ဘေလာဂ္ဂါ ႏွင့္ အဏၰဝါ (ဇာတ္သိမ္း)

အခန္း(၃)
ကြ်န္းေပၚမွ ေန႔ရက္မ်ား


" ေလာေလာဆယ္ႀကိဳးတုပ္ထားလိုက္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ တိုင္ပင္မယ္"

ပင္လယ္ဓားျပ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အမိန္႔ေပးသံဆံုးလ်င္ ငါးေယာက္တစ္စု နႈန္းျဖင့္ ႀကိဳးတုတ္ ၾကေတာ့သည္။ ခရီးသြားမ်ား ျဖစ္ေသာ ဘေလာဂ္ဂါ အမ်ဳိးသားမ်ားမွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မ်က္စပစ္ကာ ျပန္ခ် ၾကမလား အသံတိတ္တိုင္ပင္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကေတာ့ ႀကိတ္ကာ ငိုရိႈက္ေနၾကေတာ့သည္။ ကိုဒူကဘာႏွင့္ ေဆာင္းယြန္းလတို႔ အသံတိတ္ အခ်က္ျပကာ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ က်န္တဲ့သူမ်ားကို ေခါင္းခါ ျပလိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ၾကမည္ ေနာက္မွ မီးစင္ၾကည့္ကမည္ ဆိုသည့္သေဘာပင္။

"အိုးးး ေျဖးေျဖးခ်ည္ပါဟဲ့ ထြက္မေျပးပါဘူး "

မခ်ိဳသင္းတို႔ဘက္အျခမ္းမွ အသံထြက္လာသျဖင့္ က်န္တဲ့သူမ်ားကပါ ဝိုင္းေတာင္းဆိုၾကသည္။

" ေျပးပါဆိုလည္း ဒီေတာထဲမွာ မေျပးတတ္ပါဘူးဟာ " ေကာင္းကင္ျပာက ၀င္ေျပာသည္။
" ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ တအားႀကီး မခ်ည္ပါနဲ႔ " ေက်ာပိုးအိတ္ရဲ႕ အသံပါထြက္လာသည္။
" ငါတို႔ အသားေလးေတြက ႏုႏုေလးေတြ "

မေရႊစင္ကလည္းဝင္ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ ေရာက္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဝင္လာၾကသည္။

" တိတ္ၾကစမ္း အသားႏုတယ္ ရင့္တယ္ေတြ မလုပ္နဲ႔ ဒါျပဇာတ္ကေနတာ မဟုတ္ဘူး အသက္ေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မွန္း မသိဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႕လား ဆူဆူညံညံ မလုပ္ၾကနဲ႔ အာရံုေတြ ဆူေဝလာရင္ေတာ့ အကုန္ ပင္လယ္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္မယ္ ဘာမွတ္လဲ "

ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္က်ဲက်ဲရပ္ကာ လက္တစ္ဖက္ကုိ ခါးေထာက္ၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္တြင္ ဓါးေျမွာင္ကို ေျမွာက္ကစားရင္း ေျပာလိုက္ေသာ ဓားျပေခါင္းေဆာင္ မခင္ဦးေမ စကားေၾကာင့္ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္လို႕ သြားၾကသည္။ မည္သူမွ် တုပ္တုပ္မလႈပ္ရဲေတာ့ေပ။ စိတ္မထင္လို႔ လက္ထဲက ဓါးျဖင့္ ပစ္လိုက္ရင္ ေစာေစာစီးစီး ၾကြသြားနိင္သည္ မဟုတ္လား။ ေယာက်္ားေလးဓားျပေတြကိုပင္ ဗိုလ္လုပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္သူ ျဖစ္သျဖင္႕ အရည္အခ်င္းေတာ႕ ေသးမည္မထင္။ ဓားျပအားလံုးကလဲ ေၾကာက္ရပံု ရေလသည္။

" ႀကိဳးတုတ္စရာရိွတာ ဆက္တုပ္ထားလိုက္ အသံထြက္လာတဲ့သူကို လိႈဏ္ဂူ အျပင္ ေခၚထုတ္ခဲ့ ၾကားလား "

ခပ္ျပတ္ျပတ္ အမိန္႕ေပးျပီးေနာက္ ဂူ အျပင္ဘက္ကို ထြက္သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဘေလာဂ္ဂါတို႕မွာ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား ျပဳသမွ် ႏုၾကရေတာ့သည္။ ဘေလာဂါတို႕မွာ ၾကိဳးမ်ားျဖင္႕ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းခံရသလို အခ်ိဳ႕ဓားျပမ်ားမွာလည္း သူတို႕ကို ေသနတ္ႏွင္႕ခ်ိန္၍ မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ကာ ေစာင္႕ၾကည္႕ေနၾကသည္။ မိန္းခေလးမ်ားဆီမွ အားငယ္စြာ ငိုရိႈက္သံတစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္ေပၚလာသည္။ စကာၤပူကြ်န္းက ေဆာ္ၾကည္ဘုရင္ ဆိုၿပီး သူ႔ဘာသာေၾကြးေၾကာ္ထားေသာ မိုးေမာင္ကေတာ့ လြတ္လမ္းကို တစ္မ်ဳိးၾကံေနသည္။ သူတို႔ကို ၾကိဳးတုတ္ရန္လာေသာ မာမီညိဳ ဆိုသူကို ၾကာမူပါပါျဖင့္ၾကည့္ကာ

" ဒီဂူထဲမွာေလ ပူလို႔သိလား အဲဒါ ႀကိဳးမတုပ္ခင္ အေပၚအက်ၤီေလး ခြ်တ္ခ်င္လို႔ ရမလားဟင္ "
ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလိုက္သျဖင့္ မာမီညိဳက မိုးေမာင္ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္ကာ

" ဟြင္း ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တယ္ ေနေန အညိဳပဲ ခြ်တ္ေပးမယ္ "

ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ မိုးေမာင္ရဲ႕ အေပၚအက်ၤ ီကို ခြ်တ္ေပးလိုက္ သည္။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ဝတ္ထားသျဖင့္ ျပည့္ေမာက္ေနေသာ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ လက္ေမာင္းၾကြက္သား မ်ား ေပၚလာသည္ကုိ ၾကည့္ကာ အညိဳ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ား ဝိုင္းသြားေတာ့သည္။

" အိုးးး အကိတ္ႀကီးပါလား ရင္အုပ္ႀကီးက ထုခ်င္စရာႀကီး ဟင္း ဟင္း "

ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ၾကားေအာင္ ေရရြတ္လိုက္သျဖင့္ မိုးေမာင္ တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္သည္။ သူဆင္ထားေသာ ဂြင္အတိုင္း ဝင္လာၿပီ မဟုတ္လား။

" အညိဳ ႀကိဳးခ်ည္ရင္ေလ အရမ္းႀကီး မခ်ည္နဲ႔ေနာ္ အစ္ကိုမခံနိင္ဘူး "

မိုးေမာင္မွ ေသြးတိုးစမ္းစကားတစ္လံုး ပစ္သြင္းလိုက္သည္။ အညိဳ တစ္ခ်က္ ေတြေဝသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လံုးေလး တစ္ခ်က္ဝင့္ၾကည့္ကာ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။

" ဟုတ္ "

အားလံုးကိုယ့္အာရံုႏွင့္ ကိုယ္ရႈပ္ကာ မသိလိုက္ၾကေပမယ့္ မိုးေမာင္ႏွင့္အတူ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရေသာ ရမ္းဂန္းမွ အသံမထြက္ေအာင္ ႀကိတ္ရယ္ေနေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႀကိဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့ အခ်ည္ခံ ထားရသျဖင့္ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနေနရသည္။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ဒီႀကိဳးကေန ရုန္းထြက္လို႔ပင္ ရနိင္မည္မဟုတ္လား။

လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ ႀကိတ္၍ငိုရိႈက္သူ ဂြင္ဆင္ သူမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေနသလို လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္တြင္လည္း ဒီလူအုပ္ႀကီးကို မည္သို႔စီရင္ မလဲ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။

" ဒီလူအုပ္ႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ " စိတ္စမ္းေရက ေမးလိုက္သျဖင့္ little brook မွ
" သတ္ပစ္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဗ်" ဟု ျပန္ေျဖသည္။

" ဘာလို႔ သတ္ရမလဲ ငါတို႔ရဲ႕ စည္းကမ္းမွာ မလိုအပ္ဘဲ လူမသတ္္ရဘူးေလ " ရႊက္လႊင့္ျခင္းမွ ဝင္ေျပာသည္။

" ဒီလူအုပ္ႀကီးက အမ်ားႀကီးပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လံုျခံဳေရးအတြက္ စိတ္ပူရတယ္ " ကိုကိုေမာင္မွ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာသည္။
" ဟုတ္တယ္ ဒါဂရုစိုက္ရမယ့္ အခ်က္ပဲ အစ္မ ခင္ဦးေမ ဘယ္လို ျဖစ္ေစခ်င္လဲ "

ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ အေမးအဆံုးတြင္
" ဂါးးးးးးးးး " ဟု ျခင္မွ ထေအာ္သည္။ ျခင္သည္ကား စကားတစ္ခြန္းေျပာခါနီးတိုင္း ထိုသို႔ ေအာ္ၿပီးမွ ေျပာတတ္ ေလသည္။

" အားလံုးကို အိပ္ေဆး တိုက္ၿပီးထားခဲ့ေလ လြယ္လြယ္ေလးကို " ျခင္ရဲ႕စကားဆံုးလ်င္ ဒႆမွ
" အိပ္ေဆးက ဘယ္မွာလဲဟ" ဝင္ေမးလိုက္သည္။
" ဂါးးးးးးးးး မသိဘူးေလ " ေျပာၿပီး ရတနာ ေသတၱာကို ငံု႕ၾကည္႕ေနေလသည္။

" သူတို႔လူအုပ္ကမ်ားတယ္ကြ ျပန္ခုခံရင္ မလြယ္ဘူး "
" ေအးကြာ ငါလည္း အဲဒါကိုပဲ ေတြးပူေနတာ "

ေျခလွမ္းသစ္ရဲ႕ စကားကို ဒီကိုလာ မွ ေထာက္ခံလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုးတိုးေလး ေျပာေနသည္ကို ေခါင္းေဆာင္မခင္ဦးေမ ၾကားသြားသျဖင့္ အနားေခၚလိုက္သည္။ သူမက ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇာတ္ကားထဲမွ လူဆိုးဗိုလ္ရဲ႕ ဟန္အမူအရာအတိုင္း လက္ပိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။

" ေဟ့ ဒီမွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူဆိုတာ ဘာလုပ္ရလဲ သိလား ေျပာစမ္း "

ျပတ္သားက်ယ္ေလာင္လွေသာ ေလသံေၾကာင့္ ဒီကိုလာႏွင့္ ေျခလွမ္းသစ္တို႔ တုန္တက္ကာ ေခါင္းငံု႔ သြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒီကိုလာ မွာ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္

" သိ..သိပါတယ္ "

" သိရင္ေျပာစမ္း "

" ဟို..ေလ... ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူဆိုတာ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း တက္ရပါတယ္"

" ဟား ဟား ဟား"

ဒီကိုလာ အေျဖေၾကာင့္ ပင္လယ္ဓားျမမ်ား အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ေထာက္ခံသည္ထင္ၿပီး ဒီကိုလာႏွင့္ ေျခလွမ္းသစ္တို႔ပါ ေရာေယာင္ကာ ရယ္ေနၾကေတာ့သည္။

" တိတ္ စမ္း ေပါက္ကရ မေျပာနဲ႔ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားရတယ္ မွတ္ထား ၾကားလား "

" ဟုတ္ ဟုတ္ " ေခါင္းငံု႔ကာ ျပန္ေျဖလိုက္ၾကသည္။ မခင္ဦးေမမွ ဆက္ေျပာသည္။

" အခုအေရးႀကီးဆံုးက ဖမ္းထားတဲ့ အုပ္စုႀကီးကို စီရင္ဖို႔ပဲ " မခင္ဦးေမ စကားဆံုးလ်င္ ကိုရင္ေနာ္မွ

" အစ္မေတာ္ ဘယ္လို စီစဥ္ထားလဲ ေျပာပါ "

" သတ္လို႔မျဖစ္မွေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးရမွာေပါ့ ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔လႊတ္ရင္ ငါတို႔အတြက္ပါ အႏၱရာယ္ကင္းမလဲ ဆိုတာ အေရးႀကီးတယ္ "

ထိုအခါ ကိုကိုေမာင္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။

" အမ်ဳိးသမီးေတြကို အရင္လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ေရာ " ထိုစကားကိုေတာ့ စိတ္စမ္းေရက ေထာက္ခံသည္။

" ဟုတ္တယ္ အမ်ဳိးသမီးေတြ စက္ေလွေပၚေရာက္သြားမွ က်န္တဲ့ေယာက်ာ္းေတြကို ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး စက္ေလွဆီ ျပန္လႊတ္လိုက္မယ္ သူတို႔စက္ေလွေပၚတက္သြားတဲ့အထိ လက္နက္နဲ႔ ခ်ိန္ထားရင္ အႏၱရာယ္ကင္းပါတယ္ "

" အဲဒီ အၾကံေကာင္းတယ္ " little brook ႏွင့္ရႊက္လႊင့္ျခင္းမွ သေဘာတူၾကသျဖင့္ ထိုအစီအစဥ္အတိုင္း လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။

" အိုေက အဲဒီလိုပဲ လုပ္ၾကတာေပါ့ "

ထို႔ေနာက္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား လိႈဏ္ဂူထဲကို ျပန္ဝင္သြားသည္။ က်န္ပင္လယ္ဓားျပမ်ားျဖစ္ေသာ ေျခလွမ္းသစ္ ၊ ဒႆ ႏွင့္ ျခင္ တို႔မွလံုျခံဳေရး အတြက္ လိႈဏ္ဂူ ပတ္လည္တြင္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ လိႈဏ္ဂူထဲ ျပန္ဝင္လာေသာ ပင္လယ္ဓားျပ အုပ္စုကို ၾကည့္ၿပီး ခရီးသြား ဘေလာဂ္ဂါမ်ား တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။ သူတို႔အတြက္ မည္သို႔စီရင္မလဲဆိုတာ ထိတ္လန္႔ ေနၾကသည္။ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာ ဒီလိုကြ်န္းေပၚတြင္ အသတ္ခံလိုက္ရရင္လည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာသည္အထိ မည္သူမွ် သိနိင္မည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ ေနၾကသည္။

" မထင္မွတ္ဘဲ ရတနာေတြ ရလိုက္လို႔ အားလံုးရဲ႕ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးလိုက္မယ္ ဒီေတာ့ ကိုယ့္စက္ေလွ ဆီကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ၾကပါ ကလန္ကဆန္ လုပ္ရင္ေတာ့ သတ္ပစ္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူးေနာ္ ၾကားလား "

ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဟးးးး ခနဲေအာ္လိုက္ၾကသည္။ အသက္နဲ႔ကိုယ္ အိုးစား မကြဲဘဲ ျပန္ၾကရေတာ႕မည္ ျဖစ္သည္။ မိမိအသက္ထက္ ဘယ္အရာမွ အေရးမႀကီးသျဖင့္ ရတနာေတြကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရေပမယ့္ ေက်နပ္ၾကသည္။ မိမိတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားျဖင့္ ျပန္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရၿပီ ေတြးမိေသာေၾကာင့္ အားလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသည္။

" စက္ေလွေပၚေရာက္မွ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို ျဖည္ခြင့္ရမယ္ အခုေတာ့ ခ်ည္ထားတဲ့ အစုအဖြဲ႔ အတိုင္း သြားၾက " မခင္ဦးေမ စကားကို ခရီးသြားမ်ားမွ ေခါင္းၿငိတ္ကာ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။

" အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးတာ ေက်းဇူးႀကီးလွပါၿပီ "
" ဟုတ္ပါတယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ "

ဤသို႔ လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ အေပးအယူ မွ်ေနခ်ိန္ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္တြင္လည္း အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခ်ဳိ႕ တိတ္တဆိတ္ ျဖစ္ပြားသြားခဲ့ေလသည္။ လိႈဏ္ဂူရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အေရွ႕ဘက္တြင္ လံုျခံဳေရး အတြက္ ကင္းေစာင့္ေနၾကေသာ ေျခလွမ္းသစ္ ၊ ဒႆ ႏွင့္ ျခင္ တို႔မွာ လက္နက္ကိုင္ထားေသာ သူတို႔ရဲ႕ လက္မ်ားတြင္ အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ ကိုက္ခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ စူး ခနဲ ျဖစ္ကာ လက္မ်ားထံုက်င္ သြားသျဖင့္ ကိုင္ထားေသာ လက္နက္မ်ား ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ လြတ္ၾကသြားေတာ့သည္။ မိမိတို႔ရဲ႕ လက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ ၃ လက္မခန္႔ရိွေသာ ဆူး တစ္ေခ်ာင္း စိုက္ဝင္ေနသည္။ ဆူး စူးခံထားရေသာ လက္သည္ ထံုက်င္လာကာ မည္သို႔မွ အသံုးျပဳ ၍ မရၾကေတာ့ေပ။

ျခင္လည္း လြတ္က်သြားေသာ လက္နက္ကို က်န္လက္ တစ္ဖက္ျဖင့္ ေကာက္ယူရန္ ငံု႕လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေရွ႕တြင္ ညစ္ေပေနေသာ ဖိနပ္မပါသည့္ ေျခေထာက္ တစ္စံုကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး လည္ပင္းကို ခြ်န္ထက္ေသာ အရာျဖင့္ ခ်ိန္ထားျခင္း ခံလိုက္ရေတာ့သည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္

" ဂါးးးးးး "

ဟု ေအာ္ကာ အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔သြားေတာ့သည္။ သူျမင္လိုက္ရသည္မွာ .....................။

ထိုအခ်ိန္ လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ ခရီးသြားဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို ႀကိဳးခ်ည္ထားလ်က္ျဖင့္ တစ္ဖြဲ႔ခ်င္းစီကို စက္ေလွစီသို႔ ျပန္လႊတ္ေပးရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္မွ ေအာ္သံ သဲ့သဲ့ ထြက္လာသျဖင့္ ပင္လယ္ဓားျပ မ်ား လႈိဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။

ခရီးသြား ဘေလာဂ္ဂါမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ ေတြးေနၾကေတာ့သည္။ မည္သည့္အသံမွ်ေတာ့ မထြက္ရဲၾကေပ။ ဆူဆူညံညံ လုပ္မိလ်င္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား စိတ္ကူးေျပာင္းသြားမွာ စိုးေၾကာက္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္မွ ေအာ္သံမ်ား ထြက္လာသည္။

" အာ့ "
" အီးးး "

ထို႔ေနာက္ အရာရာသည္ တဒဂၤတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ေတာ့ လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ခုန္သံမ်ား က်ယ္ေလာင္ျပင္းထန္ေနေတာ့သည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ေတြးမရၾကေပ။ လြတ္ေျမာက္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ ေရာက္မွ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲသြားမလား ေတြးပူေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လိႈဏ္ဂူထဲသို႔ ဝင္လာေသာ သူမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေအာ္သံေတြ ဆူညံသြားေတာ့သည္။

" အားးးးးးး "
" ေအာင္မေလး ဘာႀကီးေတြလဲ "
" ဘုရားဘုရား "
" အေမေရ ကယ္ပါ "

ေအာ္သံမ်ား ဆူညံသြားသလို ငယ္ရြယ္သူ မိန္းခေလးမ်ားမွာလည္း ေမ့လဲသြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ ေတြ႔လိုက္ရသည့္သူမ်ားမွာ.........


(source)

ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းတြင္ အဝါေရာင္ အနီေရာင္မ်ား ျခယ္ထားသလို လည္ပင္းတြင္လည္း အစြယ္မ်ားကို ႀကိဳးႏွင့္သီကာ ဆြဲထားၾကသည္။ ေအာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သစ္ရြက္မ်ားကို နံငယ္ပိုင္း လုပ္ကာ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ခါးၾကားထဲတြင္ ပုေလြအရြယ္ခန္႔ ဝါးဆစ္ပိုင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသျဖင့္ မႈတ္ေျပာင္းကို အသံုးျပဳေၾကာင္းပါ ခန္႔မွန္းလို႔ ရသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ကား ဤကြ်န္းေပၚတြင္ ေရွးယခင္ထဲက ေနထိုင္က်က္စားၾကေသာ ေတာတြင္းလူရိုင္း မ်ဳိးႏြယ္စုသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လူသားစား လူရိုင္းမ်ား ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိရေသးေပ။ ေတြ႔လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အားလံုး ထိတ္လန္႔သြားၾကသလို ဤလိႈဏ္ဂူထဲတြင္ လူအစု လိုက္ႀကီး ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ လူရိုင္းမ်ားထံမွလည္း အံ့ၾသေရရြတ္သံမ်ား ထြက္လာသည္။

" အူးးးး အူးးး ရဟူးးးးး "
" အူးးး အူးးးး ေဂ်ာ့တီ "

ထို႔ေနာက္ ႀကိဳးခ်ည္ခံထားရေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေလးျမွားမ်ား ၊ လွံမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထားလိုက္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း သူတို႔ဘာသာစကားျဖင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ ေမ့လဲသူမ်ားလည္း သတိရလာၾကကာ လူရိုင္းမ်ားကို မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ထားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ လိႈဏ္ဂူထဲမွ ဘေလာဂ္ဂါ မ်ားကို လက္နက္မ်ားျဖင့္ခ်ိန္ကာ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ကို ေခၚထုတ္သြားၾကေတာ့သည္။ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ ကြက္လပ္ တြင္ေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပ မ်ားအားလံုးကို ဝါးလံုးတန္း တခုတြင္ လက္မ်ားကို ႏြယ္ႀကိဳးမ်ား ျဖင့္ခ်ည္ထားသျဖင့္ အတန္းလိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ပင္လယ္ဓားျပမ်ားရဲ႕ ေသနတ္ႏွင့္ ဓါးမ်ားကိုေတာ့ လူရိုင္းေတြမွ သိမ္းထားၾကသည္။ ပင္လယ္ဓားျပ မ်ားႏွင့္ အတူ ေနာက္ထပ္ လူတစ္စုကိုပါ ႏြယ္ႀကိဳးမ်ားႏွင့္ ခ်ည္လ်က္သား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ကား အျပင္ဘက္တြင္ လြတ္က်န္ေနေသာ မဆုမြန္ ၊ မခ်စ္ၾကည္ေအး ၊ အျဖဴေရာင္နတ္သမီး ႏွင့္ လင္းၾကယ္ျဖဴ ၊ ရီႏိုမာန္ႏွင့္ ကိုဂ်စ္တူး တို႔ လူအုပ္စုျဖစ္သည္။

သူတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ခရီးသြားမ်ား စိတ္ဓါတ္က်သြားေတာ့သည္။ လူရိုင္းမ်ား လက္မွ လာကယ္ရန္ မည္သူမွ မရိွနိင္ေတာ့ေပ။ အားငယ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ငိုရိႈက္သံမ်ား ေနရာအႏွံ႔မွ ခပ္တိုးတိုးစီ ထြက္လာေတာ့သည္။ က်န္တဲ့သူမ်ားမွာလည္း ငိုရိႈက္ေနသူမ်ားကုိ အားေပးဖို႔ရန္ပင္ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ ထိတ္လန္႔ ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ၾကည့္ဖူးေသာ ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို တံစို႔ထိုးၿပီး မီးကင္ေလမလား ေရပြက္ပြက္ဆူေနေသာ အိုးထဲထည့္ၿပီး အျပဳတ္ခံရမလား ေတြးမိၾကသျဖင့္ ေျခလွမ္းတို႔ပင္ ယိမ္းယိုင္ေနေတာ့သည္။ အဆိုးဆံုး အေျခအေနျဖင့္သာ ေတြ႔ၾကံဳၾကရေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးေတြအျပင္ ႏြယ္ႀကိဳးေတြျဖင့္ ထပ္မံ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသျဖင့္ ဂြင္ဆင္ၿပီး ႀကိဳးေလ်ာ့ခ်ည္ခံထားရေသာ မိုးေမာင္တို႔လည္း ယခုေတာ့ စိတ္ေလ်ာ့ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ ေဘးတြင္လည္း လူရိုင္းမ်ားမွ ဝိုင္းရံကာ လိုက္ပါေနသျဖင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ရန္ အခြင့္မသာေသးေပ။

ေတာတြင္းလမ္းခရီးမွာ ၾကမ္းတမ္းလွသည္။ ေျမျပင္တြင္ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ေက်ာ္လႊားရသလို ဆူးျခံဳႏြယ္မ်ား ေအာက္မွလည္း ခက္ခက္ခဲခဲ ငံု႔ကာသြားေနရသည္။ လူအုပ္စုအလိုက္ ႀကိဳးခ်ည္ခံထားရသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ အဆင္မေျပလွေပ။ ထို႔ျပင္ ခရီးသြားမ်ားမွာလည္ မၾကာခင္ ၾကံဳေတြ႔ရေတာ့မည့္ အျဖစ္ဆိုးေၾကာင့္ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အားအင္ ကုန္ခမ္းေနၾကသည္။ ေျခလွမ္းတုံ႕သြားသူမ်ား ေခြယိုင္ေနသည့္ သူမ်ား အနားသို႔ လူရိုင္းမ်ား ေရာက္လာၿပီး ထက္ျမေသာေက်ာက္လက္နက္ကို သစ္သားရိုးတပ္ လွံမ်ားျဖင့္ ရြယ္သျဖင့္ အားတင္းၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ေနရသည္။ သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္မ်ား ပိတ္ဖံုးေနေသာ ေတာလမ္းခရီးေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား အင္မတန္ ပင္ပန္းၾကေတာ့သည္။ တစ္လမ္းလံုး တိတ္တဆိတ္ပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားေျပာရန္ပင္ အားမရိွသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ပင္လယ္ဓားျမ အုပ္စုကလည္း တိုးတိုး တိုးတိုးျဖင့္ ႀကိတ္ၿပီး တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ သူတို႔ကိုေတာ့ လူရိုင္းမ်ားစြာမွ အထူးဂရုစိုက္ေနၾကသည္။ ေတာလမ္းခရီးကို တစ္နာရီခန္႔ ျဖတ္သန္းၿပီးသည့္ေနာက္ လူရိုင္းတို႔ ေနထိုင္ရာ ေနရာသို႔ ေရာက္ရိွသြားၾကေတာ့သည္။ လူရိုင္းတို႔ေနထိုင္ရာသည္ အျပင္ဘက္တြင္ ဆူးျခံဳမ်ားကို လူတစ္ရပ္ခန္႔ အထိ ျခံစည္းရိုး ပံုစံကာရံထားသည္။ ပိတ္ဖံုးေနေသာ ဆူးျခံဳမ်ားေၾကာင့္ လူရိုင္းရြာထဲကို မျမင္ရေပမယ့္ ထြက္ေပၚေနေသာ မီးခိုးတစ္လူလူကိုေတာ့ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရၿပီးျဖစ္သည္။ အခ်ိန္သည္ကား ညေနေစာင္း အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လူရိုင္းတို႔ဌာေနအဝင္ဟု ေခၚဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ အေပါက္မွ အဖမ္းခံထားရေသာ လူအုပ္စုႀကီး ဝင္သြားၾကေတာ့သည္။ ရြာအဝင္တြင္ေတာ့ ႀကိဳတင္သတင္းပို႔ထားေသာေၾကာင့္ လူရိုင္းရြာသူ ရြာသားမ်ား ေစာင့္ႀကိဳေနၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ဖမ္းေခၚလာေသာလူစုကို လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ ရြာသားမ်ားပါ ဝန္းရံ၍ ရြာလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေခၚေဆာင္ သြားသည္။ လူရိုင္းတို႔ရဲ႕ တဲအိမ္မ်ားသည္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ျဖစ္ကာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ တြင္ေပါက္သည္႔ အပင္မွရေသာ အရြက္တစ္မ်ဳိးျဖင့္ အမိုးေရာ အကာပါ လုပ္ထားသည္။ ရြာအတြင္း ျမင္ကြင္း မ်ားကို ၾကည့္ကာ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲ ထူးထူးဆန္းဆန္းမို႕ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားမွာ အႏၱရာယ္ၾကားမွပင္ ဓါတ္ပံုရိုက္၍ ပို႔စ္တင္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိၾကေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာလယ္ေခါင္ရိွ ကြက္လပ္ တစ္ေနရာသို႔ သူတို႕ကို ေခၚေဆာင္သြားသည္။

ထိုေနရာရိွ စင္ျမင့္တစ္ခုေပၚတြင္ က်ားသစ္သားေရ က်က္ထားေသာ ထိုင္ခံုတစ္လံုးေပၚ ထိုင္ေနေသာ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။ ထိုသူ၏ သြင္ျပင္သ႑န္သည္ ဦးေခါင္းတြင္ အေမႊးအေတာင္ ေရာင္စံုထိုးထားၿပီး လည္ပင္းတြင္ အျခားသူ မ်ားထက္ အစြယ္မ်ား လက္ဖ်ံရိုးမ်ားကို ႀကိဳးႏွင့္သီ ဆြဲထားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းကို ေဆးေရာင္စံုမ်ားျဖင့္ ျခယ္သထားသည္။ ေအာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သားေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ႕ အေရခြံကို နံငယ္ပိုင္း အျဖစ္ ပတ္ထားသည္။

ထိုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ညာဘက္တြင္ေတာ့ ေမ်ာက္ေခါင္းအရိုးခြံကို ထိပ္တြင္ စြပ္ထားေသာ ေတာင္ေဝွးကို ကိုင္ထားသည့္ လူရိုင္း တစ္ေယာက္ ရိွေနေလသည္။ သူသည္လည္း ေခါင္းတြင္ ေရာင္စံုအေမႊးမ်ား ထိုးစိုက္ထားသလို အစြယ္အမ်ားအျပားလည္း ႀကိဳးျဖင့္သီကာ ဆြဲထားေလသည္။ လက္သည္းရွည္ႀကီးမ်ားရိွသလို ေဘးကိုခ်ထားေသာ ဆံပင္ ႏွစ္ဖက္တြင္လည္း မည္သည့္သတၱဝါရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးဟု မခန္႔မွန္းနိင္ေသာ အရိုး ႏွစ္ခုကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ သူဤပံုစံမွာ ပို၍ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေနေတာ့သည္။ သူသည္ကား လူရိုင္းမ်ဳိးႏြယ္စုရဲ႕ ဘာသာေရး အႀကီးအကဲ တစ္နည္းအားျဖင့္ နတ္ဆရာ ႀကီးျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

ထို႔ေနာက္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား လက္မွ ျပန္သိမ္းယူထားေသာ ရတနာေသတၱာထဲမွ ေက်ာက္နက္ရုပ္တုကို လူရိုင္းတစ္ေယာက္မွ ေျမွာက္ျပလိုက္ေသာအခါ လူရိုင္းတစ္ရြာလံုး တစ္ခဲနက္ ေအာ္ဟစ္ၾကကာ ေျမျပင္တြင္ ျပားျပားဝပ္ကုန္ၾကသည္။

" အူးးး အူးးး ရဟူးးး "
" အူးးးး အူးး ေဂ်ာ့တီ "

ဝမ္းသာအားရ အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ေအာ္သံမ်ားသည္ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ေျခာက္ျခားသြားေစသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အခ်င္းခ်င္း ပူးကပ္ကုန္ၾကသည္။ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားပင္ ထလာမိၾကသည္။ နတ္ဆရာႀကီးမွ ေက်ာက္နက္ရုပ္တု ကိုလြဲေျပာင္းယူကာ သူတို႔ဘာသာ စကားျဖင့္ ေရရြတ္ေနေလသည္။

ထို႔ေနာက္လူရိုင္းမ်ား အားလံုး နတ္ဆရာ ကိုဝိုင္းပတ္ကာ ခုန္ေပါက္ေနၾကေတာ့သည္။ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရသူမ်ား မွာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ လူရိုင္းမ်ား အားရေအာင္ ခုန္ေပါက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေက်ာက္နက္ ရုပ္တုကို တဲတစ္ခု အတြင္းသို႔ နတ္ဆရာမွ သယ္ေဆာင္သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူရိုင္းဘုရင္နားသို႔ လူတစ္ေယာက္ ကပ္သြားကာ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသူသည္ ဆံပင္မ်ား ရွည္ေနေပမယ့္ လူရိုင္းတို႔ကဲ့သို႔ ဝတ္ဆင္ထားျခင္းမရိွသည္ကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူေျပာသမွ်ကို လူရိုင္းဘုရင္မွ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ကာ နားေထာင္ေပးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လူရိုင္းဘုရင္မွ အားလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

" မီးမီးဆန္ နာထကူးး "

ထိုအမိန္႔ေပးသံကို ၾကားလ်င္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားေသာ သူမ်ားကို လူရိုင္းရြာသားမ်ားမွ အစုအဖြဲ႔လိုက္ တဲအိမ္မ်ား စီသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။ ထိုစကားသည္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ဆိုေသာ သေဘာျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ တဲအိမ္ အလြတ္မ်ားထဲသို႔ ထည့္သြင္းကာ ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးမ်ားကို ျဖည္ေပးလိုက္ၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကေတာ့သည္။ မၾကာခင္မွာ ေမွာင္စျပဳလာသည္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသူမ်ားမွာလည္း ဆာေလာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ကိုေဇာ္မွ " ဆာလိုက္တာကြာ " ေျပာလိုက္သျဖင့္ ရီႏိုမာန္မွ
" မင္းကလည္းကြာ တမင္ေမ့ထားပါတယ္ ဆိုမွ သတိရေအာင္လုပ္ျပန္ၿပီ " ေျပာသျဖင့္ ျပံဳးမိၾကေတာ့သည္။

" တို႔ကို အစာငတ္ခံထားၿပီး အမွည့္ေျခြ ေျခြေတာ့မလား မသိဘူးကြာ "
" ေအးကြ ျဖစ္နိင္တယ္ "

ထိုသို႔ ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာပဲ တဲအတြင္းသို႔ လူရိုင္း ႏွစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တံစို႔ျဖင့္ ထိုးထားသည့္ ကင္ထားေသာ အသားမ်ား ႏွင့္ သစ္သီး သစ္ဥ တစ္ျခင္းလာေပးသည္။ အသားကင္ အနံ႔ရသျဖင့္ သူတို႔ ပို၍ဆာေလာင္သြားၾကသည္။ မည္သည့္အသားဟုပင္ မခြဲျခားေတာ့ဘဲ အညီအမွ်ခြဲေဝကာ အားပါးတရ စားေသာက္ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ အင္မတန္ဆာေလာင္ ေနေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ဝါးဆစ္ပိုင္းႀကီး ျဖင့္ ထည့္ထားေသာ ေရလာပို႔သျဖင့္ အင္မတန္ ဝမ္းသာသြားၾကသည္။ အစား စားၿပီး ေရေသာက္လိုက္ရသျဖင့္ သူတို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေန႔တာလံုး ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ခဲ့ရသျဖင့္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ ထြက္ေျပးဖို႔ ၾကံစည္ထားသူတို႔သည္လည္း တဲအျပင္တြင္ တစ္ညလံုး ေစာင့္ေနၾကေသာ လူရိုင္းတို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေလ်ာ့ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္ သူတို႔အားလံုးကို ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ကြက္လပ္ဆီသို႔ ျပန္ေခၚထုတ္ သြားေတာ့သည္။ ကြက္လပ္တြင္ေတာ့ ခရီးသြား အဖြဲ႔အျပင္ ပင္လယ္ဓားျပ အုပ္စုကိုပါ ေတြ႔လိုက္ၾကရသည္။ နီးစပ္ရာ ဘေလာဂ္ဂါ အခ်င္းခ်င္း သတင္းေမးကာ အားေပးၾကသည္။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုေတြ႔ရသလို နတ္ဆရာ ကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔ရဲ႕ေဘးတြင္ေတာ့ လူရိုင္းမ်ဳိးႏြယ္စုျဖင့္ မတူေသာ အမ်ဳိးသမီးကိုပါ ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ ၃ ေယာက္သား အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ လူရိုင္းျဖင့္မတူေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ ဒီမ်ဳိးႏြယ္စု အေပၚတြင္ အေတာ္အတန္ ၾသဇာ ရိွေနပံုရသည္။ သူေျပာေသာ စကားမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သူေရာ နတ္ဆရာပါ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးသြားဟန္ျဖင့္ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ လူအုပ္ႀကီးဘက္သို႔ လွည့္လာကာ

" အားလံုးနားေထာင္ၾကပါ "

ထိုအမ်ဳိးသမီးထံမွ ျမန္မာစကား ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အားလံုး အံ့အားသင့္ သြားၾကေတာ့သည္။

" ဟင္ "
" အို .... ျမန္မာ လိုေျပာတတ္တယ္ " အာေမဋိတ္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနသျဖင့္ ထိုအမ်ဳိးသမီးမွ လက္ေထာင္ျပလိုက္သည္။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။

" ခရီးသြား အဖြဲ႔ထဲမွာ ေသနတ္ ပစ္တတ္တဲ့သူ ပါသလား " ဟုေမးလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေဆာင္းယြန္းလ ႏွင့္ ကိုဒူကဘာ တို႔မွ လက္ေထာင္ျပကာ သူတို႔ ပစ္တတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။

" ဟုတ္ၿပီ ဒါဆိုရင္ ဒီလူအုပ္ႀကီးအတြက္ စီစဥ္ထားတာကို ေျပာျပပါမယ္ ပင္လယ္ဓားျပ ေတြကို သင္တို႔ရဲ႕ သေဘာၤေပၚကို ျပန္ပို႔ေပးပါ့မယ္ ၿပီးရင္ေတာ့ ဒီကြ်န္းကေန အျမန္ဆံုးခြာပါ ေနာက္တစ္ေခါက္ လာဖို႔လည္း မႀကိဳးစားပါနဲ႔ သင္တို႔ရဲ႕ ေသနတ္မ်ားကို သိမ္းယူၿပီး ဒီမ်ဳိးႏြယ္စုကို ပစ္ခတ္နည္း သင္ေပးထားမွာပါ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာခဲ့ရင္ သင္တို႔ရဲ႕ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ခံရပါလိမ့္မယ္ "

အသက္ခ်မ္းသာရာ ရၿပီျဖစ္သျဖင့္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ကာ သေဘာတူ လိုက္ၾကသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးမွ ဆက္ေျပာသည္။

" ဒါဆိုရင္ သင္တို႔ကို အခုပဲ သေဘာၤဆီ ျပန္လိုက္ပုိ႔မယ္ အခုပဲ ျပန္ၾကပါ " ေျပာၿပီး လူရိုင္းဘုရင္ဖက္လွည့္ကာ လူရိုင္း မ်ဳိးႏြယ္စု စကားျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ လူရိုင္းဘုရင္မွ လက္ေဝွ႔ယမ္းျပကာ

" မူးရွဴး ရွာထာမီ "

ဟုလူရိုင္းစကားျဖင့္ အခ်က္ေပးလိုက္သျဖင့္ လူရုိင္းေတြမွ လက္နက္ျဖင့္ ခ်ိန္ကာ ပင္လယ္ဓားျပ အုပ္စုကို ကမ္းေျခဆီသို႔ ျပန္ဆြဲေခၚ သြားၾကသည္။ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ေတာ့ ခရီးသြား ဘေလာဂ္ဂါ အုပ္စုသာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ သူတို႔ကိုလည္း မည္သို႔စီရင္မလဲဟု စိုးထိတ္ေနခ်ိန္တြင္ လူရိုင္းဘုရင္မွ အခ်က္ေပးလိုက္ သျဖင့္ လူရိုင္းမ်ားသည္ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို ႀကိဳးျဖည္ေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ကို လႊတ္ေပးလိုက္မွန္း သိသျဖင့္ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကသည္။ ဝမ္းသာအားရ ထခုန္ၾကသည္။

" သင္တို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ နတ္ဘုရား ရုပ္တု ျပန္ရလို႔ သင္တို႔ကို မိတ္ေဆြ အျဖစ္အသိအမွတ္
ျပဳထားပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ အခုခ်ိန္က စၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် ေနနိင္ပါၿပီ "

ထိုအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ စကားဆံုးလ်င္ လူအုပ္ႀကီးမွာ ပို၍ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကသည္။


ဒ႑ာရီမွ " တစ္ခုေလာက္ ေမးလို႔ရမလား အစ္မ " ဟုေျပာလိုက္သည္။

" ေမးပါ...ရပါတယ္ " ထိုအစ္မႀကီးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ရလ်င္
" အစ္မက လူရိုင္းမ်ိဳးႏြယ္လဲ ဟုတ္ပံုမရဘူး.. ဒီကြ်န္းေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ "

" ဒီလိုပါ အစ္မ နာမည္က ကီကီ ပါ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ အစ္မတို႔ သေဘာၤ နစ္ျမဳပ္သြားၿပီး အစ္မကေတာ့ ပ်ဥ္ျပားတစ္ခ်ပ္ ေၾကာင့္ ဒီကြ်န္းမွာ လာတင္ေနခဲ့တယ္ ဒီကြ်န္းဘက္က သေဘာၤအသြားအလာ နည္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ အိမ္မျပန္ႏိုင္ဘဲ ဒီကြ်န္းမွာပဲ ေနလာတာ ၅ႏွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ. ဒါေၾကာင္႕ ဒီမ်ဳိးႏြယ္စုနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးေနျပီေလ သူတို႕ဘာသာစကားကိုလဲ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္ေနျပီ.. သူတို႔က ရိုင္းစိုင္းတဲ့ မ်ဳိးႏြယ္စုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ထပ္ၿပီးဝန္ခံရရင္ ညီမတို႕ရိကၡာထုပ္ကို လာဆြဲသြားတာ အစ္မပါ ဒါကလည္း အစ္မအေပၚကို ေစာင့္ေရွာက္ထားေပးတဲ့ ဒီမ်ဳိးႏြယ္စုကို ေကြ်းခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ယူမိတာပါ ဒါကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ " မကီရဲ႕ စကားဆံုးလ်င္

" ရတယ္အစ္မ ခြင့္လႊတ္တယ္ "
" အစ္မေျပာေပးလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရတာပါ "
" ဟုတ္ပါတယ္ အစ္မကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ "

အားလံုးရဲ႕ စကားမ်ားေၾကာင့္ မကီ လည္း စိတ္ခ်မ္းသာသြားေတာ့သည္။မကီမွ ဆက္ေျပာသည္။

" အစ္မဒီကြ်န္းေပၚေရာက္ကာစ ဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္ရမလဲ ေတြးမရခဲ့ဘူး ျမင္လြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ေသာင္ျပင္လႊတ္တဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီေရာင္ ဟသာၤေလး လိုပဲေပါ့ ဒီမ်ဳိးႏြယ္စုနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ကယ္တင္ေပးခဲ့လို႔ အခုလို ဘယ္တစ္လံုး ညာတစ္လံုး အဲ မွားလို႔ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္လာတာပါ "

မကီရဲ႕စကားေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား ျပံဳးရယ္ၾကသည္။ မကီမွ ဆက္ၿပီး

" ကဲ..ဒါဆိုရင္ ဒီမ်ဳိးႏြယ္စုနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈ အရင္ယူၾကမယ္ အစ္မ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ မွတ္ထားၾကေနာ္"

ထို႔ေနာက္ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္ကို ညႊန္ျပကာ

" သူ႔နံမည္က ' ေကြးလူထုိ ' လို႔ေခၚတယ္ ျမန္မာလိုေခၚခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုလူေထြး လို႕ေခၚလို႕ရတယ္ "

ထို႔ေနာက္ နတ္ဆရာႀကီးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးျပန္သည္။

"သူကေတာ့ ဒီမ်ဳိးႏြယ္စုရဲ႕ နတ္ဆရာ ႀကီးပါ သူ႔နာမည္က ' အေဘာက္က် ' တဲ့ ေခၚရခက္ရင္ ျမန္မာလို အဘေက်ာက္ လို႕ေခၚေပါ့ "

ထို႔ေနာက္ အနားတြင္ရပ္ေနေသာ လူရိုင္း လွပ်ဳိျဖဴမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးျပန္သည္။ လူရိုင္းရြာသူ မ်ားသည္လည္း ဆြဲႀကိဳးမ်ား ဆြဲထားကာ အေပၚပိုင္းကို တိရိစာၦန္အေရခြံမ်ား ျခံဳထားၾကသည္။ ပါးတြင္ေတာ့ ေဆးေရာင္ ျခယ္ထားသည္။


" သူကေတာ့ ဝူးဆလက္ တဲ့ အစ္မကေတာ့ ဝက္ဆလူးေလး ဝက္ဝံေလး လို႔ေခၚတယ္ "ဟုေျပာရင္း ဝဝတုတ္တုတ္ လူရိုင္းရြာသူ ေလးတစ္ေယာက္ကို ညႊန္ျပလိုက္သည္။

" သူက မီဓာေဝ အလြယ္ေခၚခ်င္ရင္ေတာ့ ေမဓာဝီ ေပါ့ " အနားက တစ္ေယာက္ကို ညႊန္ျပရင္း

"သူက သမိုၿပီး လို႔ေခၚတဲ့ သမီးပ်ဳိ ၊ သူက ယြာဝန္း တဲ့ အမေတာ့ ေခၚရခက္လို႔ ေရႊယြန္းဝါ လို႔ ေပးထားတယ္ " ဟုေျပာကာ ေနာက္ထပ္ခပ္ဝဝ လူရိုင္းရြာသူေလးကို လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္။

" လူရိုင္းနာမည္ေတြက ေခၚရခက္တယ္.. အစ္မေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိဘူး. ဒါေၾကာင္႕ သူတို႕ကို လြယ္လြယ္ေခၚလို႕ရေအာင္ အစ္မက ျမန္မာနံမည္ေပးထားလိုက္တယ္.. "

ဒီတစ္ေယာက္က မိုးခါး ၊ ဒါက မယ္ကိုး ၊ ဒါက မ်က္မွန္ေလး ၊ သူက ယြန္း ၊ လိုင္ စသျဖင္႕ လူရိုင္းမေလးမ်ားႏွင္႕ မိတ္ဆက္ေပးေလသည္။ လူရိုင္းမေလးမ်ားမွာ မ်က္ႏွာတြင္ ေဆးျခယ္ထားေသာ္လည္း ေတာတြင္းမွာ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကီးျပင္းလာၾကသျဖင္႕ စိုစိုေျပေျပ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္.။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ားကို လိုက္ပို႔ေသာ လူရိုင္းမ်ား ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူရုိင္းမ်ားျဖင့္ ထပ္မံမိတ္ဆက္ေပးသည္။ ထိုသူမ်ားကိုကား ရိုးရာနာမည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပရလ်င္ မွတ္ရခက္ခဲမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ မွတ္ရလြယ္ေသာ နာမည္မ်ားျဖင့္သာ ေဖာ္ျပရလ်င္ အျဖဴေလး ၊ ေမာင္မိုး၊ ကိုေအာင္၊ ေတာင္ေပၚသား၊ တလႏြန္ ၊ ေရတမာ ၊ အိမ္ ၊ အိုက္ခီေလာက္၊ ဏီအဲY၊ ပီယ၊ ပိုးဟပ္ေလး ကိုမင္းေက်ာ္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ လူရိုင္းမ်ဳိးႏြယ္စုရဲ႕ ထံုးစံအရ ရန္သူမိတ္ေဆြ ခြဲျခားေသာ ဓေလ့ကို ျပဳလုပ္ၾကေတာ့သည္။ မကီမွ ေျပာလိုက္သည္။

" အခုသူတို႔က မိတ္ေဆြ ဖြဲ႔လိမ့္မယ္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ၿပီးရင္ေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနလို႔ရၿပီ ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ဖို႔ တန္းစီ ေပးထားႀကပါ "

မကီစကားေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား စီတန္းကာ ရပ္ေနေတာ့သည္။ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ရြာသူ ရြာသားမ်ား မွ ခရီးသြားမ်ားႏွင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ နတ္ဆရာႀကီး ကိုင္ထားေသာ အိုးတခုထဲမွ အရည္မ်ားကို လူရိုင္းမ်ားမွ လက္ျဖင့္ႏႈိက္ယူကာ မိမိေရွ႕မွ လူရဲ႕ လက္ဝါးေပၚကို သုတ္လိုက္သည္။ စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႔အသက္မ်ားေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ားလည္း အံ့ၾသကာ လက္ေတြကို ရုန္းၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါ လူရိုင္းမ်ားထံမွ စကားသံ ထြက္လာသည္။ အေျခအေနသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။

" မူးရွဴး ..... ဝူးရွဴး" လူရိုင္းမ်ားရဲ႕ ေအာ္သံထြက္လာသျဖင့္

" မကီ ကယ္ပါအံုး သူတို႔ ဘာေတြေျပာၿပီး ဘာေတြလုပ္တာလဲ " ေက်ာပိုးအိတ္ မွ ေမးသည္။ မကီမွ

" မူးရွဴး ဆိုတာရန္သူလား ၊ ဝူးရွဴး ဆိုတာ မိတ္ေဆြလား ေမးတာ "

ထို႔ေၾကာင့္ခရီးသြားမ်ားလည္း ကမန္းကတန္း ျပန္ေျဖၾကရေတာ့သည္ ။

" ဝူးရွဴးးးး "

ဆိုေသာ အသံမ်ား တစ္ၿပိဳင္ထဲ ထြက္လာသျဖင့္ လူရိုင္းမ်ားလည္း ေက်နပ္သြားၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႕၏လက္မ်ားကို ဆြဲယူကာ လူရိုင္းတို႔က ျပန္သုတ္ၾကျပန္သည္ ။ တစ္ခ်ဳိ႕က ရုန္းကန္ ၾကသျဖင့္ မကီမွ

" မရုန္းၾကနဲ႔ေလ ဒါသူတို႔ရိုးရာအတိုင္းမိတ္ေဆြဖြဲ႔တာ သေဘာကေတာ့ စိုေသာလက္ မေျခာက္ေစနဲ႔ တဲ့ "

" အမ္ ဒါဆို မသုတ္ရဘူးလား "
" သုတ္ရင္ သူတို႔ မိတ္ေဆြ ဖြဲ႔တာကို လက္မခံတဲ့ သေဘာေလ "

ဟုရွင္းျပသျဖင့္ အားလံုးမွာ ရြံရွာၾကေသာ္လည္း ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ အိန္ဂ်ယ္ကေတာ့ သူႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ေသာ လူရိုင္း ဝတုတ္မေလးျဖစ္ေသာ ဝက္ဝံေလး ကိုၾကည့္ကာ " ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တာပဲ " ဟုေတြးေနသည္။

မိတ္ေဆြဖြဲ႔ျခင္းကို ခရီးသြားမ်ားမွ လက္ခံသျဖင့္ လူရိုင္းမ်ားမွ ဝမ္းေျမာက္ကာ ကိုယ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္သူ အခ်င္းခ်င္း ကို လက္ကိုင္ကာ ဤသို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

" ဝူးရွဴး ဝူးရွဴး ဂမူးရွဴးထိုး "

မကီမွ

" ဝူးရွဴး ဝူးရွဴး ဂမူးရွဴးထိုး ဆိုတာ ခင္ခင္မင္မင္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သေဘာပဲ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ခါနီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းမြန္ေသာ သေဘာကို ေဆာင္တဲ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းေပါ့ ျမန္မာလိုဆိုရင္ မဂၤလာပါလို႔ ဆိုရမလား ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း ဆိုရင္ ေရာက္လာပါတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး ျပန္ခါနီးရင္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္လို႔ သေဘာရတယ္ သူတို႔ကိုလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါ "

ဟု ေျပာသျဖင့္ ခရီးသြားမ်ားလည္း လူရိုင္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့သည္။

" ဝူးရွဴး ဝူးရွဴး ဂမူးရွဴးထိုး "

ပါးလံုး ၊ အေနာ္ ႏွင့္ ႏွင္းေဟမာ မွ " ငါတို႔လည္း ဘေလာဂ္အလည္ထြက္ရင္ ဒီကၽြန္းသားေတြ စကားအတိုင္း ဝူးရွဴး ဝူးရွဴး ဂမူးရွဴးထိုး လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကမယ္ " ဟု ဘေလာဂ္ဂါမ်ားပီပီ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အားလံုးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ရၾကေလၿပီ။ တစ္ဖြဲ႔လံုးရဲ႕ တိုင္ပင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အရ ဒီကြ်န္းေပၚတြင္သာ သူတို႔ အားလပ္ရက္မ်ားကို ေနထိုင္ၾကေတာ့မည္။ ရည္ရြယ္ထားေသာ ကြ်န္းကို မသြားေတာ့ဘူးဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။

မကီမွ တဆင့္ သူတို႔က်န္ခဲ့ေသာ အိတ္မ်ားကို ယူေပးရန္ လူရိုင္းရြာသားမ်ားကို အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ရြာသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္မိုး၊ ကိုေအာင္ ၊ ေတာင္ေပၚသား တို႕က သြားသယ္လာေပးၾကသလို လူရိုင္းရြာသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေရတမာ၊ အိမ္၊ အိုက္ခီေလာက္၊ တို႔မွလည္း ဘေလာဂ္ဂါ ကိုေဇာ္၊ ေသာ္ဇင္၊ ျဖိဳးေမာ္ အဖြဲ႔ႏွင့္ လိုက္ပါကာ စက္ေလွအထိ ျပန္ၿပီး စားနပ္ရိကၡာမ်ားကုိ သြားသယ္ၾကေတာ့သည္။

ရြာသားအားလံုးမွာလည္း သူတို႕၏ ရိုးရာနံမည္မ်ား ေပ်ာက္ကာ မကီေပးထားေသာ ေခၚရလြယ္ကူသည္႕ ျမန္မာနံမည္မ်ားသာ တြင္ေနေတာ႕သျဖင္႕ ဘေလာဂ္ဂါတို႕အဖို႕ မွတ္ရေခၚရ လြယ္ကူေနေပသည္။ လူရိုင္းမ်ဳိးႏြယ္ အႀကီးအကဲ ကိုလူေထြးမွ ထိုညတြင္ ေတြ႔ဆံုသည္႕ အထိမ္းအမွတ္ မီးပံုပြဲ လုပ္ေပးမည္ဟု ေၾကျငာၿပီး လူရိုင္းရြာသား တစ္ခ်ဳိ႕ ျဖစ္ေသာ တလႏြန္၊ အျဖဴေလး ၊ ပီယ ၊ ပိုးဟပ္ေလး၊ ကိုမင္းေက်ာ္ တို႕က ေတာတြင္း အမဲလိုက္ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသျဖင့္ အမဲလိုက္ ဝါသနာပါေသာ ကိုဒူကဘာ၊ ကိုေညာင္ရမ္း ၊ ကိုသုေျႏၵ၊ ကိုရီႏိုမာန္၊ ကိုဂ်စ္တူး တို႔မွ လိုက္ခြင့္ေတာင္းဆိုသည္။ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္ ကိုလူေထြးမွ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို လိုက္ခြင့္ျပဳလိုက္သျဖင့္ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ ရၿပီဟုေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ေတာထဲသို႔ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ရြာထဲတြင္ က်န္ေနေသာသူမ်ားသည္လည္း ရြာသူရြာသားမ်ားကို လက္ဟန္ေျခဟန္ ျဖင့္ ဆက္သြယ္ျခင္း၊ မကီမွ တဆင့္ ဘာသာျပန္ေပးျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရိွေနၾကသည္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွ ရသည့္ အရြက္တစ္မ်ဳိးကို အမိုးအကာအျဖစ္ ယက္လုပ္ေန ၾကေသာ ေမဓါ၀ီ၊ ယြန္း၊ မိုးခါး၊ သမီးပ်ိဳ တို႕ကို မျမေသြးနီ၊ မေရႊစင္၊ မေခ်ာ၊ သိဂၤါေက်ာ္တို႕က ကူညီကာ ဝိုင္းယက္ေပးၾကသည္။ အခ်ိန္တိုအတြင္း ခင္မင္မႈတို႔ လ်င္ျမန္စြာ တိုးပြားေနသည္။

ဝက္ဝံေလးႏွင့္ ေရႊယြန္းဝါ တို႔ကေတာ့ ပါးလံုး၊ အေနာ္ ၊အိန္ဂ်ယ္ တို႔ႏွင့္ တပူးတြဲတြဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပသျဖင့္ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ပထမဆံုး ဓါတ္ပံုရိုက္စဥ္တုန္းက ဖ်တ္ခနဲ လင္းသြားေသာ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ဝက္ဝံေလးတို႔ ထြက္ေျပးၾကေသးသည္။ ေကာင္းကင္နတ္ဘုရားမွ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ၿပီ ထင္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပ ေပးလိုက္မွပဲ အင္မတန္ သေဘာက်သြားၾကေတာ့သည္။ ဝက္ဝံေလးမွ လက္ဟန္ ေျခဟန္ျဖင့္ သူလည္း ပါးလံုးတို႔ကဲ့သုိ႔ ခႏၶာကိုယ္မ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ပါးလံုးတို႔ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ကာ အပိန္က်င့္ေပးရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္း ျပဳလုပ္ပံုမ်ားကို အလြတ္ရသည္ အထိ သင္ေပးၾကေတာ့သည္။

မမိုးခ်ဳိသင္းလည္း သူ႔တက္ခဲ့ေသာ သင္တန္းရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားထဲမွ လြယ္ကူေသာ အကြက္မ်ားကို ျပန္လည္ သင္ၾကားေပးေနသည္။ မမိုးခ်ဳိသင္း အေနျဖင့္ ဘယ္ညာ ေျခလက္တို႔ မွားၿပီး ျပေသာ္လည္း သိတဲ့သူ မရိွသျဖင့္ အားလံုး အိုေကေနသည္ဟု ေျပာရမည္။ ထို႔ေနာက္ ခရီးသြားမ်ားထဲက မခ်စ္ၾကည္ေအး အပါအဝင္ ေလ့က်င့္ခ်င္သူမ်ားမွပါ ဝင္ေရာက္ ေလ့က်င့္ၾကသျဖင့္ လူအုပ္စုလိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သင္တန္းဆရာမ မခ်ဳိသင္း ျပတဲ့အတိုင္း ေလ႕က်င္႕ခန္း လိုက္လုပ္ၾကသျဖင့္ တညီတညာ ကေနသည္ဟု ထင္ကာ လူရိုင္း ရြာသားမ်ား ျဖစ္တဲ့ ေရတမာ၊ အိမ္၊ ကိုေအာင္၊ ေတာင္ေပၚသား တို႔ကပါ ဝင္ေရာက္ ကၾကသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ကာ ရယ္ေမာ ၾကကုန္သည္။ ခရီးသြားမ်ား ရယ္ၾကသျဖင့္ လူရိုင္း မ်ားလည္း ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၾကေတာ့သည္။

" အူးးး အူးးး ရဟူးးးးး "
" အူးးး အူးးး ေဂ်ာ့တီ "

ေသာ္ဇင္၊ လင္းၾကယ္ျဖဴ၊ မိုးစက္အိမ္၊ တို႕မွ သူတို႔ကို ဖမ္းေခၚလာစဥ္က ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေသာ စမ္းေခ်ာင္းကုိ ျပန္သြားကာ ရြံ႕နီမ်ား တူးၿပီး အလြယ္တကူ အိုးလုပ္နည္းကို မဆုမြန္ ၊ အျပံဳးပန္း၊ ေက်ာပိုးအိတ္ တို႕က လူရိုင္းရြာသူမ်ား ျဖစ္ေသာ မယ္ကိုး၊ လိုင္၊ မ်က္မွန္ေလး တို႕ကို ျပေပးေလသည္။ လူရိုင္းတို႔သည္ ရလာေသာ အသားမ်ားကို တိုက္ရိုက္မီးကင္ျခင္း သစ္သီးသစ္ဥမ်ားကို အစိမ္းစားျခင္းသာ ျပဳလုပ္တတ္သျဖင့္ အိုးျဖင့္ ျပဳတ္ေသာ အရသာကို နမူနာ ခ်က္ၿပီး ေကြ်းသျဖင့္ လူရိုင္းတို႔ ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ အသံုးျပဳရန္ အိုးမ်ား လုပ္ေပးျခင္းအျပင္ လုပ္နည္းကိုပါ ျပေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ကူညီမွန္း သိေသာေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ားကို ပို၍ခင္သြားၾကသည္။

ေတာထဲသို႔ အမဲလိုက္ သြားသူမ်ား ယုန္ ၊ ေတာၾကက္မ်ားႏွင့္ ေတာဝက္ တစ္ေကာင္ထမ္းၿပီး ျပန္ေရာက္ လာသည္။ ယေန႔ညတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ မီးပံုပြဲ လုပ္ၾကမည္။ နတ္ဘုရား ရုပ္တုျပန္ေရာက္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ အျပင္ လာျခင္းေကာင္းေသာ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔မ်ဳိးႏြယ္စု တစ္ခုလံုးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရေလသည္။

ညေန ၅ နာရီ ေက်ာ္ထဲက ရြာကြက္လပ္တြင္ ဖိုထားေသာ မီးပံုႀကီးသည္ အရိွန္ေကာင္းစြာျဖင့္ ေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ေတာတြင္းမွ ရလာေသာ သားေကာင္မ်ားကို ကင္ထားသျဖင့္ အကင္နံ႔တို႔ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ၾကည္ျဖဴပိုင္၊ ႏွင့္ မခ်စ္ၾကည္ေအး တို႔မွ သစ္သီးသစ္ဥမ်ားကို စက္ေလွေပၚက ယူထားေသာ ဟင္းခတ္ အမႈန္႔မ်ားႏွင့္ တြဲဖက္ကာ အသစ္လုပ္ထားေသာ အိုးႀကီးျဖင္႕ အရည္ေသာက္ ဟင္းအိုးႀကီး တစ္အိုး ခ်က္ထားေပးသည္။

လူစံုၿပီျဖစ္သျဖင့္ မီးပံုပြဲကို စတင္လိုက္ေတာ့သည္။ နတ္ဆရာႀကီး အေဘာက္က် မွ အနီေရာင္ ေဆးမႈန္႔မ်ားကို မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္ကာ ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သစ္တံုးေခါက္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာကာ ဝိုင္းပတ္ကာ ကခုန္ၾကေတာ့သည္။ ပြဲစခါနီးထဲက ဝါသနာႀကီးသူမ်ားျဖစ္ေသာ မိုးေမာင္ႏွင့္ ကိုေဇာ္ တို႔က စက္ေလွဆီမွ ျပန္ယူထားေသာ အရက္ပုလင္းမ်ား ပန္းသီး လိေမၼာ္သီးတို႔ျဖင့္ အမ်ားေသာက္လို႔ ရရန္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ စပ္ထားေပးေသာ အရက္မ်ားကို ဝါးဆစ္ပိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ အနည္းငယ္စီ လိုက္တိုက္သည္။

တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးေသာ အရသာ ျဖစ္သျဖင့္ လူရိုင္းမ်ား ႏွစ္သက္ကာ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ထည့္ေသာက္ေန ေတာ့သည္။ ကိုလူေထြးမွ ေသာက္ေကာင္းသျဖင့္ အဘေက်ာက္ကို လက္တို႔လိုက္သည္။ အဘေက်ာက္လည္း ျမည္းစမ္းရင္း ႏွစ္သက္သြားေတာ့သည္။ အိုက္ခီေလာက္သည္ကား ထိုအရက္စပ္ထားေသာ အိုးနားမွ မခြာေတာ့ေပ။ အျဖဴေလးကေတာ့ ေမွာက္ေနသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။

ထို႔ေနာက္ လူရိုင္းတို႔ရဲ႕ ရိုးရာ ေတးသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ သူတို႔သီခ်င္းထဲတြင္ ခရီးသြား ဘေလာဂ္ဂါမ်ား နားလည္သည့္ ဝူးရွဴး ဝူးရွဴး ဂမူးရွဴးထိုး ဆိုေသာစာသား တစ္လံုးပါသည္။ ထိုေနရာ ေရာက္လ်င္ေတာ့ အားလံုး ဝိုင္းေအာ္ေပးၾကသည္။ ထိုေတးသီခ်င္း၏ အဓိပၸါယ္ကို မကီမွ ျပန္လည္ ရွင္းျပသည္မွာ....

" ေကာင္းကင္နတ္ဘုရားရဲ႕ အလိုက် ေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို ႀကိဳဆိုပါသည္။ သင္တို႔ႏွင့္ မခြဲမခြာ ေနခ်င္ပါသည္။ သင္တို႔ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို ၾကားရလ်င္ ငါတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးမ်ား ထိခိုက္ၾကရအံုးမည္။ ငါတို႔ရဲ႕ဝိဥာဥ္ ေကာင္းကင္ကို ေရာက္သြားခဲ့လ်င္ေတာင္ သင္တို႔ကို ခင္မင္ေသာ စိတ္မ်ားကိုပါ ယူေဆာင္သြားပါမည္။ ငါတို႔ရဲ႕ ခင္မင္မႈမ်ား မိုးေျမကဲ့သို႔ တည္တံ့ပါေစ လာျခင္းေကာင္းေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ "

ဟုအဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပေပးသျဖင့္ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား စိတ္ႏွလံုးသားထဲထိ ထိထိရွရွ ျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ရက္ေနၿပီးလ်င္ သူတို႔ ခြဲခြာၾကရမည္မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ေနရပ္ဌာေနေတြကို ျပန္ၾကရေတာ့မည္။ ခရီးသြားမ်ားသည္လည္း အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာၾကရေတာ့မည္။ အခ်ိန္တန္လ်င္ေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကရေပမည္။ ထို႔ေနာက္ညဥ့္နက္သည္အထိ ကခုန္ၾက ေသာက္ၾက စားၾကကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ မီးပံုပြဲကို ျဖတ္သန္းၾကသည္။ ညဥ့္နက္လာမွ အသီးသီး ကိုယ္တည္းခိုရာ တဲမ်ားဆီသို႔ျပန္ကာ အိပ္စက္လိုက္ၾကေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္း အိပ္ယာမွ ႏိုးခ်ိန္တြင္ ဒီေန႔တစ္ေန႔သာ ဤရြာတြင္ ေနၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေတြးမိၾကေလသည္။ ထိုေန႔တစ္ေန႔လံုးတြင္ ခင္မင္သူမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းရင္း လူရိုင္းမ်ဳိးႏြယ္စု အတြက္ကူညီနိင္သည္မ်ားကို ကူညီေပးၾကသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ ခင္မင္မႈမ်ား ပို၍တိုးလာေတာ့သည္။ ရြာသားမ်ားျဖစ္တဲ့ ေမာင္မိုး၊ ကိုေအာင္၊ တလႏြန္၊ ေရတမာ၊ ဏီအဲY၊ အိမ္ တို႕ကို ကိုေဆာင္းယြန္းလ၊ ႏွင့္ ကိုဒူကဘာမွ ေသနတ္ပစ္နည္းေတြပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပေပးၾကသည္။ ပစ္မွတ္ကို မထိမွန္နိင္ရင္ေတာင္ နတ္ဘုရား ရုပ္တုႏွင့္ ရတနာမ်ား လာလုေသာ အဖြဲ႔ရိွခဲ့လ်င္ ေျခာက္လွန္႔ရန္ ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔တာ ကုန္လြန္ရင္း ျပန္ရေတာ့မည့္ မနက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။

မနက္ ၈ နာရီ ေက်ာ္ခန္႔ တြင္ မိမိတို႔ရဲ႕ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီးသြားၾကသည္။ တည္းခိုရာ တဲမ်ားမွ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ရြာလယ္ကြက္လပ္ထဲတြင္ လူရိုင္းရြာသားမ်ား စုရံုးကာ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူတို႔ တစ္ရြာလံုးနီနီး ဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို ကမ္းေျခအထိ လိုက္ပို႔ၾကမည္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ေကြးလူထို ႏွင့္ နတ္ဆရာႀကီး အေဘာက္က် အပါအဝင္ တစ္ရြာလံုး မ်က္နာမေကာင္းၾကေပ။ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား သည္လည္း ထို႔အတူသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မၾကာခင္ ခြဲခြာၾကရေတာ့မည္ေလ။

မအင္ၾကင္းသန္႕မွ မိုးခါးကို လက္တြဲထားသလို ပါးလံုးႏွင့္ ေရႊယြန္း၀ါ ၊ အိန္ဂ်ယ္ႏွင္႕ သမီးပ်ိဳ၊ ညီမေလး ႏွင့္ လိုင္ စသျဖင့္ကိုယ္စီ လက္ေလးမ်ား တြဲထားကာ ေတာလမ္းခရီးကို ျဖတ္၍ ကမ္းေျခစီသုိ႔ လိုက္ပို႔ၾကေလသည္။ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားႏွင့္ အတူ ကြ်န္းေပၚတြင္ ေသာင္တင္ေနေသာ မကီပါ ျပန္လိုက္ပါမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ခင္မင္ေနေသာ ရြာသူရြာသားမ်ား ပို၍ဝမ္းနည္းၾကေတာ့သည္။

ကမ္းေျခေရာက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ အားလံုး မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ တန္းစီကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့သည္။ ဝက္ဝံေလးမွ သူဆြဲထားေသာ ဆြဲႀကိဳးေလးမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး အိန္ဂ်ယ္ႏွင့္ ပါးလံုးကို ေပးသလို မယ္ကိုးမွလည္း ေမဓါဝီကို သူရဲ႕ ေရာင္စံုဆြဲႀကိဳးေလး ခြ်တ္ေပးလိုက္သည္။

အိုက္ခီေလာက္ကေတာ့ မိုးေမာင္တို႔ အဖြဲ႔ကို ပ်ားအံုႀကီးလက္ေဆာင္ ေပးသည္။ မိုးေမာင္တို႔မွလည္း အိုက္ခီေလာက္ႏွင့္ ကိုမင္းေက်ာ္ ကို အရက္ပုလင္းမ်ား လက္ေဆာင္အျဖစ္ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တိရိစာၦန္ သားေရ မ်ား ၊ အစြယ္မ်ား ၊ ဦးခ်ဳိမ်ားကို အမွတ္တရ ေပးၾကသည္။ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားမွ သေဘာၤေပၚတြင္ ပါလာေသာ ေခ်ာကလက္မ်ား သၾကားလံုးမ်ား အသားဗူး ငါးဗူး မ်ားကို ျပန္ေပးၾကသည္။ သက္တန္႕ခ်ိဳႏွင္႕ မငယ္ႏိုင္တို႕က သူတို႕ယူလာေသာ ေသာက္ေဆးမ်ားကို ရြာသားမ်ားအား လိုအပ္သလို သံုးစြဲရန္ ေပးထားခဲ႕ေလသည္။ ဖ်ားနာလွ်င္ ဘယ္ေဆးေသာက္ရန္၊ ၀မ္းကိုက္၀မ္းေလွ်ာလွ်င္ ဘယ္ေဆးေသာက္ရန္ စသည္တို႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွာၾကားရာတြင္ မကီမွ ရြာသားမ်ားကို ဂရုတစ္စိုက္ ရွင္းျပေပးေလသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ စက္ေလွေပၚ ႀကိဳသြားႏွင့္ေသာ ေညာင္ရမ္း ႏွင့္ ကိုသုေျႏၵတို႔မွ စက္ေလွ အင္ဂ်င္ကိုစတင္ႏိုး လိုက္သည္။ စက္ႏိုးသံႏွင့္ အတူ ရြာသူမ်ားႏွင့္ ခရီးသြား ဘေလာဂ္ဂါ အမ်ဳိးသမီးတို႔ရဲ႕ ႀကိတ္၍ ငိုရိႈက္သံ ထြက္လာသည္။ ခြဲခြါျခင္းရဲ႕ ဒဏ္ကို မည္သူမွ မခံစားနိင္ၾကေတာ့ေပ။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးသားတို႔သည္ ျဖတ္ေတာက္ရ ခက္ေသာ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးရဲ႕ တင္းၾကပ္စြာ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္း ခံေနၾကရၿပီ ျဖစ္သည္။ ေယာက်ာ္း ရင့္မာႀကီးမ်ားသည္ပင္ မ်က္ရည္ဝဲေနၾကရေလၿပီ။

ထို႔ေနာက္ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ကာ စက္ေလွစီ ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တန္းစီထားေသာ ခရီးသြားမ်ားရဲ႕ ေျခသလံုး ကို နတ္ဆရာႀကီး အဘေက်ာက္မွ သူကုိင္တြယ္ထားေသာ ေတာင္ေဝွ႕ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး လိုက္ရိုက္သျဖင့္ လန္႔ေအာ္ကုန္ၾကသည္။ ထိုအခါ မကီမွ

" ဒါက သူတို႔ ရိုးရာဓေလ့တစ္ခုပါ ခရီးထြက္ခါနီး ဆိုရင္ ဒီလိုပဲ ရိုက္ေပးေလ့ရိွတယ္ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သြားလမ္းလာလမ္း သာယာပါေစလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္ ... ေအာင္မေလးး "

ရွင္းျပေပးေနခ်ိန္တြင္ သူကိုယ္တိုင္ပါ အရိုက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ထေအာ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ကာ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့သည္။

" ဝူးရွဴး ဝူးရွဴး ဂမူးရွဴးထိုး"

ထိုအခ်ိန္တြင္ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကိုလူေထြး အခ်က္ျပလိုက္သျဖင့္ အျဖဴေလးမွ ေသတၱာ တစ္လံုးကိုင္ကာ အနားေရာက္လာသည္။ ေသတၱာထဲတြင္ ရတနာမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ လူရိုင္းရြာသူ ရြာသားမ်ားမွ ရတနာမ်ား ႏိႈက္ယူကာ ခရီးသြားမ်ားကုိ တစ္ေယာက္ တစ္လံုး ႏႈန္းျဖင့္ ေပးေဝၾကသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားမွာ အံ့အားသင့္ကာ တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝမ္းသာအားရ ခုန္ေပါက္ကာ ေအာ္ဟစ္ၾကေတာ့သည္။ အေပ်ာ္ေတြကူးစက္ကာ ရြာသူရြာသားမ်ားပါ ခုန္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ၾက ေတာ့သည္။ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား အတြက္ တစ္သက္တာ မေမ့နိင္စရာ ခရီးႏွင့္ အဖိုးထိုက္တန္ဆံုး လက္ေဆာင္မ်ား ျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တစ္ဖြဲ႔ၿပီး တစ္ဖြဲ႔ စက္ေလွဆီ ထြက္ခြာ သြားၾကေတာ့သည္။ စက္ေလွေပၚတြင္ လူစံုၿပီျဖစ္သျဖင့္ စက္ေလွလည္း ေက်ာက္ဆူးႏႈတ္ကာ စတင္ထြက္ခြာေလၿပီ။ ကမ္းေျခတြင္ေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ား မျပန္ေသးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေသးသည္။ စက္ေလွေပၚမွ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားမွ လက္ျပႏႈတ္ဆက္သျဖင့္ ရြာသူ ရြာသားမ်ားလည္း ဘေလာဂ္ဂါမ်ား လုပ္သလို ျပန္လက္ျပၾကေလသည္။ ကမ္းေျခကို မကြယ္ခင္ ေနာက္ဆံုး ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းမွာ လူရိုင္းရြာသူေလးမ်ားရဲ႕ လက္ႏွင့္ မ်က္နာကို သုတ္လိုက္ ပံုမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား အတြက္ သဲထိတ္ရင္ဖို စြန္႔စားခန္းႏွင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရသမ်ား ေပးခဲ့ေသာ ကြ်န္းႀကီးသည္ကား တစ္ျဖည္းျဖည္း ေဝး၍ ေဝး၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဒီမ်ဳိးႏြယ္စုျဖင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ဆံုခြင့္သည္ ျဖစ္နိင္ဖို႔ရန္ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းေနေတာ့သည္။ ရိုးသားေအးခ်မ္းၿပီး အေရာင္ဆိုးျခင္း မခံရေသးသည့္ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုသည္ အေဝးဆီတြင္ မႈန္ျပျပက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ခင္မင္စိတ္ သတိရစိတ္တို႔ျဖင့္ ခရီးေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး ေရာက္သည္အထိ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။ အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာၾကာျမင့္မႈထက္ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ထားေသာ ျဖဴစင္ခင္မင္စိတ္တို႕ ေၾကာင့္ အခုလို ခြဲခြာျခင္းေဝဒနာကို ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ကြယ္တြင္ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတတ္ေသာ လူမႈအဖြဲ႔အစည္း တြင္ေတာ့ ယခုကဲ့သုိ႔ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ရနိင္မည္ မထင္ေပ။ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ စက္ေလွႀကီးသည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကို ဦးတည္ကာ ခုတ္ေမာင္းေနေပေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာ မရိွဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ျပန္လည္ ဆိုက္ေရာက္လာေတာ့သည္။

သေဘာၤဆိပ္ေရာက္လ်င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ အားလံုး ကုိယ္ေနထိုင္ရာ နိင္ငံမ်ားဆီသို႔ ျပန္ထြက္ခြာ ၾကရမည္ မဟုတ္လား။ ခက္ခဲနိင္ေပမယ့္ သူတို႔သည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြ႔ေကာင္း ေတြ႔နိင္ေသးသည္။

ကိုဂ်စ္တူးမွ ကိုမ်ဳိးကို ေမးလိုက္သည္ ။

" မူးရွဴး လား ၊ ဝူးရွဴးလား " ကိုမ်ဳိးမွ ရယ္ေမာရင္း ျပန္လည္ ေျဖၾကားလိုက္သည္။
" ဝူးရွဴးးးးး "

ထိုအခါ ညရဲ႕ေကာင္းကင္ မွ မိုးစက္အိမ္ ကို

" မင္းလည္း ဝူးရွဴး ဆိုရင္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔မယ္ လက္ဝါးျဖန္႔ေပး " ဟုေျပာလိုက္သျဖင့္
" ေဟေအး ရတယ္ ရိုးရိုးပဲ ခင္ပါ " ဟု ျပန္ေနာက္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ရယ္သံမ်ားႏွင့္ အတူ သူတို႔တတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ လူရိုင္းဘာသာ စကားျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ား သေဘာၤဆိပ္တြင္ လြင့္ပ်ံေနေပေတာ့သည္။

" ဝူးရွဴး ဝူးရွဴး ဂမူးရွဴးထိုး "

..........................................................................................................။

(ၿပီးပါၿပီ)

...................................................................................................................................................။

စာေရးေဖာ္ ေရးဖက္ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား စိတ္ရႊင္လန္းေစရန္ အမွတ္တရ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳရွည္ေလးပါ။ ယုတၱိေဗဒ အားနည္သလို ရသပိုင္းအားနည္တာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ အသံုးျပဳ သူမ်ားကိုလည္း သာေစနာေစ မရည္ရြယ္ဘဲ အဆင္ေျပသလို ေနရာ ခ်ထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ေပးပါရန္။

သၾကၤန္ေရာက္လ်င္လည္း ဒီပို႔စ္ကဲ့သုိ႔ ဘေလာဂ္ဂါ သၾကၤန္ကို ေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ မ႑ာပ္မ်ားႏွင့္ ေရပက္ခံ ကားမ်ား ေပၚတြင္ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို ေနရာ ခ်ကာ ဘေလာဂ္ဂါ သၾကၤန္ကို ဆင္ႏြဲဖို႔ စိတ္ကူးထားပါ ေသးတယ္။

.............................................................................................................................................။


ခင္မင္မႈမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ....။
(ျမစ္က်ဳိးအင္း)
..................................................................................................................