မလွည့္နိင္တဲ့ေၾကြ မခုန္နိင္တဲ့ၾကက္

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းကေတာ့ ေရႊသာယာရြာဆိုတာ အင္မတန္စည္ကားခဲ့တဲ့ ရြာၾကီးေပါ့ေလ။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ပါတ္ဝန္းက်င္ ရြာေတြက အမွီသဟဲ ျပဳရေလာက္တဲ့အထိ လယ္ယာေခ်ာင္းေျမာင္းနဲ႔ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာသူေတြ ရိွခဲ့တဲ့ ရြာႀကီးျဖစ္ခဲ့ေလရဲ႕။ ဆိုရရင္ ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္း ေလး ငါး ဆယ္ေလာက္က အထိ မွန္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရြာလူၾကီးေတြ အခ်င္းခ်င္း အယူဝါဒမတူညီရာကေနစၿပီး ေရႊသာယာရြာႀကီးရဲ႕ တည္ျငိမ္မႈ အက္ေၾကာင္းထင္လာခဲ့တယ္။ ၾကမၼာဆိုးဝင္ခ်င္ေတာ့ ေရႊသာယာရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ရြာသူႀကီးကိုဆန္း ေခြးရူးကိုက္ခံလိုက္ရၿပီး ဆံုးပါးသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ေရႊသာယာမွာ ရြာသူႀကီးေနရာ အၿပိဳင္အဆိုင္လုၾကရင္း မဲဆြယ္ၾကရင္း တဖက္နဲ႔တဖက္ အျငင္းအခုန္ေတြ စျဖစ္လာတယ္။ စကားလံုးတိုက္ပြဲေတြ ဆင္ႏြဲၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး တုတ္တျပက္ ဓါးတျပက္အထိ ျဖစ္ၿပီး ေရႊသာယာရြာလည္း ႏွစ္ျခမ္းကြဲ 

သြားရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါက ေရႊသာယာနဲ႔ ပါတ္သတ္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေပါ့။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရြာလယ္ကေန ျဖတ္စီးဆင္းေနတဲ့ သာယာေအးေခ်ာင္းက ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ နယ္နမိတ္စည္း ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ စစ္ေစးပင္ေတြ ရိွေနတဲ့ ေျမာက္ဘက္အျခမ္းက ရြာကို စစ္စီးေတာ(စစ္ေစးေတာ) ရြာလို႔ ေခၚၿပီး သေျပပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္တဲ့ ေတာင္ဘက္ျခမ္းကိုေတာ့ သေျပတန္းရြာ လို႔ အလြယ္ေခၚရာကေန အခုေတာ့ စစ္စီးေတာရြာ နဲ႔ သေျပတန္းရြာရယ္ ဆိုၿပီး ရြာႏွစ္ရြာ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ သာယာေအးေခ်ာင္းကို တံတား တစ္စင္း ထိုးထားေပမယ့္ တရြာနဲ႔ တရြာ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ အင္မတန္ နည္းပါတယ္။

ဝတၳဳေတြထဲကလို ႏွစ္ျခမ္းကြဲ ရြာေတြရဲ႕ပံုစံအတိုင္း တစ္ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိွၿပီး ေနာက္တစ္ရြာမွာ သခၤ်ဳိင္း ရိွတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာနဲ႔ကိုယ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုယ္စီ သခၤ်ဳိင္း ကိုယ္စီ ရိွၾကတာပါပဲ။ အဲ..သေျပတန္းဘက္က သခၤ်ဳိင္းမွာ ေျမပံုေတြ ပိုမ်ားတာေတာ့ စစ္စီးေတာထက္ ပိုသာတာ တခုလို႔ေျပာရင္ရမယ္။ ဒါကလည္း သေျပတန္းဘက္မွာေနတဲ့သူ ပိုမ်ားတာေၾကာင့္လို႔  ေယဘူယ်

ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာပါ။

ေျပာရရင္ ရြာႏွစ္ရြာ ကြဲၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး သေျပတန္းရြာက ေခတ္အဆက္ဆက္ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ စစ္စီးေတာထက္ပိုၿပီး ဆင္းရဲႏႈံခ်ာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ ။ စစ္စီးေတာကေတာ့ သေျပတန္း နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။ သားသတ္လိုင္စင္ယူၿပီး ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကို အသားငါး ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်သလို အရက္ခ်က္တဲ့သူ အေျမာက္အျမား ရိွတာေၾကာင့္ သေျပတန္းထက္စာရင္ ပိုၿပီး ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာသလို သေျပတန္းနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ပိုၿပီးစရိုက္ၾကမ္းတယ္ လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သေျပတန္းဘက္က ငါတိုရွဴတဲ့ေလက ပိုလတ္ဆတ္တယ္ဆိုၿပီး ရြာထဲက ေနာက္တက္လူငယ္ေတြကို အားေပးေလ့ ရိွတယ္။

ရြာႏွစ္ရြာက အကူးအလူး အဆက္အဆံ နည္းတယ္ဆိုေပမယ့္ စပါးေပၚခ်ိန္ တခ်ိန္ေတာ့ ရြာႏွစ္ရြာ အဆက္အဆံ ရိွၾကတယ္။ ဒီဘက္နယ္တေၾကာရဲ႕ အစြဲလမ္းဆံုး ဝါသနာ တခုကေတာ့ ၾကက္တိုက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သေျပတန္းရြာဘက္မွာ စပါးေပၚၿပီး ေငြစေၾကးစ ရႊင္တဲ့အခ်ိန္ဆို စစ္စီးေတာရြာ နဲ႔ ခ်ိန္းပြဲေလးေတြ ရိွေတာ့တာပါပဲ။ နဂိုအခံ အၿငိဳးေလးေတြ ရိွတာေၾကာင့္လည္း ခ်ိန္းပြဲတိုင္းက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္လည္း ရိွတတ္ၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲမွာ စစ္စီးေတာဘက္ေရာ သေျပတန္း ဘက္ပါ ရြာလံုးကြ်တ္ ရိွသမွ်ပံုေလာင္းၾကတယ္။ ေအာေလာင္းၾကတယ္။ လယ္, လယ္ ခ်င္းထပ္ၿပီး ေလာင္းၾကတယ္။ 

ရြာႏွစ္ရြာလံုးမွာ ၾကက္သမား ေတြ ကိုယ္စီရိွၾကေပမယ့္ စပါးေပၚခ်ိန္ေရာက္ၿပီး ေငြစေၾကးစ ရႊင္ၿပီဆို တရြာထဲသားခ်င္း ၾကက္တိုက္ေလ့ မရိွဘဲ တဖက္ရြာနဲ႔သာ ခ်ိန္းၿပီး ၾကက္တိုက္ေလ့ရိွၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲရဲ႕ အနိင္အရံႈးက ရြာတစ္ရြာခ်င္းစီရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သလို တခ်ဳိ႕ေတြ အတြက္ ပံုေအာရင္းႏွီးထားရတဲ့ ဘဝတခုလံုးစာလည္း ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ စပါးေပၚဖို႔ သံုး ေလးလ အလိုေလာက္ထဲက ရြာရဲ႕ ၾကက္သမားေတြက ကိုယ့္ရဲ႕တိုက္ၾကက္ကို တသသ လုပ္ေနၾကသလို ခ်ိန္းပြဲရက္နီးရင္လည္း ေဗဒင္ေမးၾက ယၾတာေခ်ၾက ၾကက္တိုက္မယ့္ေန႔မွာ ၾကက္ကု(ၾကက္ကိုင္)က ဘာအေရာင္ ဝတ္ရမယ္ ၊ တိုက္မယ့္ၾကက္ကို ဘာေန႔နံနဲ႔နာမည္ေပးရမယ္ စသျဖင့္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပင္ဆင္ေလ့ ရိွၾကတယ္။ သေျပတန္းဘက္က ကိုရင္ဘုန္း နဲ႔ စစ္စီးေတာ ဘက္မွာေတာ့ ၾကက္သမား သန္းေအးက ၾကက္ကာလသားေခါင္းေတြလို႔ ေျပာရင္ရမယ္။ ေၾကးအႀကီးဆံုး ခ်ိန္းဝိုင္းႀကီးေတြကို သူတို႔ေတြရဲ႕ ၾကက္နဲ႔ပဲ တိုက္ေလ့ရိွသလို စစ္စီးေတာ နဲ႔ သေျပတန္း တရြာလံုးကလည္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ပံုေလာင္းေလ့ ရိွၾကတယ္။ 

တရြာလံုးက ယံုၾကည္အားကိုးရေလာက္ေအာင္လည္း သူတို႔ေတြက ၾကက္နဲ႔ ပါတ္သက္ရင္ စနစ္တက်ရိွတယ္။ ဂရုတစိုက္ရိွတယ္။ ဝါရင့္ၾကက္သမားေတြပီပီ ၾကက္ကိုဂရုတစိုက္နဲ႔ ျပဳစုတယ္။ တိုက္ၾကက္ေကာင္းတစ္ေကာင္ျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္ျပည့္ ဂရုတစိုက္နဲ႔ျပဳစုတယ္။

ၾကက္အစာေကာက္တဲ့အခါ ႏႈတ္သီးနာမွာ စိုးလို႔ အိုးအဝကို ပိတ္စည္းၿပီး အဲဒီ ပိတ္ေပၚမွာ အစာကုိ တင္ေကြ်းတယ္။ တိုက္ၾကက္ေတြအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လံုးတီးဆန္ ေကြ်းတယ္။ အခြံမခြ်တ္ရေသးတဲ့ စပါးေကြ်းတယ္။ ဆန္အေကာင္းစားေကြ်းလို႔ တိုက္ၾကက္အတြက္ ပိုၿပီးအားရိွေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆန္အေကာင္းစားေကြ်းရင္ ၾကက္ေတြမွာ အဆီေတြ တက္လာတတ္လာတယ္ ။ ၾကက္ေတာင္ပံကို မၿပီးၾကည့္လို႔ ေတာင္ပံအရင္း အေရျပားေအာက္မွာ ဝါေနတာ ျမင္ရင္အဆီရိွေနၿပီ ။ ဒါဆိုရင္ အဆီက်တဲ့အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေနပူထဲမွာ ႀကိဳးခ်ည္ထားေပးၿပီး ၾကက္ကို ကိုယ္ေရစစ္ေပးရေတာ့တာပဲ။

တိရိစာၦန္ဆိုၿပီး အဆင္ေျပသလို အိပ္ဆိုၿပီးလည္း လုပ္လို႔မရျပန္ဘူး ။ ညသိပ္ရင္ ျခင္ေထာင္ခ်ေပးရတယ္။ ၾကက္ကို ျခင္ကိုက္လို႔ အိပ္ေရးပ်က္ရင္ ၾကက္မွာ အားကုန္တတ္တာေၾကာင့္ ၾကက္ ပိုင္ရွင္သာ ပုဆိုးျခံဳၿပီး ေကြးရ ေကြးရ ၾကက္ကိုေတာ့ ျခင္ေထာင္နဲ႔ က်က်နန သိပ္ရတာပါပဲ။ ႀကိဳးပုခက္ ကို ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး ၾကက္ကို ႀကိဳးပုခက္ေပၚမွာ အိပ္ေစတယ္။ ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ ၾကက္က ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကုပ္ၿပီးအိပ္ေတာ့ ၾကက္ရဲ႕ေျခကုပ္အား ေကာင္းလာသလို ေအာက္ပိုင္းလည္း ခိုင္ေစတယ္ေပါ့ေလ။ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္မွာ အိပ္တန္းတက္သြားတဲ့ ၾကက္ကို ညသန္းေခါင္ ေရာက္ရင္ တခါႏိူးၿပီးအစာေကြ်းရျပန္တယ္။ အစာထပ္စားၿပီး ျပန္အိပ္သြားေတာ့ ၾကက္မွာ ပိုၿပီးအားရိွ ေစတယ္လို႔ ယံုၾကည္တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။

မနက္ႏိုးလာရင္လည္း ၾကက္ကို ေရကိုင္ ရတယ္။ ေရကိုင္တယ္ဆိုတာ ၾကက္ရဲ႕ေတာင္ပံေတြထဲကို ေရဆြတ္ၿပီး လက္နဲ႔သပ္ခ်ရင္း ၾကက္ရဲ႕ေပါင္ေတြကို လက္နဲ႔ဆုပ္နယ္တာမ်ဳိးပါ။ ဒါကလည္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မနက္တိုင္း လုပ္ရတာပါပဲ။ တိုက္ၾကက္တိုင္းကို ဂရုတစိုက္ေမြးထားရေပမယ့္ စိတ္ခ်ရတဲ့ တိုက္ၾကက္ေကာင္း ရဖို႔ေတာ့ ကံလိုက္ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္ ။ တြန္သံစူးမွ အတက္စူးတယ္ ဆိုေတာ့ ၾကက္တြန္သံလည္း ဂရုစိုက္ျပီးနားေထာင္ရတယ္။

ထြန္းၾကက္ေတြနဲ႔ ဆံုမွာေတာ့ ၾကက္သမားတို္င္းစိတ္ပူတာပါပဲ။ တိုက္ၾကက္မ်ဳိးေကာင္းကေန ေလး ငါးေကာင္ ေပါက္လာေပမယ့္ အေမႊးက ရစ္နဲ႔တူတဲ့ၾကက္မ်ဳိး၊ တခ်ဳိ႕က စစ္တေကာင္းလို႔ေခၚတဲ့ ေခါင္းမွာ အေမာက္အႀကီးႀကီးရိွတဲ့ နယားၾကက္မ်ဳိး။  ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ မဂို လို႔ေခၚတဲ့ ၾကက္မ်ဳိးေတြကို ထြန္းၾကက္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ထြန္းၾကက္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးလို႔ ေယဘူယ် သတ္မွတ္ေပမယ့္ တမိေပါက္ တေယာက္ထြန္း ဆိုသလို ၾကက္ေကာင္းေကာင္းရရင္ေတာ့ ဒီနယ္တေၾကာမွာ လုပ္စားေပေတာ့ပဲ။ ထြန္းၾကက္ျဖစ္တဲ့ မဂိုနဲ႔ပါတ္သတ္ျပီး ၾကက္ေလာကမွာ စာခ်ဳိးေလးေတာင္ ရိွေသးတယ္။ 

"မဂိုေကာင္း ေက်ာင္းေဆာက္ ၊ မဂိုမခဲ မယားဆဲ" တဲ့ေလ။

မဂိုၾကက္မ်ား ေကာင္းၿပီဆို ေက်ာင္းေဆာက္ရေလာက္ေအာင္ အက်ဳိးေပးနိင္ပဲြ ရတတ္ေပမယ့္ မဂိုၾကက္က မခဲရင္ေတာ့ ရံႈးလို႔ မယားဆဲတာေတာင္ ခံရမယ္ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးပါပဲ။ မဂိုဆိုတာ ျမင္လြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ၾကက္မနဲ႔တူတဲ့ ၾကက္ဖမ်ဳိးေပ့ါ။ ခႏၶာကိုယ္ အေရာင္ မဲပုပ္ပုပ္ ေပၚမွာ အဝါေျပာက္နဲ႔ အျဖဴေျပာက္ေတြ ရိွၿပီး ေခါင္းပံုစံက ၾကက္မနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္ဆိုေတာ့ အေၾကာမနပ္တဲ့သူကေတာ့ အထင္ေသးနိင္တာပါပဲ။

ၾကက္သမားသန္းေအးက ၾကက္ေမြးေကာင္းသလို ၾကက္ကုေကာင္းတဲ့သူအျဖစ္လည္း ဒီနယ္တေၾကာက ၾကက္ေလာကမွာ နာမည္တလံုးရထားသူ ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ၾကက္တိုက္ေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ပါပဲ။ ဘယ္ရြာမွာ ၾကက္ပြဲရိွလည္း သန္းေအး ေရာက္ေအာင္ သြားတယ္။ လိုအပ္လို႔ အကူအညီေတာင္းလို႔ သူ႔ကို ၾကက္ကု လုပ္ခိုင္းရင္လည္း ျငင္းေလ့မရိွဘူး ၾကက္အေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္သလို ၾကက္ကိုင္ရာမွာလည္း သူကညင္သာပါးနပ္တယ္။ ၾကက္ပြဲမွာ သူကိုင္ေပးတဲ့ၾကက္ ႏႈတ္သီးေျမေထာက္ရာကေန တခ်က္ေကာင္း ျပန္ခြပ္ၿပီး နိင္ပြဲရခဲ့တဲ့ ပြဲေတြလည္း မနည္းဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ကို ယံုၾကည္ၾကတာလည္း ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

အခုလာမယ့္ စပါးေပၚခ်ိန္ ခ်ိန္းပြဲအတြက္ေတာ့ စစ္စီးေတာဘက္က ေဖာင္းစိမ္း ေလးနဲ႔ တိုက္မယ္ဆိုၿပီး သန္းေအးကသတင္း လႊင့္ထားတယ္။ ေဖာင္းစိမ္းဆိုတာ ၾကက္တကုိယ္လံုး အျဖဴေရာင္ျဖစ္ၿပီး အနားေလးေတြမွာ အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ ေရာစပ္ထားတဲ့ ၾကက္မ်ဳိးေပါ့ ။ စစ္စီးေတာနဲ႔ သေျပတန္းအတြက္ စည္းကမ္းတစ္ခု အေနနဲ႔ ခ်ိန္းပြဲရဲ႕ ေလာင္းေၾကး အႀကီးဆံုးပြဲကို ပြဲမတိုးဖူးတဲ့ ၾကက္နဲ႔ တိုက္ေလ့ရိွၾကတယ္။ အရင္ႏွစ္က ပြဲဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ေမႊးတိုး(တႏွစ္သား) ႏွစ္ေမႊးတိုး(ႏွစ္ ႏွစ္သား) ၾကက္ေတြကို ပြဲႀကီးအတြက္ သံုးေလ့မရိွၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲမဝင္ဖူးတဲ့ ၾကက္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ေလ့က်င့္ေပးနိင္လည္း ခြပ္လက္ေကာင္းေကာင္းခ်နိင္လည္း ဆိုတာအေပၚမွာ အနိင္အရံႈးက မူတည္ေနတယ္။

ခြပ္လက္ခ်တယ္ဆိုတာ တျခားတိုက္ၾကက္တေကာင္နဲ႔ အရင္ခြပ္ေစတာမ်ဳိးေပါ့။ ၿပိဳင္ပြဲမဝင္ခင္ အႀကိဳေျခစမ္းတဲ့ သေဘာလို႔လည္း ေျပာရင္ရမယ္ ။ အဓိကကေတာ့ ပြဲဝင္မယ့္ၾကက္ရဲ႕ အေနအထားကို သိခ်င္သလို ပြဲမစိမ္းေအာင္ ခြပ္လက္ခ် ေပးတာမ်ဳိးေပါ့။ ခြပ္လက္တခါ ခ်ၿပီးရင္ ၾကက္ကိုခြ်ဲေတြ ထုတ္ေပးဖို႔ေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ သတိထားရတယ္။ ခြ်ဲထုတ္တယ္ဆိုတာကလည္း လူက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ၾကက္ရဲ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေပါင္ၾကားညွပ္၊ ၾကက္ကို ေဇာက္ထိုးထားၿပီးမွ ၾကက္ႏႈတ္သီးထဲ ေရေလာင္းထည့္ၿပီး ၾကက္ရဲ႕လည္ပင္းကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ပုတ္ေပးရတာမ်ဳိးပါ။  ဒီလိုလုပ္မွ ၾကက္လည္ပင္းထဲက ခြ်ဲေတြ ထြက္လာၿပီး ၾကက္မွာ ေနသာထိုင္သာ ရိွေတာ့တာေပါ့။ ၾကက္ ႏွစ္ေကာင္ ခြပ္ၿပီးလို႔ ခြ်ဲမထုတ္ေပးရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ အဲဒီၾကက္ ခြ်ဲက်ပ္ၿပီး ေသတာပါပဲ။

သန္းေအးက သူ႔ၾကက္ကို ခြပ္လက္တခါခ် ၿပီးရင္ သံုးပါတ္တိတိ အနားေပးတယ္။ အစာေကာင္းေကာင္း

ေကြ်းၿပီး အားေမြးေစတယ္။ ၿပီးရင္ ေနာက္တႀကိမ္ ခြပ္လက္ခ်ျပန္တယ္။ ပထမအေခါက္ ခြပ္လက္ခ်တာ တစ္နာရီ ၾကာရင္ ေနာက္တႀကိမ္ ခြပ္လက္ခ်တာကို တစ္နာရီ ထက္ပို ေပးတယ္။ တႀကိမ္ထက္တႀကိမ္ အခ်ိန္တိုးၿပီး ခြပ္လက္ခ်လို႔ သံုးေလး ႀကိမ္ဆိုရင္ ပြဲဝင္ဖို႔ လံုေလာက္ၿပီလို႔ သူကသတ္မွတ္လိုက္ၿပီ ။ ခြပ္လက္ခ်တဲ့ အခ်ိန္မွာ အနာတရ မရိွဖို႔ေတာ့ တဖက္ၾကက္ကိုေရာ သူ႕ၾကက္ကိုပါ အတက္ေတြကို ဖံုးအုပ္ခ်ည္ေႏွာင္ ေပးထားရတယ္။ ခြပ္လက္ခ်တဲ့ပြဲမွာလည္း သူ႔ၾကက္ရဲ႕ ေတာင္ပံအားယူပံု

ေခအႏႈတ္အသိမ္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး သန္းေအး အားရ ေက်နပ္ေနမိတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီႏွစ္လည္း အရင္အႀကိမ္ေတြလိုပဲ သူ႔ရဲ႕ၾကက္ အနိင္ရမယ္လို႔ သန္းေအးကယံုၾကည္ေနတယ္။ ဒီနယ္ဘက္ မွာေတာ့ ေသနတ္ လို႔နာမည္ေပးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ၾကက္ေတြကို ၿပိဳင္ဘက္တိုင္း အေလးအနက္ ထားၾကရတယ္။ သန္းေအးက သူ႔ရဲ႕ၾကက္တိုင္းကို ေသနတ္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္၊၊ ေဗဒင္ယၾတာေတြကို ယံုၾကည္တဲ့ သန္းေအးကို ရြာဦးေက်ာင္းက ကပၸိယႀကီး အဘဝင္းက ေသနတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို အခါေတာ္

ေပးထားတာေပါ့။ ၾကက္ကပဲေကာင္းတာလား ေပးထားတဲ့နာမည္ ေသနတ္ကပဲ စြမ္းတာလား မေသခ်ာေပမယ့္ သန္းေအးကေတာ့ ၾကက္ပြဲတိုင္း ေအာင္လံ ထူနိင္တာပါပဲ။ ေသနတ္ကို ယံုၾကည္တဲ့ စစ္စီးေတာ ရြာသူရြာသား ေတြလည္း စိုစိုေျပေျပေပါ့ေလ။

ဒီႏွစ္ကို သေျပတန္း ဘက္အျခမ္းက ကိုရင္ဘုန္း တို႔ကလည္း အထူးအားထားၾကတယ္။ ဒီတႀကိမ္ကို ဝမ္းဆက္ၾကက္ နဲ႔ တိုက္ဖို႔ေရြးခ်ယ္ ထားလိုက္တယ္။ ဝမ္းဆက္ဆိုတာ အေမႊးက အနီေရာင္ဆိုရင္ ေျခေထာက္လည္းအနီ မ်က္လံုးလည္းအနီနဲ႔ တကိုယ္လံုးအနီေရာင္ ဒါမွမဟုတ္ အနက္ေရာင္ဆိုလည္း တကိုယ္လံုး အနက္ေရာင္ ရိွတဲ့ၾကက္မ်ဳိးပါပဲ။ တိုက္ၾကက္ေကာင္းကို ရွာထားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ ေပးထားသလို သန္းေအးရဲ႕ ေသနတ္ကို နိင္ဖို႔လည္း တတ္သိနားလည္တဲ့ လူႀကီးေတြကို ေမးၿပီး ပြဲဝင္မယ္ ့ၾကက္ကို နာမည္ေပးထားၿပီးၿပီ။

အခုတႀကိမ္ ပြဲဝင္မယ့္ ၾကက္နာမည္က ေမတၱာ တဲ့ ။
ဒီေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီေပါ့ ေသနတ္နဲ႔ေမတၱာ။

ၾကက္ပြဲမွာ ေဗဒင္သေဘာတရား၊ ကတ္ကင္းသေဘာတရားေတြ ပါမပါ မေသခ်ာေပမယ့္ေသနတ္ကို

ေမတၱာနဲ႔ အႏိုင္ယူမယ္ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ လက္ခေမာင္းခတ္ေနသလို စိတ္ကူးနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနတဲ့ သေျပတန္းရြာသားေတြလည္း မနဲမေနာပါပဲ။ အရင္တေခါက္က ေသနတ္ကို ရံႈးခဲ့ရတဲ့ ရံႈးေၾကြးလည္း ဒီတႀကိမ္ေတာ့ ျပန္ဆပ္နိင္ေကာင္းပါရဲ႕လို႕ ေတြးထားၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲအနိင္အရံႈးက သူတို႔ သေျပတန္းတရြာလံုးရဲ႕ ေအာင္ပြဲျဖစ္တဲ့အျပင္ ေၾကးႀကီးႀကီး ေလာင္းထားၾကေတာ့ ဘဝတခုလံုးစာ ေလာင္းေၾကးလို႔ ေျပာရင္ မမွားနိင္ဘူးေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ခ်ိန္းပြဲေန႔ေရာက္ေတာ့ သာယာေအးေခ်ာင္းနေဘးက ကညင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ႏွစ္ရြာလံုးကြ်တ္နီးနီး

ေရာက္ေနၾကေတာ့တယ္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ကပ္ၿပီး စိန္ေခၚတဲ့ ပြဲအေသးေလးေတြကလည္း မနက္ပိုင္းထဲက သူ႔အစုနဲ႔သူ ရိွေနၾကတယ္။ ၾကက္သမားေတြက ကိုယ့္ၾကက္ကိုယ္ပိုက္ထားၿပီး ကိုယ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ ၾကက္ေတြ႔ရင္ ၾကက္ၾကက္ခ်င္း ကိုယ္လံုးခ်င္း တခ်က္ကပ္လိုက္ရင္ဒါဟာ ၾကက္ပြဲရဲ႕ စိန္ေခၚနည္းတမ်ဳိးပါပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ၾကက္ကို လာကပ္တဲ့ၾကက္ရဲ႕ အလံုးအရပ္ ၊ ၾကက္အတက္ အရွည္ေတြတိုင္းၿပီး အလံုးအရပ္တူရင္ ဒဲ့ ေလာင္းၾကတယ္။ 

တဖက္က အလံုးအရပ္ ႀကီးေနရင္ ေတာ့ ေၾကးေၾကာေပးခိုင္းၿပီး ေလာင္းေလ့ရိွၾကတယ္။ ကပ္ေလာင္း တဲ့ပြဲေလးေတြ ရိွေနေပမယ့္ ခ်ိန္းပြဲျဖစ္တဲ့ စစ္စီးေတာက သန္းေအးရဲ႕ ေသနတ္နဲ႔ သေျပတန္းက ကိုရင္ဘုန္းတို႔ရဲ႕ ေမတၱာရဲ႕ ခ်ိန္းပြဲကိုပဲ လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္အားထားၾကတယ္။ ကိုယ့္ရြာဘက္ကေန ကိုယ္စီကိုယ္စီေၾကးႀကီးႀကီးလည္း ေလာင္းေၾကး ထပ္ထားၾကတယ္။ စစ္စီးေတာဘက္ကလည္း ေသနတ္ကို ယံုသလို သေျပတန္းဘက္ကလည္း ေမတၱာကို ယံုၾကည္ထားၾကတယ္။ စစ္စီးေတာဘက္က ေသနတ္ပါရင္ ပြဲၿပီးတယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၾကသလို သေျပတန္းဘက္ကလည္း ေမတၱာဆိုတာ အရာရာကို အနိင္ယူပါတယ္ ဆိုၿပီး အားတက္စဖြယ္ေတြးၾကတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕ေတြအတြက္ဘဝတခုလံုးစာ ရင္းထားၾကတဲ့ သန္းေအးနဲ႔ ကိုရင္ဘုန္းရဲ႕ ၾကက္ပြဲၾကီး စပါျပီ။ ပြဲစၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမတၱာက အသာစီး ရေနေတာ့ ဒီတခါ တို႔အလွည့္ကြ ဆိုၿပီး သေျပတန္းကလူေတြ ေပ်ာ္မဆံုး တျပံဳးျပံဳး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ စစ္စီးေတာဘက္က

ေၾကးႀကီးႀကီး ေလာင္းထားတဲ့သူေတြလည္း ရင္တမမေပါ့ေလ။

ဒီပြဲကိုေတာ့ စစ္စီးေတာ့ဘက္က သန္းေအးနဲ႔ သေျပတန္းဘက္က ကိုရင္ဘုန္းတို႔က ၾကက္ကု လုပ္ၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲတပြဲမွာ ၾကက္ကုရဲ႕ အခန္းက႑က အဓိကက်လြန္းတယ္ ၾကက္ကုေကာင္းရင္ ေခါင္းငိုက္ေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ တခ်က္ေကာင္း ခြပ္ၿပီး ပြဲသိမ္းေပးနိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ခြပ္လက္ခ်ေပးခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ့္ၾကက္အေၾကာင္း ကိုယ္သိထားၾကတယ္။ ကိုယ့္ၾကက္ကေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ခြပ္ေလ့ရိွတယ္ဆိုတာ သိေနလို႔ အခုခ်ိန္မွာ ကိုရင္ဘုန္းတို႔ရဲ႕ ၾကက္ အသာစီးရေနေပမယ့္ သန္းေအးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ၾကက္ အတြက္ စိတ္မပူပန္ပါဘူး။

ပြဲစၿပီး တစ္ နာရီ နီးနီးအထိ အျပန္အလွန္ခြပ္ေနေပမယ့္ ေမတၱာက ပိုၿပီးတက္တက္ၾကြၾကြ ရဲစိတ္ရဲမာန္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ခြပ္ေနတယ္ ။ ေသနတ္ကေတာ့ အပူးမခံဘဲ ေလထဲမွာ ဆံုတိုင္းျပန္ျပန္ၿပီး ရိုက္ခ်ေနတယ္။ 

ေဘးက ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ ေသနတ္ရဲ႕ ခြပ္ဟန္က မထိတထိ လို႔ ထင္စရာပါပဲ။ ေသနတ္ရဲ႕ အတက္က ထိထိမိမိမရိွဘူး ေမတၱာကို စူးမနက္ေစဘူးလို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သေျပတန္းဘက္က ပိုၿပီးအားတက္လာတယ္ ေလာင္းေၾကးလည္း အေပၚေၾကး ျဖစ္လာတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ေမတၱာက ပြဲသိမ္းေပးနိင္ေတာ့မယ္လို႔လည္း ထင္လာၾကတယ္။ ေသနတ္ဘက္ကေလာင္းထားတဲ့ စစ္စီးေတာ 

ရြာခံေတြ ကေတာ့ စိုးထိတ္လာၿပီေပါ့။ 

တတိယ အေခါက္အေနနဲ႔ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ကို ျပန္ခြဲၿပီး ၾကက္ကု ၾကျပန္တယ္။ ၾကက္ကု တို႔ရဲ႕ထံုးစံ ခြပ္ခ်က္ ထိထားတဲ့ ေနရာေတြကို လက္ပူတိုက္ေပးၾက ဖူးေရာင္စ ျပဳေနတဲ့ ၾကက္ေခါင္းကို ပါးစပ္နဲ႔ ငံုၿပီး အာေငြ႔႔ေပးၾကတယ္။ ၾကက္ေတာင္ေမႊးတေခ်ာင္းကို လည္ပင္းထဲ ထိုးထည့္ၿပီး ခြ်ဲထုတ္ေပးၾကတယ္။ နည္းကုန္ လမ္းကုန္ ကုၿပီး ၾကက္ဝိုင္း အလယ္ကို ျပန္လႊတ္ေပးေတာ့ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္က အရင္ထက္ ပိုၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာတယ္

ေမတၱာက ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ အတင္းဝင္အတင္းထြက္ ခြပ္ေနေတာ့ သေျပတန္းဘက္က ၾကည့္ရတာ အားတက္ၾကတယ္။ ေသနတ္ကေတာ့ ေမတၱာေလာက္ ေမာပံုမေပၚဘဲ အခုထိ မထိတထိ ခြပ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပြဲခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ သေျပတန္းဘက္ကေမတၱာ ကိုယ္ဟန္ယိမ္းယိုင္လာတယ္ ေျခလွမ္းေတြ မမွန္ေတာ့သလို ခြပ္ခ်က္ေတြ အားမပါေတာ့ဘူး။ ခြပ္ေနရင္းနဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ေခါင္းငိုက္စျပဳလာတယ္။ ခုန္ၿပီးျပန္အက်မွာ အေျခေတြ ယိုင္လာတယ္ ။ 

ဒီေတာ့မွ စစ္စီးေတာဘက္က သန္းေအးရဲ႕ ေသနတ္က အေၾကာခြပ္တဲ့ ၾကက္အမ်ဳိးအစား ျဖစ္ေနမွန္း သိၾကရေတာ့တယ္။ အေၾကာခြပ္ တဲ့ၾကက္ဆိုတာမ်ဳိးက ၾကည့္လိုက္ရင္ ခြပ္ပံုက မထိတထိလို႔ ထင္ရေပမယ့္ တဘက္ၾကက္ရဲ႕ ေခါင္းက အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာေတြကို အတက္နဲ႔ လိုက္ေထာက္တဲ့ ၾကက္မ်ဳိးပါပဲ။ အေၾကာေတြ အထိခံရတာ ၾကာလာေတာ့ ေမတၱာက အားအင္ေတြကုန္ခမ္းလာၿပီး ဒယိမ္းဒယိုင္

ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေသနတ္က ေမတၱာကို စိမ္ေျပနေျပ နဲ႔ ထိထိမိမိ ေခြ်ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုရင္ဘုန္းလည္း ကုခ်ိန္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး သူ႔ရဲ႕ေမတၱာ ဘံုးဘံုးလဲေတာ့တယ္။ ဒီတခါမွာလည္း သေျပတန္းဘက္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အရင္အႀကိမ္ေတြလိုပဲ နစ္ျမဳပ္သြားရျပန္ေတာ့တာပါပဲ။ အရံႈးႀကီးရံႈးသူေတြ အထိနာၾကီးနာသူေတြနဲ႔ သေျပတန္းရြာဘက္မွာ နာလံမထူနိင္ ျဖစ္ၾကရျပန္ပါတယ္။

ပြဲၿပီးမီးေသ ဆိုတဲ့စကားရိွေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ေတြေရာက္တဲ့အထိ စစ္စီးေတာ ဘက္ကလည္း စျမံဳ႕ျပန္လို႔ ေကာင္းေနေသးသလို ၊ သေျပတန္းဘက္ကလည္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္တဲ့သူ ႀကိတ္မနိင္ခဲမရ ျဖစ္တဲ့သူ ေတြနဲ႔ ေဒါသေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတယ္။ ရြာထဲက ကာလသား တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူႀကီးေတြကို အျပစ္တင္တယ္။

" အဘတို႔ႏွယ္ အစထဲကလြဲခ်က္ဗ်ာ ဟိုက ေသနတ္ပါဆိုမွ အဘတို႔က ေမတၱာလုပ္ေနေသးတယ္ မသကာ သူေသနတ္ ကိုယ္ေသနတ္ေပါ့ " တဲ့ အားမလိုအားမရ ေျပာၾကတဲ့သူေတြလည္း ရိွတာပါပဲ။

"ေၾကြတစ္လက္ ၾကက္တခုန္" ဆိုတဲ့ စကားပံုရိွေပမယ့္ သေျပတန္းအတြက္ေတာ့ အခုထိ ေၾကြတလက္ မေရာက္နိင္ေသးသလို ၾကက္ကလည္း မခုန္နိင္ေသးဘူး။ အရံႈးေတြလည္း မ်ားလွၿပီ...။ သေျပတန္းရြာ အတြက္ အရႈံးေတြမ်ားေနေပမယ့္ ေနာက္တႀကိမ္ စပါးေပၚခ်ိန္ကို ကိုယ္စီ ႀကိတ္ၿပီးအားခဲ ေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲဒီအခါ စစ္စီးေတာက သန္းေအး နဲ႔ သေျပတန္းက ကိုရင္ဘုန္းတို႔လည္း ျပန္ေတြ႔ၾကအံုးမွာေပါ့။

ေနာက္တၾကိမ္ စပါးေပၚရင္ သင္ေရာ ဘယ္ဘက္က ေလာင္းခ်င္ပါသလဲ မိတ္ေဆြ.....။

။................................................။