ျခံေရွ႕အေရာက္တြင္ လက္ဆြဲအိတ္ကို ေအာက္ခ်ကာ ခပ္က်ဲက်ဲယက္ထားသည့္ ဝါးကပ္ကို ဖယ္လိုက္သည္။ အနည္းငယ္ ရြဲ႕ေစာင္းေနၿပီး ျခံတံခါးအျဖစ္ အသံုးျပဳသည့္ ထိုဝါးကပ္သည္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္မွ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရိွစဥ္က ျခံတံခါးသည္ သစ္သားတံခါး ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္မိေသး၏။ ငါး ႏွစ္တာ အခ်ိန္ကာလသည္ ကြ်န္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲ သြားေစသည္မွလြဲ၍ ကြ်န္ေတာ့္ မွတ္ဥာဏ္မ်ားကို ယခင္အတိုင္း ရိွေနဆဲျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နယ္ၿမိဳ႕ေလးသည္လည္း ယခင္အတိုင္း ရိွေနေသးသည္။ ဖုန္ထူဆဲ တိတ္ဆိတ္ဆဲ ။
ျခံအတြင္းသို႔ ပထမဆံုး ေျခတစ္လွမ္း ခ်မိခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာၿပီအေမ။ အေမေမွ်ာ္ေနတဲ့ သားမိုက္ ျပန္လာၿပီေလ။ ႀကိဳဆိုသူ မဲ့ေနသည့္ အေမ့ျခံဝန္းေလးသည္ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေန၏။ ကာလအတန္ၾကာ လွဲက်င္းထားျခင္း မရိွသျဖင့္ သစ္ရြက္ေျခာက္တို႔က ေနရာအႏွံ႔ပ်ံ႕က်ဲေနေလသည္။ အိမ္ေခါင္းရင္းရိွ သရက္ပင္သည္ပင္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတက္လွ်က္ အထီးတည္းေျခာက္ကပ္မႈကို ေဖာ္ျပေန၏။
ဤျခံဝန္းေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုပိုင္ျခံေလးျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ဤျခံေလးထဲမွာ ဘဝသစ္ စခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားခဲ့၏။ ျခံေလးထဲမွာပင္ အေဖ ကြယ္လြန္ ေခါင္းခ်ခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသာ အေမသည္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ကပင္ ေလာကႀကီးမွ ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ အေဖ ဆံုးစဥ္က အနားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ရိွခဲ့ေသာ္လည္း အေမ့၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္တြင္ေေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေဝးႀကီးကို ေရာက္ေနခဲ့သည္။
“ မင္း ျပန္လာၿပီလား ”
ျခံဝန္းအႏွံ႔ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္မွ ထြက္လာသည့္ အသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျခံႏွင့္ ေခါင္းရင္းျခံ ကူးလူးသည့္ တံခါးေပါက္ကို တြန္းဖြင့္ရင္း ဦးေလးထြန္းျမင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ ဦးေလး ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ ”“ ေကာင္းတယ္ ... မင္းအခုမွ ျပန္လာတာလား ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ဦးေလး ကြ်န္ေတာ္ အခုမွ ျပန္လာတာပါ ”
ဦးေလးဆိုလိုခ်င္သည့္ စကားလံုးအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္။ သူလည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပါတ္သတ္လွ်င္ အႀကိတ္အခဲ ရိွေနနိင္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးျဖစ္ေသာ ဦးေလးထြန္းျမင့္ မိသားစုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုသည္ ေျခရင္း ေခါင္းရင္းျခံကပ္လွ်က္ျဖစ္၍ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္လို ေနခဲ့ၾကသည္။ ဦးေလးထြန္းျမင့္ လက္ေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။
“ မင္းေရာက္လာတာ သိပ္ေနာက္က်တယ္ကြာ အင္း... တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို ေနာက္က်သြားတယ္ မင္းအေမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵက မင္းကို ေတြ႔ခ်င္စိတ္ပဲ။ မင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ မင္းအေမ ငါတို႔ အားလံုးအေရွ႕မွာပဲ ဆံုးရရွာတာ”
“ အေမ့အေၾကာင္းေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို စံုစံုေစ့ေစ့ ေျပာျပေပးပါဦးေလး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးပန္းလာလို႔ ခဏနားပါရေစ။”
“ေအးေလ ငါလည္း ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ပါဘူး အရင္ နားလိုက္ပါအံုး။”
“ ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး ညေနမွ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းရင္းဘက္ ကူးလာခဲ့မယ္။ ”
“ေအး..ေအး ေရာ့ ဒီမွာ မင္းတို႔ အိမ္ေသာ့။ အိမ္ကိုေတာ့ မၾကာခဏ ဝင္ရွင္းေပးျဖစ္တယ္ ”
“ အစစအရာရာ အတြက္ ေက်းဇူးပါ ဦးေလး ”
“ေအးေလ ငါလည္း ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ပါဘူး အရင္ နားလိုက္ပါအံုး။”
“ ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး ညေနမွ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းရင္းဘက္ ကူးလာခဲ့မယ္။ ”
“ေအး..ေအး ေရာ့ ဒီမွာ မင္းတို႔ အိမ္ေသာ့။ အိမ္ကိုေတာ့ မၾကာခဏ ဝင္ရွင္းေပးျဖစ္တယ္ ”
“ အစစအရာရာ အတြက္ ေက်းဇူးပါ ဦးေလး ”
အိမ္ေသာ့ဖြင့္ေနစဥ္မွာပင္ ဦးေလးထြန္းျမင့္ ျပန္ထြက္ခြာသြားသည္။ အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီးေနာက္ မဝင္ေသးဘဲ အိမ္ဝမွေန၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထမင္းစား စားပြဲဝိုင္းေလးကို နံရံတြင္ မွီေထာင္ထားသည္။ စာေရးစားပြဲအပုေလးကလည္း သူ႔ေနရာအတိုင္း တည္ရိွေန၏။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးကေတာ့ ဖံုအလိမ္းလိမ္းတက္လွ်က္ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္ အျမင္ခ်င္ဆံုး သူတို႔ကာမရိွၾက။ အိမ္းတြင္းပိုင္းမွ ျမင္ကြင္တိုင္းသည္ အထီးက်န္ျခင္းျပယုဂ္ကို ကိုယ္စီကိုယ္စီေဖာ္ျပေန၏။ ဒီအိမ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ လူလားေျမာက္ခဲ့ရသည္။ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားခဲ့သည္။ အေဖ့လက္ေမာင္းကို ခိုစီးၿပီး အေမ့ရင္ခြင္တြင္ ေမွးစက္ခဲ့သည္။ အေဖ ဆံုပါးသြားၿပီးေနာက္ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီအိမ္ထဲတြင္ ဘဝခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေလၿပီ။
တကယ္ဆိုလွ်င္ ဒီအခ်ိန္သည္ အေမကြ်န္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာအားရ ဖက္ထားမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာခ်ိန္ကို ဝမ္းသာစိတ္ျဖင့္ အေမ မ်က္ရည္ေနက်ရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္မည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖုန္မႈန္႔မ်ား ေရးေရးထေနေသာ အိမ္အတြင္းပိုင္းကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္သည္ ဆို႔နစ္လာခဲ့သည္။ ဒီအိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ ေလာကႀကီးထဲဲ က်န္ခဲ့ေလၿပီ။ “ေမေမ” ကြ်န္ေတာ္ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္သည္။ ျပန္ထူးမည့္သူကား မရိွေတာ့ေပ။
အိမ္ေထာင့္မွ ဖုန္တက္ေနသည့္ ဖ်ာလိပ္ေလးကို ရိုက္ခါၿပီး ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ ခင္း၍ ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို လွဲခ်လိုက္သည္။ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး၏ ေန႔အပူခ်ိန္သည္ အနည္းငယ္ ျမင့္တက္ေနေသာ္လည္း ျခံဝန္းထဲရိွ အပင္ရိပ္တို႔ေၾကာင့္ ပူေလာင္လြန္းသည္ဟု မထင္ရေပ။ ခရီးပန္းလာသည့္ အရိွန္ေၾကာင့္ ခဏအတြင္း မ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းလာ၏။ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလႏုေအး၏ ေပြ႔ဖက္မႈၾကားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က အိပ္ခ်ိန္တိုင္း အနားတြင္ ေမေမထိုင္၍ ယပ္ခတ္ေပးေနသည့္ ပံုသ႑ာန္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ျပန္ႏိုးလာခ်ိန္တြင္ ညေနသို႔ပင္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ေရခ်ဳိးရန္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္လွ်င္ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္ ဦးေလးထြန္းျမင့္ ခံုႏွစ္လံုးခ်ကာ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။
“ ႏိုးၿပီလား ”
“ ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး ခဏေလးေနာ္ ကြ်န္ေတာ္ေရခ်ဳိးလိုက္အံုးမယ္ ”
“ေအး ခ်ဳိး...ခ်ဳိး ”
ေရခ်ဳိး အဝတ္အစား လဲၿပီးေနာက္ ဦးေလးထြန္းျမင့္ ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
“ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ကြာ .. ဟိုနိင္ငံမွာ ဘီယာပဲ ေသာက္ခဲ့လို႔ မင္း ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္တတ္ေသးရဲ႕လား”
ကြ်န္ေတာ္ ေလ်ာ့ရဲရဲ ျပံဳးျပကာ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ထည့္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ အသိခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းျဖင့္ စကားဝိုင္းကို စတင္လိုက္သည္။
“ အေမ ဘာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးတာလဲ ဦးေလး ”
“ အင္း... စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေၾက ၿပီး လူႀကီးေရာဂါလို႔ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာရမယ္ ”
စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ။ ထိုစကားလံုးသည္ ျမွား အစင္းစင္း ျဖစ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို လာမွန္၏။ ထိုစကားစုသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထံမွ ျမစ္ဖ်ားခံျခင္း ျဖစ္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ဆက္ၾကားရန္ မဝံ့ရဲေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မိုက္ျပစ္မ်ားအတြက္ အေမ၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွ အျဖစ္အပ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစား နားေထာင္ရအံုးမည္။
“ မင္း အေမ မင္းကို သိပ္ေတြ႔သြားခ်င္ရွာတာကြာ။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာ အိပ္ရင္ေတာင္ အိမ္ေပါက္ဝဘက္ကို ေဘးတေစာင္း အိပ္တဲ့ အထိပါပဲ။ မင္းသာ အဲဒီ အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လာရင္ မင္းအေမ အမ်ားႀကီး သက္သာသြားနိင္မွာပဲ။ မင္းဆီကလည္း ဘာသတင္းမွ မရဘူး။ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွန္းလဲမသိနဲ႔ ။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ခမ်ာ သားစိတ္နဲ႔ မမာရွာရတဲ့အထဲ အစာအဟာရလည္း ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာတယ္။ ငါတို႔တစ္ေတြလည္း တတ္နိင္သေလာက္ ေပးကမ္းတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း မစားနိင္ရွာ ေတာ့ပါဘူး ”
စကားအရွည္ႀကီးေျပာၿပီး ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ဦးေလးထြန္းျမင့္ ေရေႏြးမႈတ္ေသာက္ ေနေလသည္။ ဆိုးျပစ္မိုက္ျပစ္တို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ အဆို႔ခံထားရသလို အသက္ရႈရန္ပင္ ခက္ခဲေနသည္။ မိခင္ျဖစ္သူမွာ ေသမင္းႏွင့္စစ္ခင္းေနခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မူးယစ္ေဆးျဖတ္ရန္ ေရာက္ေနသည့္နိင္ငံ၏ ေဆးရံုတစ္ခုေပၚကို ေရာက္ရိွေေနခဲ့ေၾကာင္း မည္သူကိုမွ ေျပာျပဖို႔ သတၱိမရိွေတာ့ေပ။ အေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္ေနနိင္သည္ ဆိုသည္ကိုပင္ အသိတရား မရိွခဲ့သလို အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္သည့္ ေေန႔ရက္မ်ားတြင္ အေမသိပ္ဝမ္းနည္းေနခဲ့မွန္းပင္ မေတြးတတ္နိင္ခဲ့ပါ။
“ဗ်ာ.. စိန္နားကပ္.. ဟုတ္လား ဦးေလး ”
ဦးေလးထြန္းျမင့္ စကားေၾကာင့္ မည္သည့္အခ်ိန္က စိန္နားကပ္ ပို႔ မိခဲ့သလဲဟု ကြ်န္ေတာ့္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။
“ ေအးေလကြာ မင္းပဲ လူၾကံဳနဲ႔ မင္း အေမအတြက္ လက္ေဆာင္ တခ်ဳိ႕နဲ႔ စိန္နားကပ္ တစ္ရံ ထည့္ေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒီ နားကပ္လည္း ေရာက္ေရာ မင္း အေမမ်က္နာဆိုတာမ်ား ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ပဲေဟ့ မခြ်တ္တမ္းကို ဝတ္ထားေတာ့တာ။ အရင္က မင္းကို မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာထားတဲ့ မင္း အေဒၚေတြကိုလည္း ငါ့သားေလးက လိမၼာပါတယ္ သူ႔မွာ အခက္အခဲ ရိွေနလို႔သာ အဆက္အသြယ္ မလုပ္တာပါ ဆုိၿပီး ရွင္းရတာ အေမာပဲ..။ စိန္နားကပ္ တစ္ရံလံုးေတာင္ ေရာက္လာမွေတာ့ မင္းကိုလည္း မင္းအေဒၚေတြ အျမင္ၾကည္သေလာက္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။”
“ ေအာ္ ”
ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဦးေလးထြန္းျမင့္မွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ကာ ဆက္ေျပာသည္။
“ မင္း အေမမျမၾကည္ အျဖစ္က ဘာနဲ႔ တူလဲ ဆိုေတာ့ ေရႊေက်ာင္းေျပာင္ေျပာင္ ဝမ္းေခါင္ေခါင္ ဆိုတာမ်ဳိးလို ျဖစ္ေနတာကြ။ စိန္နားကပ္ တဝင္းဝင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံရိွေနတယ္ ထင္ၿပီး သူ႔ညီမေတြကလည္း အရင္လို မေထာက္ပ့ံေတာ့ဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာ ေငြမရိွတာ ငါတို႔ လူႀကီးေတြပဲ သိတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မျမၾကည္က မမာမက်န္း ျဖစ္ေတာ့ ပိုဆိုးကုန္တာေပါ့ကြာ။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔က ငါတို႔ ခြဲေဝ ေကြ်းနိင္ေပမယ့္ ေဆးစရိတ္ၾကေတာ့ ငါတို႔လည္း မတတ္နိင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ငါအပါအဝင္ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးေတြကလည္း စိန္နားကပ္ကို ေရာင္းၿပီး ေဆးကုဖို႔ အားလံုးတိုက္တြန္းၾကတယ္။ ပစၥည္းဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ျပန္လုပ္နိင္တယ္ မဟုတ္လား”
“ဟာ... မွားေနၿပီ ဦးေလး။ အႀကီးအက်ယ္ မွားကုန္ၿပီဗ်ာ ”
လည္ပင္းထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ရာျဖင့္ တစ္ဆို႔ခံထားရသကဲ့သို႔ စိတ္၏နာက်င္္ျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အသံတို႔ပင္ မထြက္နိင္ေတာ့။ မထင္မွတ္ထားသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေနသည္။
“ငါတို႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မင္းအေမက လက္မခံဘူး။ တကယ္ခက္တယ္ကြာ စိန္နားကပ္ကို ထိဖို႔ လံုးဝကို အေျပာမခံတာ။ သားဝယ္ေပးထားတဲ့ ပစၥည္း ျဖစ္ရံုနဲ႔ ကိုယ္က်န္းမာေရးကို အထိခိုက္ ခံရသလားဆိုၿပီး ငါေတာင္ စိတ္ကြက္မိေသးတယ္။ မင္းအေဒၚေတြဆိုရင္ စိတ္ဆိုးၿပီး လာကို မၾကည့္ေတာ့တာ။ အဲ ေသမွပဲ ေရာက္လာၾကေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီျခံဝိုင္းေလးကို ပိုင္းေရာင္းၿပီး ေဆးကုမလား ေမးေတာ့လည္း မင္းအတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ အေမြမို႔လို႔ မေရာင္းနိင္ဘူးတဲ့ေလ တကယ္ပဲ အေသ ခံသြားရွာတယ္”
“အို... ေမေမရယ္ ” ရင္ထဲတြင္ ဆို႔က်ပ္လာေသာ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ထိန္းမရစြာ ငိုရေလၿပီ။ ကမာၻႀကီးသည္ အိုးထိန္းစက္လည္သလို သြက္သြက္ခါေနသကဲ့သို႔ ကူရာကယ္ရာမဲ့စြာကြ်န္ေတာ္ ငိုေၾကြးမိသည္။
“ ဦးေလးတို႔ မွားေနၿပီဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ အေမ့အတြက္ ထည့္ေပးလိုက္တာ စိန္ အစစ္ မဟုတ္ဘူး သြားရင္းလာရင္း လက္ရာေသသပ္ၿပီး ေစ်းေပါလို႔ ဝယ္ထည့္ေပးလိုက္တာပါ.. အဲဒါ စိန္ အစစ္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”
“ဘာ ... အတု ဟုတ္လား ... ”
ေသာက္လက္စ ေရေႏြးခြက္ကို ကိုင္ရင္း ဦးေလးထြန္းျမင့္ ေခတၱ ၿငိမ္သက္သြားသည္။
“မင္းကြာ ရက္စက္လိုက္တာကြာ။ ကံဆိုးလွခ်ည္လား မျမၾကည္ရယ္။ သူ႔မွာ အဲဒီ စိန္နားကပ္ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေထာက္ပ့ံေကြ်းေမြး ေနသူေတြဆီကပါ ဘာအကူအညီမွ မရေတာ့တာကြ။ အသက္ႀကီးမွ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ရတာမင္းေၾကာင့္ကြ။ မင္းစိတ္ နဲ႔ အာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈက သူ႔ကို ေသမင္းဆီကို အခ်ိန္ေစာၿပီး ေခၚေဆာင္သြားတာပဲ ။မင္း တကယ္ရက္စက္လြန္းတယ္ ”
“ ေျပာပါ ဦးေလးရယ္ ေျပာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဒီတသက္ ေျဖလို႔ ေျပမယ္မထင္ေတာ့့ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီစိန္နားကပ္နဲ႔အတူ စာတစ္ေစာင္ပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္ေလ။ စိန္အစစ္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ထည့္ေရးထားပါတယ္။”
“ ေဟ .... ဒါဆို သူသိတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ဒါ အစစ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေမ သိမွာပါ ”
တိတ္ဆိတ္သြားသည့္ စကားဝိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ငိုရိႈက္သံသာ ထြက္ေပၚေန၏။ ေတြေဝၿငိမ္သက္သြားေသာ ဦးေလးထြန္းျမင့္ကေတာ့ သက္ျပင္းေတြသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ေနေတာ့၏။
“ အို….ငါ သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဒီလိုရပ္ကြက္မ်ဳိးမွာ စိန္နားကပ္ဆိုတာ မလိုက္ဖက္မွန္း သိရဲ႕နဲ႔ မင္းကို ဂုဏ္တင့္ခ်င္စိတ္ အထင္ႀကီးေစခ်င္စိတ္ အေကာင္းျမင္ေစခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ သူမခြ်တ္တမ္း ဝတ္ထားခဲ့မွန္း ငါအခုေတာ့ သေဘာေပါက္ရၿပီ။ စိန္ဆိုတာနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မေနခဲ့ရတဲ့ ငါတို႔ အတြက္ေတာ့ အတုလား အစစ္လား ဘယ္လိုခြဲတတ္ပါ့မလဲ။ သူ႕သားနိင္ငံျခားက ပို႔တယ္ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္ အေရာင္လက္တာနဲ႔ စိန္ဆိုၿပီး ယံုၾကရတာ။ မင္းအေမကိုယ္တိုင္ကလည္း သားပို႔ေပးတဲ့ စိန္နားကပ္ ဆိုၿပီး ေျပာေျပာေနတာကိုး ဒီေတာ့အစစ္ပဲ ထင္ၾကရတာေပါ့။ ဟင္း…. မင္း အေမလို မိခင္ေမတၱာမ်ဳိးေတာ့ ရွာမွရွားပါပဲလားကြာ။”
စကားဝိုင္း တိတ္ဆိတ္သြားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ကမာၻပ်က္ေနေလၿပီ။ အျဖစ္ဆိုးလိုက္တာ ေမေမရယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လို သားဆိုးသားမိုက္ အတြက္ ဒီီေလာက္ေတာင္ ဂုဏ္တင္ေပးခ်င္ရသလား။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္တစ္ခုလံုး မီးအံုးထားသကဲ့သို႔ ပူေလာင္တင္းက်ပ္ လြန္းေနသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဦးေလးထြန္းျမင့္က စကားဆက္ျပန္သည္။
“ဒါေၾကာင့္ စိန္နားကပ္ေရာင္းၿပီး ေဆးကုဖို႔ ေျပာတဲ့ ေန႔ကစၿပီး အဲဒီ စိန္နားကပ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ ငါတို႔ ဘယ္လိုေမးေမး လႉလိုက္ၿပီလို႔ပဲ ေျဖတာကိုး။ သူလႉလိုက္ၿပီဆိုေတာ့လည္း သူ႔သေဘာဆိုၿပီး ေရာင္းဖို႔ မတိုက္တြန္းၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မင္းကို အထင္ႀကီးေနတာေတြကို ေလ်ာ့သြားမွာ စိုးရိမ္လို႔ အစေဖ်ာက္လိုက္တာန႔ဲတူပါရဲ႕။ ေအာ္ .. မျမၾကည္.. မျမၾကည္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္တဲ့ သားကို ေမွ်ာ္ရတဲ့ဒုကၡက ေစာေစာလြတ္သြားတယ္လို႔ပဲ ငါေတာ့ မွတ္ယူထားလိုက္ေတာ့တယ္။ နင့္ကံကလည္း သားမိုက္နဲ႔မွ လာဆံုရသလားဟာ ”
ဦးေလးထြန္းျမင့္၏ မခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္သံကို ကြ်န္ေတာ္ တုန္႔ျပန္နိင္စြမ္း မရိွေတာ့။ ေထာက္ပံ့သူမဲ့ ဘဝျဖင့္ ေမေမ အထီးက်န္စြာ ရုန္းကန္ေနရခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က ရွာေဖြ ရရိွသမွ် ေငြေၾကးမ်ားကို မူးယစ္ေဆးဝါးျဖင့္ လဲလွယ္ကာ စိတ္ကူးအခိုးအေငြ႔မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းေနခဲ့သည္။ု ကြ်န္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ေမေမ့ထံသုိ႔ အဆက္အသြယ္ပင္ မလုပ္နိင္ခဲ့ပါ။ ယခုေတာ့ အစစအရာရာ လြန္ကုန္ေလၿပီ။ ျပန္ျပင္ဆင္၍ မရေတာ့။
“ဟုတ္ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္ေနရတဲ့ ဘဝက အေမလြတ္သြားပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္သာ ကိုယ့္မိုက္ျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ေနာင္တေတြနဲ႔ တသက္လံုး ပူေလာင္ေနရေတာ့မွာပါ ”
ထိုစကားကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္သာ ေျပာျဖစ္လိုက္ေတာ့သည္။ အနႏၱေမတၱာျဖင့္ ေမေမ ခြင့္လႊတ္နိင္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးစာ ေနာင္တမ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ရေတာ့မည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္တစ္ခုလံုး တေငြ႔ေငြ႔ျဖင့္ ေလာင္ကြ်မ္းေနရပါၿပီ။
မိုက္ေနာင္တျဖင့္ က်ရေသာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္မ်ားလည္း ဘယ္အခ်ိန္ခါမွ စဲ နိင္ပါေတာ့မလဲ...။
။..............................................................။
61 comments:
စိတ္မေကာင္းစရာပဲဗ်ာ ...
ေနာက္ထပ္မမိုက္နဲ့ေတာ့ေပါ့ဗ်ာ-
ျပီးျပီးသားေတြထားလိုက္ေတာ့-
ကိုျမစ္က်ဳိး တို႕ေတာ႔
နံမည္ႀကီးခ်င္ေတာ႔ ဒီလိုဘဲ
စိတ္မေကာင္း စရာ ဝတၳဳေလး ကို ဖတ္သြားပါတယ္
ခင္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး
မိခင္ေမတၱာ ...
အားေပးသြားတယ္ ...
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
ခံစားသြားရတယ္ ၊ဖတ္ရင္းနဲ႔ အေမကုိသတိရသြားတယ္၊
ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း တို႔ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းေအာင္လုပ္ျပန္ျပီ...။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေမ ဆိုတာ အေမ ပါပဲ...။
မိခင္ေမတၱာဖြဲ႔တိုင္း ဖတ္လို႔ေကာင္းတာၾကီးပဲ ...။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ႏွင္းမိုးမိုး
ကိုမွ်စ္က အလြမ္းဝတၳဳေတြေရးေနတာကိုး..
နိုင္ျခံဂါးေနတဲ့ သားကလဲ ေငြေတာ့မပို႔နိုင္ပဲ စိန္နားကပ္အတုေတာ့ ပို႔ရသလား..ရွားရွားပါးပါးအာဂသားပါလား..အင္း...အါမ်ိဳးေတြလဲျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ....
စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။
အေရးအသား သိပ္ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲခ်င္သလိုလို။
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာပဲဗ်ာ၊
က်ေနာ္အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမအေၾကာင္း
လည္း ေနာင္ၾကံဳရင္ က်ေနာ္ေရးပါအုံးမယ္၊
သူအျဖစ္ကေတာ့ ရယ္စရာပါ၊ ဇာတ္လမ္း
ေတြ ေကာင္းတယ္ ကိုျမစ္က်ဳိးေရ။
ဖတ္ၿပီးသြားေတာ႕ စိတ္မေကာင္းဘူး.
စာဖတ္ရတာ ပို႕ေလးကတုိေပမယ္႕..
ရသကပီၿပင္လြန္းတယ္
အေမ့စိန္နားကပ္ ဖတ္ၿပီး ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ The necklace ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလး သတိရမိတယ္။ တူေတာ့ မတူပါဘူး။ The necklace မွာကေတာ့ အတုကို အစစ္ထင္ၿပီး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေသာကေပါ့။ ဆရာျမစ္ရဲ႕ ၀တၳဳကေတာ့ အတုကို အတုမွန္းသိရက္နဲ႔ ျဖစ္ရတဲ့ ေသာက ... ။ အဲဒီေသာက ကလည္း မိခင္ေမတၱာ မွာ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ရတဲ့ ေသာက ဆိုေတာ့ ပိုၿပီး ေလးနက္ သိမ္ေမြ႔တယ္။
ဇာတ္လမ္းက စိတ္မေကာင္းစရာေပမဲ့ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔သြားတာေလး လွတယ္ ဆရာျမစ္ေရ ... ။
ဖတ္ၿပီးေတာ့မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲမိပါရဲ႕
ဦးျမစ္ေရ....
ရင္ကိုတိုက္ရိုက္ထိမွန္သြားတဲ့
စာလံုးေတြပါဘဲ...
ငယ္ငယ္တံုးက အဂၤလိပ္စာမွာ သင္ရတဲ႕ the necklace ကုိ အေျခခံျပီး ေရးထားတာလား ပါးပါး
ဖတ္ေကာင္းတယ္ ဂြတ္ထ
ပါးးပါးးး ေမးစရာရွိလုိ႕ မေတာ္လုိက္ရတဲ႕ မားမားက မာနၾကီးတာလား အတၱၾကီးတာလား ဟိဟိ (ပါးပါးတုိ႕ ငယ္ငယ္က စကားဝွက္) ဟက္
ျပန္ေတာ႕မယ္ တာ႕တာ ဒုန္းးးးးးးးးးဒုန္းးးးးးးးးးးး ဒုန္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
အင္းးးးးးး
လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ကိုေဇာ္က အေမ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ေတာင္မွ လူၾကံဳနဲ႔ မပို႔ဘူးတဲ႔။ ဘာဘာညာညာ မပို႔လို႕တဲ႔။ က်ေနာ္႕စိတ္ကူးကို သူတို႔ မသိဘူး။ ကိုယ္႔အၾကိဳက္ ဆိုတာ သူ႔အၾကိဳက္မွ မဟုတ္တာ။ လိုခ်င္တာ ဝယ္ ၊ သံုး အေမေရလို႔ ေျပာထားမွေတာ႔ ေမေမကလည္း ဘာလိုတယ္ ထပ္မေျပာေတာ႔ပါဘူးေလ။ ဒါေပမဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အျမင္ကေတာ႔ တမ်ိဳးေပါ႔။
ဆလူးေရ...
the necklace တဲ့လား အဟုတ္ေျပာရရင္ သတိကို မရပါဘူး ။ တကယ္လို႔သာ သတိရလို႔ ဆက္စပ္ေရးျဖစ္ရင္လည္း ဝန္ခံခ်က္ ထည့္ေရးမွာပါ။ စာကို ရိုးရိုးသားသား ဝန္ခံေရးရင္ ကိုယ့္ကို လက္ညိဳးထိုး စရာ မရိွဘူး မဟုတ္လား။
ဒါဟာ စိတ္ထဲမွာ ေတြးရင္းေပၚလာတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးစစ္စစ္ပါ။
ေနာက္မွ ေနာင္တ ရတဲ့ သား ကုိလဲ သနားတယ္။ အေမ့ ရဲ႕ ရင္ထဲက သားကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဒုကၡကုိလဲ သနားတယ္။ ဒီဇတ္လမ္းေလးထဲက သား အမိ လုိမ်ိဳး ဘ၀ေတြ ရွားပါေစ။
ဒီလို ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ဇာတ္အိမ္ဖဲြ႕၀တၳဳမ်ိဳးေတြကို
အခ်စ္အလြမ္းအညားအကဲြ ဇာတ္လမ္းေတြထက္
ပိုၾကိဳက္တာအမွန္ပဲ စာေရးဆရာေရ။
ဒီ၀တၳဳမွာ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာစြမ္းအားၾကီးမားပံုကို
ေဖာ္ျပႏို္င္စြမ္းၾကီးမွဳေၾကာင့္ သနားစိတ္ကိုယိုဖိတ္လာေစႏိုင္သလို
သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မသိတတ္ဘဲမိခင္အေပၚေမ့ထားျပိးမွ ေနာင္တရသြားပံုကိုလဲ
ရွင္းကနဲေပၚလြင္ေစတာေၾကာင့္
ကရုဏာေဒါေသာျဖစ္ေစတယ္
ရသသိပ္စံုတယ္စာေရးဆရာေရ။
အလြန္ပင္ေကာင္းပါ၏
စိတ္မေကာင္းစရာေလး ပဲ.. ဝတၳဳေလးကုိ ဖတ္ၿပီး ဝမ္းနည္းသလုိေတာင္ ခံစားရတယ္
ေအာ္.. အေမ.. အေမ... ကုိယ့္သား သမီး
ေတြ ရဲ႕ ဂုဏ္ေတြကုိ ေဖာ္ၾကဴးဖုိ႕ အတြက္ အသက္နဲ႕ေတာင္ လဲ သြား ရွာတယ္ေနာ္..
ခင္မင္စြာျဖင့္
ေဇာ္သိခၤ
ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္တဲ့ မိဘေမတၱာဖဲြ႕ေလးလာဖတ္ပါတယ္...
ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ .. ဟူးးးးး
အခ်ိန္လြန္မွ ေနာင္တ မရၾကရပါေစနဲ႕ ..
အားလုံးကိုသတိေပးလိုက္သလိုပါလား။
ရင္ကိုလာထိတယ္ ... ေကာင္းလိုက္တာ.. မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲမိပါတယ္...တကယ့္အျဖစ္ပ်က္ေလးအတိုင္းပဲေနာ္...
အေမနဲ႕သား..ဒီႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္မွာ..
ျမိဳသိပ္ခံစားခ်က္ေတြက..
စာဖတ္သူရင္ကိုပါ ကူးစက္လာပါေရာလား.. ကိုျမစ္ေရ...။
ရင္မွာ ကို ( ရင္က)
ဖတ္ၿပီး ေမာက်န္ခဲ့ရပါေရာလား..။
...................
ေမတၱာတရားနဲ႔ သားအေပၚ အျမင္တင့္ေစခ်င္တဲ့စိတ္..
အဲ့ဒီစိတ္ေတြက မိခင္ရဲ႕ဂုဏ္ကုိ ပုိတင့္တယ္ေစတယ္ေနာ္..
ဖတ္ပီး စိတ္ထဲ ဝမ္းနည္းလုိက္တာ..
အဲ့ဒီလုိ အေမမ်ဳိးနဲ႔ မသိတတ္တဲ့သားသမီးမ်ဳိး အမ်ားႀကီးရွိေနမွာ..
ေနာင္မွာ တတဲ့ ေနာင္တနဲ႔ သိရက္နဲ႔ မုိက္တဲ့ ေနာင္တ.. ကင္းေဝးပါေစပဲ ဆုေတာင္းရမယ္ အကုိေရ...
မိခင္တေယာက္ရဲ႕ အ႐ိွန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ေမတၱာ စုန္ေရ.....။ တခါတည္း ေမ်ာပါသြားတယ္ ဖတ္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာ....
မိျမစ္ေရ..
ဖတ္ျပီး တကယ္ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားလိုက္ရတယ္..
သားသမီးအေပၚ အဆံုးမရွိ ခ်စ္တတ္တဲ႕ အေမေတြရဲ႕ ေမတၱာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္သာထင္ဟပ္ေစတဲ႕ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါဘဲ...
ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး အျပင္မွာ တကယ္မရွိပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းမိတယ္..
ဒါေပမဲ႕ ဒီ၀တၳဳထဲကလို ေမတၱာမ်ိဳးနဲ႕ ခ်စ္တတ္တဲ႕ အေမေတြကေတာ႕ ေလာကၾကီးမွာ အမ်ားအျပားပါဘဲေလ...
အေမေတြအားလံုး ကံေကာင္းၾကပါေစ..
အေမေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာမကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ..
ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနျပီး အေမကိုေတာင္ မေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့ သားကေတာ့ ေနာင္တရသင့္ပါတယ္..
အင္း .. သိပ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္စရာ ေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ေလးပါပဲ.. မိခင္ေမတၱာ ကို သိသာထင္ဟပ္ေစလိုက္တာ.. ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားတယ္ အကိုေရ...
ကိုျမစ္ရဲ႕ အေရးအသားကိုေလးစားတယ္ အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အိမ္ကို ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ပါေတာ့မယ္။
အဲ .. ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ေတာ့။ ဒီလို စာမ်ိဳးေရးရင္ (အသည္းႏူ သမ်ား မဖတ္ရ)လို႕ ထည့္ေပးထားဂ်ာ။
တဂယ္ ႏိုခ်င္လာတာ။ ညက္ရည္ေတြ ဘာေတြေတာင္ေ၀့လို႕။ ရင္ထဲမွဆို႕လို႕။ ေနာက္မမိုက္နဲ႕ေတာ့ေနာ္
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
မိုးယံ
ေတာ္လုိ႔ ေက်ာ္ေပတာပဲ...
ဆက္ေတာ္လုိ႔ ဆက္ေက်ာ္ပါေစဗ်ာ
ေဟာဒီ့ျမစ္ၾကီးဆီ ျဖတ္မကူးျဖစ္တာ
ေတာင္ ၾကာပါေပါ့...။
အားပါး...ေရက အေတာ္နက္သဟ:P
ဟာ ခနဲ ဟင္ခနဲကို ျဖစ္တဲ့အထိ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ခံစားရပါတယ္။ အေမနဲ႔ အေဝးေရာက္တဲ့ သားတစ္ေယာက္အဖို႔ ဒီလို စာမ်ဳိး ဖတ္ရတာ ရင္ထဲ မေကာင္းပါဘူး။ သားမုိက္မဟုတ္ေပမယ့္ သားလိမ္မာ မျဖစ္ေသးေတာ့ ခံစားရတာပါပဲဗ်ာ။
တစ္ပုဒ္ဆုိ ဆုိသေလာက္။
ရသေျမာက္တဲ႔ ၀တၳဳေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
မိခင္ေမတၱာကုိ ထင္ဟတ္ေစတဲ႔
ပုိစ္႔ေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
အေရးအသားက အဆုံးထိဆြဲေခၚသြားနုိင္တယ္။
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္
ကိုျမစ္က်ဳိးအင္းေရ... ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနရင္း ႏွလံုးခုန္သံျမန္လာတယ္.. ျပီးေတာ့ ဆို႕လာတယ္ဗ်ာ...... း((
ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္
ဟုတ္တယ္....ဖတ္ၿပီးဆုိ႕နစ္သြားတယ္။ ေၿပာစရာစကားလုံးေတာင္ ရွာမရဘူး။ :((
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး မရိုးေအာင္ခံစားၾကရမွာ
ေသခ်ာပါတယ္ ...
ဘယ္လိုပဲ ကြဲျပား ကြဲျပား တူညီတဲ့တရားကေတာ့ အေမ့ကုိ သတိရေစျခင္းပါပဲဗ်ာ
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
အုပ္ႀကီး
ဦးေလးထြန္းျမင္႔ရဲ႕ စကားေျပာပံုေလး သေဘာၾကတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးေလးပဲ။ ဇာတ္ေကာင္နွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ စကားေျပာပံုေတြက ပံုေပၚေစတယ္။
စိန္အစစ္မဟုတ္မွန္း သိရဲ႕နဲ႔ တန္ဖိုးထား ဝတ္ထားတဲ႔ အေမအိုႀကီးကို ေရးထားတဲ႔ေနရာေလးကို ဖတ္လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။
မိဘေတြက သားသမီးေတြကို အၿမဲ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာဆိုတက္ၾကတယ္။သားမိုက္အေမရဲ႕ ဇာတ္ရုပ္ေလး ေပၚလြင္ပါတယ္။
အစဥ္ေလးစားလွ်က္။
...ေမေမ ေတြအားလံုး နဲ႕ သားသမီးေတြ အားလံုး
ဘဝအေမာေတြေၿပၾကပါေစ လို႕ဆုေတာင္းႏွူတ္ဆက္ပါတယ္ ဆရာေရ..။
အခုတေလာ မ်က္ရည္က်စရာေတြ တယ္မ်ားေနတယ္ :P
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ႕ၾကပါေစဗ်ား။
အေ၀းမွာေရာက္ေနသူေတြ...သားမိုက္မဟုတ္ေပမယ့္
သားမိုက္လိုျဖစ္သြားတဲ့အခါ..စိတ္မေကာင္းဘူး...
မိဘ ေတြကိုလည္း သနားမိတယ္
ရင္နင့္စရာ ပိုစ့္ေလးပါပဲဗ်ာ အင္း အေမ့ကို ပိုက္ဆံမပို့ႏိုင္ပဲ ေတာင္းေတာင္းေန၇တာကို စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ..ခုမွ
မလည္တာၾကာျပီး။ ပ်င္းလြန္းလို႔ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ေရာင္ေပေပနဲ႕ ေရာက္လာျပန္ျပီး။ အေမ့အေၾကာင္းေလး ဖတ္ရတာ အေမ့ကို ပုိသတိရမိပါရဲ႕ဗ်ာ။အေမ့ေမတၱာေလးကို ျမင္သာမိပါပဲရဗ်ာ။
မ်ား က တူ႕ကုိ လက္ညိဳးထိုးတယ္ ထင္ေနလား ဒယ္ဒယ္ ဟြင္႕ မ်ားက သတိရလုိ႕ ေမးၾကည္႕တာကုိ ထင္ပါတယ္ ဒယ္ဒယ္ အဲဒါကုိ အေျခခံေရးထားတာမဟုတ္မွန္း ဘာလုိ႕လဲ ဆုိေတာ႕ ေအာက္မွာ ဝန္ခံခ်က္မပါလုိ႕ (ေလွ်ာခ်တာမဟုတ္ဘူးေနာ္) တကယ္စိတ္ထဲထင္လုိက္တာ ဒါေပမယ္႕ မန္႕စရာ စကားလံုး ရွာမေတြ႕တာနဲ႕ အဲဒါေလး သတိရတယ္ အဲဒါလား ဆုိျပီးေမးလုိက္တာ စိတ္အခ်ိဳးနဲ႕ ခိခိ
သာမီးေလးေလ အရင္လုိမကဲႏိုင္ဘူး ဒယ္ဒယ္ရဲ႕ ဒီေတာ႕ ေခြးလႊတ္ကြယ္ အင္တာနက္က အရင္လုိ ဖရီးမဟုတ္ေတာ႕ဘူး ျဗီးးးျဗီးးး ႏုိခ်င္တယ္ ဘယ္မွမလည္ႏိုင္ဘူးေရာ္
အရင္ကလုိ ဘယ္မွမသြားႏိုင္ဘူး ပါးပါး ကယ္ပါ ကယ္ပါ ပါးပါး မီးကုိ ဟင္႕ရႊတ္ဖတ္ ျဗဲ
တာ႕တာ တူ႕ဆီလာရတာ MB ေတြစားတယ္ ဒါျဗဲ ဘုိင္
တစ္ပုဒ္ဆို ဆိုသေလာက္ ရသေပးႏိုင္တဲ႕ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းရဲ႕ လက္ရာေကာင္းေလးတစ္ခုပါဘဲ.. ဖတ္ျပီး ရင္ထဲမွာ နင္႕က်န္ေနရစ္ခဲ႕တယ္..
ဒီပိုစ္႕ကို ဖတ္မိတဲ႕ သူတိုင္းလည္း မိခင္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားမယ္ဆိုတဲ႕စိတ္ေတြ ၀င္လာေစႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္.. ေစတနာထားျပီး ရသေပးႏိုင္တဲ႕စာေလးေတြ အျမဲေရးတတ္သူမို႕ ေလးစားမိပါတယ္ရွင္။
ေနာက္ထပ္လဲ စာေကာင္းမ်ားကို ဆက္ျပီးေရးသားႏိုင္ပါေစ။
မွ်စ္ေရ႕....
၀တၱဳေလး........လာဖတ္သြားတယ္......။
သနားစရာ......အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္း......။
ခံစားမႈေပးတယ္.......။
ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္......
ဏီလင္းညိဳ
စိတ္မေကာင္းစရာ။ း(
ရင္လြဲအိမ္......မွ.......အေမ့စိန္နားကပ္.......အထိ.....ဖတ္လိုက္တုိင္းရင္ထဲမွာနင့္ေနေအာင္ခံစားရပါတယ္......အေမကိုပိုခ်စ္...ပိုၾကင္နာမိပါတယ္
အေမခ်စ္သားမုိ႔ ခံစားရပါတယ္။ အေမမရွိေတာ့လုိ႔ ပုိၿပီး ခံစားရပါတယ္။ အေမ့ေမတၱာကေတာ့ အံ့မခန္းႏုိင္ေအာင္ပါဘဲဗ်ာ။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
နင့္ခနဲပဲဗ်ာ။ တုႏိႈင္းမဲ့ေမတၱာေတာ္အတြက္ အေ၇ာင္ထပ္တင္လိုက္တဲ့စာတပုဒ္ပါပဲ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ညီမင္း
ကုိျမစ္ရာ ဖတ္ျပီး ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး ...
ကုိျမစ္ေရးလိုက္တဲ႔ စာေတြတိုင္း ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ ...
မိဘေမတၱာက ၾကီးမားလိုက္တာဗ်ာ ...
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ညလင္းအိမ္
ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေရး က တကယ္ကိုထိထိမိမိပါပဲ
သားေတြရဲ႕အခက္အခဲ မိဘေမတၱာ၊ အဲဒါေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာသိခဲ့ဖူးေတာ့ ဖတ္ရတာစိတ္မေကာင္းစရာေလးပဲ၊ ပံုေလးကလည္း ထည့္ထားလိုက္ေသးတယ္၊ အဟင့္ အဟင့္ ငိုခ်င္လာပီ
ဖတ္သြားတယ္အကိုေရ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကူးအေငြ႔ေတြထဲ တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဆိုေတာ႔ ထိတယ္ဗ်ာ။
ဖတ္သြားတယ္အကိုေရ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကူးအေငြ႔ေတြထဲ တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဆိုေတာ႔ ထိတယ္ဗ်ာ။
အေမကိုသတိရေနတဲ့အခ်ိန္မွာဖတ္လိုက္ရတာ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္..။ မိခင္ေမတၱာကို
ဘယ္လိုအရာနဲ႔မွႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရဘူး.။
ေအာ္..အေမ..
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ
ရင္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးပဲ ..
တကယ့္အျဖစ္မ်ားလား..?
စိတ္မေကာင္းဘူး
အေမ႕ကို သတိရတယ္
MOTHER - you can't be replaced.
Thanks Ko Myit Kyo Inn. Really a good one.
ပို႕စ္ ေလးကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲလာမိတယ္ မိဘ နဲ႕ သားသမီး ဆိုတာ ဒီလိုခ်ည့္ ပါပဲ .....
your post is touch my heart i missed my mother now.
ခ်ိဳ..ငိုသြားတယ္ေနာ္
ladycho
.. မိဘရဲ ့ေက်းဇူးကို မေသခင္ ဆပ္၇မယ္ ဆုိတဲ့ ပညာေပးေလး ျဖစ္လို ့စာေရးသူကို ေလးစားမိပါတယ္.. ေက်းဇူးပါ ..
Post a Comment