၁၀၉/၁၁၀ အလြမ္း

04 April 2010



(ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္မွာ ယုတၱိေဗဒ ရိွမႈ မရွိမႈ ဆိုတာ ေခတ္အေျခအေနနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္တယ္ဆုိတာကို ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ေအာက္မွာ ဆက္ဖတ္ရမယ့္ ဇာတ္လမ္းေလးဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္ဆိုတာ မတြင္က်ယ္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ကာလက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳေဟာင္းေလးပါ။ ယေန႔ေခတ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အနည္းငယ္ ရယ္စရာ ေကာင္းေနမယ္ ဆိုတာလည္း ခန္႔မွန္းမိေပမယ့္ ထိုအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ မတင္ဘဲ ပို႔စ္အသစ္ တင္တယ္ဆိုျပီး တစ္ျခားဘေလာဂ္ေတြမွာ သြားေပၚေနလို႔ လာဖတ္မယ့္သူေတြ အတြက္ ပို႔စ္မရိွဘူး မျဖစ္ရေအာင္ သိမ္းထားတဲ့ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ရတာပါ။ မထင္မွတ္ဘဲ တင္ျဖစ္တဲ့ ပို႔စ္ေလးပါပဲ။ ဘေလာဂ္စလုပ္ခ်ိန္မွာ စာအုပ္ထဲက ကူးျပီးတင္ခဲ့ဖူးသလို ျပန္သိမ္းထားတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ပို႔စ္အေဟာင္းေလး ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဖတ္ဖူးတဲ့သူေတာ့ နည္းမယ္ထင္ပါတယ္။)
................................................................................................................................................။

၁၀၉/၁၁၀ အလြမ္း


ခ်စ္သူမရိွေသာ ေန႔ရက္ေတြသည္ ေမွာင္မိုက္ ေျခာက္ကပ္လြန္းလွသည္။ ထို႔ျပင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ေပစြန္းျပီး ပူေလာင္ခဲ့ရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ဆိုသည္မွာ သူမကြ်န္ေတာ့္အနားက ထြက္ခြါသြားကာစ ေန႔ရက္ေတြမွ စတင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ခ်စ္သူရွိမေနမွန္း သိေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕လမ္းမက ဆိုင္ကယ္ဟြန္းသံ ၾကားတိုင္း သူမေရာက္လာတာမ်ားလား ထင္မိကာ ရင္ထဲမွာ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ သြားမိသည္။ဟြန္းသံေၾကာင့္ လမ္းမကို သတိလက္လြတ္ လွမ္းၾကည့္မိသည္ အထိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖင့္ရူးႏွမ္း ေနခဲ့ရဖူးသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ရူးသြပ္ခဲ့ရေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အသံၾကားတိုင္း ေခါင္းေထာင္ေနခဲ့ ျမဲျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူကိုသတိရမိတိုင္း စိတ္ကူးတို႔ေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ သတိလက္လြတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

တစ္ခါတစ္ေလ ခ်စ္သူ ကြ်န္ေတာ့္အနား ေရာက္ေနသည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ လိုက္မိသည္ႏွင့္ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးတို႔ ဖ်တ္ခနဲပြင့္ကာ ေဘးနားမွာ လိုက္ရွာၾကည့္မိသည္။အသိစိတ္ကို စိတ္ကူးယဥ္မႈတို႔က အႏိုင္ယူ ဝါးမ်ဳိခံခဲ့ ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အေတြးမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္သည္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် နာက်င္ရပါသည္။ ရွည္လ်ားလြန္းေသာ ေန႔ရက္ေတြသည္ သူမထံမွလာမည့္ စာကို ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္းသာ မရိွခဲ့ရင္ ေတာ္ေတာ္ ျဖတ္သန္းဘို႔ခက္ခဲမည္။

ကြ်န္ေတာ္အတြက္ တစ္ခုကံေကာင္းသည္မွာ မၾကာခဏ ေရာက္လာေသာ သူမရဲ႕ စာမ်ားေၾကာင့္ ေန႔ရက္ျဖတ္သန္းရသည္မွာ အနည္းငယ္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရိွေစခဲ့သည္။ ခ်စ္သူရဲ႕စာကိုဖတ္ရတိုင္း ရင္ခြင္သည္ လင္းလက္ေနခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္ သတိရျခင္းတို႔သည္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ စီးမိုးေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုခံစားခ်က္တို႔ေၾကာင့္ပဲ စာတိုက္ပိတ္ရက္ေတြကို မုန္းတတ္ခဲ့သည္။ ေသာၾကာေန႔ ညေနတိုင္းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွေသာ ေန႔ရက္တို႔အတြက္ ျဖတ္သန္းရခက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ျပီး တနဂၤေႏြညတိုင္းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ျဖင့္ တက္ၾကြစြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ ့ရိွေသာညမ်ားျဖစ္သည္။

သူမထံမွ စာလာလ်င္ ရင္ခြင္သည္ေပါ့ပါး ေနသေလာက္ စာမလာတာၾကာေသာ ရက္မ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ခုျဖင့္ ပူေလာင္ေနရေသာ ရက္မ်ားလည္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ခံစားခ်က္တို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနခဲ့သည္။ ယေန႔သည္ တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္သည္။ ျပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လံုးလံုး သူမဆီက စာမလာခဲ့ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ စာလံုးဝမလာေသာ ရက္သတၱပတ္မ်ားလည္း ရိွေသာေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္မိေပ။ တစ္ခါတစ္ေလ ထိုကဲ့သို႔ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းၿပီးလ်င္ သူမဆီက စာကို ရေလ့ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္မနက္ျဖန္ တနလာၤေန႔တြင္ ျပည့္ဝေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ စတင္မည္ ျဖစ္သည္။


...........................။

တနလၤာေန႔...

ရံုးဖြင့္ရက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သိပ္မထားမိေပ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲသို႕ စာပို႔သမားလာေသာ ေန႔ေတြသည္ တနလၤာေန႔ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြပဲ ျဖစ္ေလ့ရိွသည္။ စာလာေလ့ရိွေသာ ေန႔ရက္မဟုတ္ေပမယ့္ ရံုးဖြင့္ရက္ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႏွင့္ မသိစိတ္ တို႔ အတူတကြ ညီညီညြတ္ညြတ္ ရိွေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုညီညြတ္မႈသည္ ေသာၾကာေန႔ ညေနတိုင္ေအာင္ တည္ရိွေနမွာလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြကုန္ရင္း တနလၤာေန႔သည္လည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။မနက္ျဖန္ အဂၤ ါေန႔တြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ ပိုမိုေတာက္ပခြင့္ ရနိင္မည္ထင္၏။
.........................။

အဂၤါေန႔...

ယေန႔ရဲ႕အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေခါင္းစဥ္တပ္ မရေသာ အလုပ္တို႔ကို လုပ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ ႏွင့္ နားအစံုတို႔ကေတာ့ လမ္းမဆီကို သာေရာက္ေနခဲ့သည္။ စက္ဘီးတစ္စီးရဲ႕ဘရိတ္ညစ္သံၾကားတိုင္း စာပို႔သမားထင္ၿပီး တီးလက္စ ဂစ္တာကို ရပ္ပစ္လိုက္မိ၊ ေကာ့ဒ္ေတြ မွားကိုင္မိနဲ႔ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မစပ္နိင္သည္မွာ ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ခ်စ္သူထံမွ စာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ျခင္းေတြရဲ႕ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္သည္။ ထိုၾကိဳးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းေစနိင္သလို တမ္းတျခင္းေတြကို တဒဂၤ ေျပေပ်ာက္ေစနိင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ထမ္းပိုးထားရေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ ေလးပင္သေလာက္ အခ်ိန္တို႔ကေတာ့ ေပါ့ပါးစြာႏွင္႕ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ မၾကာခင္ ေနဝင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မပ်က္ခဲ့ေသးပါ။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ (၃)ရက္စာ အခြင့္အေရး က်န္ရိွေနေသးသည္ မဟုတ္လား။
.............................။

ဗုဒၶဟူးေန႔...

ဒီေန႔မွာေတာ့ သူမရဲ႕စာကို သိသိသာသာ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ရက္သတၱပတ္ေတြရဲ႕ဗုဒၶဟူး ေန႔တိုင္းသည္ စာပို႔သမား လာႏိုင္သလို လာတတ္ေသာ ေန႔ေတြလည္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ ေနလံုးသည္ တစ္ေျဖးေျဖးျမွင့္တက္လာေနသည္ႏွင့္ အျပိဳင္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္သည္လည္း ဘာကိုမွန္း မသိဘဲ အလိုမက်ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား အိမ္ေရွ႕ကေန “အစ္ကိုေရ စာ” ဆိုျပီးေအာ္မလဲဆိုတာကို မသိစိတ္ႏွင့္ပါ နားစြင့္ေနမိသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ထမင္းစားရသည္မွာလည္း အရသာ မရိွလွေပ။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွသည္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပမယ့္ နည္းလမ္းမေတြ႔ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ စိတ္တစ္ခုလံုး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းထဲ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္

“ ကြ်ီ ”

စက္ဘီးဘရိတ္ညစ္သံ ၾကားရၿပီးေနာက္ ေဒါက္ေထာက္သံကိုပါ ၾကားလိုက္ရ၏။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္သြက္သြက္ေလးပဲ အျပင္ကိုထြက္လိုက္သည္။ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္႕ရင္ထဲက အလိုမက်စိတ္တို႔ ေဆာင့္တက္သြားသည္။

“ဟာ..ကြာ..”

မေက်မနပ္ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သတင္းစာပို႔သမားကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အလိုလို စိတ္တိုသြားရျခင္း ျဖစ္သည္။“သြားစမ္းပါ ဒီသတင္းစာ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ” စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးရင္း ျပန္ဝင္လာၿပီး အရိုးမရိွသူ တစ္ေယာက္လို ထိုင္ခုံေပၚသို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ပံုခ်လိုက္သည္။


“ေအးေလ ဒီအခ်ိန္ သတင္းစာ လာေနၾကပဲဟာ ကိုယ့္ဘာသာ လိုရာဆြဲေတြးျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္တာကိုး ”
ကိုယ္ကိုကိုယ္ ျပန္ေျဖသိမ့္မိသည္။

'စိတ္တိုလိုက္တာ'
'ဒီအခ်ိန္ စာမဟုတ္ဘဲ လူကိုယ္တိုင္ ျပန္လာရင္ ဘာလုပ္မလဲ' ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိေတာ့
'အသက္ရူ မြန္းတဲ့အထိသာ နမ္းပစ္လိုက္ခ်င္တယ္' အေျဖကို စဥ္းစားမိသျဖင့္ ျပံဳးလိုက္မိ၏။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္နိင္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ရင္ထဲကိုငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ “ ငိုမဲ့မဲ့ ”
နာရီကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ “ ၃ နာရီခြဲ ”
“ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ စာပို႔သမား ဘယ္လာႏိုင္ပါေတာ႕မလဲ။ တစ္ျခားရက္ကြက္ေတြ ပို႔ေနလို႔နဲ႔ တူပါတယ္ ဒါဆိုရင္လည္း မနက္ျဖန္ေပါ့” ဟု သက္ျပင္းရိႈက္ရင္း ေတြးလိုက္မိသည္။

............................။


ၾကာသာပေတးေန႔ ...

ဒီေန႔ေတာ့ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး အလိုက္သင့္ပဲ ေနတာေကာင္းမယ္၊ မဟုတ္ရင္ လူလည္း ရူးမလားပဲ၊ ရင္ထဲမွာ ဗ်ာမ်ားရတာ ပင္ပန္းလွသည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ေဘးလူေတြသာ ကြ်န္ေတာ္အျဖစ္ကို သိရင္ ေတာ္ေတာ္ ပိုတယ္ထင္ၾကမည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ခ်စ္သူကို သိပ္ခ်စ္မိလို႔ အလြမ္းေၾကာင့္ပဲ အာရံုေတြ ေနာက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ အဆင္ေျပဆံုး ဆက္သြယ္ႏိုင္မႈမွွာလည္း အျပန္အလွန္ စာပို႔ျခင္းသာ ရိွသည္။

ရံဖန္ရံခါ ဖုန္းဆက္ေလ့ရိွေပမယ့္ ထိုအခြင့္အေရးသည္ သူမ တစ္ေန႔တာလုပ္ခရဲ႕ တစ္ဝက္စာႏွင့္ လဲလွယ္ၿပီးမွသာ ရရိွသျဖင့္ အျမဲတမ္း ဆက္သြယ္မႈအတြက္ စာပို႔ျခင္းကိုသာ အားထားေနခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာေမွ်ာ္တတ္သလို သူမလည္း ေမွ်ာ္ေလ့ရိွသျဖင့္ အျမဲမျပတ္ စာထည့္ေပးေလ့ရိွသည္။ ဒီေန႔လည္း သူမအတြက္ စာတစ္ေစာင္ေရးရင္း အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနမိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ၾကာသာပေတးေန႔သည္လည္း တစ္တိတိ ကုန္ဆံုးသြားေတာ့သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ႏိုင္စရာ တစ္ခုပဲ ရိွေတာ့၏။ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ က်ိန္ဆဲ လိုက္သည္။
“ ေကာင္မေလးေရ နင္ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္ဟာ ”

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္ေတာ့ ေသခ်ာျပီဟု ထင္မိပါသည္။ ဒီေန႔က စာပို႔သမား ခြင့္ယူထားတာ ျဖစ္နိင္သည္ဟု ေတြးလိုက္မွပဲ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြား၏။
.........................။

ေသာၾကာေန႔...

ဒီေန႔ကေတာ့ ဒီ ရက္သတၱပတ္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ ျဖစ္သလို စိတ္ခံစားမႈရဲ႕ ဒီေရအျမင့္တက္ဆံုး အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေသခ်ာၿပီဟု ယံုၾကည္ေနမိသျဖင့္ စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနေတာ့မည္။ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြက ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း ေမ့လိုက္ပစ္ၿပီ။ ဒီေန႔မွ စာပို႔သမား မလာရင္ စာတိုက္ကို မီးသြားရိႈ႕ေတာ့မည္ဟု ခပ္ရြတ္ရြတ္သာ ေတြးလိုက္မိ၏။

လႈပ္ခတ္ေနေသာ အေတြးတို႔ သည္ နာရီ လက္တံႏွင့္ အျပိဳင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထိန္းခ်ဳပ္၍ ေနသည့္တိုင္ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားလာမိေၾကာင္း ဝန္ခံရမည္။ အိမ္ေရွ႕ထြက္ျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရတာလဲ ႏွစ္ခါရိွေနၿပီ။ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာင့္တ ေနမိသလဲမသိေပ။ အတိုဆံုးေျပာရရင္ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ပင္လယ္ျခားတဲ့ အရပ္ကေန ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးေနသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ 'ေကာင္မေလး' ျဖစ္သည္။

တကယ္ပါပဲ.. ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မ်ဳိးေစ့ေတြ ပ်ဳိးထားေပးခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဒီဒုကၡေတြ ကို သူမ စဥ္းစားမိပါ့မလား။ ကိုယ္ခ်င္းေရာစာတတ္ပါ႕မလား။ သံုးၾကိမ္ေျမာက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာ လမ္းမရဲ႕ အေပၚဘက္ ေအာက္ဘက္ ကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းရဲ႕ေအာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ စာပို႔သမား ကုလားေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္သည္ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။
ကုလားေလးကို ရင္ခုန္မိတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လြဲမွားလြန္းေသာ အလြဲ ပဲျဖစ္သည္။ အမွန္က စာပို႔သမားဆိုတဲ့ အသိႏွင့္ ျဖစ္သြားရျခင္းပါ။ (ေကာင္မေလး ေရ နင္သာသိရင္ေတာ့ ရယ္ေနမွာပဲေနာ္)

ကြ်န္ေတာ္အိမ္ထဲကို ျပန္မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ကအုတ္ခံုတြင္ ထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ေဘးလူေတြၾကည့္ရင္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ပံုစံ မေပၚေအာင္လည္း တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနပံုမ်ဳိး လုပ္ေနမိသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ အမည္မေဖၚနိင္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုျဖင့္ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေသာအခါ ကုလားေလးသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အိမ္ကိုစာပို႔ျပီး ျပန္ထြက္လာသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အားလံုးဟာ အဆံုးသတ္သြားရတာပဲ မဟုတ္လား။

“ေနပါအံုး.. စာပို႔သမား လာတာက ဟုတ္ပါျပီ ငါ့အတြက္ စာပါမယ္လို႔ ဘယ္သူက အာမခံလို႔လဲ၊
မပါရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊”

မသိစိတ္ရဲ႕အေတြးတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲ နည္းနည္းလႈပ္ခါသြားသည္။
“အို..ဘာေတြ ေတြးေနတာတုန္း၊ ပါကိုပါရမယ္ကြာ၊ ဘယ္လိုသိလဲမေမးနဲ႔ အာရံုရေနတာ”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္မွပဲ ေစာေစာက ရရိွ ထားေသာ ေက်နပ္မႈေလး ျပန္ရလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသလို စာပို႔သမားေလးလည္း ေက်နပ္သြားေအာင္ လၻက္ရည္ဖိုး ေပးလိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ အိမ္ထဲ ျပန္မဝင္ေတာ့ဘဲ ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

“အစ္ကိုေရ စာ”
စာပို႔သမားရဲ႕လွမ္းေျပာသံေၾကာင့္ မယံုမရဲ ျဖစ္ေနေသာ သံသယတို႔ ေဝးလြင့္သြားၿပီး ျပီးျပည့္စံုေသာ ေက်နပ္မႈရသြားသည္။ ဒီလိုပဲျဖစ္ရမွာေပါ့။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လာရတာပဲမဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ျပည္႕သြားရတာဘဲ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရူးသြပ္ခဲ့မႈေတြကို ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ရင္း မထူးျခားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလို စာအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။

“ဟာ”

ရင္ထဲတြင္ တိုးတိတ္စြာ ျမည္ဟီးသြားခဲ့သည္။ စာအိတ္က အညိဳေရာင္ၾကီး၊ ဟင္..တံဆိပ္ေခါင္းကလည္း (၂)က်ပ္တန္ ျပည္တြင္း တံဆိပ္ေခါင္းၾကီးနဲ႕... လိပ္စာကေတာ့ငါ့လိပ္စာပါပဲ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ တခုခုေတာ့ မွားေနတာ ေသခ်ာၿပီ။ ကုလားေလးေရ မင္းဒီေန႔ေတာ့ လဘက္ရည္ မေသာက္နဲ႔အံုး။ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာျဖင္႕ စာအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ အျဖစ္မွန္ကို သိရေတာ့သည္။

အေဝးသင္တကၠသိုလ္အတြက္ က်ဴရွင္တက္ရန္ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ပို႔လုိက္ျခင္းျဖစ္ေနသည္။ ျပံဳးရမလို မဲ့ရမလိုႏွင့္ ေျခပစ္လက္ပစ္သာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ဗလာတစ္ခုလို ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္တိုဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားရ၏။ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းလည္းမသိေတာ့ေပ။ စာပို႔သမားလာတိုင္း အလြမ္းရဲ႕ဘုရင္မဆီက မဟုတ္နိင္ဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာတရား တစ္ခုကိုလည္း နားလည္သြားရေတာ့သည္။

ကုန္ဆံုး သြားတဲ့ တစ္ပတ္တာ ကာလအတြက္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ဒီလိုသာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ...။

“ ငါ့ေမွ်ာ္တဲ့စာမပါရင္ စာပို႔သမားေတြ ရပ္ကြက္ထဲ မလာၾကပါနဲ႔ ”

...................................................................................................................................................။

(၂၅.၈.၂၀၀၂) က ေရးခဲ့တဲ့ဝတၳဳတိုေလးပါ။

ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ခ်က္ခ်င္းေရာက္နိင္တဲ့ယခုေခတ္က တစ္ကယ္ကို ေက်နပ္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ဟိုတစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုရဲ႕ အေျဖကို ျပန္ရဖို႔ အျမန္ဆံုး ၁၀ ရက္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ဖူးတယ္ ေျပာျပရင္ ယံု နိင္ ပါ့ မ လား .....။

46 comments:

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ကိုျမစ္က်ိဳးက အဲဒီတုန္းကတည္းက စာေတြ ေရးေနၿပီလား...။ ယံုပါတယ္...အဲဒီေလာက္ ၾကာတတ္တယ္ ဆိုတာ...ေမွ်ာ္ေမာရတဲ့ အျဖစ္ လူတိုင္းလိုလို ႀကံဳဖူး ၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕....:)

ညလင္းအိမ္ said...

ကုိျမစ္ ေရးထားတာ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ...
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖတ္ျပီး ဘာျဖစ္မလဲ .. ဘာျဖစ္မလဲေပါ႔ ... ေနာက္ဆံုးေတာ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ ... ရယ္ခ်င္သလိုလဲ ျဖစ္သြားတယ္ ... း)

ဟုတ္တယ္ေနာ္ ... အခုလို ဆက္သြယ္မႈေတြ ျမန္ဆန္တဲ႔ ေခတ္က်ေတာ႔လည္း ....ေျပာင္းလဲမႈေတြက ျမန္ဆန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ ... း(

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

စာေလးကုိ ခံစားၿပီး ဖတ္သြားပါတယ္...ရီလည္း ရီမိပါရဲ႕... တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကုိယ္လုိရာေတြ ဆြဲေတြးၿပီးေမွ်ာ္လင့္ေနရာကေန ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိၿဖစ္မလာတဲ့ အခါခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္မိလို႕ပါ...

ahphyulay said...

အင္း.. ဖတ္ဖူး တယ္ေလ။
ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ ဖြဲ ့ႏႊဲ ့ ခံစား စရာ၊ တြယ္တာ ေမွ်ာ္လင္ ့
ေစာင္ ့စား စရာ တစ္ခုခု ရွိေနၿပီ ဆိုရင္ သတိ မထား
မိတဲ ့ အခ်ိန္ေတြေတာင္ သတိထား ဆုပ္ကိုင္မိ လာ
တတ္ၿပီး အၿမဲ တန္းပဲ ေမွ်ာ္လင္ ့ ေနတတ္လို ့ ရင္မွာ
ဟာ တာတာ ၿဖစ္ေနတတ္ တာပါလို ့ ထင္ပါတယ္။

SHWE ZIN U said...

က်ေနာ္ လည္း စာပို႔ သမားကို အဲလိုေမွ်ာ္ေမာ ဘူးတယ္.
ဘယ္ေတာ႔မွ ေရာက္လာမွာ မဟုတ္တဲ႔ စာတေစာင္ေၾကာင္႔ အခိ်န္မ်ားစြာ စာပို႕သမား လာခ်ိန္ကို ေစာင္႔ဘူးတယ္..
ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္

ခင္တဲ႔
ေရႊစင္

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္အကို။ အဲဒီလို ခံစားခ်က္ကို။ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ စာပို ့သမားရဲ ့ စက္ဘီးဘဲလ္သံကို။ တကယ္ကိုလဲ ရူးသြပ္ခဲ့ဘူးတယ္။

အကိုကမွ စာတိုက္ရံုးမီးရိႈ ့မယ္ဆို ဆိုခဲ့ေသးတယ္။ သမီးက ဒီထက္ဆိုးတယ္။
း)

ခုလို အင္တာနက္ေခတ္မလာေသးေတာ့ ဒီလိုဘဲ ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာေပါ့။

ဘာဘဲေျပာေျပာ
ခုလဲ စာလာပို ့တယ္။ လက္ဖတ္ရည္ဖိုးျပန္ေပးေနာ္။
း)

အိုက္ခီေလာက္ said...

ဝါး ေစာင့္ရတာေတာ့ အေသၾကာ
ပို ့လိုက္တဲ့စာရဖို ့ဆယ့္ငါးရက္ ၾကာတယ္
ဓါတ္ပံုပါ ထည့္ေပးလိုက္လို ့ ေရြးရရင္ ပိုကုန္တယ္
ကိုက်ဳိးေရ ဖတ္လို ့ေကာင္းပါ ့
ခုေနမ်ားေတာ့ ကိုက်ဳီးေျပာသလိုပဲ ကလစ္ေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္တာနဲ ့ေရာက္ျပီးသား
ဘာေျပာေျပာ အရင္ထက္စာရင္ ခုေနခ်ိန္က အမ်ားၾကီးသက္သာသြားတယ္

Flower said...
This comment has been removed by the author.
Flower said...

ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...
ငယ္မူငယ္ေသြးလက္ရာေလး ဆိုေပမဲ႕လို႕
အဲဒီခ်ိန္ကတည္းက လက္ေစာင္းထက္ေနတဲ႕ အေရးအသားေတြမွန္း ေလ႕လာမိပါတယ္..
စာတစ္ေစာင္ကို ေမွ်ာ္ရတဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေလးေတြကိုဘဲ
အသက္ပါေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားပံုကိုက
ဖတ္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာမိသလို
ဖတ္ျပီးလဲ ျပံဳးမိပါရဲ႕...
ေမွ်ာ္လင္႕ရတဲ႕ဒုကၡ သိပ္ၾကီးမွန္း
လူတိုင္းလဲ ခံစားဖူးၾကပါလိမ္႕မယ္........

flowerpoem said...

ခုေတာ့ ေခတ္ၾကီးက တိုးတက္လာေတာ့ ဘာေလးလုပ္၂ အဆင္ေျပေနတာပဲေနာ္.......
ေမွ်ာ္ရတဲ့အလုပ္ကို သိပ္မုန္းတာပဲ မခံစားႏိုင္ဘူးေနာ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းကိုလည္းကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္. . .

ပိုးပိုး said...

စာတစ္ခါမွမေမွ်ာ္ဖူးခဲ့ဘူးးးးး တကယ္.....

ကိုေဇာ္ said...

ဟုတ္ပ....
ေမွ်ာ္ရတာ ေကာင္းကို မေကာင္း..
အခုေခတ္မွာ စာကို မေမွ်ာ္ရေတာ႔ေပမဲ႔....
ဂ်ီေတာ႔မွာ သူ႔အေကာင္႔ေလး တတ္လာမလားလို႔ေတာ႔ ဆက္ျပီး ေမွ်ာ္ေနရေသးတာပါပဲ. . .
ရင္ဘတ္တူသူမ်ားေရ. . .ဟုတ္တယ္မလား. .

ဒ႑ာရီ said...

ခုမွပဲ ဖတ္ရတာ...။ အင္း ... ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေစာင့္ရတဲ့ အလုပ္ဆို စိတ္ကိုမရွည္တာ။ စာပို႔သမားက ဒီၾကားထဲ မုန္ဖိုးေပးတဲ့ အိမ္ေတြကို အရင္လိုက္ပို႔တာ ခံရဘူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဲလိုနည္းသံုးမွ ကိုယ့္စာ အရင္ရေတာ့တယ္။ မေကာင္းလွတဲ့ စနစ္ေတြေလ..။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

jr.လြင္ဦး said...

ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ နည္းပညာေတြ တိုးတက္မႈႏႈန္း တအားျမန္တယ္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္း။
ေနာက္ .. ငါတို႔ေတြလဲ အိုဘီ။
:D

ပိုးဟပ္ေလး said...

ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ေတာ႔ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ပဲ......

ပိုးဟပ္ေလး said...

ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ေတာ႔ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ပဲ......

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

အင္း....
ကိုယ္ကေတာ႔ ေၿပာင္းၿပန္...
ကိုယ္ပို႕လိုက္တဲ႔ “ပါဆယ္ထုတ္”
ေမွ်ာ္သူဆီ မေရာက္ပဲ ပို႕သူဆီၿပန္ေရာက္လာလို႕...
စာတိုက္ကို ေဒါပြေနတယ္...
းးး(((

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

အရင္တုန္းက ေရးထားတဲ့စာလဲ အခုလက္ရည္နဲ႔ မကြာပါဘူးေနာ္...
ေကာင္းတယ္ သိလား...
စာပို႔သမားေမွ်ာ္ရတဲ့ ဒုကၡေလး
ခံစားဘူးတယ္..
ဒါေပမယ့္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနျပီ...::)))
ႏွင္း

kaungkinpyar said...

စာပါတယ္ စာပါတယ္ လတ္မွတ္ထိုး ေရြးပါ အကိုၾကီး...

ၿမတ္မြန္ said...

ဟားဟား ကုလားေလးကို ေၿပးဖတ္ခ်င္ေနၿပီ မဟုတ္လား မာမီၿမစ္တို႔ ကေတာ႔..။ ကုလားေလးကို အိမ္မွာေခၚထားလိုက္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ ဟိဟိ

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

မဖတ္ရေသးေတာ့လည္းအသစ္ပါဘဲခင္ဗ်ာ-

Angel Shaper said...

ဲ့ပိုစ့္ေလး ဖတ္လို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္း။
ဟုတ္တယ္ေနာ္...ဆက္သြယ္မႈ ယႏၱရားႀကီး တိုးတက္လာလို႔သာ အေဝးးးးးးးးးးးးႀကီးးးးးးးးးး ေရာက္ေနႀကေပမယ့္.... နီးနီးေလးးးးး ဆက္သြယ္လို႔ရေနတာေပါ့ေနာ္။
ဖတ္လို႔ေကာင္း၏။

Anonymous said...

ပါပါးးးးးကြက္စ္........
ဟုတ္ပါ့ေနာ္..... ခုေတာ့ ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ႔ မီးလင္းသြားျပီေနာ္.... ခစ္ခစ္........
ေရွ႔မီး၊ ေနာက္မီး၊ အေရွ႔အလည္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္း.... ဟဲဟဲ.....
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစပါပါးေရ.....

မီးႀကီး
ကြန္မန္ဒို ဆိတ္ (တစ္ခ်ိန္က ပိုလီယိုဆိတ္)

kiki said...

စာကေလး...စာကေလး..
ေတာက်ီးကန္းေမွ်ာ္ေန၏ စာကေလး... အိုဗာ ..
ေတာ္ေသးတယ္ တပါတ္မွာ ၇ ရက္ပဲ ရွိေပလို ့ေနာ္..နို ့မို ့ဆို ..စာ ေမွ်ာ္ ေနရင္းနဲ ့ပဲ ။
အကယ္ဒမီ ျမစ္တို ့ ..ဘယ္အရြယ္ ကတည္းကမ်ား စာေမွ်ာ္တဲ့ အလုပ္ .. လုပ္ေနပါလိမ့္ ေနာ္ ...

ခုေခတ္မွာ ကလစ္တခ်က္ ႏွိပ္ရုံ နဲ ့ အသံေလးၾကား. ရုပ္ကေလး ျမင္ရတယ္ ဆိုေပ မဲ ့ ၊ ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေလးေတြကို အထပ္ထပ္ ျပန္ဖတ္ရတဲ ့ အရသာ က ပိုျပီးၾကည္နူးစရာ ေကာင္းသလိုပါပဲ ေလ ။
အေဟာင္းဆိုေပမဲ ့လည္း မဖတ္ရေသးေတာ့ အသစ္လိုပါပဲ ။ ဖတ္လို ့ေကာင္းသား..
ဆက္ေမွ်ာ္ေစ ....

sosegado said...

ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ဖတ္သြားတယ္၊ ထင္သလုိမျဖစ္တာေလးေတြ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေအးဗ်ာ။။ ေမွ်ာ္ရပါေၾကာင္း ေႏြမုိးေဆာင္းဆုိသလိုဘဲေပါ့။
က်ေနာ္ကေတာ့ စာတုိက္က လာမဲ့စာထက္ လူႀကဳံနဲ႔လာမဲ့စာေတြကုိ ပုိၿပီး ေမွ်ာ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ေတာသားကုိးဗ်။ း၀

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

စာပို႕ကုလားမေလးစာလာပို႔ပါတယ္
.................:D
ငါကေတာ့အင္တာနက္ေတြဘယ္ေလာက္
ေခတ္စားစား
လက္ေရးေလးနဲ႕ေ၇းထားတဲ့စာေလးေတြကိုပဲ
ႏွစ္သက္တယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြငါ့ဆီကိုပို႔ေလ့ရွိတဲ့စာေတြကို
ခုထိသိမ္းထားတုန္း
စာေရးေကာင္းလုိက္တာဟယ္

မိုးေခတ္ said...

ဖတ္ျပီးေတာ့ ျပံဳးမိပါတယ္ဗ်ာ...
ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲလိုပဲ စာခဏခဏေမွ်ာ္ခဲ့ဘူးပါတယ္....
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္တာက ေမေမ့ဆီက စာ.... :D

littlebrook said...

ေက်းေစရတုလိုဆို ျပႆနာ .. ကိုျမစ္ဟိုေခတ္မွာ လူမျဖစ္တာ
ေက်းဇူးတင္ဗ် ..

ေမဇင္ said...

ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္....ဟုိ အရင္တုန္းက... ခုလဲ မိသားစု နဲ႕ စာေရး ဆက္သြယ္ေနဆဲပါပဲ...အင္တာနက္ ဆုိတာ..ရြာ မွာက နတ္မင္းၾကီးတစ္ပါး ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနသလုိ...ၾကားဖူးျပီး မျမင္ဖူးၾကေသးဘူးေလ... း))။

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ said...

ခုခိ်န္မွာ ဆက္သြယ္ေရးေတြ
အရင္ကလို တိုးတက္လာေပမယ့္
စာထည့္ တယ္ ဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ
လုပ္ေနဆဲပါပဲ ..
ေဆာင္းႏွင္းကေတာ့
ကိုယ့္ဆီ့ စာမလာဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့
မေမွ်ာ္ေပမယ့္
ေဆာင္းႏွင္း စာကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့
အိမ္က မိသားစု ရိွေနတယ္ ေလ ..

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

သဒၶါလိႈင္း said...

စာေရးေကာင္းေတာ့လည္းဖတ္ရတာပိုၿပီးအရသာရိွပါတယ္။
အေပၚမွာ ကိုေဇာ္ေျပာသလုိပဲ.. စာကိုမေမွ်ာ္ရေတာ့ေပမဲ့
ဂ်ီေတာ့မွာဘယ္ေတာ့ေပၚလာမလဲလို႔ေမွ်ာ္ေနရျပန္ၿပီေနာ္။
(ရင္ဘတ္တူခ်င္းပဲနားလည္မွာပါ)....
ခင္တဲ့
သဒၶါ

ကုိေအာင္ said...

စာ ေမွ်ာ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ လာပါေစဗ်ာ ....း)

YoungGun said...

ခံရပံုခ်င္း တူတယ္ က်ေနာ့္က်ေတာ့ . စာပို႔သမားထက္ သေဘၤာဥၾသဆြဲသံေပါ့ဗ်ာ။ ဥၾသဆြဲသံထဲမွာ ခ်စ္သူ႔ေခၚသံေလးမ်ား ပါလာေလမ်ား ေမွ်ာ္ေတာင္ေယာင္ရဖူးပါ့။ ဒါနဲ႔ အခုေကာ စာရၿပီလား..။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

မွ်စ္ေရ.......
ဖတ္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာ......။
ကိုယ္ကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေတာ့တာ....... ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာခဲ့ၿပီ.....။
နင္... အခုေရာ ေမွ်ာ္ေသးလားဟ.......း))
(အားကိုးဂ်ီး...... ကုလား စာလာပို႔ဒယ္ေနာ္....။ ဘယ္မလဲ.... ကုလားအတြက္ ကာကာဖိုး...း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

ျမေသြးနီ said...

အရင္တုန္းကေတာင္ ဒီေလာက္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့..
အခုခ်ိန္မွာ ကိုျမစ္ၾကီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္
အြန္လိုင္းမွာ အျဖစ္သည္းေနမလည္းလို႕ ေတြးမိတယ္။ ေဟး..ေဟး..:)

ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ) said...

မဂၤလာပါ..

စာက ပို႕လုိက္တယ္တဲ့။ လမ္းမွာ ေပ်ာက္သြားတာ။ :) :)...

ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး

အေနာ္ said...

အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးမွာေရာ ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့သူဆီက အီးေမးလ္ေလးတစ္ေစာင္အတြက္
စာအသစ္မရွိတဲ့ inbox ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖြင့္မိတဲ့ေန႔ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ပီလဲ စဥ္းစားလုိ႔ မတတ္ခဲ့ဘူး.. စာတုိက္ေခတ္မွာက စာပုိ႔သမားကုိအျပစ္ဖဲြ႕ခ်င္ဖဲြ႕ ဒါမွမဟုတ္ စာပုိ႔စနစ္ေၾကာင့္လား... ပုိ႔ရက္သားနဲ႔ မေရာက္တာလား.. လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေျဖေတြးစရာေတြ ရွိေနသးတာကပဲ ေတာ္ေသးရဲ႕ :(
အလြမ္းေတြထဲ ကူလြမ္းေပးသြားရဲ႕ :)

သိဂၤါေက်ာ္ said...

အေဟာင္း ဆိုေပမယ့္လည္း ဖတ္လို႕ေကာင္းေနတာပါပဲ..

ေမဓာ၀ီ said...

စာပို႔သမားမရွိခင္ ေခတ္တုန္းကဆို ပိုဆိုးမယ္ေနာ္။
တျပည္ထဲ တရြာထဲဆိုရင္ေတာ့ ခိုတို႔ ေက်းသားတို႔နဲ႔ သ၀ဏ္လႊာေတြ ပါးၾကမယ္ထင္တယ္။ ဒါေတာင္မွ
စာပို႔တဲ့ ခိုတို႔ ေက်းတို႔ကလဲ တိရစၦာန္ဆိုေတာ့ ေခ်ာ္ေတာေငါ့ၿပီး တျခားေလွ်ာက္သြားေနရင္ ေမွ်ာ္ရသူက ေသၿပီ။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားဆိုရင္ေတာ့ ခိုလဲ ပင္လယ္ျဖတ္ၿပီး ပ်ံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေခတ္အေျခအေနကိုလိုက္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေျပာင္းလဲသြားတာကို အားလံုးသိျပီးသားမို႔ ျမစ္က်ဳိးအင္းရဲ႕ အလြမ္းက ယုတၱိေဗဒက်ပါတယ္။
အရင္ေခတ္က ကဗ်ာေတြမွာပါတဲ့ ေက်းေစရတုေတြကို ဒီဘက္ေခတ္လူေတြ နားလည္သလိုမ်ဳိးေပါ့။

တခုရွိတာက ေခတ္ကေျပာင္းသြားေပမဲ့ ေမွ်ာ္ရတဲ့သူရဲ႕ ရင္ေမာရတဲ့ဒုကၡကေတာ့ မေျပာင္းဘူးေနာ္။ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ အီးေမးလ္ကို ကလစ္တခ်က္ႏွိပ္ျပီး ပို႔လို႔ရေပမဲ့ တဘက္လူက မပို႔ဘူးဆိုရင္ ေမွ်ာ္သူက ရင္ေမာရတာပါပဲ။

ေပါ့ဆိမ့္ said...

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က လက္ရာ ဝတၱဳေဟာင္းေလး ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အသစ္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ဖတ္လုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ တုိက္ဆိုင္မႈေလးေတြလည္း ပါတယ္ေလ...။

Anonymous said...

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ခံစားခဲ႕ရတဲ႕ခံစားခ်က္ကို ျပန္ၿပီး ထိေတြ႕လိုက္ရသလိုပါပဲ။ စာ တစ္ေစာင္ ဖတ္ခြင္႕ရဖို႕အျမဲပင္ပန္းတႀကီး ေမွ်ာ္လင္႕ ခဲ႕ဖူး သလို ကိုယ္႕လို ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္နဲ႕ ပင္ပန္း မေနေစခ်င္လို႕ တစ္ပါတ္ကို စာ နွစ္ေစာင္ ႏႈန္း.. နွစ္နွစ္ေက်ာ္ ပုံမွန္ေရး ပို႕ခဲ႕ဖူးတယ္။

ကူးေလြ႕

မိုးေမာင္ said...

အေဟာင္းေတြ ျပန္ေဖာ္ထုတ္တာလည္း တမ်ိဳးေကာင္းတာပါပဲ။ သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔ခံစားခ်က္ေပါ့ေလ။ ေကာင္းေလစြ..ေကာင္းေလစြ။

ေကသရီ said...

ကိုျမစ္ေရ
စာပို႔သမားကို ေမ်ွာ္ရတဲ့ အျဖစ္ေလးကို ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ေမးလ္က ဘယ္ေလာက္ပဲျမန္ျမန္ ခ်စ္သူ႔လက္နဲ႔ေရးထားတဲ့ လက္ေရးေလးေလာက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာမေကာင္းဘူးထင္တာပဲ။ဒါေပမယ့္ ဆက္သြယ္မွုေတာ့ အရမ္းျမန္ဆန္သြားတာေပါ့ေလ။ တစ္ခ်ိန္က ခံစားမွုေလးကို ျပန္လည္မ်ွေ၀ေပးတဲ့ အတြက္ေက်းဇူးပါ။

အၾကမ္းထည္ said...

”စာဗ်ဳိ႕..စာ...စာ”
ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာေခြ႕သြားပါတယ္။
carry on ဆရာ။
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ။

အရိုင္းပန္း said...

၁၀၉ ၁၁၀ အလြမ္း ကို ေနာက္က်စြာ မန္းသြားပါတယ္ အကိုၿမစ္ေရ........

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB