မလွည့္နိင္တဲ့ေၾကြ မခုန္နိင္တဲ့ၾကက္

30 January 2010



လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းကေတာ့ ေရႊသာယာရြာဆိုတာ အင္မတန္စည္ကားခဲ့တဲ့ ရြာၾကီးေပါ့ေလ။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ပါတ္ဝန္းက်င္ ရြာေတြက အမွီသဟဲ ျပဳရေလာက္တဲ့အထိ လယ္ယာေခ်ာင္းေျမာင္းနဲ႔ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာသူေတြ ရိွခဲ့တဲ့ ရြာႀကီးျဖစ္ခဲ့ေလရဲ႕။ ဆိုရရင္ ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္း ေလး ငါး ဆယ္ေလာက္က အထိ မွန္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရြာလူၾကီးေတြ အခ်င္းခ်င္း အယူဝါဒမတူညီရာကေနစၿပီး ေရႊသာယာရြာႀကီးရဲ႕ တည္ျငိမ္မႈ အက္ေၾကာင္းထင္လာခဲ့တယ္။ ၾကမၼာဆိုးဝင္ခ်င္ေတာ့ ေရႊသာယာရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ရြာသူႀကီးကိုဆန္း ေခြးရူးကိုက္ခံလိုက္ရၿပီး ဆံုးပါးသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ေရႊသာယာမွာ ရြာသူႀကီးေနရာ အၿပိဳင္အဆိုင္လုၾကရင္း မဲဆြယ္ၾကရင္း တဖက္နဲ႔တဖက္ အျငင္းအခုန္ေတြ စျဖစ္လာတယ္။ စကားလံုးတိုက္ပြဲေတြ ဆင္ႏြဲၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး တုတ္တျပက္ ဓါးတျပက္အထိ ျဖစ္ၿပီး ေရႊသာယာရြာလည္း ႏွစ္ျခမ္းကြဲ 
သြားရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါက ေရႊသာယာနဲ႔ ပါတ္သတ္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေပါ့။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရြာလယ္ကေန ျဖတ္စီးဆင္းေနတဲ့ သာယာေအးေခ်ာင္းက ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ နယ္နမိတ္စည္း ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ စစ္ေစးပင္ေတြ ရိွေနတဲ့ ေျမာက္ဘက္အျခမ္းက ရြာကို စစ္စီးေတာ(စစ္ေစးေတာ) ရြာလို႔ ေခၚၿပီး သေျပပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္တဲ့ ေတာင္ဘက္ျခမ္းကိုေတာ့ သေျပတန္းရြာ လို႔ အလြယ္ေခၚရာကေန အခုေတာ့ စစ္စီးေတာရြာ နဲ႔ သေျပတန္းရြာရယ္ ဆိုၿပီး ရြာႏွစ္ရြာ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ သာယာေအးေခ်ာင္းကို တံတား တစ္စင္း ထိုးထားေပမယ့္ တရြာနဲ႔ တရြာ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ အင္မတန္ နည္းပါတယ္။

ဝတၳဳေတြထဲကလို ႏွစ္ျခမ္းကြဲ ရြာေတြရဲ႕ပံုစံအတိုင္း တစ္ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိွၿပီး ေနာက္တစ္ရြာမွာ သခၤ်ဳိင္း ရိွတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာနဲ႔ကိုယ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုယ္စီ သခၤ်ဳိင္း ကိုယ္စီ ရိွၾကတာပါပဲ။ အဲ..သေျပတန္းဘက္က သခၤ်ဳိင္းမွာ ေျမပံုေတြ ပိုမ်ားတာေတာ့ စစ္စီးေတာထက္ ပိုသာတာ တခုလို႔ေျပာရင္ရမယ္။ ဒါကလည္း သေျပတန္းဘက္မွာေနတဲ့သူ ပိုမ်ားတာေၾကာင့္လို႔  ေယဘူယ်
ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာပါ။

ေျပာရရင္ ရြာႏွစ္ရြာ ကြဲၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး သေျပတန္းရြာက ေခတ္အဆက္ဆက္ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ စစ္စီးေတာထက္ပိုၿပီး ဆင္းရဲႏႈံခ်ာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္ ။ စစ္စီးေတာကေတာ့ သေျပတန္း နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။ သားသတ္လိုင္စင္ယူၿပီး ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကို အသားငါး ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်သလို အရက္ခ်က္တဲ့သူ အေျမာက္အျမား ရိွတာေၾကာင့္ သေျပတန္းထက္စာရင္ ပိုၿပီး ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာသလို သေျပတန္းနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ပိုၿပီးစရိုက္ၾကမ္းတယ္ လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သေျပတန္းဘက္က ငါတိုရွဴတဲ့ေလက ပိုလတ္ဆတ္တယ္ဆိုၿပီး ရြာထဲက ေနာက္တက္လူငယ္ေတြကို အားေပးေလ့ ရိွတယ္။

ရြာႏွစ္ရြာက အကူးအလူး အဆက္အဆံ နည္းတယ္ဆိုေပမယ့္ စပါးေပၚခ်ိန္ တခ်ိန္ေတာ့ ရြာႏွစ္ရြာ အဆက္အဆံ ရိွၾကတယ္။ ဒီဘက္နယ္တေၾကာရဲ႕ အစြဲလမ္းဆံုး ဝါသနာ တခုကေတာ့ ၾကက္တိုက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သေျပတန္းရြာဘက္မွာ စပါးေပၚၿပီး ေငြစေၾကးစ ရႊင္တဲ့အခ်ိန္ဆို စစ္စီးေတာရြာ နဲ႔ ခ်ိန္းပြဲေလးေတြ ရိွေတာ့တာပါပဲ။ နဂိုအခံ အၿငိဳးေလးေတြ ရိွတာေၾကာင့္လည္း ခ်ိန္းပြဲတိုင္းက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္လည္း ရိွတတ္ၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲမွာ စစ္စီးေတာဘက္ေရာ သေျပတန္း ဘက္ပါ ရြာလံုးကြ်တ္ ရိွသမွ်ပံုေလာင္းၾကတယ္။ ေအာေလာင္းၾကတယ္။ လယ္, လယ္ ခ်င္းထပ္ၿပီး ေလာင္းၾကတယ္။ 

ရြာႏွစ္ရြာလံုးမွာ ၾကက္သမား ေတြ ကိုယ္စီရိွၾကေပမယ့္ စပါးေပၚခ်ိန္ေရာက္ၿပီး ေငြစေၾကးစ ရႊင္ၿပီဆို တရြာထဲသားခ်င္း ၾကက္တိုက္ေလ့ မရိွဘဲ တဖက္ရြာနဲ႔သာ ခ်ိန္းၿပီး ၾကက္တိုက္ေလ့ရိွၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲရဲ႕ အနိင္အရံႈးက ရြာတစ္ရြာခ်င္းစီရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သလို တခ်ဳိ႕ေတြ အတြက္ ပံုေအာရင္းႏွီးထားရတဲ့ ဘဝတခုလံုးစာလည္း ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ စပါးေပၚဖို႔ သံုး ေလးလ အလိုေလာက္ထဲက ရြာရဲ႕ ၾကက္သမားေတြက ကိုယ့္ရဲ႕တိုက္ၾကက္ကို တသသ လုပ္ေနၾကသလို ခ်ိန္းပြဲရက္နီးရင္လည္း ေဗဒင္ေမးၾက ယၾတာေခ်ၾက ၾကက္တိုက္မယ့္ေန႔မွာ ၾကက္ကု(ၾကက္ကိုင္)က ဘာအေရာင္ ဝတ္ရမယ္ ၊ တိုက္မယ့္ၾကက္ကို ဘာေန႔နံနဲ႔နာမည္ေပးရမယ္ စသျဖင့္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပင္ဆင္ေလ့ ရိွၾကတယ္။ သေျပတန္းဘက္က ကိုရင္ဘုန္း နဲ႔ စစ္စီးေတာ ဘက္မွာေတာ့ ၾကက္သမား သန္းေအးက ၾကက္ကာလသားေခါင္းေတြလို႔ ေျပာရင္ရမယ္။ ေၾကးအႀကီးဆံုး ခ်ိန္းဝိုင္းႀကီးေတြကို သူတို႔ေတြရဲ႕ ၾကက္နဲ႔ပဲ တိုက္ေလ့ရိွသလို စစ္စီးေတာ နဲ႔ သေျပတန္း တရြာလံုးကလည္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ပံုေလာင္းေလ့ ရိွၾကတယ္။ 

တရြာလံုးက ယံုၾကည္အားကိုးရေလာက္ေအာင္လည္း သူတို႔ေတြက ၾကက္နဲ႔ ပါတ္သက္ရင္ စနစ္တက်ရိွတယ္။ ဂရုတစိုက္ရိွတယ္။ ဝါရင့္ၾကက္သမားေတြပီပီ ၾကက္ကိုဂရုတစိုက္နဲ႔ ျပဳစုတယ္။ တိုက္ၾကက္ေကာင္းတစ္ေကာင္ျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္ျပည့္ ဂရုတစိုက္နဲ႔ျပဳစုတယ္။

ၾကက္အစာေကာက္တဲ့အခါ ႏႈတ္သီးနာမွာ စိုးလို႔ အိုးအဝကို ပိတ္စည္းၿပီး အဲဒီ ပိတ္ေပၚမွာ အစာကုိ တင္ေကြ်းတယ္။ တိုက္ၾကက္ေတြအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လံုးတီးဆန္ ေကြ်းတယ္။ အခြံမခြ်တ္ရေသးတဲ့ စပါးေကြ်းတယ္။ ဆန္အေကာင္းစားေကြ်းလို႔ တိုက္ၾကက္အတြက္ ပိုၿပီးအားရိွေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆန္အေကာင္းစားေကြ်းရင္ ၾကက္ေတြမွာ အဆီေတြ တက္လာတတ္လာတယ္ ။ ၾကက္ေတာင္ပံကို မၿပီးၾကည့္လို႔ ေတာင္ပံအရင္း အေရျပားေအာက္မွာ ဝါေနတာ ျမင္ရင္အဆီရိွေနၿပီ ။ ဒါဆိုရင္ အဆီက်တဲ့အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေနပူထဲမွာ ႀကိဳးခ်ည္ထားေပးၿပီး ၾကက္ကို ကိုယ္ေရစစ္ေပးရေတာ့တာပဲ။

တိရိစာၦန္ဆိုၿပီး အဆင္ေျပသလို အိပ္ဆိုၿပီးလည္း လုပ္လို႔မရျပန္ဘူး ။ ညသိပ္ရင္ ျခင္ေထာင္ခ်ေပးရတယ္။ ၾကက္ကို ျခင္ကိုက္လို႔ အိပ္ေရးပ်က္ရင္ ၾကက္မွာ အားကုန္တတ္တာေၾကာင့္ ၾကက္ ပိုင္ရွင္သာ ပုဆိုးျခံဳၿပီး ေကြးရ ေကြးရ ၾကက္ကိုေတာ့ ျခင္ေထာင္နဲ႔ က်က်နန သိပ္ရတာပါပဲ။ ႀကိဳးပုခက္ ကို ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး ၾကက္ကို ႀကိဳးပုခက္ေပၚမွာ အိပ္ေစတယ္။ ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ ၾကက္က ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကုပ္ၿပီးအိပ္ေတာ့ ၾကက္ရဲ႕ေျခကုပ္အား ေကာင္းလာသလို ေအာက္ပိုင္းလည္း ခိုင္ေစတယ္ေပါ့ေလ။ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္မွာ အိပ္တန္းတက္သြားတဲ့ ၾကက္ကို ညသန္းေခါင္ ေရာက္ရင္ တခါႏိူးၿပီးအစာေကြ်းရျပန္တယ္။ အစာထပ္စားၿပီး ျပန္အိပ္သြားေတာ့ ၾကက္မွာ ပိုၿပီးအားရိွ ေစတယ္လို႔ ယံုၾကည္တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။

မနက္ႏိုးလာရင္လည္း ၾကက္ကို ေရကိုင္ ရတယ္။ ေရကိုင္တယ္ဆိုတာ ၾကက္ရဲ႕ေတာင္ပံေတြထဲကို ေရဆြတ္ၿပီး လက္နဲ႔သပ္ခ်ရင္း ၾကက္ရဲ႕ေပါင္ေတြကို လက္နဲ႔ဆုပ္နယ္တာမ်ဳိးပါ။ ဒါကလည္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မနက္တိုင္း လုပ္ရတာပါပဲ။ တိုက္ၾကက္တိုင္းကို ဂရုတစိုက္ေမြးထားရေပမယ့္ စိတ္ခ်ရတဲ့ တိုက္ၾကက္ေကာင္း ရဖို႔ေတာ့ ကံလိုက္ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္ ။ တြန္သံစူးမွ အတက္စူးတယ္ ဆိုေတာ့ ၾကက္တြန္သံလည္း ဂရုစိုက္ျပီးနားေထာင္ရတယ္။

ထြန္းၾကက္ေတြနဲ႔ ဆံုမွာေတာ့ ၾကက္သမားတို္င္းစိတ္ပူတာပါပဲ။ တိုက္ၾကက္မ်ဳိးေကာင္းကေန ေလး ငါးေကာင္ ေပါက္လာေပမယ့္ အေမႊးက ရစ္နဲ႔တူတဲ့ၾကက္မ်ဳိး၊ တခ်ဳိ႕က စစ္တေကာင္းလို႔ေခၚတဲ့ ေခါင္းမွာ အေမာက္အႀကီးႀကီးရိွတဲ့ နယားၾကက္မ်ဳိး။  ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ မဂို လို႔ေခၚတဲ့ ၾကက္မ်ဳိးေတြကို ထြန္းၾကက္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ထြန္းၾကက္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးလို႔ ေယဘူယ် သတ္မွတ္ေပမယ့္ တမိေပါက္ တေယာက္ထြန္း ဆိုသလို ၾကက္ေကာင္းေကာင္းရရင္ေတာ့ ဒီနယ္တေၾကာမွာ လုပ္စားေပေတာ့ပဲ။ ထြန္းၾကက္ျဖစ္တဲ့ မဂိုနဲ႔ပါတ္သတ္ျပီး ၾကက္ေလာကမွာ စာခ်ဳိးေလးေတာင္ ရိွေသးတယ္။ 

"မဂိုေကာင္း ေက်ာင္းေဆာက္ ၊ မဂိုမခဲ မယားဆဲ" တဲ့ေလ။
မဂိုၾကက္မ်ား ေကာင္းၿပီဆို ေက်ာင္းေဆာက္ရေလာက္ေအာင္ အက်ဳိးေပးနိင္ပဲြ ရတတ္ေပမယ့္ မဂိုၾကက္က မခဲရင္ေတာ့ ရံႈးလို႔ မယားဆဲတာေတာင္ ခံရမယ္ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးပါပဲ။ မဂိုဆိုတာ ျမင္လြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ၾကက္မနဲ႔တူတဲ့ ၾကက္ဖမ်ဳိးေပ့ါ။ ခႏၶာကိုယ္ အေရာင္ မဲပုပ္ပုပ္ ေပၚမွာ အဝါေျပာက္နဲ႔ အျဖဴေျပာက္ေတြ ရိွၿပီး ေခါင္းပံုစံက ၾကက္မနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္ဆိုေတာ့ အေၾကာမနပ္တဲ့သူကေတာ့ အထင္ေသးနိင္တာပါပဲ။

ၾကက္သမားသန္းေအးက ၾကက္ေမြးေကာင္းသလို ၾကက္ကုေကာင္းတဲ့သူအျဖစ္လည္း ဒီနယ္တေၾကာက ၾကက္ေလာကမွာ နာမည္တလံုးရထားသူ ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ၾကက္တိုက္ေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ပါပဲ။ ဘယ္ရြာမွာ ၾကက္ပြဲရိွလည္း သန္းေအး ေရာက္ေအာင္ သြားတယ္။ လိုအပ္လို႔ အကူအညီေတာင္းလို႔ သူ႔ကို ၾကက္ကု လုပ္ခိုင္းရင္လည္း ျငင္းေလ့မရိွဘူး ၾကက္အေၾကာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္သလို ၾကက္ကိုင္ရာမွာလည္း သူကညင္သာပါးနပ္တယ္။ ၾကက္ပြဲမွာ သူကိုင္ေပးတဲ့ၾကက္ ႏႈတ္သီးေျမေထာက္ရာကေန တခ်က္ေကာင္း ျပန္ခြပ္ၿပီး နိင္ပြဲရခဲ့တဲ့ ပြဲေတြလည္း မနည္းဘူးဆိုေတာ့ သူ႔ကို ယံုၾကည္ၾကတာလည္း ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

အခုလာမယ့္ စပါးေပၚခ်ိန္ ခ်ိန္းပြဲအတြက္ေတာ့ စစ္စီးေတာဘက္က ေဖာင္းစိမ္း ေလးနဲ႔ တိုက္မယ္ဆိုၿပီး သန္းေအးကသတင္း လႊင့္ထားတယ္။ ေဖာင္းစိမ္းဆိုတာ ၾကက္တကုိယ္လံုး အျဖဴေရာင္ျဖစ္ၿပီး အနားေလးေတြမွာ အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ ေရာစပ္ထားတဲ့ ၾကက္မ်ဳိးေပါ့ ။ စစ္စီးေတာနဲ႔ သေျပတန္းအတြက္ စည္းကမ္းတစ္ခု အေနနဲ႔ ခ်ိန္းပြဲရဲ႕ ေလာင္းေၾကး အႀကီးဆံုးပြဲကို ပြဲမတိုးဖူးတဲ့ ၾကက္နဲ႔ တိုက္ေလ့ရိွၾကတယ္။ အရင္ႏွစ္က ပြဲဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ေမႊးတိုး(တႏွစ္သား) ႏွစ္ေမႊးတိုး(ႏွစ္ ႏွစ္သား) ၾကက္ေတြကို ပြဲႀကီးအတြက္ သံုးေလ့မရိွၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲမဝင္ဖူးတဲ့ ၾကက္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ေလ့က်င့္ေပးနိင္လည္း ခြပ္လက္ေကာင္းေကာင္းခ်နိင္လည္း ဆိုတာအေပၚမွာ အနိင္အရံႈးက မူတည္ေနတယ္။

ခြပ္လက္ခ်တယ္ဆိုတာ တျခားတိုက္ၾကက္တေကာင္နဲ႔ အရင္ခြပ္ေစတာမ်ဳိးေပါ့။ ၿပိဳင္ပြဲမဝင္ခင္ အႀကိဳေျခစမ္းတဲ့ သေဘာလို႔လည္း ေျပာရင္ရမယ္ ။ အဓိကကေတာ့ ပြဲဝင္မယ့္ၾကက္ရဲ႕ အေနအထားကို သိခ်င္သလို ပြဲမစိမ္းေအာင္ ခြပ္လက္ခ် ေပးတာမ်ဳိးေပါ့။ ခြပ္လက္တခါ ခ်ၿပီးရင္ ၾကက္ကိုခြ်ဲေတြ ထုတ္ေပးဖို႔ေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ သတိထားရတယ္။ ခြ်ဲထုတ္တယ္ဆိုတာကလည္း လူက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ၾကက္ရဲ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေပါင္ၾကားညွပ္၊ ၾကက္ကို ေဇာက္ထိုးထားၿပီးမွ ၾကက္ႏႈတ္သီးထဲ ေရေလာင္းထည့္ၿပီး ၾကက္ရဲ႕လည္ပင္းကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ပုတ္ေပးရတာမ်ဳိးပါ။  ဒီလိုလုပ္မွ ၾကက္လည္ပင္းထဲက ခြ်ဲေတြ ထြက္လာၿပီး ၾကက္မွာ ေနသာထိုင္သာ ရိွေတာ့တာေပါ့။ ၾကက္ ႏွစ္ေကာင္ ခြပ္ၿပီးလို႔ ခြ်ဲမထုတ္ေပးရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ အဲဒီၾကက္ ခြ်ဲက်ပ္ၿပီး ေသတာပါပဲ။

သန္းေအးက သူ႔ၾကက္ကို ခြပ္လက္တခါခ် ၿပီးရင္ သံုးပါတ္တိတိ အနားေပးတယ္။ အစာေကာင္းေကာင္း
ေကြ်းၿပီး အားေမြးေစတယ္။ ၿပီးရင္ ေနာက္တႀကိမ္ ခြပ္လက္ခ်ျပန္တယ္။ ပထမအေခါက္ ခြပ္လက္ခ်တာ တစ္နာရီ ၾကာရင္ ေနာက္တႀကိမ္ ခြပ္လက္ခ်တာကို တစ္နာရီ ထက္ပို ေပးတယ္။ တႀကိမ္ထက္တႀကိမ္ အခ်ိန္တိုးၿပီး ခြပ္လက္ခ်လို႔ သံုးေလး ႀကိမ္ဆိုရင္ ပြဲဝင္ဖို႔ လံုေလာက္ၿပီလို႔ သူကသတ္မွတ္လိုက္ၿပီ ။ ခြပ္လက္ခ်တဲ့ အခ်ိန္မွာ အနာတရ မရိွဖို႔ေတာ့ တဖက္ၾကက္ကိုေရာ သူ႕ၾကက္ကိုပါ အတက္ေတြကို ဖံုးအုပ္ခ်ည္ေႏွာင္ ေပးထားရတယ္။ ခြပ္လက္ခ်တဲ့ပြဲမွာလည္း သူ႔ၾကက္ရဲ႕ ေတာင္ပံအားယူပံု
ေခအႏႈတ္အသိမ္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး သန္းေအး အားရ ေက်နပ္ေနမိတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီႏွစ္လည္း အရင္အႀကိမ္ေတြလိုပဲ သူ႔ရဲ႕ၾကက္ အနိင္ရမယ္လို႔ သန္းေအးကယံုၾကည္ေနတယ္။ ဒီနယ္ဘက္ မွာေတာ့ ေသနတ္ လို႔နာမည္ေပးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ၾကက္ေတြကို ၿပိဳင္ဘက္တိုင္း အေလးအနက္ ထားၾကရတယ္။ သန္းေအးက သူ႔ရဲ႕ၾကက္တိုင္းကို ေသနတ္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္၊၊ ေဗဒင္ယၾတာေတြကို ယံုၾကည္တဲ့ သန္းေအးကို ရြာဦးေက်ာင္းက ကပၸိယႀကီး အဘဝင္းက ေသနတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို အခါေတာ္
ေပးထားတာေပါ့။ ၾကက္ကပဲေကာင္းတာလား ေပးထားတဲ့နာမည္ ေသနတ္ကပဲ စြမ္းတာလား မေသခ်ာေပမယ့္ သန္းေအးကေတာ့ ၾကက္ပြဲတိုင္း ေအာင္လံ ထူနိင္တာပါပဲ။ ေသနတ္ကို ယံုၾကည္တဲ့ စစ္စီးေတာ ရြာသူရြာသား ေတြလည္း စိုစိုေျပေျပေပါ့ေလ။

ဒီႏွစ္ကို သေျပတန္း ဘက္အျခမ္းက ကိုရင္ဘုန္း တို႔ကလည္း အထူးအားထားၾကတယ္။ ဒီတႀကိမ္ကို ဝမ္းဆက္ၾကက္ နဲ႔ တိုက္ဖို႔ေရြးခ်ယ္ ထားလိုက္တယ္။ ဝမ္းဆက္ဆိုတာ အေမႊးက အနီေရာင္ဆိုရင္ ေျခေထာက္လည္းအနီ မ်က္လံုးလည္းအနီနဲ႔ တကိုယ္လံုးအနီေရာင္ ဒါမွမဟုတ္ အနက္ေရာင္ဆိုလည္း တကိုယ္လံုး အနက္ေရာင္ ရိွတဲ့ၾကက္မ်ဳိးပါပဲ။ တိုက္ၾကက္ေကာင္းကို ရွာထားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ ေပးထားသလို သန္းေအးရဲ႕ ေသနတ္ကို နိင္ဖို႔လည္း တတ္သိနားလည္တဲ့ လူႀကီးေတြကို ေမးၿပီး ပြဲဝင္မယ္ ့ၾကက္ကို နာမည္ေပးထားၿပီးၿပီ။

အခုတႀကိမ္ ပြဲဝင္မယ့္ ၾကက္နာမည္က ေမတၱာ တဲ့ ။
ဒီေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီေပါ့ ေသနတ္နဲ႔ေမတၱာ။
ၾကက္ပြဲမွာ ေဗဒင္သေဘာတရား၊ ကတ္ကင္းသေဘာတရားေတြ ပါမပါ မေသခ်ာေပမယ့္ေသနတ္ကို
ေမတၱာနဲ႔ အႏိုင္ယူမယ္ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ လက္ခေမာင္းခတ္ေနသလို စိတ္ကူးနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနတဲ့ သေျပတန္းရြာသားေတြလည္း မနဲမေနာပါပဲ။ အရင္တေခါက္က ေသနတ္ကို ရံႈးခဲ့ရတဲ့ ရံႈးေၾကြးလည္း ဒီတႀကိမ္ေတာ့ ျပန္ဆပ္နိင္ေကာင္းပါရဲ႕လို႕ ေတြးထားၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲအနိင္အရံႈးက သူတို႔ သေျပတန္းတရြာလံုးရဲ႕ ေအာင္ပြဲျဖစ္တဲ့အျပင္ ေၾကးႀကီးႀကီး ေလာင္းထားၾကေတာ့ ဘဝတခုလံုးစာ ေလာင္းေၾကးလို႔ ေျပာရင္ မမွားနိင္ဘူးေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ခ်ိန္းပြဲေန႔ေရာက္ေတာ့ သာယာေအးေခ်ာင္းနေဘးက ကညင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ႏွစ္ရြာလံုးကြ်တ္နီးနီး
ေရာက္ေနၾကေတာ့တယ္။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ကပ္ၿပီး စိန္ေခၚတဲ့ ပြဲအေသးေလးေတြကလည္း မနက္ပိုင္းထဲက သူ႔အစုနဲ႔သူ ရိွေနၾကတယ္။ ၾကက္သမားေတြက ကိုယ့္ၾကက္ကိုယ္ပိုက္ထားၿပီး ကိုယ္ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ ၾကက္ေတြ႔ရင္ ၾကက္ၾကက္ခ်င္း ကိုယ္လံုးခ်င္း တခ်က္ကပ္လိုက္ရင္ဒါဟာ ၾကက္ပြဲရဲ႕ စိန္ေခၚနည္းတမ်ဳိးပါပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ၾကက္ကို လာကပ္တဲ့ၾကက္ရဲ႕ အလံုးအရပ္ ၊ ၾကက္အတက္ အရွည္ေတြတိုင္းၿပီး အလံုးအရပ္တူရင္ ဒဲ့ ေလာင္းၾကတယ္။ 

တဖက္က အလံုးအရပ္ ႀကီးေနရင္ ေတာ့ ေၾကးေၾကာေပးခိုင္းၿပီး ေလာင္းေလ့ရိွၾကတယ္။ ကပ္ေလာင္း တဲ့ပြဲေလးေတြ ရိွေနေပမယ့္ ခ်ိန္းပြဲျဖစ္တဲ့ စစ္စီးေတာက သန္းေအးရဲ႕ ေသနတ္နဲ႔ သေျပတန္းက ကိုရင္ဘုန္းတို႔ရဲ႕ ေမတၱာရဲ႕ ခ်ိန္းပြဲကိုပဲ လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္အားထားၾကတယ္။ ကိုယ့္ရြာဘက္ကေန ကိုယ္စီကိုယ္စီေၾကးႀကီးႀကီးလည္း ေလာင္းေၾကး ထပ္ထားၾကတယ္။ စစ္စီးေတာဘက္ကလည္း ေသနတ္ကို ယံုသလို သေျပတန္းဘက္ကလည္း ေမတၱာကို ယံုၾကည္ထားၾကတယ္။ စစ္စီးေတာဘက္က ေသနတ္ပါရင္ ပြဲၿပီးတယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၾကသလို သေျပတန္းဘက္ကလည္း ေမတၱာဆိုတာ အရာရာကို အနိင္ယူပါတယ္ ဆိုၿပီး အားတက္စဖြယ္ေတြးၾကတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕ေတြအတြက္ဘဝတခုလံုးစာ ရင္းထားၾကတဲ့ သန္းေအးနဲ႔ ကိုရင္ဘုန္းရဲ႕ ၾကက္ပြဲၾကီး စပါျပီ။ ပြဲစၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမတၱာက အသာစီး ရေနေတာ့ ဒီတခါ တို႔အလွည့္ကြ ဆိုၿပီး သေျပတန္းကလူေတြ ေပ်ာ္မဆံုး တျပံဳးျပံဳး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ စစ္စီးေတာဘက္က
ေၾကးႀကီးႀကီး ေလာင္းထားတဲ့သူေတြလည္း ရင္တမမေပါ့ေလ။

ဒီပြဲကိုေတာ့ စစ္စီးေတာ့ဘက္က သန္းေအးနဲ႔ သေျပတန္းဘက္က ကိုရင္ဘုန္းတို႔က ၾကက္ကု လုပ္ၾကတယ္။ ၾကက္ပြဲတပြဲမွာ ၾကက္ကုရဲ႕ အခန္းက႑က အဓိကက်လြန္းတယ္ ၾကက္ကုေကာင္းရင္ ေခါင္းငိုက္ေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ တခ်က္ေကာင္း ခြပ္ၿပီး ပြဲသိမ္းေပးနိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ခြပ္လက္ခ်ေပးခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ့္ၾကက္အေၾကာင္း ကိုယ္သိထားၾကတယ္။ ကိုယ့္ၾကက္ကေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ခြပ္ေလ့ရိွတယ္ဆိုတာ သိေနလို႔ အခုခ်ိန္မွာ ကိုရင္ဘုန္းတို႔ရဲ႕ ၾကက္ အသာစီးရေနေပမယ့္ သန္းေအးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ၾကက္ အတြက္ စိတ္မပူပန္ပါဘူး။

ပြဲစၿပီး တစ္ နာရီ နီးနီးအထိ အျပန္အလွန္ခြပ္ေနေပမယ့္ ေမတၱာက ပိုၿပီးတက္တက္ၾကြၾကြ ရဲစိတ္ရဲမာန္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ခြပ္ေနတယ္ ။ ေသနတ္ကေတာ့ အပူးမခံဘဲ ေလထဲမွာ ဆံုတိုင္းျပန္ျပန္ၿပီး ရိုက္ခ်ေနတယ္။ 
ေဘးက ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ ေသနတ္ရဲ႕ ခြပ္ဟန္က မထိတထိ လို႔ ထင္စရာပါပဲ။ ေသနတ္ရဲ႕ အတက္က ထိထိမိမိမရိွဘူး ေမတၱာကို စူးမနက္ေစဘူးလို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သေျပတန္းဘက္က ပိုၿပီးအားတက္လာတယ္ ေလာင္းေၾကးလည္း အေပၚေၾကး ျဖစ္လာတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ေမတၱာက ပြဲသိမ္းေပးနိင္ေတာ့မယ္လို႔လည္း ထင္လာၾကတယ္။ ေသနတ္ဘက္ကေလာင္းထားတဲ့ စစ္စီးေတာ 
ရြာခံေတြ ကေတာ့ စိုးထိတ္လာၿပီေပါ့။ 

တတိယ အေခါက္အေနနဲ႔ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ကို ျပန္ခြဲၿပီး ၾကက္ကု ၾကျပန္တယ္။ ၾကက္ကု တို႔ရဲ႕ထံုးစံ ခြပ္ခ်က္ ထိထားတဲ့ ေနရာေတြကို လက္ပူတိုက္ေပးၾက ဖူးေရာင္စ ျပဳေနတဲ့ ၾကက္ေခါင္းကို ပါးစပ္နဲ႔ ငံုၿပီး အာေငြ႔႔ေပးၾကတယ္။ ၾကက္ေတာင္ေမႊးတေခ်ာင္းကို လည္ပင္းထဲ ထိုးထည့္ၿပီး ခြ်ဲထုတ္ေပးၾကတယ္။ နည္းကုန္ လမ္းကုန္ ကုၿပီး ၾကက္ဝိုင္း အလယ္ကို ျပန္လႊတ္ေပးေတာ့ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္က အရင္ထက္ ပိုၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာတယ္

ေမတၱာက ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ အတင္းဝင္အတင္းထြက္ ခြပ္ေနေတာ့ သေျပတန္းဘက္က ၾကည့္ရတာ အားတက္ၾကတယ္။ ေသနတ္ကေတာ့ ေမတၱာေလာက္ ေမာပံုမေပၚဘဲ အခုထိ မထိတထိ ခြပ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပြဲခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ သေျပတန္းဘက္ကေမတၱာ ကိုယ္ဟန္ယိမ္းယိုင္လာတယ္ ေျခလွမ္းေတြ မမွန္ေတာ့သလို ခြပ္ခ်က္ေတြ အားမပါေတာ့ဘူး။ ခြပ္ေနရင္းနဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ေခါင္းငိုက္စျပဳလာတယ္။ ခုန္ၿပီးျပန္အက်မွာ အေျခေတြ ယိုင္လာတယ္ ။ 

ဒီေတာ့မွ စစ္စီးေတာဘက္က သန္းေအးရဲ႕ ေသနတ္က အေၾကာခြပ္တဲ့ ၾကက္အမ်ဳိးအစား ျဖစ္ေနမွန္း သိၾကရေတာ့တယ္။ အေၾကာခြပ္ တဲ့ၾကက္ဆိုတာမ်ဳိးက ၾကည့္လိုက္ရင္ ခြပ္ပံုက မထိတထိလို႔ ထင္ရေပမယ့္ တဘက္ၾကက္ရဲ႕ ေခါင္းက အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာေတြကို အတက္နဲ႔ လိုက္ေထာက္တဲ့ ၾကက္မ်ဳိးပါပဲ။ အေၾကာေတြ အထိခံရတာ ၾကာလာေတာ့ ေမတၱာက အားအင္ေတြကုန္ခမ္းလာၿပီး ဒယိမ္းဒယိုင္
ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေသနတ္က ေမတၱာကို စိမ္ေျပနေျပ နဲ႔ ထိထိမိမိ ေခြ်ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုရင္ဘုန္းလည္း ကုခ်ိန္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး သူ႔ရဲ႕ေမတၱာ ဘံုးဘံုးလဲေတာ့တယ္။ ဒီတခါမွာလည္း သေျပတန္းဘက္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အရင္အႀကိမ္ေတြလိုပဲ နစ္ျမဳပ္သြားရျပန္ေတာ့တာပါပဲ။ အရံႈးႀကီးရံႈးသူေတြ အထိနာၾကီးနာသူေတြနဲ႔ သေျပတန္းရြာဘက္မွာ နာလံမထူနိင္ ျဖစ္ၾကရျပန္ပါတယ္။

ပြဲၿပီးမီးေသ ဆိုတဲ့စကားရိွေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ေတြေရာက္တဲ့အထိ စစ္စီးေတာ ဘက္ကလည္း စျမံဳ႕ျပန္လို႔ ေကာင္းေနေသးသလို ၊ သေျပတန္းဘက္ကလည္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္တဲ့သူ ႀကိတ္မနိင္ခဲမရ ျဖစ္တဲ့သူ ေတြနဲ႔ ေဒါသေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတယ္။ ရြာထဲက ကာလသား တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူႀကီးေတြကို အျပစ္တင္တယ္။

" အဘတို႔ႏွယ္ အစထဲကလြဲခ်က္ဗ်ာ ဟိုက ေသနတ္ပါဆိုမွ အဘတို႔က ေမတၱာလုပ္ေနေသးတယ္ မသကာ သူေသနတ္ ကိုယ္ေသနတ္ေပါ့ " တဲ့ အားမလိုအားမရ ေျပာၾကတဲ့သူေတြလည္း ရိွတာပါပဲ။

"ေၾကြတစ္လက္ ၾကက္တခုန္" ဆိုတဲ့ စကားပံုရိွေပမယ့္ သေျပတန္းအတြက္ေတာ့ အခုထိ ေၾကြတလက္ မေရာက္နိင္ေသးသလို ၾကက္ကလည္း မခုန္နိင္ေသးဘူး။ အရံႈးေတြလည္း မ်ားလွၿပီ...။ သေျပတန္းရြာ အတြက္ အရႈံးေတြမ်ားေနေပမယ့္ ေနာက္တႀကိမ္ စပါးေပၚခ်ိန္ကို ကိုယ္စီ ႀကိတ္ၿပီးအားခဲ ေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲဒီအခါ စစ္စီးေတာက သန္းေအး နဲ႔ သေျပတန္းက ကိုရင္ဘုန္းတို႔လည္း ျပန္ေတြ႔ၾကအံုးမွာေပါ့။
ေနာက္တၾကိမ္ စပါးေပၚရင္ သင္ေရာ ဘယ္ဘက္က ေလာင္းခ်င္ပါသလဲ မိတ္ေဆြ.....။
။................................................။

55 comments:

chit palone said...

တစ္လား မတစ္လားေတာ့မသိဘူး လန္႔ေတာ့လန္႔တယ္ ပါပါးကုိ သူက ကြန္းမန္႔ဖြက္ထားမွာစိုးလို႔ ဖတ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္။

chit palone said...

အလဲ့ ဒါဆိုဝွက္မထားဘူးပဲ ဝက္စုတ္မလာခင္ ႏွစ္လိုက္ဦးမယ္ ဟိ ထင္ေတာင္ထင္ဘူး။ ဖတ္ေတာ့မယ္ေနာ္
သာမီးေလး သံမဏိဘဲ

chit palone said...

ဝက္ေရလာေတာ့ေလ နာတေယာက္တည္းပ်င္းလွၿပီ ဆိတ္လည္း ျမက္ရွာစားေနတယ္ထင္တယ္။ သဒီတခါတကယ္စာဖတ္ေတာ့မယ္ကြာ
ေနာ္ပါပါး
သာမီးေလး သံမဏိဘဲ

စိတ္စမ္းေရ said...

ဖတ္လုိ႕ သိပ္ေကာင္းတယ္...။တကယ္ကုိ ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ေရးနုိင္ပါေပတယ္...။

Unknown said...

အစ္ကိုေရ... လာဖတ္သြားျပီေနာ္ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ၃ေယာက္ေျမာက္ပဲေနာ္ း))
ညီမေလး ႏွင္းေဟမာ

ဒူကဘာ said...

ေသျခာကို ေရးဖြဲ႔ႏိုင္တဲ႔ ပို႔စ္ပဲ အေခၚအေဝၚေတြ အေနအထားေတြ အားလံုးမွန္ပါ၏၊ ႀကိဳက္တယ္၊ နတ္ကရာ ၾကည္႔ေမာ ဆိုသလို ထင္တဲ႔အတိုင္း သန္းေအးတို႔ ၾကက္ပဲ ႏိုင္သြားတာပဲ၊ ဒီလိုပြဲေတြလဲ ၾကည္႔ဖူးတယ္၊ ထိုင္းမွာဆို ဆံုလည္နဲ႔ ၾကက္ေတြ အေျပး ေလ႔က်င္႔တာေတြ ၊ ျခင္ေထာင္ အုပ္ေဆာင္းနဲ႔ သိပ္တာေတြ ေတြ႔ဖူးသလို၊ အတက္မွာ သံကြပ္စြပ္ၿပီး တိုက္တဲ႔ ပြဲေတြ ၾကည္႔ဖူးတယ္၊ အဲတာၾကေတာ႔ အစမွာ အဝင္အထြက္ ၾကမ္းတဲ႔ ကိုရင္ဖုန္းတို႔ ၾကက္မ်ဳိးက အႏိုင္ရႏိုင္ပါတယ္၊ ရသ အဖံုဖံုေပါ႔ေလ၊ ဒါေပသိ သဘာဝ အတိုင္းသာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ ေျပာျပသူေကာ ေရးဖြဲ႔သူေရာ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။

Anonymous said...

ေဝးးးးးးးးးးးးးးး ၇လား မသိဘူးဗ်ိဳးးးးးးးးးးး
ေအာ္....ႀကက္ပြဲကုိ ဘဲက အျပတ္လာ အားေပးတယ္ေပါ့။
ေတြ႔ႀကေသးတာေပါ့ ဘဲစုတ္ရာ....
ဆိတ္တစ္ေကာင္ အခ်ိန္မရလို႔ မလာႏိုင္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူေနတယ္ေပါ့ေလ.... ဟုတ္စ။
ပါပါးးးးးးေရ မီးႀကီးဆိတ္ လာတယ္ေနာ္။
မဖတ္ရေသးလို႔ မမန္႔ေသးဘူးေနာ္။
ဒါပဲ။။။ အားက်မခံေနရာလာလုတာပါ။ ဟိဟိ

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
မီးႀကီး ကြန္မန္ဒိုဆိတ္

Anonymous said...

ေဝးးးးးးးးးးးးးးး ၇လား မသိဘူးဗ်ိဳးးးးးးးးးးး
ေအာ္....ႀကက္ပြဲကုိ ဘဲက အျပတ္လာ အားေပးတယ္ေပါ့။
ေတြ႔ႀကေသးတာေပါ့ ဘဲစုတ္ရာ....
ဆိတ္တစ္ေကာင္ အခ်ိန္မရလို႔ မလာႏိုင္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူေနတယ္ေပါ့ေလ.... ဟုတ္စ။
ပါပါးးးးးးေရ မီးႀကီးဆိတ္ လာတယ္ေနာ္။
မဖတ္ရေသးလို႔ မမန္႔ေသးဘူးေနာ္။
ဒါပဲ။။။ အားက်မခံေနရာလာလုတာပါ။ ဟိဟိ

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
မီးႀကီး ကြန္မန္ဒိုဆိတ္

chit palone said...

ဖတ္ခဲ့သမွ် ပို႔စ္ထဲမွာ ဒီပို႔စ္အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။
ၾကက္အေၾကာင္းကုိ ဗဟုသုတ စံုစံုလင္လင္ ေသေသခ်ာခ်ာေမးၿပီးေတာ့ စပါယ္ရွယ္ကုိေရးထားတာပဲ။
ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ကုိ ေပးထားတဲ့နာမည္နဲ႔ ဇာတ္အိမ္ဆင္ၿပီး ဆိုလိုရင္းကုိသေဘာအရမ္းက်တယ္။
ေၾသာ္ ေမတၱာ ေမတၱာ အဲ့ဒီေမတၱာကို သမိးကေတာ့စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ သူကေသနတ္ဆိုေတာ့ ကုိယ္ကဗံုးက်ဲလိုက္တာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ပါပါးရယ္။ ေကာင္းလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမန္႔ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး တကယ့္အႏွစ္ပဲဗ်ာ။
ေတာ္ေတာ္ကုိ သေဘာက်မိတဲ့ပို႔စ္ေလးပါ။
ပရင့္ထုတ္ၿပီးသိမ္းထားလိုက္ေတာ့မယ္။
ေလးစားအားက်လွ်က္
သာမီးေလး သံမဏိဘဲ

ဒူကဘာ said...

လူေျပာ သူေျပာ မ်ားေနတဲ႔ Avatar ရုပ္ရွင္လို ရသ ၂ခါရေအာင္ ၾကက္ပြဲကို ၂ခါၾကည္႔ၿပီး ၂ခါ မန္႔သြားတယ္၊ ဟိုတခါ ...စက္တင္ဘာလို စစ္စီးေတာ က အစိမ္းဝတ္ ေသနတ္သမား သန္းေအးတို႔ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေမတၱာရွင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို မေတာ္မတရား လုပ္ေနၾကတာေတြကို ရပ္ၾကဖို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ၾကက္ဝိုင္းလို ေၾကြတလွည္႔ ၾကက္တခုန္မွာ ဒီတခ်ီ အၿပီးသတ္ အႏိုင္ရဖို႔ ကိုရင္ဖုန္းတို႔ ေမတၱာ ဖက္ကေန ေလာင္းေၾကး ထပ္သြား လိုက္တယ္။

အဇၥၽတၱျပခန္း said...

ငါ့ညီေရ... အေျချမစ္က်က်ေရးႏိုင္လုိ႔ခ်ီးက်ဴးတယ္ကြာ.. ၾကက္ေတြရဲ႕အခ်က္လက္ေတြ.. ေဒသခံရဲ႕အေျခေန.. သဘာ၀ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္တယ္ကြာ ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းရာတစ္ခုအတြက္ ျမႈပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕အေၾကာင္းရာအတြက္.. ရြာေလးႏွစ္ရြာနဲ႔ ၾကက္ပြဲနဲ႔ ဇာတ္ပို႔ထားတာ.. သိပ္ေတာ္တယ္ကြာ.. ခ်ီးက်ဴးတယ္ငါ့ညီ.. ငါ့ညီက စာေပဆန္တဲ့ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္လို႔ မွတ္ယူတယ္ကြာ

ညလင္းအိမ္ said...

ကုိျမစ္ဘာေျပာခ်င္လဲ ဆိုတာ ဖတ္အျပီးမွာ သိလိုက္ပါတယ္...
တကယ္ေတာ္ပါေပတယ္.. ၾကက္တိုက္ပြဲကုိ ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ေရးႏိုင္ျပီး ဆိုလိုခ်င္တာကုိ ငံုထားတဲ႔ ေရးခ်က္ကို ေလးစားတယ္...

Anonymous said...

သယ္ရင္းေရ မင္းေျပာတဲ့ 2D ေရးခ်က္ေလးက တကယ္ပါလား ၊ ငါကေနာက္ေနတယ္ထင္လို႔
၂ခါဖတ္ျပီး၂ မ်ဳိးျမင္လိုက္ရတယ္ကြ
သိပ္ေကာင္းတယ္

mw

kiki said...

တကယ္ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးနဲ ့ သရုပ္ေဖၚအေရးအသားေလးပါပဲ ဆရာျမစ္က်ိဳး ေရ ..။ၾကက္အေၾကာင္းေတြလည္း ထဲထဲဝင္ဝင္ ေရးတတ္ပါေပတယ္ ။
ေမတၱာ သည္သာ ေအာင္နုိင္ရာ ဆိုျပီး ထင္ေနၾကေပမဲ့ ၊အလွည့္အေျပာင္းအတြက္ လိုအပ္ရင္ ေသနတ္ ၊ေသနတ္ခ်င္း ခြပ္ၾကမွ ပြဲသိမ္းလွမယ္ ထင္ပါရဲ ့....
ေနာက္တပြဲ ဆက္လုပ္ေပးပါ ။
မေက်နပ္လို ့ တစ္က ျပန္စေပးလို ့ ရမလား..... း)

Anonymous said...

အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာေတြကိုခြပ္ျပီးမွ ျဖိဳတာကို ျမင္မိသြားျပီ

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ said...

2nd time ေတာ့ မဖတ္ေတာ့ပါဘူးးး ...
စာေရးတာ ေပၚလြင္ေအာင္
ေတာ္ေတာ္ ေရးသြားတယ္ ေနာ္ ...
အဲ့လို ေရးတတ္ဘူးးးး ... !

ခိုင္စိုးလင္း said...

နံပါတ္တစ္ - သေျပကုန္းရြာက သူမ်ား တျခား စီးပြား လုပ္ခ်ိန္မွာ လိုက္မလုပ္ဘူး လယ္ပဲ စိုက္ေနတယ္
နံပါတ္ႏွစ္ - ကိုယ္ရြာက စီးပြားေရး သိပ္မလွဘဲ ေအာေလာင္းတယ္
နံပါတ္သံုး - တစ္ဘက္က ၾကက္ဟာ ဘယ္လို အမ်ိဳးအစားလဲဆိုတာကို ခြပ္တဲ့ခါမွ သိၾကေတာ့တယ္ တကယ္ဆို ၾကက္သမားပဲ ဘယ္ၾကက္က ဘယ္လိုမ်ိဳးဆိုတာ တိုက္ပြဲ မ၀င္ခင္တည္းက သိေနရမွာ မဟုတ္လား
နံပါတ္ေလး - ရံႈးသြားၿပီးတဲ့ခါမွာလည္း အရႈံးအတြက္ ဟိုလူ႔ အျပစ္ဖို႔ ဒီလူ႔အျပစ္ဖို႔
နံပါတ္ငါး - ကိုယ့္ရြာက ေလက ပိုသန္႔တယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အခ်က္ပါပဲ

ဝက္ဝံေလး said...

တိရိစာၦန္ထဲကကုိ မလြတ္ဘူး ပထမ တခါ ခုိအေၾကာင္း အခုလဲ ၾကက္အေၾကာင္း

ေကာင္းပါတယ္ ကုိျမစ္ေရ
ဒါေပမယ္႕လို႕ေတာ႕ေလ အဲလုိၾကက္ပြဲတုိ႕ လက္ေဝွ႕ပြဲတုိ႕ေတာ႕ မၾကိဳက္ဘူးသိလား ကိုယ္ကပဲ မိန္းကေလးျဖစ္ေနလုိ႕လား မသိဘူး

ေတာ္ေတာ္ေတာ႕ ဗဟုသုတ ရတယ္သိလား ၾကက္ အေၾကာင္းေလး
ေတာ္ေတာ္ရီိခ်င္တယ္ ၾကက္ပုိင္ရွင္သာ ပုဆုိးျခံဳအိပ္ခ်င္အိပ္မယ္ ၾကက္ကုိေတာ႕ ျခင္ေထာင္နဲ႕ ဆုိတာေလ ဟားဟားးးးးးးးးးးးး

ေနာက္တခါက်ရင္ေလ ဝက္ သတ္ပြဲအေၾကာင္းေလး လဲ ေရးပါ႕လားဟင္ ေနာက္တၾကိမ္ေတြက်ေတာ႕ ဆိတ္ အေၾကာင္း ေနာက္တၾကိမ္ေတြက်ေတာ႕ ဘဲ အေၾကာင္းေပါ႕ ဟြင္႕ ဘက္လုိက္ထွာေနာ္ ၾကက္အေၾကာင္းေတာ႕ ေရးတယ္ မီတရားဘူး မီတရားဘူးးးးးးးးးးးးး

Anonymous said...

ေရးတတ္လိုက္တာ။
ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ပါပါးရာာာာာာ
ေျပာျပခ်င္တဲ့ဇာတ္ကြက္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ေရးႏိုင္တဲ့ ပါပါးရဲ့ ပါရမီက ထူးပါ့ေတာ္။
သာမီးေလးေတြမွာ ဂုဏ္ယူေနရတယ္ေနာ့္။
ဒီလိုဒီလိုအေရးေလးေတြေႀကာင့္ ပိုျပီးေလးစားအားက် ခ်စ္ခင္လာရပါတယ္ဗ်ိဳးးးးးးးးး။

ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
မီးႀကီး ကြန္မန္ဒိုဆိတ္

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေနာက္တစ္ႀကိမ္စပါးေပၚခ်ိန္မွာလဲ သန္း+ေအးတုိ႔ ေသနတ္က ကုိရင္+ဖုန္းတုိ႔ရဲ ့ ေမတၱာကုိ အႏုိင္ယူဦးမယ္ထင္ပါရဲ ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွ ေလာင္းေၾကးမထပ္ရဲဘူး ကုိျမစ္က်ိဳးေရ။
စစ္စီး+ေတာရဲ ့ ၾကက္ကုိင္ေတြ ဗ်ဴဟာေကာင္းလြန္းတဲ့အတြက္ သေျပတန္း(ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ ့သေျပညိဳ ကဗ်ာေလးကုိ သတိရမိေသး)နယ္ပယ္ဘက္မွာ ေျမပုံေတြ တုိးလာမွာ ေၾကာက္ရပါေသာ္ေကာဗ်ာ။

အေတြးနက္နက္ အေရးခက္ခက္ေတြကို ေရးသထက္ေရးႏုိင္ပါေစဗ်ာ။

ခင္တဲ့
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

မိုးေမာင္ said...

ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေရးထားတာပဲ။ တဆင့္ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တယ္ ဆိုေပမယ့္ တင္ျပပံုက ေသသပ္လွပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးက တကယ့္ၾကက္သမားလည္း ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။(တိုက္ၾကက္သမားကို ဆိုလိုသည္)

ခင္မင္လွ်က္...

မိုးစက္အိမ္ said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ကိုက်ိဳး . . . ေရးလိုက္တဲ ့စာတိုင္းမွာ
ဗဟုသုတ တပံု ့တပင္အၿမဲပါတယ္ အခ်ိန္ေပးစာဖတ္ရတဲ ့
သူတိုင္းတကယ္အက်ိဳးရွိတယ္ဗ်ာ ကိုက်ိဳးေၿပာသလိုေပါ့ဗ်ာ
ႏွစ္ခါေလာက္သာေသခ်ာၿပန္ဖတ္ရင္ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့
နားလည္မွာပါ အဲယူဆခ်က္ေတာ့ တူခ်င္မွတူမွာေပါ့ေလ
ကြ်န္ေတာ္လည္းငယ္ငယ္က အလိုၾကက္ပြဲဆို စိတ္၀င္စား
တယ္ဗ် ၾကက္ကု ဆိုတဲ ့လူေတြက ၾကက္ကိုဂရုစိုက္တာေတာ္
ေတာ္လြန္တယ္ထင္ေနတာ ခုမွဘဲကိုက်ိဳးေၿပာမွ ၿခင္ကိုက္
မခံရတာနဲ ့ ၀ိတ္မတက္ရေအာင္ဂရုစိုက္ရတာနဲ ့ ဂရုစိုက္လိုက္
ရတာလြန္ေရာပါဘဲလားဗ်ာ တကယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ
အားေပးလ်က္ပါ ကိုက်ိဴး ခင္မင္လ်က္

Anonymous said...

ေအာာာာာာာာ္ အခု comment ေတြဖတ္မွပဲ သိေတာ႕တယ္ ပါးပါးေရ
အင္းးး ဘယ္ဘက္ကလဲ ဆုိေတာ႕ ေနာက္တခါဆုိလဲသမီးတုိ႕ကေတာ႕ ေမတၱာဘက္ကပဲဗ်ာာာာာာာ တေန႕ေတာ႕ ေမတၱာသည္ ႏိုင္လိမ္႕မယ္ေပါ႕ မေလွ်ာ႕ဘူး ပါးပါး ေနာက္တခါေလာင္းေၾကးလဲ ေမတၱာဘက္ကပဲ ဒါျဗဲ အားလံုးကုိ ပံုေအာျပီးကုိ ေလာင္းဦးမွာ သိလားးး

အငယ္ဆံဳး ဆလူးဝက္

Flower said...

ကိုျမစ္က်ိဳးေရ
မဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းလို႕ ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႕..
တကယ္႕ၾကက္ပြဲကို ထိုင္ၾကည္႕ရသလို ပီျပင္ပါေပရဲ႕..
ေျပာခ်င္တာေတြကို ထိထိမိမိေျပာႏိုင္သလို အေတြးေကာင္းေကာင္း အေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္လြန္းလို႕လက္ဖ်ားခါျပီး ျပန္သြားပါတယ္..
သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္တို႕လိုက္ပါဦးမယ္... ထပ္ေျပာပါမယ္... သိပ္ေကာင္းလြန္းပါတယ္..

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ထပ္လာဖတ္ပါတယ္။ ထပ္သိခ်င္လုိ႔။

ထပ္ဖတ္တဲ့အတြက္ ထပ္ေတြ႔ပါတယ္။
ပထမအပုိဒ္က ရြာသူႀကီးႏွင့္ေခြးရူး၊ တတိယအပုိဒ္ကဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊
စတုတၳအပုိဒ္က ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကုိ ေရာင္း၀ယ္မႈ၊
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဗဒင္ယၾတာ စတာေတြေပါ့ဗ်ာ။

အတုယူရေအာင္လုိ႔ လာထပ္ဖတ္တာပါ။
ကုိက်ိဳးတုိ႔ကေတာ့ ပစ္လုိက္ရင္ တစ္ခ်က္ထဲန႔ဲ အမ်ားႀကီးထိတယ္။

အတုယူသြားသည္ (အစစ္မယူပါ း၀)။

အားလုံးအဆင္ေျပပါေစ။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုမွ်စ္ခ်ိဳးတို႔မ်ား မေရးေတာ့လဲအၾကာၾကီး..
ေရးျပန္ေတာ့လဲ...တပုဒ္ဆို တပုဒ္ကိုပါပဲဗ်ား

ကိုေဇာ္ said...

ထင္တယ္...ထင္ပါတယ္။
ထင္မိပါတယ္..ဖတ္လို႔လည္း ျပီးေရာ ပိုျမင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပိုေလးစားပါတယ္ဗ်ာ။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ အားနည္းသူဘက္ကို ေပးေနမိတဲ႔ လူမို႔လို႔လားေတာ႔ မသိဘူး။
ေမတၱာ ကိုပဲ အႏိုင္ရေစခ်င္မိပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ဆိုတာေတာ႔ ....မသိ။

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

မငံု said...

ၾကက္ပြဲလာအားေပးတယ္။ :))

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ကိုျမစ္က်ဳိးေရ...စစ္စီးေတာ နဲ႔ သေျပတန္း ဆိုကတည္းက ခပ္ေရးေရး ျမင္မိသားဗ်၊ ၾကက္အေၾကာင္း တကယ့္ကို ပီျပင္ေအာင္ ေရးႏိူင္တာ သေဘာက်တယ္၊ အဆံုးသတ္ပံုလည္း လွတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ကေတာ့ သေျပတန္းက ေမတၱာပဲ...ဟြန္း...ေနာက္တပြဲကို ေစာင့္ေနတယ္.... :)

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုျမစ္ေရ....
ဒီပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြရဲ႕ ၾကက္ဍီကာ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကိုေတာင္သြားသတိရမိတယ္...။ ၾကက္တိုက္တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြပါလို႔...။
(ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာၿပီ...၊ ျပန္လာေတာ့လည္း ေရးထားတာ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ...း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

flowerpoem said...

တိုက္ၾကက္အေၾကာင္းကို ေသခ်ာေလ့လာၿပီးေရးထားတာ ေကာင္းတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း . . .
ဗဟုသုတလည္းရပါတယ္...

thawzin said...

ေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ... ဖတ္ရသူကို ၾကက္ဗဟုသုတေတြပါရေစတယ္ဗ်ာ....။ ေမတၱာသည္သာ ေအာင္နုိင္ရာဆုိတာကလဲ အမည္နာမၾကီးျဖစ္ေနတာကိုဗ်။ တကယ့္ေမတၱာဆုိတာက မိဘတုိင္းမွာေတာင္ သားသမီးတုိင္းအေပၚ ေမတၱာမထားနုိင္ၾကပါဘူးဗ်ာ။ ဘယ္ႏွယ္ေအာင္နုိင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ၾကက္အေၾကာင္းေတာ့ ကိုTG ဆုိတဲ့လူေတာ္ေတာ္သိတာပဲေနာ္။ အကိုက အေရးသားေလးနဲ႕အနားကြပ္ေပးလိုက္ေတာ့လဲ ဖတ္ရသူအတြက္ အရသာရွိတဲ့ဟင္းတခြက္လိုပါပဲဗ်ာ။ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ပါေစဗ်ာ.....။

ျမေသြးနီ said...

စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ဖတ္ခြင့္ရလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

ahphyulay said...

ေမတၱာ က အရာရာကို ေအာင္ႏိူင္တယ္ ဆိုေပမဲ ့ ေမတၱာ ရဲ ့
သေဘာေလးကို နားလည္ခံစားတတ္ပါမွ စာနာ တတ္တဲ ့
ဝန္းက်င္နဲ ့ ေတြ ့ပါမွ ေမတၱာက ေနရာေလးရၿပီး ေအာင္ၿမင္
သြားမွာပါ။

ahphyulay said...

ေမတၱာ က အရာရာကို ေအာင္ႏိူင္တယ္ ဆိုေပမဲ ့ ေမတၱာ ရဲ ့
သေဘာေလးကို နားလည္ခံစားတတ္ပါမွ စာနာ တတ္တဲ ့
ဝန္းက်င္နဲ ့ ေတြ ့ပါမွ ေမတၱာက ေနရာေလးရၿပီး ေအာင္ၿမင္
သြားမွာပါ။

Anonymous said...

အကိုက ၂ေခါက္ပဲ ဖတ္ခိုင္းတာေနာ္...
၂ရက္ဆက္တိုက္ ဖတ္လိုက္တယ္..အကိုေရ..
ၿမတ္မြန္

shwezinu said...

"အဘတို႕ႏွယ္ အစထဲကလြဲခ်က္ဗ်ာ ဟုိက ေသနတ္ပါဆိုမွ အဘတို႔က ေမတၱာလုပ္ေနေသးတယ္ မသကာ သူေသနတ္ ကိုယ္ေသနတ္ေပါ႔"

ကဲ ၾကာသလားလို႔ ကိုျမစ္က်ဳိး ေရ တပြဲတလမ္း အကဲစမ္း လိုက္ၾကရေအာင္..

Flower said...

စီဘုန္းမွာေအာ္လို႕မရလို႕ဒီမွာ ေအာ္ခဲ႕မယ္.. ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းအတြက္ ၀က္၀ံေျခေထာက္ေတြ ခ်န္ထားတာရွိေသးတယ္
လာယူလွည္႕ပါဦးလို႕ ေတာ္ၾကာ ပုတ္ကုန္ရင္ အျမည္းမရွိမွာစိုးလို႕ပါ...

ေျခလွမ္းသစ္ said...

တကယ့္ စ႐ိုက္အပီအျပင္နဲ႔ အရမ္း စိတ္၀င္စားေအာင္ ေရးထားလိုက္တာ ေတြဟာ ဇတ္ထဲကေန ႐ံုးမထြက္ ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ .... ေနာက္ၿပီး ဖြားကီ ေျပာျပသလို ပညာေပး ထားတာေတြက ေမတၱာကို ေမတၱာနဲ႔ မရေတာ့ တဲ့ အေျခအေနတခုမွာ လက္နက္ျခင္း လက္နက္ျခင္း ယွဥ္ၿပိဳင္ သင့္ပါတယ္လို႔ .... အေတာ္ စာေရးေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ ...

ဏီ(န္)ကင္း said...

ဗဟုသုတေတြအတြက္ေက်းဇူးအထူးပါ.။
ေနာက္ပိုင္းလူေတြအဲဒိလိုဓေလ့ေတြမသိေတာ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ေပါ့..
မ်ားမ်ားေလးေရးေပးပါ..ဒီလိုမ်ိဳးေလးေတြကို

အိုက္ခီေလာက္ said...

ထင္တယ္ ထင္တယ္ တင္တဲ့ေန ့က ေကာ့မန္ ့မွာၾကည့္လိုက္တာ နံပါတ္စဥ္က ၂၂ တဲ ့ေလ
မူးရူးေနလို ့စာဖတ္ျပီး ေကာ့မန္ ့ကေမ့ေနတယ္ အဟီး
ခုမွျပန္လာေတာ့ ၄၁ ရိွေနျပီ ကိုက်ဳိး
ဒါလား တစ္ ရမယ္ ဆုိတာ ခုေတာ့ သူ ့သမီးကပဲယူသြားျပီ
အဆိုေတာ္ ကေလး က ဦးသြားျပီ
ေနာက္ ဝက္ သူ ့လည္း ထိပ္ဆံုးမွာခ်ည္းပဲ
ၾကက္ ကေတာ့ တုိက္ေနလို ့ မလာႏိုင္ေသးဘူးထင္တယ္
ၾကက္ပြဲဲျပီးမွ ေရာက္လာမလားမသိဘူး
အညာမွာေနတုန္းက တိုက္ၾကက္ေတြ ေမြးထားတာ ေတြ ့ဖူးတယ္ဗ် အိမ္ေဘးမွာ တိုက္ၾကက္ေတြအမ်ားၾကီးပဲ
သူ ့တို ့ကတိုက္ၾကက္ေတြ ေမြးျပီးတာခ်ီလိတ္ကို ပို ့ေပးတယ္လို ့ေျပာသံၾကားဖူးတယ္
အဲ့ကတည္းက တုိက္ၾကက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းျမင္ဖူးတာ ကိုက်ဳိးေ၇းသြားသလိုပဲ ျပဳစုေပးတာကိုလည္းျမင္ဖူးတယ္
တိုက္ၾကက္မ်ားျပဴစုရ တယ္ခက္သကိုး
ဒီေတာ ့ကိုက်ဳိးရာ ၾကက္တစ္မ်ဳိးေမြးရေအာင္ေလ
ျပဳစုစရာလည္းမလိုဘူး ၾကက္ပြဲလုိလည္းတုိက္စရာမလုိဘူး အရႈံးေတာ့မရိွဘူး အျမတ္ခ်ည္းပဲ ဟတ္ဟတ္
စိတ္ဝင္စားရင္ ရွယ္ယာထည့္လို ့၇တယ္ေနာ္ ကိုက်ဳိး

ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ) said...

မဂၤလာပါ ကိုျမစ္က်ဳိးအင္း ေရ..

က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႕ ပထမဦးဆံုး ဆုမြန္ေခၽြလို္က္ပါတယ္ဗ်ာ။
ဒီပို႕စ္ေလးကို ဖတ္တာ အၾကိမ္ေရ မနည္းေတာ့။ အရမ္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေသေသသပ္သပ္ နဲ႕ တင္ျပေဖာ္ျပ ေပးထားတာ ဖတ္ရသူအဖို႕ အေတြးမ်ားစြာနဲ႕ အားရစရာပါဗ်ာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာမွာေနစဥ္ ၾကက္၀ုိင္းေတြ မၾကာခဏဆိုသလို လုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ ေရာက္ဖူးခဲ့ေပါင္းလဲ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ရဲကဖမ္းတာနဲ႕ မလုပ္ၾကေတာ့တာ။ ဖတ္ရင္းနဲ႕ တကယ့္ၾကက္၀ုိင္းထဲ ေရာက္ေနသလို ခံစားရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ပြဲအတြက္တင္မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာ အဖြဲ႕သားေတြဘက္က ရပ္တည္မယ္။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး

တလႏြန္ said...

ိုတုိက္ၾကက္ေတြနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာကုိ သိသြားရတရ္..ဘယ္ေတာ့မဆုိ ကုိၿမစ္က်ိဳးဆီ စာလာဖတ္ရက်ိဳးနပ္ေနတာပဲ..
တကယ္ၾကဳိက္တယ္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကုိ...
"သူေသနတ္ ကိုယ္ေသနတ္ေပါ့" စကားေလး သေဘာက်မိတယ္....

ခင္မင္ၿခင္းမ်ားႏွင့္
တလႏြန္

အေနာ္ said...

ေၾကြတစ္လွည့္ ၾကက္တစ္ခုန္ေပါ့ အကုိျမစ္က်ဳိးေရ အဆုံးအရႈံးေတြ မ်ားခဲ့ဖူးပီ ဆုိေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ အားအသစ္ အသစ္ေတြနဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ေသနတ္ရဲ႕ အားၿပဳိင္ပဲြမွာ ေမတၱာဘက္က အႏုိင္ရမယ့္အလွည့္ ေရာက္လာေတာ့မွာပါ.. အဲ့ဒီအခါ ဘယ္ဘက္ကုိ ပုံေအာေလာင္းသင့္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ရြာသားေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈေပၚ တည္မွီေနရဲ႕
ၾကက္ပဲြရဲ႕ ဗဟုသုတေတြအတြက္ အကုိျမစ္က်ဳိးကုိ တကယ့္ကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကုိေရ
ဒီလုိ စာေကာင္းေပမြန္မ်ဳိး ဒီ့ထက္မ်ားမ်ား ေရးသားႏုိင္ပါေစ

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

ပိရိစြာနဲ႔ တင္ျပထားတဲ့ ေရးသားခ်က္ေတြေၾကာင့္
ေလးစားေက်နပ္စြာ ဖတ္ယူသြားရင္း
ေက်းဇူးတင္မိတယ္...

ဒီေနရာေလး သေဘာက်လိုက္တာ...
"အဘတို႕ႏွယ္ အစထဲကလြဲခ်က္ဗ်ာ ဟုိက ေသနတ္ပါဆိုမွ အဘတို႔က ေမတၱာလုပ္ေနေသးတယ္ မသကာ သူေသနတ္ ကိုယ္ေသနတ္ေပါ႔"

ခင္မင္ေလးစား ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္..

ေဇာ္ said...

စာဖတ္ျပီး ဒုတိယေျမာက္ေန႕မွ ကြန္းမန္႕ေပးဖုိ႕ သတိရတယ္ .. ေတြ႕ပုခ်ိ ကုိက်ိဳး =P

ၾကက္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ အျဖစ္ ဗဟုသုတရသြားတယ္ .. ေနာက္ အေတာ္ကုိ ဖတ္လုိ႕ေကာင္းတယ္လုိ႕ အေပၚက တစ္ေယာက္ခ်ီးက်ဴးသြားသလုိပဲ .. က်ေနာ့္အကုိကေတာ့ ျပိဳင္စံရွားပါပဲဗ်ာ .. =)
အားက်တယ္...
အဆင္ေျပပါေစ ...

Anonymous said...

ဟုတ္ပါ့ အခုလဲေသနတ္ကႏုိင္တုန္းပဲ...လက္ရွိလဲ ေမတၱာဘယ္လုိ အားေကာင္းတယ္ေၿပာေၿပာ ေသနတ္ပစ္အားကုိေတာ့ လုိက္မမွီေသးဘူးဗ်။ ကြာေတာ့ကြာမွာပါ၊ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆအရ အခုမခံရလဲေနာင္ ဘဝေတြ ဘဝေတြခံရမွာပါ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဗ်ာ.... ေလာေလာဆယ္ ခံရတာကုိက ဆုိးတယ္...။ ခံရခက္ၾကီးဆုိတာ အဲဒါေပါ့ဗ်ာ..။

littlebrook said...

....ဘရာဗို.....ေကာင္းသည္....

Anonymous said...

ေနာက္တစ္ေခါက္ လာဖတ္တယ္ ဆရာ.......

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

ေတာ္ေတာ္ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္။ ဗဟုသုတေတြအမ်ားၾကီးဘဲေနာ္။

မေလာင္းေတာ့ပါဘူးအကိုရာ။ ၾကက္ေတြကို သနားလို ့။
း)

ၾကက္ေတြအဆီက်ေအာင္ ေန ့တိုင္းေနပူထဲမွာ လွမ္းရတယ္တဲ့။

လူေတြအဆီက်ခ်င္ရင္ေရာ
း)

ကိုလူေထြး said...

ေသနတ္ဘက္က ျပိဳင္ေလာင္းခ်င္ေနသူေတြ ေပါလာျပီေနာ္.. သတိထား...

းဝ)

Khyl said...

ဂေန႕ တေခါက္ဖတ္သြားျပီ.. ေနာက္ေန႕ တေခါက္လာျပန္ဖတ္ဦးမယ္....

လက္ရာကေတာ့ ရွယ္ပဲဗ်ိဳး..

YoungGun said...

ေအးဗ်ာ ေအာက္က..ရည္ညြန္းသာ မေတြ႔ရရင္.. တကယ့္ ၾကက္သမားႀကီးက်ေနတာပဲ..တကယ္လဲ တုိက္ဖူးတယ္နဲ႔တူတယ္.။ ဖတ္ရတာ ေက်းလက္ရနံ႔ကို သင္းေနတာပဲ..။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ေအာ္...ေတြ႕ၿပန္ၿပီ ေနာက္ထပ္လူေတာ္တစ္ေယာက္ ...လက္ဖ်ားခါေလာက္ပါရဲ႕

ခင္မင္စြာၿဖင့္
အင္ၾကင္း

Mg Mg Zaw Htet said...

ဆရာၿမစ္ေရ..ေကာင္းလိုက္တဲ့ အေတြးနဲ႕အေရးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဖာင္းစိမ္းကို ရိုက္သတ္ၿပီးခ်က္စားမယ့္သူေတြ ၿမန္ၿမန္ေပၚလာပါေစလို႕ပဲ ေမ်ာ္လင့္ေနတယ္ဗ်ာ။
ခင္မင္စြာၿဖင့္

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB