၁၀၉/၁၁၀ အလြမ္း

(ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္မွာ ယုတၱိေဗဒ ရိွမႈ မရွိမႈ ဆိုတာ ေခတ္အေျခအေနနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္တယ္ဆုိတာကို ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ေအာက္မွာ ဆက္ဖတ္ရမယ့္ ဇာတ္လမ္းေလးဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္ဆိုတာ မတြင္က်ယ္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ကာလက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳေဟာင္းေလးပါ။ ယေန႔ေခတ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အနည္းငယ္ ရယ္စရာ ေကာင္းေနမယ္ ဆိုတာလည္း ခန္႔မွန္းမိေပမယ့္ ထိုအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ မတင္ဘဲ ပို႔စ္အသစ္ တင္တယ္ဆိုျပီး တစ္ျခားဘေလာဂ္ေတြမွာ သြားေပၚေနလို႔ လာဖတ္မယ့္သူေတြ အတြက္ ပို႔စ္မရိွဘူး မျဖစ္ရေအာင္ သိမ္းထားတဲ့ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ရတာပါ။ မထင္မွတ္ဘဲ တင္ျဖစ္တဲ့ ပို႔စ္ေလးပါပဲ။ ဘေလာဂ္စလုပ္ခ်ိန္မွာ စာအုပ္ထဲက ကူးျပီးတင္ခဲ့ဖူးသလို ျပန္သိမ္းထားတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ပို႔စ္အေဟာင္းေလး ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဖတ္ဖူးတဲ့သူေတာ့ နည္းမယ္ထင္ပါတယ္။)
................................................................................................................................................။

၁၀၉/၁၁၀ အလြမ္း

ခ်စ္သူမရိွေသာ ေန႔ရက္ေတြသည္ ေမွာင္မိုက္ ေျခာက္ကပ္လြန္းလွသည္။ ထို႔ျပင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ေပစြန္းျပီး ပူေလာင္ခဲ့ရသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ဆိုသည္မွာ သူမကြ်န္ေတာ့္အနားက ထြက္ခြါသြားကာစ ေန႔ရက္ေတြမွ စတင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ခ်စ္သူရွိမေနမွန္း သိေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕လမ္းမက ဆိုင္ကယ္ဟြန္းသံ ၾကားတိုင္း သူမေရာက္လာတာမ်ားလား ထင္မိကာ ရင္ထဲမွာ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ သြားမိသည္။ဟြန္းသံေၾကာင့္ လမ္းမကို သတိလက္လြတ္ လွမ္းၾကည့္မိသည္ အထိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖင့္ရူးႏွမ္း ေနခဲ့ရဖူးသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ရူးသြပ္ခဲ့ရေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အသံၾကားတိုင္း ေခါင္းေထာင္ေနခဲ့ ျမဲျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူကိုသတိရမိတိုင္း စိတ္ကူးတို႔ေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ သတိလက္လြတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

တစ္ခါတစ္ေလ ခ်စ္သူ ကြ်န္ေတာ့္အနား ေရာက္ေနသည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ လိုက္မိသည္ႏွင့္ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးတို႔ ဖ်တ္ခနဲပြင့္ကာ ေဘးနားမွာ လိုက္ရွာၾကည့္မိသည္။အသိစိတ္ကို စိတ္ကူးယဥ္မႈတို႔က အႏိုင္ယူ ဝါးမ်ဳိခံခဲ့ ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အေတြးမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္သည္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် နာက်င္ရပါသည္။ ရွည္လ်ားလြန္းေသာ ေန႔ရက္ေတြသည္ သူမထံမွလာမည့္ စာကို ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္းသာ မရိွခဲ့ရင္ ေတာ္ေတာ္ ျဖတ္သန္းဘို႔ခက္ခဲမည္။

ကြ်န္ေတာ္အတြက္ တစ္ခုကံေကာင္းသည္မွာ မၾကာခဏ ေရာက္လာေသာ သူမရဲ႕ စာမ်ားေၾကာင့္ ေန႔ရက္ျဖတ္သန္းရသည္မွာ အနည္းငယ္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရိွေစခဲ့သည္။ ခ်စ္သူရဲ႕စာကိုဖတ္ရတိုင္း ရင္ခြင္သည္ လင္းလက္ေနခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္ သတိရျခင္းတို႔သည္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ စီးမိုးေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုခံစားခ်က္တို႔ေၾကာင့္ပဲ စာတိုက္ပိတ္ရက္ေတြကို မုန္းတတ္ခဲ့သည္။ ေသာၾကာေန႔ ညေနတိုင္းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွေသာ ေန႔ရက္တို႔အတြက္ ျဖတ္သန္းရခက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ျပီး တနဂၤေႏြညတိုင္းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ျဖင့္ တက္ၾကြစြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ ့ရိွေသာညမ်ားျဖစ္သည္။

သူမထံမွ စာလာလ်င္ ရင္ခြင္သည္ေပါ့ပါး ေနသေလာက္ စာမလာတာၾကာေသာ ရက္မ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ခုျဖင့္ ပူေလာင္ေနရေသာ ရက္မ်ားလည္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ခံစားခ်က္တို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနခဲ့သည္။ ယေန႔သည္ တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္သည္။ ျပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လံုးလံုး သူမဆီက စာမလာခဲ့ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ စာလံုးဝမလာေသာ ရက္သတၱပတ္မ်ားလည္း ရိွေသာေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္မိေပ။ တစ္ခါတစ္ေလ ထိုကဲ့သို႔ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းၿပီးလ်င္ သူမဆီက စာကို ရေလ့ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္မနက္ျဖန္ တနလာၤေန႔တြင္ ျပည့္ဝေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ စတင္မည္ ျဖစ္သည္။


...........................။

တနလၤာေန႔...

ရံုးဖြင့္ရက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သိပ္မထားမိေပ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲသို႕ စာပို႔သမားလာေသာ ေန႔ေတြသည္ တနလၤာေန႔ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြပဲ ျဖစ္ေလ့ရိွသည္။ စာလာေလ့ရိွေသာ ေန႔ရက္မဟုတ္ေပမယ့္ ရံုးဖြင့္ရက္ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႏွင့္ မသိစိတ္ တို႔ အတူတကြ ညီညီညြတ္ညြတ္ ရိွေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုညီညြတ္မႈသည္ ေသာၾကာေန႔ ညေနတိုင္ေအာင္ တည္ရိွေနမွာလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြကုန္ရင္း တနလၤာေန႔သည္လည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။မနက္ျဖန္ အဂၤ ါေန႔တြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ ပိုမိုေတာက္ပခြင့္ ရနိင္မည္ထင္၏။
.........................။

အဂၤါေန႔...

ယေန႔ရဲ႕အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေခါင္းစဥ္တပ္ မရေသာ အလုပ္တို႔ကို လုပ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ ႏွင့္ နားအစံုတို႔ကေတာ့ လမ္းမဆီကို သာေရာက္ေနခဲ့သည္။ စက္ဘီးတစ္စီးရဲ႕ဘရိတ္ညစ္သံၾကားတိုင္း စာပို႔သမားထင္ၿပီး တီးလက္စ ဂစ္တာကို ရပ္ပစ္လိုက္မိ၊ ေကာ့ဒ္ေတြ မွားကိုင္မိနဲ႔ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မစပ္နိင္သည္မွာ ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ခ်စ္သူထံမွ စာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ျခင္းေတြရဲ႕ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္သည္။ ထိုၾကိဳးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းေစနိင္သလို တမ္းတျခင္းေတြကို တဒဂၤ ေျပေပ်ာက္ေစနိင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ထမ္းပိုးထားရေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ ေလးပင္သေလာက္ အခ်ိန္တို႔ကေတာ့ ေပါ့ပါးစြာႏွင္႕ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ မၾကာခင္ ေနဝင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မပ်က္ခဲ့ေသးပါ။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ (၃)ရက္စာ အခြင့္အေရး က်န္ရိွေနေသးသည္ မဟုတ္လား။
.............................။

ဗုဒၶဟူးေန႔...

ဒီေန႔မွာေတာ့ သူမရဲ႕စာကို သိသိသာသာ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ရက္သတၱပတ္ေတြရဲ႕ဗုဒၶဟူး ေန႔တိုင္းသည္ စာပို႔သမား လာႏိုင္သလို လာတတ္ေသာ ေန႔ေတြလည္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ ေနလံုးသည္ တစ္ေျဖးေျဖးျမွင့္တက္လာေနသည္ႏွင့္ အျပိဳင္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္သည္လည္း ဘာကိုမွန္း မသိဘဲ အလိုမက်ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား အိမ္ေရွ႕ကေန “အစ္ကိုေရ စာ” ဆိုျပီးေအာ္မလဲဆိုတာကို မသိစိတ္ႏွင့္ပါ နားစြင့္ေနမိသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ထမင္းစားရသည္မွာလည္း အရသာ မရိွလွေပ။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွသည္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပမယ့္ နည္းလမ္းမေတြ႔ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ စိတ္တစ္ခုလံုး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းထဲ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္

“ ကြ်ီ ”

စက္ဘီးဘရိတ္ညစ္သံ ၾကားရၿပီးေနာက္ ေဒါက္ေထာက္သံကိုပါ ၾကားလိုက္ရ၏။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္သြက္သြက္ေလးပဲ အျပင္ကိုထြက္လိုက္သည္။ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္႕ရင္ထဲက အလိုမက်စိတ္တို႔ ေဆာင့္တက္သြားသည္။

“ဟာ..ကြာ..”

မေက်မနပ္ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သတင္းစာပို႔သမားကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အလိုလို စိတ္တိုသြားရျခင္း ျဖစ္သည္။“သြားစမ္းပါ ဒီသတင္းစာ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ” စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးရင္း ျပန္ဝင္လာၿပီး အရိုးမရိွသူ တစ္ေယာက္လို ထိုင္ခုံေပၚသို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ပံုခ်လိုက္သည္။


“ေအးေလ ဒီအခ်ိန္ သတင္းစာ လာေနၾကပဲဟာ ကိုယ့္ဘာသာ လိုရာဆြဲေတြးျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္တာကိုး ”
ကိုယ္ကိုကိုယ္ ျပန္ေျဖသိမ့္မိသည္။

'စိတ္တိုလိုက္တာ'
'ဒီအခ်ိန္ စာမဟုတ္ဘဲ လူကိုယ္တိုင္ ျပန္လာရင္ ဘာလုပ္မလဲ' ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိေတာ့
'အသက္ရူ မြန္းတဲ့အထိသာ နမ္းပစ္လိုက္ခ်င္တယ္' အေျဖကို စဥ္းစားမိသျဖင့္ ျပံဳးလိုက္မိ၏။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္နိင္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ရင္ထဲကိုငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ “ ငိုမဲ့မဲ့ ”
နာရီကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ “ ၃ နာရီခြဲ ”
“ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ စာပို႔သမား ဘယ္လာႏိုင္ပါေတာ႕မလဲ။ တစ္ျခားရက္ကြက္ေတြ ပို႔ေနလို႔နဲ႔ တူပါတယ္ ဒါဆိုရင္လည္း မနက္ျဖန္ေပါ့” ဟု သက္ျပင္းရိႈက္ရင္း ေတြးလိုက္မိသည္။

............................။


ၾကာသာပေတးေန႔ ...

ဒီေန႔ေတာ့ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး အလိုက္သင့္ပဲ ေနတာေကာင္းမယ္၊ မဟုတ္ရင္ လူလည္း ရူးမလားပဲ၊ ရင္ထဲမွာ ဗ်ာမ်ားရတာ ပင္ပန္းလွသည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ေဘးလူေတြသာ ကြ်န္ေတာ္အျဖစ္ကို သိရင္ ေတာ္ေတာ္ ပိုတယ္ထင္ၾကမည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ခ်စ္သူကို သိပ္ခ်စ္မိလို႔ အလြမ္းေၾကာင့္ပဲ အာရံုေတြ ေနာက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ အဆင္ေျပဆံုး ဆက္သြယ္ႏိုင္မႈမွွာလည္း အျပန္အလွန္ စာပို႔ျခင္းသာ ရိွသည္။

ရံဖန္ရံခါ ဖုန္းဆက္ေလ့ရိွေပမယ့္ ထိုအခြင့္အေရးသည္ သူမ တစ္ေန႔တာလုပ္ခရဲ႕ တစ္ဝက္စာႏွင့္ လဲလွယ္ၿပီးမွသာ ရရိွသျဖင့္ အျမဲတမ္း ဆက္သြယ္မႈအတြက္ စာပို႔ျခင္းကိုသာ အားထားေနခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာေမွ်ာ္တတ္သလို သူမလည္း ေမွ်ာ္ေလ့ရိွသျဖင့္ အျမဲမျပတ္ စာထည့္ေပးေလ့ရိွသည္။ ဒီေန႔လည္း သူမအတြက္ စာတစ္ေစာင္ေရးရင္း အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနမိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ၾကာသာပေတးေန႔သည္လည္း တစ္တိတိ ကုန္ဆံုးသြားေတာ့သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ႏိုင္စရာ တစ္ခုပဲ ရိွေတာ့၏။ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ က်ိန္ဆဲ လိုက္သည္။
“ ေကာင္မေလးေရ နင္ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္ဟာ ”

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္ေတာ့ ေသခ်ာျပီဟု ထင္မိပါသည္။ ဒီေန႔က စာပို႔သမား ခြင့္ယူထားတာ ျဖစ္နိင္သည္ဟု ေတြးလိုက္မွပဲ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြား၏။
.........................။

ေသာၾကာေန႔...

ဒီေန႔ကေတာ့ ဒီ ရက္သတၱပတ္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ ျဖစ္သလို စိတ္ခံစားမႈရဲ႕ ဒီေရအျမင့္တက္ဆံုး အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေသခ်ာၿပီဟု ယံုၾကည္ေနမိသျဖင့္ စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနေတာ့မည္။ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြက ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း ေမ့လိုက္ပစ္ၿပီ။ ဒီေန႔မွ စာပို႔သမား မလာရင္ စာတိုက္ကို မီးသြားရိႈ႕ေတာ့မည္ဟု ခပ္ရြတ္ရြတ္သာ ေတြးလိုက္မိ၏။

လႈပ္ခတ္ေနေသာ အေတြးတို႔ သည္ နာရီ လက္တံႏွင့္ အျပိဳင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထိန္းခ်ဳပ္၍ ေနသည့္တိုင္ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ကြ်န္ေတာ္အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားလာမိေၾကာင္း ဝန္ခံရမည္။ အိမ္ေရွ႕ထြက္ျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရတာလဲ ႏွစ္ခါရိွေနၿပီ။ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာင့္တ ေနမိသလဲမသိေပ။ အတိုဆံုးေျပာရရင္ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ပင္လယ္ျခားတဲ့ အရပ္ကေန ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးေနသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ 'ေကာင္မေလး' ျဖစ္သည္။

တကယ္ပါပဲ.. ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မ်ဳိးေစ့ေတြ ပ်ဳိးထားေပးခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဒီဒုကၡေတြ ကို သူမ စဥ္းစားမိပါ့မလား။ ကိုယ္ခ်င္းေရာစာတတ္ပါ႕မလား။ သံုးၾကိမ္ေျမာက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာ လမ္းမရဲ႕ အေပၚဘက္ ေအာက္ဘက္ ကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းရဲ႕ေအာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ စာပို႔သမား ကုလားေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္သည္ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။
ကုလားေလးကို ရင္ခုန္မိတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လြဲမွားလြန္းေသာ အလြဲ ပဲျဖစ္သည္။ အမွန္က စာပို႔သမားဆိုတဲ့ အသိႏွင့္ ျဖစ္သြားရျခင္းပါ။ (ေကာင္မေလး ေရ နင္သာသိရင္ေတာ့ ရယ္ေနမွာပဲေနာ္)

ကြ်န္ေတာ္အိမ္ထဲကို ျပန္မဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ကအုတ္ခံုတြင္ ထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ေဘးလူေတြၾကည့္ရင္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ပံုစံ မေပၚေအာင္လည္း တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနပံုမ်ဳိး လုပ္ေနမိသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ အမည္မေဖၚနိင္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုျဖင့္ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေသာအခါ ကုလားေလးသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အိမ္ကိုစာပို႔ျပီး ျပန္ထြက္လာသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အားလံုးဟာ အဆံုးသတ္သြားရတာပဲ မဟုတ္လား။

“ေနပါအံုး.. စာပို႔သမား လာတာက ဟုတ္ပါျပီ ငါ့အတြက္ စာပါမယ္လို႔ ဘယ္သူက အာမခံလို႔လဲ၊
မပါရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊”

မသိစိတ္ရဲ႕အေတြးတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲ နည္းနည္းလႈပ္ခါသြားသည္။

“အို..ဘာေတြ ေတြးေနတာတုန္း၊ ပါကိုပါရမယ္ကြာ၊ ဘယ္လိုသိလဲမေမးနဲ႔ အာရံုရေနတာ”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္မွပဲ ေစာေစာက ရရိွ ထားေသာ ေက်နပ္မႈေလး ျပန္ရလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသလို စာပို႔သမားေလးလည္း ေက်နပ္သြားေအာင္ လၻက္ရည္ဖိုး ေပးလိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ အိမ္ထဲ ျပန္မဝင္ေတာ့ဘဲ ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

“အစ္ကိုေရ စာ”

စာပို႔သမားရဲ႕လွမ္းေျပာသံေၾကာင့္ မယံုမရဲ ျဖစ္ေနေသာ သံသယတို႔ ေဝးလြင့္သြားၿပီး ျပီးျပည့္စံုေသာ ေက်နပ္မႈရသြားသည္။ ဒီလိုပဲျဖစ္ရမွာေပါ့။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လာရတာပဲမဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြ ျပည္႕သြားရတာဘဲ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရူးသြပ္ခဲ့မႈေတြကို ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ရင္း မထူးျခားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလို စာအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။

“ဟာ”

ရင္ထဲတြင္ တိုးတိတ္စြာ ျမည္ဟီးသြားခဲ့သည္။ စာအိတ္က အညိဳေရာင္ၾကီး၊ ဟင္..တံဆိပ္ေခါင္းကလည္း (၂)က်ပ္တန္ ျပည္တြင္း တံဆိပ္ေခါင္းၾကီးနဲ႕... လိပ္စာကေတာ့ငါ့လိပ္စာပါပဲ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ တခုခုေတာ့ မွားေနတာ ေသခ်ာၿပီ။ ကုလားေလးေရ မင္းဒီေန႔ေတာ့ လဘက္ရည္ မေသာက္နဲ႔အံုး။ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာျဖင္႕ စာအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ အျဖစ္မွန္ကို သိရေတာ့သည္။

အေဝးသင္တကၠသိုလ္အတြက္ က်ဴရွင္တက္ရန္ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ပို႔လုိက္ျခင္းျဖစ္ေနသည္။ ျပံဳးရမလို မဲ့ရမလိုႏွင့္ ေျခပစ္လက္ပစ္သာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ဗလာတစ္ခုလို ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္တိုဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားရ၏။ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းလည္းမသိေတာ့ေပ။ စာပို႔သမားလာတိုင္း အလြမ္းရဲ႕ဘုရင္မဆီက မဟုတ္နိင္ဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာတရား တစ္ခုကိုလည္း နားလည္သြားရေတာ့သည္။

ကုန္ဆံုး သြားတဲ့ တစ္ပတ္တာ ကာလအတြက္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ဒီလိုသာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ...။

“ ငါ့ေမွ်ာ္တဲ့စာမပါရင္ စာပို႔သမားေတြ ရပ္ကြက္ထဲ မလာၾကပါနဲ႔ ”

...................................................................................................................................................။

(၂၅.၈.၂၀၀၂) က ေရးခဲ့တဲ့ဝတၳဳတိုေလးပါ။

ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရံုနဲ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ခ်က္ခ်င္းေရာက္နိင္တဲ့ယခုေခတ္က တစ္ကယ္ကို ေက်နပ္ဖြယ္ရာပါပဲ။ ဟိုတစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုရဲ႕ အေျဖကို ျပန္ရဖို႔ အျမန္ဆံုး ၁၀ ရက္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ဖူးတယ္ ေျပာျပရင္ ယံု နိင္ ပါ့ မ လား .....။