အသက္ေလးဆယ္

သူတို႔ေရာက္လာခ်ိန္က ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ ၿပီးခါစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သတင္း လာခ်ိန္မို႔ တီဗီကို ပိတ္ရင္း ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ ခါးေၾကာဆန္႔ ေနခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္၏။ သူတို႔ဆိုတာက ဥကၠာတို႔ မိသားစုပါပဲ။ ဥကၠာရယ္ သူ႔ဇနီးႏွင္းႏွင္း ႏွင့္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာေတာ့ ယုန္ရုပ္ မီးပံုး တြန္းလွည္းေလး ေတြကိုယ္စီနဲ႔။ ဥကၠာလက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ေတြ ဆြဲ လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ေပၚကို တက္လာၾကသည္။ လမ္းမ က ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္သံ မီးရွဴး မီးပန္းသံေတြကိုလည္း မရပ္မနား ၾကားေနရ၏။ ဒီေန႔က သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန႔ ေရာက္ၿပီ။

“ ကိုႀကီးကို ...က်ေနာ္တို႔ လာကန္ေတာ့တာ”

“ လုပ္ျပန္ၿပီ ညီရာ... ကန္ေတာ့ဖို႔ မလိုပါဘူးဆို.... ဒီလို ေျပာေနရတာလည္း ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ရိွၿပီတုန္း”

ကြ်န္ေတာ့္စကား ၾကားေတာ့ ဥကၠာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ၿပံဳးရယ္ၾက၏။

“ မွတ္ရ လြယ္ပါတယ္ ကိုႀကီးရ .. အခု အႀကီးေကာင္က ၆ ႏွစ္ေလ၊ ဒီေတာ့ ဒီတစ္ခါ လာကန္ေတာ့တာ ၇ ႀကိမ္ေပါ့”

“အႀကီးေကာင္ ေတာင္ ၆ ႏွစ္ရိွၿပီကိုးး အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လိုက္တာကြာ အရာရာက မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ ဒါနဲ႔... အငယ္မေလးေရာ ဘယ္အရြယ္တုန္း”

“ သမီးေလးက ၃ ႏွစ္ၿပည့္ၿပီးၿပီ ကိုႀကီးရ အိမ္မွာေတာ့ သူ႔အသံႀကီးပဲ... အဖိုးအဖြားေတြရဲ႕ အသဲစြဲေပါ့ ”

ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို ႏွင္းႏွင္းမွ ဝင္ေျဖ၏။ ထိုေျဖသံထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးျခင္း ႏွင့္ လန္းဆန္းတက္ၾကြျခင္း မ်ားပါဝင္ေနမည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ လင္မယား ကိုယ္တိုင္ မီးဖိုခန္းမွ စတီးလင္ဗန္း ယူကာ ဝယ္လာေသာ မုန္႔မ်ား ထည့္၍ မိသားစု ကန္ေတာ့ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ပီတိစိတ္ေၾကာင့္ ေဝ့တက္လာေသာ မ်က္ရည္တစ္စကို မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ကာ ျပန္ထိန္းလိုက္ရ၏။ ယခင္ႏွစ္မ်ားအတိုင္း ဆုေတာင္းေပးျခင္းကို ခံယူၿပီးေနာက္ ဥကၠာတို႔ မိသားစု ျပန္သြာၾကသည္။

ဥကၠာတို႔ ကန္ေတာ့ခဲ့ေသာ မုန္႔ ဗန္းကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္သည္ လြန္ခဲ့သည္ ၈ ႏွစ္က သီတင္းကြ်တ္ ကာလကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။

။................................................................................။

ရပ္ကြက္ထိပ္က လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ ထိုင္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မည္႔ သီတင္းကြ်တ္ အတြက္ အစီအစဥ္ တစ္ခုခု လုပ္ရန္ တိုင္ပင္ေနခင္း ျဖစ္၏။

“ကိုပိုင္.. ဒီႏွစ္ ဘာလုပ္မယ္ ေတြးထားလဲ ”

“ ဒီႏွစ္ေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြနဲ႔ မတူေအာင္ ထူးျခားတာေလး လုပ္ခ်င္တယ္ကြ ”

ကြ်န္ေတာ့္ စကားကို တစ္ဖြဲ႔လံုး စိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင့္ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးခြက္မ်ားကို ခ်ကာ အာရံုစိုက္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ရပ္ကြက္တြင္ သာေရး နာေရးႏွင့္ ရာသီအလိုက္ ပြဲေတာ္မ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ လူငယ္ေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ေလ့ရိွသျဖင့္ ယခုလည္း တိုင္ပင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

“ အရင္ႏွစ္တိုင္းလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ စည္ကားေအာင္ လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ အရင္ႏွစ္နဲ႔ မတူေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္။ စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါလို႔ အပူကပ္ တဲ့ေကာင္ရိွလို႔ေလ”

“ ဘယ္သူလဲ ”

“ ဟိုေကာင္ေလ...ဥကၠာေပါ့ ”

ကြ်န္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ဝိုင္းၾကည့္ၾကသျဖင့္ ဥကၠာမွ ဟီး ခနဲ ရယ္ကာအားလံုးကို မ်က္နာခ်ဳိေသြး ျပသည္။ ဥကၠာက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔သာ ရိွေသးေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူငယ္ေလး ျဖစ္၏။ ရပ္ကြက္ ကိစၥမ်ားတြင္ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ ညီငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ရသူ ျဖစ္သည္။

“ ဒီလိုပါ အကုိတို႔ရာ.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာင္းၿပီးထဲက ႏွင္းႏွင္းကို မေတြ႔ရေတာ့တာ.. သူ႔အိမ္က အျပင္ကို လံုးဝ ေပးမထြက္ဘူးဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ေနတာ သိသြားလို႔လား မသိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သီတင္းကြ်တ္ ပြဲေတာ္ကို စည္စည္ကားကားေလးမ်ား လုပ္နိင္ခဲ့ရင္ သူ႔ညီမ ဝမ္းကြဲေတြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ထြက္ရင္ ထြက္လာနိင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုႀကီးပိုင္ ကို အကူအညီ ေတာင္းထားရတာ... သူ႔ကိုလြမ္းလွၿပီ အကိုတို႔ရာ”

“ ေအာ္... ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးပါေပ့ကြာ ”

“ ကိုယ္ခ်င္းစာ လိုက္ပါ ငၿဖိဳးရာ ရပ္ကြက္လည္း စည္သြားတာေပါ့ ” ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္

“ ေအးပါ ကိုယ့္ညီေလး အတြက္ေရာ ရပ္ကြက္ အတြက္ေရာ ဆိုေတာ့ လုပ္ေပးရမွာေပါ့ ”

ငၿဖိဳး ႏွင့္ တျခားသူမ်ား၏ သေဘာတူညီမႈ ရသျဖင့္ ဥကၠာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ကူးထားသည့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပလိုက္၏။ ယခင္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ မတူေသာ အစီအစဥ္မို႔ အားလံုး သေဘာက်ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေသးစိတ္ ညိွႏိႈင္းမႈမ်ား၊ တာဝန္ခြဲေဝမႈမ်ားကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကသည္။ ရာသီအလိုက္ ပြဲေတာ္မ်ားအတိုင္း သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္ အတြက္ ရပ္ကြက္ထဲ အလႉခံထြက္ၾကသည္။ အလႉေငြမ်ား ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထည့္ဝင္ေငြမ်ားကို စုေပါင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ ရန္ပံုေငြ အင္အား ေတာင့္တင္းသြားၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ရပ္ကြက္စတိုးဆိုင္မွ ကိုဝႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ခ်င္ေသာ အစီအစဥ္ ကိုေျပာျပကာ အကူအညီသြားေတာင္းၾကသည္။ ကိုဝႀကီးက ပံုတူပန္းခ်ီဆြဲ ေတာ္သူျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ပန္းခ်ီ ဆြဲဖို႔ရန္ အကူအညီေတာင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“မင္းတို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့ မီးထြန္းပြဲ ပံုစံမ်ဳိးကို ဟိုးအရင္က ရန္ကုန္က လမ္းတခ်ဳိ႕မွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ကြ”

ကုိဝႀကီး စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ စိတ္ကူး အသစ္အဆန္းဟု ကြ်န္ေတာ္က ထင္ထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

“ ဟုတ္လား ကိုဝႀကီးရာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္လို႔ ေကာင္းပါ့မလား”

“ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ။ လုပ္ေပါ့။ ဒီၿမိဳ႕မွာက ဘယ္သူမွ မလုပ္ဖူးေသးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အစီအစဥ္ ျဖစ္မွာပါ။”

“ ဒါဆို ပန္းခ်ီေတြကို ကိုဝႀကီး ဆြဲေပးဗ်ာ လိုမယ့္ ပစၥည္းေတြကိုေျပာေလ”

“အဓိက လိုတာက ဆီစိမ္ စကၠဴေရာင္စံုပဲ။ ငါ ရန္ကုန္မွာ ပစၥည္းသြားဝယ္ရင္း ဝယ္လာခဲ့လိုက္မယ္။ မင္းတို႔သာ မီးပံုးေတြ လုပ္ထားၾကေပါ့”

“ ဟုတ္ၿပီ ကိုဝႀကီး.. ဒါဆို မီးပံုးေတြရိုက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ထားလိုက္မယ္။”

ဒီႏွစ္အတြက္က ယခင္ႏွစ္မ်ားကလို ရပ္ကြက္လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ဝါးတိုင္စိုက္ကာ မီးပံုမ်ား ထြန္းၾကျခင္းထက္ ပို၍ထူးျခားစြာ စီစဥ္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ထားပံုက အလ်ား တစ္ေပခြဲ အနံ တစ္ေပ ခန္႔ရိွသည့္ ခပ္ရွည္ရွည္ မီးပံုးမ်ား လုပ္ၾက၏။ ထူးျခားသည္က မီးပံုးရဲ႕ မ်က္နာစာကို ဆီစိမ္ စကၠဴ ကာထားကာ ထို ဆီစိမ္ စကၠဴေပၚတြင္ေတာ့ ကိုဝႀကီးမွ တစ္ကြက္ ကာတြန္းမ်ားကို ဆြဲေပးသည္။

ကာတြန္း(ဦး)ေငြၾကည္ ႏွင့္ အျခား ကာတြန္း ဆရာမ်ား၏ ရယ္ေမာရေသာ တစ္ကြက္ကာတြန္းမ်ားကို ပံုတူျပန္ဆြဲသလို ကိုဝႀကီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ စိတ္ကူးသက္သက္ ဟာသ ေလးမ်ားကို ကာတြန္းျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္ပံု ဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးပံုး၏ ေဘးႏွစ္ဘက္ကို အေရာင္မတူေသာ ဆီစိမ္စကၠဴမ်ားျဖင့္ ကာထားၿပီး အေနာက္ဘက္ကိုေတာ့ ကတ္ထူ စကၠဴျဖင့္ ကာရံထားသည္။ အျဖဴ အဝါ အစိမ္း အနီ အျပာ စေသာ ဆီစိမ္စကၠဴ ေရာင္စံုမ်ားေၾကာင့္ အေဝးမွ ၾကည့္လိုက္လ်င္ မီးပံုးေရာင္စံုမ်ား ျဖစ္သြားသလို အနီးကပ္ ၾကည့္လ်င္ေတာ့ ရယ္ေမာရေသာ စာသားမ်ားႏွင့္ ကာတြန္းပံု မ်ားကုိ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ မီးပံုး မ်ား အားသြန္ခြန္စိုက္ ရိုက္ၾကသလို ကိုဝႀကီးမွလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရွာေဖြေပးေသာ ကာတြန္း စာအုပ္မ်ားထဲမွ ရယ္ရေသာ တစ္ကြက္ကာတြန္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ ညဥ့္နက္သည္အထိ ဆြဲေပးသည္။ မီးထြန္းပြဲေန႔ေရာက္မွ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လူမ်ားကို အံ့ၾသသြားေစခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ားကို တတ္နိင္သမွ် သတင္း မထြက္ေအာင္ သိုသိုသိပ္သိပ္ လုပ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သီတင္းကြ်တ္ ပြဲေတာ္ေရာက္ရန္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာ၏။ မၿငီးမညဴ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္သူကေတာ့ ဥကၠာျဖစ္သည္။ ပစၥည္း တစ္ခုခု လိုသည္ႏွင့္ အေျပးအလႊား ရွာေဖြေပးသျဖင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ စၾက ေနာက္ၾကရင္း အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြ ေနၾကသည္။

ကိုဝႀကီး ဆြဲၿပီးေသာ ကာတြန္းမ်ားကို မီးပံုးမ်ားတြင္ ကပ္ၾကသည္။ လျပည့္ေန႔ မတိုင္ခင္ ေန႔လည္ခင္းတြင္ ရည္ရြယ္ထားေသာ မီးပံုးအလံုး ၁၀၀ အဆင္သင့္ျဖစ္ ေနေလၿပီ။ လျပည့္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ မနက္ထဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖ႔ြဲ ရပ္ကြက္၏ လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္ ေဘးႏွစ္ဖက္လံုးတြင္ ေပ ၂၀ စီ ျခားၿပီး ဝါးတိုင္စိုက္ရန္ တြင္းတူးၾကသည္။

“ ကိုႀကီး.. က်ေနာ့္ ေကာင္မေလး ထြက္လာလို႔ ရပါ့မလား မသိဘူးေနာ္ ”

တြင္းတူးေနရင္း ဥကၠာမွ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေမးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတြေဝ သြားရသည္။ သူ႔မ်က္နာကို ၾကည့္မိေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အနည္းငယ္ ႏြမ္းလ်ေနသည္။

“ ထြက္လာမွာပါကြာ။ ေသခ်ာေအာင္လို႔ ညေနက်ရင္ ငါ သူ႔အေမႀကီးကို သြားေျပာထားေပးပါ့မယ္ ”

“ တကယ္လား ကိုႀကီး ... ဘယ္လိုေျပာမွာလဲဟင္ ”

“ ႏွင္းႏွင္းကို ဒီညမီးထြန္းပြဲ လႊတ္လိုက္ပါလို႔ ဥကၠာ ေစာင့္ေနရွာတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္မွာေပါ့ ”

“ ဟာ... ကိုႀကီးကလဲ အဲဒီလို ေျပာလိုက္မွ လံုးဝကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားမွာေပါ့ ”

“ အလကား ေနာက္တာပါကြာ... ဒီညမီးထြန္းပြဲရိွတယ္ အန္တီတို႔ လာခဲ့ၾကပါအံုးလို႔ ေျပာမွာေပါ့ ”

“ သူ႔အေမပါရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ကိုႀကီးရ... အင္းေလ..ဘယ္တတ္နိင္မလဲ ႏွင္းႏွင္း မ်က္နာကို ျမင္ရရင္ ေက်နပ္ရမွာပဲ ”

“ ေအး ေပါ့ကြ မေတြ႔ရတာထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး ”

ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ဳိ႕မွ ယေန႔ည ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မီးထြန္းပြဲ ရိွေၾကာင္း အရင္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ မတူေၾကာင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကဖို႔ လိုက္ေျပာၾကသလို က်န္သည့္ သူမ်ားကလည္း တူးထားေသာ တြင္းမ်ားတြင္ ဝါးတိုင္ စိုက္ၾကသည္။ ထိုဝါးတိုင္မ်ားတြင္ မီးပံုးမ်ား လိုက္ခ်ိတ္ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ဝါးတိုင္မ်ား၏ ၾကားတြင္ တြင္းငယ္ကေလးမ်ား တူးကာ ဗန္ဒါ ရြက္ ၄ ရြက္ကို တြင္းထဲသို႔ တစ္ဝက္ခန္႔ ကန္ေတာ့ ထိုး ထိုးကာ အလယ္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား စိုက္ၾကသည္။ ဗန္ဒါရြက္မ်ား ကာရံထားသည့္ အတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္သည္ အေဝးမွ ၾကည့္လိုက္လ်င္ ဆီမီးခြက္မ်ား ထြန္းထားသကဲ့သို႔ လွပ ေန၏။ အစိမ္းေရာင္ ႏွင့္ အနီေရာင္ အရြက္မ်ားကို မွ်ၿပီး ထည့္ထားသည့္အတြက္ ပို၍ ၾကည့္ေကာင္းျခင္း ျဖစ္မည္။

ေနဝင္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ အေမွာင္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မီးပံုးမ်ားႏွင့္ ဗန္ဒါရြက္မ်ား အတြင္းတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို မီးညိွလိုက္ၾကေတာ့သည္။ မီးပံုးေရာင္စံု တန္းႀကီးကို အေဝးမွ ၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပီတိျဖစ္ေနၾကေတာ႔သည္။ ည ၇ နာရီခန္႔တြင္ေတာ့ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ လူ မ်ား တျဖည္းျဖည္း စည္ကားလာၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားလည္း မိသားစု လိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ကိုဝႀကီး၏လက္ရာ ဟာသ ကာတြန္းမ်ားကို ဖတ္ၿပီး တခြီးခြီး ရယ္ေမာၾကေတာ့၏။ သူတို႔ရယ္ေမာသည္ကို ျမင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရသည္။

တဆင့္စကား တဆင့္နားျဖင့္ လမ္းမတြင္ လူမ်ား ပို၍ စည္ကားလာသည္။ ညေနခင္းဖြင့္ေလ့ရိွေသာ မစိုး၏ အေၾကာ္စံုဆိုင္မွာလည္း ခုခ်ိန္ထိ လူစည္ကားေနဆဲ ျဖစ္သလို ရပ္ကြက္ထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွလည္း မနက္ခင္းတြင္သာ ေၾကာ္ေလ့ရိွေသာ ပလာတာ၊ စမူဆာ မ်ားကို ေၾကာ္ကာ ေရာင္းခ်ေပးသည္။ ငၿဖိဳးႏွင့္မင္းသူ တို႔ႏွစ္ေယာက္က မီးရွဴးမီးပန္း ဆိုင္ကို စပ္တူ ဖြင့္ၾကသည္။

ကေလးမ်ားလႊတ္ၾကေသာ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ားလႊတ္ၾကေသာ မီးပံုးပ်ံမ်ားမွာ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ လႊင့္တက္ေနေတာ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္မ်ားမွ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္စံုမ်ားေၾကာင့္ ရပ္ကြက္လမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း လွပ လင္းထိန္ေနေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ညတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ကာ လိုက္ေရာင္းေလ့ ရိွေသာ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ မုန္ဖက္ထုပ္သည္ ႀကီးကလည္း မီးပံုးတိုင္မ်ားၾကားေတြ ထိုင္ေရာင္းေနသည္။ ကိုဝႀကီးမွ သူ၏ စတိုးဆိုင္ေရွ႕တြင္ စားပြဲခံု တစ္လံုးခ်ကာ ဖေယာင္းတိုင္ အထုပ္မ်ားကို တင္ထားသည္။ မီးထြန္းပြဲ အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား လႉဒါန္းနိင္သည္ဟု ေရးထားသျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူအခ်ဳိ႕ ဖေယာင္းတိုင္အထုပ္မ်ား ဝယ္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ကို လႉၾကသည္။ လူငယ္မ်ားက ကုန္ခါနီး ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို အသစ္လဲလွယ္ၾကသျဖင့္ မီးေရာင္စံုတန္းႀကီးမွာ အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့က်သြားရသည္ မရိွေတာ့။

ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသည္ စိတ္ႏွလံုးသားမ်ားကို ႏူးညံ့ေစမွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိခင္ႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာေသာ ႏွင္းႏွင္းတို႔ ညီမ ဝမ္းကြဲမ်ား လက္သို႔ ဖေယာင္းတိုင္ အထုပ္မ်ား ထည့္ေပးကာ ကုန္ခါနီး ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို လဲလွယ္ ေပးဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္သည္။ ထူးျခားေသာ မီးထြန္းပြဲႏွင့္ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သမီးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သေဘာထား တင္းမာတတ္ေသာ သူ႔အေမ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဖေယာင္းတိုင္ အထုပ္မ်ား ဝယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္လက္သို႔ ေပးအပ္ရင္း သူ႔သမီးႏွင့္ တူမမ်ားကို မီးကူထြန္းေပးရန္ စိတ္ခ်စြာ ထားရစ္ခဲ့ကာ အိမ္သို႔ ျပန္သြားေလသည္။

ဥကၠာတစ္ေယာက္မွာ ဝမ္းသာလြန္း၍ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္ဆြဲကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနေတာ့၏။ ဥကၠာတို႔ ကဲ့သို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွ အဆင္ေျပစ ျပဳေနေသာ စံုတြဲေလးမ်ားသည္လည္း မီးပံုးမ်ားၾကားတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား ထြန္းညိွၾကရင္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးေနဟန္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပါ ၾကည္ႏူးေနမိေတာ့သည္။ သီတင္းကၽြတ္ပြဲ မေရာက္ခင္ကတည္းက အပင္ပန္းခံကာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ခဲ႕ရေသာ္လည္း ယခုလို တစ္ရပ္ကြက္လံုးက စည္စည္ကားကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိၾကတာ ျမင္ရေတာ႕ အပင္ပန္းခံရက်ိဳး နပ္သည္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္၏ ၾကည္ႏူး ရမႈသည္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရေတာ့သည္။ ဥကၠာေရာ ႏွင္းႏွင္း ပါ ရွာ မေတြ႔ေတာ့။ သူတို႔ ခိုးေျပးၾကေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္သလို ႏွင္းႏွင္း အေမလည္း ေသြးတက္ ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းႏွင္းအေမမွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အျပစ္မတင္ရဲ တင္ရဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႔တူမမ်ားကိုသာ ဆူပူေနေတာ့သည္။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ခန္႔ ၾကာမွ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ျပန္ရွာေတြ႔သည္။ အျခားေရြးခ်ယ္စရာ နည္းလမ္းမရိွေတာ့သျဖင့္ သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ မိဘေတြက လက္ထပ္ေပးလိုက္ရေတာ့၏။ ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ား ခိုးေျပးျခင္းကို သေဘာမက်တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဥကၠာကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနမိသည္။ ႏွင္းႏွင္းကို သူ႔မိဘမ်ားထံ ျပန္အပ္သည့္ ေန႔တြင္ ဥကၠာ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာသည္။

“ က်ေနာ္လည္း အစီအစဥ္ မရိွပါဘူး ကုိႀကီးရာ။ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ၾကေတာ႔ ႏွင္းႏွင္းကိုသူ႕အေမၾကီးက သူ႔အေဒၚေတြဆီ ပို႔ဖို႔ လုပ္ေနတယ္လို႕ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း စိတ္မခ်ေတာ႔လို႔ ခိုးေျပးလိုက္ရတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ကိုႀကီး က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခုလို က်ေနာ္တို႔ ေပါင္းခြင့္ရတာလည္း ကိုႀကီး ေက်းဇူးပါ”

ကြ်န္ေတာ႔္ကို သူတို႔ရဲ႕ ဖူးစာေရးနတ္ဟု သတ္မွတ္လိုက္ၾကကာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ သီတင္းကြ်တ္မွ စ၍ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း သူတို႔ ေမာင္ႏွံ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာကန္ေတာ့ၾကေလသည္။ ခုေတာ့လည္း ဥကၠာတစ္ေယာက္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးသည့္အတြက္ ေယာကၡမေတြႏွင့္ ေျပလည္ေနေလၿပီ။ သေဘာထား တင္းမာပါသည္ ဆိုေသာ အဖြားႀကီး ကိုယ္တိုင္ပင္ ေျမးမ်ားကို လက္က မခ်ေတာ့။ သဲသဲလႈပ္ ခ်စ္ေနၾကၿပီ။

။........................................................................။

ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝတြင္ ၾကံဳခဲ့ရေသာ သင္ခန္းစာႏွင့္ အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေနေသာ ဥကၠာတို႔ ဘဝကို ၾကည့္ကာ ခ်စ္သူေတြ ခိုးေျပးျခင္းကို သေဘာမက်ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အျမင္ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ရၿပီေပါ့။ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ထား မေျပာင္းလဲရင္ ဘယ္သူက ဘယ္လို ခြဲ လို႔ရပါ့မလဲဟု အရင္ကေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘဝဆိုတာ ထင္သလို မလြယ္ကူမွန္း ကံၾကမၼာက မာယာ မ်ားတတ္မွန္း သိလာၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ေပါင္းေပါင္း ျမန္ျမန္ေပါင္းရတာ အေသခ်ာဆံုးပဲ အဆင္ေျပျခင္းကို ေနာက္မွ ဖန္တီးယူမည္ ဆိုေသာ ဥကၠာ၏ လုပ္ရပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်သြားခဲ့သည္။

အတူတူေနခြင့္ ဆိုတာ ဘဝခရီးလမ္းကို အတူတူသြားျခင္း ဟုဆိုရလ်င္ ဥကၠာ ႏွင္းႏွင္းကို ခိုးေျပးသည့္အျဖစ္က ဘဝခရီးလမ္းအတြက္ ကားေပၚအရင္တက္ၿပီးမွ လက္မွတ္ကို ေနာက္မွ ဝယ္သလိုမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ အစီအစဥ္က အနည္းငယ္ ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ္လည္း ကားေပၚေရာက္ေနတာထက္ ဘယ္အရာက ပိုေသခ်ာဦးမည္လဲေလ။ ခံုေနရာ မရရင္ေတာင္ သြားခ်င္တဲ့ ခရီးလမ္းေပၚမွာ လိုက္ပါခြင့္ ရေနၿပီမဟုတ္ပါလား။

ခုေတာ့လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ညီငယ္မ်ားကို သူတို႔ဘဝမွာ မစာနာတတ္တဲ့ ခပ္တင္းတင္း ေယာကၡမေလာင္းေတြနဲ႔ ၾကံဳေနခဲ့ရင္ ကားေပၚသာ အရင္တက္ၾကဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳေနတတ္ၿပီ။ လက္မွတ္ကေတာ့ ေနာက္မွ ဝယ္တာေပါ့ေလ။ ခဏေလာက္ မတ္တပ္ရပ္ စီးရမွာေတာ့ မေၾကာက္နဲ႔ေပါ့။ ဒါကလည္း ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကားလက္မွတ္ အရင္ဝယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ထြက္ခြာသြားတဲ့ ကားကို ေငးၾကည့္ က်န္ခဲ့ရသူမို႔လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္းမ်ား ျဖစ္မလား မသိေပ။

ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္ခါနီးတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အနား ကပ္ခါ ဥကၠာ တိုးတိုးေလး ေျပာသြားေသာ စကားကို ၾကားေယာင္လိုက္မိသည္။ “ သီတင္းကြ်တ္ၿပီေနာ္ ကိုႀကီး ဒီအတိုင္းပဲ ေနေတာ့မွာလား ” တဲ့ေလ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဘးအိမ္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ သီခ်င္းသံက ကြ်န္ေတာ့္ နားစည္ထဲကို ျဖတ္သန္းကာ ႏွလံုးသား တည့္တည့္သို႔ ဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္။

“ အသက္ေလးဆယ္ ... လူေတြေမးတယ္
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ စားရမွာလဲ....။
ဟန္ေဆာင္ရၿပီ .... လူေတြမသိေအာင္
အၿပံဳးေလးနဲ႔ လိမ္ရၿပီ...။ ”

......................................................................................................................................။

(မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မည့္ သီတင္းကြ်တ္မီးထြန္းပြဲ ႏွင့္ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ေနေသးေသာ လူပ်ဳိႀကီး မ်ားအတြက္....။ )