ပြဲေတာ္ညသို႔သြားရာလမ္း (အပိုင္း၂)

17 May 2011


(အပိုင္း ၁) မွအဆက္

ေစ်းဆိုင္သမားမ်ားကဲ့သို ဝါးထရံငွားသည့္ သူမ်ားကေတာ့ အနီးအနားေက်းရြာမွ ပြဲေတာ္လာ ပရိတ္သတ္ျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္မစတင္မွီ သံုး၊ေလးရက္ခန္႔ အလိုကတည္းက အိုး၊ ခြက္၊ ပန္းကန္၊ ႏွင့္ ေစာင္၊ ျခင္ေတာင္စသည့္ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားသယ္ကာ လွည္းမ်ားျဖင့္ ခ်ီတက္လာ ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ဘုရားပြဲကိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အားေပးသူမ်ားဟု ေျပာလွ်င္ မွားမည္မထင္ေပ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေကာက္စိုက္ပ်ဳိးႏုတ္၍ စုေဆာင္းထားၾကသည့္ ေငြမ်ားကို က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားပြဲေတာ္တြင္ သံုးၾကေတာ့သည္။

ဘုရားပြဲ မစတင္မွီရက္ကတည္းက လွည္းတပ္မ်ားျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည့္ သူတို႔အတြက္ ဘုရားေဂါပကအဖြဲ႔မွ သတ္မွတ္ေပးထားေသာ ေနရာတြင္ တဲတန္းရွည္ႀကီး ထိုးေပးထားသည္။ ထိုတဲတန္းရွည္ႀကီးတြင္ ထရံမ်ားကန္႔ကာ အခန္းဖြဲ႔၍ ေနၾကသည္မွာ ပြဲေတာ္ၿပီး၍ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ၾကာမွ ျပန္ၾကေတာ့သည္။ ျပန္သည့္အခါတြင္လည္း တစ္ႏွစ္တာလံုး သံုးစြဲရန္ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ ၊ ဖ်ာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္မ်ား သနပ္ခါးတံုးမ်ား၊ ေသာက္ေရအိုးမ်ား၊ အဝတ္အထည္မ်ား တေပြ႔တပိုက္ ဝယ္၍ ျပန္ၾကသည္။

ပြဲေတာ္ရက္နားနီးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကြင္းျပင္ႀကီးက ပို၍စည္ကားလာသည္။ ေစ်းဆိုင္မ်ားလည္း တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေရာက္လာၾက၏။ ပြဲေတာ္စတင္ဖို႔ ရက္ပိုင္းအလိုတြင္ ပြဲေတာ္ကြင္းျပင္ တစ္ခုလံုးကို လွ်ပ္စစ္မီး သြယ္တန္းေပးပါသည္။ တစ္လတာလံုးလံုး မီးခြက္မ်ား၊ ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းေရာင္မ်ားႏွင့္သာေနခဲ့ရသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇာတ္ရံုမ်ားလည္း မီးေရာင္တထိန္ထိန္ျဖင့္ ေနၾကရပါၿပီ။

ဘုရားပြဲမစခင္ သံုးရက္ခန္႔အလို၌ ဇာတ္ရံုထဲတြင္ အဖိုး (အဘိုး) ေျမွာက္ၾကရသည္။ ကြင္းပိုင္ႀကီးကို ပူေဇာ္ပသည့္သေဘာျဖစ္သည္။ ကြင္းပိုင္ႀကီး တကယ္ရိွမရိွ မသိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုညေရာက္လွ်င္ ေပ်ာ္ရပါသည္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ဝယ္၍ ေျခ၊ ေခါင္း ၊ အေတာင္ႏွင့္ အတြင္းကလီစာ အစံုကို ဟင္းခ်က္ၿပီး အရက္ႏွင့္ တင္ေျမွာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤဇာတ္ရံုအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းေဝးေစရန္၊ လူဝင္မ်ားေစရန္၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ ဆုေတာင္းၾကသည္။ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ သူက ဦးေဆာင္၍ ကြင္းပိုင္ႀကီးကို ေျမေနရာအပ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ တိုင္တည္သည္။

အဘိုး... အဘိုး.. အဘိုး
“တင္ပါတယ္၊ ေျမွာက္ပါတယ္။ ထမင္းဦး ၊ ဟင္းဦးနဲ႔ ေသာက္စရာမ်ားလည္း ပါပါတယ္။ တပည့္လက္သားမ်ားနဲ႔ စားပါေသာက္ပါ။ ဤေျမေနရာကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ။ အတိုက္အခုိက္ ၊ အေနွာင့္အယွက္မ်ားလည္း ဖယ္ရွားေပးပါ။ ရံုပြင့္ရံုလွ်ံ လူဝင္မစဲေအာင္လည္း မိႈင္းမပါ။ ကူညီပါ။ ”



ဤသည္ကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့သည့္ ဓေလ့ျဖစ္သည္။ ယံုသည္မယံုသည္ထက္ ဝတၱရားမပ်က္ ဆက္လုပ္ၾကသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္၏။ ဇာတ္ရံုတိုင္းထိုသို႔ တင္ေျမာက္ေလ့ရိွၾကပါသည္။ ထိုညကို ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္သည္မွာ ကြင္းပိုင္ႀကီး စားေသာက္ရဖို႔ မေသခ်ာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုမ်ား ဇာတ္ရံုေဆာက္သည့္ အဖြဲ႔သားမ်ားႏွင့္အတူ ဇာတ္ရံုအလယ္တြင္ ဖ်ာခင္း၍ တစုတစည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားၾက ေသာက္ၾကရ၍ျဖစ္သည္။

လွ်ပ္စစ္မီးရသည္ႏွင့္ ဇာတ္ရံု၏ အလယ္ခြင္ ေပငါးဆယ္အက်ယ္ကို ေျမျပင္ညီေအာင္ ညိွ၍ ထရံမ်ားကို အျပည့္ခင္းၾကရေတာ့သည္။ ညေနကတည္းက ထရံေတြကို ခင္း၍ ညဘက္ေရာက္သည္ႏွင့္ မီေရာင္ေအာက္တြင္ ထရံမ်ားေပၚ၌ စည္းဆြဲရပါသည္။ နံေဘးရိွ မဒမတိုင္ တစ္တိုင္ခ်င္းစီတြင္ေလးေပမီးေခ်ာင္းမ်ား ထြန္းထားေသာေၾကာင့္ တစ္ရံုလံုး လင္းခ်င္းလို႔ေန၏။ ခင္းထားေသာ ထရံမ်ားေပၚတြင္ အစိတ္အက်ဲညီညီျဖင့္အလ်ားႏွင့္ေဒါင္လိုက္စည္းမ်ားကို ဆြဲလိုက္သည့္အခါ သံုးေပေက်ာ္ ပတ္လည္အက်ယ္ရိွသည့္ အကြက္မ်ား ရလာေတာ့သည္။ 

ထိုအကြက္မ်ားကို 'ဖ်ာ' ဟုေခၚသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ား ဖ်ာေနရာဝယ္ၾကည့္သည္ဆိုသည္မွာ ထိုအကြက္ေနရာမ်ားကို ဝယ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဖ်ာ ႏွစ္ခ်ပ္ဆိုလွ်င္ အကြက္ ႏွစ္ကြက္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္စင္ႏွင့္အနီးဆံုး အေရွ႕ဆံုးတန္းကို A အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ A1, A2 စသည္ျဖင့္ အကြက္မ်ားတြင္ နံပါတ္ေရး၊ ဒုတိယအတန္းကို B အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ B1 , B2 နံပါတ္မ်ား လိုက္ေရးရပါသည္္။ Aတန္းမွ F တန္းအထိက တစ္တန္းလွ်င္ ဖ်ာ ဆယ့္ႏွစ္ခ်ပ္ခန္႔သာရိွသည္။ ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္၌ တစ္ဖက္တြင္ ေခတ္ေပၚေတးဂီတဝိုင္းႏွင့္ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ျမန္မာ့ဆိုင္းဝိုင္းႀကီး ရိွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ Fတန္း၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ တစ္တန္းလွ်င္ ဖ်ာ ဆယ့္ေျခာက္ကြက္ ၊ ဆယ့္ခုႏွစ္ကြက္ခန္႔ရိွသည္။

ဖ်ာေနရာမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ရွည္ပါသည္။ A , B , C မွ Z အထိၿပီးလွ်င္ က၊ ခ၊ ဂ၊ င ဆိုၿပီး ျမန္မာ အကၡရာျဖင့္ စီထားေသးသည္။ ဖ်ာေနရာကို ဇာတ္ရံု၏ အလယ္ခြင္တြင္ ခင္းထားသလို ေဘးတစ္ဘက္ တစ္ခ်က္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္တြင္လည္း ပက္လက္ကုလားထိုင္မ်ား ရိွေသးသည္။ အဂၤလိပ္ အကၡရာ U ပံုစံျဖင့္ ဖ်ာမ်ားကို ဝုိင္းရံထားျခင္းျဖစ္သည္။ အလယ္ခြင္၏ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္မ်ားကို တစ္တန္းလွ်င္ ခုႏွစ္လံုးႏႈန္းျဖင့္ အတန္းေပါင္းမ်ားစြာ စီထားသည္။ ဖ်ာအကြက္မ်ား၏ ေနာက္ဆံုးတြင္လည္း တစ္တန္းလွ်င္ သံုးဆယ့္ႏွစ္လံုးႏႈန္းျဖင့္ ငါးတန္းခန္႔ ရိွေနသည္။

ပြဲေတာ္စရန္ တစ္ရက္ခန္႔အလိုတြင္ ဇာတ္အဖြဲ႔ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဇာတ္အဖြဲ႔ ေရာက္လာသည္ကိုျမင္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ ေၾကညာထားသလို အခ်ိန္မွီဇာတ္ကနိင္ၿပီဆိုၿပီး စိတ္ေအးရသည္။ ဇာတ္အဖြဲ႔ အေရာက္ေနာက္က်၍ ပြဲဦးည ဇာတ္မကျဖစ္ဘဲ လက္မွတ္ဖိုး ျပန္အမ္းရသည္မ်ား၊ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္မ်ားကို ေျဖရွင္းရသည့္ စိတ္ရႈပ္ဖြယ္ရာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ၾကံဳေတြခဲ့ရ၍ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္အဖြဲ႔ အခ်ိန္မွီ ေရာက္လာေသာ္လည္း ဇာတ္မကျဖစ္သည့္ ညမ်ားလည္း ရိွခဲ့ဖူးသည္။ အေၾကာင္းမွာ မိုးရြာ၍ျဖစ္သည္။

မိုးေလကင္းလြတ္သည့္ တပို႔တြဲလတြင္ ပြဲေတာ္က်င္းပေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဖ်က္မိုးက ဆင္တတ္သည္။ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ားညိဳ႕လာလွ်င္ ဇာတ္ကန္ထရိုက္တာတိုင္း၏ ရင္ထဲတြင္လည္း ညိဳ႕မိႈင္းလာသည္ဟု ဆိုလွ်င္မွားမည္မထင္ေပ။ ထိုအခါ ကန္ေတာ့ပြဲတစ္လံုး အလ်င္အျမန္ထိုးကာ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ျမတ္ကို မိုးတားေပးရန္ တိုင္တည္ၾကရေတာ့သည္။ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ေကာင္းကင္ကိုသာ မၾကာမၾကာ
ေမာ့ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။ ရြာမလို မရြာမလိုျဖင့္ မိုးသားမ်ား တေျဖးေျဖး ကင္းစင္သြားေသာ္လည္း ထိုညမ်ဳိးတြင္ ဇာတ္ရံုလူဝင္ပရိတ္သတ္ နည္းလွသည္။ မိုးရြာနိင္သည္ ထင္၍ ပြဲေတာ္သို႔ ထြက္မလာၾကျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုညမ်ဳိးၾကံဳလွ်င္ေတာ့ ဇာတ္ကန္ထရိုက္တာမ်ားက တစ္ညတာ စရိတ္ မည္မွ်ရံႈးနိင္မည္ကိုသာ တြက္ၾကရေတာ့သည္။ ဒါက ဖ်က္မိုးႏွင့္ ၾကံဳသည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။

ဇာတ္အဖြဲ႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ လိုက္ကာမ်ား မီးဆလိုက္မ်ား၊ ေဆာင္းေဘာက္မ်ား တပ္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ဆိုင္းဆရာကလည္း ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးကိုဆင္၊ ေခတ္ေပၚတီးဝုိင္းကလည္း အသံစမ္း၊ ဇာတ္အဖြဲ႔သားမ်ား ကလည္း ေန႔ခင္းေန႔လည္ ျပဇာတ္တိုက္၊ အကတိုက္ျဖင့္ ပြဲေတာ္၏ အနံ႔အသက္က ရင္ထဲသို႕ တည့္တည့္ဝင္လာေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ဇာတ္ပြဲသြင္းရသည္ကို ေပ်ာ္ရႊင္သည့္စိတ္သာ
ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ေစ်းဆိုင္မ်ားလည္း အသီးသီးေရာက္လာၾကၿပီ၊ ကိုယ့္ဆိုင္ကိုယ္ ျပင္ၾကဆင္ၾကျဖင့္
ပြဲေတာ္ညမ်ားကို ငံ့လင့္ေနၾကၿပီ။ အဆင္သင့္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကသည္။

သနပ္ခါးတံုးဆိုင္မ်ား၊ ေၾကြအိုးေျမအိုးအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေက်ာက္ျပင္ေက်ာက္ငရုတ္ဆံု၊ သင္ဖ်ဳးဖ်ာ၊ ကေလးကစားစရာ အရုပ္ဆိုင္၊ အဝတ္အစားဆိုင္မ်ား၊ ဖြင့္ၾကသည္။ ျပင္ဆင္ၾကသည္။
ေလေဘးတန္းတြင္လည္း အဝတ္အစားမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကၿပီ။ ဒန္အိုးဒန္ခြက္စက္ရံုက တိုက္ရိုက္လာေရာင္းသည္။ ေစာင္စက္ရံုမွ တိုက္ရိုက္လာဖြင့္သည့္ ဆိုင္ကလည္း တနံတလ်ား ရွည္လ်ားလွသည္။ ေၾကြထည္ေျမထည္စက္ရံု၊ ဖန္ခ်က္စက္ရံုမ်ားမွလည္း တိုက္ရိုက္လာေရာင္းၾကသည္။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေရခ်မ္းစင္၊ တိုင္းရင္းေဆးေပးခန္း၊ ျပန္ၾကားေရးဌာန၊ ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖြဲ႔၊ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔၊ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔၊ ပြဲေတာ္လံုျခံဳေရးတာဝန္ယူထားသူမ်ား ၊ ေရာက္လာၾကၿပီ။ သတ္မွတ္ထားသည့္ ဌာနမ်ားတြင္ အသင့္ရိွေနၾကၿပီ။ ပြဲေတာ္ညမ်ားတြင္ မူးယစ္ရမ္းကားသူမ်ားအတြက္လည္း ယာယီအခ်ဳပ္ခန္း ေဆာက္ၿပီးၿပီ။

စားေသာက္ဆိုင္မ်ဳိးစံုမွလည္း ဒယ္အိုး မီးတိုက္ကာ မီးဖိုေစာင့္နတ္ကို ပသၾကၿပီ။ အခ်ဳိရည္အေအးကဒ္မ်ား ထပ္ထားၾကၿပီ။ ေရခဲတံုးမ်ား ဖြဲအုပ္ထားၾကၿပီ။ အေၾကာ္အေလွာ္ဆုိင္မ်ား၊ ဓါတ္ပံုဆိုင္မ်ား၊ ျပင္ၾကဆင္ၾကၿပီ။ မုန္႔သုိင္းျခံဳ၊ ေရမုန္႔၊ မုန္႔လင္မယား၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္၊ ထမနဲ ၊စသည္မ်ားမွ ထြက္လာေသာ အနံ႔မ်ားကလည္း ပြဲေတာ္ကြင္းျပင္ကို လႊမ္းျခံဳစျပဳလာၿပီ။

ဘုရားေဆာင္းတန္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ေၾကြေဗဒင္ေဟာသူ ၊ လကၡဏာေဟာသူ၊ ပန္းခ်ီဆြဲ၍ေရာင္းခ်သူမ်ား ေနရာယူၾကၿပီ။ လမ္းမအလယ္တြင္ တံုးလံုးလွဲ၍ လက္အုပ္ခ်ီကာ ေတာင္းစားသူမ်ား၊ ပတ္တီးပရပြစည္းထားသည့္ ေတာင္းစားသူမ်ားလည္း တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကသည္။ ယခင္ႏွစ္က ဆိုင္နီးခ်င္းျဖစ္ခဲ့သူမ်ားအခ်င္းခ်င္း စၾကေနာက္ၾကျဖင့္ ပြဲေတာ္က အသက္ဝင္လာခဲ့ပါၿပီ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဆိုင္တိုင္းဆိုင္တုိင္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ တက္ၾကြေနၾကသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ ပြဲေတာ္ေန႔ကို ေရာက္လာ၏။ ပြဲေတာ္ေန႔တြင္ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္မ်ားေနၾကေတာ့သည္။ ေမေမႏွင့္ အစ္မမ်ားက အုန္း ငွက္ေပ်ာႏွင့္ ကန္ေတာ့ပြဲမ်ဳိးစံုထုိးၾကသည္။ ဆိုင္ရာနတ္မ်ားကို လက္ဖက္ပြဲမ်ား၊ အေအးပုလင္းမ်ား ဆက္သၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအကိုက ဂ်စ္ကားဒါမွမဟုတ္ ဟိုင္းလပ္ကား၏ ေဘးတစ္ဖက္စီတြင္ ဇာတ္ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကိုခ်ိတ္ ၊ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ကားအမိုးေပၚတပ္၍ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအႏွံ႔ေၾကာ္ျငာ ထြက္ၾကရသည္။

ကားေခါင္မိုးေပၚရိွ အသံခ်ဲ႕စက္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငွားထားသည့္ ဇာတ္အဖြဲ႔၏ ႏွစ္ပါးသြားသီခ်င္းဖြင့္ကာ ၿမိဳ႕အႏွ႔ံ ေၾကာ္ျငာလွည့္ၾကသည္။ ဇာတ္အဖြဲ႔တိုင္းတြင္ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ ဇာတ္သီခ်င္းမ်ား ရိွၾကသည္။ ယခုထိ မွတ္မိေနေသးသည့္ ဇာတ္သီခ်င္း တပိုင္းတစ္စေလးေတြရိွသည္။

“ဇာတ္မင္းသားေလး..သိန္းေဇာ္..သိန္းေဇာ္...တိုင္းျပည္ကေမွ်ာ္” ဒါက ဇာတ္မင္းသား သိန္းေဇာ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္သီခ်င္း။
“ အေဖရယ္..အေမရယ္..အဖိုးရယ္..အဖြားရယ္ မိုးမိုးေလးကို အားေပးၾကပါတယ္”
ဒါက မိုးဝင္း ဇာတ္အဖြဲ႔သီခ်င္းလား တင္မိုးဝင္းဇာတ္အဖြဲ႔သီခ်င္းလားမမွတ္မိ။
“ အို....ေဒဝစၦရာ ေရႊနတ္ကညာ လွပံုတို႔ ေပါင္းကာစုေဝး ”ထိုသို႔တပိုင္းတစ
“ ဒိုင္ဗင္ထိုးလို႔ ဆင္းပစ္လိုက္မယ္ လူေတြၾကားထဲ ပြဲခင္းထဲဝယ္ ေခ်ာေဒဝီမမဖုရားရယ္”
ေရႊမန္းဇာတ္အဖြဲ႔ ငွားျဖစ္လွ်င္ ေရႊမန္းဦးတင္ေမာင္၏ ဇာတ္သီခ်င္းမ်ား ပ်ံ႕လြင့္ေနေတာ့သည္။


ထိုသို႔ ငွားထားသည့္ ဇာတ္အဖြဲ႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္သီခ်င္းမ်ားဖြင့္ရသည္။ သည္အခ်ိန္မွာ ထိုသီခ်င္းမ်ား ျပန္ေတြးကာရြတ္ၾကည့္ရသည္ကို အနည္းငယ္ ျပံဳးမိေသးသည္။ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ ေၾကာ္ျငာလွည့္လွ်င္ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ား အထုပ္လိုက္ ထည့္လာရသည္။ လက္တစ္ထြာခန္႔ အရြယ္  ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဇာတ္မင္းသားပံု၊ မင္းသမီး ၊လူရႊင္ေတာ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဂိုက္ေပးၾကမ္းထားေသာ ပံုမ်ားရိုက္ႏွိပ္ထားသည့္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ေၾကာ္ျငာကားသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းကမ္းေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ား က်ဲခ်လိုက္လွ်င္ ကေလး ၊ လူႀကီး ေယာက်ာ္း ၊ မိန္းမ အကုန္ေျပး၍လိုက္ေကာက္ၾကေတာ့သည္။ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြ၊ သုိ႔မဟုတ္ ရပ္ကြက္ထိပ္၊ ရြာထိပ္မ်ား ေရာက္သည္ႏွင့္ ေၾကာ္ျငာကား ရပ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ ကားရပ္သည္ႏွင့္ ေၾကာ္ျငာမင္းသာ ကိုလွျမင့္၏ အခန္းက႑သို႔ ေရာက္ပါၿပီ။

ကိုလွျမင့္က ေဖေဖဇာတ္ပြဲသြင္းတိုင္း ေၾကာ္ျငာ တာဝန္ခံ ျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္စကားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ သူ႔ေတာ္ကီ စကားေျပာပံုကလည္း ေတာ္ေတာ္လန္းပါသည္။ ေၾကာ္ျငာကားရပ္၊ ဇာတ္သီခ်င္းကို တိုးၿပီးလွ်င္ မိုက္ကိုင္ကာ သူ၏ေတာ္ကီမ်ားကုိ စလႊတ္ပါေတာ့သည္။ မနက္ပိုင္း ေၾကာ္ျငာကား လွည့္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ဇာတ္အဖြဲ႔မန္ေနဂ်ာထံ ယေန႔ည က မည့္ ဇာတ္အစီအစဥ္စာရြက္ သြားေတာင္းရပါသည္။ ထိုအစီအစဥ္ကို ဖတ္ၿပီး ကိုလွျမင့္က အစံုေျပာေတာ့သည္။

“ယေန႔ည ရံုေတာ္မဂၤလာ အမွတ္ ၁ မွာဆိုရင္ျဖင့္ စိန္မာဒင္သား ႏိုင္ငံျခားျပန္မိုးမင္းဇာတ္သဘင္အဖြဲ႔ႀကီး ကျပေဖ်ာ္ေျဖေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီညမွာ တင္ဆက္မယ့္ အစီအစဥ္ေတြကို တင္ျပရရင္ျဖင့္ ပဏာမဦးစြာ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာမျပတ္ ဘုရားကန္ေတာ့ခန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားကန္ေတာ့ခန္း ၿပီးသြားျပန္ေတာ့ ေရအိုးစင္လို႔ အမည္ရတဲ့ ေအာ္ပရာက႑ကို တင္ဆက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ ဓေလ့စရိုက္ေတြကို အပီအျပင္ ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ ေအာ္ပရာက႑ ျဖစ္ပါတယ္။

“ေအာ္ပရာက႑ၿပီးသြားျပန္ေတာ့ ျမန္မာသံ ေတးဂီတနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဇာတ္မင္းသား မိုးမင္းရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စတိတ္ရိႈးက႑ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိတ္သတ္ၾကား ေရပန္းစားတဲ့ ကိုယ္ေပ်ာက္စတိတ္ရိႈး ကိုအားပါးတရ ရႈစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္စင္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုေနရင္း ပရိတ္သတ္ၾကားထဲ ေရာက္လာမယ့္ ကိုယ္ေပ်ာက္စတိတ္ရိႈးပါ။ ဟုတ္ကဲ့.. ရံုေတာ္မဂၤလာ အမွတ္ ၁ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္က်ရင္ အေပါက္ဝက လွည့္ျပန္မသြားရေစဖို႔ ဖ်ာေနရာေကာင္း၊ ကုလားထိုင္ ေနရာေကာင္းမ်ားကို ေစာစီးစြာ အေျပးအလႊား သြားေရာက္ဝယ္ယူထားၾကမွ စိတ္ခ်ရမွာပါ။”

ထိုေခတ္တြင္ ႏုိင္ငံျခားမွျပန္လာလွ်င္ နာမည္အေရွ႕တြင္ တကူးတက ဂုဏ္ပုဒ္တပ္ၾကသည့္
ေခတ္ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားျပန္မိုးမင္းဇာတ္အဖြဲ႔ ၊ ဆိုဗီယက္ျပန္အာဇာနည္စန္းစန္း ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔ စသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ ကိုယ္စီျဖင့္ ျဖစ္သည္။ (မိုးမင္း၏ ကိုယ္ေပ်ာက္စတိတ္ရိႈး အေၾကာင္းကိုေတာ့ ပြဲေတာ္ညမ်ားပို႔စ္တြင္ ေရးသားပါမည္။) ေၾကာ္ျငာကား ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတာင္းသူမ်ား
ေရာက္လာၾကသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ စာရြက္မ်ား ကမ္းေပးၾကရသည္။ ကိုလွျမင့္က အညႊန္းေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဆက္ညႊန္းျပန္သည္။

“မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ ဘဝအေမာေတြကို အပန္းေတာ္ေျပေစဖို႔ မျပံဳးဘဲနဲ႔ ဝါးလံုးကြဲရယ္ေမာၾကရမယ့္ ဟာသ တခန္းရပ္ကေတာ့ “ရုကၡစိုးေပးတဲ့ဖူးစာ” ပါတဲ့ဗ်ာ။ စလယ္ဆံုး အေတာမသတ္ အေမာက်ပ္ လွ်ာေလျဖတ္ သြားအေအးပတ္ေလာက္ေအာင္ ရီၾကရမယ့္ ဟာသတခန္းရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဟာသတခန္းရပ္ ၿပီးသြာျပန္ရင္ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္နဲ႔ ကျပအသံုးေတာ္ခံျပန္ပါအံုးမယ္။ ျပဇာတ္နာမည္က (ထိုေနရာမွာ ကိုလွျမင့္က အသံျမွင့္၍ သံုးခါေအာ္သည္။) “ဒုကၡပ်ားရည္” “ဒုကၡပ်ားရည္” “ဒုကၡပ်ားရည္”

“ဒုကၡတရားက ပ်ားရည္လိုခ်ဳိတာလား၊ ပ်ားရည္လိုခ်ဳိသကာကပဲ ဒုကၡျဖစ္ေစခဲ့ေလသလား.... ဟုတ္ကဲ့ ရံုေတာ္မဂၤလာ အမွတ္ ၁ ကို အခ်ိန္မွီသာၾကြလွမ္း အကဲျဖတ္ လွည့္ပါ။ ဖ်ာေနရာေကာင္း ကုလာထိုင္ေနရာေကာင္းမ်ား က်န္ရိွေနပါေသးတယ္။ ဘဝရဲ႕ အတက္အက် ေလာကဓံကို ပရိတ္သတ္မ်ား ဘဝင္ခိုက္ေအာင္ ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္ ဒုကၡပ်ားရည္ ျပဇာတ္က႑ ၿပီးသြားျပန္ေတာ့ အႏုအရြ အကအလွမ်ားနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္အံုးမွာက အမ်ားရႊင္မယ့္ ႏွစ္ပါးခြင္ပါ။ ”

“သူနိင္ကိုယ္နိင္ အၿပိဳင္က်ဲရင္း မလိမ္မညာစတမ္း၊ အျဖီးအျဖန္းမပါဘဲ ပရိတ္သတ္ႀကီးအတြက္ ရင္နွစ္ျခမ္းဗ်န္းဗ်န္းကြဲသြားပါေစ မေမာမပမ္း ကျပအသံုးေတာ္ခံေပးမွာက အမ်ားရႊင္မယ့္
ႏွစ္ပါးခြင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေဟ့...ႏွစ္ပါးသြားၿပီးရင္ လိုက္ကာခ် မီးပိတ္မွာလား လို႔ ေမးသူမ်ားအတြက္ ျပန္ေျဖပါ့မယ္။ (အမွန္က မည္သူမွ မေမးပါ။ သူ႔ဘာသာေမး၍ ေျဖျခင္းျဖစ္သည္။)
ႏွစ္ပါးသြားၿပီးရင္လည္း ဇာတ္ပြဲမၿပီးေသးပါဘူးခင္ဗ်ာ။ က်န္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္မွာက ေရငံတရိုး အပိုင္စိုးတဲ့ ေရငံပိုင္ဦးရွင္ႀကီး ဇာတ္ထုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာ အဆို အငို အဖြဲ႔ မ်ားနဲ႔မိုးစင္စင္လင္းတဲ့အထိ ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္ ေရငံပိုင္ဦးရွင္ႀကီး ဇာတ္ထုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘဝတာ စိတ္ႏြမ္းေၾကသမွ် တစ္ညတာ အပန္းေျပေစဖို႔အတြက္ ရံုေတာ္မဂၤလာႀကီးကို ေစာစီးစြာ ၾကြေရာက္ၿပီး ဖ်ာေနရာေကာင္းမ်ား ကုလားထိုင္ေနရာေကာင္းမ်ားကို ႀကိဳတင္ဝယ္ထားၾကဖို႔ သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္။”

ထိုသို႔ အထြန္႔အကြန္႔မ်ားျဖင့္ အာဇၨဝန္း ရႊင္ရႊင္ ေၾကာ္ျငာေတာ့သည္။ ဇာတ္ပြဲ အစီအစဥ္မွာ တစ္ညႏွင့္တစ္ည မတူေသာေၾကာင့္ ပြဲေတာ္ရက္တြင္ ေန႔တိုင္း ေၾကာ္ျငာကား ထြက္ရသည္။ ဇာတ္ရံု၏ အဝင္ဝတြင္လည္း ဘလက္ဘုတ္ေထာင္၍ တစ္ညတာ အစီအစဥ္မ်ားကို ေရးထားရသည္။ ပြဲေတာ္ရက္တြင္ ပြဲေစ်းတန္း၌ မနက္ခင္း ကတည္းက စည္ကားေန၏။ ယခုညအတြက္ ၾကည့္မည့္ ဇာတ္အဖြဲ႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိသားစုမ်ား တိုင္ပင္ကာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ ဇာတ္ရံုတြင္ ဖ်ာလက္မွတ္မ်ားကုိ ေန႔ခင္းကတည္းက သြားဝယ္ထားၾကေတာ့သည္။

ဖ်ာလက္မွတ္ ကုလားထိုင္လက္မွာမ်ား ေရာင္းပံုမွာ ပြဲခင္းထဲမွ ဖ်ာခင္းထားသကဲ့သို႔ A4 စာရြက္တြင္ ပံုစံတူအကြက္မ်ားကို နံပါတ္တပ္ကာ ေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေရာင္းၿပီးသည့္ ေနရာမ်ားကို ၾကက္ေျခခတ္ အမွတ္ျခစ္ထားရသည္။ တခ်ဳိ႕ဇာတ္ပြဲႀကိဳက္သူမ်ားကေတာ့ ပြဲေတာ္မစခင္ ဆယ္ရက္ခန္႔ အလိုကတည္းက ဖ်ာလက္မွတ္မ်ားကို ပြဲေတာ္ညတိုင္းအတြက္ ႀကိဳတင္ဝယ္ထားၾကသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ဇာတ္တစ္ဖြဲ႔ထဲကိုသာ အစြဲထား၍ ညစဥ္ အားေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ပြဲေတာ္ညမ်ားေရာက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က ေစ်းဆိုင္သမားမ်ားထက္ ပို၍ေပ်ာ္မည္ထင္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္လခန္႔မွစ၍ ဤေန႔ေရာက္သည္အထိ သည္ကြင္းျပင္ထဲတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ လူသူမရိွသည့္ ကြင္းျပင္အေနအထားမွသည္ ဆိုင္ခန္းမ်ား စီစီရီရီ၊ ပြဲေတာ္လာသူ တရုန္းရုန္း ၊ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္တထိန္ထိန္၊ အသံခ်ဲ႕စက္သံ တညံညံျဖစ္လာသည္အထိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ လူငယ္စိတ္ျဖင့္ ေပ်ာ္မိသည္ ထင္ပါသည္။

ဇာတ္ရံု၏ မ်က္ႏွာစာ အလယ္ေနရာတြင္ ေျခာက္ေပခန္႔အက်ယ္ရွိေသာ အေပါက္ကို ႏွစ္ေပခန္႔စီ ဝါးတန္းမ်ားစိုက္၍ လူဝင္ေပါက္ သံုးေပါက္ဖြင့္ထားရသည္။ ဇာတ္ရံုထဲသို႔ ဝင္ထြက္ရန္ အသံုးျပဳသည့္ ရံုဝင္ေပါက္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ရံု၏ အဝင္ဝ ဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္တြင္ အခန္း ႏွစ္ခန္းဖြဲ႔ထားရသည္။ တစ္ခန္းမွာ ထမင္း ၊ဟင္း ခ်က္ရန္ႏွင့္ ထမင္းစားခန္းျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္အခန္းမွာ ဘုရားစင္ ရိွသည့္ ရံုဝင္လက္မွတ္ေရာင္းသည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ ထိုအခန္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထား၍ ကန္ေတာ့ပြဲမ်ားလည္း အစီအရီထိုးထားသည္။ ရံုအျပင္ရိွပြဲၾကည့္မည့္သူမ်ားမွ ရံုဝင္လက္မွတ္ဝယ္ရန္အတြက္ ထိုအခန္း၏ထရံကို တစ္ထြာပတ္လည္ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္ ေဖာက္ထားရသည္။ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ရန္အတြက္ ဖ်ာေနရာသို႔မဟုတ္ ကုလားထိုင္ေနရာ ဝယ္ရံုျဖင့္ မျပည့္စံုေသးပါ။ ရံုဝင္လက္မွတ္ ထပ္ဝယ္ရေသးသည္။ လူႀကီးတစ္ေစ်းႏႈန္း၊ ကေလးတစ္ေစ်းႏႈန္းျဖစ္သည္။

ေၾကာ္ျငာကားလွည့္ရာက ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဖ်ာလက္မွတ္ ကုလားထိုင္လက္မွတ္ေရာင္းသည့္ ေနရာတြင္ ထိုင္ေရာင္း၊ ရံုပတ္လည္ကို ကာထားသည့္ ထရံမ်ား ႏွီးခ်က္ ျပဳတ္ မျပဳတ္စစ္ေဆး၊ အေထြေထြ ကိစၥမ်ား လုပ္ေဆာင္ရင္း ညေနသို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ရံုထဲသ႔ိုလည္း လူအဝင္အထြက္ တေျဖးေျဖးမ်ားလာသည္။ ဖုန္မႈန္႔မ်ားလည္း ေလထဲလြင့္လ်က္ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ေလရာ ျမင္ကြင္းတိုင္းက လႈပ္ရွားတက္ၾကြ  
ေနေတာ့သည္။

ဇာတ္ရံု၏ အဝင္ဝအေပၚဘက္တြင္ ေပ ေလးဆယ္ခန္႔ အက်ယ္ရွိသည့္ ဇာတ္အဖြဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးကိုလည္း ခ်ိတ္ထားသည္။ အေဝးက ၾကည့္လွ်င္ေတာင္ ဇာတ္မင္းသားဝတ္စံု ၊ ေခတ္ေပၚဒီဇိုင္းမ်ားျဖင့္ ဇာတ္မင္းသား ပံုတူပန္းခ်ီကို ျမင္ရမည္။ ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ ဗီႏိုင္းပိုစတာႀကီးမ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ထို ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ဂိတ္ရိႈး(gate show) ဟုေခၚသည္။ ညေန ေနေစာင္းသည္ႏွင့္ ဂိတ္ရိႈးေဘးတြင္ တက္ခ်ိတ္ထားေသာ အသံခ်ဲ႕စက္ေအာ္လံႀကီးမွဇာတ္သီခ်င္းမ်ား ဖြင့္ေတာ့သည္။ ထိုသီခ်င္းသံမ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထင္ျမင္မိသည္မွာ ယေန႔ညကို ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္လွစ္လိုက္ျခင္းဟု မွတ္ယူခံစားမိပါသည္။ ရံုတိုင္းမွလည္း အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားဖြင့္ၾက၊ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွလည္း သီခ်င္းမ်ားဖြင့္ၾကျဖင့္ ဆူညံျခင္းႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား တစစတိုးလာရင္း ညအခ်ိန္ကို ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။

ဤသည္မွာ ပြဲေစ်းေလွ်ာက္သူ ပြဲေတာ္လာသူမ်ား ျမင္ၾကရသည့္ မီးေရာင္စံုႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ပြဲေတာ္ညျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္ညသို႔သြားရာလမ္းကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် ျပန္လည္ပံုေဖာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မွတ္တမ္းတစ္ခုလို က်န္ေနေစခ်င္သည့္စိတ္ျဖင့္ အေသးစိတ္ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္ညသို႔သြားရာလမ္း၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား လႈပ္သကဲ့့ဟု တင္စားလွ်င္ ပြဲေတာ္ညမ်ားကိုေတာ့ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားဟု တင္စားကာမွ သင့္ေတာ္ေပမည္။ ထိုကဲ့သို႔ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားအား မည္သို႔မည္ပံုျဖတ္ေက်ာ္ရသည္ကို “ပြဲေတာ္ညမ်ား” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ မၾကာခင္ ထပ္မံေရးသားပါအံုးမည္။

။...........................................................................။

ပြဲေတာ္ညသို႔သြားရာလမ္း အပိုင္း(၁) ဖတ္ရန္

24 comments:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ပြဲေတာ္တစ္ခု ၿဖစ္ေၿမာက္ဖို႕အတြက္ ဘက္စံုေထာင့္စံုက စီစဥ္ရတာ မလြယ္ကူပါလားေနာ္....
ေက်းဇူးပါအကို..ဗဟုသုတေလးေတြ မွ်ေဝေပးလို႕..
ေကာင္းေသာေန႕ေလး ၿဖစ္ပါေစအကို။

အေနာ္ said...

ပဲြေတာ္ကုိ သြားတဲ့သူအေနနဲ႔ကေတာ့ ပဲြသားေၾကာ့ေၾကာ့ ပဲြျပန္ေမာ့ေမာ့ဆုိေပမဲ့ ပဲြေတာ္ကုိခင္းက်င္းရတဲ့သူေတြရဲ႕ အေမာေတြ အခင္းအက်င္းေတြ အစီအစဥ္ေတြ ဒါေတြကို သိရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကုိျမစ္က်ဳိးအင္းေရ.. ပန္းပင္ေလးေတြၾကားထဲမွာ ေရးထားတဲ့စာမုိ႔လား မသိဘူး.. စာထဲမွာကုိက အားထုတ္မႈေတြ ေသခ်ာသပ္ရပ္မႈေတြနဲ႔ ေစတနာေတြကုိပါ ဖတ္လုိက္ရတယ္ .. ေက်းဇူး

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဇာတိျမို့က ဘုရားပြဲကိုလြမ္းသြားတယ္...ဇာတ္ဆရာေရ....။

လရိပ္အိမ္ said...

ကိုယ္ေပ်ာက္စတိတ္႐ိႈးဆိုေတာ့ ေနာက္ကြယ္ကေနျပတဲ့ဇာတ္ထင္တယ္ေနာ္။ ပြဲေစ်းေလွ်ာက္တာေတာ့ဝါသနာပါ၏။

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဒကာေတာ္ ကိုျမစ္ရဲ႕အေရးအသားေတြက လန္းတယ္ဗ်ာ...ကုိလွျမင့္တုိ႔ ေႀကာ္ၿငာတဲ့အသံေတြကုိ နားထဲ အဲကိုးသံေလးနဲ႔ ႀကားေယာင္ေနသလုိပဲ...က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...

ညီမေလး said...

ျမန္မာျပည္က ပြဲခင္းထဲကို ျပန္ေရာက္သြားရသလိုပဲ ... ။
သိေစလိုတဲ႕ ေစတနာေတြေၾကာင္႔ ထင္တယ္ ဖတ္လို႕သိပ္ေကာင္းတယ္ ။

PhyoPhyo said...

ပ်ဥ္းမနားတေပါင္းပြဲခင္း ကိုသတိရသြားတယ္၊ ပြဲခင္းအရသာကို ေပၚေအာင္ေရးတတ္လိုက္တာ။
အေဖက ပြဲေစ်းေလွ်ာက္ရတာ ၀ါသနာပါတယ္။

ညယံ said...

ပြဲေတာ္တစ္ခုၿဖစ္ေၿမာက္ဖို ့ အစပ်ိဳးရတာလည္း မလြယ္ဘူးေနာ္ ။ ကိုယ္ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ပြဲေဈးတန္းေတြ ၊ ဇာတ္ပြဲေတြ သြားဖူး၊ ၾကည့္ဖူးတယ္။ ကုိယ္ၾကည့္တာကလည္း အားလံုးၿပင္ဆင္ၿပီးသား အဆင့္သင့္ ၾကည့္ရတာဆိုေတာ့ ခုလိုမ်ိဳး အစပ်ိဳးလႈပ္ရွားမႈေတြ မသိရဘူး။ ဖတ္ရတာ ဗဟုသုတလည္း ရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ပြဲေဈးေလွ်ာက္ရတာေတြကိုလည္း သတိရမိတယ္။

ေန၀သန္ said...

ယဥ္ေက်းမႈျမင့္မားတဲ့ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျပဇာတ္ေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သေဘာက် ၾကည့္ရႈၾကတယ္..။ အဂၤလန္တို႕လိုႏိုင္ငံမ်ဳိးေတြမွာ ယေန႕ထက္ထိ ဇာတ္ရံုေတြဟာ နာမည္ၾကီးေနဆဲပါပဲ..။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္ေစခ်င္လိုက္တာ..။ အခုေတာ့ ဇာတ္ဆိုတာနဲ႕ ရြာသားေတြပဲ ၾကိဳက္တာ ဘာညာနဲ႕ ေျပာဆိုသံေတြၾကားရတတ္တယ္..။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုဇာတ္ေတြက ပြဲေတြမွာမွမဟုတ္ပဲ အမ်ဳိးသားျပဇာတ္ရံုေတြလို ပံုမွန္တင္ဆက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနအထိ ေရာက္သင့္တယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သန္လ်င္မွာ အေဆာင္တစ္ခါေနတုန္းကေတာ့ က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားပြဲကို ညဘက္လည္ဖူးေသးတယ္..။ ေနာက္ႏွစ္ေတြေတာ့ ေန႕ဘက္ပိုင္းပဲ လည္ဖူးခဲ့တယ္..။ ကိုျမစ္က်ဳိးအင္းေျပာသလို အဲဒီ လြင္တီးေခါင္ျပင္ေနရာက ေနအေတာ္ပူပါတယ္..။ ဘုရားပြဲကလည္း အေတာ္ကို ၾကီးက်ယ္တယ္ဆိုရမယ္..။ ေနာင္ၾကံဳရင္ေတာ့ ကိုျမစ္တို႕သြင္းတဲ့ ဇာတ္ကို ၀င္ၾကည့္ပါဦးမယ္..။ း)

ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္

Anonymous said...

I like www.myitkyoeinn.com , bookmarked for future reference

[url=http://www.buzzfeed.com/bookie/legal-steroids-prohormones-bodybuilding-supple-39dn]legal steroids[/url]

မိုးခါး said...

ကိုယ္ေတြ႕ မရွိေတာ့ ျမင္ေယာင္ရင္းပဲ ဖတ္ေနတာ .. း) ဟိုလူၾကီး အေတာ္ ေၾကာ္ျငာေကာင္းတာပဲ .. :D

...အလင္းစက္မ်ား said...

အုန္းမုတ္စိန္တို ့ အုန္းလက္စိန္တို ့ ရွိပါေသးသဗ်... အဲ့သည္မင္းသားေတြမွာ ေသတၱာေပၚ တက္ၿပီးကတဲ့ အက ဆိုတာ နာမည္ႀကီးတယ္ဆိုရမယ္...။ တစ္ရက္ေတာ့ မင္းသားက ေသတၱာေပၚ ခုန္တက္လိုက္တာ အေပၚက အသံဖမ္းမိုက္နဲ ့ ခိုက္မိလို ့ မူးေ၀သြားရက္က သူ ့အခန္းၿပီးေအာင္ ၾကိဳးစား အားတင္းၿပီး ကသြားတာ အမွတ္ရေသးတယ္...။ ေသတၱာေပၚက ဆင္းမွ ယိုင္နဲ ့ နဲ ့ ျဖစ္ေနလို ့ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က ေဖးမရတယ္။

ရံု၀င္ခ လက္မွတ္မွာ ကေလး လူႀကီးခြဲထားေတာ့၊ က်ေနာ္က ကေလးေပမယ့္ အရပ္ရွည္တဲ့အခါ ကေလးလက္မွတ္ရေအာင္ ေဘာင္းဘီတိုေလး ၀တ္ၿပီး ၀င္ခဲ့ဖူးေသး ကိုျမစ္ေရ.....။ ဒါမယ့္ အရပ္ရွည္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ ကေလးမထင္လုိ ့ လူႀကီးလတ္မွတ္ေျပာင္း၀ယ္လုိက္ရပါေသးဗ်ာ။ ပုဆိုးေလးကိုေတာ့ အိတ္နဲ ့ထည့္ၿပီး အထဲမွာ က်မွ ျပန္၀တ္မယ္ေပါ့။ ဟိဟိ.. ေတြးရင္း ျပန္ရယ္ခ်င္လာတယ္။

ပြဲခင္းထဲမွာစိတ္အ၀င္စားဆံုး အရာျပပါဆိုရင္ေတာ့ ကေလးမ်က္စိနဲ ့ ၾကည့္ၿပီး ခ်ား (ရဟတ္) လို ့ ပဲ ေျပာမိမွာေသခ်ာပါတယ္ဗ်ား။။။။။။။။။။။။

sosegado said...

၁ ေရာ ၂ ေရာ ဖတ္ၿပီး သတိရသြားတယ္၊ အဲဒီကပြဲေတာ္ တညကုိ၊

ခႏြဲ said...

အေသးစိတ္ ေရးတက္တယ္ဗ်ာ။ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ပံုေဖာ္တက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မသိတာေတြ လည္း သိရတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ေနာက္လာမယ့္ ေခါင္းစဥ္ကိုလည္း ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္းပါခင္ဗ်

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ပြဲခင္းထဲ လာေလွ်ာက္ၾကည္႕သြားတယ္
ပြဲမကေသးလို႕ ျပန္သြားျပီ။
ႏွစ္ပါးသြားနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ပါၾကည္႕မလို႔ မိုးအလင္းၾကည္႔ႏို္င္ေအာင္ လက္ဖက္သုပ္ျပီး ယူလာခဲ႔တယ္။
ေရွ႔ဆံုးက ဖ်ာလက္မွတ္တစ္ေစာင္ခ်န္ထားေဟ႔ း)

ျငိမ္းေအး said...

ပြဲေၾကာ္ညာက္ိုေတာ့သေဘာက်တယ္ဗ်ာ.
ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္မို႔ပြဲခင္းထဲေရာက္သြားသလိုကို ျမင္ေယာင္မိတယ္. ပြဲညအေၾကာင္းေလးဆက္ေရးပါအံုး.

ေမာင္မ်ိဳး said...

က်ေနာ္ကေတာ့ ရြာမွာ ဇတ္ပြဲလုပ္ရင္ ဌာနဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္လူၾကီးကေန ျမိဳ႕နယ္ လူၾကီးအထိ ပြဲလတ္မွတ္ လက္ေဆာင္ေပးရတာေတြကို ဇတ္သြင္းတဲ့သူေတြ ညည္းၾကတာပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့တယ္ း)

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ငယ္ငယ္တုန္းက ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ဇာတိကို ႏွစ္စဥ္ျပန္တိုင္း မပ်က္မကြက္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အျမဲၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ပြဲေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဇာတ္ပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ စီစဥ္သူေတြရဲ႕ ေနရာကို အခုမွပဲ စဥ္းစားမိသလို အေသးစိတ္ဖတ္ရလို႔ ေက်းဇူးတကယ္ကို တင္မိပါတယ္။ ဇာတ္ရံုေဆာက္ပံုကလည္း တကယ္ကို စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ...။ အေတြ႕အၾကံဳရွိသူတိုင္း ဒီလိုခ်ေရးႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ သုတအျပည့္ေပးတဲ့ ဒီပို႔စ္ေတြက သိပ္အဖိုးတန္ပါတယ္။

(စာေကာင္းေတြ ေရးထြက္ႏိုင္တဲ့အားကို အားလည္းက် အားလည္းရမိပါတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ)

ေစာ(အဝါရောင်မြေ) said...

က်ေတာ္ လာဖတ္တာ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္ၾကေနျပီ။
ျမန္မာျပည္က ပြဲးေတာ္ အတိုင္း ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ရွိလိုက္တာ။ ကေလးေတြ ျခားစီးျပီ၊ လူငယ္ေတြ ရဟတ္စီးတာေတြ ပူစီေဖာင္သည္ေတြ အရုပ္လုပ္ေရာင္းတာေလးေတြ ပါရင္ ပိုျပည့္စုံသြားျပီ။
ပြဲးထဲမွာ လိေမၼာ္သီး ပစ္ေပးတာေတြေတာင္ ျမင္လာျပီ။ ပြဲးၾကည့္ရင္း အာလပ္ခ်ိန္ အိမ္သာ တက္ရတဲ့ ဒုကၡကေတာ့ ပြဲးၾကည့္သူေတြရဲ ့ အၾကီးဆုံး ဒုကၡပဲ ထင္ပါရဲ ့။
ဟီး ျမင္ေရာင္လိုက္မိေသး။ ေဝါ့
:D

ေဆြေလးမြန္ said...

ကိုၿမစ္ေရ မေတြ႕တာၾကာေပါ့
ဇာတ္ပြဲသြင္းပံု ဇာတ္ရံုေဆာက္တာ ၿပီးေတာ႕ ေၾကာ္ၿငာ စကားလံုးေတြ ကို ေသးစိတ္ ေရးထားတာေတြကိုဖတ္ရတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနရသလိုပါပဲ။
ဗဟုသုတလဲရ ရသလဲေပးနဲ႕.

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

ဇာတ္ပြဲထဲမွာ မိုးမင္းပြဲပဲ ၾကည့္ဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးညမွာ မင္းသားက အသံေတာင္ျပာတယ္ စတိတ္ရႈိးဆိုတာေလ။ ဇာတ္ထဲလည္း တန္ေၾကးနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားထားတာေလးေတြေတြ႔ရပါတယ္။

ကုိျမစ္ေရးတာေလးဖတ္ျပီး မ်က္ေစ့ထဲ တေရးေရး ပိုျမင္သြားေၾကာင္းပါ...

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ညီလင္းသစ္ said...

ပြဲကို အေပၚယံပဲ ၾကည့္ဖူးလို႔ အခုလို စီစဥ္ရတာေတြ ဖတ္ရတာ တကယ္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ေျပာရရင္ ႐ွားေတာင့္႐ွားပါး အေတြ႔အႀကံဳမို႔ အခုလို အေသးစိတ္ မွ်ေဝေပးတာ ေက်းဇူးပါဗ်ာ၊ အခုေတာ့ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔တဲ့ လြင္တီးေခါင္ကေန ဖုန္တလံုးလံုး နဲ႔ သီခ်င္းသံေတြ အၿပိဳင္ဆူညံေနတဲ့ ညခင္းဆီ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ၊ တျဖည္းျဖည့္ နက္လာမယ့္ ပြဲေတာ္ညမ်ား ကိုလည္း အခ်ိန္ရရင္ ဆက္ပါဦး...။

ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ said...

i like this post bro...............

အၿဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ကိုၿမစ္ေရ..
ပြဲလာႀကည္႕ဖို႕ မအားလပ္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္ကြယ္...
ေနာက္က်စြာေရာက္လာၿပီး ဗဟုသုတေတြကို ယူသြားၿပန္ၿပီေနာ္...

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB