လေရာင္ရဲ႕အျခားတစ္ဖက္

ဒီလိုေန႔မ်ဳိးေရာက္မွာကို ႀကိဳတင္ၿပီးစိုးရိမ္ခဲ့ဖူးသည္။ အမွတ္တရ ဆိုတာေတြရဲ႕ အေဝးကို ေရာက္ခ်င္ ေနမိတာ ၾကာေနခဲ့ၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ နာရီလက္တံေတြရဲ႕ တိက်ေသခ်ာမႈေတြကို ေရွာင္ဖယ္ေျပးလို႔ မရနိင္ခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရ ေန႔မ်ားစြာထဲက တစ္ေန႔ကို ျပန္ေရာက္ လာခဲ့ျပန္ၿပီ။ မနက္ျဖန္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ၂၉ ႀကိမ္ေျမာက္ေမြးေန႔ေရာက္ၿပီ။ ဒီလိုမွတ္မွတ္ရရေန႔ေတြ ေရာက္တိုင္း ရင္ခြင္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ အျခမ္းက ဆစ္ခနဲ နာေနတတ္တာ ဝဋ္ေၾကြးနာ လို႔ပဲ သတ္မွတ္ထားမိသည္။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ အေပၚ အျပစ္တင္ခ်င္ငွာ တစိုးတေစ့မွ် မရိွတာကိုလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပခ်င္ခဲ့ေပ။ ေမ့လိုက္ပါေတာ့ကြာ ဆိုသည့္ ႏွစ္သိမ့္တဲ့စကားသံေတြကို မၾကားခ်င္သလို ေမ့ေနပါၿပီလို႔ ျပန္မေျပာနိင္တာ လည္း ေသခ်ာသိေနခဲ့သည္။ ေမြးေန႔မေရာက္ခင္ တပါတ္ေလာက္ အလိုထဲက ေမြးေန႔ရဲ႕ တစ္ေန႔လံုးစာ အစီအစဥ္ေတြကို မေမာပန္းနိင္ေအာင္ ေျပာေနတတ္ခဲ့သူသည္ ဒီတႀကိမ္တြင္ေတာ့ အနားမွာ မရိွခဲ့ေတာ့ေပ။ ျပန္မဆံုနိင္ေလာက္ေအာင္ အေဝးဆံုးကို ထြက္သြားခဲ့သည္မွာ ၾကာေနခဲ့ေလျပီ။ စိတ္အာရံုထဲဝင္လာတတ္သည့္ သတိရျခင္းေတြကို တြန္းဖယ္ရင္းဘာသာ ေရွ႕ဆက္ေနခဲ့ရသည္။

စူးစူးနစ္နစ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ခ်ဳိလေရာင္ ဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီးေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးကို သာယာတိမ္းမူး ေစခဲ့ဖူးသည္။ ေကာင္းကင္က လေရာင္သည္ လူေတြရဲ႕ စိတ္အာရံုကို သာယာတိမ္းမူး နိင္ေစသလို အခ်ိန္တစ္ခု ကုန္ဆံုးၿပီးလ်င္ ကမာၻရဲ႕ တဖက္ျခမ္းကို ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားနိင္တာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ေမ့ေနခဲ့သည္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိသည့္ ဘဝ ကုန္ဆံုးသြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳမိခဲ့သည္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ လေရာင္ သည္လည္း ႏွလံုးသားရဲ႕ အျခားတဖက္ ကို ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။

ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္ကာလ မ်ားစြာကို နာက်င္ဖြယ္ရာ ခံစားခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ လဲလွယ္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခ်စ္သူဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေနျခည္ ဆိုေသာ အမ်ဳိးသမီးေလး တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ဘဝထဲ ထပ္မံ တိုးဝင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေနျခည္ ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ဝဋ္ေၾကြးနာ တစ္ခ်ဳိ႕ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသလို တိုက္ဆိုင္ေသာ အျပဳအမူမ်ားအတြက္ လေရာင္ ကို သတိရျခင္း အသစ္ေတြလည္း ထပ္ရခဲ့ဖူးသည္။ အရင္အႀကိမ္ရဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဘက္က လိုအပ္ခ်က္ေတြ ကိုလည္း ေနျခည္ အလွည့္မွာေတာ့ ဂရုတစိုက္ျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းနိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့မိသည္။

ေနျခည္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရမည္ဟု ထင္ပါသည္။ သာယာၾကည္လင္စြာ အတူတကြ စီးဆင္းနိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အမွန္တရား တစ္ခုကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲခဲ့ဖူးသူ ခ်ဳိလေရာင္ကို ေမ့မရျခင္းပါပဲ။ သေဘာထားျပည့္ဝ လြန္းေသာ ေနျခည္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္မႈေတြကို နားေထာင္ေပးေနခ်ိန္ သူမရင္ထဲတြင္ မည္သို႔ေသာ ဝမ္းနည္းမႈမ်ဳိး ရိွနိင္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ မေတြးမိခဲ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ့္နံေဘးက လိုေနတဲ့ ကြက္လပ္ကို သူမျဖည့္စြမ္းခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ပိုေနေသာ လြမ္းဆြတ္ ဒဏ္ရာေတြကိုလည္း ဖယ္ရွားေပးခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူအသစ္ေလးကို အနားတြင္ ထားကာ ခ်စ္သူေဟာင္းကို သတိရေနေသာ ခပ္လြဲလြဲ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမွန္း သတိမျပဳနိင္ခဲ့ပါ။

စေနေန႔မွာ က်ေရာက္မည့္ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေန႔အတြက္ ေနျခည္ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ၾကြေနတာ ျမင္ေနခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္အာရံုကို အမွတ္တရ ေန႔ေဟာင္းက စီးမိုးထားခဲ့သည္။ ဒီတစ္ႏွစ္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲကို ကြ်န္ေတာ္ ေအးစက္စက္ ျဖတ္သန္းရေတာ့မည္ထင္သည္။ ေနျခည္ကေတာ့ ထိုေန႔ကို မည္သို႔ ျဖတ္သန္းမည္ကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနခဲ့သည္။ သူမ အတြက္ ပထမဆံုးၾကံဳေတြ႔ရသည့္ ေန႔ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ထင္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ၾကြေန၏။ သူမရဲ႕ တက္ၾကြမႈေတြကို ကြ်န္ေတာ္ အလိုက္သင့္ပဲ စီးေမ်ာ ေနျဖစ္ခဲ့သည္။

သူမရဲ႕ ပထမဆံုး အစီအစဥ္အျဖစ္ ၿမိဳ႕ထဲက ရုပ္ရွင္ရံုတြင္ ည ၁၀ နာရီခြဲ ပြဲသြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဇာတ္လမ္းထဲ တြင္ စိတ္ဝင္စားေနခ်ိန္ အမ်ဳိးသမီးေလး ကေတာ့ နာရီ တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဇာတ္ကားရဲ႕ ၃ ပံု ၂ ပံု ခန္႔ အေရာက္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေလးကို တစ္ခ်က္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ညာဘက္ပါးျပင္ေလးကို ဖြဖြ နမ္းရင္း

“happy birthday ပါ ခ်စ္ေသာေမာင္”

စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ တုန္ယင္ေနေသာ သူမရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ လွပ္ ခနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေပၚ သြားရသည္။ ည ၁၂ နာရီေတာင္ ထိုးသြားၿပီေပါ့။ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာတိုင္း ခ်စ္ေသာေမာင္ လို႔ ေခၚေလ့ရွိေသာ ဒီအမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕ ေခါင္းကို ေပြ႔ဖက္လိုက္ရင္း တုိးတိုးေလး ျပန္ေျပာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

“ ေက်းဇူးပါ ေနျခည္”

တဒဂၤလွပ္ခနဲ ျဖစ္သြားေသာစိတ္ကို အတိတ္ေဟာင္းက စီးမိုးသြားျပန္သည္။ အရင္ႏွစ္ေတြက ဒီလိုအခ်ိန္ ဆိုရင္......။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မေတြးခ်င္သျဖင့္ ဇာတ္ကားထဲ အာရံုျပန္စိုက္ေနလိုက္သည္။ ေအးစက္စက္ ျဖတ္သန္း ရမည္ ထင္ထားသည့္ေန႔အတြက္ ယခုလို တဒဂၤေလးျဖစ္ျဖစ္ ခံစားခ်က္တစ္ခု ရရိွေစခဲ့ျခင္းအတြက္ ေနျခည့္ကို ရင္ထဲက တိတ္တိတ္ေလး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့၏။

အိမ္ျပန္လမ္းတြင္ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ရွင္းလင္းေန၏။ ညေလေအးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေပြ႕ဖက္က်ီစယ္ ေနေလသည္။ ေဘးနားတြင္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးေလး အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ကားကို ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းေနေပးလိုက္သည္။ လမ္းရဲ႕ တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ေတာ့

့“ ေမာင္ ခဏေလး ရပ္အံုး ”

လမ္းေဘး တစ္ေနရာတြင္ ရပ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားေပၚမွ ေအာက္ဆင္းကာ ညေလညင္းရဲ႕ အရသာကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံယူေနမိသည္။ ေနျခည္ကေတာ့ သူမရဲ႕ အိတ္ထဲကို ငံု႔ကာ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနေလသည္။ လက္ျပန္ထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆင္စြယ္ေရာင္ စာအိတ္ေလး တစ္ခု ပါလာ၏။

“ေရာ့ ေမာင့္ အတြက္”

ကြ်န္ေတာ္ စာအိတ္ေလးကို ဖြင့္ကာ အထဲက အရာကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပို႔စ္ကတ္ေလး တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ သူမကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ေန၏။ ပို႔စ္စကတ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ အထဲတြင္ ေခါက္ထားေသာ ေၾကာင္ရုပ္ေလးသည္ စပရိန္ အရွိန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ေျပးေဆာင့္ေလသည္။ လန္႔ျဖန္႔ကာ ေနာက္သို႔ တလွမ္း ဆုတ္လိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးေလး လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာေလေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပါ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရယ္ေမာမိေတာ့၏။ ညသန္းေခါင္ရဲ႕ လမ္းမ တစ္ေနရာတြင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာကာ ေမြးေန႔ကို ႀကိဳဆိုရမည္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ တခါမွ် မေတြးခဲ့ဖူးေပ။

“တိုက္ေအာက္ေရာက္မွ ေပးမလို႔ပဲ မေနနိင္ေတာ့လို႔ အခုပဲ ေပးလိုက္ရတာ”

စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုရေသာ ေနျခည္ရဲ႕ ပါးႏွစ္ဘက္ကို လိမ္ဆြဲလိုက္ခ်ိန္တြင္ သူမရဲ႕ အိတ္ထဲသို႔ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ထပ္ႏိႈက္ ျပန္ေလသည္။လက္ျပန္ အထုတ္တြင္ေတာ့ အျပာေရာင္ဖဲႀကိဳးေလး ပါတ္ထားေသာ အနက္ေရာင္ဘူးေလး ပါလာသည္။

“အာ... ဘာလုပ္တာလဲ မယူဘူး”

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ တုန္႔ျပန္ပံုေၾကာင့္ သူမ မ်က္ႏွာ တခ်က္ ညိဳးသြားသည္။

“ ဘာလဲ ဆိုတာ အရင္ ဖြင့္ၾကည့္ပါအံုး ေမာင္ရယ္”

ဒီႏွစ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္အာရံုထဲတြင္ ဘာမွ် မေတြးထားသျဖင့္ လက္ေဆာင္ ဆိုေသာ အရာသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ သူမရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈကို ကြ်န္ေတာ္ ဥေပကၡာ မျပဳခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ဖဲႀကိဳးေလးကို ျဖည္လိုက္သည္။ အတြင္းမွ ေနာက္ထပ္ ဘူးေလးတစ္ခု ထပ္ထြက္လာသည္။ အနည္းငယ္ ေလး ေသာေၾကာင့္ အရာဝတၳဳ တစ္ခုခု ျဖစ္မွန္း ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဘူးေလးကို ျဖည္ျဖည္းခ်င္း ဖြင့္လိုက္၏။ လင္းမီးေရာင္မ်ားျဖင့္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားေသာ ထိုအရာသည္ အေကာင္းစား နာရီ တစ္လံုးျဖစ္ေနေလသည္။

“ဟာ မယူဘူး ေမာင့္မွာ ရိွတယ္ေလ”

ကြ်န္ေတာ္ ခပ္သြက္သြက္ ျငင္းဆန္လိုက္ေတာ့ သူမ အိတ္ထဲက ေနာက္ထပ္ ဘူးတစ္ခု ထုတ္ျပန္သည္။

“ဘာ လုပ္အံုးမလို႔ လဲ ”

ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို မေျဖဘဲ ဘူးအဖံုးကို ဖြင့္ကာ အထဲမွ အရာဝတၳဳတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“ဒီမွာၾကည့္ေလ”

ဘူးထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာ အရာသည္ မိန္းမပါတ္ နာရီ တစ္လုံး ျဖစ္ေနသည္။

“ ေမာင္နဲ႔ ဆင္တူ ဝတ္ခ်င္လို႔ေလ ေမာင္မယူရင္ ဆင္တူ မပါတ္ရေတာ့ဘူးေပါ့ ”

ေနျခည္ရဲ႕ စကားဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သက္ျပင္းကို က်ိတ္ခ်လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ရည္ရြယ္ထားေသာ နာရီေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အိုးးး ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသြားၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ ၃ လခန္႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေစ်းပါတ္ရင္း ဒီနာရီ ဆင္တူေလးကို လာဝယ္မည္ဟု ေျပာထားခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေမ့သြားတာ ၾကာၿပီ။ ခုထိ သူမ မေမ့ေသးပါလား။ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ သူသိပ္ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ထိုအေတြးသည္ ပစၥည္ဥစၥာေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ထားသည့္ သူမရဲ႕ လိႈက္လွဲ မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ အတူ ရိွေနစဥ္ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ လိုအပ္ခ်က္ အားလံုး ျဖည့္ေပးခဲ့သည္။ ရင္ခြင္ဗလာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကြက္လပ္မ်ားကို ျဖည့္စြမ္းေပးခဲ့သည္။ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြ ဝင္လာတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္ေဖာ္သည္လည္း ဒီအမ်ဳိးသမီးေလးသာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ၿငိမ္ေနတာ ရက္ၾကာလာလ်င္လည္း “ စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာတာ ရိွရင္ ရင္ဖြင့္ေနာ္ အားမနာနဲ႔ ” ဒါမွမဟုတ္ “လေရာင္ ရဲ႕ အေၾကာင္း ေျပာျပအံုးေလ”ဟု အလိုက္တသိျဖင့္ လိုလိုလားလား ေတာင္းခံသူလည္း ျဖစ္သည္။

လမ္းမအလယ္မွာပဲ သူမရဲ႕ ပါးေလးကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္။ လိႈက္လွဲေသာ အနမ္းေၾကာင့္ထင္သည္။ အမ်ဳိးသမီးေလး မ်က္ရည္ ဝဲသြားရ၏။ ထိုည အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ ေမ့ထားခ်င္ေပမယ့္ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကလည္း ဝင္ေရာက္လာေနေသးသည္။ မနက္ျဖန္ မိုးေသာက္လ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ ေမြးေန႔ ေရာက္ေလၿပီ။ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးကို ခ်ဳိလေရာင္ သတိရ နိင္မည္လို႔ ထင္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ ႏွစ္ပါတ္လည္ ေပါင္းမ်ားစြာ အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးမွ ဒီေန႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္ ဆိုလ်င္ ေမ့လြယ္လြန္းလွသူလို႔ ကြ်န္ေတာ္ သတ္မွတ္ရေတာ့မည္။

ညက အေတြးမ်ားျဖင့္ ညဥ့္နက္ သြားေသာေၾကာင့္ ေန႔လည္ ေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာ ႏိုးလာခဲ့သည္။ မ်က္နာသစ္ၿပီးေနာက္ မိသားစုထံ ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးေလး ထံကို ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။

“ ေမာင္က အအိပ္ႀကီးတယ္ကြာ ဘယ္အခ်ိန္ ဖုန္းဆက္လာမလဲ ေစာင့္ေနတာ မနက္ထဲက ”

ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ ဖုန္းလာလ်င္ စိတ္တိုတတ္မွန္း သိထားေသာ ေနျခည္သည္ ေမြးေန႔ ဆိုသည့္ အကာအကြယ္ ျဖင့္ပင္ ဖုန္းမဆက္လာခဲ့ေပ။

“ တစ္ခုခု သြားစားမယ္ေလ အခုထြက္လာခဲ့ ”
“ အင္း အခု လာခဲ့မယ္ ”

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူတကြ ေန႔လည္ စာ စားၿပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ နာရီ အသစ္ေလး ပတ္သြားဖို႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေမ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲယူၾကည့္ကာ ေနျခည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။ ဒီႏွစ္ အတြက္ ေမြးေန႔ပြဲေလးကို ကြ်န္ေတာ့္ထက္ သူမ ပိုတက္ၾကြ ပိုေပ်ာ္ရႊင္ေနေၾကာင္း ေသခ်ာေပါက္ ေျပာရဲပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွား ခဲ့ရမႈသည္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဆုလာဘ္ လည္းျဖစ္၏။

ဒီေန႔ကိုေတာ့ ဧည့္ခန္းတြင္ ဂစ္တာတီးရင္း ဂိမ္းေဆာ့ရင္း အေခြၾကည့္ရင္း ကုန္ဆံုး ေစလိုက္သည္။ သူမ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ အေအးဆင္းဝယ္သည္မွ တပါး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အတူတကြ ရိွေနေပးသည္။ ည ၇ နာရီခန္႔ အေရာက္တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိစၥ တစ္ခုျဖင့္ အိမ္ေအာက္သို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ဆင္းသြားလိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ဒီေန႔သည္ သာမန္ေန႔တစ္ေန သာ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေတြးသည္ ခဏအၾကာ အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္လာ ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဖြင့္ထားခဲ့ေသာ အိမ္မႀကီး တံခါးသည္ ပိတ္လ်က္သား ရိွေနေလသည္။ တံခါးမႀကီးကို ဆြဲအဖြင့္မွာပဲ လက္ခုပ္သံၿပိဳင္တူျဖင့္ Happy Birthday ဆုေတာင္းသီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အေမွာင္ခ်ထားေသာ အခန္းထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ ေပၚမွ ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းေရာင္သာ ရိွေနေလသည္။ ေမြးေန႔ ကိတ္မုန္႔ ..။ ထိုအရာသည္ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ အရာျဖစ္၏။ ကာယကံရွင္ထက္ ၿပီးျပည့္စံုစြာ ဖန္းတီးခ်င္စိတ္သည္ သူမရဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ထားသည့္ အခ်စ္ သက္သက္သာ ျဖစ္မည္။

ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပရန္ ခက္ခဲေသာ ခံစားခ်က္ တစ္ခုျဖင့္ လိႈက္လိႈက္ တက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္အာရံုကို လက္ရိွဘဝတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ေနေအာင္ ေနျခည္သည္ တတ္စြမ္းသေရြ႕ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း သံသယ မရိွပါ။ မည္သည့္အခ်ိန္က စီစဥ္လိုက္မွန္း မသိရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြကို ေတြးေနခဲ့သည္လဲ။ ဘယ္အရာေတြမွာ နစ္ေမ်ာ ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့သည္လဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အမွားေတြ မ်ားေနေလၿပီ။

ေမြးေန႔သီခ်င္းကို ဝင္ေရာက္ သီဆိုေပးေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အသံတို႔ တုန္ယင္ေန၏။ လက္ခုပ္ ႏွစ္ဖက္တီးသံသည္ ႏွလံုးသားျဖင့္ တီးခတ္ေနရသလို နာက်င္လိႈက္ေမာ ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အရာထက္ ပိုၿပီး ရရိွလိုက္သလို ပီတိျဖင့္လည္း လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။

“ ေမာင္... မီး မႈတ္ လိုက္ ေလ”

သတိေပးသံၾကားမွ အသိျပန္ဝင္လာသည္။ ကမန္းကတန္း ေခါင္းငံု႔ကာ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို မႈတ္လိုက္သည္။ တတိယေျမာက္ ဖေယာင္းတိုင္မီးမႈတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ထိန္းထားလ်က္ႏွင့္ မ်က္ရည္တစ္စက္ က်သြား ေလသည္။ တလိႈက္လိႈက္တက္လာေသာ ပီတိေၾကာင့္ သာျဖစ္မည္။ ေလ်ာ့နည္းသြားေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မည္သူမွ် သိလိုက္မည္ မထင္ေပ။ ထို႔ေနာက္ တစ္တိုင္ၿပီး တစ္တိုင္ မီး ဆက္မႈတ္ေနလိုက္၏။။

ထိုအရာမ်ားကို ဖေယာင္းတိုင္ဟု မျမင္ေတာ့ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေနသည္မွာ အတိတ္က အလြမ္းမီးေတာက္ မ်ားကို တခန္းၿပီး တခန္း မႈတ္ၿငိမ္းေနရသည္ဟုသာ ထင္ေနေလသည္။ တစ္တိုင္ၿပီး တစ္တိုင္ ၿငိမ္းသြားတိုင္း အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြ တခန္းၿပီး တခန္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားရသည္။ တစ္တိုင္ၿပီး တစ္တိုင္ ၿငိမ္းၿပီးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ရင္ခြင္သည္ ပို၍ ပို၍ လတ္ဆတ္ေပါ့ပါးလာ၏။ တစ္တိုင္ၿပီးတစ္တိုင္ ၿငိမ္းၿပီးတိုင္း ဝဋ္ေၾကြးနာ တို႔သည္ အမာရြတ္မွ်ပင္ မက်န္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတိုင္ကို မႈတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ အလုပ္သင့္ဆံုး အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ လုပ္လိုက္ေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ့္ နံေဘးက ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္၍ရေသာ၊ ပစၥဳပၸန္တြင္ တည္ရိွေနေသာ ၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အေဖာ္မြန္ေကာင္း အမ်ဳိးသမီးေလးကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလိုက္မိေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ နားရြက္နားေလး ကပ္ကာ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။

“ကိုယ့္ရဲ႕ မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ မင္းပါပဲ ခ်စ္သူရယ္ ”

..............................................................................................။

ကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာ လေရာင္ကို တမ္းတေနဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ မနက္ခင္းကို မကုန္ဆံုးေစေတာ့ေပ။ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတူတကြ သာယာၾကည္လင္စြာ စီးဆင္းၾကပါမည္။

..........................................................................................................................................။

( နာမည္တူသူမ်ား ရိွပါက တိုက္ဆိုင္မႈ သက္သက္ ဟု နားလည္ေပးၾကပါ။ အခ်စ္ဝတၳဳ မေရးတာၾကာလို႔ တစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ )