ကိုယ့္တရားနဲ႔ကိုယ္

26 June 2011



ေလွကားထစ္မ်ားကို တက္လာရ၍ အနည္းငယ္ ေမာဟိုက္ေနေသာ မင္းခန္႔ အတြက္ အိမ္တံခါး ဆြဲအဖြင့္မွာ အနံ႔တစ္ခုက ဆီးႀကိဳေနသည္။ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ ပုပ္အက္အက္အနံ႔က တံခါးအဖြင့္မွာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းထဲ ေျပးဝင္လာ၏။ ထိုအနံ႔ဆိုးေၾကာင့္ ပို၍ေမာဟိုက္သြားရသလိုခံစားရသည္။ မၾကာခဏ ရေနေသာ အနံ႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ ထိုအနံ႔ဆိုးမွာ မီးဖိုခန္းအတြင္းရိွ အမိႈက္ပံုးမွ ထြက္လာသည့္ အနံ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ ထိ္ုအခါ ငုပ္လွ်ဳိေနေသာ ေဒါသစိတ္က အလိပ္လိုက္လိႈက္တက္လာေတာ့သည္။ မင္းခန္႔ အိမ္မျပန္လာျဖစ္တာ ႏွစ္ရက္ရိွၿပီ။  ေသာၾကာေန႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္တြင္ အလည္အပတ္ သေဘာမ်ဳိး သြားေနခဲ့သည္။

ယခုတနဂၤေႏြေန႔ျပန္လာေတာ့ အမိႈက္ပံုးမွ အနံ႔ဆိုးက ဆီးႀကိဳေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ႏွာေခါင္းပိတ္ အသက္ေအာင့္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပးဝင္လိုက္ရသည္။ အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းကလည္း မင္းခန္႔ ကို ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳေနျပန္သည္။ သူ႔အိပ္ယာမွ လြဲ၍ တခန္းလံုး နီးနီး ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းသည္ သူ႔ေသြးတို႔ကို ပို၍ ဆူပြက္ေစျပန္သည္။

သည္အခန္းက မင္းခန္႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေနသည့္အခန္းမဟုတ္။ အခန္းေဖာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စပ္တူ ငွားထားသည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ အခန္းထဲမွ ဖရိုဖရဲ ရႈပ္ေပြေနသမွ်သည္လည္း သူ႔အခန္းေဖာ္၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲရိွ ႏွစ္ဦးပိုင္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖတ္လက္စ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ ႏွစ္ေစာင္က စားပြဲေနရာ ျပည့္လုမတတ္ ေနရာယူထား၏။ ေသာက္ၿပီးမေဆးရေသးသည့္ ေကာ္ဖီခြက္တြင္ ပုရြက္ဆိတ္မ်ားက ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေနၾက၏။


စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ စင္ေပၚတြင္ ျပန္တင္ထားဖို႔နွင့္ သပ္ရပ္စြာထားရန္ စံနမူနာအေနျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ျပဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းေဖာ္က မသိခဲ့ မျမင္ခဲ့။ ထိုအခါ အျပဳျဖင့္မရလွ်င္ အေျပာျဖင့္ရအံ့ဟု ေနာက္တဖန္ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ရင္း တီဗီအတူၾကည့္ရင္း အခါအခြင့္သင့္သလို ပစၥည္းမ်ားကို ေနသားတက် သပ္ရပ္စြာ ထားရန္ တိုက္ရိုက္တစ္မ်ဳိး သြယ္ဝိုက္၍ တစ္ဖံု ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူ႔စကားတို႔သည္ ေနေရာင္မလာခင္ တြဲခိုခြင့္ရသည့္ ႏွင္းမ်ားပမာ ခဏသာ တည္ျမဲခဲ့သည္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရႈပ္ျမဲ ပြျမဲသာျဖစ္သည္။

မင္းခန္႔ ၏စရိုက္က တစ္ခါမွ ႏွစ္ခါ ေျပာရမွာ အင္မတန္ဝန္ေလးသူျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အလိုက္တသိျဖင့္ ေနထုိင္လိုသည့္ စရိုက္ရိွသူျဖစ္သည္။ ႏႈတ္မွထုတ္ေျပာေနရသည္မွာ ပိုပင္ပန္းသည္ဟု ခံစားမိကာ သူ႔ဘာသူသာ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို ေကာက္သိမ္း ရွင္းလင္းခဲ့သည္။ အလုပ္တစ္ခုကို လူတစ္ေယာက္ထဲမွ ဆက္တိုက္လုပ္ရလွ်င္ ထိုအလုပ္မ်ားသည္ ထုိသူ၏ကိုယ္ပိုင္တာဝန္ ဝတၱရားမ်ား ျဖစ္လာတတ္သည့္ သေဘာအတိုင္းပင္ အိမ္၏ေဝယ်ာဝစၥမ်ား အားလံုးနီးနီးသည္ မင္းခန္႔ ကိစၥမ်ားသာျဖစ္လာေတာ့သည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ မင္းခန္႔သည္ ယခင္ကထက္ နားပိုပါးလာ၏။ အာရံုခံစားမႈ ပိုအားေကာင္းလာ၏။ တစ္ခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူရိွလ်က္ႏွင့္ပင္ အမိႈက္ကားလာသည့္ အသံကို မင္းခန္႔ သာ ၾကားရသည္။ အခန္းေဖာ္က မၾကား။ ေသာက္ေရဗူးထဲ ေရကုန္ေနလွ်င္ မင္းခန္႔ သာသိသည္။ အခန္းေဖာ္က မသိ။ အမိႈက္ပံုးထဲမွ အနံ႔အသက္မ်ား ထြက္လာလွ်င္လည္း မင္းခန္႔ သာ အနံ႔ရသည္။ အခန္းေဖာ္က အနံ႔မရ။ ထိုသို႔ျဖင့္ အာရံုခံစားမႈမ်ား ပို၍ ေဝးကြာလာေတာ့သည္။ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာရိွသူႏွင့္ အာရံုေၾကာမ်ားေထာင္ထေနကာ ျဖစ္လာသမွ် ေျဖရွင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားသူ ဟူ၍ လူႏွစ္ေယာက္အတူတကြ ရိွေနခဲ့ၾကသည္။

အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ေမာစြာျဖင့္ ေရေသာက္ရန္ ေရခဲေသတၱာဖြင့္လိုက္သည္။ ငပိစိမ္းစားအနံ႔က ေထာင္းခနဲထြက္လာျပန္သည္။ ငပိသုပ္ပန္းကန္ကို ပလပ္စတစ္မအုပ္ဘဲ ထည့္ထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ဟင္းပန္းကန္မ်ားအုပ္ရန္ ပလပ္စတစ္အလိပ္မ်ား ဝယ္ထားေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ။ ေရဗူးဆြဲထုတ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာ တံခါးကိုသာ ေဆာင့္ပိတ္ျခင္းျဖင့္ ေဒါသစိတ္မ်ား ေျဖေဖ်ာက္လိုက္ရျပန္သည္။ မလြယ္သည္မွာ တကယ့္ကို မလြယ္ဟု မင္းခန္႔ ေတြးေနမိသည္။

မခ်စ္မႏွစ္သက္ သူႏွင့္ ေပါင္းဖက္ရျခင္းသည္ ေလာကငရဲဟုဆိုလွ်င္ အလိုက္မသိတတ္သူႏွင့္ တစ္သက္တာ ေနထိုင္ရျခင္းသည္လည္း ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ထဲမွ အသက္သာဆံုးငရဲတစ္ခုသာ ျဖစ္မည္ဟုထင္မိသည္။ ယခုဆိုလွ်င္  အတူေနရသည္မွာ  ေျခာက္လခန္႔သာ ရိွေသးေသာ္လည္း မင္းခန္႔ စိတ္ေမာလွပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားက ပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္။ တစ္ခုျခင္းအေနျဖင့္တြက္လွ်င္ မေလးမပင္ေသာ ကိစၥမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္အတူတကြ ခံစားၾကေသာ ကိစၥမ်ားအတြက္ တစ္ေယာက္ထဲမွ ဒိုင္ခံလုပ္ေနရလွ်င္ သြားၾကားထိုးတံမွ်ပင္ အေလးခ်ိန္ရိွသည့္ ကိစၥျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ၾကာလာေတာ့ စိတ္ထဲက ၿငိဳျငင္လာမိသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လူအားျဖင့္မပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းရျခင္းသာျဖစ္သည္။

ထိုသို႔စိတ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ကို မခံနိင္တာေၾကာင့္ ထမင္းပင္အတူမစားျဖစ္ေတာ့။ ယခင္ကေတာ့ ထမင္းတစ္အိုးထဲအတူခ်က္ကာ စားျဖစ္ၾကသည္။ အိမ္အရင္ေရာက္ႏွင့္သူ ထမင္းခ်က္သည့္ စနစ္ျဖစ္၍ မင္းခန္႔ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်လွ်င္ေတာင္ ခ်က္ျပီးသား ထမင္းက အဆင္သင့္ရိွခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ခက္သည္က ခ်န္ထားေသာ ထမင္းသည္ မင္းခန္႔ အတြက္ ေလာက္ငွသည္မွာ ရွားသည္။ မေလာက္မငွျဖင့္ အသစ္ထပ္ခ်က္ရျပန္သည္။ မင္းခန္႔ အရင္စားျဖစ္၍ က်န္ေသာထမင္းနည္းသြားသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ အခန္းေဖာ္ စားရန္ ေနာက္တစ္အိုး ထပ္ခ်က္ထားေပးေသာ္လည္း မင္းခန္႔ အလွည့္တြင္ ကိုယ္တိုင္သာ ထပ္ခ်က္ရျပန္သည္။ ၾကာလာေတာ့ မင္းခန္႔ စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးျဖစ္လာရေတာ့သည္။ 

“ေတာင္ကမိုဟာမက္ဆီမလာလွ်င္ မိုဟာမက္ကေတာင္ဆီကိုသြားမည္” ဆိုသည့္ စကားပံုအတိုင္း အခန္းေဖာ္ထံမွ အလိုက္သိတတ္မႈကို မရလာသည့္အခါ မင္းခန္႔ သူလုပ္နိင္တာကိုသာ လုပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအရာက ထမင္းဆိုင္တြင္ထြက္စားျခင္း၊ တစ္ခါတရံ ထမင္းထုပ္ဆြဲ၍ အိမ္ျပန္လာျခင္းျဖင့္ စားေရးကိစၥကို ေျဖရွင္းလိုက္သည္။ စားေရးကိစၥမွာ အျပင္တြင္ သီးသန္႔ေျဖရွင္းနိင္ေသာ္လည္း အိမ္တြင္းကိစၥမ်ားကေတာ့ ယခင္အတိုင္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနရျမဲသာျဖစ္သည္။ ယခုလည္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ သြားအိပ္သည့္ ႏွစ္ရက္အတြင္းတြင္ မပစ္ထားခဲ့သည့္ အမိႈက္ပံုးမွ အနံ႔ဆိုးမ်ား တလိႈင္လိႈင္ေပး၍ သတိေပးေနျပန္သည္။ 

တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ အခန္းေဖာ္က အခန္းထဲတြင္မရိွ။ အျပင္သြားေနသည္။ မင္းခန္႔ အဝတ္အစား လဲၿပီးေနာက္ အမိႈက္ပံုး သိမ္းရန္ မီးဖိုေခ်ာင္သြားရျပန္သည္။ အမိႈက္ပံုး အဖံုးကို ဆြဲအဖြင့္တြင္ ျဖဳတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ အနံ႔ဆိုးက ဝုန္းခနဲ ထပ်ံလာသည္။ အမိႈက္အိတ္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ပိုးေလာက္တို႔က တြယ္စျပဳေန၏။ ပ်ဳိ႕တက္လာေသာ ေအာ့အန္ခ်င္စိတ္ကို အသက္ေအာင့္ကာ ထိန္းရင္း အမိႈက္အိတ္ကိုင္းႏွစ္ဖက္ကို စုခ်ည္လိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အိတ္အသစ္တစ္လံုး ထပ္စြပ္ကာ လံုေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္သည္။ အနံ႔အသက္ဆိုးအနည္းငယ္ သက္သာသြား၏။  အမိႈက္သိမ္းကား မလာေသး၍ အခန္းျပင္တြင္ အမိႈက္အိတ္သြားထားၿပီး ပိုးေလာက္တစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အနံ႔ဆိုးမ်ား ဆြဲကပ္ေနေသာ အမိႈက္ပံုးကို ေရေလာင္းခ်ကာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပစ္ထားလိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ အမိႈက္ပံုးကို ေရေဆးရသည္အထိ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။

မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္က အေနေအးသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူ၏ ေအးေဆးပံုက အျခားသူမ်ားႏွင့္မတူ။ ပူပန္ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေနသည့္ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးမဟုတ္။ ပူပန္မႈဆိုသည္ကို မသိေသာ  ေအးေဆးပံုမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ အနံ႔ဆိုးအတြက္ပူပန္ျခင္း ၊ အျမင္မေတာ္ရႈပ္ပြေပေရ မႈမ်ားအတြက္ ပူပန္ျခင္း၊ သဲ ဖုန္ အမိႈက္မ်ားျဖင့္ ေနရမည္ကိုပူပန္ျခင္း စသည့္ ပူပန္မႈမ်ားကို မသိေသာ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးျဖစ္၏။ လာမထိမခ်င္း ထမေပါက္ေသာ ေျမြတစ္ေကာင္၏ ေအးေဆးပံုမ်ဳိးဟု ဆိုလွ်င္လည္း ထိုေျမြသည္ အာရံုခံစားမႈ အေတာ္အားနည္းေသာ ေျမြမ်ဳိးျဖစ္မည္။ အေနေအးေသာ မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္သည္ ဘုရား တရား ကိစၥမ်ားကိုေတာ့ အာရံုစိုက္သူျဖစ္သည္။ နားနားေနေန ရိွသည့္အခ်ိန္တိုင္း တရားေခြတစ္ေခြကို ဖြင့္၍ ၿငိမ္သက္စြာ နာယူေနေလ့ရိွသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအရာကုိေတာ့ ေကာင္းကြက္ဟု သတ္မွတ္နိင္မည္ထင္သည္။

အမိႈက္ပံုးေဆးၿပီးေနာက္ သူ႔လက္ကို မင္းခန္႔ ဆပ္ျပာျဖင့္အထပ္ထပ္ေဆးသည္။ ယခင္အႀကိမ္မ်ားအတိုင္း ထုတ္ေျပာလိုက္ခ်င္သည့္ စကားလံုးမ်ားကို ျပန္မ်ဳိခ်ကာ သက္ျပင္းကိုသာ မႈတ္ထုတ္ေနမိေတာ့သည္။ အခါအခါ မ်ဳိခ်ထားရေသာ စကားလံုးမ်ားက ႏွလံုးသားေပၚ တအိအိျဖင့္ ဖိက်လာေနခဲ့သည္။ စိတ္၏ညိွဳးႏြမ္းျခင္းျဖင့္ ေန၍မေပ်ာ္ေတာ့။ ေရခ်ဳိး အဝတ္အစားလဲကာ အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုေန႔က အျပင္တြင္ထမင္းစားၿပီး မင္းခန္႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္က ညကိုးနာရီေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။

အခန္းတံခါးနားေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွ တရားသံ တိုးတိုးေလးက ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ မီးေရာင္မိွန္မွိန္ ထြန္းထားေသာ အခန္းထဲတြင္ မင္းခန္႔၏ အခန္းေဖာ္က နံရံဘက္ လွည့္ကာအိပ္ရင္း ဖြင့္ထားသည့္ တရားသံတြင္ အာရံုဝင္စားကာ တရားနာေနသည္။ အခန္းေဖာ္ကို ျမင္ေတာ့ ၿငိမ္းသတ္လာေသာ ေဒါသမီးမ်ားက အေငြ႔တလူလူ ျပန္ထြက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လဲွကာ မ်က္နာက်က္ကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနေသာ တရားသံႏွင့္ အတူ မင္းခန္႔ေတြးမိသည္။ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ ပူေလာင္ဖြယ္ ေလာကီလူ႔ဘံုမွ လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားမွာ အေရးႀကီးသလို နိဗၺာန္မေရာက္မွီစပ္ၾကား လူအျဖစ္ႏွင့္ ေနရလွ်င္လည္း လူမႈဘဝပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထိုင္တတ္သည့္ ေလာကီတရားကို တတ္ကြ်မ္းနားလည္ဖို႔မွာ အေရးႀကီးေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ ပူေလာင္မႈႏွင့္ အကုသိုလ္ဆိုသည့္အပင္သည္ ကိုယ္တိိုင္မစိုက္ပ်ဳိးလွ်က္ႏွင့္ပင္ သူ႔ရင္တြင္း၌ အညႊန္႔တလူလူ အသီးတေဝေဝ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းလည္း မင္းခန္႔သေဘာေပါက္မိေတာ့သည္။

******

တရားသံ ခပ္တိုးတိုးပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ အတူေန လူႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ တရားပြားမ်ားေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ တရားသံတြင္ အာရံုဝင္စားကာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲေလ်ာင္းရင္း စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ ပီတိေသာမနႆတရား ဆင္ျခင္ပြားမ်ားေန၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ တရားသံတို႔သည္ နားစည္သို႔ပင္ ရိုက္ခတ္ခြင့္မရနိင္ဘဲ စိတ္၏ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာယာတည္းဟူေသာ ေဒါမနႆ တရားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနသူျဖစ္သည္။

 ေၾသာ္...ေနတတ္သူသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေလစြပါတကား။

 ။..............................................................................................။

(ဝန္ခံခ်က္။........။ ဝတၳဳတိုျဖစ္ပါသည္။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းအရ ထည့္သြင္းေရးသားထားသည့္ တရားသေဘာမ်ားသည္ လြဲေခ်ာ္မႈ၊ မွားယြင္းမႈရိွပါက ေရးသူကြ်န္ေတာ့္၏ အားနည္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါသည္။)

46 comments:

လရိပ္အိမ္ said...

ဒါဆိုတစ္ေယာက္ထဲေနပါလား။ ကိုယ့္ဟာကိုရ္လုပ္ရမဲ့တူတူေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲပဲေနေပါ့။

အေနာ္ said...

လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူးပဲ..
လက္ေတာင္ အတုိအရွည္မညီဘူး ဆုိေပမဲ့ အခန္းေဖာ္ဆုိတာမ်ဳိးကလဲ စရုိက္တူ အက်င့္တူ ေနထုိင္မႈအဆင့္အတန္းတူညီမႈရွိမွပဲ ျဖစ္မွာပဲ...
လူပ်ဳိႀကီးေရ တကယ္လုိ႔မ်ား အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိအက်င့္မ်ဳိး စရုိက္မ်ဳိးနဲ႔သာ ေတြ႕ျဖစ္ရင္ေတာ့ :)))))
တရားပဲ အားထုတ္ေတာ့ အကုိျမစ္ရာ :P
(အကုိျမစ္ကုိ ခ်စ္စႏုိး စတာ ဟီးဟီး :D )

ညိမ္းႏိုင္ said...

ေဟာဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္တို့အခန္းမ်ားလာျကည့္ျပီးေရးထား
သလားဗ် ကိုျမစ္....:) မေနတတ္တဲ့သူက စိတ္ေရာကိုယ္
ပါပိုပင္ပန္းတာကေတာ့ လက္ေတြ့...၊ေနာက္ဆံုး
စာေျကာင္းေလးဖတ္ျပီး တရားရသြားတယ္ဗ်ိုး...။

ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ said...

တရားနဲ႕သာေျဖေလာ႕အကိုၾကီးက်ိဴး...အဲေလ..အကိုၾကီးျမစ္..တရာနဲ႕ေျဖမရရင္ ၂၀၀ ထပ္တိုးေပးလိုက္ပါေလ...း)
ခင္တဲ႕
ခ်စ္ျခင္းအလကာၤ

january4 said...

ဟုတ္တယ္ အစ္ကို တစ္ခ်ိဳ႔ တစ္ခ်ိုဳ႔ေတြက တကယ္ ေနစိမ့္တာဗ်ာ...ကိုယ္လိုဘ၀တူေတြလည္း၇ွိသားပဲ..

ျပည္ေကာင္းေအာင္ said...

ဒါေၾကာင့္ ယန္းေပါလ္ဆတ္က သူ႕ရဲ႕ No Exit ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္မွာ "Hell is other people" လို႕ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ဗ် း))
က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလို တရားသမားေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ( ျမင္ဖန္မ်ားလြန္းလို႕ ) အခုေတာ့ free thinker လံုးလံုး ျဖစ္ေနပါျပီ။

ေန၀သန္ said...

လူသားေတြနဲ႕ ေႏွာေထြးေနထိုင္တတ္ျခင္းဟာ အတတ္ပညာတစ္ပါးပါပဲဗ်ာ...


ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္

sosegado said...

တရားရဲ႔ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိ ေတြ႔လုိက္ရတာ မင္းခန္႔အတြက္ ကုသုိယ္ပါပဲ။

ဟန္ၾကည္ said...

ကိုျမစ္၀ထၳဳထဲကလို ဘာသာေရးသမားေတြ ေတြ႕ဖူးပါတယ္...တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ လူနဲ႔လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမမႈရေအာင္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဆိုတဲ့ အေျခခံမူေပၚမွာ သြားရတာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုလူေတြကို ဘာသာေရးသမားလို႔ မေခၚခ်င္ပါ...၀ထၳဳေလး ေကာင္းပါတယ္...ဒီထက္ပို အားစိုက္ၿပီး ေရးလို႔ရႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ထင္မိပါေသးတယ္...

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ ဒကာေတာ္ ကိုၿမစ္ေရ...အေနေအးေပမယ့္ တျခားလူအတြက္ေတာ့ ေဘးျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္...(တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူေနလွ်င္ ၿငွိလုိ႔မရတာ အခက္ဆုံးပဲ ကိုျမစ္ေရ...)"လူတစ္ကိုယ္ အႀကဳိက္တစ္မ်ဳိး" အဲဒါမွန္တယ္...သို႔ေပမင့္...
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ႀကည္လင္၀င္းပ ေအးျမပါေစေနာ့...

Anonymous said...

တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ ေတြ ရိွတတ္ပါတယ္ ..
ဒီလိုပါပဲ ..
ဒီဘက္နားက ၀င္
ဟိုဘက္နားက ထြက္ ဆိုသလိုမ်ိဳး .. :D

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

ေဆြေလးမြန္ said...

ဖတ္ၿပီးေတာ႕ ပို႕(စ္)ေလးထဲက မင္းခန္႕အစား စိတ္ပင္ပန္းလိုက္တာ ကိုၿမစ္ရယ္..
အဲဒါ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ႕ ဒုကၡ..

kyal sin said...

ဆင္ဆင္တူတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးၾကံဳဖူးတယ္...။။ မေနတတ္တဲ့သူစိတ္ေမာရတာ သိပ္မွန္တာပဲ။

ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said...

common sense ေလး ကုိယ္စီရွိၾကရင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အတူေနရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။ အခုလုိမ်ိဳးက်ေတာ့ မေနတတ္တဲ့သူက အကုသုိလ္ပြါးေရာ။ ၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းလုိက္တာ။ စိတ္။

ခင္မင္လ်က္

ေမဓာ၀ီ said...

ပါးစပ္က တရားေတြ တြင္တြင္ ေျပာေနၿပီး လက္ေတြ႔မွာ မတရားသျဖင့္ လုပ္ေနတာေတြ ခဏခဏ ၾကံဳဖူးတယ္ ဆရာျမစ္ေရ ... တကယ္ေတာ့ အဲဒီလိုလုပ္ေနတာ ဘုရားႀကိဳက္တဲ့ အျပဳအမူမွ မဟုတ္ဘဲ။

rose of sharon said...

အခန္းေဖာ္ေၿပာင္းလို႔ရရင္ရ...မရရင္အခန္းေၿပာင္းေနသင္႔တယ္... စိတ္ညစ္စရာၾကီးေနာ္...

သဒၶါလိႈင္း said...

ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ေလာကေလးထဲမွာ တျခားသူအေပၚ အျပဳအမူအမ်ိဳးမ်ဳိးလုပ္ၿပီး အႏိုင္ယူေနၾကတဲ့ သူေတြရိွပါတယ္။ တဘက္လူက စိတ္နဲ႔ပက္သက္တဲ့ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကိုခံစားရေတာ့တာပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ထဲမွာ စိတ္ညစ္ျငဴးမႈေတြ စုပံုလာတဲ့အခါမွာ စိတ္အမိႈက္ပံုႀကီးျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ေတြကို ညွင္းဆဲသလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနတတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရတာေပ့ါ။
ခင္တဲ့
သဒၶါ

seesein said...

ခႏၱီစ တရားကို စမ္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ခံႏိုင္ရည္ရွိလဲလို႕တဲ့

ခင္မင္တဲ့
seesein

ပန္းခ်ီ said...

အစ္ကုိေရ..
အဲသလုိအခန္းေဖာ္မ်ိဳးနဲ႔ တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္ရင္ ျမန္ျမန္တရားရႏုိင္သေနာ့.း)
ကုိယ့္ရဲ့ ခႏၶီပါရမီ ရင့္သန္လာေအာင္ေလ့က်င့္ေပးေနတယ္ ဆုိေတာ့ကာ..းD

SHWE ZIN U said...

ကိုမ်စ္ခ်ဳိး ေရ

အဲလိုလူေတြ အျပင္မွာ ေတြ႕ဘူးတယ္ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ႔လည္း တကယ္ကို မသိတတ္တာ မသိတာ ေနတတ္တာ ေပါ႔

တခ်ဳိ႕ၾကေတာ႔လည္း စိတ္ရင္းမေကာင္းတာ သိရဲ႕သားနဲ႕ မလုပ္တာ

An Asian Tour Operator said...

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလို အထူအပါး နားမလည္တဲ့ အခန္းေဖာ္ နဲ႕ ေနရတာ ဒုကၡတစ္မ်ိဳးပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာ မွ သိတာ မ်ိဳးဗ်။

ညီလင္းသစ္ said...

စ႐ိုက္မတူတဲ့ လူေတြနဲ႔ အတူေနဖို႔က သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး၊ ေျပာမွသိတဲ့ လူေတြေတာင္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ေျပာတာေတာင္ မသိတဲ့သူကေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာ မ႐ွိပါပဲ...။

မအိမ္သူ said...

ေနတတ္တဲ့လူကေအးခ်မ္းၿပီး မေနတတ္တဲ့လူက ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ပူေလာင္ေနရတာေပါ့ေလ။ စရိုက္မတူေတာ့လည္း ၫွိဖို႔ခက္တာ သဘာ၀ပါဘဲ။ ဥေပကၡာမလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ ရွာေနမဲ့အစား လမ္းခြဲရံုရွိတာေပါ့။

(မအိမ္သူဆီ လာလည္သြားတဲ့အတြက္ေကာ ကြန္မန္႔နဲ႔ အားေပးသြားတဲ့အတြက္ေကာ ေက်းဇူးအထူးပါရွင္)

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

ကၽြန္မကေတာ့စည္းတားထားတယ္ လာမထိနဲ႔ လာမကိုင္နဲ႔ ကိုယ့္အပိုင္းကိုယ္ရွင္း။ ဒီလိုပဲလုပ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပသြားတယ္။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဟုတ္တယ္အကို မေမသိမ္႕ေၿပာသလို ေနလုိက္ပါလား အဲဒါဆို ယခုထက္ ပိုအဆင္ေၿပမယ္...အကိုလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္တယ္....
ေကာင္းေသာေန႕ရက္ေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ပါေစအကို...

ျငိမ္းေအး said...

ဇာတ္ေကာင္၂ေယာက္ရဲ႔ပံုစံေလးကုိ ျမင္ရပါတယ္.. ကိုမလုပ္ပဲနဲ႔ စိတ္ပူေလာင္ရတာကို ေဖာ္က်ဳးထားတာေလးကိုလည္း ျမင္လိုက္္ရတယ္.
လူ႔ေလာကရဲ႔အျဖစ္ေလးေတြေပါ့.။

ရွှေညာသား said...

သရုပ္ေပၚလြင္တယ္ဗ်ာ။ ဇာတ္ေကာင္ မင္းခန္႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္စဥ္ကတည္းက အခုအခ်ိန္ထိ အတူေနရသမွ် အလိုက္သိသူ ဆုိတာကို မေတြ႔ေသးဘူးဗ်ာ။ မၾကာခင္ေတာ့ ဒီဒုကၡေတြက လြတ္ေတာ့မွာမို႔ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ တကယ္ေကာင္းတယ္ ကိုျမစ္က်ဳိးအင္းေရ...။

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

(တစ္ခါတစ္ေလမွာ) ဘာသာတရားေတြကို လက္ကိုင္ထားၿပီး လူအခ်ိဳ႕ဟာ အတၱရဲ႕ပုံေဆာင္ခဲကို ပိုမိုပီျပင္ေအာင္ ထုဆစ္တတ္ၾကတယ္။

mstint said...

အတိတ္ရဲ႕ ကံၾကမၼာေပၚမူတည္ၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ကာ အနာဂါတ္အတြက္ ႀကိဳတင္ၿပီး ခိုင္ခန္႔တဲ့ အုတ္ျမစ္ခ်ႏိုင္ပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

....အလင္းစက္မ်ား said...

ကိုျမစ္ဘာကို ခံစားထားလဲ မသိဘူး...... ဒါေပမယ့္ နားလည္တယ္..... (အင္မတန္ကိုနားလည္မိတယ္)

က်ေနာ့အယူအဆ အရ .. “ေလာကုတၱရာ အလုပ္ေတြ ေအာင္ျမင္ဖို ့ ရာ ေလာကီေရးမွာ ျဖည့္က်င့္ဖို ့ သိပ္လိုပါတယ္...... ျမတ္စြာဘုရား ဟာ အတုမရွိ ဆရာမရွိပဲ အသိဥာဏ္ပညာ ရဖုိ ့ အတြက္ ေလးသေခၤ်နဲ ့ ကမာၻ တစ္သိန္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကီေရးမွာ ျဖည့္က်င့္ျခငး္ပါပဲ....။ က်ေနာ္တို ့လို သာမန္လူပိန္း တစ္ေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းရာ အမွန္ကို ေရာက္ႏုိင္ဖုိ ့အတြက္ အဲ့သည္ေလာက္ မဟုတ္ေတာင္ အနည္းနဲ ့ အမ်ားေတာ့ ပါရမီ ျဖည့္ေလ့က်င့္ရမွာ လို ့ ထင္ပါတယ္။”

ကိုျမစ္ေျပာသလို သြားၾကားထိုးတံေလး တစ္ေခ်ာင္း ေန ့စဥ္ ကိုယ္က ပစ္ေပးသိမ္းေပးေနရတာဟာ အလုပ္ၾကီး အခြင္က်ယ္ မဟုတ္ေပမယ့္...။ ဂရုမစိုက္တတ္သူ အဖို ့ ကိုယ့္ အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ညစ္ညမ္းေစတဲ့ အတြက္ ကိုယ္နဲ ့ အတူေနသူေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့အတြက္ ဒါဟာ မိမိရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ေလာကီေရး ကိုေတာင္ မျဖည့္ရွင္းႏုိင္ေသးေၾကာင္း ျပသေနပါတယ္။

ကဲ ဂရုစိုက္တတ္သူ အတြက္ေတာ့ ေဒါသထြက္ရသလိုပါပဲ....။ ေဘးလူအေနနဲ ့ အဲ့ဒီကေန ကုသိုလ္ရတာေပါ့ကြာ.... ေဒါသကို ထိန္းေပါ့ကြာလို ့ လြယ္လြယ္ေျပာႏုိင္ေနေပမယ့္.. ခံစားရတဲ့သူ မသက္သာလွပါဘူး...။

ဘာပဲေျပာေျပာ အရႈပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေနဆိုတာ အမႈိက္ပံုးထဲမွာ ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး ထိုင္ေနခိုင္းတာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

တစ္ကိုယ္ရည္သန္ ့ရွင္းမႈ မေကာင္းျခင္းဟာ ။ အရင္ဆံုးကိုယ့္ရဲ့ Personality ကို ထိခိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတြက္ၾကည့္ရင္ လူမ်ဳိးကိုပါ ထိခိုက္ေစပါတယ္။ အဲ့ဒါ ျမန္မာေတြေပါ့ ညစ္ပတ္လုိက္တာ ဆိုတာမ်ဳိးပါ။

က်ေနာ္ အစြန္းမ်ားေရာက္ေနသလားပဲ.... ကိုျမစ္နဲ ့ ေနာက္မွ ပိုစ့္တစ္ခု ေရးၿပီး ပို ့ေပးခ်င္ပါေသးတယ္... ကိုျမစ္ေရ..

စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရွာေဖြႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

လူတစ္ကိုယ္ အက်င္႕တစ္မ်ိဳးလို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္ေလ.
တစ္ခ်ိဳ႔လူေတြက မေနတတ္ေပမဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ႕လည္း ဒီလိုဘဲ ေနႏိုင္တာပါဘဲ။
အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ေနတဲ႔အခါ ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြက အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ႔ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ အေဆာင္ေနလာဖူးေတာ႔ ခုလိုမ်ိဳးေတြ ၾကံဳခဲ႔ဖူးလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါတယ္။
ဘယ္သူမွေတာ႔ ျပီးျပည္႔စံုတဲ႔သူဆိုတာ မရွိဘူးဆုိေတာ႔လည္း ...........

Anonymous said...

ကိစၥအားလံုုး ကုုိယ္လုုပ္ျပီးေျဖရွင္းေနတာထက္စာရင္ ကိစၥတစ္ခုုတည္း (အခန္းေျပာင္း သိုု ့လူေျပာင္း) ေျဖရွင္းလိုုက္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္တယ္။
အိုုင္အိုုရာ

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလးဖတ္ၿပီးေတာ့ မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား ေရးသြားၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ေဆြးေႏြးေပးၾကတာလည္း ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ ဒီဝတၳဳေလးကို ေရးျဖစ္ဖို႔ လံႈ႔ေဆာ္တဲ့အခ်က္၂ခ်က္ ရိွပါတယ္။ တစ္ခ်က္က ဘာကိုမွ ေသခ်ာမေတြးဘဲ ေနသာသလိုေနသူရဲ႕ ေဘးကလူအတြက္ မဖန္တီးရဘဲနဲ႔ အကုသိုလ္ေတြ ၊ ေဒါသတရားေတြ ပြားေနရတာကို ေရးခ်င္တာရယ္၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က တရားအလုပ္ကို ဦးစားေပးတာ မွန္ေပမယ့္ လူ႔ပါတ္ဝန္းက်င္မွာေနရင္ အလိုက္သင့္ေနတတ္ဖို႔လည္း အေရးၾကီးေၾကာင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကို ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မေပၚလြင္ဘူးလို႔ ခံစားမိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုလြင္ေအာင္လည္း မေရးခ်င္တာ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂရုတစိုက္ဖတ္ၿပီး ခံစားနားလည္ေပးၾကလို႔ ေက်းဇူးအထူးတင္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

လသာည said...

ပိုစ္ကိုဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်မိတယ္။ အဲလိုလူေတြ ရွိပါတယ္လို႔လည္း အထပ္ထပ္ေထာက္ခံမိပါေၾကာင္း..

ဇနပုဒ္ရြာသား said...

အင္းးတကယ္ပဲအဲ့လိုမ်ိဳးအလိုက္မသိတဲ့သူေတြနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္လည္းၾကံဳဖူးပါတယ္....ေတာ္ေတာ္ေလးသည္းခံရတယ္ဗ်ာ..ကိုယ့္ေရေျမမဟုတ္ေတာ့
ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းဘာမွေစာဒကတက္တာေတြမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းပါတယ္
အဓိကအားျဖင့္စိတ္ဒုကၡေရာက္တာေပါ့ေနာ္...
အင္းတရားသေဘာနဲ႔ပဲေျဖရေတာ့မွာပဲဗ်ာ...

Anonymous said...

သူတိုနဲ႔ေနရတာ ဆူးလွည္းကို စီးေနရသလိုပဲ။ ကိုယ့္တရားနဲ႔ကိုယ္ ေနေနတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ထိတာ၊ ခိုက္တာမ်ားလာေတာ့ သည္းခံစိတ္က တယ္မရွိေတာ့ဘူး။

ျမတ္မြန္ said...

အားလံုးကေတာ့ကိုယ္တရားနဲ့ကိုယ္တရားတယ္လို့ထင္ေနျကပံုပါပဲ။ဦးျမစ္ပိုစ့္ဖတ္ျပီးအိမ္ကိုလာလာေနတဲ့အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ကိုသြားသတိရမိတယ္။ျမင္ရေတြ့ရသူက ေဒါသျဖစ္ရတယ္ ဦးျမစ္ေရ ----။

ညယံ said...

အဲ့လို ရႈပ္ခ်င္တာေတြ ရႈပ္ယွတ္ခပ္ေအာင္ လုပ္ထားၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာေလာက္ ေဒါသထိပ္ေရာက္တာ မရွိဘူးရယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၿပာလိုက္ရင္ မဆိုင္သလိုက လုပ္တက္တာ။
အလိုက္မသိေသာသူႏွင့္ တခန္းတည္း အတူေနရတာလည္း တစ္ဒုကၡရယ္ ...

ROCK GUNNER said...

တကယ္ကို ေကာင္းတဲ ့အေရးသားပါပဲ ..
ကိုယ္ေတြ ့နဲ ့ဆင္ေနလို ့ အရမ္းသေဘာက်မိပါတယ္..
ဆက္လက္ေအာင္ၿမင္မႈေတြနဲ ့ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ပါေစ..

San San Htun said...

ကိုၿမစ္တို ့က တခန္းထဲ အတူမေနလို ့ ေတာ္ေသးတယ္။ စကၤာပူမွာေတာ့ အတူေန အခန္းေဖာ္ ဒုကၡေတြက စာဖြဲ ့လို ့ေတာင္ မကုန္ႏိုင္။ အခန္းၿပင္ မထြက္ဘဲ အိပ္ရင္း ဖုန္းေၿပာတာ ညတနာရီေက်ာ္။ ဟင္းခ်က္ၿပီးရင္ ေပပြေနတာေတြ။ ကိုၿမစ္ပို ့စ္က ခုေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေနတာပဲ ကြက္တိ။

ေဇယ်ာမိုး said...

ကြ်န္ေတာ္လည္းလက္ရွိကိုအဲဒီလိုအခန္းေဖာ္နဲ့
ႏွစ္ပါးသြားေနရတယ္ဗ်ာ....ခပ္ဆင္ဆင္ေလးေပါ့ဗ်ာ...ေကာင္းပါတယ္..
ဖတ္ရႈအားေပးသြားပါတယ္ဗ်ာ...ခင္မင္စြာျဖင့္
ေဇယ်ာ

ၾကယ္စင္အလင္း said...

အဲလုိ အခန္းေဖာ္ေတြနဲ့ေနခဲ့ဖူးပါတယ္.. အ၇င္ေနာက္ဆံုးေနခဲ့တဲ့အိမ္ကေတာ့ အဆုိးဆံုးပါပဲ။ အခုေတာ့ တကုိယ္တည္းငွါးေနေတာ့တယ္။ေအးခ်မ္းဆံုးပဲ။ ေနာက္ထပ္ အခန္းေဖာ္နဲ့အတူေန၇မွာေတာင္ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။

zin myo said...

ႀကိဳက္လိုု႕ share လိုက္မိပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းလညး္စာမိပါတယ္ :)

Moe Tain Nyo said...

ၾကိဳက္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ၿပီး လင့္ထားပါတယ္ ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္းေရ။

8Yar said...

အစ္ကို႕ ဝတၳဳတိုထဲကလို ခံစားရဖူးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ 8Yar ပါအစ္ကို။ အစ္ကိုနာမည္ကိုၾကားဖူးေပမဲ့ အခုမွေရာက္ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့ blog ေလးကိုလာလည္ဖို႕ဖိတ္ေခၚပါရေစ ခင္ဗ်ာ။

ဘာေန said...

ပါရမီ ျဖည္႔ေနရတယ္လို႔
မွတ္လိုက္ပါဗ်ာ ..
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေန
ပိုလုပ္လိုက္ရတယ္ဆိုတာေတြဟာ
တကယ္ေတြးၾကည္႔ရင္
သံသရာထဲမွာ က်င္လည္ေနတဲ႔
ကိုယ္႔အတြက္ ေကာင္းမွဳမွန္သမွ်ဟာ
ပါရမီျပည္႔ဖို႔အတြက္လို႔ မွတ္ထားတာ
ပိုျပီး သင္႔ေတာ္ေကာင္းမြန္ပါလိမ္႔မယ္ဗ်ာ ..။

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB