ေဆြမ်ဳိးမ်ားထဲမွ

08 October 2011

စာမေရးျဖစ္သည္မွာ ၾကာလာေတာ့ အာရံုေတြက ျငိမ္သက္ေအးခဲေန၏။ စိတ္ကူးထဲမွာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုပံုေဖာ္သေလာက္ လက္ကလိုက္မေရးခ်င္သည့္အခါ စာေရးခ်င္စိတ္ပင္ ေလ်ာ့ပါးစျပဳလာသည္။ ဒီအတိုင္းဆို ၾကာေလပိုဆိုးေလျဖစ္ေတာ့မည္ကို ေတြးမိ၍ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တစ္ပုဒ္ေရးကာ စာေရးခ်င္စိတ္ကို အရိွန္ျပန္ယူလိုက္ပါရသည္။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထဲမွာ ထူးျခားသည့္ စရိုက္ရိွသူမ်ားအေၾကာင္း ေရးမည္ဟု စိတ္ကူးရမိၿပီး ယခုပုိ႔စ္ေလးကို ေရးမိျခင္းျဖစ္သည္။ 

ပထမဆံုးေရးခ်င္သည့္ သူအေၾကာင္းက ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ အဘိုးက ခုေခတ္စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားႏွင့္တိုင္းလွ်င္ ထူးျခားေသာ စရိုက္ရိွသူတစ္ေယာက္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ထင္သည္။ သူယံုၾကည္ရာကို ဆြဲကိုင္ၿပီး ေနထိုင္ရွင္သန္သြားသူျဖစ္သည္။  အဘိုးနာမည္က ဦးထြန္းေအာင္ ဟုေခၚသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္ သိတတ္စ အရြယ္ေရာက္မွ အဘုိးက ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးအရင္း မဟုတ္မွန္း သိခဲ့ရ၏ အဘိုးက အဘြား၏ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖ ကေလးဘဝကတည္းက သူ႔ဖခင္ ဆံုးပါးခဲ့ရတာေၾကာင့္ အဘြားက ေနာက္အိမ္ေထာင္ ထပ္ထူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မေျပာမျဖစ္ ေျပာဖို႔လိုသည့္အခ်က္က အဘိုးက ဗုဒၶဘာသာဝင္ မဟုတ္။ ဘာသာျခားျဖစ္သည္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးအရင္း မျဖစ္ခဲ့သည့္ အခ်က္မ်ားထဲတြင္ ထိုအခ်က္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္သက္သာရာ ရေစေသာ အခ်က္လည္းျဖစ္၏။


အဘိုးက ပညာတတ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အိႏၵိယနိင္ငံ ကာလကၠတား တြင္ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႔ရခဲ့သည္။ အဘိုးတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးက နိင္ငံျခားတြင္ ဘြဲ႔ရထားသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္အခါက နိင္ငံျခားတြင္ ပညာေတာ္သင္ ထြက္ျပီး ဘြဲ႔ရသည္မွာ ရွားပါးေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ သိတတ္စ အရြယ္တြင္ အဘိုးက ရာထူးႀကီးႀကီး ရေနၿပီ။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ရိွ BOC ေရနံခ်က္စက္ရံုတြင္ အဘိုးက ရာထူးအႀကီးဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

အဘိုးေနသည့္အိမ္က ျခံဝင္းေလးႏွင့္ တစ္ထပ္တိုက္ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္မ်ား အုပ္စိုးခဲ့စဥ္က  ေရနံခ်က္စက္ရံုအရာရိွမ်ား ေနသြားေသာ အိမ္လည္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနသည့္ အိမ္ႏွင့္က မလွမ္းမကမ္း၊ မနီးမေဝး မွာရိွသည္။ အဘိုး၏ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးမွာ ရိုးသားျခင္းႏွင့္ စည္းစနစ္ရိွျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို ကိုင္တြယ္ၿပီးလွ်င္ ေနသားတက် ျပန္ထားရသည္။ မဟုတ္ပါက ဆူ၍မဆံုးေတာ့။ သူ၏ အလုပ္စားပြဲနား ကပ္ခြင့္မရိွ။ ခဲတံကို လက္တစ္ဆစ္ က်န္သည္အထိ ခြ်န္၍ သံုးတတ္သူျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာမွ် အလဟႆ အျဖစ္မခံ။ ထိုအမူအက်င့္မ်ားသည္ အဘိုးအေၾကာင္း ျပန္ေတြးတိုင္း ေရွ႕ဆံုးမွ သတိရမိေသာ အခ်က္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းရိွျခင္း စနစ္တက် ရိွျခင္းသည္ ေျပာပေလာက္စရာ မဟုတ္ဟု ဆိုလ်င္ လက္ခံရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဘိုး၏ ရိုးသားျခင္းကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မီးေမာင္းထိုးျပခ်င္သည္။

သည္ေနရာတြင္ သန္လ်င္သားတို႔ ေျပာေလ့ရိွေသာ အေျပာင္အပ်က္ စကားတစ္ခြန္းရိွသည္။ ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္ရံု ရိွေနသမွ် သန္လ်င္သားေတြ မငတ္ဘူး ဆိုသည့္ စကားျဖစ္၏။ ပိုပိုသာသာ ေျပာသလို အေျပာင္အပ်က္ စကားျဖစ္ေသာ္လည္း သန္လ်င္ၿမိဳ႕တြင္ ေရနံႏွင့္ ပါတ္သတ္၍ ခ်မ္းသာေနၾကသူမ်ားက ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္သည္။ မေကာင္းမႈဟု မေတြးဘဲ တနိင္တပိုင္ လုပ္ကိုင္လွ်င္ ေန႔စဥ္ဝင္ေငြ မပူရေသာ အလုပ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္သည္။ ဒါက သာမန္ၿမိဳ႕ေနလူထုအတြက္ ေရနံခ်က္စက္ရံုႏွင့္ ပါတ္သတ္သည့္ စီးပြားေရး အေနအထား ျဖစ္သည္။ အဘိုးကဲ့သို႔ စက္ရံုတစ္ခုလံုး၏ အၾကီးဆံုး ရာထူးရိွသူအတြက္ မည္မွ်အထိ လုပ္ကိုင္ နိင္စြမ္း ရိွမည္ကို မွန္းဆဖို႔အတြက္ နမူနာ ေကာင္းမ်ားလည္း ရိွေသးသည္။

ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္ရံုဆိုသည္မွာ (ထိုေခတ္က) ဂိတ္ေစာင့္မ်ားပင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ေနနိင္ၾကၿပီး ဆီပန္႔ကိုင္သူမ်ားက ေရႊတြဲလဲြ ေငြတြဲလြဲ ၊ ဌာနစိတ္မႉးမ်ား၏ ဇနီးမ်ားက ေရႊလက္ေကာက္ တစ္ေတာင္ဆစ္ခန္႔အထိ ဝတ္ဆင္ကာ ျခံေတြ ကားေတြ ဝယ္နိင္သည့္ လုပ္ကြက္ရိွသည့္ ေနရာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ထို႔သို႔ဆိုလွ်င္ ရာထူးအၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ စက္ရံုမႉးအဘိုး၏ ဝင္ေငြကို မွန္းဆ၍ ရနိင္ေလာက္ၿပီ။ မသမာသည့္ နည္းလမ္းျဖင့္ ဝင္လာမစဲ တသဲသဲေသာ ေငြပံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနနိင္သူဟု ဆိုရမည္။ 

သို႔ေသာ္ အဘိုးက ထိုကိစၥမ်ားကို လံုးဝ လက္မခံ။ ဌာနမွ သူ႔တပည့္မ်ားက အဘိုးထံလာ၍ ေငြကို အထုတ္လိုက္ မၾကာမၾကာ လာေပးၾကသည္။ အဘိုး၏ အေနအထိုင္ က်ပ္တည္းမႈကို သေဘာေပါက္သျဖင့္ ေထာက္ပံ့ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြကိုလက္ခံရံု ၊ မည္သည့္ကိစၥထဲမွ ပါရန္မလို၊ နာမည္ထြက္မွာ စိတ္ပူရန္မလို၊  သူတို႔ ကန္ေတာ့သည္ကိုသာ လက္ခံေပးရံု ေတာင္းပန္ၿပီး ေပးၾကသည္။ အဘိုးက ေငြထုတ္ကို တစ္ခ်က္ေတာင္ မတို႔ထိ။ ျပန္ယူသြားဖို႔ ၊ သူရသည့္လခႏွင့္ လံုေလာက္ေၾကာင္း ၊ ကိုယ္ျဖစ္တာ ကိုယ္ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သူ႔အလုပ္ကို လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာ၍ ျပန္လႊတ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ ၾကာလာေတာ့ အဘိုးအတြက္ ေငြထုတ္အစား ဂုဏ္ထူးတစ္ခုရလာသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ား တညီတညြတ္ထဲ ေျပာပံုက ဦးထြန္းေအာင္လို လူမ်ဳိး ရွားမွရွား  ဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ အဘိုးကလည္း သူ႔လိပ္ျပာလံုမႈ အတြက္ ေက်နပ္ေနသည္။ အလုပ္အေပၚ မည္သည့္ အခြင့္အေရးမွ မယူပံုကို ကြ်န္ေတာ့္ ေဖေဖ ျပန္ေျပာသည့္ အျဖစ္ တစ္ခု ရိွသည္။

ေရနံခ်က္စက္ရံုဝင္းထဲတြင္ ကတၱရာေစးမ်ားထည့္သည့္ တိုင္ကီမ်ား ရာ ၊ ေထာင္ ခ်ီ၍ ရိွသည္။ ကတၱရာလမ္းခင္းၿပီးလွ်င္ ထိုတုိင္ကီအလြတ္မ်ားကို စက္ရံုဝင္းထဲတြင္ ပံုထားသည္။ ထိုတိုင္ကီမ်ားက ေရထည့္၍ သံုးလွ်င္ျဖစ္သည္။ သန္လွ်င္ၿမိဳ႕ရိွ ေနအိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ထိုကဲသို႔ ေရတိုင္ကီမ်ား ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေဖေဖက အဘိုးကို ေျပာသည္။

“ အပါ … ပီပါအလြတ္တစ္လံုးေလာက္ ယူေပးပါလား။ ေရထည့္မလို႔ ” 

ဆိုေတာ့ အဘိုးက ခ်က္ခ်င္းျပန္ ေျဖသည္။

“ ငါ မယူေပးခ်င္ဘူး။ အျပင္မွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဝယ္”

ထိုကဲ့သို႔ လူစားမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အလုပ္အေပၚ မည္သည့္ အခြင့္အေရးမွ် မယူခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ သူ႔လခကိုသာ တန္ဖိုးထားေသာ အဘိုးထံမွ ကြ်န္ေတာ္ မုန္႔ဖိုးရဖူးသည္မွာ အင္မတန္ရွားသည္။ သူ႔ဆီ လက္ျဖန္႔၍ ရေသာ အခ်ိန္မွာ သူ႔ဘာသာ ပြဲေတာ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔မ်ဳိးမွာ အဘိုးထံ လက္ျဖန္႔၍ “ ဆလာမေလးကြမ္း ” ဟုေျပာလွ်င္ အဘိုးက ေငြတမတ္ ထုတ္ေပး၏။ မွန္သည္။ အဘိုးက မူဆလင္ဘာသာဝင္ျဖစ္သည္။ (ျမင္ဖူးေနက် မုတ္ဆိတ္ေမႊးမ်ားႏွင့္ လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ေဘာင္းဘီရွည္ကိုသာ ဝတ္၍ အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ သပ္ရပ္စြာ ေနတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ အဘိုးကို  သာမန္အတိုင္းသာ ျမင္ေလ့ရိွသည္။) တမတ္ဆိုေတာ့ ထိုအခ်ိန္က ဇီးထုတ္  ပဲေလွာ္ေလာက္ေတာ့ ဝယ္စားနိင္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေန႔မ်ဳိးတြင္သာ ပြဲေတာ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မုန္႔ဖိုး လြယ္လြယ္ကူကူ ေတာင္း၍ရသည္။ က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတာင္း၍မလြယ္။

 သားသမီး သံုးေယာက္ႏွင့္ မိသားစုကို သူ၏ လခတစ္ခုတည္းျဖင့္ ရပ္တည္ရျခင္းေၾကာင့္ အဘိုး၏ လုပ္သားဘဝက ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ေခ်ာင္လည္မႈ မရိွခဲ့။ အဘိုးအိမ္ကို ျပန္သတိရတိုင္း အာရံုထဲအထိ ဝင္လာတတ္သည္မွာ ငပိရည္က်ဳိအနံ႔ႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေမႊထားသည့္ အနံ႔ျဖစ္သည္။ အဘိုးအိမ္တြင္ အျမဲတမ္း မျပတ္လပ္သည္မွာ ထို ဟင္း အမယ္ ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ အိမ္အလည္သြားတိုင္း ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေမႊကို ငပိရည္ဆမ္းကာ စားခဲ့ရသည္ခ်ည္းသာျဖစ္၏။ အဘိုးက ခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝျခင္းကို ရိုးသားမႈႏွင့္ လဲလွယ္ကာ ထိုသို႔ အေန ႏွင့္ အစား  ၿခိဳးျခံ၍ လုပ္သားဘဝကို ျဖတ္သန္းရင္း သက္ျပည့္ပင္စင္ ယူခ့ဲေတာ့သည္။

အဘိုးသက္ျပည့္ ပင္စင္ယူသည့္အခ်ိန္တြင္ လုပ္သက္အရ ေပ ၄၀x ၆၀ ျခံကြက္ တစ္ကြက္ရရိွခဲ့သည္။ တိုးခ်ဲ႕ရပ္ကြက္၏ အတြင္းဘက္က်က် ေနရာတြင္ ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ သြား လာဖို႔ အလြယ္တကူ မျဖစ္သည့္ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ေအာက္မွ ဝန္ထမ္းမ်ားက ၿမိဳ႕လယ္တြင္ ျခံဝယ္ကာ တိုက္ေဆာက္ကားစီးနိင္ခ်ိန္တြင္ အဘိုးက သူရရိွခဲ့သည့္ ေျမကြက္ေပၚမွာ ေျခတံရွည္ သစ္သားအိမ္တစ္လံုး ေဆာက္ၿပီး ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သမီးႏွစ္ဦးက အရြယ္ေရာက္ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ ျဖစ္၍ ထိုအိမ္တြင္ အဘိုး ၊ အဘြား ႏွင့္ သူတို႔၏ သားငယ္ သာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။

ႀကိဳတင္စုေစာင္းထားနိင္ျခင္းမရိွသည့္ အဘိုး၏ ပင္စင္စား ဘဝသည္ တျခားပင္စင္စားမ်ား ကဲ့သို႔ပင္ အခက္အခဲမ်ားျဖင့္ စတင္ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။ အဘုိးအတြက္ ထြက္ေပါက္ဟု ဆိုရမည္မွာ သူ၏ ေမာင္ႏွမ်ားက ရာထူးမ်ားျဖင့္ အဆင္ေျပေနေသာေၾကာင့္ တပါတ္တခါ ရန္ကုန္တြင္ ဆန္သြားယူ၊ ေငြသြားေတာင္းျဖင့္ စားဝတ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္လာလည္သည့္အခါ ေမေမက ဆန္ ၊ ဆီ စသည္ျဖင့္ တတ္နိင္သည့္အခ်ိန္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သည္။ ပင္စင္စားတစ္ဦး၏ ဘဝသည္ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ၾက၍ အဘိုး၏ ပင္စင္စား ဘဝက ထူးၿပီးေတာ့ ဆန္းမေနခဲ့ပါ။

သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ မေျပာမျဖစ္ ေျပာခ်င္သည္က အဘိုး၏ ဘာသာေရး ျဖစ္သည္။ သူပင္စင္ယူသည့္အခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလၿပီ။ တျခားဘာသာျခားမ်ား ဗုဒၶဘာသာထဲ ေရာက္လွ်င္ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားထက္ ပို၍ ဘာသာေရးကို အားစိုက္ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရိွသည့္ ဆိုရိုးအတိုင္းပါပဲ။ အဘိုး၏ ေမာင္ႏွမမ်ားက ဗုဒၶဘာသာထဲ အရင္ေရာက္ရိွၿပီး အိမ္တြင္ ဓါတ္ခန္းဖြင့္ ၊ က်ဳိက္ထီးရိုး ျမစိမ္းေတာင္တြင္ ဘုရားတည္ ၊ စသည္ျဖင့္ ဘာသာေရးကိစၥမ်ား အားတက္သေရာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ဘာသာေျပာင္းၿပီးေနာက္ပိုင္း အဘိုးႏႈတ္က ထြက္သမွ်သည္ ဘုရားစကား တရားစကားမ်ားသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္သည့္ ရပ္ကြက္ႏွင့္ အဘိုးေနသည့္ ရက္ကြက္မွာ တဆက္တည္း ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ အဘိုးအိမ္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ နီးသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တြင္ မုန္႔တခုခု လုပ္စားတိုင္း၊  ဟင္းေကာင္းခ်က္တိုင္း အဘိုးအိမ္ကို သတိတရ သြားပို႔ေပးသည္။ သြားပို႔ေပးရသည္က မခက္ခဲ။ ငါးမိနစ္ခန္႔ စက္ဘီးစီးလွ်င္ အဘိုးအိမ္ကို ေရာက္ရိွေသာ္လည္း အိမ္ရိွ ကေလးမ်ားက အဘိုးထံသို႔ မသြားခ်င္ၾကပါ။ မသြားခ်င္သည့္ အေၾကာင္းကလည္း အနည္းငယ္ေတာ့ ထူးသည္။ အဘိုးက သူ႔ထံ ေရာက္လွ်င္ တျခားစကား မေျပာ။ “ လာ… ဘုရားရိွခိုး ၊ တရားပါထိုင္ ” ဆိုၿပီး အတင္းထိုင္ခိုင္းတာေၾကာင့္ ကေလးေတြက သူ႔ဆီေရာက္တိုင္း ဘုရားရိွခိုး တရားထိုင္ၿပီးမွ ျပန္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးေတြက အဘိုးအိမ္ဆို မသြားခ်င္ၾက။

ရပ္ကြက္ခ်င္းက ဆက္ေနတာေၾကာင့္ အဘိုးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ကို အျမဲေရာက္သည္။ သူ႔ေမာင္ႏွမ်ားထံမွ ျပန္လာတိုင္းလည္း အိမ္ကို ဝင္လာေလ့ရိွသည္။ ဝင္လာတိုင္းလည္း ေျပာသည္မွာ  “ဘုရားရိွခိုးေနာ္။ တရားလည္းထိုင္ ”  ၾကာလာေတာ့ ေမေမက  စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး အေငၚတူးသည္။  “အပါရယ္… က်မတို႔က ငယ္ငယ္ထဲက ဘုရားရိွခိုးတာ.. အပါ စိတ္မပူနဲ႔” တဲ့။ ေမေမ ထိုသို႔ေျပာလည္း ခဏတာမွ်သာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ထပ္ေျပာျမဲ ေျပာဆဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း တရားစခန္းဝင္သည္။  ဘုရားတည္သည့္ေနရာ က်ဳိက္ထီးရိုးေတာင္ေတြအထိ အခါခါ သြားရင္းႏွင့္ သူ႔ဘဝ၏ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ဘုရား တရား အလုပ္မ်ားႏွင့္သာ ကုန္ဆံုးေစေတာ့သည္။

အဘိုးသည္ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ လာဘ္မစားဘဲ ရိုးသားစြာ လုပ္ခဲ့သည့္ ဘဝကို တန္ဖိုးထားေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းေသာ္လည္း ေနာင္တ ရသည့္ အေၾကာင္း တခြန္းမွ် မေျပာခဲ့။ ထိုသို႔ျဖင့္ အဘိုး အသက္ ၇၀ေက်ာ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ 

ရွင္သန္ခ်ိန္မွာ မည္သို႔ပင္ ရပ္တည္ခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ ဘဝ၏ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။ သန္လ်င္ဘီအိုစီတြင္ အဘိုးလက္ထက္က အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ တစ္ဦးသာ သည္စာကို ဖတ္မိလွ်င္ အဘိုးကို ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိမွာ ေသခ်ာသည္အထိ ရိုးသားျခင္းဂုဏ္ကို ထိန္းခဲ့သူျဖစ္သည္။

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေသဆံုးၿပီးလွ်င္ ထိုသူ၏ ရွင္သန္ခ်ိန္ အျပဳအမူမ်ားေပၚမူတည္၍ က်န္ရစ္ခ့ဲသည့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ဂုဏ္ယူဖြယ္ သို႔မဟုတ္ မ်က္နာငယ္ဖြယ္ အေမြမ်ားက်န္ရစ္ခဲ့ျမဲ ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဘိုးအေၾကာင္း ေတြးမိတိုင္း ရိုးသားျခင္းဂုဏ္ကို ထိန္းသိမ္းခဲ့ျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူမိၿပီး (ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ခံစားခ်က္အရ) သူ၏ ဘာသာေရး ခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။

အဘိုး ဘဝကို ေတြးမိလွ်င္ ဆက္စပ္ၿပီးေတြးမိသည့္ အေတြးမ်ားလည္း ေပၚလာျမဲျဖစ္သည္။ လုပ္သားမ်ား လုပ္ငန္းခြင္မွ ပင္စင္ယူၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတို႔အတြက္ ခိုင္မာသည့္ ဘဝအာမခံခ်က္ ရိွေစခ်င္သည္။ ထိုေခတ္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သီလေစာင့္သူမ်ား ယခုထက္ ပို၍မ်ားလာမည္ဟု ထင္မိပါသည္။
အဘိုး၏ ဘဝအေၾကာင္းေလး ေရးဖြဲ႔ရင္းႏွင့္ မတန္တဆ မဆန္႔မျပဲ လာဘ္စားျခင္းမ်ားလည္း ပေပ်ာက္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳမိပါသည္။

။.....................................................................။

33 comments:

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အင္း...
အတုယူစရာဘဲဗ်ာ။ ရုိးသားျခင္းဟာ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာေပၚမွာ မူတည္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပင္ကုိယ္ ပကတိစိတ္ဓါတ္က ရုိးသားေနတာပါ။
အဆုံးသတ္မွာ ဘာသာေျပာင္းလာတာေတာ့ အေတာ္ေလး ၾကည္ႏူးမိတယ္။ သူ႔ေျမးေလးဆရာျမစ္ကိုလဲ နတ္ရြာနတ္ထံက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ ေနမယ္ ထင္ပါရဲ့။

ခင္မင္လွ်က္

Angel Shaper said...

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေသဆံုးၿပီးလွ်င္ ထိုသူ၏ ရွင္သန္ခ်ိန္ အျပဳအမူမ်ားေပၚမူတည္၍ က်န္ရစ္ခ့ဲသည့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ဂုဏ္ယူဖြယ္ သို႔မဟုတ္ မ်က္နာငယ္ဖြယ္ အေမြမ်ားက်န္ရစ္ခဲ့ျမဲ။
မွန္ေပအိ။ ပါးပါးးးးးး အဘိုးရဲ့ ရိုးသားျခင္းအတြက္ ေလးစားပါအိ။
အတုယူသင့္ပါေပသည္။

Angel Shaper said...

လုပ္သားမ်ား လုပ္ငန္းခြင္မွ ပင္စင္ယူၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတို႔အတြက္ ခိုင္မာသည့္ ဘဝအာမခံခ်က္ ရိွေစခ်င္သည္။ ထိုေခတ္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သီလေစာင့္သူမ်ား ယခုထက္ ပို၍မ်ားလာမည္ဟု ထင္မိပါသည္။
မတန္တဆ မဆန္႔မျပဲ လာဘ္စားျခင္းမ်ားလည္း ပေပ်ာက္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳမိပါသည္။

ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သမီးႀကီး ဆိတ္ကေလး ထပ္တူ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါေၾကာင္းးးးးးးးး

မိုးယံ said...

မြစ္စလင္မ္ (အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္) အမ်ားႀကီးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုဖူးတယ္.. ယခုထိလဲ လက္တြဲလုပ္ကိုင္တုန္းပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ား ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားထက္ စိတ္ထား ျမင့္ျမတ္ႏူးညံ႕ၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႕လည္း အဆင္ေျပတယ္..အမ်ိဳးထဲမွာလည္း မြတ္စလင္မ္ေတြရွိေသးတယ္။

သူႀကီးေျပာသလိုပဲ...ဘာသာတရားက ဘယ္ေလာာက္ဆံုးမ ဆံုးမ ကိုယ္ေတြက လိုက္နာမွ အဲဒီဘာသာရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံရမွာပါ။ ဆရာျမစ္ရဲ႕ အဘိုးက ေနာက္ဆံုးေန၀င္ခ်ိန္ကို အသံုးခ်သြားပံုကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ လူေတြက ေန႕စဥ္ ထမင္းစား အျပင္သြား အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေသသြားၾကမွာပဲ။ ဘာမွ အသံုးမက်တဲ့ လူ႕ဘ၀ကို ဆရာျမစ္ အဘိုးက အႏွစ္က်န္ေအာင္ အျမတ္ထြက္ေအာင္ အသံုးခ်သြားႏိုင္တယ္လို႕ ယံုၾကည္မိပါ၏။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

တစ္ကယ္ဆို အဲလိုမ်ိဳး ရိုးသားသူေတြ ရွားပါးေနတဲ႕ ခတ္ၾကိးထဲမွာ အားက် စရာပါအကို ..သူရဲ႕ မူလစိတ္ရင္းကကို ရိုးသားေနလို႕ ၿဖစ္မွာေနာ္...

T T Sweet said...

ကိုၿမစ္ရဲ႔အဘိုးအတြက္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ေလးစားမိပါတယ္။ ခုေခတ္လူေတြကေတာ႔ အဖိုးၾကီး အ လိုက္တာလို႔ ပ်က္ရယ္ၿပဳေလမလားပဲ။ အမ်ိဳးထဲမွာလဲ အဲလို စက္ရံုမွဳးအဖိုးေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေနတာထိုင္တာ အင္မတန္ ရိုးေအးၿပီး စည္းစံနစ္ရွိတယ္။ ကိုၿမစ္အဖိုးနဲ႔ အေတာ္တူသဗ်။

blackroze said...

ဥိီးျမစ္ရဲ႕အဘိုးအတြက္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္..

အဲဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳးကအခုေခတ္မွာရွိကိုမရွိ
ေတာ့တာပါ...ညီမတခါေတြ႕ဖူးတယ္..
မွတ္ပံုတင္ရံုးကစာေရးက..
စာရြက္ရွာေပးဖို႕အတြက္ လဘက္ရည္ဘိုး
200ေပးတာ နည္းလို႕ဆိုျပီး..
ေပးတဲ့အမႀကီးကို200ေလာက္ေတာ့
ေပးမေနပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာလို႕ ေျပာလႊတ္တာ
ေတြ႕ဖူးတယ္..ဦးျမစ္ေရ..

ေမဓာ၀ီ said...

႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္တဲ့ ဂုဏ္က ဘ၀မွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးပါပဲ။ ေနာင္လာေနာက္သား ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြပါ အဘိုးအတြက္ ဆက္လက္ ဂုဏ္ယူေနႏိုင္တာေပါ့။ ၾဆာျမစ္အဘိုးက တကယ္ကို ေလးစား ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အဘိုးရဲ႕ ဂုဏ္ယူဖြယ္ လုပ္ရပ္ေတြကို ခုလို စာနဲ႔မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္တာလဲ ၾဆာျမစ္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။

San San Htun said...

ကိုၿမစ္အဘိုးအတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္...

ညီလင္းသစ္ said...

ဒီေလာက္ ႐ိုးသားခဲ့တဲ့ အဘိုးအေၾကာင္းကို ေတြးရင္ သူ႔ရဲ႕ ႐ိုးဂုဏ္ကို အရင္ဆံုး သတိရမိတာ တကယ္ပဲ ျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥ ပါပဲ၊ သန္လ်င္ဇာတိ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႔ အဖြားတို႔ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း သိေကာင္းသိႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ဗ်၊ ဒီလိုမ်ိဳး မယိုင္မလဲ အဆံုးထိ ႐ိုးသားသြားတဲ့ အဘုိးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို တသီးတသန္႔ စာထက္ အကၡရာ တင္ေတာ့ အဲဒီ ႐ိုးသားျခင္းေတြ အေတာ္ေလး ေပ်ာက္ကုန္တဲ့ ဒီေခတ္ကလူေတြ အတြက္ မွတ္သား စရာ ျဖစ္က်န္ရစ္ ပါတယ္...။

ကိုေဇာ္ said...

တကယ္ကို ဘာသာျခားေတြ ဘာသာေျပာင္းရင္ တကယ္ ထူးျခားတတ္ၾကပါတယ္။ ေမတၱာရွင္ ဆရာေတာ္ ေဟာသြားတဲ့ စကားေလးကို အျမဲတမ္း သတိတရ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာကေန တျခားဘာသာကို ေျပာင္းတာက ငတ္လို႔။
တျခားဘာသာကေန ဗုဒၶဘာသာ ေျပာင္းလာတာက တကယ္ကို အႏွစ္က်က် သိလို႔။

ဆိုပဲ။ တကယ္လည္း ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ၊ ဦးဆန္းလြင္ တို႔ကို သာဓက ထားျပီးေတာ့ လက္ခံပါတယ္။

အလင္းသစ္ said...

ေခတ္ကို အေၾကာင္းျပျပီး ကိုယ္က်င့္တရားေတြ ေရာင္းခ်ေနၾကတဲ့ ဒီေန႕ေခတ္ လူေတြကို ျမင္ေနရေတာ့ အကို႕ အဘိုးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးက ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိလဲဆိုတာ သိပ္ကို ထင္သာ၊ျမင္သာရွိတယ္ဗ်ာ။။။

rose of sharon said...

ေလးစားစရာသိပ္ေကာင္းတဲ႔အဘိုးဘဲ... အေကာင္းဆံုးစံနမူနာေတြ ၿပသြားခဲ႔တယ္...

မိုးခါး said...

ေလးစားအားက် အတုယူစရာ ေကာင္းလုိက္တာ .. ခုေခတ္မွာလဲ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ရွိေနလိမ့္ဦးမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္ .. ပိုမိုမ်ားျပားလာဖို႕သာ လိုအပ္တာပါ ..

မအိမ္သူ said...

တကယ္ကိုေလးစားအတုယူဖြယ္ အဖိုးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ေျမးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ အဲဒီလိုရိုးသားၿပီး ကိုယ့္ရိုးဂုဏ္ကိုလဲ ေသတဲ့တိုင္ထိန္းသိမ္းသြားႏိုင္သူမ်ဳိးဟာ အေတာ္ကိုရွားေနၿပီလို႔ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဂုဏ္ယူထိုက္ပါတယ္။

သတုိး said...

ဗုဒၶဘာသာမွာက ဘာသာတရားရဲ႕ အားနည္းခ်က္မရွိပဲ ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အားနည္ခ်က္က တအားမ်ားလြန္းေနတာ ျဖစ္မယ္။ ကုိယ့္ဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ မဆုိထားႏွင့္ ဗုဒၶ၀င္ကုိေတာင္ လူေျပာသူေျပာၾကားဖူးနား၀ေလာက္ကေလးနဲ႔ တင္းတိမ္ၿပီး ေနသြား၊ ေသသြား သူေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။
တျခား ဘာသာ၀င္ေတြက ကုိယ့္ဘာသာအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားၾက၊ စူးစမ္းၾကေတာ့ အႏွစ္သာရကုိ သိေနၾကတယ္။ အားနည္း၊ အားသာခ်က္ကုိေတာင္မွ သိေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြကေတာ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ ...ေရး အစစ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတတ္ၾကတာ ဆုိေတာ့.လည္း........

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

လဘ္စားမႈေတြ မ်ားျပားလွတဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ဆရာျမစ္ရဲ႕အဖိုးရဲ႕ ရိုးသားမႈ ဂုဏ္က ခ်ီးက်ဳးဖို႔ေကာင္းသလို နမူနာယူဖို႕လည္း ေကာင္းပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေမႊ၊ ငါးပိရည္နဲ႔ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကေလေတာ႔ ရေလလိုေလ အိုတေစၦ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ႔။
လိုခ်င္ရမၼက္ၾကီးလာေလ မတရားလဘ္စားမႈကို ပိုျပီး လုပ္လာေလပါဘဲ
ဗုဒၶဘာသာဝင္ စစ္စစ္ေတြျဖစ္ေနၾကေပမဲ႔ အျမတ္ၾကီးစား မတရားလာဘ္စားသူေတြ တစ္ပံုၾကီးပါ။ ဆရာျမစ္လဲ အဖိုးရဲ႕ ရိုးဂုဏ္ကို နမူနာယူျပီး ရိုးသားၾကိဳးစားႏိုင္ပါေစေသာ္.....

SHWE ZIN U said...

ဘီယာ ဘိုးေလးတင္ပါ

SHWE ZIN U said...

အဲလို ပုဂၢိဳလ္ မ်ဳိးအတြက္ ဂုဏ္ယူသင္႔ပါတယ္ ကိုျမစ္က်ဳိး ေရ ေသေတာ႔လည္း ဘာမွ ယူသြားလို႕ ရတာမဟုတ္

ညီရဲ said...

အစ္ကို ့အဘိုးလို လူမ်ဳိးကေတာ့ ရွားသြားျပီ အစ္ကို...
ဒီဘက္ေခာတ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးေတာင္ ထင္မိတယ္....
ဘာသာျခားေတြ ဒီလို ဘာသာ ကူးေျပာင္းရင္ သူတုိ ့က ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ ကူးေျပာင္းတာဆိုေတာ့ ပိုျပီး အားစိုက္တာကို ေတြ ့ရေလ့ရွိတယ္...အဲဒီအတြက္လဲ ပီတိျဖစ္မိတယ္ အစ္ကိုေရ...

mstint said...

သူမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ရင္ ငါလည္းေသာက္မွပဲ ဆိုတဲ့လူအမ်ားစုရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တစ္စိုက္မက္မက္ထိန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ ရွားရွားပါးပါး ေမာင္ျမစ္ရဲ႕ အဘိုးလိုလူမ်ိဳး ေနာက္တစ္ဦး အန္တီေတြ႔ဘူးခဲ့တယ္။ အန္တီ့ဘဝအတြက္ တစ္သက္လံုးေက်းဇူးဆပ္လည္း ကုန္မွာမဟုတ္ေတာ့တဲ့ အန္တီ့ေဖေဖပါ။ ေမာင္ျမစ္အဘိုး ဇာတ္လမ္းေလးဖတ္ၿပီး ထပ္တူထပ္မွ် ၾကည္ႏူးဝမ္းသာ ျဖစ္မိတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Sonata Cantata said...

မႏၲေလးမွ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္းေလး ေရးခဲ့ပါရေစ။ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ေတြပါပဲ။ ၿမိဳ႕သစ္ေတြေဖာ္ေတာ့ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမေတြမို႔ ေျမကြက္ေတြခ်ေပးတာကို မယူခဲ့ပါဘူး။ သူတပါးလယ္ေျမေတြကို သိမ္းျပီး ေပးတာေၾကာင့္ပါတဲ့။ အတုယူ ေလးစားထိုက္သူေတြပါ။

ခင္မင္စြာျဖင့္
မသီတာ

sosegado said...

သန္လ်င္ကုိ သတိရသြားသည္၊
ခုမွေတာ့စက္ရုံႀကီးကစုတ္ျပတ္သတ္ေနေပမဲ့
လူတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိန္းမေလးေယာက္ကုိ တုိက္ေလးလုံးနဲ႔ထားႏုိင္ခဲ့ေစသည္။

8Yar said...

အစ္ကို႕အဘိုးကေတာ့ ေလးစားေလာက္ပါေပတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္လူေတြလည္း အစ္ကိုဆႏၵရွိသလို အတုယူသင့္ပါတယ္။

TZH1985 said...

ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ အဘိုးပါပဲ... ကိုယ္ေတာင္ အက်ဥ္းထဲ အက်ပ္ထဲေရာက္ရင္ လုပ္ႏိုင္ပါ႔မလား မသိဘူး...

flowerpoem said...

ရိုးသားျခင္းက အေနၾကပ္ေပမယ့္ ဘာနဲ႕မွႏိႈင္းယွဥ္မႈလို႕မရေသာ အရာပါ...
ကြၽန္မေဖ၂ ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္
"လူသာေသေစ နာမည္မေသေစနဲ႕" ဆိုတဲ့ စကား က သိပ္မွန္တာပဲ

ျမေသြးနီ said...

ဒီလိုလူမ်ဳိးက ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ရွားတဲ့ အထဲမွာပါတယ္။ ရိုးသားတဲ့ အဘိုးရဲ႔ေျမး ျဖစ္ခြင့္ရတာ ဂုဏ္ယူစရာပါ ကိုျမစ္ေရ..။ ဘာသာတရားကေတာ့ မိမိႏွစ္သက္ရာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ ကိုးကြယ္ခြင့္ ရွိၾကပါတယ္။ အက်င့္သီလဆိုတာက မိမိရဲ႔ စိတ္ေပၚမွာသာ မူတည္ပါတယ္။ ဘာသာတရားနဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုျမစ္ရဲ႔ ပို႔စ္ ဖတ္အၿပီးမွာ ပိုသိခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။

မဒမ္ကိုး said...

ဒီလိုအဘုိးမ်ိဴးရွိတာ ဂုဏ္ယူဖို႕ေကာင္းပါတယ္
မဒိုးကန္ရဲ႕ အေဖနဲ႕အဘိုးဆိုလဲ ဒီပံုစံမွတပံုထဲ ပါပဲ
တကယ္ ဂုဏ္ယူဖို႕ေကာင္းပါတယ္

ဟန္ၾကည္ said...

ကိုျမစ္အဘုိးအေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့ ကိုယ့္အဘုိးအေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ေနရသလို ခံစားမိတယ္...အဘုိးကလည္း အဂၤလိပ္ေခတ္က ပညာတတ္ျဖစ္ေပမယ့္ အစိုးရအလုပ္မလုပ္ဘဲ ေယာက္ဖရဲ႕ ဆန္စက္မွာ မန္ေနဂ်ာ၀င္လုပ္တယ္ေလ...စပါး၀ယ္ဖို႔ ခ်န္ထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို အခ်ိန္မက်မခ်င္း ေသာ့ခတ္ၿပီးသိမ္းထားတာ မႈိသာတက္သြားမယ္ ေယာင္လို႔ေတာ့င္မထိဘူး...ေယာက္ဖ စက္ပိုင္က ၾကာေတာ့ အားမရလြန္းတာနဲ႔ အဲဒီေငြေတြနဲ႔ စပါးေလးဘာေလး၀ယ္ေလွာင္ထား စက္ထဲမွာ အသံုးလိုမွျပန္သြင္းလို႔ ေျပာတာေတာင္ ငါ့ေငြမွမဟုတ္ဘဲလို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာသတဲ့...အင္း ရိုးသားၾကတဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြကို ၾကာေလလြမ္းေလပါပဲ...

ျမတ္မြန္ said...

အဖိုးရဲ႕စိတ္ကို ကြန္ထရိုမလုပ္တဲ့ အဖြားကိုလည္း ေလးစားမိတယ္။

ေမသိမ့္သိမ့္ ေက်ာ္ said...

အဘိုးကို တကယ္ကို ေလးစားမိတယ္။ ဒီေခတ္မွာေတာ့ ဒီလုိလူမ်ိဳး ပိုရွားသြားျပီ။


ခင္တဲ့
ေမသိမ့္

jp.myintswe said...

a few good man quite different religions.

ေရႊၿမိဳ႕သူ said...

ေလးစားဖို႕ေကာင္းတဲ႕အဘိုးပါပဲ
ခုေခတ္မွာသူ႕လိုလူ ရွားမွရွား

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB