ဥာဏ္မ်ားတဲ့ဘႀကီးျမစ္

ကိုယ့္လူတို႔ကို က်ေနာ့္ဘႀကီး အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ျဖင့္ ဘႀကီးအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ျပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္ရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘႀကီးအေၾကာင္း ၾကားရတဲ့သူတိုင္း သေဘာေတြက်ၿပီး ေလးစားသြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းျပန္ေျပာတိုင္း မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ၾကတဲ့ လူတစ္စုေတာ့ ရိွတယ္ဗ်။ ကိုယ့္လူတို႔ကေတာ့ အဲဒီလူတစ္စုက ဘႀကီးရဲ႕ ရန္သူေတြလို႔ထင္ၾကမွာပဲ။ အဲဒီလိုထင္ရင္ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲၿပီခင္ဗ်။ အဲဒီလူတစ္စုဆိုတာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြပါပဲ။ က်ေနာ့္ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြဆိုမွေတာ့ ဘႀကီးရဲ႕ တူ ၊ တူမ အရင္းႀကီးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုကဒီလိုခင္ဗ်။ 

က်ေနာ္တို႔မွာ အေဖ့ရဲ႕အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ သူနာမည္က ကိုျမစ္တဲ့ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဦးျမစ္၊ ဘႀကီးျမစ္ လို႔ ပါတ္ဝန္းက်င္က ေခၚၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ဘႀကီးလို႔ပဲ ေခၚၾကတာပါပဲ။ ဘႀကီးက တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးခင္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ မိဘႏွစ္ပါးလံုး ဆံုးပါးသြားေတာ့ ဘႀကီးက က်ေနာ္တို႔နဲ႔လာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သ႔ူအသက္က ၆၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ဘႀကီး က်ေနာ္တို႔အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အသက္က ၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရိွအံုးမယ္။ 

ဘႀကီးက လူေပလူေတႀကီးဗ်။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ေနမွသာ အတည္တက် အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ ေနျဖစ္ေပမယ့္ သူငယ္စဥ္က နိင္ငံအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနတာတဲ့၊ ၁၂ပြဲေစ်းသည္ေတြနဲ႔ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ လိုက္သြားရင္းကေန ဇာတ္အဖြဲ႔နဲ႔ခင္ၿပီး ဇာတ္အဖြဲ႔ထဲ ေရာက္ရင္ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ ဇာတ္ထဲမွာ ေနရင္းကေန အေဖာ္အေပါင္းေကာင္းရင္ ေရႊတူးတဲ့ေနရာ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားျပန္တာမ်ဳိးဆိုၿပီး  သူ႔ငယ္ဘဝကို ျပန္ေျပာျပေလ့ရိွတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ေပ်ာ္သလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတဲ့ ဘႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ အသက္အရြယ္ ရလာတာရယ္ က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြ မရိွေတာ့တာရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လာေနတာနဲ႔တူပါရဲ႕။

က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို ဘႀကီးေရာက္ၿပီး တစ္ပါတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုငယ္ကို ၿမိဳ႕ထဲေခၚသြားတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကေရႊဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေဘးလြယ္အိတ္ထဲက ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေရာ။ အဲဒီ အိတ္ရံႈ႕ေလးထဲကေန လက္စြပ္တစ္ကြင္းကို ထုတ္ၿပီး ေရႊဆိုင္မွာ ေရာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီလက္စြပ္ မေရာင္းခင္ အိတ္ရံႈ႕ထဲက တျခားလက္စြပ္ေတြ ဆြဲႀကိဳးေတြ ထုတ္ၾကည့္ၿပီးမွ စိတ္ႀကိဳက္တစ္ကြင္းကိုပဲ ေရြးျပီးေရာင္းလိုက္တဲ့ ပံုစံခင္ဗ်။ လက္စြပ္ေရာင္းၿပီးေတာ့ အိမ္ကို ျပန္လာၾကတယ္။ 

အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္လံုးကို ဧည့္ခန္းကို လာခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုနက လက္စြပ္ေရာင္းလို႔ ရလာတဲ့ ေငြေတြကို ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ကို ခြဲေဝေပးတယ္။ မင္းတို႔ကို ဘႀကီးမုန္႔ဖိုးေပးတာလို႔ပဲ ေျပာတယ္ဗ်။ ဒီေငြေတြ ဘယ္ကရလာတာကိုေတာ့ ထုတ္မေျပာဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘႀကီးအခန္းထဲလည္း ဝင္ေရာ အစ္ကိုအစ္မေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ကိုငယ္ကို ဝိုင္းေမးၾကေတာ့တာပဲ။ ဒီေန႔ဘႀကီးနဲ႔ ဘယ္သြားတာလဲ၊ ဘာဝယ္ေပးလဲနဲ႔ စံုေနေအာင္ကို ေမးၾကေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘႀကီး လက္စြပ္ေရာင္းတာေတြ အိတ္ရံႈ႕ထဲက တခုၿပီးတခုထုတ္ၾကည့္ၿပီးမွ လက္စြပ္ကို ေရြးၿပီး ေရာင္းလိုက္တာေတြကို အားပါးတရ ေဖာက္သည္ခ်ေတာ့တာပဲ။ 

အခုလို အသက္ႀကီးမွ ေတြးမိတာက အဲဒီလို ျပန္ေျပာေစခ်င္လို႔ က်ေနာ္တို႔လို ႏႈတ္မလံုတဲ့ ကေလးေတြကို အေဖာ္ ေခၚသြားမွန္း သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ က်ေနာ္မသိသလို က်ေနာ့္အစ္ကိုေတြနဲ႔ အစ္မေတြလည္း သိပံုမေပၚပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ တီးတိုး တီးတိုးနဲ႔ က်ိတ္ေျပာတာေတြ ရိွလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ကေလးဆိုေတာ့ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ လိုက္နားေထာင္ရင္းနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာေတြ တစြန္းတစ ၾကားရတာေပါ့။ 

ပစၥည္းေတြက မနဲဘူးဟဲ့ ဆိုၿပီး အစ္မအႀကီးဆံုးက ေျပာေတာ့ အစ္မလတ္က ေအးေလ ငါေခ်ာင္းၾကည့္တာ ေတြ႔သြားလို႔ အထုတ္ထဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထည့္လိုက္တာဟ ဆိုၿပီး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ေျပာေနၾကသလို က်ေနာ့္ အစ္ကိုေတြကလည္း ဘႀကီးအခန္းဝနားမွာ ေဝ့လည္လည္လုပ္ၿပီး အခန္းထဲေခ်ာင္းေခ်ာင္း ၾကည့္ၾကတယ္ဗ်။ 

အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးက အထူးျခားဆံုး သတင္းျဖစ္သြား ေတာ့တာပဲ။ ဘႀကီးကိုလည္း တစ္အိမ္လံုး ဂရုစိုက္လိုက္တာမ်ား ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့  ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တဲ့အစ္မနဲ႔ ႏြားႏို႔က်ဳိေပးတဲ့ အစ္ကိုလည္း သူ႕ေကာ္ဖီ နဲ႔ ငါ့ႏြားႏို႔ ဘယ္ဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တယ္ဆိုၿပီး ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ မိုးေလးနဲနဲေအးတာနဲ႔ ဘႀကီးေရခ်ဳိးဖို႔ ေရေႏြးအိုး တည္ေပးတဲ့သူနဲ႔ ဘႀကီးဘာစားခ်င္လဲဆိုၿပီး အျမဲေမးတဲ့သူနဲ႔ အျပင္က ျပန္လာရင္ ဘႀကီးအတြက္ မုန္႔ဝယ္လာေပးတဲ့သူနဲ႔ ဝိုင္းဂရုစိုက္လိုက္ၾကတာမ်ား ေျပာမဆံုးေပါင္ပဲ။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ဝယ္လာေပးတဲ့ အစ္မလတ္ေတာင္ ဘႀကီးကိုေသြးတိုးေအာင္ လုပ္တာလားဆိုၿပီး ဝိုင္းဆူတာ ခံလိုက္ရေသးတယ္။  

ဘႀကီးနဲ႔ အျမဲအတူတူရိွတဲ့ က်ေနာ့္ကိုလည္း အိတ္ရံႈ႕ထဲမွာ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားလား၊ အထဲမွာ ဘာေတြေတြ႔လဲ ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အျပင္ေခၚထုတ္ၿပီး ေမးၾကတာ။ ဘႀကီးကလည္း ဘႀကီးပဲဗ်။ က်ေနာ္ကို သူငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္းကေန 'ေနအံုးငါ့ပစၥည္းေတြ ရိွေသးရဲ႕လား' ဆိုၿပီး သူ႔ဘီဒိုကို ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အိတ္ရံႈ႕ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လားၾကည့္ရဲ႕နဲ႔၊ မလံုတလံုလုပ္မွ လူပိုစိတ္ဝင္စားမွာကို သေဘာေပါက္တဲ့ ဘႀကီးက သူ႔အိတ္ရံႈ႕ေလးထဲမွာ ရတနာေတြ ရိွတာကို ပါးပါးေလးနဲ႔ အားလံုးသိေအာင္ လုပ္သြားမွန္း အသက္ႀကီးမွ သိတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူအိတ္ရံႈ႕ေလးကို မသိမသာဖြင့္ၿပီး ပစၥည္းထုတ္စစ္တာေတြကို  က်ေနာ္ ေဖာက္သည္ခ်တာနဲ႔ အိမ္ကလူေတြ အကုန္သိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အိတ္ရံႈ႕ေလး တန္ခိုးနဲ႔ ဘႀကီးလည္း အေနအစား ဇိမ္ကိုက်လို႔။ 

က်ေနာ္တို႔အိမ္ ဘႀကီးေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ အိတ္ရံႈ႕ထဲက ဆြဲႀကိဳးခပ္ေသးေသး တစ္ကံုးထုတ္လာၿပီး အစ္မအႀကီးဆံုးကို သြားေရာင္းခိုင္းတယ္။ ရလာတဲ့ေငြလည္း က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္လံုးကို ခြဲေပးတာပါပဲ။ ခက္တာက ဘႀကီးက သူ႔အိတ္ရံႈ႕ေလး အေၾကာင္းကို စကားအစကိုမခံတာဗ်။ အစ္မေတြကလည္း ေသြးတိုးစမ္းတယ္ေလ။ ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ဘႀကီးအေရွ႕မွာ အခ်င္းခ်င္း အတိုင္အေဖာက္ ညီညီနဲ႔ေျပာၾကတယ္။ မနက္ျဖန္အလႉက မသြားလို႔ကလည္းမေကာင္း သြားဖို႔ကလည္း လက္ဝတ္လက္စားက မရိွနဲ႔ ငါေတာ့ စိတ္ညစ္တာပါပဲဟယ္ ဆိုၿပီး ညည္းျပလည္း ဘႀကီးက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထမင္းသာ ငံု႔စားေနတာပဲ။ 

ဘႀကီးစိတ္ကြက္မွာစိုးလို႔ ဇြတ္လည္းမေျပာရဲဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးကို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးၾကတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဘႀကီးမွာ ဘာရတနာပဲ ရိွရိွမရိွရိွ တူ၊တူမေတြက တကယ္ခ်စ္တာပါဆိုတဲ့ စတိုင္ဖမ္းထားၾကတာဗ်။ ဒါေတြကလည္း အခုလို အသက္ႀကီးလာမွ လူေတြရဲ႕ သေဘာမေနာကို သိလာၿပီး အဲဒီတုန္းက အထာေတြကို သေဘာေပါက္မိတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေပေပေတေတေနတုန္းက မဖ်ားမနာတဲ့ ဘႀကီးခင္မ်ာ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရာက္ၿပီး ၃ႏွစ္ေျမာက္မွာ ဆံုးသြားတယ္။ 

ဘႀကီးေသေတာ့ က်ေနာ့္အသက္က ၁၆ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေသတာကေတာ့ နာတာရွည္အဆုတ္ေရာဂါနဲ႔ ေသတာပါ။ ငယ္ငယ္က ေပေပေတေတေနခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္နဲ႔တူပါရဲ႕။  ဘႀကီးေသၿပီလည္း ၾကားေရာ ဘႀကီးအေလာင္းကို ေဘးနားထားၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္စု သူ႔ဘီဒိုေသာ့ကို အသဲအသန္ ရွာၾကေတာ့တာပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ေဘးကေန ညီညီမွ်မွ်ေနာ္ မတရားမလုပ္ၾကနဲ႔ ဆိုၿပီး ဝင္ဝင္ေျပာတယ္။ 

ေသာ့လည္းေတြ႔ေရာ အစ္မအႀကီးဆံုးက ျဖတ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး အခုမၾကည့္နဲ႔အံုး ဘႀကီးအေလာင္း ေျမက်ၿပီးမွ ခြဲေဝမယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ အစ္ကိုလတ္က ဒါဆိုေသာ့သူသိမ္းထားမယ္တဲ့ ဝင္ေျပာတယ္။ ငါအႀကီးဆံုး ငါပဲသိမ္းမယ္ဆိုၿပီး အစ္မက ထပ္ေျပာေတာ့ ဒါဆို အခန္းတံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး သူသိမ္းထားမယ္တဲ့ အစ္ကိုလတ္က ျပန္ေျပာတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း အဲဒါေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး  ဝိုင္းေထာက္ခံၾကတာနဲ႔ အစ္မႀကီးက ဘီဒိုေသာ့သိမ္းၿပီး အကိုလတ္က အခန္းေသာ့ သိမ္းထားတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အစ္ကိုငယ္က ခပ္တိုးတိုး တိုင္ပင္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သတိထားၾကည့္ထားတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘႀကီးနာေရး ေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ရင္း သူတို႔ကိုလည္း အကဲခတ္ရတာေပါ့။ 

ဒီလိုနဲ႔ ဘႀကီးအေလာင္းေျမက်ၿပီး ညေနမွာပဲ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္လံုး ဘႀကီးအခန္းထဲမွာ စုမိၾကတယ္။ အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ဘီဒိုဖြင့္ဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ ေပးထားတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဒီေလာက္ေရးျပထားရင္ ဒီကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕မွာ လွည့္ကြက္တစ္ခုခုရိွေနမယ္ဆိုတာ ကုိယ့္လူတို႔ သေဘာေပါက္ေနပါၿပီ။ အမွန္ပဲဗ်။ အဲဒီအိတ္ရံႈ႕မွာ လွည့္ကြက္ရိွေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးေအာင္ေတာ့ဖတ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္လူတို႔ထဲမွာ လူပ်ဳိ ၊အပ်ဳိ ႀကီးဘဝနဲ႔ တူ၊ တူမေတြနဲ႔ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကို ျဖတ္သန္းရမယ့္သူ ပါလာခဲ့ရင္ ဘႀကီးရဲ႕ အကြက္ေလး အသံုးဝင္လို ဝင္ျငားေပါ့။ 

ဆက္ရရင္ အစ္မႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ဘီဒိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘီဒိုအေပၚဆံုးအထပ္က ေသတၱာ အေသးေလးကို ဆြဲထုတ္တယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီေသတၱာထဲမွာ ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ကို ထည့္သိမ္းထားတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေသတၱာကို ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္အလယ္မွာ ခ်ၿပီး အစ္မႀကီးက ဖြင့္လိုက္တယ္။ အဲဒီေသတၱာထဲမွာ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကတၱီပါ အိတ္ရံႈ႕ေလးရိွေနတယ္။ ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးကို ဆြဲယူလိုက္တဲ့ အစ္မရဲ႕ လက္က တုန္ေနတာ က်ေနာ္အခုထိ မ်က္စိထဲက မထြက္ေသးဘူး။ သူက လက္တုန္ေနသလို က်ေနာ္တို႔အားလံုးလည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ရင္တုန္ေနၾကတာပါပဲေလ။ အိတ္ေလးကို ဟၿပီး သြန္ခ်လိုက္ေတာ့ အထဲကေန ဆြဲႀကိဳးေတြ လက္စြပ္ေတြ အစိမ္းေရာင္ အနီေရာင္ေက်ာက္အေသးေလးေတြ ထြက္လာတယ္။ 

အဓိကပစၥည္းတစ္ခုလည္း ထြက္က်လာတယ္။ အဲဒါက စာရြက္ေခါက္ေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အပါအဝင္ ဘယ္သူမွ စာရြက္ေခါက္ကို ဂရုမစိုက္နိင္ပါဘူး။ ရတနာေတြကိုပဲ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးေနမိၾကတယ္။ တခုစီကိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုင္ၾကည့္တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုငယ္က စာရြက္ကို ဆြဲယူၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးၾကားေအာင္ ဖတ္ျပတယ္။ အဲဒီစာလည္းဆံုးေရာ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြြဆိုတာမ်ား ေဒါသေတြထြက္လိုက္ၾကတာ အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ သူတို႔စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ပစ္ခ်ထားခဲ့တဲ့ အဲဒီစာကို က်ေနာ္သိမ္းထားလို႔ အခုထိရိွေသးတယ္။ အထဲမွာ ေရးထားတာက ဒီလိုခင္ဗ်။

ဘႀကီးကို သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ တူ၊တူမႀကီးတို႔ေရ...

ဒီစာဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ဘႀကီးလူ႔ေလာကမွာ မရိွနိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘႀကီးရဲ႕ေရာဂါအေျခအေနကို  သိထားလို႔ ဒီစာကို ႀကိဳၿပီေရးထားခဲ့ပါတယ္။ ဘႀကီးမေသခင္မွာ ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေကြ်းေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာအတြက္ ဘႀကီးသိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ တူ ၊ တူမႀကီးတို႔လည္း ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရမွာေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္တဲ့ ဘႀကီးအတြက္ အိုကံေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ဥာဏ္ကူမွ ရမွာကိုသိလို႔ ဘႀကီးပိုင္ဆိုင္သမွ်ေတြကို ေရာင္းခ်ၿပီး အေပါင္ဆံုး လက္စြပ္တကြင္းနဲ႔ ဆြဲႀကိဳးတကံုး ဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြလည္း ဘႀကီး ျပန္ေရာင္းခ်ၿပီး တူ ၊ တူမႀကီးတို႔ကို ခြဲေဝေပးခဲ့တာ အားလံုးအသိပါ။ ဒီထဲမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ ပစၥည္းေတြက အစစ္ေတြမဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ အတုေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မိဘအမွတ္နဲ႔ ေကြ်းေမြးျပဳစုခဲ့တယ္မွတ္ၿပီး သာဓုေခၚရစ္ၾကပါ။ တူ တူမႀကီးတို႔လည္း အိုကံေကာင္းပါေစကြယ္။

မင္းတို႔တေတြသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ဘႀကီးျမစ္

တဲ့ေလ။ လက္မွတ္ထိုးထားတာေတာင္ မင္းတို႔တေတြသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ဘႀကီးျမစ္ဆိုပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးခဲ့ရတဲ့  အစ္မေတြ၊ အစ္ကို ေတြဆိုတာ အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ေပါ့။ ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ပိုင္လိုက္တဲ့ ဘႀကီးလဲဗ်ာ။ အစစ္ ႏွစ္ခုကို ရင္းၿပီး ဇိမ္က်က်ေနသြားတာမ်ား ၾကားရသူတိုင္း သေဘာေတြက်လို႔ အဲ..က်ေနာ့္ အစ္မေတြ အစ္ကိုေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း သေဘာက်တာပါပဲ။ ဘႀကီးကို က်ေနာ္က ဘာမွ ဝယ္မေကြ်းလိုက္ရဘူးေလ၊ ကပ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ စားလိုက္ရေသးလို႔ ဘႀကီးကို သေဘာက်တဲ့သူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း ပါတာေပါ့။ အစ္ကိုလတ္ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ မကုန္ေသးတာနဲ႔တူပါရဲ႕။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ပန္းထိမ္ဆရာတစ္ေယာက္ဆီမွာ အဲဒီပစၥည္းေတြကို တကယ့္အတုဟုတ္မဟုတ္ သြားစစ္ လိုက္ေသးတယ္။ သိပ္သစၥာရိွတဲ့ ဘႀကီးပါဗ်ာ။ အတုဆိုမွ အကုန္အတုေတြခ်ည္းပဲ။

က်ေနာ္ျဖင့္ ဘႀကီးရဲ႕ လုပ္ကြက္ေလး ခဏခဏသတိရၿပီး ျပံဳးမိတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူ႔ဘဝရဲ႕ အိုမင္းခ်ိန္ေတြအတြက္ တရားရစရာလည္း ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ကိုယ့္လူတို႔လည္း လူပ်ဳိႀကီး၊ အပ်ဳိႀကီး လုပ္မယ္ေတြးထားရင္ ဒီနည္းေလးကုိ လိုလိုမယ္မယ္ မွတ္ထားေပါ့။

ကဲ...ဘယ္လိုလဲ.. ဘႀကီးအေၾကာင္း ၾကားၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လူေရာ သေဘာက်မသြားဘူးလား။