျဖစ္သည္။
ဇာတ္စင္အေနာက္တြင္လည္း ဆယ့္ရွစ္ေပခန္႔ ေနရာခ်န္ထားေပးရသည္။   ဇာတ္အဖြဲ႔သားမ်ားေနရန္ အခန္းေတြကန္႔ေပးရသည္။ ေခါင္းေဆာင္ ဇာတ္မင္းသားအခန္းကေတာ့ ဇာတ္စင္ေပၚမွာျဖစ္သည္။ လိုက္ကာမ်ားႏွင့္ ကြယ္ထားသျဖင့္ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္က ဇာတ္မင္းသားအခန္းကို စင္ေအာက္ကေန မျမင္နိင္ပါ။ ဇာတ္စင္၏ အျမင့္က ေျမျပင္မွ ႏွစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ ျမင့္သည္။ 

ထိုဇာတ္ရံုကို ေဖေဖဦးေဆာင္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္အေတြ႔အၾကံဳမ်ားက ဇာတ္ရံုေဆာက္သည့္ အတတ္ပညာကိုပါ တတ္ကြ်မ္းသြားေစခဲ့ပံုရသည္။ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ဝင္လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအကိုလည္း ဝင္လုပ္ရေတာ့သည္။ အျမင့္မတက္ရဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ တြင္းေတြ ဝိုင္းတူေပး၊ ဇာတ္ရံုေဘးပါတ္လည္ကို ဝါးတိုင္ထူၿပီး ထရံေတြကို ႏွီးျဖင့္လိုက္တုပ္ရသည္။ တစ္ဖက္က ဇာတ္ရံုေဆာက္ေနသလို တစ္ဖက္ကလည္း တျခားျပဳဖြယ္အလုပ္မ်ား လုပ္ရပါသည္။ ရန္ကုန္ရိွ ပံုႏွိပ္တိုက္မ်ားတြင္ ဖ်ာေနရာ ၊ ကုလားထိုင္ေနရာ၊ ရံုဝင္လူႀကီးလက္မွတ္ ကေလးလက္မွတ္အုပ္မ်ား  သြားအပ္ရသည္။ လက္မွတ္အုပ္မ်ားကလည္း ပြဲစဥ္တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုမတူေအာင္ အေရာင္စံုျဖစ္သည္။

ဆိုင္းဘုတ္အတြက္ ေဖေဖက ေလးေထာင့္သစ္သားေဘာင္ေတြ လုပ္ၿပီး ထိုေဘာင္ႀကီးေတြမွာ ပိတ္ျဖဴစကို တင္းတင္းရင္းရင္းျဖစ္ေအာင္ ေဘးပါတ္လည္ကို သံေတြႏွင့္ ရိုက္လိုက္သည့္အခါမွာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုပိတ္ျဖဴေပၚတြင္ ေရေဆးအျဖဴ ၊ ထံုး စတာေတြသုတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ဇာတ္အဖြဲ႔နာမည္ကို ေဆးေရာင္စံုႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေကာ္ က်ဳိရသည္။  ေဖေဖယူလာသည့္ ပိုစတာ စာရြက္ေတြကို ရိုင္ပတ္ေတြမွာ ေကာ္သုတ္ၿပီး ကပ္ေပးရသည္။ အက်ယ္ႏွစ္ေပ ပတ္လည္္ခန္႔ရိွသည့္ ပိုစတာမ်ားျဖစ္သည္။ ရိုင္ပတ္ဆိုသည္မွာ ထရံအေပ်ာ့တမ်ဳိးျဖစ္သည္။ (ေရခဲတံုးမ်ားကို ဖြဲခြံေတြႏွင့္ အုပ္ထားသည့္အခါ ေဘးပတ္လည္အကာအျဖစ္ သံုးသည့္ထရံမ်ဳိးပါ။) ထိုရိုင္ပတ္မ်ားက အက်ယ္ ႏွစ္ေပခန္႔ရိွၿပီး အရွည္ကေတာ့ အလိပ္လိုက္ျဖစ္သည္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ပိုစတာ တခ်ပ္စာ အရြယ္ေလာက္ကို တိုင္းၿပီး ရိုင္ပတ္ေတြကိုျဖတ္ ေကာ္သုတ္ၿပီး ပိုစတာေတြ ကပ္ရပါသည္္။ ထိုပိုစတာ၏ အေပၚဆံုးတြင္ျဖစ္ျဖစ္ ေအာက္ဆံုးတြင္ျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖက ေဆာ့ပင္ျဖင့္ စာေတြေရးသည္။ဘယ္ေန႔မွဘယ္ေန႔အထိ ရံုအမွတ္ ဘယ္ေလာက္မွာ ဆိုတဲ့ စာတန္းပါ။ “တပို႔တြဲလဆန္း ၁၂ ရက္မွ လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႔အထိ ရံုအမွတ္ (၁) တြင္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖပါမည္။”  ေဖေဖက လက္ေရးလွလွေရးတတသျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သူကိုယ္တိုင္ ေရးသည္။

ငါးေပ ေျခာက္ေပ ပတ္လည္ရိွသည့္ ပိတ္ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ငါးခုႏွင့္ ပိုစတာ အခ်ပ္ တစ္ရာခန္႔ ရၿပီဆိုလွ်င္ ကားတစ္စီးငွားၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ လိုက္ကပ္ရသည္္။ စည္ကားသည့္ လမ္းဆုံ လမ္းခြမ်ား၏ သစ္ပင္တြင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သုိ႔မဟုတ္ တိုင္ထူၿပီးျဖစ္ျဖစ္ ပိတ္ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြကို ေၾကာ္ျငာေထာင္ၾကရသည္။ အျမင့္တြင္ေထာင္ထားေသာ္လည္း ပြဲေတာ္ၿပီး၍ ျပန္လိုက္သိမ္းတိုင္း အေကာင္းပကတိ ျပန္ရသည္က ရွားပါသည္။  အပ်င္းေျပ ခဲျဖင့္အထုခံထားရသည္ေၾကာင့္ အေပါက္အျပဲေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။

ရပ္ကြက္တိုင္း၏ထိပ္ သစ္ပင္ ၊ ဓါတ္တိုင္စသည့္ေနရာမ်ားတြင္ ပိုစတာေတြကို လိုက္ခ်ည္ရသည္။ ထိုသို႔ ေန႔စဥ္ျပင္ဆင္ရင္းျဖင့္ ပြဲေတာ္ရက္က တေျဖးေျဖးနီးကပ္လာေတာ့သည္။ ဘုရားပြဲကြင္းျပင္ႀကီးကလည္း ယခင္လိုပ်င္းစရာမေကာင္းေတာ့ပါ။ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြ ေဆာက္ကုန္ၾကၿပီ။ ဇာတ္ရံုကို ကိုယ္တိုင္ေဆာက္သည့္ ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ဝါးႏွင့္ထရံ ပိုဝယ္ထားၿပီး ေစ်းဆိုင္ေတြကိုပါ လိုက္ေဆာက္ေပးျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္ရက္အတြင္း စရံယူၿပီး ထရံလည္း ငွားသည္။ ေစ်းဆိုင္ခန္းမ်ားက ဝါးႏွင့္ထရံေတြကိုအကာအျဖစ္၊ အမိုးအျဖစ္ ငွားၾကသလို၊   ဝါးထရံေတြငွားသည့္ လူတန္းစားတစ္ရပ္လည္း ရိွေနပါေသးသည္။ သူတို႔ကေတာ့....။

။......................................................................................။



19 comments:

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

စုံစုံလင္လင္ သိရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ...ဘုရားပြဲဆုိလုိ႔ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ မုိးေကာင္းဘုရားပြဲကို သတိရမိတယ္...ဒကာေတာ္ ကိုျမစ္က အခုေကာ...ဖရဲသီးခြဲစားၿပီး...အပ်င္းေျပ...(............)ေသးလား...ခင္လုိ႔စတာပါ...က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...

Maung Myo said...

က်ေနာ္တုိ႕ရပ္ကြက္ ပြဲေလးေတာင္ သြားသတိရတယ္ ကိုျမစ္ေရ့ မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ဆို ရံုဖြင့္ သြားၾကည့္ရတာေလးလည္း သြားအမွတ္ရတယ္ လက္မွတ္ အလကားရတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္ ။ အရင္က ပြဲကားၾကီးလာရင္ ခေလးပီပီ ကားေနာက္လိုက္ေျပး ေပ်ာ္လိုက္တဲ့့ုျဖစ္ခ်င္း ဇတ္ကားၾကီးျပန္ရင္ေတာ့ ကိုူယ့္အမ်ိဳးေတြပဲ ပါသြားသလို ၀မ္းနည္းျပန္ေကာ ။

ေနာက္ေတာ့ ပြဲမၾကည့္ရတာၾကာျပီ ဘုန္းၾကီးက အိပ္ေရးပ်က္လို႕ဆိုျပီး သာသနာ့ အဖြဲ႕စည္းကိုတိုင္လိုက္တာ ျမိဳ႕မွာ ဘာပြဲမွေတာင္မ၀င္လိုက္ရေတာ့ဘူး ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဘုန္းၾကီး ဗီဗာဟိန္းကို အကသင္ေပးတဲ့ ဘုန္းၾကီးနဲ႕မ်ားကြာပါ့ း)))

မိုးယံ said...

အင္း...အဲဒီပြဲေတြ ကို သိပ္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး.. ကိုယ္ေတြ ဆီမွာ သိပ္မရွိတာတာေရာ ၀ါသနာ မပါ တာေရာ...

ဇတ္ဆရာကေတာ့ ပိုင္ပါေပ့ဗ်ာ.. ဇတ္ရံုတည္ေဆာက္ပံုက အစ အေသးစိတ ္သိတယ္..ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့ ဇတ္ဆရာပဲ။

၀ါးထရံေတြ ငွားတဲ့ လူတန္းစား တစ္ရပ္ကို ေမွ်ာ္ပါဦးမည္။

IDIOT-Ki said...

ဆရာက်ိဳး...
ျပဇာတ္ကန္ထရိုက္တာ လုပ္တာ နဲ့ ျပဇာတ္ေထာင္စား တာ ဘယ္ဟာက ပိုတြက္ေျခကိုက္သတံုး...( ရံုတရံု စရိတ္ကလည္း မနည္းမေနာပဲေနာ္ ၊ မီးလန့္တာမ်ိဳးနဲ့ၾကံဳရင္ ေတာ့ ျပသနာ..၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာ တမ်ိဳးပဲေနမွာ ..)

ဇာတ္မင္းသား လုပ္စားရင္ေတာ့ အကိုက္ဆံုးေနမယ္.. ခုေခတ္မွာေတာ့ ဖိုးခ်စ္ နဲ့ အျပိဳင္ ေပါ့ေလ..
လုပ္မယ္ဆို ဘေလာ့ဂါ ပရိႆတ္ၾကီး ရွိတယ္ဗ်ိဳး..

ပြဲေတာ္ည အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္...

မကိ..

flowerpoem said...

ဇာတ္ကန္ထရိုက္ဆြဲရတာလည္း တာ၀န္ၾကီးလိုက္တာ ကိုျမစ္ေရးတာကို ဖတ္မွ သိရတာ အဲေလာက္ အေသးစိတ္မသိဘူး ကြၽန္မက ဇာတ္မၾကိဳက္ဘူး စတိတ္ရိႈးဆို လာထား :P

ကြာေစ့ေလး said...

ဟိုင္း...

ဆက္ရန္ကို ေမ်ွာ္လ်က္.. ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႕ေတာ့
ေကာင္းတယ္ ... ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွ ေတာ့မေရာက္ ဖူးေသးဘူး... ဦးၿမစ္အေဖ အေမြကို ယူသင့္တယ္ေနာ္.
း).... း)....

Anonymous said...

က်ေနာ္ဇတ္ရံုေတြေဆာက္တာကို ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္တုိင္း ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ဖူးတယ္... အဲ့ေလာက္ အေသးစိတ္မယ္လုိ ့လဲ မထင္မိဘူး။ ပြဲေတာ့ မၾကိဳက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပြဲသြင္းတာ ျပင္ဆင္ၾကတာေတြေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။

က်ေနာ္ျမင္ဖူးတဲ့ဇတ္ရံုေတြက်.. ဇတ္ခံုကို သံစည္ပိုင္းနဲ ့ အလြယ္ တကူခံလုိက္တာေတြ ့ရတယ္။ ေနာက္.. အမိုးခံုးႀကီးေတြလဲ လုပ္မေနၾကဘူးဗ်။ ဇတ္ခံုေပၚပဲ အမိုးရွိတယ္.။ ဒါကလဲ ေလးေထာင့္အမိုးပဲ အခံုးမဟုတ္ဘူး အေပၚမွာ ျဖာေတြ တင္ထားတယ္။ ေလျပင္းတုိက္လုိ ့ အကုန္ပါသြားတာ တစ္ခါ ၾကံဳဖူးတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေရွာ့ျဖစ္လုိ ့ ဇတ္ပြဲပ်က္သြားတာလဲ ျမင္ဖူးတယ္။

ကိုျမစ္က ကူတာလား၊ အတြဲပဲ သြားေခ်ာင္းေနတာလား။ အတြဲေခ်ာင္းတာလဲ အေသးစိတ္ေရးျပအုန္းေလဗ်ာ။ :D

BTW မမကိေျပာသလို ကိုျမစ္ ဇတ္ကရင္က်ေနာ္တုိ ့ အားေပးမယ္။ ဒါဘဲ

အမည္မသိ ... (...အလင္းစက္မ်ား):P :P :P

Anonymous said...

က်ေနာ္ဇတ္ရံုေတြေဆာက္တာကို ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္တုိင္း ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ဖူးတယ္... အဲ့ေလာက္ အေသးစိတ္မယ္လုိ ့လဲ မထင္မိဘူး။ ပြဲေတာ့ မၾကိဳက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပြဲသြင္းတာ ျပင္ဆင္ၾကတာေတြေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။

က်ေနာ္ျမင္ဖူးတဲ့ဇတ္ရံုေတြက်.. ဇတ္ခံုကို သံစည္ပိုင္းနဲ ့ အလြယ္ တကူခံလုိက္တာေတြ ့ရတယ္။ ေနာက္.. အမိုးခံုးႀကီးေတြလဲ လုပ္မေနၾကဘူးဗ်။ ဇတ္ခံုေပၚပဲ အမိုးရွိတယ္.။ ဒါကလဲ ေလးေထာင့္အမိုးပဲ အခံုးမဟုတ္ဘူး အေပၚမွာ ျဖာေတြ တင္ထားတယ္။ ေလျပင္းတုိက္လုိ ့ အကုန္ပါသြားတာ တစ္ခါ ၾကံဳဖူးတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေရွာ့ျဖစ္လုိ ့ ဇတ္ပြဲပ်က္သြားတာလဲ ျမင္ဖူးတယ္။

ကိုျမစ္က ကူတာလား၊ အတြဲပဲ သြားေခ်ာင္းေနတာလား။ အတြဲေခ်ာင္းတာလဲ အေသးစိတ္ေရးျပအုန္းေလဗ်ာ။ :D

BTW မမကိေျပာသလို ကိုျမစ္ ဇတ္ကရင္က်ေနာ္တုိ ့ အားေပးမယ္။ ဒါဘဲ

အမည္မသိ ... (...အလင္းစက္မ်ား):P :P :P

rose said...

ရို႕စ္က ပြဲ မႀကိဳက္ဘူး။ ဇာတ္မင္းသားေတြ ကေနရင္ ပိုဆိုးေသး။ မႀကည္႔ဖူးဘူး... း)

ကိုယ္တစ္ခါမွ မသိတ့ဲ၊ မနီးစပ္တ့ဲ အေႀကာင္းအရာေလးေတြ ဗဟုသုတ ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ခႏြဲ said...

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ရုံနဲ႔ ျပတာေတြ ၾကည့္ဖူးေပမယ့္ လုပ္တဲ့သူေတြ အဲလို အလုပ္မ်ားလိမ့္မယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးဘူး။ ဇတ္ပြဲကိုေတာ့ ေလဟာျပင္ပြဲမွာပဲ ၾကည့္ဖူးတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ဆပ္ကပ္ကိုဆိုရင္ေတာ့ အသည္းစြဲေပါ့။ ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္သြားတယ္။ ကိုျမစ္က်ိဴးအင္းေရ။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဇတ္ပြဲသာ ၾကည္ဖူးတာအကို...ပြဲတစ္ခုၿဖစ္ေၿမာက္ဖို႕ တာဝန္ အရမ္းၾကိးမွန္း အကိုေၾကာင့္ ခုေတာ့ သိသြားၿပိ။
ေက်းဇူးပါအကို...
ဆက္ရန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္လို႕...

SHWE ZIN U said...

ဇာတ္ဆရာ ဒါေၾကာင္႔ ျဖစ္တာကိုးဗ်
စံုစံုလင္လင္ ဖတ္ရတာ ေက်းဇူးပါ

လရိပ္အိမ္ said...

ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း ေဖေဖက ေတာ္လိုက္တာေနာ္။ လက္ေရးလဲေတာ္ေတာ္လွမယ္ထင္တယ္။ ေျပာျပေနတာ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းလဲ ေဆာက္ရတယ္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္အကုန္သိေနတာကိုး။ ေတာ္လိုက္တာ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပြဲမၾကည့္ဖူးဘူး။ အိမ္ကအျငိမ့္ေတြၾကည့္ရင္ေတာင္ အိပ္ခ်င္တာ။

ျမတ္မြန္ said...

ဇာတ္မၾကည့္ဖူးေတာ့ ဗဟုသုတေတာ့ ရသား.....။
ဇာတ္တစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ တယ္လည္း မလြယ္ပါဘူး...။
ဇာတ္ျမန္ျမန္ျပီးမွ တစ္မိသားစုလံုး ရင္ထဲမွာ အလံုးၾကီး ၾကသြားသလို ခံစားရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။
ဦးေဆာင္ရတာဆိုေတာ့ ျမတ္လား မျမတ္လားေတာ့ မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျပီး အားလံုးရင္ေမာမွာပဲလို႔ ဖတ္ရင္း ခံစားရတယ္။
ဦးျမစ္ေဖေဖကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဝါသနာ ၾကီးလည္းဆိုတာ ဒီပိုစ့္ဖတ္ျပီး ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္..။

မိုးခါး said...

ဘုရားပြဲေတာ့ မေရာက္ဘူးဘူးအကိုေရ း)) ဘုရားေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို ေရာက္တာ.. (ဟိုအရင္ကေပါ့ .. း))

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ငယ္တုန္းက မိုးေကာင္းဘုရားပြဲၾကည္႕ခဲ႕တာကို သတိရတယ္
ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထြက္ခ်ိန္ ရံုဖြင္႕တဲ႔အခါမွ သြားေခ်ာင္းၾကတာ သတိရတယ္ း)
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ဇာတ္ပြဲေတြ ၾကိဳက္ခဲ႔တယ္
ခုေတာ႔ မၾကည္႔ျဖစ္တာ ၾကာဘဲၾကာလွေပါ႕

Iora said...

ဇာတ္ရုုံေဆာက္တာမိုုက္တယ္ေနာ္။
ဒီစာဖတ္ေတာ့ ပဲြေစ်းေတြ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလိုုသြားျပီး ေပါက္ကရေတြ၀ယ္တာသတိရမိတယ္။ စဥ့္အိုုးေသးေသးေလးေတြ၊ ၀ါးနဲ ့လုုပ္တဲ့ ေျမြရုုပ္ေတြ၊ ဒယ္အိုုးတုုိ ့ဒန္အိုုးတိုု ့၊ ဖ်ာတိုု ့။ ျပီးေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္ နဲ ့ေရမုုန္ ့။ ဇာတ္ေတာ့မၾကိဳက္ဘူး။

ျငိမ္းေအး said...

ပြဲေစ်းတန္းေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ သိခဲ့တာပါ. အခုမွလုပ္ရတဲ့ကိစၥေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမွန္း သိရေတာ့တယ္.

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

ဖတ္ေကာင္းတုန္း ရံုးသြားရေတာ့မွာမို႔လို႔ အပိုင္း (၁) ပဲ ဖတ္သြားတယ္ဆရာ။ အပိုင္း (၂) ေတာ့ ညမွပဲ လာဖတ္ေတာ့မယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။ ဆရာကေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာ စိတ္ပ်က္စရာနဲ႔ စိတ္ထဲက သေဘာက်ေနတာပဲ...။ း)

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB