သင္သည္ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္...

(၁)

အစာရွာတဲ့အဖြဲ႔ထဲက ေရွ႕ေျပးတပ္သား ေမာင္နီ အူယားဖားယားနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို လာအေၾကာင္းၾကားခ်ိန္က လူေတြရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ဆိုရင္ ညအခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ...။ က်ဳပ္တို႔ ရဲ႕အႀကိဳက္ဆံုး စားစရာေတြထဲမွာပါတဲ့ ေပါင္မုန္႔ အႀကီးႀကီးကို ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔လည္း လူေတြလို ေန႔ရယ္ညရယ္ ေရြးမေနေတာ့ပါဘူး အဖြဲ႕၀င္ေတြ ခ်က္ခ်င္းစုစည္းၿပီး ေမာင္နီအေနာက္က တန္းစီ ထလိုက္လာၾကတာပဲ...။

က်ဳပ္တို႔အတြက္ေတာ့ ေန႔ရယ္ညရယ္လို႔ မရိွပါဘူး...။ အစာရွာဖို႔အတြက္ဆို အခ်ိန္မေရြးထၾကြလံု႔လ ရိွရမယ္ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနအိမ္တည္ေဆာက္ဖို႔နဲ႔ အစာရွာဖို႔ တာ၀န္က က်ဳပ္တို႔တာ၀န္ပဲေလ...။ က်ဳပ္တို႔က ခင္မ်ားတို႔လို လူေတြ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ မေလာက္ေလး မေလာက္စားဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ေတာင္ နိမ့္နိင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုက လူေတြထက္ေတာ့ စနစ္တက်ရိွတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ။

အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆို ခင္မ်ားတို႔လူေတြမွာ လူစုရတာနဲ႔ တာ၀န္ခြဲေ၀ေရး ေကာ္မတီ အရင္ဖြဲ႔ရတာနဲ႔ ဒီၾကားထဲသက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ နာမည္ေကာင္းရမယ့္ ေနရာေတြမ်ားဆို ေပးရကမ္းရၿပီး ေနရာရဖို႕ ၀ိုင္းအံုေနၾကတာပဲ...။ ဒါေတာင္ေျပာခ်င္ၾကေသးတယ္ ပ်ားရည္စက္မွာ ပုရြတ္ဆိတ္အံုေနတဲ့ အတိုင္းပဲတဲ့...။ ဥပမာကေတာ့ ျမင္သာထင္သာရိွပါရဲ႕ဗ်ာ..။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ႕ ႏိႈင္းတာကိုေတာ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။

က်ဳပ္တို႔ပုရြတ္ဆိတ္ေတြမွာ အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ၾကတာပဲဗ်..။ လူေတြရဲ႕ စိတ္အတိုင္း သာဆို သားေဖာက္ဖို႔တာ၀န္ယူရတဲ့ ေနရာမွာ ၀ိုင္းအံုေနၾကမွာပဲ...။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာဘာမွမထားဘူး ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ဖို႔ပဲသိတယ္...။ သားေဖာက္တဲ့တာ၀န္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို႔ အဖြဲ႔ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ မျမင္မိဘူး...။ ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ေရး တာ၀န္ယူရတဲ့ အဖြဲ႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရတာပဲ....။

ယုတ္စြအဆံုးဗ်ာ မ်ဳိးဆက္ျပန္႔ပြားဖို႔ တခ်ိန္လံုး ကေလးေတြ ေမြးေပးေနရတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ အမေတြကိုလည္း က်ဳပ္ကၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတို႔ကေမြး က်ဳပ္တို႔ကေကြ်းေပါ့ဗ်ာ...။ အားလံုးကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ၾက သလိုကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဂုဏ္ယူရတာပါပဲ...။

အခုေတာ့ ေမာင္နီက သူေတြ႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အစာကို လာေျပာတာနဲ႔ က်ဴပ္တို႔ လည္းခ်က္ခ်င္းထလိုက္လာၾကတာ ခရီးေတာင္အတန္ငယ္ေပါက္ေရာေပါ့...။ က်ဳပ္တို႔ေရွ႕နဲ႔ေနာက္မွာလည္း တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕၀င္တခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းရံၿပီး လိုက္ပါလာၾကတယ္..။ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕အတြက္ေတာ့ အေသခံတပ္သားေတြေပါ့ဗ်ာ။ ရန္သူေတြ႔ရင္ တိုက္ခိုက္သလို လမ္းခရီးမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ မ်ဳိးႏြယ္ေတြ ကိုလည္း ေနတဲ့ေနရာအထိ ေရာက္ေအာင္ျပန္သယ္တဲ့ တာ၀န္ ယူၾကတယ္ေလ.။

က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြရဲ႕သက္တမ္းက လူေတြရဲ႕ ျပကၡဒိန္နဲ႔ဆို ၁၀ ႏွစ္သက္တမ္း ကေန ႏွစ္ ၅၀ထိ ရိွတယ္။ ေတာနက္ေတြထဲမွာေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးေတြဆိုလည္း အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ၾကတယ္ ...။ က်ဳပ္တို႔က အမ်ဳိးမ်ားတယ္...လက္ဆင့္ကမ္းသယ္လာခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြအရဆို က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ အမ်ဳိးေပါင္း ကိုးေထာင္ေက်ာ္ရိွတယ္ဆိုပဲ...။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မ်ဳိးႏြယ္ေပါင္း ၁၂၀၀၀အထိရိွတယ္ဆိုၿပီးေျပာၾကျပန္တယ္...။

က်ဳပ္တို႔သက္တမ္းက ဆယ္ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လို အစာရွာတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ တိုက္ခိုက္ေရးတာ၀န္ယူရတဲ့ အဖြဲ႔ေတြအတြက္ေတာ့ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ပါပဲဗ်ာ...။ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ေလာက္ရိွတဲ့ အစာေလးအတြက္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာရဲ႕အဆေပါင္းမ်ားစြာရိွတဲ့ လူေတြရဲ႕ လက္နဲ႔ဖိသတ္ျခင္းခံရတာပါပဲ...။

သားေဖာက္တာ၀န္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို႔အဖြဲ႕ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ရွည္ေနနိင္တယ္..။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ေစာေစာေသသြားလို႔လည္း ၀မ္းနည္းမေနပါဘူး..။ ေနခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္မ်ဳိးႏြယ္စု အေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ...။ ကိုယ့္အမ်ဳိးအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ရွာေဖြေကြ်းေမြးမယ္ ဒုကၡမေပးဘူးဆို က်ဳပ္တို႔ပုရြတ္ဆိတ္ ျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါတယ္ေလ။

ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ေနတာက လူေနထူထပ္တဲ့ၿမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ စားစရာ ရွာရလြယ္သလို ေသဖို႔လည္း လြယ္တယ္ဆိုပါေတာ့..။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေသမွသာေသေရာ မေသခင္ေတာ့ အစာကိုရေအာင္ရွာရမွာပဲ...။ က်ဳပ္တို႔ တ၀မ္းတခါး အတြက္မ်ားေတာ့ မပူပါဘူးေလ။ အခုဟာက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕တာ၀န္အရ မ်ဳိးဆက္ေလးေတြအတြက္ အစာရွာေပးရေတာ့ ေန႔ရယ္ညရယ္ မေရြးနိင္ပါဘူး..။

က်ဳပ္တို႔က အစာကိုေတြ႔ရင္ အရည္အျဖစ္သာသယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ကေလးေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ သယ္လာတဲ့အရည္ေတြ ျပန္အန္ထုတ္ျပီး ေကြ်းေမြးရတာပါပဲ။ အစာခဲလိုက္ကို သယ္သြားၿပီး က်ဳပ္တို႔ အသိုက္ အျမံဳေရာက္မွအရည္ထုတ္ၿပီး စားၾကတဲ့အခါလည္း ရိွတာေပါ့ေလ...။

ေရွ႕ေျပးတပ္သားေမာင္နီတို႔အဖြဲ႔ လူးလားေခါက္တုန္႔နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေနၾကတယ္...။ သူတို႔ခင္မ်ာ ခ်ီတက္ လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္က အဖြဲ႕၀င္ေတြကို စိတ္မေလွ်ာ့ဖို႔ မၾကာခင္မွာ က်ဳပ္တို႔လိုခ်င္တဲ့အစာကို ေတြ႔ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးတေကာင္ခ်င္းစီကို လိုက္ၿပီးအားေပးေနၾကတာပါပဲ...။

စားပြဲခံုအျမင့္ႀကီးေပၚမွာ ရိွတဲ့ အစာအတြက္ က်ဳပ္တို႔သြားရတဲ့ခရီးလမ္းက ပင္ပန္းလြန္းတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာရတာ က်ဳပ္ေကာင္ေတြလည္း ေမာပန္းေနေလာက္ေရာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ေခါင္းပိုင္း ရင္ဘက္ပိုင္း နဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ပိုင္းဆိုျပီး သံုးပိုင္းရိွတဲ့အထဲမွာမွ ၀မ္းဗိုက္ပိုင္းက ပိုေလးလြန္းတယ္။ ျပင္ညီ ေပၚမွာသြားေနရင္ မသိသာေပမယ့္ အခုလို႔ မတ္ေစာက္တဲ့ ေနရာေတြကို တက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။

နာမက်န္းျဖစ္ေနရဲ႕နဲ႔ အစာသယ္ဖို႔ လိုက္လာတဲ့ အဖြဲ႕၀င္ႏွစ္ေယာက္လည္း လမ္းတ၀က္မွာတင္ ျပဳတ္က် သြားၿပီလို႔ အဆင့္ဆင့္သတင္းေပးလို႔ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါဟာ ဘ၀ပဲ မဟုတ္လား။ အခုေလာက္ဆို တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕၀င္ေတြက အသိုက္အျမံဳေတြဆီ ျပန္သယ္သြားေလာက္ ေရာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးေတြကို ေသဆံုးသြားသည္ျဖစ္ေစ ဒဏ္ရာရ သြားသည္ျဖစ္ေစ အသိုက္အျမံဳဆီေတာ့ ရေအာင္ျပန္ေခၚၾကတာက်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဓေလ့ပါပဲ။

က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အစာဆီကိုေတာ့ မၾကာခင္မွာေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ေမာင္နီ ခုနက လာေျပာထားလို႔ က်ဳပ္တို႔ တက္ၾကြ ေနမိတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေနတာက အလင္းေရာင္ေတြ မေရာက္ခင္ က်ဳပ္တို႔ ရည္ရြယ္ရာကို ေရာက္နိင္ပါ့မလား ဆိုတာပါပဲ...။ က်ဳပ္မႀကိဳက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြက မနက္လင္းခါစနဲ႔ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္ေတြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ အစာရွာရခက္သလို က်ဳပ္တို႔ေသဖို႔လည္း ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားတယ္ေလ။ ညနက္သန္းေခါင္နဲ႔ ေန႔ခင္းေန႔လည္ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အစာရွာဘို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ စိတ္ေအးလက္ေအးရွာ နိင္သလို အစာကိုလည္း မ်ားမ်ားစုမိတတ္တယ္။

အခုေရာင္နီရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို ခံစားရစျပဳလာၿပီဆိုေတာ့ မၾကာခင္မွာမိုးလင္းေတာ့မွာ ေသခ်ာေနျပီေပါ့ က်ဳပ္တို႔ အခ်ိန္မွီနိင္ ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႔ကိုေမွ်ာ္ေနမယ့္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ က်ဳပ္တို႕ ေရွ႕ဆက္ေနရအံုးမွာပဲ...။

(၂)

ႏိုးစက္ရဲ႕စူးစူးရွရွျမည္သံေၾကာင့္ ႏိုးလာမိသည္ ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကြ်တ္ခနဲ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ အိပ္ခြင့္ရေသးရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ ေတြးမိေပမယ့္ မျဖစ္နိင္မွန္းသိလို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္လိုက္ရေတာ့သည္။ ၾကည္လင္လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေခါင္းကိုပါေရေလာင္းခ်ဳိးလိုက္သည္။

အလုပ္သြားဖို႔ ဖိနပ္စီးေနရင္း ထမင္းစား စားပြဲေပၚက ညကလက္က်န္ေပါင္မုန္႔ အပိုင္းအစ တခ်ဳိ႕တြင္ ပုရြတ္ဆိတ္တို႕ ၀ိုင္းအံုခဲေနၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္အနံ႔ခံေကာင္းတာပဲ ေတြးမိရင္း လက္ႏွင့္ ေတာက္ထုတ္ပစ္လိုက္မိသည္။

ေပါင္မုန္းအပိုင္းအစတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပုရြတ္ဆိတ္တို႔ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံသြားေတာ့သည္...။


~~~~~~~~

တစ္ေန႔ေသာမနက္ခင္းမွာ တန္းစီၿပီးသြားေနတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ တခ်ဳိ႕ကို ျမင္မိရာကေန ဒီ၀တၳဳတိုေလးကိုေရးဘို႔ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတေန႔လံုးကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိတာက ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ႔ တူတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား တခ်ဳိ႕ကိုပါပဲ...။

မ၀ေရစာေလးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြကို ေတြးမိပါတယ္...။
ရွင္သန္မႈအတြက္ ဖိသတ္ရက္တဲ့ လက္မည္းေတြကိုလည္းေတြးမိပါတယ္...။
လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ေတာက္ထုတ္ခံရတဲ့ ဘ၀ေတြကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။

ဆက္ၿပီးေတြးမိတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း တေန႔ေန႕တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာလာနိင္ပါတယ္ အရာရာကို ဖန္ဆင္းနိင္ ေတာက္ထုတ္နိင္တဲ့ လက္တစံုကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္လာနိင္ပါတယ္...။ အဲဒီအခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕မေတာ္တဆမႈနဲ႔ေတာင္ ဘယ္ဘ၀ေတြကိုမွ မေတာက္ထုတ္ပစ္ဘို႔ပါပဲ...။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အစာေရစာ ေပါၾကြယ္၀တဲ့ေနရာ လာျပီး ရွာေဖြေနရတဲ့ ဘ၀တူ ပုရြတ္ဆိတ္တေကာင္ပဲ မဟုတ္လား....။

အေရးမၾကီးဘူးထင္ရေသာလုပ္ရပ္တခုသည္ တျခားသူတို႔၏ ပုတ္ထုတ္ခံလိုက္ရေသာ ဘဝ လည္းျဖစ္တတ္သည္...။

(ပုရြတ္ဆိတ္ေတြႏွင့္ပါတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ကို ဘာသာျပန္ျပီး ရယူထားပါတယ္...
အဓိက ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ရုန္းကန္ရင္း ႏွစ္ျမဳပ္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ အေၾကာင္းမို႔လို႔
ပုရြတ္ဆိတ္ေတြႏွင့္ ပါတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္မွားယြင္းခဲ့ လိုအပ္ခဲ့ပါက သီးခံေစခ်င္ပါတယ္...။)