သင္သည္ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္...

12 August 2009



(၁)
အစာရွာတဲ့အဖြဲ႔ထဲက ေရွ႕ေျပးတပ္သား ေမာင္နီ အူယားဖားယားနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို လာအေၾကာင္းၾကားခ်ိန္က လူေတြရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ဆိုရင္ ညအခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ...။ က်ဳပ္တို႔ ရဲ႕အႀကိဳက္ဆံုး စားစရာေတြထဲမွာပါတဲ့ ေပါင္မုန္႔ အႀကီးႀကီးကို ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔လည္း လူေတြလို ေန႔ရယ္ညရယ္ ေရြးမေနေတာ့ပါဘူး အဖြဲ႕၀င္ေတြ ခ်က္ခ်င္းစုစည္းၿပီး ေမာင္နီအေနာက္က တန္းစီ ထလိုက္လာၾကတာပဲ...။

က်ဳပ္တို႔အတြက္ေတာ့ ေန႔ရယ္ညရယ္လို႔ မရိွပါဘူး...။ အစာရွာဖို႔အတြက္ဆို အခ်ိန္မေရြးထၾကြလံု႔လ ရိွရမယ္ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနအိမ္တည္ေဆာက္ဖို႔နဲ႔ အစာရွာဖို႔ တာ၀န္က က်ဳပ္တို႔တာ၀န္ပဲေလ...။ က်ဳပ္တို႔က ခင္မ်ားတို႔လို လူေတြ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ မေလာက္ေလး မေလာက္စားဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ေတာင္ နိမ့္နိင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုက လူေတြထက္ေတာ့ စနစ္တက်ရိွတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ။

အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆို ခင္မ်ားတို႔လူေတြမွာ လူစုရတာနဲ႔ တာ၀န္ခြဲေ၀ေရး ေကာ္မတီ အရင္ဖြဲ႔ရတာနဲ႔ ဒီၾကားထဲသက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ နာမည္ေကာင္းရမယ့္ ေနရာေတြမ်ားဆို ေပးရကမ္းရၿပီး ေနရာရဖို႕ ၀ိုင္းအံုေနၾကတာပဲ...။ ဒါေတာင္ေျပာခ်င္ၾကေသးတယ္ ပ်ားရည္စက္မွာ ပုရြတ္ဆိတ္အံုေနတဲ့ အတိုင္းပဲတဲ့...။ ဥပမာကေတာ့ ျမင္သာထင္သာရိွပါရဲ႕ဗ်ာ..။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ႕ ႏိႈင္းတာကိုေတာ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။


က်ဳပ္တို႔ပုရြတ္ဆိတ္ေတြမွာ အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ၾကတာပဲဗ်..။ လူေတြရဲ႕ စိတ္အတိုင္း သာဆို သားေဖာက္ဖို႔တာ၀န္ယူရတဲ့ ေနရာမွာ ၀ိုင္းအံုေနၾကမွာပဲ...။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာဘာမွမထားဘူး ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ဖို႔ပဲသိတယ္...။ သားေဖာက္တဲ့တာ၀န္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို႔ အဖြဲ႔ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ မျမင္မိဘူး...။ ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ေရး တာ၀န္ယူရတဲ့ အဖြဲ႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရတာပဲ....။


ယုတ္စြအဆံုးဗ်ာ မ်ဳိးဆက္ျပန္႔ပြားဖို႔ တခ်ိန္လံုး ကေလးေတြ ေမြးေပးေနရတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ အမေတြကိုလည္း က်ဳပ္ကၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတို႔ကေမြး က်ဳပ္တို႔ကေကြ်းေပါ့ဗ်ာ...။ အားလံုးကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ၾက သလိုကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဂုဏ္ယူရတာပါပဲ...။


အခုေတာ့ ေမာင္နီက သူေတြ႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အစာကို လာေျပာတာနဲ႔ က်ဴပ္တို႔ လည္းခ်က္ခ်င္းထလိုက္လာၾကတာ ခရီးေတာင္အတန္ငယ္ေပါက္ေရာေပါ့...။ က်ဳပ္တို႔ေရွ႕နဲ႔ေနာက္မွာလည္း တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕၀င္တခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းရံၿပီး လိုက္ပါလာၾကတယ္..။ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕အတြက္ေတာ့ အေသခံတပ္သားေတြေပါ့ဗ်ာ။ ရန္သူေတြ႔ရင္ တိုက္ခိုက္သလို လမ္းခရီးမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ မ်ဳိးႏြယ္ေတြ ကိုလည္း ေနတဲ့ေနရာအထိ ေရာက္ေအာင္ျပန္သယ္တဲ့ တာ၀န္ ယူၾကတယ္ေလ.။


