အခန္း(၂)
စြန္႔စြန္႔စားစား ခရီးသြားမ်ား
" အားလံုးပဲ အသက္ကယ္ အက်ၤ ီေတြဝတ္ထားၾကပါ မၾကာခင္ မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္ "
ကပၸတိန္ေညာင္ရမ္းရဲ႕ စကားအဆံုးတြင္ အားလံုးရဲ႕ အာေမဋိတ္ ေရရြတ္သံမ်ား တစ္ၿပိဳင္ထဲ ထြက္ေပၚလာသည္။
" ဘုရား ..ဘုရားး "
" မုန္တိုင္းတဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ "
" ဘုရားသခင္ ကယ္ပါ "
" ခဏေလာက္ ၿငိမ္သက္ေပးၾကပါခင္မ်ာ ေျပာစရာ ရိွပါတယ္ " ေညာင္ရမ္းရဲ႕ စကားအဆံုးတြင္ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား အားလံုး တစ္ျဖည္းျဖည္း တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။
" ဒီစက္ေလွေပၚမွာ တာဝန္အရိွဆံုး သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သြားတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ မုန္တိုင္းနဲ႔ တိုးပါလိမ့္မယ္။ အသက္အႏၱရာယ္အထိ စိုးရိမ္ရနိင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ဘက္စူးစူးကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး မုန္တိုင္းနဲ႔ ေဝးရာဆီကို အျပင္းေမာင္းရပါလိမ့္မယ္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေရဒါမွာျပေနတာကေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ ကြ်န္းလို႔ယူဆရတဲ့ အမဲစက္တခု ေပၚေနပါတယ္။ မုန္တိုင္းကို ေရွာင္ရင္း အဲဒီ ကြ်န္းမွာ သြားေရာက္ ခိုလံႈတာဟာ အေကာင္းဆံုး အစီအစဥ္ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ သေဘာထားမ်ားကိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္ "
စကားအရွည္ႀကီးေျပာလိုက္ရသျဖင့္ ေညာင္ရမ္း အေမာေျဖေနခ်ိန္တြင္ ခရီးသြားမ်ားရဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားေျပာသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။
ရီႏိုမာန္မွ " မုန္တိုင္းနဲ႔ လြတ္ရင္ၿပီးေရာ ေရွာင္ရမွာေပါ့ "
မိုးေမာင္ႏွင့္ ကိုဒူကဘာမွလည္း " ေအးေလ "
Jr.လြင္ဦးမွ " ဒါစဥ္းစားစရာကို မလိုဘူး လြတ္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေျပးရမယ္ "
မသိဂၤါေက်ာ္မွလည္း " ေျပာေနၾကာတယ္ အခုပဲ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းေပးပါ "
အားလံုးက ဝိုင္းဝန္းေထာက္ခံၾကသည္။မမိုးခ်ဳိသင္းမွ အားလံုးအေရွ႕ထြက္ရပ္ၿပီး
" ဟုတ္ပါတယ္ကပၸတိန္ မုန္တိုင္းနဲ႔ လြတ္မယ့္ ကြ်န္းကို လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေမာင္းဖို႔ အားလံုးက သေဘာတူပါတယ္"
အားလံုးရဲ႕ သေဘာတူညီမႈကို ၾကားၿပီးတဲ့အခါ ေညာင္ရမ္းမွ
" က်ေနာ္နဲ႔ ဆလင္ႀကီး ကိုသုေျႏၵရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈအရ မုန္တိုင္းက်လာမယ့္အခ်ိန္ ခိုလႈံမယ့္ကြ်န္းကို အျပင္းေမာင္းရမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို တြက္ၾကည့္လိုက္တာ နာရီဝက္ ေလာက္ေတာ့ မုန္တိုင္း အဖ်ားခတ္တာ ခံရနိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ကယ္ အကၤ်ီေတြ ဝတ္ထားၾကပါ။ အေရးအေၾကာင္း ၾကံဳလာရင္ ဟိုဘက္ေျပး ဒီဘက္ေျပးေတြ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ အားလံုးပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ရိွၾကပါ အခုကစၿပီး လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းပါၿပီ"
ေျပာၿပီးလ်င္ခ်က္ခ်င္းပဲ စက္ေလွရဲ႕စက္ခန္းသို႔ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ျမိတ္ကြ်န္းစု ဆီသို႔ ဦးတည္ေနေသာ စက္ေလွဦးသည္ ေတာင္ဘက္ဆီသို႔ ေျပာင္းလဲဦးတည္သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မုန္တိုင္းႏွင့္ လြတ္ေအာင္ အျပင္းေမာင္းႏွင္ေနေတာ့သည္။ စက္ေလွေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားကေတာ့ တူညီစြာ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းၾကသလို တူညီစြာပဲ ကင္မရာမ်ား ထုတ္၍ အနီေရာင္သန္းေနေသာ ေကာင္းကင္ကို ဓါတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္ၾကကုန္သည္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ေရာက္ခဲ့လ်င္ ခရီးသြား အေတြ႔အၾကံဳအတြက္ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံု အေနျဖင့္ မွ်ေဝေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေယာက်ာ္ေလးအုပ္စုမွ ကိုမ်ိဳး(အညာေျမ)၊ ေသာ္ဇင္ ၊ မိုးေမာင္တို႔က အသက္ကယ္ အက်ၤီ မ်ားကို လိုက္လံေဝငွသလို အျဖဴေရာင္နတ္သမီး၊ ၾကည္ျဖဴပိုင္၊ မသဒၶါလႈိင္း၊ မသိဂၤါေက်ာ္ တို႔မွလည္း အားလံုး စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေနေတာ့သည္။ သူတို႕မွာ ေထြေထြထူးထူး ဟင္းလွ်ာမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ဖို႕လဲ အခ်ိန္မရွိေတာ့သျဖင့္ ပါလာသည္႕ အသားဗူး၊ ငါးဗူးမ်ားသာ ေဖာက္၍ ဟင္းအျဖစ္ စီစဥ္ရေတာ႕သည္။ ၾကည္ျဖဴပိုင္က နံမည္ေက်ာ္ သူ႕ဝက္သားႏွပ္ဟင္းကို လက္စြမ္း မျပလိုက္ရ၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသးသည္။ မၾကာခင္ က်ေရာက္လာနိင္တဲ့ အႏၱရာယ္ ကိုေတြးမိေနသျဖင့္ မည္သူမွလည္း စားေသာက္၍ မေကာင္းေပ။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ပဲ စားေသာက္ၿပီး ကုန္ပတ္ေပၚတြင္ သြားေရာက္ကာ ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေလၿငိမ္ၿပီး ေလဖိအားနည္းလာသည္ ပံုမွန္ရိွသင့္ေသာ ဘာရိုမီတာ ၁၀၁၁ ၊ ၁၀၁၂ မွသည္ တျဖည္းျဖည္းက်ဆင္းလာသည္မွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဘာရိုမီတာ ၁၀၀၁ ခန္႔သာ ရိွေတာ့သည္။ ဘာရိုမီတာ ၁၀၀၀ ခန္႔သည္ warning အေျခအေနလည္းျဖစ္သည္။ ေလဖိအား နည္းလာသျဖင့္ ပူအိုက္မႈကိုလည္း စတင္ခံစားလာရသည္။ ထို႔ေနာက္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ပင္လယ္ေရျပင္တြင္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား ေတြ႔လာရသည္။ အေျခအေနသည္ လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ အဆိုးဘက္သုိ႔ ေျပာင္းလဲ လာေနသည္။ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားမွသည္ swell ဟုေခၚေသာ လိႈင္းထူလာသည္။ ေလဖိအားသည္လည္း တစ္စစႏွင့္ က်ဆင္းလာေနေတာ့သည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလၾကမ္းေတြ စတိုက္စျပဳလာသည္။ ေကာင္းကင္သည္ ပို၍နီရဲ လာသည္။ လိႈင္းေခါင္းျဖဴမ်ားထန္စျပဳလာၿပီ။ အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ား တစ္ျဖည္းျဖည္း တိုးပြားလာသည္။ သူတို႔လြတ္ေျမာက္ပါ့မလား ။ မၾကာခင္မွာ ဘယ္လိုအေျခအေနဆိုးႏွင့္ ၾကံဳရမလဲ ဆိုသည့္ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ ျငိမ္သက္ေနၾကသည္။ လူကသာ ၿငိမ္သက္ေနၾကေသာ္လည္း စိတ္တြင္းမွာေတာ႕ ေယာက္ယက္ခတ္လို႕ ေနၾကသည္။
ရမ္းဂန္း ကေတာ့ အသက္ကယ္အက်ၤ ီေဘးခ်ထားကာ သူ႔ရဲ႕ ေဗဒင္ပညာျဖင့္ တြက္ခ်က္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္း ေလးမ်ားကို ခ်ဳိးတြက္လိုက္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ ႏႈတ္က တိုးတိုးရြတ္လိုက္ျဖင့္ သူတစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္မ်ားေနသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြကလည္း ေမွ်ာ္လင့္တစ္ႀကီးျဖင့္ သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ကိုဒူကဘာႏွင့္ လင္းၾကယ္ျဖဴ တို႔ကေတာ့ စက္ေလွရဲ႕ ေမာင္းႏွင္ခန္းကို သြားၿပီး အေျခအေန သြားေမးၾကသည္။
မိန္းခေလးဘေလာဂ္ဂါအခ်ိဳ႕မွာ ေၾကာက္လြန္းသျဖင္႕ ဒူးတစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ကာ လမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႕ ရသမွ် ဘုရားစာမ်ားကို တြင္တြင္ရြတ္ဆိုေနၾကသည္။ မခင္ေလးငယ္က သံဗုေဒၶ ဂါထာကို ရြတ္ေနရင္းက အဆံုးထိ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ အလည္မွာတင္ တစ္ဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနသည္။ မေရႊစင္နဲ႕ မခ်စ္ၾကည္ေအးတို႕ ၂ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ထားၾကရင္းက သူတို႕ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးမ်ား ေရာက္လာၿပီး လာကယ္ႏိုးျဖင္႕ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္တစ္ႀကီး စိုက္ၾကည္႕ေနၾကသည္။ သူတို႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးေတြက အခ်စ္အတြက္ဆိုရင္ ေလယာဥ္စင္းလံုးငွားျပီး လာလိမ္႕မည္ဟု ေတြးထင္ေနသလားေတာ့ မသိေပ။ မျမေသြးနီကေတာ႕ စိတ္ပုတီးႀကီး တစ္ကိုင္ကိုင္ျဖင္႕ မုန္တိုင္းရန္ကို စိတ္ပုတီးႀကီးႏွင္႕ အကာအကြယ္ယူမည္႕ ဟန္ ျပင္ေနသလိုရွိသည္။ အခါတိုင္း ဘုရားတရားေမ့ ေနသူမ်ားမွာလည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ဘုရားကို တြင္တြင္တရင္း ရသမွ် ဘုရားစာမ်ားကို အၿမီးအေမာက္မတည္႕ ရြတ္ဆိုေနၾကေလၿပီ။
ရီႏိုမာန္ကေတာ့ လိႈင္းမူးမွာ စိုးသျဖင့္ စက္ေလွေထာင့္ကို သြားကာ ခ်က္ကို ပလာစတာ ကပ္ေနေလသည္။မိန္းခေလးဘေလာဂ္ဂါအခ်ိဳ႕မွာ ေၾကာက္လြန္းသျဖင္႕ ဒူးတစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ကာ လမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႕ ရသမွ် ဘုရားစာမ်ားကို တြင္တြင္ရြတ္ဆိုေနၾကသည္။ မခင္ေလးငယ္က သံဗုေဒၶ ဂါထာကို ရြတ္ေနရင္းက အဆံုးထိ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ အလည္မွာတင္ တစ္ဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနသည္။ မေရႊစင္နဲ႕ မခ်စ္ၾကည္ေအးတို႕ ၂ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ထားၾကရင္းက သူတို႕ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးမ်ား ေရာက္လာၿပီး လာကယ္ႏိုးျဖင္႕ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္တစ္ႀကီး စိုက္ၾကည္႕ေနၾကသည္။ သူတို႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးေတြက အခ်စ္အတြက္ဆိုရင္ ေလယာဥ္စင္းလံုးငွားျပီး လာလိမ္႕မည္ဟု ေတြးထင္ေနသလားေတာ့ မသိေပ။ မျမေသြးနီကေတာ႕ စိတ္ပုတီးႀကီး တစ္ကိုင္ကိုင္ျဖင္႕ မုန္တိုင္းရန္ကို စိတ္ပုတီးႀကီးႏွင္႕ အကာအကြယ္ယူမည္႕ ဟန္ ျပင္ေနသလိုရွိသည္။ အခါတိုင္း ဘုရားတရားေမ့ ေနသူမ်ားမွာလည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ဘုရားကို တြင္တြင္တရင္း ရသမွ် ဘုရားစာမ်ားကို အၿမီးအေမာက္မတည္႕ ရြတ္ဆိုေနၾကေလၿပီ။
တြက္ခ်က္မႈမ်ား ၿပီးဆံုးသြားသျဖင့္ ရမ္းဂန္းက အားလံုးကို လက္တစ္ဖက္ေထာင္ျပကာ သူစကားေျပာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပလိုက္သျဖင့္ သူ႔ေျပာမည့္စကားကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကသည္။
" အဟမ္း အဟမ္း က်ေနာ့္ရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈ အရဆိုရင္ေတာ့ အဟမ္း " လူေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္မႈပိုလာေအာင္ ေခ်ာင္းေျခာက္မ်ား ဆိုးျပေနသျဖင့္ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြက မ်က္ေစာင္းဝိုင္းထိုးၾကသည္။
" ဒီလို ရိွပါတယ္ ခုနက က်ေနာ့္ တြက္ခ်က္မႈေတြ အရ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ စက္ေလွႀကီးက ေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ဖို႔ မရိွပါဘူး ဒီစကားကို ရဲရဲႀကီး အာမခံပါတယ္ တကယ္လို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး အသက္အႏၱရာယ္သာ ထိခိုက္မယ္ဆိုရင္ အခုလို ေဟာေျပာထားတဲ့ က်ေနာ့္လွ်ာ ကို အျဖတ္ခံပါတယ္ "
ေဗဒင္ဆရာ ရမ္းဂန္းရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ ေဟာေျပာမႈေၾကာင့္ အားတက္သြားၾကသည္။
" အမေလး ဝမ္းသာလိုက္တာ" အေနာ္မွ ဝမ္းသာအားရ ထေအာ္သည္။
ျမတ္မြန္မွလည္း " ဒါဆို ငါတို႔ မေသနိင္ေတာ့ဘူးေပါ့ " ေျပာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။
မေခ်ာကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာရမ္းဂန္းရဲ႕ စကားကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေနသည္။ " ငါတို႔အားလံုးေသမွေတာ့ သူလည္း အတူတူေသမွာပဲဟာကို ဘယ္လို လွ်ာသြားျဖတ္ရပါ့မလဲ " ေတြးမိၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ျပံဳးေနေတာ့သည္။ သက္တန္႕ခ်ိဳ ၊ ညရဲ႕ေကာင္းကင္ႏွင့္ မိုးစက္အိမ္ တို႔ကေတာ့ အားငယ္ေနသူ၊ ထိတ္လန္႕ေနသူမ်ား တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လိုက္လံ အားေပးေနသည္။ ေရေၾကာက္တတ္ေသာ ႏွင္းေဟမာက "ညီမေလးက ေရမကူးတတ္ဘူး" ေျပာလိုက္သျဖင့္ ဝိုင္းမွ " ေအးဟာ ငါလည္း မကူးတတ္ဘူး " ဟု အားငယ္သံေလးႏွင္႕ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"အိုး ဘယ္သူက ေရးကူးရမယ္ေျပာလို႕လဲ ကၽြန္းေပၚကို ေရာက္ကိုေရာက္မွာပါ အားမငယ္စမ္းပါနဲ႕"" စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ အိုေကသြားလိမ့္မယ္ "
" ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီမုန္တိုင္းက လြတ္ေျမာက္မွာပါ "
" စိတ္အားတင္းထား သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ငါ့တို႔ ေအာင္ျမင္မွာပါ "
ထိုကဲ့သုိ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးမႈမ်ားျဖင့္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား တိုးပြားလာကာ ပို၍ပို၍ ယံုၾကည္မႈ ရိွလာၾကသည္။ နီးစပ္ရာ လက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ကာ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ျဖည့္ေပးၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ အဝန္းအဝိုင္းႀကီး ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာကာ တက္ၾကြလာၾကသည္။
လူအမ်ား အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္တြင္ မိုးေမာင္တစ္ေယာက္ အရက္ပုလင္းေလးထဲမွ လက္က်န္မ်ားကို လူေတြ မျမင္ခင္ ကမန္းကတန္း ေမာ႕ေသာက္ေနသည္။ မုန္တိုင္းကို အရက္ေသာက္ၿပီး ရင္ဆိုင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားပံု ရေလသည္။ သူခုိးေသာက္ေနစဥ္ ကိုေဇာ္ေရာက္လာသျဖင္႕ မိုးေမာင္မွာ ခိုးထုပ္ခိုးထည္ႏွင္႕ လူမိသလို ျဖစ္သြားရေလသည္။ ကိုေဇာ္ကလည္း " ငါလည္းေသာက္မယ္ကြာ" ဟုဆိုမွ အေဖာ္ရၿပီဆိုၿပီး သက္ျပင္းေလး အသာခ်လိုက္ေတာ႕သည္။ သူတို႕၂ေယာက္မွာ စက္ေလွေထာင့္ခန္းတစ္ေနရာတြင္ အရက္ပုလင္းေလး တစ္လံုးကို ၂ေယာက္သား တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေမာ့ေနၾကသည္။
ဂ်စ္တူးကလည္း သူ႕အႏွစ္သက္ဆံုးကင္မရာေလးကို သတိရလိုက္မိသျဖင္႕ မုန္တိုင္းမလာခင္ လံုလံုျခံဳျခံဳ ရွိေအာင္ ဘယ္နားသြားသိမ္းလို႕ သိမ္းရေကာင္းမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၿပီး ဟိုဘက္ေျပးလိုက္ ဒီဘက္ ေျပးလိုက္ လုပ္ေနျပန္သည္္။ ကိုေဆာင္းယြန္းလမွာ တကူးတက ထည္႕ယူလာေသာ မိသားစု ဓာတ္ပံုေလးကို ထုတ္ၾကည္႕ကာ မုန္တိုင္းမလာခင္ အလြမ္းမိုးသည္းေနေလသည္။ ညီမေလး၊ ေက်ာပိုးအိတ္၊ပါးလံုး၊ အိန္ဂ်ယ္၊ ဇူးတို႕မွာ မဟာဇနကၠမင္းသား ပင္လယ္တြင္းသို႕ သေဘာၤျမဳပ္၍ မခုန္ဆင္းခင္ ေထာပတ္အဝစားတာကို သတိရၿပီးေထာပတ္ဘူးႀကီးမ်ား သယ္ခ်လာကာ အားပါးတရ ထိုင္စားေနၾကသည္။ ေမာင္းႏွင္ခန္းကို အေျခအေန သြားေမး သူတို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
" ေနာက္ တစ္နာရီ ေလာက္ဆို ကြ်န္းကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့ "
လင္းၾကယ္ျဖဴမွ ေျပာသျဖင့္ အားလံုး ပို၍ တက္ၾကြ သြားၾကသည္။ သူတို႔အတြက္ သတ္မွတ္စရာ အခ်ိန္တစ္ခု ရၿပီျဖစ္သည္။ ထို အခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္သြားဖို႔ သာ ေတြးၾကရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းကာလထဲတြင္ တစ္နာရီ ဆိုသည္မွာ ၾကာျမင့္ေသာ အခ်ိန္တစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူတို႔ မသိနိင္ၾကေပ။
ကိုဒူကဘာမွ
" အားလံုးပဲ မိမိတို႔ရဲ႕ အခန္းေတြကို ျပန္ၿပီး အေရးႀကီး ပစၥည္းေတြကို စုစည္းထားၾကပါ။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လိႈင္းေလေတြ ႀကီးလာေနၿပီ ကြ်န္းကို ကပ္ခါနီး အခ်ိန္မွာ လိႈင္းေလ ပိုၿပီးျပင္းထန္လာေတာ့မယ္ အခုထဲက ကြ်န္းေပၚကို မပါမျဖစ္ ပစၥည္းေတြကို ထည့္ထားၾကပါ "
" ဒ႑ာရီ၊ အင္ၾကင္း၊ သဒၶါလိႈင္း နဲ႔ ႏွင္းနဲ႕မာယာတို႕တို႔က အစားအေသာက္အတြက္ အသားဘူးေတြ ေသာက္ေရ ပံုးေတြ သယ္ရလြယ္ေအာင္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားေပးပါ… မငံု၊ ေက်ာပိုးအိတ္၊ ေကာင္းကင္ျပာ တို႕လဲ ဝိုင္းကူေပးလိုက္ၾကပါ "မမိုးခ်ဳိသင္းမွ " အေရးႀကီး ပစၥည္းေတြနဲ႔ မပါမျဖစ္ အသံုးအေဆာင္ေတြကိုပဲ ယူေဆာင္ေစခ်င္ပါတယ္ သယ္ရျပဳရ လြယ္ကူမွ အဆင္ေျပနိင္မွာပါ" အၾကံေပးသလို ကိုေဆာင္းယြန္းလ မွလည္း
"မဆုမြန္ ၊ ပန္းကဗ်ာ၊ အေနာ္ နဲ႔ ဂ်ဴနီယာလြင္ဦး တို႔က အေရးႀကီးတဲ့ ဓါတ္မီးေတြ မီးျခစ္ ဖေယာင္းတိုင္ေတြကို အိတ္ ၃ ခုေလာက္ထဲ ခြဲထည့္ထားပါ အိတ္တစ္လံုး ေပ်ာက္သြားရင္ေတာင္ တစ္လံုးမဟုတ္ တစ္လံုး က်န္ေနေအာင္လို႔ "
" မငယ္နိင္ႏွင့္ သက္တန္႔ခ်ဳိက အားလံုးရဲ႕ က်န္းမာေရး အပိုင္းကို တာဝန္ယူေပးပါ။ အခုထဲက ေဆးေသတၱာ ေတြကို အနီးအနားမွာ ယူထားရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္ "ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္အစုႏွင့္ကိုယ္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ား သိမ္းဆည္းရန္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ေရခ်ဳိပံုးေတြကို ရီႏိုမာန္ႏွင့္ ၿဖိဳးေမာ္မွ သယ္ရလြယ္ကူရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၾကသလို အသားသြပ္ဗူးေတြ ထည့္ထားေသာ အိတ္မ်ား ေရာက္လာ ၾကသည္။စက္ေလွထဲတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနသလို ပင္လယ္ျပင္တြင္လည္း ေလျပင္းတို႔ တိုက္ခတ္လာၿပီ။ မိုးစက္တို႔ က်ဆင္းလာၿပီ။ ႀကီးမားေသာ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားသည္လည္း သေဘာၤဦးကို ဝင္ေရာက္ ေဆာင့္ေနေတာ့သည္။ ပံုမွန္ တစ္နာရီ ေရမိုင္ ၁၀ မိုင္ သြားနိင္ေသာ အင္ဂ်င္တို႔သည္ အဆက္မျပတ္ရိုက္ခတ္ေနေသာ လိႈင္းလံုးမ်ားေၾကာင့္ တနာရီ ၅ မိုင္ ခန္႔သာ ခရီးတြင္ေတာ့သည္။ လိႈင္းမူးသျဖင့္ တခ်ဳိ႕ေတြ အန္ကုန္ၾကသည္။ မငယ္နိင္ႏွင့္ သက္တန္႔ခ်ဳိတို႔မွ လိုက္လံ ျပဳစုေပးေနေသာ္လည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးေလေတြပို၍ျပင္းထန္လာသည္။ ညေန ၃ နာရီခန္႔သာ ရိွေနေသးေပမယ့္ မိုးေကာင္းကင္ တခုလံုး ေမွာင္စျပဳလာသည္။ လိႈင္းႏွင့္ေလတို႔ေၾကာင့္ စက္ေလွသည္ ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္ခဲလာသည္။ ကပၸတိန္ ေညာင္ရမ္းရဲ႕ ကြ်မ္းက်င္မႈ ပဲ့ထိန္းႀကီး ျဖစ္တဲ့ ကိုသုေျႏၵရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ တို႔ေၾကာင့္သာ စက္ေလွမေမွာက္သြား ေသးျခင္းျဖစ္သည္။ဘယ္ဘက္ကို ၂၀ ဒီဂရီေမာင္း ၿပီး ညာဘက္ကို ၃၀ ဒီဂရီ အလိုက္သင့္ေမာင္းေနရသျဖင့္ ခရီးလည္း မတြင္ေပ။ မုန္တိုင္းၾကားတြင္ ျမင့္မားေသာ လိႈင္းလံုးတို႔ကို ထိုးခဲြရန္ မျဖစ္နိင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ထားေသာ အရပ္ကို ေရာက္ရိွဖို႔ ဘယ္ဘက္ကို ပန္းတက္လိုက္ လိႈင္းလံုးမ်ားျဖင့္ ညာဘက္ကို အလိုက္သင့္ ဆင္းရင္းျဖင့္ တေရြ႕ေရြ႕ ခုတ္ေမာင္းေနရသည္။
လိႈင္းလံုးမ်ားေၾကာင့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေစာင္းသြားေသာ စက္ေလွေပၚတြင္လည္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမႈမ်ား ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ခက္ခဲေနသည္။ ႀကီးမားေသာလိႈင္းလံုးႀကီး ေျပးအေဆာင့္တြင္ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ စက္ေလွသည္ ညာဘက္သို႔ ေစာင္းက်သြားသည္။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲတြင္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သြားၿပီဟု ေတြးထင္လိုက္ၾကသည္။ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္သံတို႔ သည္ မိုးသံေလသံၾကားတြင္ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။ ေဘးဘက္သို႔ ၂၀ ဒီဂရီခန္႔ ေစာင္းက်သြားေသာ စက္ေလွသည္ ပဲ့ထိန္းႀကီး ကိုသုေျႏၵရဲ႕ ကြ်မ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ျပန္လည္ တည့္မတ္သြားသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ စက္ေလွရဲ႕ ေမာင္းႏွင္အား သိသိသာသာ က်ဆင္းသြားသည္။ မုန္တိုင္းၾကားထဲတြင္ အင္ဂ်င္ပ်က္ သြားၿပီထင္လိုက္ၾကသျဖင့္ အားလံုး ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ေလွရဲ႕ ဦးတည္ရာသည္ ညာဘက္သို႔ ၁၅၀ ဒီဂရီ ခန္႔ေကြ႔ဝိုက္သြားသည္။ စက္ေလွေတာ့ လိႈင္းလံုးမ်ားႏွင့္ ေမ်ာပါသြားၿပီ ထင္လိုက္ၾကသျဖင့္ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ညာဘက္သို႔ ေကြ႔ဝိုက္သြားေသာ စက္ေလွသည္ တျဖည္းျဖည္း အင္ဂ်င္ျပန္ေမာင္းလာၿပီး အေပၚဘက္သို႔ ၉၀ ဒီဂရီ ျပန္ေကြ႔ကာ ေမာင္းႏွင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ မိုးေလတို႔ ျပင္းထန္ေနေသးေပမယ့္ လိႈင္းလံုးရဲ႕ ရိုက္ပုတ္မႈကေတာ့ အေတာ္နည္းသြားေတာ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ ကပၸတိန္ႏွင့္ ပဲ့ထိန္းႀကီးတို႔ရဲ႕ ကြ်မ္းက်င္မႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
လိႈင္းေလျပင္းထန္ေနခ်ိန္တြင္ ကမ္းကို ကပ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ခက္ခဲလြန္းလွသလို အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကမ္းေျခရဲ႕ ေရတိမ္ပိုင္းတြင္ လိႈင္းလံုးမ်ား ပိုျပင္းထန္ေလ့ရိွေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ တိုက္မိကာ စက္ေလွ ေမွာက္သြားျခင္းေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားရဲ႕ ထိုးခြဲမႈေၾကာင့္ စက္ေလွဝမ္းဗိုက္ ကြဲထြက္သြားျခင္းေသာ္ လည္းေကာင္း ျဖစ္နိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးတည္ရာ ကြ်န္းသည္ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရိွေနေပမယ့္ ကြ်န္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္ကို စက္ေလွ ဝိုက္ၿပီးေမာင္းႏွင္ရသည္။ စက္ေလွ ေကြ႔ရာတြင္လည္း စက္အရွိန္ကို ေလ်ာ့ခ်ကာ ေကြ႔မွ ေဘးတစ္ဖက္သုိ႔ ေမွာက္သြားမည့္ အႏၱရာယ္မွလည္း လြတ္ကင္းနိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ေကြ႔ဝိုက္ကာ အလိုက္သင့္ ေမာင္းႏွင္ၿပီး ကြ်န္းရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္ ေရာက္မွ အေပၚသို႔ ၉၀ ဒီဂရီ ျပန္ေမာင္းတက္ရသည္။ ထိုအခါ မိမိတို႔စက္ေလွကို ကြ်န္းက ကြယ္ေပးထားသျဖင့္ လိႈင္းလံုးတို႔ရဲ႕ ဒဏ္မွ သက္သာရာရနိင္သလို ကမ္းသို႔လည္း ပို၍ အႏၱရာယ္ ကင္းစြာ ကပ္နိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စက္ေလွအရိွန္ကို ေလ်ာ့ခ်ကာ ဦးတည္ရာရဲ႕ ညာဘက္သို႔ ေကြ႔ဝိုက္ ေမာင္းႏွင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခုအခါတြင္ေတာ့ ႀကီးမားေသာ ကြ်န္းႀကီးကို မိုးေလမ်ား ၾကားတြင္ ျမင္ေတြ႔ရၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ စက္ေလွေပၚမွ ဘေလာဂ္ဂါတို႔ရဲ႕ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ယခုေတာ့ မုန္တိုင္းအႏၱရာယ္မွ သူတို႔ လြတ္ကင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ စက္ေလွအရိွန္ကို ေလ်ာ့ခ်ကာ ကြ်န္းအနီးသုိ႔ တစ္ေရြ႔ေရြ႕ တိုးကပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ ကြ်န္းႏွင့္ တစ္ျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာေလ အားလံုးအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္လာေလ ျဖစ္သည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အႏၱရာယ္မွ လက္မတင္ေလး လြတ္ကင္းခဲ့ရသျဖင့္ ယခုမွ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ကာ အသက္ဝဝရွဴနိင္ၿပီျဖစ္သည္။ အရွိန္ေလ်ာ့ခ်ထားေသာ စက္ေလွသည္ ကြ်န္းႏွင့္ မီတာ ၄၀ ခန္႔ အကြာတြင္ ေက်ာက္ဆူးႀကိဳးခ်ကာ ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ေလွ ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ခန္းမွ ေညာင္းရမ္းႏွင့္ ကိုသုေျႏၵတို႔ ထြက္လာၾကသည္။ကိုသုေျႏၵမွ
" ကမ္းေျခအနီးမွာ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ရိွလို႔ က်ေနာ္တို႔ စက္ေလွကို ဒီေနရာမွာပဲ ေက်ာက္ခ်လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ကယ္ေလွနဲ႔ တစ္ခါကူးရင္ လူ၈ ေယာက္ႏူန္းနဲ႔ ကြ်န္းဆီကို ကူးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ဒီေတာ႕ အေရးအၾကီးဆံုးက ေလွ ဘယ္သူေလွာ္တတ္သလဲ ေျပာပါ ေလွေလွာ္တတ္တဲ႕ သူေတြက အသက္ကယ္ေလွကုိ ေလွာ္ၿပီး ဒီလူအုပ္ကို ကၽြန္းဆီေရာက္ေအာင္ အေခါက္ေခါက္ ပို႕ေပးရမယ္.. "
ကိုသုေျႏၵရဲ႕ စကားဆံုးလ်င္ မိုးေမာင္မွ"ဟာ.. ေလွေလွာ္ဖို႕ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕တာဝန္ထား ကၽြန္ေတာ္က ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ႀကီးတာဗ် ေလွေကာင္းေကာင္းေလွာ္တတ္တယ္ ဒီတာဝန္ကၽြန္ေတာ္ ယူပါတယ္ "
"အမေလး ဟုတ္လို႕လား မိုးေမာင္ရယ္ ေတာ္ၾကာ ငါတို႕ေတြ မုန္တိုင္းမိတုန္းက စက္ေလွမေမွာက္ဘဲ နင္ေလွာ္တဲ႕ေလွစီးမွ ေမွာက္ေနပါဦးမယ္" ေကာင္းကင္ျပာက အထိတ္တလန္႕ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
" စိတ္မပူနဲ႔အစ္မ က်ေနာ္က ဗလ ႀကီးပါတယ္ " ကာယဗလေမာင္ေတြကို အားက်ၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ထားေသာ လက္ေမာင္းကို ဂြင္ၾကံဳတုန္းေလး ထုတ္ၾကြားလိုက္သျဖင့္ အားလံုး ျပံဳးသြားၾကသည္။
ဂ်စ္တူးကလည္း "ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလွေကာင္းေကာင္းေလွာ္တတ္ပါတယ္ ကိုမိုးေမာင္နဲ႕အတူ ေလွေလွာ္တာဝန္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ယူေပးပါ့မယ္ "
"အသက္ကယ္ေလွနဲ႔ ကူးတဲ့အခါ ပထမဆံုးအေခါက္မွာ ေယာက်ာ္း ၄ ေယာက္ မိန္းခေလး ၄ေယာက္ လိုက္ပါ သြားၾကပါ။ အဲဒီမွာ မိုးေမာင္နဲ႕ ဂ်စ္တူးက တစ္လွည္႕စီ ေလွကို ေလွာ္ရမယ္ ကြ်န္းကိုေရာက္တဲ့ အခါ ေယာက်ာ္းေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ မိန္းခေလး ၄ ေယာက္ ေနခဲ့ၿပီး မိုးေမာင္တို႕ ၂ေယာက္က ေလွကို ျပန္ေလွာ္လာ ရပါမယ္။ ဒုတိယ အေခါက္မွာေတာ့ မိန္းခေလး ၄ ေယာက္နဲ႕ ေယာက်္ားေလး၂ေယာက္ ေလွေလွာ္သူ၂ေယာက္ စုစုေပါင္း ၈ေယာက္ ကူးပါမယ္ အဲဒီနည္းအတိုင္း တစ္ေခါက္ကူးရင္ ၈ ေယာက္ကူးၿပီး ၆ ေယာက္ေနခဲ့တဲ့ နည္းကို အသံုးျပဳရပါမယ္။ ေလွေလွာ္သူ ၂ေယာက္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းနိင္ပါတယ္။ အားလံုး မရွင္းရင္ ျပန္ေမးပါ"
" ရွင္းပါတယ္ ဒါဆို ပထမဆံုး မိန္းခေလး သပ္သပ္ ေယာက်ာ္းေလးသပ္သပ္ အစုခြဲလိုက္ၾကရေအာင္ "
မေရႊစင္ ရဲ႕ အၾကံေပးသံအဆံုးတြင္ လူစု ၂ ဖက္ကြဲသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ပထမ အေခါက္အျဖစ္ ႏွင္းနဲ႔မာယာ ၊ မငံု၊ အေနာ္ႏွင့္ မဒ႑ာရီ တို႔မိန္းခေလး၄ ေယာက္ႏွင့္ ၿဖိဳးေမာ္ ၊ ကိုေဇာ္တို႔ ေယာက်္ားေလး၂ ေယာက္ႏွင့္ ေလွေလွာ္ရန္ မိုးေမာင္တို႔၂ေယာက္ စုစုေပါင္း ၈ေယာက္ အသက္ကယ္ေလွျဖင့္ ကြ်န္းဆီသို႔ ကူးသြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မိုးေမာင္တို႕ ၂ေယာက္ ျပန္ေလွာ္လာၾကသည္။ ဤနည္း အတိုင္း အေခါက္ေခါက္အခါခါ ကူးၾကရသည္။ မိုးေလတို႔ေၾကာင့္ အားလံုးလည္း ရြဲရြဲစိုေနေတာ့သည္။ လူအားလံုး ကြ်န္းေပၚေရာက္သြား ခ်ိန္တြင္ မိုးေမာင္ႏွင့္ ကိုဂ်စ္တူးတို႔ စက္ေလွဆီသို႔ တစ္ေခါက္ ျပန္ကူးလာကာ လိုအပ္ေသာ ရိကၡာ ပစၥည္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုး အေခါက္အျဖစ္ တင္ေဆာင္ကာ ကြ်န္းဆီသို႔ ျပန္ကူးသြားၾကသည္။ မိုးေလထဲေရာက္ေနေပမယ့္ မပါမျဖစ္ ပုလင္းမ်ားကိုေတာ့ သတိတရ ႏွင့္ သယ္ေဆာင္သြားေၾကာင္းကိုေတာ့ တကူးတက ထည့္ေျပာရန္ပင္ လိုမည္မထင္ေပ။
ထို႔ေနာက္ အသက္ကယ္ေလွကို ကြ်န္းေပၚဆြဲတင္ကာ ကမ္းစပ္က သစ္ပင္တြင္ ခိုင္ခံ့စြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္ ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အမ်ဳိးအမည္ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ အပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ယာယီခိုလံႈ ေနၾကသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီကြ်န္းသည္ မုန္တိုင္းရဲ႕ ေရြ႕လ်ားရာ လမ္းေၾကာင္းတြင္ အစြန္အဖ်ား အေနျဖင့္သာ ပါဝင္သျဖင့္ မၾကာခင္မွာပဲ မိုးေလတို႔ ၿငိမ္သက္သြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ မရပ္မနား ရြာေနေသးေသာ မိုးေၾကာင့္ အားလံုးလည္း ရြဲရြဲစိုေနၾကေလၿပီ။ ေလးၾကမ္း တိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္လည္း ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနရွာၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ အတြက္ အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနသည္မွာ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ကို ကာကြယ္ေပးနိင္တဲ့ ေနရာ တခုခုျဖစ္သည္။
ကိုေဆာင္းယြန္းလႏွင့္ မိုးစက္အိမ္ တို႕က စက္ေလွေပၚမွာ အခင္းအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ ယူေဆာင္လာေသာ ပလပ္စတစ္အစမ်ားႏွင့္ တာလပတ္အပိုင္း မ်ားကို လက္လွမ္းမွီရာ သစ္ကိုင္းတခ်ဳိ႕တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ ေပးလိုက္ၾကသျဖင့္ ယာယီ အမိုးမ်ား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ မိုးစိုျခင္းမွ သက္သာ သြားသျဖင့္ ခ်မ္းေအးမႈ ဒဏ္မွလည္း အမ်ားႀကီး သက္သာသြားေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိုးေလတို႔ ျငိမ္သက္စ ျပဳလာသည္။ အခ်ိန္သည္ကား ညေန ၄ နာရီ ေက်ာ္ခန္႔သို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကိုဒူကဘာမွ
" က်ေနာ္ရယ္ ၊ ညရဲ႕ေကာင္းကင္၊ ရမ္းဂန္း ၊ေသာ္ဇင္၊ ရီႏိုမာန္ ၊ ၿဖိဳးေမာ္ နဲ႔ ကိုမ်ဳိး တို႔က အနီးအနားကို ႀကိဳတင္ၿပီး သြားၾကည့္ထားၾကမယ္။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ေနရတာ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာ ရိွလိုရိွျငား သြားၾကည့္မယ္။ "
မငယ္နိင္မွ " အေဝးႀကီးေတာ့မသြားၾကနဲ႔ေနာ္ ေတာေကာင္ေတြ ရိွရင္ ရိွေနအံုးမယ္ "
" မုန္တိုင္းက်ၿပီးကာစဆိုေတာ့ ေတာေကာင္ေတြလည္း ထြက္မလာနိင္ေသးဘူး ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အႏၱရာယ္ မရိွေလာက္ဘူး "
ကိုမ်ဳိးရဲ႕ ျပန္ေျဖသံအဆံုးမွာေတာ့ ေနရာရွာမည့္ အဖြဲ႔မွ ေတာထဲသုိ႔ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ မ်က္ျမင္ ေတြ႔ရသေလာက္တြင္ ဤကြ်န္းသည္ ႀကီးမားေသာ ကြ်န္းႀကီး ျဖစ္သလို ခန္႔မွန္းရသေလာက္ ေတာနက္ႀကီး ရိွေနသည္။ ပို၍ရွင္းလင္းေသာ ပါတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႏွင့္ ကမ္းေျခအေနအထားကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္း ရာသီဥတု ၾကည္လင္သာယာ ခ်ိန္တြင္ျမင္ေတြ႔ရနိင္မည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ ကြ်န္းတစ္ကြ်န္း ေပၚတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ နိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ ေရာ္ဘင္ဆင္ကရူးဆိုး အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးေနၾကသည္။ အနီးအနားတြင္ မည္သို႔ အသံုးခ်လို႔ရနိင္မည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ရွာၾကည့္ေနၾကသည္။ အဆာေျပစားေသာက္ရန္ မုန္႔တခ်ဳိ႕ကို မေကာင္းကင္ျပာ ႏွင့္ မခ်စ္ၾကည္ေအးမွ လိုက္လံေဝငွေနခ်ိန္တြင္ ရီနိမာန္ ၊ ကိုမ်ဳိးႏွင့္ ေသာ္ဇင္ တို႔ သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ကိုဒူကဘာႏွင့္ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္ကို မေတြ႔သျဖင့္ အားလံုး စိတ္ပူသြားၾကသည္။
" က်န္တဲ့သူေတြေရာ ဘယ္မွာလဲ " မမိုးခ်ဳိသင္းရဲ႕ အေမးေၾကာင့္
ရီနိမာန္ မွ " ဒီေနရာကေန ေတာထဲကို မိနစ္၂၀ေလာက္ ဝင္သြားေတာ့ ျခံဳႏြယ္ေတြ ပိတ္ဖံုးေနတဲ့ လိႈဏ္ဂူ တစ္လံုးကို ကံေကာင္းၿပီး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ လိႈဏ္ဂူမွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔က က်န္တဲ့သူေတြကို လာေခၚတာ "
လိႈဏ္ဂူဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ မိုးစိုၿပီး ခ်မ္းေနသူမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကကာ " ေဝးးးးးးးး " ဟု ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ထြက္လာသည္ ။ သူတို႕ အားလံုး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနၾကရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။
" အားလံုး ကိုယ့္အထုပ္ေလးေတြ ဆြဲၿပီး လိုက္ခဲ့ၾကပါ မၾကာခင္ ေမွာင္လာေတာ့မယ္ "
ကိုမ်ဳိးရဲ႕ စကားအဆံုး အမိုးအျဖစ္မိုးထားေသာ ပလပ္စတစ္အစ မ်ားကို ျပန္ျဖဳတ္ကာ သူတို႔ေတြ႔ထားသည္ ဆိုေသာ လိႈဏ္ဂူရိွရာသို႔ တန္းစီကာ လိုက္ပါသြားၾကေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းတိုးဝင္ရင္း ေတာသည္ နက္သထက္နက္လာသည္။ ေမွာင္စျပဳလာေသာ ေတာထဲတြင္ တစုတစည္းထဲ သြားေနျခင္းသည္ စိတ္ကူးမထားခဲ့ဖူးေသာ အေျခအေနလည္း ျဖစ္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာလည္း ေကာင္းလွသည္။ လူအုပ္မ်ား၍သာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အျဖစ္ကို မေတြးမိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းသူတို႔ အတြက္ ေတာနက္ထဲက ခရီးလမ္းသည္ အမွန္တကယ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားေစသည္။ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လမ္းၿပီးသည့္အခါ မီးခိုးေတြ တအူအူ ထြက္ေနေသာ လိုဏ္ဂူေရွ႕တြင္ ေစာင့္ေနၾကေသာ ကိုဒူကဘာ တိုု႔ အဖြဲ႕ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး ခ်ဳံႏြယ္မ်ား ပိတ္ဖံုးေနေသာ လိႈဏ္ဂူ တစ္လံုးလည္း ျဖစ္သည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုျဖင့္ ေတြ႔ဖို႔မလြယ္နိင္ေပ။
သက္တန္႔ခ်ဳိမွ " မီးခိုးေတြ ဘာလို႔ထြက္ေနတာလဲ " ေမးလိုက္သည္။
ကိုဒူကဘာမွ " က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေတာေတာင္ေတြထဲ သြားတဲ့အခါ ဒီလိုမ်ဳိး လိုဏ္ဂူေတြ ေတြ႔ရင္ အရမ္းဝင္သြားလို႔ မရဘူးဗ် သားေကာင္ေတြ ခိုေအာင္းေနတတ္လို႔ မီးတုတ္ေတြ အရင္ဆံုး ပစ္ထည့္ၿပီး အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ရတယ္ အထဲမွာ သားေကာင္ေတြ ရိွေနရင္ မီးအရိွန္ေၾကာင့္ အျပင္ကို ေျပးထြက္လာၾကတယ္ေလ သားေကာင္ေမာင္း ထုတ္နည္း တမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ "
"ေအာ္ ဒီလိုလား "
" ဒီေနရာမွာေတာ့ အသံုးဝင္သြားၿပီ "
" ဒါနဲ႔ ဘာေကာင္ေတြ ထြက္လာလဲ "မေရႊစင္ဦးကေမးသျဖင့္
" ဘာေကာင္မွ မရိွဘူး အေျခအေနက ေအးေဆးတယ္ " ညရဲ႕ေကာင္းကင္မွ ျပန္ေျဖေပးသည္။ ကိုဒူကဘာမွ
" အေရးႀကီး ပစၥည္းထုပ္ထဲက ဓါတ္မီးေတြ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထုတ္ေပးပါ က်ေနာ္တို႔ လိုဏ္ဂူထဲ အရင္ ဝင္ၾကည့္မယ္"
ထို႔ေနာက္ ဓါတ္မီး မ်ားဖြင့္ကာ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားမွ လိႈဏ္ဂူထဲဝင္သြားေတာ့သည္။ လိႈဏ္ဂူအျပင္ဘက္တြင္ ေတာ့ က်န္တဲ့သူမ်ားမွ အေျခအေနကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ လိႈဏ္ဂူထဲမွ ကိုမ်ဳိး ျပန္ထြက္လာၿပီး
" အားလံုး ဝင္လာလို႔ရၿပီ " ေျပာလိုက္သျဖင့္ အားလံုးတန္းစီၿပီး ဝင္သြားၾကေတာ့သည္။
" အားလံုး ဝင္လာလို႔ရၿပီ " ေျပာလိုက္သျဖင့္ အားလံုးတန္းစီၿပီး ဝင္သြားၾကေတာ့သည္။
လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ ပါလာေသာ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား ထြန္းညိွထားသျဖင့္ လင္းလင္းရွင္းရွင္း ျမင္ေနရသည္။ လိႈဏ္ဂူ ရဲ႕ အျမင့္မွာ ၁၅ ေပခန္႔ ျမင့္ၿပီး အဝင္အဝနားတြင္ ေပ ၂၀ ေက်ာ္ က်ယ္ဝန္းေသာ္လည္း အတြင္းပိုင္းတြင္ အနည္းငယ္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။ လင္းႏို႔ေခ်း မ်ားေၾကာင့္ အတြင္းပိုင္းတြင္ အသက္ရွဴရသည္မွာ သက္ေသာင့္ သက္သာ မရိွေပ။ သို႔ေပမယ့္လည္း ဒီအခ်ိန္တြင္ အေရးႀကီးသည္မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခိုလံႈနိင္မယ့္ ေနရာ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ တစ္ညတာအတြက္သာ ခိုလံႈျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ျဖစ္သလိုသာ ေနလိုက္ၾကမည္ဟု ေတြးထားၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ရာသီဥတု သာယာ ခ်ိန္တြင္ ဒီကြ်န္းမွ ျပန္ခြာၾကမည္ မဟုတ္လား။
ထို႔ေနာက္ ပါလာေသာ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ေနရာခ်ၾကသည္။ နားနားေနေန ထိုင္ရန္ အခင္းမ်ားထုတ္ေနခ်ိန္တြင္
ထို႔ေနာက္ ပါလာေသာ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ေနရာခ်ၾကသည္။ နားနားေနေန ထိုင္ရန္ အခင္းမ်ားထုတ္ေနခ်ိန္တြင္
" ဒီကို ျမန္ျမန္လာၾကည့္ၾကေဟ့ " ျဖိဳးေမာ္ႏွင့္ ကိုဂ်စ္တူး ရဲ႕ ေအာ္သံ ထြက္လာၿပီး လူကိုမူ မျမင္ရေပ။ ထို႔ေနာက္ ဓါတ္မီးေရာင္ ေပၚလာကာ လိႈဏ္ဂူရဲ႕ အေကြ႔မွ ထြက္ေခၚေနေသာ ကိုဂ်စ္တူးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဓါတ္မီးမ်ားကိုင္ကာ ေခၚရာဆီသို႔ သြားၾကည့္ၾကသည္။
ထိုအခါမွ သိရသည္မွာ လိႈဏ္ဂူသည္ ညာဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႕ဝင္သြားသျဖင့္ အဝင္အဝေနရာမွ ၾကည့္လ်င္ လိႈဏ္ဂူ အဆံုးဟု ထင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ လိႈဏ္ဂူ သည္ ညာဘက္သုိ႔ ေကြ႔ဝင္သြားကာ မည္သည့္ ေနရာတြင္ ဆံုးမည္ဟု မသိနိင္ၾကေပ။ အတြင္းပိုင္းေရာက္ေလ ပို၍ က်ဥ္းေျမာင္းသြားေလ ျဖစ္သည္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ျဖင့္ ထိုးၾကည့္ေသာ္လည္း အေကြ႔အေကာက္မ်ားေၾကာင့္ လိႈဏ္ဂူ နံရံမ်ားကိုသာ ေတြ႔ၾကရသည္။
" ဒီမွာၾကည့္ၾက "
ၿဖိဳးေမာ္မွ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ထိုးျပေသာ ေနရာကုိ ဝိုင္းၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ အသံုးျပဳထားေသာ မီးပံုတခုကို ျပာေတြ ဖံုးလ်က္သား ေတြ႔လိုက္ရသည္။
" မီးပံု အေဟာင္း ႀကီးနဲ႔ ထင္းတုံေတြပါလား " လင္းၾကယ္ျဖဴမွ ေရရြတ္လိုက္သည္။
" ဒါဆို ဒီဂူထဲမွာ အရင္က ခိုေအာင္းဖူးတဲ့ သူေတြ ရိွခဲ့ဖူးမယ္ " ကိုေဇာ္မွ ေသခ်ာေသာ ေလသံျဖင့္ဝင္ေျပာသည္။
" ကိုေဇာ္ရယ္ နင္ေျပာမွပဲ ရွင္းသြားေတာ့တယ္ မီးပံုႀကီးေတြ႔ပါတယ္ဆိုမွ လူေတြရိွခဲ့ဖူးမယ္ဆိုပဲ "
မျမေသြးနီရဲ႕ အရႊန္းေဖာက္လိုက္မႈေၾကာင့္ ဝိုင္းရယ္ၾကေတာ့သည္။
" က်ေနာ္တို႔လို မုန္တိုင္းခိုရင္း ခဏနားၾကတာေနမွာပါ " ျဖိဳးေမာ္ရဲ႕ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာေသာ စကားသည္ အနီးစပ္ဆံုး အမွန္တရား ျဖစ္ေနသျဖင့္ အားလံုးလက္ခံသြားၾကသည္။ ရမ္းဂန္းႏွင့္ မိုးေမာင္ကေတာ့ ဂူအတြင္းပိုင္းထဲ အထိ သြားၾကည့္ခ်င္ေနေပမယ့္ မိုးခ်ဳပ္ေနသျဖင့္ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ ရသည္။
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီညအတြက္ မီပံုပြဲ လုပ္လို႔ရၿပီေဟ့ "
ျမတ္မြန္ရဲ႕ အၾကံေပးမႈေၾကာင့္ အားလံုးပဲ ေဟး ခနဲ ထေအာ္ၾကေတာ့သည္။ ထိုစိတ္ကူးေၾကာင့္ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ သြားၾကေလၿပီ။ ယေန႔မနက္ခင္းထဲက အႏၱရာယ္ ၾကားထဲမွာ ရုန္းကန္ေနခဲ့ရသျဖင့္ ယခုမွ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရရိွျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မီးပံုအေဟာင္းကို ျပာမ်ား ဖယ္ရွားၿပီး အသစ္ျပန္ဖိုၾကသည္။ မီးစြဲလာေသာအခါ ေဘးတြင္ပံုထားေသာ ထင္းတံုးမ်ား ထပ္ထည့္လိုက္သည့္အခါ အားေကာင္းေသာ မီးပံုတစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ယခုအခါ ေႏြးေထြးမႈ စိတ္ခ်လံုျခံဳမႈတို႔ေၾကာင့္ အားတက္လာၾကသည္။ ထိုအခါမွ ဆာေလာင္ျခင္းကို ခံစားလာၾက ရေတာ့သည္။ ပါလာေသာ ငါးေသတၱာဗူး၊ အသားဗူး ေတြကို လူစံုတက္စံု ေဝငွစားေသာက္ကာ မီးပံုပြဲကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပၾကသည္။ သီခ်င္းေတြဆိုၾက ၊ စကားေတြေျပာၾက ေသာက္တတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြက အနည္းငယ္ ေသာက္ၾကျဖင့္ ေန႔လည္က ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ေသာ အႏၱာရယ္ကို ေမ့သြားၾကေတာ့သည္။ မငယ္နိင္ႏွင့္ သက္တန္႔ခ်ဳိမွလည္း မအီမသာ ျဖစ္ေနသူမ်ားကို ေသာက္ေဆးမ်ား လိုက္ေပးၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ မီးပံုပြဲကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပၾကေတာ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း အဆုိဝါသနာရွင္ေလးမ်ားျဖစ္ေသာ ပါးလံုး၊ အိန္ဂ်ယ္ ၊ ညီမေလးႏွင့္ ေက်ာ္ပိုးအိတ္၊ တို႔က သူတို႕ရဲ႕ အသံမ်ားျဖင္႕ ဘေလာဂ္ဂါ အုပ္စုကို ေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။ အၿငိမ့္ကရန္ ဇာတ္ကရန္ ဝါသနာ ႀကီးလွေသာ ကိုဂ်စ္တူးကေတာ႕ မင္းသားဟန္ပန္ အျပည့္ျဖင့္ ဇာတ္မင္းသား ဖိုးခ်စ္ကို အားက်ကာ သူ႕ကိုယ္သူ ဖိုးဂ်စ္ ဟုေၾကျငာၿပီး အေျပာအဆို အငိုအလြမ္း ကျပသီဆို ေဖ်ာ္ေျဖပါေတာ႕သည္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားအားလံုး ဝါးဆစ္ပိုင္းမ်ား တီးသူတီး၊ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား ေခါက္သူေခါက္ႏွင့္ မင္းသားေလး ဖိုးဂ်စ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေထာက္ပံ့ေပးေနၾကသည္။ လင္းၾကယ္ျဖဴ ကေတာ႕ သူ႕ကိုယ္သူ စိုင္းစိုင္းခမ္းျဖဴ ဟုဆိုက စိုင္းစိုင္းသီခ်င္းျဖစ္ေသာ ေတာေဂၚလီကို အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့ ဟု အမူအရာ ဟန္ပန္အျပည့္ျဖင့္ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖသည္။ ကိုမ်ိဳး(အညာေျမ) ကေတာ့ သူအႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုး တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခု သီခ်င္းကို သီဆိုျပေလသည္။ ရီႏိုမာန္မွ သူ႔အႀကိဳက္သီခ်င္းျဖစ္တဲ့ သဘာဝရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို အပီဟဲေတာ့သည္။
"လူေတြနဲ႔ေဝးေဝး ေဝးတဲ့နယ္ေျမ တစ္ေနရာ ရိွရိွ ရိွရမယ္ေလ xxxxx"
သူ႔ရဲ႕ သီခ်င္းသံတြင္လည္း အားလံုး စီးေမ်ာကုန္ၾကသည္။ မခ်စ္ၾကည္၊ မခ်ိဳသင္း၊ မေရႊစင္တို႕ ၃ေယာက္ကို က်န္သူမ်ားက ပြဲေတာင္းၾကသျဖင္႕ သူတို႕ ငယ္ငယ္က ဆိုခဲ႕ေသာ မႈန္ေရႊရည္ သီခ်င္းေလးႏွင့္ ကျပၾကသျဖင္႕ တစ္ဝါးဝါးႏွင္႕ ပြဲက်ရေသးသည္။ သူတို႔ ၃ ေယာက္ကတဲ့ အခ်ိန္တြင္ က်န္တဲ့သူမ်ားမွ ေနရာ ပိုက်ယ္သြားေအာင္ ဖယ္ေပးၾကရေသးသည္။ တစ္ေယာက္က ေလ့က်င့္ရံုသြားၿပီး ေလ့က်င့္ရသည္အထိ အေျခအေနရိွၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရခဲေသတၱာကိုေတာင္ ေသာ့ခတ္ထားရတဲ့ သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေနရာက်ယ္က်ယ္မွ အဆင္ေျပနိင္မည္ မဟုတ္လား။ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ဘေလာဂ္ဂါ မ်ားျဖစ္သျဖင့္ မည္သူမွ် ဟန္မေဆာင္ စတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ဒီညေလးကိုေတာ့ မည္သူမွ ေမ့နိင္ၾကမည္ မထင္ေတာ့ေပ။ ထင္မွတ္မထားေသာ ေတာတြင္းက ညတစ္ည ပဲမဟုတ္လား။ ညဥ့္နက္လာသျဖင့္ မိန္းခေလးမ်ားကို လိႈဏ္ဂူရဲ႕ အတြင္းပိုင္းတြင္ အိပ္ေစသည္။ တခ်ဳိ႕ေတြက အိပ္သြားၾကေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မီးပံုကို ထင္းထပ္ထည့္ရင္း စကားထိုင္ေျပာေနၾကသည္။ မုန္တိုင္း အခ်ိန္တုန္းက မိမိတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေျပာကာ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ေနၾကသည္။ ယခုေတာ့လည္း ဒါေတြဟာ ရယ္ေမာဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ည ၃ နာရီ ခန္႔တြင္ ေနာက္ထပ္ ထင္းတံုး အႀကီးမ်ားကို ထပ္တည့္ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္အစုအဖြဲ႔မ်ားျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ တစ္ေန႔တာလံုး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနခဲ့ၾကေလၿပီ။
"လူေတြနဲ႔ေဝးေဝး ေဝးတဲ့နယ္ေျမ တစ္ေနရာ ရိွရိွ ရိွရမယ္ေလ xxxxx"
သူ႔ရဲ႕ သီခ်င္းသံတြင္လည္း အားလံုး စီးေမ်ာကုန္ၾကသည္။ မခ်စ္ၾကည္၊ မခ်ိဳသင္း၊ မေရႊစင္တို႕ ၃ေယာက္ကို က်န္သူမ်ားက ပြဲေတာင္းၾကသျဖင္႕ သူတို႕ ငယ္ငယ္က ဆိုခဲ႕ေသာ မႈန္ေရႊရည္ သီခ်င္းေလးႏွင့္ ကျပၾကသျဖင္႕ တစ္ဝါးဝါးႏွင္႕ ပြဲက်ရေသးသည္။ သူတို႔ ၃ ေယာက္ကတဲ့ အခ်ိန္တြင္ က်န္တဲ့သူမ်ားမွ ေနရာ ပိုက်ယ္သြားေအာင္ ဖယ္ေပးၾကရေသးသည္။ တစ္ေယာက္က ေလ့က်င့္ရံုသြားၿပီး ေလ့က်င့္ရသည္အထိ အေျခအေနရိွၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရခဲေသတၱာကိုေတာင္ ေသာ့ခတ္ထားရတဲ့ သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေနရာက်ယ္က်ယ္မွ အဆင္ေျပနိင္မည္ မဟုတ္လား။ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ဘေလာဂ္ဂါ မ်ားျဖစ္သျဖင့္ မည္သူမွ် ဟန္မေဆာင္ စတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ဒီညေလးကိုေတာ့ မည္သူမွ ေမ့နိင္ၾကမည္ မထင္ေတာ့ေပ။ ထင္မွတ္မထားေသာ ေတာတြင္းက ညတစ္ည ပဲမဟုတ္လား။ ညဥ့္နက္လာသျဖင့္ မိန္းခေလးမ်ားကို လိႈဏ္ဂူရဲ႕ အတြင္းပိုင္းတြင္ အိပ္ေစသည္။ တခ်ဳိ႕ေတြက အိပ္သြားၾကေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မီးပံုကို ထင္းထပ္ထည့္ရင္း စကားထိုင္ေျပာေနၾကသည္။ မုန္တိုင္း အခ်ိန္တုန္းက မိမိတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေျပာကာ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ေနၾကသည္။ ယခုေတာ့လည္း ဒါေတြဟာ ရယ္ေမာဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ည ၃ နာရီ ခန္႔တြင္ ေနာက္ထပ္ ထင္းတံုး အႀကီးမ်ားကို ထပ္တည့္ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္အစုအဖြဲ႔မ်ားျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ တစ္ေန႔တာလံုး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနခဲ့ၾကေလၿပီ။
မနက္ခင္းတြင္ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးလာၾကသည္။ မခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႕ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္
" ဒီနားမွာထားတဲ့ ရိကၡာဗူးေတြ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္မရိွေတာ့ဘူး "
" ဟင္ "
" ဟုတ္ပါ့မလား ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ပဲ ရိွတာေလ "
" အစ္မကိုယ္တိုင္ ညက ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းျပီး ထားထားတာေလ အစ္မမွတ္မိတယ္ အခုမရိွေတာ့ဘူး "
" သားေကာင္မ်ား ဝင္ဆြဲသြားတာမ်ားလား " ဇူးရဲ႕အေမးကို
" အသားသြပ္ဗူးေတြကို သားေကာင္ေတြက စားတတ္မွာ မဟုတ္သလို အနံ႔လည္း မရနိင္လို႔ ဆြဲသြားမယ္ဆိုတာ မျဖစ္နိင္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္ " မဆုမြန္မွ ဝင္ေျဖေပးလိုက္သည္ ထိုအေျဖသည္ ျဖစ္နိင္ဖြယ္ရိွသျဖင့္ စဥ္းစားရ ခက္ကုန္ေတာ့သည္။
" ဒါဆို ဒီကြ်န္းေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ အျပင္ လူ ေတြ ရိွနိင္တယ္ေပါ့ "
" ေသခ်ာမေျပာတတ္ေပမယ့္ ျဖစ္နိင္ေျခထဲမွာေတာ့ ေတြးထားရမယ္ "
" အားလံုး သတိနဲ႔ ေနၾကပါ " ကိုဂ်စ္တူးရဲ႕ သတိေပးသံေၾကာင့္ အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
" အခုမနက္စာ အတြက္ေရာ က်န္ေသးလား အစ္မ "
" က်န္ပါေသးတယ္ အထုပ္ေတြ ခြဲထည့္ထားတဲ့ အက်ဳိးေပါ့ "
" ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္ "
လက္က်န္ရိကၡာမ်ားျဖင့္ မနက္စာကို ေျဖရွင္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ေညာင္ရမ္းမွ
" ဒီကြ်န္းကေန ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ ခြာမယ္ အနီးအနားၾကည့္ခ်င္သူမ်ားလည္း အစုအဖြဲ႔ေလးေတြနဲ႔ သြားၾကပါ ၁၀ နာရီ ထိုးရင္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့ၾကပါ ။အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အေဝးႀကီးကို မသြားၾကပါနဲ႔ "
ထို႔ေနာက္ အနီးအနားသို႔ ေလ့လာရန္ အလို႔ငွာ အစုအဖြဲ႔မ်ားျဖင့္ ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကမ္းေျခဘက္ သြားကာ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သည္႕ အဖြဲ႕တြင္ အျဖဴေရာင္ နတ္သမီးက ေရွ႕ဆံုးက ဦးေဆာင္ေနသည္။ ဘေလာဂ္႕ေပၚတြင္ ေတာေတာင္ရႈခင္းမ်ားျဖင္႕ ပံုကေလးမ်ားကို ထူးထူးျခားျခား တင္ရေတာ႕မည္ျဖစ္၍ သူမဝမ္းသာေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ကိုဂ်စ္တူးကေတာ႕ ေတာေတာင္ ရႈခင္းမ်ား ႏွင့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ကို မည့္သည့္ေနရာတြင္ ဓါတ္ပံုရိုက္လ်င္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားရခက္ေနသည္။ သူ႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ကံေကာင္းသည့္ အခ်က္မွာ ကင္မရာေလး မပ်က္မစီး က်န္ေနေသးတာပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီကင္မရာသာမရွိေတာ့လွ်င္ သူ႕အသည္း တစ္ျခမ္းပဲ႕တာႏွင့္ တူေပေတာ႕မည္။
ညထဲက အားခဲထားေသာ ကိုဒူကဘာ မိုးေမာင္ႏွင့္ ရမ္းဂန္း တို႔ကေတာ့ ဓါတ္မီးကိုယ္စီျဖင့္ ဂူအတြင္းပိုင္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္ကို မည္သူမွ သတိမထားလိုက္မိၾကေပ။ ဂူအတြင္းပိုင္းေရာက္ေလ ေအးစိမ့္မႈက ပိုလာေလ ျဖစ္သည္။ အေတာ္အတန္ ေလွ်ာက္လွမ္းၿပီးသည့္ေနာက္ ေနာက္ထပ္ လမ္းသြယ္မ်ားကိုပါ ေတြ႔လာၾကသည္။ အတြင္းပိုင္းေရာက္လာေလ ဂူရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းထားပံုသည္ ပို၍ ရႈပ္လာေလျဖစ္သည္။ ဂူအေသးေလးမ်ားကို ေနရာအႏွံ႕ေတြ႕ရသည္။ ထိုဂူကေလးမ်ားမွာ အတြင္းပိုင္း ဘယ္ေနရာထိေပါက္မည္ဆိုတာ ခန္႕မွန္းရန္ မလြယ္ကူေပ။ ေမွာင္မွဲေနၿပီး က်ဥ္းလဲက်ဥ္းေျမာင္းလွသျဖင္႕ ဂူတိုင္းကို ဝင္ၾကည္႕ရန္လဲ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ခရီးအေတာ္အတန္ ေပါက္လာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ပင္ ေမာပန္းစျပဳလာသည္။ ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝးလည္း ေရာက္လာၿပီ။
"ကဲ ျပန္လွည့္ၾကရေအာင္ကြာ ငါတို႔ကို စိတ္ပူေနမယ္"
ကိုဒူကဘာ မွ ေျပာလိုက္သျဖင့္ သူတို႔ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ဖို႔ ေျခလွမ္းမ်ားကို ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ရမ္းဂန္းမွ
" ခဏေလာက္ အေမာေျဖရေအာင္ဗ်ာ " ဟုေျပာၿပီး ေက်ာက္ဂူနံရံ ေဘးနားတြင္ ရိွေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚ တက္ထိုင္က ဂူနံရံကို မွီလိုက္သည္။ မိုးေမာင္ကပါ ရမ္းဂန္းရဲ႕ နံေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္ကာ အေမာေျဖရန္ နံရံကို ေနာက္ေက်ာမွီလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ဂူနံရံ လႈပ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ လန္႔ၿပီး ထခုန္ၾကသည္။ သူတို႔မွီထားေသာ အရာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိၾကသည္။ သူတို႔မွီထားေသာ ဂူနံရံသည္ အေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္ပို၍တိုးထြက္ေနသည္။ မိုးေမာင္ႏွင့္ရမ္းဂန္း ထိုနံရံကို လက္ျဖင့္ တြန္းၾကည့္ၾကသည္။ ေက်ာက္နံရံ လႈပ္ရွားသြားသည္။
" ကိုဒူကဘာ ဒီနံရံႀကီးက လႈပ္ေနတယ္ဗ် "" ခဏေလာက္ အေမာေျဖရေအာင္ဗ်ာ " ဟုေျပာၿပီး ေက်ာက္ဂူနံရံ ေဘးနားတြင္ ရိွေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚ တက္ထိုင္က ဂူနံရံကို မွီလိုက္သည္။ မိုးေမာင္ကပါ ရမ္းဂန္းရဲ႕ နံေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္ကာ အေမာေျဖရန္ နံရံကို ေနာက္ေက်ာမွီလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ဂူနံရံ လႈပ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ လန္႔ၿပီး ထခုန္ၾကသည္။ သူတို႔မွီထားေသာ အရာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိၾကသည္။ သူတို႔မွီထားေသာ ဂူနံရံသည္ အေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္ပို၍တိုးထြက္ေနသည္။ မိုးေမာင္ႏွင့္ရမ္းဂန္း ထိုနံရံကို လက္ျဖင့္ တြန္းၾကည့္ၾကသည္။ ေက်ာက္နံရံ လႈပ္ရွားသြားသည္။
ရမ္းဂန္းရဲ႕ ေခၚသံေၾကာင့္ ကိုဒူကဘာ ေရာက္လာၿပီး ၃ ေယာက္အားျဖင့္ တြန္းၾကေတာ့သည္။ ပို၍လႈပ္ရွားသြားသျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္သည္။ ထိုအခါမွ ေတြ႔လိုက္ရသည္မွာ ထိုအရာသည္ ေက်ာက္နံရံႏွင့္ တဆက္ထဲလို ျဖစ္ေနသည့္ ဂူေပါက္ဝတစ္ခု ကို ပိတ္ထားေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးသာ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။
သို႔ႏွင္႕ သံုးေယာက္သား တစ္ႏွစ္သံုး ဆိုၿပီး အားစိုက္ တြန္းလိုက္ၾကရာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမွာ ဝုန္းခနဲ ျမည္ကာ လိမ့္၍သြားၿပီး ဂူအတြင္းသို႕ သူတို႕၃ေယာက္လံုး အရွိန္ႏွင္႕ ဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။ ဂူကေလးမွာ မက်ဥ္းမက်ယ္ အေနအထားေလာက္သာ ရိွသည္။ လိႈဏ္ဂူရဲ႕ေထာင့္တြင္ ေျမႀကီးထဲမွ တဝက္ေပၚေနေသာ အရာဝတၳဳ တခုကို ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္။ မည္သည့္အရာမ်ား ျဖစ္နိင္မလဲ သြားၾကည့္ၾကသည္။ ထိုအရာေလးမွာ ကႏုတ္မ်ားေဖာ္ထားေသာ ေရွးေဟာင္း သံေသတၱာအလတ္စားတစ္လံုး ျဖစ္သည္။ အထဲတြင္ ဘာေတြရွိသည္ေတာ့ မသိနိင္ေသးေပ။ သူတို႕ ၃ေယာက္လံုး ရင္ခုန္သြားၾကသည္ကေတာ႕ အမွန္ျဖစ္သည္။ ေသတၱာတြင္လည္း ေသာ့ႀကီးတစ္လံုး ခတ္ထားသည္။
" ဟာ.... ေသတၱာ တလံုးပါလား "
" ဘာေသတၱာ ႀကီးလဲ မသိဘူး "
" ဧကႏၱေတာ့ ရတနာ ေသတၱာျဖစ္မလား မသိဘူး "
" ကဲ ဘာလဲ သိရေအာင္ ဖြင့္ၾကမယ္ကြာ "
ဟုကိုဒူကဘာ မွ ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခတ္ထားေသာ ေသာ့ကိုဖ်က္ ပစ္ရန္ လက္နက္လိုက္ရွာၾကသည္။ ရတနာေသတၱာ ျဖစ္နိင္ဖြယ္ရိွသည္ ဆိုေသာ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ လက္မ်ားပင္ တုန္ယင္ ေနၾကသည္။ အနီးအနားတြင္ အေနေတာ္ ေက်ာက္တံုး ရွာမရသျဖင့္ ေသတၱာကို ဖြင့္ဖုိ႔ရန္ ခက္ခဲေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးေမာင္မွ
" အခုမဖြင့္နဲ႔ေတာ့ကြာ အားလံုးနဲ႔ ေတြ႔မွ ဖြင့္ရေအာင္ ဒီေသတၱာကို သယ္သြားၾကမယ္ "
မိုးေမာင္ရဲ႕ အၾကံကို သေဘာတူၾကၿပီး ေသတၱာႀကီးကို လိႈဏ္ဂူ အဝ သို႔ သယ္သြားၾကေတာ့သည္။ ေသတၱာ အတြင္းတြင္ ဘာမ်ားရိွေနမလဲ ဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အျပန္ခရီးမွာ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မၾကာခင္ လိုဏ္ဂူဝကို ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ လိႈဏ္ဂူထဲတြင္လည္း အနီးအနား သြားရာမွ ျပန္လာသူတို႔ျဖင့္ လူစံု သေလာက္နီးနီးရိွေနသည္။ မဆုမြန္ အျဖဴေရာင္နတ္သမီး မခ်စ္ၾကည္ေအး တို႔ အဖြဲ႔ႏွင့္ လင္းၾကယ္ျဖဴ ၊ ရီနိုမာန္ ၊ ကိုဂ်စ္တူး တို႔သာ ျပန္မေရာက္ၾကေသး ျခင္း ျဖစ္သည္။
" လာၾကည့္ၾကေဟ့ ဂူထဲကေန ေသတၱာႀကီး တစ္လံုး ေတြ႔ခဲ့လို႔ ဒီကို သယ္လာတယ္ "
ရမ္းဂန္းရဲ႕ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေအာ္သံေၾကာင့္ ဂူထဲတြင္ ရိွေနသူမ်ား အနားေရာက္လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေသတၱာႀကီးကို ဝိုင္းပတ္ကာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေမးၾကေတာ့သည္။
" ဘာေသတၱာႀကီးလဲ "
" ရတနာေတြ ဆိုရင္ ေကာင္းမယ္ေဟ့ "
" ရတနာေတြသာဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ေတြ ခ်မ္းသာျပီကြ "
" ဘာလဲသိရေအာင္ ျမန္ျမန္ဖြင့္ၾကေလ "
" ဟုတ္တယ္ ျမန္ျမန္ဖြင့္ေတာ့ "
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္ခဲ ခပ္လတ္လတ္ တစ္လံုးကို ရွာကာ ေသတၱာရဲ႕ ေသာ့ခေလာက္ကို ထုႏွက္ကာ ဖြင့္ၾကေတာ့သည္။ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ ေသာ့ခေလာက္ တခ်က္ထုမိတိုင္း အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲတြင္လည္း တဒိန္းဒိန္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အထဲတြင္ ေတြ႔ရေသာ အရာသည္ မည္သည့္အရာ ျဖစ္မွန္း စိတ္ကူးျဖင့္ ပံုေဖာ္ေနၾကသည္။ ၁၀ ခ်က္ေက်ာ္ခန္႔ ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ထုၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ေသာက္ခေလာက္ႀကီး ျပဳတ္ ထြက္သြားေတာ့သည္။
" ပြင့္သြားၿပီေဟ့ "
" ဖြင့္ ဖြင့္ "
ထို႔ေနာက္ ေသတၱာ အဖံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ေတာက္ပေသာ အလင္းေရာင္ ျဖာခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ တစ္ေတာင္ခန္႔ရိွေသာ ေက်ာက္နက္ရုပ္တု တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ရုပ္တုရဲ႕ ပံုသ႑ာန္မွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္နာသြင္ျပင္ႏွင့္ တူညီေနေပမယ့္ သဘာဝအတိုင္း ျဖစ္ေနေသာေက်ာက္နက္တံုး တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အနက္ေရာင္ေက်ာက္ ရုပ္တု တစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ နဖူးေနရာတြင္ ႀကီးမားေတာက္ပေသာ စိန္းတံုးႀကီး တစ္တံုးကို ျမဳပ္ႏွံထားသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ လူမ်ဳိးစု တစ္စုစု ကိုးကြယ္ေသာ နတ္ရုပ္တု ျဖစ္နိင္သည္။ ထိုစိန္တံုးမွ တလက္လက္ ေတာက္ပေသာ အေရာင္မ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။ အလြန္ အဖိုးအနဂၢထိုက္တန္ေသာ စိန္တံုးႀကီး ျဖစ္သည္။ ထိုနတ္ရုပ္တုႀကီးကို ဖယ္လိုက္သည့္ အခါတြင္ေတာ့ ေအာက္ေျခတြင္ ေက်ာက္သံပတၱျမား မ်ားကို အမ်ားအျပား ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ သည္။
" ရတနာေတြေဟ့ "
" ငါတို႔အားလံုး ခ်မ္းသာၿပီကြ "
" ေဟးးးး"
" ေဝးးးး ခ်မ္းသာၿပီေဟ့ "
ရတနာေတြ ျမင္မိသျဖင့္ ဝမ္းသာလံုးဆို႔ကာ ထခုန္ၾကေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲကာ လႈပ္ရမ္းၾကေတာ့သည္။ ငယ္ရြယ္သူတို႔သည္ကား ခုန္ေပါက္ေနၾကေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရလ်င္ မည္သူမဆို ဤထက္မေလ်ာ့ေသာ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ မႈမ်ားျဖစ္ၾကမည္မွာ မလြဲေပ။
မမိုးခ်ဳိသင္းမွ " တကယ္ေတာ့ တို႔ေတြကို မုန္တိုင္းက ရတနာေတြ ရိွတဲ့ဆီကို ပို႔လိုက္တာကိုးး" ဟု ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ အသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
" ဒါဟာ အားလံုးရဲ႕ စုေပါင္း ကံတရားေၾကာင့္ ဆိုလည္း မမွားဘူေလ " မေကာင္းကင္ျပာရဲ႕ စကားအဆံုးတြင္
" မွန္တာေပါ့ အားလံုးရဲ႕ စုေပါင္းကံတရားက အခုေတာ့ ငါတို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ေပါ့ကြ ဟားဟား "
အားလံုးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ အသံထြက္လာ သျဖင့္ အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဘေလာ့ဂ္ဂါ အားလံုးကို လက္နက္မ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထားေသာ လူ ၁၀ ေယာက္ခန္႔ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
" ဟင္ "
" အို "
"ဟာ "
" ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္မလုပ္နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ရင္ ပစ္လိုက္မယ္ "
မ်က္လံုးတဖက္တြင္ သားေရအနက္ႀကီးတပ္ထားသူမွ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုေဆာင္းယြန္းလမွ
" က်ေနာ္တို႔က မုန္တိုင္း ဝင္ခိုၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြပါ အသက္အႏၱရာယ္ေတာ့ မေပးပါနဲ႔ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ "
" က်ဳပ္တို႔ အေၾကာင္း မၾကားဖူးေသးဘူးနဲ႔တူတယ္ က်ဳပ္တို႔က ဒီပင္လယ္ျပင္မွာ က်က္စားတဲ့ ပင္လယ္ဓားျပ ေတြေလ ဟားဟား အခုေတာ့ ကုန္းေျမေပၚမွာပဲ တိုက္လိုက္ရျပီေပါ့ ဒီကၽြန္းေပၚမွာလာျပီး မုန္တိုင္းခိုၾကတာခ်င္းေတာ့ တူတာေပါ့ေလ "
သားေရ အနက္ႀကီးတပ္ထားသူရဲ႕ ေျဖရွင္းသံ အဆံုးတြင္ ေဘးနားတြင္ ရပ္ေနေသာ ဆံပင္ခပ္ျမင့္ျမင့္ စီးထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးမွ
" ေဟ့ဒီမွာ ကိုရင္ေနာ္ အမ်ားႀကီးရွင္းျပမေနနဲ႔ လုပ္စရာ ရိွတာ ဆက္လုပ္ပါ "
" ဟုတ္ကဲ့ အစ္မေတာ္ ခင္ဦးေမ "
ကိုရင္ေနာ္မွ ဦးညႊတ္ကာ ေလးေလးစားစား ျပန္ေျဖလိုက္သျဖင့္ ထိုအဖြဲ႔တြင္ မခင္ဦးေမ ဆိုသူမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆရသည္။
" မာမီညိဳ အဲ.... ဏီလင္းညိဳ နဲ႔ ကိုကိုေမာင္ က ရတနာ ေသတၱာ သြားယူပါ "
ကိုရင္ေနာ္ ဆိုသူရဲ႕ စကားအဆံုးတြင္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ကိုကိုေမာင္ ႏွင့္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္းဏီလင္းညိဳ တို႔ ရတနာ ေသတၱာကို သြားယူလိုက္ ၾကသည္။ ပင္လယ္ဓါးျပ မ်ားလက္ထဲ ပါသြားေသာ ရတနာေသတၱာကို ၾကည့္ၿပီး အဖမ္းခံထားရသူတို႔ ဝမ္းနည္း သြားၾကသည္။ ရတနာေတြ လက္ထဲအထိေရာက္ၿပီးမွ လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးလိုက္ရၿပီ။ အခုေတာ့ သူတို႔ ဘာမွ မတတ္နိင္ေတာ့ေလၿပီ၊ သူတို႔ရဲ႕ အသက္အႏၱရာယ္ အတြက္ပင္ အာမမခံနိင္ၾကေတာ့ေပ။
" ျခင္ က ရတနာ ေသတၱာကို ယူထားလိုက္ပါ " ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ စကားအဆံုး ညာဘက္ အစြန္ဆံုးတြင္ လက္နက္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားေသာ ျခင္ ဆိုသူက ရတနာ ေသတၱာကို လွမ္းယူလိုက္သည္။
" ကဲ တစ္ေယာက္စီ ေရွ႕တိုးလာပါ ေျပာတဲ့အတိုင္း နားမေထာင္ရင္ေတာ့ လက္ညိဳးေလးကို ေကြးလိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူးေနာ္ "
" ဒီကိုလာ ၊ စိတ္စမ္းေရ ၊ ရြက္လႊင့္ျခင္း နဲ႔ little brookတို႔က သူတို႔ကို ၅ ေယာက္တစ္တြဲဆီ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ပါ "
" ေျခလွမ္းသစ္ နဲ႔ ဒႆက ဂူဝမွာ ေစာင့္ေနပါ သူတို႔လူေတြ က်န္ရင္ က်န္ေနအံုးမွာ ေတြ႔တာနဲ႔ ဖမ္းေခၚလာခဲ့"
ပင္လယ္ဓားျပအဖြဲ႔သားမ်ားသည္ ဇာတ္တိုက္ထားသကဲ့သို႔ ေပးထားေသာ တာဝန္ အတိုင္း သြက္သြက္ လက္လက္ လႈပ္ရွားၾကေတာ့သည္။
" က်မတို႔ အသက္ကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါ တကယ္ဆိုရင္ တစ္လုတ္စားဖူး သူ႕ေက်းဇူးဆိုတာလည္း ရိွပါတယ္ "
မခင္ေလးငယ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။
" ဘာေက်းဇူးလည္း ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အခုမွ ေတြ႔ဖူးတာေနာ္ ဘာလဲ ေသရမွာ စိုးလို႔ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာေနတာလား ဟားဟား " ကိုရင္ေနာ္မွ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
" ရွင္တို႔ေတြ က်မတို႔ရဲ႕ ရိကၡာဗူးေတြကို ဝင္ယူထားတယ္မဟုတ္လား မနက္က ရိကၡာထုပ္တစ္ထုပ္ေပ်ာက္တာ သိၿပီးၿပီ "
" က်ဳပ္တို႔ေျပာၿပီးပါပေကာ အခုမွ ေတြ႔ဖူးတာပါဆို က်ဳပ္တို႔လည္း မုန္တိုင္းခိုရင္း ညထဲက ေရာက္ေနတာ တကယ္ဆိုရင္ ဒီဂူက က်ဳပ္တို႔ ခိုေနၾကဂူဗ် မီးပံု အေဟာင္းေတြ မေတြ႔ဘူးလား ခင္ဗ်ားတို႔ အရင္ဦးသြားလို႔ အေျခအေန အကဲခတ္ရင္း တစ္ည ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ အသားဗူးေတြေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မယူဘူး " ဒီကိုလာရဲ႕ ရွင္းျပသံ အဆံုးတြင္
" တို႔ေတြက ဒီလို အလုပ္ေသးေသးေလးေတြ လုပ္တဲ့ သူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး အကိတ္ေတြပဲ စိတ္ဝင္စားတာ ဟင္း ဟင္း "
မာမီညိဳ ဆိုသူမွ ဟန္ပန္အမူအရာျဖင့္ ဝင္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား အားလံုး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။
ဒါဆိုလ်င္ေတာ့ ဒီကြ်န္းေပၚတြင္ အသားဗူး ခိုးယူသြားေသာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရိွေနနိင္သည္။ ထို႔ျပင္ အခုထိ ျပန္မလာေသးေသာ မဆုမြန္ ၊ အျဖဴေရာင္နတ္သမီး မခ်စ္ၾကည္ေအး ၊ လင္းၾကယ္ျဖဴ ၊ ရီနိုမာန္ ၊ ကိုဂ်စ္တူး တို႔မ်ား လာကယ္နိင္မလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း ရိွေနၾကေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ပင္လယ္ဓားျပေတြရဲ႕ လက္နက္မ်ားကို မည္သုိ႔ အန္တု နိင္ၾကပါ့မလဲ ေတြးမိသျဖင့္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ သြားရေတာ့သည္။
" တို႔ေတြက ဒီလို အလုပ္ေသးေသးေလးေတြ လုပ္တဲ့ သူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး အကိတ္ေတြပဲ စိတ္ဝင္စားတာ ဟင္း ဟင္း "
မာမီညိဳ ဆိုသူမွ ဟန္ပန္အမူအရာျဖင့္ ဝင္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား အားလံုး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။
ဒါဆိုလ်င္ေတာ့ ဒီကြ်န္းေပၚတြင္ အသားဗူး ခိုးယူသြားေသာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရိွေနနိင္သည္။ ထို႔ျပင္ အခုထိ ျပန္မလာေသးေသာ မဆုမြန္ ၊ အျဖဴေရာင္နတ္သမီး မခ်စ္ၾကည္ေအး ၊ လင္းၾကယ္ျဖဴ ၊ ရီနိုမာန္ ၊ ကိုဂ်စ္တူး တို႔မ်ား လာကယ္နိင္မလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း ရိွေနၾကေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ပင္လယ္ဓားျပေတြရဲ႕ လက္နက္မ်ားကို မည္သုိ႔ အန္တု နိင္ၾကပါ့မလဲ ေတြးမိသျဖင့္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ သြားရေတာ့သည္။
" သူတို႔ေတြကို ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ " ကိုကိုေမာင္ရဲ႕ အေမးအဆံုးမွာ
" ေလာေလာဆယ္ ႀကိဳးတုပ္ထားလိုက္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ တိုင္ပင္မယ္ "
ပင္လယ္ဓားျပဗိုလ္ ကုိရင္ေနာ္မွ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္ၾကအံုးမလဲ ။ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္သည္ မည္သူ႔လက္ထဲတြင္ ရိွမည္ဆိုသည္ကို ေတြးမရ နိင္ေတာ့ေပ။
................................................။
အခန္း (၃) ဇာတ္သိမ္းေမွ်ာ္
................................................................................................................................................။
ဘေလာဂ္ဂါနာမည္ ၆၀ ေက်ာ္ျဖင့္ အမွတ္တရ အတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးျခင္းျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ယုတၱိေဗဒ အားနည္းသလို ရသပိုင္း အားနည္းေၾကာင္း ထပ္မံ ဝန္ခံပါရေစ။ ေနာက္ဆံုးအခန္းတြင္ေတာ့ နာမည္ေတြ ခ်န္ထားေသးေသာ သူမ်ားရဲ႕ ဇာတ္ကြက္ ပါဝင္လာပါေတာ့မည္။ အေပ်ာ္သေဘာျဖင့္ ေရးသားျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ မည္သူမွ် စိတ္မဆိုးရန္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ နာမည္မပါလိုသူ မ်ားေျပာခဲ့နိင္သလို ပါလိုသူမ်ားလည္း ေျပာခဲ့နိင္ပါတယ္။ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
(ျမစ္က်ဳိးအင္း)
69 comments:
ေဟ့ေဟ့ ငါပထမရၿပီကြ ..ဘယ္သူမွလာမလုနဲ႔ ဖယ္ထားဖယ္ထား ...
ဒီပြဲစဥ္ကို ဆလင္ႀကီးကိုသုေျႏၵမွ စတင္ဖြင့္လွစ္ပါျပီ :)
၃ရေအာင္ အရင္ယူထားလိုပ္ပီ းD
စိတ္ဝင္စားဖုိ႕ေတာ႕ ေကာင္းေနျပီ..
ဒျမေတြနဲ႕ ဘေလာဂ္ဂါေတြရဲ႕ပြဲကေတာ႕ ၾကည္႕ေကာင္းျပီေဟ႕...။
ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္ တဲ႔...ဒို႕ ကိုရင္ေနာ္...ေဟ႕..
လာမကပ္နဲ႔ အူပြင္႔သြားမယ္..ဟီး။
မထင္ဘူးေအ...မခင္ဦးေမ ကို ဂလို ျဖစ္ေနမယ္ ဆိုတာ...ဓါးျပေခါင္းေဆာင္ ကိုေျပာပါတယ္..ဟိ။
မာမီညိဳကေတာ႔ ဟန္ေတြပိုေနမွာေပါ႔ေလ..ခိြခိြ။
ဆက္ၾကိတ္လိုက္ေတာ႔ ဇာတ္ဆရာေရ...
ရတနာေသတၱာေတြ႕တာနဲ႔ ဒျမေတြ ေရာက္လာပီ ၿဗဲ ၿဗဲ ၿဗဲ
တုိ႔တေတြ ျပန္ခ်ၾကမယ္ေဟ့
မေၾကာက္နဲ႔ တုိ႔ဘေလာ့ဂါေတြကြ
အသာတၾကည္သာ ေပးလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္ ဟိဟိ
မုန္တုိင္းကေန လြတ္သြားတာ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္
ဇာတ္သိမ္းပုိင္းကုိ ေမွ်ာ္ေနမယ္ အကုိျမစ္က်ဳိးေရ
မပူနဲ႕ မပူနဲ႕ မဆုမြန္တို႕ အျပင္မွာ လြတ္ေနေသးတယ္ ခြစ္ခြစ္
မင္းစာဖတ္ျပီးblog ေ၇းခ်င္စိတ္ေတာင္ ကုန္တြားပီ မုန္တိုင္မိလိုက္ ဒျပဖမ္းလိုက္နဲ႕ ဟားဟား
mw
အင္း ေနရာလာဦးတာ အရင္ အဟတ္ ကိုး ဆုိလည္း မဆုိးပါဘူးေလ ဖတ္ျပီး ျပန္လာမယ္ ကိုက်ဳိး
ပက္စက္ကုန္ၿပီ...
ရက္စက္ကုန္ၿပီ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတစ္ေယာက္တည္း အရက္သမားမျဖစ္ပဲ ကိုေဇာ္ပါ ပါလာေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလ။ နည္းေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေသာက္တတ္တဲ့လူ သံုးေလးေယာက္ေလာက္ ထည့္ေပးပါ ဇာတ္ဆရာ။
ဟုိက္ ကိုမိုးေမာင္ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ေနာက္ထပ္ေသာက္တတ္တဲ့လူသံုးေလးေယာက္ေခၚလာပါလား ဆိုပဲ
မလုပ္နဲ ့ကိုက်ဳိးအဟတ္
တစ္ဝက ္တိတိ ဖတ္ျပီးျပီ ေနာက္က်န္တာကို ျပန္ဖတ္မယ္
ေနရာ ျပန္လာၾကည့္တာ ရွိေနေသးတယ္
ဖ်ာခင္းထားတာ လူဦးမွာဆုိးရေသးတယ္
အမေလး..ေတြးလည္းေတြးတတ္ပါေပ့ ကိုပိုင္ေရ .. ေရးတဲ့သူက ေမာ မေမာေတာ့ မသိဘူး ။ ဖတ္တဲ့သူမွာေတာ့ ေမာလည္းေမာ ။ေဇာေခၽြးလည္းျပန္ ။သည္းထိတ္ရင္ဖို ဘာမ်ားျဖစ္ အံုးမလည္းလို ့ ေလ....
ေနာက္တဖြဲ ့လာအံုးမယ္ေပါ့ ..
ျပီးရင္ သပြတ္အူ စြန့္စားခန္းေတြ ဆက္ဖတ္ဖို ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္...
ခင္တဲ့
မကိ
ဘယ္အခ်ိန္တင္လိုက္မွန္းကိုမသိလိုက္ဘူး-
တေန့ကိုသံုးေခါက္ေလးေခါက္ေလာက္ေရာက္တာကိုမသိ
လိုက္ဘူး-
ဂ်စ္တူးကင္မရာကေလးေရမစိုတာကေတာ့အျမဲတမ္း
ေဆာင္ထားတဲ့က်ြတ္က်ြတ္အိပ္ကိုသံုးလံုးေလးလံုးထပ္ထပ္
ျပီသိမ္းထားတာကိုးဗ်-ကိုျမစ္သိတယ္ေနာ္-ေက်းဇူးပါဗ်ာ-
ဂ်စ္တူးကခ်င္းတြင္းကမ္းေပၚၾကီးလာေတာ့ေလွေလွာ္တာလဲ
တတ္တယ္ဗ်-သူကဒါေတြစံုစမ္းေနလို့ပို့စ္တင္တာၾကာသြား
တာျဖစ္နိုင္ေျခရွိတယ္-ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေက်းဇူးပါဗ်ာ-
ေတာ္ေတာ္ေရးနိုင္တာဘဲေနာ္-
ကိန္းဂဏန္းေတြကအစေရးနိုင္တာ-
ေမ်ွာ္ရအံုးမွာေပါ့အသဲတထိပ္ထိပ္နဲ့ေလ-ဖိုးဂ်စ္(မံုရြာ)
တစ္ေယာက္လိုေနေသးတယ္ အဟတ္
ဇတ္ဆရာၾကီး ကိုက်ဳိးက ဘယ္ေနရာက ကျပအသံုးေတာ္ခံမွာလည္း ဆုိတာ သိခ်င္တယ္
ကိုျမစ္က်ဳိးအင္း ၾကီး ဘယ္ေနရာက ပါလာမလည္းဆိုတာ
ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ ့ေစာင့္စားရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္
အမ္ သာမီးတုိ႕က သီခ်င္းပဲ ဆုိေနရတာပဲ ဟြင္႕ ဒယ္ဒယ္ျမစ္ေရ ဟားဟားးးး ေပ်ာ္စရာၾကီးေတာ္႕ သာမီးနဲ႕ ဆိတ္နဲ႕က ၂ ခန္းေတာင္ပါရတယ္ သနားပါတယ္ ဝက္ဆလူးေလး မပါရရွာေသးဘူး အေဟးးအေဟးးးး
ပါးပါး ကုိလူေထြးေရာ ဘယ္အခန္းက ပါမွာတံုး ဟီးးးးးး မခင္ဦးေမအခန္းက မုိက္တယ္ ေနာ္ ဟက္
ေအာင္မာ ေကာက္တယ္ ေကြးတယ္ ျပန္ကုိမဆန္႕ဘူး (ဆိတ္စတိုင္လ္) ဟိုအၾကီး ၂ ေကာင္က်ေတာ႕ ၂ ခန္းေတာင္ပါရတယ္ သာမီးက်ေတာ႕ မပါရေသးဘူးးး အဟင္႕အဟင္႕ မရဘူး ေနာက္ဆံုးမွ ပါရရင္လဲ ေကာင္းတဲ႕အခန္းထည္႕ေပး ဒါျဗဲ မဟုတ္လို႕ကေတာ႕ ဟင္းးးဟင္းးး (အဖ်ားတက္တာမဟုတ္ပါ) ဝက္အေၾကာင္းသိမယ္ ဟြင္႕
ဝက္ရယ္ တန္ရာတန္ရာေပါ႕ အဟက္
ေအာင္မာ ငါ႕ကိုမ်ား ဘာာာာာာာာာာာ တန္ရာတန္ရာလဲ ဆိတ္ေနာ္ ေကာ္စား အဲ ေပၚစားမိမယ္ ဘာမွတ္လဲ ဟြင္႕
ရိကၡာထုတ္ေတြ ဝင္ခိုးတာ ကိုလူေထြးေတာ့
မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး...
မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္...
ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...
မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...
းဝ)
အဟီးးး ဆိတ္ရယ္ လက္တဆစ္ကုိ သြားမစ စမ္းပါနဲ႕ေအ သူပါရမယ္႕အခန္းက ဟိ ေတာတြင္းသာ တာဇံ ရဲ႕ ဟုိ ဘံုဘံုဝက္ဝံၾကီး အခန္းေနမွာေပါ႕ ဟားဟားးးးးးးးးးးးးးးးး
ဓျမ ေခါင္းေဆာင္က မမKOM ပါလား။ ကိုရင္ေနာ္ကလဲ ေၾကာက္လိုက္တာေအ.. သိပ္မေျခာက္ပါနဲ႔။
တီဇက္ေအကလဲ ဓျမဂိုဏ္းသားပဲ၊ အမကို ၾကိဳးတုပ္ရင္ ေလွ်ာ႔တုပ္ေနာ္..ဟီးး
ကိုျမစ္ေရ ဇာတ္လမ္းက စိတ္၀င္စားမွဳအျပည္႔ပဲ။ tempo အနိမ္႔အျမင္႔နဲ႔..။ မိုက္တယ္။
ရိကၡာမေလာက္ရင္ ဆိတ္ရယ္.. ဝက္ရယ္.. ဘဲရယ္ကို ေၾကာ္စားပစ္မယ္ကြ...
ဘာမွတ္သလဲ
းဝ)
အမ္ နင္ေနာ္ ငါ႕မ်ားဆုိ သိပ္သိပ္ေျပာတယ္ ေတာ္ျပီ ေကာက္တယ္ ဘူ ဘူ ဘူ ဟာ အဲဒါပဲ
မခ်ိဳသင္းၾကီး ရတနာေတြ ရခါနီးမွ မမKOM ျဖတ္အုပ္သြားလို႕ အီလည္လည္ဖစ္တြားဒယ္...
ညီမေငးးး ဝက္ရယ္ ဘံုဘံုၾကီး အခန္းပါရလဲ နည္းသလားလို႕ေအ ေနာ္ ဟက္ဟက္ဟက္
ဘာာာာာာာ အေပၚက ကုိလူေထြး ဟင္းးဟင္းးးးး အသံနဲ႕ႏွိပ္စက္လုိက္လို႕ တခါတည္း ၇ ရက္မအိပ္ရပဲ ေနမယ္ ဘာမွတ္တံုးးးး
ဆိတ္ကိုမေၾကာက္ဘူး...
ဆိတ္သားေျခာက္လုပ္စားပစ္မယ္
ပဲ.. ဟဲ.. ဟဲ.. ဟဲ...
းဝ)
ေကာင္းတာေပါ႕ ကုိလူေထြး သမီးကလဲ ဆိတ္သားေျခာက္အရမ္းၾကိဳက္တာ ရွလြတ္
ဘာာာာာာာာာာာာာာ ငါ႕ကုိမ်ား ဝက္ နင္ေတာ႕ေနာ္ ေသေဒါ႕မယ္ ဟြင္႕ ေအး အရင္ဆံဳးနင္႕ကုိ ေပၚစားပစ္မယ္ အဲဒါ မွတ္ထား ဘဲမ ေရေႏြးအုိးတည္စမ္းးးေအ ဒီဝက္ အရမ္းစကားမ်ားတယ္
အေပၚက ကုိလူေထြး ဟင္းးဟင္းးး သတိၾကပ္ၾကပ္ထား ဒါပါပဲ
အမေလး ေရေႏြးအုိး အဆင္သင္႕ပဲေဟ႕ ေျပာင္းဖူးရိုးလဲ အသင္႕ပဲ ဝက္ဘူလြန္းလို႕ ငါ ေဆာင္ထားတာေဟ႕ လာျပီ လာျပီ ဒီဝက္ရဲ႕ လွ်ာကုိ ပဒပ္နဲ႕ ျခစ္ပစ္ရမယ္ ဒီဝက္ ေတာ္တာ္ပါးစပ္သရမ္းလုိ႕ ေဟ႕ ဝက္ မေျပးနဲ႕ နင္ေတာ႕လား ေတြ႕မယ္
မုန္တိုင္းထဲေရာက္လုိက္
ပင္လယ္ဓားျပလက္ထဲေရာက္လိုက္နဲ႕
အေတာ္႕ကိုႏွိပ္စက္ထားတာပါလား..
တတိယပိုင္းမွာ ဘာေတြနဲ႕ ထပ္ႏွိပ္စက္ဖို႕ ၾကံစည္ထားေသးသလဲ..
ဇာတ္လမ္းဖတ္ျပီး ရယ္ရသလို
comment ေတြဖတ္ျပီးလဲ ရယ္မိပါတယ္..
ဘေလာဂ္ဂါေတြရဲ႕ အျပန္ခရီးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးေတြ
သယ္ေဆာင္ျပီး ျပန္ရလိမ္႕မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႕ပါတယ္... :)
တိုင္းျပည္ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့အခ်ိန္ သြားမွ ေခၚပါလို႔ ေျပာထားတာကို အခုခ်က္ခ်င္း ေခၚလို႔ လုိက္လာရေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီေပါ့။ ေဆးမွဴးေနရာမွာ ထားတယ္ဆိုေတာ့ ဆိုးေတာ့မဆိုးပါဘူး ကုသိုလ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္နယ္ဘက္ကို ျမစ္က်ိုးအင္းေက်းဇူးနဲ႔ ကိုယ့္နယ္ဘက္ ျပန္ေရာက္ရတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၿမိတ္ကၽြန္းစုကို သြားလို႔ တျခားေနရာမွာသာ ဒီလိုျဖစ္ရင္ ေတာထဲမွာ ငတ္ၿပီး ေသႏိုင္တယ္။ တနသၤာရီတိုင္းမွာ ေတာထဲထဲမွာလည္း စားစရာသိပ္ေပါတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ကနဇိုးသီး၊ ဒညွင္းသီး၊ စင္ျမြန္းသီး၊ သဖန္းသီး၊ ႀကိမ္သီး၊ တညင္ရႊက္၊ ဖလံေတာင္ေ၀ွး စတဲ့ အတာ္အသင့္ စားလို႔ရတဲ့အသီးအရြက္ေတြ ပင္လယ္ဘက္ေတာေတြမွာ အေလ့က်ေပါက္တာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေမ်ာက္ေတြနဲ႔ တျခားေတာေကာင္ေတြလည္း သိပ္ေပါတယ္။ ထမင္းမစားရလည္း ေတာေကာင္ေတြ ငါးေတြနဲ႔ အဲဒီအသီးအရြက္ေတြ စားၿပီး အသက္ရွင္လို႔ ရေသးလို႔ တတိယပိုင္းက်ရင္ အစားအေသာက္ ျပတ္ၿပီး ေသလုမတတ္ ငတ္ျပတ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ မေရးနဲ႔ေနာ့္။ ဒါေပမဲ့ ဒညင္းမက်က္တက်က္ စားမိလို႔ ေတာက္ၿပီး တေယာက္မွ အေပါ့သြားလို႔ မရျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလည္း မေရးပါနဲ႔ အဲဒီအတြက္ ေပးဖို႔ ေဆး သက္တန္႔ခ်ိဳမွာ ပါမယ္မထင္ဘူး။ ဆလံုေလွတစီး ဆိုက္လာၿပီး အဲဒီထဲမွာ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနတဲ့ ဆလံုကေလးတေယာက္ကို ေဆးကုၿပီး အသက္ကယ္ေပးလိုက္လို႔ ဆလံုမိသားစုရဲ့ အကူအညီနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
ကိုျမစ္ေရ...
သည္းထိပ္ရင္ဖိုနဲ႔ဖတ္လိုက္တာ...ဓျမနဲ႔
ပါတိုးေနလို႔ထပ္ၿပီးရင္တုန္ရျပန္ၿပီ။ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို
ေမွ်ာ္ရအံုးမွာေပါ့ေနာ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ခရီးသြားရတာ
၀ါသနာအရမ္းပါေတာ့တကယ္ခရီးသြားေနရသလိုခံစားရၿပီး
၀မ္းလည္းသာမိတယ္။ေက်းဇူးေနာ္...
ခင္တဲ့
သဒၶါ
ေအးပါေအးပါ..... ဒျမလုုပ္ခိုုင္းထားပါ...... ေနာက္ဆံုုးဇာတ္သိမ္းပိုုင္းၾကရင္.... ဒျမေတြကိုု ေကာင္းေကာင္းေလးမေရးၾကည့္.... ကိုျမွစ္ကိုု ေသဂန္းျဖတ္.. ရွင္ဂန္းျဖတ္......ဂါးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး.....(ပင္လယ္ဒျမဆိုုတာ အဲလိုုေအာ္ရတယ္)... မခင္ဦးေမလိုု႕ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ေျပာဘူး... ေတာ့......ဂါးးးးးးးးးးးးးးးးးးး အဟြတ္ဟြတ္ဟြတ္.....
အလိုေလ..
ပင္လယ္ဓားျမဆိုပါလား.. း))
Johnny Depp လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔.. း))
ေကာင္းပါ႔
ေထာပတ္ေတြ အစားမ်ားျပီး အီလည္လည္ျဖစ္ေနတယ္။
မိုးမိထားလို ့ဖ်ားေနတယ္ဆိုမွ ဓါးျပက လာတိုက္ေနတယ္။
ဟြန္ ့
လူကိုခ်မ္းသာေပးပါ။ ပစၥည္းကိုလဲ မယူပါနဲ ့လို ့
ျပန္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ဦးေနာ္လက္ထဲက ႏွစ္လံုးျပဴးၾကီးေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲေနလိုက္ရတယ္။
း)
ဇာတ္သိမ္းေမွ်ာေနတယ္ေနာ္။
ကိုျမစ္
ကိုက်ိဳး
ကိုအင္း
ကိုတစ္
ကိုကိုး
ကိုကင္း
ဘာေခၚရမွန္း သိေတာ့ဘူးရယ္။
း)
ေရႊစင္ဦး တို႔လြတ္ေနေသးတယ္ေနာ္ သိုင္းတတ္တယ္ မပူနဲ႔ လာကယ္္မယ္ ရတနာေတြ ခြဲေဝယူၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး နဲ႔ ကမၻာပတ္လိုက္အုန္းမယ္
ကိုျမစ္က်ဳိးေရ ေသခ်ာေလး ခြဲေပးေနာ္ ကိုႀကီးေက်ာက္ တို႕ ကိုမိုးတို႕က ေလာဘႀကီးတယ္
ခင္တဲ႔
ေရႊစင္
အလိုေလး.....ေနာက္ပိုင္းဘာေတြ ဆက္ဖစ္မွာပါလိမ့္ အသည္းေအးလိုက္တာ ။ အကုန္လံုးကိုေတာ့ မသတ္ပစ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ းD
ပထမေတာ့ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ပင္လယ္ထဲ မုန္႔တိုင္းမိလို႔ ရင္ေတြေတာင္ တုန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပထမဆံုးေလွနဲ႔ ပါသြားလို႔ စိတ္ေအးသြားရတယ္။ အမငယ္ႏိုင္ေျပာသလို ျမိန္ကၽြန္းစုက ေတာထဲေရာက္ေတာ့ မငတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ ေတြးမိသား။ ဟုတ္တိ ပတ္တိ ခ်မ္းသာၿပီလို႔ ထင္ေနတာ။ ရတနာ ေသတၱာႀကီးရလိုက္တာကိုး။ အထဲက ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာေတာင္မၾကည့္ရေသးဘူး။ ပင္လယ္ဓါးျမနဲ႔ လာတိုးေနတယ္။
ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္အံုးမလဲ မသိ.. ေမွ်ာ္ေနသည္။ း)
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ရတနာေသတၲာေတာ့ လုိခ်င္တယ္၊ ဒျမ ၾကိဳးတုတ္မွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္။
ငွက္ ငွက္ ငွက္...မခ်စ္ၾကည္တို႔ လြတ္ေနေသး တယ္ေလ...ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ လာကယ္မွာေပါ့ ဓါးျပဗိုလ္ ကိုရင္ေနာ္တို႔ မံမီညိဳတို႔ေလာက္မ်ား ေအးေဆးပါ...ေခြးေသးပန္းသေလာက္ပဲ ႐ိွတာ...ဟြန္း ဟြန္း ဟိုဒျမဗိုလ္မႀကီး မမကြန္ေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္ မသကာ ေကာက္ၿပီး ဝါးစားသြားအံုးမယ္၊ က်မတို႔ အဖဲြ႔ က စည္သြပ္ဗူးသူခိုးဂ်ီး ကလူေထြးတို႔ အဖြဲ႔နဲ႔ ေတြ႔မွာမႈတ္လား...ဟင္...ေတြ႔လိုက္ခ်င္စမ္းဒယ္ ...ေဟာင္း ေဟာင္း ေဟာင္း....:))
တကယ္ကို ဇာတ္ေၾကာမွာေမ်ာသြားတယ္ ကိုယ့္ဆရာေရ
ေတာ္ေသးတယ္ ဓါးျမေတြ ၾကိဳးတုတ္ခံရတဲ့ အထဲ မပါေသးလို႕....
က်ားေတြ ျခေသၤ့ေတြနဲ႕ေတာ့ နပန္းမလံုးခိုင္းနဲ႕ဦးေနာ္..
ဇာတ္သိမ္းကို ေမွ်ာ္ေနပါတယ္....
တကယ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ စံုစည္းလိုက္ရတဲ့အတိုင္းမို႕
ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္ဆရာေရ....
ေပ်ာ္ပါေစ
*.*.*
မွ်စ္မွ်စ္ေရ......
သြန္မ်ားတို႔က..ေနမေကာင္းဘာဘူးဆိုမွဘဲဟယ္........း)
သူဂလာၿပီးေတာ့ ဓားျမလာလုပ္ခိုင္းေနေသးတယ္........။ သြန္မ်ားသံငယ္ဂ်င္း.....ျခင္ပါပါေသးဒယ္.......။ လူဇိုးေဒြကို ျဖစ္လို႔........။ အခုတစ္ေလာ ကံမေကာင္းဘူး....။ သြန္မ်ားေတာ့ ကိုေဇာ့္ကေလာ့ဂ္မွာ အရက္သမားျဖစ္လို႔ျဖစ္...၊ ကိုဘႀကိဳင္ဘေလာ့ဂ္မွာ ထန္းရည္ အေၾကြးေသာက္တဲ့သူျဖစ္လို႔ျဖစ္နဲ႔ဟယ္.....း((
မေျပာခ်င္ဘူး.......မေျပာခ်င္ဘူး.....ေျပာကိုမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးးးးး..........ဟြင္းးးးးးး
(ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကို ေဒၚျမေလးရဲ႕ ေလသံႏွင့္ဖတ္ပါရန္.....း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
ဒါးၿပဗိုလ္ေပ်ာ႕တယ္။ ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ေၿပာပါ။
ေဟ႕ဒီမွာ ကိုရင္ေနာ္. အစရွိသၿဖင္႕…......
ဒျမဗိုလ္ဆိုလို႕ဘယ္သူေတြမ်ားမွတ္တယ္..
ကိုရင္ေနာ္နဲ႔ဂ်ီးေတာ္ၾကီးကို...ေၾကာက္ေသးဘူး..
အမေလး စိတ္ေတြ ေမာလွပီ..ေမာင္ပိုင္ေရ..ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွာပါလိမ့္.....
အဟားဟား .. ကိုဏီးက ဓားျပျဖစ္ေနလို႔ပါလား...
ဇာတ္ကေတာ႔ေကာင္းလာျပီေနာ္...
ပယ္လယ္ဓားျပက ၁၀ ေယာက္တည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေယာက္ ၃၀ ေက်ာ္ေတာင္ ... ဒီထဲမွာ ေရွာင္ရင္ထိပ္ဖူးနဲ႔ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းတတ္တဲ႔ သူေတြပါမွာပဲ...
ဇာတ္သိမ္းေလးကို ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ိဳ႕...
ကုိျမစ္က ေရးတတ္တယ္ဗ်ာ... ဗဟုသုတအေနနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ တိုင္းတာမႈအတိအက်ေတြကုိ ထည္႔ေရးထားတယ္... လူအမ်ားၾကီးကုိလည္း သူ႔ေနရာသူ ဇာတ္ေကာင္လုပ္ထားတယ္...
မိုက္တယ္ဗ်ိဳ႕.. ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ အရမ္းေပ်ာ္တယ္...
ဓားျပဗိုလ္ၾကီးေျပာသလို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေလသံ ျပင္လိုက္ပါျပီ း)
အားပါးပါး
ဒီခရီးထြက္ရတာ အေတာ္သည္းထိတ္ရင္ဖိုရွိတာပဲ
၀က္သားႏွပ္ကိုလဲကြာ တစ္နပ္ပဲစားလုိက္ရတယ္
ငါးေသတၱာေတာ့သုပ္သားပဲ မၾကိဳက္ၾကတာေတာ့
တတ္ႏုိင္ဘူးကြယ္။:P
ရတနာေသတၱာကလဲလက္ထဲေရာက္ခါနီးမွ
ဟင္းးးးးးး
မခ်င့္မရဲျဖစ္လိုက္တာေနာ္....
ဆက္ေရးပါသယ္ခ်င္းေမွ်ာ္ေနမယ္
:)
ဇာတ္ရွိန္ကေတာ့ ျမင့္လာၿပီ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မွာလဲ
ဇာတ္ဆရာက ဘယ္အခန္းမွာပါလာမွာလဲ
ဒီေလာက္ ဘေလာဂ္ဂါေတြအမ်ားၾကီး ဓါးျပေလး က ဆယ္ေယာက္တည္းျပန္ခ်ၾကေလ မရရင္ နပမ္း၀င္လုံး
ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဦးေနာ္ ကုိ ကလိ ၀ုိင္းထုိးၾက း))
ဖတ္လို႔ေကာင္း၏။
တခ်ိန္တုန္းက ပန္ဒိုရာအပါအ၀င္ ဘေလာ့ဂါေတြ စုၿပီး ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္ကိုေတာင္ သတိရမိသြားတယ္။
ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ :)
ခုမွပဲ ၁နဲ႔၂ကိုေပါင္းၿပီးလာဖတ္ရေတာ့တယ္..
ေပ်ာ္စရာၾကီးပါလားညီေလးေရ...
အၿပင္မွာ လက္ေတြ႔ၿဖစ္ေနသလို ခံစားရမိပါတယ္..
အပိုင္း၃ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။
အကယ္ဒမီရတဲ့ သတင္းအတြက္လည္း ဝမ္းသာပါတယ္ညီေလးေရ...
စာေတြအမ်ားၾကီးဆက္ေရးၿပီး ဘေလာ့ဂင္းႏုိင္ပါေစ
သည္းထိပ္ရင္ဖုိ ၿဖစ္ရသလုိ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္...ေတာ္ေတာ္ကုိ ေရးတတ္တာပဲ...အခန္းဆက္ကုိ ေမွ်ာ္ေနမယ္ ကိုၿမစ္က်ိဴးအင္းေရ...
ေဟ ့ ေဟ ့...
အဲ ့ဒီ အတိုင္း အၿပင္ မွာ တကယ္ၿဖစ္ ေနရင္ ဘယ္လို
လုပါၾကမလဲ ဟင္....။
မဂၤလာ အေပါင္းနဲ႕ ခ၀ပ္ေညာင္းပါစ ခင္ဗ်ာ..အဲ..
တြံေတးသိန္းတန္ ေလသံနဲ႕ ေျပာၾကည့္တာ။ ဒီပုိ႕စ္ထဲမွာ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခု သီခ်င္းနဲ႕မုိ႕ အားရပါးရ ျပန္ဆိုၾကည့္မိတယ္...
ၾကည္းေရေလ တပ္မေတာ္ အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းေရ... ရဲရဲေတာက္.. တုိက္ကြက္ဆင္ ကာေန.... (သီခ်င္းစာသားေတြ ေမ့ေနလို႕...)
ေတာၾကား ဂူၾကား.. မေရွာင္ရွား... ခင္ေလးအတြက္ ဒျမ တုိက္လုိ႕ေန.. (ကိုရင္ေနာ္ ၾကီး).. :) ::)...
ဇတ္သိမ္းပုိင္းေလး ဆက္ပါဦး ကိုျမစ္ ေရ...
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ)
အျပင္မွာ ၀တၱဳေတြ ဖတ္ရင္လဲ ဒီလုိ သဲထိတ္ရင္ဖုိ ေတြဆုိ အရမ္းၾကိဳက္တာ...ခုေတာ့ ကိုယ္သိတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြက ဇတ္လုိက္ျဖစ္ေနေတာ့...အသက္မရႈစတမ္း ဖတ္လိုက္တာ..ျပီးတဲ့ အထိပဲ....အပုိင္း 3 ကို အျမန္ဆုံးေလး ေရးေပးပါ...။
LOST series ကိုေတာင္ သတိရသြားတယ္..
ေျမပံုထဲမွာ မ႐ွိတဲ့ ကၽြန္းေပၚမ်ား ေရာက္သြားတာလား ဟင္..။ လာကယ္မယ့္ လူေတြထဲမွာေရာ.. ဘယ္ ဘေလာ့ဂါေတြမ်ား ပါလာဦးမလဲ မသိဘူးေနာ္..။
ဖတ္လို႔အရမ္းေကာင္းေနတယ္ ဇာတ္ရိွန္တတ္လာမွ ဆက္ေရးေနာ္ အစ္ကို..
ညီမေလး
ဟာ.. ငါးေသတၱာထင္လို႔ ဓျမတိုက္တာ ရတနာေသတၱာျဖစ္ေနတယ္ကြာ.. စိတ္ညစ္တယ္။
အစ္မခ်ဳိသင္း.. ႀကိဳးေလွ်ာ့မတုပ္ဘူး.. ႀကိဳးအရွည္မေလာက္လို႔ အစ္မကို မတုပ္ပဲဒီတိုင္းထားလိုက္မယ္.. (ေနာက္တာ ေနာက္တာ.. ၿဗဲ)
ကဲ..ဘယ္မလဲ မုန္တုိင္းတုိက္တုန္းက ေဗဒင္တြက္ေပးထားတယ္ေလ.. လာထား ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ...။ လူဇုိးးး။
ထင္တာမမွားရင္..
ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုဟာ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြျဖစ္ရမယ္။
ဒါေၾကာင့္... ရတနာေတြယူထားရုံႏွင့္ေက်နပ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ အားလုံးကုိ (အစာမေကၽြး ေရမတုိက္ဘဲ)ျပန္ေပးဆြဲထားၿပီး သက္ဆုိင္သူေတြဆီက ေငြထပ္ေတာင္းပုိ႔ မခင္ဦးေမကုိ တင္ျပရဦးမယ္။ း၀(
......
ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။
ဇာတ္လမ္းအဆုံးမွာ ဓါးျမေတြေရာ သူခုိးေတြေရာ ဘေလာ့ဂါေတြေရာ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သေဘၤာစီးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ျဖစ္ၾကဦးမွာ ကုိ။ း)
...
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏုိင္ပါေစ ဆရာေရ....
ဖတ္ရတာေပ်ာ္စရာၾကီးဘဲဗ်ာ စိတ္ကူးေလးကေတာ့ေကာင္းတယ္
ဗ်ာ အဲဒါေပမဲ့ေရးခ်င္တိုင္းေရးလို ့မရဘူးဗ်ိဳ ့ ကိုက်ိဳးေတာ္
ေတာ္ေလးသိထား စာဖတ္ထားမွ ေပါင္းေရးလို ့ရတာမ်ိဳးေတြ
အပိုင္း ( ၁ ) ကတည္းလာဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္မွာ
လည္းအထုပ္ေတြရႈပ္ေနတာနဲ ့ဘဲ ဘယ္အိမ္မွမေရာက္ၿဖစ္ဘူး
ကိုက်ိဳးဆီေရာက္ၿဖစ္တာေတာင္အိမ္ထဲကတစ္ေယာက္က
ကိုက်ိဳးေရးထားတာေကာင္းတယ္ ၿပံဳးေနတယ္သြားဖတ္ၾကည့္
ဆိုလို ့အေၿပးလာဖတ္သြားတာ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ဖတ္လို ့ ေတာ္
ေသးတာေပါ့ ကိုယ္ကေရေတြဘာေတြကူးၿပီးေကာင္မေလးေတြ
ဆင္းမကယ္ရေပလို ့ ကိုယ္ဟာကိုယ္ေတာင္မကူးတတ္ဘူးေလ :D
ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ အလိုေပ်ာ္စရာၾကီးေတာ့သြားခ်င္သားဗ်ာ စိတ္ကူးက ေတာ့မလြယ္ေလာက္ပါဘူး အမ်ားဆံုးစုႏိုင္ေတာင္ ေလး ငါး ေၿခာက္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ
ခုလိုစာေလးထဲဖတ္လိုက္ရေတာ့ အားလံုးပါသြားတယ္ စိတ္ကုးေလးေကာင္းတယ္ဗ်ာ အပိုင္း ( ၃ ) က်လည္းလာအားေပးပါအံုးမယ္ဗ်ာ...ဒါနဲ ့အကယ္ဒမီ
ရသြားတာ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ ခုခ်ိန္ကစၿပီး အကယ္ဒမီ ၿမစ္က်ိဳအင္းၿဖစ္ပါၿပီ :) အဲဧည့္ခံပြဲကို ဆီအိုးနားမွာလုပ္ဗ်ာ
ဟီးးးးးးးးးးး တစ္ေယာက္ကို $ 50 ဖိုးေလာက္ဆိုၿဖစ္တယ္ အေနာ္တို ့ကိုေတာ့အ၀တိုက္ (ေရမဟုတ္ဘီယာ) :P တကယ္ ထိုက္တန္တဲ့လူရသြားတဲ့အတြက္ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ အဆင္ေၿပေပ်ာ္ရႊင္ ေအာင္ၿမင္ပါေစဗ်ာ....
အဟက္ အဟက္ ရယ္ရပါတယ္ ..:P
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မမဒ႑ာရီ ရယ္ အင္ႀကင္းရယ္..
အေပါ႔ အပါးသြားရင္ ပတ္ဝန္က်င္ လိုက္ႀကည္႔လို႔ ဟီး ကဗ်ာေရးမလ႔ိုပါ။ ဓါးၿမေတြ ရန္က လြတ္သြားပါတယ္။ ႀကိဳးတုတ္ မခံလိုက္ရပါဘူး။ ဖမ္းခံရတဲ႔ လူေတြကို မြန္တို႔ သံုးေယာက္က လာကယ္မယ္ေနာ္...။ အားမငယ္ႀကပါနဲ႔ ဖမ္းသြားရင္ လိုက္တာ လိုက္သြားေနာ္..။ ကိုဏီးကို ဖားထား ကိုဏီးက အေပ်ာ႔ႀကိဳက္တယ္။ :P မွားလို႔ အကိတ္ႀကီး ႀကိဳက္တာ တဲ႔ ။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မမဒ႑ာရီ ရယ္ အင္ႀကင္းရယ္..က ခါးပါတ္နက္ ရထားတာ ဆရာၿမစ္ မသိလိုက္ဘူး ေနာ္..။
ဟီး အဖမ္းမခံခ်င္လို႔ ကုန္ႀကမ္းေပးသြားပါတယ္။
ကိုကိုေမာင္က ကိုျမစ္က်ိဳးဆီမွာ
သူဓျမျဖစ္သြားျပီလုိ့ေျပာလုိ့ ပထမေတာ့ဘာေျပာေနမွန္း
မသိတာနဲ့ လုိက္လာၾကည့္တာ။
ဇာတ္လမ္းကေပ်ာ္စရာၾကီး။ ေမာင္နွမေတြအမ်ားၾကီးနဲ့။
အဲ့လိုတကယ္သြားလုိ့ရရင္ အရမး္ေကာင္းမွာဘဲ။
(၁)နဲ့(၂)ေပါင္းဖတ္သြားပါတယ္။
(၃)လည္းေမ်ာ္ေနမယ္ အစ္ကိုေရ။
ေပ်ာ္ရြင္ပါေစ
ခြန္သဒၵါ
ရတနာေတြ ဘာဆက္ျဖစ္မလည္း ဘေလာ့ဂါေတြေရာ အသက္ေဘးမွ လြတ္ရဲ႕လား :)
Part (3) ကို ေမွ်ာေနပါတယ္..
Post a Comment