လမိုင္းမကပ္တဲ့ ပြဲ

ဒီစာကိုေတာ့ ရာသီစာလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္လည္း အခုခ်ိန္မွာ သၾကၤန္အေငြ႔အသက္ေတြကို ခံစားေနမိၿပီ ဆိုေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ျပန္သတိရလာျပန္တယ္။ သၾကၤန္မွာ လူငယ္သဘာဝ ေပ်ာ္ခဲ့ ေမာ္ခဲ့တာေလးေတြ စိတ္ထဲ ျပန္ေရာက္လာမိၿပီေပါ့။သၾကၤန္အေၾကာင္း ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အေတြးထဲ အရင္ဆံုး ဝင္လာတတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲက ရယ္ရယ္ေမာေမာ အျဖစ္အပ်က္ေလးကိုု ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေပမယ့္ အခုထိ ျပကျ္ပက္ထင္ထင္ ျမင္ေယာင္ေနဆဲပါပဲ။ အျမဲတမ္း သတိရနိင္ေလာက္ေအာင္လည္း အျဖစ္အပ်က္က ထူးျခားတယ္ေလ။ ေသခ်ာတာက ဒီဇာတ္လမ္းက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီးၿပီး ေရးထားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီေလာက္စနစ္တက် အလြဲေတြကိုလည္း ဖန္တီးဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ကံၾကမၼာစီထားတဲ့ ဇာတ္က လူေရးတာထက္ ပိုအကြက္ေစ့ပါတယ္။

.....................................................................။

သၾကၤန္ေရာက္ခါနီးၿပီဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ကုန္တဖက္ကမ္းက ဒလ ဘက္ကိုဆင္းၿပီး ဂ်စ္ကား သြားငွားေလ့ရိွတယ္။ အဲဒီႏွစ္ကလည္း ဂ်စ္ကားငွားျပီး စရံေငြ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အႀကိဳေန႔မေရာက္ခင္ ညေနမွာပဲ ေငြအေက်ေခ်ၿပီး ဂ်စ္ကားေရာ ကားဆရာႏွစ္ေယာက္ေရာ ဇက္ နဲ႔ကူးၿပီး သြားေခၚလာၾကတယ္။ အႀကိဳေန႔ မတိုင္ခင္ ညေနဆိုရင္ ပန္းဆိုးတန္း ေဘာတံတားမွာ ဒလဘက္က တက္လာတဲ့ ဂ်စ္ကားေတြ တန္းစီေနတာပါပဲ။ သၾကၤန္ကာလအတြင္း ကားဆရာေတြကို ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာပဲ ေနဖို႔ စားဖို႔ပါ စီစဥ္ေပးရတယ္။ ကိုယ္က တာဝန္ခံၿပီး ငွားေတာ့ အိမ္မွာပဲ ထားထားရတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္အႀကိဳေန႔မွာ ဘယ္မွ ေလွ်ာက္မလည္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး စားၾကေသာက္ၾက ဂ်စ္ကားကိုပါ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားေတြ ေဆးမႈတ္ၾကတယ္။ ကားသမားေတြကလည္း သၾကၤန္ၿပီးရင္ ကားေဘာ္ဒီ ျပန္ကိုင္ေလ့ရိွေတာ့ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ကားဆရာ ႏွစ္ေယာက္က မႏွစ္ကလည္း သူတို႔ကားပဲ ငွားဖူးတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ကားကို ငွားတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ကားငွားတဲ့အခါ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေတာ့ ၁၇ ေယာက္ပဲ တင္ခြင့္ရိွတယ္လို႔ ကားပိုင္ရွင္ဘက္က ထည့္ခ်ဳပ္ေလ့ရိွတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ၁၈ ေယာက္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၁၇ ေယာက္လည္း အိုေကတယ္ဆိုၿပီး စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ဒါကလည္း အထာ ရိွတယ္ေလ။

စာခ်ဳပ္ထဲမွာ ၁၇ ေယာက္ဆိုေပမယ့္ ကားတကယ္ထြက္ရင္ အေယာက္ ၂၀ ပါပဲ။ ကားသမား ဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးေနေတာ့ အိုေကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို လၻက္ရည္ခ်ိန္ လၻက္ရည္ တိုက္ရတယ္။ လည္တဲ့သူ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ေလာက္ တိုးလာရင္ ေတာ္ေတာ္သိသာပါတယ္။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ အသံုးစရိတ္ ပိုထြက္လာတယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္ အက်ေန႔ စလည္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးပါပဲ။ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္လိုက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သၾကၤန္လည္ရင္ ျပႆနာ ျဖစ္ေလ့မရိွပါဘူး။ လည္တဲ့သူေတြက ေအးေဆးသမားေတြမ်ားေတာ့ တစ္ခါမွ ျပႆနာ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္အက်ေန႔ ေက်ာ္လြန္ၿပီး အၾကတ္ေန႔ ေရာက္လာတယ္ ။ပံုမွန္လည္ေနက် ေနရာေတြ သြားရင္း မနက္(၁၀) နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂ်စ္ကား စံျပ ရုပ္ရွင္ ရံုေရွ႕ က အျဖတ္မွာ အရက္မူးသမား ႏွစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားလာေနတာကို ဂရုမစိုက္ဘဲ အတင္းကို ဇြတ္တိုးျဖတ္ဝင္လာတယ္။


ကားေမာင္းတဲ့သူ သတိေကာင္းလို႔ သာ ယာဥ္တိုက္မႈ မျဖစ္တာ။ ကားသမားက အမူးသမား ႏွစ္ေယာက္ကို
ေရွာင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကားေဘာနပ္ ေပၚမွာ ထိုင္ ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဘိုတိုးန႔ဲ ျပားႀကီးက အဲဒီအမူးသမားေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး လႊတ္ခနဲ လွမ္းဆဲ လိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကားက ဆက္ေမာင္းလာေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ မသကၤာလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငမူး ႏွစ္ေယာက္က အိတ္ထဲက အရက္ပုလင္း ထုတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကားစီကို လွမ္းပစ္လိုက္တာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ “ဟာ ပစ္ျပီ”လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရရြတ္ လို႔ေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ကားေနာက္ဆံုး မွာ ထိုင္လိုက္လာတဲ့ ရဲႀကီးရဲ႕
ေနာက္ေစ့ ကို တည့္တည့္ ထိေတာ့တာပါပဲ။ ကားသမားကို ရပ္ရပ္ လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာ ရဲႀကီးက
အနားေရာက္လာၿပီး ငါေခါင္းကြဲ သြားၿပီလို႔ ငို သံပါႀကီးနဲ႔ ေျပာေတာ့တယ္။ ဒီေကာင္က ရန္ျဖစ္ေလ့မရိွဘူး ဆိုေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ပူတတ္တယ္ ေျပာရမယ္။

ဒီေကာင့္ကိုေတာင္ ျပန္ မေျပာအားပါဘူး ။ အားလံုးကို ေအာက္ဆင္းဘို႔ ကြ်န္ေတာ္ေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး ေရွ႕ဆံုးကေန ဆင္းလိုက္တယ္။ သတၱိေကာင္း လို႔ ေရွ႕ဆံုးဆင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနတာ ကားသမားရဲ႕ေဘး ေရွ႕ခန္းမွာဆိုေတာ့ ဆင္းရတာလြယ္တယ္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚကေန ဘိုတိုး ၊ ျပားႀကီး ၊ ငတီး ၊ ေဝယံေမာင္ ၊ မပို၊ နဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဆင္းလာၾကတယ္။ ကားေပၚမွာ လူေတြမ်ားေနေပမယ့္ တကယ္ျပန္ခ်မယ့္သူက ကြ်န္ေတာ္ အပါအဝင္ ၇ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ ဆင္းလာတဲ့သူေတြက ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးေတာ့ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငမူး ႏွစ္ေကာင္က စံျပရုပ္ရွင္ရံု ေအာက္ထဲကေန တိုင္ေတြကြယ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ကားထဲမွာ ပစ္ထားတဲ့ ဘီယာပုလင္း အလြတ္တစ္လံုးကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လမ္းမလယ္မွာ ရန္ျဖစ္ရတာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳမရိွေသးဘူးေပါ့။ ရန္ျဖစ္တဲ့ အခါ အေတြ႔အၾကံဳက အေရးႀကီးေၾကာင္း အဲဒီေတာ့မွ သိရေတာ့တယ္။ ဆြဲယူလိုက္တဲ့ ဘီယာပုလင္း အလြတ္ကို လည္ပင္းေနရာက ကိုင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမနဲ႔ ရိုက္ခြဲလိုက္တယ္။ ဗီဒီယိုေတြထဲမွာ ရန္ျဖစ္တဲ့အခါသံုးတဲ့ အကြက္ကို သတိရသြားလို႔ပါပဲ။

တကယ္ဆို ငမူးႏွစ္ေကာင္က အေဝးႀကီးမွာပါ။ ပုလင္းနဲ႔ လွမ္းပစ္တာက အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ဗီဒီယိုေတြထဲကလို ပုလင္းကို ခြမ္း ခနဲ ျမည္ေအာင္ ခြဲခ်င္ေနမိတယ္။ ေသြးေအးသြားမွ ျပန္ေတြးမိတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ လူရွိန္ေအာင္ လုပ္တာမ်ားလား မသိဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခြဲေလ့ ခြဲထ မရိွတာရယ္ အမ်ားႀကီးကြဲ သြားမွာ စိုးတာရယ္ေၾကာင့္ ေျဖးေျဖးခြဲတာ ပုလင္းက မကြဲဘဲ ေဒါင္ ခနဲျမည္ၿပီး ျပန္ခုန္တက္ လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမွာက္ ထပ္ခြဲတယ္။ ေဒါင္ခနဲ ျပန္ခုန္တက္လာျပန္တယ္။ က်န္တဲ့ သူေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ပုလင္းခြဲတာကို ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အေလ့အက်င့္မရိွရင္ ပုလင္းခြဲရတာေတာင္ အဆင္မေျပဘူး။

ဒါနဲ႔တတိယ အႀကိမ္ ထပ္ခြဲတယ္ ။ မရဘူး ေဒါင္ ခနဲပဲ ျမည္ျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ငတီးက စိတ္မရွည္ဘဲ ေပးကြာ ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲက ပုလင္း ဆြဲယူၿပီး လမ္းမနဲ႔ ရိုက္ခြဲလိုက္ေတာ့တယ္။ အားျပင္းလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕ ခြမ္း ခနဲ ကြဲသြားတာ သူကိုင္ထားတဲ့ ပုလင္း လည္ပင္းေနရာေလးပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ အနီးကပ္ ထိုးရင္ေတာင္ အသားထဲကို နဲနဲပဲ ဝင္နိင္တဲ့ အေနအထားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပုလင္းကြဲသံ ခြမ္း ခနဲ ထြက္လာတာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ရန္ပြဲစဖို႔ အခ်က္ေပးလိုက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။

ငတီးက သူခြဲထားတဲ့ ပုလင္း ငုတ္စိေလးကိုင္ၿပီး ငမူးေတြရိွတဲ့ စံျပရုပ္ရွင္ရံုစီ ေျပးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေျပးလိုက္ၾကတယ္။ ကားရပ္တဲ့ေနရာနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရံုက နဲနဲေဝးပါတယ္။ ေျပးသြားရင္းနဲ႔ ျပားႀကီးဆီက ခဲ လံုး ရွာလို႔ ေအာ္ေျပာသံ ၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပးရင္းနဲ႔ ထု စရာ ခဲ ရွာၾကတယ္။ ပလက္ေဖာင္းမွာ ခင္းထားတဲ့ ကြန္ကရစ္ အျပား အပိုင္းႀကီး တခုေတြ႔ေတာ့ မပို က ေျပးေကာက္တယ္။ မပိုဆိုတာ သၾကၤန္လည္တဲ့ တစ္ဖြဲ႔လံုးမွာ အေကာင္အေသးဆံုး ေလးပါ။

အျပားကက်ဳိးေနေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေသးတယ္။ ထင္တာက အဲဒီ အျပားကို ခြဲၿပီး အပိုင္းအစ ေတြနဲ႔ အားလံုး ၀ိုင္းပစ္ၾကမယ္ထင္တာ။ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ အဲဒီ ကြန္ကရစ္ျပားႀကီး အတိုင္း သူကလွမ္းပစ္ေတာ့တာပဲ။ ။သူ႔အားနဲ႔ ပစ္တာ ငမူးေတြဆီ မေရာက္ဘဲ ရပ္ထားတဲ့ ကားေဘး သြားက်လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုရားတ လိုက္ရေသးတယ္။ ကားမွန္ကြဲရင္ ေနာက္တစ္မႈ ထပ္တိုးၿပီး အခ်ဳပ္ထဲေရာက္သြား နိင္တာကိုး။ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲသြားတဲ့ ခဲ ေတြကို ေကာက္ၿပီး ငမူးေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ပစ္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုပ္ရွင္ရံုေအာက္က ေစ်းသည္ေတြ ထြက္ေျပးသြားၾကၿပီ။ ခဲ နဲ႔မထိေအာင္ ေရွာင္ရင္း ရတဲ့ ခဲနဲ႔ ျပန္ထုေတာ့ အနီးကပ္ တိုက္ပြဲ မျဖစ္လာေတာ့ဘူး။ အေဝးကေန ခဲေတြနဲ႔ လွမ္းပစ္ေနၾကေတာ့တယ္။ သူတို႔နယ္ေျမ ျဖစ္နိင္တာကို သတိရသြားတာနဲ႔ ကားဆီကို ျပန္ၾကဖို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ျပန္ေျပးလာၾကတယ္။

ကားေပၚတတ္ၿပီး ကားသမားကို ေမာင္းခိုင္းေတာ ့ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေမာင္းခ်င္တယ္မသိဘူး ေနာက္ေတာင္ လွည့္မၾကည့္ဘူး တန္းေမာင္းတာ ဘိုတိုး က်န္ေနခဲ့လို႔ ကားသမားကို မနည္းရပ္ခိုင္းရတယ္။ ဘိုတိုးလည္း က်န္ခဲ့မွာေၾကာက္လို႔ သူမွာအမွီအျမန္ေျပးလိုက္ရတာ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ စကားေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပာနိင္ဘူး။ လွ်ာထြက္ ေနေတာ့တယ္။ အင္းေလ က်န္ခဲ့လို႔ကေတာ့ အရိုးပါက်ဳိးမယ့္ သေဘာမွာရွိတာကိုး။

လူစံုေတာ့ ကားသမားလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေမာင္းထြက္လာေတာ့တယ္။ လူရွင္းတဲ့ လမ္းသြယ္တစ္ခုမွာ ကားရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ကားေပၚက အားလံုးဆင္းလာၾကတယ္။ ဘယ္သူဘာျဖစ္သြားလည္း စစ္ၾကည့္ေတာ့ ပုလင္းနဲ႔ အပစ္ခံရတဲ့ ရဲႀကီးက ေခါင္းကြဲသြားတယ္။ ေ၀ယံေမာင္က ႏႈတ္ခမ္းမွာေသြးေတြ စီးက်ေနတယ္။
ငတီးရဲ႕ လက္က ေသြးထြက္ေနတာလည္း မနဲမေနာပါပဲ။

ရဲႀကီးေခါင္းကြဲ တာကို လက္ခံနိင္ေပမယ့္ ငတီးနဲ႔ ေ၀ယံေမာင္ ရဲ႕ဒဏ္ရာက ထူးဆန္းေနတယ္။ အေ၀းႀကီးကေန ခဲေတြနဲ႔ ပစ္တာ ထိတာလည္းမေတြ႔ရဘဲ ဒဏ္ရာရတယ္ ဆိုေတာ့ တခုခုမွားေနမွန္း ေတာ့သိတယ္။ ဒါနဲ႔ ငတီးကို ခဲနဲ႔ထိတာလား ဝိုင္းေမးၾကေတာ့ ဒီေကာင္ စပ္ျဖဲျဖဲလုပ္ၿပီး “ မဟုတ္ဘူးကြ ပုလင္းခြဲရင္းလက္ထိသြားတာ” ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖတယ္။ သူ႔အေျဖေၾကာင့္ အားလံုး ရယ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ခြဲလို႔ မကြဲတဲ့ ပုလင္းကို ယူခြဲလိုက္တာ အားမ်ားၿပီး ပုလင္းကြဲက လက္ကို ျပန္ရွတာေလ။

ငတီးထက္ အေျခအေနဆိုးသူကေတာ့ ေဝယံေမာင္ ပါပဲ။ ဒီေကာင္က အေရွ႕ေတာင္အာရွ ၁၇ ႏွစ္ ခ်န္ပီယံ ေဘာ္လံုးအသင္းက ေဘာ္လံုးသမားပါ။ သူ႔က်ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းက ေသြးေတြ စီးက်ေနတယ္။ သူ႔မ်က္နာကို ခဲနဲ႔ထိတာ ထင္ၿပီး ဝိုင္းေမးၾကေတာ့ သူလည္း တဟဲဟဲ ရယ္ရင္း ဒီလိုျပန္ေျဖတယ္။

“ ခဲနဲ႔ထိတာမဟုတ္ဘူးကြ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ေျပးလို႔ ေသြးထြက္လာတာ”

သူ႔အေျဖၾကားေတာ့ ရယ္လိုက္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ တကယ့္အာဂ လက္ေရြးစင္ပါပဲ။ ရန္ျဖစ္ခ်င္ေဇာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနတယ္ မသိဘူး ေသြးထြက္ရေလာက္ေအာင္ကို ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ ေျပးတယ္တဲ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ အနီးဆံုး ေဆးခန္းကို သြားၿပီး ရဲႀကီးေခါင္းကို ပါတ္တီးစီးေပးတယ္။ ခ်ဳပ္ရေလာက္ေအာင္ မကြဲေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္။ ငတီးနဲ႔ ေဝယံေမာင္ကိုလည္း ေဆးထည့္ၾကတယ္။ ဆရာဝန္ကေတာ့ တကယ့္ရန္ပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္မလားဘဲ။

ေဆးထည့္ၿပီး ပါတ္တီး စည္းေပးေတာ့ ရဲႀကီးက တစ္စခန္းထျပန္တယ္။ ဆရာဝန္ကို သူ႔ ေခါင္းကြဲသြားတာ ဦးေႏွာက္ေတြ ထြက္ကုန္ၿပီလား ေမးရတာ အခါခါပဲ။ ဆရာဝန္ကလည္း ဦးေႏွာက္ မထြက္ပါဘူး လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏွစ္သိမ့္တာေတာင္ ဒီေကာင္က မယံုခ်င္ဘူး။ ဒီေကာင္က တခါမွ ရန္ျဖစ္ဘူးတာ မဟုတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ကို တုန္လႈပ္ေနရွာတာ။

(ရဲႀကီးနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့အေၾကာင္း ေလး ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ဘူးတယ္။ ဗုဒၶဟူးသမီးႏွင့္တစ္လတာ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။)
ု
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ရဲႀကီးကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြက လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ဦးေႏွာက္မွမရိွတာကိုး လို႔ ေနာက္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အက္ဆစ္ သီခ်င္းေတြက ေခတ္စားေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ သီခ်င္းထဲက စာသားကို ရြတ္ျပၾကတာ။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပုလင္းခြဲ တာကေနစၿပီး လြဲလိုက္ၾကတာ ရန္ပြဲနဲ႔ေတာင္ မတူေတာ့ဘူး။ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ သတိရတိုင္း ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ေနၾကရေတာ့တယ္။ ေဆးခန္းက ထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္ဘက္ပဲ ရိွေသးလို႔ ရဲႀကီးေခါင္းကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ စြပ္ေပးျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညေနေရာက္တဲ့ အထိ ဆက္လည္ၾကတယ္။ ရဲႀကီးကေတာ့ ကားေပၚမွာ တမႈိင္မႈိင္ ေပါ့ဗ်ာ။ သူမ်ားေပ်ာ္လို႔ မေပ်ာ္နိင္ ေခါင္းကြဲသြားလို႔မိႈင္ နဲ႔တူပါရဲ႕။ အိမ္ေရာက္ရင္ ငါဘယ္လိုေျပာရ ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ခဏခဏ လာေမးေန ေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ သၾကၤန္အတက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ လူေတြအားလံုး မတိုင္ပင္ဘဲ ယူလာၾကတဲ့ ခဲ ေတြ တုတ္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ခ်ထားခဲ့ရတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳ ရိွသြားၿပီလို႔ ေျပာရမယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ေခါင္းကြဲထားတဲ့ ရဲႀကီး မပါလာတာက လြဲရင္ အားလံုး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲ။

လူငယ္သဘာဝ ရန္ျဖစ္တာထက္ အတြဲလိုက္ တစ္သီတစ္တန္းႀကီး လြဲခဲ့ဖူးတဲ့ သၾကၤန္မို႔လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြးေတြး ျပံဳးရယ္ေနမိတယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးေတြဆူေနေပမယ့္ ခုေတာ့လည္း အမွတ္တရ တစ္ခုအျဖစ္ က်န္ရစ္သလို သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား လူစံုတိုင္း အဲဒီ အေၾကာင္းေလး ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ခါက အလြဲမ်ားနဲ႔သၾကၤန္ပါပဲ......။


(အသစ္ျပန္ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ေဟာင္း ေလးပါ။)