က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြရဲ႕သက္တမ္းက လူေတြရဲ႕ ျပကၡဒိန္နဲ႔ဆို ၁၀ ႏွစ္သက္တမ္း ကေန ႏွစ္ ၅၀ထိ ရိွတယ္။ ေတာနက္ေတြထဲမွာေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးေတြဆိုလည္း အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ၾကတယ္ ...။ က်ဳပ္တို႔က အမ်ဳိးမ်ားတယ္...လက္ဆင့္ကမ္းသယ္လာခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြအရဆို က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ အမ်ဳိးေပါင္း ကိုးေထာင္ေက်ာ္ရိွတယ္ဆိုပဲ...။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မ်ဳိးႏြယ္ေပါင္း ၁၂၀၀၀အထိရိွတယ္ဆိုၿပီးေျပာၾကျပန္တယ္...။
က်ဳပ္တို႔သက္တမ္းက ဆယ္ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လို အစာရွာတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ တိုက္ခိုက္ေရးတာ၀န္ယူရတဲ့ အဖြဲ႔ေတြအတြက္ေတာ့ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ပါပဲဗ်ာ...။ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ေလာက္ရိွတဲ့ အစာေလးအတြက္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာရဲ႕အဆေပါင္းမ်ားစြာရိွတဲ့ လူေတြရဲ႕ လက္နဲ႔ဖိသတ္ျခင္းခံရတာပါပဲ...။
သားေဖာက္တာ၀န္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို႔အဖြဲ႕ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ရွည္ေနနိင္တယ္..။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ေစာေစာေသသြားလို႔လည္း ၀မ္းနည္းမေနပါဘူး..။ ေနခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္မ်ဳိးႏြယ္စု အေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ...။ ကိုယ့္အမ်ဳိးအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ရွာေဖြေကြ်းေမြးမယ္ ဒုကၡမေပးဘူးဆို က်ဳပ္တို႔ပုရြတ္ဆိတ္ ျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါတယ္ေလ။


ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ေနတာက လူေနထူထပ္တဲ့ၿမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ စားစရာ ရွာရလြယ္သလို ေသဖို႔လည္း လြယ္တယ္ဆိုပါေတာ့..။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေသမွသာေသေရာ မေသခင္ေတာ့ အစာကိုရေအာင္ရွာရမွာပဲ...။ က်ဳပ္တို႔ တ၀မ္းတခါး အတြက္မ်ားေတာ့ မပူပါဘူးေလ။ အခုဟာက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕တာ၀န္အရ မ်ဳိးဆက္ေလးေတြအတြက္ အစာရွာေပးရေတာ့ ေန႔ရယ္ညရယ္ မေရြးနိင္ပါဘူး..။


က်ဳပ္တို႔က အစာကိုေတြ႔ရင္ အရည္အျဖစ္သာသယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ကေလးေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ သယ္လာတဲ့အရည္ေတြ ျပန္အန္ထုတ္ျပီး ေကြ်းေမြးရတာပါပဲ။ အစာခဲလိုက္ကို သယ္သြားၿပီး က်ဳပ္တို႔ အသိုက္ အျမံဳေရာက္မွအရည္ထုတ္ၿပီး စားၾကတဲ့အခါလည္း ရိွတာေပါ့ေလ...။


ေရွ႕ေျပးတပ္သားေမာင္နီတို႔အဖြဲ႔ လူးလားေခါက္တုန္႔နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေနၾကတယ္...။ သူတို႔ခင္မ်ာ ခ်ီတက္ လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္က အဖြဲ႕၀င္ေတြကို စိတ္မေလွ်ာ့ဖို႔ မၾကာခင္မွာ က်ဳပ္တို႔လိုခ်င္တဲ့အစာကို ေတြ႔ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးတေကာင္ခ်င္းစီကို လိုက္ၿပီးအားေပးေနၾကတာပါပဲ...။


စားပြဲခံုအျမင့္ႀကီးေပၚမွာ ရိွတဲ့ အစာအတြက္ က်ဳပ္တို႔သြားရတဲ့ခရီးလမ္းက ပင္ပန္းလြန္းတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာရတာ က်ဳပ္ေကာင္ေတြလည္း ေမာပန္းေနေလာက္ေရာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ေခါင္းပိုင္း ရင္ဘက္ပိုင္း နဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ပိုင္းဆိုျပီး သံုးပိုင္းရိွတဲ့အထဲမွာမွ ၀မ္းဗိုက္ပိုင္းက ပိုေလးလြန္းတယ္။ ျပင္ညီ ေပၚမွာသြားေနရင္ မသိသာေပမယ့္ အခုလို႔ မတ္ေစာက္တဲ့ ေနရာေတြကို တက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။


နာမက်န္းျဖစ္ေနရဲ႕နဲ႔ အစာသယ္ဖို႔ လိုက္လာတဲ့ အဖြဲ႕၀င္ႏွစ္ေယာက္လည္း လမ္းတ၀က္မွာတင္ ျပဳတ္က် သြားၿပီလို႔ အဆင့္ဆင့္သတင္းေပးလို႔ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါဟာ ဘ၀ပဲ မဟုတ္လား။ အခုေလာက္ဆို တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕၀င္ေတြက အသိုက္အျမံဳေတြဆီ ျပန္သယ္သြားေလာက္ ေရာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးေတြကို ေသဆံုးသြားသည္ျဖစ္ေစ ဒဏ္ရာရ သြားသည္ျဖစ္ေစ အသိုက္အျမံဳဆီေတာ့ ရေအာင္ျပန္ေခၚၾကတာက်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဓေလ့ပါပဲ။


က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အစာဆီကိုေတာ့ မၾကာခင္မွာေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ေမာင္နီ ခုနက လာေျပာထားလို႔ က်ဳပ္တို႔ တက္ၾကြ ေနမိတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေနတာက အလင္းေရာင္ေတြ မေရာက္ခင္ က်ဳပ္တို႔ ရည္ရြယ္ရာကို ေရာက္နိင္ပါ့မလား ဆိုတာပါပဲ...။ က်ဳပ္မႀကိဳက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြက မနက္လင္းခါစနဲ႔ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္ေတြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ အစာရွာရခက္သလို က်ဳပ္တို႔ေသဖို႔လည္း ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားတယ္ေလ။ ညနက္သန္းေခါင္နဲ႔ ေန႔ခင္းေန႔လည္ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အစာရွာဘို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ စိတ္ေအးလက္ေအးရွာ နိင္သလို အစာကိုလည္း မ်ားမ်ားစုမိတတ္တယ္။


အခုေရာင္နီရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို ခံစားရစျပဳလာၿပီဆိုေတာ့ မၾကာခင္မွာမိုးလင္းေတာ့မွာ ေသခ်ာေနျပီေပါ့ က်ဳပ္တို႔ အခ်ိန္မွီနိင္ ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႔ကိုေမွ်ာ္ေနမယ့္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ က်ဳပ္တို႕ ေရွ႕ဆက္ေနရအံုးမွာပဲ...။




(၂)

ႏိုးစက္ရဲ႕စူးစူးရွရွျမည္သံေၾကာင့္ ႏိုးလာမိသည္ ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကြ်တ္ခနဲ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ အိပ္ခြင့္ရေသးရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ ေတြးမိေပမယ့္ မျဖစ္နိင္မွန္းသိလို႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္လိုက္ရေတာ့သည္။ ၾကည္လင္လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေခါင္းကိုပါေရေလာင္းခ်ဳိးလိုက္သည္။


အလုပ္သြားဖို႔ ဖိနပ္စီးေနရင္း ထမင္းစား စားပြဲေပၚက ညကလက္က်န္ေပါင္မုန္႔ အပိုင္းအစ တခ်ဳိ႕တြင္ ပုရြတ္ဆိတ္တို႕ ၀ိုင္းအံုခဲေနၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္အနံ႔ခံေကာင္းတာပဲ ေတြးမိရင္း လက္ႏွင့္ ေတာက္ထုတ္ပစ္လိုက္မိသည္။

ေပါင္မုန္းအပိုင္းအစတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပုရြတ္ဆိတ္တို႔ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံသြားေတာ့သည္...။


~~~~~~~~


တစ္ေန႔ေသာမနက္ခင္းမွာ တန္းစီၿပီးသြားေနတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ တခ်ဳိ႕ကို ျမင္မိရာကေန ဒီ၀တၳဳတိုေလးကိုေရးဘို႔ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတေန႔လံုးကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိတာက ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ႔ တူတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား တခ်ဳိ႕ကိုပါပဲ...။

မ၀ေရစာေလးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြကို ေတြးမိပါတယ္...။
ရွင္သန္မႈအတြက္ ဖိသတ္ရက္တဲ့ လက္မည္းေတြကိုလည္းေတြးမိပါတယ္...။
လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ေတာက္ထုတ္ခံရတဲ့ ဘ၀ေတြကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။

ဆက္ၿပီးေတြးမိတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း တေန႔ေန႕တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာလာနိင္ပါတယ္ အရာရာကို ဖန္ဆင္းနိင္ ေတာက္ထုတ္နိင္တဲ့ လက္တစံုကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္လာနိင္ပါတယ္...။ အဲဒီအခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕မေတာ္တဆမႈနဲ႔ေတာင္ ဘယ္ဘ၀ေတြကိုမွ မေတာက္ထုတ္ပစ္ဘို႔ပါပဲ...။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အစာေရစာ ေပါၾကြယ္၀တဲ့ေနရာ လာျပီး ရွာေဖြေနရတဲ့ ဘ၀တူ ပုရြတ္ဆိတ္တေကာင္ပဲ မဟုတ္လား....။

အေရးမၾကီးဘူးထင္ရေသာလုပ္ရပ္တခုသည္ တျခားသူတို႔၏ ပုတ္ထုတ္ခံလိုက္ရေသာ ဘဝ လည္းျဖစ္တတ္သည္...။

(ပုရြတ္ဆိတ္ေတြႏွင့္ပါတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ကို ဘာသာျပန္ျပီး ရယူထားပါတယ္...
အဓိက ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ရုန္းကန္ရင္း ႏွစ္ျမဳပ္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ အေၾကာင္းမို႔လို႔
ပုရြတ္ဆိတ္ေတြႏွင့္ ပါတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္မွားယြင္းခဲ့ လိုအပ္ခဲ့ပါက သီးခံေစခ်င္ပါတယ္...။)

48 comments:

Sein Lyan Tun said...

အိုးးး မိုင္ ေဂါ့


အိုင္ အမ္ သည္ ဖတ္စ္



ဟားးဟားးဟားးး

ခြိခြိ

ေမ်ာက္ေမ်ာက္

mgphonemyint said...

ပုရြက္ဆိတ္ေလးပါလား..း)

Anonymous said...

ပုရြက္ဆိတ္အဖြဲ႕ထဲမွာ သားေဖာက္တဲ့ အဖြဲ႕ထဲ ပါမယ္ဗ်ိ႕.. အဟီးဟီး...........။ အဲဒီေနရာ ရဖုိ႔ ဘာပဲ ေပးရ.. ေပးရ.....။
ခက္တယ္ဗ်.... လူတုိင္းမွာ လာဘဆိုတာ ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ... က်ေနာ့္အၿမင္ေပါ့ေလ... ဘုရားကုိေစာ္ကားလုိစိတ္နဲ႔ ေၿပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိတာ နားလည္ေပးပါ... ဒီလုိပါ ဘုရာေတာင္းမွ ငါ.... ဘုရား ၿဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္... တနည္းအားၿဖင့္ ေလာဘလုိ႔ပဲ ေၿပာရမလား.... ဒီေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ သာမာန္လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ကုိယ့္မိသားစု ၾကီးပြားဖုိ႔ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ၾကိဳးစား တဲ့ေနရာမွာ တခါတေလ မထင္မွတ္ပဲ ပုတ္ထုတ္လုိက္သလုိ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္သြားမွာပဲ၊ တခါတေလ တမင္လုပ္တာလဲ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာပဲ၊ တခါတေလ မသိလုိက္တာလဲ ရွိမွာပဲ၊ ကုိယ္ဆုိရင္ေရာ သူတုိ႔ေနရာမွာဆုိရင္ ဒီလုိ မလုပ္ဘူးလုိ႔ မေၿပာႏုိင္ဘူးေလ။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဒီလုိေၿပာသလဲဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြဟာ တခ်ဳိ႕ဆုိ ႏုိင္ငံေရးသမား အမည္ခံၿပီး လုပ္စားေနၾကတာေတြ ကုိပဲ ၾကည့္ေလ အသံေကာင္းဟစ္ၿပီး လုပ္စားေနၾကတာ မၿမင္ခ်င္ အဆုံးပါ..။ အကုန္လုံးကုိေၿပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဆုိတာ ကုိၿမစ္က်ဳိး သေဘာေပါက္မွာပါ။ ဆုိေတာ့ကာ... ......
ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ...... ကုိၿမစ္က်ဳိးအင္း ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ ေလးလုိ ၿဖစ္လာရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့ဗ်ာ...။

thawzin said...

အင္း
မွတ္သားစရာေကာင္းသလို သင္ခန္းယူစရာလဲ ျဖစ္ပါတယ္.... အပုတ္ထုတ္မခံရေအာင္လဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလဲ အႏၱရယ္ၾကည့္ေရွာင္တတ္ေအာင္လဲ ေနတတ္ရမယ္ေလ...
အကိုအင္း...က ကၽြန္ေတာ့္ အီးေမးလ္ လိပ္စာ ေတာင္းတာဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ .... thawzin.blog@gmail.com ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘေလာ္ကာ နယ္ျခားမိတ္ေဆြ နည္းေနပါေသးတယ္...... ေက်းဇူးပါ

ေမဇင္ said...

သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ပုံျပင္ေလးပါပဲ.... ဟုတ္တယ္.. ကိုအင္း ဘာေျပာခ်င္လဲ ဆိုတာ နားလည္ ခံစားမိပါတယ္..။

ဝက္ဝံေလး said...

လာျပီး ေျပာတာ မဖတ္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ျပီးမွ အဟုတ္လာဖတ္မယ္ အုိေက ေနာ္ မ်ားဂတိတည္တယ္ မတည္ရင္ ကိုရီးယားမင္းသားနဲ႔ညားပါေစ ေတာ္ ေဟာ္ေဟာ္

မယ္႔ကိုး said...

ပုရြတ္ဆိတ္ပုံျပင္ေလးက ေကာင္းလိုက္တာ။

Angel Shaper said...

အိုးးးးးးးးးးးး
ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေကာင္းတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္လိုု ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ သိတတ္မႈ၊ လူဆန္မႈ အဲ ပုရြက္ဆိတ္လို တာ၀န္သိတတ္၊ ယူတတ္ဖို ့၊ စည္းလံုးဖို ့၊ နိုးႀကားတက္ႀကြဖို ့ လိုအပ္သလို မေတာ္တဆေလးေတာင္ ဘယ္ဘ၀ကိုမွ မေတာက္ထုတ္မိေအာင္ ဆင္ျခင္သတိျပဳရမယ္။ အဟုတ္ပါဗ်ာ။။။
ပိုျပီးေလးစား အားက်ပါတယ္။
ေတြးစရာ၊ မွတ္စရာ၊ လိုက္နာစရာအားလံုးနဲ့ ျပန္သြားျပီ ေက်းဇူး ေက်းဇူးးးးး

kiki said...

ဖြားကိတို ့ ေရႊျပည္ၾကီးသား ၊ သမီးေတြ ဒီပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြလို စည္းကမ္းရွိၾကမယ္။ စည္းလံုးညီညြတ္ၾကမယ္ ၊ ေရသာမခိုဘဲ တက္ညီ လက္ညီ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ လိုခ်င္တာေတြ ရေနတာ ၾကာျပီေနာ္ ...
ခုေတာ့ သူတလူ ငါတမင္း ။
ကိုယ့္ ျမင္း ကိုယ္စိုင္း၊ စိတ္ဝမ္းေတြ ကြဲ ။ ေရသာခို တဲ့အေကာင္ေတြ မ်ားေနေတာ့ ...
ဟင္းးးး ( သက္ျပင္းခ်သံ ပါ.. ။ ထမင္း နဲ ့ဟင္း မဟုတ္ပါ )

ပုရြက္ဆိတ္ပဲ လုပ္ရရင္ေကာင္းမလား။။
ခါခ်ဥ္ ၾကီး လုပ္မယ္ ... ဒါမွ သူမ်ားကို ကိုက္နုိင္မွာ ..မာန္မၾကီးတဲ့ ခါခ်ဥ္ေနာ္ .. ေတာ္ၾကာ ေန ေတာင္လာျဖိဳခိုင္းေနမစိုးလို့ ။။
ေပါင္မုန့္ေတာ့ မဝါးခ်င္ေတာ့ဘူး ...
တျခား ဘာဝါးစရာ ရွိေသးလည္း ... လက္တို့ လိုက္ ..

Beauty Studio USA Branded Store said...

ဒီအယူအစနဲ႔ အေတြးေလးက အရမ္းေကာင္းတာပဲ သူငယ္ခ်င္းေရ။အစဖတ္ေနတုန္းက ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြ အေၾကာင္းေတြးရင္း ေနာက္အဆံုးသတ္ၾကေတာ့မွ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဟာ ဘဝတူေတြျဖစ္ပါလားဆိုတာ သတိထားမိေတာ့တယ္။ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ The Antsကာတြန္းထဲက ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြကိုပဲ ျမင္သြားမိတယ္။ေကာင္းတဲ့ အေရးအသား၊ေတြးေခၚမႈေလးဗ်ာ။
အားေပးလွ်က္.......

Anonymous said...

အစ္ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ..ေကာင္းလိုက္တဲ့
ေရးကြက္၊ ေရးဟန္ေတြ။အားက်လို ့ခ်ီးက်ဴး
မိပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြနဲ ့
ညီမတို ့ေတြကိုႏွိုင္းျပထားၿပီး လူ ့ဘဝရဲ့
အစိတ္အပိုင္းေတြကိုေျပာျပသြားပံု
ေလးကိုလည္းသေဘာက်တယ္..တကယ္။
(ညီမငယ္ငယ္ကေတာ့ ကေလးအေတြးေပါ့ေလ။
ပုရြက္စိတ္ေလးေတြကို တက္နင္းမိတုိင္း
ေဂၚဇီလာဆိုတာသာ လူ ့ျပည္မွာတကယ္ရွိေနေသးရင္ငါတို ့ေတြကို
လည္းပုရြက္ဆိတ္ေတြကိုနင္းမိသလို
နင္းမွာလို ့ေလ။။။။)
ခင္မင္လွ်က္..ခင္မာလာေအာင္..:)

Anonymous said...

ပုရြက္ဆိတ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္ အေလ်ာက္.. အသက္ရွင္ ႀကီးျပင္းေနစဥ္ မွာေတာ့ သူတို႔ ဘ၀ဟာလည္း ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွတာ.. အဆိုးအေကာင္းေတြ စိန္ေခၚမႈေတြ ျပည့္ေနတာ ျမင္ေယာင္မိရင္း.. အသက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရွဴသြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ လႈပ္ရွားသြားလာတာကို အခ်ိန္အေတာ္ႀကာ ေငးေမာ ႀကည့္ရႈျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ဖူးတယ္။ `သူတို႔မွာလဲ ဒုကၡ မေသးလွပါလား´ ဒီေလာက္ပဲ ေတြးျမင္ခဲ့တယ္။ ပို႔ေလး ေကာင္းတယ္ဗ်ား။ ေလးစားလ်က္..

ေႏြဆူးလကၤာ said...

မွတ္သားစရာေကာ သင္ခန္းစာယူစရာပါ ပါတဲ႔ ၀တၱဳေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ က်ေနာ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္ေတြျမင္ရင္ ေနာက္ဆို မသတ္မိေအာင္ သတိထားေနေတာ့မယ္ဗ်ာ။

Sein Lyan Tun said...

လိုခ်င္တာကို ထိထိမိမိ ခ်ၿပထားတယ္...

တင္ဆင္ပံုေကာင္းတယ္...

အေတြးေကာင္းတယ္...

ပုရြက္ဆိတ္ပမာ ဖတ္ခ်င္စရာ ကို ဖတ္ၿပီး

ေတြးေတာသြားရတယ္....

စာေရးေကာင္းတယ္..

ခ်စ္တဲ့

ေမ်ာက္ေမ်ာက္

Yu Ya said...

ကိုၿမစ္က်ိဳးအင္းေရ... idea, creation and presentation ေကာင္းမြန္တဲ့ စာေကာင္းတစ္ပုဒ္ လာဖတ္သြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

yu ya

သုေျဒၷ said...

ပုတ္ထုပ္ခံဘ၀မေရာက္၇ေလေအာင္...ေညာင္သီးစားရင္း...ေလးသံလဲနားေထာင္ရမယ္ေလ......မတ္ေစာက္လြန္းတဲ ့ကံျကမၼာကမ္းပါးေတြနဲ ့...အခါတရံ...ရင္ဆိုင္ရဘို ့ေတာ ့...သက္လံုေကာင္းရမယ္ေလ...........ဘ၀ေတြထဲက်င္လည္တဲ ့အခါေတြမွာ..ေနျမင္ညေပ်ာက္.အျဖစ္ပ်က္ေတြနဲ ့ေ၀းေအာင္..သတိနဲ ့ဆင္ခ်င္တံုတရား..လက္ကိုင္ထားရမယ္ေပါ ့...ဟန္ခ်က္ညီညီ..ေရးသားတင္ဆက္ဖြဲ ့နြဲ ့ပံုေတြက....ရင္ထဲအသိထဲကို......စြဲစြဲျမဲျမဲျဖစ္ေအာင္ထင္ရွားတဲ ့အေတြ းေခါ ္ေတြ.............ေပးနိုင္ခဲ ့လို ့...ဒီမန္ ့ေလးနဲ ့ေက်းဖူးတင္ေျကာင္းေျပာပါရေစ....ခ်စ္တဲ ့ကိုျကီး

march.pisces88 said...

ဘာေၿပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး...

ဝက္ဝံေလး said...

ကိုျမစ္က်ိဳးးး အင္းေရ လာျပန္ဖတ္တယ္ သိလား စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္ ပုရြတ္ဆိတ္ေလး ေတြ

ဂ်ဴ said...

သူငယ္ခ်င္းေရ.. နင္ေပးတဲ့ မက္စိ ရပါတယ္ကြယ္။
ဟုတ္ပ .. ငါ့ကိုယ္ငါ ပုရြက္ဆိတ္ေလးလို ျမင္မိတယ္။
ေပါင္မုန္႔ရရင္ အေဖနဲ႔ အေမအတြက္ ျပန္အန္ေပးရမယ္။ ၾကိဳးစားျပီးတက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဗိုက္က အျခားပုရြက္ဆိတ္ေတြထက္ နည္းနည္းပိုပူတယ္ဟ။ ဟီးဟီး ဟီး LOL

မခ်စ္ရ said...

စားပြဲမွာေရာ၊ကုတင္ေပၚမွာေရာ အစားေသာင္းက်န္းထားလို႔ပုရြက္ဆိတ္ေပါေနတာ စိတ္ညစ္ရတဲ့အထဲ အကိုျမစ္က်ိဳးကေတာ့လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ :P

သားၾကီး said...

ေတာ္ေတာ္ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ကိုေလ့လာျပီးေရးထား
တာပဲဗ် အယူအဆနဲ႔ေပးခ်င္တဲ့messageေလးလည္း
သေဘာက်တယ္ ဖိႏွိပ္တတ္တဲ့လက္မည္းေတြ
ကိုလည္း႐ြံ႐ွာမိပါရဲ့
သူတထူးရဲ့ဘဝကိုပုတ္မထုတ္မိဖို႕ၾကိဳးစားရမယ္

မငံု said...

အေတြးေတြ ရေစတဲ႔ပိုစ္႔ေလးတပုဒ္ပါ။ ကိုယ္႔တာ၀န္ကိုယ္ေက်ပြန္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္သလို ၊ စည္းစည္းရံုးရံုးလုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္တတ္ဖို႔လဲ လိုတယ္ေနာ္။

အေနာ္ said...

ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ ေရးဖဲြ႕တဲ့ ဝတၳဳတုိ အမွန္တရားေလးကုိ
လာခံစားပါတယ္ အကုိ
ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြလုိပါပဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အစာဝတဲ့ ေနရာဌာနေတြကေန ကုိယ့္ရဲ႕အသိုက္အၿမဳံေလးဆီကုိ ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေတာ့ တူတူပဲ ရွိပါတယ္အကုိေရ
မဝေရစာ အစာေလးအတြက္ ဘဝေတြကို ျဖဴခါျပာခါက်ေအာင္ ေပးဆပ္ေနရတဲ့ဘဝေတြအတြက္
ဖိသတ္ရက္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္ကေန
အျမန္ဆုံးလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

၀တၳဳတုိဆုိတာ ဒီလုိမ်ိဳးမွေပါ့။ စာဖတ္သူကုိ ဘာေတြ ေပးခ်င္သလဲ ဆုိတာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပါဘဲ။

ေကာင္းတယ္။
ႀကိဳက္တယ္။

ကိုညီမင္း said...

အေရးေကာင္းအေတြးေကာင္းပါလားဗ်။
တကယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ေစာင့္ဖတ္ရက်ဳိးနပ္ပါတယ္
သူမ်ားေတြေပးတဲ့ကြန္မန္႔ေတြကပါဖတ္ေကာင္းတယ္
ေနာ္။က်ေနာ္တို့လဲပုရြတ္ဆိတ္တဲ့လား အခုထိေတာ့ရုန္းကန္ေနရေသးတယ္ ပုတ္မထုတ္မိေအာင္သတိထားရမွာေပါ့

ကိုလူေထြး said...

ပုရြက္ဆိတ္ေတြကို လူေတြက အတုယူသင့္တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားၾကီး...

ဥပမာ စည္းလံုးျပီး စည္းကမ္းရွိတာမ်ိဳး...

ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ထိလာရင္ ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ျငိမ္မေနၾကဘဲ အသက္အေသခံျပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာမ်ိဳး...

ပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ လူေတြထက္ ဦးေႏွာက္ေသးငယ္ေပမယ့္ တို႕လူသားေတြထက္ ႏွလံုးသား ပိုၾကီးၾကပါကလား...

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေတာ္တာပါလားကိုပိုင္ေရ..ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြအေၾကာင္းကိုလဲေတာ္ေတာ္
ေလ့လာျပီးမွေရးထားတာပဲ။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္လဲေနေတာ့ က်န္တဲ့ ၃ေကာင္ေလာက္က တဲြေခၚျပီးျပန္သယ္တာငါလဲငယ္ငယ္ကျမင္ဖူးတယ္။ လဲတဲ့အေကာင္ကၾကီးေတာ့မႏိုင္မနင္းေပါ့။အဲဒါနဲ႔ငါလဲသနားျပီး သူတို႔သယ္ေနတဲ့အေကာင္ၾကီးကို ယူျပီးတြင္းေပါက္၀မွာသြားခ်ေပးဖူးတယ္။ သူတို႔ကဆန္ေစ့ေတြသယ္ေနတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ဆန္ေစ့ ၄ ေစ့ေလာက္သြားခ်ေပးဖူးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ နင္ေရးျပမွပဲ ပုရြက္ဆိတ္ေတြဘ၀နဲ႔လူေတြဘ၀ႏွဳိင္းယွဥ္ၾကည့္မိသြားတယ္။ေကာင္းတယ္သူငယ္ခ်င္းရာ

may16 said...

ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြရဲ႕ဘ၀နဲ႕ စိတ္ကို စာအုပ္ေတြမွာဖတ္ဖူးတိုင္း သေဘာက်မိတယ္ သူတို႕ရဲ႕ လံု႕လ၊ ၀ီရိယ က လူေတြအတုယူေလာက္တယ္
ကိုျမစ္က်ိဳးရဲ႕စာစုေလး က တကယ္ ဗဟုသုတရပါေစတယ္..

may16 said...

ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြရဲ႕ဘ၀နဲ႕ စိတ္ကို စာအုပ္ေတြမွာဖတ္ဖူးတိုင္း သေဘာက်မိတယ္ သူတို႕ရဲ႕ လံု႕လ၊ ၀ီရိယ က လူေတြအတုယူေလာက္တယ္
ကိုျမစ္က်ိဳးရဲ႕စာစုေလး က တကယ္ ဗဟုသုတရပါေစတယ္..

Anonymous said...

ကိုယ္တိုင္ ပုရြက္ဆိပ္ ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ အင္းးးး ဒါဆို အျမဲတိုင္းေအာ္ေနရမွာက ပုရြက္ဆိပ္လို က်င့္ရမယ္။
:P

မ်က္မွန္ေလး said...

ကိုၿမစ္ၾကီးေရ...
ပုရြက္ဆိတ္ပုံၿပင္ကိုအစအဆုံးဖတ္သြားေလရဲ႕

ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလည္းဘယ္ေန႔ပုတ္ထုတ္ခံရမလဲမသိဘူးေနာ္

တလႏြန္ said...

အစားအစာရွိရာ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြအရွာထြက္ေနသလုိပဲ က်ဳပ္တုိ ့လည္း ေရၾကည္ရာၿမက္ႏုရာ သြားလာလုပ္ကုိင္ ေနတာကုိ ႏႈိင္းယွဥ္မိတယ္။

kaungkinpyar said...

ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြလို ေနနိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကမယ္ ေမာင္ေလးေရး)

ေရႊ ယြန္း ဝါ said...

ဟုတ္တယ္ေနာ္ ၊ အားလုံးဟာ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္ပါဘဲ။

Unknown said...

ေက်ာင္းက အသိညဏ္လိုေနတဲ့ ႀကီးမိုက္ေတြကို ဘာသာၿပန္ၿပီးေပးလိုက္မယ္ အိုေကလား ?

စည္သူ said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္းေရ..

ဖတ္ရင္းနဲ႔ခနရပ္ၿပီး စဥ္းစားမိပါတယ္..

ေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရဲ႔ စိတ္ဓါတ္ပါ..

ခင္မင္စြာျဖင့္
စည္သူ။

ဏီ(န္)ကင္း said...

အစ္ကိုေပးခ်င္တဲ့စကားလံုးနဲ႔အဓိပၸာယ္ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲေရာက္သြားၿပီ၊ေက်းဇူးပါခင္ဗ်။ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဘ၀တူေတြပါပဲ။

ေဇာ္ said...

ထံုးစံအတုိင္း က်ေနာ္က ေနာက္ဆံုးကေန ေနရာဦးပါတယ္ ကုိဂ်ီးစိန္ခင္ဗ်ာ။ ဟက္ဟက္။ =)

က်ေနာ္ကေတာ့ စာကုိ ေအးေဆးပဲ ဖတ္မွာပဲေနာ့ ကုိက်ိဳး။ သိတယ္ဟုတ္။ အီေဖကုိယ္ ငေဇာ္ဆုိတာ ကမၻာ့အလုပ္အရွုပ္ဆံုး ပုဂၢဳိလ္ဆုိေတာ့ကာေလ။ ေဘလ္ဂိတ္ေတာင္ အီေဖကုိယ္ ငေဇာ္ကုိ ဘယ္ ... ယွဥ္ႏုိင္လိမ့္မလဲေနာ္။ ဟုတ္တယ္မုိ႕လား ကုိက်ိဳး ( ဟုတ္ဟုတ္ .. မဟုတ္ဟုတ္ .. ေခါင္းျငိမ့္လုိက္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္တုိက္မယ္သိလား။ ဟိ။ )

ဖတ္ျပီး ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဘာမွ မေျပာတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေျပာလုိက္ရင္ က်ေနာ္ဘာေျပာတာမွန္း ကုိက်ိဳးနားလည္မွာ ဟုတ္ဘူးရယ္.. ငွယ္ငွယ္။

( လူရွိန္ေအာင္ ဟိတ္ဟန္ထုတ္လုိက္သည္။ အမွန္က လူနားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ ကုိက်ိဳးနားမလည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ လူရွိန္ေအာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဖိန္႕လုိက္သည္။ ခြိခြိ )

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္အမည္းပဲ လုပ္မွာရယ္ဗ်ေနာ္။ သားေပါက္တဲ့အမအုပ္စုထဲ က်ေနာ္ပါ၀ူး။ က်ေနာ္က ကုိက်ိဳးတုိ႕နဲ႕ အတူတူ အမည္းအုပ္စုပဲ ေနမယ္။ သဘူေတာလား။ ( လက္ဖက္ရည္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ေနာ္။ ) ဟဲဟဲ။ ဟိဟိ။ =P

PS >>> ခ်စ္၍ ခ်တြားဒီ။
ပံု/
ငေဇာ္။

YoungGun said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္ပါလားဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္ ေဇာေခၽြးေတာင္ ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ေတြကေတာ့ ထိတယ္ဗ်ာ။ ကို္ယ္က အေရးမႀကီးဘူးထင္ၿပီး ေတာက္ထုတ္လိုက္တာဟာ တျခားသူအတြက္ ဘ၀နဲ႔ခ်ီသြားႏုိင္တယ္ဆုိတာ..ဆင္ျခင္စရာပါပဲ။ ဒီပို႔စ္ ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ။

Waing said...

ရုန္းကန္ရင္း နစ္ျမဳပ္ေနရတဲ့ဘ၀၊ ပုတ္ထုတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ဘ၀၊ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြနဲ႕ ဥပမာေပးထားတဲ့အတြက္ ဖတ္လုိ႕အရမ္းေကာင္းပါတယ္။
အားေပးေနပါ့မယ္ေနာ္...

Phyo Maw said...

သူ႕အေၾကာင္းနဲ႕သူ
လက္မလြန္မိေစနဲ႕

မသိဘူးေလ...။
ညီညီpm ဘာမွမသိပါ။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

အေတြးေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ေရးထားတဲ့ပို႔စ္ပါလား
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ညီေလး

ေတြးစရာေတြအမ်ားၾကီးေပါ့ညီေလးေရ

yangonthar said...

အစ္ကုိ ျမစ္က်ဳိးအင္း ေရာက္တာေတာ့ အေခါက္ ေခါက္ပဲ မဖတ္ရေသးတာေလးေတြ လာဖတ္တာပါ ဒီပုရြက္ဆိတ္ပုံျပင္ေလးထဲက ဘဝ ဒႆနကုိ ဖတ္ရင္း အေတြးေတြသယ္သြား တယ္အစ္ကုိ
အတုယူေလးစားလွ်က္
(ရန္ကုန္သား)
စီဘုံးဘာျဖစ္လဲ မသိအစ္ကုိ ေအာ္လုိ ့မရလုိ ့ :D

ဂ်စ္ said...

စာေရးေကာင္းတာထက္ အေတြးေလးကို ပိုေလးစားမိပါတယ္ ။

အေသးအမႊားေလး တစ္ခုကို သတိထားမိေအာင္၊
တန္ဘိုးတစ္ခုၿမင္ေအာင္ ၿပႏိုင္တဲ့ အေရးအသားကို
ဖတ္ရေတာ့လည္း ရင္ထဲမခ်ီးက်ဴးပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး ။

ကိုအင္းရဲ႕ စာေတြကို ထာ၀ရ အားေပးလွ်က္ပါ ။

ေလးစားစြာၿဖင့္
ဂ်စ္တူး

M**e said...

ပုရြတ္ဆိတ္ေတြဘ၀က သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တာေနာစိတ္ေမာသြားရတယ္

Mogok Thar said...

အကိုကေတာ့ စားပဲြေပၚ ေကာ္ဖီ ခြက္ေလး တင္လို႔ မိနစ္ပိုင္းပဲ ရွိေသး၊ အေျပးေရာက္လာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး ေတာ္လိုက္တာ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။
မုႏ့္ေလးေတြ ရွိရင္လဲ သူတို႔ အတြက္ အခန္းေလး တစ္ေနရာမွာ ခ် ေကြ်းထားေလး ရွိပါတယ္။
စားပြဲေပၚထိတက္လာတာေတာ့ ဒီေကာင္ကေလးေတြ လြန္တယ္ကြာ.... :-)

ညီေလး ခိုင္းႏိုင္းတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ ပံုျပင္ေလးက အကို သိပ္သေဘာက်တဲ့ စာေလးေတြပါ။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အမိေျမကို အခ်ိန္တန္ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ။ ခုလို အစာရွိရာလမ္းကို လာရေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ ကိုယ့္ အသိုက္အျမံဳက ကိုယ့္ေမ်ိဳးႏြယ္ေတြအတြက္ အစာေတြ အေပြ႕နဲ့႔ ျပန္မဲ့ ပရြက္ေလးတစ္ေကာင္ဘ၀ အိပ္မက္ေနတယ္

မိုးေမာင္(HappyCloud) said...

တကယ္ေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္ပဲဗ်။ ဒီဘေလာဂ့္ကို ကိုမင္းသုခေျပာဖူးတယ္ အခုမွ ေသခ်ာဖတ္မိတယ္။ ရသဘေလာဂ့္တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ဒီလို အေတြးအေခၚပိုင္းေရာ အေရးအသားအပိုင္းပါ ဖတ္လို႔ေကာင္းတာရွားတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဘေလာဂ့္သာေရးေနၾကတာ ဘာလိုင္းမွန္းမသိ လိုင္းေပ်ာက္ေတြ တပံုႀကီး။ စာဖတ္သူအက်ိဳးမရွိ အဆီအႏွစ္မဲ့ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေရးေနၾကတဲ့ ဘေလာဂ့္ဂါေတြ နည္းမွ မနည္းတာ။ ဒီလိုအေျခအေနေတြ ၾကားထဲမွာ အမွန္အကန္ေရးေပးေနတဲ့ ျမစ္က်ိဳးအင္းကို သေဘာက်မိတယ္။

ေဇယ်ာမိုး said...

အရမ္းေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ

 

Posts Comments

©2006-2010 ·TNB