ကြ်န္ေတာ္....စာေရးဆရာ

ကဲ..စိတ္ကူးနဲနဲယဥ္ၾကည့္ရေအာင္...။ ကမၻာမွာေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြ အားလံုးေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့မယ္ ဆိုပါေတာ့ ကိုယ္အႏွစ္သက္ဆံုး တစ္ခုကိုသာခ်န္ထားခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ ဘာကိုေရြးခ်ယ္ၾကမလဲ....။ တခ်ဳိ႕က သီခ်င္းေတြကို ယူထားလိုက္ၾကမယ္.....။တခ်ဳိ႕က ရုပ္ျမင္သံၾကားကို ေရြးခ်ယ္ၾကမယ္.....။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အားလံုး ရနိင္တဲ့ အင္တာနက္ကို ဖက္တြယ္ထားၾကမယ္လို႔ထင္တယ္..။ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ တစ္မ်ဳိးထဲကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ႏွစ္ခါမစဥ္းစားဘူး စာေပကိုပဲေရြးမိမွာပဲ...။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ထဲက စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရင္း စာေပနဲ႔ပဲၾကီးလာတာ မို႔လို႔ပါပဲ....။

ငယ္ငယ္ေလးထဲက စာဖတ္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ (၄)တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ ေရာက္ေတာ ့၀တၳဳေတြ ဖတ္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။စာအုပ္ဆိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စံုေအာင္ ငွားဖတ္ ဖူးခဲ့တယ္။ စာအုပ္ငွားပါမ်ားလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ႔လမ္းထိပ္က စာအုပ္ဆိုင္ရွင္နဲ႔ ရင္းႏွီးလာရင္း ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဆိုင္မွာဘဲ အျမဲလိုလို ရိွေနတတ္ေတာ့တယ္။ ဆိုင္ရွင္နဲ႔ ရင္းႏွီးေတာ့ ဆိုင္ကို၀ိုင္းကူေပးရင္း စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတယ္....။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ကြ်န္တာ္ကို စာအုပ္အပ္တာ ငွားတာ ဘယ္လိုမွတ္ရလဲ သင္ေပးသလို အခ်ိန္နဲနဲၾကာလာေတာ့ စာအုပ္ခ်ဳပ္နည္းပါ သင္ေပးတယ္..။ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္အဖံုး ခ်ဳပ္တတ္သြားေတာ့ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ရန္ကုန္မွာ မခ်ဳပ္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ကို ခ်ဳပ္ခိုင္းေတာ့တယ္....။

တအုပ္ကို ဘယ္ေလာက္ႏႈန္းနဲ႔လည္းေတာ့ မမွတ္မိဘူး ကြ်န္ေတာ့္ကို စာအုပ္ခ်ဳပ္ခ ဆိုျပီးေပးတယ္ ။

သူ႔အေနနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ခ်ဳပ္တာထက္ အမ်ားၾကီးသက္သာသလို ကြ်န္ေတာ္အတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။ စာအုပ္လည္း အလကားဖတ္ရ မုန္႔ဘိုးလည္းရ ဆိုေတာ့ မနက္လင္းတာနဲ႔အဲဒီဆိုင္ ေရာက္ေနေတာ့တာပဲ.....။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆိုင္အပ္ျပီး သူလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေနရေတာ့ သူလည္း အဆင္ေျပသလို ကြ်န္ေတာ္ကလည္း စာအုပ္ေတြ အလကား ဖတ္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အဆင္ေျပ ေနၾကေတာ့တယ္။ အလကားဖတ္ရေပမယ့္ ကာတြန္းေတာ့ မဖတ္ဘူး...။ဖတ္ရတာ ခဏေလးနဲ႔ျပီးလို႔ စိတ္ထဲမွာ မတင္းတိမ္ဘူး။

အဲဒီေတာ့ တေန႔တေန႔ ၀တၳဳေတြပဲ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ ျငိသြားတဲ့ ၀တၳဳ

အမ်ဳိးအစားက သိုင္း၀တၳဳျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သိုင္း၀တၳဳေတြ စြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္တဲ့ သူေတြအတိုင္းပဲ စာအုပ္မ်က္နာဖံုး ၾကည့္လိုက္လို႔ စဆံုးလံုးခ်င္း ဆိုရင္မဖတ္ဘူး....။အုပ္တြဲမ်ားေလ ဇာတ္အိမ္က်ယ္ေလ ၾကိဳက္ေလပဲေပါ့....။ သိုင္း၀တၳဳေတြကလည္း တခ်ဳိ႕ဆို ဇာတ္လမ္းရွည္လြန္းလို႔ ၁၀ အုပ္တြဲ ေက်ာ္တဲ့ အထိကို ရိွတာပါပဲ။ အဲဒီေခတ္က သိုင္း၀တၳဳေတြ အငွားမ်ားတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကလည္း အုပ္တြဲေတြ မ်ားလည္း ၀ယ္ျပီး တင္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က သိုင္း၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းအသစ္ စဖတ္ေတာ့မယ္ဆို ဘယ္ႏွစ္အုပ္တြဲလည္း အရင္ၾကည့္ေလ့ရိွတယ္။ အနည္းဆံုး ၄ အုပ္တြဲ နဲ႔အထက္ေလာက္မွ ဖတ္ေလ့ရိွတယ္။ဒါကလည္း သိုင္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေလ့ရိွတဲ့ သူေတြပဲ သိနိင္တဲ့ ခံစားခ်က္တမ်ဳိးပါပဲ။

တေန႔လံုး ဖတ္ျပီးတာေတာင္ ည အိမ္ျပန္ရင္ အိပ္ခါနီးဖတ္ဘို႔ တအုပ္ေလာက္အိမ္ယူျပီး ဖတ္တဲ့အထိ ေလာဘ ၾကီးခဲ့တယ္။တေန႔ေန႔ ၀တၳဳေတြဖတ္တာမ်ားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတာင္ မိုက္ခနဲျဖစ္ရတဲ့အထိ ေခါင္းေတြလည္း မူးေနတတ္တာပါပဲ။သိုင္း၀တၳဳေတြဖတ္လို႕စာဖတ္သက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရလာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သိုင္း၀တၳဳ ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္...။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ၀တၳဳတအုပ္ကို တနာရီခြဲေလာက္ အခ်ိန္ယူျပီး ဖတ္ရတယ္။ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို အဲဒီဆိုင္မွာပဲ တေန႔လံုးေနျပီး တအုပ္ျပီးတအုပ္ ထိုင္ဖတ္ေနေတာ့တာပဲ။ဖတ္ရင္းနဲ႔ သိုင္း၀တၳဳေတြရဲ႕သေဘာတရားကို သိလာေတာ့တယ္..။အဲဒီေတာ့ ငါလည္းေရးရင္ ျဖစ္မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္၀င္လာမိတယ္....။ စဥ္းစားေလ ေရးခ်င္ေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေရးမယ္ကြာလို႕ဆံုျဖတ္လိုက္တယ္...။




အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အသက္က (၁၁)ႏွစ္သားေလာက္ရိွေနျပီ။ တကယ့္စာေရးဆရာၾကီးေတြ ဘယ္လို ေရးလည္းေတာ့ မသိဘူး...။ကြ်န္ေတာ္က ပထမဆံုး အေနနဲ႔ သိုင္း၀တၳဳမွာ မပါမျဖစ္တဲ့ အရာေတြကို အရင္ ပံုစံေတြ ခ်လိုက္တယ္။ လူနာမည္ ၊ ျမိဳ႕နာမည္၊ ေတာင္ နာမည္၊သိုင္းကြက္နာမည္၊ ဂိုဏ္းနာမည္၊ စသည္ ျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေတြ တပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူ႔သက္ဆိုင္ရာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အခ်က္အလက္ေတြကို ျဖည့္တယ္။သိုင္းကြက္နာမည္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ သီလရွင္ထီးေဆာင္း၊ေၾကာင္လက္သဲ၀ွက္၊သိန္းငွက္ေတာင္ပံျဖန္႔၊နဂါးမ်က္ေစာင္းသိုင္းကြက္ .....၊စသည္ျဖင့္ နာမည္ေတြ ခ်ေရးတယ္။

ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက ဟိုတအုပ္က သိုင္းကြက္နာမည္နဲ႔ ဒီတအုပ္က သိုင္းကြက္နာမည္ နဲ႔ကို ေပါင္း လိုက္ေတာ့ နာမည္အသစ္ေတြ ထပ္ရလာတယ္...။အဲဒီလိုပဲ လူနာမည္ဆိုရင္လည္း ဟိုေပါင္းဒီစပ္နဲ႔ နာမည္ေတြ ရလာတယ္။ ဂိုဏ္းနာမည္ေတြကိုေတာ့ စိတ္ထင္တိုင္း သိပ္ေရးလို႔မရေတာ့ဘူး ။အစဥ္အဆက္ ရိွေနခဲ့တဲ့ ေရွာင္လင္ တို႔ ၀ူတန္ တို႔ သူဖုန္းစား ဂိုဏ္း တို႕ ကို မပါမျဖစ္ ထည့္ေရးရျပီး ေနာက္ထပ္ ဂိုဏ္းတခ်ဳိ႕တေလကို ေတာ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ျဖည့္ထားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရည္ရြယ္တာက သိုင္း၀တၳဳေတြ အမ်ားၾကီးေရးမယ္ ။ အဲဒီလိုေရးတဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ရဘုိ႕ သူ႔ေခါင္းစဥ္နဲ႔သူ စုေဆာင္းထားတာမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒီ စုေဆာင္းထားတဲ့ အထဲကမွ တအုပ္ခ်င္းစီအတြက္ သိုင္းကြက္နာမည္ေတြ ဂိုဏ္းနာမည္ေတြ ယူသံုးမယ္ လို႔ရည္ရြယ္ထားတာေလ။

သိုင္း၀တၳဳေတြရဲ႕ အဓိကအေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္က “ရန္သူ” ပါပဲ။ ရန္သူမရိွဘဲနဲ႔ သိုင္း၀တၳဳ ျဖစ္လို႔မရဘူး။
အဲဒီေတာ့ စာေရးမယ့္သူက ရန္သူ ကို ဖန္တီးရေတာ့မယ္။ သူဖန္တီးတဲ့ ရန္သူကို လည္း စာဖတ္တဲ့ သူေတြစိတ္ထဲမွာ မသိမသာ အထင္ၾကီးေနေအာင္ ဖန္တီးထားဘို႔ လိုတယ္။ ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္က ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဖြင့္ပါပဲ။ ပထမဆံုး ဖတ္တဲ့ စာမ်က္နာ ႏွစ္မ်က္နာေလာက္မွာ ဆြဲေဆာင္နိင္ခဲ့ရင္ တအုပ္လံုး စိတ္၀င္တစားဖတ္ဘို႔ ရာခိုင္းႏႈန္းမ်ားသြားျပီ။ ေနာက္ထပ္ မပါမျဖစ္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရိွသလို ဇာတ္လမ္း ကို ဖတ္တဲ့သူ မမွန္းနိင္ေအာင္ ယုတၱိရိွရိွ ခ်ဳိးေကြ႔ နိင္ခဲ့ရင္ အဲဒီစာအုပ္ ဖတ္ေကာင္းတာပါပဲ။ ဒါေတြက ကိုယ္ကိုတိုင္ သိုင္း၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ သတိထားမိလာတဲ့ အခ်က္ေတြပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ နာမည္ေတြစုေဆာင္းျပီးတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ သိုင္း၀တၳဳစေရးေတာ့တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ေလးသိမ္းထားေသးလို႔ ခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္....။ စာအုပ္ထဲကအတိုင္း တထပ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မွတ္မိသလို ျပန္ေရးရရင္ ဇာတ္လမ္းအစကို ဒီလိုဖြင့္လိုက္တယ္....။

ေတာအုပ္ၾကီးတခုလံုး ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္....။ ၾကားေနၾက ေက်းငွက္သံေတြလည္း မၾကားရ အရင္ကရိွေနတဲ့ ေမ်ာက္သတၱ၀ါတို႔ရဲ႕ေဆာ့ကစားသံလည္း မၾကားရပဲ ေအးစက္စက္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္....။

သဘာ၀အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ ယခုကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ မုန္တိုင္းမက်မွီ တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္သြားပံု ႏွင့္တူေနသည္။ ပါတ္၀န္းက်င္တခုလုံးသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အႏၱရာယ္ အေငြ႔အသက္ ေတြဖံုးလႊမ္း ေနေတာ့သည္...။ မၾကာခင္ ဤေနရာတြင္ ထူးထူးျခားျခား တခုခုမ်ား ျဖစ္လာမလား......။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာအုပ္ရဲ႕အစပ္ ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမွ ေက်းငွက္တအုပ္ ေ၀ါခနဲအလန္႔တၾကား ထပ်ံ လာၾကကုန္သည္...။ မၾကာခင္ထိုဘက္မွ လူသံုးေယာက္ ေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္..။
ထိုသူတို႔ရဲ႕ ပံုစံသည္ တိရိစာၦန္မဆိုထားႏွင့္ လူအခ်င္းခ်င္းကိုေတာင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ သြားေစနိင္သည္.။

ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္းျဖင့္ အရပ္၆ေပေက်ာ္ရိွျပီး မ်က္နာထားတင္းရသည့္အထဲ ပါးျပင္ေပၚတြင္ကန္႔လန္႔ျဖတ္
ဓါးခုတ္ရာရိွေနသည္။လက္ထဲတြင္ ၾကီးမားေသာ တင္းပုတ္လက္နက္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ ထိုသူသည္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။

ေနာက္တေယာက္က အသြားႏွစ္ဖက္ရိွတဲ့ ပုဆိန္ကိုကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ မ်က္လံုးတဖက္ကို သားေရဖတ္တခုျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားသည္။တဖက္ထဲ ရိွေသာ မ်က္လံုးရဲ႕ အၾကည့္သည္ ေတာက္ပ စူးရွေနသည္။ထိုသူသည္ ဤသံုးေယာက္ထဲတြင္ အလတ္လူ ျဖစ္ဟန္တူသည္။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အရပ္ပုပု အေကာင္ေသးေသး ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အရပ္ထက္ ပိုျမင့္ေသာ လွံအရွည္တခုကို ကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ထိုသူသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ထိုသံုးေယာက္ထဲတြင္ အငယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ထိုသူတို႔မွာ သိုင္းေလာကတြင္နာမည္ဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ယကၡသံုးေဖာ္ျဖစ္သည္။

ေတာအုပ္ရဲ႕အလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အားလံုးေျခလွမ္းေတြ ရပ္လိုက္ၾကသည္။
ယကၡၾကီးက "ေဟ့ ဘယ္မွာလဲကြ မင္းတို႔ေကာင္ ခုထိမလာေသးပါလား" ဟုေမးလိုက္သည္။

လွံကိုင္ထားေသာယကၡေလးက
"အကိုၾကီးတို႔မို႔လို႔ ဒီလိုေကာင္ ခ်ိန္းတာကိုယံုတယ္ ကြ်န္ေတာ္သေဘာသာဆိုမလာဘူး"ဟုေျပာသည္။

ထိုအခါမ်က္လံုးတဖက္လပ္ေနေသာယကၡလတ္မွ
"ငါတို႔မလာဘူးဆိုရင္ ယကၡညီေနာင္ကေၾကာက္တတ္တယ္လို႔ သိုင္းေလာကမွာနာမည္တြင္သြားမွာေပါ့ကြ"

ယကၡေလးမွ "လူမိုက္နဲ႔အရူးပဲလာမွာပါကြာ ဟား ဟား ဟား"ဟုေျပာလိုက္သျဖင့္ အားလံုးသေဘာၾကကာ ရယ္ေမာ ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ "ငါကဘာေၾကာင့္မလာနိင္ရမွာလဲ ဒီမွာမင္းတို႔ ေသမင္းက ေရာက္ေနျပီကြ"ဟု အသံၾကားလိုက္ရကာ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုျဖင့္ အသက္ ၂၀ ခန္႔ လူရြယ္တေယာက္ အပင္ေပၚမွခုန္ဆင္းလာသည္။ ယကၡသံုးေဖာ္မွလည္း ကိုင္ေဆာင္ လာေသာလက္နက္ေတြကို အဆင္သင့္ျပင္လိုက္ၾကသည္။

ယကၡၾကီးမွ"မင္းကဘယ္သူလဲ မေလာက္ေလးမေလာက္စားနဲ႔ ဘာအတြက္ငါတို႔ကို ခ်ိန္းရတာလဲ လူ႔ျပည္မွာ
မေနခ်င္ ေတာ့ဘူးေပါ့ဟုတ္လား"ဟုေမးလိုက္သည္။

လူရြယ္မွ "မင္းတို႔က မၾကာခင္ ငါ့လက္ခ်က္နဲ႔ ေသေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေျပာျပရမွာေပါ့ငါ့နာမည္က ေစြ႔ေၾကာင္
သိုင္းေလာကမွာ မိုးျဖဴဓါးသမားဆိုတာငါပဲ " ဟုေျပာသည္။

ယကၡလတ္မွ "မိုးျဖဴေတြ မိုးမဲေတြမသိဘူး ေသခ်ာတာေတာ့ မၾကာခင္မင္းမိုးေမွာင္ၾကေတာ့မွာပဲ" ဟုျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“ေလလံုးမၾကီးစမ္းပါနဲ႔ကြာ မင္းတို႔ညီအကိုသံုးေယာက္က မၾကာခင္ ေသလူျဖစ္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ဘာေတာင္းဆိုခ်င္သလဲ ေျပာၾကကြာ ငါျဖည့္ဆည္းေပးမယ္”ဟု မိုးျဖဴဓါးသမာ က ေျပာလိုက္သည္။

ထိုအခါယကၡၾကီးမွ “ေအးေလ ဘယ္သူေသမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတာေပါ့၊ မင္းဘာေၾကာင့္ ငါတို႔နဲ႔ တိုက္ခိုက္ဘို႔ ခ်ိန္းတာလည္းကိုေတာ့ မေသခင္ ေျပာခဲ့ပါအံုးကြ ေတာ္ၾကာ မင္းေသသာေသသြားတယ္ ငါတို႔က ဘာေၾကာင့္ သတ္လိုက္ရမွန္း မသိဘူးျဖစ္မွာ စိုးလို႔ပါ ဟား ဟား” ဟုေျပာကာ ေလွာင္ရယ္ ရယ္ေနေတာ့သည္။

“စိတ္ခ်စမ္းပါ ဒီအေၾကာင္းကို မင္းတို႔ကို ေျပာကိုေျပာျပရမွာပါ ၊ မင္းတို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ကမိုးညတညမွာ
အိမ္မက္ေတာင္ၾကား ကိုလာျပီး မိသားတစုကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္သြားၾကတာ မွတ္မိၾကေသးရဲ႕လား
ငါက အိမ္မက္ေတာင္ၾကား အရွင္သခင္ရဲ႕ သား ပဲ ။ငါ့ကို အထိန္းေတာ္က လွ်ဳိ႕၀ွက္လမ္းၾကားကေန ကယ္ထုတ္သြားခဲ့လို႔ အခုလို မင္းတို႔ရဲ႕ ေသမင္း ျဖစ္လာတာေပါ့” ဟု မိုးျဖဴဓါးသမားမွ ရွင္းျပလိုက္သည္။

ယကၡၾကီးမွ မ်က္နာတခ်က္ပ်က္သြားျပီး “ ဒါဆိုမင္းက ေနာက္ဆံုး က်ဴပင္ေလးေပါ့ ေအးေလ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္ မက်န္ေအာင္ အဆံုးသတ္ေပးရမွာေပါ့” ေျပာကာ ညီေနာင္မ်ားကို မ်က္စပစ္ကာ အခ်က္ျပလိုက္သည္။

မိုးျဖဴဓါးသမားက “မင္းတို႔ကို အရင္ေသြးေၾကြးဆပ္ျပီးရင္ ငါ့ရဲ႕ အဓိကရန္သူျဖစ္တဲ့ မင္းတို႔ ဆရာၾကီး ရဲ႕အလွည့္ေပါ့ကြာ” ဟု ေျပာရင္း ဓါးအိမ္ထဲမွ ဓါးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။

ဖ်က္လိုက္ျပင္လိုက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕၀တၳဳေလး ထိုေနရာေလာက္အထိ ေရးျပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘာသာ အထပ္ထပ္ ဖတ္ျပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ကေလးဆိုေတာ့ ၾကြားခ်င္စိတ္ေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတာေလးကို ေမေမ့ကို ျပလိုက္မိတယ္။ ေမေမက ဖတ္ျပီးေတာ့ ရယ္တဲ့အျပင္ တအိမ္လံုးကိုလိုက္ျပေတာ့ အားလံုးကလည္းရယ္ၾကတာပဲ။ သူတို႔ရယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းရွက္သြားရေတာ့တယ္။ အိမ္ကိုအျမဲလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အမသူငယ္ခ်င္းကို ျပလိုက္မွပဲ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့တာပါပဲ။ သူကေျပာစရာရိွရင္ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာတတ္သူေပါ့။ ဟိုကေစြ႔ေၾကာင္ဆိုရင္ နင္ကေစြ႔ေၾကာင္ျပဴးဆိုျပီး ခဏခဏ ေနာက္ေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆိုးသြားရတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႔ ေရးထားခဲ့ရတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕အႏုပညာပန္းကေလးကို ေရေႏြးပူပူနဲ႔ ေလာင္းခ်ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။
တအိမ္ လံုးကလည္း ေစြ႔ေၾကာင္ျပဴးဆိုျပီး ေနာက္ေတာ့စိတ္ဆိုးလိုက္တာမ်ား မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္...။

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးမွန္းသိေတာ့ ေမေမကေခ်ာ့တယ္ ငါ့သားက အခုငယ္ပါေသးတယ္ အသက္ ၾကီးလာမွ ေရးေပါ့ ဆိုျပီးႏွစ္သိမ့္တယ္။အဲဒါနဲ႔စိတ္ဓါတ္က်ျပီးဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စာေတြေရြးဖတ္ တတ္လာတယ္။ ၁၃ ႏွစ္သားေလာက္ကစျပီး သိုင္း၀တၳဳေတြ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့တာ အခုထိပါပဲ။ ပါတ္၀န္းက်င္သာ ေကာင္းခဲ့ရင္ျမန္မာျပည္ရဲ႕အသက္အငယ္ဆံုး စာေရးဆရာဆိုျပီးမ်ား ျဖစ္လာမလားမသိဘူး...။ သိုင္းကြက္ေတြ စဥ္းစားေတာ့ ၾကားဖူးနား၀ရိွတဲ့ တကြက္ထည့္ေရးမိေသးတယ္။ စကားၾကီး(၁၀)ခြန္းထဲကမွန္း ေနာက္မွသိတယ္။
ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္ တဲ့

..............................................................................................................................။