ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို မွ်ားတဲ့ညေန

15 December 2010




အံု႔ဆိုင္းေနေသာ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ားေၾကာင့္ မၾကာခင္ မိုးရြာနိင္သည္ဟု ခန္႔မွန္းလိုက္မိသည္။ ေန႔လည္ခင္း ကတည္းက တူးထားေသာ တီေကာင္ဗူး ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ေနခ်ိန္ သားအငယ္ေတြ႔ျမင္သြားသည္။

“ေဖေဖ သားလည္းလိုက္ခဲ့မယ္”
“မိုးရြာလိမ့္မယ္သားရဲ႕ အိမ္မွာပဲ ေဆာ့ရင္း ေနခဲ့ေနာ္”
“သားလိုက္ခ်င္တယ္ေဖေဖ”

ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္နာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ သားငယ္၏ ဟန္ပန္ေၾကာင့္ သူဆက္ၿပီး မတားျမစ္ခ်င္ေတာ့ေပ။

“ကဲ ဒါဆိုလည္း လိုက္ေတာ္မူပါဗ်ာ”

 အလိုျပည့္သြားသျဖင့္ ျပံဳးရႊင္သြားေသာ မ်က္နာသည္ သူအျမဲျမင္ခ်င္ေသာ ျမင္ကြင္းသာ ျဖစ္သည္။
သားသမီးမ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္လ်င္ အလြယ္တကူ အလိုလိုက္မိတတ္သည္မွာ သူ၏ အားနည္းခ်က္လည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သားသမီးမ်ားသည္ သူ႔ကိုသာ တိုးတိုးတစ္မ်ဳိး က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ဳိး ပူဆာေလ့ရိွသည္။ တစ္ခုခု ပူဆာတိုင္းလည္း မျဖည့္ဆည္းေပးနိင္မခ်င္း သူစိတ္ထဲမွာ မည္သို႔ ျဖည့္ဆည္းေပးရမလဲဆိုၿပီး အခ်ိန္တိုင္း အျမဲေတြး ေနတတ္ခဲ့၏။

လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ေနခ်ိန္ သားငယ္က သူက်န္ခဲ့မွာ စိုးရိမ္ေနဟန္ျဖင့္ အနားကမခြာေတာ့ေပ။ သားငယ္အတြက္ မိုးကာအက်ၤီ တစ္ထည္ပါ ထည့္လိုက္၏။ ကြမ္းရြက္၊ ထံုးႏွင့္ဗမာေဆး ထည့္ထားေသာ ကြမ္းထုပ္ထည့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ား စံုသြားေလၿပီ။ အနက္ေရာင္ထီးအရွည္ကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ကာ သားငယ္ကို လက္တြဲရင္း အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။


ကတၱီရာ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ရပ္ကြက္အဆံုးတြင္ လမ္းေဘးဘယ္ဘက္ကိုခ်ဳိးေကြ႔ကာ ေျမလမ္းေလးထဲ ေလွ်ာက္ဝင္လာခဲ့သည္။ ထိုလမ္းသည္  သန္လ်င္ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္ရံု၏ ေရကန္ႀကီးမ်ားရိွရာသို႔ သြားေသာ လမ္းကေလးျဖစ္၏။ ဤလမ္းသြယ္ထဲတြင္ ေမာင္ထြန္း၏ အိမ္ရွိသည္။ ေမာင္ထြန္းတို႔ အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္ ျခံဝမွ လွမ္းၿပီးအသံျပဳလိုက္သည္။

“ေမာင္ထြန္းေရ.. ေမာင္ထြန္း”

ခဏအၾကာတြင္ အိမ္အတြင္းပိုင္းမွ ေမာင္ထြန္းထြက္လာသည္။

“ဆရာပါလား ငါးသြားမွ်ား မလို႔လား”
“ေအးကြ ပ်င္းတာနဲ႔ ထြက္လာတာ”
“ထိုင္အံုးမလား ဆရာ”
“မထိုင္ေတာ့ပါဘူး ငါးမွ်ားတံေတြ ဝင္ယူတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ.. က်ေနာ္ သြားယူေပးမယ္”

ေမာင္ထြန္း အိမ္အတြင္းပိုင္း ျပန္ဝင္သြားၿပီး တာလပါတ္စကို အိတ္ခ်ဳပ္ကာ ထည့္ထားေသာ ငါးမွ်ားတံမ်ား ယူလာေပးသည္။ ေမာင္ထြန္း၏ အိမ္သည္ ကတၱရာလမ္းမမွ ခ်ဳိးဝင္ကာစေနရာတြင္ ရိွသည့္အျပင္ ေရကန္ေတြဆီ သြားသည့္လမ္းေပၚတြင္ ရိွတာေၾကာင့္ ငါးမွ်ားတံမ်ားကို ေမာင္ထြန္း အိမ္တြင္သာ အပ္ထားေလ့ ရိွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခု ဝင္ယူျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္ထြန္းမွ သားငယ္၏ ပါး ကို လိမ္ဆြဲရင္း...

“ငါ့ေကာင္ႀကီးေရာ ငါးလိုက္မွ်ားတာလားကြ”
“ဟုတ္ဘူး သားက ေဖေဖ့ကို ငါးလိုက္သယ္ေပးတာ”

သားငယ္ရဲ႕ အေျဖစကားေၾကာင့္ ရယ္ၾကရသည္။

“ဆရာ့သားကေတာ့ အားကိုးရၿပီပဲဗ်”

ေမာင္ထြန္းစကားေၾကာင့္ သူျပံဳးလိုက္မိသည္။

“ကဲ သြားၿပီေဟ့ ညေနမွပဲ အျပန္ဝင္ထားေတာ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”

ငါးမွ်ားတံအိတ္ကို ပုခံုးေပၚထမ္းရင္း ထြက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ထြန္းကို ေျပာခဲ့သလုိ အပ်င္းေျပ ငါးမွ်ားထြက္လာျခင္းမဟုတ္။ ဒီရက္ပိုင္းတြင္ ေငြဝင္နိင္မည့္ အလုပ္တခုခု မလုပ္နိင္သည့္အတြက္ ဟင္းစားရလို ရျငား ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြဝင္နိင္သည့္ အလုပ္တခုခု ရွာမရခ်ိန္တိုင္း အိမ္အတြက္ တစ္ဖက္တလမ္းက အဆင္ေျပေစရန္ ငါးလာမွ်ားေလ့ရိွ၏။ သူက  ရရာအလုပ္မ်ဳိးစံု လုပ္ကာ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး  မိသားစုကိုရွာေဖြ ေကြ်းေမြးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
သားသမီးေတြ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူအဆင္ေျပခဲ့ဖူး၏။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕တြင္ သူ႔လၻက္ရည္ဆိုင္ အေအာင္ျမင္ဆံုး အေရာင္းရဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ တပည့္တပန္းမ်ားလည္း စည္စည္ကားကားျဖစ္သည္။ ေမာင္ထြန္းက သူ႔ဆိုင္၏ နံျပားဖုတ္သမား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကဓံ အတက္အက်ေတြေၾကာင့္ သူ႔ဆိုင္ ယိုင္သထက္ ယိုင္လာသည္။ ေရာင္းအားက်လာခ်ိန္မွာ လူတစ္အုပ္တစ္မႀကီးရဲ႕ စားစရိတ္က သိသိသာသာ ဖိစီးလာ ေသာ္လည္း သူအျပံဳးမပ်က္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ကေရာင္းအားက်လာၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ သူဆိုင္ပိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ သူမမႈခဲ့။ ၾကံဳရာအလုပ္ကို ရွာေဖြ လုပ္ကိုင္ကာ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ဝမ္းဝေစခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ထဲက အေဖမဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ေၾကာင့္ သူ႔သားသမီးမ်ားအလွည့္မွာ ဘာမဆို အလိုလိုက္ခ်င္စိတ္ အျမဲ ရိွေနခဲ့သည္။ တျခားအလုပ္ရွာမရလို႔ ငါးမွ်ားထြက္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူ႔သားသမီးမ်ား အားငယ္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ ေမာင္ထြန္းအိမ္တြင္သာ ငါးမွ်ားတံေတြ သိမ္းထားေလ့ရိွ၏။ အိမ္အထိ ျပန္သယ္သြားေလ့မရိွ။ အရြယ္ေရာက္ေနေသာ သူ႔သားသမီးမ်ား ရွက္ရြံ႕အားငယ္မွာကို မလိုလားေပ။ သဲလမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း မုန္႔ဆိုင္ေလးကို ျမင္သျဖင့္ သားငယ္က သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။

“ သားဘာစားခ်င္လို႔လဲ ”

သူ႔အေမးေၾကာင့္ သားငယ္ မ်က္လံုးေလး အေရာင္လက္သြားသည္။

“ဇီးထုပ္ စားမယ္ ေဖေဖ”
“ အင္း.. ဒါဆို.. သားစားခ်င္တဲ့ ဇီးထုပ္ေရြးေပေတာ့ ”

သားငယ္လက္ကို ဆြဲရင္း အိမ္ဆိုင္ေလးေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ သားငယ္ကေတာ့ သူစားခ်င္ေသာ ဇီးထုပ္မ်ား ေရြးေနခ်ိန္ သူက ေဆးေပါ့လိပ္ ၃ လိပ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးလိုက္သည္။ ငါးမွ်ားရင္း ေဆးလိပ္ေလး ဖြာရသည္မွာ စိတ္ကူးအသစ္ေလးေတြ ထြက္လာသလို ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ဘယ္လို ေငြရေပါက္ ရလမ္းမ်ား ရိွလာနိင္မွာကို ေတြးလို႔ေကာင္းသည္။

သူ႔လက္ကို ဆြဲကိုင္းရင္း ဝယ္လာေသာ ဇီးထုပ္ေလးကိုၾကည့္ကာ သားငယ္ ရႊင္ျမဴးေနသည္။

“ ေဖေဖ ေဖာက္ေပးရမလား ”
“ ဟိုေရာက္မွ စားမယ္ ”
“ ေအး..ေအး ”

မၾကာခင္မွာပဲ ေရကန္ႀကီးဆီ ေရာက္လာသျဖင့္ ကန္ေစာင္းတစ္ေနရာတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဒီကန္မွာက ႏွစ္ခ်ဳိ႕ငါးမ်ား ရိွသည္။ ေရကန္ေတြကလည္း အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက တူးထားသည့္ ကန္မ်ား ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရေမွာ္မ်ား၊ ဒိုက္မ်ား၊ ၾကာပင္မ်ားျဖင့္ ကန္ေရျပင္က စိမ္းေမွာင္ေန၏။ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လာသည့္ ပလပ္စတစ္ အခင္းေလးကို ထုတ္ခင္းကာ တုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္း စိုက္ၿပီး ထီးကို ခ်ည္ထားလိုက္သည္။ သားငယ္ကေတာ့ ထီးရိပ္ထဲထိုင္ကာ သူ႔ဇီးထုပ္ကို စေဖာက္ေနၿပီ။

လြယ္အိတ္ထဲမွ တီေကာင္ဗူးကို ထုတ္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ တီတစ္ပိုင္း တပ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ ပိုးဟပ္ေတာ့ သူမဖမ္းနိင္ခဲ့။ ပိုးဟပ္ႏွင့္ မွ်ားလွ်င္ ငါးဖယ္မ်ား ရနိင္သည္။ တီေကာင္ကိုေတာ့ ငါးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႀကိဳက္သည္။ အဓိကက တီလားဗီးယား ငါးေတြ ႏွစ္သက္ၾက၏။ ဒီကန္ထဲမွာ တီလားဗီးယား ႏွစ္ခ်ဳိ႕ငါးေတြ ရိွသည္။ ေတာ္ရံုလူ လာမွ်ားေလ့မရိွတာေၾကာင့္ ငါးေတြက ပြားမ်ားေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကန္က က်ယ္လြန္းတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ျမန္ျမန္ႏွင့္ေတာ့ သူငါးရဖို႔ မေသခ်ာ။

အိတ္ထဲမွ ေနာက္ထပ္ ငါးမွ်ားတံ အေသးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ထုတ္ကာ ငါးစာတပ္လိုက္သည္။ ဒီအေသးကေတာ့ ငါးဖ်င္းသလပ္မ်ား ငါးပဲျဖဴမ်ားလို ငါအေသးေလးေတြ အတြက္ျဖစ္သည္။ ထိုငါးေလးေတြကို ေၾကာ္လိုက္လ်င္ ဟင္းတခြက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ငါးမွ်ားတံကိုင္း အေသးေလး အပိုေဆာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ငါးမွ်ားတံ ထိပ္ဖ်ားျဖင့္ ေရထဲမွ ဒိုက္ႏွင့္ ၾကာဖက္ အနည္းငယ္ကုိ ဖယ္လိုက္သည္။ ကြက္လပ္ျဖစ္သြားေသာ ထိုေနရာကို ငါးမွ်ားႀကိဳး ခ်လိုက္၏။ ငါးမွ်ားတံ အရင္းပိုင္းကိုေတာ့ သူ႔ေဘးနားက ေျမႀကီးတြင္ စိုက္ကာ ေရေပၚ ေပၚေနေသာ ေဖာ့တံေလးကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မၾကာမၾကာ လိုက္လာဖူးသည့္ သားငယ္ကလည္း ေဖာ့တံမ်ားကို ဝိုင္းၾကည့္ေပးေနသည္။ ငါးမွ်ားတံမ်ား ေနရာတက် ရိွၿပီးသြားသျဖင့္ အိတ္ထဲမွ ကြမ္းထုပ္ကို ထုတ္ၿပီး တစ္ယာ ယာ စားလိုက္သည္။

“ေဖေဖ ဇီးထုပ္စားမလား ”
“ ကြမ္းစားေနၿပီကြ မစားေတာ့ဘူး ”

ကြမ္းႏွစ္ယာႏွင့္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ကုန္ၿပီးခ်ိန္အထိ ကိုင္းတံအေသးမွ ငါးအေသးေလးမ်ားသာ ရေသးသည္။ ခုထိ ငါးအႀကီး တစ္ေကာင္မွ မမိေသး။ သားငယ္ကေတာ့ သူ႔ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ငါးမွ်ားလိုက္လာတိုင္းလည္း ခဏေလာက္ပဲ သားငယ္က ေနနိင္သည္။ ၿငိမ္ၿငိမ္တိတ္တိတ္ျဖင့္ ေနရတာေၾကာင့္  ပ်င္းၿပီး အရိပ္ထဲတြင္ အိပ္သြားတတ္သည္မွာ ညေနျပန္ခါနီး ႏိႈးမွ ထလာျမဲ ျဖစ္၏။  ကိုင္းတံအေသးမွ ငါးဖ်င္းသလပ္ ၃ ေကာင္ ရၿပီးခ်ိန္တြင္ မိုးစက္မ်ားက်လာတာေၾကာင့္သားငယ္ကို ႏိႈးၿပီး မိုးကာ ဝတ္ေပးလိုက္သည္။

မိုးစိုေသာ္လည္း ငါးမွ်ားေနခ်ိန္ မိုးရြာလာလ်င္ သူေက်နပ္သည္။ မိုးသံ မိုးရနံ႔ေၾကာင့္ ငါးမ်ား ကမ္းစပ္ကို ေရာက္လာတတ္၏။ ဒီအခ်ိန္က ငါးမွ်ား၍ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မိုးက တျဖည္းျဖည္း သဲလာသည့္အတြက္သားငယ္ကို ထီးေအာက္တြင္ လံုလံုျခံဳျခံဳ ထားလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္တစ္ျခမ္း ရႊဲရႊဲစိုလာေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လံုးကို ေဖာ့တံမွ မဖယ္ရွားဝ့ံဘဲ စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနရသည္။

ကိုင္းတံကို ရုတ္ခနဲ အသုတ္မွာ ငါးတစ္ေကာင္ပါလာတိုင္း သူ႕သား၏ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဟးခနဲ ေအာ္သံသည္ သူ႔အေပၚထားသည့္ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈျဖစ္သည္။ သားငယ္ပါလာသည့္ေန႔တိုင္း အရင္ထက္ သူ ငါးပိုရခ်င္သည္။ သားသမီးေတြအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးနိင္လွ်င္ေတာင္ ယံုၾကည္အားကိုမႈေတာ့ သူေပးနိင္ခ်င္သည္။ ထို႔ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ငါးမွ်ားတံကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနရ၏။

မိုးေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ကိုင္းတံေတြကို လက္ထဲသို႔ ေျပာင္းကိုင္ထားလိုက္သည္။ သို႔မွသာ ငါးတြတ္လ်င္ သူခ်က္ခ်င္းသိနိင္မည္။ သည္းသည္းထန္ထန္ မိုးရြာသြန္းေနတာေၾကာင့္ ငါးမ်ားျမဴးတူးကာ ကန္ထဲတြင္ ဟိုမွာ ဒီမွာ ထခုန္ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုင္းတံကိုေတာ့ လာမဆြဲၾကေသး။ ကမ္းစပ္ကို ကပ္လာေသာ ငါးေသးေသးေလးမ်ားသာ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ရေနခဲ့သည္။ သားငယ္ကေတာ့ အႀကီးအေသး မခြဲဘဲ ငါးတစ္ေကာင္ရတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသျဖင့္ အေသးေတြသာ ရေနေသာ္လည္း သူေက်နပ္ရသည္။ မိုးရြာေနသျဖင့္ ညေနခင္းသည္ ေစာစီးစြာ ေမွာင္စ ျပဳေနၿပီ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ကိုင္းတံ အႀကီးမွ ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားရသျဖင့္ သူ အသက္ကိုမွ်င္းရွဴကာ အာရံုစိုက္ေနလိုက္၏။ ငါးေတာ့ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ေသြးတိုးစမ္း ေနေသးဟန္တူသည္။ ထိခနန္း ဆိတ္ခနန္းသာ ရိွေသး၏။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို လာမဟပ္ေသး။ သူစိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္ေနလိုက္၏။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ စိတ္ရွည္မွ ျဖစ္မွာကို သူသိသည္။ သူ႔ဘက္က မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တာေၾကာင့္ ေရထဲမွ ငါးက ငါးစာကို သဘာဝအစာ မွတ္ကာ ဆြဲဟပ္လိုက္သည္။ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳးေၾကာင့္ ဒီငါး အေကာင္ႀကီးနိင္သည္ကို တြက္မိ၏။

ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ခ်ိတ္မိသြားသျဖင့္ ငါးက အတင္းရုန္းကန္ေနတာေၾကာင့္ ငါးေမာေအာင္ သူအလိုက္သင့္ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ သူဆြဲကိုယ္ဆြဲ ဆိုလွ်င္ ႀကိဳးျပတ္သြားနိင္သည္။ သူ႔ ကိုင္းတံက သာမန္ဝါးေခ်ာင္းသာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ႀကိဳးကို အေလ်ာ့အတင္း လုပ္စရာ ဘီးလံုးမပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ထိုင္ရာမွ ခပ္ျမန္ျမန္ထကာ ကိုင္းတံကို ကိုင္ထားရင္း ေရွ႕သို႔ လိုက္တိုးေပးရသည္။ ငါးကလည္း ေနာက္ကို လွည့္ကာ အားအင္ကုန္သံုး၍ ရုန္းကန္ေန၏။ ဒီငါးမိဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ အေကာင္ႀကီးနိင္တာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္မ်က္နာပန္းလွသလို ဟင္းစား  ႏွစ္ ႏွပ္စာေလာက္  ဖူလံုသြားနိင္သည္။

“ ေဖေဖ ငါးႀကီးမိၿပီကြ... ေဟးး ေဖေဖငါးႀကီးမိၿပီ ”

ကန္စပ္အထိသူဆင္းသြားတာေၾကာင့္ သားငယ္က သေဘာေပါက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ သားငယ္၏ ဝမ္းသာ တက္ၾကြသံ ၾကားသျဖင့္ ဒီငါးကို မရ ရေအာင္ ဖမ္းရေတာ့မည္ဆိုတာ သူ သေဘာေပါက္သည္။ ငါးကလည္း ေသေဘးေၾကာင့္ အတင္းရုန္းကန္ေန၏။ ႀကိဳးျပတ္သြားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ငါးေခၚရာ ေနာက္ကို သူလိုက္ေနရသည္မွာ ေရထဲသို႔ ဒူးတဝက္ပင္ ျမဳပ္ေနၿပီ။ သူ႔အာရံုတစ္ခုလံုး ဒီငါးရဖို႔ပဲ အာရံုစိုက္ထားသည္။ ဒါဟာ ငါးတေကာင္ထက္ ပိုသည္။ သူ႔သား၏ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အပ်က္စီးမခံနိင္။  ကိုယ့္ဘက္ကို နဲနဲ ျပန္ဆြဲလိုက္ ငါးရုန္းတာကို ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ျဖင့္ ငါးေမာေအာင္ သူႀကိဳးစားေနသည္။ အေကာင္ႀကီးသည့္ ငါးျဖစ္တာေၾကာင့္ ခုထိ မေမာေသးတာ ျဖစ္မည္။

သူစိတ္ရွည္ရွည္ထား၍ ေရကန္ထဲသို႔ တေရြ႕ေရြ႕တိုးရင္း ငါးဆြဲရာ ေနာက္ကို လိုက္ေနရသည္။ မၾကာခင္မွာ ဒီငါး ရုန္းရတာ ေမာသြားေတာ့မည္။  ထိုအခ်ိန္ေရာက္မွ တေျဖးေျဖး ဆြဲတင္လိုက္ရင္ ထိုငါးႀကီး ကုန္းေပၚ ေရာက္လာမည္။ ေရအနက္က သူ႔ေပါင္ရင္းေလာက္ အထိ ေရာက္ေနေသာ္လည္း ငါးက ရုန္းကန္ေနတုန္းပဲ ျဖစ္သည္။ ၾကာလ်င္ သူပါေရထဲ ျမဳပ္သြားနိင္တာေၾကာင့္ စြန္႔စားသည့္ အေနျဖင့္ ကိုင္းတံကို မေလ်ာ့မတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႔ဘက္ကို ႀကိဳးနဲနဲ ျပန္ဆြဲလိုက္သည္။
ငါးေမာသြားၿပီ ထင္၏။ သူျပန္ဆြဲေခၚရာ လိုက္လာသည္။ သူ႔စိတ္အာရံုတစ္ခုလံုး ကိုင္းတံေပၚမွာ တည္မွီေနသည္။ သတိထားၿပီး ေျဖးညင္းစြာ မသိမသာ ဆြဲေနလိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ငါးက ျဖဳန္းခနဲ အတင္းရုန္းကာ လွည့္ေျပးသည္။ သူ႔ဘက္ကို အဆြဲႏွင့္ ငါး၏ ရုန္းကန္မႈေၾကာင့္ သူ႔လက္ထဲက ကိုင္းတံ တင္းခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ ကိုင္းတံကို လႊတ္ေပးလိုက္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ လြတ္သြားေသာ ကိုင္းတံကို လွမ္းဆြဲဖို႔ ေရွ႕ကို အေလာတႀကီး တိုးလိုက္စဥ္ သူ႔ေျခဖဝါးတြင္ ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေကာင္တခုခု ကိုက္တာလား တခုခုစူးမိတာလား မသိေပမယ့္ သူ႔ေျခဖဝါးတြင္ နာက်င္သြားသည္။

သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုသည္ကို ေလာေလာဆယ္ သတိမထားနိင္ လြတ္ထြက္သြားေသာ ကိုင္းတံကိုသာ ရေအာင္ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဆြဲယူလိုက္ေသာ ကိုင္းတံက သူ႔လက္ထဲကို ေပါ့ပါးစြာ ပါလာသည္။ သူ႔ရင္ထဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ကိုင္းတံကို တျဖည္းျဖည္း ဆြဲမလိုက္သည္။ ငါးမွ်ားႀကိဳးျပတ္စေလးက ေလထဲတြင္ တန္းလန္းလႊဲေနသည္။ ငါးတစ္ေကာင္ႏွင့္ အားၿပိဳင္မႈတြင္ သူရံႈးသြားခဲ့ရၿပီ။

ရင္ထဲတြင္ လစ္ဟာသြားေသာ္လည္း သူ႔မ်က္နာကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ကာ သားငယ္ဘက္လွည့္လိုက္သည္။

“ ႀကိဳးျပတ္သြားတယ္ သားရဲ႕ ေနာက္တေကာင္ ထပ္ဖမ္းမယ္ကြာ ဒီတခါ ပိုႀကီးတာ ဖမ္းေပးမယ္။”

သားငယ္ကို အာရံုေျပာင္းေစရန္ ေျပာၿပီး သူကမ္းေပၚတက္လာသည္။ သားငယ္ကေတာ့ ငါးမွ်ားႀကိဳးျပတ္စ ေလးကိုသာ ေငးၾကည့္ေန၏။ ေျမႀကီးေပၚ ေျခအခ်မွာပဲ သူ႔ေျခေထာက္ မခံနိင္ေအာင္ နာက်င္သြားသျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္ လိုက္သည့္အခါ ညာဘက္ေျခဖဝါးမွ ေသြးမ်ား ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္၏။ ေျမျပင္ေပၚထိုင္ၿပီး ေျခဖဝါးကို လွန္ၾကည့္မွ ေျခဖဝါးတြင္ ျပတ္ရွရာႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ရြာေနေသာ မိုးႏွင့္အၿပိဳင္ ေသြးမ်ားက ဒလေဟာ ထြက္လာ၏။

“ ေဖေဖ ေသြးေတြ... ေဖေဖ ဘာျဖစ္တာလဲ ”

သားငယ္က ေျပာရင္း သူ႔အနားကို ေရာက္လာသည္။ ေျခဖဝါးမွ မခံမရပ္နိင္ေအာင္ နာက်င္လာသျဖင့္ ဒဏ္ရာ ေဘးနားကို လက္ျဖင့္ခပ္တင္းတင္း ဖိထားလိုက္၏။ ေသြးမ်ားက မနားတမ္း ထြက္ေနခဲ့သည္။ ေရကန္ထဲမွ သံျပားျပတ္စ တခုခုကို နင္းမိခဲ့တာ ျဖစ္မည္။  ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္ရံုမွ တူးထားေသာ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ေရကန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရထဲတြင္ သံပိုက္လံုးအျပတ္မ်ား ေရတိုင္ကီအေဆြးမ်ား ရိွေနသည္ကို သူသိထားလ်က္ႏွင့္ ငါးေဇာေၾကာင့္ သူသတိတစ္ခ်က္ လြတ္သြားခ်ိန္မွာ ရွသြားျခင္းျဖစ္သည္။

“ အီးး..ဟီးး.. ေသြးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ”

မရပ္မနားထြက္လာေသာ ေသြးမ်ားကို ျမင္သျဖင့္ သားငယ္ ငိုေလေတာ့သည္။ သူနာက်င္မႈ ခဏေမ့ကာ

“ သား.. မငိုနဲ႔ ေသးေသးေလး ရွတာကြ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ခဏေနရင္ ေကာင္းသြားမွာ ”

သားငယ္က ေျခေထာက္ကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ဆက္တိုက္ထြက္ေနေသာ ေသြးမ်ားကို ျမင္၍ အငိုမတိတ္ေတာ့။ ပုဆိုးေအာက္နား ပတ္လည္ကို ဆြဲျဖဲကာ ပတ္တီးအျဖစ္ ဒဏ္ရာကို ခပ္တင္းတင္း စည္းေႏွာင္းလိုက္သည္။ ေသြးထြက္ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း နာက်င္မႈက ပို၍ပို၍ တိုးလာသည္။ ဒဏ္ရာက ႀကီးသည့္အျပင္ ရွရာကလည္း နက္မည္ထင္သည္။ ေသြးထြက္မ်ားေနသျဖင့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ေလွ်ာက္ရင္း ကိုင္းတံေတြကို သိမ္းလိုက္သည္။ ငါးအေသးေလးမ်ား ထည့္ထားေသာ အိတ္ကို ဟၾကည့္လိုက္၏။ သိပ္ေတာ့မနည္းလွ။ ေၾကာ္လိုက္လွ်င္ေတာ့ မိသားစု စားေလာက္နိင္မည္။ ဒီညအတြက္ ဟင္းတစ္နပ္စာရသျဖင့္ သူ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားရသည္။

“ အရမ္းနာေနလား ေဖေဖ ”
“ မနာပါဘူးသားရယ္ ”

သူ႔ေျခေထာက္ကို ငံု႔ငံု႔ၾကည့္ရင္း သားငယ္ မ်က္ႏွာ ႏြမ္းႏြမ္းေလး ျဖစ္ေန၏။ သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ ထားေသာ လက္ကေလး ေအးစက္ေနသည္။ သူနာက်င္ေနမည္ ထင္ၿပီး သူ႔မ်က္နာကို ခဏခဏ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ သားမ်က္ဝန္းသည္ မ်က္ရည္စက္မ်ားေၾကာင့္ ရႊန္းလဲ့ေန၏။ သားငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုး၍ ေျခဖဝါးမွ တစစ္စစ္ကိုက္လာေသာ ဒဏ္ရာကို အားတင္းကာ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ သူနာက်င္ေနပါသည္။ ျပတ္ရွဒဏ္ရာမွ နာက်င္ျခင္းထက္ပုိေသာ နာက်င္မႈသည္ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေန၏။ ထိုနာက်င္ျခင္းမွာ သားသမီး၏ အားငယ္ေနရျခင္းကို ေကာင္းစြာ မႏွစ္သိမ့္နိင္သည့္ ဖခင္တစ္ေယာက္၏ နာက်င္မႈမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ထိုနာက်င္ျခင္းသည္  ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာထက္ပို၍ အနာက်င္ရဆံုးျဖစ္ပါသည္။

ေမွာင္ရီပ်ဳိးေနေသာ ေျမလမ္းေလးထက္တြင္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး ငါးမွ်ားတံ ပုခံုးေပၚ ထမ္းထားေသာ လူတစ္ေယာက္ တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနသည္။ လႈပ္ရမ္းေနေသာ အိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ လဲယူထားရေသာ ငါးကေလးမ်ားရိွေန၏။ ထို႔ျပင္ ေျခဖဝါးမွ တစ္စက္စက္က်က်န္ရစ္ေသာ ေသြးစက္အခ်ဳိ႕သည္လည္း ေျမလမ္းေလးထက္တြင္ တစ္စက္ျခင္း က်ကာ က်န္ေနခဲ့၏။ ကေလးငယ္ကေတာ့ သူ႔အေဖ၏ ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာႏွင့္ မ်က္ႏွာက နာက်င္ဟန္ကို ညိွဳးငယ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ တစ္လွည့္စီ ေမာ့ၾကည့္ေနေလသည္။


။...................................................................................။

( ရန္ကုန္သန္လ်င္ တံတားအဆင္း ညာဘက္အျခမ္းတြင္ ထိုေရကန္ႀကီးမ်ားရိွသည္။)

48 comments:

ရဲထြန္းေဇာ္ said...

သယ္ရင္းေရ ငိုေနတဲ႕ကေလးကမင္းေပါ့...
ေတာ္ေသးတာေပါ့...ေမးခိုင္ပိုး၀င္မသြားလို႕...
ငါလည္းငယ္ငယ္ကအေဖနဲ႕ေလွ်ာက္လိုက္ဘူးတယ္...ဒါေပမယ့္ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး...ငါ့အေဖကငါငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆံုးသြားတာေလ...ငါ ၅ ႏွစ္သားေလာက္ကေပါ့

ROCK GUNNER said...

ဟူး....ေတာ္ပါေသးရဲ့ အကိုရာ...စာဆံုးေတာ့မွပဲ ၇င္ထဲ ေအးသြားေတာ့တယ္..တစ္ခုခု ခံစားမိေနၿပီး စိုးရိမ္လာလို ့...ေတာ္ပါေသးရဲ့။
ခံစားမိတယ္..မိဘရဲ ့ေမတၱာကို...ဆက္လက္ေအာင္ၿမင္ပါေစဗ်ာ။

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

ဇတ္ဆရာေရ---
က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါ။
က်ေေနာ္မွာရင္တထိပ္ထိပ္နဲ့ဖတ္လာခဲ့ရတယ္။
သားငယ္ကအေဖကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာဘဲေနာ္။
“သားကေဖေဖ ့ကိုငါးလိုက္သယ္ေပးတာ”တဲ့စကားက
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခုဘဲလား----
“အရမ္းနာေနလားေဖေဖ ”ဆိုတဲ့စကားသံကေလးကလဲ
စိတ္ထဲမွာမခ်င့္မရဲနဲ ့ဇတ္ဆရာေရ---ရင္ထဲမွာစြဲက်န္
ေနရစ္ခဲ့ျပီဗ်ာ-

ညယံ said...

ေၿခေထာက္ဒဏ္ရာက ဘာမ်ားၿဖစ္မွာလဲ ဆိုၿပီး တထိတ္ထိတ္နဲ ့ဖတ္ေနရတာ အဆံုးေရာက္မွ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။

sosegado said...

ေအးဗ်ာ၊ အစဥ္မေျပတာေတြဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္၊
ငါးလကၼေလာက္ျပဲသြားတဲ့ ဒဏ္ရာ ပုိးမဝင္ပါေစနဲ႔လုိ႔

...အလင္းစက္မ်ား said...

စာမ်က္ႏွာေနာက္မွာ ခံစားခ်က္ေတြရွိတယ္.... တူးေဖာ္ ခံစားသြားတယ္...... :)

ေ၀ယံလင္း said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႔၀တၳဳဗ်ာ။
ရင္ထဲမွာလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲကိုခံစားရတယ္။

ကုိေအာင္ said...

ဒီ၀တၳဳေလးကုိ ကဗ်ာပုံစံနဲ႕ လုပ္ၾကည့္ပါလားဗ်ာ ....

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာကို ေတြ႔ရေတာ့
သားသမီးေတြကို အရမ္းခ်စ္တဲ့ ပါပါးကို လြမ္းသြားတယ္...

မႏွင္း

Anonymous said...

ဖတ္ျပီးစိတ္မေကာင္းဘူး
ရင္ထဲတမ်ဳိးပဲ

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဟုတ္တယ္ဗ်....။ဖခင္တစ္ေယာက္က သူ့သားကို အေပး
ခ်င္ဆံုးအရာက ယံုျကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္းပဲဗ်ေနာ္...။
ေပးခ်င္တဲ့ မတ္ေစ့ေလးရသြားတယ္...လို့ထင္ပါတယ္။

အေနာ္ said...

အကုိေရ တပုဒ္ တပုဒ္ဆုိသေလာက္ စာေတြ ပုိစိစစ္လာသလုိ ပုိလဲအားေကာင္းလာတယ္.. ဖခင္ေမတၱာဘဲြ႕ေလး.. ဖတ္ရတာ ရင္နင့္သြားတယ္ :(

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အေမ့ေမတၱာဘြဲ႔ေတြ မၾကာခဏဖတ္ရေပမဲ့ အေဖ့ေမတၱာဘြဲ႔ေတြကုိေတာ့ ရံဖန္ရံခါဘဲ ဖတ္ခြင့္ရတယ္။ အခုလုိ ဖင္ေမတၱာဘြဲ႔ေလးကို ဖတ္လုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အေဖက က်ေနာ္ ၇ ႏွစ္သားေလာက္က ဆုံးပါးသြားရွာေတာ့ အေဖ့ေမတၱာကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ခံစားခြင့္မရလုိက္ဘူး။

အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ခင္မင္လ်က္
ကိုကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

lwin said...

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကုိမွ်ားတဲ့ညေန ဖတ္ျပီး ဖခင္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်င္းေမတာကုိ မ်က္ရည္ဝုိင္းျပီး ခံစားသြားတယ္...။
ဒီပုိစ္႔ကုိဖတ္ေနရင္းနဲ႔ တုိ႔အေဖကုိေတာင္ အရမ္းသတိရမိတယ္...။
ခင္တဲ့
မလြင္

Anonymous said...

ေကာင္းလိုက္တာ။ အေဖ့ကိုသတိရသြားရျပီ
တို႔အေဖလည္း ငယ္ငယ္ထဲကရသလို ရွာေကြ်းခဲ့ရွာတာ။ ခုေတာ့သားသမီးေတြ ျပန္ၾကည့္လို့ ျငိမ္းခ်မ္းေနလို့ ေတာ္ပါေသးတယ္။
စာေကာင္းေလးေတြ ဆက္ေရးနိင္ပါေစေနာ္

MDW said...

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း စိတ္ကူးေတြက ...
ရႊင္ပ်ျမဴးထူးေနခဲ့တယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ေျခလွမ္းေတြက ...
ရႊင္လန္း တက္ႂကြေနခဲ့တယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ရယ္သံေတြက ...
ျမည္သံခ်ဳိလြင္ေနခဲ့တယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ တညေနခင္း
ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္းေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္
တပ္မက္မႈ ႀကိဳးစတဖက္မွာ ...
ယံုၾကည္ျခင္း အစာကို တပ္ ...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ျမႇား ...
အနားထိ ေရာက္လာမလား
ရင္ခုန္ လႈပ္ရွားရင္း
ႀကိဳးစ အတင္းမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲခဲ့
ဒါေပမဲ့ ....
ေနာက္ဆံုး ရလိုက္တာက
ဒဏ္ရာနဲ႔ နာက်င္ျခင္းသက္သက္ ... ။
***
ဆရာျမစ္ ၀တၳဳေလးကို ဖတ္ၿပီး ခံစားရသလို ကဗ်ာေလး ေရးမိသြားတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ တခါတခါ တကယ္ပဲ နာက်င္ရပါတယ္။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

>>MDW >>
ထပ္တူခံစားေရးဖြဲ႔ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ကဗ်ာေလးက ေကာင္းတယ္ဗ်။ သေဘာက်တယ္။
>> ကိုေအာင္ >> ဆႏၵျပည့္သြားျပီေနာ္ း)

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ဖတ္ၿပီးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္...ဆိုတာထက္
သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အၿပန္အလွန္ထားရွိတဲ႔ ဂရုဏာနဲ႕ ေပးဆပ္ၿခင္းေမတၱာေတြကို ေတြ႕ၿမင္ရတယ္..။
အစဥ္အားေပးလွ်က္..

အငယ္ဆံုး သမီးေလး ဆလူး said...

အိမ္းးးးးး ဒီတခါေတာ႕ငါ႕ပါးပါး ေရးထားတာေရာ ကြန္မန္႕ေတြပါ အကုန္ဖတ္ျပီးဘီ
ဟုတ္ပါဘီ ဖခင္ေမတာၱကို ေဖာ္ၾကဴးတဲ႕ ဟာေလးေရးျပီးဘီဆုိရင္ ေနာက္က်ရင္ သမီး ၃ ေယာက္ ဖခင္အေပၚထားတဲ႕ ေမတၱာေလးလဲ ေဖာ္ၾကဴးေစခ်င္ပါတယ္ ရွင္႕ ဟိဟိ

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

ဖတ္လိုက္တိုင္းလဲ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ ့ ... ဗဟုသုတေတြလဲ ရသြားတာေပါ့ .. ဘာငါးက ဘာနဲ ့မွ်ားရင္ ပိုရတယ္ဆိုတာ ..

အေဖက သားငယ္ရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျဖည့္ေပးခ်င္တာရယ္ .. အေဖနာေနတာကို လက္ဖ်ားေလးေတြ ေအးေနေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့ သားငယ္ရဲ ့ မ်က္၀န္းေတြ .. (ေရးဖြဲ ့မႈက အားေကာင္းလြန္းပါတယ္)

ႏွင္းေဟမာ said...

ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာကို အျပည္႔အ၀ေဖာ္က်ဴးထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္...။
ဇာလမ္းထဲမွာ စိတ္တစ္ခုလံုး နစ္၀င္သြားတယ္..။ ၾကည္ႏူးစရာ ၀မ္းနည္းစရာ စိတ္မေကာင္းစရာစတဲ႔ ရသမ်ဳိးစံုကို တစ္လွည္႔ျပီးတစ္လွည္႔ခံစားမိရင္း ...
အျမဲအားေပးလွ်က္ပါ

ႏွင္း

ေဆြေလးမြန္ said...

အေပၚက ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမေတြ ေၿပာသြားၾကသလိုပဲ
ခံစားမႈရသ မ်ဳိးစံုနဲ႕ ၿပီးေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ
တစ္ခုခု က်န္ခဲ႕သလိုမ်ဳိး....

Skyblue said...

ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခု က်န္ခဲ့သလို ခံစားလိုက္ရတယ္ .. ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ... အားေပးေနတယ္ဗ်ဳိ႕ ...

kiki said...

စာလည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာလည္းေကာင္းတယ္ဗ်ိဳး...

အလုပ္ထဲမွာေတာ့ ငါးမွ်ား ( ေမာယြီ ) မေနနဲ့ေနာ္ .. ေဘာစိ သိသြားမွ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ျပိဳကြဲသြားပါ့မယ္ ။..

ဒီက ဆရာသုန္ တို့ကေတာ့ ငါးမွ်ားမေနေတာ့ဘူး.. ကြန္ နဲ ့ ပစ္ဖမ္းေနျပီ ဗ်ိဳး.. ျပန္လာရင္ လာေလ့လာပါအံုး..

ခင္တဲ့
မကိ ။

Anonymous said...

ဖခင္ရဲ႕ ေမတၱာ ကသားသမီးေတြအေပၚမွာ တကယ္ျပည့္၀လွပါတယ္. .. ဖခင္ေမတၱာနဲ႕ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေလးကို သေဘာက်တယ္ ကိုျမစ္

flowerpoem said...

ကုိျမစ္ေရ နက္မေကာငး္လို႕ Anonymous ျဖစ္သြားလို႕ပါ :)

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဖခင္နဲ႔ ငါးနဲ႔ အားျပိဳင္ျပီး ဆြဲၾကတဲ႔ ေနရာလည္းေရာက္ေရာ အသက္မရွဴမိဘူး တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဖတ္ေနမိတယ္.. ၾကိဳးလည္းျပတ္သြားတယ္ဆိုေရာ “ဟာ” ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္..ဖခင္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ထပ္တူထပ္မွ် နားလည္ခံစားမိလိုက္တယ္..
အေဖေတြဟာ သားေတြအတြက္ေတာ႔ သူရဲေကာင္း၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မီးအိမ္ ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္ေနာ္...
မိျမစ္ေရ.. တစ္ပုဒ္ထက္တစ္ပုဒ္ ပိုပိုျပီး လက္ရာေျမာက္စြာရသေတြေပးႏိုင္တာမို႔ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္.. Congratulation ပါ..
သိပ္ေကာင္းတာဘဲ.. နင္႔ခနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္..

ခုိင္နုငယ္ said...

ေက်းလက္မွာ..ၾကီးပ်င္းသူမုိ႔..
ကုိျမစ္ရဲ႕စာေကာင္းေလးကုိဖတ္ရေတာ႔....
ေဖေဖ႔ကုိသတိရသြားမိတယ္။
သားအဖနွစ္ေယာက္ စကားေျပာခန္းေလးေတြ။
ကြမ္းဘူးေလးေတြ။ထုံးဘူးေလးေတြ..ဒါေလးေတြပါ
ျပီးျပည္႔စုံေအာင္ထည္႔ေရးထားေတာ႔။ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ...။
က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ေက်းလက္မွာဆုိ..မုိးဦးက်ျပီဆုိတာနဲ႔။
သူသူ၊ငါငါ..မုိးဦးဖားေကာက္ၾကတာ။ ဒီအခ်ိန္ဖားက အရသာရွိတယ္လုိ႔လည္းဆုိတာကုိး။ ၀ယ္စားလုိ႔လည္းမရဘူး။ ကုိယ္တုိင္ထြက္ေကာက္မွစားရတာ ညဘက္ေမွာင္ျပီးဆုိတာ နဲ႔ေက်းလက္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္
ဓါတ္မီးေရာင္တလင္းလင္းနဲ႔ ဖားထြက္ေကာက္ၾကတာ။
ေပ်ာ္စရာ။
ဒီအခ်ိန္ဆုိ...
ေဖေဖနဲ႔ဖားေကာက္လုိက္ဖုိ႔ဟန္ေရတျပင္ျပင္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔
ကုိယ္႔အတိတ္ေလးကုိ ျပန္လြမ္းမိတယ္။
ဒါနဲ႔...ပုံေလးကကုိယ္တုိင္ဆြဲတာလား။

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္

Anonymous said...

Valuable info. Lucky me I found your site by accident, I bookmarked it.

သိဂၤါေက်ာ္ said...

မထူးဆန္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပမယ့္လည္း ရသေလး တစ္ခုေတာ့ ေပးႏိုင္လို႕ ဖတ္လို႕ ေကာင္းတယ္..

Anonymous said...

အေဖေနရာမွာ ဦးျမစ္ပံုၾကီး ေပၚေနတယ္။
ဦးျမစ္က သူ႔သားေလးကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေမးသမွ် ရွင္းျပေနသလို ျမင္ရတယ္...။
သားအဖ နွစ္ေယာက္လံုးက (ေဟာင္းခယ္အိုက္)
မိဘဆိုတာ ဒီလိုပဲေနာ္။ ရင္ထဲက ေသာကေတြ အပူေတြ ခံစားခ်က္ေတြကို သားသမီးေတြကို ထုတ္မေျပာတတ္ၾကဘူး။ ျမိဳသိပ္နိုင္ စြမ္းရွိၾကတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကိုပဲ ပံုေပးတတ္ၾကတယ္။
အဲတာေၾကာင္႔လဲ မိဘဆိုတဲ႔ အရိပ္က သိပ္ကို ေအးခ်မ္းတယ္ လံုျခံဳတယ္။
မိဘ နွစ္ပါးလံုး ရွိေသးတာေလာက္ ကံေကာင္းတာ မရွိနိုင္ေတာ႔ဘူး။ (ပိုစ္႔ဖတ္ျပီး ျဖစ္သြားတဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္)

ေခါင္းစဥ္ေလးကို ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကိဳက္တယ္။
ပံုေလးကလည္း ခ်စ္စရာေလး။
* က်ားယို ဦးျမစ္

ျမတ္မြန္

ဖိုးၾကယ္ said...

အဲလိုခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ညေနေတြရွိခဲ့ဖူးတယ္....

ခင္တဲ့(ဖိုးၾကယ္)

ကိုခိုင္ said...

“ဟာ”..ကနဲျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ
စာေရးသူကျဖတ္ခ်လိုက္တဲ့(သို႔)
ကံႀကမၼာ(လို႔ပဲဆိုႀကပါစို႔)ကျဖတ္ခ်လိုက္တဲ့
ႀကိဳးျပတ္ေလးမွာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြပါသြားသလို
က်န္ခဲ့တာက
ဒါဏ္ရာေတြ-နာက်င္မႈေတြလို႔
ခံစားရပါတယ္။
အေရးအသားညက္ညက္နဲ႔
လွလွပပေလးမိဘေမတၱာကိုသရုပ္ေဖာ္တာ
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
(ကဗ်ာလည္းေကာင္းတယ္)
က်န္းမာပါေစ။

ကိုခိုင္

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

၀တၱဳေလးဖတ္ရင္းးးး.......မတူညီတဲ့ခံစားခ်က္ႏွစ္ခုနဲ႔....ဖခင္ေနရာကေရာ....ကေလးေလးေနရာကေရာ ခံစားမိသြားတယ္......။


ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္......
ဏီလင္းညိဳ

PhyoPhyo said...

ငါးမွ်ားတာ ျမင္တိုင္းဖတ္ရတုိင္း ငါးေတြဘက္ကေတြးေတြးၿပီး သနားတယ္၊ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္၊ ငါးမွ်ားတာကို မၾကိဳက္ဘူး၊
ေရးထားတာေကာင္းေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖတ္လိုက္တာ အဆံုးထိေရာက္သြားတယ္။
ကေလးမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္မလားလို႔၊ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဖတ္ရတာ၊ အေရးေကာင္းတဲ့ကိုျမစ္က်ဳိးအင္း ခရစ္စမတ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ။

ေလးစားခင္မင္တဲ့

လင္းစင္ေယာ္ said...

ကိုပိုင္...အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဖခင္ေမတၱာဖြ႔ဲေလးပါ..
စာဖတ္ၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေယာက္ၿပီး သနားေနမိတယ္..သားအဖ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို..
အားေပးေနမယ္ေနာ္...ခင္တဲ့...စင္ေယာ္

လသာည said...

ဖခင္ေမတၱာေလး ဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။
အရမ္းကို ရင္ထဲထိတဲ့ ပိုစ္ေလးပါ။

လင္းျမၾကည္ျဖဴ said...

ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြေၾကာင္႕ ဖခင္ရဲ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည္႔မိတယ္..
သားအဖ ၂ေယာက္လံုးရဲ႕ ေမတၱာေလးက ေပၚလြင္လွတယ္..
သားသမီးေတြကို အေကာင္းဆံုးေပးခ်င္တဲ႔ မိဘေမတၱာက အႏိႈင္းမဲ႕ပါဘဲ.. ျပင္ပက ဒဏ္ရာထက္ သားသမီးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ကို မျဖည္႕ဆည္းေပးႏိုင္တဲ႔ ရင္ထဲက အနာက ပိုျပီး နာက်င္တဲ႔ ခံစားခ်က္ကို စာနာနားလည္မိပါတယ္..

အုပ္ႀကီး said...

မွ်ားေတာ့မွ်ားတာပဲ .....
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ နဲ ့အေတြ ့အႀကံဳေတြ
လဲလွယ္ရတယ္ဗ်ာ ...

နႏၵာ said...

ကိုျမစ္ ေရ....
ဒီစာေလး ဖတ္ျပီး..... ရင္ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားရပါတယ္... က်မ ကိုယ္တိုင္ ငယ္ငယ္က အေဖသြားရာ တေကာက္ေကာက္ပါ ခဲ့သူပါ...အေဖ့ အလုပ္ကိစၥ...လဘက္ရည္ဆိုင္...ယုတ္စြအဆံုးအရက္ဆိုင္က အစ အေဖ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ပါခဲ့တာပါ... ၈၈ အျပီး စီးပြားေရးေတြခက္ခဲ ေနခ်ိန္မွာ..... အေဖ့ရင္တဲမွာေရာ ဘယ္လိုရွိခဲ့ လိမ့္မလဲ... က်မအေဖက ပန္းခ်ီဆရာပါ... အႏုပညာသမား တစ္ေယာက္ စီးပြားေရးခက္ခဲခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြ အတြက္ သူဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ရုန္းကန္ခဲ့ရ မလဲ ဆိုတာ.....ဒီ၀တၱဳ ဖတ္ျပီးအရမ္းခံစားရပါတယ္...က်မအေဖက က်မ ၉ႏွစ္ သမီးတဲက ဆံုးသြားခဲ့တာ.... ငိုေနတဲ့ကေလး ေနရာေလးက ခံစားရင္း....

ဒီ၀တၱဳေလးအတြက္ေက်းဇူးပါ ကိုျမစ္ေရ...
နႏၵာ

Anonymous said...

ကိုမွ်စ္ခ်ဳိး ေရ

စာေလးဆံုးသြားေတာ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားတယ္ ငါးအႀကီးႀကီး မိခိုင္းလိုက္ၿပီးတာဘဲ

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

blackroze said...

က်မအေဖက..က်မတို႕ငယ္ငယ္ကထဲက
ဆံုးသြားတာေလ..အေဖေမတၱာဆိုတာ
ေသခ်ာမခံစားဖူးဘူး..
အခုဝတၳဳေလးဖတ္လိုက္ရေတာ့..
......................
.....................
................

YoungGun said...

ေသခ်ာတာက ဒါဖတ္အၿပီးမွ အေဖ့မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္း ျမင္ေယာင္မိတယ္။ အေဖ့ကို ကန္ေတာ့မိတယ္။ အေဖ့ကုိ သတိရမိျခင္းအတြက္ အစ္ကို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ။

ကြာေစ့ေလး said...

ဒီပို႕စ္ေလး က မိဘနဲ႕ သားသမီးရဲ႕ အၿပန္အလွန္ ေစတနာ ေမတၱာ အၾကင္နာေတြ ေပၚလြင္ေစတယ္. ဒီပို႕စ္ေလးဖတ္ၿပီး ခံစားခ်က္တစ္ခုရလိုက္တယ္.. ( ေဖေဖ ကို ပိုခ်စ္တဲ့ သူၿဖစ္ေနလို႕ပဲ )
ကြန္မန္႕ေပးလို႕မရတာၾကာၿပီ.. ခုမွပဲရေတာ့တယ္...
ေရးတဲ့စက္မရွိဘူးပဲေၿပာေၿပာ .. ေနာက္ေရးမယ့္ အသစ္ကို ေမ်ွာ္ေနပါတယ္ ..

အားေပးလ်က္

chit palone said...

ပါပါးေရ စာလာမဖတ္ႏိုင္တာ ၾကာၿပီ ဒီေန႔ေတာ့ အေၾကြးအကုန္ဖတ္သြားမယ္ေနာ္။ ပါပါးက ၾကာေလ စာေရးေကာင္းေလပဲ။ ဘဲေတာ့ ေက်ာ္ဖတ္လိုက္တယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဖေလာဖေလာဖတ္လိုက္တယ္ တခုခုျဖစ္ပီလားလို႔ ရင္ခုန္တာမခံႏိုင္လို႔ေလ ဟီး။။။။။
သာမီးေလး သံမဏိဘဲ

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

အဲဒီလုိဘ၀သရုပ္ေဖာ္မိဘေမတၱာဖြဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကိုအရမ္းၾကိဳက္တယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ရင္ထဲမွာေတာင္ တစ္မ်ိဳးၿဖစ္သြားတယ္။ ေဖေဖ့ကိုလည္း သတိရသြားတယ္။

ဒါမ်ိဳးေလးေတြထပ္ေရးေပးပါဦးလို႕ ေတာင္းဆုိပါ၏။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဘဝထဲက အေတြ႕အၾကံဳ ေလးကို ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတာ
အရမ္းေကာင္းတယ္ေနာ္...

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

အင္မတန္ရသေျမာက္ပါတယ္ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ... မ်က္လံုးနဲ႔ဖတ္ေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲအထိ ေရာက္တဲ့စာမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္ကလည္း အေဖခ်စ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရတယ္...

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB