တစ္ကားေပါင္း မိုးအလင္း

ရိွရင္းစြဲထက္ပို၍ အိုမင္းေနပံုရေသာ ညသည္ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ၿမိဳ႕ျပတခုအတြက္ ည ၁၀ နာရီ အခ်ိန္သည္ တိတ္တဆိတ္ ျဖစ္ေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေသာ္လည္း ေမွာင္မိုက္ျခင္း လႊမ္းျခံဳထားသျဖင့္ အရာရာသည္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ ေက်ာေအာက္က ပူေလာင္လာ၍ ေဘးတစ္ဖက္ေစာင္းကာ လွည့္အိပ္လိုက္ေသာ္လည္း တဒဂၤအတြင္း ျပန္ပူလာျပန္သျဖင့္ အိပ္ယာထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အလူးအလိမ့္ျဖစ္ေန၏။ ညေလေအး ဝင္ေရာက္လာဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရသည့္ အတြက္ ေရထခ်ဳိးလွ်င္ ေကာင္းမလား ေတြးေနမိသည္။

မီးပ်က္ေနေသာ ဒီလိုေႏြညတိုင္းသည္ ပူေလာင္ျခင္းႏွင့္ ေမွာင္မိုက္ျခင္းကို ေရာေမႊကာ လူတိုင္းအေပၚကို အျပည့္အဝ ျဖန္႔က်က္ထားသည္။ ပန္ကာေလး တစ္လံုးပင္ ဖြင့္ခြင့္မရသျဖင့္ ပူေလာင္မႈ၏ အရသာကို မခ်ိမဆန္႔ ခံေနရသည္။ ေလာေလာဆယ္ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းက ၿမိဳ႕ျပတမ္းခ်င္း တစ္ခုျဖစ္သည့္ လွ်ပ္စစ္မီး ျပန္လာဖို႔ပင္။ ဒီအခ်ိန္ မီး ျပန္လာလွ်င္သိပ္ေကာင္းမည္။ အနည္းဆံုး ပန္ကာ တစ္လံုး ဖြင့္နိင္ေလာက္ရံု ပမာဏေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လာလွ်င္ အဆင္ေျပၿပီ။ အတၱႏွင့္ယွဥ္ေသာ ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ သေဘာက် သြားသျဖင့္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

ဒီဘက္ေခတ္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီး၏ အခန္းက႑သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝေနထိုင္မႈ အစိတ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ေနခဲ့ၿပီ။ အေမွာင္ဆိုသည္မွာ ရိွသင့္သည့္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုထိသာ ရိွေကာင္းသည္မဟုတ္လား။ အခုဆို ၿမိဳ႕ျပလူထု၏ အနားယူ အပန္းေျဖျခင္းသည္ လွ်ပ္စစ္မီးေပၚမွာ အမ်ားဆံုး မူတည္သည့္ ေခတ္ကို ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လွ်ပ္စစ္မီးလာဖို႔ကို ညတိုင္းလိုလို ေမွ်ာ္လင့္ေနရသူ ျဖစ္သည္။ ေထြေထြထူးထူး လုပ္ဖို႔ရန္ မရိွဘဲႏွင့္ကို မီးျပန္လာျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေန တတ္သည္။



ေတာင့္တေနခ်ိန္မွာပင္ အခန္းထဲတြင္ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မီးျပန္လာၿပီ။ လွ်ပ္စစ္မီး ျပန္လာၿပီးေနာက္ ေဟး ခနဲ ေအာ္သံေတြကိုပါ တၿပိဳင္နက္ထဲ ၾကားလိုက္ရ၏။ ျမန္မာနိင္ငံတြင္ ဘာသာမတူသူမ်ား ၊အသားအေရာင္ မတူညီသူမ်ား ၊ စိတ္အေတြး မတူညီသူမ်ားအားလံုးကို တစုတစည္းထဲ တညီတညြတ္ထဲ တစ္သံတည္း ညီညီညာညာ ထြက္ေစနိင္ေသာ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေဘာလံုးအသင္း ဂိုးသြင္းခ်ိန္ႏွင့္ မီးျပန္လာ ခ်ိန္သာရိွသည္။

နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀ နာရီခြဲျပီ။ လွ်ပ္စစ္မီးကို အသံုးခ်ၿပီး တခုခု လုပ္ဖို႔ရန္ေတာ့ အခ်ိန္ေႏွာင္းေနၿပီ။ မနက္ ၆ နာရီတိုင္း အိပ္ယာထ ရေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အိပ္သင့္ခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္ေနခဲ့ၿပီေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းမီးကို ထပိတ္ကာ ပန္ကာဖြင့္လိုက္ျခင္းျဖင့္ အိပ္ဖို႔ရန္ ျပင္ဆင္ၿပီး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံတစ္ခုထြက္ေပၚလာသည္။ နိင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ ဆိုသည့္ ၾကားေနက်အသံ ေဘးကပ္ရပ္အခန္းမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ မီးျပန္လာခိုက္ အခ်ိန္ရတုန္းေလး ငွားထားသည့္ အေခြ ဖြင့္ၾကည့္ၾကျခင္း ျဖစ္မည္။ စားသုတ္သုတ္ သြားသုတ္သုတ္ ေခတ္တြင္ အခ်ိန္ကိုလည္း စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲ ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္တေန႔ မီးလာဖို႔ ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာသျဖင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေနာက္က်ေနေသာ္လည္း ယခုလို မီးလာခ်ိန္တြင္ ဖြင့္ၾကည့္ၾကျခင္းကို အျပစ္လို႔ေတာ့ ဆို၍မရနိင္ပါ။

သို႔ေသာ္ အေခြဖြင့္စက္ကို စပီကာႏွင့္ တြဲထားသည့္အတြက္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုက်ယ္ေနေသာ အသံ ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အနည္းငယ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားသည္။ အသံတိုးဖို႔ လက္မအား ၾကတာမ်ားလား ဆိုၿပီး ေစာင့္ေနေပးေသာ္လည္း လူမႈေရး ဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ ေရာက္သည္အထိ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနတုန္းပဲ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္... ျမန္မာ ဇာတ္လမ္းေခြတို႔တြင္ ပါဝင္ေသာ အဂၤါရပ္မ်ားအတိုင္း ဦးတည္ခ်က္ ၃ ရပ္ ၿပီးသည့္ေနာက္ မူးယစ္ေဆးဝါးတိုက္ဖ်က္ေရး ... ထို႔ေနာက္ ဇာတ္လမ္းအသစ္ ေၾကာ္ျငာမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ အသံကေတာ့ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။ တခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခု သတိရလိုက္သျဖင့္ ေခါင္းနပန္း ထူပူသြားရသည္။ ညေနက ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္ ေဘးခန္းတြင္ ေနေသာ ေက်ာ္သူရ ေျပာတာ သတိရလိုက္သည္။

“ အကိုေရ.. ဦးေလး မေန႔ထဲက ေဆးရံုတင္ထားရတာ အဲဒါ ဒီည ကြ်န္ေတာ္ လူနာေစာင့္ သြားအိပ္ေပးရမွာ ဆိုေတာ့ အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားပါေနာ္ ” တဲ့။ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနေသာ အိမ္တြင္ ယခုေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရိွေတာ့။ ဗီဒီယိုၾကည့္ေနရင္း မီးပ်က္ခ်ိန္တြင္ ပိတ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေသာ ဖြင့္လ်က္သား စက္မ်ားသာ ခ်န္ထားခဲ့သည္။ သြားၿပီ။ ဒီေန႔ညေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရၿပီ။ မနက္ ၆ နာရီထရမည့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဒီဇာတ္လမ္းေခြ နပန္းလံုးရေတာ့မည္။

စိတ္ညစ္ညဴးမႈေၾကာင့္ အိပ္ယာထက္မွ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္သည္။ အေျခအေနက ဆိုးပါသည္။ ဘဝတြင္ တခါတေလ ေျပာင္းလဲ၍ မရနိင္သည့္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ရာ အေျခအေနေတြကို ၾကံဳဖူးၾကမည္။ ဘာမွ် လုပ္မရဘဲ လည္စင္းခံ ေပးေနရသလို ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ထိုအေျခအေနမ်ဳိးကို ၾကံဳေနရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေသာ္လည္း ဘာမွ် လုပ္၍ မရနိင္သည္ကို  သိေနသည္။ အဓိကက ဇာတ္လမ္းအေခြ မဟုတ္။ စပီကာမွ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေနသည့္ အသံသာျဖစ္သည္။ အိမ္ခန္းကို ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ မွာသြားေသာ္လည္း အိမ္ေသာ့ မေပးခဲ့သျဖင့္ စက္ေတြကို သြားပိတ္ဖို႔ရန္လည္း မျဖစ္နိင္ပါ။

ေက်ာ္သူရ ဖြင့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာ Remote ျဖင့္အသံတိုးထားနိင္ေပမယ့္ မီးျပန္လာသည့္အခါ ဖြင့္ထားလက္စ စက္ကေနာက္တႀကိမ္ ျပန္အပြင့္တြင္ မူလတင္ထားသေလာက္ ပမာဏ အတိုင္း အသံထြက္လာေနမွန္း လြယ္ကူစြာ တြက္လို႔ရပါသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့သည့္အတြက္ အိပ္ယာထက္က ဆင္းၿပီး အခန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တခုခုသာ မလုပ္နိင္ခဲ့ရင္ မနက္ ၆ နာရီကို ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေစာင့္ေနရမည့္ ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မလုပ္နိင္ခဲ့ပါ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲလိုက္သည္။

“ မင္းနဲ႔ငါၾကားမွာ ပါတ္သတ္စရာ ရိွေသးလို႔လား ”
“ အဲဒီလို ရင့္ရင့္သီးသီးေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ အကိုရယ္ ”
“ ဒါ မင္းကို အညွာတာဆံုး ေျပာတာ မင္းလုပ္ ခဲ့သမွ်ေတြ အတြက္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရိွဘူးကြ ”
“ ျမ ေျပာတာကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ေပးပါ ”

ဇာတ္လမ္းက အဖြင့္မွာထဲက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေဒါသခန္းျဖင့္စသည္။ စိတ္က သတိထားမိသည့္ အရာေတြဆို ပို၍ အႏုစိတ္က်က် ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ တတ္သည့္ သဘာဝအတိုင္းပင္ ဇာတ္လမ္းထဲမွ ေအာ္သံမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္နားထဲကို ဆူညံစြာ တိုးဝင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္က်သြားရသည္။ သြားၿပီ။ ဒီေန႔ညကေတာ့ ၾကက္ေျခခတ္ထားရမည့္ ည ပါပဲ။

နားထဲဝင္လာသည့္ အသံေတြကို ေဒါသထြက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ မင္းသမီးက ခိုင္သင္းၾကည္ အသံမွန္း မွတ္မိ လိုက္သည္။ မင္းသားကေရာ ဘယ္သူပါလိမ့္..။ အို.. ဘာမင္းသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ။ လြတ္ထြက္သြားေသာ စိတ္ကို သတိထားမိ၍ စိတ္တိုသြားရသည္။ ဘရတ္ပစ္ ပဲျဖစ္ျဖစ္....။ ဒီဇာတ္ကား ျမန္ျမန္ၿပီးရင္ ေက်နပ္ၿပီ။ ယခုမွ စတင္သည့္ ဇာတ္ကားကေတာ့ ၿပီးဖို႔ရန္ အမ်ားႀကီး လိုေနအံုးမည္။

မဟုတ္ေသးဘူး။ လက္ေတြ႔က်က် တြက္မယ္ကြာ။ အခု ၁၁ နာရီရိွၿပီ။ ျမန္မာ ဇာတ္ကားမ်ားရဲ႕ အစအဆံုး အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္။ လိုလိုမယ္မယ္ ၂ နာရီ ခြဲေလာက္ ၾကာနိင္တယ္ ထား။ ဒါဆို ည ၁ နာရီ ခြဲေလာက္ဆို ၿပီးမွာပဲ။ ည ၂ နာရီေလာက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္နိင္ရင္ အိပ္ခ်ိန္ ၄ နာရီ ေလာက္ရမယ္။ စိတ္ကလည္းတြက္ လက္လည္းလိုက္ခ်ဳိးရင္း ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္သြားရသည္။  ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးမိမွ ထင္သေလာက္ အေျခအေန မဆိုးေသးမွန္း သတိထားမိသြားသျဖင့္ ေက်နပ္သြား၏။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တခုခုၾကံဳတိုင္း မထူပူဖို႔ လက္ေတြ႔က်က် ေတြးတတ္ဖို႔ သတိထားသင့္ေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သင္ခန္းစာ ေပးထားလိုက္သည္။ သင္ခန္းစာဆိုမွ အဆိုးဆံုး အေျခအေနထဲက အေကာင္းဆံုးေတြကို ႏႈတ္ယူရမည့္ သင္ခန္းစာကို သတိရလိုက္သည္။ ဟုတ္ၿပီ ။ ဝင္သက္ထြက္သက္ မွတ္ရမွာေပါ့။ အရင္ကလည္း အိပ္မေပ်ာ္တိုင္း ဝင္သက္ထြက္သက္မွတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကဆိုေတာ့ အခုအိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္လည္း အျမတ္ပဲ မဟုတ္လား။

အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လွဲကာ ျခင္မကိုက္ေအာင္ ေစာင္ပါးေလးကို လႊမ္းျခံဳထားလိုက္သည္။ လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကို ခ်ထား ။ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ပေစ။ အေၾကာေတြ အားလံုးကို ေလွ်ာ့။ အိုေကၿပီ။ ႏွာသီးဝက ဝင္ေလ ထြက္ေလကို သတိေလးကပ္ၿပီး မွတ္။ အသက္ကို မွ်င္းၿပီး ရွဴ ။ ဝင္တယ္ ။ ထြက္တယ္။ ဝင္ ။ ထြက္ ။ ဝင္..

“ ကြ်န္မကို ကယ္ပါအံုး အကို သူတို႔ အတင္းအဓမၼ ..”
“ ေဟ့ေကာင္ ဒီေနရာ မင္း သူရဲေကာင္း လုပ္ရမယ့္ ေနရာ မဟုတ္ဘူး ျမန္ျမန္ ထြက္သြားစမ္း ”
“ ထြက္သြားရမွာ ငါမဟုတ္ဘူး မင္းတို႔ကြ ”
“ ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာမရ ရင္လည္း ဆံုးမလိုက္ၾကစမ္းကြာ ”
“ ဝွစ္ ”
“ ဘုန္း ”
“ အီး ”

ခ်ကုန္ၾကေလၿပီ။ ကန္ၾက ေက်ာက္ၾက ထိုးၾက ႀကိတ္ၾကေသာ အသံေတြ ေအာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္မွတ္ေနေသာ ဝင္သက္ ထြက္သက္ လြင့္ထြက္သြားရ၏။ ျမန္မာ့ လက္သီးေတြ ထိုမွ်ေလာက္ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္ေစနိင္သည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ အခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရၿပီ။ ယခုလို ဆူညံေနပံုမ်ဳိးႏွင့္ဆို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျခဖ်ားမွစ၍ အိပ္ေမြ႔ခ်နည္းလည္း အသံုးဝင္မည္ မထင္ေပ။ ဝင္သက္ထြက္သက္ကို နံပါတ္စဥ္ မွတ္သည့္နည္း ဆိုလွ်င္ေရာ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စမ္းၾကည့္မည္။

အာရံုကို မလြင့္ေစနဲ႔ ႏွာသီးဝမွာ ထား။ ဝင္တယ္ ထြက္တယ္ .. တစ္ ။ ဝင္တယ္ ထြက္တယ္ .. ႏွစ္ ။ ... သံုး...။ ...ေလး...။.... ။ .....၊၊ .... ဆယ့္တစ္.. ။

“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အကိုရယ္ ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးရွင္ ”
“ ဒီလို အခ်ိန္ထိ လမ္းမ ေပၚမွာ ရိွေနရင္ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးက ၾကံဳေနအံုးမွာပဲ”
“ ျမ က မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါရွင္.. ဒီေန႔ကလည္း ပန္းေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မကုန္လို႔ ေစာင့္ေရာင္းေနလို႔ပါ”

ေအာ္..ခိုင္သင္းၾကည္က ပန္း ေရာင္းတာကိုး။ ျပန္လာတာေနာက္က်၍ လူရမ္းကားမ်ားႏွင့္ ေတြ႔သြားပံုရသည္။ အင္းး... ထိုးႏွက္ခန္းႏွင့္ လူရမ္းကား မပါလွ်င္ ျမန္မာ ဇာတ္လမ္းအဂၤ ါရပ္ျဖင့္ ျပည့္စံုပံုမရ။ လူေတြ လူေတြ ဘာေၾကာင့္ ရမ္းကားခ်င္ၾကတာပါလိမ့္။ ဘဝကို အစြန္းအထင္း မရိွ ျဖတ္သန္းဖို႔ လိပ္ျပာလံုစြာ ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔ ဘာလို႔ တန္ဖိုးမထားၾကတာပါလိမ့္။ အသံေနာက္ကို အာရံုက လိုက္ပါသြားမိသျဖင့္ နံပါတ္စဥ္ ဘယ္ေလာက္ ေရာက္ကုန္မွန္းပင္ မသိေတာ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားမိမွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ သက္ျပင္း မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။ ကဲ..ဘာမွလည္း မွတ္မေနနဲ႔ေတာ့။ ဒုကၡနဲ႔ အလိုက္သင့္သာ ေနလိုက္ေတာ့။

နားထဲဝင္လာေသာ အသံေတြကို ပံုေဖာ္ရင္း ဇာတ္လမ္းထဲ လိုက္ပါေနမိသည္။ ငယ္ငယ္က ေရဒီယိုကလာသည့္ ဇာတ္လမ္းပမာနားဆင္စရာ က႑ကို မွတ္မိသည္။ ညစာစားၿပီး ထမင္းလံုး စီရင္း နားေထာင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေခတ္က တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာသည္။ ကက္ဆက္ ၊ တီဗီ ကေန ဗီဒီယိုေတြ ကာရာအိုေက ေတြအထိ ျဖစ္လာသည္။ ခုဆို 3D စနစ္အထိ တိုးတက္လာၿပီ။ ဇာတ္လမ္းထဲ အာရံု ဝင္စားလိုက္သျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ စိတ္ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။

ဇာတ္လမ္းကို ၾကားရသေလာက္ဆိုရင္ ခိုင္သင္းၾကည္ကို ကယ္တင္ေပးရင္း ေနာက္ေတာ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ခိုင္းသင္းၾကည္ အိမ္အထိ သြားလည္ရင္း မိဘေတြႏွင့္ပါ အဆင္ေျပ သြားသည္။ ဘဝက အဲဒီလို ရုပ္ရွင္ဆန္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ငါ့တုန္းကလည္း အဲဒီလို သူ႔မိဘေတြနဲ႔ အဆင္ေျပခဲ့ရင္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းမယ္။ အခ်စ္ေဟာင္း အေၾကာင္း ေတြးမိသျဖင့္ စိတ္က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း စီးဆင္းသြားသည္။ အင္း.. သူ႔ အေၾကာင္း မေတြးျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူဘာေတြကို လုပ္ေနမလဲ။ ငါ့ကို သတိမွ ရပါအံုးမလား။ အင္းေလ...အခ်စ္ဆိုတာကလည္း တကယ္ေတာ့..

“အမေလး လက္မဲႀကီး လက္မဲႀကီး”
“ဒီေန႔မင္းကို ငါသတ္ရလိမ့္မယ္”
“က်ေနာ့္မွာ ဘာအျပစ္ရိွလို႔လဲ”

စူးစူးဝါးဝါး ထြက္ေပၚလာေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ေအာ္သံေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ လန္႔သြားရသည္။ အေတြးထဲ နစ္ေမ်ာ ေနသျဖင့္ ရုတ္တရက္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိလိုက္။ ေနာက္မွ ဗီဒီယို ထဲက ပညာေပး ေၾကာ္ျငာမွန္း သိလိုက္သည္။ ဖ်တ္ခနဲ လန္႔သြားေသာ စိတ္ေၾကာင့္ ရင္ေတြ တုန္ေနမိသည္။ အခ်စ္ေဟာင္း လည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့။ စိတ္တိုတိုျဖင့္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ အိပ္ယာေပၚ ထုခ်လိုက္သည္။ လန္႔သြားေသာ စိတ္ေၾကာင့္ တုန္ယင္ေနေသာ ႏွလံုးခုန္သံကို မနည္းျပန္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာေရာ ဘာအျပစ္ရိွလို႔လဲ ဆိုၿပီး ဗီဒီယိုထဲကလိုသာ ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ည ၁၂ နာရီ ၄၀ ရိွၿပီ။ ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ ဒုကၡဆက္ခံရအံုးမည္။

“အဘေရ”
“ေဟ”
“အလႉအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ စာရင္းရၿပီ”

ဤသို႔ျဖင့္ အသံမ်ား အေတြးမ်ားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ လံုးလည္ ခ်ာလည္ လိုက္ေနခဲ့သည္။ စပီကာမွ ထြက္ေပၚေနေသာ အသံကေတာ့ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာၿပီ္။ မၾကာခင္ ဇာတ္ကား ၿပီးေတာ့မည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ၾက ႏွက္ၾက သံ ထြက္လာျပန္သည္။ ဇာတ္ရည္ဝေနေသာ အသိေၾကာင့္ ဒီတခါ ခ်ၾက ႏွက္ၾက ျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးခန္း ေရာက္ၿပီ ဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ႏွက္သံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာေနမိသည္။ ခ်.. ခ်... ျမန္ျမန္သာ ခ်ၾက။

“ အကို အေနာက္မွာ သတိထား ”
“ အင့္ဟာ ”
“ အား...”

ခိုင္သံၾကည္၏ အားခနဲ ေအာ္သံ ထြက္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေဝခြဲမရ ျဖစ္သြားရသည္။ သူက သတိေပးတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္။

“ အိုးးး ျမရယ္ ဘာလို႔ ဝင္ခံလိုက္ရတာလဲကြာ ”

ေအာ္။ သတိေပးရင္းနဲ႔ ဓါးခ်က္ကို ဝင္ခံေပးလိုက္တာကိုး။ ေသေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဒါ ၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့သေဘာပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားရသည္။ သူမ်ား ဓါးထိုးခံရသည္ကို ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္မွာ ဘဝတြင္ ဤတစ္ႀကိမ္သာ ရိွမည္ထင္သည္။

“ တစ္ေယာက္မွ မေျပးၾကနဲ႔ သူတို႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္ၾက ”

ျပည္သူ႔ရဲေတြလည္း ေရာက္လာၿပီ။ ဒီ့ထက္ေသခ်ာေသာ ဇာတ္ကားၿပီးခန္း မရိွနိင္ေတာ့။ ဟိုဘက္အခန္းက ျပည္သူ႔ရဲေတြကို စိတ္ထဲမွ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုလိုက္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ မိတ္ေဆြဆိုလည္း ဒီလိုပဲ ႀကိဳဆိုမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ ေလာင္းရဲပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ငိုရိႈက္ခန္းမ်ား အလြမ္းတီးလံုးသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ကဲ.. ဝဋ္ကြ်တ္ၿပီ။ အိပ္ေပေတာ့ပဲ။ ထို႔ေနာက္ အသံေတြ တိတ္ ..ဆိတ္... သြားေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ တဒဂၤ တိတ္သြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ နိင္ငံေရး ဦးတည္ခ်က္ ေလးရပ္ ဆိုၿပီး အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ျပန္လည္ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာေပၚမွ ခုန္ထမိသည္အထိ စိတ္ညစ္သြားရသည္။ ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ဇာတ္လမ္းက ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ဦးတည္ခ်က္ေလးရပ္က အစီအစဥ္တက် ဆက္တုိက္ထြက္လာေန၏။

အျဖစ္နိင္ဆံုးကို ေတြးၾကည့္မိေတာ့ အေခြဖြင့္စက္ကို အစအဆံုး ျပန္လည္ေအာင္ လုပ္ထားတာမွန္း ေတြးမိသည္။ သီခ်င္းေခြေတြ နားေထာင္ရင္း တပတ္ၿပီးတပတ္ မနားတမ္း ဖြင့္သည့္အခါမွာ ဒီလိုပဲ လုပ္ထားတတ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ နားလည္လိုက္သည္။ ဒီပံုစံဆို ဒီတစ္ညလံုး ေနာက္တစ္ေန႔လံုး မပိတ္မခ်င္း ဆက္တိုက္ လည္ေနေတာ့မည္။ အိပ္ခြင့္မရသည့္ ညသန္းေခါင္တြင္ သြားစရာ ေနရာမရိွဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္ေပါက္မဲ့ သြားရ၏။ ဘာကိုအျပစ္တင္ရမွန္း မသိသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုသာ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်လိုက္မိသည္။

ဘဝတြင္ ကိုယ္မုန္းတီးေသာ အရာမ်ား မလိုခ်င္ဆံုးေသာ အေျခအေနမ်ားကို တခါတေလ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေတာင့္တ ရတတ္သည္ ဆိုသည့္သေဘာတရားကို ၾကားဖူးသည္။ ယခုေတာ့ ထိုသေဘာတရားအတိုင္း  ကြ်န္ေတာ္ မလိုခ်င္ေသာ မျဖစ္ခ်င္ေသာ အေျခအေန တခုကို ဆုေတာင္းေနရၿပီ။

ေရွးလူႀကီးမ်ား ထားခဲ့သည့္ ဆိုရိုးစကားမ်ားမွာ သိပ္မွန္လြန္းပါသည္။ ေက်ာပူတာႏွင့္ နားပူတာတြင္ ေက်ာပူတာပဲ ခံခ်င္သည္ဆိုသည့္ ဆိုရိုးအတိုင္းပင္ ယခုလည္း ေက်ာပူခ်င္ ပူပါေစေတာ့။ လွ်ပ္စစ္မီး မလာသည္ကို မႏွစ္သက္သည့္ ကြ်န္ေတာ္ ယခုေတာ့ မီး ျမန္ျမန္ျပန္ပ်က္ဖို႔ ဆုေတာင္းေနရၿပီ။

တစ္ဘက္ခန္းတြင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းေခြ တစ္ေခြတြင္ ပါဝင္ေသာ အစီအစဥ္မ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒီညတြင္ မီးျပန္မပ်က္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ထိုVCD စက္သည္ မိုးလင္းသည္အထိ ထိုေနာက္ အိမ္ရွင္ျပန္ေရာက္လာသည္အထိ တာဝန္ေက်စြာ ဆက္လက္ ထပ္ကာထပ္ကာ လည္ပတ္ေနအံုးမည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သိၿပီးသား ဇာတ္လမ္းႀကီးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ပူေလာင္စြာ နားဆင္ရင္း ဒီညကို ျဖတ္သန္းရေတာ့မည္။ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ် မတတ္နိင္ပါ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ သက္ျပင္းေမာၾကီးကိုသာ မႈတ္ထုတ္ေနမိပါေတာ့သည္။

မီးဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ပ်က္မည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ကို မသိနိင္ပါ။

။.........................................................................။