အငံု႔စိတ္

24 July 2012



စားလက္စာမုန္႔ကို ငံု႔ကိုက္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ “ဒုန္း” ခနဲ ျမည္သံ ႏွင့္အတူ ရပ္ထားသည့္ သူ႔ကား အနည္းငယ္လႈပ္ခါသြားသည္။ ေနာက္ကားတစ္စီးစီး၏ ဝင္တိုက္ျခင္းခံရသည္ဟု  ေတြးမိကာ 
ေနာက္လွည့္ၾကည့္စဥ္ ေနာက္္တစ္ႀကိမ္ “ဒုန္း” ခနဲျမည္ကာ ကားက ထပ္မံ လႈပ္ခါသြားျပန္သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ တရားခံကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ႔ကားကို ေနာက္ဘက္မွ ဝင္တိုက္ခံရျခင္းမဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္မွ ကားေနာက္ဖံုးကို လက္ျဖင့္ ထုေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူစိတ္တိုေတာင္းစြာျဖင့္ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ထုျပန္သည္။

“ဒုန္း”
“ေဟ့ေကာင္… ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ..ေျပာစမ္း”

သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ထိုသူမွေနာက္တႀကိမ္ထုရန္ ရြယ္ထားေသာ လက္ကို ျပန္ခ်ရင္း သူ႔ကို လွမ္းၿပံဳးျပ၏။ စိတ္မႏွံ႔သူဟုထင္၍ ေသခ်ာအကဲခတ္မိသည္။ အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ထားပံုက သာမန္လူမ်ား အတိုင္းသာျဖစ္သည္။ အသက္ကေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ခန္႔သာရိွမည္။ ဖ်တ္ခနဲၾကည့္၍ ဆတ္ခနဲမွတ္သားတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ စိတ္အာရံုအရ သည္လူငယ္ စိတ္မႏွံ႔သူ မဟုတ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ျပဳမိ္သည္။ 

“ စိတ္မရိွပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ မေနနိင္လြန္းလို႔ တင္းက်ပ္လာလြန္းလို႔ ထုမိလိုက္တာပါ”
ထိုအေျဖေၾကာင့္ သူ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲမွားေနၿပီထင္သည္။

“ဘာ… မေနနိင္လြန္းလို႔ ..ဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္ ပါတယ္ အစ္ကို ”
“ မင္း မေနနိင္တိုင္း ထုရေအာင္ ဒါ ဘာကားလဲ မင္း မသိဘူးလား။ ”
“ သိပါတယ္… ဒါ ရဲကားပါ။ ”

ကား၏ ေဆးေရာင္ႏွင့္ ပံုစံက ရဲကား ဆိုသည္ကို လူတိုင္းသိနိင္၍ ထိုအေျဖက မထူးဆန္း။ သို႔ေသာ္ ရဲကားမွန္း သိသိႏွင့္ မေနနိင္လြန္း၍ လက္သီးျဖင့္ထုမိသည္ဆိုေသာ ထိုလူငယ္ကိုေတာ့ အံ့အားသင့္သြားမိ၏။ ထို႔ျပင္ သူဝတ္ထားသည့္ ယူနီေဖာင္းကို ၾကည့္လွ်င္လည္း သူသည္ ရဲအရာရိွ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း အရြယ္ေရာက္သူတိုင္း သိနိင္သည္။ ယခုေတာ့ ရဲအရာရိွတစ္ဦး ရိွေနသည့္ ရဲကားကို တဒုန္းဒုန္းျဖင့္ လာထုေနသူကို အံ့ၾသစြာ ၾကံဳေနရၿပီ။ ပုဒ္မေပါင္းမ်ားစြာ ေခါင္းထဲ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေရာက္လာသည္။ သည္ေကာင္ အခ်ဳပ္ထဲ ဝင္ခ်င္ေနၿပီထင္သည္။ 

“မေနနိင္လြန္းလို႔ ထုမိရင္လည္းရဲစခန္းလိုက္ခဲ့ေတာ့”

လူငယ္က ရဲစခန္းဟု အသံၾကားခ်ိန္မွာလည္း တုန္လႈပ္ျခင္းမရိွ။ ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ ျပံဳးလိုက္ေသးသျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ေဝခြဲမရျဖစ္သြားရ၏။ထိုလူငယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္္ၾကည့္မိသည္။ အနက္ေရာင္ စေတကာ တီရွပ္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာေရာင္ကို တြဲဖက္ဝတ္ထားၿပီး ညစ္စုတ္စုတ္ပံုသ႑ာန္မ်ဳိး မေတြ႔ရ။ စိတ္မႏွံ႔သူ မျဖစ္နိင္ေၾကာင္း စိတ္ထဲမွ ထပ္မံအတည္ျပဳမိသည္။

“ က်ေနာ္ အျပစ္ရိွရင္လည္း စခန္းကို ေခၚသြားပါအစ္ကို။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အခုလို ဘာေၾကာင့္ လုပ္မိသလဲဆိုတာကိုေတာ့ အရင္နားေထာင္ေပးပါလား။ ရဲကားတစ္စီးကို လက္သီးနဲ႔ ထုလိုက္ရတာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က စိတ္အာသာကို ဖြင့္ဟခ်င္လြန္းလို႔ပါ”

“မင္းဟာက နဲနဲေတာ့ ဆန္းေနတာ အမွန္ပဲ။ အရက္သမားေတြေတာင္ ဘယ္ေလာက္မူးမူး အေဝးက ေရွာင္သြားၾကတဲ့ ရဲကားကိုမွ တမင္တကာ လက္သီးနဲ႔ လာထုတယ္ဆိုေတာ့….အင္း..”

“ အစ္ကို အခ်ိန္နဲနဲေလာက္ရရင္ နားေထာင္ေပးပါဗ်ာ။ လာပါခင္ဗ်ာ ဟိုလၻက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပပါ့မယ္။ အစ္ကိုၾကားဖူးေနက်မဟုတ္တ့ဲ အေၾကာင္းေလးေတြ
 ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။”

ရည္ရည္မြန္မြန္ဟန္ပန္ႏွင့္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ စကားသံတို႔ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို နားေထာင္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိသြားသည္။

“ကဲ.. ဒါဆိုလည္း လာကြာ”



လူငယ္က တက္တက္ၾကြၾကြျဖင့္ ေရွ႕မွဦးေဆာင္၍ လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားသည္။

“အစ္ကို ႀကိဳက္တာမွာဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေကြ်းမယ္”
“ဘာစားမလဲဆရာ”

အနားေရာက္လာသည့္ စားပြဲထိုးေလးကို လၻက္ရည္ႏွင့္ စမူဆာတပြဲမွာလိုက္သည္။

“ကဲ.. ဆိုစမ္းပါဦးကြာ။ ရဲကားကို လက္သီးနဲ႔ ထုရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို”
“ ဒီလိုပါအစ္ကို …. က်ေနာ္ မေန႔ကမွ နိင္ငံျခားကေန ျပန္ေရာက္တာပါ”
“ဟ… မင္းနိင္ငံျခားက ျပန္လာတာနဲ႔ပဲ မေထမဲ့ျမင္ လုပ္စရာလားကြ”
“အဲဒီသေဘာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာတာ ေလာသြားလို႔ပါ။ ေရလည္ေအာင္ရွင္းျပပါ့မယ္။ အျဖစ္က ဒီလိုပါ”

ထိုလူငယ္၏ စကားေၾကာင့္ သူ စိတ္ေလ်ာ့ကာ နားေထာင္ရန္ျပင္သည္။ လူငယ္က ခ်က္ခ်င္းစကားမစေသး။ ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲ ေရေႏြးျဖည့္ၿပီး သူ႔ေရွ႕သို႔ တစ္ခြက္ ခ်ေပးသည္။

“က်ေနာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က နိင္ငံျခား ထြက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ အသက္က ၂၁ ေက်ာ္ၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ အကိုႀကီးရာ တက္တက္ၾကြၾကြ စိတ္ကူးေတြ ေတာက္ပတဲ့ အနာဂတ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ သြားျဖစ္တာကလည္း အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ဆိုပါေတာ့။ ဟုိေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဗီဇာက သက္တမ္း တစ္လ ရတယ္။ အဲဒီတစ္လ ေက်ာ္သြားေတာ့ အိုဗာစေတး ဆိုတဲ့ ခုိးေနထိုင္ရတဲ့ ဘဝ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ လြယ္လြယ္ေခၚရင္ အို ဘဝ ဆိုပါေတာ့”

“ဟ... မင္းသူငယ္ခ်င္းက အဲဒီလို ျဖစ္မွာႀကိဳမေျပာဘူးလား”

“ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာက ခိုးေနရေပမယ့္ အလုပ္နဲ႔ အိမ္ အသြားအျပန္ကလည္း နီးတယ္။ စီမံခ်က္ေတြရိွရင္လည္း သတင္းႀကိဳရတတ္တာရယ္၊ စက္ရံုပိုင္ရွင္ကလည္း ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ရိွတာရယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒီကိစၥ သိပ္မေတြးေနေတာ့ဘူးေလ။ ဒီမွာကလည္း သိတဲ့ အတိုင္းပဲ မဟုတ္လား”

“ ထားပါ။ အဲဒီေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ ”

“ ဟိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ အသြားအျပန္ကလည္း နီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကိုရာ ဘဝဆိုတာ အလုပ္နဲ႔အိမ္ ႏွစ္ခုထဲမွ မဟုတ္တာ။ ေနရာအသစ္အဆန္းဆိုလည္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သြားခ်င္တာေပါ့။ စီမံခ်က္ေတြ ၾကိဳသိတယ္ဆိုတာလည္း တခ်ဳိ႕ေတြ အတြက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပါသြားတဲ့ လူေတြရဲ႕ သတင္းေတြ အျမဲ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ေရာဂါ တစ္ခု စြဲသြားေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဘာေရာဂါလည္း သိလား”

သူျပန္မေျဖေတာ့ လူငယ္က ဆက္ေျပာသည္။

“ ရဲ ေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါပါ။ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီေရာဂါ ျဖစ္ၾကတယ္။ အခု အစ္ကို႔လို ရဲဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ အရာရိွတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနဖို႔ ဆိုတာ စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ခဲ့ဖူးဘူး။ အေဝးကေန ရဲဝတ္စံုကို ရိပ္ခနဲေတြ႔တာနဲ႔ က်ေနာ့္ လက္ဖ်ားေတြ အလိုလို ေအးစက္လာတယ္။ ရဲကား မီးေရာင္ေတြ ရဲကားဥၾသသံေတြ ၾကားရင္ က်ေနာ္ အလိုလို ရင္တုန္တယ္။ ၿပီးရင္ သိပ္ဝမ္းနဲတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမ လစာရယ္ အေဖ့ရဲ႕ စက္ရံုဝန္ထမ္း လစာရယ္ ေပါင္းၿပီး က်ေနာ္တို႔ က်ပ္တည္းေပမယ့္ ရိုးသားစြာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ ခုခ်ိန္ထိ ရံုးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္လည္း မရိွခဲ့ပါဘူး။ 

အဲဒီလို ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ နိင္ငံရပ္ျခားမွာ အဖမ္းခံရမွာ၊ အခ်ဳပ္ထဲေနရမွာ သိပ္ေၾကာက္မိပါတယ္အစ္ကိုရာ။ ရဲကား အရိပ္အေယာင္ ျမင္ရၿပီးတိုင္း ရင္တုန္တယ္။ ၿပီးရင္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ဝမ္းနည္းတယ္။ စိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္ရလြန္းတယ္ဗ်ာ။ အိမ္မွာ ဘဲဥျပဳတ္ကို ဆားျဖဴးၿပီး စားခဲ့တာေတာင္ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ ေနခဲ့ၿပီးမွ အခုေတာ့ သိမ္ငယ္လိုက္ရတာဗ်ာ။ ေၾကာက္လန္႔ေနရတာဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္လို႔မရေသးဘူး။ အေဖတို႔ ရင္းႏွီးေပးလိုက္တဲ့ အိမ္ေပါင္ထားတဲ့ အေၾကြးွ မေက်ေသးဘူးေလ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ မွာ ဘယ္သြားသြား က်ီးလန္႔စာစားသလို ၾကည့္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ သြားရတယ္။ ရဲျမင္ရင္ လက္ဖ်ားေတြေအး ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အေမတို႔ကို အဲဒါေတြ မေျပာျပဘူးအကို။ ေျပာဖို႔လည္း မလိုဘူးေလ။”

လူငယ္က ေျပာလက္စ စကားရပ္ကာ ေရေႏြး ငံု႔ေသာက္သည္။ သူလည္း လၻက္ရည္ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ အိုဗာစေတးမ်ားအေၾကာင္း ၾကားဖူးေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ကိုယ္တိုင္ျပန္ေျပာျပသည္ မ်ဳိးမၾကံဳဖူးေသးပါ။ လူငယ္က စကားျပန္စ၏။

“ က်ေနာ္ ေနခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ မေမ့နိင္တဲ့ အျဖစ္ေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ေတြကုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔လည္း ေမ့လို႔ရမယ္ မထင္ပါဘူး။ အဲဒီအျဖစ္ေတြကို က်ေနာ္ ရင္ဖြင့္ေျပာျပခ်င္တယ္”

သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ အခ်ိန္အားေနသည္ထက္ ထိုလူငယ္ေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ဝင္စားေနမိသည္။

“ ဆက္ေျပာပါ ညီ”
“နိင္ငံျခားမွာ ခိုးေနရတဲ့ ဘဝက ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္းကိုေတာင္ ျပန္ေၾကာက္ရပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ကို က်ေနာ္ ခုထိ ထင္ထင္ရွားရွား ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနေသးတယ္။ ျဖစ္ခဲ့ပံုက ဒီလိုပါ…။”

“က်ေနာ္တို႔ အိုဗာစေတးေလာကမွာေတာ့ ဒီသတင္းက ေတာ္ေတာ္ ႀကီးသြားခဲ့တယ္။ သူ႔နာမည္က ေက်ာ္ထူးလြင္တဲ့။ သူကလည္း ခိုးေနတဲ့ အိုဗာစေတးသမားပါပဲ။ သူ႔စရိုက္ကေတာ့ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ပါတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နဲနဲ ေဟာင္ဖြာဖြာနိင္တယ္။ ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ သူကေရွ႕ဆံုးက ပါခ်င္တဲ့သူမ်ဳိးေပါ့။ လူတတ္ႀကီး လုပ္တတ္ေပမယ့္ စိတ္ရင္းေကာင္းၿပီး ကူညီတတ္တဲ့သူပါ။
 ျမင္လြယ္ေအာင္ေျပာရရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္တဲ့ စရိုက္မ်ဳိးေပါ့ အကိုရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့နားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးပိုင္တဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ရိွတယ္။ အဲဒီဆိုင္ကို ေက်ာ္ထူးလြင္က ညတိုင္း သြားထိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ သြားမထိုင္ျဖစ္ဘူးအကို။ အဓိကကေတာ့ ရဲေၾကာက္တာရယ္ အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ မခံနိင္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ေက်ာ္ထူးလြင္က ညတိုင္းသြားတယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒီဆိုင္မွာ ညဘက္လာထိုင္တဲ့ လူအမ်ားစုက တရားဝင္ေနထုိင္ခြင့္ကဒ္ ရိွတဲ့သူေတြပါ။ 

တစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာ္ထူးလြင္နဲ႔ အဲဒီဆိုင္မွာ အျမဲလာထိုင္တဲ့ မိုးသက္ဆိုတဲ့လူနဲ႔ စကားမ်ားၾကတယ္။ မိုးသက္က ေနထိုင္ခြင့္ကဒ္ ကိုင္ထားတဲ့သူေပါ့။ အဲဒီညက ေဘးလူေတြ ဝိုင္းဆြဲတာနဲ႔ စကားမ်ားရံု အဆင့္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ ေက်ာ္ထူးလြင္က အဲဒီလိုျဖစ္ထားတာကို ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေနာက္တစ္ညေရာက္ေတာ့လည္း ထပ္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီလို ညတိုင္းသြားျမဲသြားရင္းက စကားမ်ားထားၿပီး သံုးရက္ေျမာက္ညမွာ
ေက်ာ္ထူးလြင္ အဖမ္းခံရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဖမ္းခံရသလဲဆိုတာ ဒီေလာက္ဆို အစ္ကို မွန္းလို႔ရေလာက္ၿပီေပါ့။ ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ မိုးသက္ တိုင္လိုက္တာ။ တိုင္ပံုကိုက ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး တိုင္တာ အစ္ကို။ သိပ္ရင္နာဖို႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒီညက ေက်ာ္ထူးလြင္ အဖမ္းခံရခါနီးမွာ ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာ္ထူးလြင္က ဆိုင္ထဲမွာ ဆူညံေနလို႔ ဟိုဘက္က ေျပာတာ ေသခ်ာမၾကားရဘူးဆိုၿပီး ဆိုင္ျပင္ကို ဖုန္းထြက္ေျပာတယ္။

သူလည္း ဆိုင္ျပင္ေရာက္ေရာ လူႏွစ္ေယာက္က သူ႔လက္ကိုလာခ်ဳပ္တယ္။ မင္းကိုေမးစရာရိွလို႔ ဆိုၿပီး ေျပာသံလည္း ၾကားေရာ ေက်ာ္ထူးလြင္လည္း ေဆာာင့္ရုန္္းၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လြတ္ပါ့မလဲ။ ရဲေတြက သူေျပးမယ့္ေနရာမွာ ႀကိဳေစာင့္ေနၾကတာေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာ္ထူးလြင္ အဖမ္းခံရၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔ခံလိုက္ရေတာ့တယ္။ သူအဖမ္းခံရခါနီး ဝင္လာတ့ဲ ဖုန္းက ဘယ္သူဆက္တယ္ ထင္လဲ။ မိုးသက္ ဆက္တာအကို။ အဲေကာင္ကိုယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ရဲေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ကိုက္ထားတာတဲ့ေလ။ ဆိုင္နာမည္ေရာ ေက်ာ္ထူးလြင္ ဝတ္ထားတဲ့ အက်ၤ ီ အေရာင္ေရာ ေျပာၿပီး တိုင္တဲ့အျပင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆိုင္ထဲကေန ဖုန္းထြက္ေျပာလိမ့္မယ္ ဆိုၿပီးကို တိုင္တာ။ ၿပီးေတာ့မွ သူက ဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္တာေလ။ ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အကြက္ေစ့လိုက္သလဲဗ်ာ။”

“ဒါက က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ မေပ်ာက္နိင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေပါ့။ နိင္ငံျခားမွာ ရဲ ေတြ လဝက လို႔ေခၚတ့ဲ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး အရာရိွေတြတင္ ေၾကာက္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္းလည္း 
ေၾကာက္ရပါတယ္။ တခုခုျပႆနာတက္ရင္ ထိုးႀကိတ္ ေျဖရွင္းနည္းေတာင္ မသံုးၾကေတာ့ပါဘူး။ ရဲကိုတခ်က္ ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါပဲ။ ထိုးႀကိတ္ရင္ေတာင္ ဖူးေယာင္ဒဏ္ရာက ျပန္ေပ်ာက္နိင္တယ္ မဟုတ္လား။
ျပန္ပို႔ခံလိုက္ရရင္ ဘဝက အရိွန္ရပ္သြားနိင္တယ္ေလ။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတဲ့ နည္း ေပါ့ဗ်ာ။ ”


လူငယ္က ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ထ လာသည္အထိ ခံျပင္းစြာ ေျပာဟန္သည္ သူ႔ရင္ထဲသို႔ အလြယ္တကူ ကူးစက္သြားေစသည္။ ဒီလို အျဖစ္ေတြ ရိွသည္ တဲ့လား။ သူ႔စိတ္ထဲ ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားမိသည္။ လူငယ္က ေရေႏြးထည့္၍ သူ႔ေရွ႕ ခ်ေပးျပန္သည္။

“ေက်ာ္ထူးလြင္ ရဲ႕အျဖစ္က လူငယ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္ရာက စတာလို႔ နားလည္ေပးနိင္ရင္ေတာင္ ခံစားေပးဖို႔ မလြယ္တဲ့ အျဖစ္ေတြ ရိွေနေသးတယ္အစ္ကို။ ဒီအျဖစ္ကိုလည္း က်ေနာ္ မေမ့နိင္ေသးပါဘူး။”

“အဲဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ အဖမ္းခံရတဲ့အထဲ ပါသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ပါေတာ့မလို႔ပါပဲ။ ကံသီတယ္ပဲ ေျပာရမယ္နဲ႔တူတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဘးၿမိဳ႕ကို အုိင္းရင္းခေရာ့တီးဝိုင္း လာတဲ့ေန႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ဆီကို အိုင္စီရိႈး လာမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားထဲက က်ေနာ္တို႔အားလံုး အရမ္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ အိုင္းရင္းခေရာ့ခ္ တီးဝိုင္းရယ္ ေလးျဖဴ အငဲ မ်ဳိးႀကီး ဝိုင္ဝိုင္း တို႔ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ဂီတသူရဲေကာင္းေတြေလ။ အခုလို က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ေနရာအထိ လာဆိုမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္အပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုး ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကည့္ၾကမယ္လို႔ အားခဲၾကတယ္။ ေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကလည္း သြားမၾကည့္ဖူးပါဘူး။ အေဆာင္မွာေတာ့ စတိတ္ရိႈးအေခြေလး ဖြင့္ၿပီးၾကည့္ဖူးၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ 

သြားၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ ပထမဆံုး သတိရတာက ရဲကိစၥပဲ။ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးဆို ျမန္မာေတြ အလာမ်ားမယ္။ ဒီေတာ့ အဖမ္းအဆီးရိွနိင္တယ္ေလ။ ပြဲလက္မွတ္ေစ်းႀကီးတာက အဓိကျပႆနာမဟုတ္ဘဲ ရဲဖမ္းခံရမွာက တကယ့္ျပႆနာ ဆိုေတာ့ အားလံုးက စံုစမ္းၾကတယ္။ အဖမ္းအဆီးရိွမလား။ ပြဲစီစဥ္တဲ့သူေတြက တာဝန္ယူသလားဆိုၿပီး စံုစမ္းေတာ့ ပြဲစီစဥ္သူေတြက စတိတ္ရိႈးစင္အထိ ဝင္လာရတဲ့ ကိုက္ငါးရာ လမ္းအတြင္းကို တာဝန္ယူတယ္တဲ့။ က်န္တာေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္လာၾကေပါ့ေလ။ အဲဒီရက္ပိုင္း စီမံခ်က္ရိွတယ္လည္း မၾကားထားရဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားၾကည့္ၾကမယ္လို႔ ဆံံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။”

“ အဲဒီေန႔မွာ က်ေနာ္ ကံေကာင္းခ်င္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ မနက္ပိုင္း စက္ရံုထဲမွာ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေပၚကို စက္ပစၥည္းေသတၱာ ျပဳတ္က်တယ္။ အဲဒီဒဏ္နဲ႔ လမ္းလည္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္နိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔စတိတ္ရိႈးမလိုက္ရဘဲ ေနခဲ့ရဖို႔ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ သီခ်င္းေတြဆိုၿပီး စတိတ္ရိႈးသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာျမင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔
ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္အကိုရယ္ အဲဒီေန႔က အေဆာင္ကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ပဲ ျပန္ေရာက္လာနိင္ခဲ့တယ္။”

လူငယ္မွ ေျပာရင္း အနည္းငယ္ အသံတိမ္ဝင္ကာ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနသျဖင့္ သူလည္း လၻက္ရည္ခြက္ကို ေရက်င္းေနမိသည္။ ရဲအရာရိွ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မည္သို႔ဆက္ျဖစ္လာမည္္ကို သူ႔အေနႏွင့္ ႀကိဳသိေနေလၿပီ။ လူငယ္က ခဏနားၿပီးေနာက္ စကားျပန္ဆက္သည္။

“အဲဒီညက ညခုႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ဖုန္းဝင္လာတယ္။ စတိတ္ရိႈးသြားတဲ့အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္ လွမ္းဆက္တာအကို။ ၾကားရတဲ့သတင္းက ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ စတိတ္ရိႈးပြဲလုပ္တဲ့ လမ္းထဲမွာ ရဲ ရယ္ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး အဖြဲ႔ေတြ ေပါင္းၿပီး လမ္းပိတ္ၿပီးကို ဖမ္းတာတဲ့ဗ်ာ။ အခ်ဳပ္ကားခ်ည္းပဲ သံုးစီးပါလာတယ္တ့ဲ။ ျမန္မာအေယာက္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ အဖမ္းခံလိုက္ၾကရတယ္။ ဖုန္းဆက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတာင္ မနဲထြက္ေျပးလို႔ လြတ္ခဲ့ရတာ။ 
 အေဆာင္က ေကာင္ေတြဆို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္ေလ အဲဒီသတင္းၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာဗ်ာ အဲဒီညက ထမင္းေတာင္ မစားနိင္ဘူး။ အခုခ်ိန္ဆို ဟိုေကာင္ေတြေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေနၾကပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြပဲ တခ်ိန္လံုးဝင္ေနေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတြြထဲမွာေရာ က်ေနာ္လိုပဲ အေၾကြးမေက်ေသးသူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါမလဲဆိုတာပါ ေတြးမိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေတြကို အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ခိုးေနမိတဲ့ အျပစ္တခုကလြဲရင္ အလုပ္မွာလည္း မခိုမကပ္နဲ႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းရေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔မွာ ဒီလေတာ့ ဝင္ေငြပိုမ်ားၿပီဆိုၿပီးကို ေပ်ာ္ေနၾကရတာ။ တျခားမေကာင္းတဲ့ျပစ္မႈဆိုတာလည္း လုပ္ဖုိ႔ေနေနသာသာ အလုပ္ၿပီးရင္ အျပင္ကိုေတာင္ ေလွ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေလာက္အထိ အလုပ္တစ္ခုထဲပဲ အာရံုစိုက္ထားၾကတဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မွာ အျပစ္တခုရိွေနတယ္ေလ။ ခိုးေနမိတဲ့ ဘဝျဖစ္တာနဲ႔ က်န္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ ေနလည္း ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဘဝျဖစ္ရေတာ့တာပဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မထိုက္တန္တဲ့ အရာလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ စတိတ္ရိႈးၾကည့္ဖို႔သြားတယ္။ ေရာက္သြားတာက အခ်ဳပ္ထဲ။ အဲဒီညက က်ေနာ္ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်မိခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆိုးတဲ့၊ အဲဒီထက္ဆိုးတဲ့ဘဝေတြ ျပည္ပမွာ အမ်ားႀကီး ရိွေနေသးပါတယ္။ နိင္ငံျခားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အစာလည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္ဗ်ာ”

လူငယ္၏ စကားအဆံုးတြင္ သူပင့္သက္ရိႈက္မိသည္။ ဖမ္းဆီးျခင္းျဖင့္ အကြ်မ္းတဝင္ရိွေနသည့္ သူ ကိုယ္တိုင္ပင္ ၾကားခဲ့ရေသာ ဖမ္းဆီးခံရမႈကို စာနာေနမိသည္။ “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အစာ” တဲ့။ ဥပမာေလးက ေသသပ္သလို ထိရွလြန္းသည္။ စတိတ္ရိႈးဆီကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သြားၾကမည့္ လူငယ္မ်ား၊ အဆိုေတာ္ႏွင့္အတူသံၿပိဳင္လိုက္ဟစ္ေၾကြးရန္ အားခဲထားမည့္ ပရိတ္သတ္မ်ားကို သူအေတြးျဖင့္ပင္
ျမင္ေယာင္နိင္စြမ္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အဖမ္းအဆီးမ်ား လက္ေအာက္ေတြ ေၾကမြသြားမည့္
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား ၊ အျပန္အလွန္ ကူးစက္ေနမည့္ အပူလံုးမ်ား ၊ မည္္သူ႔ မည္္သူမွ မကယ္တင္နိင္မည့္ ဘဝမ်ားစြာ။ ထိုသူမ်ား အားလံုးသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ေနခဲ့သည္ဆိုသည့္အသိျဖင့္ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေလသည္။

လူငယ္ေလးလက္ကို သူလွမ္းဆုပ္ကာ အားေပးဟန္ျဖင့္ တခ်က္ဖ်စ္ညစ္လိုက္သည္။ လူငယ္က ျပံဳးျပေလသည္။

“အစ္ကို စိတ္ညစ္သြားၿပီလား။ ေျပာရအံုးမလား။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ အေၾကာင္းပါ”

လူငယ္ေလးထံတြင္ ရင္ဖြင့္ခ်င္စရာမ်ား က်န္ေနေသးသည္။ သူ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။

“ေျပာညီ... မင္းစိတ္ထဲရိွတာေတြ ထုတ္ေျပာလိုက္ပါ။”

“ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အစာလို႔ ခုနက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ အခုေျပာမွာက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ဂုတ္ေပၚခြစီးထားတဲ့ နတ္ဆိုးပါ အစ္ကို။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ အလုပ္မွာ အခ်ိန္ပို ဆင္းၿပီး အေဆာင္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ”

“အခ်ိန္ပိုဆင္းထားတာဆိုေတာ့ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနတာနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ျပန္လာရင္း တစ္ေနရာ 
ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဆက္တဲ့သူက အခန္းေဖာ္ထဲက တစ္ေယာက္ဆက္တာ။ ဒါနဲ႔ ဘာကိစၥရိွလဲလို႔ ထူးလိုက္ေတာ့ သူက ခပ္ေလာေလာပံုစံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္။ မင္းအခု ဘယ္ေရာက္ေနၿပီ လဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း အခုျပန္လာေနၿပီဆိုၿပီး ေျဖေတာ့ ျပန္မလာနဲ႔တဲ့ အေဆာင္မွာ ရဲေတြ
ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ သူလည္း ထြက္ေျပးရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို သတိရလို႔ လွမ္းေျပာတာတဲ့။ အဲဒီ သတင္း ၾကားေတာ့ က်ေနာ္ ထူပူသြားတယ္။ ရဲေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ အေဆာင္မွာ ရဲေတြဝိုင္းထားတယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ရင္ေတြတုန္ၿပီး လက္ေတြ ေျခေတြ ခ်က္ခ်င္းေအးတက္လာတာပဲ။
 ဒါနဲ႔ စိတ္ကို အတတ္နိင္ဆံုး ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းကို မသိတာ။ အေဆာင္မျပန္ရင္ ဘယ္ကိုသြားရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူးဗ်ာ။ စက္ရံုထဲပဲ ျပန္သြားရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိေပမယ့္ အဖမ္းခံလိုက္ရတဲ့သူေတြဆီက သတင္းရၿပီး ရဲေတြ စက္ရံုအထိ လိုက္လာမွာကိုလည္း ေတြးေၾကာက္မိျပန္တယ္။ စိတ္ကလည္း ထူထူပူပူနဲ႔ ဘာလုပ္ရမလဲ
 ေတြးေနသလို က်ေနာ္ ရပ္ေနမိတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကိုလည္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရတယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆို ဘယ္လမ္းက ေျပးရင္ လြတ္မလဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ အနားမွာ ရိွတဲ့ စတိုးဆိုင္ေလးထဲ ဝင္ၿပီး အေအးတစ္ဗူးဝယ္ ဆိုင္ဝမွာ မေယာင္မလည္လုပ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ အေဆာင္ဘက္ လမ္းေကြ႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ 
ရဲကားေတြကလည္း ထြက္လာတာ မေတြ႔ေတာ့ အခုထိ ဝိုင္းထားတုန္းပဲဆိုၿပီး အေဆာင္ျပန္လို႔လည္းမျဖစ္ ဘယ္သြားရမွန္းလည္း မသိနဲ႔ စိတ္အားငယ္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာကို ခံစားဖူးေတာ့တယ္။ အေဆာင္မွာကလြဲရင္ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ့သူကလည္း မရိွဘူးေလ။ ဒီဆိုင္အဝမွာလည္း အၾကာႀကီးရပ္ေနလို႔ မေကာင္းမွန္းသိေတာ့ သြားရမယ့္ ေနရာကိုပဲ ေခါင္းပူေအာင္ ေတြးမိေပမယ့္ ဘယ္သြားသြား ရဲနဲ႔တိုးမွာပဲလို႔လည္း စိတ္က ထင္ေနမိတယ္။ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း စတိုးဆိုင္ေရွ႕က တိုက္ေလွကား တံခါးပြင့္ေနတာ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ အၾကံရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ စတိုးဆိုင္က ေပါင္မုန္႔တလံုးရယ္ သတင္းစာတစ္ေစာင္ရယ္ကို ဝယ္ၿပီး အဲဒီတိုက္ေလွကားထဲ လွမ္းဝင္လိုက္တယ္။ 
တိုက္က ေလးထပ္တိုက္ဆိုေတာ့ အေပၚတက္ေအာက္ဆင္းဖို႔ ထားတဲ့ ေလွကားေျခရင္းမွာ က်ေနာ္ ထိုင္ၿပီး သတင္းစာေလး ေရွ႕မွာ ျဖန္႔ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အၾကံက ဒီလိုေလ။ အေပၚက ဆင္းလာသူပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ေပၚတက္မယ့္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ကို ျမင္ရင္ သတင္းစာ ဖတ္ေနတယ္လို႔ပဲ ထင္ေအာင္လို႔ေလ။ သတင္းစာက က်ေနာ္ မဖတ္တတ္ပါဘူး။ သူ႔နိိင္ငံသတင္းစာဆိုေတာ့ ဖတ္ေနတာျမင္ရင္ သူ႔နိင္ငံသားလို႔ ထင္သြားမွာပဲဆိုၿပီး ေရွ႕မွာခင္းထားတာ။ အဲဒီေတာ့မွ အခ်ိန္ကလည္း ကုန္ခဲလိုက္တာဗ်ာ။ ဟိုေကာင္ကလည္း ဖုန္းျပန္မဆက္လာဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း မဆက္ရဲဘူးေလ။ မေတာ္လို႔မ်ား ဟိုေကာင္အဖမ္းခံရၿပီး ဖုန္းက ရဲလက္ထဲေရာက္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဖုန္းျပန္မလာေတာ့ ဘယ္သူေတြ ပါလို႔ပါသြားမွန္းလည္း မသိရဘူး။ အေျခအေနေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးကုန္မွန္းလည္း မသိရဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ တစ္နာရီေလာက္ အဲဒီတိုက္ေလွကားထဲမွာ ေနၿပီးမွ ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဟိုေကာင္ဆက္တာ။ ဒါနဲ႔ မရဲတရဲ ထူးလိုက္ေတာ့ ျပန္လာလို႔ရၿပီတဲ့။ ရဲေတြျပန္သြားၿပီတဲ့။ ဘယ္သူေတြ အဖမ္းခံရေသးလည္း ထပ္ေမးေတာ့ မပါသြားဘူးတဲ့ သူေဌးကိုယ္တိုင္ လာရွင္းသြားတာတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်မိေတာ့တယ္။ အေဆာင္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ျပန္ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ ဒီေန႔အခ်ိန္ပိုဆင္းျဖစ္တာ ကံေကာင္းသြားတယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ရဲနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးမွာေလ။ အေဆာင္နားေရာက္ေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ အေဆာင္ဝင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္ေသးတယ္။ ဘာရဲကားမွ မရိွေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အေဆာင္ထဲ လွမ္းဝင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အခန္းထဲက ရီသံေတြ ထြက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အခန္းထဲဝင္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြကိုေတာင္
 ေနာက္လိုက္ေသးတယ္။ မင္းအဘေတြ ျပန္သြားလို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ေလ လို႔။ အဲဒီလို ေနာက္ေတာ့ သူတို႔က ဝိုင္းရီၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေမးတယ္။ ဒီေန႔က ဘာေန႔လဲသိလားတဲ့။ ဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔ေလလို႔ က်ေနာ္ကျပန္ေျဖေတာ့ ရီၾကပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့မွ ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ အစ္ကို။ မင္းကငတံုးတဲ့ ဒီေန႔က ဧပရယ္လ တစ္ရက္ေန႔တဲ့။ မင္းတို႔လို ငတံုးေတြကို ဧပရယ္ဖူး အရူးလုပ္တဲ့ ေန႔တဲ့ေလ။ လုပ္ရက္လိုက္ၾကတာဗ်ာ။ က်ေနာ္ျဖင့္ေလ အဲဒီအေျဖလည္း ၾကားမိေရာ မ်က္လံုးေတြ ျပာေဝသြားၿပီး စိတ္ေတြ လြတ္သြားတယ္။ အဲေကာင္ေတြအုပ္ထဲေျပးၿပီး ေတြ႔ရာအကုန္ လိုက္ကန္မိတယ္။ က်ေနာ္ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့့ ဟိုေကာင္ေတြက ဝိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ဘာတတ္နိင္မလဲ အစ္ကိုရာ စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုးဗ်ာ။ လူငယ္တိုင္း ေပ်ာ္ၾကတဲ့ေန႔ပဲ က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ အျပစ္ထပ္ေျပာလို႔ရမလဲ။ သူတို႔မွာလည္း ေပ်ာ္စရာ ရွာၾကံေနရတဲ့ဘဝဆိုတာက်ေနာ္ အသိဆံုးပဲဟာ။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းတာက အားလံုးေပ်ာ္ရတဲ့ေန႔မွာ က်ေနာ္က ဘာလို႔ ဒီလို နာက်င္ရတာလဲဆိုတာပဲ။ အဲဒီညက က်ေနာ္ မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုမိတယ္တဲ့။ က်ေနာ့္ ပါးစပ္္ကလည္း ဧပရယ္ဖူး ဧပရယ္ဖူး ဆိုၿပီး တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတယ္တဲ့ေလ။ ”

“ေသခ်ာပါတယ္အကို က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ဂုတ္ေပၚခြစီးထားတဲ့ နတ္ဆိုးပါပဲ”

လူငယ္က မ်က္ခြံကို လက္ခံုျဖင့္ ဖိသုတ္ရင္း စကားရပ္လိုက္သည္။ လူငယ္၏စကားဆံုးေတာ့ သူ႔တြင္ ျပန္ေျပာစရာ စကားလံုး မရိွခဲ့။ ၾကားခဲ့ရသမွ် အျဖစ္တိုင္းက ဆန္းၾကယ္ေနသလို ထိထိရွရွ ျဖစ္ေစခဲ့သည္ေတာ့ အမွန္ပင္။ သူမသိနိင္သည့္ ရင္နင့္စရာ ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာ ရိွနိင္ဦးမည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဆက္နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့။ ယခုပင္ ရင္ထဲ တင္းက်ပ္လွပါၿပီ။

“ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ၿပီး ေျခာက္ လ ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္မွာလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ စုနိင္ခဲ့တာရယ္ ခါးသီးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္မၾကံဳခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ရဲျမင္ရင္ လက္ဖ်ားေျခဖ်ား ေအးရတာေတြ၊ ရဲကားျမင္ရင္ ရင္တုန္ရတာေတြကို ထပ္မခံစားနိင္ခဲ့လို႔ က်ေနာ္
 ျပန္လာခဲ့တာပါ။ မေန႔က ျပန္လာတာေပါ့။ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို မေန႔က က်ေနာ္အျပည့္အဝ ခံစားရတယ္။ ကိုယ့္ေျမကို ျပန္လာၿပီဆိုတဲ့ အသိကိုက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုလြန္းတဲ့ ပီတိပါပဲ။ ဒီေန႔မနက္ က်ေနာ္ အေစာႀကီး အိပ္ယာႏိုးတယ္အကို။ လမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ေၾကာက္ရမယ့္သူ မရိွဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ခ်လံုျခံဳမႈေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ ပီတိေတြ ရေနတယ္”

“အဲဒါေတာ့ ငါ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာအတြက္ ရဲကားကို လာထုရတာတုန္း။ အဲဒါေရာ ပီတိပဲလား။ ငါဖမ္းမွာေရာ မေၾကာက္ဘူးလား”

“ ဖမ္းမွာ မေၾကာက္တာေတာ့့ မဟုတ္ပါဘူးအစ္ကို။ က်ေနာ္ ျပစ္မႈလုပ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ အဖမ္းခံရတယ္။ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ က်ေနာ္ ရိွတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္ လက္ခံနိင္တယ္ေလ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
 ေနရဲ႕နဲ႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား ေအးစက္ၿပီး ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဘဝထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္ဗ်ာ။ အခုခ်ိန္ဖမ္းမယ္ဆိုလည္း အဖမ္းခံရဲသြားၿပီအစ္ကို။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ သံတိုင္ေနာက္ထဲမွာ
 ေရာက္ေနရင္ေတာင္ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္ေျမဆိုတဲ့ အသိရိွေနတယ္ေလ”

ဘဝထဲက လာသည္ ထင္၏။ ထိုခံစားခ်က္ကိုေတာ့ သူ ေတြးမမွီ။ လူငယ္က ဆက္ေျပာသည္။

“ လူေတြမွာ အငံု႔စိတ္ဆိုတာ ရိွတယ္အစ္ကို။ ျပန္မလွန္ရဲ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေၾကာက္ေနရတဲ့သူေတြ သိမ္ငယ္ေနခဲ့ရတဲ့သူေတြမွာ အဲဒီအငံု႔စိတ္က အျမဲ အဆင္သင့္ရိွေနတယ္။ အထဲမွာ ဆူပြက္ေနတဲ့ မီးေတာင္လိုမ်ဳိးေပါ့။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အံုၾကြလာတတ္တယ္။ ေပါက္ကြဲလာတတ္တယ္။ က်ေနာ္အျမဲေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ရဲကားကို အခုမေၾကာက္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အငံု႔စိတ္ရဲ႕ အံုၾကြမႈေၾကာင့္ အစ္ကို႔ကားကို လက္သီးနဲ႔ ထုမိတာပါ။ ဖိစီးမႈတစ္ခုအတြက္ ထြက္ေပါက္ ေပးလိုက္မိတဲ့သေဘာပါ။ ဒါမွလည္း က်ေနာ့္မွာ မိုးေနတဲ့ အရိပ္ဆိုးေတြ မရိွေတာ့ဘဲ ဘဝကို သာမန္လူေတြလို ခရီးဆက္နိင္မယ္ ထင္မိတာလည္း ပါ ပါတယ္္။ ကားလည္း ဘာမွမျဖစ္သြားပါဘူးအစ္ကို။ ၿပီးေတာ့ တဒဂၤ စိတ္လြတ္ထြက္ခဲ့ရမႈကိုလည္း က်ေနာ္ အေလးအနက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ”

“အငံု႔စိတ္”.... “အတြင္းမွာ ဆူပြက္ေနတဲ့ ေခ်ာ္ရည္”... ရဲကားကို လက္သီးႏွင့္လာထုသည္မွာ ထိုမီးေတာင္ ပြင့္ထြက္လာျခင္းတဲ့လား။ လူသားဆန္သည့္ စိတ္ျဖင့္ ထိုမီးေတာင္ ေပါက္ကြဲမႈကို သူနားလည္ေပးလိုက္ပါသည္။

လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ သူတို႔ထြက္လာခ်ိန္တြင္ လူငယ္က ေကာင္းကင္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ သူေမာ့ၾကည့္သည့္အခါ ပ်ံလႊားငွက္ငယ္မ်ား လြတ္လပ္စြာ အုပ္စုဖြဲ႔ ပ်ံသန္းသြားၾကသည္ကို 
ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ နားလည္စြာျဖင့္ လူငယ္၏ ပုခံုးကို ပုတ္ကာ ျပံဳးျပလိုက္ေတာ့သည္။ 

။...........................................................။

ခင္မင္ေသာအားျဖင့္
ျမစ္က်ဳိးအင္း

37 comments:

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေတာ္ပါေသးရဲ့။ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာလုိ႔ရတဲ့ ရဲအရာရွိနဲ႔ ေတြ႔သြားလုိ႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ေဆးရုံေရာက္ေနမလားဘဲ။

ဘ၀ေတြထဲက တစ္စိပ္တစ္ေဒသ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတာင္ အေတာ္ေလး ရင္နာစရာေကာင္းမွေတာ့ ဒီထက္ဆုိးတဲ့ ဘ၀ပုိင္ရွင္ေတြ ႏုိင္ငံျခားမွာ ဘယ္လုိ ရုန္းကန္ေနရသလဲဆုိတာ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္မိပါတယ္။

ဒါနဲ႔... ဆျမစ္။
ေပ်ာက္လွခ်ည္လားဗ်။ သိပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြမ်ား က်သြားေလေရာ့သလားလုိ႔။ း))))

ဘုန္းဘုန္းေတာက္ said...

ေျပာႀကတယ္ေလ။ အသက္တစ္ရာသာ မေနရတာ အမႈေတြကေတာ့ ေထာင္နဲ႔ကိုခ်ီၿပီး ရင္ဆုိင္ရႏုိင္တယ္တဲ့။

သတင္းစာကို ဟန္ေဆာင္ဖတ္ေနတဲ့ပုံစံကို သေဘာက်တယ္။

သည္၀တၳဳကို ဖတ္ေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ဖူးေနတဲ့ မေလးနဲ႔စကၤာပူကို သြားသတိရမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မေလးကိုေပါ့။

တဂ်ီးမင္းေျပာသလုိပဲ ဒကာေတာ္ျမစ္က်ဳိးက ေပ်ာက္ေနတယ္ေနာ္။

mstint said...

မျမင္တာၾကာေပါ့ ေမာင္ျမစ္ေရ။ ဘဝရွင္သန္ေရးအတြက္ အရင္းအႏွီးကလည္း ႀကီးလိုက္တာေနာ္။ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္ သဲတစ္ဖုိဖိုၾကားမွာ ဧၿပီဖူးက လုပ္လိုက္ေသးတယ္ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

စံပယ္ခ်ိဳ said...

အင္း......ျဖစ္မွျဖစ္ရေလတယ္
ဒါမ်ဳိးေတြ ျမင္ရေတြ႔ရတာ မၾကာခဏဆုိေတာ႔
ရုိးေနပါျပီကုိျမစ္ေရ
“ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အစာ”
အဲဒီစကားလုံးေလးၾကိဳက္လုိ႔ ယူထားလုိက္တယ္
အရမ္းကုိအဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔စကားေလးမုိ႔ပါ
အေပ်ာ္မက္သူေတြ သိထားရမယ္႔စကားေလးလဲ
ျဖစ္ေနလုိ႔ပါရွင္----ျပန္သုံးဖုိ႔ ရွိလာခဲ႔ရင္ ကုိျမစ္ကုိ
အေၾကာင္းၾကားမွာပါရွင္
ေလးစားလွ်က္

သဒၶါလိႈင္း said...

လြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ဘဝေလးတစ္ခုကို လူတိုင္းေမွ်ာ္လင့္ၾကတာပဲ။ ကိုယ္ေနတဲ့အိမ္ပိုင္ေလးမွာ လြတ္လပ္မွ်တအဆင္ေျပမယ္ဆို ခုလိုဒုကၡဆိုးေတြ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပ့ါ။
ခ်မ္းေျမ႕ပါေစကိုျမစ္.။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ

အလင္းသစ္ said...

ဟုတ္ပအကိုရာ...ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္တဲ့ သူတခ်ိဳ႕မွာေတာင္ အဲဒီအငံု႕စိတ္ကို ေတြ႕ေနရတယ္.... ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရကိုလည္း အရွိန္အဟုန္နဲ႕ တိုးတက္လာေစခ်င္လွပါျပီ.... ဒါေပမယ့္ အကိုရာ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရမွာေတာင္မွ မ်က္ႏွာျဖဴ ႏွာေခါင္းေကာက္ေတြကိုဦးညြတ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္စိတ္မေပ်ာက္ေသးသူေတြကလည္း ခုထိကိ္ုရွိေနေသးတာ ရင္နာတယ္....တကယ္တမ္းက် သူမ်ားႏိုင္ငံကို သြားမယ္ဆိုရင္ ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ျပီး မသြားႏိုင္သမွ် မသြားတာပဲ ေကာင္းပါ တယ္အကိုရာ ...

sosegado said...

ဖိသိပ္ၿပီး မ်ဳိသိပ္ထားရတဲ့ အရာေတြဟာ
တုိက္ဆုိင္မႈ ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကန္ထြက္လာစျမဲပါ၊
“စိတ္”လည္းအပါအဝင္ပါ၊
“အငံု႔စိတ္”.... ဆုိၿပီး ေရးထားတာေလးကုိ သေဘာက်မိပါသည္။
နားေထာင္ေပးလုိက္တဲ့ ရဲအရာရွိႏွင့္ ေျပာျပလုိက္တဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္တုိ႕က ေရာဂါတစ္ခုကို ကုသလုိက္တယ္လုိ႔ ထင္မိပါသည္၊
Depressive illness ေတြ အစျပဳတဲ့ mild depression ဟာ ဖိသိပ္ မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့စိတ္က အစတစ္ခုျဖစ္ပါသည္၊
Deficit Disorder အထိ မေရာက္ေအာင္ပါ။

ျမေသြးနီ said...

ျပည္ပေရာက္လူငယ္ေတြရဲ႕
ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ပညာသားပါပါနဲ႔ လွစ္ဟျပလိုက္တာေလး လွတယ္ ကိုျမစ္ေရ။ သေဘာေကာင္းၿပီး စာနာနားလည္တတ္တဲ့ ရဲနဲ႔တိုးမိတာ ေတာ္ေသး။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာလည္း ကြိသြားႏိုင္ေလာက္တယ္။ လူငယ္စိတ္ဆိုတာ ဖိေလ ၾကြေလ။ ၿမိဳသိပ္ထားသမွ်ေတြကို အခုလို ဖြင့္အံထုတ္ျပလိုက္ခြင့္ မရပဲ ႀကိတ္မွိတ္ေနၾကရသူေတြ ရွိေနမွာပဲေနာ္။

ျမေသြးနီ said...

ျပည္ပေရာက္လူငယ္ေတြရဲ႕
ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ပညာသားပါပါနဲ႔ လွစ္ဟျပလိုက္တာေလး လွတယ္ ကိုျမစ္ေရ။ သေဘာေကာင္းၿပီး စာနာနားလည္တတ္တဲ့ ရဲနဲ႔တိုးမိတာ ေတာ္ေသး။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာလည္း ကြိသြားႏိုင္ေလာက္တယ္။ လူငယ္စိတ္ဆိုတာ ဖိေလ ၾကြေလ။ ၿမိဳသိပ္ထားသမွ်ေတြကို အခုလို ဖြင့္အံထုတ္ျပလိုက္ခြင့္ မရပဲ ႀကိတ္မွိတ္ေနၾကရသူေတြ ရွိေနမွာပဲေနာ္။

ေမာင္သီဟ said...

သူ႔ေရေျမေဒသမွာ အလိုက္သင္႔ေနတတ္ထုိင္တတ္ျဖစ္ဖုိ႔ လုိသဗ်ာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာတခ်ဳိ႕ကေတာ႔ အေနထုိင္ မတတ္ဖူး (ကုိယ္႔ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္းရသလို)
အခက္ခဲမ်ဳိးစုံရွိေပမယ္႔ တခ်ဳိ႕အခက္ခဲေတြက်ေတာ႔ ကုိယ္ ေနတတ္ထုိင္တတ္ရင္ မႀကံဳရေပဖူး မေနတတ္သူေတြအတြက္ေတာ႔ ဆုိပါေတာ႔ ကုိေက်ာ္ထူးလြင္လုိေပါ႔ဗ်ာ

ႏြယ္ေအး said...

ဟာဗ်ာ .... း( ခံစားရတယ္ း((((

ေမဓာ၀ီ said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္း ...
စိတ္မေကာင္းရင္းနဲ႔ ဖတ္ ...
အဆံုးသတ္ေတာ့မွ ...
သက္ျပင္းခ်မိတယ္ ...
တကယ့္အျဖစ္ကို အေျခခံေရးထားသလားပဲ ... ပီျပင္လြန္းတယ္။

သိ ဂၤ ါ ရ said...

အငုံ႔စိတ္ ... အငံု႔စိတ္ ... ကိုျမစ္က်ဳိး ဆိုလိုတာကို သေဘာေပါက္မိပါတယ္ ။ ေရႊျပည္က ရဲေတြက အဲလို စာနာစိတ္ ထားတတ္ပါ႔မလား ဆိုတာေတာ႔ သံသယ ရွိမိတယ္ ။ ရွိေကာင္းလည္း ရွိမွာေပါ႔ေလ ... ဒါေပမယ္႔ ... ရွားလိမ္႔မယ္ ထင္တယ္ ။ အေတြးသက္သက္ပါပဲ ခင္ဗ်ာ ... :)

ညီလင္းသစ္ said...

ဒီေန႔ေခတ္မွာ အိုဗာစေတးေတြ အေၾကာင္းကို လူတိုင္းလိုလို ၾကားဖူးေပမယ့္ အခုလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စီကာစဥ္ကာ သိလိုက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္၊ ဟိုကရဲ ေၾကာက္ခဲ့သလို ဒီကရဲလည္း ေၾကာက္ရတယ္ကြ ဆိုၿပီး ရဲအရာ႐ွိက ပံုစံမေပးဘဲ စာနာ၊ နားလည္ေပးလို႔ ေတာ္ေသးတယ္..။ း)

Unknown said...

စာေရး သိပ္ေကာင္းတာပဲ

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အဲ႕လို အငံုစိတ္ေတြနဲ႕ ရပ္တည္ေနၾကရတဲ႕ အေဝးေရာက္ ေမာင္နွမေတြကို စာနာမိပါရဲ႕အကို...:(

မိုးဇက္ said...

ေအးဗ်ာ ဧပရယ္ဖူးမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥမွာေတာ့ အေတာ္ထိတယ္ ၊ ကားကိုထုတဲ့ ခံစားမႈကို စာဆံုးခံနီးသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ ၾကက္သီးေတြပါ ျဗန္းကနဲထသြားတယ္
အေရးကလဲ ညက္သကိုးဗ် ............

မင္းေနေ၀း said...

စိတ္၀င္တစားနဲ႕ကို ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ ....
စာမဖတ္ရတာၾကာသြားျပီ

...အလင္းစက္မ်ား said...

အားယား....... ဘဂ်ီးျမစ္တုိ ့ လုပ္ခ်လိုက္မွျဖင့္ ၾကက္သီးထတယ္ဗ်ာ။ ကိုျမစ္ ေရးသမွ်ေတြလိုမ်ဳိးပဲ။ က်ေနာ့ အသိကရင္ေလးေတြ ဆို အဲ့လိုပဲ ေျပာၾကတယ္။

သူတုိ ့ရန္ကုန္ျပန္သြားရင္ (ရန္ကုန္ကို မေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြ) ျမိဳ့ထဲမွာ အားရ ပါးရ လမ္းေလ်ာက္သတဲ့။ မိုးရြာရြာ ေနပူပူ လမ္း အရွည္ၿကီး ေလ်ာက္သတဲ့ေလ။

ကိုျမစ္ေရးသမွ် ရွင္းေနတာပဲ။ အားက်တယ္။

ညီရဲ said...

ရင္ကို တိုက္ရိုက္ကို ထိတာပါလား ကိုျမစ္ေရ... ကၽြန္ေတာ္ မေလးမွာ ေနခဲ့တုန္းကလဲ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ဘဝေတြကိုေတာင္ ေတြ ့ဖူးေတာ့ စာနာနားလည္မိတယ္... မေလးမွာကေတာ့ အိုမွ မဟုတ္ဘူး အမွန္ေတြလဲ ရဲကို ေၾကာက္ရတယ္... အဲဒီက ရဲေတြ အားၾကီး ညစ္စုတ္ပတ္တယ္ဗ်... ရဲအျပင္ လုတဲ့ လူေတြ ရန္ကိုလဲ ေၾကာက္ရတဲ့ သူတို ့ေတြ ဘဝက တကယ္ကို သနားစရာပါ ကိုျမစ္ရာ...

Anonymous said...

ဒီလိုုရဲမ်ဳိးနဲ ့ေတြ ့မွာဘဲဆုုိျပီးေတာ့ေတာ့ရဲကားကုုိသြားမထုုရဲပါဘူးရွင္။ သိပ္၀တၳဳဆန္သြားမွာေပါ့သြားထုုရင္။ း)
အုုိင္အိုုရာ

San San Htun said...

တပုဒ္ဆို ဆိုသေလာက္ပဲ ကိုၿမစ္ေရ..ထိမိတယ္..

kiki said...

ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ဆိုရင္ ..အေျခအေနေတြ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားနိုင္ေလာက္ပါရဲ့ ။ တိုင္းတပါးကလူေတြ ကိုယ္တို့ ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာ “ အို” ဘဝ နဲ့ လာျပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကမလားပဲ..
အဲဒီအခ်ိန္က် သူတို ့..ျပန္ငံု ့ ေပါ့ ..။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ .. ကိုယ္တို ့ပဲ ငံု ့ေနၾကရတာ .. ခံျပင္းလွတယ္ ..

ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လင္ျပင္) said...

ေကာင္းလိုက္တာ
ဖတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္။။။
လူငယ္ေတြရဲ႕ အငံု႕စိတ္ဆိုတာကို နားလည္ခံစားမိလို႕ ဇာတ္လမ္းထဲက လူငယ္ေလးနဲ႕ ထပ္တူ ခံစားမိပါတယ္။
ဟုတ္တာမွန္တာေတြ လုပ္ေနရက္နဲ႕ ေၾကာက္ေနရတဲ႕ လူငယ္ေတြရဲ႕ဘဝက အားလံုးဘဲ လြတ္ကင္းၾကပါေစ...

ျမတ္မြန္ said...

မေက်နပ္တာေလးတစ္ခုကေတာ့ အသားထဲက ေလာက္ထြက္တာေလး တစ္ခုကို ..
ဒီထက္မက ေပါက္ကြဲသင့္တာ..
ရဲဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုေတာင္ နာၾကည္းေလာက္ပါရဲ႕..

ဒီပိုစ့္တစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိတိုင္း
ေဒါသအနည္းငယ္ေတာ့ ထြက္မိရဲ႕..ပိုစ္႔ထဲက ဘဝေတြ ပီျပင္လြန္း၏။

အစဥ္ေလးစားလွ်က္

An Asian Tour Operator said...

ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနသလိုခံစားရတယ္။

Anonymous said...

Really Touch Full Article....
Life are not much different..
especially..Malay,Singapore,Thailand...

(Really Touch me..ကိုျမစ္..)

မ..မ said...

ဘ၀ထဲမွ ခါးသီးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ
စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းေတြ
ဖတ္ရႈခဲ့ပါတယ္
ေလာကဓံရဲ့ ရိုက္ပုတ္ခ်က္ဖတ္ေနရင္း တိုင္းတပါးမွာ မေျပလည္ေသာဘ၀ေတြ
သိျမင္ရင္းမ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္

ေႏြလ said...

ဒီဝတၳဳေလးကို ေရႊအျမဳေတမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္
တင္းက်ပ္မႈေတြကို ခံစားရပါတယ္
စကားေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ႏွစ္သက္မိတယ္ဗ်

" ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနရဲ႕နဲ႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား ေအးစက္ၿပီး ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဘဝထက္ေတာ့
အမ်ားႀကီး သာပါတယ္ဗ်ာ။ အခုခ်ိန္ဖမ္းမယ္ဆိုလည္း
အဖမ္းခံရဲသြားၿပီ အစ္ကို။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ သံတိုင္ေနာက္ထဲမွာ
ေရာက္ေနရင္ေတာင္
ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္ေျမဆိုတဲ့ အသိရိွေနတယ္ေလ "

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ျမစ္ေရ႕....

စာဖတ္ရင္း မေလးမွာႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုေတာင္ ျပန္သတိရမိေသးတယ္။
ကိုယ္တို႔အိမ္ကေနၿပီး ႏွစ္ေစ့တာကိုမျပန္ပဲ ေကအယ္လ္ကို ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေပါ့။ သူလည္း အဲ့ဒီလိုပဲ...။
အိုၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆိုက္ကို၀င္သလိုကို ျဖစ္လာတာ။ ကိုယ္တို႔ေနတဲ့အိမ္ကို ေကအယ္လ္ကေန သူျပန္လာလည္ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ႐ိုး႐ိုးသားသား လာေခါက္တာေတာင္မွ အခန္းထဲကို ေျပး၀င္ပုန္းေတာ့တာပဲ။ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႔ဗ်ား....။
ဘိုင္ဒေ၀း...
မေတြ႔တာၾကာၿပီ။
ေနေကာင္းတယ္၊ အဆင္ေျပတယ္ဟုတ္...?

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္.....

၀ိ၀ိ said...

၀တၳဳေလးက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလြန္းလို ့တစ္ခါတည္း
ေမ်ာသြားပါတယ္

ေရႊၿမိဳ႕သူ said...

ၿပည္ပေရာက္ ၿမန္မာေတြရဲ႕
ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို
ပီပီၿပင္ၿပင္ ပံုေဖာ္ထားတာပါပဲလား

Anonymous said...

buy tramadol tramadol high how much - tramadol dosage 15 pound dog

Anonymous said...

phentermine weight loss buy phentermine cheap online no prescription - buy phentermine hcl online

ဒီေနရိုင္းသစ္ said...

ဒီ စာမူေလးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားမိတယ္..
ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ မရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကိုလြမ္းတယ္
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရွိေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ စိတ္
လမိုင္းမကပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ရင္နာတယ္...။ဒီလိုစာမ်ိဳး
ဖတ္ရရင္ ရင္နာတယ္ ..

ဆက္လက္အားေပးေနပါမည္....

Unknown said...

အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ နဲ႔ အေဝးမွာရုန္းကန္ေနရတဲ႕ဘဝေတြကုိစာနာမိပါတယ္။ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေတာင္မ်က္ရည္ဝဲမိပါတယ္။ဆက္အားေပးေနပါမယ္။က်န္းမာပါေစအကို။

Anonymous said...

[url=http://buyaccutaneorderpillsonline.com/#17352]accutane cost[/url] - accutane online without prescription , http://buyaccutaneorderpillsonline.com/#17671 generic accutane

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB